Ciekawe wydarzenia w Rio 2016 - Joseph Schooling i Michael Phelps

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_dw2HAu0CLo8uJWq7n_SOvY6JBbwDulDn9sv_N9L_vv1EgWa1GNGiq2627X8ap9lXnHW-uxgHkEhdI41ufLxSCjgu10imTyH7dafHioE7gxY9Q1KIEClPtpZOia07JZZQe0P5TaBI3j0/s1600/ST_20160815_SCHOOLING15V51X_2520455.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_dw2HAu0CLo8uJWq7n_SOvY6JBbwDulDn9sv_N9L_vv1EgWa1GNGiq2627X8ap9lXnHW-uxgHkEhdI41ufLxSCjgu10imTyH7dafHioE7gxY9Q1KIEClPtpZOia07JZZQe0P5TaBI3j0/s640/ST_20160815_SCHOOLING15V51X_2520455.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Ktoś przegrywa, żeby wygrać mógł kto inny. Tak jest w każdym sporcie i nie ma w tym nic dziwnego. No chyba że tym przegranym jest najbardziej utytułowany olimpijczyk w historii, a triumfatorem nikomu nieznany przedstawiciel kraju, który nigdy nie zdobył medalu na igrzyskach.<br /> <br /> Ale w sporcie wszystko jest możliwe. Kto staje na starcie, ten automatycznie staje się realnym kandydatem do złota. Tak było w przypadku Josepha Schoolinga, 21-letniego Singapurczyka, który wystartował w Rio de Janeiro w konkurencji 100m stylem motylkowym. Pisząc że był do tamtej pory zawodnikiem anonimowym zakładam, że mogę mylić się w swojej ocenie. Student Uniwersytetu w Teksasie od paru lat notował coraz lepsze wyniki w pływaniu i zadziwiał swoimi możliwościami finiszu. Z całą pewnością nie był jednak tak rozpoznawalny jak przeciwnicy, z którymi mierzył się w Rio. Oprócz Phelpsa musiał stawić czoła takim znakomitościom jak Chad Le Clos i Laszlo Cseh.<br /> <br /> I z nimi wygrał!<br /> <br /> Joseph Schooling prowadził od startu do mety i zdobył złoty medal, ustanawiając nowy rekord olimpijski na 100m stylem motylkowym, który wynosi teraz 50,39 sekund. 21-latek dotknął ściany o 0,7 sekundy szybciej niż jego wielki idol, Michael Phelps. Żeby było zabawniej, w tym wyścigu trzeba było przyznać aż trzy srebrne medale, bowiem aż tylu zawodników dopłynęło do mety dokładnie w tym samym czasie.<br /> <br /> Przegrana Phelpsa miała dla niego słodko-gorzki smak. W swoim ostatnim indywidualnym starcie na igrzyskach nie zdobył dwudziestego trzeciego medalu (odrobił to sobie w sztafecie), ale nabrał pewności, że wypełnił swoją pozasportową misję. Jak sam przyznał, zawsze pragnął być inspiracją dla młodych ludzi, zmieniać oblicze sportu i pomagać im uwierzyć, że nie ma granic nie do przebycia.<br /> <br /> A Schooling? Jak łatwo się domyślić, pierwszy w historii medalista olimpijski szybko stał się wielką gwiazdą w kraju, z którego pochodzi. Osiem lat temu fotografował się ze swoim idolem Phelpsem, dziś sam stał się idolem tłumów.

Ciekawe wydarzenia w Rio 2016 - Joseph Schooling i Michael Phelps

Ktoś przegrywa, żeby wygrać mógł kto inny. Tak jest w każdym sporcie i nie ma w tym nic dziwnego. No chyba że tym przegranym jest najbar...

Ciekawe wydarzenia w Rio 2016 - Moje TOP 10 - Fonseca vs Bakhshi

Tak się jakoś złożyło, że dzisiaj znowu będzie o porażce, ale nie tak do końca. Jak to zwykle w sporcie bywa, przegrana jednego jest zwycięstwem drugiego, a w sportach walki, gdzie toczą się pojedynki, jest to tym bardziej zauważalne.<br /> <div> <br /></div> <div> Nie jestem fanką judo. To znaczy nie jestem też antyfanką, ale po prostu niespecjalnie interesuje mnie ta dyscyplina, a przy okazji nie rozumiem jej zasad. Jednak jako że moja znajoma z dzieciństwa, <b><a href="https://www.facebook.com/DariaPogorzelecFanPage/?fref=ts" target="_blank">Daria Pogorzelec</a></b>, jest jedną z najlepszych zawodniczek w kraju i już dwukrotną reprezentantką Polski na igrzyskach olimpijskich, zarówno w Londynie jak i w Rio oglądałam transmisje z jej zmagań. </div> <div> <br /></div> <div> W tym roku miałam okazję zobaczyć coś naprawdę zaskakującego. Na kilka walk przed Darią na matę wyszło dwóch mężczyzn, ukłonili się sobie, po czym jeden z nich przerzucił drugiego przez plecy, ukłonili się sobie i zeszli z pola. Wszystko trwało jakieś dziesięć sekund. Jako absolutny żółtodziób w kwestii judo przez dłuższą chwilę zastanawiałam się, co ja tu właściwie zobaczyłam (innymi słowy: co ja paczę)? Dopiero kiedy po kilku minutach odezwał się komentator uświadomiłam sobie, że tak, to też była walka! Zegar ledwo co rozpoczął odliczanie, a dla jednego z panów było już po igrzyskach.</div> <div> <br /></div> <div> No i właśnie. Czy istnieje jakakolwiek inna dyscyplina olimpijska, w której można wygrać albo przegrać wszystko w sekundę? W większości konkurencji o triumfie bądź porażce może zdecydować choćby ułamek sekundy, ale, na miłość boską, występ trwa znacznie dłużej! </div> <div> <br /></div> <div> Judo to brutalna dyscyplina, i nie chodzi mi bynajmniej o jego czysto fizyczną warstwę. Lata przygotowań, treningi, obmyślanie strategii, potem długa podróż, aklimatyzacja, gigantyczny stres, presja i... wychodzisz na matę, a za sekundę jesteś już poza grą. Ups.</div> <div> <br /></div> <div> Do tej pory myślałam, że bieg na sto metrów jest konkurencją, na którą aż głupio fatygować się na drugi koniec świata. Oczywiście z wielkim przymrużeniem oka i pół żartem. Ale co w takim razie ma powiedzieć Bakhshi? </div> <div> <br /></div> <div> Fonseca zresztą też nie skradł zbyt wiele czasu antenowego, bo już kilkanaście minut później, w kolejnej rundzie, został pokonany przez Czecha. </div> <div> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs4o9tC53bFCK75V2ZPL7L1LkJ30L3KWE8fCVcfC5iEntK1s0mqAdrxcDkpjOb1Umf8eELLsHTKrFG1BKb7W3ClNw1KIEIw8lBm1mejZUDtx3wFP_ps_HXyGQo_1CDH0in3xNeLM_63vk/s1600/20160811_IJF_action_Lukas+Krpalek+Jorge+Fonseca.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs4o9tC53bFCK75V2ZPL7L1LkJ30L3KWE8fCVcfC5iEntK1s0mqAdrxcDkpjOb1Umf8eELLsHTKrFG1BKb7W3ClNw1KIEIw8lBm1mejZUDtx3wFP_ps_HXyGQo_1CDH0in3xNeLM_63vk/s640/20160811_IJF_action_Lukas+Krpalek+Jorge+Fonseca.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. judoinside.com</td></tr> </tbody></table> <div> No cóż. Triathlon jest zdecydowanie najfajniejszy ;-)</div>

Ciekawe wydarzenia w Rio 2016 - Moje TOP 10 - Fonseca vs Bakhshi

Tak się jakoś złożyło, że dzisiaj znowu będzie o porażce, ale nie tak do końca. Jak to zwykle w sporcie bywa, przegrana jednego jest zwycięs...

Ciekawe wydarzenia w Rio 2016 - Kawęcki, Fajdek i Kszczot, czyli niespodziewane porażki

