CHWZ czyli LM Bruss zamiast GP Rumia

Dzisiaj będzie emocjonalnie (a to niespodzianka)! No cóż, z jednej strony zawsze jest mi trochę głupio, gdy widzę, jak tłumy ludzi czytają moje nieokrzesane wynurzenia, a z drugiej strony co poradzić, jestem emocjonalną ekshibicjonistką ;-)<br /> <div> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl0FdirxOMHlVEFUaCfXJ9emRcsA8CVw-09XS97halNRhCjwo_65QGtyjUO9N5AJEnTjW2255SUTZqgXg1qipm9bYjriLiv_shfxCw3rJ_v97o8GZFSFmi8tnLcHaF4H0SQ4v530vQ2fA/s1600/garm.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl0FdirxOMHlVEFUaCfXJ9emRcsA8CVw-09XS97halNRhCjwo_65QGtyjUO9N5AJEnTjW2255SUTZqgXg1qipm9bYjriLiv_shfxCw3rJ_v97o8GZFSFmi8tnLcHaF4H0SQ4v530vQ2fA/s640/garm.png" width="634" /></a></div> <div> <br /></div> <div> <br /></div> <div> Miałam dzisiaj wystartować w Rumi w aquathlonie pościgowym (800m pływania, 5 km biegu). MIAŁAM, bo moje zatoki najwyraźniej znowu/wciąż robią sobie ze mnie zupełnie nieśmieszne żarty. Ale od początku.</div> <div> <br /></div> <div> Dwa tygodnie temu <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/04/dwa-tygodnie-jak-jeden-dzien-i-sowo-o.html" target="_blank">w podsumowaniu tygodnia</a></b> napisałam coś takiego:<br /> <i>"(...) We wtorek pobiegałam i było zupełnie w porządku, choć wywlokłam się na trening dopiero w południe, a wcześniej leżałam niczym zombie i rozmyślałam o tym, jak strasznie na nic nie mam ochoty. Produktywność zero, kreatywność minus milion. Zlekceważyłam to i wręcz się irytowałam sama na siebie, bo zwykle nie pozwalam sobie na takie stany. Ma mi się chcieć i już. Potem byłam jeszcze na basenie, też niby wszystko spoko. (...) W czwartek basen i bieganie, wszystko w porządku, choć bez specjalnego szału, a w piątek po porannym pływaniu po prostu padłam. Znowu głowa, czyli najgorzej, a potem doszło jeszcze ogólne uczucie, że jest bardzo nie tak, i to tym razem bezkompromisowo. Następnego dnia miałam pobiec w zawodach na piątkę i jeszcze się łudziłam, że arsenał witaminy C, czosnek i Theraflu mi to umożliwią, ale w sobotę sekundę po zadzwonieniu budzika wiedziałam, że absolutnie nie ma takiej opcji. W weekend kasłałam, smarkałam, smuciłam się i nie trenowałam. Niefajnie. Niewiele mi potrzeba, żeby wpaść w nastrój filozoficzno-egzystencjalno-ojakwszystkojestokropnie, kiedy nie trenuję".</i></div> <div> <br /></div> <div> Napisałam to sobie ku przestrodze, żeby mieć się na baczności, kiedy następnym razem będę odczuwać coś podobnego. I wiecie co? ODCZUWAM WŁAŚNIE. Na szczęście nie doszło jeszcze do momentu, w którym ból głowy uniemozliwia mi funkcjonowanie, ale wciąż jest to dość podłe. Niby wszystko jest w porządku, niby nic konkretnego mi nie dolega, ale od kilku dni moje niemiłe zatoki dają mi znaki ostrzegawcze. Najbardziej przykrym objawem jest to, że po prostu... mam wszystko w dupie. Naprawdę. Z jakiegoś powodu odbiera mi to dostęp do skrajnych emocji - ani się nie ucieszę, ani się nie zmartwię zbyt przekonująco. Czyli jest stabilnie, ale ch...jowo. Nie jestem fizycznie zmęczona, nic mnie nie boli, a mimo to dajcie mi wszyscy święty spokój i idę spać. Jestem spowolniona, zła i na domiar złego jak gorączkujące dziecko szukam sobie na siłę problemów ("nie rzucisz wszystkiego aby pomóc mi w sprzątaniu TERAZ? Szykuj się na rozwód!"). Wczoraj przez cały dzień snułam się jak zobojętniałe zombie, a jak resztką siły woli zebrałam się wieczorem na to, żeby porolować się przed zawodami, to najpierw położyłam się na macie, rozpłakałam, i pozostałam tak przez dziesięć minut w pozycji embrionalnej. SERIO, niezła żenada, co? Skoro powód jest nieznany, to owszem, żenada. No więc tak było wczoraj, a dzisiaj sytuacja ewoluowała o tyle, że czuję się już lekko przeziębiona, a zatoki przestały mnie co jakiś czas lekko podkłuwać, a za to lekko cisną bez przerwy. Cudownie. Zamiast na zawody do Rumi, pojechałam do laboratorium, zrobić kolejny posiew z zatok. Nie jestem wcale zaskoczona, że antybiotyk, który nie wytruł tego syfu ostatnie trzy razy w ciągu dwóch lat, nie wytruł go także teraz - byłabym zdziwiona, gdyby tak się stało. Pytanie numer jeden brzmi: co to wytruje raz na zawsze, bo naprawdę mam tego dość oraz pytanie numer dwa: czy w Trójmieście jest jakiś sensowny laryngolog, który się mną zajmie na poważnie? W Warszawie takiego nie znalazłam, tutaj jak na razie też nie, i wszyscy mnie spławiają antybiotykiem, który co prawda pomaga w ciągu 12 godzin, ale jak widać nie na długo. Jestem bakterią. I lamą. Nienawidzę być lamą. Życzcie mi, żeby udało mi się spędzić ten dzień chociaż trochę bardziej konstruktywnie niż na rozmyślaniu o marności swojego żywota, bo dekadentyzm to moje drugie imię. Nie potrafię sobie świadomie i dobrowolnie pozwolić na to, żeby być chora, zmęczona, nieprzygotowana, bla bla bla, żeby cały weekend tak sprzeniewierzyć, skoro było tyle planów i możliwości. Niefajnie.<br /> <br /> Słowem komentarza do mijającego tygodnia treningowego napiszę tylko, że było naprawdę spoko. Bardzo dobrze mi się biegało, bardzo dobrze mi się pływało, a jedyny trening który robiłam na szosówce (tj. na trenażerze) wyszedł akceptowalnie. Lada dzień czeka mnie próba ognia, to znaczy testowanie nowego siodła. Kto zna moje<b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/siodelko-gorszego-doswiadczenia-wlasne/" target="_blank"> przygody z siodełkami,</a></b> ten wie, co to może oznaczać, ale jestem dobrej myśli.</div>

