Wielkie wyrzucanie śmieci

<i>Żeby wygrywać, nie można mieć w głowie śmieci.</i><br /> <br /> Rzadko mi się zdarza usłyszeć coś równie mądrego z tematyki psychologii sportu. <a href="http://www.magazynbieganie.pl/bariery-w-sporcie-siedza-w-glowie/" target="_blank">Ten tekst </a>został mi w głowie na długo - tak dobrze wpisuje się w okoliczności.<br /> <br /> Czułam że to będzie czas wielkich zmian, ale ich skala jednak mnie zaskakuje.<br /> Jestem spokojna i pewna jak nigdy przedtem. Przez moją głowę przewijają się setki myśli, a zdecydowana większość z nich jest konstruktywna i pozytywna. Nie ma wokół mnie żadnych czynników, które mogą mącić moje przekonanie. A raczej - nie zauważam ich tak wyraźnie jak wcześniej. Nie zastanawiam się nad nimi, bo nie mam na to czasu, a przede wszystkim - nie mam potrzeby. Problemy i przeszkody traktuję zadaniowo. Robię swoje. Nawet chłodne kalkulacje dają jasny wynik: nie ma nic ważniejszego na świecie.<br /> <br /> Z każdego doświadczenia chcę wyciągnąć coś przydatnego na przyszłość. Ze swoich słabości usiłuję zrobić atuty. Z atutów zbudować mocarstwo.<br /> <br /> Poznaję swoje braki, których wcześniej nie miałam okazji zidentyfikować. Przez ostatnie tygodnie nauczyłam się tyle, że zasługuje to co najmniej na elaborat.<br /> <br /> Wszystko jest sumą przypadków, o ile wierzyć w przypadki. Chwalę ten dzień, w którym po raz pierwszy "na poważnie" wyszłam pobiegać wokół bloku. Trafiłam do sportu taką drogą, która dawała więcej szans na to, że się wykończę, niż że wytrwam. Ale skoro okazało się, że nie tak łatwo mnie wykończyć..<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvKBk17ZcwbuCjGFrSwsGLMyMTxvXeq3OFyAMEbW_qs0sqZEYm8gY1fH7ia6d2jWPCt2kqiQJLIf_J3O1oBENE90Y6nQ8Q8ESRnpuewqQo50sU1DY5dcTDwGRK6_v-sL-ONxuQPxE9tWo/s1600/Graph3.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvKBk17ZcwbuCjGFrSwsGLMyMTxvXeq3OFyAMEbW_qs0sqZEYm8gY1fH7ia6d2jWPCt2kqiQJLIf_J3O1oBENE90Y6nQ8Q8ESRnpuewqQo50sU1DY5dcTDwGRK6_v-sL-ONxuQPxE9tWo/s1600/Graph3.png" width="320" /></a></div>

Wielkie wyrzucanie śmieci

Żeby wygrywać, nie można mieć w głowie śmieci. Rzadko mi się zdarza usłyszeć coś równie mądrego z tematyki psychologii sportu. Ten tekst z...

Rewolucje z drobiazgów

<div style="text-align: justify;"> O ósmej rano - to środek dnia! - wtoczyłam się na płytę basenu i jedną z głównych myśli zaprzątających mi głowę było: <b>spać.</b></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dzisiaj jest dzień spania. Z samego rana, zaraz po zadzwonieniu budzika, mój mózg próbował mnie w przebiegły sposób oszukać. Jest taka faza między półsnem a jawą, kiedy duch toczy walkę z materią. U mnie na szczęście trwa ona bardzo krótko i zawsze wygrywa energia nowego dnia, jednak dziś było niełatwo. Natychmiast po wyłączeniu dzwoniącego telefonu mój umysł postawił mi przed oczami senne wyobrażenie w postaci dwóch stron książki do przeczytania i zasugerował, że zanim wstanę, powinnam to jeszcze przeczytać. A więc zaczęłam czytać.. i wnet sobie uświadomiłam, że moje powieki są już nie tylko ciężkie - po prostu znowu zasypiam. O nie nie mózgu, chciałeś być przebiegły, ale nic z tego - pora wstawać na trening!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To chyba ta pogoda. Bez dwóch zdań zaczęła się już jesień. Co najgorsze, zaczęły się także ciemności. Wstaję rano, patrzę przez okno i aż trudno mi uwierzyć, że kilka miesięcy temu o tej porze kończyłam trening biegowy, ciesząc się, że zdążyłam przed największym upałem. Dzisiaj o tej godzinie jest przenikliwie zimno, ciemno, a miasto śpi. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /> Nie zmieniam jednak zdania co do możliwości i warunków treningowych, czyli tego co dla mnie najważniejsze. Taka aura ma swoje zalety. Przede wszystkim jednak zwyczajnie nauczyłam się już w pewnym stopniu poddawać temu, co świat ma mi do zaoferowania, i starać się czerpać z tego co się da. Nie denerwować się tym, na co nie mam wpływu, i zaczynać wpływać na przebieg wydarzeń, które mogę kształtować.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Lecę, pędzę, i staram się tylko uważać, żeby nie lecieć i pędzić na łeb czy na szyję. Będzie lżej i łatwiej, kiedy będę już panią magister, bo teraz dzielę się pomiędzy liczbę zadań na dłuższą metę przewyższającą możliwości pojedynczego człowieka. Niemniej - jest dobrze.</div> <div style="text-align: justify;"> A treningowo - mentalnie i fizycznie - nadal dzieje się rewolucja. Spodziewałam się jej, co nie zmienia faktu, że niemożliwie satysfakcjonuje mnie każda nowa myśl, która ni stąd ni zowąd kiełkuje w moim umyśle. Przez ostatni miesiąc nauczyłam się o sobie więcej niż przypuszczałam. Na niektóre z takich <i>sadzonek </i>jeszcze wbiegam i je szybko zadeptuję, ale one są, cholerstwa, uparte.. A ja jestem coraz spokojniejsza, więc prędzej czy później pewnie się do nich przyzwyczaję.</div>

Rewolucje z drobiazgów

O ósmej rano - to środek dnia! - wtoczyłam się na płytę basenu i jedną z głównych myśli zaprzątających mi głowę było: spać. Dzisiaj jes...

