Fotosynteza, czyli jestem fizolem - część I

<div style="text-align: justify;"> Życie czasem dzieli się na "przed egzaminem" i "po egzaminie". Tak też było w zeszłym tygodniu. Przez jeden dzień, który poświęciłam na naukę do poprawki (pomiędzy treningami oczywiście - ale i tak ciągnął się w nieskończoność) narosło mi tyyyyyle zaległości, jakbym co najmniej zrobiła sobie tydzień wolnego od rzeczywistości. Wracając z uczelni, na zawsze wolna od językoznawstwa diachronicznego, zastanawiałam się co chcę i muszę zrobić jako pierwsze:</div> <div style="text-align: justify;"> a) wyspać się - poprzedniej nocy zaliczyłam niecałe pięć godzin snu, bo przed piątą rano wstałam się uczyć. Wiadomości najlepiej wchodzą do głowy, kiedy ma się nóż na gardle. W przeddzień, a raczej w przedwieczór egzaminu nie potrafię zarwać nocy żeby zakuwać;</div> <div style="text-align: justify;"> b) zrobić pięć treningów naraz - gdyż w dniu poprzednim spędziłam jakieś siedem godzin na gapieniu się w notatki, co jest prawdopodobnie moim rekordem uczenia się w jednym ciągu, zatem następnego dnia nieźle mnie roznosiło - tym bardziej, że już woooolność, wolność i swobooooda;</div> <div style="text-align: justify;"> c) usiąść do kompa, poodpisywać na wiadomości i zrobić te tysiące rzeczy, za które nie mogłam się złapać dzień wcześniej.</div> <div style="text-align: justify;"> Na dobry początek posprzątałam mieszkanie, następnie przekimałam się przez godzinę, a potem zaczęłam nowe, zupełnie niediachroniczne życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1FTZu8LP7E9zuJbOC0wB9GR8jvS4wk_FX3RefV-uGr0QiUpvCxdadfUUrbPz0G7nDUDidXpEftrAyVWJf_gSgHN9e1vnrNxWulSOOdmlSFeXC_ToJq3C6lowLtd7EPccITA3g8DADA0M/s1600/hjphjp.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1FTZu8LP7E9zuJbOC0wB9GR8jvS4wk_FX3RefV-uGr0QiUpvCxdadfUUrbPz0G7nDUDidXpEftrAyVWJf_gSgHN9e1vnrNxWulSOOdmlSFeXC_ToJq3C6lowLtd7EPccITA3g8DADA0M/s1600/hjphjp.png" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mogłam z czystym sumieniem zacząć korzystać z wiosny, czego nie omieszkałam uczynić. I to z nawiązką, ale tym razem (i tylko tym!) daruję czytelnikom opisy moich zmagań z hamulcem rowerowym zaciskającym się na obręczy, o moim kosmicznym tętnie i zamrożonych płucach podczas nieudolnych treningów biegowych, a także o rozważaniach i spostrzeżeniach z basenu. Ale co się odwlecze to nie zając - czy jakoś tak to szło.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wiosna i lato wywołują u mnie jakiś przedziwny przypływ euforii. Dostaję taki strzał energii, jakby drogą fotosyntezy uruchomiły się we mnie jakieś wewnętrzne rezerwy. Jeszcze dwa miesiące temu po cięższych treningach na basenie wracałam do domu i jeśli musiałam coś pilnie zrobić przy komputerze (albo nie daj Boże przy książkach), to musiałam to zrobić naprawdę szybko, bo potem padałam na twarz, zakopywałam się pod kołdrą i musiałam zaliczyć przynajmniej dwadzieścia minut drzemki, zanim byłam gotowa do dalszego funkcjonowania. Teraz zamiast godziny spania wybieram dwie godziny jazdy po pętli habdzińskiej. Odkąd zaczęło się robić jasno o 5:30, nie mam już absolutnie żadnych hamulców i najchętniej to w ogóle bym nie spała. Chociaż dziwnym trafem zasypiam jeszcze zanim moja głowa dotknie poduszki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rozkminiłam jednak, jako że jestem Wielkim Rozkminiaczem, że choć działanie fotosyntezy w moim ludzkim organizmie jest raczej niewyjaśnione, to na pewno moje wspaniałe samopoczucie ma związek z faktem, że - tak sobie myślę - najfajniej mi się zawsze żyło latem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli sięgnę do najstarszych swoich wspomnień - to jest tych z okresu, w którym już w miarę samodzielnie decydowałam co chcę robić - to kompletnie nie pamiętam co robiłam podczas zim. Natomiast czasy letnie pamiętam doskonale.