ioannahh: marca 2011

środa, 30 marca 2011

Życie zaskakuje mnie co dnia.

W poprzedniej notce pisałam, że rower przeżył renesans, a ja oświecenie, bowiem po umyciu i nasmarowaniu zaczął śmigać jak nowy. 
Tak mi się przez chwilę wydawało. Ale nadal zastanawiałam się, dlaczego wszyscy inni rowerzyści tak bezceremonialnie mnie wyprzedzają. Uznałam, że muszę się z tym pogodzić - w końcu już zostało ustalone, że kiedy Pan Bóg rozdawał Atuty, dwa razy stanęłam w kolejce po Wytrzymałość, i tym samym nie zdążyłam ustawić się po Siłę. 
A jednak nie jest ze mną tak źle. W poniedziałek, gdy jechałam na zajęcia, przypomniałam sobie, że miałam wcześniej podjechać na stację dopompować koła. Choć oznaczało to spóźnienie się na (jakże interesujące...) ćwiczenia, zboczyłam z drogi i przy pomocy pana ze stacji benzynowej stuningowałam swój pojazd. 
Zmiana była szokująca. Czułam się, jakbym przesiadła się z kucyka pony na wysokiego ogiera. Nie dość, że nagle stało się jakoś wyżej, to poziom komfortu jazdy podniósł się o kilka poziomów. Summa summarum nie spóźniłam się więc na zajęcia, ba - dojechałam na nie dużo szybciej, niż zakładałam. Od tej pory naprawdę dobrze mi się jeździ i dobrze się rozpędza, co sprawia, że jazda po mieście staje się ekstremalnym doświadczeniem. Ludzie nadal nie patrzą przed siebie, nadal usiłują wpaść pod koła, a rower jeździ coraz bardziej dziarsko. 
 
A że wiosna wybuchła - rower się nie nudzi. Ach, jaka to satysfakcja, kiedy z wiatrem we włosach mijam kierowców stojących w korkach. I zatłoczone autobusy pełne biednych nieboraków, którzy z różnych powodów nie wsiedli na bicykle. Teraz to już nie ma opcji, komunikacja miejska precz! 
 
Niedawno było moje ulubione święto - dzień przestawienia czasu. Mój autopilot zadziałał bez zarzutu i w ubiegłą niedzielę obudziłam się godzinę wcześniej - o 'starej' 6:30. Uwielbiam ten moment, kiedy można podejść do zegarków i zupełnie legalnie przedłużyć sobie jasną część dnia. Przestawiłam czas wszędzie oprócz samochodu, bo tam, w wyrazie buntu (albo lenistwa) zostawiliśmy czas letni, który przez całą zimę przypominał nam, że za jakiś czas znowu będzie pięknie. I w końcu JEST pięknie. Butów zimowych na razie nie chowam, bo już raz to zrobiłam i musiałam je wyciągnąć z powrotem. Tym razem wolę nie zapeszać. Ale teraz już wiem, że nawet jeśli będzie gorzej, to nadal będzie zarąbiaszczo. Prognoza pogody stała się moim ulubionym programem telewizyjnym, a to co słyszę z ust prezenterów, jest doprawdy rozczulające: 'W weekend 20 stopni, w poniedziałek niestety ochłodzenie, zaledwie 15 stopni'. No w mordę - takie ochłodzenie to sobie może być cały rok, nie ma sprawy. 
Zima ma jedną zaletę - kiedyś się kończy. Ubiegająca była mimo wszystko dużo przyjemniejsza (jeśli można to rozpatrywać w takich kategoriach), niż poprzednia - minęła jakoś szybciej. Już po koszmarze. Już nie muszę się zastanawiać, czy na spacer z psem powinnam wyjść w trzech, czy może w czterech warstwach swetrów pod kurtką; czy gdybym założyła dwa polary, to dałabym radę pojechać na uczelnię na rowerze; czy zamarznę, jak pójdę biegać w plenerze, czy znowu muszę cisnąć na bieżnię mechaniczną. Teraz zaczną się inne problemy - właściwie niektóre już się zaczynają - czy umrę z gorąca, jak wyjdę biegać w bluzie; czy wrócę z treningu z poparzeniem słonecznym; i tak dalej, i tak dalej. Mimo wszystko wolę jednak wychodzić na treningi o piątej rano (bo potem jest za gorąco), wszędzie zabierać ze sobą butelkę wody i nie martwić się o to, czy będzie za zimno, za ciemno, za szaro. Laaaato kochane, przybywaj, byle nie za szybko, bo za szybko się skończysz. 
Swoją drogą to jest bardzo tajemnicza sprawa. Ostatnio zastanawiałam się nad tym, o ile więcej jest paskudnych niż ślicznych miesięcy. Dokonałam pewnych obliczeń i wyszło - o dziwo - na to, że przez pół roku jest przecudnie, a przeohydnie przez niecałe pół. Jak to się dzieje, że lato mija tak szybko, a zima tak się ciągnie?! Bez sensu. Myślę, że tu jest jakiś haczyk. 
 
