Historia jednego DNFa - Susz Triathlon 2017

Przychodzi w życiu zawodnika taki dzień, gdy jest tak skoncentrowany na zadaniu, że dzieli czas na "przed wyścigiem" i "w trakcie wyścigu". Uświadamiasz sobie, że gdy ktoś powie ci coś o jutrze, to myślisz tylko: Jutro?<br /> Jakie jutro?<br /> <br /> Startem w Suszu nie da się nie przejmować. Susz to stolica polskiego triathlonu - jeśli miasto samo się tak reklamuje na tablicy powitalnej przy głównej drodze wjazdowej to znaczy, że tu jako sportowiec poczujesz się dobrze. Mistrzostwa Polski w sprincie są rozgrywane na doskonałej trasie. Krótkie, techniczne pętle dają duże pole do manewru, a kibice niemal bez przerwy zagrzewają do boju. Na trasie ciągle coś się dzieje - niespodziewane zwroty akcji, duble, ucieczki, wywrotki (ekhm). Co tu dużo mówić - mistrzostwa Polski to specjalna impreza.<br /> <br /> W sobotę od rana było po prostu dobrze, wszystko szło tak jak iść powinno, jakbym punkt po punkcie odhaczała checklistę rzeczy, które powinny się udać. Do tego pływanie miało odbywać się bez pianek, tak jak lubię, więc odpadł mi stres związany z ubieraniem się w piankę (na co zawsze w jakiś magiczny sposób zostaje za mało czasu), bieganiem w piance do T1 (czy może być coś gorszego?) i utknięcia na zawsze w T1, gdy pianka i chip na kostce postanawiają związać się na zawsze węzłem małżeńskim (za każdym razem trafiają mi się takie kochliwe chipy).<br /> <br /> Podczas pływania czułam się zaskakująco dobrze. Tak dobrze, że nawet nie zauważyłam, kiedy grupa odpływa w siną dal. Tak czy inaczej nie traciłam fasonu, popłynęłam swoje, ogarnęłam się <u>w miarę </u>sprawnie w strefie i ruszyłam na rower. Plan na tę część rywalizacji był dość oczywisty: gonić, urywać, rozrywać, wyprzedzać, iść w pałę od belki do belki. Znałam trasę naprawdę dobrze, byłam w stanie odtworzyć ją całą w pamięci i wiedziałam, gdzie powinnam zwolnić, a gdzie docisnąć.<br /> <br /> Na samym początku drugiej pętli doszłam grupę dziewczyn. Przez kawałek starały się mnie trzymać, ale ja postarałam się równie mocno, żeby jechać dalej sama i w końcu mi się to udało. Zobaczyłam, że kolejna grupa jest w zasięgu kilkudziesięciu sekund mocnej pracy. Byłam już w stanie bliskim wyplucia płuc, ale jednocześnie byłam absolutnie zmotywowana do tego, żeby gonić wściekle tak długo, dopóki starczy mi sił.<br /> <br /> Nie za daleko udało mi się ujechać. Spojrzałam jeszcze przez ramię, czy zgubiłam grupę, po czym weszłam w 90-stopniowy zakręt z prędkością ponad 36 km/h. To pewnie mogło się dobrze skończyć, gdybym miała trochę więcej umiejętności, ale przecież wiadomo, że triathloniści nie umieją jeździć na rowerze... Zdążyłam pomyśleć tylko, że chyba trochę za agresywnie weszłam w ten zakręt, a potem zobaczyłam, jak rower przelatuje nad moją głową.<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_6H6t0SXjw4xBs8K4PX4IWZGJgmA2CpH8lfzBwMaUn4zpy7zyg-uyIFiYNf6rg8eEHnuovZdrKID-1SlGmMoDwpQw7KapW9a-a7c4KffwEe9xSwXXkSd5iKCJFSXP-yC1lzYSfoE6if8/s1600/IMG_4454.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1278" data-original-width="720" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_6H6t0SXjw4xBs8K4PX4IWZGJgmA2CpH8lfzBwMaUn4zpy7zyg-uyIFiYNf6rg8eEHnuovZdrKID-1SlGmMoDwpQw7KapW9a-a7c4KffwEe9xSwXXkSd5iKCJFSXP-yC1lzYSfoE6if8/s1600/IMG_4454.JPG" /></a></div> <br /> <br /> Kilkanaście kolejnych sekund trochę się wydłużyło. Pamiętam, że próbowałam jeszcze łapać ten rower w locie, żeby jak najszybciej się pozbierać i jechać dalej. Stwierdziłam szybko, że nie za dużo stracę i jeszcze spokojnie to odrobię - uciekłam raz, to ucieknę i drugi. Następnie podniosłam rower i z przerażeniem stwierdziłam, że odpadło mi siodło, co nieco utrudni mi dalszą jazdę. Zaraz później dobiegła do mnie wolontariuszka (przemiła pani przejęła się całą sytuacją sto razy bardziej niż ja - dziękuję :-)) i krzyczała, że mam usiąść i że woła karetkę. Ooo, wtedy to już się zdenerwowałam i stwierdziłam, że muszę się zbierać i gonić naprawdę żwawo, bo widzę, że tu niepotrzebnie przerażam ludzi. Niestety sekundę później okazało się, że rower już dalej nie pojedzie, bo koło kręci się w kilka kierunków naraz, a na domiar złego w moim kolanie jest jakaś dziwna dziura i trochę broczę krwią. Nie wiem, czy był w tym momencie na świecie bardziej zły i rozżalony człowiek niż ja. Tak strasznie chciałam jechać dalej i ukończyć ten wyścig... Stałam z boku trasy i wyłam ze złości, a jak uświadomiłam sobie rozmiar strat sprzętowych, to jeszcze z tego, że nawet nie jestem w stanie zsumować kwoty, którą zostawiłam na tym zakręcie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5cyA4H3lcGLl0xCyxsFivludzoCQLO4wp4KFStTiok5iY1numFP0xVwoeNSVeW6uj2koEUpdSrar0LRVn3SX-y5uG1fJK1Ke_LGU8srJfLHypBayYE0LRe25fI8YAO-7gATxfTPI2lH0/s1600/kol.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="894" data-original-width="1252" height="452" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5cyA4H3lcGLl0xCyxsFivludzoCQLO4wp4KFStTiok5iY1numFP0xVwoeNSVeW6uj2koEUpdSrar0LRVn3SX-y5uG1fJK1Ke_LGU8srJfLHypBayYE0LRe25fI8YAO-7gATxfTPI2lH0/s640/kol.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> No a potem zaczęły się takie straszne nudy, że gdybym wiedziała co mnie czeka, to bym się zastanowiła, czy warto się tak wypieprzać. Najpierw opatrywał mnie jeden ratownik, potem zawołali następnych, którzy też mnie opatrywali (a ja zdążyłam już zamarznąć w mokrym stroju na wietrze), potem przez godzinę próbowali wydrukować jakąś kartę medyczną (wtedy już umarłam z głodu), z którą miałam pojechać do następnych ratowników - do szpitala na szycie kolana. Od dzwonu do pojawienia się w szpitalu w Iławie minęły bite dwie godziny. Inna sprawa, że ratownicy z karetki chcieli przeprowadzić nasz samochód przez trasę wyścigu, żebyśmy mogli się przedostać z parkingu do miasta, a to oznaczało ryzyko zatrzymywania zawodniczek na trasie. Stanowczo przeciwko temu zaprotestowałam i kazałam im czekać, aż dziewczyny zbiegną do mety.<br /> <br /> Tutaj krótka dygresja. Nie wiem jak to się dzieje, że wśród ratowników medycznych są sami życiowi przypałowcy. Najpierw w karetce musiałam słuchać heheszków typu "to może jeszcze ekg pani zrobimy, przy okazji rozbierzemy, huehuehuehue", potem w szpitalu wysokojakościowych żartów "ten rtg to może nie kolana a klatki zróbmy, a kolega pójdzie z panią, bo się chyba zakochał". Seeeeerio? No żeby jeszcze tam było co oglądać!<br /> <br /> Koniec dygresji. W szpitalu chirurg wyciągał mi z rany drobniutkie igiełki karbonu (?!) i "o, kamyk!". Adrenalina wciąż działała znieczulająco, więc zamiast zwymiotować z obrzydzenia, zrobiłam sobie całą fotorelację z procedury cerowania (jak debiutować, to od razu mocno - siedem szwów!). Fotka z tego etapu jest hardkorem, ale jeśli wpiszecie sobie w Google "artroskopia" to zobaczycie, jak to mniej więcej wyglądało. Fotka po zszyciu jest<b><a href="http://oi68.tinypic.com/wk5w1c.jpg" target="_blank"> tutaj</a></b>, ale ostrzegam, że trochę tak, jakbym się biła z rekinami.<br /> Dostałam jeszcze zastrzyk przeciwko tężcowi, zrobili mi rentgen i odesłali do domu. To znaczy z powrotem na teren zawodów, bo przecież trzeba było jeszcze pokibicować chłopakom.<br /> <br /> Cały czas mam w głowie sporo pytań: jak ja to zrobiłam, że w jedną nogę wbiłam sobie w kolano szprychę (najprawdopodobniej to była ona), jednocześnie wbijając sobie w drugą nogę zębatkę? Jakim cudem obiłam sobie jednocześnie dwa przedramiona, prawy obojczyk, lewy bark i lewe biodro?! No czy ktoś mi wyjaśni, jak to jest fizycznie możliwe?!<br /> A przede wszystkim: kiedy mi zejdzie ta cholerna opuchlizna, żebym mogła pójść biegać i na rower?!<br /> <br /> <br />

Historia jednego DNFa - Susz Triathlon 2017

Przychodzi w życiu zawodnika taki dzień, gdy jest tak skoncentrowany na zadaniu, że dzieli czas na "przed wyścigiem" i "w tra...

