Czwartek, październik, boli, ciemno

<div style="text-align: justify;"> Pamiętam to, jakby było wczoraj.</div> <div style="text-align: justify;"> 13 grudnia 2011 roku - jeden z wielu dni treningowych, w których miałam do wykonania punkt planu. Jeden z nie tak wielu dni pośród tych zaledwie kilku miesięcy, które przebiegałam pod okiem trenera Jakubowskiego. Owocny i obfity w bieganie okres. Ostatni miesiąc przed hiperporażką.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zimno było jak w lodówce, a moje ówczesne 7% BF wcale mi nie pomagało znosić tej zimy. Pomagało jednak szybko i lekko biegać. A więc biegałam. Rano miałam do zrobienia 20 minutówek z przerwami po 2 minuty. Łącznie, biorąc pod uwagę 3 kilometry rozgrzewki i tyle samo schłodzenia, wyszło mi<a href="http://www.sports-tracker.com/#/workout/ioannahh/3dcummiphfg9ku97" target="_blank"> 20 kilometrów biegania ze średnim tempem 4:36'/km.</a></div> <div style="text-align: justify;"> Fajnie było, powiedzmy. Bieganie ośmiu okrążeń wokół jeziorka, znanego jako oko wietrznego cyklonu, trochę ryło mózg. Ale nie tak bardzo jak to, co sobie przy okazji ubzdurałam. Przed rozpoczęciem głównej części treningu zdjęłam swoje puchowe rękawice (oczywiście pod nimi miałam drugą, lżejszą parę) i powiesiłam je na drzewie. Już podczas pierwszego okrążenia zauważyłam, że widzę tylko jedną z nich. Nie byłoby w tym nic wyjątkowego, gdyby nie fakt, że były to rękawice ratujące życie i wiedziałam, że bez nich mogę zapomnieć o jakimkolwiek poruszaniu się po mieście z czuciem w palcach. Nie miałam w tym okresie czasu ani pieniędzy, żeby wybrać się na poszukiwania nowej, równie dobrej pary, więc każde okrążenie wokół jeziorka przyprawiało mnie o coraz większą rozpacz. Nie przerwałabym przecież treningu, żeby podejść do drzewa i sprawdzić, czy one tam są, więc przez ponad godzinę rozmyślałam, co ja biedna pocznę bez moich ultraciepłych rękawic (i czy zamarznę, poświęcając parę minut na szukanie ich pomiędzy przyspieszeniami a truchtanym schłodzeniem).<br /> W sumie to gadanie o rękawiczkach jest prawie zupełnie pozbawione sensu, ale chodzi o coś innego: na treningu myślę o treningu- nic poza tym nie istnieje. Na trudnym bieganiu trzeba dodatkowo skupić się na zadaniu, albo - co jeszcze gorsze - liczyć. Rozproszenie w postaci głupich rękawiczek było więc naprawdę słabe.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trening wyszedł dobrze, rękawiczki okazały się czekać na mnie w nieuszczuplonym stanie. W sumie miłe bieganie, choć trudne dla głowy.<br /> Następnego dnia rano miałam do wybiegania luźne 8 km. Luźne, czyli po 4:48'/km. Źle ze mną nie było, tak myślę. Potem wróciłam do domu i wypatrywałam godziny 17:00, czyli pory wyjścia na drugi trening- tym razem na halę AWFu.</div> <div style="text-align: justify;"> Pierwszy raz tam byłam. Spodziewałam się psychicznego hardkoru i nie zawiodłam się. Przyzwyczajona do biegania po stadionie na Agrykoli, pełnym biegaczy-amatorów, zderzyłam się z brutalnym środowiskiem akademickich sportowców. Ja, nieobeznana w temacie i ciągle zbaczająca na skrajny tor, i tłum słusznie zdenerwowanych moim nieogarnięciem biegaczy, którzy wciąż musieli się na mnie drzeć, żebym spadała z pierwszego toru.</div> <div style="text-align: justify;"> Nie wiedziałam co będę tam biegać, ale już wychodząc na trening wiedziałam, że nie będzie miło. Mówiąc prościej: stojąc w autobusie czułam, że wszystko mnie boli, a wstając z siedzenia przez chwilę widziałam ciemność. Ale nic to: mogłam tylko mieć nadzieję, że trener nie przygotował dla mnie straszliwej masakry.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nadzieja matką głupich, jak to mawiają. Po 15 minutach truchtania polecono mi pobiec 2 kilometry po 4'/km, 2 kilometry po 3'55 i kilometr "szybciej", z luźnymi przerwami po 6 minut.</div> <div style="text-align: justify;"> Jak tylko to usłyszałam, padlam trupem. Nawet dzisiaj trudno mi to przechodzi przez klawiaturę, ale w tamtej sekundzie, stojąc przed trenerem, spłynęłam rzewnymi łzami. Udając, oczywiście, że wszystko jest w porządku. Musiałam być chyba mało wiarygodna, zresztą nie dało się zauważyć tej rozsypki. Niemniej: pobiegłam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> 4'/km było wówczas moim tempem okołostartowym na 10 km, ale interwały zawsze zaczynałam zbyt szybko. Tym razem było jednak idealnie, bo przede mną biegła koleżanka-sparingpartnerka. Pierwszy raz (i ostatni!) biegłam 'na czyichś plecach' i uświadomiłam sobie jaka to nieoceniona pomoc. Nawet w warunkach halowych, gdzie przecież nie ma wiatru.</div> <div style="text-align: justify;"> Zarówno pierwsza jak i druga dwójka wyszła mi naprawdę dobrze - i pod względem tempa, i samopoczucia. Było znacznie spokojniej niż się spodziewałam. Ostatni kilometr pobiegłam w 3 minuty i 38 sekund - czyli, jakby nie patrzeć, 8 sekund wolniej od życiówki na tym dystansie. Trener Jakubowski uśmiał się serdecznie, a siedzący obok niego trener Wrona stwierdził, że "nawet się nie zmęczyłam". Na dobre zakończenie treningu poleciałam dwie dwusetki po 36 i 37 sekund, przetruchtałam 10 minut i wróciłam do domu, czując się dużo lepiej niż przed treningiem. Znowu się okazało, że im gorzej, tym lepiej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Było trochę takich treningów, zwłaszcza w tym okresie, kiedy biegałam po 100 km tygodniowo. Następnym razem, kiedy pojechałam na bieżnię-welodrom (jak ludzie dają radę biegać<i> po ścianach</i>?) spodziewałam się znacznie lżejszego uderzenia, bo wiedziałam, co będę biegać: 2 serie po 5 dwusetek. Haczyk polegał na tym, że na ten trening po raz pierwszy w życiu założyłam kolce.</div> <div style="text-align: justify;"> O słodki Jezu.</div> <div style="text-align: justify;"> Po zakończeniu treningu łydki telepały mi się, jakby należały do autonomicznego organizmu. Dojście do autobusu było niemałym wyzwaniem, ale to i tak nic w porównaniu z tym, co poczułam rano.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mówi się, że jeśli po obudzeniu się można poczuć, że nic nie boli, to znaczy że się umarło. W takim razie to był sam punkt kulminacyjny mojego istnienia. W miejscu łydek miałam dwa ogromne skurcze, które przy dotknięciu palcem bolały tak, jakby ktoś je ściskał imadłem. Ze schodów bardziej zeskakiwałam jednym susem niż schodziłam. Zaczęłam się nawet martwić, że coś sobie pourywałam w mięśniach, bo nigdy w życiu nie miałam takich zakwasów.</div> <div style="text-align: justify;"> Oczywiście następnego dnia poszłam się rozbiegać - 16 km po 4'58. Siłą woli, bo chciało mi się wymiotować z bólu. A dzień później, zatem dwa dni po bieganiu w kolcach (podobno zakwasy osiągają apogeum właśnie dwie doby po zmasakrowaniu) czekał mnie trening siły biegowej. Zwykłe skipy zamieniły się w torturę, a rozbieganie zahaczało chyba o drugi zakres, gdyż absolutnie mi wtedy zwisało, czy biegnę szybko czy wolno- i tak strasznie cierpiałam. Lepiej było biec szybko, bo wtedy męczarnia trwała parę minut krócej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W Wigilię także miałam ciekawy trening. 16 km rozbiegania z dziesięcioma 35-sekundowymi rytmami. Mały kruczek: tego poranka piaskarki wypięły się na robotę i wszystkie chodniki były pokryte warstwą lodu. "Biegacze tańczą na lodzie". Ostatni rytm nie był przebiegnięty, lecz zjechany - w dół z Mostu Siekierkowskiego.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To była naprawdę ciekawa zima. Wspominam ją bardzo dobrze i z wielką tęsknotą, choć aż śmieję się z niektórych absurdów, do jakich wtedy dochodziło. Gabinet dentysty był jak bramy raju- dojeżdżałam do przychodni tak umęczona, zamarźnięta, bez czucia w dłoniach i stopach, że z rozkoszą siadałam na fotelu tortur i rozmyślałam o tym, o ile przyjemniejsze jest znoszenie leczenia kanałowego od cierpień na mocnych interwałach.