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na szczęście należę jeszcze do pokolenia, które dzieciństwo spędzało na podwórku, a nie przy komputerach. Co prawda pierwszy komputer domowy dostałam w wieku siedmiu lat i od razu się z nim blisko zaprzyjaźniłam, ale przez kilka następnych lat musiałam go dzielić z rodzicami. Było więc dla mnie naturalne, że nawet jeśli na długie godziny pochłonęła mnie jakaś gierka albo tworzenie bohomazów w Paint'cie, to kiedy tata wracał z pracy, komp przechodził w jego władanie. A ja wtedy z radością spadałam na dwór.</div> <div style="text-align: justify;"> Czego się na tym podwórku nie robiło! Niemal cały świat dzielił się na place zabaw. Na jednym podwórku miałam dwie koleżanki, siostry, którym rodzice nie pozwalali wychodzić poza ich pole widzenia z okien, więc bawiłyśmy się w obrębie kilku huśtawek i drabinki. Za ich blokiem był jeszcze jeden plac, na którym zazwyczaj siedzieli starsi i palili papierosy, więc tam prawie w ogóle się nie zapuszczałam. W mojej pamięci ten plac zabaw widnieje jako chłodny i zacieniony.</div> <div style="text-align: justify;"> Na podwórku bezpośrednio pod moim blokiem nie było nic ciekawego - pełno dzieciaków zupełnie nie z mojej bajki. Sam plac był OK - kiedyś poznałam na nim jedną z koleżanek, Lucynę. Prawie przejechałam ją rowerem, zahamowałam w ostatniej chwili, a ona - jakby zupełnie niewzruszona sytuacją - spojrzała mi głęboko w oczy i zapytała: "Jak masz na imię?". I tak narodziło się dobre koleżeństwo na długie lata.</div> <div style="text-align: justify;"> Miałam sporo całkiem dobrych koleżanek i kolegów - z kilkoma osiedlowymi kolegami nawet "brałam śluby", święcone wodą z pobliskiej rzeczki-smródki i uczczone mleczami, zrywanymi przez "świadków" - ale w mojej wyobraźni te wspomnienia funkcjonują bardziej przez miejsca niż poszczególne osoby. Doskonale pamiętam jak długimi godzinami wędrowałyśmy z kumpelą po osiedlu, kupując i szamiąc jedną paczkę keczupowych chipsów Cheetos za drugą. Jak bujaliśmy się wszyscy na poziomych huśtawkach, wołając jeden do drugiego: "ej, nie podbijaj!". Szczytem adrenaliny było rozhuśtywanie się na normalnej, jednoosobowej huśtawce, i wyskakiwanie z niej tak, żeby spaść na nogi, a nie na twarz. Nie wszystkim się to udawało. Nie muszę chyba dodawać, komu się NIE udawało; powiem za to, że raz miałam taką śliwę pod okiem, że wstydziłam się iść do szkoły.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kiedy Bozia rozdawała zręczność, koordynację ruchową i zdolności manualne, z pewnością stałam w innej kolejce albo poszłam głaskać małe kotki. Jednak zawsze byłam dzieckiem bardzo aktywnym, a im więcej się nabiegałam, tym lepiej dało się mnie znieść (i to zostało mi do dzisiaj, heh). Jeśli kogoś dziwią moje opowieści, zresztą wcale nie z zamierzchłych czasów, o tym jak po treningu biegowym  z podejrzeniem złamania zmęczeniowego pojechałam na ostry dyżur na rowerze, to wystarczy wspomnieć, jak jako ośmio- czy dziewięciolatka - targana frustracją i nastrojem "nie zbliżać się, gryzę" z powodu ostrego zapalenia ucha, które nie dawało mi wyjść na dwór pohasać z koleżankami - pojechałam z mamą do laryngologa. To znaczy mama poszła, a ja pojechałam - na hulajnodze. Od razu świat stał się piękniejszy, mimo że ból ucha przewiercał mi czachę na wylot.