Dużo żywych ludzi wokół nas

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDKpT1lcc404CrGbusJeESlgKI6N5wyig3gPe6NoGmp8IOUoY3xWYHZ6XbfQwhEN7ThJDTUnR5OeOx40OLzpsb9CkGkpeIVoRP0JBB_AQTQuw8lWxQDz34A5Pyl0BEc0fG28onToh9Wlg/s1600/autumn-2900166_1920.jpg" /></div> <br /> <br /> Kiedy byłam dzieckiem, pierwszego listopada rodzinnie jeździliśmy na cmentarz w Gdyni-Orłowie na grób prababci. Pewnego razu przed wejściem na cmentarz babcia pochyliła się w moją stronę, wskazując na staruszkę siedzącą na malutkim stołeczku pod bramą powiedziała mi: <i>Asia, tu nie chodzi o to, żeby odwiedzać groby, tylko o to, żeby zauważyć takich ludzi i im pomóc</i>.<br /> <br /> Moja babcia nauczyła mnie empatii. Zauważania człowieka, którego tłum mija bezrefleksyjnie, bo jest nieciekawy, zbędny, który <i>przeszkadza</i>. Gdy spędzając wakacje w jej domu na wsi chodziłam z nią do sklepu i prosiłam o kupienie słodyczy, kupowała ich zawsze więcej, żeby po drodze do domu dać dzieciom ubogich sąsiadów.<br /> <br /> Wtedy byłam mała. Cmentarz wydawał mi się ogromny. Na pewno sądziłam, że to największy w Gdyni. A może w ogóle jedyny. Nie wiedziałam, że staruszkę spod bramy zaraz może zgarnąć straż miejska. Wtedy w ogóle wielu rzeczy nie wiedziałam.<br /> <br /> Dzisiaj sama parkuję pod bramą, kupuję znicze na stoisku i zapalam je na grobie prababci. Czy jako mała dziewczynka pomyślałabym, że to ten cmentarz, obok którego przejeżdżam teraz niemal codziennie - wcale nieduży? Czy w ogóle bym zgadła, że będę mieszkać w tym mieście? Czy przypuszczałabym, że cała moja rodzina rozjedzie się po świecie? Że dom, w którym spędzałam wszystkie święta i wakacje, który był zawsze pełny życia, będzie stał pusty? Że tyle po drodze się wydarzy?<br /> <br /> <i>Tu nie chodzi o to, żeby odwiedzać zmarłych, tylko o to, żeby zauważyć takich ludzi.</i><br /> Babcia kupiła wtedy od staruszki bukiet z bazi. Mokry, obdarty, zupełnie nie pasujący do tego wszystkiego, co nieśliśmy na groby.<br /> Najpiękniejszy, najważniejszy.<br /> <br /> Znicze, kwiaty, pomniki to tylko symbole. Liczy się ten bukiet z bazi, nic nie warty, przepłacony, dzięki któremu staruszka będzie miała na chleb.<br /> <br /> Śmierć nie dotyczy zmarłych, dotyczy tylko żywych. To nasza sprawa, co z nią zrobimy. W jej obliczu to co do tej pory wydawało się zwykłe i codzienne, zdaje się nagle wyjątkowe i niedostępne, jakby za szklaną szybą. Gdy w ciągu sześciu miesięcy dwa razy stajesz przed koniecznością wybrania trumny dla swoich najbliższych, twój mózg rozpada się na kawałki. Marzysz o tym, żeby choć przez chwilę pomartwić się problemami zwykłego życia - kiepską pogodą, rachunkami do zapłacenia, zbliżającym się egzaminem. Uświadamiasz sobie, że wszystko może się zdarzyć i że nie ma takiej sytuacji, w której nie możesz się niespodziewanie znaleźć.<br /> Czy tego wszystkiego spodziewałabyś się wtedy?<br /> <br /> Wiele wartości odwraca się do góry nogami. Nie jesteś już małą dziewczynką w wielkim Orłowie. Obiecujesz sobie, że nie będziesz się już bać rzeczy, które nie są straszne. Że nie będziesz wstydzić się zadzwonić do kogoś bez okazji, żeby po prostu zapytać co słychać. Krępować się powiedzieć komuś, że go doceniasz. Nie zostawiać rozgrzebanych spraw. Pracować na to, żeby coś po tobie kiedyś zostało.<br /> <br /> Te światełka palą się dla nas. Nie mają nas dołować czy dokładać kolejnego obowiązku. Mają być tylko pretekstem do tego, żeby na sekundę się zatrzymać i zobaczyć tę staruszkę pod bramą. I kupić od niej te głupie bazie.<br /> Mamy do tego okazję <b>codziennie</b>. Codziennie ktoś się może dzięki nam uśmiechnąć. Z tych całkiem żywych.<br /> <br /> Kup te bazie. Powiedz komuś że go lubisz. Czas start.<br /> <br /> <br />

Dużo żywych ludzi wokół nas

Kiedy byłam dzieckiem, pierwszego listopada rodzinnie jeździliśmy na cmentarz w Gdyni-Orłowie na grób prababci. Pewnego razu przed wejśc...

Czas zamienić się w nerda

Zmiana czasu na zimowy to ostateczne potwierdzenie na to, że zaczęła się obrzydliwa połowa roku. Niezmiennie nie cierpię tego o której teraz robi się ciemno. A przez prawie dwa miesiące będzie pod tym względem tylko gorzej. Jeszcze gorzej.<br /> <br /> Ale nie ma tego złego. Mimo wszystko staram się szukać pozytywów, a największym pozytywem, jaki udało mi się do tej pory znaleźć jest to, że rozpoczął się właśnie czas spokojnych przygotowań do kolejnego sezonu. Żadna niewidzialna siła nie wygania mnie z domu, nie każe zdobywać świata, eksplorować bliskich i dalekich terenów, przemierzać kilometrów brzegiem morza, cieszyć się słońcem, bla bla bla. Wręcz przeciwnie. To już jest ten czas, kiedy wyjście z psami pod blok wymaga skomplikowanych procedur ubierania się, wycierania psom ubłoconych łap, przebierania się z mokrych ciuchów - obejmujących więcej czasu niż samo przebywanie na zewnątrz. Które, choć krótkie, bywa przykrym wydarzeniem. A więc mam idealne warunki do zamulania, oh wait, do regeneracji między treningami. Do rolowania, rozciągania i takich-tam-różnych w towarzystwie stukilometrowej playlisty na YouTube'ie (czekała całe lato). No i do pływania, bo właśnie teraz najfajniej jest w ciemności i zimności wskoczyć do ciepłej wody na jasnej pływalni.<br /> <br /> Zatem z powrotem staję się nerdem, który układa sobie te sportowe i okołosportowe puzzle i próbuje uzyskać z nich spójną całość. I chociaż trudno w to uwierzyć, gdy widzi się mnie na przykład o 20:45 (zombie mode albo, jak by to powiedziała Małgorzata Rozenek-Majdan "Nie mów do mnie teraz"), to cały ten proces jest paskudnie satysfakcjonujący. Mówiąc szczerze, absolutnie wystarczający do szczęścia.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUoonSIGMn-kJMUnUzDodzQhrKREC1vKqN-npUERymgmkOQoFJNjplhfCusIkh64aRcf5kn_hddNviNA-SxU_2KO8ci1_BwcCnATdX3gijc63FkCvPlAAiQV6Sb0xI-vTI0AvE6x_TV7Q/s1600/stuff-no-one-told-me-snotm-alex-noriega-59-5742ece3e9883__605.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="605" data-original-width="605" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUoonSIGMn-kJMUnUzDodzQhrKREC1vKqN-npUERymgmkOQoFJNjplhfCusIkh64aRcf5kn_hddNviNA-SxU_2KO8ci1_BwcCnATdX3gijc63FkCvPlAAiQV6Sb0xI-vTI0AvE6x_TV7Q/s640/stuff-no-one-told-me-snotm-alex-noriega-59-5742ece3e9883__605.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Źródło: stuffnoonetoldme.blogspot.com</td></tr> </tbody></table> <br /> Ale dobra, bo znowu filozofie, rozkminy i przemyślenia no-life'a, a przecież trening to głównie trening. Zatem żeby zarzucić w końcu jakimś konkretem, powiem że wykonanie planu na ubiegły tydzień udało mi się prawie, prawie..., ale jednak musiało się coś skopać i ponownie było to bieganie. Biedne bieganie, zawsze mu się obrywa. Trudno nawet wyjaśnić, co to się właściwie wydarzyło. Najprawdopodobniej był to zmasowany atak jakiegoś dziwnego wirusa, ale z czwartkowego biegania udało mi się zrobić mniej więcej jedną trzecią.<br /> <br /> Poza tym, jak łatwo się domyślić, głównie pływam. W gruncie rzeczy doszłam już do tego miłego momentu, gdy w wodzie czuję się lepiej niż na lądzie. Inna sprawa, że to jeszcze nie czas na to, żeby było milusio i przyjemnie, więc do planu pływackiego doszło mi dobijanie wiecznie zmasakrowanych barków, łopatek i ramion za pomocą gum pływackich. Chciałoby się zaśpiewać "zbawienie przyszło przez krzyż, ogromna to tajemnica, każde cierpienie ma sens, prowadzi do pełni życia", ale to chyba nie te święta. W każdym razie zbliża się już ten stan, kiedy po treningu na basenie muszę wybierać, czy wolę zapisać przebieg treningu w swoim analogowym dzienniczku czy dać odpocząć łapom, które każdy ruch dłoni z długopisem odczuwają jak rytmiczne uderzanie kamieniem o bark.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB8QHqAIC4mNatV8m0Vl5KxhpI-PrlVLeAjiM3Ar12_hrc_fjnEY8j-0WdO0BLeNXeu6F6ZFBFXpy4hKJd1T263ks6x_cpuEcktQTVLQGAv1X-BWLWt70crHm9pA8Sfzk_OMkXjE63Rfg/s1600/IMG_7675.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1591" data-original-width="1600" height="632" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB8QHqAIC4mNatV8m0Vl5KxhpI-PrlVLeAjiM3Ar12_hrc_fjnEY8j-0WdO0BLeNXeu6F6ZFBFXpy4hKJd1T263ks6x_cpuEcktQTVLQGAv1X-BWLWt70crHm9pA8Sfzk_OMkXjE63Rfg/s640/IMG_7675.JPG" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Ponadto, jako że naprawdę bardzo zatęskniłam już za ściganiem, pojechaliśmy w sobotę na <b><a href="https://www.facebook.com/events/125702974758296/">Eliminator spadających liści</a></b>. Zawody pod górę, na szosie i po prostej - czy może być coś piękniejszego? Chyba nie, jednak charakter podjazdu nieco mnie... zaskoczył. A może nawet oszołomił, bo wystarczyło że raz podjechałam go "spokojnie" w ramach rozgrzewki i natychmiast poczułam się rozgrzana, a nawet przegrzana, a nawet kurde ugotowana na twardo. W połączeniu z potwornie silnym wiatrem w twarz zrobiło się z niespełna 1,5-kilometrowej trasy wyścigu niezłe cholerstwo. Jechałam dwa razy. Żeby pojechać po raz trzeci, trzeba było załapać się do czołowej dwójki w swojej grupie. Metę przekroczyłam jako trzecia i choć żałowałam, że ominie mnie starcie w finale, to gdzieś w głębi duszy poczułam też ulgę. Już nie pamiętam, kiedy poprzednio udało mi się tak strasznie sobie przywalić. To była chyba dwunasta strefa intensywności. Po pierwszym wjeździe (av hr 181, max hr 190) czułam się tak, jakbym wpadła do pralki na programie intensywnego wirowania. Druga próba była o 10 sekund spokojniejsza, co nie oznacza, że nagle było miło. Jeśli mam być szczera, to było daleko od miło, niemniej uznaję to doświadczenie za szalenie cenne. TrainingPeaks mi powiedział, że pobiłam swój rekord wszechczasów mocy minutowej. Zobaczyłam te cyferki i już wiedziałam, dlaczego tak strasznie mnie postawiło! Nie spodziewałabym się po sobie takich wartości, zwłaszcza po tak długim okresie bez treningu na rowerze. Nie licząc spokojnych rozjazdów, ostatni trening zrobiłam wtedy, gdy jechałam czasówkę podczas BikeChallenge Poznań, czyli w połowie września. I tak jak przypuszczałam, chyba nic od tamtej pory nie straciłam. Nie wiem na jakiej zasadzie to się odbywa i uważam to za jedną z większych tajemnic wszechświata, ale mogę się tylko cieszyć. No bo muszę pływać :-)<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwwf9wjmK6Q6w9RhAf51O9Xip97jTNnh4ux6797STD9j1Ii0htMQ_2RgzP9VL3PFbNSx9B92MpC3I50yZJ2rr9GTIZ3SF98GShqEU4YEeDP5MkYz_AXgDH8K_3520h3YNkRH2Hk0EV9Rs/s1600/22788721_1763902833652339_5738159428610597796_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="638" data-original-width="960" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwwf9wjmK6Q6w9RhAf51O9Xip97jTNnh4ux6797STD9j1Ii0htMQ_2RgzP9VL3PFbNSx9B92MpC3I50yZJ2rr9GTIZ3SF98GShqEU4YEeDP5MkYz_AXgDH8K_3520h3YNkRH2Hk0EV9Rs/s640/22788721_1763902833652339_5738159428610597796_n.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. <b><a href="https://www.facebook.com/VeloGd/">Velogd</a></b></td></tr> </tbody></table> <br />

Czas zamienić się w nerda

Zmiana czasu na zimowy to ostateczne potwierdzenie na to, że zaczęła się obrzydliwa połowa roku. Niezmiennie nie cierpię tego o której teraz...