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niestety trochę przegięłam. Nie było dnia, żebym nie fundowała sobie jakiegoś hardkoru. Jeśli nie treningiem, to życiem. W pewien sposób nawet uzależniłam się od tego uczucia. Bardzo często znajdowałam się na granicy pomiędzy kontrolowanym "nie jest dobrze" a "pieprzę to wszystko, chcę umrzeć <u>teraz</u>".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przekonałam się na własnej skórze, że organizm, na który głowa nakłada jakąś presję, zrobi wszystko żeby temu podołać. Uruchomi wszystkie możliwe i niemożliwe systemy obronne, żeby nie chorować, nie zmęczyć się za mocno, nie rozmyślać, nie kontuzjować się... Brzmi jak plan doskonały, ma jednak jeden mankament: nie da się trzymać siebie w nieskończoność na tak krótkiej smyczy. Mnie wystarczyło stosunkowo niewiele, żeby wszystko się posypało. W styczniu skończyłam biegać u trenera Jakubowskiego - przyszłam do Niego z założeniem, że będę z Nim biegać tylko przez parę miesięcy, bo potem mieliśmy wyjeżdżać do Belgii na stałe. <b>Trzy dni</b> po zakończeniu współpracy z Trenerem zwyczajnie się rozsypałam. Wróciłam pod skrzydła trenerskie Wojtka, dostałam plan treningowy, który zakładał dużo biegania, ale takiego, jakie lubię najbardziej. Plan modyfikowalny w zależności od wszelkich zmian lokalizacji, pogody i samopoczucia. Słowem: taki, który odebrałam jako ulgę. Wystarczyły mi trzy dni, żeby się kontuzjować. A potem wszystko poszło jak kula śniegowa.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Podobno jestem straszliwą ekshibicjonistką emocjonalną, więc przynajmniej powstrzymam się od szczegółowego opisywania kilku następnych miesięcy. Przeszłam chyba przez wszystkie etapy wariactwa, od ataków histerii i kilkugodzinnych napadów płaczu z patrzeniem w ścianę (nie wiem jakim cudem Wojtek zachowywał wówczas poker face), poprzez próbę zajechania się na rowerze (najpierw na trenażerze, a od wiosny na zewnątrz: około kwietnia już byłam w takim stanie, że po 3 godzinach snu - bo więcej nie mogłam spać - przejeżdżałam ok. 100 km na Myce, po drodze kilka razy łapiąc się na tym, że coś mi się śni). Aż do pozornego pogodzenia się z losem, to znaczy absolutnego wyparcia faktu, że kiedyś biegałam i będę jeszcze w ogóle mogła kiedyś biegać.</div> <div style="text-align: justify;"> Najsmutniejsze, że moja kontuzja nie była wcale wyjątkowo straszna - to ja ją taką zrobiłam. Normalny biegacz poradziłby sobie z takim urazem w kilka miesięcy i wróciłby do zwykłego trybu treningowego. Ale po co się rehabilitować jak człowiek, skoro można zrobić z tego życiową tragedię, nie..?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No dobra. Co było dalej, to chyba każdy już wie. Organizm, któremu wreszcie dano normalniej pożyć stwierdził, że teraz on przejmuje dowodzenie. I na długo zablokował mi możliwość decydowania o tym, co chcę robić. Nie polecam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie wiem 'co by było gdyby', ale nie wróżyłam sobie świetlanej przyszłości. Zupełnie przypadkowym i nieprawdopodobnie szczęśliwym trafem spadł mi z nieba <a href="http://www.masters.waw.pl/" target="_blank">WMT</a>. Boże, jak mi tego było trzeba. Wielokrotnie już pisałam, co dobrego pływanie zrobiło dla mojego umysłu (oraz popsutego kręgosłupa), więc nie będę się już powtarzać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nigdy nie miałam poczucia, że biegnę szybciej, bo bodziec treningowy przesunął moje granice wydolności, szybkości czy siły. Zawsze mi się wydawało, że po prostu dzięki konkretnemu treningowi przyjęłam do wiadomości, że mogę pobiec tyle i tyle, i mogłam to wreszcie zrobić. I że pogodziłam się z bólem i dyskomfortem albo oddemonizowałam go. Dlatego właśnie najlepiej wychodziły mi treningi, na które przychodziłam z kiepskim samopoczuciem. Wiedziałam wówczas, że skoro już jest źle, to będzie tylko gorzej. I tak było, ale nie musiałam w ogóle walczyć o przyjęcie tej informacji, ponieważ była absolutnie oczywista.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pływanie zupełnie rewolucjonizuje moje spojrzenie na tę kwestię. Po pierwsze: jako dyscyplina szalenie techniczna daje progres zawodnikowi, który poprawia technikę. Można mieć wielkie płuca i młócić wodę w miejscu- zatem sprawa jest jasna. Po drugie: widzę się w pływaniu jako osoba początkująca; nigdy nie startowałam w zawodach pływackich, nie ogarniam tempa w jakim płynę, mało jeszcze o tym życiu wiem. Biegając, nakładałam na siebie presję, że musi być odpowiednio szybko. Do pływania podchodzę zabawowo, nawet kiedy każą mi płynąć na maxa.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Razem z możliwością doskonalenia pływania spadł mi z nieba również fantastyczny trener. Andrzej bowiem nie ma sumienia. No dobra, może ma, ale przed treningiem zostawia je w szatni. Wychodzi z założenia, że skoro zawodnik przyszedł na trening, to znaczy że może pływać. A nie "może, ale (...) ani (...) i oprócz (...) (wpisz dowolne)". Spałeś 3 godziny - trudno, zaraz płyniesz sprawdzian 400m na samych nogach. Dusi cię kolka - żołądkiem nie płyniesz, więc PŁYŃ. Masz skręconą kostkę - takie życie, zapraszam na test na maxa - przecież zawsze znajdziesz coś, przez co nazwiesz ten dzień nieodpowiednim na pływanie "w pałę".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W połączeniu z moim podejściem trzech P - Pomarudzę, Popłaczę ale Popłynę - daje to całkiem ciekawą mieszankę. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dzisiaj przyszłam pływać po dwóch opuszczonych treningach. W poniedziałek, idąc na przystanek autobusowy po treningu ze Smokiem, wpadłam nogą w dziurę i skręciłam sobie kostkę. Nadal nie rozumiem jak to się dzieje, że takie wypadki zdarzają mi się tylko na prostej drodze. Jednak dzisiaj byłam już tak zmęczona odpoczywaniem, że postanowiłam mimo wszystko wybrać się na trening. Od samego początku modliłam się, żeby nie było żadnego mocnego zadania, bo przecież odnóże- a na domiar złego już na rozgrzewce dwa razy złapała mnie kolka (nigdy mi się to nie zdarzało podczas pływania!). I tym razem sprawdziło się założenie, że im gorzej, tym mocniej- chwilę później czekała mnie niespodzianka: sprawdzian na 400 metrów! Po pierwszej setce już nie wiedziałam, czy większym problemem jest jednakowoż-trochę-wciąż-boląca-kostka, czy może okularki, które kompletnie zaparowały i zmusiły mnie do płynięcia na Titanica (ścianę nawrotową zauważałam będąc od niej oddaloną o pół metra).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak łatwo można się domyślić, nie tylko nie umarłam, lecz także nie zderzyłam się ze ścianą oraz nie odpadła mi noga. A po tym wszystkim popłynęłam jeszcze trzy setki z progresją i pojechałam zadowolona do domu.<br /> Gdyby ktoś mnie powiadomił, że na tym treningu będę płynąć sprawdzian, to bym na niego nie przychodziła - bo głupio pływać z nie do końca działającą nogą, bo to i tamto. Ale znowu wzięto mnie z zaskoczenia. I dobrze.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobrze, naprawdę fantastycznie wiedzieć, że nie wszystko we mnie umarło i że tamto "wtedy" jeszcze ma szansę wrócić. I że to, co wówczas pchało mnie do przodu, to nie było tylko poczucie, że złapałam się w pułapkę bez wyjścia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Czwartek, październik, boli, ciemno. A więc chodzi o to, żeby w tym zbiorze nie zauważać niepasującego elementu. Ta droga nie ma końca, ale na pewno z niej nie zawrócę.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-prn1/935562_10200534216930238_1622200255_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-prn1/935562_10200534216930238_1622200255_n.jpg" width="640" /></a></div> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Czwartek, październik, boli, ciemno

