Antybiotyk i urwane lusterko. A czy twoje bakterie są z ciebie zadowolone?

<i>Wie pani, teraz wlaśnie taki wirus szaleje po Gdyni, wszystkich po kolei łapie. Jak się do jutra pani nie poprawi, to proszę zacząć brać ten antybiotyk.</i><br /> <br /> Słyszę i myślę. I się zastanawiam. I nie mam śmiałości drążyć tego tematu, bo lekarz to dla mnie wciąż trochę jak nauczyciel dla gimb-, tfu, gimnazjalisty w szkole. I myślę sobie, myśl sobie co chcesz, ale nie wchodź w dyskusję z lekarzem. Może czegoś nie wiesz. Może jesteś niedouczona, w końcu to nie ty studiowałaś tu medycynę. Wychodzę więc z gabinetu z receptą w dłoni, rzucam ostatni raz spojrzenie na tych, których prawdopodobnie pozarażałam (przepraszam), gdy przed chwilą w poczekalni dostałam niepohamowanego ataku kaszlu i łzawienia, smarkania i innych pochrumkiwań. I myślę sobie, co się musi wydarzyć, żebym naprawdę wykupiła i zaczęła brać ten antybiotyk.<br /> <br /> I się zastanawiam:<br /> Czy jestem może nie na bieżąco i przegapiłam ten przełomowy moment w medycynie, kiedy antybiotyki zaczęły działać na wirusy.<br /> Czy laryngolodzy mają jakieś tajemne moce i w badaniu fizykalnym, bez wymazów i testów potrafią stwierdzić, że infekcja jest bakteryjna, a nie wirusowa.<br /> Oraz<br /> Czy i dlaczego uważają, że skutki uboczne nadużywania antybiotyków, tak lokalne (ja) i globalne (społeczeństwo) są mniej istotne niż ryzyko pojawienia się dziwnych powikłań nierozpoczętej kuracji antybiotykowej (jestem narażona na gorączkę reumatyczną?),<br /> a także, przede wszystkim<br /> dlaczego w ogóle dopuszczają taką możliwość - czy to naprawdę ponad siły prywatnej (!) służby zdrowia, aby przyjąć pacjenta jeszcze raz za dzień lub dwa, to jest poświęcić mu znowu cztery i pół minuty i zweryfikować jego stan zdrowia?<br /> <br /> I wciąż nie rozumiem.<br /> Naprawdę, aby formalności stało się zadość, brakuje mi tylko, żeby lekarz powiedział mi na odchodne: "Mam cię w dupie, nie zawracaj mi już gitary".<br /> <br /> To jest trzeci raz w tym roku, kiedy lekarze przepisują mi antybiotyki jak cukierki. Pierwszy raz w marcu na moją własną prośbę, kiedy po miesiącu charczenia i chodzenia z bólem głowy zasugerowałam lekarzowi, że rok wcześniej na te same przewlekłe objawy pomogła mi azitromycyna. Przepisał zanim mrugnęłam okiem. Drugi raz w lipcu, kiedy dzień po zawodach triathlonowych zaatakowało mnie zapalenie ucha. Pani doktor pobrała mi wymaz z ucha i od razu zapisała dwa różne antybiotyki, w tym jeden doustny o bardzo szerokim spektrum działania. Całe szczęście że nie zaczęłam go brać, bo dwa dni później okazało się, że moje bakteryjki wyhodowane z ucha są na ten środek zupełnie niewrażliwe. No i trzeci raz dziś, bo od kilku dni ostro boli mnie gardło. Samopoczucie w stosunku do wczoraj i przedwczoraj jest naprawdę niezłe, ale takiego bólu gardła i szyi nie miałam już dawno, o ile kiedykolwiek. No i niestety jak zwykle mam wrażenie, że do chorowania trzeba mieć końskie zdrowie, bo nie da się w tym systemie normalnie pójść do lekarza i bez obaw zastosować się do jego zaleceń. No więc straciłam półtorej godziny na to, żeby wciąż nie wiedzieć co mi jest i co powinnam zrobić, żeby jak najszybciej się wyleczyć.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVQe8FJBHV1NYvdv-JxUiIsgJpK_iNPPwptWV2KUsWYYaj9pZNsPT6rqV23x_6B4e67QYRlZ1x4A9AMteIRJV78vRXP9EvCoyMeb3-9WVZkyKXY9YgNDv7XTGq8hAOqPOuGYzBnEMA0Nw/s1600/IMG_7067.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVQe8FJBHV1NYvdv-JxUiIsgJpK_iNPPwptWV2KUsWYYaj9pZNsPT6rqV23x_6B4e67QYRlZ1x4A9AMteIRJV78vRXP9EvCoyMeb3-9WVZkyKXY9YgNDv7XTGq8hAOqPOuGYzBnEMA0Nw/s640/IMG_7067.JPG" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mój krajobraz od poniedziałku. Niech mnie ktoś uratuuuuuje.</td></tr> </tbody></table> Nie będę się rozpisywać o tym, dlaczego walenie każdemu pacjentowi z przeziębieniopodobną chorobą antybiotyku jest szkodliwe - zainteresowanych odsyłam do fantastycznych publikacji, takich jak "Utracone mikroby" (aut. Martin Blaser) czy "Historia wewnętrzna" (aut. Giulia Enders). Powiem tylko, że nie po to każdego jednego dnia próbuję dojść do porozumienia ze swoimi miłymi bakteryjkami, przepraszać je za wyrządzone im krzywdy i zapewniać, że będzie im ze mną dobrze, żeby teraz przywalić im serią z kałasznikowa i wszystko budować od początku.<br /> <br /> <br /> Tak więc zakończyłam trzeci i niestety nie ostatni dzień chorowania. Nie chciałam roztrenowania, ale roztrenowanie zachciało mnie, więc szykuje mi się cały tydzień bez treningów. O ile o rower się nie boję, tak mam już mroczne wewnętrzne wizualizacje o tym, że zapominam jak się biega i cofam się w pływackim rozwoju o lata świetlne.<br /> <br /> Bardzo się nie nadaję do bycia niekonstruktywnym człowiekiem. Największym moim osiągnięciem dziś było... o to:<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXxICdwuvOo5FcBKCFceMJabdFfIWpJvH1OzJD9BGZnJUUixDLeMVtoVyyOii0mIOGC0g4ry2CQO9GOoTAxn0aWcndkaCgTDVk0xyfykSqqVsEE165nUULm3bsdQASc_q2v-CpQmVnNgc/s1600/14522618_10210044275970659_579243696_o+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXxICdwuvOo5FcBKCFceMJabdFfIWpJvH1OzJD9BGZnJUUixDLeMVtoVyyOii0mIOGC0g4ry2CQO9GOoTAxn0aWcndkaCgTDVk0xyfykSqqVsEE165nUULm3bsdQASc_q2v-CpQmVnNgc/s640/14522618_10210044275970659_579243696_o+%25281%2529.jpg" width="360" /></a></div> Najpierw zgubiłam samochód na parkingu podziemnym - co mnie podkusiło żeby tam parkować? Specjalnie zatrzymałam się obok myjni, żeby mieć jakiś punkt odniesienia. Po kilku minutach coraz bardziej histerycznego wypatrywania Audinki zorientowałam się, że jestem poziom niżej w budynku. Potem - typowe - tak strasznie uważałam, żeby nie zarysować stojącego obok mnie pięknego, błyszczącego z nowości Golfa, że wycofałam ostrożnie ze swojego miejsca, po czym koncertowo przypieprzyłam bocznym lusterkiem o słup. Metafora mojego życia...