Pidżama party hard

Przedwczoraj stwierdziłam że życie sportowca to jedna wielka impreza. Tylko że raczej w stylu pidżama party. W czwartek wstałam luksusowo o siódmej. O 13:30 po pierwszym treningu byłam już po półgodzinnej drzemce, a potem po drugim treningu poszłam spać o 21.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinvZyhLtvTD2HVrxy3HsdGxIbvtDDMaEgNAT8jkjaFXrQwvAHoq-4vprV_QRWcVZVPtSLa30nn9PJUIRcm9T3nLtqte4TPaXr2mpCPYOe_o6tzj5I8IkZtN7C31lD3a8osxUV5seRzgM4/s1600/IMG_7293.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinvZyhLtvTD2HVrxy3HsdGxIbvtDDMaEgNAT8jkjaFXrQwvAHoq-4vprV_QRWcVZVPtSLa30nn9PJUIRcm9T3nLtqte4TPaXr2mpCPYOe_o6tzj5I8IkZtN7C31lD3a8osxUV5seRzgM4/s640/IMG_7293.JPG" width="480" /></a></div> <br /> <br /> Spanie jest, niestety, ważne. Najchętniej codziennie wstawałabym z kurami, bo najzwyczajniej w świecie to lubię. To jeden z najfajniejszych darów losu, jakie otrzymałam. Podczas gdy wiele osób ma, jak twierdzi, krytyczny problem ze wczesnym wstawaniem, ja budzę się o 4:30 na basen świeża, rześka i gotowa do akcji. Inna sprawa, że nie ma na mnie mocnych, żebym była w stanie zarwać noc, i to cokolwiek by się nie działo. Nawet kiedy na studiach musiałam nauczyć się czegoś na egzamin na następny dzień, i tak w pewnym momencie okazywało się, że mój mózg już dawno zamienił się w kucyka pony i śmiga po różowych obłokach, więc jedynym sensownym wyjściem było położenie się spać. I ewentualnie wstanie rano - bardzo rano, na przykład o 3:30.<br /> <br /> We wtorek bardzo boleśnie przekonałam się co robi ze mną już niewielki deficyt snu. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się aż takiej reakcji. Albo jestem strasznie delikutaśna, albo bodźcuję swój organizm mocniej niż mi się to wydaje. W zeszłym tygodniu po prostu spałam nieco krócej, bo kładłam się później spać i w ogóle nie spałam w ciągu dnia. Efekt - we wtorek obudziłam się z półgrypą, tylko że bez żadnych typowych objawów ogólnoustrojowej choroby. Co było dalej, opisałam szeroko <b><a href="https://www.facebook.com/1960202944222040/photos/a.1960205250888476.1073741827.1960202944222040/1968891546686513/?type=3&theater">na fejsie (link)</a></b>. Streszczając całą historię: od 6:30 do 9:00 kładłam się spać jeszcze dwa razy, ledwo wywlokłam się z psami pod blok i byłam przekonana, że coś mnie ostro sieknęło i nie będzie mowy o trenowaniu tego dnia. Następnie wywlokłam się na basen, po drodze powodując same fakapy. Zrobiłam akceptowalny, ale dość słaby trening w wodzie, czując się o dziwo bardzo dobrze. Z drugiego treningu zrezygnowałam, poszłam wieczorem na masaż. Czy to już starość? W środę za to czułam się, pardon my friends, zajebiście.<br /> <br /> Kilka drobnych zmian okołotreningowych i ustrukturyzowanie treningu pływackiego pode mnie spowodowały kolejny potężny krok do przodu. Nigdy w tym okresie przygotowań nie pływałam tak szybko i tak swobodnie. Czuję się w wodzie jak w swoim naturalnym środowisku. Kiedy sobie przypomnę, jak walczyłam o przetrwanie na początku mojego pływania z grupą młodych pływaków, uświadamiam sobie, że sprawy idą w naprawdę dobrym kierunku. Pamiętam że wtedy co drugi trening myślałam, że trener sobie z nas żartuje, że mamy pływać <u>takie </u>odcinki w <u>takich</u> limitach czasu. Dubli nie dostawałam chyba tylko podczas schłodzenia. Teraz coraz częściej dzieciaki na torze zaczynają mnie przepuszczać do przodu. Nie boję się chyba żadnego zadania. Ufam trenerowi i wiem, że nie chce mi zrobić krzywdy.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9Ps_E0NeekJhmhLxtRtayf9GWJjzY043vXu4Zw9cuoH1qiM2c9Hcjs-uEhEfuot2pKdlWQYBiLwVLWMSKQ7uh-lbCw1_tCRnbNeV_eun-uStF4s2OpiIG73X5hJnZ69lv5iquK6PjLqc/s1600/aska1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9Ps_E0NeekJhmhLxtRtayf9GWJjzY043vXu4Zw9cuoH1qiM2c9Hcjs-uEhEfuot2pKdlWQYBiLwVLWMSKQ7uh-lbCw1_tCRnbNeV_eun-uStF4s2OpiIG73X5hJnZ69lv5iquK6PjLqc/s640/aska1.jpg" width="480" /></a></div> <br /> <br /> Jeśli chodzi o pozostałe treningi, to na temat biegania wolę się profilaktycznie nie wypowiadać, żeby nie psuć sobie humoru. Udało mi się w tym tygodniu porwać Emondzię na patrol szosowej pętli po Kaszubach. Jak Boga kocham, przez dwie godziny jechałam susząc zęby w patologicznie szerokim uśmiechu, śpiewając sobie na głos. Było dwadzieścia stopni na plusie!!! Mogłabym to robić codziennie, a robię... dwa razy w tygodniu. Znowu. Chlip, chlip. Mój związek z rowerem jest jednak dość specyficzny, ponieważ - co chyba jest wbrew wszelkim zasadom i książkom - co sobie wypracuję, tego już nie tracę, jakkolwiek dziwnie to brzmi. Mogę nie jeździć tydzień, wsiadam i jadę jakbym nie miała żadnej przerwy. W ogóle się nie boję nie trenowania na rowerze. Mogę jeździć w środku nocy, chora, zmęczona, zaspana, nieważne. Działa i już.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjafnG-m0jxf9OnZAOERnfsjqvnyiRLhwPhR1aqb0JKhWVQDJAkyNKpRx_iCdzIAee_p0Qrp9tqJVP65zox6dDXDO5in1BmaKiZ5_2D1GQB4Q71mzD7mCkLTj0LQnaEd7Q1zfRkqvIeRjg/s1600/22448422_1968489746726693_9009154446841845214_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjafnG-m0jxf9OnZAOERnfsjqvnyiRLhwPhR1aqb0JKhWVQDJAkyNKpRx_iCdzIAee_p0Qrp9tqJVP65zox6dDXDO5in1BmaKiZ5_2D1GQB4Q71mzD7mCkLTj0LQnaEd7Q1zfRkqvIeRjg/s640/22448422_1968489746726693_9009154446841845214_n.jpg" width="480" /></a></div> <br /> <br /> No i ta przełajka. Nie wiem czy wspominałam o tym, że gdy tylko zaczęło mi się dobrze jeździć na góralu, Wojtek zarządził koniec sezonu mtb i początek przełajowego. Kiedy jadę na tym rowerze, dwanaście razy na godzinę czuję że tym razem to już na pewno nastąpiło wieloodłamkowe złamanie nadgarstków, ale tak czy owak: przełajka to jest fun. Wystarczyło mi że pewnego pamiętnego dnia wjechałam góralem na podjazdy, z którymi bezskutecznie męczyłam się od tygodni i jakieś granice kompletnie puściły w mojej głowie. Jaram się na myśl o jeżdżeniu po lesie, eksplorowaniu nowych tras, konieczności szybkiego reagowania na sytuację, deptaniu na pedały w odpowiednim momencie, ratowania się z poślizgów i tak dalej i tak dalej. Może to też dlatego, że zaczęłam więcej jeździć samochodem z napędem hybrydowym, w którym nie da się nawet ruszyć z piskiem opon, hue hue :-)<br /> <br /> No i tak to właśnie wygląda. Codziennie robię fantastyczne rzeczy w fantastycznym miejscu. Może jeszcze wróci te dwadzieścia stopni na plusie? Nawet jeśli nie, to na szczęście mam gigantycznie długą playlistę na trenażer...

Pidżama party hard

Przedwczoraj stwierdziłam że życie sportowca to jedna wielka impreza. Tylko że raczej w stylu pidżama party. W czwartek wstałam luksusowo o ...

Przetestowałam wszystkie cateringi z Trójmiasta i co z tego wynikło?

Tak się składa, że przetestowałam prawie wszystkie diety pudełkowe dostępne w Trójmieście - poza jedną, z którą nie udało mi się dogadać w sprawie personalizacji zamówienia (nie chciałam zamawiać zestawów testowych na cały tydzień). Niemal każda miała jakąś unikalną zaletę i wadę. Tylko jedna z nich zupełnie nie przypadła mi do gustu. Na sam koniec znalazłam Rukolę - firmę z siedzibą w Gdyni. Przygoda rozpoczęła się dość zabawnie, bo chcąc zachować ciągłość zamówień pudełkowych, złożyłam zamówienie na dany dzień, powiedzmy na środę, nie wiedząc że to oznacza, że w środę przyjdzie kurier z jedzeniem na czwartek. W środę rano wróciłam z treningu biegowego - głodna jak stado wilków - i ze zdziwieniem zobaczyłam, że nie czekają na mnie żadne pudełka. Wściekła i na ostatnich nogach musiałam lecieć do sklepu po zakupy, zarzekając się, że już przed spróbowaniem Rukolowego jedzenia jestem prawie pewna, że nie wybiorę tego cateringu - no chyba że jakością i smakiem przebije wszystkie pozostałe. No i tak się stało!<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><span style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh3pEG_2a0D4ZW_gVkG8hFzvXa-piSHbpCC6ZI6ST4Hz9W2n4ZF5uFUh2eeXnnUaOMPxnYQkA4B2g_RKNC0JS5Iluj4moqYlYL4TNHd0s7gPcDxZnANcq7ykmV2HLhzK8IBTXlrpj1KYA/s640/20914288_911171235705182_5866022785669784133_n.jpg" width="640" /></span></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. <b>FB Rukola - Twój catering dietetyczny</b></td></tr> </tbody></table> <br /> Jedna z największych wątpliwości wiązała się z kosztami takiego jedzenia. Catering nie jest tani i suma, którą trzeba wyłożyć jednorazowo przy zamówieniu może nieco zszokować. Zrobiłam jednak mały eksperyment i przez kilka miesięcy (bo wahałam się co najmniej tak długo!) starałam się zbierać i archiwizować wszystkie paragony ze sklepów spożywczych. Po podliczeniu kwoty, którą wydawałam co miesiąc, rwałam włosy z głowy i zgrzytałam zębami. Gdy do tego wszystkiego Wojtek poinformował mnie, ile orientacyjnie wydaje dodatkowo, gdy akurat potrzebuje coś dokupić, stwierdziłam szybko, że pudełka mogą wcale nie wyjść nas drożej. Faktem jest, że nie należymy niestety do par, które skrupulatnie planują, co będzie trzeba mieć w kuchni na dany dzień. Raczej wszystko odbywa się na spontanie. A to oznacza najczęściej, że co najmniej kilka razy w tygodniu wracałam do domu obwieszona siatami jak wielbłąd dyżurny, zazwyczaj kupując dużo więcej niż realnie potrzebowaliśmy. No bo wiadomo jak to jest - nawet jeśli odpowiedź drugiej połówki na pytanie "co Ci kupić" brzmi "nic nie trzeba", to i tak w coś trzeba chłopa zaopatrzyć - z tym że wtedy muszę zgadywać co to ma być. Ewentualnie dubluję to co kupuję sobie. Kończy się to zawsze w jeden, ten najgorszy sposób - wyrzucaniem jedzenia. <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=IzznYgKs8Dw" target="_blank">A czy wiecie że prawie 1/3 jedzenia produkowanego na świecie jest wyrzucana?</a> </b>Sami przyznajcie, czy udaje Wam się wykorzystać zawsze całe jedzenie które kupujecie?<br /> <br /> Jedzenie z dostawą do domu jest niesamowitą wygodą i oszczędnością czasu. Nie trzeba latać do sklepu po zakupy. Nie trzeba gotować - ooo tak, powtórzmy to jeszcze raz: nie trzeba gotować! A co więcej, nie trzeba także zmywać. Życie jest piękne! Wystarczy wejść do kuchni, otworzyć lodówkę, wyjąć pudełko, oderwać z niego folię, ewentualnie wrzucić na kilka minut do mikrofalówki i voila. To świetna sprawa dla takich osób jak ja, które każdy przepis wymagający więcej niż pięciu minut pracy uznają za niewarty uwagi. Właśnie dlatego moje popisowe danie to jajecznica i herbata, ale taka z torebki, bo nigdy nie chce mi się wyciągać zaparzacza do liściastej. Jeśli będę kiedyś potrzebowała odzwyczaić się od kawy, to po prostu kupię sobie młynek i kawę ziarnistą - sto procent pewności, że ani razu nie wypiję w domu czarnego napoju. Kilka razy w życiu zdarzyło mi się upiec ciasto, ale tylko takie, na które przepis obejmował następujące punkty: wrzuć do miski, zamieszaj, przelej do formy i włóż do piekarnika. Koniec. Nie znoszę stać nad garami, mam dwie lewe ręce we wszelkich manualnych pracach i najzwyczajniej w świecie nie mam do tego serca.<br /> <br /> Wahałam się, czy zamawiać sobie "pudełka" - bałam się, że pewnie nie będzie mi to pasowało, bo lubię jeść to co lubię, a nie co mi akurat zaserwują. Argument ten jednak padł, kiedy uświadomiłam sobie, że w rzeczywistości przyrządzam sobie w kółko to samo. W ten sposób zupełnie nieświadomie można - jedząc przecież zdrowo i smacznie - długo prowadzić dietę niedoborową. Firmy cateringowe starają się, aby klient nie był znudzony, więc dosłownie stają na głowach, żeby ciągle dostarczać mu coś nowego. Można poczuć się trochę jak w restauracji. Co więcej, można w bardzo łatwy sposób wypróbować wariant diety, której samodzielne konstruowanie wymagałoby od nas czasu i uwagi - diety wegetariańskiej, wegańskiej czy bezglutenowej.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxD8fz9wn-ecOBmmYZl0UkxgOrehaTnHVvdYQfb5JhBvRLPFmhzPY60np3SQESS2s6BdhhDM_EtmdJFpsIGMtO6nO5u7LmlU2Qmta6ZuRNTV1-vAhvtA7IX-ZA5JBjuYMhd_9pXj4Rgk8/s1600/IMG_6509.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="676" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxD8fz9wn-ecOBmmYZl0UkxgOrehaTnHVvdYQfb5JhBvRLPFmhzPY60np3SQESS2s6BdhhDM_EtmdJFpsIGMtO6nO5u7LmlU2Qmta6ZuRNTV1-vAhvtA7IX-ZA5JBjuYMhd_9pXj4Rgk8/s640/IMG_6509.jpg" width="360" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gdziekolwiek jesteś, masz przy sobie żarełko.</td></tr> </tbody></table> <br /> Na sam koniec najważniejszy argument przemawiający za dietą pudełkową: superszybka dostępność. Zwykle rano wpadałam do domu funkcjonując już w trybie zombie, bo gdy po treningu na basenie wsiadałam w samochód o 7:45, dojeżdżałam do domu około 8:10. Potem musiałam rozpakować sprzęt, rozwiesić mokre rzeczy, przebrać się i dopiero zabierałam się do robienia śniadania. Po pierwsze: spróbuj wtedy po drodze nie zjeść całej kuchni razem z blatem stołu. Po drugie: nie było mowy o trafienie w tzw. okienko węglowodanowe, więc regeneracja nie przebiegała już tak skutecznie jak mogłaby. Po trzecie: po ciężkim treningu docierałam do domu na "paliwie rezerwowym", krytycznie głodna. Biada mi, jeśli po drodze musiałam jeszcze gdzieś podjechać, na przykład do sklepu po coś na śniadanie. Jeszcze większa biada temu, kto się do mnie próbował w międzyczasie odezwać. Każdy sportowiec wie, co to znaczy bomba połączona ze zjazdem cukrowym. Z jednej strony jest zwyczajnie fizycznie słabo, z drugiej strony jest żądza mordu. Słowem: nic dobrego. Teraz, gdy mam pudełka, sprawa wygląda zupełnie inaczej. Mam w schowku pudełko, które czeka sobie wesoło, aż stanę w korku - a staję prawie zawsze. Dojeżdżam do domu już najedzona i mogę w spokoju zająć się innymi sprawami. Gdy w ciągu dnia muszę gdzieś wyjść albo kiedy wybieram się na kolejny trening, nie obawiam się, że trafi mnie oporowy głód i będę musiała 1) wracać pędem do domu, 2) zajadać się kupionymi na szybko przekąskami, 3) szukać jakiegokolwiek jedzenia na mieście. Nie muszę po treningu lecieć do domu z żołądkiem przyklejonym do kręgosłupa. Po prostu mam ze sobą pudełko. Nie zliczę, ile razy uratowało mi to samopoczucie. <br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL9zerCIujDd4FiRYLGpr8gzpx7xU9071z0ZtCK9TP0N3jsPZQXWSGSyLVcy_WA7DXh4Xvtm5dopf7Omh1HLA80aVvUeTxcnl5Bw3mN4tmNwkgmlDsvq9zFvvKpyaN4Y9kopAoHaJlqRU/s1600/exif_temp_image%25288%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1278" data-original-width="720" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL9zerCIujDd4FiRYLGpr8gzpx7xU9071z0ZtCK9TP0N3jsPZQXWSGSyLVcy_WA7DXh4Xvtm5dopf7Omh1HLA80aVvUeTxcnl5Bw3mN4tmNwkgmlDsvq9zFvvKpyaN4Y9kopAoHaJlqRU/s640/exif_temp_image%25288%2529.jpg" width="360" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ten moment gdy po raz kolejny zgubiłaś się w lesie, dom jest nie wiadomo gdzie, a gdybyś była postacią z The Sims, twój wskaźnik energii migałby już na czerwono.</td></tr> </tbody></table> <br /> Jeśli jesteście rozsądnymi ludźmi i potraficie zawczasu, na przykład przed wyjściem na trening, przygotować sobie obiad, ugotować ryż czy kaszę i tak dalej, to gratuluję serdecznie i podziwiam. Ja zwykle beztrosko sobie wychodzę i nagle, wracając już zmęczona do domu, uświadamiam sobie, że umieram z głodu, a zanim zjem, będę jeszcze musiała to wszystko skonstruować.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUjN0SGDJCjhgmbBRqaTEqPdlFC_tNB_2VEhmb2N4h8mfNNM5vjunYxipZzSAqMeuybPFjyIgw5IC_gYyslrhXDaQAQVmQCgNwu6QO_4lmVHexft0Hsp3yDTf8xuiTenA9K5GjBXE0Urc/s1600/22221819_1964328840476117_7171267481487543460_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="540" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUjN0SGDJCjhgmbBRqaTEqPdlFC_tNB_2VEhmb2N4h8mfNNM5vjunYxipZzSAqMeuybPFjyIgw5IC_gYyslrhXDaQAQVmQCgNwu6QO_4lmVHexft0Hsp3yDTf8xuiTenA9K5GjBXE0Urc/s1600/22221819_1964328840476117_7171267481487543460_n.jpg" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Korki nie zawsze są denerwujące - czasem są wręcz pożądane ;-)</td></tr> </tbody></table> <br /> Podsumowując: jeśli się wahacie, to moim zdaniem warto spróbować, zwłaszcza jeśli (niepotrzebne skreślić) jesteście sportowcami, nie lubicie/nie umiecie gotować/nie macie na to czasu, rzadko przebywacie w domu, czujecie że zbyt często robicie biceps nosząc tony zakupów ze sklepu. W kolejnym wpisie powiem Wam, dlaczego wybrałam akurat Rukolę, jakie są wady i zalety cateringu tej firmy. Tymczasem smacznego!<br /> <br /> Aha, i byłabym zapomniała - jeśli będziecie chcieli zamówić sobie miesięczny catering Rukoli, to dajcie mi najpierw znać, na przykład przez <b><a href="https://www.facebook.com/ioannahhpl-1960202944222040/">Facebooka.</a></b> Będę miała dla Was tajny szyfr na drobny prezent od nich :-)