Nie zamierzam nikogo za to przepraszać

Jest takie magiczne słowo, które powoduje, że stres przed startem jest tylko stresem, a nie paniką i histerią przemieszanymi ze stanem przedzawałowym.<br /> Brzmi ono<br /> PRZYGOTOWANIE.<br /> Ale też i praktyka, doświadczenie, spokój i systematyczność.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPggKbCRnFsWKNFchSTFO_I3ush15nkgzxHKfQrwkgEx1crgomUZWSLAJBSzXPxutHfuacG4ZMn9LO1EoLuNSar1c9FppPQcXaADAXC4fDwV069gGf6X4myldf6BnTjwhwvKa4pTwh0sg/s1600/elblag17dystans1800508.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPggKbCRnFsWKNFchSTFO_I3ush15nkgzxHKfQrwkgEx1crgomUZWSLAJBSzXPxutHfuacG4ZMn9LO1EoLuNSar1c9FppPQcXaADAXC4fDwV069gGf6X4myldf6BnTjwhwvKa4pTwh0sg/s640/elblag17dystans1800508.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Jestem sobie w Suszu i startuję jutro w Mistrzostwach Polski w triathlonie na dystansie sprinterskim. Czy się boję? O, jak cholera. Nie jest to niby mój najważniejszy start, zresztą - co pisałam już wielokrotnie - <i>z takim pływaniem </i>nie ma większego sensu rozpatrywać startów w kategorii ważnych i najważniejszych, bo każdy jest ważny, ale żaden nie jest tym naj.<br /> <br /> W zeszłym roku stanęłam na pomoście przed wystrzałem startera i zrobiło mi się niewesoło. Szczerze mówiąc miałam nadzieję, że zaraz sobie przypomnę, że zostawiłam włączone żelazko i muszę natychmiast wracać do domu. To były moje drugie zawody o randze mistrzostw Polski. Pierwsze, w Przechlewie, we wrześniu 2015 roku, były mocnym przeżyciem. Wyszłam z wody dwie i pół minuty za przedostatnią zawodniczką, na trasie rowerowej goniłam grupę jak wścieklizna, a kiedy już było naprawdę blisko, to potwornie się rozpadało, zrobiło się ślisko i tyle było z tej nierównej walki. Miałam wrażenie że kończę zawody jak już dawno wszyscy poszli do domu. Jedyne z czego byłam zadowolona to z tego, że zrobiłam ten pierwszy krok. W przeciwieństwie do reszty dziewczyn z kategorii PRO nie siedzę w sporcie od dziecka. Nie jest to dla mnie coś, co robię od lat; wszystkiego muszę się uczyć i wszystko po kolei nadrabiać. Powiedziałam A i wiedziałam, co to oznacza - zaczyna się nowy rozdział i na pewno się już z tego nie wycofam.<br /> <br /> Najzabawniejsze jednak zaczęło się po tamtych zawodach, bo nie sądziłam, że tyle osób ma problem z tym, że ktoś, kto przyszedł do triathlonu znikąd i parę lat temu uczył się pływać zmiennym, zachciał sobie startować w kategorii z zawodowcami.<br /> Wtedy, w tamtym konkretnym momencie akurat niespecjalnie się tym przejęłam. Mało kto wie, że kiedy startowałam w Przechlewie, byłam w absolutnie najgorszym momencie w życiu i moją jedyną, ostatnią radością było to, że mogę na chwilę oderwać się od rzeczywistości płynąc, jadąc i biegnąc.<br /> <br /> No więc tak. Stanęłam na tym pomoście w Suszu i dość oczywiste było dla mnie, że dostanę wpiernicz jak stąd na Księżyc i z powrotem i że znowu będę musiała wysłuchiwać: że po co ona się tutaj pchała, po co jej to, skoro i tak nikogo nie dogoni. Albo że powinnam <u>poczekać, </u>aż znacznie poprawię się w pływaniu (<u>o ile </u>to nastąpi) i wtedy zmieniać kategorię, bo teraz to tylko robię wstyd. Nie posłuchałam samozwańczych menedżerów. Nie zawahałam się nigdy - ani przez moment - ale był taki okres, kiedy słyszałam to dosłownie codziennie, czasem po kilka razy. Mówi się, że jeśli jedna osoba powie ci, że jesteś koniem, to możesz to olać, ale jeśli powie ci tak dziesięć osób, to lepiej uczesz grzywę. Nie sposób się nie zastanowić: kurde, może ja naprawdę jestem taka beznadziejna?<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI0iVzLzuMJtWVn7II3Vm-buQ0jagjx9gAuTANSRTZT8lTFbbA-z_sQw3-rj1nqm90NiMq9DC1EYER1AeDpgB2lPMiR7wykZKGcc_GwXv4iSelGS7wAxcO27AahO_QGgbeN7i8sRb4HmA/s1600/IMG_4153.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="690" data-original-width="560" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI0iVzLzuMJtWVn7II3Vm-buQ0jagjx9gAuTANSRTZT8lTFbbA-z_sQw3-rj1nqm90NiMq9DC1EYER1AeDpgB2lPMiR7wykZKGcc_GwXv4iSelGS7wAxcO27AahO_QGgbeN7i8sRb4HmA/s640/IMG_4153.JPG" width="514" /></a></div> <br /> <br /> Nic jeszcze wielkiego się od tamtej pory nie zmieniło, dalej małymi kroczkami przesuwam się do przodu, dalej dostaję wpierdziel forte i wciąż wychodzę z wody daleko za czołówką. Od jakiegoś czasu jednak nic na swój temat nie słyszę - być może już machnięto na to ręką, przyzwyczajono się do mojej obecności. Dalej robię swoje i jestem przekonana, że to słuszna droga. Na szczęście patrząc na sprawę czysto teoretycznie, nikt nie ma prawa niczego ode mnie oczekiwać, z niczego się nie muszę tłumaczyć i nikt, choćby bardzo się postarał, nie da rady oczekiwać ode mnie więcej niż ja sama od siebie oczekuję.<br /> <br /> Historia zatacza koło i znowu jestem w Suszu <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/06/mistrzostwa-polski-w-suszu-czyli-krotko.html" target="_blank">(tutaj wpis z zeszłego roku)</a></b>. Już nie mogę się doczekać, kiedy stanę na tym pomoście. Co to będzie? Tego nie wie nikt. Może znowu z jakiegoś powodu powtórzy się koszmarek z Przechlewa i wyjdę z wody na szarym końcu. I co? Nie mam już na to wpływu. Miałam wpływ na to, czy wstanę codziennie o 4:30 i pójdę na trening na basen - i tu nie mam sobie nic do zarzucenia. Mam za sobą naprawdę dobry okres przygotowawczy, uczciwie trenowałam, fizjoterapia wyprowadziła mnie na prostą z największym problemem, z jakim się do tej pory borykałam <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/nie-wszystkie-problemy-leza-w-gowie.html" target="_blank">(tutaj wpis na ten temat)</a></b>, a tegoroczne starty wprowadziły mnie w dobry zawodniczy rytm i pokazały gdzie jestem. Jeśli coś się spieprzy, to będzie spieprzone, ale to nie są moje ostatnie zawody. Zaliczyłam zdecydowanie najdłuższy okres w życiu bez żadnej kontuzji. Tak naprawdę mam sobie do zarzucenia tylko jedno i wystarczy spojrzeć na zdjęcia z ostatnich zawodów, żeby wiedzieć o co chodzi :-) Mogę sobie pluć w brodę i walić łbem w ścianę, ale to nic nie zmieni - walczę z tym co mam i już.<br /> (No dobra, i jeszcze strefy zmian - to jeszcze głupsze zaniedbanie z mojej strony)<br /> <br /> Będzie co ma być. Kocham to co robię i nie wyobrażam sobie nic lepszego. Mam nadzieję, że będę w stanie sobie przypomnieć powyższe zdanie, kiedy moje ciało będzie mnie jutro prosić, żeby zejść z trasy i położyć się na trawie. Za każdym razem jest to samo. Ten sport jest naprawdę dziwny i może dlatego tak dobrze się rozumiemy.

Nie zamierzam nikogo za to przepraszać

Jest takie magiczne słowo, które powoduje, że stres przed startem jest tylko stresem, a nie paniką i histerią przemieszanymi ze stanem przed...