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMyWr_iru5jYooq3TpvZfGoSZbPfmuB4VMQmtGdmH78owK23XxZAeZTUZBK3LACZ69_YaCBD1cPXqvuHAciBHbOIcRje04MRxhMP14jRiJ908926XWrJXg2HbYuod43f3TfXavI2PrkP8/s1600/pobrane.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMyWr_iru5jYooq3TpvZfGoSZbPfmuB4VMQmtGdmH78owK23XxZAeZTUZBK3LACZ69_YaCBD1cPXqvuHAciBHbOIcRje04MRxhMP14jRiJ908926XWrJXg2HbYuod43f3TfXavI2PrkP8/s640/pobrane.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. uk.reuters.com</td></tr> </tbody></table> <br /> <br /> W <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/08/ciekawe-wydarzenia-w-rio-2016-moje.html" target="_blank">pierwszej części</a></b> pisałam o pechu, jaki spotkał Abbey D'Agostino, biegaczkę z USA w eliminacjach biegu na 5000m w Rio de Janeiro. Dzisiaj znów będzie o porażkach. Czy o pechu? O tym zaraz.<br /> <br /> Co łączy <b>Radka Kawęckiego, Pawła Fajdka i Adama Kszczota</b>? Wszyscy trzej jechali na igrzyska do Rio de Janeiro jako faworyci do medalu w swoich konkurencjach. Każdy z nich głośno mówił o swojej życiowej formie fizycznej i doskonałym nastawieniu mentalnym. Nikt spośród fanów sportu nie miał podstaw do tego, aby kwestionować ich szanse.<br /> <br /> <b>Radosław Kawęcki</b> to wielokrotny mistrz i wicemistrz świata i Europy, który jeszcze w tym roku na mistrzostwach Europy zaprezentował doskonałą formę i wygrał swoją koronną konkurencję, 200m stylem grzbietowym.<b> Paweł Fajdek</b> to absolutny dominator w rzucie młotem - gdzie startuje, tam wygrywa. W tym sezonie rzadko zdarzyło mu się rzucić poniżej 80 metrów. <b>Adam Kszczot </b>to dwukrotny, w tym tegoroczny mistrz Europy w biegu na 800m; nieprzewidywalny zawodnik o piorunującym finiszu, którego słusznie obawiają się rywale.<br /> <br /> Wszyscy trzej panowie byli "pewniakami" do medalu. Przed igrzyskami głośno mówiło się o tym, że Fajdek nie wróci bez złota. Kawęcki, pływak o najszybszych podwodnych nogach na świecie, także był wielką nadzieją na wzbogacenie dorobku olimpijczyków. W przypadku Kszczota sprawa była nieco bardziej skomplikowana, głównie za sprawą obecności niesamowitego rekordzisty świata na 800m, Davida Rudishy, ale też choćby Makloufiego, legitymującego się wynikami, które do tej pory były poza zasięgiem naszego biegacza. Jednak Kszczot to silny zawodnik, którego biegi ogląda się z wypiekami na twarzy. Przeciwnicy biorą go na serio.<br /> <br /> Trzech "pewniaków".<br /> <br /> Warto w tym miejscu zauważyć, że <b>żaden z nich nie miał szczęścia na poprzednich igrzyskach olimpijskich</b> w 2012 w Londynie. Radosław Kawęcki zajął chyba najgorsze dla sportowca miejsce (choć jak sam twierdził, otarcie się o podium zadziałało na niego motywująco) - w finale 200m był czwarty. Adam Kszczot odpadł w półfinale, a Paweł Fajdek w ogóle nie przeszedł eliminacji, oddając trzy nieważne rzuty.<br /> <br /> Sportowa złość, ogromna motywacja, doskonałe przygotowania i obiecujące - delikatnie mówiąc! -  wyniki w imprezach poprzedzających igrzyska. Brzmi jak przepis na sukces życia. A co przyniosła rzeczywistość? Jak wyglądały ich występy w Rio?<br /> <br /> Radek Kawęcki w konkurencji 100m stylem grzbietowym popłynął poniżej oczekiwań, zajmując 23. miejsce w eliminacjach. Kibice podzielili się na tych, którzy z nadzieją czekali na jego "lepszą" konkurencję i twierdząc, że "stówa była na rozgrzewkę" i na takich, którzy stwierdzili, że wielka forma nie przyjdzie już podczas pobytu w Brazylii. W eliminacjach na 200m niestety spełnił się najgorszy sen - Kawęcki zajął <b>17. lokatę, czyli pierwszą poza grupą zakwalifikowaną do półfinału</b>. Paweł Fajdek oddał trzy rzuty, z czego dwa były spalone, a trzeci uplasował go również na najbardziej pechowej, bo siedemnastej pozycji. Wynik <b>72 metry</b> - to, co udało mu się rzucić - cofnął go do czasów wyników juniorskich sprzed sześciu lat. <b>Adam Kszczot</b>, jedyne co był w stanie powiedzieć po porażce w biegu półfinałowym, to to, że "powinno być dobrze, a k*wa nie było". Również jemu nie było dane stanąć do walki o upragniony medal.<br /> <br /> Przecież wszystko było w porządku. Co się zatem stało? Czego zabrakło? Dlaczego ich wyniki przeczyły logicznemu rozumowaniu i twardym danym? Ci zawodnicy nie jechali do Rio de Janeiro na wycieczkę - oni przez lata tyrali jak konie i razem ze swoimi trenerami robili wszystko, żeby wracać z igrzysk z medalami. Nie wyszło.<br /> <br /> <b>W sporcie po prostu nie ma pewniaków. </b>Do rywalizacji nie stają roboty, tylko organizmy ludzkie, warunkowane dziesiątkami, jeśli nie setkami czynników. Sport to nie matematyka - tutaj nie da się wszystkiego ostatecznie zmierzyć, porównać i przewidzieć.<br /> <br /> Może to z mojej strony naiwne, ale bardzo się dziwię wszystkim ludziom, którzy próbują udawać ekspertów i wyrokować, dlaczego naszym sportowcom poszło tak a nie inaczej. Jakie snują przypuszczenia? Fajdek pewnie się zestresował albo sam na siebie sprowadził niepowodzenie, mówiąc głośno o tym, że źle mu się rzuca wcześnie rano. Kszczot przeszarżował, był zbyt pewny siebie, zgubiła go jego własna pycha. Kawęcki miał jakiś poważny błąd w cyklu treningowym. I tak dalej, i tak dalej. Skąd to wszystko wiecie, siedzicie w ich głowach, czy może obserwowaliście każdy ich trening? Czy to aż takie dziwne, że człowiek - nieco doskonalszy fizycznie od przeciętnego Kowalskiego, ale wciąż człowiek - ma swoje obawy, wątpliwości albo po prostu dzień, w którym nie czuje się dobrze? Do tego dochodzą jeszcze pretensje zawiedzionych podatników, którzy oczekiwali od danych sportowców przywiezienia medali. Rozumiem, że komuś mogłoby się nie podobać, gdyby zawodnik przebalował całą noc przed występem i stawał na linii startu tylko dla zabawy i możliwości pochwalenia się, że pojechał na zagraniczną wycieczkę. W przypadku sportowców tej klasy nie ma jednak o tym mowy. To oni najwięcej stracili, a włożyli w tę próbę więcej niż pieniądze - zainwestowali całe swoje życie. Nie rozumiem tych pretensji, zwłaszcza w czasach, gdy amatorscy sportowcy poprzez publiczne zbiórki pieniędzy zrzucają się na to, żeby niektórzy z nich mogli pojechać na zawody za granicę i tam walczyć o swoją życiówkę (i o nic więcej). Potem ci sami ludzie mówią, że pracowali na to, żeby olimpijczyk mógł pojechać na igrzyska. Ale pracują też przecież na setki innych rzeczy, między innymi na utrzymanie rządu, a rząd jaki jest, każdy widzi. Tylko że w tym porównaniu posłowie wypadają blado, bo sportowcom przynajmniej jest głupio, że coś im nie poszło, a na co dzień dostarczają nam wielu wspaniałych emocji.<br /> <br /> Pech? Chyba życie po prostu.<br /> <br /> Pojawiają się słowa, że od sportowca takiej klasy oczekuje się świetnego występu niezależnie od pogody, pory dnia i tego, czy ma katar. Rozumiem to, że zawodnicy przepraszają tych, którzy liczyli na ich sukcesy - sama też bym przepraszała na ich miejscu, jednocześnie jednak uważam, że nie mają za co przepraszać. To oni najwięcej wymagają od samych siebie, a potknięcie na drodze do doskonałości na pewno kosztuje ich niewyobrażalnie wiele. To oni, a nie Wy, będą musieli wrócić do porządku dziennego z myślą, że wieloletnia praca, pomimo usilnych starań, z niewiadomych powodów nie przyniosła oczekiwanego rezultatu. To oni, a nie Wy, przez niewystarczający wynik mogą stracić stypendia i sponsorów. Wy, obserwatorzy i kibice, wstajecie sprzed telewizorów i zajmujecie się dalej swoimi sprawami. I życzę każdemu, żeby zajmował się tym, co robi najlepiej, i był w tym tak dobry, jak Kawęcki w pływaniu a Kszczot w bieganiu.<br /> <br /> To nie tylko doskonały (choć bardzo bolesny) sprawdzian charakteru dla naszych sportowców, lecz także nauka dla każdego, kto para się sportem. Byłam pod dużym wrażeniem słów Radka Kawęckiego w pierwszym wywiadzie, jakiego udzielił dla mediów po swoim występie. Nie było tam żadnych słów, których mógłby potem żałować, tylko obietnica dalszej ciężkiej pracy. To jest klasa, dojrzałość i wielka pasja. Każdy z tych trzech panów, o których tu napisałam, jest zawodnikiem światowej klasy i jeszcze nie raz pokaże wszystkim kibicom, że porażka w Rio de Janeiro była tylko zakrętem na drodze do celu.<br /> <br /> - - - -<br /> <br /> Inne:<br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/10/h2ocl-permeated-o-pywakach-sow-pare.html" target="_blank">H2O + Cl permated - o pływakach słów parę </a><br /><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/06/to-nie-jest-sport-dla-niecierpliwych.html" target="_blank">To nie jest sport dla niecierpliwych ludzi czyli (znowu) rzecz o pływaniu</a></b><br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/07/draz-az-wydrazysz-historia-jednej.html" target="_blank">Drąż aż wydrążysz - historia jednej kontuzji</a></b><br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/05/a-wszystko-to-razy-dwa-czyli-biegowe.html" target="_blank">"A wszystko to razy dwa" czyli biegowe oszukaństwa</a></b>

Ciekawe wydarzenia w Rio 2016 - Kawęcki, Fajdek i Kszczot, czyli niespodziewane porażki

Fot. uk.reuters.com W pierwszej części pisałam o pechu, jaki spotkał Abbey D'Agostino, biegaczkę z USA w eliminacjach biegu na 50...