Repertuar uzupełniony

<div style="text-align: justify;"> Dostałam wreszcie błogosławieństwo od doktora i po długich sześciu tygodniach leczenia kontuzji mogłam wyjść pobiegać. Całe szczęście, że w końcu trafił mi się sensowny lekarz, który nie stwierdził, że "za dużo trenuję, po prostu coś sobie naciągnęłam i po dwóch tygodniach bez biegania powinno być już dobrze". Powyższą diagnozę postawił lekarz w Katowicach, do którego poszłam, kiedy mijał trzeci tydzień biegania z bólem. Kilometraż rósł, ból też. Zdążyłam jeszcze zrobić kilka mocnych treningów interwałowych, poczuć że w końcu wyhodowałam sobie w miarę satysfakcjonującą formę; przebiec najdłuższy dystans od co najmniej półtora roku; wystartować w triathlonie na dystansie sprinterskim. Cóż, intensywność w sprincie jest tak wysoka, że boli wszystko, i to od startu do mety, więc rozpierający ból w nodze był mocno zagłuszony przez ogólnofizyczne poczucie narastającego zmasakrowania.</div> <div style="text-align: justify;"> Następnego dnia po starcie miałam robić kilometrówki na stadionowej bieżni. Adrenalina po zawodach jeszcze nie opadła, więc psychicznie czułam się przygotowana na taki trening. Noga.. stwierdziłam że jakoś przeżyję. Trening nie doszedł do skutku z powodu.. kolki (a jakże!), która jak zwykle dopadła mnie jeszcze na zawodach i jak zwykle nie chciała po ich zakończeniu dać mi spokoju.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wcale nie chciałam na tym kończyć sezonu, w każdym razie nie biegowego. W zawodach biegowych ostatnio startowałam.. ostatniego dnia 2011 roku. To już naprawdę kawał czasu. W 2011 roku tęsknie przyglądałam się jesiennym imprezom, takim jak Bieg Niepodległości. W 2012 też. I w 2013. I - cóż..</div> <div style="text-align: justify;"> Doktor zasugerował diagnozę, na którą zrobiłam bardzo wielkie oczy, ale czułam że niestety może mieć rację. Na rezonans szłam z duszą na ramieniu. <i>Żeby tylko to nie było coś, przez co nie będę mogła długo biegać.</i> Złamanie zmęczeniowe to nie było coś, co chciałam usłyszeć.. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tego jeszcze w repertuarze moich kontuzji nie było. Sześć tygodni bez biegania, i to w kulminacyjnym punkcie odczuwalnej frajdy z tegoż. Czyli, czysto teoretycznie rzecz ujmując, cała tegoroczna praca psu na budę. </div> <div style="text-align: justify;"> Kiedyś takie zalecenie - półtora miesiąca bez biegania - rozwaliło mi świat, więc obawiałam się o to, co będzie tym razem. Triathlon jednak jest pod tym względem najlepszy. Kiedyś chodzenie na basen i jazda na rowerze wzbudzały we mnie wyrzuty sumienia, bo były rujnowaniem planu treningowego w bieganiu. Teraz, na szczęście!, te aktywności to również realizacja planu, więc w takich sytuacjach mogę po prostu mocniej się na nich skupić. I wszystko gra, przynajmniej do pewnego stopnia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No więc przetrwałam. Wbrew obawom, pierwszego rozbiegania po przerwie nie zrobiłam w mocnym drugim zakresie, żeby przetestować, czy dużo straciłam przez kontuzję. Byłam wyluzowana i spokojna jak tafla jeziora w bezwietrznym dniu. To mnie trochę zdziwiło - oczywiście jak najbardziej pozytywnie. Podobnie jak spostrzeżenie, że chyba nie straciłam tak wiele.. Do tego, żeby się o tym przekonać, jeszcze dość daleka droga. Oby tym razem rozsądnie..<br /> Miałam już takie kontuzje, które się leczyły same w niewyjaśniony sposób, i dowiadywałam się o nich na przykład w kolejnym rezonansie. W międzyczasie je rozbiegiwałam. Dziwny jest ten świat i dziwny jest mój próg bólu. Trochę jestem feniksem.. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mam szereg takich przyzwyczajeń, z którymi się bardzo mocno identyfikuję, i myśl o zmianie ich jawi mi się jako niemożliwa. Jednak, jak pokazuje życie, niemożliwe jest względne i dynamicznie się zmienia. Życzę sobie, żeby pielęgnowanie tej myśli było moim jedynym przyzwyczajeniem.</div>

Repertuar uzupełniony

Dostałam wreszcie błogosławieństwo od doktora i po długich sześciu tygodniach leczenia kontuzji mogłam wyjść pobiegać. Całe szczęście, że w...