GIT Elbląg i co tam dalej nawymyślaliśmy

Cztery tygodnie temu byłam w Toruniu na zawodach pływackich i w Bydgoszczy na biegu; trzy tygodnie temu na aquathlonie w Bratysławie. Potem miałam tydzień przerwy, bo Jarosławiec nas wykiwał i nie wystartowałam w zawodach kolarskich, następnie triathlon w Augustowie i wreszcie wczoraj triathlon w Elblągu. To drugi i ostatni przystanek przed Mistrzostwami Polski w Suszu.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7Zg6LZA7FaMAdLGyo_yNjLG6CQD3Rc_JdKF5Qxl4oNKzLDVaXYNvKKO6wq049Jvz-MgXhUoqvhGZkGeRJVdMeBDjaU1rMcZqhVbe2yiI0zw46EcjqattJH8atsfTweBe1SEacPAZIyOI/s1600/IMG_2773-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7Zg6LZA7FaMAdLGyo_yNjLG6CQD3Rc_JdKF5Qxl4oNKzLDVaXYNvKKO6wq049Jvz-MgXhUoqvhGZkGeRJVdMeBDjaU1rMcZqhVbe2yiI0zw46EcjqattJH8atsfTweBe1SEacPAZIyOI/s640/IMG_2773-2.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Z tymi mistrzostwami to jest tak, że treningowo nie mam sobie nic do zarzucenia, za to pozatreningowo już trochę tak. Żałuję, ale pewnych rzeczy już w te ostatnie dni nie nadrobię. Nauka na przyszłość i tyle. Tak czy inaczej, w tym roku wszystko jeszcze traktuję jak łapanie doświadczenia (i wpierniczu), naukę ścigania i triathlonowego ogarnięcia. Dopóki nie łamię pięciu minut na 400 metrów, nie ma mowy o wynikach lepszych niż akceptowalne - a do tego jeszcze długa droga.<br /> <br /> No więc będzie Susz, a potem lecimy dalej. W pierwszy weekend lipca wybieram się do Stężycy - trochę bliżej niż było pierwotnie planowane, bo chciałam pojechać do Holten. Dostałam jednak z PZTri odmowę wpuszczenia mnie na listy startowe, bo nie jestem zawodniczką objętą szkoleniem związkowym. Nie rozumiem, ale być może nie muszę. Po Stężycy będzie Bydgoszcz, potem Gdańsk, tydzień przerwy, Blachownia, następnie weekend stojący pod znakiem zapytania i Mistrzostwa Polski w Chodzieży. I lecimy dalej! Białystok, tydzień przerwy, miejmy-nadzieję-że-wyjazd-zagraniczny, tydzień przerwy i Stryków. Jak widać, są jeszcze miejsca do wypełnienia ;-) Trochę się nastartuję i bardzo, bardzo dobrze.<br /> <br /> Z każdym kolejnym startem jest coraz lepiej, a to naprawdę cieszy. Podoba mi się taki schemat funkcjonowania, że każdy weekend spędzam na zawodach i z każdych przywożę jakąś nową naukę. Już nawet coraz sprawniej się pakuję i rozpakowuję, a to nie jest wcale mało istotne, gdy ma się do zabrania tysiąc pięćset sto dziewięćset rzeczy.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm-CUu0XRZpVhRvyQnMpmcCA9gEPtoT6-syeXOX0U4iqGw07QIE3pYfhOdbf7vGWpghL-U8jPLCK89L7vxREU_4bjpnO7k3LVn6CrmqBs4Oojmx9SweLq3bx9ZaChxh3IauAtItP5sD4E/s1600/IMG_3309.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="800" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm-CUu0XRZpVhRvyQnMpmcCA9gEPtoT6-syeXOX0U4iqGw07QIE3pYfhOdbf7vGWpghL-U8jPLCK89L7vxREU_4bjpnO7k3LVn6CrmqBs4Oojmx9SweLq3bx9ZaChxh3IauAtItP5sD4E/s640/IMG_3309.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> No ale do rzeczy - Elbląg. Zaskoczył mnie urok tego miasta i czystość wody. Przed wejściem do wody modliłam się o to, żeby podczas zawodów nie zaciągnąć połowy rzeki, a okazało się, że nie ma się czego bać i woda jest naprawdę w porządku. W części pływackiej czułam się wyjątkowo dobrze, chyba jak nigdy. Kontrolowałam sytuację, byłam w stanie przyspieszyć kiedy trzeba i - OMG! - dobrze nawigowałam. Aż to napiszę drugi raz, bo to piękne i z radością pcha się na klawiaturę: dobrze nawigowałam! Strefy zmian pominę znów milczeniem, choć widzę pewną poprawę w żwawości. Rower niby w porządku - trasa typowo ryjąca banię, to znaczy długa prosta, zakręt i jeszcze dłuższa prosta - ale jednak się na sobie zawiodłam. Z treningów wynikało, że powinnam być w stanie pojechać dużo mocniej niż pojechałam, a nie było już wiele rezerwy. Oczywiście mogłabym się tłumaczyć, że ze dwa razy poprawiałam buty, że odpuszczałam ze trzech wyprzedzających mnie gości, że na nawrotce mnie zablokowali i bla bla bla, ale waty to waty. Aż przestałam się smucić, że nie znalazłam sobie roweru czasowego na najbliższą środę i nie wystartuję w ITT w Krokowej, bo teraz widzę, że i tak niewiele bym tam ujechała. No nic, jest to dla nas jakaś informacja. Dziś, we wtorek, są już pewne wnioski i poczynione kroki naprawcze :)<br /> Na biegu było niestandardowo, jeśli spojrzymy na sprawę w szerszym kontekście, bo biegłam, choć wydawało mi się, że pełznę. Na pierwszym kilometrze miałam ochotę zejść z trasy i oficjalnie oświadczyć, że rzucam to w cholerę. Na drugim nie pamiętam co sobie myślałam, ale to wciąż nie było nic pozytywnego. Potem zbliżyłam się do wyprzedzania i tylko się zastanawiałam, czy czeka mnie epicka walka, czy rywalka odpuści łatwo. Następnie zaczęło mi się biec bardzo dobrze, co powitałam z wielkim zdziwieniem. Do mety dobiegłam jako druga.<br /> <br /> No i tak o. Fejsbuk zarzucił mi wczoraj wspomnienie <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/06/per-aspera-ad-astra.html" target="_blank">tego wpisu</a>, </b>który opublikowałam dokładnie cztery lata temu. Łoooo, ile się zmieniło od tego czasu. Sercem jestem dokładnie tym samym zawodnikiem co wtedy, ale możliwości, świadomość, rozwój, doświadczenie zrobiły ze mnie już zupełnie innego człowieka. Warto było to wszystko przetrwać.

GIT Elbląg i co tam dalej nawymyślaliśmy

Cztery tygodnie temu byłam w Toruniu na zawodach pływackich i w Bydgoszczy na biegu; trzy tygodnie temu na aquathlonie w Bratysławie. Potem ...