Ciekawe wydarzenia w Rio 2016 - Moje TOP10 - Abbey D'Agostino i Nikki Hamblin

Najgorsze w igrzyskach jest to, że za szybko się kończą. W Rio de Janeiro dodatkowo złe było przesunięcie czasu, które powodowało, że nocne zaległości odrabiałam od samego rana. Tak czy inaczej, za nami kolejne cudowne wydarzenie sportowe - z oglądania transmisji, relacji i wywiadów wyniosłam dla siebie ogromną naukę.<br /> <br /> Wybrałam i opisałam wydarzenia, które wywarły na mnie największe wrażenie. Zaznaczam że mój wybór jest subiektywny i oparty na tym, co oglądałam, a nie oglądałam wszystkiego. Niektóre dyscypliny, choćby żeglarstwo czy golf, w ogóle nie przyciągnęły mojej uwagi, więc całkiem możliwe, że w swoim TOP 10 omijam wiele arcyciekawych wydarzeń. Ale nie ma tego złego - liczę że zainteresowani Czytelnicy dołożą swoje trzy grosze :-)<br /> <br /> To nie ranking - kolejność jest przypadkowa. A zatem dziś na pierwszy ogień idą:<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBM37_QqCG6toIPaLI2ASjVFKnT18I1duayu2cpNBswwO3h_09Wt6matCp56dVtKUY8yprChl3xbz9esEiap_VWIPGZ2vtbcnqWxvNqa1t0hcN3-EkC8c_RR4pVkiHg5LAYkFCexB9b6I/s1600/ASN-Abbey-DAgostino-Twitter-988x556.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBM37_QqCG6toIPaLI2ASjVFKnT18I1duayu2cpNBswwO3h_09Wt6matCp56dVtKUY8yprChl3xbz9esEiap_VWIPGZ2vtbcnqWxvNqa1t0hcN3-EkC8c_RR4pVkiHg5LAYkFCexB9b6I/s640/ASN-Abbey-DAgostino-Twitter-988x556.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. americansportsnet.com</td></tr> </tbody></table> <br /> <h2> <span style="font-size: x-large;"><b>Abbey D'Agostino i Nikki Hamblin - bieg na 5000m</b> </span></h2> <br /> Sytuacja która w mig obiegła media społecznościowe i miłośników sportu. Podczas biegu eliminacyjnego na 5000m kobiet Nowozelandka Nikki Hamblin potknęła się, upadła i wytrąciła z równowagi biegnącą za nią reprezentantkę USA, Abbey D'Agostino. Zazwyczaj w takich sytuacjach zawodnicy szybko podnoszą się i gonią uciekającą stawkę lub wycofują się z dalszej rywalizacji. D'Agostino wstała i pierwsze co zrobiła to... upewniła się, że sprawczyni kolizji nic się nie stało, po czym pomogła jej wstać. Zaraz potem duchem fair play mogła wykazać się Hamblin, ponieważ 24-letnia Amerykanka okazała się kontuzjowana. Nie zważając na powiększającą się stratę do rywalek, pomogła D'Agostino ruszyć do biegu.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/kdlEh29pR0g/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/kdlEh29pR0g?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <br /> Zawodniczki ukończyły bieg na dwóch ostatnich miejscach, a za metą rzuciły się sobie w ramiona. Niedługo później opublikowano wywiad, którego udzieliły (<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Qs4JffO5aPA" target="_blank">link tutaj</a></b>). Można z niego wywnioskować, że dziewczyny stały się świetnymi przyjaciółkami, a połączył je właśnie incydent na bieżni - nie znały się wcześniej.<br /> <br /> Postawa D'Agostino jest dla mnie zadziwiająca; można powiedzieć: tak stereotypowo amerykańska, że już bardziej być nie może. Przysięgam, że oglądając transmisję z tego biegu przez chwilę zastanawiałam się, co zrobi wściekła Amerykanka, gdy podniesie z tartanu swoją rywalkę. Wiadomo jak to jest - adrenalina buzuje, sekundy uciekają, człowiek reaguje czasem szybciej niż pomyśli. Oto koleżanka z Nowej Zelandii przewraca ją na bieżni (choć oczywiście nie celowo), kasując jej marzenia o udanym występie na wyczekanych igrzyskach olimpijskich, a ona nie tylko z wielką serdecznością pomaga jej wstać, lecz także zwyczajnie się z nią zakumplowuje. Potknięcie Nowozelandki nie tylko przekreśliło szansę D'Agostino na walkę o jak najlepszą lokatę w biegu - przysporzyło jej także innych, długotrwałych kłopotów. Jak się okazało, Amerykanka przebiegła niemal 5 kilometrów, mając uszkodzone dwa więzadła w kolanie i łąkotkę. Po igrzyskach czeka ją operacja, ale w wywiadzie, stojąc podparta o kulach, z szerokim uśmiechem mówiła, że w sumie to nic się nie stało. Zero jakichkolwiek pretensji, wyrzutów, lamentowania czy obrażania się na świat. Warto podkreślić, że Abbey D'Agostino próbowała zakwalifikować się już na igrzyska do Londynu, lecz wtedy zabrakło jej do tego dwóch dziesiątych sekundy. Trudno sobie wyobrazić większą kumulację pecha!<br /> <br /> Obie zawodniczki za postawę fair play otrzymały od organizatorów igrzysk prawo do występu w finale na 5000m. Hamblin skorzystała z możliwości udziału i zajęła ostatnie miejsce z czasem 16:14. Abbey D'Agostino, 24-latka z życiówką 15:03 na 5 km i 33:10 na 10 km, ze względu na uraz kolana nie mogła skorzystać z tej "dzikiej karty".

Ciekawe wydarzenia w Rio 2016 - Moje TOP10 - Abbey D'Agostino i Nikki Hamblin

Najgorsze w igrzyskach jest to, że za szybko się kończą. W Rio de Janeiro dodatkowo złe było przesunięcie czasu, które powodowało, że nocne ...