Całe szczęście, że w semestrze zimowym moja frekwencja na studiach była zadowalająca. Nie mówię, rzecz jasna, o wykładach, bo od początku roku jeszcze żadnego z takowych nie zaszczyciłam swoją obecnością, lecz o ćwiczeniach, na które starałam się pilnie uczęszczać. Obawiam się, że z powodu wiosny wzrośnie moja absencja na zajęciach. Właściwie to się nie obawiam - jestem tego pewna. Nie da się siedzieć na uczelni, kiedy za oknem jest taka pogoda. W liceum też się nie dało. 
Na marginesie - zastanawiam się, czy na każdych studiach jest tak, że zajęcia - nawet jeśli ich tematyka jest porywająca - są beznadziejnie nudne i nic nie wnoszące do życia? Gdyby nie dobry bezprzewodowy Internet na Wydziale, czasopisma Runners' World i Newsweek i inne tego typu atrakcje, to nie wiem, jak zdzierżyłabym półtorej godziny ćwiczeń. Aż wstyd, że w LO mogła się dłużyć trwająca zaledwie 45 minut godzina lekcyjna... 
Przedmioty językoznawcze jeszcze w miarę dają radę, ale literatura.. O Jezu. Najgorsze (?) jest to, że jestem w stu procentach przekonana, że gdybym nie chodziła na żadne zajęcia, to zdałabym egzaminy dokładnie tak samo, jak gdybym była na wszystkich ćwiczeniach i wykładach. Na razie nie mogę zresztą narzekać, bo z sesji zimowej natrzaskałam w sumie średnią ocen 4.64. Dlatego rozśmieszyło mnie nieco, jak Koordynatorka programu Erasmus uznała, że nie puści mnie na wymianę na cały rok akademicki, żebym studiowała inny kierunek, bo przecież egzaminy na polonie! I licencjat! Cóż, mam dziwne przeczucie, że moja nieobecność na polonistyce niczego w tej kwestii nie zmieni - to, co mam zdać i tak zdam, a to, czego mam nie zdać -nnie zdam. Obawiam się jedynie, że studia w Belgii nie będą tak nieprzyzwoicie rozleniwiające i niewymagające, jak moje obecne. 
 