CHWZ czyli LM Bruss zamiast GP Rumia

Dzisiaj będzie emocjonalnie (a to niespodzianka)! No cóż, z jednej strony zawsze jest mi trochę głupio, gdy widzę, jak tłumy ludzi czytają m...

Przywidz po raz drugi! I powoli do przodu.

Drugi start w Przywidzu za mną! Zacznę może od tego, że na szczęście nie należę do osób, które opowiadają wszem wobec, że się nie uczyły do egzaminu i w ogóle nic nie umieją, a potem jakimś cudem dostają z niego piątkę z plusem :-) Podobnie jest z zawodami. Jeśli przed startem marudzę, że czuję się kiepsko, że coś tam kulało w przygotowaniach albo dopiero co wyszłam z kontuzji i nie za dużo trenowałam, to znaczy że właśnie tak było i rzeczywiście jestem pełna obaw i wątpliwości. Przed Przywidzem na szczęście nie było na co narzekać! Obawy były, ale skończyły się wraz z nadejściem Kolejnego Dobrego Tygodnia Dla Sportowca.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYEYBNW8UrI0y3vY9Wg4MyKymMhfVLdN4HPQKfd0YKMybAG7Sqi4NqERvzBhYwPDEbQZ1Ia5qfXO7pRUE5luz1DO4MeUV05JVIm1zibbKBrf-TSKGVSKy4dpzwXUkp4VKUNlP5zJW3Wl8/s640/IMG_1060.jpg" width="426" /></div> <br /> <br /> Cudowne jest uczucie wyzdrowienia z zapalenia zatok, które zaczęło powoli przechodzić w swoją ulubioną formę, czyli niby-jest-zupełnie-dobrze-ale-jednak-coś-niebardzo. Po raz kolejny antybiotyk okazał się najlepszym przyjacielem człowieka. Nie znoszę faszerować się jakimikolwiek lekarstwami, antybiotyków unikam jak ognia, ale fakt jest taki, że gdy mogą mi pomóc, to pomagają od razu. Obawy dotyczące utraty formy przez kilka dni bez treningów okazały się zupełnie nieuzasadnione i mijający tydzień był sportowo naprawdę udany. Żeby nie rozpisywać się za bardzo we wpisie, który ma być poświęcony głównie niedzielnemu startowi napiszę tylko, że w środę zrobiłam absurdalnie dobrą zakładkę rowerowo-biegową - tak dobrą, że byłam głęboko zaskoczona, jak mocno i przyjemnie poszło. Przyznaję, że rozbiegań po 4:25 jeszcze mi się nie zdarzało robić, zwłaszcza po rowerze... W czwartek jeszcze utwierdziłam się w przekonaniu, że wszystko jest w porządku, bo gdy wylazłam wreszcie na rozbieganie, którego strasznie mi się nie chciało robić, znowu na zupełnym luzie biegłam jak jakaś dzika pantera. Fakt, że (niestety) mam teraz głównie luźne treningi w basenie, więc odczucie pozostałych dyscyplin jest też trochę inne.<br /> <br /> Rok temu też startowałam w Przywidzu -<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/04/duathlon-przywidz-czyli-sposob-na-mia.html" target="_blank"> relacja jest tutaj</a></b> - i bardzo się cieszyłam, że znowu mam taką okazję. Dopiero kiedy historia tak dosłownie zatacza koło, jestem w stanie sobie uświadomić, że naprawdę jestem inną zawodniczką niż rok temu. Zdarzyło się wiele rzeczy na plus i chyba żadnej na minus. Czułam się dużo lepiej przygotowana i spokojna na ten pre-początek sezonu.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAF5zVzIBN161hdkvk3KWPRRuWEtRQKYKFVvtuWWeIQHV-cF5T00rBpW3EC_tD7lMj9wk-OmVZ50sYH-cmShQMYlKtMJkCzGLiJp-amK91KkpLVMZkJOADkQlY8VqTcKbwTu3xl1rq7rE/s640/IMG_1697.jpg" width="410" /></div> <br /> <br /> Jeśli chodzi o mój start, mam BARDZO ambiwalentne uczucia. Od wczoraj mocno nad tym wszystkim rozkminiam i na szczęście czas działa na moją korzyść, jeśli chodzi o prymat rozumu nad emocjami ;-) Przede wszystkim szalenie się cieszę, że wreszcie po zawodach boli mnie wszystko oprócz wnętrzności. Chyba naprawdę udało się naprawić moje flaki. Do tej pory jeśli udało mi się ukończyć zawody bez tragicznej kolki, to było święto lasu i zawsze musiałam zastanawiać się: ile byłabym w stanie pobiec, gdyby nie to, że znowu nie mogłam oddychać? Nie zliczę, ile razy musiałam wysłuchiwać, że "złapała mnie kolka na biegu, bo za mocno pojechałam rower" i ile razy tłumaczyć, że (daj Boże) ZAWSZE będę jechać rower na maksa swoich możliwości, a jeśli kiedyś odpuszczę "żeby lepiej pobiec" - zwłaszcza w zawodach treningowych, a nie tam, gdzie muszę kalkulować i pilnować miejsca - to znaczy że czas na zmianę dyscypliny na szachy. W każdym razie w tym sezonie bieganie po rowerze to zupełnie co innego niż było w poprzednich latach. W związku z tym najtrudniejszym zadaniem na start w duathlonie było: zapomnieć o tym, co było i nie zablokować się psychicznie. Innymi słowy: starać się nie myśleć o tym, że po rowerze skończy się dla mnie zabawa, a zacznie umieranie. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/05/niemoc-godzina-umierania-i-podobno.html" target="_blank">Marzyłam o tym, żeby wreszcie cierpieć z powodu intensywności wysiłku,</a></b> a nie poskręcania wnętrzności...