Rzeczy się zdarzają. Wszystkie!

<div style="text-align: justify;"> Czasem chciałabym cofnąć czas, ale tylko wtedy, gdybym nie musiała przeżywać wszystkiego jeszcze raz. Już wiem, że rzeczy się zdarzają. Pożary, wypadki, katastrofy, choroby i śmierć. Już nic co ludzkie nie jest mi obce, już nie zakładam, że jest coś <i>na pewno</i>. To wszystko, o czym czasem myślimy: <i>Mnie się to nie zdarzy,</i> zdarza się właśnie nam. Każdy z nas jest tylko niewielkim zbiorem atomów, kierowanym przez tysiące zewnętrznych bodźców, procesów chemicznych i myśli, które wcale nie są naszymi własnymi. Dlatego nic mnie już nie zdziwi - naprawdę nic - co nie znaczy, że jestem na wszystko gotowa. Jednak już dobrze wiem, że coś, co wydaje się odległe i nie do przeżycia, może nagle stać się właśnie naszą własną historią.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Każde doświadczenie kształtuje. Ceną niektórych jest ponura świadomość, że być może wszystko co robimy jest zupełnie bez sensu. I rozmyślanie o tym, co będzie dalej - za miesiąc, za rok, za dziesięć lat. Czy w ogóle coś będzie? W którą stronę skręcić dzisiaj, żeby było jak najlepiej? Za dużo pytań, a wciąż za mało odpowiedzi - wypływających tylko z jednej strony, bo życie nie pyta, czego sobie życzymy i na co jesteśmy gotowi. Nie dba o to, co będzie dla nas najlepsze, co będzie sprawiedliwe i dobre. Wręcz przeciwnie, zazwyczaj jest nielogiczne i absurdalne.</div> <div style="text-align: justify;"> Ale to wciąż życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rzeczy nie są takie, jakie są, ale takie, jakimi je widzimy - i to sprawdza się w absolutnie każdej sytuacji. Odkąd zdałam sobie z tego sprawę, dużo trudniej jest wyprowadzić mnie z równowagi. Jeśli nie mam wpływu na sto pięćdziesiąt rzeczy, mogę jeszcze skupić się na tej sto pięćdziesiątej pierwszej. Bo jeśli nic nie można zrobić z tym, co zostało nam napisane, cały czas można walczyć o to, aby nieszczęścia nie zrobiły z nas nieszczęśliwych ludzi. Efekt jest drugorzędny, bo wszystko płynie i ciągle się zmienia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wszystko się może zdarzyć, wszystko jest bardzo ludzkie. </div> <div style="text-align: justify;"> Ale to działa w obydwie strony.</div> <div style="text-align: justify;"> Wygrane w totolotka, medale olimpijskie, sto dziesięć lat w znakomitym zdrowiu, wyprawa na Księżyc, ciąg niemożliwie szczęśliwych zdarzeń, a przede wszystkim odkryte, utwierdzone i pielęgnowane uczucie spokoju i pogody ducha, nawet jeśli okoliczności są na <i>nie</i> - to wszystko jest dla ludzi.</div> <i></i><br /> <div style="text-align: justify;"> <i><i>Mnie się to nie zdarzy</i> - </i>a może? Dlaczego właściwie nie?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> Nie jestem optymistką - bynajmniej. Już od dawna nie żyję w poczuciu beztroski. Ale nigdy nie byłam tak pewna tego, że to co robię, ma głęboki sens. Dlatego z jednej strony potrafię spojrzeć na siebie i swoją sytuację jak na balansowanie na krawędzi przepaści, a z drugiej - do każdego kolejnego dnia podchodzić jak do szansy na dobrą przyszłość. Ile jest w tym histerycznego trzymania się żagla, które pod wpływem szkwału ucieka mi z rąk? Nie wiem - ale ważne że działa.</div> <i></i><br /> <div style="text-align: justify;"> <i><i>Dotrę do celu, jeśli tylko mam dość światła, by ruszyć z miejsca.</i></i></div> <i> </i> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Już teraz wiem, że nie jest mnie łatwo złamać.</div> <div style="text-align: justify;"> Mam historię, która jest moja, moja i tylko moja.<br /> Która dla wielu - nawet całkiem mi bliskich - brzmiałaby jak historia kogoś, kogo w ogóle nie znają. To jest moim ciężarem, ale przecież właśnie z takich bodźców rodzi się siła. Zarówno w sporcie, jak i w życiu.<br /> <br /> <i>Wszystko jest w głowie</i> - mówi mi trener, kiedy płynę, jadę, biegnę - <i>Otwórz się na zmęczenie. </i>Kiedy myślę, że już nie mam siły, zazwyczaj oznacza to, że dopiero dobrze się rozgrzałam.<br /> <i>Wszystko jest w głowie </i>- mówię sobie ja. - <i>Otwórz się na każdy kolejny dzień, kształtuj swoją rzeczywistość.</i><br /> <br /> Nawet najtwardziej stąpający po ziemi realista otwiera szeroko oczy ze zdumienia, kiedy zainteresuje się równoległym światem, które jest mi tak bliskie - sportem. Nie da się zliczyć historii zwycięstw, które nie powinny się zdarzyć, a jednak zdarzyły się mimo wszelkich okoliczności. A sport to tak naprawdę dokładna metafora codziennego życia. Tak jak i ja, tak każdy z nas dysponuje swoim własnym, unikalnym bagażem doświadczeń. Przetestowane gdzie indziej szablony nie sprawdzają się z prostej przyczyny: rzeczywistość to nie matematyka. I całe szczęście. Z matmy nigdy nie byłam dobra.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivaE_8hN4JzV9DJwYpKqsKIplqSigOLKBRVxZwO1xrTH1YmX0Q4v97nL6bzD3Q6y_Gg071sGy9tCa6q4D0U4hyDVR1SNnBbAKCWvxZsUkOV2EI6N5Jt6_liTPr_7eiwAKSRUmv2AlB5_0/s1600/Do-anything-3-1024x844.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="526" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivaE_8hN4JzV9DJwYpKqsKIplqSigOLKBRVxZwO1xrTH1YmX0Q4v97nL6bzD3Q6y_Gg071sGy9tCa6q4D0U4hyDVR1SNnBbAKCWvxZsUkOV2EI6N5Jt6_liTPr_7eiwAKSRUmv2AlB5_0/s640/Do-anything-3-1024x844.png" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><a href="http://oliveremberton.com/" target="_blank">rys. Oliver Emberton</a></td></tr> </tbody></table> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Rzeczy się zdarzają. Wszystkie!

