ioannahh: 2016

niedziela, 11 grudnia 2016

Najlepsze Problemy Świata

<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrEhdQSdveChfR4U8fLaFyzEHFBWvhc4PiSEUZmh3NW9S6FcnV96TWptMYDJ4_GsqymWbb5BN80BG_2yXFRobPR6eNtZ6NOlHaxRoYLkXgRhgT3b_-MhAi1VfhEIv56e1GxxETZOBH55g/s1600/IMG_3494.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrEhdQSdveChfR4U8fLaFyzEHFBWvhc4PiSEUZmh3NW9S6FcnV96TWptMYDJ4_GsqymWbb5BN80BG_2yXFRobPR6eNtZ6NOlHaxRoYLkXgRhgT3b_-MhAi1VfhEIv56e1GxxETZOBH55g/s640/IMG_3494.JPG" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">W przypadku braku pomysłu na zdjęcie do wpisu zawsze sprawdzi się zdjęcie ze Smosiem.</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Lubimy robić z siebie bohaterów i lubimy jak wszyscy wiedzą jacy jesteśmy niesamowici. Wyszliśmy na długi trening, a przecież tak mocno padało. I byliśmy tak strasznie niewyspani. I pobiegliśmy z kontuzją. I tyle kilometrów w tym tygodniu zrobiliśmy, że nam chyba nogi w dupę wejdą, ale dajemy radę, ciśniemy i nie wymiękamy, choć jest strasznie ciężko. I motywacja coraz słabsza.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Sport stał się już tak powszechny, że coraz częściej ludzie zaczynają traktować trening jako obowiązek, i to nierzadko przykry. I wzajemnie się wyprzedzać w kategorii “ile przeciwności losu pokonałem, aby trening został odbyty”. Oczywiście, leń jest rzeczą ludzką, podobnie jak niechęć do moknięcia, marznięcia, trenowania w środku nocy albo przed świtem. Ale, Boże, każdemu łącznie ze sobą życzę, żebyśmy mieli zawsze tylko takie problemy. Bo to są cudowne, piękne, najlepsze problemy świata.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><a href="https://www.facebook.com/maciek.lewandowski.370?fref=ts" target="_blank">Maciek </a></b>wkleił ostatnio na fejsbuk cytat z “Technik medytacji” OSHO, zamieniając słowo “medytacja” na “trening”. I wyszło z tego coś pięknego:</div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b>Umysł jest bardzo poważny, a trening jest absolutnie niepoważny. Gdy to mówię, możesz być zdezorientowany, bo ludzie ciągle mówią z wielką powagą o treningu. Trening to nic poważnego, przypomina niepoważną zabawę. Szczerą ale niepoważną. Nie jest czymś takim jak praca, bardziej przypomina zabawę. Zabawa nie jest aktywnością. Nawet gdy jest aktywna, nie jest aktywnością. Zabawa to sama przyjemność. Taka aktywność donikąd nie nie zmierza; nie ma żadnej motywacji. Jest to raczej sama czysta, płynąca energia.</b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Jakby to powiedzieć w żołnierskich słowach: to kawał dobrej, nikomu niepotrzebnej roboty. I chyba dla nikogo zakochanego w sporcie nie zabrzmi to jak deprecjonowanie sportu, bo nie znam nic piękniejszego od niego.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Osobiście ze trzy razy w życiu miałam taki okres, kiedy uświadamiałam sobie, jak bardzo już nie chcę nic, jak bardzo nie mam na nic wpływu, jak bardzo jest mi wszystko jedno i czy nie dałoby się jakoś niepostrzeżenie zdeinstalować się z powierzchni ziemi. Ze trzy razy to mijało, ale wystarczy mi jeden impuls, a zaczynam się śmiertelnie bać. Taka wieczna kotwica na ramieniu, która nie wiadomo kiedy się znowu przycumuje do ziemi i nie pozwoli mi zrobić kroku naprzód. I jak Boga kocham, wtedy możliwość pomartwienia się chociaż przez króką chwilę o to, że mam do zrobienia trening, który będzie bolał jak jasna cholera, albo że jest za zimno, za ciepło, za mokro (...) była cudownym zajęciem dla głowy i wiele bym dała, żeby tylko tym się w pełni poprzejmować. Królestwo za możliwość pomartwienia się jakąś pierdołą.<br />
<br />
Nie wiem, czy przemówi do Ciebie myśl "chwytaj dzień póki możesz" albo "doceń to co masz, bo jutro możesz to stracić". Do mnie akurat nie przemawia; ja akurat boję się nawet ucieszyć, bo myśl o możliwości utraty tego jest zbyt dojmująca. Ale gwarantuję Ci, że jeśli dostaniesz wpierdol od życia, taki którego nawet się nie spodziewasz, to wszystko się zmieni na zawsze. I nie życzę Ci tego, więc lepiej zmień myślenie po dobroci.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Zanim następnym razem poczujesz potrzebę, aby ogłosić wszystkim, jakim jesteś herosem, że tyle kilometrów przebiegłeś na bieżni mechanicznej w śmiertelnej monotonii, pomyśl o tym, jakim jesteś szczęściarzem, że możesz się przez chwilę zwyczajnie ponudzić. Zanim zaczniesz narzekać, że jest ciemno i zimno, pomyśl o tych, którzy nie mają nawet okazji tego zauważyć, bo dzień w dzień, noc w noc, miesiąc w miesiąc czuwają przy swoim ciężko chorym dziecku albo wypruwają sobie żyły, pracując na podłym stanowisku za podłą stawkę, bo to jedyna szansa na wyżywienie ich rodziny. Prawdziwi bohaterowie siedzą cicho. A my w tym czasie wypisujemy na fejsbukach, że na treningu tak strasznie zmokliśmy i że po co nam to. To też jest rzeczą ludzką i nie ma w tym żadnego powodu do wstydu. Ale może warto się czasem zastanowić, czy nasze problemy nie należą przypadkiem do kategorii tych Najlepszych Problemów Świata, których wielu, wielu nam zazdrości...</div>

Najlepsze Problemy Świata

W przypadku braku pomysłu na zdjęcie do wpisu zawsze sprawdzi się zdjęcie ze Smosiem. Lubimy robić z siebie bohaterów i lubimy jak ws...