No dobra. Rozpisałam się o różnych mniej lub bardziej istotnych rzeczach, a w gruncie rzeczy najistotniejsze miało być to, że.. 
Mam pierwszy biegowy medal! Jeee! 
W zeszły weekend wybraliśmy się na stadion Skry, żeby zrobić mi w końcu test kontrolny na 5 km. Nabiegałam 21:23 i nie byłam zbyt zadowolona. Zaczęłam zbyt wolno i mimo pociśnięcia ostatniego okrążenia nie zmęczyłam się nadmiernie tym biegiem. Do mety doleciałam zdyszana, ale dwie minuty później czułam, że mogłabym biec dalej. Wróciłam do domu pełna goryczy, zrobiłam wielkie sprzątanie, poszłam z psem na spacer, a potem pojechałam na siłkę i do sauny. Czyli tak jakoś niezbyt. 
W poniedziałek powróciłam do realizacji planu treningowego i nie zamierzałam startować w zawodach przez najbliższe dwa tygodnie - głównie z powodu trwającej nadal kontuzji biodra (ortopeda orzekł, że mam naciągnięty mięsień i jeśli przestałabym na trochę biegać, to powinno samo odpuścić. Pan był wyjątkowo sympatyczny i empatyczny, gdyż mówiąc to doskonale wiedział, że wcale nie przestanę biegać i dał mi do zrozumienia, że raczej od tego nie umrę. Żyję nadzieją, że ma rację.). W czwartek po południu dostałam jednak propozycję nie do odrzucenia - szansę wystartowania w sobotniej sztafecie 5x5. Nie wahałam się długo, choć byłam pełna wątpliwości (bo noga, bo brak strategii, bo to, bo tamto i siamto..). I nie żałuję, bo impreza była świetna. 
Dzień był wyjątkowy już od samego rana. Obudziłam się i stwierdziłam, że świeci słońce. Idealny dzień na zawody. Wstałam, pełna radości i nadziei, przeciągnęłam się, spojrzałam za okno i.. Nie wierzyłam własnym oczom. 
Na szczęście śnieg tylko żartował i szybko poszedł precz. 
Później już było tylko lepiej. Sam start byłby całkiem miły, gdyby nie to, że w połowie, czyli przy drugim okrążeniu, złapała mnie obrzydliwa, potworna, mordercza kolka. Nie dość, że trzymała już do końca (dobiegając do mety miałam w wyobraźni obraz Wojtka niosącego mnie do samochodu), to nie odpuściła nawet po biegu. Ba, w sumie to nadal nie daje mi spokoju i wygląda na to, że moje uwielbienie do grzanek z cebulą i czosnkiem w końcu się na mnie zemściło...  
Niemniej jednak warto było. Na krossowej trasie (5.3 km) z podbiegami i ostrymi zakrętami wybiegałam 22:09, co dało mi trzeci czas wśród wszystkich startujących kobiet. Dwie pierwsze są zawodniczkami startującymi od lat, trenującymi pod okiem profesjonalnych trenerów. Do drugiej z nich straciłam tylko (i aż) sześć sekund. 
 
Trochę mnie niepokoi ta tendencja. Z jedną kontuzją pobiegłam piątkę tempem 4:17, tydzień później z dwiema kontuzjami 4:11. Sądzę, że na nadchodzący weekend powinnam sobie skręcić rękę i wystartować w jakichś zawodach... 
A tak serio - miło będzie, jak w końcu osiągnę pełną dyspozycję i nie będzie mi się urywała żadna kończyna i żaden narząd wewnętrzny. Am luking forłord.

Życie zaskakuje mnie co dnia.

W poprzedniej notce pisałam, że rower przeżył renesans, a ja oświecenie, bowiem po umyciu i nasmarowaniu zaczął śmigać jak nowy. Tak mi się...

wtorek, 22 marca 2011

Triathlon

Wtorki to zazwyczaj takie dni, które zdają się nie mieć końca. 
Od piątej rano zdążyłam już wyspacerować psa, pojechać rowerem na uczelnię, wysiedzieć tam na dwojgu zajęciach (dobrze że miałam Newsweeka), pojechać do Psów i z nimi pospacerować, po drodze do domu zrobić zakupy w Carrefourze (nie ma to jak Spacer Farmera - po raz kolejny jestem pod wrażeniem, jak dałam radę dotrzeć do domu z dziesięcioma kilogramami żarcia w plecaku i tyle samo w siatce przymocowanej do bagażnika roweru) , wysprzątać dom, wybiegać psa za pomocą wybiegania siebie (bardzo pozaplanowy i bardzo wolny bardzo słoneczny i ciepły kross po Rezerwacie - 8 km), wykąpać się i tak dalej. A dzień się jeszcze nie skończył. Już tylko dwie godziny korepetycji maturalnych, trening agility z grupą początkujących od 21 do 23 i można iść spać, żeby naładować baterie i znowu zerwać się radośnie bladym świtem. Uskuteczniam całodobową produkcję endorfin. 
 
Chyba już to pisałam, ale co tam - życie jest piękne! 
Jeszcze tylko kilka dni i będzie turbodługo turbojasno. A do tego robi się coraz cieplej.