czytaj...

Pamiętam to, jakby było wczoraj. 13 grudnia 2011 roku - jeden z wielu dni treningowych, w których miałam do wykonania punkt planu. Jeden z nie tak wielu dni pośród tych zaledwie kilku miesięcy, które...

Niech pierwszy rzuci kamieniem..

<div style="text-align: justify;"> Obiecywałam sobie, że nie zabiorę w tej sprawie głosu. Od 5 października wszystkie media i cała sportowa społeczność grzmiały o jednym. Każdy musiał dorzucić swoje trzy grosze, czy to w telewizji, czy na forum, czy na swoim własnym blogu. Jak to zwykle bywa, w takich sytuacjach wszyscy stają się ekspertami. Trzymałam się dzielnie i długo nie wspominałam o tym ani słowem, choć miałam na to wszystko własny pogląd. Moje przypuszczenia się potwierdziły, więc postanowiłam jednak napisać o tym dwa zdania. Sprawa już trochę ucichła, emocje opadły, więc mam nadzieję, że nie zostanę posądzona o to, że piszę na ten temat po to, żeby nabić sobie miliardy wyświetleń.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na mecie "Biegnij Warszawo" zmarł jeden z zawodników. Rzecz straszna, ale nie bez precedensu. Nie trzeba sięgać daleko pamięcią - podczas zeszłorocznego maratonu w Poznaniu zdarzyło się coś podobnego- jeden z biegaczy zmarł podczas biegu, otrzymawszy jeszcze ostatnie namaszczenie od przebiegającego obok księdza. </div> <div style="text-align: justify;"> Tegoroczny wypadek odbił się znacznie szerszym echem niż wszystkie poprzednie. Dlaczego? Tego nie wiadomo. Może dlatego, że Warszawa to stolica biegaczy - tutaj kto żyw, ten biega. Może dlatego, że prasa i telewizja chwilowo cierpiały na niedobór pikantnych informacji. Trudno powiedzieć, w każdym razie tym wypadkiem przez kilka dni żyła cała Polska.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Taka sytuacja to gratka dla wszystkich tych, którzy postanowili spędzić życie przed telewizorem. Wreszcie mają usprawiedliwienie dla swojej bierności i niechęci do sportu. "Sport to zdrowie!" - ironicznie wypisywali na najróżniejszych portalach. Raczej nie warto im tłumaczyć, że aktywność fizyczna ma zbawienny wpływ na organizm i z pewnością lepiej jest biegać niż nie biegać, i że leżenie plackiem nie jest najlepszym pomysłem, jeśli chce się żyć długo i szczęśliwie. Nie ma co- i tak na biegach masowych jest już ciasno- niech żyją w nieświadomości, ich strata.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Chcę się zatrzymać nad zupełnie inną kwestią całej tej sprawy, mianowicie reakcją innych biegaczy na to, co się wydarzyło. Wszyscy szukali racjonalnego uzasadnienia tej tragedii. Posypały się tony oskarżeń, wszystkie wypowiadane wszechwiedzącym tonem: że nieprzygotowany; że pewnie jakiś stary grubas założył się z kolegami o kratę piwa, że przebiegnie 10 kilometrów; że był chory na serce i bagatelizował objawy; że poimprezował dzień przed zawodami i biegł na kacu, co zbyt mocno obciążyło jego układ krążenia... Na ten temat wypowiedział się nawet Robert Korzeniowski, niestety w dokładnie tym samym tonie: "37-letni warszawiak" jest sam sobie winny i tak właśnie się kończy porywanie się z motyką na słońce.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A teraz, jako kubeł zimnej wody, polecam obejrzeć<a href="http://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/nie-chce-zeby-byl-bezimiennym-37-letnim-mezczyzna,362273.html?fb_action_ids=10201617766258294&fb_action_types=og.recommends&fb_source=aggregation&fb_aggregation_id=288381481237582" target="_blank"> krótki reportaż TVN24.</a> Naprawdę warto.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No kurczę, nie wiem jak Wam, ale mnie byłoby szalenie głupio, gdybym obejrzała coś takiego, wcześniej głosząc jakieś osobiste wnioski na temat rzekomego nieprzygotowania zmarłego biegacza. Nagle dowiadujemy się, że facet był zdrowy, aktywny fizycznie, biegał od dwóch lat. Szok? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przyjaciel T. Nawrockiego ma rację: ludzie wypierają z siebie myśl, że coś takiego mogło się zdarzyć zdrowemu człowiekowi, takiemu jak oni. Wmawiają sobie i swojemu otoczeniu, że śmierć biegacza miała konkretne uzasadnienie. Niestety: takie rzeczy się zdarzają i mogą się zdarzyć każdemu z nas. Każdemu biegaczowi, kolarzowi, pływakowi, snowboardziście oraz każdej osobie na świecie, tak po prostu. I podobnie jak nie przewidzimy, czy dzisiaj wychodząc do kiosku po gazetę nie wpadniemy pod samochód, tak i tego rodzaju przypadków praktycznie nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Nie znaczy to, że nie należy starać się o zapobieganie im. Jeśli chcemy przejść przez ulicę, czekamy na zielone światło; jeśli chcemy zacząć intensywnie trenować, powinniśmy przebadać się wzdłuż i wszerz. To truizm. Czasem tego przestrzegamy, czasem nie. Ale nie da się żyć i normalnie funkcjonować, stosując się do wszystkich prozdrowotnych zasad świata. Niech pierwszy rzuci kamieniem, kto jest przykładnym ascetą. Kto dwa razy do roku robi sobie badania krwi, ekg wysiłkowe, echo serca; kto czyta etykietki każdego konsumowanego produktu i odrzuca te, które mają wątpliwy składnik. Kto śpi po 8 godzin dziennie, unika przewlekłych stresów, nie wdycha spalin, nie pije alkoholu, napojów gazowanych, mocnej kawy ani herbaty, hoduje własne pomidory na balkonie, a kiedy podczas biegu ukłuje go coś w klatce piersiowej, zatrzymuje się i dzwoni do lekarza rodzinnego.</div> <div style="text-align: justify;"> Niech pierwszy rzuci kamieniem albo.. zastanowi się nad swoim życiem, bo chyba dzieje się w nim coś niedobrego.<br /> Niech wie także, że to wszystko nie daje mu gwarancji dożycia do setki. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Łatwo jest oceniać. Czasem jednak warto zachować swoje przemyślenia dla siebie. Zwłaszcza wtedy, kiedy chodzi o tak delikatną i kontrowersyjną sprawę.</div> <div style="text-align: justify;"> <i>Nie pytaj komu bije dzwon, bije on tobie.</i></div>

Niech pierwszy rzuci kamieniem..

czytaj...

Obiecywałam sobie, że nie zabiorę w tej sprawie głosu. Od 5 października wszystkie media i cała sportowa społeczność grzmiały o jednym. Każdy musiał dorzucić swoje trzy grosze, czy to w telewizji, cz...

Pomiędzy skrajnościami, czyli czy szkolenie pozytywne rzeczywiście jest takie pozytywne?

