Trudna relacja z zimową porą

Uhm, no cóż. Dzień w dzień, co najmniej od poniedziałku do piątku, powtarza się jedna i ta sama sytuacja. Po(d)stęp przedstawia się następująco: między 4:30 a 9:00 jestem przekonana, że to będzie najbardziej produktywny dzień mojego życia, chyba że zaliczyłam już bombę na basenie i od 8:00 zastanawiam się, o której dzisiaj pójdę spać. Potem powoli siadam do tych produktywnych rzeczy i jeśli nie wciągną mnie prasówki i internety, to jest nadzieja na ogarnięcie się. Jeśli wciągną - czas do rozpoczęcia naprawdę produktywnych rzeczy mogę odliczać śmiesznymi kotami. A potem zasypiam.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisJ6Uc3Hyel5sqoK7-c6WsxsC9aPODHuaN5xWBibQktztvnqbiCEc0mje7ryZGmaXDwKv7GG5pNxDpN3iw_fjC55RX6RZqGFhsy3myZ1yTHkrJr4LMgf-O6Hzi-4Ils06MNJoijnhUhag/s1600/winter-sucks.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisJ6Uc3Hyel5sqoK7-c6WsxsC9aPODHuaN5xWBibQktztvnqbiCEc0mje7ryZGmaXDwKv7GG5pNxDpN3iw_fjC55RX6RZqGFhsy3myZ1yTHkrJr4LMgf-O6Hzi-4Ils06MNJoijnhUhag/s640/winter-sucks.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> To jak bardzo nie cierpię zimy obrosło już chyba w legendy. Nie wiem jak to możliwe, że istnieją ludzie, których zima zachwyca i którzy lubią jak jest zimno. Jak można lubić to, że przez większość dnia jest ciemno? I to, że ciągle jest zimno - co najmniej w nos, ręce i stopy, bo reszta ciała jest owinięta kilkoma warstwami odzieży, dzięki którym ledwo można się ruszyć? Nie wiem. Naprawdę nie ogarniam. Wychodzę z psami na dwadzieścia minut do pobliskiego lasku i czuję się potem, jakbym stoczyła walkę o przetrwanie. Mokre buty i skarpetki, czerwony nos, skostniałe dłonie, wszystko mokre, zimne i obmierzłe. Wychodzenie z psami wieczorem, godzinę po powrocie z popołudniowego treningu na basenie, jest najgorsze na świecie, bo jeśli tylko jest poniżej zera, czuję się tak, jakby wiatr i mróz przekopywały mi moje biedne zatoki.<br /> <br /> Fakt jest taki, że podczas gdy latem funkcjonuję jak jakieś porąbane perpetum mobile, działające na zasadzie fotosyntezy, tak zimą zaliczam bombę po bombie i you never know kiedy nadejdzie kolejny zjazd tysiąclecia. Mam wrażenie, że mam pięć razy mniej energii i regeneruję się dziesięć razy słabiej. Do tej pory myślałam, że to głównie kwestia głowy, że po prostu nie lubię wiecznych ciemności i zimności i najzwyczajniej w świecie kichowo się na ten okres nastawiam. Ale w końcu po dobrym roku albo półtora roku przerwy postanowiłam zbadać sobie poziom witaminy D. Nigdy nie suplementowałam jej w okresie jesienno-zimowym, ale kiedy <b><a href="http://www.tridea.pl/" target="_blank">Ola</a></b> powiedziała mi, że witamina D to katalizator zrzucania tłuszczu, to zdecydowanie poczułam się namówiona. Ba, stałam się największym przyjacielem, propagatorem i zwolennikiem suplowania witaminki D! Po trzech tygodniach wrzucania w siebie nieco zbyt wysokiej jak na standardowe zalecenia, poszłam na badanie krwi i... trochę mnie zatkało. Przez te kilka tygodni brałam po 5.000 iu dziennie, czyli dość sporo, biorąc pod uwagę fakt, że dawka powszechnie uznawana za bezpieczną to 4 tysiące. No i co? I mam poziom 30.7, gdzie norma dla "zwykłych śmiertelników" to 30-100, a sportowiec nie ma co marzyć o super progresie i dobrym samopoczuciu poniżej 50 (źródła: <b><a href="http://www.zywieniemistrzow.pl/witamina-d-dla-sportowcow-jednak-caly-rok-warto-suplementowac/" target="_blank">1</a></b>, <b><a href="http://www.trecnutrition.com/wiadomosci/pokaz/witamina-d-najwazniejszy-element-ukladanki-naszego-organizmu" target="_blank">2</a></b>, <b><a href="http://www.medrodzinna.pl/witamina-d3-niezbedna-podczas-uprawiania-sportu/" target="_blank">3</a></b>). No i świetnie - to znaczy beznadziejnie, bo nie wiem, czy trzy tygodnie temu miałam jeszcze kijowszy poziom tej witaminy, czy mi się ona po prostu nie wchłania. Na wszelki wypadek zaopatrzyłam się jeszcze w witaminę K2, która podobno pomaga swojej D-koleżance trafić tam gdzie trzeba. Tak czy inaczej dobrze, że wiem już o co chodzi i dlaczego tak niewiele mi trzeba, żeby czuć się jak zombie, podczas gdy latem praktycznie nigdy nie zaliczam takiej bani.