Polska odwraca oczy i każdy z nas trochę też

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXR_BgBGy-9VOhdVPiwRZWwpMm328-KbrLtmjExi3trsiniqisMCLTGdZlWPJhZerp-NpoWTPHKHkkNuONVc_sGMEbbRyu0huEOUJVjaU3Zz-dEedfXC58WYt1tENpc5wMynk2VJ9Ytrg/s1600/hands-984032_1920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXR_BgBGy-9VOhdVPiwRZWwpMm328-KbrLtmjExi3trsiniqisMCLTGdZlWPJhZerp-NpoWTPHKHkkNuONVc_sGMEbbRyu0huEOUJVjaU3Zz-dEedfXC58WYt1tENpc5wMynk2VJ9Ytrg/s640/hands-984032_1920.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Na lekcjach polskiego w szkole pisaliśmy czasem wypracowania na temat literatury wojennej. W moim przypadku każde kończyło się tym samym wnioskiem: poznawajmy tę historię, uczmy się o niej, żeby więcej nie dopuścić do tego, co się wtedy stało. Zamykałam arkusz ze spokojem i przekonaniem, że światem rządzą teraz mądrzy, świadomi ludzie, którzy też to wszystko wiedzą.<br /> Zastanawiałam się także, jak to się wszystko właściwie stało. Jak ludność cywilna, miejska, mogła spać spokojnie, wiedząc że za wysokim murem odbywa się masowa zagłada niewinnych ludzi? W dwudziestym pierwszym wieku to by było nie do pomyślenia. Ludzie by <i>coś </i>zrobili.<br /> <br /> <i>Wspomniałem Campo di Fiori</i><br /> <i>W Warszawie przy karuzeli,</i><br /> <i>W pogodny wieczór wiosenny,</i><br /> <i>Przy dźwiękach skocznej muzyki.</i><br /> <i>Salwy za murem getta</i><br /> <i>Głuszyła skoczna melodia</i><br /> <i>I wzlatywały pary</i><br /> <i>Wysoko w pogodne niebo.</i><br /> <i><br /></i> <i>Czasem wiatr z domów płonących</i><br /> <i>Przynosił czarne latawce,</i><br /> <i>Łapali skrawki w powietrzu</i><br /> <i>Jadący na karuzeli.</i><br /> <i>Rozwiewał suknie dziewczynom</i><br /> <i>Ten wiatr od domów płonących,</i><br /> <i>Śmiały się tłumy wesołe</i><br /> <i>W czas pięknej warszawskiej niedzieli.</i><br /> Czesław Miłosz, <i>Campo di Fiori </i><br /> <br /> Nie mamy jednak wpływu na przeszłość, prawda? Było, minęło.<br /> Było?<br /> Minęło?<br /> Na historii woleli nas wtedy uczyć, który król wydał taki i owaki dekret oraz w którym roku papież został papieżem. Nie poruszano niewygodnych, aktualnych, polityczno-społecznych tematów, bo nie było ich w programie nauczania. Ile narodów żyje obecnie na świecie w zniewoleniu, w kłamstwie, w stanie permanentnego strachu - tego mogliśmy się już dowiadywać na własną rękę i każdy z nas w końcu się dowiadywał.<br /> <br /> To daleko, mówisz. To inna kultura. To nas nie dotyczy, co my możemy. Jaki my mamy wpływ na to, co się dzieje w takiej Korei Północnej? Absolutnie żaden.<br /> Śpijmy spokojnie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/QHkQo-y_BA4/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/QHkQo-y_BA4?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <br /> <br /> <br /> <h3> <b>Ciepło, ciepło, gorąco</b></h3> Po długich poszukiwaniach wpadła mi ostatnio w ręce książka Justyny Kopińskiej - reportaże "Polska odwraca oczy". Jeśli jej nie czytaliście, to koniecznie nadróbcie. Prawdopodobnie nie macie pojęcia, co się dzieje w tym kraju. Być może nie wiecie, w jak chory sposób funkcjonuje u nas system wymiaru sprawiedliwości, penitencjarny czy policyjny. To znaczy: coś tam wiecie. Coś tam słyszeliście, macie ogólny pogląd na sprawę. Ale co innego mieć tego ogólną świadomość, a co innego przeczytać o konkretnych przypadkach, gdzie policja fałszuje dowody; o tym jak przekupuje się sądy czy w końcu - co zrobiło na mnie największe wrażenie - jak latami ignoruje się sprawy znęcania się nad dziećmi w ośrodku opiekuńczym i nad pacjentami szpitali psychiatrycznych. I to nie tak, że niesforne dziecko dostało klapsa w tyłek - chodzi o wyrafinowane, okrutne, obrzydliwe tortury wobec słabszych od siebie ludzi. Procedery, które przez lata były zamiatane pod dywan i to nie tylko przez osoby, które miały jakiś interes w tym, żeby sprawa nie wyszła na jaw, ale także przez tych, którzy obserwowali sprawę z boku. Trudno w to uwierzyć, trudno nie zadać sobie pytania: jak to się stało? Dlaczego? Wystarczyła reakcja jednej nauczycielki, żeby uruchomić cały proces wymierzania sprawiedliwości, ale życia i zdrowia tamtym ludziom się już nie zwróci.<br /> <br /> <i>Pracownicy biura rzecznika zastali w izolatce Cezarego, chłopca, który w trakcie swojego pobytu spędził unieruchomiony już 1871 godzin. Dyrektor szpitala tłumaczył się, że niedawno dowiedział się o karach i nie jest w stanie powiedzieć, kto za nimi stoi. Część personelu obwiniała o przemoc ordynator, natomiast ona złożyła pismo, w którym opisywała kary stosowane przez salowych bez jej wiedzy. Zgłaszała w nim, że unieruchomieni pacjenci są kopani i bici przez salowych, polewani zimną wodą, zastraszani. Pracownicy bronili się, mówiąc, że nawet kary były stosowane na rozkaz pani ordynator. Według pielęgniarek kazała ona np. jednemu z chłopców chodzić przez tydzień z brudnymi majtkami na głowie i wyrzucała dzieci boso na spacerniak przy kilkunastostopniowym mrozie. (...) Po raporcie odbyła się jeszcze kontrola wojewódzka. Jerzy Karpiński, lekarz wojewódzki, mówił w „Faktach”: „Wszystkie opisane w raportach sytuacje wydawały się wręcz nieprawdopodobne, ale po dokładnej analizie potwierdziły się i kwalifikują tylko do prokuratury. Ta sprawa ma charakter kryminalny. Pacjenci traktowani byli nieludzko”. Prof. Katarzyna Popiołek, psycholog ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej, dodała: „Te dzieci trafiły do piekła, przecież to był obóz koncentracyjny, a jakie są skutki przebywania w obozie, wiemy od drugiej wojny światowej”. (...)  Myślę, że wielu salowym podobała się ta brutalność ordynator. Nie musieli nas bić i poniżać na jej rozkaz. Ale ludzie lubią się wyżyć. A najłatwiej na takich psychicznie słabych, którym nikt nie uwierzy.</i><br /> Justyna Kopińska, "<b><a href="http://justynakopinska.pl/instalator/wordpress/?page_id=203" target="_blank">Oddział chorych ze strachu</a></b>"<br /> <br /> Lubimy nie chcieć wiedzieć. Lubimy się wymawiać. Się nie wtrącać. Lubimy stwierdzić, że to nas nie dotyczy. No ale taki Elbląg czy Starogard Gdański to już, sorki, ale nie jest daleko. I zupełnie w naszej kulturze. Gdzieś tam zadrży w nas niepokój, ale spokojnie, to przecież wciąż nas nie dotyczy. Kopińska opisała jakichś zwyroli, ludzi pozbawionych empatii. My na pewno byśmy <i>coś</i> zrobili.<br /> Na szczęście nie musimy, bo to nas nie dotyczy. A kysz, problemy; na wszelki wypadek w nic się nie pchajmy, mamy przecież dość własnych.<br /> Wciąż możemy spać spokojnie.<br /> <br /> Przecież każdemu z nas otwiera się w kieszeni nóż, kiedy czyta takie rzeczy. Przecież w takich sytuacjach trzeba działać. Więc co z tym fantem robimy? Kończymy książkę, oddychamy z ulgą i sięgamy po jakąś lżejszą lekturę. Ufff, już po kłopocie. Nikt z nas nawet nie sprawdzi w Google, czy opisywane sprawy doczekały się jakiegoś rozstrzygnięcia.<br /> <br /> <h3> <b>Tutaj jest długa tradycja przeczekiwania wyć</b></h3> Okropnie obojętniemy na dorosłość. Jako dzieci jesteśmy niesamowicie wrażliwi i empatyczni, a potem, wraz z biegiem lat, z kolejnymi obejrzanymi Wiadomościami, z których sypią się na nas informacje o wypadkach, przestępstwach, niegodziwościach - zaczynamy poruszać się po życiu z klapkami na oczach. Mamy na siebie nawzajem wylane, wolimy obserwować niż reagować. Zostawiamy sprawy same sobie albo, ewentualnie, mądrzejszym od nas.