Antybiotyk i urwane lusterko. A czy twoje bakterie są z ciebie zadowolone?

Wie pani, teraz wlaśnie taki wirus szaleje po Gdyni, wszystkich po kolei łapie. Jak się do jutra pani nie poprawi, to proszę zacząć brać ten...

MP w duathlonie - Rawa Mazowiecka 2016

To był dziwny tydzień. Najpierw w środę mój piękny, od wielu tygodni zieloniutki plan treningowy zaliczył pierwszy od długiego czasu error. Wypoczęłam jeden dzień i w czwartek byłam już gotowa do akcji. Rano pływanie, wczesnym popołudniem zakładka rowerowo-biegowa. Nie byłoby w niej nic specjalnego gdyby nie fakt, że wybrałam debilnie złą trasę, przez co całkowicie popsułam sobie przyspieszenia (i humor). Do tego wszystkiego moje wnętrzności, które przez ostatnie 2-3 tygodnie przeżywały najlepszy czas w swoim-moim życiu, zaczęły mnie znowu boleć i nie wiedziałam co jest grane. W każdym razie to nie był trening zrealizowany tak jak lubię, czyli idealnie. W piątek jeszcze jedno, ostatnie w tym tygodniu pływanie i po południu ruszyliśmy do Warszawy. A potem się przeziębiłam, bo skuszona ciepłym wieczorem zostawiłam otwarte okno na noc i spałam bez kołdry. W środku nocy obudziłam się zamarznięta i z bolącym gardłem. Brawo ja.<br /> W sobotę pół dnia przespacerowałam po mieście, a pół przeleżałam plackiem, zastanawiając się, czy przezięb łaskawie mi przejdzie. Nie przeszedł, ale się nie pogorszył (dopiero dziś owszem). W każdym razie w ogóle się nie czułam na ściganie i szczerze mówiąc starałam się jak najmniej o tym myśleć, żeby się na to nie nakręcać. W końcu przyjechałam do Warszawy po to, żeby wziąć udział w w zawodach.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbm53Gt7vyIjLOGd3w-wv_upOJg3XMVn5cstV0yZ2tDYdiE7ahMQiXCFsQOPAVvzcnm5OxTUE-Bv7268uf1RbnG6fHgONMCo6UYRPvp9BvqCvpEQ1LHJiprnOQLo_QYLZG0mEWTNZXyUU/s1600/IMG_8282.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbm53Gt7vyIjLOGd3w-wv_upOJg3XMVn5cstV0yZ2tDYdiE7ahMQiXCFsQOPAVvzcnm5OxTUE-Bv7268uf1RbnG6fHgONMCo6UYRPvp9BvqCvpEQ1LHJiprnOQLo_QYLZG0mEWTNZXyUU/s640/IMG_8282.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <br /> <br /> No więc wzięłam i nie żałuję, bo to były bardzo wartościowe zawody. Ścigałyśmy się na dystansie 5.5 km biegu, 25 km na rowerze i 2.7 km biegu. Po pierwszej części miałam niestety prawie minutę straty do prowadzącej grupki, którą puściłam po około 2 kilometrach. Szkoda, zwłaszcza że w zeszłym roku o tej porze byłam w stanie bez większego problemu pobiec piątkę w takim tempie. No ale wtedy zdecydowanie mniej pływałam... Zawsze jest coś za coś i jak zwykle trudno mi to przyjąć na klatę, bo chciałabym władować do kalendarza trening pływacki z pływakami, trening biegowy z biegaczami i jeszcze pojeździć z kolarzami i nie tylko to wszystko wytrzymać, lecz także czerpać z tego korzyści.<br /> Na rowerze odrobiłam tę minutę, ale dopiero na drugiej pętli, po jakichś 15 kilometrach. Zakładałam że dogonię pierwszą grupę, choć nie miałam pojęcia, jak szybko dziewczyny tam jadą. Jak zorientowałam się, że te kilka osób przede mną to właśnie mój cel, przycisnęłam naprawdę mocno. Dojechałam z wyplutymi płucami, spojrzałam na pulsometr: 183. No to teraz choć chwilę odpocznę, pomyślałam sobie. Nie pomyliłam się, bo za chwilę miałam tętno w okolicy 145... Uśmiechnęłam się sama do siebie i po kilku minutach byłam gotowa jechać dalej. Wyszłam mocno do przodu, moje koło przytrzymała późniejsza zwyciężczyni, za którą dojechała reszta grupy. Kilka minut później, już na końcówce, dojechała do nas jeszcze jedna zawodniczka i do strefy przyjechałyśmy wszystkie razem.<br /> W drugim biegu najfajniejsze było to, że był krótki. Niestety nawet ten fakt nie spowodował, że byłam w stanie biec szybciej lub chociaż równie szybko niż na pierwszym odcinku - ta umiejętność jeszcze bardzo u mnie kuleje. Tak czy owak ukończyłam Mistrzostwa Polski w duathlonie na piątej lokacie, z niecałą minutą straty do pierwszego miejsca (ciasno było!). Oczywiście zachwycona tym rezultatem nie jestem, ale cieszę się, że dałam z siebie tyle, ile mogłam dać. Kontakt z czołówką (a potem gonienie jej na rowerze), bezpośredniość rywalizacji i brak duszącej kolki (jejejejejeje!) pozwoliły mi na to, żeby chwilę za metą, gdy usiadłam sobie na ławce, spłynąć z niej z rozkoszą na trawę i tam pozostać "oby jak najdłużej". Dzisiaj wszystko mnie boli, a to naprawdę rzadkość po zawodach. Bolą mnie nawet przedramiona i piszczele.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGU_TURmgVq2b-qJ24b8D8QumJm90Xkp1J22CssTVZF9i2AOcopbijf65ZUgobVFdEa-WYieFMVE_ty3Nisyozh7WiQh0UgaUjr0oGzqa2-yzMBSOf2yI8PiofaZ8uWar-t07cXivSCWM/s1600/IMG_8544.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGU_TURmgVq2b-qJ24b8D8QumJm90Xkp1J22CssTVZF9i2AOcopbijf65ZUgobVFdEa-WYieFMVE_ty3Nisyozh7WiQh0UgaUjr0oGzqa2-yzMBSOf2yI8PiofaZ8uWar-t07cXivSCWM/s640/IMG_8544.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Na koniec jeszcze słowo o organizacji zawodów, niestety tym razem nieprzychylne. To bardzo miła impreza w fantastycznym miejscu, jednak jest w niej dużo do poprawy. Mam na myśli przede wszystkim biuro zawodów oraz zabezpieczenie trasy i strefy zmian. Wydawanie pakietów trwało rekordowo długo i było procesem wyjątkowo nieskoordynowanym. Reakcja dziewczyn z biura zawodów na niecierpliwość zawodników - "biuro było czynne od siódmej!" - tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że niebardzo wiedzą co robią. Stanie pół godziny w kilkuosobowej kolejce jest do wybaczenia, ale samochody na trasie to już poważniejsza sprawa (za naszą grupą rowerową przez kawałek trasy jechał tir). Na niezabezpieczenie strefy zmian też mam niestety uczulenie. Jestem przekonana, że gdyby któryś rower spodobał mi się bardziej niż mój własny, to nie miałabym żadnego, absolutnie żadnego problemu żeby z nim wyjść w dowolnym momencie trwania imprezy. To wszystko są błędy bardzo poważne, ale stosunkowo łatwe do naprawienia, więc mam nadzieję, że w przyszłym roku pod tymi względami będzie już w porządku.<br /> <br /> Wygląda więc na to, że sezon multisportu był dla mnie w tym roku rekordowo obfitujący w starty - zaliczyłam 7 startów w triathlonie, 2 starty w duathlonie, 1 start w Open Water. A to jeszcze nie koniec, bo choć raczej żadnego triathlonu ani duathlonu nie wymyślę (a tym bardziej open water, he he), to zamierzam jeszcze pobiegać, popływać i... zobaczymy co się da zrobić, ale do pojeżdżenia jestem zawsze pierwsza, o ile nie jest to jeżdżenie na rowerze górskim. MTB to moja osobista porażka - nawet super rower z pełnym zawieszeniem (Giant Anthem 27.5 3) i mieszkanie obok przepięknego Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego nie były w stanie przekonać mnie do zalet jazdy na "góralu". Wiem że tych zalet jest naprawdę dużo, ale jestem jednak człowiekiem szybko mijających kilometrów (mistrzynią prostej, tak tak) i wsiadanie na rower górski szybko wyprowadza mnie z równowagi (I TO JAK BARDZO DOSŁOWNIE...).<br /> <br /> A przede wszystkim cały sezon startowy upłynął mi jak do tej pory bez większych przeszkód zdrowotno-kontuzyjnych. Kilka dziwnych urazów i przeciążeń udało mi się ubijać w zarodku (w tym ITBS, haaa!), podobnie jak niespodziewane bomby i gwaltowne przeziębienia. I oby tak było dalej :)<br /> <br />