<br /> Jedno jest pewne, zbankrutuję niedługo na suplach.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp5BJQ0_xjBoCMd1W3M4kGL5iI0I3Q9c-BFxgvk9gZeLfP5N2D5hJQWETLnCXt49kBcSBEeZLAszoB6ODTPZ1riHjeDnVPFw4VXt6QyFvj-J9gd5tZHpEQwLyVmWtlb-xPyuzwcd0iSqk/s1600/2012.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp5BJQ0_xjBoCMd1W3M4kGL5iI0I3Q9c-BFxgvk9gZeLfP5N2D5hJQWETLnCXt49kBcSBEeZLAszoB6ODTPZ1riHjeDnVPFw4VXt6QyFvj-J9gd5tZHpEQwLyVmWtlb-xPyuzwcd0iSqk/s640/2012.png" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Takie coś przypomniał mi dzisiaj fejsbuk. Jep, pięć lat temu walczyłam z zimą jeszcze bardziej zaciekle, tzn. jechałam na basen 6 km na rowerze z oponami typu slick po kopnym śniegu. I tyle samo wracałam, tylko ze z mokrymi włosami, bo przecież po co suszyć. Mam nadzieję że żadne kamery uliczne nie nagrały tego, jak wyślizguję się na czołówkę ze słupami po drodze. Swoją drogą, to była jedna z moich pierwszych regularnych wycieczek na basen. Wtedy byłam przekonana, że przepłynięcie kilometra ciągiem to szczyt panowania nad światem.</td></tr> </tbody></table> <br /> Jedyną jasną stroną zimy jest to, że pływa mi się zimą chyba odrobinę lepiej niż latem. Wynika to głownie z tego, że na basenie jest zawsze cieplutko i milutko, więc dla mojego umysłu jest to absolutnie najdoskonalszy sposób na spędzanie czasu. <br /> <br /> Wracając jednak do sposobów na przeczołganie się przez zimę... Fakt, nie znajduję zalet zimy, ale za to wiosna ma miliony zalet, ergo zaletą zimy jest to, że w końcu się skończy. Jakoś tak to działa, że wiosnę łatwo odebrać gwałtownie wszystkimi zmysłami. Wystarczy otworzyć rano okno, a już wiadomo, że ona tu jest, królowa wszystkich pór roku. Widać coraz bardziej zielone drzewa, słychać śpiewanie ptaków, czuć ją w powietrzu i od razu chce się żyć, i od razu energii więcej...<br /> <br /> Noooo i właśnie. Nigdy nie twierdziłam, że jestem normalna i od pewnego czasu już nawet nie udaję że jest inaczej i nie walczę o to, żeby znormalnieć. W każdym razie jak tylko robi się jaśniej i cieplej, to świat tak mnie do siebie intensywnie woła, że nigdy nie jestem w stanie mu się oprzeć. Wytchnieniem, oddalającym od samozamęczenia się, bywają dni, w których jest zimno i deszczowo. W pozostałe trudno mnie złapać choćby telefonicznie, chyba że odbiorę jadąc na rowerze gdzieś po kaszubskich wsiach albo spacerując z psami nad morzem. Arcytrudno jest mi usiąść choćby na dwie godziny do roboty przy kompie - muszę ten czas rozbijać na kilka krótszych kawałków. Załatwiam siedemdziesiąt osiem spraw dziennie i tylko plan treningowy powstrzymuje mnie od tego, żeby w ciągu jednego dnia nie wyrobić 300% sportowej normy. No tak działam i już. Tak więc zimą, jakby nie patrzeć, mój organizm jest w stanie naładować akumulator przed tym, co niechybnie czeka go już niebawem (jako że pierwsze przebłyski wiosny widać zwykle już w lutym, a to już zaraz!!!). Tak właśnie to sobie tłumaczę. Nierzadko o 20 leżę już w łóżku i czytam książkę, a godzinę później wpadam w objęcia Morfeusza. Latem po męczących treningach też często padam na twarz o dziewiątej, ale trudno jest sprawić, żebym po powrocie z popołudniowego basenu nie umówiła się jeszcze na spacer z psami nad morzem. To samo zresztą dotyczy poranków. Jakkolwiek trudno jest mi wepchnąć cokolwiek produktywnego przed wyruszeniem na basen na 5:45, tak o ósmej, po powrocie, świat krzyczy do mnie już bardzo natarczywie, żebym towarzyszyła mu w celebrowaniu pięknej pogody i syntetyzowała sobie całymi godzinami witaminkę D.<br /> No, endorfinowy ćpun. Boże, gdybym pracowała w korpo, byłabym najnieszczęśliwszym człowiekiem na świecie.<br /> <br /> <br />

Trudna relacja z zimową porą

Uhm, no cóż. Dzień w dzień, co najmniej od poniedziałku do piątku, powtarza się jedna i ta sama sytuacja. Po(d)stęp przedstawia się następuj...