Przetestowałam wszystkie cateringi z Trójmiasta i co z tego wynikło?

Tak się składa, że przetestowałam prawie wszystkie diety pudełkowe dostępne w Trójmieście - poza jedną, z którą nie udało mi się dogadać w s...

Fakty są takie, że MTB jest naprawdę spoko. Co ja najlepszego powiedziałam.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbgLP2ld7uCBxZN7AfQNo4Pymr1ZS7R3CBO3Ipz2u8jyaX7OEZ8RhIaPz9FyaJ6C8PgmNEpWbiLbX0zcNYoty7pQtN6A691UCIwYCSr_rqM14ZfWcSTORZ9wyNbyH7YozZ1s5yOH3shgQ/s1600/aska.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="653" data-original-width="523" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbgLP2ld7uCBxZN7AfQNo4Pymr1ZS7R3CBO3Ipz2u8jyaX7OEZ8RhIaPz9FyaJ6C8PgmNEpWbiLbX0zcNYoty7pQtN6A691UCIwYCSr_rqM14ZfWcSTORZ9wyNbyH7YozZ1s5yOH3shgQ/s640/aska.png" width="510" /></a></div> <br /> <br /> Trzy tygodnie temu podczas treningu rozwaliłam sobie plecy (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/wzieo-i-srulneo-wiec-zakadam-buty.html" target="_blank">link</a></b>). Pocierpiałam parę chwil, pocieszyłam się zdrowiem przez dwa dni i się przeziębiłam. Niebezpiecznie mocno, to znaczy tak, że nie mogłam spać z powodu zatkanego nosa; nie mogłam gadać przez telefon, bo jedyne, w czym brzmiałabym wiarygodnie to "Luke, I am your father"; no i co najgorsze, nie mogłam wyjść na rower na zewnątrz, a to były ostatnie pseudoletnie dni. No ale okej. Wyzdrowiałam, poszłam na rower i - tadam - walnęło mi coś w kolanie.<br /> NO LUDY KOCHANE!!!!<br /> Mogłabym powiedzieć: pech. Ale już wiem, że w znakomitej większości przypadków zwalanie winy na siłę wyższą, na którą nie mamy wpływu, to tylko miganie się od odpowiedzialności (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/dobrze-jest-sie-dzielic-wiedza.html" target="_blank">link</a></b>)<br /> Powiem zatem: coś tu najwyraźniej nie halo, skoro złapała mnie taka czarna seria.<br /> <br /> Przypomniała mi się sytuacja sprzed roku (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/nie-wszystkie-problemy-leza-w-gowie.html" target="_blank">link</a></b>), kiedy męczyłam się z bólem w okolicy kolana dobre trzy tygodnie. Zdążyłam całkowicie zwątpić w medycynę, kiedy jeden ortopeda powiedział mi, że łąkotka jest okej, więc muszę sobie po prostu odpocząć i odpoczywać tak długo, aż ból odpuści (!!!!), a drugi, że mam kupić homeopatyczną maść ze ślimaka, ale koniecznie od tej pani, do której mi da numer telefonu. Potem trafiłam do swojego fizjoterapeuty, poleżałam godzinę w gabinecie, pogryzłam stół z bólu - wszystkiego, tylko nie kolana, bo łokieć został wciśnięty kolejno w łydkę, ramię, łopatkę - a potem pojechałam do domu z naprawionym kolanem. Od tej pory moje życie jest ogólnie prostsze.<br /> <br /> Możecie sobie wyobrazić moją czarną rozpacz, gdy tym razem kolano NIE przestało boleć podczas wizyty u fizjo. Byłam gotowa za wszelką cenę zameldować się z powrotem w gabinecie za 12, 24, 36 i 48 godzin, byleby tylko sprawa została rozwiązana, a pan fizjo mi na to, że mam przyjść dopiero za cztery dni, bo organizm musi to sobie przetrawić.<br /> NNNNNNNNNNIIIIIIIIIIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!<br /> No więc pierwszego dnia histeryzowałam, drugiego stwierdziłam, że jest trochę lepiej, a trzeciego już wszystko było w porzo.<br /> Koniec historii kontuzji.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzgfAAdwkkMjv0GE6_yXb3t_9A0zCIkJ_E7CWfBLcycPII0Z9lOsE_voiEqeK8Q4pIdoixJvGQShY8Oi-vqObkiJNzlKCPX_uruOGgZT0hAO9UX_IwmXPSIA-mrmIo1jPJ3PH1VadWelE/s1600/IMG_5735.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1199" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzgfAAdwkkMjv0GE6_yXb3t_9A0zCIkJ_E7CWfBLcycPII0Z9lOsE_voiEqeK8Q4pIdoixJvGQShY8Oi-vqObkiJNzlKCPX_uruOGgZT0hAO9UX_IwmXPSIA-mrmIo1jPJ3PH1VadWelE/s640/IMG_5735.JPG" width="510" /></a></div> <br /> <br /> Tydzień temu byłam na masażu. Magda-masażystka stwierdziła, że chyba pierwszy raz udało się wyrobić z masażem całościowym w godzinę i nigdzie nie znalazła specjalnie wielkiego hardkoru.<br /> Bardzo mnie to zmartwiło, na szczęście w tym tygodniu wszystko wróciło do sadystycznej normy.<br /> <br /> Dopiero gdy po tej trzyczęściowej serii fakapów wróciłam do treningów, na nowo zaczęłam sobie uświadamiać, jak bardzo mi tego potrzeba do życia. Z największą ostrożnością wybrałam się na pierwszy rower po awarii kolana. O sobotnim treningu na basenie, podczas którego skaczemy, robimy pompki, przysiady i inne wygibasy, myślałam już od czwartku. Odetchnęłam z ulgą, wychodząc w sobotę rano z pływalni cała i zdrowa.<br /> <br /> Naprawdę mam być za co wdzięczna światu. I nie potrzeba mi wiele do szczęścia, wystarczy mnie wrzucić do basenu albo wysłać na rower. Z bieganiem bywa bardzo dobrze albo słabo, ale spodziewam się, że przez najbliższe dziesięć kilo w dół częściej będzie słabo niż akceptowalnie. Na razie wychodzę biegać i jestem jak rozdarta sosna u Żeromskiego, bo nie wiem czy bardziej cieszę się, że mogę robić to co lubię (w głębi serca propsuję bieganie i wiem że jeszcze będzie dobrze) czy bardziej się zastanawiam, jakim sposobem przekupić ITU, żeby wykreśliło bieganie z dyscypliny triathlonu i zamieniło je na cokolwiek innego - jazdę konną, kajaki, szachy, curling.<br /> <br /> Za to z rowerem następuje ciekawa sprawa, bo wreszcie coś się we mnie przełamało i ogromnie cieszy mnie jazda zarówno na rowerze górskim jak i na przełajowym. Fragmenty przy których jeszcze niedawno bym się zatrzymywała i schodziła z roweru, teraz pokonuję z rozpędu. Jeszcze sporo pracy przede mną, zanim będę mogła stwierdzić, że mogę bez obaw zapisać się na <strike>dowolne</strike> jakiekolwiek zawody mtb i nie bać się że kogoś tam niechcąco zabiję, ale pierwsze koty są już za płotem. Wreszcie jestem w stanie jechać na góralu albo na przełajówce w wyższej intensywności i właśnie wtedy dzieje się magia. Łatwiej mi się ryzykuje, lepiej i szybciej reaguję w newralgicznych momentach, zaczynam się tym naprawdę dobrze bawić.<br /> <br /> Prawie dokładnie rok temu, a konkretnie rok i dwa dni temu kupiłam rower przełajowy i stwierdzam że to była świetna decyzja. Gdy przesiadam się na górala z przełajówki, dostrzegam jego ogromną przewagę w trudniejszym terenie i korzystam z tego, że można nim dosłownie taranować przeszkody. A kiedy znowu zamieniam mtb na przełaj, jestem bogatsza o te doświadczenia i umiejętności i nie boję się ich przełożyć na ten "chudy" rower. Win-win situation!<br /> <br /> To nie jest tak bezkompromisowa jazda jak na szosie - nie wiem czy kiedykolwiek będzie - ale myślę że będzie to szło w dobrą stronę. Nie ma to jak tępe deptanie w pedały i wgapianie się w wartości mocy :-) Jednak niewątpliwie "góral" w sobie coś magicznego. Wychodząc na trening nie muszę się martwić, czy na ulicach będzie tłok, czy nie będę musiała przebijać się przez korki. Mam pod domem niezmierzone, niepoznane i chyba niepoznawalne obszary leśne, które ciągle od nowa mnie zachwycają. Tak strasznie marudziłam przed każdym wyjściem na mtb, a teraz świadomie i dobrowolnie zdarza mi się rezygnować z szosy na rzecz lasu.<br /> Co to będzie, co to będzie.<br /> <br /> Na koniec jeszcze ogłoszenie parafialne! Od niedawna jestem <b><a href="https://www.facebook.com/ioannahhpl-1960202944222040/" target="_blank">fanpejdżerką</a></b>, więc Czytelników, którzy jeszcze nie kliknęli "Lubię to", serdecznie do tego zachęcam :)

Fakty są takie, że MTB jest naprawdę spoko. Co ja najlepszego powiedziałam.

Trzy tygodnie temu podczas treningu rozwaliłam sobie plecy ( link ). Pocierpiałam parę chwil, pocieszyłam się zdrowiem przez dwa dni i s...

