PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 28: wszędzie dobrze, a i w domu nienajgorzej

Dzień rozpoczął się jak zwykle wcześnie i jak zwykle treningiem. Wszystko byłoby zwyczajnie i po bożemu, gdyby nie pewna osobliwość, która spotkała mnie nad jeziorem.<br /> <br /> Miał być trening z zakładką, tak jak tydzień i dwa tygodnie temu: 5 km biegiem, pływanie i z powrotem. A więc dotarliśmy nad Białe - ja biegiem, Wojtek na rowerze, zaczęłam wyjmować piankę z plecaka.. aż tu nagle..<br /> <br /> "Ty, widzisz ten samochód obok pomostu?"<br /> <br /> Yyy, co?<br /> "Jaki samochód, lol" pomyślałam sobie. Widziałam coś na jeziorze, ale to była zwykła łódka. Przebiegłam wzrokiem przez jezioro aż do brzegu, a tam.. Uhm, zaiste- samochód. Czerwony polonez zatopiony aż po dach w wodzie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrpDJT-dIqlCv06iYVPTk27xFN6NuUJSy_vbos3JpQw8sb8C4E3X75QVnP9yLhqr3N5_4mDDlmJXB2k7vqhSnqEdFiDlukoDg_F8wT47zvRoKJ0k7PKBQJmbM-KL0uN8mqpxMQ84JtZCs/s1600/polo1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrpDJT-dIqlCv06iYVPTk27xFN6NuUJSy_vbos3JpQw8sb8C4E3X75QVnP9yLhqr3N5_4mDDlmJXB2k7vqhSnqEdFiDlukoDg_F8wT47zvRoKJ0k7PKBQJmbM-KL0uN8mqpxMQ84JtZCs/s640/polo1.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: center;"> <i>Dobra fura - tym razem to nie ja wykazałam się wyjątkowymi umiejętnościami </i></div> <br /> No cóż, zastanawiające. "Idę zadzwonić po policję, a ty sobie pływaj". OK, kontynuuję więc zbieranie się do wejścia do wody. W końcu samochód mnie nie przejedzie, skoro już utonął. Ale z drugiej strony..<br /> ...hmm, płyn hamulcowy może być niesmaczny.<br /> ...hmmm, wyciek z silnika nie jest pewnie zdrowy.<br /> ...HMMMM, a jeśli w bagażniku jest trup?!<br /> <br /> Dobra, nie pływam.<br /> I tak z treningu zakładkowego zrobiło się samo bieganie. No trudno. Czekając na przyjazd policji (btw- nie doczekaliśmy się, chyba jechali przez Bydgoszcz) uskuteczniłam to, co i tak robiłabym po powrocie, czyli...<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCJ-ZkfBrrjMS5Y3Nj1r7tRvfVFw9YLOchyrTMyDkKSvt4DQBNDYmg3BA4wEbJVZGfC83wsVmV4MxZch0S8NfossMW_xHlAo4nz_PX6ljPJDCQoKGA_tNptt00SeNaF_tFZJ1Tsqbhmgg/s1600/plank.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCJ-ZkfBrrjMS5Y3Nj1r7tRvfVFw9YLOchyrTMyDkKSvt4DQBNDYmg3BA4wEbJVZGfC83wsVmV4MxZch0S8NfossMW_xHlAo4nz_PX6ljPJDCQoKGA_tNptt00SeNaF_tFZJ1Tsqbhmgg/s640/plank.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>Zdjęcie z serii "znajdź niepasujący element" </i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="" style="clear: both; text-align: left;">  Niestety, epizod z popsutym jeziorem nie był jedyną awarią tego wyjścia. Po raz pierwszy w karierze zaciął mi się Garmin. Właściwie nie tylko zaciął, ale i zwariował- nie dał mi przestawić dyscypliny z pływania na bieg. Ewidentnie kazał mi pływać. Kompletnie zastrajkował i stwierdził, że skoro nie idę do wody, to on przestaje współpracować. No i przestał. Mam nadzieję, że to tylko chwilowy protest z jego strony. Tak czy inaczej, wracałam bez zegarka na nadgarstku- dziwnie tak..</div> <div class="" style="clear: both; text-align: left;"> Niedługo po powrocie do domu zaczęliśmy powoli ogarniać pakowanie rzeczy. Planowaliśmy wyjechać między 16 a 18, ale uwinęliśmy się tak sprawnie, że o 14 siedzieliśmy już w samochodzie. Zapakowanie auta jak zwykle było trudnym przedsięwzięciem, ale Wojtek dochodzi do wprawy i zajęło mu to mniej niż godzinę. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">  <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg9O9ius0r34YWghVdd4xxGJIfHxp7ei9MQppSXDT65D3aVP_dOaPdHQpTuUQuc_KVZa1MCOunSGJE4UEYFkIAA_AY3uNsJjZGsMKMjjACD5Fabgbw4LOuXdDBaNryPbal4fx5DA1l4fg/s1600/gian.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg9O9ius0r34YWghVdd4xxGJIfHxp7ei9MQppSXDT65D3aVP_dOaPdHQpTuUQuc_KVZa1MCOunSGJE4UEYFkIAA_AY3uNsJjZGsMKMjjACD5Fabgbw4LOuXdDBaNryPbal4fx5DA1l4fg/s640/gian.jpg" width="480" /> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>Dżajanty gotowe do drogi</i> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkokuTrw0TerNReZdTLEAT3co5P5aDknNP97fLbWbC1YHkwnQLFjaF8dvP8XL4vNNdR8ZzsJ7TYRsxp8kVcxB5Ghzvcgro9P1_ycuYGyDLsmZ1OIFH04f0OlM5GlOUBFiZTz1ogsqjEV4/s1600/smosio.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkokuTrw0TerNReZdTLEAT3co5P5aDknNP97fLbWbC1YHkwnQLFjaF8dvP8XL4vNNdR8ZzsJ7TYRsxp8kVcxB5Ghzvcgro9P1_ycuYGyDLsmZ1OIFH04f0OlM5GlOUBFiZTz1ogsqjEV4/s640/smosio.jpg" width="480" /> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>"Ej, ja chciałem tu zostać!!!"</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy54s5d4SSDVth-GJt1MZa0DAuXhFMO49du17IAukdLZZVupNmX-FWn_PfHFiWNpvBOi8AL9IsT1nJCyoL3dXJIEjGVxWLkfcB-lZFJNhfGL9xhL9N9CR03eJVRza7tzjiG7KXCMPLgpA/s1600/woj.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy54s5d4SSDVth-GJt1MZa0DAuXhFMO49du17IAukdLZZVupNmX-FWn_PfHFiWNpvBOi8AL9IsT1nJCyoL3dXJIEjGVxWLkfcB-lZFJNhfGL9xhL9N9CR03eJVRza7tzjiG7KXCMPLgpA/s640/woj.jpg" width="478" /> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>Koordynator podróży na posterunku</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHZHj_XWdGp_3vSOdPt4gJkswFsqtxFpmzg9zsJAllMsEgXp_CrtbUXUjSrqzfGDH0Bk51b9MMgm-AaOX9u_KQ13Neiacs0YUADK4UdKghMMq4ap1wVJ6YFs5BJe7fmqo1DJX_vn3nXXw/s1600/ksia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHZHj_XWdGp_3vSOdPt4gJkswFsqtxFpmzg9zsJAllMsEgXp_CrtbUXUjSrqzfGDH0Bk51b9MMgm-AaOX9u_KQ13Neiacs0YUADK4UdKghMMq4ap1wVJ6YFs5BJe7fmqo1DJX_vn3nXXw/s640/ksia.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>  Nie spałam całą drogę- przeczytałam też trochę Swim Smooth</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Droga naprawdę nam dziś sprzyjała. Było pusto, ładnie i szybko. Tylko raz zatrzymaliśmy się na stacji i to był nasz jedyny postój. No dobra, jeden z dwóch, a drugi był naprawdę wybitny.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Otóż jechaliśmy sobie autostradą, wszystko jest w porządku, jedziemy sobie wesoło i nagle z ust Wojtka wypływa soczyste "OOO JA ******!!!!!". Przeraziłam się co niemiara, przekonana, że właśnie odpadł nam z dachu rower albo zapomnieliśmy z Grzybna któregoś z psów. Zjechaliśmy na pobocze, zatrzymaliśmy się.. "ZOBACZ CO MAMY NA MASCE". Okazało się, że Wojtek zostawił tam wszystkie cztery zaciski od kół z naszych rowerów. Każdy za ~120 zł. Nie wiemy, jakim cudem żaden z nich nie spadł przez te 100 km, zwłaszcza na wyboistym zjeździe przez wąwóz w Grzybnie..</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtZMqm5fOFBev4oxtdLVXNylj_R-akBIvXfKyxTKDWc-ra2BUFcp7pgdWQHdG5BlqjRyWX9AP7N6PuIK-JTuwcvAfGBeuC3tkxTgw19DmbGeo978S5fflGres_Z_jfsE86QbUVMyR1HVI/s1600/zaciski.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtZMqm5fOFBev4oxtdLVXNylj_R-akBIvXfKyxTKDWc-ra2BUFcp7pgdWQHdG5BlqjRyWX9AP7N6PuIK-JTuwcvAfGBeuC3tkxTgw19DmbGeo978S5fflGres_Z_jfsE86QbUVMyR1HVI/s640/zaciski.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Reszta podróży upłynęła bez dziwnych niespodzianek. Dzięki siostrze Wojtka (która niestety posłużyła nam niejako za królika doświadczalnego i wpadła w korek, który my mogliśmy sprytnie ominąć) wiedzieliśmy, jak nie należy jechać. Odbiliśmy z autostrady na Toruń i gładko dojechaliśmy do Warszawy przed 19. Potem tylko półtorej godziny wnoszenia gratów do domu, zakupy w kerfim, rozpakowanie rzeczy z walizek, kąpiel i.. można już cieszyć się szybkim Internetem.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Pora obejrzeć całego Pudelka, Demotywatory, nadrobić zaległości na Kwejku!!!</div> <br /> No to witaj Warszawo. Mimo wszystko miło cię widzieć, najdroższa!

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 28: wszędzie dobrze, a i w domu nienajgorzej

czytaj...

Dzień rozpoczął się jak zwykle wcześnie i jak zwykle treningiem. Wszystko byłoby zwyczajnie i po bożemu, gdyby nie pewna osobliwość, która spotkała mnie nad jeziorem. Miał być trening z zakładką, tak ...

PROJEKT GRZYBNO: dzień 27: wigilia wyjazdu

Zdecydowaliśmy, że jedziemy do domu jutro. Nie żeby nam się tutaj przykrzyło- co to to nie. Po prostu co najmniej od wczoraj jesteśmy już tak stargetowani na wyjazd, że uznaliśmy, iż nie ma co zwlekać. Skoro będziemy jechać późnym popołudniem to jest ryzyko, że całą drogę będę śpiewać, a nie spać, jak to bywa porankami. Z drugiej strony na jutro mam w planie 60 km rozjazd na szosie niedługo po treningu zakładkowym bieg-pływanie-bieg, więc jest szansa, że jednak mnie zmorzy.<br /> <br /> Dzisiaj było bardzo spokojnie, nawet trochę za bardzo, więc pewnie znowu czeka mnie siedzenie do późnej nocy. Rano bieg 10 km, core, agility (ostatnie!) i... koniec. Miał być basen (wreszcie), ale jak dojechaliśmy do sopockiego aquaparku i zobaczyłam co najmniej sześć osób na małym, trzytorowym basenie to zwątpiłam. Ostatni trening w tym miejscu nie był zbyt owocny, więc postanowiłam poczekać z tym do niedzieli. Jako że mieliśmy jeszcze trochę czasu, zanim trzeba było pojechać do Gdyni oddać przeszkody do agility, wybraliśmy się do Gdańska na zakupy. To nie był najfortunniejszy pomysł- wybierałam się na pływanie, więc mój outlook był, delikatnie mówiąc, beztroski. Fryzura podobnież. Niemniej chętnie przekroczyłam próg Decathlonu na gdańskim Przymorzu, przymierzyłam połowę dostępnego asortymentu i wreszcie kupiłam sobie bluzę na rower. Jest nie tylko wygodna i wiatroodporna, ale przy okazji, zupełnie przypadkiem, ma kolory mojego Giantino :-)<br /> <br /> Przy okazji wycieczki dostrzegłam jedną zasadniczą wadę potencjalnego mieszkania w Grzybnie na stałe: tu jest koszmarnie ciemno. Latem to nie sprawia żadnego kłopotu, ale zimą byłoby bardzo kiepsko, zwłaszcza z moją ciemnościofobią. Zimne miesiące to dla mnie czas nieustannej walki z dołującym wpływem braku światła, więc tutaj cierpiałabym podwójnie. Co gorsza, nie wyobrażam sobie biegania tutaj o szóstej rano albo późnym wieczorem w tę ciemnicę, a las pewnie widziałabym sporadycznie. No cóż, jak to mawiają, wszystko ma swoje zady i walety. <br /> <br /> Jak widzicie, nadal działam prężnie w kierunku autosugestii. Nie chce się wracać do miasta, no.. Zabrakło mi przynajmniej pełnego tygodnia do poczucia stuprocentowej satysfakcji i ostatecznego umęczenia treningiem. Nie bardzo potrafię zrozumieć jak to jest, że czasowo trenuję tutaj mniej niż w Warszawie, a odczuwam to zgoła inaczej. Chciałabym wierzyć, że to za sprawą trudniejszego terenu i zwiększenia objętości biegania o 70%, ale w ostatecznym rozrachunku nie dopuszczam do siebie innej myśli niż ta, że to ze mną coś jest nie tak. Ech, długa droga przede mną, długa i wyboista. Kilka razy już wygrałam z przeciwnikami, ale ze sobą na dłuższą metę jeszcze nigdy.

PROJEKT GRZYBNO: dzień 27: wigilia wyjazdu

czytaj...