<br /> <br /> W przeprowadzonym w latach 60. <b><a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/Eksperyment_Milgrama" target="_blank">eksperymencie Milgrama</a></b> psychologowie udowodnili, jak silny jest dla nas wpływ autorytetów. Mamy, jako ludzie, tendencję do ślepego posłuszeństwa wobec rozkazów, choćbyśmy nawet wiedzieli, że postępujemy skrajnie niemoralnie. Przed przeprowadzeniem eksperymentu przypuszczano, że tylko nieliczne osoby będą w stanie doprowadzić badanie do końca i zadać "uczniowi" wstrząsy elektryczne o najsilniejszej mocy - i że będzie to świadczyło o ich poważnym zaburzeniu - tymczasem zrobiła to <u>większość badanych</u>. Nie sprawiało im to przyjemności, a po wyjściu stwierdzali, że było to jedno z ich najgorszych przeżyć - jednak presja autorytetu w postaci osoby eksperymentatora była wystarczająco silna, żeby skłonić ich do torturowania drugiego człowieka.<br /> Odosobniony przypadek? Nie, oczywiście że nie - weźmy kolejne słynne badanie -<b><a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/Eksperyment_wi%C4%99zienny" target="_blank"> eksperyment więzienny prof. Zimbardo. </a> </b>Przerażające, jak niewiele potrzeba, żeby zwykli, szarzy, zupełnie porządni obywatele weszli w rolę katów. Eksperyment został przerwany w połowie zakładanego czasu, bo sprawy poszły zdecydowanie za daleko.<br /> <br /> Co było nie tak z tymi ludźmi?<br /> Co jest nie tak z ludźmi?<br /> Co jest Z NAMI nie tak?<br /> <br /> Nie oszukujmy się, ludzka natura jest <strike>chujowa</strike> przewrotna. Możemy sobie wyobrażać, że <i>my byśmy inaczej</i> i <i>nam też by ludzie inaczej</i>, gdybyśmy znaleźli się w podobnej sytuacji. Problem polega na tym, że to niestety nie za bardzo tak działa. Organicznie jesteśmy dość podobni. Mamy swoje wyobrażenia i swoje zaworki bezpieczeństwa, których bardzo nie lubimy rozszczelniać. Zamykamy się w pudełku swojego światopoglądu, żeby nie zacząć się zamartwiać i w efekcie nie zwariować (chyba że jesteśmy np. silnie neurotyczni, ale nie polecam tego). Kiedy słyszymy, że ktoś wjechał samochodem w drzewo, to lubimy sobie pomyśleć: o, był nieuważny. Pisał SMS-a. Pewnie pijany. Nie zmienił opon na zimowe. Zapierdalał. A może samobójca, o, samobójcy to już w ogóle są do dupy. Bla, bla, bla. TIR potrącił rowerzystę? Cóż, rowerzysta sam tego chciał, bo kto to widział pchać się na drogi krajowe w godzinie szczytu. To nieodpowiedzialność zbiera żniwa. <b>To nas nie dotyczy</b>. Odsuwamy od siebie wszystko co niewygodne, znajdujemy tysiące uzasadnień, które mają za zadanie utwierdzić nas w bezpiecznym przekonaniu, że świat jest sprawiedliwy i że nic tak bardzo złego nas nie spotka. Nawet jeśli nie powiemy tego głośno - bo nie jesteśmy trollem z portalu trójmiasto.pl - to wielu z nas tak pomyśli. Bo tak jesteśmy zbudowani.<br /> <br /> Odwracamy oczy, bo czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal i to w sumienie nas nie podgryza.<br /> <br /> <br /> <h3> Lepiej mdleć w cztery oczy</h3> Prosta arytmetyka podpowiada nam, że jeśli zemdlejemy na peronie pełnym ludzi, to pomoc nadejdzie bardzo szybko. Rzeczywistość jest jednak zgoła inna - lepiej mdleć tam, gdzie mogą nas zobaczyć jedna czy dwie osoby. Bardzo nie lubimy, gdy ktoś nam zawraca dupę, a gdy jest nas więcej, łatwiej jest się ulotnić, być tym najbardziej spieszącym się.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/OSsPfbup0ac/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/OSsPfbup0ac?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <br /> <br /> Nie uratujemy świata, ale dziwnie często nie chcemy wiedzieć, że świat to nie jest dawno zapomniany dwudziesty wiek, daleka Syria i głodne dzieci w Afryce. Jesteśmy tylko maleńkim <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=GoW8Tf7hTGA&feature=youtu.be" target="_blank">gwiezdnym pyłkiem</a></b>, ale świat zaczyna się wokół nas i tak jak w dużej mierze możemy kreować własną rzeczywistość, tak czasem możemy wpłynąć na czyjąś. Wchodzimy na fejsa i już bombardują nas problemy i prośby: o zrzutkę na chorą na nowotwór Iwonkę, umierającego Stasia, Karolinkę z porażeniem mózgowym i Piotrusia bez nogi. Myślimy sobie, że przecież nie pomożemy wszystkim, bo sami wylądujemy pod mostem. Więc nie pomagamy nikomu i zamiast dołożyć jedną małą cegiełkę, z której może powstać mur, nie dokładamy żadnej. Bo tak wygodniej.<br /> <br /> Czasem warto spróbować. Dotarliśmy do niepokojących czasów, w których każdy gest człowieczeństwa, który winien być naturalny i normalny, jest opisywany na głównej stronie Onetu, a jego wykonawcę oznacza się orderami. Bycie dobrym człowiekiem jest coraz trudniejsze, ale wciąż zaskakująco często bezpłatne.<br /> <br /> <h3> Cały mój kraj zamknięty w "gdyby"</h3> Jak byłam małą dziewczynką, urządzałam pogrzeby polnym zwierzątkom, które znajdywałam martwe przy drodze. Jechałam autobusami przez całą Warszawę z pisklęciem jerzyka w kartonowym pudełku, żeby oddać go bezpiecznemu schronieniu w ZOO. Karmiłam bezdomne koty i urządzałam im adopcje (ile mnie to ran gryzionych i drapanych kosztowało - oraz upokorzenie w środku miasta, kiedy jedno ze słodkich kociąt obsrało mój piękny, biały płaszczyk). Mogłabym długo wymieniać, ale zmierzam do tego, że teraz - badum tsss - nie robię nic z tych rzeczy. Może jerzyki rzadziej wypadają z gniazd i nie spotykam już tak często bezdomnych kotów, a może w pędzie ich po prostu nie zauważam, bo jestem przecież taka dorosła, taka zajęta i tak bardzo nie mam czasu? Ostatnio mijałam taką jedną srokę, co siedziała przy drodze niepokojąco długo i nie wyglądała na zbyt żwawą. Zezłościłam się, że mi tu sroka dupę i sumienie zawraca, niech mi tu zdrowieje i spada, zanim tu przyjdę po raz drugi. Na szczęście gdy znowu tamtędy przechodziłam, ratowaniem ptaka zajęły się już jakieś dziewczynki.<br /> <br /> Od 12 do 26 roku życia byłam wegetarianką. Nigdy nie reprezentowałam skrajnego odłamu, co wchodzi do sklepu mięsnego i na głos zaczyna odmawiać "Wieczny odpoczynek", ale byłam silnie przekonana do swoich racji. I nadal jestem, tylko że, jakby to powiedzieć - ostatnio opędziłam niezłego steka, a i kanapką z szynką nie pogardzę, jak tylko taka jest na stacji benzynowej. Jak to się stało? Zdaję sobie sprawę z tego, do czego się przyczyniam, kupując mięso, i nie podoba mi się to, ale to robię. A przecież mam wolną wolę, mam wybór. Okej, to na razie był jeden stek, parę kanapek z szynką i jakiś makaron z kurczakiem - jak na 15 lat to i tak nienajgorsza statystyka, ale to nie zmienia faktu, że machina ruszyła. Swoją drogą, czy wiecie, że mięso od zwierząt torturowanych przed ubojem jest dużo mniej smaczne i ma o wiele gorsze właściwości odżywcze? Polecam lekturę "Mięsoholików" Marty Zaraski. Czytałam sobie do steka i mówię całkowicie poważnie - świadomość jest podstawą udanego życia. Kończąc jednak tę dygresję: jakkolwiek beznadziejnie by to nie brzmiało, bardziej zależy mi obecnie na tym, żeby doprowadzić do normy niepostrzeżenie rozwaloną morfologię krwi i na tym, żeby osiągać jak największy sportowy progres niż na tym, że... No właśnie, aż trudno mi to przechodzi przez klawiaturę, ale fakty mówią same za siebie. Kiedyś broniłabym się rękami i nogami, szukałabym zamienników, kłóciłabym się z lekarzami. Muszę się mierzyć ze swoją decyzją za każdym razem, kiedy dokonuję tego wyboru. Można mieć pewne przyzwyczajenia - jajka z zerem albo jedynką kupuję już odruchowo - ale im więcej otacza nas okrucieństwa, tym łatwiej nam na to wszystko machnąć ręką i niestety, ale to jest udziałem każdego z nas. Jeśli ktoś jest bez winy, to proszę rzucić kamieniem - może być we mnie.<br /> <br /> Dzisiaj jest pierwszy dzień reszty naszego życia, jeszcze wszystko możemy zmienić. Nie wypisujmy się tak łatwo z rzeczywistości, bo w końcu niepostrzeżenie się wszyscy powybijamy, będziemy chorować na apatię wyborów, poumieramy na wzajemną obojętność.<br /> Nie ma powodu żeby spać spokojnie.