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zapalenia ucha zdarzały mi się zresztą bardzo często, przez co bardzo rzadko chodziłam na basen, choć mój ojciec pływał regularnie raz albo dwa razy w tygodniu i teoretycznie mógł mnie ze sobą zabierać. Zresztą, jak łatwo się domyślić, kiedy już mnie zabrał, to tylko jedno z nas pływało, a drugie stało przy ścianie, trochę nurkowało, trochę się chlapało w wodzie i generalnie strasznie się nudziło. Zgadnijcie które. Ehę, bingo. Co najśmieszniejsze, na tym samym basenie i mniej więcej w tym samym okresie (~11 lat) jednorazowo wzięłam udział w zawodach pływackich i nie dopłynęłam nawet ostatnia. Nie wiem jak to się stało, gdyż umiejętność pływania, którą posiadłam i praktykowałam na wodach otwartych Morza Adriatyckiego podczas wakacji z rodzicami, pozostawała raczej nietykana. Raz jednak, kiedy zdecydowałam się już pójść na basen, miałam jakiś dzień konia i tak ot postanowiłam sobie, że przez określoną ilość czasu będę pływać od ściany do ściany, nie zatrzymując się ani razu. Pamiętam że przepłynęłam w końcu (swoją koślawą żabą) dwa razy dłuższy dystans niż planowałam, a im dłużej płynęłam i bardziej byłam zmęczona i obolała, tym więcej satysfakcji z tego powodu czułam. Po 1500 metrach wyszłam z basenu na chwiejnych nogach i z czarną dziurą przed oczami, ale dumna i blada.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W ogóle od początku świata strasznie szukałam "poważniejszej" aktywności dla siebie. Raz, że z fizycznej potrzeby ruszania się, dwa - z wewnętrznej potrzeby trwania w jakimś reżimie i regularności. Wtedy oczywiście w ten sposób bym tego nie nazwała, ale teraz już bardzo dobrze rozumiem o co chodziło. Moi rodzice nigdy nie nakładali mi żadnych barier, zakazów, ograniczeń, nie dawali wytycznych i nic mi nie rozkazywali. Zasadniczo od bardzo wczesnego wieku miałam duże pole do samodzielnego manewru i samodecyzyjności. Jeśli jakimś cudem dostałam za coś szlaban, co zdarzyło się może dwa razy, bo na pewno nie więcej, to najgorszym moim dramatem było to, że oni już dawno o tym zapominali, a ja cały czas trwałam w tym szlabanie. Kiedyś zakazali mi siedzieć przy komputerze dłużej niż trzy godziny dziennie. Każde normalne dziecko, wiedząc że rodzice wieczorem wyjdą na cztery godziny albo i dłużej, wykorzystałoby swoje oficjalne trzy godziny kiedy mu się żywnie podoba, a po wyjściu rodziców.. myszy (komputerowe) harcują. Ale nie ja - ja całkiem świadomie, dobrowolnie i swoim autorskim pomysłem (sic!) położyłam sobie przy komputerze kartkę, na której zapisywałam dokładną godzinę wejścia i wyjścia z komputera. Byłam wściekła za ten głupi szlaban, ale uczciwie notowałam czas co do minuty, również wtedy, kiedy byłam sama w domu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Od najmłodszych lat byłam naturalnie odpowiedzialna, a wręcz miałam poczucie, że losy całego świata spoczywają na moich barkach. Mówię cały czas o okresie ~9-10 lat. Jeśli spotkałam na podwórku bezdomną kotkę z kociakami to nie spoczęłam, zanim nie zorganizowałam im domów (co niejednokrotnie angażowało moją mamę, która musiała kupować kolejne medykamenty do dezynfekowania ran ciętych i kłutych oraz tatę, który musiał jeździć ze mną po weterynarzach i schroniskach). Potrafiłam dzwonić po weterynarzach i szukać taniej sterylizacji dla podwórkowego kota. Opiekowałam się wszystkimi kocimi i psimi zakapiorami z osiedla (oczywiście każdy z nich miał imię).