Najprzetrenowanie czyli co się działo po bajce

<div style="text-align: justify;"> Rzecz będzie o przetrenowaniu. W tym przypadku dość burzliwie przechodzonym. Trochę jako kontynuacja dwóch poprzednich wpisów na blogu; zwłaszcza dla komentujących, którzy pisali w tym kontekście na temat cienkiej granicy między progresem a przetrenowaniem. Tak się składa, że znam ten temat dobrze i wiem ile było mi potrzeba, żeby doprowadzić się do tego stanu, a ponad wszystko - ile czasu potrzebowałam potem, żeby dojść do siebie. Odpowiedź na pierwsze zagadnienie brzmi: bardzo dużo. Na drugie: bardzo długo. Od tego czasu zmieniło się tak wiele, że chyba wreszcie mogę w miarę obiektywnie się na ten temat rozpisać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zacznę może od końca. Dlaczego o tym piszę? Trochę może ku przestrodze. Trochę dlatego, że wydaje mi się to ciekawym tematem dla każdego sportowca. Przede wszystkim jednak dlatego, że od niedawna jestem w stu procentach przekonana, że wróciłam do pełnej gotowości i mobilizacji treningowej. Trochę czasu mi to zajęło..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To nie pierwszy raz, kiedy organizm wybaczył mi coś, co mogło okazać się niewybaczalne. Z jednej strony to cudowna właściwość, za którą mogę dziękować naturze; z drugiej strony to zdradliwe, bo kusi do ciągłego testowania wytrzymałości. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie zaczęłam biegać po to, żeby startować w zawodach. Moją jedyną motywacją było to, żeby spróbować czegoś, co nigdy mi nie wychodziło. Kiedyś zdarzyło mi się kilka razy wychodzić z domu na próby podbiegiwania, które kończyły się konstatacją, że nienawidzę biegać. A zatem od początku niesformalizowany cel brzmiał: pokonywać swoje granice. To był początek 2011 roku. Jeśli wziąć pod uwagę kilka kilkunasto- i kilkudziesięciominutowe truchty - pół roku wcześniej. Niedługo później przyszły pierwsze medalowe miejsca w lokalnych biegach, połamanie "magicznych" granic 40 i 20 minut na 10 i 5 kilometrów, treningi w grupie zawodniczej. Na samym początku 2012 roku piękny sen o bieganiu się skończył i przez długi czas sądziłam, że być może na zawsze. Dlaczego?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żeby przybliżyć nieco mój ówczesny tryb życia napiszę tylko, że kilka dni w tygodniu wyglądało tak: jeszcze przed śniadaniem biegałam około 10 km. Potem szłam z psami na spacer, leciałam na siłownię, prosto z siłowni jechałam rowerem na uczelnię, po południu na trening biegowy z grupą zawodową, a po bieganiu prosto na basen. Trener miał ze mną ciężkie życie. Jednym z głównych kłopotów był fakt, że miałam trenować w jego grupie tylko przez kilka miesięcy, co zostało zaplanowane i powiedziane na początku współpracy. W związku z tym nie czułam się do końca jego podopieczną, co otworzyło mi pole do samodzielnych manewrów. Po części trener nie zdawał sobie sprawy z tego co robię. Gdy konsultowałam z nim telefonicznie plan treningowy na przyszły tydzień i powiedział, że najbliższą niedzielę mam zrobić sobie luźną, zapytałam, czy mam wtedy wyjść na jakieś krótkie rozbieganie. Powiedział żeby biegowo zrobić sobie zupełnie wolne, a w ten dzień "mogę dla odmiany iść na basen". Gdyby wiedział, że chodzę na basen praktycznie po każdym treningu, pewnie nie byłby zachwycony. Ogólnie rzecz biorąc był niezwykle cierpliwy i wyrozumiały w stosunku do robionych przeze mnie głupot. Notorycznie realizowałam treningi interwałowe szybciej od założeń. Nigdy nie dostałam z tego powodu porządnej bury, jedynie zatroskane: "niby dobrze, ale za szybko, za szybko..".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli nie byłam zmęczona, czułam że muszę zrobić kolejny trening. Jeśli się zmęczyłam, postanawiałam to przeforsować.. kolejnym treningiem. Trenowałam na dużym zmęczeniu, zostawiając sobie tylko trochę marginesu po to, żeby dobrze wykonywać najważniejsze, czyli biegowe treningi. O dziwo cały czas robiłam postępy, mimo że łamałam chyba wszystkie możliwe zasady higieny sportu. W żaden sposób nie ułatwiałam sobie regeneracji, raczej robiłam wszystko żeby ją utrudnić. Zamiast zrobić jeden porządny trening i dać sobie równie porządnie odpocząć, wolałam snuć się całymi dniami po biegowych ścieżkach i siłowniach. Na trening zawsze starczało mi sił, na inne aktywności życiowe - niespecjalnie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po odejściu od trenera kadry polskich długodystansowców wystarczyły mi dwa dni, żeby kompletnie