Czasem chciałabym cofnąć czas, ale tylko wtedy, gdybym nie musiała przeżywać wszystkiego jeszcze raz. Już wiem, że rzeczy się zdarzają. Poż...

Bieg po Dynię - 5 km - znowu nie tym razem! Ale...

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjSKu72PMYn3iQmx2wH2WxPL3SqKLRGf1ZImmgRzOqXc3ffg3zNlHApKFu9FshntDcWXwGIWsLYeAYvj2pj3cluDW2Jtu_vmV4jtoPit4U4jDWhDPSwdmM9eP1puwMw_1EGXYNp5h4KCs/s1600/lesznowola15+663.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjSKu72PMYn3iQmx2wH2WxPL3SqKLRGf1ZImmgRzOqXc3ffg3zNlHApKFu9FshntDcWXwGIWsLYeAYvj2pj3cluDW2Jtu_vmV4jtoPit4U4jDWhDPSwdmM9eP1puwMw_1EGXYNp5h4KCs/s640/lesznowola15+663.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> Bieg w Lesznowoli ma dla mnie szczególne znaczenie. Biegłam w nim cztery lata temu, kiedy jeszcze był Minimaratonem Niepodległości na 4.2 km. Tę imprezę polecił mi trener Jakubowski; akurat wtedy trwał krótki, 3-miesięczny okres, gdy trenowałam w grupie trenera, co wspominam z wielkim sentymentem. <b><a href="http://www.sports-tracker.com/workout/ioannahh/51f9b935e4b0419c2a42912b" target="_blank">Nieźle mi się tam biegło</a></b>, zajęłam 4. miejsce. Był to chyba mój najlepszy bieg z "tamtych czasów", czyli mojego pierwszego i ostatniego sezonu sprzed serii kontuzji (w dużym skrócie). Byłam wtedy w tak ciężkim treningu, że perspektywa biegnięcia czterech kilometrów w trupa wydawała mi się dziecięcą igraszką, jakby dniem wolnym.<br /> <br /> A potem było już tylko gorzej albo po prostu bardzo źle. Co roku obserwowałam te zawody, za każdym razem śledziłam listę wyników i ciągle było mi żal, że mnie tam nie było. A dzisiaj BYŁAM, wróciłam, starsza o 4 lata (niestety), bogatsza o wielki bagaż doświadczeń i o mocno zmodyfikowane cele.<br /> <br /> W stosunku do dzisiejszego biegu mam ambiwalentne uczucia. Przede wszystkim jestem zła, bo wciąż nie wiem, na ile byłoby mnie stać w warunkach bliskich optymalnym. Nie mam na razie szczęścia. W Kleszczowie dopadła mnie gigantyczna bomba po pierwszych 400 metrach i do końca dystansu modliłam się tylko, żeby dotrwać do mety; tydzień temu w Warszawie leciałam po najbardziej zakręconej trasie, jaką widziałam, do tego wyraźnie dłuższej niż "przepisowe" 5 kilometrów; no a dzisiaj? Dziś spotkałam się ze swoją dobrze znaną koleżanką kolką... Myślałam że to już za mną! Wydawało mi się, że naprawdę pilnuję tego co jem i że nie zdarzy mi się żadna wpadka z pożarciem któregoś ze składników z listy absolutnie zakazanych. Na tej liście nie zostało już wiele produktów... i chyba to mnie zgubiło. Żeby upewnić się, że wszystko będzie w porządku, zjadłam dokładnie takie samo śniadanie jak tydzień temu - bo dlaczego dzisiaj miałoby zaszkodzić mi coś, co kilka dni temu się sprawdziło. Dopiero po biegu, zwijając się z bólu poskręcanych wnętrzności uświadomiłam sobie, że w stosunku do zeszłego tygodnia zaszła jedna drobna zmiana... Cóż, sama jestem sobie winna. Jak widać, nawet taka głupota potrafi zupełnie zmienić - nomen omen - bieg wydarzeń, jeśli ma się takie głupie wnętrzności jak moje. Już na rozgrzewce poczułam, że może być ciekawie, ale wtedy jeszcze miałam nadzieję, że po prostu mi to przejdzie. Że nie przeszło, to mało powiedziane. Po drugim kilometrze biegu było już naprawdę źle. I tak już pozostało, a za metą poruszałam się już wpół zgięta.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWJNMLqokVwuOMowYBk_y3tg745-RaW8h3EPTIilJ58Zhh3iVKezIUZlkAC58cYqB_5JV4lz5mRwdL3fz3_Espf1agTydY2Nd6Ajvg4Sn3R-ZPZuu2eVyDASkeWisoIoRO4pUBZ9C4hs/s1600/lesznowola15+189.