<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtECgMsIi3pVEDsB-0nl7UhQmmv9Od3iOI37AxpjjSe9Tk3gmulNnIpvhRvdvp0-88CPEVPDDEWVkfNfo6rgzyeZev2o8re4lFZeXN5v7OWOyHRsKn_Sq2u0Tbe55NiBhBRskb1NIOw8Q/s640/IMG_1968.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="460" /></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Jak widać, jestem zniesmaczona pojawieniem się kolejnej górki na trasie :D</td></tr> </tbody></table> <br /> <br /> Jeśli chodzi o bieganie, to jestem w sumie pozytywnie zaskoczona, bo im dalej, tym lepiej i swobodniej mi się biegło - i to dotyczy obydwu części, pierwszej i ostatniej. Co prawda etap po rowerze był trochę koszmarny i dość wolny, ale nieporównywalnie bardziej udany pod względem samopoczucia niż kiedykolwiek wcześniej. Tempo jestem w stanie sobie trochę wybaczyć, gdy wezmę pod uwagę kilometr biegu po lesie pod górkę ;-) To, czego nie mogę sobie przebaczyć to moc na rowerze. Liczyłam na sporo więcej. To była moja druga jazda na szosie w tym roku ("na szosie na szosie", tj. w plenerze). Emondzia została wypuszczona z trenażera dopiero w poniedziałek - pojechaliśmy przejechać się po trasie w Przywidzu. Po raz pierwszy miałam okazję przetestować pomiar mocy w korbie "w naturalnych warunkach" i byłam bardzo zdziwiona, że luźno kręcę o wiele wyższe waty niż przed telewizorem. Myślałam wobec tego, że na zawodach będzie ubermoc, a jednak nie było. Dlaczego? Powodów może być kilka, a jak to zwykle bywa, podstawowym może być brak treningu kolarskiego ;-) Zrobiłam co prawda trochę treningów na trenażerze, na niektórych nawet zanosiłam się płaczem (lol), ale jakby na to nie spojrzeć, jeżdżę dwa razy w tygodniu: raz do półtorej godziny na trenażerze z mocniejszym akcentem i drugi raz po lesie na przełajówce/mtb albo luźniutko do dwóch godzin na trenażerze. Trudno to chyba nazwać porządną pracą. Tak czy inaczej, pisałam to wielokrotnie i napiszę jeszcze raz: rower to moja najulubieńsza dyscyplina i najłatwiej się w niej poprawiam... i chyba właśnie dlatego najmniej ją trenuję. Druga sprawa, wynikająca z pierwszej: prawie w ogóle nie dokręcałam na zjazdach (których kilka było) - było wietrznie, ślisko, dość ciasno na drugiej i trzeciej pętli, a ja znajdowałam się na bardzo bezpiecznej trzeciej pozycji (druga bardzo daleko przede mną i czwarta daleko za mną), więc zaczęłam przedkładać niezabicie się na zakręcie nad wszystko inne ;-)<br /> Z drugiej strony: rok temu w Przywidzu trasa miała tylko dwa okrążenia na rowerze, a wczoraj pojechałam z lepszą średnią na dokładnie tym samym średnim tętnie. A przeliczając liczbę W/kg osiągnęłam wczoraj odrobinę lepszy wynik niż podczas czasówki w Orzeszu trzy lata temu, kiedy wydawało mi się, że poszło mi rewelacyjnie ;-) Ech, jakie to wszystko jest relatywne. Nie wiem co o tym sądzić, ale to na szczęście nie moja broszka, ja tu jestem tylko od przebierania nogami.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAw_6oe68g1nMVM90nuEY_8V_I7-oEVNaOuu0fzI0AKzl_5g_qwf1aF3uH55IipIn10hiXinntUmaKfuZHgnb-KQsqj8p7nIsoFjDYESP9J-AYsN5ifmmOO6veMGPJS39-Vlx_Ut7ZLAE/s640/IMG_2036.jpg" width="426" /></div> <br /> <br /> Jeśli chodzi o organizację zawodów, to trudno się do czegokolwiek przyczepić - ekipa 3athlete zamówiła nawet pogodę. Do poprawki zaliczyłabym jedynie kwestię wydawania rowerów ze strefy zmian - do wyjścia ustawiła się gigantyczna kolejka, na tyle wielka, że za pierwszym podejściem nie udało mi się odebrać sprzętu, bo musiałam iść na dekorację. Warto byłoby na przyszłość jakoś usprawnić ten element. Poza tym super, a do tego całe mnóstwo miłych znajomych spotkanych na zawodach!<br /> <br /> Na koniec dodam jeszcze, że po dwóch latach udanej współpracy z Polarem V800 przesiadłam się na Garmina 920xt. Pierwsze wrażenie jest bardzo pozytywne i widzę już kilka elementów, które są lepsze lub lepiej dopracowane niż w Polarze. Będzie mi pewnie brakowało funkcji lapowania przez pacnięcie w ekran (ciekawa jestem ile razy pacnę w Garmina i po jakim czasie zorientuje się, że nie tym razem) i procentowego wyliczania dziennej aktywności (co za amatorka:)), ale chyba polubimy się z nowym sprzęcichem. Wreszcie mam wszystkie dane w jednym urządzeniu.

Przywidz po raz drugi! I powoli do przodu.

Drugi start w Przywidzu za mną! Zacznę może od tego, że na szczęście nie należę do osób, które opowiadają wszem wobec, że się nie uczyły do ...