się rozsypać. Wyjaśniam, że aplikowany tam trening był potężny objętościowo i raczej ciężki, ale to nie on mnie załatwił - całą odpowiedzialność za ten stan ponoszę ja sama. Po wyjściu z grupy zawodniczej, w której podczas swojego pierwszego sezonu biegowego trenowałam z zawodowcami, którzy pierwsze biegowe kroki stawiali kilka lub kilkanaście lat temu wystarczyły mi dwa dni, podczas których zeszło ze mnie dużo ciśnienia i stresu towarzyszącego reżimowi treningowemu. I wtedy zaczęła się jazda. Kontuzja, którą rozsądny człowiek wyleczyłby w sześć tygodni, ja leczyłam kilka miesięcy, a i tak w ogólnym rozrachunku nie ona była najgorsza. Kompletnie rozsypałam się psychicznie. Do tej pory miałam treningi dwa razy dziennie, poranne bieganie weszło mi w nawyk, a wtedy nagle to wszystko zostało mi odebrane i nikt nie potrafił mi powiedzieć, ile to potrwa. Czułam się tak, jakby skończyło się moje życie. Nie wiem jak Wojtek wytrzymał ze mną ten czas (to chyba to słowo na M...). Jeśli tylko powiedział mi coś co mi się nie spodobało, wpadałam w histerię i - ku jego konsternacji - potrafiłam tak wyć godzinami. Nie mogłam zasnąć w nocy, bo nie miałam jak spożytkować pokładów energii. Siedziałam do trzeciej lub czwartej nad ranem, potem spałam do dziesiątej, budziłam się i nachodziła mnie czarna rozpacz, że straciłam już pół dnia, a tak w ogóle to skoro nie mogę trenować, to wszystko jest bez sensu. Więc budziłam się i ryczałam, bo z jednej strony strasznie chciałam coś ze sobą zrobić, z drugiej - wiedziałam że i tak nic z tego. Potem siedziałam do trzeciej lub czwartej i spałam do dziesiątej i... </div> <div style="text-align: justify;"> Jeszcze przez krótką chwilę mogłam przynajmniej trochę pocieszyć się aktywnością fizyczną, jednak to co robiłam było dalekie od normalnego trenowania. Byłam nie tylko uzależniona od codziennego trenowania - byłam uzależniona od <b>ciężkiego</b> codziennego trenowania. Bez porcji cierpienia nie mogłam zaliczyć sobie dnia. Jeździłam po sto kilometrów dziennie na swoim przymałym rowerze, żeby tylko nie myśleć, jak bardzo jest mi źle. Zamiast spać do dziesiątej, spałam wtedy do siódmej, żeby wyjść na rower o dobrej porze - ale kładłam się nadal o trzeciej. Kilka razy zdarzyło mi się zasnąć na rowerze - teraz mnie to bawi, ale wcale nie było mi do śmiechu, kiedy jechałam i uświadamiałam sobie, że właśnie zaczyna mi się coś śnić. Przy okazji nieźle docisnęłam sobie z jakością i kalorycznością posiłków, bo przecież nie trenowałam, więc nie potrzebowałam już paliwa wysokiej jakości. BMI 14,5 nie pozwala wytrzymać w basenie nawet czterdziestu minut. </div> <div style="text-align: justify;"> Nie miałam żadnego celu treningowego, nie wiedziałam kiedy będę mogła wystartować w jakichkolwiek zawodach, nie miałam po co trenować, ale.. nie mogłam bez tego żyć. Czasem ubierałam się na rower, mając przed sobą dwie godziny treningu na trenażerze, i wyłam rzewnymi łzami. Trening nie sprawiał mi żadnej przyjemności i jedyną zaletą tego procesu było częściowe uwalnianie się od wyrzutów sumienia, że nie trenuję. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nawet gdy biegałam ponad sto kilometrów tygodniowo, nie uważałam się za sportowca. Teoretycznie niesłusznie i nielogicznie, ale teraz już wiem, że naprawdę coś w tym było. Nie byłam sportowcem, tylko nabijaczem kilometrów. Moje postępowanie było dalekie od trybu życia sportowca. Nie zależało mi na wyniku sportowym, ale na tym, żeby móc jak najwięcej trenować. Tak po prostu. Kiedy trenowałam, było mi dobrze, a kiedy nie trenowałam, było mi źle. Trening jako ucieczka od rzeczywistego świata nie jest jednak wyjściem doskonałym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wiedziałam że to się źle skończy, ale nawet mając pełną świadomość tego w co się pakuję nie potrafiłam odpuścić, bo gdzieś z tyłu głowy miałam przekonanie, że będzie to oznaką słabości. Jakkolwiek głupio to zabrzmi, osiągnęłam więc swój cel - doprowadziłam się do stanu, w którym po prostu nie dało się już trenować. Kontuzje i problemy zdrowotne zaczęły przychodzić lawinowo. Organizm, który do tej pory po prostu nie miał czasu na chorowanie, nagle zauważył, że może w końcu zgłosić się po swoje. Przez pewien czas - szczerze mówiąc nie wiem nawet ile on trwał, wydaje mi się że wieczność - miałam siłę tylko na to, żeby leżeć i spać całymi dniami. Myślałam że jestem poważnie chora i umieram, choć jeszcze nie wiedziałam co mi jest - było mi wszystko po trochu. Nie