sobota, 10 grudnia 2016

DROGI PAMIĘTNICZKU czyli tajne zapiski treningowe

<div style="text-align: justify;">
W archiwizacji treningów na pewno nic mi nie umknie, bo wszystko zapisuję w sumie w trzech, a nawet w czterech źródłach. Pierwszy i najrzadziej przeze mnie używany to Polar Flow, gdzie wgrywam na bieżąco zrealizowane sesje. Flow z kolei synchronizuje się automatycznie z Training Peaks, z którego korzystam od niedawna. Kompletnie go nie ogarniam i na szczęście nie muszę, bo nie jest on dla mnie. Trzecim źródłem jest tabelka w Excelu, na każdy miesiąc osobna, w której zapisuję najważniejsze dane dzienne: treningi (struktura, kilometraż) i inne elementy, które są w jakiś sposób dla mnie istotne. Daje mi to przede wszystkim ogólny ogląd miesiąca. Takie tabelki prowadzę już od początku 2015 roku. Ostatnie, najbardziej rozbudowane zasoby mam w... zeszytach. Tak, w analogowych zeszytach, w których się pisze długopisem :) Szok i niedowierzanie.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: start;">Prowadzenie osobistego dzienniczka treningowego - właściwie to ze względu na szczegółowość wpisów mogę go nazwać pamiętniczkiem - ma gigantyczne zalety. Z zapisków sprzed roku dowiaduję się jak bardzo potrafiłam przytyrać i jak mocno potrafiłam przybombić. I dopiero z perspektywy czasu jestem w stanie dostrzec związki przyczynowo-skutkowe. Na bieżąco nie jestem w stanie tak obiektywnie spojrzeć na takie kwestie - zawsze mi się wydaje, że mogłabym więcej, szybciej i mocniej. Byłoby trochę łatwiej, gdybym była człowiekiem, który produkuje choć trochę kwasu mlekowego... :-) </span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxEawdLhPIHqZ1aXTdz39eMXHNZAS_zevqUEQ4jH65-0-xs8ONBfVCHPEDfxHyFIx2wzM3VeCd63IBXzILhwPkaMRMksjtac8ivl06IJkuE39HaklVu0anEBuTFYibf4iofySHxeXSGQc/s1600/zeby-1-13.jpg" imageanchor="1" style="font-size: medium; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxEawdLhPIHqZ1aXTdz39eMXHNZAS_zevqUEQ4jH65-0-xs8ONBfVCHPEDfxHyFIx2wzM3VeCd63IBXzILhwPkaMRMksjtac8ivl06IJkuE39HaklVu0anEBuTFYibf4iofySHxeXSGQc/s640/zeby-1-13.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Typowy Triathlonista.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: start;"></span><br /><span style="text-align: start;"></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZT6Ew7U9dBOc_jXrNk9A7FN7eunIIiLW6kAr0a1zyeIkUB6TAoKDgVxSTfeMZ0WFHIdfrWsl8UUsa52BhpwU4h9khx3xk9vlnhHw7wISqUvIZMgYN6hVhXhhtJziThaGn0TZyRffadyU/s1600/zeby-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZT6Ew7U9dBOc_jXrNk9A7FN7eunIIiLW6kAr0a1zyeIkUB6TAoKDgVxSTfeMZ0WFHIdfrWsl8UUsa52BhpwU4h9khx3xk9vlnhHw7wISqUvIZMgYN6hVhXhhtJziThaGn0TZyRffadyU/s640/zeby-1.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ledwo zdołałam zrobić zdjęcie tego fragmentu, tak się śmiałam :D "W sobotę dopadł mnie spory zmęcz, serce tak mi waliło że aż mi szczękały zęby" made my day!<br /><br /><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXbbTq8e9VXI3KLq5cFg21k0tFvT6RfDRF94ididg_-cl7dsYfJw9GgGntD5Yh0_5B34sR0iRwt70i8N4392UpVtgX2nz-i0LagwjmaK7Ec_4RJgeDFZ3AYpWNWKa_OZ91bEhqaEBLanU/s1600/zeby-1-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="406" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXbbTq8e9VXI3KLq5cFg21k0tFvT6RfDRF94ididg_-cl7dsYfJw9GgGntD5Yh0_5B34sR0iRwt70i8N4392UpVtgX2nz-i0LagwjmaK7Ec_4RJgeDFZ3AYpWNWKa_OZ91bEhqaEBLanU/s640/zeby-1-3.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Czasem zapiski są idiotyczne, czasem całkiem mądre, bo jakoś udaje mi się brać pod uwagę to, co sobie tam zanotuję.</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTLNeXcXsG1qQPSxtaIfxpL_tYKjFNAWLruFyuM5f63UnaRfZZYrsT_cORiSUPUATCkTtwR_yI5aHn_EqLpwlrS9hpEAWapew5zxZ7Badz2CUQcMSPrLECTSr2F6V5hzDxle_ByvbYDug/s1600/zeby-1-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTLNeXcXsG1qQPSxtaIfxpL_tYKjFNAWLruFyuM5f63UnaRfZZYrsT_cORiSUPUATCkTtwR_yI5aHn_EqLpwlrS9hpEAWapew5zxZ7Badz2CUQcMSPrLECTSr2F6V5hzDxle_ByvbYDug/s640/zeby-1-4.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Podjara roku, w tym momencie miało się wszystko zmienić, i tak rzeczywiście było. Gdyby nie to, pewnie długo bym się jeszcze wahała, czy przeprowadzać się z Warszawy. </td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAuFb5tRNzXbD45VgTYbehlvUaAJkpxyeK9Qs5FZiNv3OdP1pX6MjXrTJS_HkoCj9wbPUN1AfikUiK-ixjRqgYi1VkxGTa_KWWy0fD49NCzLR1-7D5zfNQ_zLmbwxYtv_NywbG4f1CpVI/s1600/zeby-1-6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="520" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAuFb5tRNzXbD45VgTYbehlvUaAJkpxyeK9Qs5FZiNv3OdP1pX6MjXrTJS_HkoCj9wbPUN1AfikUiK-ixjRqgYi1VkxGTa_KWWy0fD49NCzLR1-7D5zfNQ_zLmbwxYtv_NywbG4f1CpVI/s640/zeby-1-6.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mniej więcej od grudnia 2015 trwa niekończąca się passa pod tytułem: "Jednak kocham pływać"<br /><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwHcqWZ6GxdHGFc8SpzM81bs0Js7aw2vLlBC8R1MBQktq5U5dfSSht7oMC2huhSZ3hpaAwbHdh28OvWOtobspCmxtjl4eQpDSXW9lG3Jrv1GYvbo0aET2qBJuzk0myOS74mEUhORqwDok/s1600/zeby-1-8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwHcqWZ6GxdHGFc8SpzM81bs0Js7aw2vLlBC8R1MBQktq5U5dfSSht7oMC2huhSZ3hpaAwbHdh28OvWOtobspCmxtjl4eQpDSXW9lG3Jrv1GYvbo0aET2qBJuzk0myOS74mEUhORqwDok/s640/zeby-1-8.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Tak było na początku roku, a teraz jest znowu szybciej i szybciej... Lajkuję to!<br /></td></tr>
</tbody></table>
</td></tr>
</tbody></table>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Pod koniec września 2015 zaczęłam prawie codziennie wpisywać swoje treningi właśnie do swojego osobistego zeszyciku. Po całosezonowej prawie-przerwie od porządnych treningów pływackich, wróciłam do roboty z WMT i od razu postanowiłam pisać ile się da, żeby nie mieć potem dylematów, czy w danym czasie pływałam mniej czy więcej, szybciej czy wolniej. No i, co nie mniej ważne, jak na to reagowałam i jak to wszystko się składało z pozostałymi treningami. W ciągu roku i trzech miesięcy zapisałam już dwa zeszyty, niedawno zaczęłam trzeci.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMnEBN1f2K2go-EpbfFc0l__VWgxMpXIrWbea5Z3Kragl6JyQEp-RkE0BoYZaoCtVePF-YQuRWXoRaMwxtovUz9Mn3dG_4jPx0tZ51Whv1QHgTgRaX_w4kkFvIECDB8l67XvHqAazDcw0/s1600/zeby-1-10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="386" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMnEBN1f2K2go-EpbfFc0l__VWgxMpXIrWbea5Z3Kragl6JyQEp-RkE0BoYZaoCtVePF-YQuRWXoRaMwxtovUz9Mn3dG_4jPx0tZ51Whv1QHgTgRaX_w4kkFvIECDB8l67XvHqAazDcw0/s640/zeby-1-10.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Archiwum X. Lepiej żeby nikt tego nigdy nie znalazł :-)</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br />Zapiski tworzę zazwyczaj krótko po powrocie z treningu, więc powodzenia z rozczytywaniem ich. Jestem pewna, że po latach będzie to dla mnie arcycenne źródło informacji i wspomnień. Bardzo mnie ciekawi, gdzie będę za dwa, trzy lata i z jakimi emocjami będzie wiązać się dla mnie wracanie do tych zapisków. </div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ostatnio na przykład wróciłam do swojej "pamiętniczkowej" relacji z debiutu w zawodach pływackich i uśmiechnęłam się do siebie w duchu, że perspektywa tak szybko się zmienia:</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdIbtu-9QnFD0hUf6mSv2hlJyasK9f-7jrEJdIpxgJosjar46db7npfqNw-oDLeYPW1ugXj53NCdbGhAiNoomzffPPc8RuJjMF3SWDKfwgLbY09EjnFL9rwqg6leVyeChPDJ_FBbhsUNY/s1600/IMG_8123.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdIbtu-9QnFD0hUf6mSv2hlJyasK9f-7jrEJdIpxgJosjar46db7npfqNw-oDLeYPW1ugXj53NCdbGhAiNoomzffPPc8RuJjMF3SWDKfwgLbY09EjnFL9rwqg6leVyeChPDJ_FBbhsUNY/s640/IMG_8123.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Rozkmina o tym, że jakbym popłynęła 35.xx na 50m kraulem to byłabym królową świata.</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKQT27Rk7d6qpkL1pg-VMYu937B2MReLIiRQJQqQ8Fxge5vNysB0yrYXbJc2rmxv9XbosN8qD1gF-5nlFVLAmMBX0AOZcTmqFCpZtTbs-zzxYv_1XrumsO-ilXbY6cVIFIYq6zFFF6zMM/s1600/zeby-1-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="348" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKQT27Rk7d6qpkL1pg-VMYu937B2MReLIiRQJQqQ8Fxge5vNysB0yrYXbJc2rmxv9XbosN8qD1gF-5nlFVLAmMBX0AOZcTmqFCpZtTbs-zzxYv_1XrumsO-ilXbY6cVIFIYq6zFFF6zMM/s640/zeby-1-2.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">W tym roku nie zabiła mnie satysfakcja po 34.xx ;-)<br /><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-XJKDpYyjiOpo7qC2zHu2LdTScvLxdHQZ1qgewDXkergBmXxm-GAv6sz5DKSGByYjU_IKnxsUlzzTM4VZr6CHQj9heDYTE6cB9QMeOqe1S4whFZ-cL4mUd3cLV0qyC1vW0dcyeQIz6fY/s1600/zeby-1-5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="418" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-XJKDpYyjiOpo7qC2zHu2LdTScvLxdHQZ1qgewDXkergBmXxm-GAv6sz5DKSGByYjU_IKnxsUlzzTM4VZr6CHQj9heDYTE6cB9QMeOqe1S4whFZ-cL4mUd3cLV0qyC1vW0dcyeQIz6fY/s640/zeby-1-5.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Podobna sytuacja z 400dow - w zeszłym roku 5:55 odebrałam jako szczyt marzeń, w tym roku miałam niedosyt po 5:33..</td></tr>
</tbody></table>
</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Moje pływackie zapiski często wyglądają właśnie tak.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY3ne4o3kS02r7jGvQxALdkjLFtjPF8AlBzMWquqwepl9YAlyMeb6Ogi1TJHQ62N5FMVAjE68MRlBCGVSNKC3muvWqE-enRFnl9iZz49-dBGf89j6ijJBM8AO_VgF6S_yXwRN5ff8yc7A/s1600/zeby-1-9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="504" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY3ne4o3kS02r7jGvQxALdkjLFtjPF8AlBzMWquqwepl9YAlyMeb6Ogi1TJHQ62N5FMVAjE68MRlBCGVSNKC3muvWqE-enRFnl9iZz49-dBGf89j6ijJBM8AO_VgF6S_yXwRN5ff8yc7A/s640/zeby-1-9.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Albo tak:</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv7efP_9MVtoGhdB3dc5aeV5i0eU6w0USrgaykLZpTR627cThAjzmZGSrds4dwOKp8AQVMN-xMK6_D6xqWG9s6yPGxsl8WIsFsKkOgI1RTXrJo27lSGTj5yRwaPQIVyJT3dmhm-eZ2J8s/s1600/zeby-1-14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="244" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv7efP_9MVtoGhdB3dc5aeV5i0eU6w0USrgaykLZpTR627cThAjzmZGSrds4dwOKp8AQVMN-xMK6_D6xqWG9s6yPGxsl8WIsFsKkOgI1RTXrJo27lSGTj5yRwaPQIVyJT3dmhm-eZ2J8s/s640/zeby-1-14.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Choć czasem wyglądają też tak:</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm1HZ7c8fez_-Ff8lwI9mjWH9y76SmqQ0opP7PAwi5eha2g5f3VaPQmIiOkgcT87F1GVPfVbHv0QCdXFSLdu1H7uwRVxzr9Wue5ZDfky5aof2-oo0AjHx1YIqrg7e1LVXTnTERjFZ9PTc/s1600/zeby-1-11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" height="530" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm1HZ7c8fez_-Ff8lwI9mjWH9y76SmqQ0opP7PAwi5eha2g5f3VaPQmIiOkgcT87F1GVPfVbHv0QCdXFSLdu1H7uwRVxzr9Wue5ZDfky5aof2-oo0AjHx1YIqrg7e1LVXTnTERjFZ9PTc/s640/zeby-1-11.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Przerwa 2 sekundy zawsze na propsie.</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Zapiski z biegania trochę rzadziej tryskają endorfinami - tym cenniejsze są dla mnie notatki w tym tonie:</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkiHx6oze1InIGCFfMz7QD1thFVcbfU1W8OBeGfoM6kLOh39vAmCbFtbLCX0Azgw8Bm1oewaVzVjCAz5itn9GRkhWmS-dLeBz9VoI3cyUYG1jUO8mAxVCqC1YPIKNPgvvYfOUkvwVe3E0/s1600/zeby-1-12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkiHx6oze1InIGCFfMz7QD1thFVcbfU1W8OBeGfoM6kLOh39vAmCbFtbLCX0Azgw8Bm1oewaVzVjCAz5itn9GRkhWmS-dLeBz9VoI3cyUYG1jUO8mAxVCqC1YPIKNPgvvYfOUkvwVe3E0/s640/zeby-1-12.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Oraz pozytywne afirmacje:</div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLGcc4QWKJou8KPIMX-fzDdWTpPM0BAZvhI2kNnEPaGEuo0E6a2F3uCpdfL6p6izCAE5mivjeNEVoCix7hPSwsuZ10FVhgu-tgRf7qsHQRJbvMU5aiKSKKtWomR-YCvQx1p64C0jjBfT4/s1600/zeby-1-15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="524" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLGcc4QWKJou8KPIMX-fzDdWTpPM0BAZvhI2kNnEPaGEuo0E6a2F3uCpdfL6p6izCAE5mivjeNEVoCix7hPSwsuZ10FVhgu-tgRf7qsHQRJbvMU5aiKSKKtWomR-YCvQx1p64C0jjBfT4/s640/zeby-1-15.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Tak, pozytywne afirmacje są zdecydowanie cenne. Polecam tę formę archiwizacji treningów - można się nieźle uśmiać i wyciągnąć sporo wniosków na przyszłość. </div>

DROGI PAMIĘTNICZKU czyli tajne zapiski treningowe

W archiwizacji treningów na pewno nic mi nie umknie, bo wszystko zapisuję w sumie w trzech, a nawet w czterech źródłach. Pierwszy i najrzad...

wtorek, 6 grudnia 2016

XXI Otwarte Mistrzostwa Warszawy w pływaniu Masters - relacja z zawodów

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi338xwhL-R6RR3iQYpjlz3UreMFZ6ZW55HYuiYvusNn9J31LG_5RSGjEwA7ttgmrB3AiQJRrwwOH9scaAVkmwVcurYasxTI-M-223iZSBnnP0RWx5yPSphlPPxOn6ovn8lNcCzFVwwvVA/s1600/_DSC1333.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi338xwhL-R6RR3iQYpjlz3UreMFZ6ZW55HYuiYvusNn9J31LG_5RSGjEwA7ttgmrB3AiQJRrwwOH9scaAVkmwVcurYasxTI-M-223iZSBnnP0RWx5yPSphlPPxOn6ovn8lNcCzFVwwvVA/s640/_DSC1333.JPG" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pierwsze podium w pływaniu basenowym, a nawet nie zdążyłam się uczesać, bo byłam w trakcie akcji ratunkowej czepka :P Fot. Dorota Sędek / Warsaw Masters Team</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Relacje z zawodów są zdecydowanie najlepsze na świeżo i jak zwykle tak właśnie próbowałam zrobić, ale wcześniej się po prostu nie dało. Im więcej myślę o minionym weekendzie, tym więcej przemyśleń przychodzi mi do głowy, a że przypuszczam, iż mój mózg w ciągu godziny skończy funkcjonowanie na dziś, muszę uwijać się z tematem dość zwięźle.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
To był weekend pełen SUPERdobrych emocji, zarówno pod względem zawodów, jak i wszystkiego wokoło tego wyjazdu. Pierwszy raz zostawiliśmy wszystkie psy w hotelu (czyli wszystkie trzy, bo Smok jest ludziem, więc pojechał do Warszawy z ludźmi) i był to dla nas bardzo ważny sprawdzian przed przyszłorocznymi wyjazdami na zawody. Zwierzęta wróciły całe szczęśliwe, a my spokojni i optymistycznie patrzący w przyszłość ;-) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_hkphPLfj6Ul9MxytHuDAlFjdmwRUCzfGQ2w19XDAN4JHqae-8kPMPG04LfOsPkWwbNbpcpHP0DYXq7JddU7-K1Wi5g3Yyx1dGQAPPuW0MK2RL7GxLylBxMQW8x_Y_JxynR4iAMNU8Wc/s1600/15326463_208981119553176_8051176726864522133_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="368" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_hkphPLfj6Ul9MxytHuDAlFjdmwRUCzfGQ2w19XDAN4JHqae-8kPMPG04LfOsPkWwbNbpcpHP0DYXq7JddU7-K1Wi5g3Yyx1dGQAPPuW0MK2RL7GxLylBxMQW8x_Y_JxynR4iAMNU8Wc/s640/15326463_208981119553176_8051176726864522133_n.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pieski na koloniach u <a href="https://www.facebook.com/PsyjacieleGdynia/" target="_blank">Psyjaciół</a> :) Fot. Ania Dyrdowska</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Impreza na Warszawiance była <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/12/o-wyzszosci-zawodow-pywackich-nad.html" target="_blank">pod każdym względem idealna</a></b>. Rok temu debiutowałam na zawodach pływackich właśnie na tej imprezie - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/12/debiut-pywacki-xx-otwarte-mistrzostwa.html" target="_blank">tutaj relacja</a></b>. Wtedy to były dla mnie zawody pod domem, na obiekcie na którym bywałam prawie codziennie, z klubem z którym trenowałam. Tym razem sprawa była trochę bardziej skomplikowana logistycznie, ale nie wiem, czy istnieją zawody, na których czuję się fajniej niż tam. Perfekcyjna organizacja, świetna atmosfera, idealna pływalnia... Nawet jakbym strasznie chciała znaleźć cokolwiek na "nie", to po prostu nie ma się do czego przyczepić. Bardzo się cieszę że tam pojechaliśmy i że udało się spotkać z tyloma fajnymi ludźmi, z którymi tak dawno się nie widziałam! Za rok na pewno wrócę znowu.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Chyba pierwszy raz czułam się tak dobrze przygotowana do zawodów (niezależnie od dyscypliny). Choć oczywiście zawody pływackie w grudniu nie są moim startem o wysokim priorytecie, bo dyscyplina trochę nie ta i okres w roku jeszcze bardziej nie ten, ale zależało mi, żeby porównać swoje wyniki sprzed roku do obecnych. Jechałam do Warszawy z absolutną pewnością, że nie mam żadnej, ale to żadnej wymówki. Byłam wyspana, wypoczęta, zdrowa - po dwóch i pół tygodnia nie biegania z powodu kontuzji kolana pan fizjoterapeuta rozpracował temat w godzinę! Wreszcie mogłam robić nawroty bez okropnego bólu. Do tego trenowałam sumiennie, o ile nie miałam akurat grypy żołądkowej albo mój samochód nie postanowił stanąć na środku obwodnicy no i cześć. Faktem jest, że przedostatni tydzień przed zawodami był dla mnie pływacko tak ciężki, że byłam już trochę zaniepokojona - pływałam w jakichś idiotycznych czasach i wypluwałam przy tym płuca. Jednak zgodnie z zapowiedzią Trenera w tygodniu zawodów odpoczęłam i wszystko się zmieniło. Od poniedziałku do piątku chodziłam do basenu codziennie na 3 km i wychodziłam z bólem serca, patrząc jak cała grupa masakruje się w wodzie bez litości, ale zniosłam to dzielnie ;-)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Jeśli chodzi o moje pływanie na zawodach, to znowu wskoczyłam w sobotę na rozgrzewkę i od pierwszych metrów czułam, że jest tak, jak powinno być. Nigdy specjalnie nie lubiłam się z wodą na Warszawiance, ale zarówno rok temu, jak i teraz, na zawodach zdecydowanie mi sprzyjała. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Jestem jeszcze w tym śmiesznym okresie, kiedy jestem w stanie poprawiać życiówki o kilkanaście sekund w krótkim czasie. Z jednej strony to fajnie, bo progres widać jak na dłoni, a z drugiej strony denerwuje świadomość, że tyle rzeczy jest do poprawki - i że kiedyś wreszcie trzeba to zrobić! Kiepskie skoki, słabe nawroty (och, jak ja lubię długi basen!) - to doskwierało mi w każdej konkurencji. No i dodatkowo w każdej z czterech coś innego. Zabawne jest jednak to, że znowu powpisywałam sobie czasy zgłoszeń na zasadzie "wpiszę ile bym chciała popłynąć" i znowu się to sprawdziło. Jeśli rzucę triathlon w cholerę, na co się nie zapowiada, to zawsze mam alternatywę w postaci zostania bukmacherem i obstawiania wyników. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
W pierwszym biegu na 100m dowolnym popłynęłam 1:14,27 - w zeszłym roku 1:17,85. Szału nie ma, ale cóż zrobić, gdy się w tak krótkich konkurencjach załapuje tryb człowieka-chaosu i macha się bezładnie wszystkimi kończynami naraz, a do tego - co jeszcze istotniejsze - jest się z natury człowiekiem o eksplozywności ameby. Z konkurencji 200m zmiennym byłam zdecydowanie bardziej zadowolona. Wynik 3:01,44 jest o około 15 sekund lepszy niż zeszłoroczny. "Około", bo wiem, że dopłynęłam wtedy do ściany po 3 minutach i 16 sekundach, ale ze względu na fikoła, jakiego sobie radośnie walnęłam między grzbietem a żabą, dostałam niestety dyskwalifikację. W tym roku poszło bez większych errorów, choć o wiele lepiej wyglądałby ten wynik z dwójką z przodu, a było to zdecydowanie do zrobienia. Bardzo do poprawki delfin, który spowolnił mnie okropnie.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/dvHKQTjId8E/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dvHKQTjId8E?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
W niedzielę pierwszą konkurencją było 50m dowolnym, czyli coś, co pływam raczej dla żartu z powodów wymienionych powyżej ;-) Wynik 34,55, rok temu było 35,73. Półtorej godziny później ostatnia, najważniejsza dla mnie konkurencja - 400m dowolnym:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/fr0SW2RBCEQ/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/fr0SW2RBCEQ?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Wynik 5:33,46. Chciałoby się trochę szybciej, ale nie wypada mi rozpaczać, bo w zeszłym roku popłynęłam 5:55,94 i byłam tym faktem zachwycona ;-) Jak widać na filmie, na ostatniej prostej zgubiłam czepek. Ktoś na Facebooku zasugerował, że czepek nie wytrzymał prędkości, ja natomiast sądzę, że schował się ze wstydu - zazwyczaj czepki w barwach klubu KS Delfin Gdynia pływają rozgrzewkę w tempie mojego wyścigu, więc niesubordynację czepka odbieram raczej jako wrzutę ;-) Tak czy inaczej nie dałam mu za wygraną i doczekałam do końca zawodów w tym superciasnym stroju startowym, żeby wypatrzeć go z trybun i skoczyć mu wreszcie na ratunek. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ogólna myśl po zawodach jest taka, że absurdalnie uwielbiam to co robię. Właściwie w każdej konkurencji płynęło mi się wyjątkowo dobrze. COŚ się zmieniło i nawet trudno jest mi ubrać w słowa, na czym to dokładnie polega, ale jest to wyjątkowo dobra zmiana. Mam z pływaniem kompletnie inną relację niż z bieganiem (triathlon na szczęście jest bliższy tej pierwszej). Akceptuję stres, który pojawia się przed wyjściem na start, cieszę się z niego i potrafię nim zarządzać. Bawię się fizycznym bólem podczas startu i nie przekładam go na cierpienie psychiczne. Przede mną jeszcze nienormalnie dużo pracy - choćby takiej, że wciąż nie mam pojęcia, jakim tempem płynę w danym momencie - ale jestem nią podekscytowana, a nie przytłoczona. Cztery lata temu dopiero głośno się zastanawiałam, czy by nie zapisać się na jakąś naukę pływania, skoro myślę o starcie w triathlonie, a teraz nie wyobrażam sobie, żeby chlor nie palił mnie ciągle po oczach i zatokach.</div>