MP w duathlonie - Rawa Mazowiecka 2016

To był dziwny tydzień. Najpierw w środę mój piękny, od wielu tygodni zieloniutki plan treningowy zaliczył pierwszy od długiego czasu error. ...

Roztrenuję się na emeryturze

<div style="text-align: justify;"> W ubiegłą niedzielę brałam udział w duathlonie w Przodkowie na dystansie 5 km biegu, 18 km na rowerze i 2.5 km biegu. Impreza była ogólnie świetna - na pewno będę stałą bywalczynią na zawodach organizowanych przez ekipę 3athlete. Sam mój występ miał dla mnie słodko-gorzki smak, choć biorąc pod uwagę ilość wygranych przeze mnie słodyczy, powinien mieć jednak głównie słodki ;-) Na rowerze jak zwykle było OK, na biegu brakowało mi możliwości wyzerowania się z zapasów sił i mocy - czyli też jak zwykle. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqfSWJL9SgMzomKBuOqWugMhfSpclOCETA8gQ__-nQXY0VmxJJQLstSwu5LvQJ45ZNwVx0txRPQOpiYFkATUsBk_ProjYjvEIfbYL21pVaBsuhYLBu_4Wf4B9NOKZpVvh9zU3Cmm3zZjA/s1600/przodko.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="446" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqfSWJL9SgMzomKBuOqWugMhfSpclOCETA8gQ__-nQXY0VmxJJQLstSwu5LvQJ45ZNwVx0txRPQOpiYFkATUsBk_ProjYjvEIfbYL21pVaBsuhYLBu_4Wf4B9NOKZpVvh9zU3Cmm3zZjA/s640/przodko.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCBmjXo62Ccfi16C65ritmLhyphenhyphenHodwnch2RXW7r21RzrLYYJNs8OIni8LdGM3N6icntp2phBkQ8D3S6bxaIcf_tNeJDtuNaIlxxaev3Do0_LEO2oVtVMJJ7vLP2N9IL5REOTNt3xW06l_o/s1600/przodk.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCBmjXo62Ccfi16C65ritmLhyphenhyphenHodwnch2RXW7r21RzrLYYJNs8OIni8LdGM3N6icntp2phBkQ8D3S6bxaIcf_tNeJDtuNaIlxxaev3Do0_LEO2oVtVMJJ7vLP2N9IL5REOTNt3xW06l_o/s640/przodk.png" width="436" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ALE! To wprost niebywałe, jakim jestem osłem. Na początku sezonu dwa razy popełniłam dokładnie ten sam błąd: po zawodach w niedzielę poszłam w poniedziałek na trening do pływaków. Pływało mi się oczywiście całkiem nieźle, choć trochę w trybie "YOLO, to tylko półtorej godziny, przeżyję!", ale od wtorku zaczynała atakować mnie bomba-gigant. W praktyce to oznacza, że jak płynęłam, to zastanawiałam się, czy mięsień łopatkowy już oddzielił mi się od kości czy dopiero zamierza to zrobić, a jak miałam wywlec się potem na rozjazd na rower, to leżałam na wznak na wyrze i miałam nadzieję, że tym razem rower zrobi się sam. I wiecie co zrobiłam w poniedziałek w tym tygodniu? TAAAAAAAK!!!! <i>Przecież czuję się tak fantastycznie, przecież po powrocie z zawodów już tylko spacerowałam z psami i odpoczywałam, przecież się nawet wyspałam</i>, bla bla bla. Trening w poniedziałek rano nie był jakiś hardkorowo mocny, choć średnie tętno miałam jak na siebie bardzo wysokie. We wtorek rano na widok trzydziestu setek rozpisanych na tablicy zrobiło mi się trochę niemrawo (mimo że zaczynam się już do nich przyzwyczajać), ale trening wszedł całkiem gładko. Wróciłam jednak do domu bardziej zmęczona niż przypuszczałam i wtedy nastąpił ten niezręczny moment, kiedy jest ósma rano, a ja się czuję jak po całym dniu przerzucania węgla łopatą. I że do tego jest mi strasznie zimno, ale to akurat towarzyszyło mi już od sobotniego wieczoru, kiedy to lato zostało zastąpione gwałtowną jesienią.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No a potem już poszłoooo... Zanim wyszłam na popołudniowy, niedługi rozjazd na rowerze, trzy razy próbowałam się zdrzemnąć, ale byłam tak zmęczona, że mi to nie wyszło. W końcu wypełzłam z domu z rowerem pod pachą i w gruncie rzeczy, jak na moje wcześniejsze samopoczucie, całkiem dobrze mi się jeździło. Za to po powrocie nastąpiła bomba ostateczna. Pierwszy raz odkąd tu mieszkamy, rozłożyłam łóżko w dużym pokoju (wcześniej nie wiedziałam, czy to w ogóle da się zrobić), założyłam na siebie dwa swetry i schowałam się pod grubym kocem. To już była ta faza, kiedy boli mnie ubranie i zastanawiam się, czy psy nie mogłyby być tak miłe, żeby wytrzymać z wyjściem na dwór do rana. Byłam już niemal pewna, że napadła mnie jakaś wstrętna grypa. LECZ NIE! Spałam 12 godzin i życie powróciło. Co prawda na środę komisja trenerska ( :) ) zarządziła brak trenowania, ale już od połowy dnia czułam, że jest OK i coś bym połupała. Podstępne to wszystko bardzo. Ale już wiem, że w najbliższy poniedziałek, choćbym nie wiem jak bardzo czuła się świeża i rześka po starcie w Rawie Mazowieckiej, pójdę sobie popływać sama. Muszę tylko pamiętać, żeby wyłączyć budzik, który dzwoni każdego dnia roboczego o 4:30, bo jak już niechcąco wstanę, to końmi nie zatrzymają.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc jednak bomba, nie grypa. Można haratać dalej :-)</div>

Roztrenuję się na emeryturze

W ubiegłą niedzielę brałam udział w duathlonie w Przodkowie na dystansie 5 km biegu, 18 km na rowerze i 2.5 km biegu. Impreza była ogólnie ...