Polska odwraca oczy i każdy z nas trochę też

Na lekcjach polskiego w szkole pisaliśmy czasem wypracowania na temat literatury wojennej. W moim przypadku każde kończyło się tym samym...

Triathloniści wreszcie w triathlonie :) Puchar Polski Augustów

Relacje z zawodów najlepiej wchodzą na świeżo! Więc zanim usiądę jutro do nadrabiania zaległości i bieżących robót, piszę. Wreszcie triathloniści stali się triathlonistami. W tym roku były już starty duathlonowe, aquathlonowe, pływackie i biegowe, ale na ten najważniejszy, czyli triathlon, przyszło mi trochę poczekać.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" data-original-height="800" data-original-width="640" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTXJlSvjxQXONHUhkIxDBXxINOiw11cliBEqGX9LNRm_Y42dZZxlsZiAft0Gs-EgQVX894kb10gGaU8aduBXsm0jKZ1M5e_FgN89FkaGCnrXF1FRaVP44sOXI6WXUmAQO595AxKPV0HtE/s640/IMG_2858.JPG" width="510" /></div> <br /> <br /> Jeszcze słowem wstępu. Tak sobie myślę, że jeśli ktoś przebywa ze mną tylko przez chwilę albo usłyszy o jakimś śmiesznym fakapie z moim udziałem, to może sobie pomyśleć, że śmieszki i heheszki. Ale jak się nad tym głębiej zastanowić, to okazuje się, że ja jestem jakimś twórcą kwasów, matką dziwnych przypadków i człowiekiem-errorem. Nie szukając daleko: sobota 8:30, wyjeżdżam z parkingu na lotnisku w Gdańsku. Podjeżdżam do bramki, wkładam bilecik, a on spada na ziemię. Uchylam więc drzwi fury i orientuję się, że aby wyjść na zewnątrz muszę przejść w stan półpłynny, bo jestem w pułapce. Wypełzam stamtąd w końcu, schylam się po bilecik, a on zaczyna się ze mną bawić w berka i odfruwa coraz dalej. Oczywiście samochód dalej stoi przy bramce z uchylonymi drzwiami i uruchomionym silnikiem. Sobota 10:00, wyjechaliśmy w drogę. Sięgam po butelkę coli, wesoło ją otwieram, a ona robi spektakularny exodus. Jedziemy pięknym, nowiutkim Passatem, więc nie przychodzi mi nawet do głowy, żeby skalać dywanik lub tapicerkę choćby kroplą napoju, zatem wszystko wylewam na siebie. Jeszcze tylko 5 godzin podróży i będę mogła się przebrać, spox. Sobota 12:00, zatrzymujemy się na stacji benzynowej, kupujemy żarełko i kawę. Wsiadamy do samochodu, Wojtek kątem oka zauważa, że wtryniam papierek do bocznego schowka i rozkazuje mi to wyrzucić do kosza na śmieci, póki stoimy. Po krótkiej wymianie zdań, jako głęboko niezadowolona królewna, której ktoś śmiał mi coś rozkazać i nie znieść sprzeciwu, wyłażę z samochodu i postanawiam sprytnie skrócić sobie drogę do kosza - tak bardzo sprytnie, że nadziewam się na podstępny krzak i kolejne pięć minut Wojtek wydłubuje mi z pleców kolce. I tak dalej, i tak dalej. I to wszystko naprawdę się nie dzieje dlatego, że braknie mi przygód w życiu, albo że nie myśłę, albo nie wiem co jeszcze. Chyba po prostu w głębi duszy cały czas mam 12 lat.<br /> <br /> No więc jak widzicie, Wojtek na co dzień musi wykazać się nie lada wyrozumiałością, skoro jest w stanie ze stoickim spokojem znieść na przykład wydziabywanie z pleców swojej klejącej od coca-coli dziewczyny kolców krzaka. Ale kto z kim przestaje, takim się staje, więc jednak gdzieś te mikrofakapy się kumulują i potem manifestują się na przykład poprzez zapomnienie klocków hamulcowych do moich startowych kół.<br /> A może to po prostu zemsta.<br /> W każdym razie bardzo, bardzo, bardzo chciałam wreszcie przetestować swoje śliczne szyteczki w warunkach bojowych i równie bardzo byłam świadoma tego, że dopóki mój udział w zawodach triathlonowych opiera się na gonieniu pływaczek, to jechanie na ciężkich treningowych kołach nie zrobi mi dobrze. No więc trochę się wkurwiłam, Wojtek się też wkurwił, ja się wkurwiłam że Wojtek się wkurwił że ja się wkurwiłam i wpadliśmy w takie wkurwowe perpetuum mobile i atmosfera się nieco zagęściła. Od rozwodu uratowało nas chyba tylko to, że nie da się rozwieść przed ślubem. No i to, że to start o nie najwyższym priorytecie. Że już nie wspomnę o tym, że to mój sprzęt i mój problem, że ja nawet nie wiem, że do danych kół trzeba mieć w ogóle jakieś inne akcesoria.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIo4zZ_-Jw-wzFo6WaYD4j7suIgDBGjzgX0C3k9e9eM-oN1NGINjqQggVf0g8Rxv4XSFTBbmBDwtDcm3flBU175rD7O0OjLpQMqTTYvwKcuYT47UFQzh3fBYYj_jnuegIPZQneC2N3b9E/s1600/IMG_2846.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIo4zZ_-Jw-wzFo6WaYD4j7suIgDBGjzgX0C3k9e9eM-oN1NGINjqQggVf0g8Rxv4XSFTBbmBDwtDcm3flBU175rD7O0OjLpQMqTTYvwKcuYT47UFQzh3fBYYj_jnuegIPZQneC2N3b9E/s640/IMG_2846.JPG" width="640" /></a></div> <br /> <br /> No i, nie oszukujmy się, jest jak jest i to że nie mogę pojechać na superszybkich kołach to NIE jest największy z moich startowych problemów. Nie wiem dlaczego tak trudno jest przyjąć mojemu mózgowi, że strefy zmian są naprawdę szalenie ważne w triathlonie oraz że jeśli się ich nie trenuje, to nie będzie się w nich sprawnie ogarniać, zwłaszcza jeśli jest się tak potwornie antymanualnym człowiekiem jak ja. Po raz kolejny spędziłam w strefach wielokrotnie za dużo czasu, po raz kolejny uciekła mi przez to grupa na rowerze. Ogólnie żal.pl i tak być nie może i chyba na szczęście zaczynam sobie uświadamiać, jak bardzo to jest żałosne.<br /> <br /> Jeśli chodzi o sam start, to jestem umiarkowanie zadowolona. Jest słodko-gorzko, sama nie wiem co bardziej. Progres jest duży, ale chciałoby się więcej i szybciej. Cały czas pływam o co najmniej 30 sekund za wolno na te 750m. To już nie trzy minuty, ale to wciąż za wolno. Na T1 spuszczam zasłonę milczenia i postanawiam poprawę. Na rowerze było w porządku, na biegu zdecydowanie lepiej niż w poprzednich sezonach, choć cały dystans biegłam w kompletnej samotności, a to smuteczek.<br /> <br /> No i tyle chyba. Za tydzień kolejne wyzwanie (1/8 IM Elbląg), potem Mistrzostwa Polski w Suszu i być może jedne zawody zagraniczne, które na razie stoją pod znakiem zapytania, bo nie jestem zawodniczką objętą szkoleniem związkowym i oficjalnie nie mogę pojechać na te zawody (jeśli to brzmi niezrozumiale to niestety nie jestem w stanie tego wyjaśnić, bo dla mnie też). Ogólnie rzecz ujmując, z każdym startem jest coraz fajniej. Jak sobie przypomnę, co się działo w pierwszym czy drugim moim sezonie triathlonowym, to o Boże drogi i wszyscy święci - żeby to skomentować, musiałabym się mocno rozpisywać.<br /> <br /> Więc w skrócie, to całe szczęście, że starczyło mi cierpliwości, żeby doczekać lepszych czasów. Okej, wróć, z cierpliwością to u mnie nie jest najlepiej. No to całe szczęście, że starczyło mi determinacji, łez i chyba takiego najzwyczajniejszego i zarazem niezwyczajnego przekonania, że to jest coś, co chcę i co zamierzam w życiu robić. Jeszcze parę lat i wszystko się może zdarzyć :)

Triathloniści wreszcie w triathlonie :) Puchar Polski Augustów

Relacje z zawodów najlepiej wchodzą na świeżo! Więc zanim usiądę jutro do nadrabiania zaległości i bieżących robót, piszę. Wreszcie triathlo...