XXI Otwarte Mistrzostwa Warszawy w pływaniu Masters - relacja z zawodów

Pierwsze podium w pływaniu basenowym, a nawet nie zdążyłam się uczesać, bo byłam w trakcie akcji ratunkowej czepka :P Fot. Dorota Sędek / ...

sobota, 26 listopada 2016

Dlaczego pływanie jest takie super

No cóż, tak, to będzie kolejny pean na pływanie.<br />
Pisałam już o tym, dlaczego <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/12/o-wyzszosci-zawodow-pywackich-nad.html" target="_blank">zawody pływackie są fajniejsze niż każde inne</a></b>. I o tym, dlaczego uważam, że <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/10/h2ocl-permeated-o-pywakach-sow-pare.html" target="_blank">pływacy są herosami</a></b>. Oraz, z przymrużeniem oka, dlaczego pływanie, ekhm, <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/plywanie-rujnuje-zycie-felieton/" target="_blank">rujnuje życie.</a></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTZ1Ycu9n58e5gT_UeuJr3zhLX_MVj-rlZGglN42H8rexBVU42q4WWr0RI2S6Ngn2AorMuyGae9Aj32T7eKraVz5L0Az6HuqWfIoHWUr7j0mosHnzJYI6QDdWBoc2TSt5Y3pW-_0flR4w/s1600/plywanko.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTZ1Ycu9n58e5gT_UeuJr3zhLX_MVj-rlZGglN42H8rexBVU42q4WWr0RI2S6Ngn2AorMuyGae9Aj32T7eKraVz5L0Az6HuqWfIoHWUr7j0mosHnzJYI6QDdWBoc2TSt5Y3pW-_0flR4w/s640/plywanko.png" width="638" /></a></div>
<br />
<br />
I naprawdę nie piszę tego tylko dlatego, żeby się pocieszyć. Już prawie dwa tygodnie temu ćwiczeniach biegowych rozwaliłam sobie kolano i nie mogę biegać ani nawet jeździć na rowerze. Rekordowo długo nie miałam żadnej kontuzji, no ale cóż...<br />
<br />
Ostatnio mocno zastanawiałam się nad tym jak to się dzieje, że pływanie jest takie popularne. Na zeszłotygodniowym Grand Prix Polski w Poznaniu wystartowało 791 zawodników. To rekordowa liczba uczestników zawodów pływackich, a pamiętajmy, że to tylko licencjonowani pływacy-wyczynowcy - i tylko jedna impreza. A imprez każdego weekendu odbywa się w Polsce kilka, czasem kilkanaście.<br />
<br />
Pływanie to jest przecież orka. Od gimnazjum trzeba trenować dwa razy dziennie, rano zrywać się o godzinie, o której istnieniu wielu w ogóle nie wie. Całymi dniami się potem przysypia, chodzi się spać po dobranocce, do tego wszystkiego ten żrący wszystko chlor. Wciąż mokre włosy, woda w uszach i zatokach. Nie wspomnę już o specyfice treningu pływackiego - żmudnym, monotonnym i męczącym fizycznie - ta czarna linia i tak dalej.<br />
<br />
Co w tym takiego fajnego?<br />
O, długo by wymieniać.<br />
<br />
Przede wszystkim - <b>pływanie jest niesamowicie bezpieczną i prozdrowotną dyscypliną.</b> Wcale się nie dziwię, że rodzice tak chętnie posyłają dzieci na basen. Ryzyko kontuzji jest tu wyjątkowo niewielkie, ryzyko wypadku na treningu praktycznie nie istnieje. Biegnąc można skręcić sobie nogę, a przy odrobinie większego pecha zostać potrąconym przez samochód, napadniętym albo ugryzionym przez psa. Na rowerze - wiadomo - ryzyko kolizji z autem jest niestety dość duże. A w basenie... no nie ma opcji. To znaczy jakaś tam jest, ale raczej ekstremalnie rzadka - można złamać sobie palec u ręki albo nogi przy zderzeniu z innym pływakiem albo poślizgnąć się na posadzce i feralnie upaść. No ale już bez przesady, bo równie ryzykowne jest przechodzenie przez przejście dla pieszych i chodzenie po centrum handlowym. W basenie <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=zTHBSynRjJA" target="_blank">tylko ja i moja przestrzeń</a></b>, można wejść na jakiś chory poziom wysiłku bez obawy, że w malignie wpadnie się do rowu.<br />
<br />
Po drugie - <b>to idealny sport na nasz nieogarnięty klimat.</b> Jak pływam, to nie przeszkadza mi, że na zewnątrz jest ciemno. W każdej innej chwili życia - owszem (chyba że śpię). Uwielbiam spędzać czas na cieplutkiej pływalni, kiedy na dworze jest zimno jak w lodówce. No a latem można skorzystać w pełni z uroków otwartych akwenów...<br />
<br />
Po trzecie - sportowe nerdy, takie jak ja, uwielbiają <b>przewidywalność</b> albo - umówmy się - niezmienność warunków basenowych. Niezależnie od tego gdzie jesteśmy, basen zawsze ma 25 metrów (albo 50). OK, czasem woda jest trochę wolniejsza lub szybsza, ściany bardziej lub mniej śliskie, ale zasadniczo pływa się tak samo. Czasy osiągane na treningach zależą wyłącznie od obecnej dyspozycji zawodnika - nie od pogody, kierunku wiatru, podłoża czy nachylenia terenu. Nie ma na co zwalić niepowodzeń :)<br />
<br />
Po czwarte - pływanie jest <b>szalenie satysfakcjonujące.</b> Tutaj akurat faworyzuję je spośród pozostałych dyscyplin, bo bieganie i rower dają dokładnie to samo, ale to mój blog więc mogę, lol. Ale na przykład wczoraj rano pływałam trening, który przez 4.5 kilometra miał 300m luźnego pływania, a reszta była dla mnie jednym wielkim zadaniem głównym. Całe przedpołudnie starałam się jako-tako wrócić do żywych, żeby o 16:45 znowu wskoczyć do wody. A tam standardowa śpiewka: nieważne jak bardzo jestem zmęczona po porannym pływaniu, popołudniowe jest mlekiem i miodem płynące. I to właśnie dlatego, że pływałam tego dnia wcześniej i czuję się jak szmatka po wykręceniu z wody. Kiedy trenowałam w Warszawie, poranne treningi miałam na Warszawiance, a wieczorne na Inflanckiej i jeden z dwóch dni na Inflanckiej nachodził się z Warszawianką. I zawsze, ale to zawsze wieczorem pływałam nieco szybciej i byłam przekonana, że to kwestia innego basenu. Dopiero teraz sobie uświadomiłam, że to nie "inna woda", tylko fizyczne rozmemłanie po porannym wpierdzielu. Tutaj trenuję zawsze na tym samym basenie i czasami w celach luźno porównawczych spoglądam sobie na Polara po pierwszych 400m rozgrzewki. I niemal zawsze po południu pływam ten odcinek o około 25 sekund szybciej niż rano. A co najfajniejsze, tę pierwszą połowę rozgrzewki pływam szybciej (i to znacznie) niż 2 lata temu płynęłam sprawdzian na tym dystansie. Pływanie jest tak szalenie wdzięcznym sportem! Jak się je po prostu pokocha i ślubuje mu się wierność i systematyczność, bez zbędnych rozkminek i oczekiwań, to zaczyna oddawać tak, że można przestać nadążać za rozwojem wydarzeń.<br />
<br />
Wczoraj wieczorem na przykład zdałam sobie sprawę, że w ciągu jednego dnia przepłynęłam w sumie pięćdziesiątek setek ze startem w danym limicie czasu - takim, w którym półtora roku temu nie dałam rady zrobić choćby pięciu. I choć obydwa treningi należały do takich, w trakcie których przynajmniej raz pojawia się myśl "Boże, kiedy będzie rozpływanie" albo "Serio? Dlaczego nie zostałam w domu?", to pomimo wszystko daje to cały czas wielką radochę.<br />
<br />
Nawet jak dublują mnie dziewczynki z szóstej klasy podstawówki, bo to właśnie zdarzyło mi się w bieżącym tygodniu. Bo - po piąte - <b>pływanie jest gigantyczną lekcją pokory.</b> Na wszelki wypadek nie pytałam ich, ile lat trenują, bo bałam się odpowiedzi, ale wiem już, że na 100m mają życiówkę o jakieś 5 sekund lepszą niż ja. Jakby co, to gimnazjum ma o jakieś 15. Dołączyłam do pływaków z pełną świadomością, że choćbym stanęła na głowie i zaklaskała uszami, to nigdy w życiu ich nie dogonię. Tylko że mnie to w ogóle nie przeszkadza, bo - jak to zwykle w życiu bywa - zawsze znajdzie się ktoś lepszy od nas. Nawet mistrz świata nie może nigdy spocząć na laurach - musi liczyć się z tym, że ktoś depcze mu po piętach, że triumf trwa tylko jedną chwilkę. Ta praca nigdy się nie kończy.