Triathlon Chmielno i OW Lębork

Weekend 20-21 sierpnia spędzony na zawodach. Fajnie czasem pojechać sobie gdzieś, gdzie można wziąć udział w wyścigach bez spiny, ciśnienia i stresu. Zawody "o priorytecie M" są o tyle fantastyczne, że udział w nich stresuje mnie mniej niż mocny trening, który miałabym wykonać w samotności. Co oczywiście nie znaczy, że na tego typu startach nie daję z siebie tyle, ile mogę dać danego dnia :-)<br /> <br /> Wczoraj, w sobotę, pojechaliśmy na triathlon do Chmielna. Dystans supersprintu - 600m pływania, 15 km na rowerze i 3 km biegu - to dobry dystans, żeby lecieć w trupa od początku do końca - zwłaszcza na biegu, na którym zwykle odżywam mniej więcej po trzech kilometrach właśnie ;-) Miałam trochę wątpliwości, co to będzie przy szybszym bieganiu, bo tydzień temu podczas sobotniego treningu "coś" zabolało mnie przy kolanie i od razu skojarzyłam to ze sporadycznymi szarpnięciami przy biodrze, które odczułam wcześniej kilka razy. Moja pierwsza myśl - ITBS - okazała się trafiona w dziesiątkę, ale ucieszyłam się, kiedy wyczytałam, że ta kontuzja nie ma raczej szansy spowodować niczego naprawdę poważnego, jak złamanie przeciążeniowe czy zerwanie więzadła. A skoro nie, to liczę, że da się zabiegać ;-) Oczywiście nie liczę tylko na to, że czas leczy ścięgna - od razu włączyłam intensywną terapię lodem, rozciąganiem, wałkiem, masażem i innymi kopniakami:<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj48m7VhCIH3trdxkEGuplBz5Gpz3ly3pE4870HADAxZlHuVUoD-Z6j4-UENzKSMym8lJpI_Sj4qcrfTcANRnEM3XwupQnWF2tbsdmMD35sYjiyXGq2MQI-DhI9d-CET-7-6sPEOvkpB0s/s1600/IMG_4626.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj48m7VhCIH3trdxkEGuplBz5Gpz3ly3pE4870HADAxZlHuVUoD-Z6j4-UENzKSMym8lJpI_Sj4qcrfTcANRnEM3XwupQnWF2tbsdmMD35sYjiyXGq2MQI-DhI9d-CET-7-6sPEOvkpB0s/s640/IMG_4626.JPG" width="480" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pierwsze mozaiki - potem było ciekawiej :D </td></tr> </tbody></table> <br /> No cóż, na miejscu tego pasma naprawdę bym dała sobie spokój ;-) Na szczęście każda kolejna terapia szokowa przynosiła coraz lepsze efekty.<br /> <br /> Wracając do Chmielna... Ze względu na dystans i przyjemną pogodę, zostawiłam piankę do pływania w samochodzie. Na chwilę przed startem weszłam na rozgrzewkę do wody i... ups! Aż mnie na chwilę przytkało - nie spodziewałam się, że woda będzie tak okrutnie zimna! Organizator poprosił zawodników o przejście na pomost na krótką odprawę i prezentację trasy pływackiej, po czym po kolei udaliśmy się na start, czyli do wody. Tak się złożyło, że byłam jedną z pierwszych osób, które znalazły się na linii startu, a co za tym idzie, zdążyłam tam nieźle skostnieć. Pływałam w kółko, machałam wściekle łapami i nogami, ale to na niewiele mi się zdało - ruszałam zamarźnięta, a jedna ze stóp nie wróciła do siebie aż do końca części kolarskiej. Nie wiem, czy miało to wpływ na to, że po raz kolejny popłynęłam sporo poniżej swoich oczekiwań. Być może po prostu trzeba się raz na zawsze pogodzić z tym, że trening pływacki oddaje dopiero po jakimś czasie, a do tego czasem oddaje lepiej, a czasem gorzej. Wczoraj było raczej gorzej ;-)<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRjrpTlHBgSPVZS40Np3OcyrFat_MpKwjwXFGAgh3fIbJpTy5mcdu-JuOZPBPuVp8WVUXFOeAUyiAeM_ryZmF0sS4hZ9mFB6LAB5vAELS4VbISoV9fMcLAfqwm5-OeuKWsSLyHaYzyTIg/s1600/IMG_6873.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRjrpTlHBgSPVZS40Np3OcyrFat_MpKwjwXFGAgh3fIbJpTy5mcdu-JuOZPBPuVp8WVUXFOeAUyiAeM_ryZmF0sS4hZ9mFB6LAB5vAELS4VbISoV9fMcLAfqwm5-OeuKWsSLyHaYzyTIg/s640/IMG_6873.jpg" width="426" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tutaj prawdopodobnie zastanawiam się, czy moje stopy jeszcze są ze mną :P</td></tr> </tbody></table> <br /> Na rowerze było już fajnie - mocno, choć niezbyt szybko. Wiatr nie pozwalał na rozwijanie ponaddźwiękowych prędkości, a do tego na drugiej i trzeciej pętli było już dużo dublowania wolniejszych zawodników. Wyszłam na bieg z mocnym postanowieniem, że "zaczynam na maksa, a potem przyspieszam" ;-), i choć może nie wyszło mi to jakoś fantastycznie (wciąż biegam na treningach lepiej niż na zawodach, cóż, życie jest nowelą), to jednak nie mam sobie wiele do zarzucenia w tej części. Pomiar tętna udowodnił, że było zacnie. Na mecie byłam czwarta OPEN, za trzema zawodnikami :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWW8B9Nn_GqEG3iny8Sp4PhxhRxbYI_wzoAEkx5YDaDWAy8uUkyKoAir2CvV2qYU0_ChJIujN-hmgaUcUamup7xs1YJY9YMdfPuqxFWLBE5jSrToxWgdx5kBKsxweou1jv50MkAQ29orw/s1600/IMG_7004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWW8B9Nn_GqEG3iny8Sp4PhxhRxbYI_wzoAEkx5YDaDWAy8uUkyKoAir2CvV2qYU0_ChJIujN-hmgaUcUamup7xs1YJY9YMdfPuqxFWLBE5jSrToxWgdx5kBKsxweou1jv50MkAQ29orw/s640/IMG_7004.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Na pewno ogromną robotę zrobił w tym kontekście trening sprzed tygodnia. Tak już jakoś mam, że to właśnie na treningu potrafię zapodać sobie rzeźnię nad rzeźniami. Najpierw pojechaliśmy na rower - miało być 60 km po Kaszubach, wyszło ponad 70, a do tego od samego rana dmuchał jakiś huragan Katrina. Mniej więcej po połowie dystansu czułam że nadchodzi bomba tysiąclecia, ostatnie 20 jechałam już w trybie zombie. A po powrocie to co triathloniści lubią najbardziej, czyli zakładka około tempa progowego. Dzięki Bogu krótka, 4 km, która ostatecznie skróciła się o kilometr, bo pasmo tak mnie huknęło, że w ogóle ledwo doszłam do domu. To co zrobiłam było jednak całkiem dobrą destrukcją - moje tętno i aparycja na pierwszych 1.5 km spowodowały, że Wojtek - bodyguard na rowerze - kazał mi po dwóch kilometrach biegu przejść do truchtu i w ten sposób dotrzeć do domu. Lecz ja byłam już wtedy w równoległej rzeczywistości i wiedziałam że prędzej się z nim rozwiodę niż go posłucham, i cisnąwszy dalej, rozryczałam się w pełni dramatyzmu, że OOO NIEEE NA PEWNO SIĘ NIE ZATRZYMAM TEEERAZZZZ. No więc zrobiłam swoje trzy kilometry, tyle samo, ile wczoraj w Chmielnie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9IMLazAAaEk5OAIBHUSTpJnnimU3yry-12NigSSSipguKA6JYUNvdMQ8NaulHJ1rSCbeAp8y6EVUQT9ZrSURjTJt2qg-RrqhqLGa1YRhSgaqfN1VxoGl0Ug31YtwCN5Riwzw3hLMXTfo/s1600/IMG_7291.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9IMLazAAaEk5OAIBHUSTpJnnimU3yry-12NigSSSipguKA6JYUNvdMQ8NaulHJ1rSCbeAp8y6EVUQT9ZrSURjTJt2qg-RrqhqLGa1YRhSgaqfN1VxoGl0Ug31YtwCN5Riwzw3hLMXTfo/s640/IMG_7291.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> Co najzabawniejsze - podczas rozgrzewki czułam jeszcze lekko bolące pasmo, a podczas zawodów nie poczułam ABSOLUTNIE NIC. Myślałam że zacznie znowu ciągnąć mnie po starcie, ale skąd - noga jak nowa, zero dolegliwości. Wygląda na to, że krioterapia w jeziorze zadziałała bardzo pozytywnie. Dziś już nie jest aż tak wesoło, ale mimo wszystko na tyle dobrze, że nie tracę w tej kwestii optymizmu (i wracam do traktowania nogi brutalnymi metodami). Wczoraj po powrocie do domu czułam za to, że trochę się wychłodziłam - zwłaszcza moje zatoki i gardło trochę mnie straszyły. Na szczęście dzisiaj nic się nie dzieje, więc już raczej będzie OK.<br /> <br /> A po rozdaniu nagród pędem do domu, żeby zdążyć na transmisję z triathlonu na igrzyskach olimpijskich. Zagięłam czasoprzestrzeń, wyszłam z psami, wykąpałam się, rozpakowałam i dokładnie o 15:55 zasiadłam przed telewizorem - ha!<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAyDVHatzo8tlVUmq5tExdnOdZV9VctYLzQ8TR2PcIpVeqrUs6BhMRdpYtben2OTjWFzAQBqAiGBMMurh1p_p4po3-p2XoKp8t7Hm_ndhNUF2k1xUolVtoDCxc4EY2yIdIpm0xQ69n2r4/s1600/IMG_7315.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAyDVHatzo8tlVUmq5tExdnOdZV9VctYLzQ8TR2PcIpVeqrUs6BhMRdpYtben2OTjWFzAQBqAiGBMMurh1p_p4po3-p2XoKp8t7Hm_ndhNUF2k1xUolVtoDCxc4EY2yIdIpm0xQ69n2r4/s640/IMG_7315.jpg" width="430" /></a></div> <br /> <br /> Dzisiaj, w niedzielę, pojechaliśmy na Mistrzostwa Lęborka w pływaniu długodystansowym nad jeziorem Lubowidzkim. Było znacznie cieplejsze niż jezioro Kłodno, ale tak jak zaplanowałam, dziś startowałam w piance. Przy okazji przetestowałam, jak zakłada się piankę w warunkach mocno deszczowych. Z tego co widziałam, w zeszłym roku nie było tu mocnej stawki, za to w tym roku zawody przyciągnęły mocne pływaczki. Dopłynęłam jako piąta kobieta z czasem 29 minut na 2-kilometrowej trasie. Mój zegarek twierdzi, że ostatnie 10 minut cisnęłam w życiowym tempie. Jest to o tyle prawdopodobne, że wyjątkowo nie znalazłam przekłamań w zapisie GPS, na ostatniej prostej wściekle goniłam rywalkę (która ostatecznie dopłynęła sekundę przede mną), a na finiszu miałam tętno 187. Prawie ugotowałam neopren ;-) Czy było aż tak super - nie byłabym taką hurraoptymistką; nie wydaje mi się, żeby mój Polar aż tak doskonale podołał zadaniu zmierzenia dystansu w otwartej wodzie. Żeby było śmieszniej, nie mam pojęcia, czy w ogóle zostanę sklasyfikowana, bo nikt nie prosił o mój numer startowy, kiedy przekroczyłam metę, nie dostałam także medalu, o którym wspominano w regulaminie. Ale to mnie akurat niespecjalnie martwi, bo pojechałam zrobić tam mocny trening i to zdecydowanie mi się udało. A jeśli chodzi o miejsce zawodów i organizację, to nie wypada narzekać na zawody, w których nie ma nawet opłaty startowej, a za zwycięstwo można wygrać cztery stówki ;-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibYyz3z62KekrIxJy9U2nExzkN9_vRwU7IU92nRo8OERyynIQxpBGutJ6hJ5NyRKXJ80u2axUJbWOaTjl5Z8WCDTbQ3zhcbwNg8plsZCZcDkN39ykfBqyaUnA6k9Tp0c8DwtQlwBxJAlA/s1600/open.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibYyz3z62KekrIxJy9U2nExzkN9_vRwU7IU92nRo8OERyynIQxpBGutJ6hJ5NyRKXJ80u2axUJbWOaTjl5Z8WCDTbQ3zhcbwNg8plsZCZcDkN39ykfBqyaUnA6k9Tp0c8DwtQlwBxJAlA/s640/open.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br />

Triathlon Chmielno i OW Lębork

Weekend 20-21 sierpnia spędzony na zawodach. Fajnie czasem pojechać sobie gdzieś, gdzie można wziąć udział w wyścigach bez spiny, ciśnienia ...