Wszystkim coś przeszkadza w geście braci Brownlee

<div style="text-align: justify;"> Kto oglądał wyścig poprzez relację na żywo, a zaczynała się ona o 23:30 czasu polskiego, pewnie miał noc z głowy - kto by zasnął po takich emocjach? Sądzę że starcie najlepszych triathlonistów o miano tegorocznego mistrza świata przejdzie do historii dyscypliny jako jeden z najbardziej emocjonujących wyścigów. Nagranie z ostatnich kilkuset metrów rywalizacji obiega internet od wczorajszego poranka. Wszystko za sprawą incydentu, którego głównymi bohaterami stali się bracia Brownlee. W 2:40 zaczyna się kulminacja, ale polecam obejrzeć całe to wideo dla lepszego oglądu sytuacji:</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/5Awns29sZEs/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/5Awns29sZEs?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Co się stało? Cóż, bomba nie wybiera, a tym razem trafiło na Jonnego Brownlee, srebrnego medalistę olimpijskiego z Rio de Janeiro i brązowego z Londynu. Młodszy z najbardziej utytułowanych braci w triathlonie postawił wszystko na jedną kartę. Trudno mu się dziwić - tylko zwycięstwo w wyścigu w Cozumel zapewniało mu tytuł mistrza świata ITU. Był też drugi warunek - Mario Mola, lider rankingu, musiałby znaleźć się najwyżej na piątej lokacie (SPOILER: i był właśnie piąty!). Brownlee leciał jak wściekły od samego startu, a kiedy zorientował się, że mimo mocnego tempa biegu wciąż ma niechciane towarzystwo, zdecydował się na ostateczny atak i jeszcze przyspieszył. A mial przed kim uciekać - Henri Schoeman, który do tej pory wytrzymywał tempo Brytyjczyków, to groźny przeciwnik. W zakończonych niedawno igrzyskach błysnął niesamowitą formą i zdobył brązowy medal, ustępując tylko Alistairowi i Jonnemu Brownlee. A więc Jonny ruszył z kopyta i... starczyło mu paliwa aż do kilkuset metrów przed metą. Co się działo dalej, to już widzieliście na filmie.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> No i teraz przechodzimy do rzeczy. Wielu kibiców zachwyca się wspaniałym gestem Alistaira w stosunku do brata, jednak niemal każdy ma jakieś obiekcje w stosunku do całej tej sytuacji. Jakie i dlaczego są niesłuszne, postaram się wyjaśnić z perspektywy zawodniczo-dziennikarskiej.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Na początek tylko drobne uściślenie techniczne dla tych, którzy twierdzą, że starszy brat heroicznie zrezygnował ze zwycięstwa w finale Pucharu Świata. Zwycięstwo zawsze smakuje doskonale, nawet dla tak niemożliwie utytułowanego zawodnika jakim jest Alistair Brownlee, dwukrotny mistrz olimpijski. Śmiem jednak przypuszczać, że w Cozumel Ali nie zamierzał wygrywać ze swoim bratem - to młodszy z nich miał realną szansę na zdobycie mistrzostwa świata, a to, czy Alistair zająłby w tej rywalizacji drugie czy dwudzieste miejsce, nie zmieniłoby wcale jego sytuacji. Zatem i tak od początku w tej dwuosobowej drużynie wszystko było "ustawione" pod Jonnego. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No to teraz mogę przejść już do omawiania obiekcji, wątpliwości i oburzeń internautów ze sportowego światka.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>1. ITU jest głupie: dlaczego nie zdyskwalifikowano braci?!</b></div> <div style="text-align: justify;"> To bardzo proste - w przypadku triathlonu na dystansie olimpijskim ITU zabrania przyjmowania pomocy z zewnątrz. Drugi zawodnik nie jest "zewnętrzem". Co więcej, nie trzeba być sokolim okiem żeby dostrzec, że triathlon w tej formule to od początku do końca strategiczna gra zespołowa.<br /><br /><i><b>EDIT 21.09.2016:</b> Moją tezę potwierdziła Sędzina ITU z jury wyścigu w Cozumel. Odrzucenie protestu Hiszpanów wynikało z poniższego punktu w regulaminie:<br /></i><br /> <i>APPENDIX K: PENALTIES AND VIOLATIONS:</i><br /> <i>page: 179</i><br /> <i>rule:</i><br /> <i>7. Accepting assistance from anyone other than a Technical Official, race official or other athlete.</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>2. Federacja Hiszpanii jest głupia: dlaczego wnieśli protest przeciwko braciom?</b></div> <div style="text-align: justify;"> To nie jest tak, że bezduszni, nieempatyczni Hiszpanie nie docenili ładnego braterskiego gestu. Jednak gdyby Jonathan Brownlee nie ukończyłby rywalizacji w Cozumel, drugi z ich zawodników, Fernando Alarza, wskoczyłby na podium o stopień wyżej - zostałby wicemistrzem świata w triathlonie. Nic dziwnego, że narodowy związek dba o interes swojego zawodnika - tak powinno być wszędzie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>3. Alistair Brownlee jest głupi: od pomagania są służby medyczne i wolontariusze!</b></div> <div style="text-align: justify;"> Szczerze mówiąc na tę obiekcję nie mam zbyt szerokiego komentarza, bo wydaje mi się on krytyką dla sztuki krytykowania. Mogę tylko powiedzieć, że sam Alistair przyznał, że nie zastanawiał się zbyt wiele, kiedy dobiegł do słaniającego się na nogach brata - po prostu złapał go za fraki i doholował do mety.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>4. Jonathan Brownlee jest glupi: zawodowy sportowiec doprowadził się do takiego stanu?!</b></div> <div style="text-align: justify;"> Tego typu komentarze chyba najbardziej mnie zadziwiają. Wyczynowcy wkładają dużo pracy w to, żeby potrafić się tak wyzerować. Nie jest łatwe napieranie do przodu pomimo sygnałów organizmu, który dosłownie wrzeszczy, że zaraz nastąpi ogólnoustrojowa katastrofa. Podczas ekstremalnego wysiłku umysł wysyła do ciała szereg ostrzeżeń, które mają spowodować, że zawodnik się zatrzyma - stwierdzi że gra nie jest warta świeczki, że za bardzo boli, że po co mu to i takie tam. A niemal wszystko z wyżej wymienionych jest złudzeniem. Jeszcze raz powtórzę, umiejętność doprowadzenia się do takiego stanu w przypadku sportowca tej klasy to niełatwa sztuka - większość z nas wymiękłaby, gdyby zafundowała sobie 60% intensywności tego wysiłku.</div> <div style="text-align: justify;"> Na pocieszenie dla krytyków dodam jednak, że Alistair też twierdzi, że jego brat jest głupi. W wywiadzie po zawodach powiedział, że Jonny wybrał strategię szaleńca albo nie wybierał żadnej, bo mógł wygrać ten wyścig w łatwy sposób, nawet gdyby truchtał.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>5. Henri Schoeman jest głupi: nie było mu nieswojo cieszyć się na mecie?</b></div> <div style="text-align: justify;"> Dla reprezentanta RPA zwycięstwo w Cozumel było pierwszym triumfem w cyklu Pucharu Świata. Dlaczego miał się z tego nie cieszyć? Rozegrał wyścig świetnie taktycznie, długo utrzymywał tempo braci Brownlee, pomimo niesprzyjających warunków atmosferycznych (35 stopni ciepła!) wytrzymał w dobrym zdrowiu do samej mety. Ja rozumiem, że mogłoby mu być głupio się cieszyć ze zwycięstwa, gdyby jego bezpośredni rywal na trasie wpadł pod samochód i zginął. Wówczas byłoby to być może zwycięstwo z przypadku, i to nieszczęśliwego. Ale Jonnemu nic strasznego się nie stało, nic mu nie urwało i nie umarł, "jedynie" zaliczył bombę tysiąclecia. To wciąż uczciwa rywalizacja - dwóch zdrowych, silnych chłopaków w świetnej formie, z których jeden przeliczył swoje możliwości i organizm odmówił mu w końcu posłuszeństwa. Standard, tylko nie zawsze wizualizowany w tak widowiskowej formie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ufff, to by było chyba na tyle. Więcej dziwnych komentarzy nie widziałam, choć przyznaję, że nie starałam się ich specjalnie szukać. Na te, które opisałam w powyższym tekście, trafiłam raczej na zasadzie "co się zobaczyło, tego się nie odzobaczy" :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_ldM62mT81-7NK3pwbm7_JMwscT3Jq-gbEErOM4kjKKNqG3cUk8s250y7_5sOZlV43YHcayzCjoIhaUdY4hiOclqR3d6ldHlV0FVh9NeKf1f1YriTjkgKDrnPWQCEJB72vltPNEPhy9E/s1600/browners.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_ldM62mT81-7NK3pwbm7_JMwscT3Jq-gbEErOM4kjKKNqG3cUk8s250y7_5sOZlV43YHcayzCjoIhaUdY4hiOclqR3d6ldHlV0FVh9NeKf1f1YriTjkgKDrnPWQCEJB72vltPNEPhy9E/s640/browners.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Wszystkim coś przeszkadza w geście braci Brownlee