Zdecydowaliśmy, że jedziemy do domu jutro. Nie żeby nam się tutaj przykrzyło- co to to nie. Po prostu co najmniej od wczoraj jesteśmy już tak stargetowani na wyjazd, że uznaliśmy, iż nie ma co zwlekać...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 26: ostatki

<div style="text-align: justify;"> No cóż. Zaczynamy 'ostatki'.. Ostatnie treningi, ostatnie zakupy, ostatnie filmy Smoka na hopkach. Smutno, ale staram się szukać dobrych stron powrotu do Warszawy. Nie jest ich wiele i nie są bardzo przekonujące:</div> <div style="text-align: justify;"> - nielimitowany dostęp do siłowni 2 km od domu,</div> <div style="text-align: justify;"> - możliwość dojeżdżania wszędzie rowerem (ciekawe czy Myka się na mnie nie obraziła za stanie samotnie w kącie przez cały miesiąc.. i czy ja potrafię jeszcze jeździć bez spd?),</div> <div style="text-align: justify;"> - BASENY, wszędzie baseny, dużo basenów za friko na kartę multisport!!! ooo tak, na to czekam z utęsknieniem! w jeziorze nie da się skupiać na technice (sami wiecie, te potwory..), a kartuska pływalnia jest za droga, żeby sobie na nią bezstresowo wpadać;</div> <div style="text-align: justify;"> - szybki Internet bez limitu. Jak wrócę do Warszawy, to przysięgam, że obejrzę cały YouTube;<br /> - pralka praleczka!!! Myślę że będzie chodzić bez przerwy przez co najmniej tydzień od przyjazdu; <br /> - ..i zmywareczka! Muszę się pochwalić, że mój ukochany zmywał gary przez cały boży miesiąc. Ani razu nie skalałam się myciem naczyń. Coś pięknego. Niemniej cieszę się z widma odzyskania zmywarki, bo Wojtek już rozmyśla, jaki prezent mam mu za to podarować i czy ma mieć koła 26 czy 29 cali ;-);</div> <div style="text-align: justify;"> - pętla habdzińska. <b>Płaska. </b>Oczywiście, że tutaj jest ciekawiej, można się fajnie rozpędzić z góry i pocierpieć trochę na podjazdach, no ale.. to będzie miła odmiana..</div> <div style="text-align: justify;"> - treningi WMT! co prawda dopiero od połowy września, ale już coraz bliżej..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i to by było na tyle. Będzie mi okropnie brakowało tego wszystkiego, co mam tutaj i tylko tutaj- tras do biegania, na których nie spotykam nikogo przez 15 kilometrów, pętli do jazdy na Gi(g)an(t)cie, jeziora, a przede wszystkim samego domu w Grzybnie. Wielkiej i tylko naszej przestrzeni. Ciszy, która aż huczy w głowie. Możliwości beztroskiego wypuszczenia psów przed dom. Toru agility na wyciągnięcie ręki. Jaszczurek, sarenek i myszołowów, które mam przyjemność tutaj oglądać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jestem chyba dzieckiem wsi.. Prędzej czy później trzeba będzie się w takie miejsce przeprowadzić. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A dzisiejszy dzień upłynął mi bardzo przyjemnie i spokojnie. Smok potrenował (rano hopki, po południu 2x slalom) i ja też. Z samego rana 15 km rozbiegania, czyli powtórka z zeszłego tygodnia. Obiecywałam sobie, że będę pilnować tętna, żeby nie zrobić znowu 1,5h biegu ciągłego, ale.. i tym razem mi nie wyszło. Średnie tętno z tego biegu to 80% HRmax... no cóż. Łatwo nie było, jak to w Grzybnie. Naprzeklinałam na siebie strasznie przy tej okazji. Dobrze że nie piszę notek na bloga podczas treningów biegowych, bo wtedy zamiast radosnych sprawozdań z pobytu w Grzybnie byłby hardkorowy autopaszkwil. Jedno co pozytywne to fakt, że mięśniowo i oddechowo wcale się tym treningiem nie zmęczyłam. Może idzie ku dobremu, ale niespecjalnie potrafię w to uwierzyć. Jak przyjadę do Warszawy i okaże się, że wcale nie biegam swoich luźnych treningów szybciej/przy niższym tętnie, to znowu obiorę azymut na pustelnię smutku i goryczy.<br /> <br /> Swoją drogą doprawdy fantastycznie wychodzą mi tutaj negocjacje.. Wczoraj nastąpiła zmiana planu w kwestii dzisiejszego biegu: zamiast 4x1 km na 85-90% miałam polecieć 15 km rozbiegania. Co z tego wyszło, to już wiecie. Zamieniłam 4 km z 90% na 15 z 80%, hmm... Ale nie ma tego złego- przynajmniej nie musiałam robić wsi na stadionie..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po południu, kiedy wreszcie oderwałam się od pracy (Wojtek mi nie powiedział, że na dworze jest cieplej niż w domu i zmarzłam siedząc przy stole w kuchni), pojechaliśmy na naszą pętlę mtb. Trzy kółka na godne pożegnanie z trasą. Jechało się fantastycznie- dlaczego nie mogłam z takim samopoczuciem pojechać na te nieszczęsne sześć okrążeń przedwczoraj..? Trzeci raz jechałam na nowych, szybszych oponach i wreszcie zaczęłam pozwalać im na pokazywanie co potrafią. Nie zachowywałam się już jak lebioda, gdy wjeżdżałam na głęboki piach, dałam im poszarżować po kamieniach.. Siła autosugestii jest ogromna, bo jak przestałam się stresować łagodniejszym bieżnikiem i wyższym ciśnieniem opon to nagle okazało się, że wcale nie ślizgam się na nich jakoś specjalnie mocno.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale autosugestia to temat na co najmniej oddzielny wpis.</div> <div style="text-align: justify;"> A więc idę uprawiać autosugestię: fajnie, że już niedługo do Warszawy! fajnie, że już niedługo do Warszawy! fajnie... </div> <div style="text-align: justify;"> Jak powtórzę jeszcze trzysta razy to na pewno w to uwierzę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAIX7RmKXGlVH0RbBvfLIJ5rn6oWZ771-PbsEZlanhn31S5JSTnfOPYKpsBmUrp09HNbQzXNU2f4x7TxxtXj6I1xXIxqxoC1RDNP29FK9Ge8X-h7hWDtuQdGI2kxQPphtTBW45Q9tSlSI/s1600/pieski.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAIX7RmKXGlVH0RbBvfLIJ5rn6oWZ771-PbsEZlanhn31S5JSTnfOPYKpsBmUrp09HNbQzXNU2f4x7TxxtXj6I1xXIxqxoC1RDNP29FK9Ge8X-h7hWDtuQdGI2kxQPphtTBW45Q9tSlSI/s640/pieski.jpg" width="640" /></a></div> <br /></div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 26: ostatki

czytaj...

No cóż. Zaczynamy 'ostatki'.. Ostatnie treningi, ostatnie zakupy, ostatnie filmy Smoka na hopkach. Smutno, ale staram się szukać dobrych stron powrotu do Warszawy. Nie jest ich wiele i nie są bardzo ...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 25: maraton z maratonami

Piszę szybko, bo mam mało czasu. Wczoraj nic a nic nie ruszyłam <a href="http://www.leksykonmaratonczykow.pl/" target="_blank">roboty</a>, więc dzisiaj muszę działać podwójnie. Praca zdalna ma same zalety, a jak do tego jest związana ze sportem, to już lepiej być nie może. No ale samo się nie zrobi, więc dzisiaj pół dnia siedzę w maratonach i spisuję, sprawdzam, szukam, opisuję..<br /> <br /> Dzień minął prawie niepostrzeżenie. Osobliwość sytuacji "Asia przed komputerem dłużej niż godzinę" najlepiej obrazuje epizod z dzisiejszego poranka. Około dziewiątej skończyłam trenować z psami, weszłam do kuchni, a Wojtek pyta mnie:<br /> <i>- Co teraz planujesz?</i><br /> <i>- Zaraz siadam do kompa, muszę dzisiaj zrobić dwa maratony.</i><br /> <i>- </i>*z lekkim przerażeniem*<i>.......Przebiec? </i><br /> <i>- OPISAĆ.</i><br /> <br /> To chyba wszystko tłumaczy ;-) <br /> <br /> Treningowo było zatem bardzo spokojnie. Na szczęście tym razem nie wynikało to z mniejszych lub większych awarii, usterek bądź porażek- taki był po prostu plan. Ale nie ma tego dobrego, co by na złe nie wyszło, bo jutro już biegam piętnastkę.<br /> Powiłam się trochę na karimacie pod domem, a po południu popływałam w jeziorze. Kilometr w wodzie poszedł mi dzisiaj bardzo szybko- pewnie dlatego, że plan pływania krótko po wejściu do wody zawisł na włosku. Zaczęłam bowiem płynąć, a tu niespodzianka- okulary przeciekają, i to hardkorowo. Zatrzymałam się, poprawiłam je- i znowu to samo. Zonk. Trzy razy próbowałam je naprawiać z wody i raz z brzegu, ale starania nie przynosiły rezultatu. Nie chciało mi się wierzyć, żeby tak po prostu miały się popsuć- no chyba nie HUUBy (polecam przeczytać to na głos: "nochybaniehaby")! Wylazłam na brzeg jeszcze raz, poprosiłam Wojtka o pomoc.. On mi je poluźnił, docisnął do oczodołów i od tej pory było już dobrze. Nie ogarniam, ale to znany fakt, że urządzenia i gadżety mnie po prostu nie lubią, więc dlaczego okularki miałyby mi sprzyjać..?<br /> <br /> Agilituję ze Smosiem, bo to ostatnie dwa dni zabawy- w piątek wieczorem odwozimy przeszkody do <a href="http://www.psynafali.pl/" target="_blank">NaFalowców</a>. Z okazji nietrenowania z trenerem nagrywam sobie wszystkie sesje, żeby wiedzieć, co robię dobrze i źle oraz żeby widzieć, co czyni Smok, wrzucony na wysokie tyczki. Dziś, korzystając z chwilowej nieobecności Wojtka w domu, dorwałam się szybko do jego komputera i zmontowałam króciutki filmik. Po jednej sekwencji z ostatnich trzech dni:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/9uY28oNvS88?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> Strasznie dobrze mi się z tym kundliszczem pracuje. Podwyższenie tyczek fantastycznie zrobiło mu na mózg, więc trenowanie z nim to niekończące się pasmo satysfakcji.<br /> <br /> Wczoraj późnym popołudniem przyjechała do nas Alicja z pudelkiem Timim. Wszystkie nasze zwierzaki szybko zaprzyjaźniły się z Tymkiem (Es także, ale u niego to nigdy nie wiadomo, czy zabiera się do zabawy, czy do pożarcia kumpla), a sam Tymek najbardziej upodobał sobie Arisę:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ_yGUtxNid0X3Hr8lLIMlLkyelinGoFNCUi-6gFl6114RABVTKJXIlviM1peTntSlfEYZGsSreTHs-k_fKnAIsGGimOFxCzUsEdsyR9MPgOBnpn1fS8Cy2VAFYR9gk9wqXlwV0msIKe0/s1600/wolt3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0SIx_xOrpNLO7W-sQH9qfraM5fuM-02F0dcvn-0dPxfFjriLpTkk5Y6CllSWY7daYTo54fAhkxjeKvxgr4GSkdYX2e-WwcqZ2bGTr5ysr5MEH0TLfhG_lGIVfDwwv9XhLW-54sv3lk8I/s640/arisa.jpg" width="640" /></div> <br /> Jak widać, Alicja zabrała ze sobą do Grzybna także Nikona, więc bordery chętnie popisywały się przed obiektywem:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaE__w0PEvj_MCNvBAEASfnuENMxloiUUi9UZMdkWdxCn2fkxDByW5syJfnAhaB4qVb6_N-PFWi20bIRrTTOvQWzchBC-7n3llOt51Gh1Dl_m7rCF3IDHjVpTT3XtKuvpgJaIg5HMPV18/s1600/a2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaE__w0PEvj_MCNvBAEASfnuENMxloiUUi9UZMdkWdxCn2fkxDByW5syJfnAhaB4qVb6_N-PFWi20bIRrTTOvQWzchBC-7n3llOt51Gh1Dl_m7rCF3IDHjVpTT3XtKuvpgJaIg5HMPV18/s640/a2.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFiB4pgUfLsj8qNOxL-88yIfjixjm6p7vT_iSPULYgEFQCOruNoniz3FfgyvOf7ZMq9FLC_iqv0Sb1KM0BR5COek9xufOZORdr7dCGIW_oUxa7MVzpVEfw3vaJsy_kR8ckLOMc1MxDpdw/s1600/a6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFiB4pgUfLsj8qNOxL-88yIfjixjm6p7vT_iSPULYgEFQCOruNoniz3FfgyvOf7ZMq9FLC_iqv0Sb1KM0BR5COek9xufOZORdr7dCGIW_oUxa7MVzpVEfw3vaJsy_kR8ckLOMc1MxDpdw/s640/a6.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieATk6gIGG7f6LAb4H43CAHZroT52IkjivFLtDvKzLqnWr6lnla4sAwvSOWUtPnchFyExvImVjMgzPjsDF2wRKfc7N-eipurZ2k0CI56Ptx5zbuxILjs_3LGVkAF_-7ELgDhczb7AKCyc/s1600/s8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieATk6gIGG7f6LAb4H43CAHZroT52IkjivFLtDvKzLqnWr6lnla4sAwvSOWUtPnchFyExvImVjMgzPjsDF2wRKfc7N-eipurZ2k0CI56Ptx5zbuxILjs_3LGVkAF_-7ELgDhczb7AKCyc/s640/s8.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>fot. Alicja Matejuk  </i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> Więcej zdjęć <a href="https://www.facebook.com/ioannahh/media_set?set=a.10201235679306359.1073741829.1002686580&type=1" target="_blank">w albumie na facebooku.</a> Upubliczniłam swój profil, więc każdy może obejrzeć i nawet zalajkować fotki. A co tam- prywatność jest przereklamowana.. ;-)<br /> <br />

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 25: maraton z maratonami

czytaj...

