Niedokończona kostka Rubika i tysiąc krzyżówek panoramicznych

<div style="text-align: justify;"> Wciąż mam wrażenie, że tylko gdzieś poszedł i za kilka dni wróci. W przedpokoju stoją jego buty, w szafie wiszą wszystkie ubrania. Zostawił na półce telefon komórkowy, w regale ulubioną kawę, a na biurku krzyżówki. Wróci i opowiem mu o ostatnich dniach, o tej uroczystości, na której byliśmy całą rodziną. Tylko że ta uroczystość była jego pogrzebem.<br /> <br /> Skończyło się. Mimo wszystko nagle. Ogromny kawałek mojego życia. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dowództwo Garnizonu wysłało na pogrzeb byłego pułkownika asystę żołnierzy. Salutowali mu nad trumną, z honorem nieśli jego odznaki za zasługi dla Ojczyzny, oddali salwę honorową nad miejscem spoczynku. Zapamiętam to na całe życie, choć ledwo widziałam przez łzy. Dziadek byłby naprawdę zadowolony.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nawet wiem, co by mi powiedział. “Asia, jesteś bardzo dobra, odpowiedzialna i rzetelna, i wszystko ci można powierzyć”. Mnie powierzył całe swoje zdrowie i życie oraz wszystkie sprawy doczesne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie wiem, co mam zrobić z tymi wszystkimi rzeczami. Na szafce leży kostka Rubika, o której nam z pasją opowiadał: “Udało mi się ułożyć prawie całą, tylko zapomniałem, jaki był ten ostatni ruch… Może jeszcze sobie przypomnę”.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W październiku dawał sobie pięć lat życia. W grudniu drżącym, słabym głosem mówił o dwóch. Nie wiedział - nawet nie chciał wiedzieć - że będą to zaledwie dwa miesiące. Jeszcze w grudniu dziarsko chodził po zakupy, wnosił zgrzewki wody na drugie piętro, kupił nowy telewizor,  planował remont łazienki. Zamierzał go zrobić własnoręcznie, tak jak wszelkie inne prace domowe. Jeszcze dzień przed śmiercią mówił: “Pomóżcie mi wstać, będę sprzątał”.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dostałam największą, bezinteresowną miłość, jaką jeden człowiek może dać drugiemu. Na całe szczęście mam przy sobie jeszcze jedną taką osobę, a na imię jej Wojciech Zygmunt. Gdyby nie on...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To były bardzo ciężkie miesiące i straszne tygodnie. Z jednej strony nie mogłam pogodzić się z faktem, że tracę ukochanego człowieka, a z drugiej modliłam się, żeby śmierć przyszła zanim sobie to w pełni uświadomi. Albo zanim zacznie cierpieć z bólu, a ja wyjdę z siebie i stanę obok, próbując mu ulżyć. Odszedł w trzynasty dzień lutego, w piątek. Być może to zakrzep oderwał się niespodziewanie i powędrował do serca. Pech? Może gdyby nie ten pech, kolejne długie tygodnie leżałby niemal nieruchomo, zmuszony do jedzenia niemowlęcych kaszek zamiast swojej ulubionej kaszy z kiełbasą.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tyle mam z nim pięknych wspomnień. Ogromną ich ilość z dzieciństwa i drugie tyle z ostatnich lat. Choć widziałam go słabnącego z dnia na dzień, widziałam go w całkowitej niemocy - i tak pamiętam go jako niezwykle silnego, zaradnego i niezależnego starszego pana, który oglądał Teleexpress na cały regulator; który w wieku 84 lat malował wszystkie ściany w czteropokojowym mieszkaniu; który przy każdej mojej wizycie pytał, czy mi się wszystko dobrze układa i czy nie mam żadnego kłopotu..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pozwoliłam mu odejść. Pędziłam taksówką do jego domu, błagając, żeby już żadne ze świateł nie zmieniało się na czerwone, i obgryzając sobie wszystkie paznokcie u rąk. “Błagam, poczekaj na mnie, jeśli możesz. Ale jeśli nie możesz, to trudno”. Tak pomyślałam, będąc mniej więcej piętnaście minut od wpadnięcia do mieszkania. A tam usłyszałam, że nie ma go od piętnastu minut.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wierzę, że dziadek naprawdę tylko się przeprowadził. Czuję, że gdzieś tu jest i będzie już zawsze. Mam nadzieję, że kiedyś da mi znak, gdzie jest i czy mają tam jego ulubione sudoku. I czy ten bozon Higgsa, o którym wiedział wszystko, oprócz tego, czy istnieje naprawdę.. czy jest.</div> <div style="text-align: justify;">  <i><br />Życie się toczy, choć czas się zatrzymał / Modlę się do Boga, abym wytrzymał drogę którą obrałem przejść / Mała jej część w głowie się nie mieści / Każdy kiedyś stanie wprost w obliczu śmierci</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Życie toczy się dalej, i to bardzo intensywnie. Dużo pracy, dużo spraw, dużo zmian. Dobrze, że dziadek zostawił mi wszystkie sprawy organizacyjne związane z jego przeprowadzką. Dzięki temu musiałam pozbierać się do funkcjonowania w dwie minuty, żeby półtorej godziny po jego śmierci doglądać już formalności w urzędzie stanu cywilnego i w zakładzie pogrzebowym. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Teraz pora skupić się na życiu i na żyjących. Zanimować babcię, żeby przestała rozmyślać o tym, że - jak twierdzi - "ludzie umierają grupowo".  </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przedostatniego dnia życia zażyczył sobie kawy. Tej swojej, specjalnej, i specjalnie przyrządzanej. Tylko mnie - kiedyś, dawno temu - w ramach ciekawostki pokazywał, jak ją sobie zaparza. Nigdy nie korzystałam z tego sposobu - aż do wtedy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niczego mu nie zabrakło aż do ostatniego oddechu. Zdałam najważniejszy egzamin w życiu. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnkzlf6lqR-aTvOg2ZORQtMDQHT8P_Hjfx9VReWpzncANU2vWlqUM2FYav-UlkklJDVgzKptjg25kk6N5vDUpIkAc6DY3e3kTojIXnOPhfnsQXZxyjmiaWTVb5n_Ki_VSXZjtBI7i015o/s1600/20150219_100759.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnkzlf6lqR-aTvOg2ZORQtMDQHT8P_Hjfx9VReWpzncANU2vWlqUM2FYav-UlkklJDVgzKptjg25kk6N5vDUpIkAc6DY3e3kTojIXnOPhfnsQXZxyjmiaWTVb5n_Ki_VSXZjtBI7i015o/s1600/20150219_100759.jpg" width="358" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Niedokończona kostka Rubika i tysiąc krzyżówek panoramicznych