Dlaczego pływanie jest takie super

No cóż, tak, to będzie kolejny pean na pływanie. Pisałam już o tym, dlaczego zawody pływackie są fajniejsze niż każde inne . I o tym, dlacz...

piątek, 25 listopada 2016

Rzemieślnik artysta

Pytacie mnie, dlaczego tak długo nie piszę na blogu. Odpowiedź jest prozaicznie prosta i wcale nie taka standardowa, bo nie jest to zwykłe "nie mam czasu".<br />
<br />
Mam wrażenie, że ostatnio <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=kaU3R14_DLU" target="_blank">siłę muskuł przeciwstawiam sile mózgu</a></b>. Tudzież <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=I7-a3bZ7uus" target="_blank">jestem fizolem</a></b>. Nieważne jak to nazwę, chodzi o to, że w moim przypadku poranne pływanie powoduje jakieś totalne rozkmiękczenie struktur odpowiadających za konstruktywne myślenie.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_Q4o882n1760ihslTkpkj7aZtFS3INCfbKYk9Ao-xeYk6CktLfnPvtgb3wfLwqpfAOzVkh8lBj8YqFr_eH1SICY6N4UZzZ3LKWyuudFU1VIqNkRDm-ze4biRH6Vyuj-9e7Gat_EuuqFc/s1600/przelaj.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="532" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_Q4o882n1760ihslTkpkj7aZtFS3INCfbKYk9Ao-xeYk6CktLfnPvtgb3wfLwqpfAOzVkh8lBj8YqFr_eH1SICY6N4UZzZ3LKWyuudFU1VIqNkRDm-ze4biRH6Vyuj-9e7Gat_EuuqFc/s640/przelaj.png" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Niekiedy uczę się też techniki jazdy rowerem przełajowym, a jak to wygląda, widać na załączonym obrazku.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Najśmieszniejsze jest to, że kiedy tylko wychodzę z basenu, to choćbym nie wiem jak była fizycznie przemielona, mój umysł pracuje na najwyższych obrotach. Mogę recytować z pamięci pełne teksty piosenek, które słyszałam w radiu w ciągu ostatnich trzech dni, myśleć w obcych językach i planować, co ja dzisiaj niesamowicie konstruktywnego uczynię. Kłopot polega na tym, że kiedy już wrócę do domu, zrobię co mam zrobić i pójdę gdzie mam pójść, to następuje upadek. To nawet nie to, że kiepsko się czuję, bo na spacer z psami nad morzem albo inne wspaniałe eskapady jestem zwarta i gotowa. Ale jak tylko usiądę do kompa, żeby spróbować zrobić coś, co wymaga ode mnie skupienia, natychmiast zasypiam.<br />
<br />
To jest, nie ukrywam, pewien problem. Od pewnego czasu staram się kumulować obowiązki służbowe i zajmować się nimi przy dłuższych posiedzeniach, kiedy rano nie pływam (czyt. w weekendy). To absurd, że po mocnym treningu biegowym czy jakimkolwiek innym fizycznym zmasakrowaniu mózg działa skutecznie i kreatywnie jak po speedzie, a po powrocie z basenu... No, raczej nie. Czyli <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/plywanie-rujnuje-zycie-felieton/" target="_blank">niewiele się zmieniło od tamtego roku. </a></b><br />
<br />
Niestety wciąż jestem bardziej artystą niż rzemieślnikiem. Pan profesor Świdziński na ostatnim roku studiów wpajał nam, bardzo słusznie, że musimy umieć kreatywnie i efektywnie robić swoją robotę niezależnie od warunków, nie czekając na wenę. Przekonałam się, że to potrafię - był to jedyny przedmiot, z którego dostałam piątkę z wykrzyknikiem, a który jednocześnie był dla mnie świetną zabawą - ale cóż, na co dzień wolę pływać :-)<br />
<br />
Drugi powód jest trochę bardziej skomplikowany. Chyba wyrosłam już z potrzeby wygłaszania publicznie swoich rebelianckich racji (albo po prostu jestem zbyt zmęczona, żeby kłócić się w internetach). A choć triathlon kocham całym sercem i duszą, to widzę że z każdym rokiem mam coraz mniej wspólnego ze środowiskiem triathlonowym, przynajmniej tym w Polsce. Inne spojrzenie na dyscyplinę, inne priorytety. I nie wiem czy na tę chwilę byłabym w stanie pisać o tym wszystkim bez zaczepek i niepotrzebnego wartościowania. Nie chcę oceniać, wywyższać jednych ponad drugich, niekonstruktywnie krytykować - nie jest mi to potrzebne, bo możemy przecież wszyscy pięknie się różnić.<br />
<br />
W ostatnich miesiącach odbieram tak gigantyczną lekcję pokory w kontekście sportu, że już bardziej chyba się nie da, a to tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że sprawia mi to wielką radochę. Nie pozostaje mi więc nic innego jak tylko dalej dawać się wesoło dublować pływaczkom z podstawówki (a to się właśnie ostatnio wydarzyło) :)<br />
<br />
<br />

Rzemieślnik artysta

Pytacie mnie, dlaczego tak długo nie piszę na blogu. Odpowiedź jest prozaicznie prosta i wcale nie taka standardowa, bo nie jest to zwykłe ...

sobota, 22 października 2016

Bomba nie wybiera - no może czasami

Mam w sobie duszę kujona. Jeśli mam przebiec 15 kilometrów, to mogę przebiec 16, ale nie 14,5. Jeśli mam do zrobienia osiem powtórzeń na jakimkolwiek treningu, to choćbym świadomie ryzykowała poważną kontuzją, zrobię - chyba że powstrzyma mnie przed tym Wojtek, narażając się tym samym na mój atak histerii, kłótnię i śmiertelne obrażenie się na niego. Wiem że to jest głupie, wiem że Typowy Triathlonista i wiem że prymat perfekcjonizmu nad rozsądkiem może napędzać mi biedy. Wszystko to wiem, a jednocześnie już się tym w ogóle nie martwię, bo umiejętność skatowania się i nie odpuszczania choćby nie wiem co jest mimo wszystko dosyć przydatna. Z jednej strony daje spokój ducha - nie muszę się bić z myślami, po prostu w to wchodzę - a z drugiej strony jest niemożliwie stresująca, gdy wiem, że cierpię może trochę niewspółmiernie do założeń i bez sensu.<br />
<br />
Bardzo często zdarzało mi się forsować zmęczenie na zasadzie "czym się strułaś, tym się lecz". Klin klinem. I tak dalej. I zazwyczaj chyba nawet nie wychodziłam na tym bardzo źle. Ale wszystko to dopóki... nie zaczęłam pływać. Powtarzałam to już wielokrotnie i napiszę jeszcze raz, że pływanie to jest chyba największe sportowe błogosławieństwo jakie mi się przytrafiło. Pomimo tego, że moje zatoki nienawidzą chloru i niedawno po raz kolejny zafundowały mi swój zmasowany atak sprzeciwu. I pomimo tego, że zmęczenie po mocnym pływaniu jest nieporównywalne z żadnym innym rodzajem zmęczenia.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwesHMkI1eaXFlex4vTO540a2Me7MNqHkxb5lfY0ddm9Ovb8RquvJu2nSrwlrPr1DaUU0xLmjc3ECUcESgYw05xytwDe5BNtCB5gejg8X5n__vYz6xda8nfk8JrQ2yPPUpnOhhNSgg8D8/s1600/IMG_7597.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwesHMkI1eaXFlex4vTO540a2Me7MNqHkxb5lfY0ddm9Ovb8RquvJu2nSrwlrPr1DaUU0xLmjc3ECUcESgYw05xytwDe5BNtCB5gejg8X5n__vYz6xda8nfk8JrQ2yPPUpnOhhNSgg8D8/s640/IMG_7597.JPG" width="480" /></a></div>
<br />
<br />
To jest w ogóle śmieszna sprawa. Jeśli jestem mocno zmęczona po porannym pływaniu, a wybieram się jeszcze na popołudniowe, to jest to dla mnie prawie pewna wskazówka, że będzie mi się doskonale pływać. Może to trochę absurdalne, ale potwierdza tezę, że w basenie nie trzeba mielić wody z wielkim udziałem siły, żeby szybko płynąć. Po mocnym treningu w wodzie jestem jakby rozmemłana, rozkmiękczona, zmęczenie dodatkowo mnie rozluźnia i to wszystko powoduje, że po południu wskakuję do wody i czuję się jak ryba. Jakbym była w swoim ulubionym środowisku, miała skrzela, płetwy i błonę między palcami. W poniedziałek po południu płynęłam zadanie, w którym dziesięć setek pokonywałam w tempie, które w zeszłym roku było dla mnie tempem startowym na 400m, a czułam się przy nim tak, jakbym robiła żwawsze rozpływanie. W czwartek rano miałam do zrobienia osiem setek w limicie o pięć sekund krótszym. W założeniu miałam pływać odcinki w tym samym czasie co wtedy i rzeczywiście pływałam, ale kosztowało mnie to nieporównywalnie więcej wysiłku. Precyzując, w połowie zadania już widziałam potwory.<br />
<br />
No i właśnie. Wróciłam do domu, zajęłam się wszystkim tym, co muszę ogarnąć zanim nadejdzie popływaniowa bomba, a kiedy skończyłam i wreszcie usiadłam w miejscu, nadszedł klasyczny zjazd. Myślałam że tak jak zawsze przejdzie po 2-3 godzinach i będę mogła spokojnie wyjść sobie na drugi trening, tym razem biegowy. Ale nie tym razem. Po kilku godzinach czułam się jeszcze gorzej. To znaczy właśnie - nie czułam się <i>źle, </i>nic mi nie dolegało, a mimo to na myśl o przebiegnięciu choćby pierwszego kilometra napawała mnie przerażeniem. Wyszłam z psami do lasku pod domem, wdrapałam się pod górkę i czułam, że mam tętno jakbym tam wbiegła. Wróciłam z zamiarem zbierania się na bieg i... ściana. Najpierw prawie zasnęłam na stole, siedząc jeszcze w kurtce i czapce po spacerze z psami. Potem położyłam się na podłodze. Następnie stwierdziłam, że nie ma co się mazać i rozmyślać, tylko trzeba się przebierać i wychodzić. Weszłam dziarsko na górę do sypialni, ale łóżko okazało się mieć wyjątkowo silną siłę przyciągania i na nim pozostałam przez kolejne dwadzieścia minut. Po godzinie rozmyślania, przyjmowania pozycji wertykalnej aby sprawdzić, czy już nie robi mi się ciemno przed oczami, próbach układania przemów motywacyjnych w głowie i tak dalej i tak dalej, stwierdziłam że to po prostu nie ma sensu. Próbowałam jeszcze wziąć się na sposób. Bo jeśli pójdę biegać do lasu, to wezmę pieska i będzie radosny. Ale nie, nie mam siły na to, żeby jeszcze patrzeć na pieska. No to pójdę bez pieska - ale jak to, nie mogę mu tego zrobić. Więc wsiadam w samochód i jadę na pas nadmorski. Ale tam zawsze załącza mi się moduł szybkiego biegania, a na to na pewno nie mam pary. Poza tym bodźce. Zmęczony mózg nie ma już miejsca na to, żeby odbierać tyle bodźców, ile funduje mi bieganie wzdłuż morza. No to może na siłkę. Ooooo, na pewno nie. No i nara. OMG, jak ja nie lubię sobie tego robić. Najgorsze psychiczne tortury, które powodują zmasowane samospałowanie się: no świetną wymówkę sobie znalazłaś, naprawdę świetną. Leniu, zbieraj dupsko i wychodź. I tak dalej, i tak dalej, tylko że tym razem wszystko odbiło się od ściany.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzQZuxVy8parHnkdRI8l-nnvjC4hHaC5TtzmJW9nDz7Krq98ykS0CZP41IrGbg1pSdUDr0D15xeWjnqfPnIf0s5XOJoSeeiUF1aL6ceUmiRZIO86C_ojeHrfc-1jsJMX-KNwsDiqSkiRM/s1600/IMG_7610.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzQZuxVy8parHnkdRI8l-nnvjC4hHaC5TtzmJW9nDz7Krq98ykS0CZP41IrGbg1pSdUDr0D15xeWjnqfPnIf0s5XOJoSeeiUF1aL6ceUmiRZIO86C_ojeHrfc-1jsJMX-KNwsDiqSkiRM/s640/IMG_7610.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Niestety przed wakacjami dwa razy zaliczyłam bombę o podobnej sile, to znaczy na myśl o wyjściu na normalny, regularny, zwyczajny i przyjemny trening miałam ochotę się rozpłakać, bo marzyłam tylko o pozostaniu pod kołdrą. Obydwie sytuacje kończyły się tym że wychodziłam na ten trening, jakoś tam go zmęczyłam i było niby spoko, ale następnego dnia zamiast porządnie pływać, snułam się od ściany do ściany jak zombie. Raz zapoczątkowało to jeszcze większy mur i nie mogłam wyjść z przygnębiającego zmęczenia chyba przez cały tydzień. I tylko to było w stanie przekonać mnie do wybrania cieplutkiej kąpieli zamiast biegania po zimniutkim lesie.<br />
<br />
I nie wiem jak to się stało, że między 12 a 21 byłam głównie na kanapie, a potem poszłam spać. Pół dnia przekładania się z boku na bok i rozmyślania nad beznadziejnością tej sytuacji. No ale co. Wyspałam się i następnego dnia, czyli wczoraj, zerwałam się o swojej 4:25 jak wesoły skowronek i zrobiłam dwa naprawdę dobre treningi w wodzie, a do tego zaległą z czwartku ogólnorozwojówkę, zdążyłam też porządnie wyspacerować psa w lesie... no i zaliczyć wypad na urodzinową domówkę wieczorem. Dzisiaj bieganie nie napawa mnie już przerażeniem. Mój organizm jest głuuuuupi.<br />
<br />
No więc tak właśnie. Nigdy bym nie przypuszczała, że zmuszę się - a raczej że sytuacja mnie zmusi - do <u>takiego </u>odpoczynku. Że naprawdę fizycznie nie będę w stanie wyjść na kolejny trening. A jednak! Pływanie jest jednak magiczne. Pamiętam, że kiedyś bywałam naprawdę zmęczona po treningach u Mastersów, a wtedy pływałam przecież 1/3 tego co teraz. Chwilowo jestem więc w stanie sobie te niedyspozycje wybaczyć. Ale nie na długo...