Piszę szybko, bo mam mało czasu. Wczoraj nic a nic nie ruszyłam roboty, więc dzisiaj muszę działać podwójnie. Praca zdalna ma same zalety, a jak do tego jest związana ze sportem, to już lepiej być nie...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 24: starcie z najmocniejszym przeciwnikiem

Każdy zaniechany trening to jak lewy sierpowy w moje sumienie. Każdy skrócony trening przybliża mnie do chwili, w której spakuję swoje rzeczy, wyniosę się do głuszy, zamieszkam w jaskini i będę tam żyć, dopóki nie zjedzą mnie wilcy.<br /> <br /> W minionym roku było wiele niewykorzystanych okazji. Zbyt często przegrywałam, więc cały 2012 upłynął pod znakiem zmagań ze słabościami. Zupełnie inaczej niż w roku poprzednim. Wtedy nie było możliwości, żebym nie wykonała zaplanowanego treningu. Potrafiłam robić interwały z gorączką zapowiadającą grypę, biegać rytmy na lodzie, jechać 100 km na rowerze górskim po pętli habdzińskiej pod wiatr albo cisnąć rowerem na basen i z powrotem po zaśnieżonej drodze w temperaturze -15C. Wiele się przez tę niezłomność wycierpiałam, dlatego kiedy siła wyższa zmusiła mnie do przerwania cyklu treningowego, organizm powiedział, że teraz on przejmuje dowodzenie nad mózgiem. Przez długi czas nie mogłam z tym nic zrobić. Ale w końcu coś ruszyło.<br /> <br /> Jest coraz lepiej, ale nadal muszę walczyć. A żeby wrócić do stanu sprzed przerwy, muszę mieć stuprocentową wygrywalność.<br /> Było w tym roku kilka treningów, z których wracałam wcześniej niż zaplanowałam. Nie muszę daleko sięgać pamięcią- wczoraj byłam zmuszona skrócić jazdę na mtb z 40 do 23 km. Niby nic wielkiego, a jednak.. Kolejny punkt w planie został zrealizowany inaczej, gorzej. Głowa, świadomość i wola uczą się tego, że można odpuścić. A to nie po mojemu.<br /> <br /> Wiem, bardzo emocjonalnie i poważnie do tego podchodzę. Z tym co robię wiążę jednak całą, a przynajmniej większość swojej przyszłości, więc wierzę, że tak właśnie powinno być.<br /> <br /> Tyle słowem wstępu.<br /> Na dzisiaj w planie miałam dwa treningi: luźne rozbieganie 10 km i równie spokojne 60 km na rowerze górskim po leśnej pętli.<br /> <br /> Budzenie się nie poszło mi za dobrze. Telefon zadzwonił o szóstej- wyłączyłam alarm, położyłam głowę na poduszce z zamiarem wstania w ciągu minuty i.. następnym razem, kiedy spojrzałam na ekran komórki, była 6:56. Nienawidzę tego. Zerwałam się zła, myśląc o tym, że gdybym wstała jak człowiek, to byłabym już w połowie dzisiejszego rozbiegania. <br /> Kłopot z luźnymi biegami w Grzybnie jest taki, że.. no cóż.. nie da się tutaj zrobić luźnego biegu. Ciągle biegnę do góry i w dół, głównie po leśnych i piaszczystych ścieżkach. Nawet jeśli staram się pilnować tętna, to ono niepostrzeżenie wędruje w okolice 80% HRmax i wyżej. Na dłuższą metę codzienne robienie biegów ciągłych zamiast rozbiegań jest trochę męczące. Czułam już wyraźne znużenie i lekkie przytkanie, więc z treningu byłam zadowolona dopiero po powrocie z niego, a co się na siebie nazłorzeczyłam w trakcie, to wiem tylko ja.<br /> <br /> Zdecydowanie nie czułam się dzisiaj na siłach, aby zdobywać świat. Nic konkretnego się nie działo, ale byłam po prostu najzwyczajniej w świecie umęczona.<br /> <br /> Tutaj znowu pora na dygresję.<br /> Lubię to zmęczenie i tę satysfakcję, które przychodzą po dobrze wykonanym ciężkim treningu. Sprawa ma się jednak zupełnie inaczej z uczuciem umordowania z nawarstwiającego się obciążenia. Tego rodzaju zmęczenia nie akceptuję i nie potrafię się z nim pogodzić. Uznaję to za objaw słabości, na który nie umiem sobie pozwolić. Bardzo dużo mnie zawsze kosztowało przezwyciężanie tego i walka z przebiciem się przez trening na takim zmęczeniu. Niestety, wychodzę z założenia, że od ogólnoustrojowego uczucia utyrania nikt jeszcze nie umarł, a jeśli nie towarzyszy mu ból i dyskomfort, będący widmem kontuzji, to nie ma przeciwwskazań do wykonania treningu.<br /> <br /> No więc pojechałam. Ledwo i nie odzywając się prawie do Wojtka, który postanowił mi towarzyszyć przez wszystkie sześć pętli po lesie. I podobnie jak podczas biegu: z założenia luźno, ale góra-dół-góra-dół...<br /> Już na pierwszym okrążeniu zaliczyłam nieprzeciętny kryzys. Odczuwałam takie klasyczne uczucie umęczenia wszystkiego, a myśl o tym, że zostało mi jeszcze pięć pętli po 8-9 km i dojazd do domu (niecałe 7 km, trasa jeszcze trudniejsza niż w lesie na pętli) próbowała całkowicie mnie przytłoczyć.<br /> <br /> Wojtek, zobaczywszy moją minę, zadecydował że na tym powinniśmy zakończyć dzisiejszy trening. Nie muszę chyba mówić, jak bardzo kusząca była to propozycja. Miałam ochotę rzucić mu się do stóp i podziękować za ten akt łaski. Ale co to to nie- na tak sromotną osobistą porażkę bym sobie nie pozwoliła. Wiedziałam, że jeśli dzisiaj nie zrobię tych cholernych 60 km, to do końca pobytu to się nie zmieni. I przez cały rok będzie mnie to dręczyć. A więc.. "umrę, na pewno umrę, ale dojadę".<br /> Na rozstaju dróg w ciągu paru minut zaliczyliśmy dyskusję, kłótnię oraz prawie rozwód. Po wielu zbitych argumentach ruszyliśmy dalej. Nie potrafiłam sobie jednak wyobrazić, że przejadę jeszcze pięć takich pętli, skoro po pierwszej byłam już zwłokami. <br /> Druga pętla była tak samo fatalna jak pierwsza, a na trzeciej już chciało mi się wyć wniebogłosy. Na początku piątej musiałam się na chwilę zatrzymać, żeby nie zwariować, a po wyhamowaniu wydawało mi się, że dalej jadę na tym rowerze. Ostatnią pętlę pojechałam już chyba tylko siłą woli.<br /> <br /> To była naprawdę trudna psychicznie próba. Od pewnego momentu byłam już tak nakręcona i skupiona na uczuciu beznadziejności, że prawdopodobnie nawet gdyby nagle w ziemię uderzył meteoryt i trasa stałaby się zupełnie płaska i z wiatrem, to w dalszym ciągu wydawałoby mi się, że jest tragicznie. Stoczyłam walkę z najgorszym swoim przeciwnikiem- swoją głową. Tak strasznie bym chciała umieć ją po prostu wyłączyć i robić swoje. Uznać ból za jedno z wielu odczuć, które po prostu są- tak jak ciepło i zimno. Nie myśleć, nie zastanawiać się, nie kalkulować. To jest absolutnie najgorszy wróg, który potrafi zepsuć wszystko. Jedyna nadzieja w tym, że umiejętność odłączania mózgu jest trenowalna.<br /> <br /> Wróciłam do domu półżywa. Prawie cztery godziny na rowerze, 68 km po lesie z jakimś nienormalnym przewyższeniem. Fotka nie była pozowana, więc Wojtek uchwycił dobry moment. Bardzo wyczekiwany moment...<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy5agwlSlHsgIlcmk585QhKtec8lCw48ZOc17HJy_7xAx1zWUslzQVW90fAN_ob2DeskgJBPhszDOGCG9md-4yZrbF4CA9HU7WsgjaQAhSCAM0ZPT1epAv4c-s9bL6u9h7TnQTMw0MCOE/s1600/pad.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy5agwlSlHsgIlcmk585QhKtec8lCw48ZOc17HJy_7xAx1zWUslzQVW90fAN_ob2DeskgJBPhszDOGCG9md-4yZrbF4CA9HU7WsgjaQAhSCAM0ZPT1epAv4c-s9bL6u9h7TnQTMw0MCOE/s640/pad.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Tym razem wygrałam. Głowo, szykuj się na hiroszimę.<br /> Jutro śpię do oporu.<br /> Czy wspominałam już, że nienawidzę odpoczywać?

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 24: starcie z najmocniejszym przeciwnikiem

czytaj...

Każdy zaniechany trening to jak lewy sierpowy w moje sumienie. Każdy skrócony trening przybliża mnie do chwili, w której spakuję swoje rzeczy, wyniosę się do głuszy, zamieszkam w jaskini i będę tam ży...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 23: zdradliwa wena, raz jest, raz jej nie ma

<div style="text-align: justify;"> Dzisiaj jej raczej nie ma, ale skoro mam tu skrobać codziennie, to i dziś coś napiszę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zacząć muszę, oczywiście, od treningów.</div> <div style="text-align: justify;"> Na dobry początek dnia krótki bieg. Jeśli czegoś mi tu brakuje w stosunku do życia w Warszawie, to zdecydowanie tej łatwości wstawania o świcie. Niestety mam tutaj tendencję do przesiadywania do późna. Jeśli skończę ostatni trening wieczorem, to zazwyczaj zabieram się do przeczesywania Internetu, dokańczania pracy, pisania na blog, bla bla bla.. i tak niepostrzeżenie robi się 23. Potem jeszcze osiem razy przejrzę tablicę na Facebooku, dwa razy wejdę na onet i sprawdzę, czy nic się nie zmieniło na forach... i mogę powoli zebrać się do spania. Ale wtedy mi czegoś brakuje. Są to, o dziwo, dźwięki z krajowej siódemki. Cóż.. małą Asię rodzice usypiali za pomocą włączenia suszarki albo odkurzacza- rytmiczne buczenie natychmiast mnie morzyło. Chyba coś mi z tego zostało, bo tutaj jest mi po prostu za cicho.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Następnie były - nie zgadniecie co! - tak, planki :-), a później trening na siłowni. Jest to zdecydowanie mocne uderzenie, ale dziś nie zmasakrowało mnie tak jak dwa tygodnie temu. SIŁA!!!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po południu pojechaliśmy na rowery mtb. Nienawidzę skracać treningu, a dzisiaj znowu musiałam to zrobić. Tak zwana siła wyższa. Niestety spodziewałam się tego już przed wyjazdem. Chciałam dać sobie szansę i jechać na drugą pętlę, ale sens tego był wątpliwy. Niemniej mogę być dość zadowolona z tego nieszczęsnego treningu, a to dlatego, że przetestowałam nowe opony.</div> <div style="text-align: justify;"> Do tej pory jeździłam na Continental Mountain King. Wielkie, grube i agresywne traktory na trudne warunki. Przyzwyczaiłam się już do ich przyczepności i czułam się naprawdę komfortowo, choć nie były ani szybkie, ani dobre na piasek. Wojtek kupił mi i założył coś, co przedefiniowało moją jazdę- Continental X King. </div> <div style="text-align: justify;"> Pierwsze wrażenie było piorunujące: Jezu, slicki! Nie dość że cieńsze, mocniej napompowane, to jeszcze ślizgają się na kamieniach i driftują na piasku. Ale chyba rzeczywiście są szybsze, bo po 10 kilometrach Wojtek stwierdził, że "cisnę jak Tanja Žakelj" oraz "dobrze że nie widzę, jak ten rower mną miota". Siła autosugestii jest jednakowoż wielka- czuję się jak na gładkich oponach i wstrzymuję oddech za każdym razem, kiedy wjeżdżam na głęboki piasek albo mam do pokonania kamienisty podjazd.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tyle o moich dzisiejszych zmaganiach z rzeczywistością.</div> <div style="text-align: justify;"> Pogoda niestety daje znaki, że kończy się lato. Jest coraz ciemniej i już nie tak ciepło, nawet gdy słońce stara się jak może. Dziś wyległam przed dom na kocyk, ale leżenie na nim szybko zamieniło się w siedzenie w śpiworze z koca. Naprawdę nienawidzę zimy i myśl o niej przyprawia mnie o dreszcze. W tym roku mam jednak silną motywację, żeby się nie załamywać, ale dobrze ją przepracować, tak jak chociażby dwa lata temu. Mam nadzieję, że będę już w stanie spokojnie robić dwa treningi biegowe dziennie, więc może obędzie się bez spędzenia połowy życia na trenażerze. Ech, cokolwiek.</div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 23: zdradliwa wena, raz jest, raz jej nie ma

czytaj...

Dzisiaj jej raczej nie ma, ale skoro mam tu skrobać codziennie, to i dziś coś napiszę. Zacząć muszę, oczywiście, od treningów. Na dobry początek dnia krótki bieg. Jeśli czegoś mi tu brakuje w stosunk...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 22: spać, trenować, spać, trenować!