Kto oglądał wyścig poprzez relację na żywo, a zaczynała się ona o 23:30 czasu polskiego, pewnie miał noc z głowy - kto by zasnął po takich ...

Jak normalny człowiek

Jak można było się spodziewać, cykl dziesięciu wpisów o wydarzeniach w Rio trochę się rozpierzchł, to znaczy jak zwykle nie starczyło mi determinacji żeby dokończyć jakąkolwiek serię wpisów. Podobnie było z cyklem o zakupie samochodu i pewnie wieloma innymi, o których w tym momencie nawet nie pamiętam. No cóż, mówi się trudno. W stylu pracy wciąż jestem bardziej artystą niż rzemieślnikiem, choć profesor na ostatnim roku studiów wpajał nam, że musimy umieć nie czekając na wenę, tworzyć coś technicznie dobrego i przyjemnego w odbiorze. Koniec końców z przedmiotu prowadzonego przez profesora dostałam swoją jedyną na uczelni piątkę z wykrzyknikiem, więc pozwalam sobie przynajmniej tu, na blogu, osiąść na laurach i rozpieszczać się w ten sposób, że piszę co chcę i kiedy chcę.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf4I64nuS_QVgbGUfiz5L6OQ0nohEdkx-zNtsxJeUcCCz0SaFsv_TqWftkH7cjjaCBGaXoYUxTfbZkiX8DsaazN8-OqfFhsQETKbOgDwmgo2B1Chqr3EF8SWL0OrfiSTmEH6AX3NSS4dE/s1600/fot2.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="556" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf4I64nuS_QVgbGUfiz5L6OQ0nohEdkx-zNtsxJeUcCCz0SaFsv_TqWftkH7cjjaCBGaXoYUxTfbZkiX8DsaazN8-OqfFhsQETKbOgDwmgo2B1Chqr3EF8SWL0OrfiSTmEH6AX3NSS4dE/s640/fot2.png" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Jakiś czas temu niepostrzeżenie okazało się, że po jednym świetnym dniu nastał kolejny, który również mogłam nazwać w taki sposób. A potem jeszcze jeden i jeszcze… Tak strasznie długo na to czekałam, a powoli staje się to regułą i oby tak było już zawsze. Oczywiście że wciąż się boję, ale coraz częściej udaje mi się nie martwić na zapas (z natury jestem pesymistką, więc rzecz jasna bez przesady), nie widzieć przyszłości w czarnych barwach, nie mieć wyrzutów sumienia z powodu jakichkolwiek objawów dobrego samopoczucia. Jak dobrze zdać sobie sprawę z tego, że większość doczesnych zmartwień nie jest w ogóle żadnym zmartwieniem i jak dobrze nie być wobec nich bezradnym.<br /> <br /> Ostatnie lata mojego życia nie wyglądały wesoło, zdążyłam już wyrzec się poszukiwania tak-po-prostu-szczęścia. Zdążyłam zapomnieć, jak to jest po prostu chwytać dzień, w pełni oddać się czemuś co daje mi radość. Chciałam jedynie, żeby nie było tak beznadziejnie źle albo... po prostu przetrwać. Stan psychofizycznej równowagi nie jest łatwy do osiągnięcia, ale zdecydowanie warto na niego poczekać. Życie zaczyna mi powoli sprzyjać, zupełnie tak, jakby ktoś na górze nade mną czuwał. No właśnie, a ja wiem, że czuwa.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ2IU_WYzlBRe0FexcW381lh9bK1GXtKPSnK1GGKP1VFFFkVZGXx2ouS2HBSkXQet5VfoDP_f7DqoCgGJOfoVv_JUpTA-g0_Y2HQKsO6DQ-8KbzkxvGGJctZlywzbFv_oiHPVgm-B0nko/s1600/fot1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ2IU_WYzlBRe0FexcW381lh9bK1GXtKPSnK1GGKP1VFFFkVZGXx2ouS2HBSkXQet5VfoDP_f7DqoCgGJOfoVv_JUpTA-g0_Y2HQKsO6DQ-8KbzkxvGGJctZlywzbFv_oiHPVgm-B0nko/s640/fot1.png" width="640" /></a></div> <br /> <br /> No a jeśli chodzi o sporty...<br /> W ostatnich czasach moje trenowanie przechodziło fazy kopania się z koniem, rzeźbienia pomimo wszystko, zaginania czasoprzestrzeni i prób przechytrzenia swojego organizmu. Wreszcie zaczyna się to zmieniać. Przede wszystkim wygląda na to, że w mojej głowie przeskoczyła jakaś zapadka, która - zmieniając tak naprawdę niewiele - zmieniła chyba wszystko. I znowu wszystko było efektem pomyślnego zbiegu okoliczności.  Mówiąc konkretniej, zrobiłam pierwszy w życiu (!!!) trening biegowy, podczas którego nie bolały mnie wnętrzności, i to był zdecydowanie najlepszy, najszybszy trening biegowy w moim życiu, podczas którego czułam się tak, jak chciałabym się czuć. Potem zrobiłam kilka badań, z których według lekarza nie wyszło nic, a według mnie dzięki nim niemal wszystko stało się jasne. Nie chcę jeszcze zapeszać, ale to że jestem w stanie wreszcie zrobić trening wtedy kiedy chcę, a nie wtedy, kiedy pozwala mi na to mój brzuch, jest dla mnie prawdziwym przełomem. A już przestałam nawet go oczekiwać. Stwierdziłam, że może tak po prostu musi być. Jednocześnie wiedziałam, że jeśli cokolwiek kiedykolwiek ewentualnie (...) mogłoby spowodować, że przestanę się cieszyć sportem, to właśnie cierpienia, jakie fundują mi moje własne flaki. Ktoś kto nie odczuł tego na własnej skórze, nie będzie wiedział o co chodzi, i bardzo mu tego zazdroszczę. Dopiero teraz jestem w stanie potwierdzić na sto procent to co przypuszczałam - ból ciężkiego treningu w porównaniu z bólem treningu połączonym z TYM to miłe łaskotanie po płuckach. Już znam skądś te daleko idące wnioski, bo pamiętam co się działo, kiedy jeździłam na swojej pierwszej szosówce. Miałam na niej takie problemy z dobraniem siodła, że ludzie wokół mnie łapali się za głowę i nie wiedzieli o co mi właściwie chodzi. Myśleli że przesadzam, bo przecież wszystkich tyłek boli po długich jazdach, a przez to czułam się jak ostatni mięczak. Wyjeżdżałam na trasę 100 albo 150 kilometrów i od dwudziestego płakałam z bólu. Zakładałam podwójne spodenki z wkładkami albo zdejmowałam skarpetki i rękawiczki i układałam je w kolarskich gaciach. I wciąż płakałam z bólu, bo to pomagało na dziesięć minut. I też, po przetestowaniu chyba z piętnastu różnych siodełek i po przejściu dwóch profesjonalnych bikefittingów, jak już wszyscy załamali ręce nad moim wymysłem, sama doszłam do rozwiązania problemu. Miałam po prostu za długą ramę, której w żaden sposób nie dało się ustawić pode mną tak, żebym nie spadała w stronę kierownicy. Odkąd jeżdżę na nowym rowerze, ból "siedzenia" wciąż oczywiście występuje, ale to jest normalny, stabilny ból, który rzeczywiście uznaję za część tej dyscypliny. Różnica jest gigantyczna. Widocznie historia powtarza się także w kontekście wnętrzności. Na rozwiązaniu tego problemu zależało mi i zależy jak na mało czym. Może kiedyś i na ten temat rozpiszę się bardziej szczegółowo... O ile starczy mi weny i determinacji.