2017 - najważniejsze starty to czasem te najgorsze

W mijającym sezonie nie miałam "złych" startów - takich, których w jakimkolwiek kontekście bym żałowała. Żałuję tylko zawodów, w których nie wystartowałam. Wszystkie pozostałe wspominam pozytywnie. Te w których wynik sportowy był dla mnie poniżej oczekiwań (lub poniżej krytyki) też zaliczam do udanych, bo wyniosłam z nich ogromnie ważną naukę.<br /> <br /> Wybrałam sobie zresztą drogę, dzięki której jeszcze długo nie będę w stanie mówić o satysfakcjonującym wyniku. Bardziej pod górkę już nie mogłabym sobie zrobić (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/i-wtedy-pojawia-sie-ten-jeden-ktory-nie.html" target="_blank">klik</a></b>) :-) Cierpliwie robię swoje dzień po dniu i cieszę się z tego, że ta robota przynosi pożądane efekty.<br /> <br /> Trudno było mi wybrać najlepsze starty z tego roku. Pod wieloma względami to był dla mnie ważny i przełomowy sezon. Wystartowałam dzień po dniu w <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/05/masters-torun-i-10-km-w-bydgoszczy.html" target="_blank">zawodach pływackich i w biegu</a></b>, osiągając zaskakująco dobry wynik w basenie i mocno taki sobie w bieganiu. Znacznie poprawiłam życiówkę na 800m dowolnym, przez dobry miesiąc przed zawodami trenując właściwie tylko na podtrzymanie tego, co zrobiłam w wodzie zimą. Wystartowałam w <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/03/tydzien-regeneracyjny-i-szybsza-sobota.html" target="_blank">biegu na piątkę</a></b>, "bo podejrzanie dobrze robi mi się ostatnio rozbiegania" i byłam zdziwiona, że w tym okresie przygotowań pobiegłam tak szybko. Wystartowałam w <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/sztafeta-w-przechlewie-i-malbork-ktory.html" target="_blank">sztafecie triathlonowej w części rowerowej</a></b>, jadąc pierwszy raz w życiu na rowerze czasowym. Pojechałam na triathlon po trzech godzinach snu w nocy (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/07/bydgoszcz-triathlon-another-brick-in.html" target="_blank">i bawiłam się świetnie</a></b>). Wzięłam udział <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/07/triathlon-gdansk-powrot-na-olimpijke.html" target="_blank">w olimpijce</a></b> kompletnie bez przygotowań do jakiegokolwiek dłuższego dystansu niż sprint i też bawiłam się świetnie (choć poleciałam trochę zbyt zachowawczo i to pewnie dlatego). W <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/07/od-k2-az-po-marianski-row-trzy-chore.html" target="_blank">Pucharze Polski </a></b>dogoniłam peleton, dzięki czemu po raz pierwszy mogłam zobaczyć, jak to jest jechać w triathlonie w dużej grupie. Dużo startów, dużo emocji, dużo cennych lekcji. Były też tak cudne starty jak <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/08/gdynia-ukochana-gdynia-tu-zaraz.html" target="_blank">Gdynia,</a></b> gdzie chyba 80% kibiców zebranych na trasie było moimi znajomymi! Takie przynajmniej odniosłam wrażenie, bo wszyscy zagrzewali mnie do walki, a to było SUPERFAJNE.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkvO7fmGF0Xj-TijuAJCK4RtrKbXCQ4xl4E8jBnXYnhCXGdm77TcoMec8QJX7XcIgMSpmNcbb9imcPmX9aZudTKIOoN5_kFP3yDTwf4HQAH75lcyovtUFMpX3nKr4mhtQPc1hMUsQiFYs/s1600/IMG_3786.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="839" data-original-width="1200" height="446" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkvO7fmGF0Xj-TijuAJCK4RtrKbXCQ4xl4E8jBnXYnhCXGdm77TcoMec8QJX7XcIgMSpmNcbb9imcPmX9aZudTKIOoN5_kFP3yDTwf4HQAH75lcyovtUFMpX3nKr4mhtQPc1hMUsQiFYs/s640/IMG_3786.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Było jednak kilkoro zawodów (tak tak, niestety właśnie w ten sposób się to odmienia), które były dla mnie wyjątkowe.<br /> <br /> Przede wszystkim - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/bratysawa-prawie-kolarstwo-wzloty.html" target="_blank">Mistrzostwa Europy w aquathlonie w Bratysławie</a></b>. Pierwszy raz brałam udział w zawodach ITU, więc jak łatwo się domyślić, przedsięwzięcie obfitowało w "pierwsze razy". Wspominam ten wyjazd cudownie, także dlatego, że bardzo lubię Słowację, ale przede wszystkim ze względów sportowych. Poczułam na własnej skórze, co znaczy rywalizacja w zawodach międzynarodowych i już wiem, że szalenie mi to pasuje. Mogłam sprawdzić się w biegu z zawodniczkami, których kompletnie nie znałam i nie wiedziałam czego się po nich spodziewać (i vice versa). Część biegowa poprowadzona po kilometrowej pętli dodawała turbodoładowania, bo niemal wszędzie byli kibice. Po raz pierwszy miałam start w zawodach po południu i naprawdę dobrze to ogarnęłam logistycznie. Dzień po starcie byłam najbardziej zniszczonym człowiekiem świata i sam ten fakt wspominam również cudownie. Obudziłam się rano, wyszłam na rozbieganie wokół jeziora, po trasie wyścigu z dnia poprzedniego. To było bardzo wolne bieganie na bardzo sztywnych nogach i na totalnym luzie, bo emocje w końcu opadły. Przy okazji zgubiłam się na prostej drodze i zamiast sześciu, zrobiłam dziesięć kilometrów. Same pozytywy ;-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn0mEeMDuQfrUsVxiV52YVrzVVqUief__uSbdDQ2YBaBomSc8DEERQ1DYkH_y2gZ9tPROH9nkk56ovfR1tCKneGF47gAQ5IgupWb-oZol76T7S14p1hg7UFEvBYH8Re6iQP5aIpLBVVxM/s1600/IMG_0081.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn0mEeMDuQfrUsVxiV52YVrzVVqUief__uSbdDQ2YBaBomSc8DEERQ1DYkH_y2gZ9tPROH9nkk56ovfR1tCKneGF47gAQ5IgupWb-oZol76T7S14p1hg7UFEvBYH8Re6iQP5aIpLBVVxM/s640/IMG_0081.JPG" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Po drugie - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/08/bol-wszystkiego-czyli-mp-chodziez.html" target="_blank">MP w Chodzieży</a></b>. Organizacyjnie zdecydowanie najgorsze zawody w jakich brałam udział w tym roku; sportowo też raczej klęska. Popłynęłam tak strasznie słabo, że żałowałam, że w polskich jeziorach nie ma rekinów, bo wtedy byłaby szansa, że mnie któryś zeżre po drodze i nie będę musiała się już dłużej męczyć. Na tych zawodach przeżyłam sto różnych stanów, ale optymistyczny był tylko jeden akcent i dotyczył kręconych watów na rowerze. Przez niemal 40 kilometrów trasy tłumaczyłam swojej silnej woli, że nie musi być taka silna i że co jej zależy, lepiej zejść z trasy i oszczędzić sobie tego, co tutaj się odbywa. Wiedziałam jednak, że świadomie i dobrowolnie to ja raczej nie zejdę, więc zamiast za to próbowałam się zajechać w trupa, żeby już serio musieć zejść. Zapomniałam chyba, że w moim przypadku to jest kompletnie niemożliwe (nie chcecie wiedzieć, do jakiej wartości zakwasiłam się na teście wydolnościowym na rowerze...), więc dojechałam, a co więcej także dobiegłam do mety. Tam byłam jednocześnie wkurwiona, szczęśliwa, dumna, zmasakrowana, zawstydzona, zmęczona i naenergetyzowana. Pierwszy raz na mecie wyłam rzewnymi łzami od nadmiaru emocji. Start w Chodzieży był dla mnie cenną lekcją: że mocne pływanie do czerwca nie wystarcza na sierpień; że mogę jechać jak porąbana i potem doprzebierać nogami do mety, a nie od razu paść na glebę. To mi wystarczy, żeby uznać to doświadczenie za superważne.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcrGhR4WXh4pUc1NZhYDvdEyIRoosSfNMDg2_qzzZtWygzfeEU-gLTX5wWqDlcmz9iAKREJ99on32OxpDoFHxT6H4DSdLDIP98Vta3Y6ZbVbCK2mioSHIjlo-8o5zL02FC6HAQrfE2iYY/s1600/blachownia2017-213.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcrGhR4WXh4pUc1NZhYDvdEyIRoosSfNMDg2_qzzZtWygzfeEU-gLTX5wWqDlcmz9iAKREJ99on32OxpDoFHxT6H4DSdLDIP98Vta3Y6ZbVbCK2mioSHIjlo-8o5zL02FC6HAQrfE2iYY/s640/blachownia2017-213.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Po trzecie - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/bike-challenge-poznan-i-powrot-na-basen.html" target="_blank">czasówka w Poznaniu.</a></b> Niektórzy po sezonie nagradzają się wakacjami w ciepłych krajach, ja - czasówką :-)))) Co tu dużo gadać, to było jedno wielkie szczęście i jak tylko wspominam te zawody, to gęba mi się cieszy. Wspaniałe doświadczenie. Czułam się świetnie przygotowana, mocna, miałam świetny sprzęt i fantastyczne warunki do wyścigu. Niczego mi tam nie zabrakło. Bardzo chciałam to wygrać i bardzo się ucieszyłam, kiedy dowiedziałam się, że to mi się udało. Uwielbiam jazdę indywidualną na czas, bo choć nie ma w niej bezpośredniej rywalizacji ramię w ramię, to emocje są do końca. Jedyną strategią na wygraną jest wykorzystanie każdej sekundy na to, żeby dać z siebie wszystko. A kiedy na rowerze nie ma okładu w postaci pływania i biegania, to to "wszystko" zaczyna być całkiem satysfakcjonujące. Czy ja już wspominałam, że uwielbiam jeździć na rowerze?<br /> <br /> A teraz wracam do roboty w basenie, żeby przyszły sezon był lepszy :-)

2017 - najważniejsze starty to czasem te najgorsze

W mijającym sezonie nie miałam "złych" startów - takich, których w jakimkolwiek kontekście bym żałowała. Żałuję tylko zawodów, w k...

Sezon 2017 pełen przełomów. Otwarta głowa... i otwarte kolano :)

Nie boję się tego powiedzieć tak: to był dla mnie naprawdę cudny sezon.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2aLDkszZwwmMf_SLFXrughgKkr2Qih_cIEPpP8veo_Az1C5-e0ZeZf3eh5R2bt2cHHKH0ROW063zV782ja7hTdcv9SQNV5gJVtzJWwMpe_mBCB58euUFXfO5OnIFzn7zbZlptNXim6ng/s1600/20228578_1564265800312923_3253314539313535590_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="639" data-original-width="960" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2aLDkszZwwmMf_SLFXrughgKkr2Qih_cIEPpP8veo_Az1C5-e0ZeZf3eh5R2bt2cHHKH0ROW063zV782ja7hTdcv9SQNV5gJVtzJWwMpe_mBCB58euUFXfO5OnIFzn7zbZlptNXim6ng/s640/20228578_1564265800312923_3253314539313535590_n.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. Gdańskie Centrum Sportu</td></tr> </tbody></table> <br /> <br /> Z perspektywy czasu patrzę na minione miesiące głównie w kontekście tego, co mam do poprawki na kolejne lata; co nie wyszło, czego zabrakło, co poszło nie tak. Wynoszę z tego roku ogromną naukę.<br /> <br /> O tym wszystkim zaraz napiszę, ale nie mogę też nie napisać, że w gruncie rzeczy to wszystko się pięknie poukładało. Gdyby dwa lata temu ktoś mi powiedział, że tak pomyślnie mi się wszystko poukłada, to chyba bym mu nie uwierzyła (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/03/dzieciece-radosci.html" target="_blank">oj nie - link</a></b>). Boję się nawet pisać takie rzeczy, ale cieszę się i czuję ogromną wdzięczność do świata, że wszystko płynie, że rzeczywistość się zmienia i że problemy, które miewam teraz, są w istocie <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/12/najlepsze-problemy-swiata_11.html" target="_blank">Najlepszymi Problemami Świata (link).</a></b><br /> <br /> Ale do rzeczy.<br /> W kontekście minionego sezonu triathlonowego cieszą mnie najbardziej trzy rzeczy.<br /> Pierwsza: że udało mi się przetrwać bez dziwnych chorób i kontuzji. To dość zabawne, że piszę to po tygodniowej przerwie od funkcjonowania, spowodowanej epicko dziwną awarią pleców, a do tego ledwo widzę ekran, bo płaczę i smarkam z powodu przeziębienia. Mój organizm jest jednak bardzo miłą maszyną, bo poczekał z tymi drobnymi błędami systemu aż do końca moich startów. Nie byłoby z pewnością tak dobrze, gdyby nie regularne wizyty u fizjoterapeuty i u masażystki. Maciej i Magda w bardzo dużym stopniu, być może nawet decydującym, przyczyniają się do tego, że moje fizyczne możliwości wciąż rosną. Myślę też że znacząco przesuwają mój próg bólu...<br /> <br /> Druga rzecz: nie mam zielonego pojęcia jak to nazwać i sprecyzować, ale moje nastawienie do startów zmieniło się o 180 stopni, zdecydowanie na plus. W pierwszych moich sezonach adrenalina i reakcja "walcz lub uciekaj" przechylała się w stronę uciekania; teraz jest zupełnie inaczej. Nawet jeśli nie ma racjonalnych powodów, żeby ufać swojemu przygotowaniu - czuję się gotowa do działania. Uwielbiam starty, żyję startami. Udział w zawodach kojarzy mi się wyłącznie pozytywnie. Już dzień przed zawodami odchodzą ode mnie wszelkie wątpliwości, działam jak maszyna. Jakbym przeszła jakieś pranie mózgu. Podoba mi się to! Coraz lepiej ogarniam też wszelkiego rodzaju logistykę okołostartową, w tym pakowanie się (kiedyś każdorazowo było to poważne przedsięwzięcie), tipsy&tricksy związane z życiem w hotelach, podróżowaniem (nienawidziłam - uwielbiam), rozstawaniem się z piesełkami (okazało się, że się da i wszyscy sobie świetnie dają radę). Nie jestem w stanie tego wszystkiego wyjaśnić, to się po prostu wszystko powydarzało.<br /> <br /> Rzecz numer trzy: przesuwając granice swoich możliwości zdobyłam parę cennych informacji o sobie. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/08/bol-wszystkiego-czyli-mp-chodziez.html" target="_blank">Start w Chodzieży (link)</a></b>, który był dla mnie psychofizycznie trudny, przekonał mnie że jestem w stanie biec po bardzo, bardzo mocnym rowerze. Powiedzmy sobie szczerze, chodzi mi o zajebiście mocny rower, taki po którym nie spodziewałam się, że cokolwiek w ogóle potruchtam. Taki, gdzie po przejechaniu 10% dystansu myślałam że zwymiotuję i byłam <u>pewna, </u>że w ogóle nie wyjdę na część biegową, bo po prostu nie dam rady ruszyć już żadną kończyną. Wcześniej tylko raz byłam w stanie doprowadzić się do stanu i było to na <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/historia-jednego-dnfa-susz-triathlon.html" target="_blank">Mistrzostwach Polski w Suszu (link)</a></b>, które zakończyłam w karetce z rozoranym kolanem. Tam też jechałam jak wściekły tygrys i powiem całkowicie szczerze, że sama byłam zdziwiona, że potrafię się tak zawziąć, jakby to była walka na śmierć i życie.<br /> <i>Free your mind and your legs will follow.</i><br /> Podoba mi się to.<br /> Naprawdę uwielbiam ten ból. Jestem już uzależniona od tego uczucia, które pojawia się, kiedy po zawodach wsiadam do samochodu, schodzi ze mnie adrenalina i pojawia się obrzydliwe fizyczne zmasakrowanie. I siedzę cztery godziny albo więcej i w ogóle nie boli mnie to że się nie ruszam (a to jest u mnie niespotykane w żadnej innej sytuacji życiowej), a wręcz boli mnie jeśli się ruszę.<br /> Zatem gdy myślę o Suszu, też wspominam go mimo wszystko pozytywnie. Przekroczyłam tam jakąś mistyczną granicę i to pozwoliło mi potem sięgać wyżej.<br /> <br /> I chcę więcej!