<div style="text-align: justify;"> Treningowo było dobrze- bez próżnowania, choć także bez mocnych uderzeń. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wstawanie z łóżka rano idzie mi tutaj bez porównania gorzej niż w Warszawie. Dzisiaj było wyjątkowo źle, bo po przebudzeniu się poczułam, że wczorajszy ból głowy dalej mnie trzyma, a do tego mam zatkany nos, bolące gardło i w ogóle czuję się jakoś niewyraźnie. Psy na dźwięk budzika wpakowały mi się do łóżka i obległy mnie z obu stron. Wcale nie pomogło mi to wstać.. Udało mi się jednak dokonać tego wyczynu w miarę sprawnie, bo wiedziałam, że jeśli nie pójdę biegać teraz, to już nie wybiorę się wcale. Nie ma czasu na jakieś głupie przeziębienia. </div> <div style="text-align: justify;"> Chwilę po podjęciu decyzji zostałam wystawiona na jeszcze jedną próbę. Uświadomiłam sobie, że znowu moje ubranie do biegania wisiało na balkonie przez całą noc. Wiedziałam co to może oznaczać i nie myliłam się: było całe mokre.. Cóż, trudno się mówi. Zacisnęłam zęby, odziałam się i poszłam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Biegało mi się dzisiaj wyjątkowo dobrze, pewnie dlatego że bardzo pilnowałam tętna. Spokojnie sobie przetruchtałam (no dobrze, trochę przesadzam- tutaj się nie da biec tak zupełnie spokojnie, więc miałam fragmenty po 165 ud./minutę na pulsometrze), potem.. wiadomo co- planki i rozciągi (wspominam o tym codziennie, bo blog robi mi tymczasowo za dziennik treningowy ;)), następnie ruszyłam na rower. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wreszcie odkurzyłam Giantino, który stał w kącie prawie przez tydzień. Przejechałam na nim dwukrotnie trasę Kartuzy-Kolonia i z powrotem, co dało w sumie 60 km. Parametry treningu mogą być trochę zaskakujące dla kogoś, kto nie widział ukształtowania tej trasy- 28 km/h i 78% hrmax. Na szczęście tym razem obyło się bez zaliczania zgonu, ale łatwo też nie było. Podjazdy dają w kość, na trzeciej z czterech prostych obudził się silny, uciążliwy wiatr (choć i tak nic nie pobije huraganu z pętli habdzińskiej!), ale nie to było najgorsze.. Niestety, siodło anatomiczne Adamo Attack chyba nie jest moim przeznaczeniem. Krystyn (wertykal.com) robi co może, żeby ulżyć mi w cierpieniach i sprawić, żebym w końcu mogła komfortowo jeździć na rowerze, ale ku mojej rozpaczy nie mogę przyzwyczaić się do tego siodełka. Przez pierwsze 15 km jest idealnie- czuję że Attack fantastycznie mi 'leży' i dzięki niemu mam dobrą i stabilną pozycję- ale potem zaczyna się koszmar.. Dziś ostatnie 20 km naprawdę były już jazdą po krainie cierpień. Zaczęłam się bać zrzucania z blatu (w Warszawie nigdy tego nie robię, tutaj ciągle), bo podskoczenie na siodle dostarczało niezapomnianych wrażeń i prawie wyciskało mi łzy z oczu. Niedobrze. Bardzo wierzyłam w to siodełko, ale sam Krystyn powiedział, że po takim czasie i wyjeżdżonym dystansie powinnam się już do niego przyzwyczaić- a jest, niestety, tragicznie. Chyba pora poszukać czegoś 'normalniejszego'...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po powrocie z roweru czułam się nieco umęczona (ciekawe jak będzie mi się jeździć po powrocie do stolicy- odczuwalnie takie 60 km po Szwajcarii Kaszubskiej to jak 100 km po 'habdzinach'..), nogi jakoś dziwnie zwaciałe.. Położyłam się na chwilę z komputerem (i psem) na kanapie i.. odpłynęłam. Kompletnie mnie ścięło. Zgon, śmierć i głęboki sen. Niechętnie wytoczyłam się z łóżka, ale świat mnie wzywał- nie można tak lekceważyć słońca i dobrej pogody. Zrobiłam drugi trening agility z psami (o czym napiszę już w kolejnej notce, bo kto będzie czytał takie wywody..), dokonałam pierwszej próby nauczenia się zsiadania z roweru do biegu (okazało się, że to wcale nie jest trudne- jeśli JA złapałam to w trzy minuty to znaczy, że to naprawdę jest łatwizna!), a potem zaczęłam przebąkiwać do Wojtka, że chętnie kopsnęłabym się nad jezioro popływać.. Niestety musieliśmy wybrać się zupełnie gdzie indziej, a mianowicie do gdańskiego Paczkomatu po moje nowe, wyścigowe opony do Gi(g)anta. Zgłosiłam się bowiem (a właściwie zostałam zgłoszona) na zawody we wrześniu. Ale nie powinnam nawet głośno o tym mówić, bo jest jeszcze szansa, że w ostatniej chwili stchórzę i się wycofam. Tak było między innymi z triathlonem w Przechlewie. Chyba powoli się godzę z tym, że rok 2013 to nie jest mój czas. Pracuję jednak na to, żeby przyszły sezon przyniósł mi wreszcie trochę wielowymiarowego sukcesu i satysfakcji. Pożyjemy, zobaczymy- byle już nie zamulić.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilBHFjSfQG2F0PG9PNF8BTyYuPd8wqv0BScuVk4bsm7QkY5fOt1uOrA0WD1Hm-XMbbdWEhyphenhyphenNhZFzGk0CVMyX9ui6eO_SzaMJZMTSCwIAGEJP5sTE6xrAmg-eAf8urAO0iB9epO_hd_kcY/s1600/opona.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilBHFjSfQG2F0PG9PNF8BTyYuPd8wqv0BScuVk4bsm7QkY5fOt1uOrA0WD1Hm-XMbbdWEhyphenhyphenNhZFzGk0CVMyX9ui6eO_SzaMJZMTSCwIAGEJP5sTE6xrAmg-eAf8urAO0iB9epO_hd_kcY/s640/opona.jpg" width="443" /> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>Fajną mam.... oponkę? ;-) </i></div> </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> P.S. Zachorowałam na kolejny rower z katalogu Gianta. Masakra, kto to widział, żeby produkować takie piękności.. Tylko dlaczego podobają mi się te najdroższe?! </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0joXwz_x2BGYONVIK3mxWDxNGeqjHQ03l7PrB4BmfHjmBQymo85GG7Lwrz-0-cI5Q_9UTpZ6MPMH1_tLYeqgFhOqzirvbTpInFJHsi03YwAhgYs0pP90X_y-jYEVwv9xMr98l2vzMV-4/s1600/2013_GIANT_PROPEL_ADVANCED_SL_3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0joXwz_x2BGYONVIK3mxWDxNGeqjHQ03l7PrB4BmfHjmBQymo85GG7Lwrz-0-cI5Q_9UTpZ6MPMH1_tLYeqgFhOqzirvbTpInFJHsi03YwAhgYs0pP90X_y-jYEVwv9xMr98l2vzMV-4/s640/2013_GIANT_PROPEL_ADVANCED_SL_3.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 22: spać, trenować, spać, trenować!

czytaj...

Treningowo było dobrze- bez próżnowania, choć także bez mocnych uderzeń.  Wstawanie z łóżka rano idzie mi tutaj bez porównania gorzej niż w Warszawie. Dzisiaj było wyjątkowo źle, bo po przebudzeniu s...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 21: trochę zamuliłam (+wheeler triathlon mtb)

No dobrze, zamuliłam z wczorajszym wpisem. Wieczorem zaczęłam pisać relację z Wheeler Triathlonu w Ostrzycach, ale plany się zmieniły i dłuższe sprawozdanie ze zdjęciami będzie lada dzień na xtri.pl. Już teraz zapraszam jednak do obejrzenia krótkiego filmu z imprezy:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/oJxldVmOscE?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Tak w ogóle to jestem zła. Miałam ochotę na te zawody, ale zgodnie z Wojtkiem stwierdziliśmy, że bez uprzedniego zapoznania się z trasą rowerową mój udział nie byłby dobrym pomysłem. Niestety nigdzie nie było ani mapy, ani żadnego zapisu gpsa z pętli. Na domiar złego wszyscy jak jeden mąż twierdzili, że trasa rowerowa jest wybitnie trudna i tylko MTBowi wymiatacze poradzą sobie bez wywrotek i wprowadzania roweru pod górę. Jako że nie należę- bynajmniej!- do kategorii wymiataczy, postanowiłam tym razem dać sobie spokój z tymi zawodami.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Na miejscu przeszliśmy się przez całą 7-kilometrową pętlę rowerową, robiąc zdjęcia, filmy i rozeznanie z terenem i.. no cóż. Trasa była szybka i łatwa, z wyjątkiem kilku technicznych fragmentów: piaszczystego podjazdu (dało się przejechać po trawie obok), po którym dalej jechało się w górę po kamieniach oraz piaszczysto-kamienistego zjazdu (też można było cisnąć poboczem). Nie twierdzę absolutnie, że świetnie dałabym sobie radę z tymi trudnościami; niewykluczone, że musiałabym zsiadać ze swojego Gi(g)anta, ale na pewno nie było ekstremalnie ani niebezpiecznie. W przyszłym roku startuję na pewno.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVLBD4QgrnCUTvkVSJ9AUOPA2YEw-ChL_zvrWKbnUHyPowpGUkBLsLuY7PD6Bzbhpt2RGnAb2yIqlMECk5o6NA95XcmWHb9-4A62_GOyHuqlTwPyITMntswBUfpKAYsAqiwt3WoLV4oL0/s1600/szymanowski.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVLBD4QgrnCUTvkVSJ9AUOPA2YEw-ChL_zvrWKbnUHyPowpGUkBLsLuY7PD6Bzbhpt2RGnAb2yIqlMECk5o6NA95XcmWHb9-4A62_GOyHuqlTwPyITMntswBUfpKAYsAqiwt3WoLV4oL0/s640/szymanowski.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>Zwycięzca wczorajszego triathlonu - Dominik Szymanowski</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Przed wyjazdem do Ostrzyc zaliczyłam dychę rozbiegania i (hard)core stability. Niestety na tym skończyły się moje wczorajsze treningi, bo od popołudnia ból głowy nie dawał mi żyć. Stąd też opóźnienie z notką- niełatwo formułować myśli w składne zdania, jak bania łupie i pulsuje. Dziś też nie jest ze mną rewelacyjnie, choć jak już wybrałam się na bieganie to znacznie mi się poprawiło. Chyba łapie mnie jakiś przezięb.. ale ja się tak łatwo nie dam.  </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvvwmEWdRYFtzj3JjHuDUJ6XvS0Bk5WUS5P57Kj7lwJyYivecQcbVX1nnO5hkCVdGZrWUb7RUBDTO-oPIMZya6uaLIZ0-WLVS1b_0TLWeVUQQp8v6F6CnDZ3s9YW1iniXoELxpjKcnjBA/s1600/smosiok.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvvwmEWdRYFtzj3JjHuDUJ6XvS0Bk5WUS5P57Kj7lwJyYivecQcbVX1nnO5hkCVdGZrWUb7RUBDTO-oPIMZya6uaLIZ0-WLVS1b_0TLWeVUQQp8v6F6CnDZ3s9YW1iniXoELxpjKcnjBA/s640/smosiok.jpg" width="550" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Trzeci tydzień w Grzybnie zamykam biegowym kilometrażem równym 52,5. Utrzymuję tendencję rosnącą i to chyba jedyne, co mnie naprawdę satysfakcjonuje, jeśli chodzi o moje grzybnowe dokonania (nie licząc agility, bo jestem zachwycona postępami Smoczka). Powrót do regularnego biegania był jednak absolutnym priorytetem na tegoroczne wakacje, więc powinnam być zadowolona. Piszę 'powinnam', bo żeby rzeczywiście BYĆ z siebie zadowolona, musiałabym biegać co najmniej 30 km więcej i rozbiegiwać się ze średnim tempem 5'/km. Ech, ja to się ze sobą mam.</div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 21: trochę zamuliłam (+wheeler triathlon mtb)

czytaj...

No dobrze, zamuliłam z wczorajszym wpisem. Wieczorem zaczęłam pisać relację z Wheeler Triathlonu w Ostrzycach, ale plany się zmieniły i dłuższe sprawozdanie ze zdjęciami będzie lada dzień na xtri.pl. ...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 20: myszbasters