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc, generalnie, poszukiwałam jakiegoś fundamentu, który w jakiś sposób organizowałby mi życie. Całkiem trafnie moja podświadomość stwierdziła, że takim organizerem może być sport. W podstawówce chodziłam trochę na basen, ale patrz wyżej - zapalenia ucha - i nie za wiele się napływałam. Próbowałam się łapać dosłownie wszystkiego, co tylko przyszło mi do głowy, i znając życie w każdej z tych dyscyplin byłabym gotowa się spełniać. Prawie namówiłam mamę, żeby zapisała mnie na łyżwiarstwo synchroniczne, ale okazało się że zajęcia są w trakcie moich szkolnych lekcji. Przewijały się też rozważania o tenisie, o karate (!), taekwondo (!!), różnorakich tańcach.. Ale to wszystko były moje i tylko moje rozważania, bo moi rodzice, znając moje Sto Pomysłów na Minutę patrzyli na to z pogodną pobłażliwością. Na jazdę konną też nie chcieli się zgodzić, jednak ostatecznie udało mi się postawić na swoim i przez kilka lat pojeździć, a stało się to właściwie przypadkiem, gdyż jako przewodnicząca szkolnego samorządu w gimnazjum w zamian za zorganizowanie akcji zbierania pieniędzy na wykupienie źrebaka z rzeźni dostałam propozycję przyjścia na jazdę do osoby, która była odgórnym koordynatorem akcji. I tak oto udało mi się pójść "na tę jedną, jedyną jazdę", potem na drugą, a tydzień później byłam już zapisana na intensywny obóz jeździecki na wakacje.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixjlkxv868C6p6KZ3DEPDJrabX8908BIgQoGnV65IogQb9sI2bG_8ewQ1eTV9iboimA4X4RRZKlNCZ7K3ZthI8xhEnQTX8o-RWLU0tZzNySP401fEz6s5keelYlv-8vzUU9zBcyGhQ7f8/s1600/P7206163.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="476" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixjlkxv868C6p6KZ3DEPDJrabX8908BIgQoGnV65IogQb9sI2bG_8ewQ1eTV9iboimA4X4RRZKlNCZ7K3ZthI8xhEnQTX8o-RWLU0tZzNySP401fEz6s5keelYlv-8vzUU9zBcyGhQ7f8/s1600/P7206163.JPG" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z jazdy konnej musiałam w końcu zrezygnować, gdyż po wielu latach błagania udało mi się namówić rodziców na psa i okazało się, że nie da się robić wszystkiego, a pies był absolutnym priorytetem. Zaczęły się dłu(uuu)gie spacery, ogromnie satysfakcjonująca praca z dorastającym szczeniakiem w psim przedszkolu, a potem regularne treningi agility. W końcu jakiś zalążek reżimu! Wiele z tych treningów pamiętam jakby były wczoraj, wszystkie ogromnie mnie cieszyły. Jeśli nawet nie z powodów czysto agilitowych, to ze względu na klubową atmosferę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCTdegexYzbIWZd_eMrYBKYyEi0Z-2wtHykuSYIyYYoBvoOaX1o0i3WzRG7JJ0l1pV2tzMjutdaxe7oxMUNSSLwtPHda77dxSTgc4JX9qZej44KBlaVFqa4XMNe93BPYfOaSCu0B8uEVc/s1600/f43dcd770292a3cdmed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCTdegexYzbIWZd_eMrYBKYyEi0Z-2wtHykuSYIyYYoBvoOaX1o0i3WzRG7JJ0l1pV2tzMjutdaxe7oxMUNSSLwtPHda77dxSTgc4JX9qZej44KBlaVFqa4XMNe93BPYfOaSCu0B8uEVc/s1600/f43dcd770292a3cdmed.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitnkrUGNMbRAO0WoZI3UE7X5HRzJgjkuySsPXvviYC_xW0pWb21N3U6usKgJx577aMoiANPdu1oWlegUnywpYq2XfmJdeiYmBnLGkxNIB1GncvTxhaBYVCtFPVDufdFjuToR9R5d6vwgA/s1600/vw3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="434" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitnkrUGNMbRAO0WoZI3UE7X5HRzJgjkuySsPXvviYC_xW0pWb21N3U6usKgJx577aMoiANPdu1oWlegUnywpYq2XfmJdeiYmBnLGkxNIB1GncvTxhaBYVCtFPVDufdFjuToR9R5d6vwgA/s1600/vw3.