Sezon 2017 pełen przełomów. Otwarta głowa... i otwarte kolano :)

Nie boję się tego powiedzieć tak: to był dla mnie naprawdę cudny sezon. Fot. Gdańskie Centrum Sportu Z perspektywy czasu patrzę na m...

Gdyński Tydzień MTB - ważne myśli z wykładów

Dobrze jest się dzielić wiedzą.<br /> W zeszłym tygodniu ze względu na awarię pleców (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/wzieo-i-srulneo-wiec-zakadam-buty.html" target="_blank">tutaj o tym</a></b>) miałam dużo czasu żeby ją chłonąć ;-) I sporo okazji, bo przez cały tydzień odbywał się w okolicy <b><a href="http://www.gdyniasport.pl/" target="_blank">Gdyński Tydzień MTB</a></b>. Trzeba przyznać, że Gdynia jest stworzona dla miłośników jazdy rowerem po bezdrożach, a miasto doskonale wie jak to wykorzystać. Ale już się zamykam, bo znowu zacznę rozpływać się na temat wyższości Gdyni nad każdym innym polskim miastem...<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><span style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEG5k4uU7Z6eVN1mgjs500t7g96mdktG3uTmBusZnt7umbfiZkuCO4CPdBRt8hZcgR9NQaMxWG6E5raWd6wE2CM5ahVf_9sN2gMXL0aKd8AW72Jy-uuLR7Pxq4mehPz0EiXMIaTXelj7I/s640/16388182_10210426287265814_8198461134486468004_n.jpg" width="640" /></span></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">W chwilach desperacji zawsze można rzucić rower i uciec na drzewo.</td></tr> </tbody></table> <br /> Zatem poniedziałkowe, środowe i piątkowe popołudnie spędziłam w salce stadionu rugby, słuchając chłopaków z klubu <b><a href="http://trekgdynia.pl/" target="_blank">EDF Trek Gdynia</a></b> - gospodarzy wydarzenia - i zaproszonych przez nich gości. Choć wszystko kręciło się, nomen omen, wokół mtb, tematyka wykładów poruszała kwestie znacznie szersze. Kto nie był, niech żałuje i mówię-piszę to także do triathlonistów i biegaczy, czyli grup, które tytułowe "em te be" omijają często szerokim łukiem ;-)<br /> <br /> Jak to zwykle bywa, po powrocie z wykładów usiadłam sobie ze swoim tajnym dzienniczkiem treningowym i wypisałam sobie mnóstwo informacji i myśli, które uważam za cenne. Jak już się pewnie domyślacie, ten wpis powstaje po to, żeby podzielić się z Wami niektórymi z nich.<br /> <br /> Wybrałam po dwa elementy z każdego wykładu - pojedyncze informacje, luźne myśli - które uznaję za szczególnie ważne i w miarę uniwersalne. Każdy z nich opatruję swoim komentarzem, bo przecież nie byłabym sobą, gdybym <i>się nie znała, a się nie wypowiedziała</i>. Z góry przepraszam za wszelkie nieścisłości i niedopowiedzenia. Mam nadzieję że błędów rzeczowych uniknę, za ewentualne przepraszam podwójnie. Wszystkie notatki są spisywane z pamięci i przedstawione subiektywnie :)<br /> <br /> <b><span style="font-size: large;">Bartek Nazar</span></b> - temat wykładu: (hardkorowe) <b>przetrenowanie</b> w sporcie amatorskim<br /> 1. Jeśli coś z tyłu głowy mówi nam, że przeginamy pałę, to najprawdopodobniej tak jest, a możemy się o tym boleśnie przekonać z dnia na dzień. Nie warto, bo potem wraca się nie tygodniami, ale miesiącami i latami.<br /> Szczerze mówiąc słuchałam z lekkim przerażeniem, bo zdawałam sobie od początku sprawę, że właściwie to słucham o sobie sprzed kilku lat. Też kiedyś wpędziłam się świadomie (?) i dobrowolnie (?!) w podobny stan, w którym byłam świadoma tego, że igram sobie z własnym życiem, stąpam już po bardzo cienkiej linii, a jednocześnie nie miałam pojęcia, czy da się z tym cokolwiek zrobić. Do tej pory jestem pod wrażeniem możliwości mojego organizmu, że się z tego wyratował z dość niewielkimi stratami (choć nie chcę zapeszać, bo różnie to bywa). Po prostu gdy już było hardkorowo źle, to fizjologia przejęła dowodzenie nad wszystkim, łącznie z siłą woli. I tak to właśnie działa.<br /> <span style="font-size: x-small;">Zawsze się zastanawiam co odpowiedzieć, kiedy ktoś mnie pyta, jak długo zajmuję się sportem. Nigdy nie wiem, czy liczyć te dwa lata, kiedy coś tam próbowałam robić, ale każda regularność powiedzmy-że-treningowa dłuższa niż <u>tydzień</u> kończyła się przedziwną kontuzją. Nie ma chyba nic gorszego od tego, gdy trolluje cię twój własny organizm - chcesz wstać i pójść biegać, a twoje ciało mówi, że nie ma opcji, wszystko cię boli, masz zostać w miejscu i się nie ruszać. Namacalne, fizyczne odczucie kierowane wyłącznie przez głowę. No nie polecam. Czułam się wtedy z tym tematem zupełnie sama i bardzo długo nie wiedziałam, że inni też tak mogą mieć. Naprawdę warto mówić o takich rzeczach.</span>Opłaca się czasem odpocząć, posłuchać mądrzejszych, porzucić swoje ambicje i pójść za głosem rozsądku, który bywa bardzo mocno przygłuszony tym, że dobrze nam się trenuje.<br /> <br /> 2. <b>TRE - Trauma Releasing Exercises</b><br /> <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="container"> <iframe allowfullscreen="" class="video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/4RzwbrscOD0/0.jpg" frameborder="0" src="https://www.youtube.com/embed/4RzwbrscOD0?feature=player_embedded"></iframe> </div> <br /> Organizm ludzki rządzi się wieloma własnymi prawami, z których warto korzystać, żeby sobie pomóc. Nie będę się więcej rozpisywać, bo wszystko jest na filmiku powyżej. Dodam tylko, że na początku października w Gdańsku będą warsztaty tej metody -<b><a href="https://www.facebook.com/events/207311126474270/?acontext=%7B%22action_history%22%3A[%7B%22mechanism%22%3A%22reminders%22%2C%22surface%22%3A%22newsfeed%22%2C%22extra_data%22%3A%22[]%22%7D%2C%7B%22surface%22%3A%22dashboard%22%2C%22mechanism%22%3A%22calendar_tab_event%22%2C%22extra_data%22%3A%22[]%22%7D]%2C%22ref%22%3A25%2C%22source%22%3A2%7D" target="_blank"> link</a></b> - na które chyba się nawet wybiorę, a bo co!<br /> Dodam tylko w tym punkcie, że uśmiechanie się - nawet takie na siłę - też pomaga na wyjście z dołka psychofizycznego.  O aktywności fizycznej to już nawet nie wspomnę. Tak po prostu działamy. Czysta fizjologia. Możemy się upierać, że to nas nie dotyczy, ale fakty są zupełnie inne.<br /> <br /> <b><span style="font-size: large;">Mariusz Goliński</span></b> (<a href="https://www.rehasport.pl/expert/mgr-mariusz-golinski?ref=748&tax=wi-expert-category" target="_blank"><b>link do profilu</b></a> na Rehasport.pl) na temat <b>metod regeneracji</b><br /> 1. <b>Sen</b> to bezapelacyjnie najlepsze wspomaganie organizmu jakie istnieje. <br /> Niby każdy o tym wie, ale mało kto naprawdę bierze to sobie do serca. Jeśli nie mamy czasu na sen, nie mamy potem siły na funkcjonowanie i koło się zamyka, bo jesteśmy mało skuteczni na treningu i w życiu. Nawet skrócenie ilości snu do <b>6,5 godziny przez dwa tygodnie</b> powoduje znaczące obniżenie możliwości organizmu - ze szczególnym uwzględnieniem efektywności sportowej. Przyznaję, że sama mam z tym problem, bo gdy wstaję rano o 4:30, musiałabym zasypiać już o 20:30, żeby uzyskać pełne osiem godzin snu. Jestem bardzo wrażliwa na drastyczny niedobór snu, więc czasem organizm sam domaga się popełznięcia do łóżka o tej porze i padnięcia tam na twarz, ale niestety dużo rzadziej niż powinien. Zapisuję jako element do poprawki na kolejny sezon.<br /> 2. <b>Agresywne metody regeneracji wpływają ujemnie na adaptację treningową.</b><br /> Im bardziej zależy nam na krótkoterminowym efekcie, im szybciej chcemy wrócić do formy sprzed treningu/zawodów (które są bodźcem osłabiającym) - tym agresywniejszych metod regeneracji powinniśmy używać. Co jednak istotne, "sztuczne" przyspieszanie regeneracji może upośledzać zdolności adaptacyjne organizmu. Ta myśl była dla mnie bardzo ważna, bo intuicyjnie tak właśnie zawsze postępowałam - w okresie przygotowawczym dawałam sobie spokój z noszeniem skarpetek kompresyjnych, lodowymi kąpielami itp., żeby zniszczone tkanki mogły w spokoju przemyśleć to co się wydarzyło i zareagować na to w odpowiednim dla siebie tempie.<br /> <br /> <span style="font-size: large;"><b>Aleksander Błażkiewicz</b></span> (<b><a href="https://www.rehasport.pl/expert/mgr-aleksander-blazkiewicz?ref=21&tax=wi-expert-category" target="_blank">link do profilu</a></b> na Rehasport.pl) na temat<b> rolowania i rozciągania</b><br /> 1. U sportowców, którzy przychodzą do fizjoterapeuty z problemem bolących pleców w odcinku lędźwiowym, źródło problemu bardzo często znajduje się w tak zwanym <b>zespole skrzyżowania dolnego</b>. W tym miejscu wchodzimy już w mój ulubiony temat powięzi i punktów spustowych (dlaczego ulubiony? <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/nie-wszystkie-problemy-leza-w-gowie.html" target="_blank">a no dlatego - link</a></b>), więc urywam i odsyłam do wujka Google i innych mądrych źródeł. Dodam tylko na marginesie, że następnego dnia po wysłuchaniu wykładu usłyszałam od ortopedy, że - choć nie padł dokładnie ten termin - właśnie to mi dolega ;-)<br /> 2. Rozciąganie nie musi, a nawet nie powinno być okropnie bolesne.<br /> Aleksander proponuje, aby rozciąganie jednej partii mięśni obejmowało 3 serie po 20 sekund. Nie warto pogłębiać zakresu siłą, wraz z czasem i wykonanymi powtórzeniami pójdzie niejako samo. I jeszcze jedna istotna sprawa: najpierw rolowanie, potem rozciąganie.<br /> <br /> <b><span style="font-size: large;">Łukasz Derheld</span></b> o przygotowaniu i starcie w <b>górskim wyścigu etapowym*</b><br /> 1. Dobrze jest<b> poznać trasę</b> jak najwcześniej przed wyścigiem, żeby wiedzieć, czego realnie się spodziewać. Zawodnicy przygotowujący się do igrzysk olimpijskich jadą trenować na trasie wyścigu już rok przed tą najważniejszą imprezą, a dane uzbierane na podstawie prób wykorzystują później przez cały pozostały okres przygotowawczy (to dotyczy także zawodników triathlonu!). Nasze wyobrażenia co do trasy - na przykład to że są tam długie podjazdy - mogą nie odwzorowywać w pełni tego, co naprawdę nas tam czeka, bo TAKIE podjazdy to nawet nam się mogły nie śnić, jeśli mieszkamy na Pomorzu. Nasz końcowy wynik w docelowym wyścigu sezonu może zależeć od niuansów związanych ze specyfiką trasy, więc zapoznanie się z trasą i dopasowanie treningu do tejże to zdecydowanie opłacalna inwestycja.<br /> 2. Wygrana w pierwszym etapie może oznaczać klęskę w całym wyścigu. Łukasz pokazywał dane z pulsometru, na podstawie których można było zobaczyć, jak sumiennie trzymał się założonych zakresów tętna. Zestawiał je także z wynikami poszczególnych etapów, podczas których konsekwentnie piął się w górę. Innymi słowy: negative split to nie bzdura. Podziwiam zimną krew, bo mnie zawsze porywa melanż, wykorzystuję dzień konia i testuję na sobie wszystkie inne juniorskie błędy.<br /> <b><span style="font-size: x-small;">*startowałabym. Kiedyś na sportowej emeryturze se wystartuję.</span></b><br /> <br /> <b><span style="font-size: large;">Sławek Wojciechowski </span></b>o przygotowaniu sprzętu na wyścig etapowy<br /> 1. To jest ważne!<br /> Przyznaję że to niezwykle głęboki wniosek z mojej strony, ale pozwólcie że go rozwinę. Mózg mi ugotowało od zapamiętywania całej długiej listy rzeczy, które powinno się mieć ze sobą na miejscu wyścigu, żeby nie zostać z ręką w nocniku (na przykład, nomen omen hehe, bez <i>klocków</i>, tak jak ja w Augustowie w tym roku -<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/triathlonisci-wreszcie-w-triathlonie.html" target="_blank"> link tutaj</a></b>). Potem ów mózg już całkowicie wyparował gdy zobaczyłam, ile szpeju można upchnąć w maleńkiej torebce podsiodłowej. Zabawa w "torebkapodsiodłowa.zip" na szczęście mnie nie dotyczy, bo w mojej dyscyplinie awaria sprzętu oznacza koniec imprezy, ale warto było to zobaczyć, żeby uwierzyć, niczym niewierny Tomasz. (Pssst, Sahmurai Sword jest zarąbisty). Dotyczy mnie natomiast dbanie o takie szczegóły jak dokładne wyczyszczenie i sprawdzenie sprzętu oraz odbycie próbnej przejażdżki przed startem. MTBowcy mają trochę przerąbane, bo pomiędzy etapami może się okazać, że popsuli jakiś maleńki element, który im zamiata sprawę, na przykład ułamał im się ząb w korbie. I tutaj wracamy do początku akapitu. W sumie to dobrze byłoby mieć ze sobą obwoźny sklep z częściami.<br /> 2. <span style="font-size: x-large;"><b><span style="color: #cc0000;">NIE MA</span> PECHA W SPORCIE!!!!!!!</b></span><br /> Bolduję, powiększam i koloruję, bo to jedna z najważniejszych okołosportowych rzeczy jakie ostatnio usłyszałam. Proste i prawdziwe jak cholera. Warto sobie to wziąć do głowy - bardzo bolesne, ale niezwykle wyzwalające podejście. Niesamowite jak często zasłaniamy się pechem (ewentualnie - w kontekście fizjologicznym - słabym dniem), a tak naprawdę "pech" to nasze zaniedbanie, niedopatrzenie, jak zwał tak zwał, w każdym razie nic nie dzieje się bez przyczyny- to wszystko konsekwencje naszych czynów i wyborów jakie dokonaliśmy. [Szkoda że jestem takim sprzętowym ignorantem. Dobrze że mam Wojtka :D] Jak na wykład na temat sprzętu to będzie teraz bardzo filozoficznie i egzystencjalnie, ale sport to z mojego punktu widzenia taka metafora życia "rzeczywistego", a przyjęcie do wiadomości, że w sporcie nie ma pecha powoduje, że ze sportu robi się taka fajniejsza, bardziej zrozumiała wersja życia.<br /> Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz albo - bardziej rowerowo - jak nie posmarujesz to nie pojedziesz. Och, gdyby smarowanie załatwiało temat! ;-)<br /> <br /> <br /> <span style="font-size: large;"><b>Mariusz Goliński </b></span>o treningu interwałowym<br /> Przyznaję że z tego wykładu mam głównie notatki osobiste, które wyjaśniły mi pewne proste prawidłowości związane z fizjologią człowieka. Czasem gdy robię jakiś trening, który nie jest moją ulubioną długą łupanką w średniej intensywności (ech) zaczynam się zastanawiać, co jest ze mną nie tak, że reaguję w taki a nie inny sposób. Dane które zostały zaprezentowane uświadomiły mi, że wszystko jest ze mną OK. To co mnie szczególnie poruszyło, to <b>wykres mocy z wyścigu indywidualnej jazdy na czas versus z wyścigu mtb</b> - namacalny dowód na to, że triathloniści ścigający się w konwencji z draftingiem powinni poważnie pomyśleć o włączeniu bodźców tego rodzaju do swojego treningu. Ściganie się po lesie wymaga od zawodnika generowania bardzo, BARDZO zmiennej mocy. W tego typu zawodach zdarzają się zarówno odcinki, podczas których moc jest równa zeru (np. długie zjazdy), ale także takie, na których ciśnie się wysoko ponad progiem. Tak właśnie wygląda także wyścig w triathlonie na dystansie olimpijskim. Tylko - na szczęście - nie ma po drodze tylu korzeni :)<br /> <br /> To by było na tyle, co się nasłuchałam w tym roku. Wnioskuję o ponowne zorganizowanie tygodnia mtb, a najlepiej tygodnia xterra ;-) To nie przypadek, że aktualną mistrzynią świata w triathlonie jest mistrzyni świata w crosstriathlonie. Trzeba się przeprosić z góralem i już więcej nie próbować go bestialsko sprzedawać.<br /> <br /> <b>OGŁOSZENIE PARAFIALNE!</b><br /> Wczoraj narodził się <b><span style="font-size: large;"><a href="https://www.facebook.com/ioannahhpl-1960202944222040/" target="_blank">mój fanpejdżyk</a></span></b>. Dasz lajka? :)<br /> <br /> <br />