Nie wszystkie problemy leżą w głowie, czasem to jednak przepona

Od samego początku swojej zabawy w sport miałam jeden dość poważny problem. Właściwie to miałam go chyba przez całe życie, ale zaczął mi wyraźnie przeszkadzać dopiero wtedy, kiedy zaczęłam biegać. Problem pojawiał się niespodziewanie, przy czym także zawsze gdy wchodziłam na bardzo wysokie intensywności. Nie szukając daleko - na chyba każdych zawodach biegowych.<br /> <div> <br /></div> <div> KOLKA. Ale nie taka, że coś mnie tam irytująco pokłuje w jednym albo drugim miejscu, bo to jest zwyczajne i do przeżycia. Najogólniej ujmując sprawę, całkowicie mnie zatykało i ścinało. W jednej chwili dostawałam jakby strzał nożem w brzuch i traciłam możliwość zaczerpnięcia powietrza. Słabo. Nie było mowy o kontynuowaniu wysiłku w tej samej intensywności, a że nigdy nie schodzę z trasy, nawet jak siecze mnie między żebrami siekierą, po takim incydencie chodziłam "pokłuta" przez dwa albo trzy dni. Już mnie nie dusiło, ale kłuło praktycznie bez ustanku. Wychodziłam z psami na dwór - ból. Szłam do sklepu dwie ulice dalej - ból. Cokolwiek bym zrobiła, to ból. Najgorsze, że strzelało mnie to bez wyraźnego ostrzeżenia i nigdy nie wiedziałam, czy aby miłe rozbieganie nie zamieni się w jakiś masakrujący hardkor. Do tego przy wysokiej intensywności dyszałam i charczałam jak Darth Vader, co było naprawdę frustrujące, bo zdawałam się męczyć bardziej niż inni obok mnie. W pewnym momencie myślałam nawet, że mam astmę i poleciałam robić sobie spirometrię. Ale to też nie było to.</div> <div> <br /></div> <div> Szukanie rozwiązania tego problemu bywało równie okropne co sam problem. Czytałam, pytałam, tułałam się po lekarzach. Zrobiono mi trzy gastroskopie, niezliczone ilości badań krwi, testy oddechowe, skórne, absurdalnie drogie testy nietolerancji pokarmowej, bla bla bla. Naprawdę strasznie mi zależało, żeby znaleźć powód. Faszerowano mnie różnymi lekami, które według lekarzy "prawdopodobnie będę brać już na stałe". Wpychano we mnie masę różnych antybiotyków, zwalając kłopot na "zespół jelita drażliwego", czyli jednostkę-widmo, którą się diagnozuje, jak się nie ma pomysłu, co człowiekowi jest, a nie chce się wyjść na nieuka. Sugerowano mi, że powinnam z tym iść do psychiatry. Zakazywano mi jedzenia połowy rzeczy nadających się do jedzenia. Tłumaczono, że mam "źle zbudowany żołądek" i że powinnam sobie dać spokój ze sportem. </div> <div> <br /></div> <div> Trwało to dobrych kilka lat i nawet kiedy trafiłam w końcu na mądrego, empatycznego lekarza, który naprawdę chciał mi pomóc, to po kilku tygodniach poszukiwań nawet on załamał ręce. Ja takoż. Uświadomiłam sobie wtedy, że jeśli istnieje jakakolwiek rzecz, która byłaby w stanie spowodować, że znajdę się na skraju wytrzymałości i świadomie i dobrowolnie zrezygnuję z tego sportu, któremu zaprzedałam duszę i serce, dla którego i dzięki któremu żyję, to będzie to właśnie to. Nie przypominałam sobie wówczas zawodów, które byłam w stanie ukończyć bez "tego". I gdy myślałam potem o jakimś ukończonym już starcie, to za każdym razem wniosek był jeden: Gdyby nie kolka, to mogłoby być zupełnie inaczej. </div> <div> <br /></div> <div> No i było jeszcze "sportowe społeczeństwo". Każdemu przecież zdarza się czasem jakaś tam kolka, więc problem jest powszechny i w tym powszechnym, powszednim rozumieniu dobrze znany. "Ja też tak czasem mam". Chyba mało kto był w stanie uwierzyć, że po pierwsze nie jest to moją głupią wymówką dla nieudanych startów, po drugie - nie jest to wynikiem mojego zaniedbania (na przykład tego, że nażarłam się czegoś dzień przed zawodami), tylko jakiejś przyczyny organicznej, po trzecie - jest sprawą zajebiście rujnującą całą radość ze sportu. Jeżdżąc na zawody miałam blisko sto procent pewności, że w którymś momencie zacznie się cierpienie, które nie jest tym bolesnym, ale normalnym i oczekiwanym doświadczeniem sportowym. Każde wyjście na trening biegowy to był nienormalny stres. Już naprawdę zaczynałam się zastanawiać, czy to nie jest sprawa dla psychiatry albo czy rzeczywiście nie jestem na przegranej pozycji, bo fizjologicznie jest coś ze mną nie tak i tak już pozostanie. Co tu dużo gadać, obwiniałam się za to strasznie, będąc przekonana, że jestem słabeusz i panna delikutaśna, mam coś nie tak z progiem bólu i w ogóle się nie nadaję do tej zabawy.</div> <div> <br /></div> <div> Bardzo podobnie było zresztą w sprawie <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/02/ramalama-bang-bang-problem-z-siodem-to.html" target="_blank">siodła do roweru szosowego</a></b>, kiedy to przez prawie dwa lata przetestowałam niezliczoną ilość najróżniejszych siodełek i wciąż wracałam z treningów płacząc z bólu. I podobnie jak w kwestii kłucia i duszenia, też czułam się największą sierotą na świecie. Słyszałam tylko, że każdego czasem boli, że trzeba się przyzwyczaić, że nie ma co być mięczakiem i tak dalej. Na rozwiązanie sprawy z siodełkiem wpadłam wreszcie sama i dopiero po zmianie rozmiaru ramy dowiedziałam się, co to jest ten "normalny" ból na rowerze i jak diametralnie różni się od tego, co musiałam znosić wcześniej. Na pomoc z kolkami przyszło mi jeszcze poczekać.</div> <div> <br /></div> <div> No i BANG. Pewnego pięknego dnia zaczęło mnie boleć kolano. Tak, tak, kolano - nie pomyliłam historii, czytajcie więc dalej. Niestety wraz z upływem dni dyskomfort, zamiast zanikać, zaczął narastać. Pierwszy ortopeda, u którego się pojawiłam - notabene: profesor!; to przerażające, że tacy ludzie prowadzą swoje praktyki i szkodzą ludziom - kazał mi kupić homeopatyczną maść ze ślimaka, ale koniecznie od tej pani, której numer telefonu zapisał mi na kartce. Drugi ortopeda obejrzał, pomacał, powykręcał i stwierdził, że łąkotka jest w porządku, ale w sumie to nie wiadomo, co mi jest. O bieganiu nie było mowy, przez trzy tygodnie nie wsiadałam też na rower. W końcu ból mocno doskwierał mi także podczas pływania, zwłaszcza przy nawrotach. No tego to już było za wiele. I wtedy nastąpił ważny zwrot w moim życiu, bo poskarżyłam się na treningu pływackim koleżance, <b><a href="http://www.tridea.pl/" target="_blank">Oli,</a></b> i następnego dnia dostałam namiar do "fizjoterapeuty, który niesamowicie wszystkim pomaga". No to się zapisałam i pojechałam do Redy. </div> <div> <br /></div> <div> No i tak. Fizjoterapeuta <b><a href="http://www.centrumzdrowia.home.pl/" target="_blank">Maciej</a></b> podczas godzinnej wizyty sprawił, że kolano, z którym ledwo chodziłam od ponad trzech tygodni, tak najzwyczajniej w świecie przestało boleć. Co ciekawe, miejsca które wydawało się sednem problemu w ogóle chyba nie ruszył, za to porządnie naznęcał się nad okolicami, które dla fizjotradycjonalistów mogłyby się wydawać kompletnie nielogiczne (na przykład nad kostką i na brzuchu). Naprawiając zapytał mnie także, czy przypadkiem nie miewam kolek. Ło panie! "Miewanie kolek" to w moim przypadku bardzo łagodne określenie. Pomiędzy wyciem z bólu od wbijanego w moją nogę łokcia a kompletnym zaniemówieniem, gdy w mój bok wpajany był przyrząd fizjoterapeutyczny przypominający zielonego, trójnogiego kosmitę, nakreśliłam pokrótce problem. Maciej stwierdził na to: "Spoko, to też naprawimy".</div> <div> <br /></div> <div> Ehę. Nie pamiętam, co dokładnie wtedy odpowiedziałam, ale z pewnością kulturalnie, acz szczerze wyraziłam swoją wątpliwość. Przecież sztab ludzi się z tym pałuje od tylu lat i każdy się w końcu poddaje, a mnie i tak na każdym biegu dusząca kolka zgina w pół. Bardzo byłam wdzięczna Maciejowi za chęć pomocy i wiarę w to, że kłopot jest rozwiązywalny, ale spójrzmy prawdzie w oczy, tak było, jest i pewnie tak zostanie. </div> <div> <br /></div> <div> No ale spróbujmy, przecież nic nie mam do stracenia (a niespodziewanie naprawione kolano napawa nadzieją, ciekawością i optymizmem).</div> <div> <br /></div> <div> Nie wiem przez ile tygodni regularnie jeździłam do Redy, ale efekty były widoczne z wizyty na wizytę. Było coraz lepiej - jeśli coś mnie łapało, to wyraźnie słabiej i potrafiło nawet odpuścić (co wcześniej się nie zdarzało - pardon my french, ale jak już jebło, to jebło). Aż w końcu nadeszła wizyta, podczas której Maciej trafił centralnie w ostateczne źródło problemu, w punkt śmierci, w miejsce prawdy, czyli mówiąc najprościej w sekundę rozryczałam się z niedefiniowalnego bólu. Coś jakby bezpośrednio na moim mięśniu znalazła się żyletka i tak sobie po nim beztrosko jeździła, orając wszystko co napotka po drodze. No ale jak to ostatnie miejsce zostało rozpracowane, to problem zniknął bezpowrotnie, jeśli nie liczyć paru "kosmetycznych" poprawek gdzieś tam w międzyczasie.<br /> <br /> (Opis całej terapii został bardzo streszczony, gdyż z mojej strony składał się głównie z: wgryzania się i wdrapywania w stół fizjoterapeuty, wzywania Pana Boga nadaremno, przeklinania w obcych językach itp. Z każdej wizyty wychodziłam z czerwonymi uszami, bo tam chyba kumulował się ból, gdy już głupio mi było drzeć jadaczkę)</div> <div> <br /></div> <div> Długo zwlekałam z pochwaleniem się, że problem został rozwiązany, bo najzwyczajniej w świecie bałam się zapeszać. Już kilka razy pojawiał się cień nadziei, że będzie po sprawie i za każdym razem szybko okazywało się, że jeszcze nie tym razem. Obecnie minęło już sporo czasu, jestem już po kilku startach w różnego rodzaju zawodach i mogę to stwierdzić głośno i wyraźnie: jest dobrze. Różnica w komforcie poruszania się biegiem jest gigantyczna i widoczna gołym okiem. Jestem w stanie swobodnie oddychać nawet przy bardzo wysokiej intensywności. Wreszcie nie boję się powiedzieć, że problem został rozwiązany, za co jestem Maciejowi przeogromnie wdzięczna. Spotkało mnie ogromne szczęście, że wreszcie trafiłam na człowieka, który ma tak dużą wiedzę i doświadczenie.</div> <div> <br /></div> <div> Wciąż niestety mam w głowie sporą blokadę przed kompletnym zmasakrowaniem się na biegu, bo gdzieś tam w środku pamiętam doskonale, co się działo i czym to grozi. Myślę jednak, że z czasem ten hamulec puści, bo dobre doświadczenia zaczną przysłaniać te nieudane starty. W każdym razie w tę stronę to zmierza. Bardzo się cieszę, że znów znalazła się odpowiedź na problem, nad którym pozostawało już tylko załamać ręce. Wiem że wraz z jego rozwiązaniem otworzyło się przede mną wiele drzwi, za którymi są wspaniałe rzeczy. </div> <div> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiouXagBK3Eduzf1jB8ZGNebSshkBS4cVVVrwGNwXXEsqhwcPdwY9qGPyUfmVWknuFarPiKrvwUvlW19IsB59iGIkQQj1b-ybSalhM6yZZczuoS1kyUxtwjYMwbZsFpz1B7nKtZJ6s6dU/s1600/woman-591576_1920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiouXagBK3Eduzf1jB8ZGNebSshkBS4cVVVrwGNwXXEsqhwcPdwY9qGPyUfmVWknuFarPiKrvwUvlW19IsB59iGIkQQj1b-ybSalhM6yZZczuoS1kyUxtwjYMwbZsFpz1B7nKtZJ6s6dU/s640/woman-591576_1920.jpg" width="640" /></a></div> <div> <br /></div>