wyobrażałam sobie powrotu do tamtego treningu, a jednocześnie nie widziałam przyszłości bez trenowania. Przyszedł też poważny problem z kręgosłupem, który zapowiadał, że prawdopodobnie przez długie lata albo do końca życia będą mnie bolały plecy, a duże obciążenia treningu biegowego być może okażą się dla mnie zgubne (na szczęście okazało się inaczej - już dawno zapomniałam o tym, co wtedy pokazał rezonans). Kiedy już teoretycznie mogłam wracać do treningu biegowego, przyszły do mnie myśli, które wcześniej były zupełnie mi obce. Zawsze wystarczyło, że rano otworzyłam oczy, i już byłam rześka i gotowa do wskoczenia w buty biegowe - ale nie wtedy. Budziłam się i wszystko było w porządku do momentu, w którym uświadamiałam sobie, że na "za chwilę" mam zaplanowane bieganie. Wtedy organizm włączał wszystkie mechanizmy obronne; nagle stawałam się obolała i zwiotczała i tak bardzo zachciewało mi się spać.. Do pewnego momentu to był strach przed bólem - bieganie z naderwanym przyczepem mięśnia nie należy do najprzyjemniejszych (a zdarzyło mi się biec z czymś takim. Łzy leciały mi ciurkiem po policzkach; wróciłam do domu, przebrałam się i pojechałam do szpitala na ostry dyżur, bo byłam przekonana, że mam tam coś złamane). Potem to był strach przed tym, że po takiej przerwie treningowej nie będzie mi się biegać dobrze i będzie mnie to tylko frustrować. A potem to już nie wiem co..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Organizm jest niezwykle mądry i wyrozumiały, ale ma swoje granice. Czytałam czasem o ludziach, którzy realizowali bardzo mocny trening i z dnia na dzień stracili nie tylko całą formę, lecz także możliwość trenowania przez kilka kolejnych miesięcy. Myślałam że mnie to nie spotka, bo czułam się zbyt dobrze. Do czasu. Instynkt przetrwania jest silniejszy od najsilniejszej woli.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To nieszczęście z perspektywy czasu uważam za wielkie błogosławieństwo. Gdyby to nie skończyło się tak, jak się skończyło, mogłoby być wyłącznie gorzej, z "najgorzej" włącznie. W najlepszym wypadku w którymś momencie sama bym rzuciła zabawę w sport, bo bym nie rozumiała, dlaczego trenuję najwięcej, a przestaję robić jakiekolwiek postępy. Po jakie środki treningowe musiałabym sięgać za kilka lat, skoro na samym początku próbowałam wykorzystać wszystkie, w tym większość zupełnie niepotrzebnie? Nie dałoby się tak funkcjonować na dłuższą metę.<br /> <br /> Dość dziwna droga do pokochania sportu..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po dwóch i pół roku czuję i wiem, że w końcu wróciłam do siebie.</div> <div style="text-align: justify;"> W treningu biegowym musiałam pokonać ogromną ścianę. Najpierw musiałam przeforsować to, żeby w ogóle zacząć regularnie biegać, a potem - żeby zacząć robić satysfakcjonujący progres. Było to potwornie frustrujące, bo nie szło tak gładko jak za pierwszym razem, wydawało się ciągle pod górkę. Wiedziałam jednak, że mogę sobie wracać do domu wściekła jak osa, rzucać po ścianach zegarkiem i pulsometrem i myśleć o sobie jak najgorzej - muszę to przetrwać. Przetrwałam i w końcu ściana pękła. W ciągu kilku miesięcy wiele zmieniło się na lepsze i zrobiłam większy progres niż wydawało mi się to możliwe w tym czasie. To dla mnie bardzo dobry znak na przyszłość. To nadal nie jest to, czego oczekuję, ale zmierzam we właściwym kierunku.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie chcę już być mistrzem treningu, zupełnie nie o to mi teraz chodzi. Wiem teraz po co to wszystko, mam cel. Przede wszystkim wiem, że trening to proces, a nie wydarzenie - nauczyłam się spoglądać na to długoterminowo, a nie sięgając tylko jednego dnia. Nadal mam wewnętrzną ochotę przypieprzyć sobie na każdym treningu i czerpię satysfakcję ze zmasakrowania się, ale hamuję się, jeśli tego się ode mnie wymaga, bo jestem ciekawa efektów. W drodze do celu. Teraz czas na mądrą pracę.</div> <div style="text-align: justify;"> Życzę sobie, żeby kiedyś dojść do poziomu obciążeń treningowych wykorzystywanych przez najlepszych, bo proces treningowy niezmiennie mnie bawi i raduje. Ale to nie mnie decydować, kiedy to nastąpi. Bardzo miło jest zdjąć ze swoich barków część ciężaru odpowiedzialności za przyszłość. Miło jest stać się narzędziem. Swojej natury nie zmienię, ale mogę zaufać mądrzejszym.</div> <div style="text-align: justify;"> Jestem z powrotem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Najprzetrenowanie czyli co się działo po bajce