Gdyński Tydzień MTB - ważne myśli z wykładów

Dobrze jest się dzielić wiedzą. W zeszłym tygodniu ze względu na awarię pleców ( tutaj o tym ) miałam dużo czasu żeby ją chłonąć ;-) I spor...

I wtedy pojawia się ten jeden, który nie wie że się nie da i...

Jakoś strasznie szybko to poszło. Zanim się obejrzałam, minął mi cały sezon triathlonowy. Jak do tej pory zdecydowanie najlepszy z dotychczasowych.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie11QzVpM7fTCnXnIamyZpvHcvMK31GdEGfn8F0XmRCKvaBXjlAentcJjcEb4688fJ0wQA5RRffOzZJQS2TkWhRirP61AMOWWvmggJJZ0xSJwR8fwg9uKFi9OvHkr1G-7T8-HujzcPl5w/s640/SUS129_237_2017.jpg" width="640" /></div> <br /> <br /> Ze względu na krótki staż sportowy, dokonywanie wciąż nowych odkryć i chyba mimo wszystko stawanie się coraz mądrzejszą, a w każdym razie wykazywanie się coraz mniejszą ilością głupich i destrukcyjnych zachowań - każdy kolejny sezon triathlonowy jest lepszy od poprzedniego.<br /> <br /> Chciałoby się tyrać bez ogłady. Wiem że mogłabym to znieść. Ale z drugiej strony jestem świadoma tego, że w przeciwieństwie do moich kolegów i koleżanek, którzy są w treningu od najmłodszych lat, nie mogę wrzucić na siebie już teraz takiej objętości, intensywności i tak drastycznych bodźców jak oni. Nie mam wcale zbyt wiele czasu, żeby uzyskać odpowiedź na pytanie, czy jest dla mnie miejsce w sporcie kwalifikowanym. Trzeba zatem albo być super rozsądnym (oh, wait) albo mieć przy sobie mądrych trenerów, otwartą głowę i zwyczajną systematyczność, żeby robić swoje dzień po dniu, na spokojnie.<br /> <br /> Nie wiem czy cokolwiek, co robię w życiu, można określić mianem "na spokojnie", więc oczywistym jest, że zostaje mi opcja numer dwa.<br /> <br /> Zaczęłam więc kolejny sezon z pływakami. Wielu mi przepowiadało, że po kilku miesiącach padnę jak mucha, że nie dam rady, że się drastycznie przetrenuję. Jak łatwo się domyślić, 100% tych dobrych doradców nie wie jak trenuję, nie wie czym zajmowałam się wcześniej, nie widziało moich wyników badań wydolnościowych, nie zna specyfiki mojego organizmu, nie wie co robię pomiędzy treningami. Powiedzieć można wszystko, więc pływam sobie wesoło z grupą pływaków od kwietnia 2016, czyli już prawie półtora roku. I wciąż się poprawiam.<br /> <br /> Jeszcze więcej osób mówi mi, że nie poprawię się w pływaniu na tyle, żeby rywalizować w triathlonie z draftingiem. Bo pływanie jest trudne, żmudne, niewdzięczne i ktoś, kto nie wypływał kilometrów jako dzieciak, nie złapie takiego czucia wody jak pływak.<br /> Przyjmuję do wiadomości, że nie będę pływać jak pływak. Na szczęście jestem triathlonistką.<br /> <br /> Na nieszczęście życzliwych doradców, pływanie wchodzi mi łatwo, przyjemnie i cały czas notuję duży progres, mimo że do tej pory trenowałam według planu dostosowanego do grafiku zawodów mojej grupy, a nie swojego. W tym sezonie w końcu się to zmieniło. Znowu przeskakuję poziom wyżej, zamieniając treningi ogólne na bardzo specyficzne.<br /> <br /> Tu naprawdę nie chodzi o głupią wiarę w siebie i swoje możliwości. Tego akurat chciałabym mieć więcej. Tu wystarczy wierzyć w proces treningowy. To nie jest rocket science, to jest kwestia czasu.<br /> Żeby nie być gołosłowną - w 2013 roku popłynęłam 800m równo w 15 minut, w zeszłym - w 11:08. Nie jestem specjalistą, ale wydaje mi się, że to w miarę w porządku.<br /> <br /> O tym, żebym dała sobie spokój z olimpijką i poszła na długi dystans, słyszę mniej więcej dwa razy w tygodniu. Wiem że fizjologicznie jestem sto razy bardziej predysponowana do długich, bardziej jednostajnych wysiłków niż do szarpanej, wściekłej olimpijki, że nie wspomnę już o sprincie. Największą radością życia jest dla mnie jazda indywidualna na czas, czyli to, czego nie uświadczę w wybranej przez siebie dyscyplinie. To znaczy na razie uświadczam, bo muszę gonić peleton.<br /> <br /> Nie mam zielonego pojęcia, czy jestem w stanie na tyle zmienić swoją specyfikę, żeby było z tego cokolwiek dobrego. Ale ja już wiele razy osiągałam coś, co wydawało mi się absolutnie niemożliwe i przetrwałam sytuacje, których myślałam, że nie przetrwam. Nie tylko w sporcie, lecz także w życiu. Długi dystans na mnie poczeka. Jeśli stwierdzę, że pałowanie się z pływaniem nie ma już sensu, to po prostu się poddam - ale na razie nie ma o tym mowy. Świetnie się bawię. Nikomu niczego nie zabieram. Nie zbieram publicznych pieniędzy na PolakPotrafi na umożliwienie mi spełniania marzeń. Nie zajmuję nikomu miejsca w kadrze. Nie oszukuję sponsorów, że jestem kandydatką do złotego medalu mistrzostw kosmosu. Mój cyrk, moje małpy, moja czarna linia na dnie basenu. Skoro wszyscy mówią ciągle o przełamywaniu swoich słabości, to dlaczego próbują skierować mnie na łatwiejszą drogę?<br /> <br /> Odwaga nie jest brakiem strachu. Jest wewnętrzną siłą potrzebną do tego, żeby zrobić coś przerażającego. Nie jest mi specjalnie wesoło, gdy wychodzę z wody na szarym końcu, ale wiem co robię i po co. Nikt mnie do tego nie zmusza. Robię to, co kocham i co jest moim całym życiem. No i przy okazji coraz rzadziej zdarza się, żebym wychodziła na końcu. Na jedno zwycięstwo składa się tysiąc porażek, przegranych, trudnych doświadczeń.<br /> <i><br /></i> <i>Sometimes love is not enough and the road gets tough</i><br /> <i>I don’t know why</i><br /> <i>Keep making me laugh, let’s go get high</i><br /> <i>The road is long, we carry on</i><br /> <i>Try to have fun in the meantime</i><br /> <div> <br /></div> Ludzie się dziwią, że nie chciałam czekać z wejściem do kategorii PRO, aż wystarczająco poprawię pływanie.<br /> Ale na co ja mam czekać? I w imię czego?<br /> Gdybym uprawiała ten sport po to, żeby co tydzień dostawiać na parapet nowy puchar, to uwierzcie mi, że naprawdę miałabym się gdzie ścigać. Wiedziałabym, gdzie wybrać się na zawody i w jakich wyścigach brać udział. Ale za dziesięć lat bardzo bym tego żałowała. Jeżeli coś chcę komuś udowodnić, to na pewno nie w taki sposób.<br /> <br /> <i>W przeciwieństwie do naszych przekonań, najlepsze chwile naszego życia nie zdarzają się w momentach bierności i odpoczynku.</i><br /> <i>Najlepsze chwile są wtedy, kiedy ciało lub umysł są napięte do ostatecznych granic, w dobrowolnym wysiłku, by wykonać coś trudnego i wartościowego.</i><br /> Mihaly Csikszentmihalyi

I wtedy pojawia się ten jeden, który nie wie że się nie da i...

Jakoś strasznie szybko to poszło. Zanim się obejrzałam, minął mi cały sezon triathlonowy. Jak do tej pory zdecydowanie najlepszy z dotychcza...

Koniec sezonu, zaczynam kolejny rozdział (niech no się tylko wyprostuję).

Jako że dość oczywiste stało się, że nie wystartuję pojutrze w wyścigu na mtb, mogę chyba powoli podsumowywać sezon startowy 2017.  Słowem wyjaśnienia: nie uznaję roztrenowania, uważam że nie mam na nie czasu i nigdy przenigdy nie czuję potrzeby psychicznego odpoczynku od treningu, bo to co mnie najbardziej męczy to właśnie odpoczynek od treningu.<br /> W tym roku jeszcze na pewno gdzieś wystartuję - opcja minimum to zawody pływackie w grudniu i jakiś bieg (umh, czy ja powiedziałam "bieg"?), ale tegoroczne starty w triathlonie z całą pewnością dobiegły końca.<br /> <br /> Szkoda że MTBowe też - i to jeszcze zanim się zaczęły. <br />Od połowy lipca jeździłam po trasie wrześniowego maratonu mtb, żeby wreszcie móc przejechać się na góralu trochę szybciej i mocniej. Warunek był jeden: muszę wreszcie pokonać wszystkie podjazdy na trasie. To miało być dla mnie takie potwierdzenie, że daję radę i że prawdopodobnie nikogo nie zabiję na trasie. Oraz że nie będę ostatnia. Długo z tym tematem walczyłam, kosztowało mnie to wiele prób i nerwów, poddawałam się dziesięć razy, ale w końcu wjechałam. (<i>Nigdy nie rezygnujcie ze swoich marzeń! Wysiłek, pot, łzy, wyrzeczenia i znój w końcu się opłacą. Nie ma rzeczy niemożliwych - trzeba próbować aż się uda.</i> No, a jeśli się nie uda, to zawsze możecie spróbować na przykład zmienić kasetę na taką czterdziestodwuzębową.<br /> Oto cały sekret. Tak czy inaczej - nawet jeśli nie dodało mi to umiejętności, to z pewnością odjęło wymówki. I naprawdę, naprawdę, naprawdę chciałam wystartować i pobawić się w rowerowego zdobywcę lasu, zwłaszcza że ta zabawa zaczęła mi się całkiem serio podobać. Nie tym razem. Ale nie szkodzi - dobrze że teraz a nie przed mistrzostwami Polski w triathlonie.)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHoi04rw2YkhBLG61qFkhLy7D-b_Kmtyuh19QSblZCD06UH27R8NEHiRw3JL3nWdeEEnTKQSEdjq955pjubTAhFQz6CsbmZ_HMhscNLgiGJfw7hOldcRacWeUv5sr88XYOGMWLivbaJP8/s1600/21905492_10212504151691126_936060554_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="270" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHoi04rw2YkhBLG61qFkhLy7D-b_Kmtyuh19QSblZCD06UH27R8NEHiRw3JL3nWdeEEnTKQSEdjq955pjubTAhFQz6CsbmZ_HMhscNLgiGJfw7hOldcRacWeUv5sr88XYOGMWLivbaJP8/s640/21905492_10212504151691126_936060554_n.jpg" width="360" /></a></div> <br /> <br /> Ostatni trening zrobiłam w sobotę rano. Potem leżałam plackiem aż do poniedziałku <b>(</b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/wzieo-i-srulneo-wiec-zakadam-buty.html" target="_blank"><b>tutaj wpis na ten temat</b>)</a>. Następnie wywlokłam się do fizjoterapeuty na zabiegi i po lekarstwo. Zaryczałam całe prześcieradło, gdy tylko elektromagnes dotknął moich pleców, a po leku przeciwzapalnym zaliczyłam spowolnienie totalne, za to ból kręgosłupa pozostał nietknięty. Bolało jak leżałam, bolało jak siedziałam, cholernie bolało jak stałam. Najbardziej komfortowo było mi na fotelu kierowcy w Toyotce. Psychicznie zresztą też, bo tylko w ten sposób mogłam dokonywać sprawnego poruszania się po mieście. We wtorek było już trochę lepiej, ale w dalszym ciągu wyjście z psami było balansowaniem na krawędzi wytrzymałości. Za to w środę od rana już wiedziałam że będzie dobrze. Nie byłoby tak, gdybym nie była pod dobrą opieką fizjoterapeutyczną. Jeszcze do niedawna każdy uraz i każda kontuzja były niekończącym się pasmem wątpliwości i pytań: jak ja sobie z tym poradzę, którą z dróg wybrać, komu zaufać, czyich rad posłuchać. Teraz wiem, że jestem w dobrych rękach, które mają wiedzę i narzędzia, żeby wyciągnąć mnie z każdej trudnej sytuacji. W środę od rana byłam już dobrej myśli. Wróciłam do świata żywych. Cieszę się, autentycznie się cieszę, że mogę zwyczajnie przejść się z psem po plaży i że zejście z łóżka nie zajmuje mi trzech minut i nie wymaga alpejskich kombinacji.<br /> <br /> Z jakiegoś powodu lubię to treningowe cierpienie i całe to zmęczenie. Dziwnie się wstaje rano z myślą, że mam przed sobą cały długi dzień, podczas którego nie spotkają mnie żadne nadzwyczajne przygody. Bardzo źle się z tym czuję fizycznie i jeszcze gorzej psychicznie - ale to wszystko jest tylko chwilowe. Nie stało się nic wielkiego, żadna tragedia. Po prostu wkurza.<br /> <br /> Trochę jestem zła, ale nic się nie dzieje bez przyczyny. Zbierało się i zbierało. Coś tam ciągnęło, coś tam pobolewało, Wojtek nawet zasugerował, że chętnie dałby mi trochę przerwy od biegania, ale reakcja była dość oczywista - prawie rozwód. Gdyby nie ta wymuszona tygodniowa przerwa, nigdy w życiu nie zrobiłabym roztrenowania świadomie i dobrowolnie. Najbardziej się złoszczę, że straciłam taki fajny tydzień na jeżdżenie na rowerze. Po wielkich bojach i dyskusjach udało mi się już prawie wynegocjować, że w tym tygodniu mogę sobie porwać Emondzię kiedy chcę i<strike> potrzaskać QOMy</strike> <strike>walnąć rekord długości treningu</strike> <strike>ujechać się jak koń</strike> sobie spokojnie pojeździć ile chcę. Zamiast tego... ech, szkoda gadać.<br /> Wyobrażam sobie że roztrenowanie to taki czas, kiedy można popróbować zupełnie innych aktywności i dyscyplin sportu, spotkać się z dawno nie widzianymi znajomymi, pojechać na krótkie wakacje w jakieś ciekawe miejsce. Jeśli kończę właśnie swoje roztrenowanie, to zupełnie mi to nie wyszło, ale czy miało w ogóle szansę powodzenia? Kręci mnie rower, pływanie i bieganie, moi dawno nie widziani znajomi zwykle pracują w tych godzinach, w których chętnie bym się z nimi spotkała, a wtedy gdy oni mogą się spotkać ze mną, ja już dawno śpię. Na domiar złego mieszkam w pięknym miejscu, w które ludzie przyjeżdżają na wakacje.<br /> Wszystko nie tak :-)<br /> <br />