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWJNMLqokVwuOMowYBk_y3tg745-RaW8h3EPTIilJ58Zhh3iVKezIUZlkAC58cYqB_5JV4lz5mRwdL3fz3_Espf1agTydY2Nd6Ajvg4Sn3R-ZPZuu2eVyDASkeWisoIoRO4pUBZ9C4hs/s640/lesznowola15+189.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Ale! Kierując się zasadą <i>always look on the bright side of life: </i>niewątpliwie dużym sukcesem jest to, że moje śniadanie pozostało w moim wnętrzu. Nie było to bowiem takie pewne. Drugim - że mimo potężnej kolki dotarłam do mety po 20 minutach i 17 sekundach, czyli nie zwolniłam do truchtu.<br /> <br /> W ciągu ostatniego miesiąca cztery razy pobiegłam piątkę w tempie około 4 minut na kilometr. Pierwszy raz podczas <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/09/debiut-w-duathlonie-oraz-czyzby.html" target="_blank">duathlonu</a></b> w pierwszej jego części (i tam biegło mi się naprawdę świetnie). Drugi raz <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/09/z-powrotem-na-biegowych-trasach.html" target="_blank">w Kleszczowie</a></b>, gdzie cierpiałam katusze z powodu bezsensownego low carbu; trzeci raz <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/10/ii-bieg-instytutu-lotnictwa-5-km.html" target="_blank">na biegu Instytutu Lotnictwa</a></b>, gdzie nie było się jak rozpędzić. No i dzisiaj. Niby spoko, biorąc pod uwagę fakt, że "za tamtych czasów" musiałam się naprawdę natyrać, żeby biegać w tych okolicach. Trudno mi to w ten sposób nazywać, bo bieganie stu kilometrów tygodniowo to dla mnie czysta przyjemność. Jednak fakt pozostaje faktem - teraz biegam nieporównywalnie mniej. Dla przykładu - w zeszłym tygodniu 24 kilometry, dwa tygodnie temu 29. Jest różnica.<br /> <br /> ALE JEDNAK NIE SPOKO, bo liczyłam na to, że będzie szybciej. Bo umówmy się, powinno być już szybciej, kurde. Bo to "szybciej", na które liczę, to nadal nie jest wielka petarda.<br /> <br /> Przyznaję, że za "tamtych czasów" było trochę inaczej - jak już biegłam w zawodach, to zazwyczaj wszystko się pomyślnie układało (nie licząc jednego biegu, w którym też zabiła mnie kolka). Wtedy jednak startowałam dużo mniej - to już mój dziewiąty start w sezonie. Cóż, muszę jeszcze poczekać na swój dzień. Trochę się niecierpliwię, ale jednak dominuje we mnie uczucie pogody i spokoju. Po pełnych trzech sezonach przerwy wróciłam w końcu do zabawy. Nie pamiętam, co robiłam trzy lata temu, ale z dużym prawdopodobieństwem siedziałam przed kompem i ryczałam, że nie mogłam pojechać przebiec się w Lesznowoli. A teraz jestem z powrotem, a to znaczy, że będzie tylko lepiej.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpyWC9W0JuHMye0xKFtjjvuvPQV_FNqXGuRi885qSGKyN3w73onGTku9KL-iKFSeIwsaxNCAV7VCWwBaEC8TnjHn3QzNamUODB1-JmnzceD760rf70gJ5xjT44pgocTKwLUqenbaA3fEw/s1600/leszno.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpyWC9W0JuHMye0xKFtjjvuvPQV_FNqXGuRi885qSGKyN3w73onGTku9KL-iKFSeIwsaxNCAV7VCWwBaEC8TnjHn3QzNamUODB1-JmnzceD760rf70gJ5xjT44pgocTKwLUqenbaA3fEw/s640/leszno.jpg" width="640" /></a><br /></div> <div style="text-align: left;"> Tak było cztery lata temu. Niefajnie być starym, ale fajnie wrócić na "stare śmieci" po długiej i przykrej przerwie, która trwała jakby tysiąc lat. Dzisiaj znowu finiszowałam na TYM stadionie. Jak mogłabym się z tego nie cieszyć?</div> <br /> <br />

Bieg po Dynię - 5 km - znowu nie tym razem! Ale...

Bieg w Lesznowoli ma dla mnie szczególne znaczenie. Biegłam w nim cztery lata temu, kiedy jeszcze był Minimaratonem Niepodległości na 4....