Jak normalny człowiek

Jak można było się spodziewać, cykl dziesięciu wpisów o wydarzeniach w Rio trochę się rozpierzchł, to znaczy jak zwykle nie starczyło mi det...

Dzień dobry roku szkolny w chlorze! + Litania do ogarnięcia się

Wyobraźcie sobie, że jesteście dzieciakami w okresie wczesnej podstawówki i jak typowe dzieciaki (mam nadzieję że również te obecne) lubicie spędzać popołudnia na podwórku. No więc wychodzicie i najpierw gracie z paczką znajomych w klasy, a potem w gumę. Zdążyliście się już spocić, ubrudzić i zgłodnieć, a tu ktoś proponuje Wam, żeby jeszcze pojeździć na rolkach. Po solidnej jeździe, kiedy nogi wchodzą Wam już... wiadomo w co, kierujecie się już do domu, a tu koleżka z osiedla przemyka Wam przed nosem na rowerze i proponuje wspólne śmiganie po osiedlu. Czy jakiekolwiek dziecko w tym momencie oleje taką okazję, powie że jest już zmęczone i że woli iść do domu pooglądać telewizję? ŻADNE!!! Wypruje z siebie ostatnią kroplę potu, spali wszystkie kalorie świata i będzie spało potem choćby w ubraniu i bez umycia zębów, ale takim atrakcjom na pewno nie odmówi.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKc1SJionrw1ZEKbcsdg0qWEN1mBheGcrSi964Jg8Jl0qKHAiN1kIOcaPu0r1jfG917S3ESAFi3ylA6WhXX4Qw8ywJdliZ07XmQxJ3jlDj4bCjaEZasmBsNfTQvaF69Y43GXHG7_I7KjM/s1600/IMG_5485.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKc1SJionrw1ZEKbcsdg0qWEN1mBheGcrSi964Jg8Jl0qKHAiN1kIOcaPu0r1jfG917S3ESAFi3ylA6WhXX4Qw8ywJdliZ07XmQxJ3jlDj4bCjaEZasmBsNfTQvaF69Y43GXHG7_I7KjM/s640/IMG_5485.JPG" width="498" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Poszłam na taras pracować, ale oczywiście zasnęłam. Potem przeniosłam się w cień i zasnęłam, a potem poszłam na słońce i zasnęłam.Chyba tytuł pracownika miesiąca nie będzie mi dany. Nigdy :)</td></tr> </tbody></table> <br /> No więc ja się czuję bardzo podobnie odkąd trenuję z pływakami. To będzie mój trzeci pełny sezon trenowania pływania, pierwszy w tak mocnej grupie. Spłynęło na mnie to błogosławieństwo, po którym spodziewałam się tak potwornego hardkoru fizyczno-psychicznego, że mogłam dać się zaskoczyć wyłącznie pozytywnie. Przez całą ubiegłoroczną zimę solidnie pracowałam na to, żeby nie dać się "złamać" pływacką objętością i muszę stwierdzić, że choć trenerem byłabym okropnym, to jednak czasem jakąś tam intuicją w takich sytuacjach się wykazuję. Znaczy się: wyszło mi to. Ale to akurat drobiazg. Najważniejsze jest to, że na tych treningach bawię się absurdalnie dobrze.<br /> <br /> To brzmi dość dziwnie w przytoczonym kontekście, zwłaszcza jeśli dodam do tego okoliczności przyrody w postaci faktu, że nie pływam jeszcze nawet jak słaby pływak. 25-metrowy basen, gdzie na pięciu torach pływa po około 4-6 osób wygląda tak, jakby wrzucono tam bombę - tego na 50-tce się nie uświadczy, a fale w Zatoce Gdańskiej to przy tym pikuś. Jednak, paradoksalnie, specyfika treningów pływackich oraz to, że moja grupa prawdopodobnie, gdyby chciała, wyprzedzałaby mnie na zadaniach żwawym glaichem, jest dla mnie bardzo pomocna. Dlaczego? Głównie ze względu na intensywność zadań. Jakoś tak się sprytnie dzieje, że zazwyczaj zaczynam długie zadanie z przekonaniem, że to będzie całkiem miłe pływanie. W połowie zaczynam zastanawiać się, czy przypadkiem nie zaczęłam odrobinę za mocno, a niedługo później już odliczam do końca. Na ostatnich odcinkach już wszystko mnie boli i piecze, ale - jako że to końcówka - mobilizuję się do tego, żeby nie zwalniać. Poza tym wtedy działam już na fali endorfin, a to, jak wiadomo, zmienia wszystko. Do tego dochodzi jeszcze ambicja w postaci "Dorwę Waaaas!!!", która powoduje, że "spokojny trening" nie dla każdego na moim torze oznacza to samo... ;-) Widać to zwłaszcza na odcinkach na samych nogach. Przed dołączeniem do klubu nie spodziewałam się, że w ogóle można pływać tak długo i tak mocno na samych nogach. A przy tym wszystkim jest to zupełnie niezobowiązująca gonitwa na wyplucie płuc, to znaczy wiem, że jeśli jednak zostanę daleko w tyle i dostanę potrójnego dubla (to się zdarza), to nie ma paniki, bo ekhm, nie jestem tu faworytem ;-) To ciekawe, bo codzienne masakrowanie się pływaniem przychodzi mi zupełnie bezstresowo, z kolei przed bardzo mocnym treningiem biegowym potrafię denerwować się dniami i nocami.<br /> <br /> Poza tym to uczucie, kiedy o 7:15 wychodzę z basenu i wiem, że to będzie dobry dzień, że jestem o krok bliżej do swojego celu, jest po prostu bezcenne. Strasznie mnie ekscytuje ta droga. Życzę sobie na początku tego roku szkolnego, żeby przetrwać ten sezon zdrowo i pomyślnie. Wiem że treningi same w sobie, jakie by nie były, nie zmasakrują mnie - jednak to co robię w międzyczasie może mieć kolosalne znaczenie. Już tyle razy sobie obiecywałam, że będę częściej używać rozsądku i dobrze się obchodzić ze swoim organizmem, który jest czasem bardziej wyrozumiały i dzielny niż bym się po nim spodziewała. I jakoś ciągle mi to umyka, bo skoro jest dobrze, to jest dobrze. Dopiero jak już na myśl o półtoragodzinnym rozjeździe na rowerze zaczynam płakać ze zmęczenia, potrafię zrobić rachunek sumienia, a wtedy błędy widać jak na dłoni. Wtedy mogę się tylko stuknąć w łeb i powiedzieć: I co się dziwisz? To co robię jest dla mnie tak zwyczajne i naturalne, że nie zauważam czasem, że dwa razy dziennie piłuję jak wścieklizna, a moje ciało nic za to nie dostaje. Idę rano na basen, łomoczę jeden z najlepiej zapamiętywalnych treningów w życiu :-), a kilka godzin później idę biegać na stadion, żeby zrobić trening progowy, który też nie należy do łatwych (delikatnie mówiąc). A potem stwierdzam, że skoro tak gładko weszło, to przecież nie muszę się ani wyspać, ani dorzucić sobie gratisową porcję wysokiej jakości paliwa, a w sumie to nic się nie stanie, jak zaraz pojadę rowerem 20 km do Gdańska i z powrotem, pójdę z psami na długi spacer i posprzątam mieszkanie. Wciąż trochę mentalny beton. Ale niech to publiczne wyznanie grzechów będzie dla mnie dodatkową motywacją, żeby jednak się trochę ogarnąć. No bo zależy mi, no!