Dwa tygodnie jak jeden dzień i słowo o faworyzowaniu rowerów

<div style="text-align: justify;"> Tydzień temu darowałam sobie podsumowanie tygodnia, bo ani nie wystartowałam w biegu na piątkę, z którym wiązałam nadzieję na znaczne poprawienie życiówki, ani nie byłam pod koniec tygodnia w nastroju do opisywania tygodnia, który równią pochyłą spadł w przepaść. Było dobrze, było bardzo dobrze, a potem... Tylko spokojnie, nie wpadaj w panikę, nie wpadaj w pa... OOOOFAKENSZIT.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA9gbW1Ba2Y9LWwUxpRAVP2cfhRpqcJL7pD4ul4QagQbym0rB6qb6q0ll-hjNtT7ylC4chh3Xj3_Psx-MbO21M-5lcRWFeFNEl4e_bYwCIhSNeupLanmGfhcviM1kZVdfHe2XhpbQSdb4/s1600/Depositphotos_54753293_l-2015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA9gbW1Ba2Y9LWwUxpRAVP2cfhRpqcJL7pD4ul4QagQbym0rB6qb6q0ll-hjNtT7ylC4chh3Xj3_Psx-MbO21M-5lcRWFeFNEl4e_bYwCIhSNeupLanmGfhcviM1kZVdfHe2XhpbQSdb4/s640/Depositphotos_54753293_l-2015.jpg" width="640" /></a></div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div> <div style="text-align: justify;"> Poprzedni tydzień był tak zwanym tygodniem regeneracyjnym, czyli przejściem pomiędzy trzytygodniowymi mikrocyklami. Od poniedziałku było słabo - zaczęło mnie coś brać, choć wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam. Około południa zaczął się potworny ból głowy, który ewoluował do tego poziomu, który nie pozwala normalnie funkcjonować. Pojechałam na drugi trening na basenie, ale nie do końca pamiętam, co w ogóle pływałam. Wróciłam do domu, zleciłam Wojtkowi wyjście na wieczorny spacer z psami i padłam trupem do łóżka o 19:45. </div> <div style="text-align: justify;"> W ten sposób niestety zazwyczaj zaczynały mi się przeboje z zatokami. Dawno już nic się z nimi nie działo, więc miałam nadzieję, że to fałszywy alarm. Jak się potem przekonałam, niestety nie, ale o tym za chwilę... We wtorek pobiegałam i było zupełnie w porządku, choć wywlokłam się na trening dopiero w południe, a wcześniej leżałam niczym zombie i rozmyślałam o tym, jak strasznie na nic nie mam ochoty. Produktywność zero, kreatywność minus milion. Zlekceważyłam to i wręcz się irytowałam sama na siebie, bo zwykle nie pozwalam sobie na takie stany. Ma mi się chcieć i już. Potem byłam jeszcze na basenie, też niby wszystko spoko. Środa - poranne pływanie i popołudniowa zakładka rowerowo-biegowa. Bardzo dobry dzień i to pomimo krwawej masakry u dentysty, który wypalał mi dziąsło (fazowe uczucie, niestety po odpuszczeniu znieczulenia robi się nieciekawie). W czwartek basen i bieganie, wszystko w porządku, choć bez specjalnego szału, a w piątek po porannym pływaniu po prostu padłam. Znowu głowa, czyli najgorzej, a potem doszło jeszcze ogólne uczucie, że jest bardzo nie tak, i to tym razem bezkompromisowo. Następnego dnia miałam pobiec w zawodach na piątkę i jeszcze się łudziłam, że arsenał witaminy C, czosnek i Theraflu mi to umożliwią, ale w sobotę sekundę po zadzwonieniu budzika wiedziałam, że absolutnie nie ma takiej opcji. W weekend kasłałam, smarkałam, smuciłam się i nie trenowałam. Niefajnie. Niewiele mi potrzeba, żeby wpaść w nastrój filozoficzno-egzystencjalno-ojakwszystkojestokropnie, kiedy nie trenuję. </div> </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W poniedziałek pojechałam planowo na dwa treningi na basenie i czułam się naprawdę dobrze, ale niestety zaczęło się rozjaśniać, że znowu mój organizm poradził sobie z jako taką infekcją, ale nie z samymi zatokami. Już kilka razy było tak, że wzbraniałam się z wzięciem antybiotyku i przez kilka tygodni bez sensu bujałam się z gruźliczym kaszlem i zatkanym nosem. W środę zdecydowałam się więc zaprzyjaźnić ze swoim bakteriobójcą i podobnie jak wcześniej, także tym razem poszło szybko, sprawnie i bezboleśnie. Muszę przy tym podkreślić, że w środę osiągnęłam już apogeum uczucia beznadziejności, rozsypania formy i sensu życia, zwłaszcza że cały dzień lało, wiało i zamiast godzinnego haratania na rowerze po lesie udało nam się pojechać na całe dwadzieścia minut, bo rower Wojtka niespodziewanie odmówił współpracy. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W czwartek miałam trening biegowy, który był dopiero drugim bieganiem w tym tygodniu - pierwszym była luźna szóstka we wtorek. Wcześniej biegałam w poprzedni czwartek... Nienawidzę tak długo nie biegać, zwłaszcza jeśli wcześniej byłam na super wznoszącej fali. Nie wiem jak to teraz będzie, nie wiem co mnie czeka, a moje czwartkowe samopoczucie było epickie: całkowity mentalny zgon. Do tego było okropnie zimno i non stop lał deszcz, a ja nie wiedziałam, czy jestem bardziej zdrowa czy bardziej chora. Wywlekłam się na to bieganie z zerowym entuzjazmem - tym bardziej zdziwiłam się, że tak dobrze, luźno mi się biegnie. Jak mały robocik, jakby niechętna głowa działała niezależnie od rześkich nóg. Przed wyjściem, przekonana o swej głębokiej beznadziei, ukryłam sobie zegarek pod górą rękawów i nie zamierzałam go odsłaniać, bo mimo wszystko czułam, że jedno spojrzenie, jeden wniosek o tym, że biegnę wolno i ślamazarnie, i położę się krzyżem na runie leśnym w TPK i odmówię dalszej współpracy. Wraz z kolejnymi kilometrami narastało uczucie, że głowa i nogi pracują niezależnie. Giry niesie jak wściekłe, a głowie bardzo się nie podoba, że musi robić <i>cokolwiek. </i>O dziwo trening wyszedł nie tylko bardzo dobrze, lecz także zaskakująco szybko...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU0ior5Vdtbx9ZczhsCRtTavPsOpcBXsGWt_oClJct1Ed3J3PnseGcRt31vwH1HKjdN8pHI7kn8YupTnEcV3eKoc9AHxRrYELROpp8B-mA1dXghk8L5IthH1XlBos99RSwvbSlTfGehH8/s1600/IMG_0394.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU0ior5Vdtbx9ZczhsCRtTavPsOpcBXsGWt_oClJct1Ed3J3PnseGcRt31vwH1HKjdN8pHI7kn8YupTnEcV3eKoc9AHxRrYELROpp8B-mA1dXghk8L5IthH1XlBos99RSwvbSlTfGehH8/s640/IMG_0394.JPG" width="480" /></a></div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W piątek wreszcie poczułam, że wyzdrowiałam! To było naprawdę cudowne uczucie, więc humor wrócił z nadwyżką. Tego dnia przepłynęłam samotnie 10.100m w basenie, niestety według własnych rozpisek treningowych. Rano 5.800, po południu dorzuciłam 4.300. Rano zrobiłam sobie "rozpływanie plus", to znaczy luźny trening z drobnymi akcentami, a po południu rozpływanie o zerowej intensywności, ale z elementami technicznymi, które są u mnie bardzo potrzebujące. W końcu naprawdę udany treningowo dzień. Sobota bez wielkich historii - krótkie rozbieganie z samego rana (cudownie być zdrowym i móc wyjść na trening bez zastanawiania się, czy mnie nie przewieje, czy na pewno powinnam wychodzić i tak dalej), po południu trenażer zamiast roweru w plenerze, bo znowu padało przez cały dzień (hasztag wgdyniniepada...). Kręcenie przed telewizorem nie brzmiało jak spełnienie marzeń, ale ostatecznie uratowało mnie przed zeżarciem kilograma sałatki jarzynowej własnej roboty. Nie wiem jak to działa, ale gdy w grę wchodzi sałatka jarzynowa, to mam na nią chyba jakiś oddzielny żołądek... </div> </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dziś znowu bardzo dobry dzień treningowy i powoli odzyskuję wiarę w to, że nie musiałam wcale wiele stracić przez te ostatnie errory i przeboje zdrowotne. Mam wrażenie, że przebimbałam cały tydzień i nie jest dobrze, ale jakby nie patrzeć, przebiłam w tym tygodniu 20 godzin treningowych... Na interwałach na podbiegu było naprawdę dobrze, swobodnie i nogę znowu niosło jak wściekłą. Tętno niestety jest jeszcze wyraźnie wyższe niż przed choróbskiem, ale najważniejsze, że idzie już dziarsko ku dobremu. Po południu odpaliliśmy rowery górskie... tak, górskie! Jakiś czas temu wystawiłam swojego Anthema na sprzedaż, bo nie byłam w stanie się z nim polubić, zresztą jak z żadnym poprzednim mtb. Po prostu nie i już, za to na przełajówce bawiłam się świetnie. Postanowiłam dać mu ostatnią, najostatniejszą szansę i... jestem naprawdę zaskoczona, bo pojawiła się szansa, że jeszcze się dogadamy. Po sztywnej, "chudej" przełajce mięciutki full był miłym zaskoczeniem. Co więcej, czerpię coraz większą przyjemność z jazdy po lasach. Ale to nie jest dziwne, biorąc pod uwagę miejsce w którym mieszkam. Za to kochana szosunia w tym roku nie widziała jeszcze świata zewnętrznego, a lada chwila zaczynam się na niej ścigać - oj niedobrze... </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div>