Dziesięć dni temu narzekałam, że już tyle czasu jesteśmy w Grzybnie, a dzisiaj już mamy za sobą dwie trzecie pobytu. Czarna rozpacz mnie ogarnia, jakże by inaczej, ale staram się po prostu dobrze korzystać z każdego dnia spędzonego tutaj. Kiedy zostaną nam trzy dni do wyjazdu, zacznę obmyślać chytry plan, jak zatrzasnąć bramę wyjazdową na amen, żebyśmy musieli tu zostać. <br /> <br /> Wygląda na to, że średnio raz w tygodniu mamy do przejścia jakąś dziwną przygodę związaną z mieszkaniem tutaj. Trochę jak w Jumanji. Najpierw <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2013/08/projekt-grzybno-2013-dzien-2-zapadnieta.html" target="_blank">autowłamanie do serwerowni</a>, później <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2013/08/projekt-grzybno-2013-dzien-6-starosc.html" target="_blank">gitarowy straszak</a>, wczoraj zaś mieliśmy okazję pobawić się w polowanie.<br /> A było to tak:<br /> Leżeliśmy sobie wieczorem w łóżku, każde ze swoim laptopem (jakie to romantyczne, nieprawdaż?), psy spały, tylko Rasta kręciła się po pokoju i czegoś szukała. Kątem oka zauważyłam, że wytropiła coś pod szafą i 'wystawiła' to stójką godną pracującego wyżła (nie uświadamiam jej, że jest owczarkiem- skoro odnalazła swoją tożsamość gdzie indziej, no to trudno.. ;-)). W ten sam sposób 'zastrasza' żaby, które odnajdzie w ogródku, więc już zapaliła mi się w głowie czerwona lampka. Chwilę później przeniosła się do kaloryfera i z tym samym zaangażowaniem przyglądała się czemuś, co siedziało między barierkami. Jako że już kilka razy słyszałam, że w ciągu dnia coś chrobocze w szafie w charakterystyczny sposób, nie musiałam się długo domyślać...<br /> Wojtek akurat wyłaził spod kołdry, więc wykorzystałam go do tropienia: "Ej Wojtek, zobacz czy tam nie ma myszy". Poszedł, zajrzał między szczeble kaloryfera.. "No mysz! Szara mysz!". Dołączyłam więc do obławy. Co do istoty myszy Wojtek się nie pomylił, gryzoń był jednak brązowy. I potwornie przerażony. A do tego przypominał moją myszkę indyjską, którą hodowałam w dzieciństwie.<br /> <br /> Tutaj muszę się zatrzymać, aby dodać drobną dygresję. Nie będę jej nawet próbowała dodawać w nawiasie, bo wiadomo jak wyglądają moje "krótkie wtrącenia".<br /> Kiedy miałam 6 lat, przeprowadziliśmy się z rodzicami do Gdańska. Wynajmowane mieszkanie było niezłe, ale miało jedną, bardzo poważną wadę- były w nim prusaki, karaluchy, czyli jedne z najobrzydliwszych stworzeń świata. Ktoś polecił moim rodzicom, żeby kupili jaszczurkę, która szybko je wytępi. Rzeczywiście, w pewnym momencie pojawił się u nas gekon tokke. Miły i robił fajne miny, jak się do niego zbliżyłam (nie wiem dlaczego gady uważają, że jak otworzą japę to wyglądają strasznie- faktycznie można umrzeć, ale ze śmiechu). Zuźka, bo tak go/ją nazwałam, poradził(a?) sobie z karaluchami tak szybko, że rodzice musieli wykombinować mu inne źródło pełnowartościowego białka. Akurat wyjechałam wtedy na wakacje, nie było mnie tydzień albo dwa, a kiedy wróciłam okazało się, że Zuźka nie żyje. Patrząc z perspektywy czasu nie było to wcale zaskakujące, że jaszczurka chodząca luzem po mieszkaniu złapała zapalenie płuc i szybko pożegnała się z tym łez padołem (gdybym miała dwa razy więcej lat niż miałam, to najprawdopodobniej natychmiast wybiłabym rodzicom z głowy pomysł kupowania gada w celu wypuszczenia go na ściany!!!). Jednak nie wróciłam do bezzwierzęcego mieszkania, bo na miejsce Zuzi przyszły.. myszki. Nie wiem, dlaczego uwierzyłam, że rodzice kupili mi je z dobrej woli i chęci, żebym miała jakieś miłe zwierzątka, skoro od pradawnych czasów był zawsze wielki problem nawet jak chciałam mieć rybki. Tak czy inaczej, nie rozkminiałam za wiele nad tym dziwnym zrządzeniem losu i przyjęłam myszunie z otwartym sercem. <br /> A więc ta mysz, co nam się wczoraj zakwaterowała za kaloryferem, była łudząco podobna do jednego z moich ówczesnych gryzoni. Miał na imię Gucio i mieszkał razem z- jak łatwo się domyślić- Mają, która jednakowoż też była myszem-facetem, ale bardzo chciała mieć z Guciem dzieci. Ja w sumie też chciałam mieć małe myszeczki, więc do końca wierzyłam, że Maja to dziewczyna.<br /> Dopiero po latach się dowiedziałam, że Gucio i Maja były obiadem dla gekona, który nie dożył ich skonsumowania.<br /> <br /> Wracając jednak do grzybnowego intruza.. zrobiło mi się okropnie szkoda tej malusiej mysi, która wgniotła się pod kaloryfer, patrzyła na mnie przerażonymi oczami i przekraczała już swoje HRmax. Bardzo się starałam, żeby kulturalnie jej wytłumaczyć, że czas wynajmu się skończył i musi się od nas wyprowadzić, jednak po kilkunastu minutach próbowania na różne sposoby dałam sobie z tym spokój. Postanowiliśmy jednak zostawić otwarty balkon, żeby dać jej szansę na samodzielne opuszczenie naszego lokum.<br /> Zawinęłam się więc w kołdrę niczym larwa w kokon, rozmyślając, ile par skarpetek powinnam założyć, żeby nie umrzeć tej nocy z zimna, oraz czy jestem w stanie zlokalizować jakieś rękawiczki. Aż tu nagle, po kilku minutach, ponad ekranem laptopa śmignęła mi ciemna smuga, a Rasta znowu zaprezentowała gamę zachowań idealnego wyżła. "Teraz cię mam" pomyślałam i tygrysim skokiem rzuciłam się w stronę szafy. Powoli podniosłam plecak i ujrzałam myszunię w całej okazałości. Pomocą miała okazać się plastikowa miska, ale nie zdążyłam jej użyć, bo gryzoń szybciutko, choć z pewnymi zawahaniami (prostowanymi przeze mnie) wybiegł wreszcie na taras. Moje nieprzyzwoicie drogie buty rowerowe odetchnęły z ulgą. Ja też bym nie chciała, żeby stały się częścią mysiego legowiska.<br /> <br /> <br /> I na tym się kończy ta historia, a przynajmniej taką mam nadzieję. Z tarasu nie będzie jej tak łatwo zwiać, więc jest ryzyko, że znowu do nas wlezie. Pisałam, że w Grzybnie są głupie żaby, no ale myszy też nie za mądre. Mieszkać w pokoju z czterema psami? Mało rozsądne, choć śmiem przypuszczać, że żaden z psów nic by jej nie zrobił oprócz naszczekania na nią. Może to niestety znaczyć, że nasze czworonogi również doskonale wpisują się w ten schemat i dlatego jest im tutaj tak dobrze. No cóż, mają inne zalety.<br /> <br /> Smoczek przez ostatnie dwa dni prawie wcale nie agilitował, pomijając ćwiczenia ze slalomem, a to z prostego powodu: moje obezwładniające zakwasy. Wczoraj zrobiłam z nim krótki set point, dzisiaj dość odważną krótką sekwencję. Odważną, bo nie wiedziałam czy nie rzucam go na zbyt głęboką wodę, prosząc o skręcanie na wysokich hopkach. Poradził sobie doskonale, a co najbardziej mnie zastanawia, z obrzydliwą perfekcją wykonywał komendy na ciasne skręty. I znowu mój pies przewyższył mnie ogarnięciem- chcę żeby zakręcił do mnie, niepewnie krzyczę mu przed hopką komendę na 'ode mnie' (niestety, bieganie, pokazywanie i wydawanie komend jednocześnie jest bardzo skomplikowane;-))... a on, skubaniec, pięknie się odwraca w drugą stronę, mimo że ten manewr jest dla niego ze wszech miar trudniejszy. Mam to nagrane, więc niedługo zmontuję i pokażę światu. <br /> <br /> Jeśli chodzi o moje trenowanie, do tej chwili zrobiłam dziś jeden, a właściwie półtora treningu. Jako pół liczę core stability + rozciąganie plus inne wygibasy tego rodzaju. Oczywiście z psem Smokiem, który co chwilę okładał mnie swoją piłką.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXzsVSNaVeCNafGzdwuioEp3i7zB39x4KhsPeb1HoDiT8Rk0vOPyAc72oCMdnLKSLukz9jCwSvFVThbvWplbfrFLEyE2cwyTclqBRihBb9kuKLUBT4_j48_pvZOKqSIjGnQ-9eKDviNWU/s1600/GOPR0272.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXzsVSNaVeCNafGzdwuioEp3i7zB39x4KhsPeb1HoDiT8Rk0vOPyAc72oCMdnLKSLukz9jCwSvFVThbvWplbfrFLEyE2cwyTclqBRihBb9kuKLUBT4_j48_pvZOKqSIjGnQ-9eKDviNWU/s640/GOPR0272.JPG" width="640" /> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Wcześniej zaliczyłam trening zakładkowy bieg->pływanie->bieg- po 5 km nad jezioro i z powrotem, a pomiędzy biegami kraulik w Jeziorze Białym. Postanowiłam tym razem pobiec dużo luźniej niż tydzień temu, żeby nie dostać znowu w łeb uświadomieniem sobie o swojej biegowej antyformie. Było naprawdę OK, znacznie lepiej niż poprzednio, a tempo obydwu odcinków wyniosło 5:40'/km. Przyznaję się do tego tylko dlatego, że:</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> 1) nie wzięłam pulsometru, więc nie wiem, jak intensywny był ten bieg; miejscami rozmawiałam z Wojtkiem (moim rowerowym supportem z pianką w plecaku) w miarę swobodnie, chyba że akurat biegłam pod górę (wtedy raczej dysząco), więc podejrzewam, że leciałam tak jak na innych rozbieganiach tutaj;</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> 2) bezpośrednio przed wyjazdem z Warszawy biegałam luźne rozbiegania w takim tempie jak tutaj po lasach, a pierwsze biegi w Grzybnie były przynajmniej o pół minuty na kilometr wolniejsze niż teraz. <b>Takiego właśnie progresu w kwestii biegania oczekuję</b>, zresztą to chyba przesada, żeby miesiącami wlec się jak żółw, skoro jakiś czas temu wybiegania po 4'50/km nie robiły na mnie najmniejszego wrażenia;</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> 3) 5'40 to tempo, jakiego w najlepszej swojej biegowej formie sprzed dwóch lat wstydziłabym się tylko w umiarkowanym stopniu;</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> 4) Wielki Wąwóz zbija mi tempo kilometra do około 6:30.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Jeśli chodzi o pływanie, to było również bardzo sympatycznie. Kiedy obudziłam się o szóstej rano, pogoda była naprawdę niezachęcająca, a dodatkowo przytłaczający był fakt, iż moja pianka była mokra od wewnątrz (morał z tego, człowiecze, następujący: zważ na to, gdy będzie padał deszcz, że pomiędzy twoim praniem wisi na balkonie również wywinięta na drugą stronę Orca, którą masz zamiar niedługo założyć). Na szczęście poprawiło się na tyle, że dobiegając nad jezioro nie miałam już wątpliwości, że uda mi się wejść do wody bez bólu i cierpienia. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Do tej pory pływałam w Białym po trasie w kształcie trójkąta, zawracając prawie w miejscu. Dziś postanowiłam przetestować pływanie po trochę większym kwadracie, żeby zobaczyć, w jakim tempie rzeczywiście płynę, kiedy plumkam sobie spokojnie w piance. Tak jak przypuszczałam, Garmin liczy zawrotki jako stanie w miejscu, bo dzisiaj, kiedy widział, że wcale się nie zatrzymuję, pokazał mi zupełnie inną prędkość: 1 minutę i 37 sekund na 100m. Ach ta moc pianki (nawet o dwa rozmiary za dużej)!</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Starałam się dzisiaj skupić na ćwiczeniu oddychania. W jeziorze niestety mam tendencję do nabierania oddechu tylko na lewą stronę, co jak wiadomo bywa zgubne. Skoncentrowałam się na tym, żeby oddychać co trzeci ruch, a miejscami tylko na prawo. Wniosek z tego prosty: jak wrócę do Warszawy, to chyba codziennie będę jeździć na basen. Podczas samotnego pływania w otwartej wodzie jestem tak zaabsorbowana wypatrywaniem ewentualnych potworów, że nie potrafię długo utrzymać dobrej techniki. Dzisiaj zresztą jednego potwora spotkałam- na dnie leżał jakiś biały pojemnik, który podnosił mi ciśnienie za każdym razem, kiedy go mijałam. Takie obiekty zawsze powodują, że zaliczam krótki supersprint bez nabierania powietrza. Trochę można się uśmiać, ale ja naprawdę z całego serca nienawidzę widzieć tego co leży na dnie, kiedy już jestem na względnie głębokiej wodzie...</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Złapałam się na tym, że na prawo oddycha mi się w jeziorze gorzej. Na pływalni nie mam z tym żadnego problemu, obydwie strony są dla mnie jednakowo komfortowe. A tutaj kiszka- lewa ręka prostuje mi się nadmiernie i zamiast napędu mam blokadę z zawiśnięciem na boku. Pływalni mi potrzeba!!! W Kartuzach jest niestety tylko jeden basen, otwarty w dziwnych godzinach (zaczynają o 12) i drogi jak cholera (jednorazowy wypad na godzinne pływanie dla dwóch osób = 40 złotych). W Warszawie będę płakać za Jeziorem Białym (będę miała Czerniakowskie, ale tam też wolałabym popływać z kimś), ale będę miała okazję szybko poprawić 'dziwny bark' w komfortowych warunkach basenu bez potworów.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> A teraz oddalam się powoli od komputera, aby pośmigać na Gigan(t)cie po wczorajszej pętli, tym razem pokonując ją od trzech do pięciu razy. Zobaczymy jak bardzo da mi w kość.</div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 20: myszbasters

czytaj...

Dziesięć dni temu narzekałam, że już tyle czasu jesteśmy w Grzybnie, a dzisiaj już mamy za sobą dwie trzecie pobytu. Czarna rozpacz mnie ogarnia, jakże by inaczej, ale staram się po prostu dobrze korz...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 19: deszcze niespokojne c.d. i apoteoza niemyślenia cz.1

<i>o szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny</i><br /> <i><i>deszcze niespokojne potargały sad</i> </i><br /> <i>w czasie deszczu dzieci się nudzą</i><br /> <i>i'm singing in the rain, just singing in the rain</i><br /> <i>kroplą deszczu namaluję cię</i><br /> <i>szklana pogoda, szklanka nadciąga bez humoru</i><br /> <i>niech spadnie z nieba złoty deszcz!</i><br /> <i>why does it always rain on me? </i><br /> <i>ciągle pada!</i><br /> <br /> Dzień dziewiętnasty.<i> </i><br /> Jak do tej pory wszystko idzie po mojej myśli: biegam coraz więcej, plecy czują się nad wyraz dobrze, kolano nie doskwiera (tylko nie mówcie mu tego głośno, bo wtedy sobie przypomni i będzie..). Jedynie kwestie pływania i szosy trochę mnie uwierają. Mogłoby być więcej i mocniej, a na razie się przed tym wzbraniam. Nie wiem, czy skuszę się na samotne wypływanie w jeziorze dłuższe niż te kilkadziesiąt minut, do godziny raczej nie dobiję. Gdybym tylko miała kompana do pływania, moglibyśmy przemierzyć całe jezioro wzdłuż i wszerz. Z towarzyszem na pewno nie byłyby mi straszne żadne potwory.<br /> Jeśli chodzi o jazdę po szosie, to występuje tu pewien kłopot: w tym rejonie nie da się jeździć spokojnie, a w każdym razie ja tak nie potrafię. Ciągłe podjazdy generują wysokie tętno, a to dyskwalifikuje jazdę z kategorii spokojnych treningów.<br /> No i ciągle pada, a ja w deszczu na Giantino nie wsiadam. Być może to jest błąd- ba, na pewno to jest błąd, patrząc na to perspektywicznie. Nie dość, że na zawodach ogólnie będę sierotą, bo jestem rowerową pierdołą, to będę tym bardziej ugotowana jeśli się rozpada. Ale cóż- mój trener i towarzysz życia w jednej osobie także odradza mi wyjeżdżanie na szosówce, kiedy jest mokro, więc już sobie wbiłam do głowy, że deszcze niespokojne to pora na górala.<br /> <br /> A więc dzisiaj był góral. Po raz pierwszy podczas pobytu tutaj pojechałam w las sama. Wczoraj odkryliśmy świetną pętlę- nie jest trudna technicznie, ale też nie banalna. Nie sposób się na niej zgubić, a to dla mnie naprawdę istotne ;-), więc tę właśnie drogę dzisiaj samodzielnie testowałam. Pojechałam odrobinę mocniej niż wczoraj (wczoraj jeździłam ślamazarnie, głównie przez straszliwe zakwasy), w sumie o ~3km/h szybciej, ale nadal nie była to mocna jazda. Raczej taka, która daje najwięcej radości w trakcie i jednocześnie intensyfikuje procesy myślowe.<br /> Las z mokrym podłożem staje się jeszcze bardziej podstępny niż zwykle. Wczoraj na przykład chciały wciągnąć mnie moczary- wjechałam sobie radośnie na wysepkę pomiędzy kraterami kałuż, a wysepka zrobiła: "ha, tu cię mam! wcale nie jestem utwardzona, jestem częścią kałuży!". Udało mi się wybronić przed upadkiem poprzez użycie supermocy i wykonaniu tokio driftu, ale dzisiaj niedużo dalej pięknie się wyglebiłam na mokry piasek (tym razem nie zmieściłam się pomiędzy głębokimi kałużami a wysokim trawnikiem). Gi(g)ant miał wreszcie okazję pojeździć w warunkach, które najbardziej lubi: kamienisto-błotniste zjazdy i podjazdy, grząskie błota.. Delicje dla wielkomiejskiego 29era. A za każdym razem, kiedy na szczycie krótkiego, ale bardzo stromego kamienistego podjazdu, zakończonego torami kolejowymi na lekkim podwyższeniu podnosi mi się przednie koło, przez ułamek sekundy nie oddycham. <br /> <br /> Bo z tą jazdą na mtb tak właśnie jest. Niezmiennie podziwiam kolarzy górskich- pisałam to już wielokrotnie i muszę napisać jeszcze raz! Wierzę, że ich umiejętności i obycie pozwalają im na wychodzenie z wielu opresji niejako odruchowo, ale i tak naprawdę nie mogę się nadziwić, że dają radę pojechać szybko i pewnie kilkudziesięciokilometrową trasę, naszpikowaną przeszkodami terenowymi i pełną najróżniejszych niespodzianek. Kiedy ogląda się coś takiego w telewizji, nie ma się pojęcia o tym, co oni tak naprawdę robią. Dopiero jak się stanie przed górą, z której trudno jest nawet zejść, albo przed konarem trudnym do przeskoczenia 'pieszo' i uświadamia sobie, że po czymś takim jeżdżą ludzie na zawodach.... uhm.<br /> <br /> OK, widzę dużą poprawę w moim grasowaniu po lasach. Wiem już, że niektóre przeszkody mogę pokonać bez kłopotu, jeśli tylko mocniej stanę w blokach, pochylę się do kierownicy albo pociągnę pedał do góry. Nie wszystkie wielkie poślizgi kończą się glebami, nie wszystkie zjazdy panicznym łapaniem za klamki hamulców. Ale i tak jestem na dnie z metrem mułu nad sobą. Tak często jeszcze staję przed konfliktem tragicznym, kiedy dojeżdżam do przeszkody i zaczynam się zastanawiać. A zastanawianie się to pomiot szatana. "Hmmm, dzień dobry, rodzino wielkich kamorów, jestem Asia i nie wiem, czy mogę po was przejechać. Wydajecie się trochę niebezpieczne, nie chciałabym dostąpić z wami spotkania trzeciego stopnia, ale z druuuugiej strooony... jeśli pojadę po was odpowiednio szybko i nie zacznę nagle hamować, to powinnam przelecieć po was jak antylopa po sawannie. Hmmm, co by tu zrobić?". Przyglądanie się to jedno, podjęcie decyzji to drugie, a potem jest parę sekund, w których można:<br /> a) zsiąść z roweru i przeprowadzić go przez przeszkodę, dostawiając tym samym kolejną kreskę w Wielkiej Księdze Życiowych Porażek Tchórzofretki Joanny. Często jest to połączone z przymusem spojrzenia na Wojtka, który przeleciwszy uprzednio tę samą trasę w tempie rakiety stoi i patrzy wzrokiem "jezusmaria, naprawdę musimy poćwiczyć";<br /> b) rozpędzić się, przez chwilę nie oddychać, nie myśleć, zakazać sercu bić, a żyłom tłoczyć krew: przejechać przez trudny element i mieć wielką satysfakcję. I oderwać ze trzy karteczki odliczające do dnia wizyty u lekarza po środki uspokajające albo tabletki rozbijające wrzody żołądka;<br /> c) rozpędzić się, poślizgnąć i wyryć ryjem w kamora. Przyznaję, kilka razy zdarzyło mi się spektakularnie wyrypać, choć szczęśliwie nigdy nie rzeczonym ryjem w kamora. Ale wszystko- tfu tfu- przede mną.<br /> <br /> Sami widzicie. Dlaczego ja muszę tyle rozkminiać? Statystyka przemawia na moją korzyść, tyle dziwnych rzeczy już robiłam na rowerze i nigdy nic sobie nie uszkodziłam. Ostatecznie od pierwszej lepszej gleby się nie umiera. Jakże pięknie byłoby nie myśleć!<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir3TSKs3PSHaOMFB0sddzxrg6XAavUC9x82OFBD8RxruTTiJV-GhW4tNz5SQGOs7h-8N4F9MqOIa-t5LbxPI48SzbabJSjsb4OoS4xXd2Ouff_C_Cb8Z4aLOSWm49b-o8vq0HImqHspFQ/s1600/gigan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir3TSKs3PSHaOMFB0sddzxrg6XAavUC9x82OFBD8RxruTTiJV-GhW4tNz5SQGOs7h-8N4F9MqOIa-t5LbxPI48SzbabJSjsb4OoS4xXd2Ouff_C_Cb8Z4aLOSWm49b-o8vq0HImqHspFQ/s640/gigan.jpg" width="640" /></a></div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 19: deszcze niespokojne c.d. i apoteoza niemyślenia cz.1