Przeczytane: "Chujowa Pani Domu", "Slow life"

Nie wiem jak to możliwe, że w ostatnim czasie przeczytałam tyle książek. Ok, w sumie wiem - to dzięki brakowi wi-fi na piętrze. Nie pójdę z kompem do łóżka, a łóżko po godzinie 20:00 to w tygodniu roboczym najbardziej pożądana destynacja. Idę więc z książką i czytam, bo już na nic innego nie mam siły, ewentualnie na jutuba.<br /> Jako że nie gustuję raczej w powieściach jako takich, czytam głównie autobiografie i historie oparte na faktach. Czasem wpadają też quasi-poradniki, takie jak przeczytane ostatnio "Chujowa pani domu" Magdaleny Kostyszyn i "Slow life" Joanny Glogazy. I właśnie te dwie pozycje zamierzam tu krótko (lol, ja i krótko?) zrecenzować. I polecić wszystkim dziewczynom i paniom.<br /> <br /> Tak się zastanawiam, czy to nie jest już starość, że czytam takie książki. Ale w sumie autorki, obie będące blogerkami, są w podobnym wieku do mnie. Oh, wait... Już nic więcej na ten temat nie napiszę...<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhmREgKmffvN93XNA_AXhSIzWzuarbQnGgMhsYGRarkK2cdEzuzkOgKAVvRyvqqe27IOwsxKGvtu54JB8wLuyZnFaDyk20Cpb5nHVDpV6zLR_aKSSlVIQYFdcfqXwefWe3YupadXyC9Vw/s1600/ch-owa-pani-domu-b-iext43771434.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhmREgKmffvN93XNA_AXhSIzWzuarbQnGgMhsYGRarkK2cdEzuzkOgKAVvRyvqqe27IOwsxKGvtu54JB8wLuyZnFaDyk20Cpb5nHVDpV6zLR_aKSSlVIQYFdcfqXwefWe3YupadXyC9Vw/s640/ch-owa-pani-domu-b-iext43771434.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Pierwsza z kolei wpadła mi w ręce <b>"Chujowa pani domu"</b>. Książka oczywiście nawiązuje do fanpage'a o tym samym tytule, w internetowej wersji niewykropkowanym. I podobnie jak fanpage, książka wciągnęła mnie równie szybko - i podobnie się skończyła, bo ze zbiorem felietonów czytelnik może sobie poradzić naprawdę szybko.<br /> Co mnie w niej urzekło: na początek - styl i język. Rzadko zdarza się tak, żeby nic mnie nie irytowało w sposobie pisania autora/redaktora książki. Tu daje gigantyczny plus, bo jest idealnie, teksty czyta się nad wyraz płynnie. Być może dlatego, że autorka też jest absolwentką polonistyki :) <br /> Szczególnie spodobały mi się teksty dotyczące przyjętego ogólnie w społeczeństwie (kobiecym) prymatu młodych matek nad nie-matkami i ogólna refleksja (i niezgoda) autorki na to wszystko, czego wymaga się w świecie od kobiety. Bo nawet w dwudziestym pierwszym wieku, w cywilizowanym kraju, w liberalnym społeczeństwie od dziewczyn i pań wymaga się pewnych zachowań, umiejętności i uczuć. Niestety!<br /> To co mi się nie spodobało, to dość wyraźnie zarysowana pochwała prokrastynacji. Autorka - a może raczej podmiot liryczny, bo nie wykluczam, że poglądy przedstawione w felietonach są celowo przerysowane - sugeruje w moim odczuciu, że można leżeć i pachnieć i wciąż będzie się zajebistym. Nie wspomina nic o realizowaniu jakichkolwiek pasji i marzeń, z książki wyłania się raczej schemat życia praca-dom.<br /> <br /> Bezpośrednio po "Chujowej..." złapałam za książkę <b>Joanny Glogazy</b>, autorki bloga Styledigger i właścicielki przemiłego psa Chrupka. Ciekawa jestem, czy dziewczyny by się polubiły, ale jeśli tak, to chyba na zasadzie przyciągających się przeciwieństw. Joanna to blogerka modowa, która w poprzedniej swojej książce radzi jak urządzić sobie szafę z ubraniami, żeby mieć w niej tylko rzeczy praktyczne i lubiane. Magdalena poradziłaby raczej, gdzie te ciuchy powpychać, żeby nie wybić sobie o nie zębów, gdy idziemy z łazienki do kuchni. Filozofia życia codziennego Magdy jest bliska mojemu sercu, ale nie mam wrażenia, że dowiedziałam się czegoś przydatnego czy nowego. Z kolei po odłożeniu książki Joanny mam poczucie, że przeczytałam właśnie coś wartościowego, co z chęcią będę stosować w swoim życiu.