Dwa tygodnie jak jeden dzień i słowo o faworyzowaniu rowerów

Tydzień temu darowałam sobie podsumowanie tygodnia, bo ani nie wystartowałam w biegu na piątkę, z którym wiązałam nadzieję na znaczne popra...

Wszyscy jesteśmy tak bardzo tacy sami

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_8fISpN3ulA7Mf1KLJJkmdRn1dM53I4PU_9uYbJ85U_dl6zclgPxYCFDfl4SYtgULkiw1W3dml0hxuaZmj5JkZ-aFeYSYjawqkhHXiWF57hIRiU4ceK1CzhPVDEHKbUQSoEzPZhewVsc/s1600/Anger-Iceberg_HI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_8fISpN3ulA7Mf1KLJJkmdRn1dM53I4PU_9uYbJ85U_dl6zclgPxYCFDfl4SYtgULkiw1W3dml0hxuaZmj5JkZ-aFeYSYjawqkhHXiWF57hIRiU4ceK1CzhPVDEHKbUQSoEzPZhewVsc/s640/Anger-Iceberg_HI.jpg" width="640" /></a></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i><br /></i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i><br /></i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i>Obserwuję, analizuję, przeżywam. Ale zupełnie nie tak jak kiedyś. Gdzie te wybuchy ekstatycznej radości, gdzie to przejmowanie się najróżniejszymi sprawami, gdzie te plany i marzenia? Jezu, a więc TAK wygląda dorosłość, stan, w którym mam wpływ na tyle zmiennych, w których po części sama kształtuję swoją rzeczywistość, kiedy mogę o sobie decydować, wybierać jak chcę żyć, co robić, czym się zajmować? Nie tak to sobie wyobrażałam. Albo właśnie dokładnie tak, tylko wobec tego nie rozumiem, dlaczego w tym wszystkim nie ma tego najważniejszego elementu: równowagi i spełnienia. Gdybym teraz mogła zmienić dowolnie wiele elementów w moim życiu, przemodelować coś od podstaw, okazałoby się, że nie mam wielkiego pola do manewru - jestem w nawet fantastycznym położeniu. Naprawdę fantastycznym. Kurwa.</i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i>Tak strasznie gorzkniejemy na starość. Tak strasznie gorzkniejemy na dorosłość.</i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i>Przestajemy się do siebie odzywać, kiedy jedno przestaje być drugiemu potrzebne. Pytamy “co słychać”, choć zupełnie nie interesuje nas to, z czym boryka się drugi człowiek i czy jakoś możemy mu się przydać. Każdy z nas może być tak strasznie sam w tak strasznie wielkim tłumie. Jestem wyprana z możliwości wyrażenia wprost tego, co myślę i czuję. W moim mózgu dzieje się coś, co można sobie zwizualizować, zaglądając za biurko komputerowe. Miliony poplątanych kabli, których nawet nie próbujesz rozplątać, bo wiesz, że to trudna i niewdzięczna praca. Dopóki któregoś z kabli nie musisz wymienić, trwasz w tym stanie.</i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;">Funkcjonujemy w czasach, w których trzeba być zawsze uśmiechniętym, doskonale zorganizowanym, idealnie produktywnym. Nigdy nie popełniać błędów. Dzielić się z otoczeniem tylko dobrymi emocjami. Wmawiać sobie, że "nie wolno mi się poddać/martwić/złościć". Bo coś tam, bo ktoś tam, bo nie wypada, bo powinno się inaczej. Wchodzimy na portale społecznościowe i widzimy tłum szczęśliwych, absurdalnie zadowolonych z życia ludzi, którym wszystko się udaje. I samobiczujemy się tym, że u nas nie jest tak kolorowo. Ale tego nie pokażemy nikomu, bo coś tam, bo ktoś tam i bo nie wypada. "I'm fine", odpowiemy, nawet jeśli wcale w to nie wierzymy, nawet jeśli jest koszmarnie daleko od <i>fine</i>. Jeśli powiemy prawdę, to kto wie co się stanie? Na pewno nic dobrego. Może skończy się świat, może Ziemia zacznie kręcić się w drugą stronę albo nastąpi noc polarna, może ludzie się od nas odsuną, skoro jesteśmy tacy nienormalni, a oni są tacy normalni? Nie chcemy robić nikomu problemu. Nie chcemy stać się problemem. Nie mamy pojęcia, że dopóki tak myślimy, jesteśmy zajebiście wielkim problemem. Nie damy zbyt wiele od siebie, funkcjonując jak przerażony jeż zwinięty w ciasną kulkę. </span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;">Wyobrażamy sobie życie innych ludzi, zapominając o tym, że wiemy naprawdę niewiele. Zanim wpadniemy w panikę, przypomnijmy sobie, że - i my, i inni - pokazujemy światu tylko to, co chcemy pokazać. I to nie dotyczy tylko fejsbuka, choć właśnie tam dostrzegamy to najdobitniej. Dowiadujemy się nagle, że Robin Williams popełnił samobójstwo po wielu latach chorowania na depresję i myślimy: no shit, man, to chyba jakiś ponury żart. Potem rozglądamy się wokół siebie i następują kolejne zaskoczenia, jedno po drugim, co raz to większe. Dowiadujemy się, że pozory mylą, że nic nie jest takie, jak nam się wydaje. Wszystko można ukryć. Czasem to bardzo dużo kosztuje, ale nawet sobie nie wyobrażacie, jak bardzo <b>wszystko</b>.