Update sytuacji od starości

Kilka ostatnich dni nie były zbyt owocnymi dniami. Po sobotnim starcie i niedzielnym kibicowaniu, kiedy już zeszły emocje, plecy zaatakowały ze zdwojoną siłą. W poniedziałek zdziwiłam się trochę, gdy podczas wykonywania pierwszego nawrotu w basenie dosłownie mnie zatkało. We wtorek prosto z treningu w wodzie pojechałam do fizjoterapeuty, który stwierdził, że gdyby się nie znał na anatomii, to by pomyślał, że mój mięsień przy kręgosłupie jest kością. Szczęśliwie jednak od środy ból zaczął wyraźnie odpuszczać, a od wczoraj jest już prawie zupełnie dobrze. A więc po pierwsze szyki psuły mi plecy i związany z nim życiowy dyskomfort, a zwłaszcza niemożność trenowania takiego, jakie chciałabym widzieć. Na domiar złego Smok przez dwa dni utykał na tylną łapę - musiał się gdzieś uderzyć albo nadwyrężyć coś na spacerze w poniedziałek. To znaczy uściślijmy: w domu miał trzy łapy, a na dworze cztery. Razem to chyba siedem... W każdym razie odpadły mi też na chwilę długie nadmorskie spacery z psem.<div> <br /></div> <div> Dzisiaj wreszcie, pierwszy raz w tym tygodniu, mogłam zrobić dwa treningi. W założeniu obydwa lekkie, w rzeczywistości Smok miał jakiś dzień geparda i tak pędził po lesie na naszym spokojnym rozbieganiu, że ledwo za nim nadążałam (Wszystkie wiewiórki i sarny kilka razy usłyszały, co o tym sądzę, ale do smoków najwyraźniej nie dotarły moje błagania i wrzaski. Nie wiem dokąd mu się tak spieszyło, ale następnym razem pójdzie ze mną biegać po wyczerpującej sesji frisbee...). Od razu plus pięćdziesiąt do życiowości.</div> <div> <br /></div> <div> No ale do czego zmierzam tym przydługim wstępem. Zmierzam do tego, że wydawać by się mogło, że w dni, w które pierwszy i jedyny trening kończę o ósmej rano i nie mam żadnych istotnych planów ze sprawami do załatwienia na mieście, będę człowiekiem-produktywnością w kwestiach związanych z pracą i innymi ważnymi życiowo rzeczami. ALE SKĄDŻE ZNOWU. Po raz tysiąc pięćset sto dziewięćsetny okazuje się bowiem, że kiedy nie trenuję, to po prostu natychmiast przestaję funkcjonować. Skończyłam właśnie czytać bardzo mądrą książkę, która dokładnie wyjaśnia ten mechanizm i mam ogromną nadzieję, że uda mi się bezpośrednio zgłębić ten temat i opublikować wyniki swojego researchu. W każdym razie tu się pojawia paradoks mojego życia, bo jak nie trenuję, to jestem ze wszech miar do niczego, a jak porządnie trenuję, to nie zostaje mi ani czasu, ani siły na nic poza podstawowym zakresem życiowych działań. Na realizację kreatywnych pozasportowych pomysłów pozostaje mi więc wąskie okienko dni obfitujących w średnio długie, mało do średnio intensywnych treningów...</div> <div> <br /></div> <div> Skończyłam właśnie dwadzieścia sześć lat. To brzmi strasznie źle, zwłaszcza że przecież dopiero co pisałam, że kończę dwadzieścia trzy i już wtedy wydawało mi się, że oto nadeszła starość albo - jak to kiedyś powiedziała moja kuzynka - <i>wiek podeszwy. </i>Tak jak pisałam już z tej okazji na facebooku, wiek zdecydowanie nie działa na moją korzyść w kontekście moich życiowych planów. Gdyby tak znowu mieć dziewiętnaście lat, może to wyglądałoby inaczej. Tak przynajmniej jest w teorii. Zawsze patrzyłam na to tylko z tej jednej strony, ale przecież prawda jest taka, że nie jestem fizycznie zmęczona - przecież tak naprawdę dopiero co zaczęłam zabawę ze sportem. Może wszystko ma swój czas. Kiedy miałam te 19 lat, to nie wiedziałam nawet, co to jest triathlon, a w bieganiu byłam na etapie "spróbuję żeby sprawdzić, czy wciąż to mi się tak bardzo nie podoba". Nawet trzy czy dwa lata temu nie byłam mentalnie gotowa na to, na co jestem teraz. I choć wiem, że pole do poprawy w tej kwestii jest wciąż spore, to jestem zdecydowana na to, aby każdego dnia się doskonalić. Cieszę się, że od pewnego czasu bez większych perturbacji jestem w stanie to robić. Powoli zamieniam każde "chciałabym" na "zrobię to". </div> <div> <br /></div> <div> Kurde, normalni ludzie <b>w tym wieku </b>pewnie myślą o pięciu się po szczeblach kariery w korporacji, posyłaniu dzieci do przedszkoli i wyboru optymalnego kredytu na mieszkanie. A ja ciągle rozkminiam, jak to zrobić, żeby szybko pływać. Blisko rok temu stwierdziłam, że sport dał mi tak gigantycznie wiele, że nawet jeśli wymiernie i teoretycznie <i>nic z tego nie będzie</i>, to i tak będę wiedziała, że było warto. Zdania nie zmieniłam, ale zmieniło się jeszcze jedno: przestałam zakładać możliwość, że nic z tego nie będzie. </div> <div> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEietjgnvMjKv5metoMA8Sry0xLjdcpY8-CMbIuC9eKLgAzZzQy64er5104C8TZBB9v7GyXIBeyCHtMPFeMiPC3hCGOsPaTMasR6qR0SCvX-bVnEfskurz9wOtHn6qUuJJEqsDchCDCGQXw/s1600/5I588_7870_2016.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEietjgnvMjKv5metoMA8Sry0xLjdcpY8-CMbIuC9eKLgAzZzQy64er5104C8TZBB9v7GyXIBeyCHtMPFeMiPC3hCGOsPaTMasR6qR0SCvX-bVnEfskurz9wOtHn6qUuJJEqsDchCDCGQXw/s640/5I588_7870_2016.jpg" width="640" /></a></div> <div> <br /></div>

Update sytuacji od starości

Kilka ostatnich dni nie były zbyt owocnymi dniami. Po sobotnim starcie i niedzielnym kibicowaniu, kiedy już zeszły emocje, plecy zaatakowały...