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Za czasów wczesnej podstawówki dostałam wrotki, ale bardzo szybko okazało się, że nie radzę sobie na nich zbyt dobrze. To bardzo delikatne określenie. Moja mama prawie wyła ze śmiechu, kiedy krokiem kaczki dotoczyłam się do windy, a kiedy winda ruszyła, jedna noga odjechała mi w przód, druga w tył. Mama zdążyła mnie złapać, więc w półpochyleniu przejechałam jej między nogami i wyryłam czołem w ścianę windy. Parę minut później moja przygoda z wrotkami skończyła się raz na zawsze.</div> <div style="text-align: justify;"> O dziwo, na rolkach jeździłam bez problemu od pierwszej próby. Bardzo często po szkole wychodziłam z kolegą i koleżanką na rolki i bardzo dobrze to wspominam, mimo że nigdy nie nauczyłam się hamować oraz byłam prawdopodobnie najśmieszniej (i najczęściej) wywracającym się rolkarzem w mieście.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i oczywiście miałam też rower - taki za 350 złotych z Carrefoura albo innego Makro. Wbrew obiecankom producenta działała mu najwyżej połowa przerzutek, a po kilku miesiącach jakie spędził w swojej prywatnej kwaterze zwanej balkonem - jeszcze mniej. Niemniej - jeździł, a to wystarczyło mi do szczęścia. Za czasów podstawówki raczej kręciłam się po osiedlu, ale jako uczennica gimnazjum zaczęłam się wypuszczać dalej w plener, zazwyczaj z kolegą z klasy, z którym mam naprawdę wyjątkowo dużo fajnych przygód na koncie. Bardzo często po powrocie ze szkoły umawialiśmy się na rower (do tej pory nie mogę się nadziwić, że nie jeździłam rowerem do szkoły - a miałam naprawdę blisko) i jechaliśmy piękną ścieżką rowerową nad morze w Gdańsku-Brzeźnie albo dalej, do molo w Sopocie. Dłuższa trasa miała jakieś 9 kilometrów w jedną stronę- czego zresztą nigdy nie sprawdzałam. Zaledwie kilka razy wypuściłam się w dłuższą trasę. Moja koleżanka Marta miała lepszy rower i zdecydowanie lepszą kondycję, więc jadąc z nią - a raczej za nią - pasem nadmorskim aż do Gdyni potwornie się uchetałam. Gdy rozstawałyśmy się w drodze powrotnej byłam już takim zombiakiem, że zaraz po wejściu do domu napisała do mnie na Gadu-Gadu z pytaniem, czy dotarłam i czy żyję. Żyłam, ale umarłam kiedy napisała mi, że właśnie się przebrała i leci z psem na dwugodzinny spacer. Wtedy myślałam że jest jakimś cyborgiem, ale kilka lat później okazało się, że ja jestem jeszcze większym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzK14qupYIQfP0WSRTR7clR-Qz5qgHrrb3TohtqdL0s0CyjB9VJlMuHNmXhcoAlcXrKCcAcaiwMfoGPxW8bzsYofKhRVAU_9WupDQaZYEWnJdE41MgmUirB3G7l76sd6tcjmGM31pqwAk/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzK14qupYIQfP0WSRTR7clR-Qz5qgHrrb3TohtqdL0s0CyjB9VJlMuHNmXhcoAlcXrKCcAcaiwMfoGPxW8bzsYofKhRVAU_9WupDQaZYEWnJdE41MgmUirB3G7l76sd6tcjmGM31pqwAk/s1600/5.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ciąg dalszy nastąpi. Ograniczenia czasowe i szacunek dla Czytelników każe mi wyjątkowo podzielić tę notkę na dwie części. Nie nastrajajcie odbiorników :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Fotosynteza, czyli jestem fizolem - część I

Życie czasem dzieli się na "przed egzaminem" i "po egzaminie". Tak też było w zeszłym tygodniu. Przez jeden dzień, któr...

Eksperymenty.