Bomba nie wybiera - no może czasami

Mam w sobie duszę kujona. Jeśli mam przebiec 15 kilometrów, to mogę przebiec 16, ale nie 14,5. Jeśli mam do zrobienia osiem powtórzeń na jak...

poniedziałek, 17 października 2016

Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 2 z 3: Zakup

<div style="text-align: justify;">
Obiecałam że będzie druga część - i jest! Ta akurat będzie najkrótsza, ale jest szansa, że siłą rozpędu pewnie napiszę trzecią... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Część pierwsza jest tu: <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/05/pierwsze-auto-spostrzezen-i-porad-czesc.html" target="_blank">Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 1 z 3</a>. </b>Podkreślę także tym razem, że nie jestem ekspertem w sprawach motoryzacji, dlatego ten "poradnik" należy traktować jak rady żółtodzioba dla innych żółtodziobów :-)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A więc! Zakładam, że mamy już wybrane i sprawdzone auto, które chcemy kupić. Co dalej?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Sprawa numer siedem: negocjacje ceny</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Tak się składa, że sprzedający zawsze wpisuje w ogłoszeniu nieco zawyżoną cenę w stosunku do tego, za ile rzeczywiście chce sprzedać samochód. W związku z tym powszechnie znanym faktem klient czuje się upoważniony, a nawet zobowiązany do negocjowania jej. Jak to zrobić, żeby miało ręce i nogi? Na pewno nie zaczynać rozmowy z właścicielem od próby wymuszenia na nim opuszczenia ceny. Niektórzy już przez telefon, przed oględzinami samochodu, żądają deklaracji sprzedaży auta po niższej kwocie (!). Moim zdaniem to nie tylko nieuprzejme, lecz także kompletnie bez sensu w kontekście poszukiwania jakiejkolwiek "ugody" z właścicielem. Najpierw należy obejrzeć samochód osobiście, przejechać się nim i sprawdzić je w serwisie, przy czym ten ostatni punkt jest decydujący. Gdyby moja Audica okazała się nieskazitelna i niewymagająca żadnych poprawek mechanika, nie śmiałabym prosić jej poprzedniego właściciela o zejście z ceny nawet o stówkę - po prostu nie byłoby ku temu powodów. W przypadku samochodu, który ma -naście lat, to byłoby dość niecodzienne, więc liczyłam się z tym, że będzie "coś" do zrobienia. Ostatecznie umówiliśmy się ze sprzedającym na to, że kwotę napraw, jakie są do zrobienia, podzielimy między sobą na pół. Uważam, że to była sensowna i uczciwa umowa, ponieważ on sprzedał auto, w którym było do naprawy trochę więcej niż przypuszczał, a ja kupiłam takie, które mi się podobało pomimo jego mankamentów. Poprawek lakierniczych oczywiście nie liczyliśmy, bo widziały gały co brały ;-) </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV9yrROm0V3JQQVUp99wW9My_09nHgfWot8rxKJbGoFGHDbi3qcLHtWPuU6YXq6DYh0QDnmUzkzSS9-7VNy3_dlAII-R6u9J2iXTr_aqQt2n3HP-yqxhYD0bT7rOkO_q2XI07iSegXoCI/s1600/0fa8c1f9caadb387a85abe15f3782a5ea1b6c2fa9084833c87a4cfb295d5947d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV9yrROm0V3JQQVUp99wW9My_09nHgfWot8rxKJbGoFGHDbi3qcLHtWPuU6YXq6DYh0QDnmUzkzSS9-7VNy3_dlAII-R6u9J2iXTr_aqQt2n3HP-yqxhYD0bT7rOkO_q2XI07iSegXoCI/s640/0fa8c1f9caadb387a85abe15f3782a5ea1b6c2fa9084833c87a4cfb295d5947d.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Napiszę jeszcze raz to, o czym wspominałam już w poprzednim wpisie - namawiam bardzo do sprawdzania samochodu w serwisie diagnostycznym, najlepiej takim, które specjalizuje się w danej marce. Przy stawaniu się właścicielem używanego auta dobrze jest wiedzieć, co jest w nim do zrobienia. Niektóre części zbliżające się do schyłku swojego funkcjonowania mogą poczekać, nad innymi lepiej pochylić się jak najszybciej. Ja założyłam sobie, że najważniejsze jest dla mnie to, żeby sam silnik i skrzynia biegów pracowały bez zarzutu. Warto też zorientować się, kiedy np. był wymieniany akumulator, żeby wiedzieć, kiedy mniej więcej zaistnieje konieczność jego wymiany. Ja akurat przegapiłam ten moment kulminacyjny, w którym autko zażądało serwisu ASAP i zaliczyłam chwile grozy, gdy samochód zatrzymał mi się o 5:30 na obwodnicy Trójmiasta, na zupełnie ciemnym łuku. Gorzej być chyba nie mogło, ale od tej pory mam nauczkę, żeby <u>naprawdę</u> na bieżąco kontrolować stan zużycia pewnych elementów. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Przy okazji jeszcze rzecz, o której nie wspomniałam w pierwszej części, a o której moim zdaniem też warto wspomnieć. Mówi się, że dla młodego kierowcy najlepiej kupić auto nie za mocne i "dojechane". O ile drugi z tych punktów jest dla mnie po części zrozumiały, bo niedoświadczona osoba popełnia więcej błędów, które wpływają na szybsze zużywanie się części, to jednak nie do końca mogę się z tym zgodzić. Im starsze auto i bardziej zużyte układy, tym większe ryzyko niespodziewanych awarii, a takie awarie to nie jest coś, z czym młodzi kierowcy radzą sobie najlepiej. Jeśli zaś chodzi o pierwszy punkt - moc auta, absolutnie się nie zgadzam. Argument jakoby słaby silnik hamował kierowcę przed szarżowaniem jest dla mnie poroniony - ten kto wsiada za kierownicę ma mieć mózg i wyobraźnię dostosowane do prowadzenia czterech kółek i już. Samochód z mocnym silnikiem to przede wszystkim dynamiczne, sprawne manewry - możliwość szybkiego włączenia się do ruchu, wyprzedzenia czy to, jak mój samochód zachowuje się na wzniesieniach są dla mnie na wagę złota. Przed zakupem Audicy jeździłam chwilę dużo młodszym Yarisem z 60-konnym silnikiem. Jadąc w górę stromą ulicą albo wyprzedzając ciężarówkę na obwodnicy miałam zawsze duszę na ramieniu, bo miałam wrażenie że to co robię to już maksimum możliwości tego samochodu. A to nigdy nie jest pozytywne wrażenie :) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Sprawa numer osiem: umowa kupna-sprzedaży</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Jak to mówią mądrzy ludzie, umowa jest na złe czasy, a nie na dobre - choćby nie wiem jak bardzo sympatycznie rozmawiało nam się ze sprzedającym i jak wspaniałe nie wydawałoby nam się już-prawie-nasze auto, warto jest dopilnować, żeby w umowie wszystko było jasne. W internecie można znaleźć szablony takiej umowy. Moim zdaniem korzystanie z nich powinno być jednak bardziej wskazówką niż gotową receptą na zawarcie transakcji, ponieważ każdy przypadek jest inny. Co na pewno powinno znaleźć się w umowie kupna-sprzedaży samochodu, to (na przykładzie mojej umowy): </div>
<div style="text-align: justify;">
- miejsce i data zawarcia umowy;</div>
<div style="text-align: justify;">
- dane stron zawierających transakcję - imię i nazwisko, PESEL, adres, nr dokumentu tożsamości - spisane z dowodów osobistych; </div>
<div style="text-align: justify;">
- dane samochodu - marka i model, rok produkcji, nr VIN, nr rejestracyjny, przebieg; </div>
<div style="text-align: justify;">
- oświadczenie sprzedającego o tym, że auto stanowi jego wyłączną własność, jest wolne od wad prawnych oraz praw osób trzecich i że nie toczy się żadne postępowanie, którego przedmiotem jest ten pojazd i nie stanowi on również przedmiotu zabezpieczenia; </div>
<div style="text-align: justify;">
- oświadczenie sprzedającego o tym, że auto jest wolne od wad technicznych, które są mu znane i o których nie powiadomił kupującego oraz oświadczenie kupującego, że stan techniczny pojazdu jest mu znany;</div>
<div style="text-align: justify;">
- kwota, za którą auto jest sprzedawane, forma i sposób płatności; </div>
<div style="text-align: justify;">
- pokwitowanie - przeniesienie własności pojazdu, przyjęcie płatności, odbiór samochodu;</div>
<div style="text-align: justify;">
- ustalenie, że obowiązek zapłaty za transakcję (Urząd Skarbowy) należy do kupującego;</div>
<div style="text-align: justify;">
- formułka mówiąca o tym, że w sprawach nieuregulowanych w niniejszej umowie zastosowanie mają obowiązujące w tym zakresie przepisy Kodeksu Cywilnego. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Jeśli nie jesteśmy pewni, czy wpisać w umowie jakieś dane - jestem zdania że lepiej powpisywać za dużo niż przeoczyć coś, co okaże się ważne.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
W trzeciej części napiszę o tym, co należy zrobić, gdy już mamy swoje auteczko w garażu, czyli gdzie i komu musimy zapłacić trochę haraczu.</div>

Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 2 z 3: Zakup

Obiecałam że będzie druga część - i jest! Ta akurat będzie najkrótsza, ale jest szansa, że siłą rozpędu pewnie napiszę trzecią... Częś...