Koniec sezonu, zaczynam kolejny rozdział (niech no się tylko wyprostuję).

Jako że dość oczywiste stało się, że nie wystartuję pojutrze w wyścigu na mtb, mogę chyba powoli podsumowywać sezon startowy 2017.  Słowem w...

Padaczka audiogenna, jako że jestem Sherlockiem Holmesem

Dawno nie pisałam o piesełach - blog stał się prawie całkowicie poświęcony tematyce sportowej. Postanowiłam jednak napisać parę słów na temat Smoczej padaczki. Widzę po statystykach bloga, że wpisy na ten temat są wciąż często i licznie odwiedzane, stąd wniosek, że temat jest cały czas na propsie, to znaczy na świeczniku.<br /> <br /> <span style="font-size: large;">Inne wpisy na ten temat:</span><br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/09/padaczka-u-border-collie-historia.html" target="_blank">Padaczka u border collie - historia Smoczego przypadku</a><br /><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/12/prawie-wesoy-pies_16.html" target="_blank">Prawie wesoły pies</a><br /><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/10/border-collie-kiedy-konczy-sie.html" target="_blank">Kiedy kończy się pozytywne zakręcenie, a zaczyna poważne zaburzenie</a></b><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8ZvJ3zTNC_Xdpxhs8Lkh53XIs2XEpR31uI6RlXfFiGXxmMdW6kz0ybXE0sH40i6nL8DpqO5a-pX8g-ubS5vrbbORHS94QAZvZ8qwyNuKcM9SadtBrLeq-1bZdpgnmYC4wMC3WvxLiazk/s1600/10603455_10203817426568427_4387556414136374792_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="638" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8ZvJ3zTNC_Xdpxhs8Lkh53XIs2XEpR31uI6RlXfFiGXxmMdW6kz0ybXE0sH40i6nL8DpqO5a-pX8g-ubS5vrbbORHS94QAZvZ8qwyNuKcM9SadtBrLeq-1bZdpgnmYC4wMC3WvxLiazk/s640/10603455_10203817426568427_4387556414136374792_n.jpg" width="424" /></a></div> <br /> <br /> Wciąż jestem chyba jedną z nielicznych właścicielek bordera, która mówi otwarcie o chorobie swojego psa. I cały czas nie rozumiem dlaczego tak wielu ludzi uznaje to za temat, którego należy unikać albo się go wstydzić. Być może mają wobec swojego psa oczekiwania, żeby był idealny, nieskazitelny pod względem charakteru i zdrowia. Mój pies nie musi być idealny, znam jego wartość i uważam że jest psem mojego życia - tyle w temacie. Padaczka u border collie zwykle przebiega w bardzo gwałtowny i agresywny sposób i tylko otwartość właścicieli i hodowców w tej kwestii jest w stanie zagwarantować (choć nie do końca, bo to loteria) przyszłym właścicielom psów, że ich zwierzaki będą zdrowe.<br /> <br /> W przypadku Smoka mogę mówić o wyjątkowym szczęściu, choć wiem, że neurologia to jedna wielka niewiadoma i równie dobrze od jutra może być strasznie źle. Z drugiej strony to się może zdarzyć absolutnie u każdego, więc pewnie nie ma co histeryzować.<br /> <br /> Jakby co, to Rasta też jest neurologicznie walnięta. Na dwa egzemplarze BC trafiły mi się dwa choróbska - co za hat-trick! U Rasty z kolei bawimy się z BCC - border collie collapse. Z wiekiem coraz mniej jej trzeba, żeby paść na glebę, jednocześnie jej ataki coraz mniej ją ruszają (mnie takoż). Zawsze twierdziłam że od BCC do epilepsji jest bardzo niedaleko, a ostatni atak Rasty wyglądał już totalnie padaczkowo, łącznie z zesztywnieniem i piskami.<br /> <br /> Smok z kolei przez ostatnie dwa i pół roku miał dwa lekkie ataki, obydwa po szczepieniach na wściekliznę, które podobno u psów padaczkowych często niestety w ten sposób działają. Jeśli ktoś ma pomysł, jak rozwiązać ten problem raz na zawsze, to dawajcie proszę znaki, bo nie uśmiecha mi się walić w psa co roku trucizny, która ryje mu banię.<br /> <br /> Przechodząc jednak do sedna! U Smoka ataki padaczkowe zaczęły się bez ostrzeżenia i od razu na hardkorze, zarówno jeśli chodzi o intensywność jak i o częstotliwość. Mimo zaleceń weterynarzy bardzo wzbraniałam się jednak przed włączeniem psu leczenia psychotropami - od tego najczęściej już nie ma odwrotu. Zamiast tego szukałam usilnie jakiegoś czynnika, który mógłby odpowiadać za obecny stan. Jak przystało na porządną spanikowaną psią mamusię, próbowałam gdzie się dało: zmiana karmy na bezzbożową (tak, Smok był hipsterem); zamiana obroży na szelki (żeby nie naciskało na krtań i tarczycę); wywalenie domowej chemii do mycia podłóg na rzecz naturalnych środków i tym podobne. Najbardziej jednak zastanowiło mnie to, że każdy kolejny atak następuje: 1) nad ranem, 2) gdy jesteśmy oboje z Wojtkiem w domu, 3) podczas snu i - uwaga! - kilka do kilkunastu minut po zadzwonieniu budzika.<br /> <br /> Gdy nakazałam Wojtkowi zmianę dźwięku budzika, spojrzał na mnie jak na wariatkę (ale się posłuchał).<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjokF3k9D2fK_QM9FfcRh1Ff8aBeICm_Xh5jC9kO377VlzVQID1tXVacBBbzTyR5orhDAEifq2_PYxD5VVwUVGqYJ-sTPZY1nNa0ZM0Rw-a6JXHIXo9zvO3yNXvg3G8JjPf6xH0IDn2ROo/s1600/82a22bd72a99aeda1df9b85e91762687--cinnamon-toast-crunch-dog-memes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="721" data-original-width="720" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjokF3k9D2fK_QM9FfcRh1Ff8aBeICm_Xh5jC9kO377VlzVQID1tXVacBBbzTyR5orhDAEifq2_PYxD5VVwUVGqYJ-sTPZY1nNa0ZM0Rw-a6JXHIXo9zvO3yNXvg3G8JjPf6xH0IDn2ROo/s640/82a22bd72a99aeda1df9b85e91762687--cinnamon-toast-crunch-dog-memes.jpg" width="634" /></a></div> <br /> <br /> Wykminiłam sobie jednak i twardo trzymałam się tego, że gwałtowny dźwięk budzika w jakiś sposób "wbija się" w fazę Smoczego snu i - mówiąc najbardziej obrazowo, gdyż ja jestem proszę państwa filologiem, a nie medykiem - zaczyna rypać mu jawę ze snem i mieszać mu fale w jego czarno-białej głowie. Raz Smoczełowi zdarzył się atak bez budzika, ale akurat tej nocy mieliśmy pod domem całonocny koncert w ramach Orange Festivalu.<br /> <br /> No więc, tak jak już mówiłam, Smok ma się dobrze odkąd zaczęłam pilnować tego, żeby w razie niechęci do wstania na dźwięk budzika upewnić się, że pies się wybudził. Mówiąc bardziej konkretnie, jeśli tylko łypnął na mnie jednym okiem i wrócił spać, to misja była niepełna. Jeśli do niego zagadałam i otrzymałam w zamian spojrzenie pełne zrozumienia ;-), to mogłam wracać w kimę.<br /> <br /> <br /> Byłam dzisiaj w bibliotece, żeby wymienić książki i oto na co trafiłam:<br /> <i>(...) Częstość występowania [padaczki muzykogennej] szacuje się na jeden do dziesięciu milionów. (...) Ognisko padaczkowe często znajduje się w hipokampie. (...) W hipokampie znajdującym się w płacie skroniowym przetwarzane są informacje związane z - ta-dam!- muzyką. (...) Jakimś sposobem doszło do powstania połączenia między szczególnym rodzajem aktywności reprezentującym w jej mózgu muzykę i innym rodzajem aktywności reprezentującym napady padaczkowe. (...)</i><br /> <br /> I jeszcze Wikipedia:<br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2ShsCpo43WVu-Yo1oKfzW3SgH9crNnbBh4nKe6ocTjqjPPTQ3WdGOSZZcVY9PXuIlTqYS5KKDQRqsvvcvhDOIyTFnJVvBmyGbQHGn0ZKyisWCrMnMb6EiARUSBU0A9HTW1f18AZTsR0w/s1600/padaczka.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="153" data-original-width="1139" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2ShsCpo43WVu-Yo1oKfzW3SgH9crNnbBh4nKe6ocTjqjPPTQ3WdGOSZZcVY9PXuIlTqYS5KKDQRqsvvcvhDOIyTFnJVvBmyGbQHGn0ZKyisWCrMnMb6EiARUSBU0A9HTW1f18AZTsR0w/s1600/padaczka.png" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Źródło: <b><a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/Padaczka_odruchowa" target="_blank">Wikipedia</a></b></td></tr> </tbody></table> Bang!<br /> Jeśli coś brzmi głupio, ale działa, to znaczy że nie jest głupie.

Padaczka audiogenna, jako że jestem Sherlockiem Holmesem

Dawno nie pisałam o piesełach - blog stał się prawie całkowicie poświęcony tematyce sportowej. Postanowiłam jednak napisać parę słów na tema...