Wciąż mam wrażenie, że tylko gdzieś poszedł i za kilka dni wróci. W przedpokoju stoją jego buty, w szafie wiszą wszystkie ubrania. Zostawił...

Koniec.

<div style="text-align: justify;"> Coś się kończy, coś się zaczyna.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bałam się tej chwili mniej więcej od dwunastego roku życia. Za każdym razem wyjeżdżając od dziadków po wakacjach zastanawiałam się, czy to aby nie jest ten ostatni raz. I co ja zrobię, kiedy umrą. Kiedyś mama powiedziała mi, że wszystkie kobiety w naszej rodzinie żyją po 86 lat. Wyliczyłam, że będę miała wtedy lat 25. To już poważny, całkiem dorosły wiek. Tak sądziłam. Na pewno do tej pory zdążę pogodzić się z tą myślą i poradzę sobie z tym wszystkim doskonale.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A guzik.</div> <div style="text-align: justify;"> Mam 25 lat. Nie pogodziłam się w ogóle.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jedna z najważniejszych osób w moim życiu, i to od samego początku. Większość moich wspomnień z dzieciństwa to tylko on i on. Dziadkowie zabierali mnie ze sobą na wczasy, a tam uporczywie zatruwałam życie babci, bo nie pozwalałam dziadkowi wyjść bez siebie nawet do toalety i odgrywałam dantejskie sceny, żeby mnie nie zostawiał. Kiedy odbierali mnie stamtąd rodzice, wyłam, krzyczałam i zarzekałam się, że zostaję z dziadkiem. </div> <div style="text-align: justify;"> Pamiętam, jak zabierał mnie na spacery na Wyścigi Konne - woził mnie, kilkuletnią, w spacerowym wózku, żeby było mi wygodnie. Jeździł ze mną i moją kuzynką do Wodnego Parku i spędzał długie godziny z nosem przyklejonym do szyby, obserwując nasze harce na zjeżdżalniach. Przyjeżdżał do mnie do Gdańska, kiedy z powodu choroby nie mogłam iść do szkoły - i sam potem chorował, bo się ode mnie zarażał. Jeździł ze mną, gdzie tylko zapragnęłam. Jeśli w trakcie wakacji u nich chciałam spać w <i>małym pokoiku</i>, bez mrugnięcia okiem oddawał mi swoje łóżko i śpiewał mi kołysanki. Kiedy byłam już nastolatką i przyjeżdżałam do nich pociągiem, zawsze wsiadał stację wcześniej, żeby pomóc mi wysiąść, żebym się nie zgubiła. Gdy zimą marzły mi dłonie, ubierał się w najgrubsze palto i wyruszał na poszukiwania najcieplejszych rękawiczek świata..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Człowiek, który oddałby za mnie życie. Któremu zawdzięczam tak strasznie wiele. Który zmienił moje losy i zapewnił mi start w przyszłość. Który, nie wiedzieć czemu, tak strasznie mnie kochał. <i>"Asia, pamiętaj, że do nas możesz przyjść zawsze z każdym problemem"</i>...