piątek, 14 października 2016

Dzień Edukacji Narodowej - czego NIE nauczyła mnie szkoła

<div style="text-align: justify;">
Zawsze byłam i wciąż jestem przekonana, że szkoła w obecnej formie czyni pożytek tylko dzieciakom z najniższych sfer społecznych, pozwalając się im czegokolwiek nauczyć i zmuszając ich do tego, żeby spędzali czas w atmosferze edukacji (powiedzmy) a nie żłopiąc piwo pod trzepakiem. W pozostałych przypadkach szkoła głównie szkodzi. Wybitnych próbuje sprowadzić do parteru, kreatywnych wtłoczyć w sztywne ramy; zdolnym matematykom powiedzieć, że są dyslektykami, a utalentowanym humanistom, że są do niczego, bo nie potrafią liczyć. Edukacja ogólnokształcąca próbuje włożyć w głowy podopiecznych tony zupełnie nieprzydatnych informacji i zrobić z nich encyklopedie, które nie poradzą sobie w prawdziwym życiu. Naprawdę zadziwia mnie, jak wiele zupełnie bezsensownych rzeczy musiałam zakuwać na biologii, geografii, fizyce czy historii (TE DATY!!!!!). Jest tak wiele spraw, w których warto być obeznanym i tak wiele rzeczy, które są ważne do codziennego funkcjonowania - nie ma ich w programie nauczania, więc de facto nie ma ich w ogóle.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirNjK7bvgR3KtIL7VNzVW-anO8Qhm_U2eAWML0gWmwwgYJwl7Ep3nIe7zBPryUeP3Fh0Wmu4mkyhj15KPC7wlmtPBZCSNQ-OnEZrQfv5_igcib6nqmVfP7hJzmwJ86DI0QkeHqEwxc6Lw/s1600/tumblr_lteusu0d0K1r54seio1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirNjK7bvgR3KtIL7VNzVW-anO8Qhm_U2eAWML0gWmwwgYJwl7Ep3nIe7zBPryUeP3Fh0Wmu4mkyhj15KPC7wlmtPBZCSNQ-OnEZrQfv5_igcib6nqmVfP7hJzmwJ86DI0QkeHqEwxc6Lw/s640/tumblr_lteusu0d0K1r54seio1_500.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Z perspektywy lat (ekhm, idę się rozejrzeć za siwymi włosami na swych skroniach) stwierdzam, że próba przebrnięcia przez niektóre przedmioty na zasadzie Trzech Zet (Zakuć, Zaliczyć, Zapomnieć) nie była wcale wyrazem lenistwa ani młodzieńczego buntu - doskonale wiedziałam co robię i niczego nie żałuję (YOLO). Osiągnęłam już ten etap w życiu, że mogę się uczyć tylko tego co chcę i wreszcie jestem w stanie rozwijać się tylko w tych kierunkach, którymi jestem rzeczywiście zainteresowana. Dorosłość ma oczywiście szereg innych wad, ale ta jedna zaleta jest naprawdę istotna. Tylko czasem przychodzi mi do głowy ta myśl: dlaczego <b>tego </b>nie dowiedziałam się w szkole? </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Na ekrany telewizyjne wszedł jakiś czas temu serial "Szkoła". Obok "Ukrytej prawdy" jest to moja ulubiona produkcja do zabicia czasu na trenażerze rowerowym. Zanim oplujecie monitory ze śmiechu, wstrzymajcie konie i czytajcie dalej. Pierwszy z tych seriali traktuję nie tylko jako zabawną głupotkę... niestety. Widzę czasem komentarze <i>dorosłych</i> na temat poziomu tego serialu, że jest nierealistyczny i że przecież takie straszne rzeczy się w szkołach nie dzieją. O wy biedni, nieświadomi! Otóż dzieją się i dlatego przyklaskuję producentowi "Szkoły", bo może dzięki temu otworzą się oczy komu trzeba. W szkole - od podstawówki do liceum włącznie - przerobiłam chyba wszystkie dziwne akcje. Byłam "kocona" (no dobra, prawie, bo szczęśliwie moja stopa okuta w glan wystarczająco boleśnie przydepnęła oprawczynię), okradziona (z kluczy do domu, przez koleżankę z klasy), torturowana psychicznie przez rówieśników i <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/12/ja-porazka-wuefistow.html" target="_blank">nauczyciela</a></b> (wciąż nie rozumiem jak to się dzieje, że ten nauczyciel ciągle zdobywa nagrody dla najlepszego trenera taekwondo gdzieś-tam), śmiertelnie skonfliktowana z koleżanką z klasy (naprawdę - najpoważniejszy konflikt w moim życiu), bla bla bla. Raz (w gimnazjum) nie wypuszczono nas ze szkoły przez godzinę po lekcjach, bo komuś na korytarzu wypadła z kieszeni wielka saszetka pełna "tajemniczego proszku", który okazał się amfą. Raz koleżanka wylądowała w szpitalu, bo <i>starsze dziewczyny </i>zaproponowały jej coś, przez co wymagała płukania żołądka i kilkudniowej obserwacji. Moja gimbaza w ogóle była dość patologiczna, choć nie aż tak bardzo jak podstawówki (obydwie). Moja szkolna edukacja to było jakieś jedno wielkie 12-letnie więzienie Alcatraz. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Do czego jednak zmierzam w ten piękny dzień Edukacji Narodowej? Do sedna sprawy, czyli do kwestii nauczycieli. W mojej opinii nauczyciele, z którymi przyszło mi się spotkać w tym niekrótkim czasie, dzielą się na beznadziejnych, neutralnych/bezbarwnych i wybitnych. Było też kilku takich, którzy w ogóle wymykali się wszelkim schematom, tacy jak pan od matematyki w gdańskiej "dziewiątce", co do którego wciąż mam ambiwalentne uczucia. Z jednej strony przez całe trzy lata miałam wrażenie, że nienawidzi mnie za moją dysmatmę, z drugiej strony wiedziałam, że on nawet największą sympatię wyraża takim tonem, że człowiek czuje się śmieciem (innymi słowy, wszystko jest u niego na jeden, pozdro dla kumatych). Tak czy inaczej spotkałam na swojej drodze (zbyt) wielu nauczycieli, którzy stawiali tak wielki mur pomiędzy sobą a uczniami, tak bardzo patrzyli na nich z góry i byli tak antysocjalni, że trudno było ich szczerze szanować (choć zapewne taki był cel stawiania tego muru). Potem gdy poszłam na studia byłam w gigantycznym szoku, że można skontaktować się z wykładowcą mejlowo (na niższych szczeblach edukacji uczeń najwyraźniej nie był godzien, aby dostąpić takiego zaszczytu) albo nawet - szok i niedowierzanie - w imieniu grupy zajęciowej zaprosić go po ćwiczeniach na piwo. Skąd ta różnica w traktowaniu uczniów? Czy w ciągu 3-miesięcznych wakacji pomiędzy maturą a rozpoczęciem roku akademickiego zachodzi w człowieku jakaś wielka transformacja, która zamienia go z głupawego nastolatka w dojrzałego, poważnego człowieka, którego wreszcie można traktować jak równego sobie? No chyba jednak nie. Dojrzali licealiści niczym się nie różnią od dojrzałych studentów i odwrotnie. To nie zależy od wieku. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_g_mZE4fKxJvE8KWXNKYEFJ97qAZ-R3eDFfivfJ85X1WxcC-qecY7jUi6iHmTB75bSGqXLxNBaTszsSCjPjFQ8LkNPe5uXE9IxWdUeEsx2TDSMDm-7c3JN5yye_Blmv2wK8HNLRgd27s/s1600/537229_562839627078441_1653059123_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_g_mZE4fKxJvE8KWXNKYEFJ97qAZ-R3eDFfivfJ85X1WxcC-qecY7jUi6iHmTB75bSGqXLxNBaTszsSCjPjFQ8LkNPe5uXE9IxWdUeEsx2TDSMDm-7c3JN5yye_Blmv2wK8HNLRgd27s/s640/537229_562839627078441_1653059123_n.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Nauczyciel-legenda. Dzięki jego mądrościom matmy w liceum nie będę wspominać wyłącznie okropnie :) <b><a href="https://www.facebook.com/Stanis%C5%82aw-Strehl-530320290330375/photos/?tab=album&album_id=530743280288076" target="_blank">Fot. Facebook</a></b></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Na uczelni nie spotkałam już ani jednego wykładowcy, który traktowałby nas jak podludzi. Owszem, zdarzały się osobowości, z którymi trudno było złapać nić porozumienia, ale to wciąż byli ciekawi i godni szacunku ludzie. Ale żeby nie było - w każdej z moich poprzednich szkół był ktoś, kto ratował sytuację. Już w pierwszej klasie szkoły podstawowej trafiłam do klasy prowadzonej przez fantastyczną nauczycielkę, panią Basię Ratajczyk. Do dzisiaj doskonale ją pamiętam i jestem jej wdzięczna, że robiła z nami dokładnie to, co w mojej opinii powinna robić wychowawczyni. Lekcje pisania literek i dodawania pamiętam jak przez mgłę, ale sytuacje z prawdziwego życia, które pani Basia z nami przerabiała, na zawsze zostaną mi w pamięci. Każdemu dzieciakowi życzę takiego dobrego, mądrego, empatycznego i zaangażowanego wychowawcy. W drugiej podstawówce, do której przeniosłam się w czwartej klasie, niestety nie było pod tym względem tak kolorowo. Stamtąd najlepiej wspominam panią od polskiego, bo była dla nas dobra i bo lubiłam polski, oraz pana od WF-u, który w rzeczy samej uczył nas wuefu, co jest chyba dość niespotykane. Gimnazjum wolałabym chyba całkiem wyrzucić z pamięci. Pośród kadry pedagogicznej znalazłabym cały festiwal osobowości, w dużej mierze dość pozytywny. Nawet będąc uczennicą tej szkoły rozmyślałam nad tym, że tacy mądrzy nauczyciele trafili na tak paskudny rejon i mają w szkole dresiarnię przemieszaną z gangiem narkotykowym. Niechlubnym wyjątkiem fajności był oczywiście pan od wuefu, dzięki któremu miałam uraz do wszelkiego rodzaju sportów przez kolejne 6 lat. W liceum miałam cały kalejdoskop nauczycieli i tu wreszcie trafiłam na nauczycielkę-mentorkę, panią od polskiego. Co dość zabawne (albo i nie), na jej lekcjach przez bite trzy lata milczałam jak zaklęta.  Serio, oprócz "dzień dobry", "do widzenia", "dziękuję" oraz "jestem", powiedziałam może jedno, góra dwa słowa. Cóż, 45 minut albo półtorej godziny grupowego rozkminiania nad wierszem to było dla mnie za dużo; zawsze po pięciu minutach lekcji miałam gotowy zestaw wniosków w głowie i w zeszycie i byłam przekonana, że w tym wszystkim musi być jakiś haczyk. Czasem był, bo miałam zupełnie inne przemyślenia niż to, co autor podobno miał na myśli, a że nade wszystko nie chciałam wyjść na barana przed swoją guru, wolałam już nic nie mówić niż powiedzieć coś idiotycznego. Wciąż mam w domu (tym warszawskim, no bo już bez przesady) wszystkie zeszyty i podręczniki z lekcji z liceum i wciąż często wspominam te zajęcia. Przy okazji omawiania najróżniejszych poezji często wchodziliśmy w tematy poboczne, życiowe - to znaczy klasa wchodziła, a ja się temu przysłuchiwałam ze swojego bezpiecznego kącika - a to nierzadko było dla mnie potężną inspiracją i nauką, czasem wesołą, często gorzką. Co powiedziała, było dla mnie święte.<br />
<br />
Ufff, jak dobrze, że mam to już za sobą. Z jakichś-tam powodów to właśnie czasy liceum będę wspominać jako najfajniejsze, najlepsze, najbardziej beztroskie lata życia. Choć oczywiście w tamtym czasie nie chciało mi się uwierzyć, jak ktoś mi mówił że tak będzie. Ale czy bym jeszcze do tego wróciła? Nieeee....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A na studiach to już było tylko dobrze, bardzo dobrze albo cudownie. Ale o wykładowcach już nic nie napiszę, bo wiem że niektórzy z nich (i chyba nietrudno się domyślić, że to ci z drugiej i trzeciej z wymienionych wyżej kategorii) czasem tu zaglądają. Niech zatem wiedzą, że ich lubię, szanuję, zawsze będę polecać innym studenciakom i doskonale wspominać :-)</div>

Dzień Edukacji Narodowej - czego NIE nauczyła mnie szkoła

Zawsze byłam i wciąż jestem przekonana, że szkoła w obecnej formie czyni pożytek tylko dzieciakom z najniższych sfer społecznych, pozwalają...

środa, 5 października 2016

To już nie takie głupie! - Dwa lata później

<div style="text-align: justify;">
No więc tak. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/10/to-strasznie-gupie-ale.html?spref=fb" target="_blank">Ten wpis</a></b> wywołał wielką burzę komentarzy na moim profilu na fb. Nie mogę ich bezpośrednio udostępnić, więc wklejam całość tu: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF4Fzzy8lIHXCkXbV5wecs7I6WR9BOAvzLXSzJscnk34qqnZLSi67et_7k2jPDJmYofZT90DkkaZL4NFbSE1a6gZ_yd9KOUMAhrqhlpo9AQYvJEtrz7ezql5afYyDBUEWMGU4IE7Zjdi0/s1600/komentarze1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF4Fzzy8lIHXCkXbV5wecs7I6WR9BOAvzLXSzJscnk34qqnZLSi67et_7k2jPDJmYofZT90DkkaZL4NFbSE1a6gZ_yd9KOUMAhrqhlpo9AQYvJEtrz7ezql5afYyDBUEWMGU4IE7Zjdi0/s1600/komentarze1.png" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGt-0HAqzdsPj1vhP_9yzugfvssMXYmfLYU3tBI2Gn8WksrI5yC-etoAR1Nzi7XxMSCbtBrr0n_aSQfkr-oqdOPBVUsGufaz2uVgzhQOWdDhRkoSHca4Nx4XUGKHo18S28CAIw-J2-W3g/s1600/komentarze2.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGt-0HAqzdsPj1vhP_9yzugfvssMXYmfLYU3tBI2Gn8WksrI5yC-etoAR1Nzi7XxMSCbtBrr0n_aSQfkr-oqdOPBVUsGufaz2uVgzhQOWdDhRkoSHca4Nx4XUGKHo18S28CAIw-J2-W3g/s1600/komentarze2.png" /></a></div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIp8e4TDExWYg16JTY9s1mL8Q8KHcZccnPTQb4OJmnN5eJV6uVjKTQahR2IGzgBXjQIdlCk81xPFtBOopEP2lV1CHNRk5KNR-GnSn0DnD_k2MFtrU5ERqZo5T1w-UlzRYZhSLBwgMZZAc/s1600/komentarze4.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIp8e4TDExWYg16JTY9s1mL8Q8KHcZccnPTQb4OJmnN5eJV6uVjKTQahR2IGzgBXjQIdlCk81xPFtBOopEP2lV1CHNRk5KNR-GnSn0DnD_k2MFtrU5ERqZo5T1w-UlzRYZhSLBwgMZZAc/s1600/komentarze4.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO2mCsFvvDwU3g04gQCmG2XKkpkSmSvx0t9oBqcjxdzeOCJPM9l8PXFkc2sL1Cm-FoSp1HCNjZVTRM1aD5KPOkH5LbKl7GIMhZa3IfYiZJa-KWjQFfd1dhb_UDe7S436ERlSQaJVpoET0/s1600/komentarze5.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO2mCsFvvDwU3g04gQCmG2XKkpkSmSvx0t9oBqcjxdzeOCJPM9l8PXFkc2sL1Cm-FoSp1HCNjZVTRM1aD5KPOkH5LbKl7GIMhZa3IfYiZJa-KWjQFfd1dhb_UDe7S436ERlSQaJVpoET0/s1600/komentarze5.png" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGhuJFuxU1QqWXTZgr7iZYb-lVZmWxCavMioipiz6aZyyJF0JFxhtqJQxoMz6QYWUD9BYcJvjumkFy1Dr6rmJaQmKSVBNuuJVnskDqTiFTuC5Jgw1rpw08qWIv73jrdLpeksJubC0DTgM/s1600/komentarze6.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGhuJFuxU1QqWXTZgr7iZYb-lVZmWxCavMioipiz6aZyyJF0JFxhtqJQxoMz6QYWUD9BYcJvjumkFy1Dr6rmJaQmKSVBNuuJVnskDqTiFTuC5Jgw1rpw08qWIv73jrdLpeksJubC0DTgM/s1600/komentarze6.png" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Wtedy jeszcze trochę się tym wszystkim martwiłam, że może rzeczywiście coś jest ze mną nie tak. Dzisiaj jestem o dwa lata mądrzejsza i bardziej doświadczona i Z CAŁĄ PEWNOŚCIĄ STWIERDZAM, ŻE MIAŁAM RACJĘ. NIC nie dzieje się bez przyczyny, NIC nie przychodzi nikomu "łatwo" i zawsze z przyjemnością. Za dużo już się narozmawiałam i naczytałam na temat doświadczeń wyczynowych sportowców, żeby uwierzyć w to, że strach przed bólem jest oznaką psychicznej słabości. Sprawdziłam też wiele rzeczy na sobie, między innymi to, czy da się podskakiwać w wodzie zamiast godzinami naparzać od ściany do ściany i mieć z tego progres pływacki (nie). Choćby mieć nie wiem jak wielki talent, nic się nie zadzieje bez systematycznego przesuwania granic. A spadochron się nie otworzy, póki się nie skoczy. Naprawdę nie jest łatwo spuścić sobie świadomie i dobrowolnie ostrego wpierniczu, a jeszcze trudniej jest to przetrzymać i się z tego nie wycofać - to co się wtedy dzieje w głowie jest dużo gorsze od tego, co dzieje się z ciałem w trybie awaryjnym.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A już bardziej osobiście - czytam tamten wpis i trochę się do siebie uśmiecham, bo jest tylko o dwa lata później, a w tym sportowym kontekście zmieniło się tak dużo! Teraz jakby bardziej się mobilizuję niż boję, podchodzę do tego spokojniej. Ale nie muszę nawet oglądać bomby tysiąclecia a la Jonathan Brownlee w Cozumel żeby wiedzieć, że o bólu i zmęczeniu to ja wiem jeszcze niewiele. I tego to rzeczywiście się trochę boję. Bo skoro boli tak szkaradnie, a zakwaszam się o ponad połowę mniej niż to, co potrafią zrobić sprinterzy albo pływacy, to jak musi boleć ten ich ból? I odwieczne pytanie: dlaczego ja nie jestem w stanie tego poczuć? Czy mój organizm z jakiegoś powodu fizycznie nie jest w stanie zbliżyć się do takich wartości, czy to głowa mnie hamuje - mówi, że nie chcę już szybciej biec, że to niepotrzebne i niewskazane, a ja jej wierzę?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Co najważniejsze, przez te dwa lata zdążyłam się wreszcie nauczyć, że tak, trzeba z ludźmi rozmawiać, dyskutować, może nawet pytać ich o różne rzeczy, ale dzielić to wszystko przez pięć i traktować bardziej jako zestaw ciekawostek i spostrzeżeń niż poradę na swoją drogę życiową. Ile już razy słyszałam, że luźne biegi robię z za wysokim tętnem, że za często robię interwały albo że za chcę za często pływać. To wszystko było mówione w jak najlepszej wierze, więc zawsze się tym choć trochę przejmowałam. A potem potwierdziło się to, co przypuszczałam od dawna, czyli między innymi fakt, że próg mleczanowy mam prawie tam gdzie wysiłek maksymalny, więc "za wysoko" i "za często" oznacza u mnie trochę co innego niż to, co rozmówca miał na myśli. Przykłady mogłabym mnożyć.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A tak poza tym, to pierwszy raz NAPRAWDĘ przeczekałam chorobę i jeszcze trochę zanim wróciłam do trybu treningowego. I choć myślałam że PADNĘ i już prawie wbijałam zębiska w ścianę, to jednak już dzisiaj widzę, jak dobrze mi to zrobiło. Zawsze czekałam tylko do momentu, kiedy czułam się akceptowalnie, i czym prędzej wracałam na basen czy na rower. I zazwyczaj miało to ten sam efekt: resztki infekcji ciągnęły się tygodniami, a ja musiałam odpuszczać niektóre treningi w części lub w całości. Teraz, po ośmiu dniach bez treningu liczę gorąco na to, że przesiedziałam ile trzeba. Nigdy po chorobie nie wracałam tak zdrowa na basen. I chociaż przez kilka pierwszych długości czułam się jak jakiś mało sterowny okręt wrzucony do wody, to po dwudziestu minutach już zapomniałam, że cały poprzedni tydzień lawirowałam głównie między łóżkiem a kanapą (i trochę po plaży z psami).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ale do nietrenowania to ja się z pewnością nie nadaję. Ooo nie, to nie mój świat. Zaczęły mi świtać nawet jakieś głupie pomysły o tym, żeby jeszcze raz zastanowić się nad rozpoczęciem doktoratu. No cóż, kiedy się zachowuje w sobie energię, którą normalnie pożytkuję na treningi, to wpadam na naprawdę dziwne idee. Doktorat jest oczywiście niegłupim pomysłem, a nawet bardzo dobrym, ale chyba pora sobie w tym momencie przypomnieć, z jaką atencją słuchałam zajęć na studiach, kiedy przybywałam na nie pomiędzy treningami. Jest strasznie dużo rzeczy, których chciałabym się nauczyć i które chciałabym wiedzieć, ale wiem, że tu zawsze jest coś za coś. Chyba nie będzie ze mnie szalonego naukowca...</div>