Wzięło i srulnęło, więc zakładam buty opierając głowę o ścianę

Yuuuuup.<br /> <div> Zawsze jak przydarza mi się taki dzień jak dziś i stwierdzam, że warto byłoby naskrobać coś na ten temat - wiem że muszę to zrobić ASAP, a nawet AAAP. Rano jeszcze postanawiam sobie, że pomimo całej fatalizy sytuacji nie dopuszczę do tego, aby ten dzień był niekonstruktywny, nietwórczy i niefajny. Kilka godzin później uświadamiam sobie, że procentowy udziałl oglądania śmiesznych kotów w internecie jest niepokojąco duży, a radośnie sporządzona lista zadań do zrobienia na dziś spoczywa nietknięta, bo na nic z tego nie mam siły, ochoty ani entuzjazmu. A ja wtedy mogę pisać już tylko o tym, jakie wszystko jest szare, smutne i okropne. </div> <div> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeyZ6eYGkm7jQ7PS1xLUuHB_YjgUXM_6yzwmJhXah1yCkRkPymwpr1QgdCej25DflF0cPmUfpc_l4D6K-MIBQ6C2bquxwhEPNfrTQqbKbpFKpFgL_0jeA2YeoV83GBCReY9znMUUpciw0/s1600/IMG_6489.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeyZ6eYGkm7jQ7PS1xLUuHB_YjgUXM_6yzwmJhXah1yCkRkPymwpr1QgdCej25DflF0cPmUfpc_l4D6K-MIBQ6C2bquxwhEPNfrTQqbKbpFKpFgL_0jeA2YeoV83GBCReY9znMUUpciw0/s640/IMG_6489.JPG" width="480" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tutaj jeszcze jestem zadowolonym człowiekiem z planami na przyszłość :P</td></tr> </tbody></table> <div> <br /></div> <div> <br /></div> <div> Kontuzje, bitch.</div> <div> Czy kontuzje mogą być mądre? Nie wiem, ale na pewno mogą być głupsze niż głupie. W tej kategorii od zawsze jestem przodowniczką. Zaliczyłam już skręcenie kostki, gdy psy pociągnęły mnie na schodach. Skręcenie drugiej kostki, gdy wpadłam w dołek w parku, skracając sobie drogę na przystanek po treningu z psem. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/01/magiczne-30-sekund.html" target="_blank">Przywaliłam głową w beton</a></b>, poślizgnąwszy się pod blokiem - znowu dzięki psom. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/11/porzucone-pieski-czyli-czowiek-kontuzja.html" target="_blank">I inne takie (klik).</a></b> Jednak żeby nie było, że borderom się ze mną źle żyje i knują niecny plan unicestwienia mnie raz na zawsze - bez psów też potrafię, a jakże! Do swoich osiągnięć mogę dopisać między innymi przetrącenie sobie szyi (?) podczas robienia przewrotu w przód na wuefie w szkole (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/12/ja-porazka-wuefistow.html" target="_blank">klik, klik</a></b>). </div> <div> <br /></div> <div> Wczoraj miałam być na zawodach w Strykowie. Od pewnego czasu męczyłam się mniej lub bardziej z tlącym się bólem po prawej stronie pleców, zachodzącym aż do mięśnia dwugłowego. Podczas pływania i na rowerze było zupełnie OK, ale odzywało się gdy tylko próbowałam coś więcej pobiegać. Z tego względu niewiele ostatnio biegałam i byłam kompletnie nieprzygotowana do tej ostatniej części triathlonu. Co nie mniej ważne, wróciłam już do treningu pływackiego i balansuję na krawędzi totalnego zmęczenia i przeziębiania się z byle powodu.</div> <div> Nie pojechałam więc do Strykowa, ale przeznaczenie i tak mnie dopadło. Poszłam na trening pływacki jako zdrowy i sprawny człowiek z planem na długi trening na mtb po południu, a wyszłam zgięta w pół, modląc się, żeby fakap nie okazał się superpoważny.</div> <div> <br /></div> <div> A co właściwie zrobiłam? No, nic takiego. Miałam trening w bardzo kameralnej grupie z najmocniejszymi chłopakami w klubie, co oznacza w praktyce, że drastycznie zawyżałam średnią wieku i obniżałam średnie tempo pokonywania 100m. Na treningach tego typu jedyne co mnie ratuje to całkowita mobilizacja i skupienie na tym co robię, bo umówmy się - nawet jak płyniemy 200m luźno grzbietem, to kiedy ja dopływam do przedostatniej ściany, mijają mnie już w połowie długości. Innymi słowy: spinam poślady, żeby nie odstawać od nich więcej niż muszę. </div> <div> Wczoraj było mało pływania i dużo wygibasów poza basenem. Wychodziliśmy z wody po każdej 50-tce, robiliśmy pompki, przysiady, wyskoki, po czym wskakiwaliśmy do wody na sygnał i płynęliśmy jedną długość basenu na maksa. Wszystko było w porządku aż do szóstej serii, gdy podczas jednego z pierwszych wyskoków... w sumie to nie wiem co się wydarzyło, ale miałam takie wrażenie, jakby kręgosłup wbił mi się w nerkę. Aż mnie na chwilę przytkało. No i cóż, normalny człowiek pewnie w tym momencie dotoczyłby się do ściany i usiadł, ale nienormalni ludzie skakali dalej. Co prawda na bezdechu, ale skakali. I pływali i robili nawroty i tak dalej. Przecież to już byłby upadek ostateczny, gdybym dopełzła do trenera i powiedziała mu, że nie zrobię ostatniej serii, bo mi się plecy urwały.</div> <div> Pierwszy raz spróbowałam wyprostować plecy stojąc pod prysznicem w szatni, ale musiałam sobie owinąć głowę ręcznikiem, żeby zagłuszyć ewentualne wycia. </div> <div> No i w tym momencie skończyła mi się fajna sobota, bo resztę dnia spędziłam próbując znaleźć pozycję w której najmniej mnie boli. Bezskutecznie. Jak położyłam się na brzuchu, to nie mogłam oddychać. Jak na plecach, to myślałam że już nigdy nie wstanę. W końcu wieczorem zorientowałam się, że jak położę się na boku z odpowiednio ułożoną poduszką, to nawet, nawet. Dzień pełen wrażeń, madafaka.</div> <div> <br /></div> <div> Zawsze w takich sytuacjach jestem potwornie zła i wkurzona, a jednocześnie zadziwiają mnie i wprost rozbawiają ludzkie możliwości do fizycznego radzenia sobie w takich sytuacjach. Gdybyście wczoraj widzieli mnie, jak leżąc na kanapie próbuję sięgnąć po herbatę, to moglibyście dostać śmiechowych konwulsji. Albo jak próbowałam opracować system podniesienia się z podłogi, gdy okazało się, że jestem <i>stuck in the middle </i>i w żadną stronę nie idzie. Mnie to zawsze absolutnie rozbraja, co wczoraj było o tyle kłopotliwe, że jak się śmiałam, to plecy bolały mnie jeszcze mocniej, a to jeszcze bardziej mnie rozbrajało, więc jednocześnie płakałam z bólu i ze śmiechu. Podsumowanie Wojtka wyjaśniło wszystko: "Nie wiem czy dzwonić po pogotowie czy po egzorcystę". Rzeczywiście mam próg bólu w jakimś dziwnym miejscu i rzadko doskwiera mi to, że coś mnie boli, za to potwornie irytuje mnie, że czegoś nie mogę zrobić albo że zajmuje mi to trzy razy więcej czasu niż zwykle. Nienawidzę czegoś nie móc, nienawidzę jak ktoś musi na mnie czekać. Po kraksie w Suszu przez dwa dni wyjście z samochodu zajmowało mi jakieś dwie minuty, wchodziłam na górę po jednym schodku, schodziłam tyłem i tak dalej. Oczywiście nie dotyczyło to sytuacji, w których miałam do zrobienia coś bezkompromisowo ważnego, na przykład wniesienie trzech walizek naraz na piętro. Bo przecież nie będę chodzić na trzy raty...</div> <div> <br /></div> <div> No więc się zbierało, zbierało i się uzbierało. Jestem zła, zirytowana i zasmucona, ale sądzę, że to chwilowy error. Dzisiaj już prawie całkiem mogę się wyprostować, więc niewątpliwie zmierza ku dobremu. Jutro od samego rana będę błagać <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/nie-wszystkie-problemy-leza-w-gowie.html" target="_blank">swojego fizjo</a></b> o przyjęcie mnie w trybie awaryjnym i wcale się nie zdziwię, jeśli wbije mi łokieć w szyję, wykręci mi kręgosłup w lewo i w prawo i niniejszym będzie po problemie. Ostatnio mniej więcej w ten sposób wyleczył mi bolący przez tydzień mięsień strzałkowy... Trener na basenie powiedział mi wczoraj, żebym nie szalała w weekend na rowerze i w biegu, a niedzielę to żebym najlepiej zrobiła sobie wolną. Zupełnie niechcąco jestem kujonem. Nienawidzę być kujonem!!!!!!</div> <div> <br /></div>

Wzięło i srulnęło, więc zakładam buty opierając głowę o ścianę

Yuuuuup. Zawsze jak przydarza mi się taki dzień jak dziś i stwierdzam, że warto byłoby naskrobać coś na ten temat - wiem że muszę to zrobi...

Bike Challenge Poznań i powrót na basen, na dużo basenu

W minioną sobotę brałam udział w Bike Challenge Poznań. Pojechałam 16 km jazdy indywidualnej na czas, nacieszyłam się, chwilę pocierpiałam w radości, wygrałam i wróciłam do domu. <div> <br /></div> <div> O samych zawodach poopowiadałam trochę w podcaście, który nagraliśmy w niedzielę z Marcinem:<br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/r9ynYPM7U-g/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/r9ynYPM7U-g?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br />Tutaj link do <b><a href="http://ironfactory.pl/2017/09/knm-39-kobiety-mezczyzni-i-rowery-czasowe/" target="_blank">bloga</a></b> i do podcastu w <b><a href="https://itunes.apple.com/pl/podcast/kropka-nad-m-podcast-o-triathlonie/id1030295116?mt=2" target="_blank">iTunes</a></b></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div> Gdybym miała dorzucić coś jeszcze na temat tych zawodów, to rozpisywałabym się pewnie głównie o tym, jak dobrze, przyjemnie i fajnie mi było nawet przy bardzo wysokiej intensywności wysiłku. Chłopaki z <b><a href="https://www.drerowery.pl/" target="_blank">dre rowery</a></b> zrobili mi gigantyczny fun tym wypożyczeniem czasówki. No i przy okazji dostarczyli materiału do podcastu, który - jak to zwykle ze mną bywa - wyszedł obrzydliwie długi. Mam nadzieję że mimo to ciekawy. Mimo licznych dygresji wystrzeliwujących na kilometry poza ramy głównych tematów :-)</div> <div> <br /></div> <div> O tym już wspominałam w podcaście, ale powiem to jeszcze raz: jazda po torze w Poznaniu to było coś pięknego. Marcin się już ze mnie śmiał, że wpadam w ton Elizy Orzeszkowej i zaczynam opisywać krajobrazy, fakturę asfaltu i kierunek wiatru poruszającego liśćmi drzew. Możecie się śmiać, ale jak wyleciałam na ten tor - kilkukilometrową asfaltową pętlę, na której byłam zupełnie sama, która przywitała mnie wschodzącym słońcem, gdzie słyszałam tylko szum kół swojego roweru - to wiedziałam, że będę pamiętać ten obraz bardzo długo. </div> <div> Cały mój świat. </div> <div> <br /></div> <div> Okej, w sumie nie cały, bo jeszcze jest pływanie. </div> <div> Dużo pływania.</div> <div> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ4YfIm0gvqWTH10pt0TXgM3JnRFXGKxlbHH6224FL_SfjRAD4bwmXBo5802UuA897-BlbLJ2nTFFH5Z3g6J6hc8H1bhx8WKofhbTqe3CnyDIc8Lf6uF6atZ59Xolxwia2bn0bYdOxou0/s1600/winda.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1145" data-original-width="1413" height="514" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ4YfIm0gvqWTH10pt0TXgM3JnRFXGKxlbHH6224FL_SfjRAD4bwmXBo5802UuA897-BlbLJ2nTFFH5Z3g6J6hc8H1bhx8WKofhbTqe3CnyDIc8Lf6uF6atZ59Xolxwia2bn0bYdOxou0/s640/winda.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Po więcej głupot zapraszam na<b><a href="http://www.instagram.com/ioannahh" target="_blank"> InstaStory</a></b> :)</td></tr> </tbody></table> <div> <br /></div> <div> Nowy sezon treningów z pływakami rozpoczął się epicko. Wyszłam z wody o 7:15 z poczuciem, że władam światem. Tego samego dnia miałam do zrobienia mocny trening na rowerze i najchętniej zrobiłabym go wtedy na zakładkę. Gdy stałam w korku w drodze powrotnej do domu, zaczynało mnie już ścinać. Przed dziesiątą byłam już trupolem. Klasyczna bomba w swoim najpełniejszym wymiarze: leżałam pod kołdrą i zastanawiałam się czy to tylko zmęczenie czy jednak grypa z gorączką. Widmo drugiego treningu oddaliło się gdzieś za horyzont i tylko rower, ustawiony już na trenażerze i łypiący na mnie złowrogo, był na to gotowy. Wytoczyłam się w końcu przed czternastą z pieleszy, bo musiałam wyjść z psami na dwór. Siłą rozpędu przebrałam się, odpaliłam trenażer, odpaliłam wiatrak, wyłączyłam wiatrak, odpaliłam jeszcze raz, walnęłam go pięścią z każdej strony w celu doraźnego naprawienia, stwierdziłam niepowodzenie, z ciężkim westchnieniem odłączyłam go od prądu, zapytałam go na głos, dlaczego musiał się schrzanić akurat teraz, pootwierałam wszystkie okna i balkon, wsiadłam na trenażer. I zrobiłam bardzo, bardzo, bardzo, bardzo dobry trening. Śmiem twierdzić że jeden z najlepszych w życiu. A ponieważ nigdy wcześniej nie było tak wysoko, jeśli chodzi o moc, i tak miło przy takiej intensywności, to uwierzyłam wreszcie, że założenia na poznańską czasówkę są realne. Jako że rzeczona czasówka już za mną, mogę zdradzić, że były. </div> <div> Czasem się zastanawiam, jak często i jak bardzo sabotuję swoje własne możliwości tylko dlatego, że mi się wydaje, że czegoś nie dam rady.</div> <div> <br /></div> <div> No ale miało być o pływaniu. </div> <div> Przez dwa i pół miesiąca wakacji zrobiłam może dwa treningi, które mogę z czystym sumieniem nazwać treningami - to znaczy takie, na których podniosłam tętno powyżej 150 uderzeń na dłużej niż 30 sekund. Powrót do grupy był więc bolesny, ale tylko fizycznie. Bawię się świetnie.</div> <div> <br /></div> <div> I tutaj też będzie dygresja, Jezu Chryste, naprawdę zaczyna być widać że ja te studia filologiczne skończyłam już dawno temu i umiejętność zwięzłego formułowania myśli oddaliła się ode mnie na Księżyc.</div> <div> Ale właśnie, te treningi pływackie bolą mnie wyłącznie fizycznie. Czasem dosyć bardzo, na przykład dzisiaj, dzień po pierwszym dniu podwójnego treningu z pływakami (co daje w sumie 4 godziny zegarowe spędzone na wdychaniu chloru) czuję się przeepicko i aż się boję myśleć co by było, gdybym wczoraj wieczorem nie zaliczyła ratunkowego masażu. Boli mnie szyja, bolą mnie ramiona, łopatki, mięśnie między żebrami i tak dalej. </div> <div> Niekiedy gdy słyszę, jakie zadanie mam popłynąć, jestem prawie przekonana, że w tym wcieleniu to chyba raczej nie ma szans. Często zbliżam się do ściany nawrotowej i gdzieś z tyłu głowy pojawia się we mnie myśl, że nie mam siły, żeby się po raz kolejny od niej odbić i popłynąć dalej. A potem oczywiście odbijam się i lecę. </div> <div> <br /></div> <div> Ufam bardzo swojemu trenerowi. Byłoby trochę głupio, gdyby było inaczej, skoro na najbliższe lata jest to człowiek, któremu oddaję władanie nad swoim kalendarzem treningów, startów, wyjazdów i przerw. Wiem że to co robię, w jakiej kolejności i kiedy, ma sens i przynosi progres.</div> <div> <br /></div> <div> Ciekawa jestem, co sobie pomyślę o sobie i o tym wszystkim za dziesięć albo za dwadzieścia lat. Przecież choćby pięć lat temu w życiu bym nie pomyślała, że będę chodzić spać najpóźniej o 21 i tylko dlatego tak późno, że przez poprzednie pół godziny będę zbierać siły, żeby dopełznąć do łóżka. Może sobie pomyślę, że było warto i opłacało się, a może tylko to, że byłam nieźle porypana. Na tę chwilę wiem, że wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Zaczęło się od uciekania od życia, zrobiło się jego sensem. Niczego nie będę żałować.</div>

Bike Challenge Poznań i powrót na basen, na dużo basenu

W minioną sobotę brałam udział w Bike Challenge Poznań. Pojechałam 16 km jazdy indywidualnej na czas, nacieszyłam się, chwilę pocierpiałam w...