</span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i>A w głębi duszy marzę sobie o rzeczach, które już nigdy się nie zdarzą. W snach tworzę równoległą rzeczywistość. Śnię o tym, co się dzieje w mojej głowie. Wciąż bardziej spłyca mi się życie. Chciałabym się jeszcze z czegoś ucieszyć - tak naprawdę, w pełni, bez reszty. Ale do każdego uniesienia szybko przechodzę do porządku dziennego, przepuszczam je przez rozum i mielę realizmem. I już po wszystkim.</i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;">Przyzwyczajamy się do swojej rzeczywistości i oglądamy świat ze swojej perspektywy. Choćbyśmy posiedli połowę wiedzy świata, ta nasza perspektywa zawsze będzie uboga. Z każdym dniem coraz dobitniej odkrywam, że w gruncie rzeczy wszyscy jesteśmy bardzo podobni. Coraz mniej sygnałów mi potrzeba, żeby już się nie domyślać, ale wiedzieć, choć zawsze na początku pojawia się myśl: "Niemożliwe, ja o tobie myślałam zupełnie inaczej". Pewnie każdy miał w swoim życiu okres, w którym sądził, że ze swoim odczuciem, nastrojem, problemem jest sam na świecie. Jest absolutnie niestandardowy i unikalny, do tego stopnia, że nikt nie będzie w stanie mu pomóc ani nawet go zrozumieć. Czujemy się niezrozumiani, wyalienowani, pozostawieni sami sobie na tym wielkim świecie. </span></span><span style="font-family: Arial; font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;">Pewnie - każdy z nas jest trochę inny, inaczej reaguje, trochę płycej lub głębiej odbiera niektóre doświadczenia, wyznaje różne wartości. Ale gdzieś głęboko w strukturze jesteśmy do siebie wszyscy podobni. </span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i>Pewnie każdy z nas czasem wyobraża sobie, jakby chciał, aby wyglądało jego życie czy choćby rutynowy plan dnia. Co by robił, jak wyglądał, czym się zajmował. Kłopot pojawia się wtedy, gdy docierasz do momentu, w którym wszystko jest już jak ze snu; nie ma żadnego marginesu błędu, nie ma pola do poprawy - i uświadamiasz sobie, że jest świetnie, tylko że jesteś tym śmiertelnie zmęczony, a przy okazji i tak się zastanawiasz, czy by się jednak nie zabić.</i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i>Boleśnie mi to uświadamia, że największy, najpewniejszy fundament mojego życia jest w istocie kruchy jak szkło. Wszystko może runąć dosłownie w sekundę, zostawiając mnie niespełnioną, zawiedzioną i sfrustrowaną. A ja na ten fundament składam wszystko, na nim buduję całą swoją rzeczywistość. Czy słusznie? Nie mam nic w zamian. </i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><i>Osiągnęłam nowy level - wyrzuty sumienia z powodu wyrzutów sumienia. Jest mi źle, że zamiast zająć się poważnymi problemami - rozkminiam, że jest mi źle. Przeraża mnie to, że pewne rzeczy się już skończyły. Było i nie ma. Boję się, że spoglądając w przeszłość oglądam najlepsze lata swojego życia.</i></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div> <div> <span style="font-family: Arial; font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;">Może warto czasem być dla siebie trochę bardziej człowiekiem. Nie zakładać, że druga osoba nie ma dla nas czasu, ochoty ani zrozumienia. Sama bardzo chciałabym w to wierzyć, bo może wtedy w krytycznych momentach nie znikałabym z internetów pod pretekstem "ależ mam ostatnio dużo pracy", nie ukrywałabym się pod maską heheszek, a zamiast tego byłabym w stanie cokolwiek, komukolwiek...</span></div> <div> <span style="font-family: Arial; font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div> <div> <span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;">Takich rzeczy jak fragmenty wyróżnione kursywą nie publikuje się raczej w czasie rzeczywistym, więc łatwo się domyślić, że patrzę na to już z pewnej perspektywy czasu. Zasypiając czuję zwykle wdzięczność, że za mną kolejny dobry dzień. I że nazajutrz mogę znowu pomartwić się o to, gdzie zrobię kolejny trening albo czy interwały wyjdą mi tak jak sobie to zaplanowałam. Daj mi Boże tę cudowną możliwość pochylania się nad takimi problemami. I dziękuję Ci też Boże, czy jakakolwiek inna siło wyższa, Karmo, Rzeczywistości, czy cokolwiek tam istnieje, że tak łatwo werbalizują mi się zawsze myśli. Coraz częściej myślę, że skoro każde doświadczenie uczy i wzbogaca, to warto przekazywać je dalej, może przypadkiem albo nie-przypadkiem komuś to kiedyś otworzy oczy, upomni albo mu pomoże. Bądźmy dla siebie ludźmi, bo warto. Jeśli chcesz zamienić parę słów albo więcej niż parę, to przecież wiesz gdzie mnie szukać.</span></span></div> <div> <br /></div>