Triathlon

Wtorki to zazwyczaj takie dni, które zdają się nie mieć końca. Od piątej rano zdążyłam już wyspacerować psa, pojechać rowerem na uczelnię, ...

poniedziałek, 21 marca 2011

Ach, to ty..!

Co prawda zimowe buty, już wyczyszczone, zaimpregnowane i odstawione do szafy, wróciły jeszcze do pracy. Ale i tak jest dobrze. Nie dość, że o piątej rano już nie jest ciemno, to - co jeszcze fajniejsze - o osiemnastej nie ma jeszcze zupełnego mroku. A już za tydzień osiemnasta będzie dziewiętnastą. 
 
Dziś postaram się krótko, bo jak znowu wpadnę w sidła rozpisywania się, to pójdę spać nad ranem. A nad ranem trzeba wstać! 
 
Ostatnie dwa tygodnie upłynęły pod znakiem niepokojącej kontuzji. Jakiś czas temu postanowiłam zrealizować trening z przyspieszeniami na bieżni, co do której wiedziałam, że jest złem wcielonym - zupełnie inaczej skalibrowana i mniej wygodna niż te, na których biegałam wcześniej. Skutek był taki, że spłynęłam z niej z bolącym biodrem, które nie tylko nie przestawało boleć, ale zaczynało napierać coraz mocniej. Rzecz jasna zaciskałam zęby i biegałam dalej. W końcu spłynął na mnie głos rozsądku w postaci cennych rad bardziej doświadczonych biegaczy i trochę na chwilę odpuściłam. W poniedziałek zrealizowałam trening biegowy na rowerze stacjonarnym, w środę nie biegałam w ogóle, ale jako że przemierzyłam tego dnia jakieś 30 km na rowerze, brak bieżku nie załamał mnie tak całkowicie. Niemniej jednak głód biegowy narastał, a był tym większy, że w końcu dostałam swoje zamówione getry z Newline'a. Od soboty na szczęście znowu biegam, a kontuzja - odpukać - już za mną. 
W tym momencie walczę z uniesieniem i weną, która każe mi się rozpisywać na temat biegania i głosić apoteozę tego sportu, ale powściągnę swą przemożną chęć i przełożę te wynurzenia na inny raz. 
 
Pierwszy dzień wiosny z samej swojej definicji jest radosny. 
Na szczęście nie tylko z definicji. 
Wiosenne przesilenie najwyraźniej minęło, bo znowu zaczęłam budzić się godzinę przed budzikiem i ruszać w świat. Dziś był jeden z takich długich, udanych, pogodnych i triatlonowych dni, których będzie coraz więcej.  
 Jedno tylko jest niepokojące - po wiośnie i lecie zawsze przychodzi jednak jesień i zima. I ta gorsza połowa roku zawsze trwa jakoś dłużej. Ale nie martwię się na zapas, no.. 
 
Ostatnie lato było jak piękny film. To tylko wspomnienie, którego w żaden sposób nie da się zmaterializować i unaocznić - a szkoda. Gdyby to było możliwe, na pewno nagrałabym sobie ten czas i odtwarzała codziennie po kawałku. 
Liczę na powtórkę. Na treningi o piątej nad ranem w krótkich spodenkach. Na interwały biegane o dwudziestej, bo wcześniej się nie dało. Na długie spacery nad jezioro. Na wycieczki na rower wodny, po których moja skóra przybierała kolor mlecznej czekolady. Na zbieranie codziennie miski malin z babcinych krzaków. Na spanie przy otwartym na oścież oknie. Na wszystko to i jeszcze więcej. Życie jest piękne.

Ach, to ty..!

Co prawda zimowe buty, już wyczyszczone, zaimpregnowane i odstawione do szafy, wróciły jeszcze do pracy. Ale i tak jest dobrze. Nie dość, ż...

poniedziałek, 14 marca 2011

Wy jeszcze tego nie wiecie..