Sprint na Herbalife IRONMAN 70.3 Gdynia - człowiek z endorfin

<div style="text-align: justify;"> Relacje z zawodów najlepiej smakują na świeżo, a więc piszę (choć już ostatkiem sił), zanim opadnie reszta endorfin. Mam nadzieję, że nieprędko to nastąpi, bo nie wiem co na to powiedzą moje plecy... Ale od początku.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlRPz8l2bd5urftgRgtexOKz7fwqutK0LwfTQNPJBk7op2ct0Qd1DzvZ59eOj8OxQj7GdzG9lS5mRqhcJ_VZ1Cjr16gKuhN0gl1GW_LHq0aFXdYSI4DTRnnJzmhioyanmVVnp8rH05fGo/s1600/IMG_4388.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlRPz8l2bd5urftgRgtexOKz7fwqutK0LwfTQNPJBk7op2ct0Qd1DzvZ59eOj8OxQj7GdzG9lS5mRqhcJ_VZ1Cjr16gKuhN0gl1GW_LHq0aFXdYSI4DTRnnJzmhioyanmVVnp8rH05fGo/s640/IMG_4388.JPG" width="512" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dlaczego wspominam o plecach? A bo zrobiły mi mały psikus. Nie wiem jaka była pierwotna przyczyna tego co się wydarzyło - podejrzewam że pojeżdżenie na mtb z niedokręconą sztycą, która spowodowała opadnięcie siodełka (zawsze twierdziłam że mtb to zło). To zasiało ziarno niepokoju w plecach, które wykiełkowało w tym tygodniu. W poniedziałek pojechałam na szosówce na Pętlę Reja, żeby zrobić 60 km z ośmioma mocniejszymi podjazdami. Do tej pory robiłam taki trening może dwa razy i ogólnie nie jeżdżę zbyt dużo na rowerze. Po trzecim podjeździe czułam, że nie będzie dobrze, ostatnie dwa zrobiłam już siłą woli, a w drodze powrotnej, kiedy jechałam przez Sopocką w górę, już poryczałam się z bólu (ech, co za wiocha). Na domiar złego po drodze wyprzedził mnie jakiś sfrustrowany kierowca, który na mnie natrąbił, zapewne dlatego, że musiał mnie omijać na wąskiej ulicy (no biedaczek), a ja, będąc już w krainie zła, puściłam mu taką wiązankę, że sama się zdziwiłam, że coś takiego może wyjść z ust damy. Ale odniesienia do jego rejestracji (GWE) już na pewno nie zdążył usłyszeć, bo odjechał... W środę znowu pojechałam na rower, tym razem krótszy, ale znowu z podjazdami. Nawet nie miałam siły dociągać do wyznaczonego rejonu tętna, bo plecy odłączały mi zasilanie. Po południu poszłam na masaż i myślałam, że będzie już nieźle, ale tylko do piątku rano, kiedy zrobiłam coś głupiego. Ze zwykłej niefrasobliwości i niecierpliwości złapałam i przeniosłam ciężar w bardzo niedobrej pozycji dla kręgosłupa... no i to przeważyło szalę zła. Oj, już dawno czegoś takiego nie miałam. Jak się położyłam, to nie mogłam wstać, a jak siedziałam, to nie mogłam się położyć... i tak dalej. Nie mogłam się też schylić, skręcić ani do końca wyprostować - ogółem jedna wielka blokada. Tak czy inaczej uparłam się, że nie ma opcji, żebym nie wystartowała - żadne głupie plecy nie pokrzyżują mi planów. A więc szykując się już na odprawę techniczną, najpierw rozciągałam się uporczywie, a potem położyłam się na piłce z kolcami w newralgicznym miejscu i próbowałam przeczekać największy ból. Niecałą godzinę przed wyjściem złapałam za telefon i zadzwoniłam do mojej masażystki, zdając sobie sprawę z tego, że umówienie się na za chwilę może graniczyć z cudem. Szczęśliwie mieszkamy pięć minut pieszo od siebie i szczęśliwie Magda akurat wracała do domu. Po dokładnym rozmasowaniu i rozbijaniu największej masakry w plecach było zdecydowanie lepiej, ale wciąż nie czułam się tak, jak chciałabym się czuć w przeddzień i w dniu startu. Ale gdyby było idealnie, to przecież byłoby nudno :-) Miałam nadzieję - albo nie, inaczej: ja po prostu <b>postanowiłam</b>, że to nie przeszkodzi mi w wyścigu. I jak postanowiłam, tak się stało. </div> <div style="text-align: justify;"> <div style="text-align: left;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: justify;"> <div style="text-align: left;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" class="b-hbp-video b-uploaded" frameborder="0" height="266" id="BLOGGER-video-cd5eb9df35046581-8524" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dxGiA13leJVVfn-jbjtUQq4vD7yPZezzrdsc0b1wuMi5svG9dFjyWLLmG3P2T93HY5ldNmjXFEHb4eB1aHmULr7eg0Xb5DAgpMSQtsnPPadxh2zKttCT5Gm_riY-qWR6q4D1J8" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /></div> </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pływanie zaczęło się jak zwykle, to znaczy wydawało mi się, że wystartowałam super sprawnie i żwawo, a rzeczywistość była taka, że w ułamku sekundy pięć rzędów osób, które znajdowały się za moimi plecami, było już przede mną. Wpadłam w niezły kocioł, dostawałam kopniaki w brzuch, w głowę i prosto w okularki, do tego jeszcze ktoś złapał mnie za nogę. Cóż, cena zamulania na starcie. Obawiałam się, że podobnie jak było w <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/07/garmin-iron-triathlon-w-stezycy-kocham.html" target="_blank">Stężycy</a></b>, tak i tutaj będę przez cały dystans walczyć o wydostanie się z tego piekiełka, ale jakimś cudem udało mi się wyprzedzić tych najbardziej wściekłych i do końca płynęłam już w czteroosobowej grupce. Strefa zmian to test ogólnożyciowego ogarnięcia - trzeba było znaleźć swój worek na wieszaku, wpaść do odpowiedniej części namiotu, tam sprawnie wydostać się z pianki, pobiec z workiem do wolontariuszy, a dopiero potem lecieć do stojaka z rowerem. Kosmos wymagający pełnej koncentracji. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tutaj muszę się na chwilę zatrzymać, ponieważ jeśli czytaliście mój <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/07/znowu-dwunasta-po-mistrzostwach-polski.html" target="_blank">wpis o zawodach w Gdańsku</a></b>, to wiecie, że miałam w zwyczaju utykać na zawsze w piance. Przedstawiłam problem <b><a href="http://www.tripower.pl/" target="_blank">Maćkowi</a></b> i  zostało stwierdzone, że to <i>pewnie jakaś pierdoła, ale zobaczę jutro jak przepłyniesz się w morzu</i>. To dość zabawne, ale recepta na cały ten kłopot brzmiała: "Przydepnij". Tak. Naprawdę. A więc być może nie goniłabym w Gdańsku rywalek przez 10 kilometrów, gdybym w strefie zmian najzwyczajniej w świecie przydeptywała piankę podczas ściągania jej. Problem rzeczywiście został rozwiązany i dzisiaj w strefie zmian obyło się bez większych perturbacji. Cudowne i jakże wytęsknione uczucie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na trasie rowerowej było w porządku. Dość dobrze mi się jechało, choć jak tylko pomyślałam sobie, że "o, w sumie to aż tak bardzo nie bolą mnie plecy", to rzeczone plecy zaczęły mnie nap....! Ach ta siła autosugestii... Na pierwszej pętli było dość spokojnie, na drugiej już ciągłe wyprzedzanie i darcie się "lewa woooolnaaaa", co niestety nie zawsze przynosiło pożądany efekt. Z T2 wybiegłam jako druga kobieta i od razu wpadłam w krainę, w której dominująca myśl to "och fuck", rozwijana na "och fuck, dlaczego na treningach biega mi się tak dobrze, a na zawodach tak źle". Najbardziej entuzjastyczny kibic na świecie, czyli <b><a href="https://www.facebook.com/SportowyJezPoranny/?fref=ts" target="_blank">Krzysiek</a></b>, biegł za mną, kręcił mi film i zagrzewał okrzykami do walki, a ja nawet chyba nie byłam w stanie odwrócić głowy w jego stronę - mam nadzieję, że przynajmniej mu pomachałam, tylko tego nie kojarzę. Po pierwszym kilometrze nastąpił drugi, na którym bardzo powoli zaczęłam wracać do życia. Im więcej dystansu, tym było mniej nieprzyjemnie, choć standardowo wnętrzności groziły mi, że jeden fałszywy ruch i są gotowe przekręcić się na drugą stronę. Do mety dobiegłam jako trzecia, na ostatnich metrach niesiona niesamowitą atmosferą, wrzawą i dopingiem kibiców.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jakie spostrzeżenia i wnioski? Przede wszystkim STRASZNIE się cieszę, że wzięłam wreszcie udział w tej imprezie. Bardzo mi na tym zależało i zdecydowanie warto teraz chodzić zgięta w pół jak Quasimodo. Jak już odpuściła adrenalina, plecy znowu zaczęły dawać do wiwatu, choć przez większość dystansu na zawodach prawie w ogóle ich nie czułam. Za to teraz czuję się trochę tak, jakby ktoś walił mnie po plecach jakąś wielką maczugą. Jutro zamierzam przez większość dnia kibicować półironmanom, korzystać z atrakcji expo i robić materiały foto i wideo, więc liczę naiwnie na to, że jednak choć odrobinę się ogarnę. Najwyżej nie będę skręcać tułowia w żadną stronę...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1CanveuHGbNq5mIyZiub90MisVpSj1wfLZTlDfTLZVpjJMQNqo782B1wFiNZ4V03I3xbouGJ7h0bxpbUzU_Y2dt-3M1m22X29OfNCkI07eyOSM7v1PaAGV55o-Ian-vAVKrcH9MIoYvQ/s1600/IMG_4377.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1CanveuHGbNq5mIyZiub90MisVpSj1wfLZTlDfTLZVpjJMQNqo782B1wFiNZ4V03I3xbouGJ7h0bxpbUzU_Y2dt-3M1m22X29OfNCkI07eyOSM7v1PaAGV55o-Ian-vAVKrcH9MIoYvQ/s640/IMG_4377.JPG" width="480" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dzień zawodów jest super, można bezkarnie zeżreć loda albo cztery ;-)</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Poza tym jestem oczywiście trochę zła, że wciąż biegam zupełnie nie tak, jak sugerują to moje ostatnie treningi. Przez ostatnie dwa weekendy zrobiłam dwa bardzo dobre biegi i to właśnie po rowerze, z których wynikało, że mogę biegać znacznie szybciej. No ale nie panikuję. Po pierwsze jest już koncepcja, co z tym zrobić i zapowiada się nowy wymiar tyrania od września (znowu! Uwielbiam to!), a po drugie wierzę w to, że wykonana praca nie idzie na marne, tylko być może potrzebuję jeszcze trochę czasu. Po trzecie trafiłam chyba wreszcie na sensownego doktora od wnętrzności i w poniedziałek odbiorę wyniki badań, które mi zlecił. Mam wielką nadzieję, że coś w nich wreszcie wyjdzie, bo być może rozwiązanie problemu, z którym borykam się przez 3/4 życia, jest na wyciągnięcie ręki. Zrobiłam już co prawda tysiąc pięćset sto dziewięćset badań i kombinowałam jak koń pod górkę, ale doktor twierdzi, że nie tędy droga. Poza tym, wracając jeszcze do kwestii reakcji startowej a la ameba, chyba pora zacząć wdrażać mniej subtelne środki treningowe - na przykład<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=r3S0wu4Zbfk" target="_blank"> takie jak ten</a></b>, choć nie wiem, co na to Wojtek :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ogólnie rzecz biorąc jestem dzisiaj człowiekiem z endorfin. Wielbię gdyńskie zawody i żałuję, że na kolejne trzeba będzie czekać cały rok. Żadne inne zawody nie mają w sobie aż tak niezwykłej magii. Wielbię też Gdynię, miasto sportu - czy wiecie że dzisiaj w sztafecie na dystansie sprinterskim startował prezydent Gdyni, pan Wojciech Szczurek? HOW AWESOME IS THAT? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWij014pO3mDwMhUFmxw8ovB3zQVCGxA4mnvwGjEnRMq2zbj6y9R4jmd6zet8kOgemBswfTUkd6KKhgUDvF_zSKQ5si7e7GOx4JywVi08EgQZcohKNsz2ObT609n0YoVciHxufE00E4Ps/s1600/13918447_1235266546508081_1768020004_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWij014pO3mDwMhUFmxw8ovB3zQVCGxA4mnvwGjEnRMq2zbj6y9R4jmd6zet8kOgemBswfTUkd6KKhgUDvF_zSKQ5si7e7GOx4JywVi08EgQZcohKNsz2ObT609n0YoVciHxufE00E4Ps/s640/13918447_1235266546508081_1768020004_o.jpg" width="360" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Podium Open Kobiet. Fot. Ania Jarosz - dzięki!</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Za kilka dni pojawi się zapewne kolejna relacja z gdyńskich zawodów, jeśli nie tu, to na magazynbieganie.pl. Z samego rana zakładam na rękę opaskę MEDIA/PHOTO i ruszam na Skwer Kościuszki. Do zobaczenia i powodzenia wszystkim startującym!</div>

Sprint na Herbalife IRONMAN 70.3 Gdynia - człowiek z endorfin

Relacje z zawodów najlepiej smakują na świeżo, a więc piszę (choć już ostatkiem sił), zanim opadnie reszta endorfin. Mam nadzieję, że niepr...