Wszyscy jesteśmy tak bardzo tacy sami

Obserwuję, analizuję, przeżywam. Ale zupełnie nie tak jak kiedyś. Gdzie te wybuchy ekstatycznej radości, gdzie to przejmowanie się na...

52. tydzień w najszczęśliwszym miejscu Polski

<div style="text-align: justify;"> Wczoraj, 1 kwietnia, stuknął nam równo rok od przeprowadzki do Gdyni. Wygląda na to, że Prima Aprilis to doskonały moment na poważne życiowe zmiany, bo nie wyobrażam sobie lepszego miejsca do zamieszkania. Jestem psychofanką Gdyni i się tego nie wstydzę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrQkM7hbMLUS_Aux0V1lj5G4teL54Nm6mSyNh4YDWBSBLjIlIr0UFz4hZPMAn_H3zfzgaf3Ugu0BHJ1PlxT6YUo1DBrFxmAO3yzTecFNm8O22uMlgBiyH6bBSXATgef9-co7TJFjbFQ1c/s640/IMG_0280.JPG" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dokładnie rok temu wpakowaliśmy walizki, kartony, psy i rowery do samochodu i w środku nocy przyjechaliśmy do Trójmiasta. Cóż mogę powiedzieć - jedna z najlepszych decyzji ever. Parę miesięcy wcześniej pomyślałam sobie, że jeśli nie zawalczę o to, żeby wreszcie odnaleźć trochę spokoju ducha i zwyczajnego, codziennego szczęścia, to bardzo źle to się dla mnie skończy. Na szczęście wpadł nam do głowy pomysł przeprowadzki i - jeszcze bardziej na szczęście - wreszcie dałam sobie przetłumaczyć, że czasem wystarczy zmienić perspektywę i zobaczyć pewne sprawy trochę inaczej, żeby uświadomić sobie, że poświęcanie się ogromnym kosztem wcale nikogo nie uszczęśliwia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mieszkanie nad morzem to dobro. Minął więc pięćdziesiąty drugi tydzień obozu treningowego w najszczęśliwszym mieście w Polsce. Kolejna dobra praca treningowa za mną.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak zwykle fotosyntezuję i cieszę się jak dziecko zmianą czasu na letni. Co prawda wstawanie rano o "starej" 3:30 przez kilka pierwszych dni kończyło się dosypianiem prawie godzinę w ciągu dnia, ale fakt jasności prawie do dwudziestej wywołuje u mnie co roku nienormalnie emfatyczną reakcję. Od razu mam sto razy więcej energii, regeneruję się dwieście razy lepiej i ogólnie bardzo kocham świat. Zainaugurowałam sezon na chłonięcie witaminy D poprzez leżenie na huśtawce na tarasie w krótkich spodenkach. Lepiej być nie może.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> "Moi" pływacy przez ostatnie dwa tygodnie trochę zamulali - chwilowo nie przygotowują się do żadnych ważnych zawodów i mają okazję popływać trochę lżej. Lekkie treningi w wodzie witam z szacunkiem jako miłą odmianę, ale jeśli pojawiają się częściej, zaczyna mi być nieswojo. Wracam do domu i nie mam wrażenia, że łopatki oddzieliły mi się od mięśni, nie zamykają mi się oczy, nie mam ochoty rozpłakać się na myśl o konieczności odkurzenia mieszkania - to wszystko znaczy, że coś jest nie tak jak zwykle. W tym tygodniu dopiero w piątek po południu musiałam naprawdę się spinać i bardzo się cieszyłam, że młodzi mi tak uciekają. Pływaliśmy głównie zmiennym i miałam wrażenie, że dziewczynka przede mną, lat około 10, płynąc delfinem dosłownie się teleportuje. Wow.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W kwestii roweru spotkało mnie zaskoczenie - zamiast środowej zakładki-masakratorki miałam tylko luźny rozjazd z równie luźną, krótką zakładką biegową. Drugi trening (dlaczego ja tak mało trenuję na moim ukochanym bajku?!) miał wreszcie okazję zostać zrobionym w plenerze, ale - co do mnie niepodobne - świadomie i dobrowolnie zrezygnowałam z szosy na rzecz przełajki. Powód był dość prosty: w sobotę od rana czułam się podejrzanie kiepsko, jakby łapała mnie jakaś choroba, a nie jeździłam jeszcze na szosce z nowym pomiarem mocy w korbie. Gdybym wylazła na ten niby-rozjazd, prawdopodobnie skończyłoby się na fazie dzikiego zwierza wypuszczonego z ciasnej klatki. Wolałam nie ryzykować, a wiedziałam, że na przełajówce choćbym chciała, to nie dam rady się zmasakrować. Bardzo dobry wybór - choroba mi odpuściła, a co się naćpałam endorfin, to moje. Pojeździliśmy sobie w cudownej, letniej pogodzie po najpiękniejszym lesie świata.