czytaj...

o szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny deszcze niespokojne potargały sad w czasie deszczu dzieci się nudzą i'm singing in the rain, just singing in the rain kroplą deszczu namaluję cię szklana...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 18: człowiek-zakwas

Notkę publikuję dziś wyjątkowo wcześnie, a przyczyna jest prosta: wykonałam już wszystko, co miałam do zrobienia, i nie mogę się nadziwić, że jest dopiero po 16. W gruncie rzeczy cztery godziny trenowania to nie tak dużo (nieprawdaż?), więc wszystko wskazuje na to, że wieczorem zaliczymy jeszcze basen (chyba że porwie mnie pętla czasoprzestrzenna i nie odkleję się od kompa- tak czasem bywa). Muszę pływać, bo zapomnę jak to się robi i będzie wieś, jak wrócę na treningi Mastersów. Kraul w jeziorze to jednak co innego.<br /> <br /> Ale do rzeczy..<br /> Po przerwie, która trwała chyba całą wieczność, a co najmniej kilka epok, dotarłam wreszcie do 15-kilometrowego rozbiegania. O dziwo, wcale mnie ten dystans nie przerażał, a przecież w Warszawie moja głowa nie pozwalała mi zrobić nawet 'dziesiątki'... Dziwne rzeczy.<br /> Wczoraj, jak już wspomniałam, oddałam się kreatywnemu nicnierobieniu (genialne pomysły przyszły, a jakże!). Nie byłabym jednak sobą, gdybym choć trochę sobie nie przywaliła. Zrobiłam więc drugi od miesięcznej przerwy trening na nogi z dużą piłką. Trening opiera się na masakrujących przysiadach, po których nie da się schodzić po schodach, zbiegać, a nawet siadać na krześle. W lipcu nie zrobiłam go ani razu, bo moje kolano protestowało przed najmniejszą próbą dodatkowego obciążania go, a bardzo mi wówczas zależało, żeby nie przerywać cyklu biegowego.<br /> A więc obudziłam się dziś rano i już wiedziałam, że nie jest dobrze. Nie tylko zresztą przez zakwasy. Psy trochę ogarnęły swoje niesubordynowane zachowania i słodko ze mną śpią ile tylko zechcę. W pierwszym tygodniu pobytu tutaj nie było mowy o przedłużaniu wstawania po usłyszeniu budzika, bo durne bordery zaczynały skakać, dobijać się do drzwi i prosić o wypuszczenie na dwór (albo o okazanie im jakiejkolwiek uwagi). Teraz chcą się przewalać w pościeli dłużej niż ja (takkkk, łaciate mają święto psa i z okazji wyjątkowo szerokiego łóżka mogą spać obok mnie), co wcale nie ułatwia mi podjęcia decyzji. Niestety z każdym kolejnym dniem zbliżającym do końca lata wstaje się coraz trudniej, w coraz większej ciemności i zimności.<br /> No ale nie ma się co użalać, bo i tak zawsze wolałam półtorej godziny biegania zamiast półtorej godziny snu. Nie pamiętam kiedy ostatnio zrobiłam wybieganie 15 km, ale to było naprawdę strasznie dawno, podejrzewam że nie wcześniej niż 1,5 roku temu. Z niewyjaśnionych przyczyn, od samego początku dzisiejszego treningu miałam wysokie, a potem nawet bardzo wysokie tętno. Nie chce mi się wierzyć, żeby pulsometr zwariował (Garmin 910xt to jednak nie tamagotchi), ani że to kwestia zakwasów (w czasie biegu aż tak potwornie ich nie czułam, ale jak tylko się zatrzymałam, to uuuuuuooooohooohoooo....!!!!), więc w sumie nie wiem, dlaczego tak mi się zrobiło. Na płaskim terenie trzymałam nawet dość nieuwłaczające tempo (porównując z moimi biegami sprzed wyjazdu, oczywiście, a nie z tymi z 2 lat wstecz), ale i tak całość biegu odbyła się z prędkością dorodnego ślimora. Pocieszam się, że większość dystansu to było podbieganie pod górki, przedzieranie się przez las, biegnięcie po kamieniach i przeskakiwanie przez moczary i błotne kałuże, a na zbiegach 'trzymałam hamulce', bo nie chciałam, żeby kolano sobie przypomniało, że ostatnio nie bolało i już czas to zmienić. Chętnie uspokoiłabym swoje sumienie i napisała, że wysokie tętno też było spowodowane tymi ogromnymi podbiegami, ale... niestety, nie ma się co oszukiwać. Trójmiejskie góry wcale nie są wielkie, a dwa lata temu śmigałam po tych samych lasach o pół minuty na kilometr szybciej. Rok temu kategorycznie odmówiłam mierzenia się z jakimikolwiek dłuższymi rozbieganiami i czekałam, aż zdarzy się cud. No cóż, nie tym razem. Dobrze że kopnęłam się wreszcie w mózg i postanowiłam zacząć wszystko od nowa. Jestem w trakcie tego 'najtrudniejszego pierwszego kroku', więc jak go w końcu postawię, to powinno być łatwiej. Przynajmniej dla głowy, bo fizycznie będzie na pewno coraz trudniej (bo mocniej- i dobrze!).<br /> <br /> Dopiero po biegu uświadomiłam sobie, że potwornie bolą mnie nogi. Nadal nie rozumiem, jak to jest, że na siłowni potrafiłam dowalić sobie nieprzeciętne serie ćwiczeń na maszynach i nigdy nie miałam takich zakwasów jak po niewinnie wyglądających przysiadach... Ledwo się poruszam, nie mówiąc już o wykonywaniu jakichś bardziej złożonych ewolucji. Rozciąganie było koszmarem. Zamiast na szosę, zaciągnęłam dziś Wojtka na rowery górskie, bo na samą myśl o mocnym pokonywaniu podjazdów robiło mi się niedobrze. Zrobiliśmy bardzo przyjemną pętlę do Sianowa, utrzymując lekkie przełożenia i rekreacyjne tempo. Tak zwany rozjazd. Niewiele to jednak dało moim biednym umęczonym mięśniom. Chciałam dziś rozstawić sobie tor agility pod domem i poskakać trochę z psami, ale nie ma takiej opcji. Rasta zaliczyła więc frisbee (ostatnio to jej główna dyscyplina;-)), a Smok elementy agility, przy których nie muszę za dużo biegać. Rano poćwiczyliśmy slalom (kilka errorów przy wejściach, ale poza tym cud miód i orzechy- zsunęłam już slalom znacznie i bardzo ładnie sobie radzi), po południu set pointy (100% perfekcji; 3x3 powtórzenia na obie strony, dodając coraz intensywniejszy ruch z mojej strony. Było cudownie, starał się bardzo i skakał wyśmienicie, więc na tym skończyłam) i krótkie ćwiczenie na tyczkach 55 cm (tu już gorzej, prosiłam go o zbyt mocny zakręt i nie radził sobie z tym jeszcze; wiemy nad czym pracować- ale i tak jest poprawa). <br /> <br /> Jeszcze w temacie zwierząt: w Grzybnie są strasznie głupie żaby. Cała plejada żab najróżniejszych kształtów i rozmiarów, a wszystkie jednakowo głupie. Są małe żabeczki, które ciągle próbują mi wskoczyć pod nogi albo pod stawianą właśnie na ziemi hopką. Są duże i zwinne żaby, wyjątkowo nierozważne w swoich poczynaniach. Wciąż czyhają na okazję, żeby wskoczyć nam do domu (używają do tego wielkich susów), a kiedy je gonię, żeby je uratować od pewnej tragicznej śmierci, uciekają jak dzikie. Jedna z takich żab była wyjątkowo zdeterminowana: nie dała mi się złapać w rękę; po schwytaniu jej do plastikowego pojemnika i przykryciu go gazetą znalazła maleńką szparę między powierzchniami i z zaciekłością wydostała się z pudełka. Podjęłam kolejną próbę złapania jej w dłoń, ale ona kilkoma szybkimi skokami wskoczyła.. za szafę kuchenną. Już jej nie odnaleźliśmy.<br /> Dzisiaj miałam starcie z drugą taką osobniczką. Schemat dokładnie ten sam: skorzystała z okazji otwartych drzwi do domu i przykicała radośnie. Ruszyłam w pogoń, niestety bez skutku. Przegoniłam ją przez korytarz aż do kuchni i już prawie, prawie ją miałam, a ona.. skoczyła w kierunku zmywarki i... zniknęła. Gdyby nie ta pierwsza buntowniczka, pomyślałabym że mam halucynacje i widzę urojone żaby- ale to były istoty z krwi i kości! Spryciara musiała zauważyć jakąś przestrzeń między zabudową a zmywarką i idealnie się tam wcelować. No cóż, rest in peace, żabki, chciałam dobrze.

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 18: człowiek-zakwas

czytaj...

Notkę publikuję dziś wyjątkowo wcześnie, a przyczyna jest prosta: wykonałam już wszystko, co miałam do zrobienia, i nie mogę się nadziwić, że jest dopiero po 16. W gruncie rzeczy cztery godziny trenow...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 17: cisza, ja i czas

<i>Lubię ten stan<br /> Rozkoszne sam na sam<br /> Cisza i ja<br /> Cisza, ja i czas<br /> Udaję, że świat zamyka się<br /> W tych czterech ścianach, a za nimi pustka<br /> Lubię ten stan<br /> Cisza, ja i czas</i><br /> <br /> Nie żebym była jakoś szczególnie niesocjalna, ale rzeczywiście lubię pobyć w samotności.<i> </i>Mam tak od zawsze. Już w najmłodszych nastoletnich latach chętnie wyprawiałam rodziców na wycieczki, a im były dłuższe, tym lepiej. Rodzice nie mieli nic przeciwko mojej radości, nawet cieszyli się, że nie rozpaczam z powodu ich nieobecności. Trochę mniej pozytywnie zaskakuje to Wojtka, który jest akurat stworzeniem wybitnie socjalnym i najchętniej zabierałby mnie ze sobą do pracy, żeby się ze mną nie rozstawać.<br /> <br /> Z pewnością moje obecne położenie (mój ukochany pojechał dziś na trening rowerowy, na który ja nawet nie próbowałam się wybierać, bo nie ujechałabym z ich grupą ani kilometra) przestałoby mi się podobać po zmroku. Tu jest naprawdę ciemno, ale tak <b>naprawdę.</b> Moje wieczorne wychodzenie z psami polega na tym, że otwieram drzwi i staję w progu (lub idę myć zęby, wszystko jedno), a bordery wybiegają naprzód. Chwilę ich nie ma i wracają do domu. Podczas tych kilku chwil nie mam bladego pojęcia gdzie się znajdują, bo widoczność kończy się niedaleko poza zasięgiem wyciągniętej ręki, więc cały czas zastanawiam się, czy coś ich nie zeżarło.<br /> Dopóki nie jestem w tym domu sama, jest OK. Gdybym jednak miała zostać tu na noc zupełnie samiutka, to chyba postradałabym zmysły. Wielki dom z osobnymi wejściami (i kilkoma dodatkowymi, potencjalnymi wejściami), najbliższy sąsiad sto metrów dalej, a wokół tylko las- to nie dla mnie. Przez tydzień była u nas Kamowa, którą zakwaterowaliśmy trzy poziomy wyżej od nas- nie należy do strachliwych osób, a mimo to przez cały pobyt spała z... tyczką od hopki :-))<br /> <br /> Bycie samą w Grzybnie nabiera nowego znaczenia. Tutaj naprawdę można poczuć się jak na krańcu świata. Najgłośniejszymi dźwiękami jakie słyszę są tupanie psa po podłodze i moje stukanie w klawisze. Poza tym nic: da się rozpoznać szum drzew zza okien, usłyszeć każdą ptasią kłótnię, a samochód parkujący pod domem jest tak głośny, jakby podjeżdżał pod sam nos.<br /> Lubię tu być i lubię tę samotność, jakiej niekiedy dostępuję. Można naprawdę zebrać myśli i każdą z nich osobno przeanalizować. Wpaść na dziesięć głupich i mądrych pomysłów, kreatywnie się ponudzić, odpocząć. <br /> <br /> A propos odpoczynku, to dzisiaj chyba mimo wszystko przegięłam.<br /> <br /> Mój zegar biologiczny protestuje przeciwko końcu lata i uznaje, że jeśli o 21 jest już ciemno, to na pewno zegarek na ścianie jest popsuty i tak naprawdę jest godzina 23. Spać! Wczoraj uderzyłam w kimę przed 22, święcie przekonana, że jest środek nocy; przed położeniem się wyłączyłam budzik, bo na dzisiaj nie miałam zaplanowanego biegania. Obudziłam się o... 8:20!!! To mój absolutny rekord od baaaardzo długiego czasu. Pogoda sprzyjała spaniu, bo od nocy padał deszcz, było pochmurnie i nieprzyjemnie (i tak utrzymało się przez cały dzień). Nawet psy przyznały wyższość snu nad rozpaczliwymi próbami zachęcenia mnie do rozpoczęcia nowego, ekscytującego dnia. <br /> Niestety - albo stety? <i>(myśl perspektywicznie ŻESZ, carpe diem to dobra zasada, ale świat się nie kończy na dniu dzisiejszym, a brak odpoczynku na dłuższą metę też nie jest dobry!!!</i>) nie natrenowałam się dzisiaj za mocno. Bynajmniej. Było spokojnie, a nawet ultra spokojnie- co nie zmienia faktu, że jutro będę miała zakwasy po dzisiejszym treningu siłowym. Większość dnia potwornie przepróżnowałam. No cóż, w końcu wakacje...<br /> <br /> Pociesza mnie myśl, że często w trakcie takich wybitnie spokojnych dni mam tyle czasu na zastanawianie się i rozkminianie różnych rzeczy, że wpadam na jakieś genialne pomysły, które nierzadko z powodzeniem realizuje. Czy tak będzie i tym razem? To się okaże, ale zapowiada się nieźle.