..a ja wiem, że to będzie baaaardzo długa notka. Nosiłam się z zamiarem skonstruowania jej już od dwóch tygodni. Do ubiegłego piątku wisiało nade mną widmo egzaminu z poetyki, więc kiedy już siadałam do kompa, to zabierałam się - a przynajmniej starałam się zabrać - do ogarnięcia materiału na tenże. 
Nie byłam zbyt przygotowana na ten egzamin i nieźle na nim improwizowałam. Niemniej jednak udało mi się jakoś wyciągnąć na ocenę dobrą, więc rezultat okazał się znacznie powyżej oczekiwań. Jak na uczenie się w przerwach pomiędzy wejściami do sauny, to naprawdę nieźle. 
Już myślałam, że będę miała chwilę wytchnienia (nie żebym się tak pilnie uczyła, ale świadomość, że powinnam coś zrobić jest okropnie denerwująca i zniewalająca. w sensie, że ubezwłasnowolnia.), aż tu nagle przyszedł mail, że egzamin z języka w mediach odbędzie się tydzień przed wyznaczonym terminem. Masz ci los. Nie mogłam więc ze spokojnym sumieniem usiąść i napisać wszystkiego, co chciałam ogłosić, bo pojawiło się kolejne 'coś' do zrobienia. 
Cóż, do tego egzaminu uczyłam się podobnie, jak do poprzedniego, czyli z niezbyt wielkim zaangażowaniem. Ostatnie dni były tak cudowne, pogodne, słoneczne i ciepłe, że doszłam do wniosku, iż zdecydowanie wolę oblać ten egzamin, niż oglądać słońce przez okno. Ostatni dzień przed egzaminem spędziłam na przemiłych spacerach, przedostatni na trenowaniu, a i wcześniej nie udawałam kujona. 
No, ale już po wszystkim. Egzaminatorka co prawda zorientowała się, że nie przeczytałam większości obowiązkowych lektur, ale wybroniłam się ciekawą prezentacją o genrach mowy w odcinku Kuby Wojewódzkiego z Markiem Kondratem. Więc, w końcu, sesja zimowa za mną. Minimum wysiłku, a żadnej trójki - dziwne rzeczy. Kocham te studia, naprawdę. Zaczyna mnie niepokoić myśl, że moje kolejne studia mogą nie być aż tak proste i przyjemne (bo prostszych i przyjemniejszych niż moje chyba nie ma). Zwłaszcza, że będą realizowane w obcym języku. Obiecałam sobie, że jak tylko zdam ostatni egzamin w sesji zimowej, zabieram się do pilnej, systematycznej nauki angielskiego i niderlandzkiego. Zagraniczne stypendium zobowiązuje :-) 
 
Sesja zimowa za mną i zima też za mną. 
Nie muszę chyba mówić, jak mnie to cieszy. Cieszy mnie wybitnie, cieszy mnie okrutnie, cieszy mnie nieprzyzwoicie. Moje kochane zimowe buty Ecco, które ratowały mi życie w najmroźniejszych miesiącach tego roku, zostały starannie umyte, wyczyszczone, zaimpregnowane i czekają na odstawienie do szafy. Należy im się odpoczynek po tej posłudze, jaką wypełniły. 
 