Rzecz będzie o przetrenowaniu. W tym przypadku dość burzliwie przechodzonym. Trochę jako kontynuacja dwóch poprzednich wpisów na blogu; zwł...

(Nie)sprostowanie.

<div style="text-align: justify;"> Nie myślcie sobie, że Wasze komentarze <a href="http://ioannahh.blogspot.com/" target="_blank">do ostatniego wpisu</a> spłynęły po mnie jak woda po kaczce. Wręcz przeciwnie - dlatego dziękuję za wszystkie i za każdy z osobna. Przede wszystkim muszę przyznać: nie sądziłam, że tyle osób obserwuje moje treningowe poczynania i że ma o nich tak wyrobione zdanie ;-) Skłoniliście mnie do jeszcze dogłębniejszego przemyślenia pewnych spraw, które przemyśliwuję i tak intensywnie za sprawą treningowych rewolucji.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na początek małe sprostowanie. Myślę o tym i myślę i sama do końca nie wiem, czy to faktycznie jest tak, że boję się tych najwyższych intensywności. Gdyby tak było, to nie wciskałabym się w nie aż tak często. Chyba jednak bardziej je lubię niż się ich boję. Uwielbiam pławić się w satysfakcji, że po raz kolejny mi się udało, i uwielbiam ten wyrzut endorfin, dzięki któremu czuję się co najmniej jak na dobrej imprezie. Jedyne czego się naprawdę boję to moja ewentualna słabość, na którą nie umiem wyrazić zgody niezależnie od okoliczności. Może więc lepiej byłoby to nazwać tremą, taką jaka towarzyszy każdemu z nas przed ważnymi egzaminami, kiedy jakiś podstępny głos w głowie próbuje przekonywać, że nie jesteśmy przygotowani do tego wyzwania, że lepiej brać nogi za pas i zwiewać do domu, do bezpiecznej przystani, a do egzaminu podejść w drugim terminie.</div> <div style="text-align: justify;"> Dopiero teraz zaczynam zdawać sobie sprawę z tego, jak potwornie Wojtek ma ze mną przerąbane jako mój główny trener. Nie jest zresztą jedynym z moich dotychczasowych trenerów, którzy mogli jedynie załamać ręce i powiedzieć: "Dobrze, ale za dużo.. za szybko..". Nie pozostaje mi nic innego, jak zacząć walczyć ze swoim podejściem, zamiast bić się o forsowanie swojego zdania. Trzymam się myśli przewodniej przygotowań do nowego sezonu i szukam w swoich działaniach czegoś nowego, innego niż do tej pory. Okoliczności temu sprzyjają. Nie robię tego na własną rękę, więc pokornie wracam do domu i odpoczywam, kiedy każe mi się odpoczywać. Grzecznie nie wychodzę na rower tylko po to, żeby nakręcić tyle kilometrów, ile tylko zdążę, a zamiast tego rozciągam się, robię trening stabilizacji lub inne do bólu nudne, przemyślane i potrzebne rzeczy. To nie jest łatwe. To jest ekstremalnie trudne, bo każda szara komórka w moim mózgu woła: "Dawaj na następny trening, przecież w ogóle się nie zmęczyłaś! Dokręć! Dopływaj! Dociśnij!". Wierzę mocno - jestem całkowicie przekonana - że w tym jest metoda, a moje szare komórki już nieraz udowodniły, że nie są moim najlepszym trenerem. Jeśli wszystko pójdzie pomyślnie, to od przyszłego tygodnia znowu będę mogła biegać, i niech ktoś trzyma za mnie kciuki, żebym nie rozstrajała z premedytacją pulsometru, żeby niepostrzeżenie pozwolił mi na robienie pseudorozbiegań w trzecim zakresie..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wchodzę w całkowicie nowy poziom wtajemniczenia, co szalenie mi się podoba, choć naprawdę trudno mi odmówić sobie masochistycznego łomotu z potrójną zakładką. Następny sezon będzie naprawdę ciekawy, bo czuję, że kiedy w końcu moja kadra trenerska pozwoli mi puścić hamulce, to podczas startu z rozkoszą uduszę się już podczas części pływackiej, a na mecie umrę z zadowolenia i zmęczenia. Tego sobie życzę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Swojej natury pewnie nie zmienię (zwłaszcza gdy już jestem absolutnym endorfinowym ćpunkiem), ale to być może nie będzie potrzebne; może wystarczy odrobina pokory. Część kłopotu na pewno wynika z faktu, w jakim momencie życia zaczęłam bawić się w sport i czym właściwie były dla mnie treningi. Kiedyś na pewno napiszę o tym coś więcej, choć być może nie na blogu. W każdym razie nawet wtedy, gdy trenowałam najwięcej, najbardziej intensywnie i najszybciej się poprawiałam, wcale nie zależało mi na wyniku sportowym i nie próbowałam trenować jak najmniej to możliwe do osiągnięcia pożądanego progresu, ale wręcz przeciwnie - jak najwięcej to możliwe do niespowodowania regresu. Wówczas moja zdolność do szybkiego regenerowania się po treningach była moją wielką zmorą. Nielogiczne? Oczywiście że nielogiczne. W porównaniu z tamtym czasem teraz jestem uosobieniem rozsądku i wzorcowej regeneracji. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na koniec jeszcze drobna refleksja. Dzisiaj po raz pierwszy w życiu przekonałam się aż tak naocznie i dotkliwie, że spokój, skupienie i kontrola ratują fason, a zegarek pokazuje wówczas to samo co wtedy, kiedy się na siłę naparza. A więc <b>stąd</b> bierze się szybkość? Jeszcze tego nie znam, zaledwie się o to otarłam, ale lubię to po stokroć.. I myślę, że zdziwię się jeszcze niejeden raz..</div>

(Nie)sprostowanie.

Nie myślcie sobie, że Wasze komentarze do ostatniego wpisu spłynęły po mnie jak woda po kaczce. Wręcz przeciwnie - dlatego dziękuję za wsz...

To strasznie głupie, ale..