Zjazd PTDS 2015 - relacja bardziej osobista

<div style="text-align: justify;"> Na początku października miałam przyjemność uczestniczyć w pierwszym Zjeździe Polskiego Towarzystwa Dietetyki Sportowej. Rzeczową relację napisałam już na portalu MagazynBieganie.pl - <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/zjazd-polskiego-towarzystwa-dietetyki-sportowej-relacja/" target="_blank">link</a></b>, który wysłał mnie na to wydarzenie. Tutaj z kolei pozwolę sobie na bardziej osobiste sprawozdanie z tych dwóch dni.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIFmdAQXbzAjeOEESEgw8hXfUA9qOfJrhZ0m_-rTtcEFcqnjJORnD5QEUG9DbVFYGnC5XR90J-xR544WPVZlHmPhWEhdE8PffLLCqI9VbI_TYeanazoUZo0PNearcDe7y47_2qNyYXmY8/s1600/konfa-plak.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIFmdAQXbzAjeOEESEgw8hXfUA9qOfJrhZ0m_-rTtcEFcqnjJORnD5QEUG9DbVFYGnC5XR90J-xR544WPVZlHmPhWEhdE8PffLLCqI9VbI_TYeanazoUZo0PNearcDe7y47_2qNyYXmY8/s640/konfa-plak.png" width="634" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Link do <b><a href="http://www.ptds2015.pl/" target="_blank">strony wydarzenia</a></b> - właściwie w ostatniej chwili - podesłał mi Kuba Czaja, polecając mi spojrzeć na listę gości. Przebierałam nogami i nie mogłam doczekać się pierwszego piątku października, choć trochę się obawiałam, co to będzie - ostatnia konferencja, na której byłam w Centrum Olimpijskim, mocno mnie zawiodła. </div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Tym razem jednak byłam pozytywnie zaskoczona. Konferencja dała możliwość wysłuchania naprawdę wybitnych specjalistów z różnych dziedzin sportu, z których większość była dodatkowo fantastycznymi mówcami i potrafiła przykuć uwagę bez reszty. Dobór prelegentów był po prostu perfekcyjny - każdy z nich był otwarty na różne perspektywy i doskonale było po nich widać, że nie są tylko teoretykami, ale i praktykami. Żaden z nich nie prawił morałów, nie wykładał "prawdy objawionej", nikt nie sprawiał wrażenia, że uważa się za pępek naukowego świata.</div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Najsłabiej oceniam wykłady dotyczące genetyki, ale podkreślam, że to moja subiektywna ocena. Wykładowcy - oczywiście świetni specjaliści - przedstawiali temat tak, jakby mówili do audytorium ściśle związanego z genetyką. Nie unikali specjalistycznej nomenklatury, a jako przedstawienie tematu potraktowali kilka suchych definicji. Trudno mi jednak stwierdzić, czy tylko ja czułam się tam jak zabłąkany student innego kierunku. Z jednej strony trzeba wziąć poprawkę na to, że moje wykształcenie jest zgoła inne niż większości osób tam zebranych, jako że konferencja była skierowana głównie do zawodowych dietetyków. Z drugiej strony - zewsząd dochodzą mnie słuchy (żeby nie było - wyłącznie z pierwszej ręki!), że na studiach dietetycznych mało czego można się nauczyć, a szeroka wiedza osób w tym zawodzie wynika głównie z ich dociekliwości i pracy własnej, a nie z tego, co zostało im wyłożone na studiach. </div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Niezbyt porywająco wyszedł też wykład profesora <b>Rona Maughana</b> na temat nawodnienia i związanego z nim postrzegania intensywności wysiłku. Niczego nowego się nie dowiedziałam, jedynie utrwaliłam wiedzę. Nie wiem z czego wynikała taka sobie zawartość merytoryczna tego wykładu, zwłaszcza że pierwszy wykład prof.Maughana - "Przełomowe wydarzenia w historii żywienia w sporcie" - był świetny. Wniosek, jakoby wszystko, co przedstawiane jest jako nowość i przełom we współczesnej dietetyce, było już w istocie odkryte i przetestowane dziesiątki lub setki lat temu, kazał przez chwilę zastanowić się nad tym, gdzie naprawdę jesteśmy i czego oczekujemy po rozpoczynającym się właśnie wydarzeniu. Profesor przypomniał też o <i>hipotezie zmęczenia centralnego ośrodka zarządzania</i>, która mówi o tym, że odczuwanie wysiłku jest ważniejsze niż rzeczywiste zmęczenie zawodnika. Jest to rzecz trenowalna, lecz w dużym stopniu także wrodzona. Mówiąc prościej, od dawna wiadomo, że tak naprawdę wszystko siedzi w bani.</div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo dobrze słuchało się specjalistów-dietetyków pracujących na co dzień ze sportowcami.