Mogę odetchnąć z ulgą. W styczniowym numerze Runnersów czytałam, że odpowiednio przepracowana zima to dobry progres wiosną (choć z drugiej strony - zewsząd jestem uświadamiana, że więcej nie zawsze znaczy lepiej. Mam więc pewne wątpliwości i rozterki z tym związane, ale jestem dobrej myśli.). I cieszę się, że mogę z czystym sumieniem przyznać, że się nie złamałam. Minus pięć, minus dziesięć czy minus piętnaście, zakładałam buty do biegania (bynajmniej nie ocieplane) i nie odpuściłam żadnego treningu. W styczniu 188 kilometrów w ciągu 17 treningów, w lutym (19 dni, bo 1-8 lutego niestety na urlopie chorobowym) 135 km na dwunastu biegach. Rastulina też nie może narzekać, bo codziennie dostawała należny sobie długi spacer. Czasem musiałam poruszać się niemalże biegiem, mając na sobie dwie pary skarpetek, leginsy pod spodniami, dwa swetry, kominiarkę i czapkę - a i tak wracałam po godzinie ze łzami w oczach, bo zamarzły mi dłonie. Ale warto było. 
Jest cudownie. Jeszcze dwa tygodnie temu jechałam rowerem na uczelnię w kominiarce na twarzy, mając między kurtką a bluzą jeszcze ocieplacz w postaci polara. Teraz nie używam nawet rękawiczek - a to jest niechybny znak, że jest naprawdę, naprawdę ciepło. 
Dzisiaj miałam nawet dylemat: brać kurtkę, czy nie brać. Ostatecznie jednak ją założyłam, bo zdałam sobie sprawę, że mimo wszystko jest połowa marca, czyli jest zima (!), czyli może jeszcze znienacka zrobić się zimno. 
W taką pogodę podróżowanie po mieście autobusem jest grzechem. Nie rozstaję się już z rowerem (swoją drogą, chyba przyszedł czas, żeby zakupić zabezpieczenie do roweru, bo Zdzisław czytając moją notkę na pewno sobie przypomni, że pożyczył mi uroczą czerwoną sprężynkę do cumowania roweru i będę ją musiała niezwłocznie oddać). Od wczoraj uwielbiam tę maszynę podwójnie. Wytłumaczenie jest dość upokarzające, ale pokuszę się o opis; a co tam. Gdy ostatnimi czasy wjeżdżałam pod górę ulicą Myśliwiecką, Belwederską tudzież Tamką, przeżywałam ciężkie chwile. Nie dość, że nie było to łatwe wyzwanie, bo rower jechał, jakby chciał, a nie mógł, to jeszcze przy próbie zmiany przerzutki na najlżejszą notorycznie spadał mu łańcuch i musiałam zsiadać i zachrzaniać na Ujazdowskie z rowerem pod pachą. Lub, opcja druga - walczyć zaciekle, kręcąc pedałami i stojąc w miejscu, aż łańcuch wskoczy z powrotem na swoje miejsce i pozwoli mi się wzbijać na szczyt. Nie wyglądało to najlepiej. Wczoraj jednak zdarzył się przełom - pojechałam do myjni samochodowej i oczyściłam bicykl z kilogramów błota, jakim był, biedaczysko, oblepiony. No, w sumie to nie ja go oczyściłam - byłam tylko trzymaczem. Uśmiechnęłam się do pana myjącego samochód, spytałam, czy mogę się pod niego podczepić, żeby nie czekać z rowerem w kolejce, skoro umycie mojego wehikułu zajmie kilkadziesiąt sekund. Miły pan nie dość, że się zgodził i pomógł mi umyć rower, to jeszcze suma summarum zafundował mi połowę tego mycia, bo wzięłam ze sobą aż dwa złote, co starczyło na użytkowanie węża z wodą przez pięćdziesiąt osiem sekund. Ups. 
Już wyjeżdżając z myjni poczułam moc. Zaiste, nagle rower odzyskał swoją dawną świetność i zaczął jeździć całkiem dziarsko. A to nie wszystkie zabiegi, jakim został poddany! Myślałam, że już osiągnął szczyt formy, jakże jednak się myliłam! Dziś rano został jeszcze nasmarowany. Śmiga teraz jak nowy. Być może łańcuch nadal mu spada przy przełączaniu na najlżejszą przerzutkę - nie miałam okazji tego sprawdzić, bo jedzie tak dobrze i gładko, że spokojnie wtryniłam się Myśliwiecką na dużo wyższej przerzutce. Jeździ się na nim nieźle i równie nieźle się rozpędza, co zasadniczo jest bardzo pozytywne, niemniej jednak sprawia, że jadąc po mieście czuję się trochę jak w grze zręcznościowej. Na razie - odpukać - nikogo nie przejechałam, mam za to wyśmienite ćwiczenie na refleks. Ludzie niestety lubią znienacka zatrzymywać się na ulicy albo gwałtownie zmieniać kierunki - niefortunnie jakoś zawsze muszą robić to tak, żeby wymusić na mnie szereg ekwilibrystycznych działań, mających na celu ocalenie swoich zębów. 
Na drodze rowerowej też zrobiło się tłoczno. Gdy w styczniu napierałam rowerem na uczelnię, mijałam zazwyczaj nie więcej niż trzy-cztery rowery. Teraz w końcu nie czuję się jak odmieniec, bo rowerzyści są wsżędzie. I nie tylko oni - ostatnio nastąpił również wysyp biegaczy. Wczoraj niektórzy trochę przeginali pałkę i kicali w krótkich spodenkach. Ja jeszcze asekuracyjnie ubieram się w bluzę i podwójne leginsy, ale jeśli tak dalej pójdzie, to już niedługo niczym ogr zacznę zrzucać warstwy. Przeżywam szok termiczny. Jeszcze niedawno, gdy zbierałam się na trening biegowy, zastanawiałam się, czy wystarczy mi jedna para ciepłych skarpetek. Na ostatnich treningach czułam zaś lekkie (lub nawet mocniejsze) ugotowanie. No, ale nie zmienia to faktu, że jest cudownie. Przed wyjściem z domu nie trzeba się już przez pięć minut ubierać, owijać w szaliki, czapki, zakładać kilka par skarpet. I jest coraz jaśniej! Już mogę spokojnie iść o piątej trzydzieści rano z psem do Rezerwatu i nie boję się, że zgubię zwierzaka albo napadną nas wilcy. O szóstej wychodzi słońce, co jest kolejnym powodem do wyrażania wielkiego entuzjazmu, bo jeszcze niedawno wyjeżdżając rowerem o siódmej (na ósmą do szkoły) musiałam włączać przednią lampkę, bo było po prostu szaro i ciemnawo. I - co chyba jeszcze piękniejsze - dopiero o szóstej robi się ciemno. Nie muszę już gnać na łeb, na szyję, żeby zdążyć wybiegać psa na dłuższym spacerze przed ciemnościami, bo na luzaku możemy się wybrać jeszcze około siedemnastej. O ile, oczywiście, pies się do tego nadaje. 
 