<div style="text-align: justify;"> Nie boję się systematycznej pracy, powtarzalności, wyrzeczeń, samotności. Do wszystkiego można się przyzwyczaić, a większość można nawet polubić, zwłaszcza jeśli wszystko to składa się na cenę ogromnej satysfakcji. Na początku to kwestia wyboru, później nawyku, a jeszcze później po prostu nie można bez tego żyć.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jest tylko jedna, jedyna rzecz której tak naprawdę się boję, jeśli chodzi o sport. Kwestia znoszenia dużego bólu i świadomego decydowania się nań. I szczerze mówiąc wstydzę się tej obawy. Wciąż wydaje mi się, że jestem pod tym względem za miękka, a przez to ciągle próbuję się sprawdzać. Ludzie przecież czasem wymiotują albo mdleją po przekroczeniu linii mety, dla mnie taki stan jest obcy i odległy. Trochę jestem ciekawa, jak mój organizm zareagowałby na tego typu bodziec, jednak przede wszystkim się go boję. Z jednej strony wiem, że na zawodach nigdy nie doprowadziłam się do stanu, który można by określić jako "danie z siebie absolutnie wszystkiego", z drugiej strony - niebezpiecznie łatwo jest mi doprowadzić się do bardzo podobnego, a czasem nawet do tego samego poziomu bólu na treningu. I to na takim, na którym ścigam się wyłącznie z własną głową. Jeśli tylko przekroczę bramę piekieł, za nic w świecie nie odpuszczę, niezależnie od tego, jakie miałoby to mieć konsekwencje. I niezależnie od tego, skąd ten ból pochodzi i co zwiastuje. Jestem swoim najokrutniejszym i najmniej wyrozumiałym trenerem i strażnikiem. Poruszanie się po krainie bólu ma w sobie coś pozytywnie ekscytującego, ale przede wszystkim jest (badum-tss) bolesne. W jakimś stopniu muszę to lubić, inaczej przecież nie dopuszczałabym się do tego uczucia. Chyba. Mam nadzieję.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Próbuję zmienić swoje przyzwyczajenia, ale trudno jest zmienić swoją naturę. Jeśli trening "główny" okazuje się może i skomplikowany, ale sympatyczny, trudno mi się powstrzymać od przyłożenia sobie innym, mniej wesołym. Zmiana planu w trakcie treningu nie wchodzi w grę, chyba że z wersji lżejszej na cięższą. Przykład? Ostatnio po pływaniu wybrałam się na siłownię, na którą ustaliłam sobie na tyle ciekawą wersję treningu, że po dziesięciu minutach wszystkie większe partie mięśni telepały mi się jak w gorączkowych drgawkach, a ciśnienie pozatykało mi uszy. Oczywiście przemknęło mi przez myśl, że może trochę za ambitnie podeszłam do sprawy, ale cóż - "JA NIE ZROBIĘ"? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Większość mocnych treningów biegowych wykonywałam zupełnie sama. Zupełnie, to znaczy bez trenera, bez partnerów treningowych i w ogóle bez żywej duszy w okolicy, bo o szóstej rano na ścieżkach w rezerwacie mijam zazwyczaj tylko wędkarzy. Nie da się zająć głowy nawet okolicznościami przyrody, bo biegam wciąż po tej samej trasie. Wymagam od siebie wykonania każdego treningu co najmniej według planu, który został mi rozpisany (lub - co ze wszech miar najgorsze - który ja wymyśliłam sobie sama). Jeśli mam do wyboru luźniejszy i mocniejszy wariant planu, asekuracyjnie stwierdzę, że wybieram luźniejszy, a potem i tak zrealizuję mocny, a jeśli tylko warunki na to pozwolą, zrobię go z nadwyżką. Zawsze w tej kwestii mówię jedno, a robię drugie. To chyba nie jest do końca normalne. Na porządku dziennym jest realizowanie "luźnych rozbiegań" na 85% hrmax, które nie wiadomo kiedy wchodzą, ale jak już wejdą, to zostają ze mną do końca treningu. Gdyby mój Garmin miał opcję rażenia prądem zamiast pikania, że wchodzę na zbyt wysokie intensywności, pewnie przyjęłabym to jako część treningu.</div> <div style="text-align: justify;"> W okresie najmocniejszego trenowania wizyta u dentysty na leczenie kanałowe bez znieczulenia wydawała mi się igraszką. Nie musiałam skupiać się na tym, żeby nie odpuszczać utrzymywania się w absolutnie niekomfortowym stanie - po prostu leżałam na fotelu.</div> <div style="text-align: justify;"> Na początku minionego sezonu okazało się, że kilka pierwszych treningów biegowych, mimo stuprocentowego zaangażowania, byłam w stanie wykonać poniżej rozpisanych oczekiwań. Co więcej, dwa treningi z planu zostały przerwane w trakcie - jeden przez Wojtka, drugi przeze mnie samą, obydwa z tego samego - kolkowego - powodu. Wtedy to był dla mnie dramat, dzisiaj odbieram te zdarzenia jako błogosławieństwo. To były moje pierwsze treningi w życiu, które zdarzyło mi się w jakimkolwiek stopniu odpuścić. Nie umarłam z tego powodu, nie wpłynęło to na moją ogólną formę, świat się nie zawalił, Ziemia nie zaczęła się kręcić w przeciwnym kierunku. Szok i niedowierzanie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na dotychczasowych zawodach biegowych zachowywałam się kompletnie głupio. Życiówkę na 5 km mam z biegu, w którym biegłam pod wiatr przez całkowicie pusty pas na ulicy, zamiast rozsądnie schować się za ludźmi. Zawsze mi się wydawało, że najlepiej mogłabym pobiec mierząc się wyłącznie z trasą i czasem, a wszyscy biegacze wokół są tylko przykrą koniecznością. Kompletnie niemądre podejście, którym na pewno obniżyłam sobie rekordy życiowe o co najmniej kilka sekund (co na szczęście w świetle ogólnożyciowym nie ma żadnego znaczenia) i odebrałam sobie sporo funu. Niestety, kiedy w grę wchodziły najwyższe zakresy tętna, żadne bodźce z zewnątrz nie grały roli, było tylko poruszanie się do przodu i mój własny świat. W dużym stopniu nadal tak jest, co widać chociażby po moich sprawdzianach pływackich, podczas których kompletnie zapominałam o technice i rozkładaniu sił i po prostu naparzałam co sił do przodu. Jak dzień po dniu poprawić się o 25 sekund na 400 metrów (!!!)? Przestać zachowywać się, jakby gonił Cię rekin i włączyć z powrotem mózg.. Pomaga.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Właściwie więc boję się czegoś, co wiem, że nastąpi na pewno. Po części wiem także, że raczej nie pójdę w tej kwestii na kompromis. Jest to więc trochę tak, jakbym bała się zachodu słońca - czegoś, co zdarzy się z całą pewnością. Nie ma to sensu, ale.. nic na to nie poradzę, przynajmniej z dnia na dzień. Podobno stopień władania mózgu nad mięśniami też jest trenowalny, z czym niezmiennie wiążę wielkie nadzieje. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W sumie przed obejrzeniem <a href="https://www.youtube.com/watch?v=UPoIkQzdTvQ" target="_blank">tego filmu</a> myślałam, że to ze mną jest coś nie tak, ale najwyraźniej nie jestem w tym sama. Nie wiem czy ten koleś zrozumiale wyjaśnia, o co właściwie chodzi, ale wygląda na to, że czuje dokładnie to samo co ja. Wszystkie randki, rozmowy kwalifikacyjne i egzaminy wymiękają w konfrontacji z takimi starciami. Nadal śmiertelnie poważnymi, choć dotyczącymi tego, co jest dla mnie największą radością. Co za absurd!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