<b> Dr Czaja</b> mówił o żywieniu w sportach wytrzymałościowych, swoimi tezami zyskując wyraźną aprobatę publiczności. Kilkakrotnie podkreślał, że prawidłowe żywienie to dla maratończyka czy triathlonisty rzecz ważna, ale nieporównywalnie mniej istotna niż trening. Stwierdził, że zawodnicy zbyt często oczekują, że zmiana jadłospisu albo sposobu suplementacji sprawi, że zaczną osiągać kosmiczne wyniki. </div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Dla mnie szczególnie ważna była część traktująca o jedzeniu w dniu zawodów i w trakcie samego startu. Tę kwestię przedyskutowałam jeszcze przy innej okazji z Kubą osobiście. Skoro czołowi maratończycy przez kilka miesięcy muszą trenować przyjmowanie żelu w biegu, żeby ich start nie został przerwany kolką, i skoro niektórzy po prostu tak mają, że przed porannymi zawodami mogą zjeść posiłek poprzedniego dnia o 23, bo jeśli zjedzą później, to mają po zawodach... to jest dla mnie jeszcze jakaś szansa. W każdym razie bardzo mnie pocieszyło to, że nie jestem sama.</div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Choć tematyka żywienia w sportach walki i w grach zespołowych nie interesuje mnie aż tak żywo, to unikalną możliwość wysłuchania dietetyków pracujących z reprezentacjami kraju uznaję za bardzo cenną.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo ciekawą kwestię poruszyła <b>prof. Jadwiga Malczewska-Lenczowska </b>z warszawskiego Instytutu Sportu. Mówiła o niedoborze żelaza u sportowców, które często nie jest wcale typową, prawdziwą anemią, lecz tak zwaną anemią rzekomą, nie mającą nic wspólnego z groźnymi zaburzeniami. Profesor opisywała słuchaczom, w jaki sposób sprawdzić, czy jest się czym martwić; jakie są etapy niedokrwistości i przede wszystkim skąd się ona bierze. Czy wiedzieliście, że podczas biegania tracimy żelazo ze względu na mikrokrwawienia z przewodu pokarmowego? Brzmi słodko, co nie?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Moją szczególną uwagę przykuł też ostatni wykład pierwszego dnia konferencji (i to pomimo tego, że był ostatni). <b>Dr Andrzej Pokrywka </b>mówił o zagrożeniach związanych z dopingiem ukrytym w suplementach i żywności. Temat ten rozwinęłam już na łamach portalu magazynu "Bieganie" - <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/nowa-lista-substancji-zakazanych-wada-doping-sporcie/" target="_blank">link</a></b>. Przyznam szczerze, że jestem teraz jeszcze bardziej sceptyczna w stosunku do wszelkiego rodzaju suplementacji, i to nie tylko dlatego, że jak się okazało, dopingowy syf można przemycić nawet w niewinnych aminokwasach. Wniosek numer dwa był jednak taki, że to, po czym rzeczywiście można spodziewać się efektów, jest albo powinno być nielegalne, bo zanieczyszczone zabronionymi substancjami. A to, co jest legalne, zwyczajnie nie działa lub działa bardzo, bardzo słabo...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Drugiego dnia konferencja rozpoczęła się od wysokiego c... i bardzo długo z niego nie schodziła. Żeby w pełni opisać, jak bardzo dobre były sobotnie wykłady, napiszę, że po pierwsze zdecydowałam się na nich używać słuchawek translatorskich, żeby nie stracić ani jednej myśli przekazywanej przez anglojęzycznych wykładowców. Po drugie - rzeczone słuchawki miały problem z zasięgiem i często zaczynały charczeć, więc siedziałam zupełnie nieruchomo i nie sięgałam nawet po telefon, który miałam obok siebie.</div> <div style="text-align: justify;"> A skoro już wspomniałam o tłumaczeniu, muszę przyznać, że tłumacz na tej konferencji był jakimś absolutnym cyborgiem. W ogóle nie ogarniam umysłem, jak można tłumaczyć na żywo cały wykład, siedząc w oddalonym o kilkanaście metrów, szklanym, dźwiękoszczelnym akwarium. A co dopiero robić to przez kilka godzin bez przerwy? Chyba bardzo rzadko zdarza się, żeby na takim wydarzeniu był tylko jeden tłumacz - zazwyczaj w kabinie siedzi ich dwóch i zmieniają się po krótkim czasie. Tam był tylko jeden. Jakim cudem nie wyparował mu mózg po takim kombosie tłumaczeniowym - nie wiem!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wracając jednak do wykładów, w sobotę prym wiodło dwóch prelegentów z zagranicy - <b>prof. Asker Jeugendrup </b>z Holandii, triathlonista i dietetyk współpracujący m.in. z Chrissie Wellington i Haile'em Gebrselassie'em oraz Australijczyk,<b> profesor John Hawley,</b> wybitny specjalista w swojej dziedzinie. Prof. Jeugendrup wyjaśnił, że dieta paleo w przypadku sportowców praktycznie nie ma racji bytu, a to, co zawodnicy nazywają w ten sposób, to tak naprawdę kontaminacja elementów paleo ze składnikami niezbędnymi do efektywnego trenowania.