Jako że mój poprzedni wpis o psach wywołał nawet szerszą dyskusję niż się spodziewałam (bardzo mnie to cieszy!), dzisiejszy post też będzie o kundliskach. I znowu będzie to praktycznie to samo, co pisałam niejednokrotnie w najróżniejszych miejscach - ale wreszcie zebrane w całość i umieszczone w jednym miejscu.<br /> <br /> Rasta była moim pierwszym własnym psem, bardzo wyczekanym i bardzo wybłaganym. Do jej przyjęcia przygotowywałam się przez wiele lat i nie było to tylko przygotowanie teoretyczne. Mniej więcej od 2002 roku regularnie zajmowałam się różnego rodzaju pracą z psami. A zatem gdy pod koniec 2006 roku do mojego domu zawitał wymarzony pies, szalenie mi zależało, żeby wszystko było perfekcyjnie. Żeby był fantastycznie wyszkolony, posłuszny i radosny- jak z bajki.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash3/6096_1129094699883_7063516_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash3/6096_1129094699883_7063516_n.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> W psim przedszkolu, do którego uczęszczałam z Rastą, jako pomocy szkoleniowej używano klikera. Zainteresowałam się tematem, a jako że w tamtym okresie panowała wielka moda na szkolenie klikerowe, szybko znalazłam forum poświęcone tej tematyce i niezwłocznie się na nim zarejestrowałam.<br /> <br /> Jako emocjonalna ekshibicjonistka nie mogłabym się zadowolić samym czytaniem forum, więc często i gęsto się na nim wypowiadałam. Szkolenie Rasty szło mi naprawdę nieźle, szybko złapałyśmy dobry kontakt, Rasta bardzo chętnie i bardzo sprawnie uczyła się najróżniejszych sztuczek, więc wszystkim tym chwaliłam się regularnie na forum.<br /> <br /> Oczywiście nie było tak całkiem różowo. W poprzednim wpisie wspominałam o problemach Rasty, z jakimi borykałam się praktycznie od początku. Zajęcia grupowe każdorazowo były dla mnie potężnym stresem, bo Rastka zachowywała się jakby wszyscy diabli ją opętali. Do pewnego momentu była po prostu rozwrzeszczana i nieogarnięta, ale po przekroczeniu granicy przegrzania mózgu zwyczajnie się wyłączała. Doprawdy dziwny musiał być widok bordera, który z nieobecnym wzrokiem krążył po placu szkoleniowym i węszył sobie w najlepsze, nie reagując na wołania właściciela..<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-prn2/7824_1167426898164_6075008_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-prn2/7824_1167426898164_6075008_n.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Również z tym zwracałam się do specjalistów od pozytywnego szkolenia. Odpowiedzi na pytania, dlaczego mój pies zachowuje się irracjonalnie, raczej nie były satysfakcjonujące ani optymistyczne (pisownia oryginalna):<br /> <br /> <i>"Kazdy pies ma tak, ze na jednym treningu jest super, na drugim ciut gorzej a na jeszcze innym wogole do kitu. Sa psy wyjatkowe, ktore pracuja rowno, zawsze i wszedzie, ale takich psow jest bardzo malo. </i><br /> <i>Mysle, ze powinnas byc bardziej wyrozumiala dla niej."</i><br /> <i><br /></i> <i>"Pies tak jak człowiek ma gorsze i lepsze dni. Czasami jak widzę, ze Dark ma fatalny dzień, odpuszczam jakiekolwiek treningi i np biore tylko piłeczke. Pies, który ZAWSZE by super pracował nie byłby psem"</i><br /> <i><br /></i> <i>"ja nie rozumiem Twojego problemu ...naczy dokładnie to tu nie ma problemu - nie zapominaj, że tak naprawde to psy nas uczą jak należy żyć! Właśnie psiaki uczą spokoju, cierpliwości, wyrozumiałości etc. zwłaszcza jak nie można im dać w doopsko kiedy nerwy puszczają"</i><br /> <br /> Nosz cholera. Czyli co, jeśli kiedyś bym pojechała na Mistrzostwa Świata Obedience, to musiałabym być świadoma tego, że kilkuletnie przygotowania, kupa forsy i szmat czasu poszłyby na marne, bo.. w dniu występu mój pies miałby 'gorszy dzień'? Coś mi tu nie grało. Zaczęłam patrzeć sceptycznie na klikerowców, zwłaszcza jak zobaczyłam, że praktycznie każdy z nich ma ze swoim psem podobny problem: zwierzak pracuje, kiedy mu się chce, a kiedy mu się nie chce, to przewodnik po prostu mu odpuszcza.<br /> <br /> Czarę goryczy przelało jednak coś zupełnie innego.<br /> Pewnego pięknego dnia poszłam z Rastą na trening agility. Do pewnego momentu było tak jak zwykle: gdy Rasta biegała, była perfekcyjna; gdy czekała na swoją kolej i widziała inne biegające psy - Lucyfer, Belzebub i Lewiatan w jednej psiej osobie. Dotychczas próbowałam radzić sobie z tym tak, jak podpowiadali klikerowcy: starałam się ją uspokajać, dawać jej smakołyki za spokojne siedzenie (nie zawsze w ogóle raczyła na nie spojrzeć, taka była zajęta darciem japy). Tego dnia wydarzyło się jednak coś, co uświadomiło mi, że mój pies wcale nie musi zachowywać się jak wariatkowo. Opisałam to na forum w kategoriach sukcesu szkoleniowego: Otóż w pewnym momencie oddałam Rastę na smyczy mężowi mojej instruktorki, a sama poszłam - nie pamiętam już dokładnie po co, pewnie uczyć się toru - na plac. Rasta zaczęła się wić, podskakiwać, warczeć i szczekać, że ona musi natychmiast biec. Pan Mariusz nie dał sobą poniewierać i dwa razy mocno szarpnął smyczą. Zdziwiła się i na chwilę odpuściła. Psy znowu zaczęły biegać, a ona nie wrzeszczała, za to zaczęła kombinować, jakim sposobem wziąć tego dziwnego osobnika. Kilka razy na niego skoczyła, podała mu łapy w różnych konfiguracjach, a kiedy to nie pomogło.. kłapnęła mu zębami przed twarzą. Mój malutki, słodziutki borderek! Szybko została złapana za kłapiącą jadaczkę i przytrzymana przez chwilę, żeby uświadomiła sobie, że nic dobrego jej nie spotka za takie zachowania.<br /> Minutę później siedziała grzecznie przy nodze p.Mariusza.<br /> Grzecznie - to nie znaczyło tylko, że przestała się drzeć wniebogłosy. Siedziała zrelaksowana i uśmiechnięta, jakby całą sobą chciała powiedzieć: "Ufff, dzięki chłopie, wreszcie ktoś przejął za mnie dowodzenie i nie muszę już forsować swojego zdania".<br /> <br /> Na forum klikerowym rozpętała się burza:<br /> <br /> <i>"CZy dobrze czytam? Mąż instruktorki zastosował szarpnięcie czyli korektę? To zdecydowanie nie jest pozytywna metoda lecz działanie przez P+; R-. Szarpnięcie zdeprymowało psa i spowodowało, ze obawiając się kolejnego szarpnięcia zmienił zachowanie. To, co na początku wystarczyło, by zdeprymować psa, już następnym razem może okazać się niewystarczające i trzeba będzie sięgnąć po bardziej drastyczne środki, żeby uzyskać ten sam efekt. Nastąpi eskalacja awersji, a z czasem może dojść do wybuchu agresji ze strony psa spowodowanej frustracją."</i><br /> <i><br /></i> <i>"Ale wytłumacz mi: po co krzyczeć? Nie możesz tego powiedziec normalnie? To nie sztuka, jak pies Cię słucha na ryk. Sztuką jest, aby Twój pies wykonywał zadania na każdy Twój szept! Hha! Kto tak ma i potrafi? Na pewno nikt awersyjny. Oni potrafią tylko krzyczeć. "</i><br /> <i><br /></i> <i>"A co robisz, jak pomimo tego, że jest nieprzyjemnie pies nadal robi to, co robił? Mocniej szarpniesz? Głośniej krzykniesz? A może jednak uderzysz, bo "lekka awersja" już nie działa? </i><br /> <i>Wiesz, ja proponuję, żeby ś od razu kupiła kolce, kliker wyrzuciła za okno i udała się ze swoim bc na szkolenie tradycyjne. A co! Niech czuje respekt."