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Biegowo było w tym tygodniu ciekawie. We wtorek rozbieganie 12 km z kilkoma krótkimi przebieżkami po drodze. Biegło mi się jakoś niespecjalnie wygodnie, a mimo to nigdy dotychczas nie było tak szybko przy tak niskim tętnie. W środę zakładka po lekkim rowerze potwierdziła, że noga niesie jak durna. W czwartek po serii dni konia przyszedł mały dzień słonia. Po południu miałam do zrobienia 40-minutowy bieg okołoprogowy. Kłopot polegał na tym, że przez cały dzień strasznie mi się nic nie chciało. Nic konkretnego mi nie dolegało, ale byłam absolutnie pozbawiona werwy, do niczego nie mogłam się zebrać i jeszcze było mi zimno. Pojechałam na trening, na rozgrzewce wszystko w najlepszym porządku fizycznie, ale wciąż jak nie ja. Biegnę - pierwsze pięć kilometrów minęłam w całkowitym komforcie, z dużym zapasem, bardzo dobrym tempem i zupełnie przyzwoitym tętnem. Myślę sobie, że może i mi się nie chce, ale wygląda to bardzo dobrze. Minęłam sześć kilometrów, patrzę na zegarek - tempo drastycznie spadło. Biegłam akurat pod wiatr i lekko pod górkę, samopoczucie wciąż było dobre (to znaczy: bez zmian), więc stwierdziłam, że może nie ma co panikować. A potem nastąpiło wielkie JEBUDU: jakby ktoś odłączył zasilanie. Zaczęłam naprawdę intensywnie cierpieć, całkowicie skończyła mi się energia - przy tym samym pulsie miałam o wiele gorsze tempo. Ten kryzys trwał ponad 10 minut, dopiero na końcówce udało mi się zebrać w sobie i doprowadzić do stanu używalności. Skończyłam biec i musiałam usiąść na asfalcie zastanawiając się, czy zemdleję, czy raczej zwymiotuję (zawsze dobrze jest mieć wybór, nieprawdaż). Zmierzyliśmy zakwaszenie i... no nie - to chyba było rozbieganie. Zmierzyliśmy jeszcze raz: zdążyło jeszcze spaść. Dotruchtałam do samochodu jak zombie, po drodze do domu wypiłam kawę z McDrive'a z trzema torebkami cukru i dopiero wtedy wróciły mi kolory na twarzy.</div> <div style="text-align: justify;"> Bomba nie wybiera, jak to mawiają. Oczywiście jak to opisuję, brzmi to tak standardowo, że można się tylko zaśmiać i zapytać, czy przypadkiem nie spadłam z księżyca. Fakt jednak jest taki, że nigdy wcześniej mój organizm nie zareagował w taki sposób. Bywało słabo i kiepsko przez cały trening, od początku do końca; bywało tak, że czułam najpierw, że trochę mnie ssie i że przydałoby się więcej glukozy w krwiobiegu, a potem dopiero następował zjazd; ale "odłączenie wtyczki" bez zapowiedzi nie wydarzyło mi się jeszcze nigdy. Kolejne cenne doświadczenie do kolekcji. Biorąc pod uwagę moje samopoczucie tamtego dnia bałam się, czy w piątek rano nie obudzę się z jakąś grypą. Być może "coś tam" mnie łapało, bo w sobotę rano też nie czułam się śpiewająco, ale nawet jeśli, to wirusy zostały chyba skutecznie załatwione słońcem, czosnkiem i probiotykami.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhIGOlhritIAgC760lQFtoFjS7vgzwvnOLCEEuHumbFEZv5z3lAzMs7hWwdMwCRJ99mtC0Vj9ZG6S8_DHSX8ilsvymvF1m1RsmxyMkirYCArgcXMJ_Byuz7QgemWKlD6NB_P9q2fRr-zM/s640/IMG_0262.JPG" width="480" /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tydzień treningowy jak zwykle zakończyłam bieganiem na Pętli Reja - jedynym miejscu na świecie, w którym w obydwie strony biega się z wiatrem i z górki. Wojtek mi obiecał, że w ciągu tygodnia mam tylko jeden trening biegowy do porzygu, a że w tym tygodniu w czwartek rzeczony porzyg był blisko, dziś miało być już subtelniej. Na szczęście nie ogarnęłam umysłem rozpiski treningowej i nie miałam czasu ani wystarczająco dużo oddechu, aby wypowiedzieć się na ten temat w trakcie biegu... Długość przerwy między seriami szybszych odcinków "nieco" mnie zaskoczyła, po drugiej z sześciu serii miałam poważny kryzys, trzecią serię zrobiłam absurdalnie szybko, po czym sytuacja się nieco ustabilizowała i do końca już poszło sprawnie. Nie wiedziałam, że jestem w stanie robić spokojne odcinki z tak dużą prędkością - to był bardzo dobry trening!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zakończyłam trzytygodniowy okres "tempa startowe". Teraz przede mną luźniejszy tydzień, choć jutro na basen wraca trener "główny", a zwykle wraz z nim wraca we mnie uczucie bycia potrąconą przez tira. Widzę też w planie treningowym, że w środę na zakładce nie będę się jakoś specjalnie obijać, a jeśli wszystko dobrze pójdzie, to w sobotę wystartuję w biegu na piątkę. I tyrać będziemy wesoło dalej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU8jt6VzmVppcfL0tMeXZJ3FQfpAYUc-Wa3ZrvkaKGYJIhXGzBzHA43jMaMgkBEJUYqf06p4OPBbgL1Lkj2uY1QXQX_E11_2vG9tpQtjK-67kxQphoq4153zFTXm7uyDc0DQBdypsNtbs/s640/IMG_0282.JPG" width="360" /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

52. tydzień w najszczęśliwszym miejscu Polski

Wczoraj, 1 kwietnia, stuknął nam równo rok od przeprowadzki do Gdyni. Wygląda na to, że Prima Aprilis to doskonały moment na poważne życiow...