Co zabieram na start w zawodach triathlonowych - checklista

<div style="text-align: justify;"> To chyba pierwszy tekst typowo poradnikowy, jaki publikuję na tym blogu! Celowo nie zatytułowałam wpisu "Co zabrać na start", ponieważ wiem, że każdy ma swoje sposoby - liczę że zechcecie się nimi podzielić, jako i ja się dziś dzielę swoimi. Sama jeszcze nie tak dawno zaczynałam startować w zawodach triathlonowych i wszystkie wpisy tego typu były dla mnie na wagę złota; do tego podpatrywałam i podpytywałam bardziej doświadczonych zawodników (zresztą wciąż to robię).  Herbalife IRONMAN 70.3 Gdynia zbliża się wielkimi krokami i być może to co napiszę, przyda się niektórym z Was. Będzie mi bardzo miło!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zacznę od tego, że niestety na każdy triathlon jedzie ze mną masa towaru. Kiedy po sezonie wybieram się na zawody biegowe albo pływackie, wprost nie mogę uwierzyć, że jestem w stanie spakować się w jeden lekki plecak. W multisporcie to już nie przejdzie. Mam to szczęście, że jeździ ze mną towarzysz życia, trener, fotograf, mechanik rowerowy, kierowca i support w jednej osobie, więc nie muszę wszystkiego targać ze sobą na plecach. Tak czy inaczej, zawsze staram się pakować rzeczy <b>w torbę i plecak</b>, żeby docelowo móc na spokojnie zostawić torbę w depozycie lub samochodzie, a plecak z najpotrzebniejszymi rzeczami nosić ze sobą, a na czas startu sprzedać Wojtkowi.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRPI6ZFhp60gwEQKR0WKdX0rMnUiu7h_G-6oGQL0Tmttb6nzg6aA3QRz3kI3fHMuBILMV_wfpj7byRbpJSDEhfQivd0TxIu3UTq_MSzpUpZhIZmFSZ3IAR3B5uG5UJNLTrunv65NCe3Es/s1600/IMG_3074.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRPI6ZFhp60gwEQKR0WKdX0rMnUiu7h_G-6oGQL0Tmttb6nzg6aA3QRz3kI3fHMuBILMV_wfpj7byRbpJSDEhfQivd0TxIu3UTq_MSzpUpZhIZmFSZ3IAR3B5uG5UJNLTrunv65NCe3Es/s640/IMG_3074.JPG" width="480" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Zagraniczny wyjazd pięcioosobowej rodziny? Ależ nie!</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Warto zrobić sobie osobisty spis rzeczy do zabrania na zawody - można przygotować go w pliku na komputerze, wydrukować w kilku egzemplarzach i mieć ze sobą przed każdym startem. A zatem co ja zabieram ze sobą na zawody? Podzieliłam listę na części w kolejności dyscyplin triathlonowych.</div> <h2 style="text-align: justify;"> <b><br /></b><b>PŁYWANIE</b></h2> <br /> <div style="text-align: justify;"> <b>- Trisuit </b>- wiadomo, podstawa :-) Jeśli dysponujemy więcej niż jednym strojem, zdecydowanie warto zabrać ze sobą zapas. Gdy miałam jeden strój, zabierałam jeden i nigdy na szczęście nie zdarzyła mi się żadna awaryjna sytuacja. Teraz tak się szczęśliwie złożyło, że mogę dobierać sobie strój do koloru paznokci albo nastroju, bo dysponuję dwoma strojami HUUBa i dwoma Kiwami. Dobieram je jednak według zupełnie innych kryteriów :-) Kiwami Chameleon to mój "pierwszy wybór" (pozostaje tylko zdecydować się na kolor), a skin HUUBa trzymam na zawody z zakazem używania pianek. Czarno-czerwony HUUB po dwóch sezonach z kawałkiem poszedł już na zasłużoną emeryturę, to znaczy używam go tylko na treningi, ale wyłącznie dlatego, że mam już nowe stroje - pomimo intensywnej eksploatacji jest w zupełnie dobrym stanie.</div> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu7qw8urnCaQlJ2LVHJBnZ9IdrjUF4PEycmuvLUp_T43cEVh8Jwp0JwrXoUAGxjD6ws80oEY_piLeG4GRF9GvJMRVqz5EmAbtqm2ktkTybh4NNR7SO7wLMDlurb54fzVWKd2k6_tUP17g/s1600/IMG_3744.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu7qw8urnCaQlJ2LVHJBnZ9IdrjUF4PEycmuvLUp_T43cEVh8Jwp0JwrXoUAGxjD6ws80oEY_piLeG4GRF9GvJMRVqz5EmAbtqm2ktkTybh4NNR7SO7wLMDlurb54fzVWKd2k6_tUP17g/s640/IMG_3744.JPG" width="480" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">LANS ;)</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Czepek </b>- choć w każdym pakiecie startowym znajduje się czepek, zawsze mam ze sobą co najmniej jeden własny, w razie gdybym zapragnęła popłynąć w dwóch, zakładając okulary pomiędzy czepki. Ten patent przydaje się zwłaszcza wtedy, gdy mamy popłynąć w tłumie ludzi i boimy się że ktoś ściągnie nam pasek.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> -<b> Okulary pływackie </b>- zawsze mam ze sobą dwie pary, na wypadek gdyby pierwsze nie wytrzymały presji zawodów :-) Moim faworytem do startu z wody i z brzegu są HUUB Aphotic, fotochromy o szerokim kącie widzenia; na start ze skoku warto mieć ze sobą coś mniejszego gabarytowo, bo wysokie Aphotiki będą miały tendencję do przesuwania się, co przetestowałam w Suszu na Mistrzostwach Polski na dystansie sprinterskim (ostatecznie jednak startowałam właśnie w nich i nie przesunęły się wcale).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Chusteczki do okularów pływackich </b>- tyle razy płynęłam już w zawodach na ślepo - właśnie ze względu na zaparowane okularki - że zanim wyjdę z domu, trzy razy sprawdzam czy zabrałam ze sobą Anti-Fogi. Przed każdym startem dokładnie wycieram szkła, choć i to nie pomoże, jeśli okulary są już bardzo zużyte i parują niezależnie od okoliczności. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCauSGH3tD5qxL0QJ5Gg-kG7_o1QX8hF8y96FQVjjXPcb_aHP90gwrL00J-mRYYcg8nlG_dO7jXJf0_Bdv4l8CZGLtHQ_UyCGc5IFXaeVXF01eF-GXjU5I_MSDvND32vCdXMF683Xx_Mc/s1600/IMG_2413.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCauSGH3tD5qxL0QJ5Gg-kG7_o1QX8hF8y96FQVjjXPcb_aHP90gwrL00J-mRYYcg8nlG_dO7jXJf0_Bdv4l8CZGLtHQ_UyCGc5IFXaeVXF01eF-GXjU5I_MSDvND32vCdXMF683Xx_Mc/s640/IMG_2413.JPG" width="480" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <br /> <h2 style="text-align: justify;"> <b>ROWER</b></h2> <div style="text-align: justify;"> - Do części kolarskiej oczywiście przyda się <b>rower </b>:-) Tego punktu chyba nie muszę rozwijać, bo nie sądzę, żeby komuś udało się zapomnieć roweru na start w triathlonie. Dodam tylko, że warto nie ustawiać sobie w strefie zmian najtwardszego przełożenia, bo z tego mogą być tylko kłopoty.</div> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Kask </b>- tego punktu też chyba nie trzeba rozwijać, choć spotkałam się już z sytuacją, kiedy ktoś zapomniał kasku na zawody. Podczas gdy da się ominąć pewne rzeczy - można od biedy pojechać w butach biegowych albo bez bidonu - tak brak kasku niestety oznacza pożegnanie z możliwością startu. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Okulary -</b> zawsze jeżdżę w okularach, głównie ze względu na wadę wzroku. Jedną parę mam na wypadek, gdybym zechciała wystartować bez soczewek - w tych mam wstawkę ze szkłami korekcyjnymi. Bez wstawki (w ciemnych okularach) albo w innej parze (okulary fotochromatyczne) - w zależności od pogody, a konkretnie od nasłonecznienia - jeżdżę w wariancie z soczewkami na oczach, czyli standardowo. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Buty kolarskie i gumki recepturki</b> - do zamocowania butów na rowerze potrzebuję dwie gumki recepturki, ale staram się mieć ze sobą co najmniej cztery na wypadek awarii.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Pasek na numer startowy -</b> czyli pasek na biodra, do którego przyczepia się numer startowy. W zawodach rangi mistrzowskiej zazwyczaj niepotrzebny, bo tam identyfikuje się nas po opisanych strojach; w każdych innych zawodach lepiej go nie zapominać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> - Ew. <b>żel energetyczny i taśma klejąca </b>- choć jeszcze nic dobrego nie spotkało mnie ze strony żeli energetycznych spożywanych na zawodach, to nie tracę nadziei, że kiedyś się to zmieni :-) Na dystansie sprinterskim jadę oczywiście bez doładowania; na olimpijkę i 1/4 biorę ze sobą żel przymocowany do ramy za pomocą taśmy klejącej. Warto przy tej okazji wspomnieć, że opakowania po pożartym żelu nie wyrzuca się za siebie gdzie bądź, tylko w wyznaczonej strefie zrzutu przy punktach odżywiania, a do tego miejsca można dowieźć opakowanie na przykład pod trisuitem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> - <b>Bidon</b> - zawsze mam ze sobą butelkę z wodą. Co prawda mało piję w trakcie wyścigu, ale możliwość oblania się zawartością w gorący dzień jest bezcenna.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw1aTEXrwwNAKcaGGhvnyHeElkFVpj6XGdryedt3rWizrA4FGnmSZeTUiSirjXMrjHM-qF1XS8u25BgzRjSsgmYdbgRAEE11JQoiCNHDcOIg06Ci8r2Im6U8Ka78BkMamMZ5e5U8VRFYU/s1600/IMG_2543.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw1aTEXrwwNAKcaGGhvnyHeElkFVpj6XGdryedt3rWizrA4FGnmSZeTUiSirjXMrjHM-qF1XS8u25BgzRjSsgmYdbgRAEE11JQoiCNHDcOIg06Ci8r2Im6U8Ka78BkMamMZ5e5U8VRFYU/s640/IMG_2543.JPG" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <br /> <h2 style="text-align: justify;"> BIEG</h2> <div style="text-align: justify;"> - <b>Buty do biegania </b>- wiadomo; wspomnę tylko, że warto mieć ze sobą dwie pary butów biegowych, bo jedne przydadzą się podczas rozgrzewki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipWqL2d8CXkA5FGei16bFLe5FiliiOrfEWKgy_ibGBHfAWrDbSzP-QAYO6bxSPrT5rfNSHA0vmyW4SO1CfzkOeQaL-ScoCxKpHG6knZ4hoVSPLwHT3u_RsyqLYObTFY6titp3AKKP10Hg/s1600/IMG_3575.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipWqL2d8CXkA5FGei16bFLe5FiliiOrfEWKgy_ibGBHfAWrDbSzP-QAYO6bxSPrT5rfNSHA0vmyW4SO1CfzkOeQaL-ScoCxKpHG6knZ4hoVSPLwHT3u_RsyqLYObTFY6titp3AKKP10Hg/s640/IMG_3575.JPG" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <h2 style="text-align: justify;"> <b>INNE WAŻNE RZECZY</b></h2> <div style="text-align: justify;"> -<b> Narzędzia do roweru</b> - na szczęście to nie moja broszka, bo te rzeczy pakuje zawsze Wojtek. Za każdym razem bierzemy ze sobą pompkę stacjonarną (małej i tak nie użyję na trasie), dętkę i drugie koła (jedne "szybsze", drugie treningowe z oponami z większym bieżnikiem - na wypadek słabej pogody albo awarii kół na wyścig).<br /><b>- Woda mineralna</b> - zawsze zabieram ze sobą dwie butelki wody po 1.5 litra.</div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Papier toaletowy </b>- najlepszy przyjaciel sportowca. Nigdy nie ufaj zaopatrzeniu Toi-Toiów :-) </div> <div style="text-align: justify;"> -<b> Chusteczki nawilżające</b> - przydadzą się zarówno przed startem, jak i po nim. Możliwość choćby prowizorycznego umycia i odświeżenia rąk i twarzy jest warta zachodu;</div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Żarełko </b>- mam na myśli głównie to, co jem przed startem oraz coś, co uratuje mi życie w razie energetycznej bomby pomiędzy zawodami a znalezieniem jakiegoś bardziej treściwego pożywienia. Obecnie moim numerem jeden przed startem są żelki PowerBar PowerShots. Pierwszy raz spróbowałam ich przed jednym z tegorocznych startów, w którym dostałam je w pakiecie startowym - chyba w Ślesinie. Testowanie odżywek w dniu startu nie jest mądre, ale tym razem nie pożałowałam - wręcz przeciwnie. Jeśli chodzi o szamkę postartową, zazwyczaj zabieram coś, co jest niewielkie, słodkie i nie stanie się obrzydliwe po spędzeniu kilku godzin na słońcu (love batony GoOn).</div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Akcesoria do ogarnięcia się po zawodach</b> - czasami na miejscu zawodów jest okazja do umycia się pod prysznicem, co jest prawdziwą wspaniałością. Na tę ewentualność zabieram ze sobą mały <b>ręcznik i szampon</b>. Poza tym mam ze sobą minimalny zestaw produktów, które pozwolą mi na przeobrażenie się z wodnego potwora w człowieka (zwłaszcza jak nie daj Boże trzeba wejść na podium;)), to znaczy <b>szczotkę do włosów, krem do twarzy</b> i takie tam. </div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Skarpetki kompresyjne</b> na regenerację - rzadko ich używam, bo zazwyczaj zapominam, ale staram się je ze sobą mieć - naprawdę dają radę.</div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Plastry na odciski </b>- nie zawsze się przydają, ale jak już, to ratują sytuację.</div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Zestaw ślepca</b> - w dniu zawodów używam soczewek kontaktowych, ale odkąd przeszłam przewlekłe zapalenie spojówek, lubią robić mi psikusy i powodować uczucie żwiru w oczach, więc zabieram ze sobą jeszcze mały <b>płyn do soczewek, krople nawilżające do oczu</b> no i <b>okulary,</b> żeby w razie czego móc wyrzucić z oczu ciała obce.</div> <div style="text-align: justify;"> - <b>Karimata</b> - bardzo rzadko ją zabieram, ale za każdym razem, kiedy się na to zdecydowałam, bardzo to sobie chwaliłam. Zwłaszcza po zawodach możliwość położenia się w pozycji horyzontalnej jest pożądana, a nie zawsze jest gdzie to zrobić.</div> <div style="text-align: justify;"> - <b>Zegarek z pulsometrem </b>- zostawiłam go na koniec chyba tylko dlatego, że zegarek mam ze sobą zawsze, więc nie ma opcji, żeby go zapomnieć. Czasami ścigam się z zegarkiem i pulsometrem, czasami bez. Wtedy kiedy mam zamiar wypruć z siebie flaki na rowerze nie zabieram pulsometru, żeby mnie nie stresował. Zawsze kiedy widzę na ekranie jakieś straszne wartości, rozsądek podpowiada mi, że powinnam zwolnić, a za każdym razem okazuje się, że jestem w stanie spokojnie dojechać na wysokim tętnie i jest OK. Czasem warto zrzucić z siebie to brzemię i po prostu lecieć w pałkę ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl3xgVNR6XQi_c02ulEbEVXRyEvL4jGXvKxnHxkB2L7E_455O2XnvNWZa3TAVhvZwNkV6CKHCNGOuRihNGSWEBa0pExiEVVltrbVck6Oi3cOr2vQwVHnMtUS-6CmemgBPtQNJZeoCCRa4/s1600/IMG_3087.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl3xgVNR6XQi_c02ulEbEVXRyEvL4jGXvKxnHxkB2L7E_455O2XnvNWZa3TAVhvZwNkV6CKHCNGOuRihNGSWEBa0pExiEVVltrbVck6Oi3cOr2vQwVHnMtUS-6CmemgBPtQNJZeoCCRa4/s640/IMG_3087.JPG" width="480" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Najfajniejsza strefa zmian ever! Susz Triathlon 2016</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wychodzę z założenia, że lepiej wziąć za sobą za dużo majdanu niż za mało, więc zawsze wybieram się na zawody tak, jakbym jechała na trzy tygodnie do Honolulu. Szczęśliwie jednak jak do tej pory udało mi się jak na razie niczego kluczowego nie zapomnieć. Checklistę sprawdzam trzy razy, zwłaszcza że do tej pory na śmieszno-straszno wspominam relację <b><a href="http://www.totalneporuszenie.pl/" target="_blank">Maćka Dowbora</a></b> z zawodów, na które zapomniał wziąć butów kolarskich i pojechał w spd self-made, czyli butach obklejonych taśmą izolacyjną :-) </div>