</i><br /> <i><br /></i> <i>"Jasne. Najprościej sięgnąć do awersji, bo tu się na niczym nie trzeba znać - szarpiesz i masz! Tylko niestety,Za to co do ludzi startujących w zawodach - używają korekt i awersji bo tak jest łatwiej, bo tak jest szybciej, bo tak jest prościej - tyle, że to tylko im się wydaje! Oni patrzą tylko na to co pies powinien - patrzą na rezultaty. Wielu z nich w tym wszystkim powoli zapomina o tym co jest dobre dla psa... o tym, że ta cała idea frajdy jaką miało to psu sprawiać, gdzieś im po drodze ginie.."</i><br /> <br /> A więc tak. Pozwoleniem na szarpnięcie Rasty stałam się 'tradycyjna' i 'awersyjna', jak i cały mój klub. Dalsza dyskusja była równie porywająca jak cytaty wklejone powyżej, ale nie będę jej wklejać - oszczędzę im wstydu. Próbowano mi wmówić, między innymi, że do psa zawsze należy mówić/wołać wesołym, spokojnym głosem, nawet wtedy gdy biegnie w stronę ruchliwej ulicy. Serio.<br /> <br /> Przekonało mnie to do ponownej rewizji mojego stosunku do klikerowców. Ostatecznie białą flagę wywiesiłam po tym, jak przeczytałam o oduczaniu psa agresji do przewodnika. Dziewczyna opisywała na forum, że walczy o to, żeby jej pies nie warczał na nią, kiedy zbliża się do kanapy, na której on w tym czasie leży. Wszyscy jej gratulowali, że może już podejść na dwa metry, kliknąć i rzucić smakołyk!<br /> <br /> Masakra. Czytałam i nie wierzyłam oczom.<br /> <br /> Nie wiem jak teraz wygląda środowisko klikerowców (czy ich psy jeszcze ich nie pozagryzały), ale wtedy to była regularna sekta. Nie jesteś z nami, to jesteś przeciwko nam! MY mamy antidotum na wszystkie problemy z Twoim psem- nie słuchaj innych, bo oni są źli! Bardzo podli i krzywdzą swoje psy!<br /> <br /> Prawda jest taka, że w świecie pozytywnych szkoleniowców, zapatrzonych w kliker i ciumkanie do pieska panuje kilka prawidłowości.<br /> Po pierwsze: większość klikerowców to osoby, które mają coś na sumieniu w stosunku do swoich obecnych lub poprzednich psów. Komuś coś nie wyszło, ktoś się wstydzi, że prowadzał psa przez całe jego życie na kolczatce, i zaczyna poszukiwać nowych rozwiązań. Ze skrajności w skrajność.<br /> Po drugie: klikerowcy na codzień borykają się z dziwnymi zachowaniami swoich psów i nie potrafią sobie z nimi w żaden sposób poradzić. Pies się wyłącza podczas pracy: no trudno, to tylko pies. Nie chce aportować, przychodzić na wołanie, towarzystwo innych psów przedkłada nad bycie obok przewodnika: no takie jego psie prawo.<br /> O sporcie na wysokim poziomie nie ma mowy. Nie dlatego, że bez awersji nie da się dojść do światowej czołówki, ale dlatego, że nikt na takim etapie szkolenia psa nie uznaje "klikerowej sekty" za coś godnego uwagi.<br /> Po trzecie i ostatnie: klikerowcy opierają swoją metodę szkolenia o wielką życiową filozofię. Nie wolno krzyczeć na psa, bo pies się zamknie w sobie. Nie wolno wskazywać psu, że coś zrobił źle, bo będzie nas uznawał za sadystów i przestanie nam ufać. Niepożądane zachowania są spowodowane nakładaniem na psa zbyt dużej presji, nazbyt awersyjnym podejściem do niego lub innym złem, przy czym pies zawsze jest nieskazitelnym aniołem.<br /> <br /> A teraz, po kolei, dlaczego uważam że to bzdury.<br /> Pies nie działa w aż tak prostym systemie zerojedynkowym: jeśli go nagrodzisz, to będzie ci ufał, a jeśli go ukarzesz, będzie smutny. No nie i już. Najważniejsze w szkoleniu psa to bycie konsekwentnym i zrozumiałym dla niego.  Szkoleniem klikerowym można wyrządzić psu bardzo dużą krzywdę psychiczną. Nie ma dla psa nic bardziej frustrującego niż brak jasnych reguł, a użycie awersji w szkoleniu nie równa się wyrządzeniu psu krzywdy fizycznej i psychicznej. Kolczatki i obroże elektryczne nie są dla wszystkich i absolutnie nie powinny być sprzedawane z taką dostępnością jaka jest teraz, ale umiejętnie używane mogą być przydatną pomocą w eliminowaniu złych zachowań. Nigdy nie miałam potrzeby używania awersyjnych środków w szkoleniu moich psów (no w końcu mam bordery..), ale gdyby, na przykład, mój pies zaciekle gonił ptaki, nie reagując na wołania (co jest już bezpośrednim zagrożeniem jego życia) to nie wahałabym się ani chwili, żeby iść z nim do szkoleniowca, który założy mu OE i wytłumaczy, że to jest zachowanie niepożądane. Zdecydowanie wolałabym zapodać psu kilka skutecznych strzałów elektryką niż zdrapywać go z asfaltu.<br /> <br /> Klikerowcy nie uznają karania psa. Uważają, że za dobre zachowania należy psa nagradzać, a niepożądane ignorować. Nie wzięli pod uwagę tylko jednej rzeczy: dla wielu psów ignorowanie to najgorsza, najbardziej zasmucająca i gasząca je kara. A więc: nie karamy, tylko frustrujemy psa? Fantastycznie, doprawdy. Jeśli dziecko zrobi coś złego, a matka przestanie się do niego odzywać i zamknie go za to w drugim pokoju, żeby przemyślało sprawę, to czy nie urodzi to w nim większej frustracji, niż gdyby powiedziała mu jasno: "To co zrobiłeś było niedopuszczalne i wierzę, że się więcej nie powtórzy" i z powrotem zaczęła traktować go normalnie? Psy też potrzebują tego typu akceptacji i zrozumienia. To że niektórzy z nas wolą oczyszczać swoje sumienia, nie stawiając spraw w ten sposób to nie znaczy, że dla drugiej strony, tej czworonożnej, również jest to lepsze.<br /> Metodę należy dobierać do danego psa i sytuacji, a nie deklarować się: ja używam klikera, a ja kolczatki. Szkolenie pozytywne nie jest wtedy, kiedy się głaszcze pieska po główce i szepcze mu czułe słówka, ale wtedy, kiedy zwierzak ufa swojemu przewodnikowi i wie, że ma w nim zawsze oparcie.<br /> Widziałam zbyt wiele radosnych, zmotywowanych psów na kolczatkach i zbyt wiele smutnych, snujących się 'klikerowych', żeby twierdzić, że pozytywne szkolenie jest pozytywne. Poznałam różne metody, różne psy i wiele różnych podejść i wniosek jest jeden: nie wolno się zamykać na to, co na pierwszy rzut oka wydaje nam się niedobre. Psy wymagają od nas cierpliwości, wyrozumiałości i empatii, lecz również zmuszają do poszukiwania nowych rozwiązań. Najważniejsze jest to, żeby potrafić patrzeć w jednym kierunku - tak po prostu, bez wkuwania na pamięć podręczników i różnorakich instrukcji obsługi psa.<br /> <div style="text-align: justify;"> Make peace not war.</div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://scontent-a-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash3/15853_1197837818418_7815405_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash4/q71/1151024_10201109628515168_1610887267_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash4/q71/1151024_10201109628515168_1610887267_n.jpg" width="300" /></a><img border="0" height="400" src="https://scontent-a-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash3/15853_1197837818418_7815405_n.jpg" width="300" /></div> <br />