To już nie takie głupie! - Dwa lata później

No więc tak. Ten wpis wywołał wielką burzę komentarzy na moim profilu na fb. Nie mogę ich bezpośrednio udostępnić, więc wklejam całość tu:...

sobota, 1 października 2016

Produktywny czy pierdolnięty

Zaczął się właśnie mój szósty dzień bez treningu. Nie wiem kiedy ostatnio miałam tak długą przerwę w planie treningowym, ale to na pewno nie było niedawno. Przypałętała mi się jednak jakaś infekcja, którą tym razem - absolutnie wyjątkowo! - postanowiłam zwalczyć po dobroci zamiast próbować ją wybiegać. Nie jest zresztą powiedziane, że by mi się to nie udało. Ale przecież do sezonu startowego daleko, a jeśli gdzieś jeszcze pobiegam czy pojeżdżę, to tylko "tak o se". Nie ma też co cisnąć na siłę i ryzykować jakichś dziwnych powikłań zdrowotnych, zwłaszcza po tym, co zafundowałam sobie w czwartek, kiedy wzięłam antybiotyk, na który mam wyjątkowo dziwne i silne uczulenie. A więc dzisiaj, w tę październikową sobotę, wstałam o godzinie dziewiątej (!), bo do dwudziestej trzeciej oglądałam serial (!!) i jak na razie moim szczytem konstruktywnych osiągnięć było dzisiaj wyjście z psami na spacer i pozamiatane podłogi w mieszkaniu. I nawet przez chwilę nie przejdzie mi przez myśl, żeby - jak by to powiedziały nastolatki nadużywające anglicyzmów - "być z tym OK", żeby wykorzystać ten czas i wylenić się za wszystkie czasy. Bo to brzmi jak nie moje życie.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4ITM898xSuDx5m0wmgOfUk6Hl6eNjbaegKVQkD0KDi0cWGR2iXTQ4bmiibLnwmKmdyD-OZVXDOExnGtX3A8nOgbB4x2DL4Mje_Yzm71XdlEJSEhWksOYcibBNpSIl_lUGQ37E46R_yc0/s1600/IMG_7158.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4ITM898xSuDx5m0wmgOfUk6Hl6eNjbaegKVQkD0KDi0cWGR2iXTQ4bmiibLnwmKmdyD-OZVXDOExnGtX3A8nOgbB4x2DL4Mje_Yzm71XdlEJSEhWksOYcibBNpSIl_lUGQ37E46R_yc0/s640/IMG_7158.JPG" width="480" /></a></div>
<br />
<br />
Zawsze miałam jakąś pasję, ale nigdy wcześniej nie była ona tak wymagająca i całkowicie zajmująca jak sport. To treningi i wszelkie sprawy okołotreningowe wyznaczają mój rytm życia. Kiedyś, dawno temu, choć przecież nie tak dawno, doskonale wiedziałam, jak to jest wstać w okolicach południa, a przez resztę dnia "coś tam porobić". Od wielu, wielu lat w moim planie dnia, tygodnia, miesiąca i roku nie było miejsca na "coś tam". Zero niesprecyzowanych planów, żadnej niezaplanowanej godziny życia.<br />
<br />
Mam taką koleżankę, która ma na koncie kilka <i>eurotripów </i>na zasadzie: wsiadam w pociąg, jadę do jakiegoś odległego kraju i jestem tam dwa tygodnie. Z jednej strony zazdroszczę jej, że potrafi tak zrobić - spakować tylko to, co niezbędne do przeżycia i ruszać w podróż życia, z której przywiezie masę niezwykłych wspomnień. Z drugiej strony wiem, że w sumie to nie mam czego zazdrościć, bo ja z całą pewnością bym tak nie mogła. Zastanawiam się przerażona: ale jak to tak YOLO? Nie wie gdzie będzie spać, co <u>dokładnie </u>będzie tam robić, jak potem wróci do Polski?! No więc ja zamiast o szalonej podróży autostopem mogę opowiedzieć znajomym o tym, jak opracowałam szybki, wydajny sposób na utrzymanie mieszkania we względnej czystości oraz o tym, jak po raz 5476523045 pojechałam na trening rowerowy na tę samą co zawsze pętlę. Bo przecież gdybym pojechała gdziekolwiek indziej, naraziłabym mój idealne zaplanowany trening na niezaplanowane perturbacje, na przykład złą nawierzchnię lub korek, które nie pozwoliłyby mi w pełni zrealizować wpisanej w plan jednostki.<br />
<br />
Wydajność.<br />
<br />
Należę do ludzi, którzy o godzinie dziewiątej zasiadają z herbatą do internetowej prasówki, z tym że mam już wówczas na koncie wyjście z psami, półtorej godziny treningu z pływakami, zakupy do domu i lekkie ogarnięcie mieszkania, czyli w sumie przygotowanie sobie miejsca pracy. Wykorzystuję każdy moment, niczego nie odkładam na później, bo jeśli próbuję, to lata mi to w głowie uporczywą myślą tak długo, aż po prostu to zrobię. Wszystko sobie spisuję, nawet to, że mam wyjść po południu z psami. Niekoniecznie dlatego, że w przeciwnym razie o tym zapomnę, ale po to, żeby móc poukładać sobie to wszystko w idealnie skomponowany dzień, w którym uda mi się zrobić tyle, ile w przeciętnie zaplanowanym tygodniu.<br />
<br />
Nawet jeśli okazuje się, że danego dnia mam do zrobienia prawie nic - to znaczy nic się nie stanie, jeśli tego zaniecham lub chociaż to przełożę - to i tak pierwszą moją myślą jest: o rany, ileż spraw do załatwienia! Poranek zawsze zaczyna się tak samo i zawsze jednakowo wprowadza mnie w tryb odpowiedniej wydajności. Ale odkąd zajmuję się sportem już na poważnie, to znaczy doszłam do wniosku, że <i>tak, jestem sportowcem, nawet jeśli tego dnia nie poszłam na trening</i>, zaczęłam się uczyć nie tylko wydajnej pracy, lecz także wydajnego odpoczynku. A właściwie to samo się tak stało, bo czasem po prostu nie miałam już wyjścia, o ile założyć, że funkcjonowanie na 10% nie jest rozwiązaniem. Wciąż mam jednak naleciałości, o których trudno jednoznacznie powiedzieć, czy to jeszcze pęd do wydajności czy już niezłe pojebanie. Wiecie kiedy ostatnio byłam w kinie? Jeśli się nie mylę, to siedem lat temu, bo samo oglądanie filmu jest dla mnie już nieznośnym sprzeniewierzaniem bezcennego czasu, a co dopiero, gdy trzeba jeszcze na ten film gdzieś pojechać. Przez wiele lat książki czytałam tylko wtedy, kiedy z moich wyliczeń wynikało, że to zajęcie jest w danej chwili optymalne - na przykład w saunie, w samochodzie albo ewentualnie do snu. Spacer (bez psów)? Zwiedzanie <i>czegokolwiek? </i>Oglądanie filmu? Nie ma takiej opcji.<br />
<br />
"Spokojnie" i "odpuść sobie" to ostatnie słowa, które mogły się pojawić w mojej głowie. Nauczyłam się tego w czasach, kiedy od samego rana miałam bardzo napięty harmonogram dnia. Żeby ze wszystkim gładko zdążyć, robiłam sobie dokładne plany minutowe, które zresztą sprawdzały się doskonale. Rozpisywałam sobie nawet, jak długo mogę jeść rano śniadanie, żeby ze wszystkim się wyrobić. Zaczęłam łączyć zadania w ciągi, co jeszcze mocniej podnosiło wydajność. Ale czasem, jak już dobijałam do ostatniego punktu w planie, którym często było stawienie się na uczelni na zajęciach, czułam się jak po jakimś maratonie przygodowym.<br />
<br />
Dokładnie pół roku temu przeprowadziłam się do Gdyni. I coś zaczęło się zmieniać w mojej głowie. Okazało się, że można wyjść z psami na spacer bez zegarka i pójść sobie po prostu gdzieś-tam. Można nawet zgubić się w lesie i przez pół godziny szukać drogi powrotnej. Da się umówić z koleżanką na spacer z psami i po prostu usiąść sobie z nimi na trawie. Można się nie spieszyć do domu, przedłużyć plotki z kumpelą i zejść z nią nad morze, żeby posiedzieć i pogadać dłużej. I nie mieć przy tym uporczywej myśli, że muszę już lecieć z powrotem, że na coś się spóźnię, czegoś nie zdążę zrobić, coś mi ucieka.<br />
<br />
Co prawda wciąż nie mogę tak po prostu dać sobie na chwilę ze wszystkim siana. Cały czas nie dopuszczam do siebie myśli, że mogłabym nie mieć planów na jakiś dzień albo pojechać gdzieś po to, żeby wypocząć. O, z czymś takim to już na pewno bym zwariowała. Wciąż dość panicznie boję się tracić czas, choć już odrobinę inaczej to rozumiem. Da się późno położyć i późno wstać, czego dowód miałam przecież dzisiaj, choć z pewnością nie jest mój wymarzony sposób organizacji dnia.<br />
<br />
I tak, to w dużej mierze właśnie mój kochany sport pozwala mi się powoli uczyć, że nie musi być idealnie, żeby było dobrze. Że czasem nawet musi być tylko "w porządku", żeby kiedy indziej było tak jak lubię najbardziej, czyli perfekcyjnie.

Produktywny czy pierdolnięty

Zaczął się właśnie mój szósty dzień bez treningu. Nie wiem kiedy ostatnio miałam tak długą przerwę w planie treningowym, ale to na pewno nie...

środa, 28 września 2016

Antybiotyk i urwane lusterko. A czy twoje bakterie są z ciebie zadowolone?