</div> <div style="text-align: justify;"> Drugi wykład profesora z Holandii dotyczył... treningu jelita (Ciekawa jestem, ilu czytelników wyobraża sobie właśnie flaczki podnoszące hantle na siłowni). Temat dla mnie zupełnie nowy, a jednocześnie przełomowy (joł). Do tej pory sądziłam, że mam po prostu przerąbane i nic z tym nie zrobię. Na zawodach triathlonowych nie jestem w stanie pić przed częścią biegową, bo mam potem wrażenie, że urywa mi się żołądek. Nic nie mogę zjeść, bo od razu trafia mnie kolka - żadne żele nie wchodzą w grę. Co więcej, nawet jeśli startuję w południe, to jedyne co mogę wszamać w dniu zawodów, to dwa-trzy wafle ryżowe z dżemem na cztery lub pięć godzin przed startem (więc oczywiście przed strzałem startera zdążę już trzy razy zgłodnieć). Ogólna lipa, ale teraz już się tym (aż tak bardzo) nie martwię. Po pierwsze dlatego, że porozmawiałam sobie o tym z Kubą Czają - powiedział mi, że w takich zawodach mogę wystartować na głodniaka i nic się złego nie stanie, i że niektórzy muszą po prostu bardzo długo trenować jedzenie i picie podczas maksymalnego wysiłku. Po drugie dlatego, że mniej więcej to samo powiedział prof.Jeugendrup. Jelita często nie potrafią wchłonąć tylu węgli, ile im podajemy, a jeśli na co dzień jemy ich mało, to w trakcie zawodów tym bardziej możemy spodziewać się problemów.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niezwykle ciekawy był wykład prof.Hawleya na temat treningu przy niskiej dostępności glikogenu, poruszający także ogólne zagadnienie wykorzystania okresowych strategii żywieniowych u wytrzymałościowców. Prelegent przedstawił zebranym wyniki badań nad triathlonistami, którym po wieczornym treningu nie pozwalano zjeść posiłku, a po nocnym odpoczynku zabierano ich na kolejny trening. Ogólny wniosek z badania był taki, że nawet pomimo pozytywnej odpowiedzi niektórych zawodników na tego typu proces, dla zawodników dyscyplin wytrzymałościowych wysokie stężenie glikogenu jest znacznie bardziej korzystne. Zasoby glikogenu wpływają między innymi na subiektywne odczucie wysiłku. I tu mała dygresja - sprawdziłam to ostatnio na sobie. Tydzień temu robiłam, a raczej zamierzałam zrobić na stadionie trening mocnych 400-metrówek. O ile pierwsza wyszła nieźle, o tyle podczas kolejnych w połowie odcinało mi prąd. Trening zakończył się w połowie, bo nie było sensu dalej biegać na takim zombie mode, jaki udało mi się osiągnąć. Dzień później spotkałam się z Kubą Czają, który uświadomił mi, że funduję swojemu organizmowi permanentny (i bezsensowny) low carb. Podejrzewałam oczywiście, że problem leży w tym miejscu, ale działanie zgodne z rozsądkiem nie jest moją mocną stroną w kontekście działań treningowych, więc potrzebowałam, żeby ktoś mądry powiedział mi to wprost. Zwiększyłam zatem ilość węglowodanów w diecie i... różnica jest ogromna (a wcale nie jem tych węgli bardzo dużo). We wtorek powtórzyłam trening z zeszłego tygodnia, ale tym razem zrobiłam go do końca. Było ciężko, jak przystało na tego typu jednostkę, ale bardzo dobrze - mogę powiedzieć, że mimo wypluwania płuc całkiem nieźle się bawiłam. Subiektywne odczucie wysiłku spadło znacznie, myślę że o około połowę. Różnicę zauważyłam też w niedzielę podczas biegu Instytutu Lotnictwa na 5 km. Leciałam podobnym tempem co w Kleszczowie we wrześniu, ale w przeciwieństwie do biegu sprzed miesiąca, nie miałam wrażenia że zaraz padnę i zaryję twarzą o asfalt. No cóż, trzeba przyznać, że gdyby dawali medale za bezsensowne umęczanie się, byłabym kandydatką do złota.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W sobotę po części głównej konferencji odbyły się tak zwane warsztaty dietetyczne, choć nie wiem, dlaczego zostały nazwane warsztatami, skoro zostały przeprowadzone jako typowe, krótkie wykłady. Pierwszym prelegentem tej części był <b>Tadeusz Sowiński</b>, specjalista od przygotowania do sportów sylwetkowych. Wszyscy słuchacze na pewno dobrze zapamiętali postać tego wykładowcy, posiadającego szeroką wiedzę i... bardzo dobrze wyćwiczony aparat artykulacyjny - tempoodpowiadanianapytaniagdyczasprzeznaczonynawystąpieniedobiegałkońcabyłonaprawdęimponujące :-) Sowiński opowiadał o kontrowersyjnej kwestii zrzucania masy przez zawodników dyscyplin, w których liczy się nienaganna rzeźba. Nakreślił też problemy, jakie pojawiają się przed adeptami zawodów, a które nie zawsze są oczywiste - na przykład to, że ekstremalny deficyt energetyczny powoduje obniżenie tempa przemiany materii aż do 40%. Przypomniał także, że