<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> Co bardzo istotne - z tytułu można wywnioskować, że będziemy czytać coś w stylu "Codziennie rano wypijaj szklankę wody z cytryną, potem zrób trzy serie powitania słońca, stań przed lustrem i dziękuj za wszystko co masz". Nic z tych rzeczy. Żadnych uniwersalnych porad, nieżyciowych instrukcji i stawiania się przez autorkę w pozycji guru. "Slow life" to nie jest codzienna medytacja, śpiewanie do płatków śniegu i celebrowanie każdej chwili, nawet jeśli właśnie marzniemy na przystanku autobusowym. Na wszelkie "zobacz jak ten liść pięknie unosi się na wietrze" zaczynam mieć odruch wymiotny, więc uwierzcie mi, jeśli macie podobnie, to nie musicie bać się tej książki.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmxuKuweEJzysgFTQ7XH4pHae2ZIMHp-8nD8o3U8R_KX-bQJz-ZoC-35VxVpqRv5_ZlLHEjKnBdQesz6lARncSEweOm5Qi-SyRs_vlhB5tB6Ym7ZWT4_VZfIQspNXorxyVdEsaxsIgwcI/s1600/f29e22851468.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="638" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmxuKuweEJzysgFTQ7XH4pHae2ZIMHp-8nD8o3U8R_KX-bQJz-ZoC-35VxVpqRv5_ZlLHEjKnBdQesz6lARncSEweOm5Qi-SyRs_vlhB5tB6Ym7ZWT4_VZfIQspNXorxyVdEsaxsIgwcI/s640/f29e22851468.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> <br /> Z poradnika "Slow life" szczególnie zapamiętałam kilka punktów. Nie jestem wcale pewna, czy autorka rzeczywiście to miała na myśli. To nie jest streszczenie książki, ale to co wywnioskowałam z treści po przetrawieniu jej swoim rozum(ki)em.<br /> Przede wszystkim - że warto żyć po swojemu, ale tak naprawdę po swojemu, bo mamy dzięki temu stosunkowo dużo do zyskania i mało do stracenia. Nawet zupełnie nieopłacalne zainteresowania i niszowe pasje mogą stać się naszym sposobem na satysfakcjonujące życie, a czasem także na zarabianie. Jest wielu ludzi, którzy zajęli się czymś, co z punktu widzenia logiki i rachunkowości było kompletnie bez sensu - i nadało ich życiu nowy sens.<br /> Po drugie - że warto próbować nowych rzeczy, których się boimy, bo często jest to strach irracjonalny - co strasznego może się stać, jeśli nieczysto zaśpiewamy karaoke w sali pełnej ludzi - ludzi, których prawdopodobnie nigdy więcej nawet nie spotkamy? A nawet jeśli spotkamy, to jakie znaczenie będzie miało dla nich to, że zaśpiewaliśmy nieczysto? Serio jakiekolwiek?<br /> Po trzecie - odpoczynek jest ważny. Bez porządnego odpoczynku nie ma porządnej pracy.<br /> Po czwarte - szanujmy swój czas i siebie samego. Bycie usatysfakcjonowanym, zdrowym, szczęśliwym to otwarta droga do tego, żeby dawać siebie innym w każdym wymiarze - więc co innego może być ważniejsze?<br /> Nie trzeba się długo zastanawiać, żeby wywnioskować, że wszystkie te punkty, jak i całą książkę (jak i wszystko w życiu chyba, hehe) rozpatruję w kontekście sportu. I choć absolutnie, w żadnym calu nie jest to książka o sporcie, dla sportowców i od sportowca, to wynoszę z niej dla siebie naprawdę bardzo wiele.<br /> <br /> Teraz na warsztat wszedł "Gupi muzg" dr Deana Burnetta, a w kolejce czeka "Mądrość psychopatów" Kevina Duttona. Możecie już zacząć się bać :-)

Przeczytane: "Chujowa Pani Domu", "Slow life"

Nie wiem jak to możliwe, że w ostatnim czasie przeczytałam tyle książek. Ok, w sumie wiem - to dzięki brakowi wi-fi na piętrze. Nie pójdę z ...