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 17: cisza, ja i czas

czytaj...

Lubię ten stan Rozkoszne sam na sam Cisza i ja Cisza, ja i czas Udaję, że świat zamyka się W tych czterech ścianach, a za nimi pustka Lubię ten stan Cisza, ja i czas Nie żebym była jakoś szczególnie n...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 16: trzy treningi na dobry początek trzeciego tygodnia

Dobrze zaczęłam trzeci tydzień w Grzybnie. Dlaczego czas tak pogina?! Nie może tak szybko upływać zimą...?!<br /> <br /> W ciągu dnia kolejno wykonałam jednostki treningowe: bieg (+core stability +rozciąganie), siłownia, rower -> pływanie -> rower (to co nazywam delikatną i rekreacyjną niemal-zakładką). W międzyczasie trenowałam z psami i pracowałam.<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSzFzk8XijNHVk9ufMNsxx7ltDRaRpLXt-He16ELPxC3qPijiM0mdXxMLhi-iIx9jyW4gSwIlDHsSVGeM_acx-_GpSrOrXGNDz0KU7qnU8D28GPOfyq8FBsfDI0Jjn5KHNzAxaWYc4Fls/s1600/HerbalifeTriathlon2013-08-10Gdynia_sm_0018.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCeshi0xn3jnd4s8J2M66s80HuoQlIsZBotnnSIQzItlPBg1UJb8JtRyNtSMMWm_uNBBmRRg-3qm_GO6bhXgDHOcUuDeN4CocQbBIV5mbF9nM33FJpLDU1nsLjjOjZ8YRlrtAXPlFobb4/s1600/1174648_379811545479186_1268194541_n.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCeshi0xn3jnd4s8J2M66s80HuoQlIsZBotnnSIQzItlPBg1UJb8JtRyNtSMMWm_uNBBmRRg-3qm_GO6bhXgDHOcUuDeN4CocQbBIV5mbF9nM33FJpLDU1nsLjjOjZ8YRlrtAXPlFobb4/s640/1174648_379811545479186_1268194541_n.png" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">  "Robota" jest żmudna i czasochłonna (statystyki, wyniki, relacje, tysiąc pięćset linków do wygooglania), ale bardzo ciekawa, konstruktywna i kreatywna. Podoba mi się to co robię i mam nadzieję, że tak samo spodoba się wszystkim, którzy pod koniec roku złapią w swe ręce <a href="http://www.leksykonmaratonczykow.pl/" target="_blank">Leksykon Polskich Maratończyków. </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Jeśli chodzi o psie harce- Rasta oddaje się radosnej rekreacji, dziś dwukrotnie wymęczyłam ją rzucaniem frisbee, poza tym włóczy się po dworze, tarza się w trawie (tak- chcę wierzyć, że to tylko trawa), przynosi piłeczkę, gryzie Smoka. Smok zaś intensywnie pracuje i codziennie uczy się nowych rzeczy.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Wczorajsza sesja na slalomie była potworna, zaliczał serie spalonych wejść w korytarz, wychodził przed ostatnią tyczką i ogólnie coś nam nie grało. Dzisiaj jednak wszystkie niepoustawiane wczoraj klepki wróciły na swoje miejsca i było perfekcyjnie. Zaczęłam testować różne dziwne wejścia. Pod kątem idzie mu nieźle (Rasta lepiej wchodzi w slalom z lewej strony, kiedy musi ominąć barkiem pierwszą z tyczek; Smok zupełnie odwrotnie. Nie kumam, ale wydaje mi się to mniejszym problemem, więc chyba dobrze to rokuje). Dodałam więc różne dziwne.. odległości. Jak widać, Smoczyca nie ma nic przeciwko:</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">             </div>                                               <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/GMqUbs8sbW0?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Później zrobiłam z nim ćwiczenie na trzech wysokich hopkach (55 cm, więc niższe niż przy set pointach). 90% treningu wykonał idealnie jak nigdy. Zaniepokojona tym faktem ( :-) ) postanowiłam podnieść mu poprzeczkę- tym razem metaforycznie. Zaczęłam się więc poruszać- i to jest to, co na tę chwilę jest dla niego najtrudniejsze. Co tam wysokie tyczki, co tam ciasne zakręty albo nierówne odległości między przeszkodami- ze wszystkim świetnie sobie radzi, ale nie z moimi dzikimi ruchami na torze. Już czuję, że mam przy nim przyspieszony kurs ogarniania swoich kończyn, swobodnie poruszających się we wszystkich kierunkach naraz.Jestem jednak dobrej myśli, bo Smok jest przyszłym mistrzem galaktyki i bardzo się stara robić wszystko perfekcyjnie. Przyznam szczerze, że idzie mu to całkiem nieźle. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Nigdy nie miał tyle ruchu i zajęcia intelektualnego jak tutaj, a mimo to poza treningami jest cały czas nie do zmęczenia. Co prawda wieczorem zasypia jak niemowlę, ale przez cały boży dzień jest gotowy do akcji. Nie było jeszcze dnia, żeby po skończonej sesji na slalomie czy na hopkach nie przynosił mi piłki przez kolejne kilkanaście minut. Gdzie to zwierzę ma baterie? Na półmetku pobytu w Grzybnie nie widać po nim ani cienia zmęczenia codzienną robotą i codziennym bardzo aktywnym wypoczynkiem, a jakość jego pracy nie obniżyła się nawet o jeden promil. Bardzo się cieszę, że ma już 17 dorosłych miesięcy i mogę go w ten sposób eksploatować (choć żadnego hardkoru mu nie funduję, po prostu bardzo aktywne wakacje) i sprawdzać. Jestem ciekawa jak będzie po czterech tygodniach i czy po powrocie do Warszawy będzie tydzień odsypiał.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Ja na swoje doładowanie też nie mogę narzekać, choć bywało lepiej. Wczoraj poszłam spać późno jak na siebie (przed północą, a to już mój grzybnowski rekord), wyszłam z łóżka o szóstej rano, a pół godziny później poszłam biegać. Robienie treningu rytmowego na czczo nie jest może najszczęśliwszym pomysłem, ale wiedziałam że mam do wykonania tylko jedną niedługą serię przyspieszeń, ogólny kilometraż wyjdzie także niewielki, więc wybranie się na bieganie bez paliwa było znacznie lepszym pomysłem niż ryzyko wywrócenia wnętrzności na drugą stronę podczas biegania dwusetek.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> To był mój pierwszy rytmowy trening na płaskim po gigantycznie długiej (ponad półtorarocznej) przerwie, więc siłą rzeczy trochę się go obawiałam. Ostatnie podbiegi pod wąwóz, jeśli wierzyć zapisowi z treningu sprzed dwóch lat, robiłam znacznie wolniej niż kiedyś (to było sto kilo temu). Jest nadzieja, że tamten odcinek był krótszy; jest to wręcz nie do uwierzenia, żebym w tym roku mogła biegać aż o tyle wolniej, nawet pomimo faktu, że wtedy byłam w mocnym treningu z dużą ilością akcentów szybkościowych i siłowych, a teraz jestem w czarnej du..zupie i praktycznie zaczynam całą zabawę od nowa. Do czego jednak zmierzam: miałam dziś do zrobienia krótką serię rytmów: 100m, 200m, 300m i z powrotem. Tak jak przypuszczałam, po zrobieniu zadania wydyszałam do Wojtka, że mogłabym zrobić jeszcze drugą taką serię. Niemniej jest ryzyko, że na następnej trzysetce bym zginęła marnie, ponieważ.. na pierwszej (i zarazem ostatniej dziś) osiągnęłam tętno 186 ud/min! Jeśli dać wiarę przelicznikowi HRmax=220-wiek oznacza to, że dobiłam do 94% tętna maksymalnego. Trochę to smutne, że tak szybko mi poszło (o tyle większe jest ryzyko, że na kolejnej trzysetce bym zdechła), ale z drugiej strony wszystkie rytmy zrobiłam równiutko, a trzysetka była nawet trochę szybsza niż trzykrotnie pomnożone tempo na 100m. Co bardzo pozytywne, biegałam lepiej niż kiedyś, a nawet kiedy czułam już straszne zatkanie (po słupku wyznaczającym koniec drugiej setki miałam już zawał i zapaść) nie miałam psychofizycznej potrzeby zwolnienia.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">  Na siłowni zrobiłam ten sam trening co tydzień temu; był tak samo ciężki, ale uczucie gąbki i waty w mięśniach na szczęście jest trochę mniejsze niż poprzednio. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Późnym popołudniem zrobiłam jeszcze delikatny trening (jeśli to można tak nazwać- była to raczej wesoła rekreacja) rowerowo-pływacki. Jak zwykle dojechaliśmy rowerami przez las nad jezioro, tam ubrałam się w piankę, popływałam i z powrotem. Znowu zrobiłam tylko kilometr w wodzie, może nie jakoś strasznie ślamazarny (Garmin pokazał ~1:55min/100m, realnie było trochę szybciej, bo pływałam po prostej tam i z powrotem, a zawrotki liczył jako stanie w miejscu), ale to jednak niedużo. Szczęśliwie udało mi się dziś skupić na czymś innym niż samym płynięciu, więc minęło szybko i nie myślałam o potworach. Niestety raz wpłynęłam w jakieś małe rybki (?????)- chyba się zgubiły, że tak daleko od brzegu je wywiało.. - i od razu mi się zrobiło gorzej, jak pomyślałam, że którąś mogłabym zassać ustami albo nosem. Bleeeech.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Przy okazji znalazłam dzisiaj <a href="http://www.herbalifetriathlon.com/" target="_blank">na stronie Herbalife</a> swoje zdjęcie z treningu w morzu w przeddzień triathlonu. Nie ma to jak pianka o dwa rozmiary za duża- wyglądam jak w wielkim worku pełnym wody i zaiste w czymś takim jestem ;-) Stylówę ratuje czepek Mastersów w połączeniu z okularkami HUUB. A więc zdjęcie trzyma fason- ale tylko od góry do napisu 'Orca' na piersi ;-)</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcYSFGgLhRvIi9UIMCI4iFhpvR0ekicWmitq6ELltaICPmzBB032ia_u7G2xnIXOxksSJV28G0HpwCpwhbq4xlj-PB5gX4vlaXeimUxUmW33N8ZNAMWKaE1wLbgym61VZiq43o4sl6QUI/s1600/HerbalifeTriathlon2013-08-10Gdynia_sm_0018.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcYSFGgLhRvIi9UIMCI4iFhpvR0ekicWmitq6ELltaICPmzBB032ia_u7G2xnIXOxksSJV28G0HpwCpwhbq4xlj-PB5gX4vlaXeimUxUmW33N8ZNAMWKaE1wLbgym61VZiq43o4sl6QUI/s640/HerbalifeTriathlon2013-08-10Gdynia_sm_0018.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 16: trzy treningi na dobry początek trzeciego tygodnia

czytaj...

Dobrze zaczęłam trzeci tydzień w Grzybnie. Dlaczego czas tak pogina?! Nie może tak szybko upływać zimą...?! W ciągu dnia kolejno wykonałam jednostki treningowe: bieg (+core stability +rozciąganie), si...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 15: to chyba to słynne niedzielne lenistwo..