Nie wszystkie problemy leżą w głowie, czasem to jednak przepona

Od samego początku swojej zabawy w sport miałam jeden dość poważny problem. Właściwie to miałam go chyba przez całe życie, ale zaczął mi wyr...

Bratysława, prawie-kolarstwo, wzloty, upadki, bla bla bla

Ojej, wybitnie zamuliłam z relacją z zawodów w Bratysławie. Chciałoby się wszystko opisywać na gorąco, a tu ciągle coś - albo brak siły, albo brak czasu (bo jak zostaje trochę życia po treningu pływackim, to wtedy się okazuje, że mam gigantyczne zaległości wszędzie i muszę się zabierać do roboty asap, a nawet aaap - as asap as possible), albo brak internetu na autostradzie (choć z tym akurat jest super w porównaniu do pociągów) albo baterii w laptopie nagle zabrakło.<br /> <br /> Będę się zatem maksymalnie streszczać. Mistrzostwa Europy w Bratysławie były jak do tej pory imprezą najwyższej rangi, jaka pojawiła się w moim sportowym portfolio. Mocne, cenne przeżycie i bardzo chcę już więcej. Gdyby porównać mnie sprzed trzech czy dwóch lat i mnie obecnie, to jestem kompletnie inną zawodniczką. Wiele rzeczy, których wtedy panicznie bym się bała, okazywały się teraz się pestką, a nawet przyjemnością (nawet 10-godzinna podróż samochodem minęła zaskakująco gładko). Zaczynam chyba kumać, o co w tym wszystkim chodzi. Jakby nie patrzeć, jeśli się nie ma przeszłości sportowej, nie siedzi się w sporcie od dziecka, to trzeba się wszystkiego nauczyć - na swoich błędach, na porażkach, na próbach ognia i na przeróżnych fakapach. Cieszę się, że nie miałam sobie wiele do zarzucenia, jeśli chodzi o przygotowanie się do tych zawodów. Wcześniej często wiele rzeczy było na wariata, na zasadzie "zobaczymy jak to będzie, ale..." - teraz było prawie OK. Prawie, bo nie mogę sobie wybaczyć, że odleciał mi ten mityczny wytop, który już był tak blisko. Nie wiem, czy kiedykolwiek przestanę się z tym pałować. Byłoby pewnie prościej, gdybym się tak wielowymiarowo nie torturowała :) Wiele do życzenia pozostawia też kwestia nawigacji i ogarniania się w strefie zmian. Już mi się to po nocach śni i mówię całkiem serio - coś z tym muszę zrobić, bo tak być nie może, żebym w strefie zmian zdążyła napisać trzytomową powieść. Z nawigacją będzie prawdopodobnie jeszcze trudniej, bo obecnie pływam zygzakiem. Tak czy inaczej, wszystko idzie ku dobremu, a w kontekście wyjazdu na Słowację nawet żwawo bieży. Łeb mnie nie zawiódł, umiał nastroić się na potrzebny w danym momencie program. Co więcej, mimo naprawdę dużego zmęczenia treningowego i strasznego zwiotu biegowego, jaki mnie dopadł na początku maja i cały czas mniej lub bardziej intensywnie trzyma (przy zupełnie dobrym samopoczuciu na rowerze i w pływaniu!), udało mi się przetestować potrzebną ilość odpoczynku z idealnym efektem. Podczas startu było w tej kwestii po prostu bardzo dobrze, umierałam tylko z powodu intensywności wysiłku, a nie koszmarnie bolących od nawarstwionego od tygodni zmęczenia nóg. Następnego dnia ledwo truchtałam, a potem znowu wszystko wróciło do normy. Lepszego scenariusza bym nie wymyśliła.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHRPsVg7QLlX0ru2yViySljB-H8kWrCNsoSqBIudMQ0Bi12lbeWmHluu4aBBJ_zv7dTZM-ItnJbwCJN4oXAQHVdCJZOOvwOlGHfSaORX7HAkcclaWacCvfmFk9MZa44vnOwl2YG6GSWZ8/s640/IMG_2048.JPG" width="480" /></div> <br /> <br /> Po powrocie ze Słowacji przyszedł czas na nowe wyzwania, między innymi chciałam wystartować w zawodach kolarskich z cyklu Pucharu Polski. Niestety kłopoty organizacyjne uniemożliwiły mi to i zrobiliśmy sobie zupełnie bezsensowną wycieczkę do Jarosławca i z powrotem, a ja spędziłam jedne z najmniej konstruktywnych siedmiu godzin w życiu. Bywa. Weekend był słodko-gorzki. Słodki, bo zrobiłam dobry trening zakładkowy (podczas biegu jednakowoż chciałam rzucić triathlon jakieś trzy razy na kilometr) i popływałam wreszcie w otwartej wodzie (moja nawigacja woła o pomstę do nieba). Gorzki, bo nie biega mi się jakoś specjalnie dobrze, co oczywiście jest normalnym i przewidywalnym stanem w procesie treningowym, ale wywołuje u mnie zawsze irytację, frustrację i niepewność, których nie lubię. W niedzielę zrobiłam tyle sprintów do wody i z wody, że kompletnie zajechałam sobie łydki, co poczułam dopiero następnego dnia. Dziś jest środa, a ja wciąż ledwo łażę. W niedzielne popołudnie miałam do zrobienia jeszcze rozbieganie z kilkoma sprintami i Boże drogi, to był tak koszmarny trening, że aż nie znajduję na niego odpowiednich słów. Dobrze że las był pusty, to nikt się nie śmiał z tego, że każda kończyna biegnie mi w inną stronę i z tego, że raz na kilometr wybucham płaczem. Obraz nędzy i rozpaczy w całej okazałości.<br /> <br /> Poza tym jest wszystko w porządeczku, no może nie uwzględniając tego, że naprawdę wszystko mnie boli. Lada chwila zaczynają mi się starty w triathlonie (Augustów, Elbląg, Susz) i nie wiem czy bardziej się cieszę, czy bardziej się boję (zwłaszcza ze ta nawigacja, do jasnej cholery...). Przedwczoraj gryzłam stół do masażu z bólu, gdy Magda próbowała rozbić moje biedne umęczone mięśnie nóg, wczoraj wbijałam pazury w stół fizjoterapeuty. Ta druga wizyta rozpoczęła się od tak mocnego uderzenia, że ostatkiem sił powstrzymałam się od powiedzenia Maćkowi, że sorry, ale ja się do tego nie nadaję, nie wyrobię, spadł mi najwyraźniej próg bólu i idę do domu. Na szczęście akurat wtedy niespecjalnie mogłam oddychać, więc się nie odzywałam.<br /> <br /> Sezonie, sezonie, już jesteś tak blisko....

Bratysława, prawie-kolarstwo, wzloty, upadki, bla bla bla

Ojej, wybitnie zamuliłam z relacją z zawodów w Bratysławie. Chciałoby się wszystko opisywać na gorąco, a tu ciągle coś - albo brak siły, alb...