Dzień dobry roku szkolny w chlorze! + Litania do ogarnięcia się

Wyobraźcie sobie, że jesteście dzieciakami w okresie wczesnej podstawówki i jak typowe dzieciaki (mam nadzieję że również te obecne) lubicie...

Co robi Smoczuś i dlaczego nie zdobywa mistrzostwa świata

Mam super fajnego psa, który wystartował w zawodach <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/07/smok-jest-kujonem-debiut-na-zawodach.html" target="_blank">aż raz</a></b>, nie licząc startu poza konkurencją w Międzynarodowym Pucharze Ras w 2013 roku w Kozienicach. Po niezwykle sympatycznym starcie we frisbee w Sopocie przez chwilę pomyślałam sobie, że skoro było tak fajnie i Smoczysław tak świetnie się bawił, to czemu by nie wygospodarować kilku weekendów na pojeżdżenie z nim na inne imprezy z serii.<br /> Ale już mi przeszło! Zostajemy przy starcie w sopockiej edycji Latających Psów... w lipcu 2017 :-)<br /> <br /> Dlaczego jestem taką wyrodną pańcią i nie daję spełniać się zdolnemu pieskowi w zdobywaniu kolejnych szczebli międzynarodowej kariery? To pytanie pada tak często, że postanowiłam wreszcie to wyjaśnić :-)<br /> <br /> Powodów jest kilka, a sprawa w gruncie rzeczy jest prosta.<br /> <br /> Pierwszy i najważniejszy powód - czas nie jest z gumy. Wiem jak to jest regularnie trenować z psem, bo przecież przerabiałam to z Rastą. Nawet jeśli sam trening trwa półtorej godziny, to kiedy doda się do tego dojazdy, logistykę okołowyjściową i tym podobne, to okazuje się, że robi się z tego pół dnia. Absolutnie nie mam na to czasu, a zazwyczaj też nie miałabym siły. To znaczy <b>teraz </b>wydaje mi się, że miałabym wiele, ale wiem co się stanie, jak wrócę do codziennego pływania, a wracam za dwa dni. Zdecydowanie lepiej pod tym względem wypada trenowanie frisbee, ale...<br /> <br /> Kwintesencją frisbee jest dla mnie freestyle. Konkurencje dystansowe są super fajne, ale jakoś nie wyobrażam sobie jeździć przez całą Polskę po to, żeby porzucać psu dysk w tę i z powrotem. Już w Sopocie patrzyłam z zachwytem i zazdrością na pary, które popisywały się płynnymi układami, świetnym porozumieniem z psem, nowatorskimi sztuczkami i wirtuozerią rzutów. A cóż, freestyle'em się nie zajmę, ponieważ ogarnięcie fajnego układu z psem wymaga już nie tylko czasu, lecz także ogólnego zaangażowania i to nie tylko ze strony człowieka. Przyznam szczerze, że nigdy nie wymagałam od Smoka przeprowadzania jakichś specjalnie skomplikowanych procesów myślowych, więc widzę, jak palą mu się zwoje mózgowe, kiedy nagle zadaję mu jakąś trudną łamigłówkę. To mądry pies, szybko łapie nowe rzeczy, ale czasem przerasta mnie proces wytłumaczenia mu, co właściwie ma zrobić, zwłaszcza jeśli zaczyna się wtedy ze mną głośno kłócić... W jego szczenięcych czasach chodziliśmy regularnie do agilitowego przedszkola i umiejętności (życiowe i sportowe) które tam nabył, wykorzystuje bez problemu do teraz. Bardzo się cieszę, że "zdążyliśmy" z tym - bardzo solidne agilitowe podstawy przydają się nawet w codziennym życiu.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjovpNuR0ZtmPXVLyEcI2UFnfh8R8klwcG_5vDZd0QlixOZeo-RttUT2Xkv3woD8LbdsUMcnfNuMrclOdyCmEu2wiNb-mMDF1LQGXOC7xZNGHO2EUsusdozbaXGgJam-x9cq4pYHGhDOEo/s1600/smoi.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="568" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjovpNuR0ZtmPXVLyEcI2UFnfh8R8klwcG_5vDZd0QlixOZeo-RttUT2Xkv3woD8LbdsUMcnfNuMrclOdyCmEu2wiNb-mMDF1LQGXOC7xZNGHO2EUsusdozbaXGgJam-x9cq4pYHGhDOEo/s640/smoi.png" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Co jednak najważniejsze - jeśli przewodnik rzuca słabo, nie rozgrzeje psa przed rozpoczęciem wykonywania z nim ewolucji itp. - kontuzja gotowa. Niestety psie sporty są strasznie kontuzyjne. Zresztą nie tylko dla psa... Do pomysłu pojechania na frisbee do Warszawy ostatecznie zniechęciło mnie to, kiedy po dwóch kolejnych treningach frisbee Smok nagle ni z tego ni z owego zaczął kuleć. Pies, który <b>nigdy wcześniej </b>nie kulał choćby przez minutę!!! Mogłam się tylko zastanawiać co się stało - może za mało go rozgrzałam, może źle mu rzuciłam, może zbyt gwałtownie zwiększyłam mu częstotliwość "frizbowań"? Wiele pytań, na które poszukiwanie odpowiedzi kosztuje dużo czasu i kombinowania.<br /> <br /> Podsumowując, nie jestem w stanie zaangażować się na tyle, żeby psi sport w moim wykonaniu miał ręce i nogi. A uważam że sens robienia tego jest tylko wtedy, gdy można się w to zaangażować na tyle, żeby satysfakcjonowało to obie strony (psa i człowieka) i co najważniejsze - wtedy, kiedy nie ma ryzyka zrobienia psu krzywdy.<br /> <br /> To jest właściwie temat-rzeka. Przez kilka lat regularnie zajmowałam się psimi dyscyplinami i miałam okazję napatrzeć się na różne podejścia, metody i filozofie prowadzenia psa w sporcie. Z wieloma z nich, powszechnie praktykowanymi, bardzo się nie zgadzam. Bezpieczeństwo i komfort psa w agility czy frisbee to nie jest prosty temat. Sama jestem sportowcem i uważam, że pies który przez wiele godzin tygodniowo robi coś, co nie jest dla niego naturalnym ruchem, powinien być traktowany jak sportowiec wyczynowy. A umówmy się, skakanie za dyskiem, robienie flipów czy bieganie przez 60-centymetrowe przeszkody to <b>nie </b>jest naturalna aktywność dla psa. Samo w sobie oczywiście nie jest to złe - wręcz przeciwnie, jestem wielką fanką psich sportów - jednak obecnie powszechna świadomość na ten temat jest dość kiepska. Z szacunku dla Smoka odpuszczam mu więc tego typu atrakcje i udawanie, że będziemy uprawiać razem jakiś sport na poważnie. Nie kręci mnie robienie czegoś rekreacyjnie, bo nawet wtedy, kiedy przewodnik uznaje coś za niedzielną, niezobowiązującą zabawę w parku, pies bierze to zupełnie na serio. Mówi się czasem że "agility is fun". Może dla człowieka jest to <i>fun</i>, ale dla psa zawsze <i>sport</i>.<br /> <br /> Na szczęście Smok nie ma pojęcia, że wielka kariera przechodzi mu koło nosa. Na brak atrakcji nie narzeka - biega ze mną, spaceruje ze swoim mężem i dziewczyną (to długa historia), pływa w morzu i łapie aportki. I takim wiejskim burkiem zapewne pozostanie :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxwqAavJefOyp7qj57aBm8Xx2v5CNlY2qHjQUDirbszuXIu_o-AFHPJ-zLgZDi7ADGJ9pk_j41d6AS2kRL537HiYME2hVFxgtLhsBxe0-WipeR3-V64GGP6y-irs20cdiG_c5uEAyriOo/s1600/smoczel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxwqAavJefOyp7qj57aBm8Xx2v5CNlY2qHjQUDirbszuXIu_o-AFHPJ-zLgZDi7ADGJ9pk_j41d6AS2kRL537HiYME2hVFxgtLhsBxe0-WipeR3-V64GGP6y-irs20cdiG_c5uEAyriOo/s640/smoczel.jpg" width="640" /></a></div> <br />