Co chcę przez to powiedzieć? Aż szkoda słów. Rasta co krok udowadnia, że jest prawdziwym dzieckiem szczęścia. Jakiś czas temu naderwała sobie pazur. Wydawało się, że już jest w porządku, ale kilka razy na spacerach znowu go sobie naruszała, tym samym odbierając sobie na kilka dni przyjemność biegania za piłkami i patykami. Nie było łatwo odmawiać tym oczom i temu ryjowi, który co chwilę mnie błagał o jeden, jedyny mały rzucik. Postanowiłam w końcu coś z tym zrobić. I tu przyszła z odsieczą Kobieta-Patenciarz, czyli Kamowa. W ubiegły piątek przyjechała do nas z akcesoriami do manikiuru i zrobiła borderowi piękny akrylowy paznokieć. W sobotę więc wybrałam się z R. do Rezerwatu, żeby zrobić próbę ognia. Rastuch nie posiadała się z radości, kiedy w końcu, po tylu dniach, łaskawie przyjęłam od niej wyzwanie w postaci kijka i uszczęśliwiłam ją dalekim rzutem. I jeszcze jednym, i jeszcze... Tips spełnił swoje zadanie. Pies latał za patykiem na czterech łapach. Aż tu nagle zonk - za którymś aportem patyk się jakoś zaczerwienił. Spojrzałam załamana na Rastuchowe odnóża, będąc pewna, że tam tkwi przyczyna, ale to nie tam było źródło nieszczęścia. W tym momencie Rasta rzuciła patyk i zaczęła z niesmakiem mlaskać. I zagadka została rozwiązana. Postradała ząb. Sierota moja łaciata pozbawiła się górnej dwójki. Na szczęście chyba bardziej zmartwiło to mnie niż samą szczerbatą, bo na  kolejnym spacerze już przyniosła mi następny patyk.. 
Cóż, myślę, że ma to 'po mamusi'. W końcu ja też ciągle uszkadzam się na różne dziwne sposoby. Ostatnio niestety udało mi się skontuzjować na bieżni i od tego czasu - a trwa to już dwa tygodnie - nieprzyjemnie ciągnie mnie biodro. Co gorsza, boli mnie tylko wtedy, kiedy biegam. W sobotę truchtałam sobie czternaście kilometrów z poczuciem, że chyba odpada mi noga. Pominę już to, że pomyliłam tygodnie planu treningowego i miałam tego dnia biegać o sześć kilometrów mniej. Żałosne. 
Jako, że bardzo chciałabym już wydobrzeć i móc w weekend pobiec test na pięć kilometrów, odpuściłam dzisiejsze bieganie - a raczej zrealizowałam trening biegowy na rowerze stacjonarnym na siłce. Całkiem logiczne - pojechałam z uczelni rowerem na siłownię, żeby pojeździć na rowerze, po czym wróciłam do domu na rowerze. Normalna rzecz, nieprawdaż? ;-) 
Siłka. Oto jest kolejny temat, na który zdecydowanie warto się rozpisać. Moje lube Calypso właśnie zaliczyło przeprowadzkę. Przenieśli się z pierwszego piętra do piwnicy, znacznie rozbudowując klub. Mamy teraz największy ponoć obiekt multifunkcyjny w Polsce. Korty do badmintona i squasha, piętnaście bieżni, nowe rowerki i orbitreki, duża sauna i tak dalej, i tak dalej. Byłam pod wrażeniem. Będzie się miło pakowało, niach niach. I jeszcze W Biegu Cafe obok recepcji. Co prawda trochę mniej lubię tę kawiarnię, odkąd moja ulubiona kawa na wynos za piątaka stała się kawą na wynos za szóstaka, ale myślę, że i tak będę ich odwiedzać. 
 