<div style="text-align: justify;"> Rzadko tu ostatnio piszę. Bynajmniej nie dlatego, że nic się nie dzieje - dzieje się dużo, zresztą jak zwykle, ale cały czas się zastanawiam, co z tego wszystkiego jest warte obszernych opisów. Zwłaszcza że jakoś nie mogę się powstrzymać od zaglądania co chwilę na Onet, a jak już tam zajrzę, to jakoś tracę fason do pisania. </div> <div> <div style="text-align: justify;"> No ale dobra. Jedziemy.</div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Do wczoraj myślałam, że lada dzień czeka mnie egzamin poprawkowy z historii języka polskiego, więc - oczywiście - miałam sto pomysłów na spędzenie weekendu i żaden z nich nie obejmował rycia w książkach. Jednak - znowu! który to już raz na tych studiach? - wygrałam los na loterii i mam egzamin dopiero w piątek. Mam pięć dni na nauczenie się tego - to z pewnością wystarczy, o ile nie zabiorę się do tego w przeddzień egzaminu. Biorąc jednak pod uwagę, że na tę nieszczęsną poprawkę przyjęła mnie jedna z absolutnie najwspanialszych osób na Wydziale, aż zachciało mi się tego pouczyć. Na pewno nie zostanę oblana przez złośliwość egzaminatora albo przez palnięcie jakiejś głupoty z mojej strony, a to jest wystarczającym motywatorem do tego, aby przyjrzeć się bliżej wymaganym zagadnieniom. Jeśli nie zdam, to będzie znaczyło że naprawdę jestem diachronicznym młotem. To się nazywa wzmocnienie pozytywne :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale nie, to o egzaminie nie należy do tytułowych eksperymentów. Te, jak łatwo się domyślić, są czysto sportowe. </div> <div style="text-align: justify;"> Na samym początku zeszłego tygodnia pojawiło się widmo rozsypania się, spowodowane przez nie do końca sprecyzowany ból w nodze. Ni to biodro, ni kolano, a jednak coś bardzo wyraźnie uprzykrzało życie. Na wszelki wypadek nadal nie chodziłam na spinning, a do tego byłam zmuszona zrezygnować ze środowej bieżni. Jednak jako że ból był tym razem naprawdę niesprecyzowany i nawet nie mogłam stwierdzić, skąd on się bierze i co go wywołuje, tego dnia radośnie poszłam na krótki bieg. I wróciłam zeń jeszcze radośniejsza, bo truchtanie wcale nie pogorszyło sytuacji, a nawet wręcz przeciwnie.</div> <div style="text-align: justify;"> Boli nadal, ale coraz subtelniej, więc raczej nie umrę. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mijający tydzień był o tyle przełomowy, że wyraźnie zaczął przypominać "stare dobre czasy". Nie pojechałam co prawda rowerem na żadne długie przejażdżki (choć planowałam), ale - między innymi - w końcu rozbujałam się na trenażerze i spędziłam przemiłe i mocne dwie godziny z Justyną Kowalczyk za szklanym ekranem. Zsiadałam z niedosytem, ale musiałam już zsiąść, bo trzeba było zbierać się na uczelnię. Niedosyt był tym bardziej mile widziany, że na rower wsiadałam już po bieganiu. Stare dobre czasy, no jak nic.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A propos biegania. W zeszłym tygodniu pisałam, że wreszcie coś się zaczęło ruszać w mojej mózgownicy i całkowicie świadomie oraz dobrowolnie pobiegłam sobie 15-kilometrowe rozbieganko między warszawskimi mostami. Kiedyś to była rutyna, o której wcale nie zapomniałam przez te dwa ciężkie lata posuchy. Zeszłotygodniowy "patrol" był więc bardzo miłym przeżyciem i cieszył mimo ślimaczego tempa. Żeby poruszać się z taką prędkością te dwa i pół roku temu, musiałabym chyba biec tyłem i na czworaka. No ale nic to.