To strasznie głupie, ale..

Nie boję się systematycznej pracy, powtarzalności, wyrzeczeń, samotności. Do wszystkiego można się przyzwyczaić, a większość można nawet po...

Jesienna niezłość

<div style="text-align: justify;"> Jesień to w gruncie rzeczy miły czas. Jeszcze nie jest nieprzyjemnie zimno, a już bez męczących upałów. Jeszcze nie jest ciemno w ciągu dnia, a już nie zdarza mi się pójść spać za jasności. Jesień i wiosna mogłyby - na przemian - trwać wiecznie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jesienią wszystko się stabilizuje, a w każdym razie ta pora daje takie wrażenie. Nawet kiedy byłam dużo młodsza zawsze w głębi ducha czekałam na wrzesień, bo wtedy wracałam z wakacji do domu, do kota i reszty domowego zoo, do swoich codziennych zajęć - do swojej powtarzalności dającej poczucie komfortu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tegoroczna jesień jest ze wszech miar wyjątkowa, bo wszystko układa się na nowo. Po pierwsze - zmieniłam pracę i bardzo sobie życzę stu lat w niej. Nie będę się o tym nadmiernie rozpisywać, bo jeszcze ktoś z przełożonych albo współpracowników to przeczyta i umrze z przesłodzenia. To jak dobrze trafiłam - pod względem czysto ludzkim - niech zilustruje fragment rozmowy z Szefem:</div> <div style="text-align: justify;"> <i>- mam potwornie wygniecione spodnie, bo stało mi się coś dziwnego z żelazkiem; chciałam szybko przed wyjściem wyprasować koszulkę i..</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- <u>WYPRASOWAĆ</u>? KOSZULKĘ??!!</i></div> <div style="text-align: justify;"> No i czy trzeba cokolwiek dodawać? Jest dobrze. Pod względem ludzi, ogólnej atmosfery i specyfiki zadań trudno byłoby trafić lepiej. Jest pracowicie i pozytywnie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zmieniłam także trenera i cały system treningu pływackiego. Jestem pełna ogromnie dobrych przeczuć. Nie wiem co zobaczę podczas kolejnych etapów tej drogi, ale samo podążanie nią mnie fascynuje i cieszy. Wszystko zaczyna się na nowo i daje mi to ogromnie dużo najlepszej życiowej energii. Cały pozostały trening zamierzamy z Wojtkiem dość mocno zmodyfikować, więc kolejne pół roku, rok, a może jeszcze dłużej będzie czasem - znowu - zupełnie niepowtarzalnym i pełnym odkrywania nowych horyzontów. Kontuzja się kończy, szlaban na bieganie jeszcze trwa, a ja cierpliwie czekam - to też niezły znak.. Wszystko powoli reorganizuje się w mojej głowie. Więcej nie znaczy lepiej; trudny trening nie musi oznaczać mocnego, a mocny trudnego; czasem lepiej mądrze, niż ciężko. Bardzo trudno jest mi nie przygrzmocić sobie w taki sposób, jaki daje mi najwięcej satysfakcji i spełnienia, ale skoro stoi nade mną ktoś, kogo obiecałam się słuchać*, to składam broń.<br /> <br /> <span style="font-size: x-small;">*i nie mam możliwości zadania mu 283 pytań pomocniczych, z których w końcu wyniknie, że mogę zrobić to co sobie wymyśliłam. Wojtek ma pod tym względem ciężko, ale trudno, sam sobie mnie wybrał, nie?</span></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żałuję tylko, że nie zdążyłam zakończyć studiów w pierwszym możliwym terminie - i to tylko dlatego, że poświęciłam czas dla pracy, która okazała się kompletnym niewypałem i stratą czasu. Ale nie ma co płakać, bo to już najostatniejsza prosta do tytułu magistra. Pozostanie mi tylko nanieść parę poprawek do treści pracy dyplomowej, złożyć ją w sekretariacie, obronić się, a wtedy już tylko, wyłącznie i jedynie <b>S P O R T. </b>Rano, wieczór, we dnie, w nocy. Lepiej być nie może. Spoglądam w przyszłość optymistycznie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> P.S. Długość moich wpisów ostatnio skróciła się o jakieś 80%. Czy to już starość?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Jesienna niezłość

Jesień to w gruncie rzeczy miły czas. Jeszcze nie jest nieprzyjemnie zimno, a już bez męczących upałów. Jeszcze nie jest ciemno w ciągu dni...