istnieje limit w spożyciu energii, poniżej którego tkanka tłuszczowa nie będzie już spalana efektywniej. U swoich zawodników dietetyk ten unika drastycznego cięcia węglowodanów, twierdząc, że zbyt często przecenia się wpływ podaży białka, a nie docenia się węgli. Nie preferuje też zupełnego obcinania udziału tłuszczu w diecie - minimalna podaż, jaką stosuje u zawodniczek fitness w okresie redukcji, to 40g na dobę. Tak czy inaczej, w dyscyplinach sylwetkowych trudno czasem uniknąć ekstremalnych sytuacji. Nieprawidłowo przeprowadzona redukcja powoduje takie rozregulowanie organizmu, w tym zaburzenie pracy hormonu odpowiadającego za odczucie sytości, że zawodnicy niekiedy schodzą ze sceny i najadają się tak, że wymiotują z przeżarcia, a potem... jedzą dalej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żeby nie było tak zupełnie kolorowo i aby nie wychwalać organizatorów pod same niebiosa, muszę stwierdzić, że zdarzył im się jeden dość poważny fakap - catering. Spodziewałam się, że akurat na konferencji dietetycznej na światowym poziomie będzie się dało normalnie zjeść. Mam w pamięci konferencje prasowe Herbalife Triathlonu, które - mimo że zaledwie 2-3-godzinne - obfitowały zawsze w poczęstunki dla gości. Z kolei na konferencji z teamem kolarskim Cannondale-Garmin organizatorzy zaserwowali zebranym nie tylko różnego rodzaju przekąski, lecz także normalny obiad. Oczywiście nikt nie idzie na tego typu wydarzenie po to, żeby się nawsuwać, ale w przypadku, gdy spędza się dwa dni na zjeździe, siedząc tam od rana do późnego popołudnia, wypadałoby zjeść coś więcej niż jogurt i jabłko. Niestety "obiad" zaserwowany w piątek był fatalny, a co więcej - bezmięsnym, którzy stali w dalszej połowie kolejki, kucharze bez mrugnięcia okiem dali na talerzu... ryż. Ryż z ryżem. Bo ryba się skończyła, warzyw już dawno nie ma, więc został kurczak w sosie curry. Straciłam przez to jeden wykład - musiałam ruszyć w miasto na polowanie, bo inaczej moje kiszki grające marsza zagłuszałyby wystąpienie prelegenta. Następnego dnia nie popełniłam już błędu i wzięłam ze sobą własny prowiant. Całe szczęście, bo jako "lunch" goście dostali po ściśniętej w folii śniadaniowej kajzerce.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gościem specjalnym zjazdu był<b> Robert Korzeniowski,</b> który opowiedział słuchaczom o realiach dietetycznych w sporcie z czasów jego kariery. Z historii tej morał taki, że wyczynowi sportowcy często dbają o superzdrową dietę w znacznie mniejszym zakresie niż amatorzy. Od razu przyszła mi na myśl historia opowiedziana przez innego wybitnego Korzeniowskiego - posłuchajcie od 00:35 - <b><a href="https://www.facebook.com/505816819526001/videos/vb.505816819526001/896380080469671/?type=3&theater" target="_blank">link</a></b>. Podobną myśl przedstawił też Kuba Czaja podczas piątkowego wykładu o żywieniu w sportach wytrzymałościowych. Bo ostatecznie i tak wszystko siedzi w bani.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z niecierpliwością wyglądam kolejnych wydarzeń Polskiego Towarzystwa Dietetyki Sportowej. Po zjeździe czuję się bardzo mądrym polonistą!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7UOx78Q9vYd7t85bbhV8DqhRuh3uxAnTljyLbN18AxeetR6f_k1WxsVZyk3AW6uJK3rZFBJynzLWjCmHAeBsiHvqRYWS_QP6Hlpkidf5Oop5QiPfzpLZjWE5Q5WqgqX7KR-HLJg_qRcA/s1600/konfa-cert.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="626" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7UOx78Q9vYd7t85bbhV8DqhRuh3uxAnTljyLbN18AxeetR6f_k1WxsVZyk3AW6uJK3rZFBJynzLWjCmHAeBsiHvqRYWS_QP6Hlpkidf5Oop5QiPfzpLZjWE5Q5WqgqX7KR-HLJg_qRcA/s640/konfa-cert.png" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div>

Zjazd PTDS 2015 - relacja bardziej osobista

Na początku października miałam przyjemność uczestniczyć w pierwszym Zjeździe Polskiego Towarzystwa Dietetyki Sportowej. Rzeczową relację n...

II Bieg Instytutu Lotnictwa - 5 km