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ian Thorpe w którymś z końcowych rozdziałów swojej (skądinąd fantastycznej) książki napisał, że podczas powrotu do wyczynowego sportu po czterech latach przerwy odnalazł prawdziwą radość pływania i nie wie jak mógł bez tego żyć przez tyle czasu; że to jest w jego krwi. Doszedł też do wniosku, że jego młodzieńcza kariera była naprawdę fantastyczna i nie chciałby patrzeć na swoje teraźniejsze wyniki przez pryzmat tamtych życiówek. "Zresetował komputer" i cieszył się ze swoich "nowych" rekordów życiowych, bo były one potwierdzeniem jego ciężkiej pracy, jaką wykonał po podjęciu decyzji o comebacku.</div> </div> </div> <div style="text-align: justify;"> No ale to jest Thorpedo. Chciałabym brać przykład z jego podejścia, lecz chyba nie będzie mi to dane. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z jednej strony się cieszę, a z drugiej aż wstydzę się tym cieszyć: w tym tygodniu, oprócz kilku krótkich bieżków, na które nawet nie brałam Garmina, coby się nie stresować, powtórzyłam zeszłotygodniową piętnastkę. To cieszy, bo oprócz dzisiaj i zeszłego tygodnia ostatni taki dystans biegłam w Grzybnie w sierpniu, a wcześniej.. ho ho, tego nie pamiętają nawet najstarsi Indianie.</div> <div style="text-align: justify;"> Tym razem biegłam w przeciwnym kierunku, czyli tak jak to bywało "wedle tradycji". Garmina schowałam głęboko pod rękaw, żeby mnie nie korciło, aby tam zajrzeć i sprawdzić tempo. Wiedziałam że biegnę ślimorowo, około 6 minut na kilometr, ale było mi bardzo komfortowo i chciałam żeby tak właśnie pozostało. Gdybym zobaczyła na ekranie jeszcze wolniejsze tempo, zrobiłoby mi się przykro i pewnie już przez resztę dystansu nie skończyłabym się mentalnie samobiczować, a gdyby się okazało że biegnę szybciej, to przestraszyłabym się i zaraz zaczęłabym sobie wmawiać, że skoro za mocno cisnę, to zaraz padnę i doczłapię do domu marszobiegiem. </div> <div style="text-align: justify;"> Biegło mi się dobrze. Jeszcze nie "fantastycznie", ale naprawdę dobrze i jeszcze parę kilosów spokojnie mogłabym do tego rozbiegania dołożyć. Będę miała ku temu okazję w przyszłym tygodniu, bo w następną niedzielę zamiast piętnastki będzie osiemnastka, ha! A co mnie cieszy najbardziej to fakt, że - jak stwierdził Garminek, kiedy po zakończeniu wycieczki wykopałam go spod bluzy - rozbieganko to odbyło się w średnim tempie 5:34/km, a więc.. prawie jak za starych dobrych czasów. "Prawie", bo patrole między mostami robiłam w tempie o ponad pół minuty szybszym niż dzisiaj, ale dzisiejsze tempo już naprawdę nie jest uwłaczające jak na spokojne rozbieganie, więc mam się z czego cieszyć. Tydzień temu było z kolei o pół minuty na kilometr wolniej, a najdłuższy prosty odcinek Wałem Miedzeszyńskim leciałam z wiatrem w plecy, czyli zupełnie odwrotnie niż dzisiaj. Dziś na tej drodze wszystko mi po trochu zamarzło..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jest więc powoli, ale wyraźnie do przodu. Nie powiem, że to efekt ciężkiej pracy, bo jeszcze się takową nie tknęłam. Ale, Jezu, czekałam na to ponad dwa lata. Jakby nie patrzeć, od ponad roku (!) próbuję wracać do biegania i do tej pory odbywało się to z tak marnym skutkiem, że aż żal było o tym mówić. Ciągle coś nie tak. Jak tylko cokolwiek zaczęło być odrobinę mniej źle niż zwykle, to zaraz trafiała mi się jakaś beznadziejna kontuzja. A poza tym było stabilnie. Stabilnie fatalnie. A teraz chyba wreszcie zaczyna być dobrze, zarówno fizycznie jak i psychicznie. Już coraz mniej okoliczności życiowych mi przeszkadza, a eliminowanie ich z pola widzenia postrzegam jako oznakę zbliżającego się sukcesu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No ale to nadal nie są te eksperymenty, o których wspomniałam w tytule wpisu! Najwyższa pora do nich nawiązać. Nawiązuję zatem.