Co zabieram na start w zawodach triathlonowych - checklista

To chyba pierwszy tekst typowo poradnikowy, jaki publikuję na tym blogu! Celowo nie zatytułowałam wpisu "Co zabrać na start", pon...

Już za parę dni, za dni parę... Herbalife Ironman 70.3 Gdynia :-)

Jaram się jak pochodnia, ponieważ już za kilka dni rusza kolejna edycja zawodów, o których w tytule. Zabawę w wielki triathlon zaczynamy właściwie już jutro w południe, a kończymy w niedzielę wieczorem. To będą dobre dni :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPUtxJuIVYi-l2scvhzasGYu9XjCSWuNsC5hqYd8V2jbqqDjIcxY65jOvqxrRfQI6A0H1gw4rX6g03H6k0985t5wsuh1nGrjaOcrlIjItocZBSzv1LuMlbjdXW3Xn62vItQcqaA6ydODE/s1600/P1017113.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPUtxJuIVYi-l2scvhzasGYu9XjCSWuNsC5hqYd8V2jbqqDjIcxY65jOvqxrRfQI6A0H1gw4rX6g03H6k0985t5wsuh1nGrjaOcrlIjItocZBSzv1LuMlbjdXW3Xn62vItQcqaA6ydODE/s640/P1017113.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Dlaczego tak się na to cieszę? Po pierwsze dlatego, że w końcu tutaj wystartuję (rzecz jasna na dystansie sprinterskim), a co więcej, będę startować u siebie! Podczas pierwszej edycji Herbalife Triathlon odbywającej się w Gdyni, to jest w 2013 roku, też spędziłam cały dzień w okolicy Skweru Kościuszki. Kibicowałam wtedy zawodnikom, robiłam zdjęcia i filmy i chłonęłam niezwykłą atmosferę zawodów, a relację z wydarzenia opublikowałam <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/08/giant-herbalife-triathlon-gdynia-2013-i.html" target="_blank">tutaj</a></b>. Mój udział sportowy ograniczył się wówczas do wzięcia udziału w sobotnim treningu otwartym w morzu (bla, bla, w zatoce) w piance przeznaczonej dla 85-kilogramowego mężczyzny :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyZJ33OgILGMG7YI889QKfJsjqpxeVlJBXyqQfNQfECGE0iPQTi-3A0zubqaOh1UD6Z7s_S1VusVQbnVzJZ5NKNZmjDBPx3luzxjnG_AYPlWlgdMhD1yX3QIVBnDXcEcmQIpmX8KHsea4/s1600/HerbalifeTriathlon2013-08-10Gdynia_sm_0018.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyZJ33OgILGMG7YI889QKfJsjqpxeVlJBXyqQfNQfECGE0iPQTi-3A0zubqaOh1UD6Z7s_S1VusVQbnVzJZ5NKNZmjDBPx3luzxjnG_AYPlWlgdMhD1yX3QIVBnDXcEcmQIpmX8KHsea4/s640/HerbalifeTriathlon2013-08-10Gdynia_sm_0018.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Jeśli dobrze kojarzę, był to mój pierwszy grupowy trening w otwartej wodzie i w ogóle jedno z pierwszych wejść do wody w piance. Jak łatwo się już domyślić, byłam wtedy jeszcze sporo przed swoim triathlonowym debiutem, choć wiedziałam, że niebawem sprzedam tej dyscyplinie duszę i ciało. Wtedy ledwo pływałam kraulem, ale jak już weszłam do morza i zaczęłam płynąć, to nie chciało mi się z niego wychodzić (jeszcze nie wiedziałam, że to będzie regułą).<br /> <br /> Rok później byłam już po kilku startach w triathlonie, ale zawody w Gdyni oglądałam tylko przez internet. Jak napisałam na <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/08/narzekania-starego-czowieka.html" target="_blank">blogu</a></b>: <i>Wedle wszelkich planów i oczekiwań miałam dzisiaj być w Gdyni i układać swoje rzeczy w strefie zmian przed najważniejszym startem w sezonie. W 2013 z łezką w oku oglądałam na żywo przebieg Herbalife Triathlonu i obiecywałam sobie, że za rok stanę tam na starcie. Okazało się jednak, że wobec niektórych okoliczności jestem (jeszcze) bezradna (...) Oglądam więc zawody poprzez relację live w internecie i liczę na to, że w 2015 będę mogła wreszcie wystartować w zawodach, które na tę chwilę są dla mnie spowite mistyczną mgiełką fajności i niedostępności. </i><br /> <br /> Oczywiście w 2015 roku znowu nie udało mi się tam pojechać. Przez te wszystkie lata strasznie zazdrościłam tym, którzy mogli tam wystartować. Teraz będzie inaczej! Wszystkie znaki na ziemi i niebie mówią, że w tym roku już nic nie stanie na przeszkodzie i będę mogła przebiec się po zielonym dywanie. Pisząc to, spluwam i odpukuję w niemalowane drewno, bo wiadomo jak to jest ze sportem - kto wie, czy jutro nie skręcę sobie nogi. W każdym razie nie planuję tego i czekam z utęsknieniem na sobotę.<br /> <br /> Co tu dużo mówić - kiedy myślę "zawody triathlonowe", przed oczami pojawia mi się właśnie Herbalife Triathlon, a właściwie Herbalife IRONMAN 70.3 Gdynia. Co więcej - to już chyba znak obsesji - kiedy myślę "Gdynia", sierpniowy triathlon jest jedną z pierwszych rzeczy, które przychodzą mi do głowy. Nie istnieją dla mnie bardziej emocjonujące, niezwykłe, atrakcyjniejsze i lepiej zorganizowane zawody triathlonowe niż te. Od samego początku czuję się związana emocjonalnie z tą imprezą, a dodatkowo od 2014 roku jestem z nią pośrednio związana także służbowo.<br /> <br /> Wybór na początek sierpnia 2016 jest więc oczywisty i bezdyskusyjny. Jakbym mogła wybrać dowolne miejsce na świecie, w którym chcę być 6 sierpnia 2016 roku, to przed Gdynią byłoby chyba tylko Rio de Janeiro. Ceremonia otwarcia igrzysk jest paskudnie wzruszająca nawet poprzez szklany ekran, więc strach myśleć, co się dzieje na żywo. Czekam na sobotę i liczę że od samego startu aż do mety będę na takim endorfinowym haju, że nie będę zwracać uwagi na to, że sprint okropnie boli :-)

Już za parę dni, za dni parę... Herbalife Ironman 70.3 Gdynia :-)

Jaram się jak pochodnia, ponieważ już za kilka dni rusza kolejna edycja zawodów, o których w tytule. Zabawę w wielki triathlon zaczynamy wła...