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcWZ7vI_P1NJf5giTVDWiUZKbNP4D6UprXn_2v7lM_3L8_eKoj7sSDHXYZHxI1Qf0hyJVYxUJwthfbGIwT5WJ_rahvmRS4nnNGZUnY0kvsWxvssktKmts0WvAfLIeXG4r_KtdUEo-SzmA/s1600/20151011_123550.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcWZ7vI_P1NJf5giTVDWiUZKbNP4D6UprXn_2v7lM_3L8_eKoj7sSDHXYZHxI1Qf0hyJVYxUJwthfbGIwT5WJ_rahvmRS4nnNGZUnY0kvsWxvssktKmts0WvAfLIeXG4r_KtdUEo-SzmA/s1600/20151011_123550.jpg" /></a></div> <br /> <br /> Niechaj tradycji stanie się zadość - były zawody, jest więc relacja. Nie wiem jak to możliwe, że jeszcze niedawno nie lubiłam startować w zawodach. Przecież to bajeczne, żeby za zrobienie jednego z wielu mocnych treningów dostać masę oklasków, wielki puchar, forsę i jeszcze udzielić wywiadów dla prasy i telewizji (kiepsko się to robi z zamarzniętą twarzą). Tak, dzisiaj to, co się działo po biegu, było zdecydowanie niewspółmierne do osiągniętego przeze mnie wyniku. Ale po kolei...<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7CKld-Sj5frmOrt_exSjfYDAXTUcRpjDPLyH6na2HrE9W69ZA3om33e4swuWX2CwiBLApM3HuAMCspdmRqxyyKhdVSlH0wxAarhltl2AEIik5a7w327ZKBcdHGvM31UVZU8mPP6ixE5g/s1600/20151011_134536.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7CKld-Sj5frmOrt_exSjfYDAXTUcRpjDPLyH6na2HrE9W69ZA3om33e4swuWX2CwiBLApM3HuAMCspdmRqxyyKhdVSlH0wxAarhltl2AEIik5a7w327ZKBcdHGvM31UVZU8mPP6ixE5g/s1600/20151011_134536.jpg" /></a></div> <br /> <br /> Do zeszłego tygodnia włącznie zdarzały mi się na mocniejszych treningach biegowych gigantyczne awarie. O tyle, o ile rozbiegania wciąż wychodziły mi jednocześnie komfortowo, jak i szybko, o tyle jakiekolwiek przyspieszenie do poważnych prędkości powodowało totalną bombę. I to nie tak, że słabłam stopniowo - po prostu nagle odcinało mi prąd. W zeszły poniedziałek zrobiłam na stadionie pół zaplanowanego treningu, bo w połowie każdego odcinka następowało "Kto zgasił światło?" i tyle było z porządnego biegania. Jako że słusznie podejrzewałam, gdzie leży problem, i postanowiłam wreszcie coś z tym zrobić, jestem już raczej na krzywej wznoszącej się. W dzisiejszym biegu planowo miałam startować, ale był to plan sprzed ponad miesiąca, a nowy był taki, że w tym tygodniu jeszcze odpuszczamy zawody. Aż do wczoraj, gdy Wojtek oznajmił mi, że jedzie tam porobić zdjęcia. Zagaiłam niezobowiązująco, że może w takim razie zamiast przebieżek na Agrykoli zrobię sobie bardzo mocny bieg ciągły na terenie Instytutu Lotnictwa.<br /> <br /> Jak było na biegu? Przede wszystkim strasznie zimno, choć w trakcie samych zawodów jedyny dyskomfort termiczny czułam podczas najbardziej porywistych podmuchów zimnego wichru. Poza tym świetnie organizacyjnie i sympatycznie. Wróciłam do domu z wielkim pucharem i czekiem na trzy stówki, co jest pierwszą zarobioną przeze mnie kasą na biegu. Co oznacza, że mój kochany trener wreszcie będzie miał coś z tego ciągłego wysłuchiwania marudzeń, konieczności dyskutowania o planie treningowym i wstawania o piątej rano, żeby marznąć na środku stadionu ze stoperem w dłoni.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzaDdtp3hmYmMRtYRGljPegT9t3uqeT85_2AZSefLwAPIgqD8PJzcQelIjTXbqmSXT7COhnRL4ujYBOXvLE9tsUDS-fqvu4NCkLkHIK76CR0AMAt7auN_mNsnY5-4N6DOpPlZ3mqm0RzU/s1600/lotnictwa+156.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzaDdtp3hmYmMRtYRGljPegT9t3uqeT85_2AZSefLwAPIgqD8PJzcQelIjTXbqmSXT7COhnRL4ujYBOXvLE9tsUDS-fqvu4NCkLkHIK76CR0AMAt7auN_mNsnY5-4N6DOpPlZ3mqm0RzU/s1600/lotnictwa+156.JPG" /></a></div> <br /> <br /> Trasa zawodów nie była szybka i ja też nie byłam najszybsza w swojej historii biegów, choć jedno mogło wpłynąć na to drugie, zwłaszcza że wszyscy byli wolni - najszybszy mężczyzna pobiegł nieco poniżej 17 minut, drugi prawie 18 - obaj zwykle biegają w okolicy kwadransa. Przyznam szczerze, że po tak zakręconej trasie nie miałam jeszcze okazji biegać. Trzy okrążenia pełne ostrych zakrętów, kluczenie pomiędzy budynkami... sama bym tego lepiej nie wymyśliła! Zdecydowanie nie był to bieg na życiówkę, więc potraktowałam to raczej jako mocny bodziec treningowy. Cieszy mnie jednak fakt, że całą piątkę przetrwałam we względnym komforcie - to znaczy w dyskomforcie towarzyszącym przyzwoitej intensywności piątki, ale bez katastrofy, która zdarzyła mi się na przykład w Kleszczowie. Teraz mam wielką ochotę sprawdzić się na szybkiej, atestowanej trasie... Już niedługo. <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADHDls7MXkdR-2eKmo8u85JLB1iQHmw5NhzNi8eEzk3NOFQkD3xlPLKDR7ZJEQe9UIDCUm4wRNGkPta-pKAWRAVqYqCKeqoYfe0jnVOvxWiZaz2B7ocLRrJIk4fdrmXMTFUBwQLAw03Q/s1600/20151011_133946.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADHDls7MXkdR-2eKmo8u85JLB1iQHmw5NhzNi8eEzk3NOFQkD3xlPLKDR7ZJEQe9UIDCUm4wRNGkPta-pKAWRAVqYqCKeqoYfe0jnVOvxWiZaz2B7ocLRrJIk4fdrmXMTFUBwQLAw03Q/s1600/20151011_133946.jpg" /></a></div> <br />

II Bieg Instytutu Lotnictwa - 5 km

Niechaj tradycji stanie się zadość - były zawody, jest więc relacja. Nie wiem jak to możliwe, że jeszcze niedawno nie lubiłam startować ...