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nad jego łóżkiem, w miejscu gdzie zazwyczaj wiesza się obrazek Jezusa, wisi moje zdjęcie. Tylko mnie powierzał swoje tajemnice. Tylko mnie opowiadał, co i jak zrobić, gdy go zabraknie. Jeszcze kilka dni temu usłyszałam, że moja obecność działa na niego kojąco. Jeszcze wczoraj pytał, czy dziś do niego przyjdę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wiedziałam że to już koniec. On - niezupełnie. Bardzo się starałam, żeby nie uświadamiać mu, jak bardzo mi z tym ciężko. Pytał mnie o to, co mówią lekarze, bo tylko mnie mówili całą prawdę. Wyłam rzewnymi łzami przed salą, a potem wchodziłam do niego z uśmiechem na ustach i mówiłam, że nie jest aż tak źle. Pytał mnie, czy niczego nie ukrywam. I czy będzie umierał. "Dziadku, to tylko Ty możesz wiedzieć i czuć".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> On się mną opiekował po urodzeniu, ja się nim opiekowałam przed śmiercią. Powierzył się w moje ręce, tak jak ja kiedyś w jego. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mój skrajnie pesymistyczny dziadek pierwszy i ostatni raz znalazł w sobie nutę optymizmu i nie dopuszczał do siebie możliwości, że nie zostanie wyleczony. Mówił o śmierci z dystansem, jak o kolejnym etapie w życiu, ale nie chciał uświadomić sobie, że jest śmiertelny. Obrażał się, kiedy proponowałam, że przyniosę im do domu zakupy, żeby nie musiał latać po nie do sklepu. Tej zimy miał w planach remont mieszkania..</div> <div style="text-align: justify;"> Jeszcze ostatnie Święta.. Jeszcze ostatnia różyczka na Dzień Dziadka. A już kilka dni później wszystko zaczęło toczyć się jakby szybciej. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Spóźniłam się o 15 minut. Nie dość, że nic nie przeczuwałam - byłam dziś spokojniejsza niż w ostatnich dniach. W ostatniej chwili zdążył złapać za rękę opiekunkę i powiedzieć: "Idziemy". I poszedł. W swoim domu, bez bólu i strachu, w wieku 86 lat.<br /> <br /> Babcia wyjęła z fartuszka różaniec i włożyła mu w dłonie. Miłość, która przetrwała do końca.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dziadku, strasznie smutno i ciężko mi będzie bez Ciebie. Chciałabym żebyś wrócił, silny i zdrowy, taki jaki byłeś przez całe życie. Takiego Cię zapamiętam. Chcę wierzyć, że tam, dokąd pójdziesz, będzie Ci dobrze, i że będziesz czasem tu do mnie zaglądał. Moja pokrewna duszo, mam nadzieję że wiesz, ile dla mnie znaczyłeś. Dziękuję za wszystko.<br /> <br /> <i>"Dzień dobry, chciałabym zgłosić śmierć dziadka"</i>, gdy w pokoju obok głos lekko oszołomionego, ale szczęśliwego mężczyzny: <i>"Dzień dobry, chciałbym zgłosić narodziny dziecka</i>". Dzień jak co dzień w urzędzie. Życie się toczy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRgnQ8K1JcOrYrm344HIx_oovkML2Zd9nsDjOfongqCDt6bfJ3set1dEZhmPr9ohyphenhyphenu4ZvUdn0vNzKKWUpJ00AKK8x3Zslgo-0dfpcZLnyKjoPjXhqe1ATf5N0NjLImFYVgG_KC6otYhmE/s1600/heart_clip_art_12786.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRgnQ8K1JcOrYrm344HIx_oovkML2Zd9nsDjOfongqCDt6bfJ3set1dEZhmPr9ohyphenhyphenu4ZvUdn0vNzKKWUpJ00AKK8x3Zslgo-0dfpcZLnyKjoPjXhqe1ATf5N0NjLImFYVgG_KC6otYhmE/s1600/heart_clip_art_12786.jpg" width="320" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Koniec.

Coś się kończy, coś się zaczyna. Bałam się tej chwili mniej więcej od dwunastego roku życia. Za każdym razem wyjeżdżając od dziadków po...