Pomiędzy skrajnościami, czyli czy szkolenie pozytywne rzeczywiście jest takie pozytywne?

czytaj...

Jako że mój poprzedni wpis o psach wywołał nawet szerszą dyskusję niż się spodziewałam (bardzo mnie to cieszy!), dzisiejszy post też będzie o kundliskach. I znowu będzie to praktycznie to samo, co pis...

Border collie - kiedy kończy się pozytywne zakręcenie, a zaczyna poważne zaburzenie

<div style="text-align: justify;"> Zainspirowana dyskusjami w grupie dyskusyjnej na temat chorób border collie postanowiłam rozpisać się nieco obszerniej na ten temat. Niestety mam nieco doświadczenia, jeśli chodzi o dziwne fiksacje borderów, a konkretnie jednego ze swoich dwóch łaciatych. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kiedy kupowałam Rastę (rok 2006) w Polsce było niewiele borderów z linii typowo pracujących. Ludzie jeszcze nie do końca wiedzieli, z czym to się je i jak powinien zachowywać się idealny border. Wiedzieli jedno: ma być pracoholikiem. To się udało- border był chętny do pracy, zawsze gotowy do działania, szybki, zwinny, wpatrzony w przewodnika i absolutnie oddany aportowaniu piłki.</div> <div style="text-align: justify;"> Jako że w tamtym okresie kładło się największy nacisk na nakręcenie psa, bordera również się nakręcało. Do pewnego momentu wyglądało to całkiem atrakcyjnie, ale po przekroczeniu cienkiej granicy łatwo było dotrzeć na wyżyny absurdu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pies w ogóle nie odpoczywa? Nie szkodzi, przecież jest borderem! Border to pracoholik!</div> <div style="text-align: justify;"> Pasie cienie na ścianie? Super, taki zwariowany!</div> <div style="text-align: justify;"> Jak widzi piłkę, to świat przestaje dla niego istnieć? Tak ma być!</div> <div style="text-align: justify;"> Zamknięty w klatce wali z nudów głową w ścianę? Prawdziwy border!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z perspektywy obserwatora mogło to wyglądać nawet zabawnie, ale co się działo w głowie takiego psa i jak wyglądało codzienne życie z takim zwierzakiem - wiedział tylko on sam i jego właściciel. To trochę tak jak z nagraniami na YouTube'ie, pokazującymi np. wywiad ze schizofrenikiem. Gość gada trzy po trzy, widać że jest poważnie chory, a ludzie zrywają boki i rozsyłają sobie 'śmieszny filmik'.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przestałam się dziwić, że baza border collie z epilepsją ciągle się rozbudowuje i że nie tak łatwo znaleźć teraz linię bc, która jest zupełnie wolna od padaczki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Czasem to, co wygląda jak niegroźna fiksacja, jest zalążkiem poważnych zaburzeń neurologicznych. Nie muszę szukać daleko, aby opisać dobry przykład: moja Rasta. </div> <div style="text-align: justify;"> Już w jej późnoszczenięcym okresie odkryłam, że przejawia zupełnie irracjonalne obsesje, takie jak reakcja na dźwięk sprayu, odkurzacza, rozwijanej taśmy klejącej. Głównie na dźwięki, choć jednocześnie nie bała się wcale petard i fajerwerków (niestety do czasu - zmieniło się to nagle i niespodziewanie w całkiem poważną fobię). Niestety to wszystko rozwinęło się w zupełnie niepożądanym kierunku.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po kolei, streszczając, żeby nie opowiadać całej jej dotychczasowej historii życia:</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> 1. Kompletna nieumiejętność wyciszenia się. Ten pies nie śpi, on jest na stand-by'u. Na treningach agility przeżywałam z nią koszmar, bo jeśli byłam na placu przez osiem godzin, to ona przez cały ten czas jęczała, szczekała czy popiskiwała. Jeśli się zamknęła, to tylko dlatego, że była już wykończona swoimi wrzaskami. Łatwo zgadnąć, że z biegania z takim psem nici. Na początku treningu dawała z siebie 200%, a potem to stopniowo z niej ulatywało, aż zostawała dętka. Umysł chciał, ciało już nie mogło. Paradoksalnie, najbardziej męczyło ją siedzenie w klatce - tam, gdzie teoretycznie powinna odpoczywać.</div> <div style="text-align: justify;"> Gdy trenowałam z nią regularnie, miałyśmy maraton z anginami. Wychodziła z jednej choroby, wpadała natychmiast w drugą. Ciągle zawalone gardło, gorączka, smutny pies na antybiotykach, immunosupresorach i najróżniejszych zastrzykach. Po zaprzestaniu agility minęło jak ręką odjął.  </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> 2. Odreagowywanie. Emocje Rasty były tak gwałtowne, że musiała szukać ich ujścia, żeby nie wybuchnąć. Efekt: na treningu nie mogłam spuścić z niej oka ani na sekundę, bo rzucała się do innych psów, żeby im nakłapać w twarz. Nie miała nigdy zamiaru ich gryźć ani gnębić, po prostu miała silną potrzebę powiedzenia im, że bardzo ich nienawidzi za to, że nie może w tej sekundzie pobiec po torze. </div> <div style="text-align: justify;"> Na początku prezentując te zachowania zamykała się szczelnie w swoim świecie i nie reagowała na żadne bodźce. Szalenie wiele pracy i czasu kosztowało mnie dojście z nią do etapu, w którym mając tak silne pobudzenie, potrafiła skierować je w lepszym kierunku, np. szarpiąc się ze mną smyczą. Nie było to wyjście idealne, ale najlepsze z możliwych. Nagradzanie smakołykami w ogóle jej nie uspokajało, więc porzuciłam nadzieje o jakimkolwiek wyciszeniu. </div> <div style="text-align: justify;"> Niemniej zdarzało się niestety, że była tak sfrustrowana swoim położeniem, że po wyjściu z klatki zaczynała np. gryźć ziemię. Zatem praca pracą, ale pewne rzeczy są nie do przerobienia, jak w mózgu coś nie styka.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo długo dawałam sobie wmawiać że to moja wina, że to ja nie nauczyłam psa odpowiedniego wyciszania się. Teraz z pełną świadomością, po kilku latach, mogę powiedzieć wyraźnie: bzdura. To jest nie do przeforsowania. Smoka też nigdy nie uczyłam odpoczywania, a on potrafi przez cały dzień spać. Mogę go złapać, kiedy szaleje w najlepsze i odbija się od ścian w radosnych harcach, wtrącić do klatki, a on zwinie się w kłębek i pójdzie spać. Znam wiele takich psów, za to nie znam zbyt wielu, które zachowują się tak jak Rasta.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> 3. Border Collie Collapse.</div> <div style="text-align: justify;"> Ktoś w grupie dyskusyjnej zapytał, czy BCC zostało jednoznacznie zdiagnozowane. Nie, nie zostało. Spieszę wyjaśnić dlaczego: weterynarze w większości nie mają pojęcia, o co w ogóle z tym chodzi. Objawy nie pasują im do niczego, a wszelkie badania (krew, ekg, echo serca) wychodzą perfekcyjnie. Jedyne co mogą powiedzieć na wspomnienie o BCC to to, że jest taka możliwość. Diagnozowanie tej choroby jest skomplikowane, drogie i nie daje stuprocentowych rezultatów, więc osobiście nie widzę potrzeby, żeby bawić się w to u Rasty. Nie mam ciśnienia, żeby z nią poważnie trenować. Prowadzi życie wesołego, wiejskiego burasa; regularnie chodzi na dłuższe spacery, łapie frisbee, biega za piłkami, bawi się w obedience. Nic więcej od niej nie oczekuję i ona od życia raczej też nie. Nauczyłam się już jak z nią postępować i jestem przekonana, że zdiagnozowanie BCC zupełnie nic by w naszym życiu nie zmieniło. Niemniej - jeśli poprawi się dostępność badań diagnostycznych, chętnie udostępnię próbkę krwi Rasty - dla dobra rasy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wiele osób pytało mnie już o Rastowe epizody BCC i za każdym razem musiałam pisałam/opowiadałam od nowa, więc oto i cała 'historia choroby':</div> <div style="text-align: justify;"> Pierwszy atak Rasta zaliczyła w wieku 2 lat, kiedy ścigała się na spacerze z psem. Było wówczas gorąco, a ona ruszyła ile sił w nogach i zrobiła za nim parę kółek. Wróciła do mnie i momentalnie straciła przytomność. Wyglądało to na tyle poważnie, że byłam pewna, że właśnie pies opuszcza mi ten łez padół. Po minucie (?) zaczęła powoli wracać do siebie i dała radę spokojnym krokiem dojść do domu, choć była mocno splątana i zdezorientowana. Po tym incydencie przebadałam ją w kierunku chorób serca - bez niepokojących zmian. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Drugi raz (listopad 2010) także poważnie mnie zaniepokoił, ale powiązałam go z klującą się babeszjozą. Na spacerze Rasta ruszyła szybkim biegiem i nagle ją powaliło. Nie było to aż tak dramatyczne jak za pierwszym razem, ale też po wstaniu była dość smutna. Następnego dnia okazało się, że ma babeszjozę, więc ten incydent uzasadniłam rozpoczynającą się chorobą.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Każdy kolejny przypadek charakteryzuje się tym, że (1) coraz mniej jej potrzeba, żeby paść na glebę, jednocześnie jednak (2) atak wygląda łagodniej niż poprzedni.</div> <div style="text-align: justify;"> Trzecie omdlenie wydarzyło się, kiedy wyszłam z nią na krótki wieczorny spacer pod blok i spotkała tam posokowca sąsiadów. Reszta scenariusza była taka sama jak za pierwszym razem: gwałtownie się za nim zerwała, a potem wróciła do mnie i osunęła się na ziemię. Po 'zmartwychwstaniu' zachowywała się jakby nic się nie stało.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Czwarty raz był niejako przełomowy, bo po raz pierwszy zdarzyło jej się zemdleć bezpośrednio po treningu frisbee. Nie było wyczerpująco, ale.. niedaleko jeździł furkoczący traktor i widziałam, że z niewyjaśnionego powodu ją to niepokoi. Skumulowało się więc pobudzenie fizyczne z psychicznym i kiedy schowałam frisbee, ona padła. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sytuacja numer pięć: otworzyłam drzwi mieszkania, aby wyjść z psami na wieczorne siku. W tym samym momencie sąsiadka z (wyjątkowo jazgotliwym) psem wracała do domu. Trzy wydzierające się psy spotkały się na korytarzu i darły japy tak długo, aż nie wykopałam borderów w stronę windy. Dotarliśmy do windy, a Rasta na ziemię.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Te pięć sytuacji było pełnowymiarowymi 'atakami' z chwilową utratą świadomości i/lub zasłabnięciem. Oprócz tego kilka razy zdarzało się coś, co zmierzało do gleby, ale udało się to zatrzymać w ostatniej chwili. Niestety jeden z takich przypadków wydarzył się dosłownie parę dni temu po spacerze, na którym rzucałam borderom piłkę. Robię to często i nigdy Rasty to zbytnio nie obciążyło. A teraz tak. Zrobiła swoją minę, świadczącą o tym, że nastąpiło przegrzanie mózgu, poplątały jej się łapy i wzrok odpłynął za horyzont. Na szczęście w porę to wyłapałam i kazałam się jej położyć i zostać tak na kilka minut. </div> <div style="text-align: justify;"> Innym razem po zabawie frisbee Rasta zaczęła się chwiejnym krokiem oddalać w przeciwnym kierunku (w stronę ulicy, dodajmy), nie reagując na moje wołania. Kompletna mózgowa awaria.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie jest to fajna rzecz, bo nie wiem już, na co mogę sobie z nią pozwolić i czy faktycznie zaraz nie będzie skazana na spacerki dookoła bloku. </div> <div style="text-align: justify;">   </div> <div style="text-align: justify;"> Na koniec jeszcze słowo o wynikach badań ekg dla psów uprawiających agility. Moja subiektywna opinia, a nie jestem weterynarzem, zatem zapraszam do ewentualnej dyskusji.</div> <div style="text-align: justify;"> Czasem czytam, że ekg pokazało jakiemuś psu 'serce sportowca', czyli powiększenie komory. Właściciel uznaje to za najlepszy znak, że pies jest w doskonałej kondycji. Problem tylko w tym, że zazwyczaj chodzi o psa, który trenuje 2-3 razy w tygodniu po godzinie.</div> <div style="text-align: justify;"> Patrzę na to z zupełnie innej perspektywy i wydaje mi się, że powiększenie serca u takiego psa to raczej niepokojący objaw. Psy w warunkach naturalnych biegałyby znacznie więcej, niż mają okazję przy nas - nawet jeśli agilitujemy z nimi kilka razy w tygodniu. Może w takim razie psy wałęsające się samopas po ulicy też mają serca sportowców? W takim razie jaki pies NIE MA takiego i dlaczego?</div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli człowiek, który zaczął przygodę z bieganiem i od kilku miesięcy biega po 40-50 km tygodniowo pójdzie do lekarza i na ekg wyjdzie mu powiększone serce, to z pewnością nikt o zdrowych zmysłach nie stwierdzi, że to przez jego 'wyczynowe' uprawianie sportu. A co dopiero jeśli chodzi o psy, które są naturalnie o wiele, wiele bardziej wydolne niż człowiek? Rzecz do przemyślenia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wracając na parę ostatnich zdań do głównego tematu wpisu, czyli do borderowych fiksacji: na szczęście obecnie w Polsce widać już sporo psów z najróżniejszych linii pracujących i amatorzy sportu kynologicznego mogą szybko się przekonać, że pies sportowy nie jest kłębkiem nerwów, którego rozsadza energia i który jest nie do opanowania. Wręcz przeciwnie. Ciekawe czy ktokolwiek uwierzyłby w to kilka lat temu..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO6ri-_KCR68X9WK1KWUpHVL-Yq9SRd262IswPr2LhV0SqB8z8ppQQZbyRht0oL1qRPtPY6nmDSM1wKXJZkqk-EIjgueZcsVsXVwaJsot-OUH9QjevCKKsGj9LFpMAvhun4j7H_6XFqFQ/s1600/raa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO6ri-_KCR68X9WK1KWUpHVL-Yq9SRd262IswPr2LhV0SqB8z8ppQQZbyRht0oL1qRPtPY6nmDSM1wKXJZkqk-EIjgueZcsVsXVwaJsot-OUH9QjevCKKsGj9LFpMAvhun4j7H_6XFqFQ/s640/raa.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /> Inne (wybrane) wpisy o psach:<br /> <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2012/09/piekna-polka-i-chorwacki-robotnik.html" target="_blank">Piękna Polka i chorwacki robotnik</a><br /> <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2013/09/projekt-grzybno-2013-podsumowanie-czesc.html" target="_blank">Projekt Grzybno - BORDERY</a><br /> <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2012/11/rastuszek-agility-star.html" target="_blank">Rastuszek - the agility star</a></div>

Border collie - kiedy kończy się pozytywne zakręcenie, a zaczyna poważne zaburzenie

czytaj...

Zainspirowana dyskusjami w grupie dyskusyjnej na temat chorób border collie postanowiłam rozpisać się nieco obszerniej na ten temat. Niestety mam nieco doświadczenia, jeśli chodzi o dziwne fiksacje b...

"Jak Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno"