Co robi Smoczuś i dlaczego nie zdobywa mistrzostwa świata

Mam super fajnego psa, który wystartował w zawodach aż raz , nie licząc startu poza konkurencją w Międzynarodowym Pucharze Ras w 2013 roku w...

Afera z meldonium ma co najmniej podwójne dno

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuReXZtQuPHN0y5CP0GNVprSvU9GnWmffuWdAIdW8USB8FX1YzLa1SHjg4w07KHQe_bx3osTwZIvDIW11cR0knfdBr6FcGTCz6YeSd-pf-p8rAU59SiPz5ij4Xp4eEPisH-uEb2MZlCpE/s1600/medications-257344_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuReXZtQuPHN0y5CP0GNVprSvU9GnWmffuWdAIdW8USB8FX1YzLa1SHjg4w07KHQe_bx3osTwZIvDIW11cR0knfdBr6FcGTCz6YeSd-pf-p8rAU59SiPz5ij4Xp4eEPisH-uEb2MZlCpE/s640/medications-257344_1280.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Informacja o stwierdzeniu meldonium w organizmie Ivana Tutukina, rosyjskiego triathlonisty, który wygrał tegoroczną edycję Herbalife IRONMAN 70.3 Gdynia skłoniła mnie wreszcie do podjęcia tematu, który już od bardzo długiego czasu chodził mi po głowie.<br /> <br /> Kontekst tej sytuacji opisałam już<b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/zwyciezca-herbalife-ironman-70-3-gdynia-przyjmowal-meldonium-przez-10-lat/" target="_blank"> na portalu magazynbieganie.pl</a></b>, więc tutaj przejdę od razu do rzeczy, a konkretnie do przedstawienia odpowiedzi na pewne pytania z mojej perspektywy.<br /> <br /> Po pierwsze - <b>czy Tutukin jest oszustem?</b> Według mnie nie, jeśli rzeczywiście przestał brać meldonium w październiku 2015 roku, czyli wtedy, gdy ten środek nie był jeszcze oficjalnie zabroniony przez WADA. Warto przy tym zauważyć, że meldonium było w Rosji dostępne bez żadnego problemu w każdej aptece.<br /> <br /> Tutaj pojawia się jednak kluczowe pytanie:<b> czy branie leków jest w przypadku zdrowego człowieka, sportowca, w porządku?</b> Termin "lek" jest tutaj bardzo ważny, ponieważ pomimo powszechnej dostępności środka nie jest i nie było to coś, co każdy może sobie łykać jak cukierki. Na zeszłorocznym zjeździe Polskiego Towarzystwa Dietetyki Sportowej pojawiło się jedno bardzo ważne zdanie, z którym wszyscy prelegenci się zgodzili. <b>Jeśli coś, co ma podnosić wydolność (przyspieszać regenerację itp.) jest legalne, to znaczy że nie działa. A jeśli działa, to jest nielegalne. </b>Proste, brutalne i w stu procentach prawdziwe. Meldonium to nie są aminokwasy rozgałęzione albo białko serwatkowe, które każdy może dostarczyć sobie w formie preparatu lub naturalnie, z pożywienia. To jest LEK zażywany w przypadku konkretnych chorób, mający określone działanie i szereg możliwych skutków ubocznych.<br /> <br /> Dlaczego o tym piszę? A no dlatego, że znam osobiście, internetowo i/lub z opowieści znajomych masę sportowców-amatorów, którzy potrafią naszprycować się aspiryną, żeby lepiej pobiec w zawodach albo "sztachnąć się" inhalatorem na astmę przed startem. Lekarstwa coraz częściej łyka się jak dropsy i niestety nie dotyczy to tylko babć-hipochondryczek, lecz także właśnie zupełnie zdrowych kombinatorów, którzy w ten sposób chcą uzyskać przewagę nad innymi (lub samym sobą).<br /> <br /> Pomijając kwestię typowo zdrowotną - to jak takie środki wpływają na ich stan zdrowia, także w dłuższej perspektywie - pozostaje sprawa zwyczajnej uczciwości. <b>Czy amator, który próbuje pakować w siebie farmaceutyki po to, żeby szybciej pobiec, oszukać infekcję na rzecz startu w zawodach i dopuszcza się innych, podobnych procederów, jest lepszy-uczciwszy od zawodowca, który bierze takie, powiedzmy sobie, meldonium?</b> Moim zdaniem nie.<br /> <br /> Pojawia się jeszcze trzecie pytanie, na które tym razem niestety nie znajduję jednoznacznej odpowiedzi.<b> Jak wielu sportowców wyczynowych - urodzonych spryciarzy albo takich, którzy mają przy sobie sztab lekarzy i farmaceutów - bierze coś, co nie jest jeszcze zabronione, a wszyscy dobrze wiedzą, że jest podejrzane?</b> Co daje im przewagę, podnosi zdolności wysiłkowe, minimalizuje odczucie bólu? Czy wielkie gwiazdy sportu to właśnie tacy "cisi koksiarze"? A przede wszystkim, jeśli tak, to czy oni sami zdają sobie sprawę z tego, że robią coś moralnie i zdrowotnie niedobrego? Mam nadzieję, że sprawa z meldonium będzie przestrogą dla wszystkich, którzy próbują być sprytni i myślą, że wizyta w aptece zastąpi im trening na stadionie.

Afera z meldonium ma co najmniej podwójne dno

Informacja o stwierdzeniu meldonium w organizmie Ivana Tutukina, rosyjskiego triathlonisty, który wygrał tegoroczną edycję Herbalife IRO...