Dzisiaj jest naprawdę dobry dzień. Wiosna robi swoje. W zeszły weekend jeszcze chciała mnie zabić; najwyraźniej zdarzyło się jakieś wiosenne przesilenie i wahania ciśnienia usiłowały mnie zamordować, bo czułam się tak, jakby ktoś obracał mój mózg i walił mnie patelnią w głowę. Najgorsze na szczęście już chyba minęło. I myślę, że już powinnam zacząć się uczyć do sesji letniej, bo jak będzie tak przepięknie, to na pewno nie uda mi się unieruchomić przed jakimikolwiek notatkami w celu przyswajania wiedzy. O nie, nie. Latem przyswaja się słońce.

Wy jeszcze tego nie wiecie..

..a ja wiem, że to będzie baaaardzo długa notka. Nosiłam się z zamiarem skonstruowania jej już od dwóch tygodni. Do ubiegłego piątku wisiało...

czwartek, 3 marca 2011

Chętnie bym coś tu napisała,

i nawet w schowku panelu edycyjnego bloga czeka wstępny zarys nowej notki, ale niestety dzisiaj wisi nade mną widmo. Jutro mam, kurczę, egzamin. Pozostaje mi tylko prosić o modlitwę i wsparcie duchowe ;-) bo niestety nie przekujoniłam się w przygotowaniach. Dzisiaj udało mi się zaliczyć ogarnianie notatek w autobusie (20 minut) i na siłce (30 minut). Reszta dnia mi się jakoś nie ułożyła pod naukę. Jeszcze mam szansę na kilkanaście-kilkadziesiąt minut edukacji w samochodzie, podczas gdy będziemy kursować (oby kursować, a nie stać w korkach) między jednym a drugim punktem załatwiania dzisiejszych spraw na mieście. Oj, niedobrze, mogę tego gorzko pożałować, zwłaszcza, że idę zdawać po raz pierwszy, ale w drugim terminie. Najbardziej martwi mnie to, że na dzień dzisiejszy jakoś mnie to niespecjalnie martwi. Wiocha będzie potworna, jak nie zdam, i problem też niczego sobie, ale mimo wszystko jakoś mi to niepokojąco zwisa. 
Jutro może uda mi się znaleźć dwie chwile i opublikować notkę z 'brudnopisu'. 
 
Pozdrawiam wiosennie (o siedemnastej jest jasno, o siedemnastej trzydzieści jeszcze nieciemno, a co najfajniejsze - słońce budzi mnie o szóstej rano. Coś niesamowitego, ach i och!)

Chętnie bym coś tu napisała,

i nawet w schowku panelu edycyjnego bloga czeka wstępny zarys nowej notki, ale niestety dzisiaj wisi nade mną widmo. Jutro mam, kurczę, egza...

Najpopularniejsze

Archiwum