<div style="text-align: justify;"> Wraz z połową września nadeszło rozpoczęcie nowego sezonu pływackiego Warsaw Masters Team, wobec którego miałam wiele obaw. W lipcu pływałam z przerzedzoną grupą sportową na długim basenie i było ciężko, ale raczej efektywnie. Przez kolejne półtora miesiąca znalazłam się w basenie całe dwa razy. Dwa! I osiem razy w jeziorze w Grzybnie. A co gorsza, wcale nie miałam wielkiego ciśnienia, żeby pływać więcej. </div> <div style="text-align: justify;"> Sądziłam zatem, że zapomniałam już jak się pływa w grupie i będzie mi co najmniej tak ciężko jak na samym początku, czyli w lutym. Po raz kolejny moje przeczucia się nie sprawdziły, bo od pierwszego treningu było naprawdę dobrze. W pierwszym tygodniu nowego sezonu żaden z czterech treningów nie bolał. W drugim podobnie, a potem bywało różnie, bo zaczęliśmy robić masę najróżniejszych ćwiczeń- a dwie godziny pływania ćwiczeń do delfina to za dużo dla mojej głowy i ciała jak na jeden dzień ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Znowu zaliczyłam transfer do innej grupy. To już czwarty. W lutym trafiłam do grupy, z której wyleciałam szybciej niż zdążyłam poznać wszystkie imiona współpływaków. Po półtora miesiąca znowu poszłam o jedną grupę wyżej, następnie przeżyłam lipcowy obóz przetrwania między największymi wymiataczami WMT, a w ubiegającym tygodniu przeprowadziłam się na długi basen do grupy triathlonowej. Oznacza to, że trenuję już tylko na długich basenach i pomiędzy kraulistami, a co za tym idzie - jest, ekhm, konkretnie. To smutne, ale żabą i grzbietem pływa mi się znacznie swobodniej niż kraulem, a przecież tylko ten ostatni styl jest mi potrzebny do życia. Ostatni sprawdzian na 400m nogami do kraula obnażył moją słabość, która jest wprost absurdalna, bo zostawałam daleko w tyle za osobami, które pełnym stylem są ode mnie wolniejsze.</div> <div style="text-align: justify;"> Bez sensu, ale mam motywację do pracy, bo przecież nie jest to niepoprawialne, prawda..?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak czy inaczej, przejęłam się stwierdzeniem, że 'aby pływać, trzeba pływać'. Rzeczywiście, kiedy przypominam sobie moje początki w Mastersach, to pamiętam doskonale, że duży progres notowałam wtedy, kiedy dodatkowo pływałam sobie sama w dni wolne od treningów na Polonii. Mając już pięć konkretnych jednostek treningowych na basenie, trudniej zmotywować się do częstszego pływania (przypominam, że przed rozpoczęciem trenowania chodziłam na basen średnio dwa-trzy razy w tygodniu, głównie po to, żeby poplumkać sobie krzywą żabką przez 30-40 minut). Widok wody nie jest tak zupełnie zachęcający, kiedy ciągle czuć chlor w zatokach i chodzi się wciąż z mokrymi włosami.</div> <div style="text-align: justify;"> Udało mi się jednak wysupłać trochę czasu na pływanie poza treningami. Było to o tyle łatwiejsze, że zgubiłam siodełko od mojego szosowego Giantino. Nie mogę rozpocząć sezonu na trenażer, dopóki go nie znajdę/nie kupię nowego/nie pożyczę od kogoś innego siodła. Trochę mi smutno bez rowerowania (na szczęście nadal jest wystarczająco ciepło, żeby dojeżdżać wszędzie Myką), ale pływanie naprawdę daje radę. A więc pływam. W tym tygodniu pobiłam swój osobisty rekord wynoszący ~20 km. Jeśli czyta to jakiś pływak, to spieszę poinformować, że na próżno szuka zgubionego zera za tą dwudziestką. I że zdaję sobie sprawę z tego, że on przepływa tyle w ciągu dwóch dni. Niemniej uważam to za swój prywatny sukces, bo o tyle, o ile fizycznie nie było to specjalnie trudne, tak przeskok o kilka kilometrów tygodniowo nie jest łatwy dla głowy. Świadomie celowałam w te dwadzieścia kilometrów, żeby pokazać sobie, że to jest OK. Rzeczywiście było dobrze i przyjemnie, a co więcej, zaczynam się przyzwyczajać do studiowania ciemnej linii na dnie basenu, do zapachu chloru na skórze i wiecznie przytkanych uszu. Tak sobie myślę, że chyba mogłabym to pokochać. Najfajniejsze jest to, że nie czuję, że powinnam się z tym jakoś specjalnie hamować, bo za rogiem czyha przetrenowanie. Pływaniem znacznie trudniej się skontuzjować niż bieganiem. A kiedy biegałam po 20 km dziennie, wszyscy wokół patrzyli na mnie z przerażeniem i wróżyli mi rychły koniec kariery, zdrowia i świata ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie jestem przekonana, czy spokojne rozpływania kraulem po 2-3 km to dobry środek treningowy, ale z przyjemnością zastosowałam go w tym tygodniu trzy razy podczas samotnych wycieczek na basen. Z jednej strony mówi się, że w pływaniu trening efektywny to trening supermocny; z drugiej jednak wydaje mi się, że takie radosne rozbijanie się od ściany do ściany ma co najmniej dwie zalety:</div> <div style="text-align: justify;"> - Po pierwsze: Marlena, która dogląda mojej techniki dwa-trzy razy w tygodniu ciągle mi powtarza, że za dużo siły wkładam w pływanie. Poradziła mi, żebym spróbowała pływać tak jakby mi się nie chciało. I to faktycznie działa: już dawno nie pływało mi się tak swobodnie jak wtedy, kiedy starałam się wyłączyć niepotrzebne mięśnie. Podczas treningu w grupie, nawet jeśli płyniemy spokojną rozgrzewkę lub rozpływanie, nie jestem w stanie aż tak się rozluźnić.</div> <div style="text-align: justify;"> - Po drugie: samotność długodystansowca jest związana ze skomplikowanymi procesami myślowymi. Każdy grupowy trening z trenerem wymaga ode mnie maksymalnego skoncentrowania się na kolejnych elementach zadania (a i tak nie zawsze udaje mi się zrobić to, czego się ode mnie wymaga..). Mówiąc najprościej: często jest tak, że nie liczy się nic oprócz tej cholernej ściany x metrów dalej. A ja, humanistyczny umysł, potrzebuję czasem powiązać swoje ulubione aktywności z egzystencjalnymi rozmyślaniami. Stąd moje ulubienie do długich rozbiegań, kilkugodzinnych jazd po szosie na pętli habdzińskiej, no i do dłuższych dystansów kraulem. Paradoksalnie, jeśli płynę i nie myślę o pływaniu, zaczynam uświadamiać sobie różne szczegóły techniczne, na które normalnie nie zwracam uwagi. Nagle czuję, że jedna ręka znajduje punkt podparcia na wodzie, którą swobodnie przepycha, a druga majta się bezładnie; że nadal nie kończę dokładnie pociągnięcia i inne tego typu ciekawostki, których podczas skupiania się na pływaniu nie potrafię na bieżąco rejestrować.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Za wcześnie jest na jakiekolwiek podsumowania, bo przepływałam na razie pół sezonu i jeden miesiąc nowego, ale jedno wiem na pewno: wpadłam po uszy! Pływanie miało być tylko 'złem koniecznym', żeby nie odstawać poziomem pływackim od dobrego roweru i biegu, a tymczasem naprawdę udaje mi się całym sercem wczuć w to co robię. </div> <div style="text-align: justify;"> Gdyby nie pływanie, pewnie dalej cierpiałabym na popsutość pleców. Zapisywałam się do Mastersów z poważnie kontuzjowanym kręgoslupem i.. poczułam natychmiastową poprawę. Teraz moje plecy już nie pamiętają, że cokolwiek było z nimi nie tak. Co więcej, jest bardziej 'tak' niż kiedykolwiek wcześniej. Szczerze mówiąc nie sądziłam, że to nastąpi..</div> <div style="text-align: justify;"> Pływanie pozwoliło mi wreszcie zacząć wracać (cóż, "wrócić" to nadal za duże słowo) do biegania. Mocne i supermocne treningi w wodzie przypomniały mi, jaka satysfakcja płynie z uprawiania sportu, a jednocześnie nie potęgowały wcale mojej mentalnej blokady przed trenowaniem biegania. Kiedy wracałam do domu o 22, zmęczona po potwornych interwałach (podczas których tylko długość basenu ratowała moje życie i honor przed zmiażdżeniem przez grupę sportową), wiedziałam już, że nie będę miała żadnej trudności, aby następnego poranka wstać o 5 rano i po prostu pójść biegać. I choć nie jest to jeszcze tak satysfakcjonujące jak kiedyś, to coraz bardziej przypomina to radosne bieganie sprzed przecież-nie-tak-dawno-temu. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wygląda na to, że znowu miałam w życiu szczęście. Trzy lata temu spadł mi z nieba Wojtek ze swoim pomysłem, żebym zastanowiła się nad potrenowaniem biegania. Teraz Mastersi. Nie mam już żadnych wątpliwości, co chcę robić w życiu.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWCXzbfg3tVyuqLETBN7y1QagFXen0Zdtc36zu_wgTUfLrnBge5Z5JcNHQRnJn3REGMxQAfTKjtWt4F_So85wsIwcvsz0KiGybSJBb0wCaafD4Nx3vNeE10aee1-koF8JyiXgsENYYNoI/s1600/plyw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWCXzbfg3tVyuqLETBN7y1QagFXen0Zdtc36zu_wgTUfLrnBge5Z5JcNHQRnJn3REGMxQAfTKjtWt4F_So85wsIwcvsz0KiGybSJBb0wCaafD4Nx3vNeE10aee1-koF8JyiXgsENYYNoI/s640/plyw.jpg" width="640" /></a></div> <br /></div>

"Jak Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno"

czytaj...

Wraz z połową września nadeszło rozpoczęcie nowego sezonu pływackiego Warsaw Masters Team, wobec którego miałam wiele obaw. W lipcu pływałam z przerzedzoną grupą sportową na długim basenie i było cię...