</div> <div style="text-align: justify;"> Zaczął się nowy okres treningowy w cyklu pływania z Mastersami. Bardzo ważny, ale irytujący, bo trzeba zacząć ogarniać swoje tempo poruszania się w wodzie, a ja tej umiejętności nie posiadam. W czasach gdy dużo biegałam, mogłam określić swoje bieżące tempo z dokładnością do 5 sekund na kilometr, ale jak widać w akapicie wyżej, ta umiejętność tymczasowo wyparowała. W wodzie natomiast nigdy jej jeszcze nie miałam. A więc w treningu, podczas którego mam popłynąć kilka setek, zaczynając zupełnie wolno, a kończąc bardzo szybko... nie przyspieszam prawie w ogóle. Różnica w odczuwalnej intensywności jest jak różnica pomiędzy spokojnym spacerem a biegiem na piątkę, a stoper ma to w nosie. Jeśli na najwolniejszych odcinkach nie skupię się na tym, żeby płynąć jak najwolniejszy żółw, to różnica między wolną a superszybką setką wynosi parę sekund. To mniej więcej tak, jakbym chciała pobiec najpierw wolny, a potem intensywny kilometr, i zamiast zróżnicować te odcinki pomiędzy trucht a szybki bieg, drugi z kilometrów pobiegłabym w tym samym tempie, dodając bezładne machanie rękami. Na pewno bym się bardziej umęczyła, na pewno bym podniosła tętno i intensywność wysiłku, tylko co z tego? Byłoby to kompletnie nielogiczne i bez sensu. I dokładnie tego samego doświadczam teraz w plywaniu.</div> <div style="text-align: justify;"> Do tej pory w pływackim progresie dostawałam wszystko niejako za darmo. Na początkowym etapie wystarczy po prostu pływać, żeby pływać coraz szybciej. Mam nadzieję że jeszcze przez jakiś czas będę miała zwrot z treningu na tej samej zasadzie. Przynajmniej przez kolejne pół minuty na 400m, bo nie oszukujmy się: wynik 6:10 na tym dystansie jest OK, jeśli chodzi o pierwszy rok pływania, ale wysoce niesatysfakcjonujący, jeśli patrzeć przez pryzmat docelowych planów. Jednakże, skoro już uświadomiłam sobie pewne absurdy, nie chcę ich zostawić samych sobie, żeby dały się naturalnie ukształtować biegiem czasu. Niektóre problemy mogą minąć same, wraz z nabieraniem doświadczenia i "opływaniem", ale niektóre, pozostawione same sobie, raczej tylko się pogorszą. Takim problemem jest właśnie zamienianie się w chaotycznego miotacza w przypadku chęci przyspieszenia. Ostatnio na treningu odkryłam, że dwusetkę w średnim tempie (tj. takim, w którym mogłabym płynąć i płynąć i płynąć...) pokonuję o dwie sekundy wolniej niż dwusetkę w superszybkim tempie, w którym z utęsknieniem wypatruję ostatniej ściany nawrotowej. To średnie tempo, zupełnie komfortowe lub zupełnie okropne, to tempo mojej aktualnej życiówki na 400m. Na wspomnianym treningu płynęłam takich dwusetek dwie, ale jestem przekonana, że mogłabym i dziesięć. A to oznacza, ni mniej ni więcej, że sprawdzian na 400m już teraz fizycznie byłabym w stanie popłynąć szybciej, jeśli tylko bym wiedziała, jak to zrobić - strategicznie, psychicznie i technicznie.</div> <div style="text-align: justify;"> To jest odkrycie, które bardzo mnie deprymuje, bo skoro w tempie na 400m pływam zarówno komfortowe, umiarkowane dwusetki jak i dystans, na którym się umordowuję, to znaczy że coś jest bardzo nie tak. A więc teraz wertuję książki i portale internetowe w poszukiwaniu odpowiedzi. Wczoraj na basenie próbowałam pływać spokojne setki w łapach, na zmianę z takimi bez łap, liczyć cykle i usiłować schodzić z każdą setką o jeden na 25 metrów. W łapkach udało mi się zejść z ośmiu i pół cykli na sześć i - o dziwo - było coraz szybciej. Długa droga przede mną, zanim zacznę to aplikować do "normalnego" pływania. Zdążę się jeszcze nawkurzać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A czasu coraz mniej..</div>

Eksperymenty.

Rzadko tu ostatnio piszę. Bynajmniej nie dlatego, że nic się nie dzieje - dzieje się dużo, zresztą jak zwykle, ale cały czas się zastanawia...