Treningowo dzisiejszy dzień nie był imponujący- oooo nie, bynajmniej! Rano zaliczyłam krótki, pięciokilometrowy bieżek (noga daje radę, zobaczymy co będzie jutro, bo o poranku czeka mnie podobno pierwszy szybkościowy trening. Mam depresję na samą myśl.), porządne core stability i rozciąganie i.. na tym zakończył się dzisiejszy sport. Dzień odpoczynku!!!!<br /> <br /> Większość dnia spędziłam na pracowaniu przy kompie na kocu w ogródku (bo słoneczko), przy stoliku na ganku (żeby nie świeciło w gały) lub w kuchni (bo już za gorąco); leżeniu plackiem na kocyku (ciepluuuusio) i chowaniu się w domu (bo po kwadransie leżenia w pełnym słońcu zaczynałam mieć halucynacje); czytaniu, pisaniu... Poza tym umyłam i wyszorowałam rumaka Giantino (najpiękniejsza szosia świata), sprawdziłam czy wynajmowanie domu pod Gdańskiem jest o wiele droższe niż pod Warszawą, oraz- punkt dzisiejszego programu- potrenowałam z pieskami.<br /> <br /> <div style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwRiOUbg8bN3onhgnwMyhBqKasCeZ6A5JsEynnyTYbOCt0SPn_qsexUcO_1tWDLcXMhzfevZgVa-qTIaB6apHLVJeO79OPmZEgXrtsstkztkQH1wgFDCgCeTCnOED1G2DAcZlZgQnqrQI/s1600/smonio2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwRiOUbg8bN3onhgnwMyhBqKasCeZ6A5JsEynnyTYbOCt0SPn_qsexUcO_1tWDLcXMhzfevZgVa-qTIaB6apHLVJeO79OPmZEgXrtsstkztkQH1wgFDCgCeTCnOED1G2DAcZlZgQnqrQI/s640/smonio2.jpg" width="476" /></a> </div> <div style="text-align: center;"> <i>Smok uważa, że w triathlonie powinna być jeszcze jedna dyscyplina: rzucanie piłki borderowi</i></div> <div style="text-align: center;"> <br /></div> Film się tworzy i będzie wgrywany w okresie nielimitowanego transferu Playa, czyli wczesnym rankiem (nie łudzę się, że dziś wytrzymam do północy).<br /> <br /> EDIT: A jednak! Film okazał się nad wyraz lekki, więc udało mi się już umieścić go na YouTube'ie. Oto pierwsze 'dorosłe' ćwiczenia Zosieńki-Smosieńki:<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/KpcA8rei9dM?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> <br /> <br /> Cóż ja mam dzisiaj więcej pisać. Nie nudziłam się dzisiaj, co to to nie, ale dzień upłynął nad wyraz spokojnie. Mam za to kilka fotek słodkiego Smosia- moim ulubionym zajęciem stało się robienie serii zdjęć podczas wykonywania Smoczej sztuczki "turlaj się" ;-)<br /> <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSczyZHZD7phY3VdgPX5b7Ra5OpSR4jmfnVCGOdxPpNt9Wkb4aXku1kE6t6AutCpZ2biiYZ3BVW7DH5kle686vdBKELbQx2lLAi78XTVPog500O1OyJFJjjQH6CNyyC2S3IpC3nH9-WZw/s1600/s1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="430" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSczyZHZD7phY3VdgPX5b7Ra5OpSR4jmfnVCGOdxPpNt9Wkb4aXku1kE6t6AutCpZ2biiYZ3BVW7DH5kle686vdBKELbQx2lLAi78XTVPog500O1OyJFJjjQH6CNyyC2S3IpC3nH9-WZw/s640/s1.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxZm5otYtFeqUr0pxbIklbpGTRZUYkfwFBkbC1RYNBEquM3w9J27dW1M9gec5lFTAuGSXyu26L5ZKVHvqFStdNuQ_gvsCUOFhAEhvvdFoy7WUCWNGpypHMqiJiR79zkEXYjAq6TIdKtFI/s1600/s2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="406" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxZm5otYtFeqUr0pxbIklbpGTRZUYkfwFBkbC1RYNBEquM3w9J27dW1M9gec5lFTAuGSXyu26L5ZKVHvqFStdNuQ_gvsCUOFhAEhvvdFoy7WUCWNGpypHMqiJiR79zkEXYjAq6TIdKtFI/s640/s2.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnvs8oHNknww26sWV8khgasnxDlLIIt8d0tFMxPw2uwR1kSVkGJZtLFYsdcwTEELMSLpQoWhHxoNkb6IU_xfRzjqnjmmIULTJKWuy1dsY50Y1W9pUYKtDtr-5lEE6rYcbhY5eXD4Yovko/s1600/s3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnvs8oHNknww26sWV8khgasnxDlLIIt8d0tFMxPw2uwR1kSVkGJZtLFYsdcwTEELMSLpQoWhHxoNkb6IU_xfRzjqnjmmIULTJKWuy1dsY50Y1W9pUYKtDtr-5lEE6rYcbhY5eXD4Yovko/s640/s3.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUpxTYa5GD9yj45gQSvZWDzfae9VWkkJN8kHmgLt4C3MbUXPWcwHSV9HNBVlz5Wi3QtDQ-keFLaul4CQ_FJzfpJdXJVfezjg1EmvpMI23N9JsPC3vupR3MVdvqArZ9hgE4CXRXsh4zlPo/s1600/s4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUpxTYa5GD9yj45gQSvZWDzfae9VWkkJN8kHmgLt4C3MbUXPWcwHSV9HNBVlz5Wi3QtDQ-keFLaul4CQ_FJzfpJdXJVfezjg1EmvpMI23N9JsPC3vupR3MVdvqArZ9hgE4CXRXsh4zlPo/s640/s4.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMyYr2i4FK42vXYEAG6IRsFAtMgcrg8TtbCKpXVB6a0I-8Xm67acsCTJ3b-6UxeAEhBOk34jRPOSyu2QrG0COv4t6BlbrEoXYU-hiV5C0OFQddNU1_0thqpQuO2dgkl2YYC2pnI3qP5T8/s1600/s5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMyYr2i4FK42vXYEAG6IRsFAtMgcrg8TtbCKpXVB6a0I-8Xm67acsCTJ3b-6UxeAEhBOk34jRPOSyu2QrG0COv4t6BlbrEoXYU-hiV5C0OFQddNU1_0thqpQuO2dgkl2YYC2pnI3qP5T8/s640/s5.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHaNs-wvqYuer3jrSR3lEqRm1cnc-YmlwP22iYACk4a13Nfipy7GU_tb-lj7RGNw3i-sqHfjTlMfJ1eomTdJzKEfzt2O4AoeMyzCB_6P3tg_0YYenwDWpkkLxdf94ffvkqh5-Jei_l8VM/s1600/s6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHaNs-wvqYuer3jrSR3lEqRm1cnc-YmlwP22iYACk4a13Nfipy7GU_tb-lj7RGNw3i-sqHfjTlMfJ1eomTdJzKEfzt2O4AoeMyzCB_6P3tg_0YYenwDWpkkLxdf94ffvkqh5-Jei_l8VM/s640/s6.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> No i to by było na tyle. Jutro już mi nie będzie tak wesoło, bo podobno mam robić jakieś setki i dwusetki pod górkę na drodze dojazdowej do domu.. A podobno mieszkanie w Grzybnie nie ma żadnych wad.. ;-)</div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 15: to chyba to słynne niedzielne lenistwo..

czytaj...

Treningowo dzisiejszy dzień nie był imponujący- oooo nie, bynajmniej! Rano zaliczyłam krótki, pięciokilometrowy bieżek (noga daje radę, zobaczymy co będzie jutro, bo o poranku czeka mnie podobno pierw...

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 14: pętlo, mamy do pogadania..!

Taką pogodę lubię, niech zostanie do września. Albo do listopada. A najlepiej do maja, a potem niech będzie coraz cieplej.<br /> <br /> Czternaście dni w Grzybnie za nami. Brzmi to źle, bo oznacza półmetek pobytu tutaj. Ja nie chcę wracać do miasta, Jezu, jak ja strasznie tego nie chcę!!! Nawet pomimo tego, że w kranie w łazience na dole nie leci woda i muszę myć zęby pod prysznicem. Pomimo tego, że dziś po wsypaniu Kreta do zatkanego zlewu w kuchni przepaliło rurę i woda z najbardziej żrącym specyfikiem świata wylała nam się na podłogę, co oznacza, że przez kolejnych kilka dni nie możemy wpuścić do tego pomieszczenia psów. Pomimo tego, że włączanie pralki jest dyscypliną wyczynową, na codzień trzeba prać ręcznie, a jeśli nie ma akurat cudownej pogody, to ubrania schną tygodniami. I także pomimo tego, że wyprawa do Trójmiasta jest zawsze kilkugodzinną wycieczką i na dłuższą metę można by tu zdziczeć.<br /> Więcej wad w Grzybnie nie zidentyfikowałam. Mieszkanie w środku miasta ma za to pełno wad, a największą z nich jest konieczność wychodzenia z psami pośród sąsiadów i ich przeróżnego usposobienia zwierzęta. Będzie mi też strasznie brakowało możliwości wyjścia na dwór i położenia się na kocu w ogrodzie kiedy tylko zapragnę.. Borderom zresztą też.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNKTrc5jupX4LDYHg1MQ7xLA17_qDGxzeHKXzwEsBgJwYmZyr4_zSrDeDdtFf4HRqM5MpVOkzg1ffiReYmNKQL-eSFt_8NZrm23b_NWTKdNgMgXN4_TgEuW1Oj681jUxnF_mUJJiw-pCY/s1600/1170803_10201166170448681_1850820732_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNKTrc5jupX4LDYHg1MQ7xLA17_qDGxzeHKXzwEsBgJwYmZyr4_zSrDeDdtFf4HRqM5MpVOkzg1ffiReYmNKQL-eSFt_8NZrm23b_NWTKdNgMgXN4_TgEuW1Oj681jUxnF_mUJJiw-pCY/s640/1170803_10201166170448681_1850820732_n.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Psy zaliczyły dzisiaj bardzo owocny treningowo dzień. Rasta właściwie robiła za psa testowego, ponieważ nagrywam teraz każdą sesję z hopkami i mam ciekawe porównanie poruszania się moich psów. Z Rastą uskuteczniam również wymyślne sekwencje na stacjonatach, bo Smok ma od tychże tymczasowy odwyk. Właśnie zmontowałam długi film z naszych dzisiejszych poczynań i zapisuje go na komputerze. W nocy wgram to na YouTube'a, gdyż od północy do dziewiątej rano mam nielimitowany transfer- a ten się przyda, bo filmidło ma prawie 10 minut. Ciekawych i wytrwałych zapraszam jutro po link na PW :-)<br /> <br /> Jeśli chodzi o moje treningi, to Wojtek twierdzi, że od kilku notek wkrada się w moje wypociny dekadentyzm. Chyba coś w tym jest, choć wcześniej tego nie zauważałam. Niestety dzisiaj znowu będzie werterowsko, ale postaram się wpleść w opowieści odrobinę optymizmu..<br /> Rano 10 km rozbiegania. W razie bolącej prawej nogi miałam skrócić do 5, ale zaczęło mnie ciągnąć na piątym kilometrze, więc nie było już czego skracać. Głupia jest ta noga jak but, mogłaby w końcu przestać odwalać manianę. No ale nieważne- da się biegać, nie ma tragedii, obawiam się tylko co będzie na szybszych treningach (których mam nadzieję tutaj uszczknąć...). Biegło mi się.. no, jak zwykle (pilnie potrzebuję wytopu... czy ktoś wie gdzie można kupić wytop??????), wraz z upływem czasu coraz mniej fajnie. I tak z perspektywy ostatnich miesięcy jest świetnie, bo wreszcie dobijam do ~50 km biegu tygodniowo (wcześniej maksymalnie 30), tempo nie jest bardziej żałosne niż na płaskich ulicach w Warszawie, a wyjście na 5-6 km już nie jest dla mnie psychicznym wyzwaniem. Zmierza ku dobremu, ale już tak długo zmierza, zamiast zapierdzielać, że jestem tym już i tak mocno zestresowana.<br /> <br /> Po bieganiu, plankach i rozciąganiu zrobiłam pierwszy z dwóch dzisiejszych treningów z psami: slalom i set pointy. Wszystko nagrane. Później symultanicznie wygrzewałam się na kocu pod domem, rzucałam Smoczkowi piłkę i zajmowałam się robotą komputerową. Poczekałam aż Wojtek wróci z treningu z Esem i zebrałam się na krótki trening rowerowy. Dziś powinnam była głównie odpoczywać, ale miałam z tą nieszczęsną pętlą do pogadania..<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfsMx0ckyQ556oOncqHHgB1BwE_-JprsNKJJGglEBBhyphenhyphenihcSpbIzKOrhl2NYS5GSO4HweqAQn_xNhVXVQTxRzuewLQKZZmA6iy6mGB4CFdH9ejQDrFYpVwb_YKwiCNBtKuu-7hipyg3D4/s1600/asia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfsMx0ckyQ556oOncqHHgB1BwE_-JprsNKJJGglEBBhyphenhyphenihcSpbIzKOrhl2NYS5GSO4HweqAQn_xNhVXVQTxRzuewLQKZZmA6iy6mGB4CFdH9ejQDrFYpVwb_YKwiCNBtKuu-7hipyg3D4/s640/asia.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>Z drogi śledzie.. trzepak tysiąclecia jedzie!!!</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">  Było zdecydowanie lepiej niż wczoraj (lecz czy mogło być jeszcze gorzej?), nie tylko dlatego że o połowę krócej. Bez szału jednak. Jakiś zmęcz się we mnie jeszcze tli, zbliżając się do podjazdu nie mam woli i chęci do zaorania go, więc prędkość znowu nie była powalająca (kilometr na godzinę szybciej niż wczoraj, ale tyle samo poniżej najszybszego, czyli debiutanckiego przejazdu po tej pętli). Ogólnie jednak pozytywnie, bo rozmówiłam się z wczorajszą traską i przekazałam jej jasną informację, że wcale mnie wczoraj nie zabiła. I jeszcze na nią wrócę!</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfv54-foslblCSg5ZdUvy48v9XvveHfvyGq2eiSFRUXzO02SfO7JUYQ_7rYkwkH9eBPVErM1MaHgGS-ueVKRYfDJg_HTrRA4uHSl1Sk3cPIU1N1ziKfvYFyHh36OxTwdvigxj2__oirPU/s1600/muu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfv54-foslblCSg5ZdUvy48v9XvveHfvyGq2eiSFRUXzO02SfO7JUYQ_7rYkwkH9eBPVErM1MaHgGS-ueVKRYfDJg_HTrRA4uHSl1Sk3cPIU1N1ziKfvYFyHh36OxTwdvigxj2__oirPU/s640/muu.jpg" width="640" /> </a><i>Spalaro, przybywaj, bo już nawet znak ostrzegawczy na mnie postawili </i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> Reszta dnia upłynęła nad wyraz spokojnie, wczesnym wieczorem zrobiłam z psami drugi trening. Wczoraj Smok dostał rano tylko krótką sesję na slalomie, a cały pozostały dzień odpoczywał. Efekt oczywisty: dziś rano, jak tylko wyszłam na bieganie, rozpruł kolejny materac i usłał pokój puzzlami z gąbki. Ja rozumiem, że pobyt w Grzybnie odmładza psy przynajmniej o połowę, ale on chyba trochę przesadza. I jak zwykle gdy wróciłam do domu i zapytałam "KTO TO ZROBIŁ?!", rozpłaszczył się na podłodze, zwinął w kłębek, prawie zapłakał rzewnymi łzami i umarł ze wstydu. Jest beznadziejny, bo nie potrafię się na niego złościć dłużej niż 20 sekund...<br /> <br /> Jednak w kwestii treningów jest niepokonany. Myślałam że Rastuszka stara się najbardziej na świecie, ale Smoczuś chyba stara się jeszcze mocniej. Co by się nie działo, trenowanie z nim jest stuprocentową przyjemnością. Mój mały mistrz galaktyki in spe! <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI1ZWUvZdWDIzSvpcrMY4qzQBY1RRzYVIGe1fU1dqE6fWxzy0vi0gW0rXZFiFak9_Ru16uuu60DRGXYJG2aOtVDMENvMkMLCpso-6Rgzk42W8pLVffJuKOhBhC_M5m2UtN3vgjp86r04Y/s1600/smokus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI1ZWUvZdWDIzSvpcrMY4qzQBY1RRzYVIGe1fU1dqE6fWxzy0vi0gW0rXZFiFak9_Ru16uuu60DRGXYJG2aOtVDMENvMkMLCpso-6Rgzk42W8pLVffJuKOhBhC_M5m2UtN3vgjp86r04Y/s640/smokus.jpg" width="456" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div>

PROJEKT GRZYBNO 2013: dzień 14: pętlo, mamy do pogadania..!

czytaj...

Taką pogodę lubię, niech zostanie do września. Albo do listopada. A najlepiej do maja, a potem niech będzie coraz cieplej. Czternaście dni w Grzybnie za nami. Brzmi to źle, bo oznacza półmetek pobytu ...