H2O+Cl permeated - o pływakach słów parę

<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Myśl przewodnia na ten wpis tłucze mi się po głowie już od jakiegoś czasu, więc muszę ją wreszcie zwerbalizować. Chodzi o pływaków. Wybitny szacun dla pływaków!</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Wyczynowe trenowanie sportu - każdej dyscypliny - wiąże się z wieloma wyrzeczeniami, poświęceniem, podporządkowaniem całego życia reżimowi treningowemu. Spośród dyscyplin, z którymi w jakiś sposób się zapoznałam, jedna jest wyjątkowo wymagająca. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Trening pływaka rozpoczyna się we wczesnych latach szkolnych. "Nie tylko pływaka" powiecie - zgoda, ale wnikając głębiej w temat trudno nie zgodzić się, że pływacy mają, najprościej mówiąc, najbardziej przerąbane.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Młody kolarz czy biegacz również idzie po szkole na trening. Ale jakże różni się system szkolenia tych młodych sportowców! Uczeń szkoły gimnazjalnej, który szykuje się do kariery biegacza/kolarza, nie musi obawiać się, że w każdym tygodniu czekają go długie, wielogodzinne rozbiegania i rozjazdy. To czas, w którym kształtuje się szybkość i moc: treningi są raczej intensywne, ale nie forsujące; krótkie i treściwe. Pływak zaś od początku tyra. Rano pływa, po południu pływa, trzaskając przy tym jakieś nieprawdopodobne porcje kilometrów.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ostatnio się dowiedziałam, że wyczynowi pływacy przepływają około<b> 100 km tygodniowo.</b> Dla mojego umysłu jest to absolutny hardkor. Co innego 100 km biegu albo 700 km na rowerze - spoko, zdarzało się i mnie. ALE STÓWA W WODZIE? <b>JAK TO? </b>Podpowiedzią może być fakt, że wyczynowy pływak zasuwa w wodzie dwa razy szybciej niż ja. Ale to jest kolejna rzecz, której nie potrafię objąć umysłem. Wyczynowi biegacze - mówię o mężczyznach - biegają nieziemsko szybko, ale, na miłość boską, nie <u>dwa razy szybciej niż ja</u>. Jeśli najlepsi biegną 10 km w 28 minut, to "tylko" 30% szybciej niż ja po roku trenowania. A pływacy, kurczę, biją mnie o ponad sto procent. No dobra, co prawda nie jestem jeszcze nawet rok w regularnym treningu, ale nie łudzę się, że ta dysproporcja nagle drastycznie zmaleje. To jest inna kategoria ludzi po prostu.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Samotność długodystansowca to nic w porównaniu z wieczną samotnością, z jaką musi żyć pływak. Podczas biegania, jazdy na rowerze i treningu na sali da się nieustannie odczuć 'ducha grupy'. Można pogadać ze znajomymi, razem się pośmiać, pożartować czy poplotkować. A nawet jeśli trening realizuje się samemu, jest się zawsze pośród ludzi. Da się posłuchać muzyki, pooglądać widoki, nie jest się zupełnie wyrzuconym z rzeczywistości. A w basenie? Tragedia. Nie dość że pływasz zawsze w tym samym miejscu - zero zmiany warunków atmosferycznych czy 'wystroju' otoczenia - to właściwie z nikim nie pogadasz. Może pomiędzy kolejnymi zadaniami zamienisz parę słów z resztą grupy, ale nie licz na długie dyskusje. Nie porozmyślasz zbyt wiele, bo liczysz. Cykle, uderzenia, oddechy.. Jesteś ty, nieustanne 'bul bul bul', zegar z kolorowymi strzałkami i kafelki na dnie basenu. I tak od ściany do ściany, kilkaset razy dziennie. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Młody biegacz, nawet jeśli ambitnie podchodzi do planów sportowych, daje radę wysupłać trochę czasu na życie towarzyskie. Pływak nie ma raczej ku temu szansy. Pobudka przed świtem, trening, po treningu od razu na lekcje, a po lekcjach.. zgadza się, znowu basen. Po powrocie do domu, nawet jeśli pada na twarz, musi zająć się obowiązkami szkolnymi, aby następnie wczesnym wieczorem.. paść na twarz. I tak codziennie. Gorsze niż praca na pełen etat, a przecież mówimy defacto o dzieciakach. Nie ma mowy o dopuszczeniu do siebie myśli o kryzysie motywacyjnym, bo przecież za parę godzin trzeba wyjść znowu na trening. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Można podziwiać sportowców-amatorów, którzy w dorosłym życiu zaczynają biegać, jeździć na rowerze czy pływać (albo, co ostatnio najbardziej modne, robić wszystko naraz i przygotowywać się do triathlonu) i w życie domowo-zawodowe potrafią wpleść jeszcze treningi. Jasne, to naprawdę godne uznania, że w wieku kilkudziesięciu lat da się pogodzić pracę na pełen etat, wychowywanie dzieci i pielęgnowanie relacji rodzinnych z realizowaniem paru godzin treningowych dziennie. Ale weźmy pod uwagę kluczowy fakt: dorosły człowiek, ambitny amator, zaczyna trenować z własnej woli, mając przed oczami konkretne, wymierne korzyści. Nieważne co to jest - czy chce zrzucić sadło, poznać ciekawych ludzi czy po prostu miło spędzić czas po pracy - zawsze mniej więcej wie, ile te przyjemności będą go kosztować i po co to robi (a robi to zawsze dla siebie). Pływak raczej nie ma szansy na podejmowanie takich decyzji i rozmyślanie o swojej przyszłości, bo musi pływać. Jak nie pływa to się uczy albo odrabia lekcje, a jak nie to, to śpi.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ostatnio rozmawiałam z jedną z moich trenerek (pozdrawiam!!! :)), której wspomniałam, że wyjmuję już z szafy trenażer i zaczynam sezon na "chomika w kołowrotku", bo zaczyna być za zimno na plenerową jazdę. Zdziwiła się, że można tak kręcić w miejscu, bo przecież to tak nudne, że aż trudne do wytrzymania dla głowy. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> A ja się zdziwiłam, że ona się zdziwiła. No bo kumacie? Powiedziała to osoba, która wcale nie tak dawno spędzała bite cztery godziny dziennie w basenie, przyglądając się ciemnej linii na dnie basenu!!! </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Podobną rzecz usłyszałam jakiś czas temu z ust wielokrotnego rekordzisty i mistrza Polski w stylu klasycznym. "Przebiec dziesięć kilometrów bez zatrzymania? Oooo nie, to musi być straszne!". Gość, którego paręnaście minut później zobaczyłam w wodzie, jak pływał 'pięćdziesiątki' żabą szybciej niż ja dwudziestki piątki. Wszystkim pływającym wówczas na sąsiednich torach szczęki poopadały do samego dna. Jestem dziwnie przekonana o tym, że samym przygotowaniem ogólnorozwojowym i wydolnościowym pobiegłby tę dychę z marszu..</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Pływacy naprawdę nie zdają sobie sprawy z tego, jak nieprawdopodobną robotę wykonują. Przez to, że trenują intensywnie już w młodym wieku, uważają że to naturalne. I za to też szacun. Środowisko wodne jest przecież zupełnie obce dla gatunku ludzkiego. Podczas gdy bieganie jest uważane za najprostszą formę ruchu, a roweru używa prawie każdy, pływanie to zupełnie inna rzeczywistość. Paskudnie techniczna, precyzyjna, wymagająca ogromnej, żmudnej, nudnej, czasochłonnej pracy nad detalami. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Przez to wszystko pływacy są szalenie skromnymi ludźmi. Miałam przyjemność poznać kilku czołowych zawodników różnych konkurencji i każdy z nich jest absolutnie normalnym i bardzo sympatycznym człowiekiem. Co więcej - oni się dziwią i peszą, kiedy mówi się o nich jak o gwiazdach. Nawet jeśli to co robią wzbudza powszechny podziw, to oni i tak są przekonani, że po prostu robią swoją robotę. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Kolarz jest świadomy tego, że zawsze ma duże rezerwy w sprzęcie. Czego noga nie dociągnie, pomoże lżejszy rower albo lepszy osprzęt. Bieganie jest modne, a łatwiej jest robić coś, co jest powszechnie lubiane. Zostawia także spore pole do manewru jeśli chodzi o wygląd - ważne zwłaszcza dla dziewcząt-biegaczek. Nowe buty, bajeranckie legginsy albo nowy multifunkcjonalny zegarek potrafią dać motywacyjnego kopa i sprawić, że łatwiej wychodzi się na trening.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> A basen?</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Nuda, panie, straszna nuda i szarość. Nie ma na świecie osoby, która korzystnie wygląda w czepku. Zwłaszcza jak do kompletu dołoży się jeszcze fioletowo-czerwone odciski od okularów pływackich pod oczami. Kostium można sobie kupić ładny, ale na tym kończy się moda basenowa. I tak nikt nie zwróci uwagi na wzorki na Twoim stroju. Gadżety? Zapomnij - chyba że gadżetami można nazwać płetwy i łapki. Technologie? "Nadzieja" pojawiła się parę lat temu w postaci superszybkich strojów, ale one, jak wiemy, od jakiegoś czasu są już zabronione. <i>Nic, naprawdę nic nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz swej... </i>opływowości?</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Pływanie nigdy nie będzie modne, bo jest za trudne, zbyt nudne, za mało towarzyskie i nie tak kolorowe jak inne sporty. Co więcej, nikt nie jest w stanie nauczyć się dobrze pływać samodzielnie. Można mieć doskonałe predyspozycje i motywację do pływania, ale bez trenera da się najwyżej dojść do pięciu procent tego, co można zyskać dzięki profesjonalnej opiece. Jeśli jest się, brutalnie mówiąc, zbyt starym na wyczynowe pływanie, też nic wielkiego się już nie wyrzeźbi. Ostra selekcja.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> A więc.. wielki szacun dla pływaków. Niezmiennie podziwiam ich determinację i twarde głowy. Nie każdy członek uczniowskiego klubu pływackiego, który pół życia spędza w basenie, zostanie mistrzem świata i sąsiednich galaktyk, ale z całą pewnością każdego to doświadczenie mocno ukształtuje i wzbogaci życiowo.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://scontent-a-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-prn2/q71/971559_10201030442295562_249507107_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://scontent-a-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-prn2/q71/971559_10201030442295562_249507107_n.jpg" width="362" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <br />

H2O+Cl permeated - o pływakach słów parę

czytaj...

Myśl przewodnia na ten wpis tłucze mi się po głowie już od jakiegoś czasu, więc muszę ją wreszcie zwerbalizować. Chodzi o pływaków. Wybitny szacun dla pływaków! Wyczynowe trenowanie sportu - każdej d...