<i>Wie pani, teraz wlaśnie taki wirus szaleje po Gdyni, wszystkich po kolei łapie. Jak się do jutra pani nie poprawi, to proszę zacząć brać ten antybiotyk.</i><br />
<br />
Słyszę i myślę. I się zastanawiam. I nie mam śmiałości drążyć tego tematu, bo lekarz to dla mnie wciąż trochę jak nauczyciel dla gimb-, tfu, gimnazjalisty w szkole. I myślę sobie, myśl sobie co chcesz, ale nie wchodź w dyskusję z lekarzem. Może czegoś nie wiesz. Może jesteś niedouczona, w końcu to nie ty studiowałaś tu medycynę. Wychodzę więc z gabinetu z receptą w dłoni, rzucam ostatni raz spojrzenie na tych, których prawdopodobnie pozarażałam (przepraszam), gdy przed chwilą w poczekalni dostałam niepohamowanego ataku kaszlu i łzawienia, smarkania i innych pochrumkiwań. I myślę sobie, co się musi wydarzyć, żebym naprawdę wykupiła i zaczęła brać ten antybiotyk.<br />
<br />
I się zastanawiam:<br />
Czy jestem może nie na bieżąco i przegapiłam ten przełomowy moment w medycynie, kiedy antybiotyki zaczęły działać na wirusy.<br />
Czy laryngolodzy mają jakieś tajemne moce i w badaniu fizykalnym, bez wymazów i testów potrafią stwierdzić, że infekcja jest bakteryjna, a nie wirusowa.<br />
Oraz<br />
Czy i dlaczego uważają, że skutki uboczne nadużywania antybiotyków, tak lokalne (ja) i globalne (społeczeństwo) są mniej istotne niż ryzyko pojawienia się dziwnych powikłań nierozpoczętej kuracji antybiotykowej (jestem narażona na gorączkę reumatyczną?),<br />
a także, przede wszystkim<br />
dlaczego w ogóle dopuszczają taką możliwość - czy to naprawdę ponad siły prywatnej (!) służby zdrowia, aby przyjąć pacjenta jeszcze raz za dzień lub dwa, to jest poświęcić mu znowu cztery i pół minuty i zweryfikować jego stan zdrowia?<br />
<br />
I wciąż nie rozumiem.<br />
Naprawdę, aby formalności stało się zadość, brakuje mi tylko, żeby lekarz powiedział mi na odchodne: "Mam cię w dupie, nie zawracaj mi już gitary".<br />
<br />
To jest trzeci raz w tym roku, kiedy lekarze przepisują mi antybiotyki jak cukierki. Pierwszy raz w marcu na moją własną prośbę, kiedy po miesiącu charczenia i chodzenia z bólem głowy zasugerowałam lekarzowi, że rok wcześniej na te same przewlekłe objawy pomogła mi azitromycyna. Przepisał zanim mrugnęłam okiem. Drugi raz w lipcu, kiedy dzień po zawodach triathlonowych zaatakowało mnie zapalenie ucha. Pani doktor pobrała mi wymaz z ucha i od razu zapisała dwa różne antybiotyki, w tym jeden doustny o bardzo szerokim spektrum działania. Całe szczęście że nie zaczęłam go brać, bo dwa dni później okazało się, że moje bakteryjki wyhodowane z ucha są na ten środek zupełnie niewrażliwe. No i trzeci raz dziś, bo od kilku dni ostro boli mnie gardło. Samopoczucie w stosunku do wczoraj i przedwczoraj jest naprawdę niezłe, ale takiego bólu gardła i szyi nie miałam już dawno, o ile kiedykolwiek. No i niestety jak zwykle mam wrażenie, że do chorowania trzeba mieć końskie zdrowie, bo nie da się w tym systemie normalnie pójść do lekarza i bez obaw zastosować się do jego zaleceń. No więc straciłam półtorej godziny na to, żeby wciąż nie wiedzieć co mi jest i co powinnam zrobić, żeby jak najszybciej się wyleczyć.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVQe8FJBHV1NYvdv-JxUiIsgJpK_iNPPwptWV2KUsWYYaj9pZNsPT6rqV23x_6B4e67QYRlZ1x4A9AMteIRJV78vRXP9EvCoyMeb3-9WVZkyKXY9YgNDv7XTGq8hAOqPOuGYzBnEMA0Nw/s1600/IMG_7067.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVQe8FJBHV1NYvdv-JxUiIsgJpK_iNPPwptWV2KUsWYYaj9pZNsPT6rqV23x_6B4e67QYRlZ1x4A9AMteIRJV78vRXP9EvCoyMeb3-9WVZkyKXY9YgNDv7XTGq8hAOqPOuGYzBnEMA0Nw/s640/IMG_7067.JPG" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mój krajobraz od poniedziałku. Niech mnie ktoś uratuuuuuje.</td></tr>
</tbody></table>
Nie będę się rozpisywać o tym, dlaczego walenie każdemu pacjentowi z przeziębieniopodobną chorobą antybiotyku jest szkodliwe - zainteresowanych odsyłam do fantastycznych publikacji, takich jak "Utracone mikroby" (aut. Martin Blaser) czy "Historia wewnętrzna" (aut. Giulia Enders). Powiem tylko, że nie po to każdego jednego dnia próbuję dojść do porozumienia ze swoimi miłymi bakteryjkami, przepraszać je za wyrządzone im krzywdy i zapewniać, że będzie im ze mną dobrze, żeby teraz przywalić im serią z kałasznikowa i wszystko budować od początku.<br />
<br />
<br />
Tak więc zakończyłam trzeci i niestety nie ostatni dzień chorowania. Nie chciałam roztrenowania, ale roztrenowanie zachciało mnie, więc szykuje mi się cały tydzień bez treningów. O ile o rower się nie boję, tak mam już mroczne wewnętrzne wizualizacje o tym, że zapominam jak się biega i cofam się w pływackim rozwoju o lata świetlne.<br />
<br />
Bardzo się nie nadaję do bycia niekonstruktywnym człowiekiem. Największym moim osiągnięciem dziś było... o to:<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXxICdwuvOo5FcBKCFceMJabdFfIWpJvH1OzJD9BGZnJUUixDLeMVtoVyyOii0mIOGC0g4ry2CQO9GOoTAxn0aWcndkaCgTDVk0xyfykSqqVsEE165nUULm3bsdQASc_q2v-CpQmVnNgc/s1600/14522618_10210044275970659_579243696_o+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXxICdwuvOo5FcBKCFceMJabdFfIWpJvH1OzJD9BGZnJUUixDLeMVtoVyyOii0mIOGC0g4ry2CQO9GOoTAxn0aWcndkaCgTDVk0xyfykSqqVsEE165nUULm3bsdQASc_q2v-CpQmVnNgc/s640/14522618_10210044275970659_579243696_o+%25281%2529.jpg" width="360" /></a></div>
Najpierw zgubiłam samochód na parkingu podziemnym - co mnie podkusiło żeby tam parkować? Specjalnie zatrzymałam się obok myjni, żeby mieć jakiś punkt odniesienia. Po kilku minutach coraz bardziej histerycznego wypatrywania Audinki zorientowałam się, że jestem poziom niżej w budynku. Potem - typowe - tak strasznie uważałam, żeby nie zarysować stojącego obok mnie pięknego, błyszczącego z nowości Golfa, że wycofałam ostrożnie ze swojego miejsca, po czym koncertowo przypieprzyłam bocznym lusterkiem o słup. Metafora mojego życia...

Antybiotyk i urwane lusterko. A czy twoje bakterie są z ciebie zadowolone?

Wie pani, teraz wlaśnie taki wirus szaleje po Gdyni, wszystkich po kolei łapie. Jak się do jutra pani nie poprawi, to proszę zacząć brać ten...

poniedziałek, 26 września 2016

MP w duathlonie - Rawa Mazowiecka 2016

To był dziwny tydzień. Najpierw w środę mój piękny, od wielu tygodni zieloniutki plan treningowy zaliczył pierwszy od długiego czasu error. Wypoczęłam jeden dzień i w czwartek byłam już gotowa do akcji. Rano pływanie, wczesnym popołudniem zakładka rowerowo-biegowa. Nie byłoby w niej nic specjalnego gdyby nie fakt, że wybrałam debilnie złą trasę, przez co całkowicie popsułam sobie przyspieszenia (i humor). Do tego wszystkiego moje wnętrzności, które przez ostatnie 2-3 tygodnie przeżywały najlepszy czas w swoim-moim życiu, zaczęły mnie znowu boleć i nie wiedziałam co jest grane. W każdym razie to nie był trening zrealizowany tak jak lubię, czyli idealnie. W piątek jeszcze jedno, ostatnie w tym tygodniu pływanie i po południu ruszyliśmy do Warszawy. A potem się przeziębiłam, bo skuszona ciepłym wieczorem zostawiłam otwarte okno na noc i spałam bez kołdry. W środku nocy obudziłam się zamarznięta i z bolącym gardłem. Brawo ja.<br />
W sobotę pół dnia przespacerowałam po mieście, a pół przeleżałam plackiem, zastanawiając się, czy przezięb łaskawie mi przejdzie. Nie przeszedł, ale się nie pogorszył (dopiero dziś owszem). W każdym razie w ogóle się nie czułam na ściganie i szczerze mówiąc starałam się jak najmniej o tym myśleć, żeby się na to nie nakręcać. W końcu przyjechałam do Warszawy po to, żeby wziąć udział w w zawodach.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbm53Gt7vyIjLOGd3w-wv_upOJg3XMVn5cstV0yZ2tDYdiE7ahMQiXCFsQOPAVvzcnm5OxTUE-Bv7268uf1RbnG6fHgONMCo6UYRPvp9BvqCvpEQ1LHJiprnOQLo_QYLZG0mEWTNZXyUU/s1600/IMG_8282.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbm53Gt7vyIjLOGd3w-wv_upOJg3XMVn5cstV0yZ2tDYdiE7ahMQiXCFsQOPAVvzcnm5OxTUE-Bv7268uf1RbnG6fHgONMCo6UYRPvp9BvqCvpEQ1LHJiprnOQLo_QYLZG0mEWTNZXyUU/s640/IMG_8282.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
No więc wzięłam i nie żałuję, bo to były bardzo wartościowe zawody. Ścigałyśmy się na dystansie 5.5 km biegu, 25 km na rowerze i 2.7 km biegu. Po pierwszej części miałam niestety prawie minutę straty do prowadzącej grupki, którą puściłam po około 2 kilometrach. Szkoda, zwłaszcza że w zeszłym roku o tej porze byłam w stanie bez większego problemu pobiec piątkę w takim tempie. No ale wtedy zdecydowanie mniej pływałam... Zawsze jest coś za coś i jak zwykle trudno mi to przyjąć na klatę, bo chciałabym władować do kalendarza trening pływacki z pływakami, trening biegowy z biegaczami i jeszcze pojeździć z kolarzami i nie tylko to wszystko wytrzymać, lecz także czerpać z tego korzyści.<br />
Na rowerze odrobiłam tę minutę, ale dopiero na drugiej pętli, po jakichś 15 kilometrach. Zakładałam że dogonię pierwszą grupę, choć nie miałam pojęcia, jak szybko dziewczyny tam jadą. Jak zorientowałam się, że te kilka osób przede mną to właśnie mój cel, przycisnęłam naprawdę mocno. Dojechałam z wyplutymi płucami, spojrzałam na pulsometr: 183. No to teraz choć chwilę odpocznę, pomyślałam sobie. Nie pomyliłam się, bo za chwilę miałam tętno w okolicy 145... Uśmiechnęłam się sama do siebie i po kilku minutach byłam gotowa jechać dalej. Wyszłam mocno do przodu, moje koło przytrzymała późniejsza zwyciężczyni, za którą dojechała reszta grupy. Kilka minut później, już na końcówce, dojechała do nas jeszcze jedna zawodniczka i do strefy przyjechałyśmy wszystkie razem.<br />
W drugim biegu najfajniejsze było to, że był krótki. Niestety nawet ten fakt nie spowodował, że byłam w stanie biec szybciej lub chociaż równie szybko niż na pierwszym odcinku - ta umiejętność jeszcze bardzo u mnie kuleje. Tak czy owak ukończyłam Mistrzostwa Polski w duathlonie na piątej lokacie, z niecałą minutą straty do pierwszego miejsca (ciasno było!). Oczywiście zachwycona tym rezultatem nie jestem, ale cieszę się, że dałam z siebie tyle, ile mogłam dać. Kontakt z czołówką (a potem gonienie jej na rowerze), bezpośredniość rywalizacji i brak duszącej kolki (jejejejejeje!) pozwoliły mi na to, żeby chwilę za metą, gdy usiadłam sobie na ławce, spłynąć z niej z rozkoszą na trawę i tam pozostać "oby jak najdłużej". Dzisiaj wszystko mnie boli, a to naprawdę rzadkość po zawodach. Bolą mnie nawet przedramiona i piszczele.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGU_TURmgVq2b-qJ24b8D8QumJm90Xkp1J22CssTVZF9i2AOcopbijf65ZUgobVFdEa-WYieFMVE_ty3Nisyozh7WiQh0UgaUjr0oGzqa2-yzMBSOf2yI8PiofaZ8uWar-t07cXivSCWM/s1600/IMG_8544.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGU_TURmgVq2b-qJ24b8D8QumJm90Xkp1J22CssTVZF9i2AOcopbijf65ZUgobVFdEa-WYieFMVE_ty3Nisyozh7WiQh0UgaUjr0oGzqa2-yzMBSOf2yI8PiofaZ8uWar-t07cXivSCWM/s640/IMG_8544.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Na koniec jeszcze słowo o organizacji zawodów, niestety tym razem nieprzychylne. To bardzo miła impreza w fantastycznym miejscu, jednak jest w niej dużo do poprawy. Mam na myśli przede wszystkim biuro zawodów oraz zabezpieczenie trasy i strefy zmian. Wydawanie pakietów trwało rekordowo długo i było procesem wyjątkowo nieskoordynowanym. Reakcja dziewczyn z biura zawodów na niecierpliwość zawodników - "biuro było czynne od siódmej!" - tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że niebardzo wiedzą co robią. Stanie pół godziny w kilkuosobowej kolejce jest do wybaczenia, ale samochody na trasie to już poważniejsza sprawa (za naszą grupą rowerową przez kawałek trasy jechał tir). Na niezabezpieczenie strefy zmian też mam niestety uczulenie. Jestem przekonana, że gdyby któryś rower spodobał mi się bardziej niż mój własny, to nie miałabym żadnego, absolutnie żadnego problemu żeby z nim wyjść w dowolnym momencie trwania imprezy. To wszystko są błędy bardzo poważne, ale stosunkowo łatwe do naprawienia, więc mam nadzieję, że w przyszłym roku pod tymi względami będzie już w porządku.<br />
<br />
Wygląda więc na to, że sezon multisportu był dla mnie w tym roku rekordowo obfitujący w starty - zaliczyłam 7 startów w triathlonie, 2 starty w duathlonie, 1 start w Open Water. A to jeszcze nie koniec, bo choć raczej żadnego triathlonu ani duathlonu nie wymyślę (a tym bardziej open water, he he), to zamierzam jeszcze pobiegać, popływać i... zobaczymy co się da zrobić, ale do pojeżdżenia jestem zawsze pierwsza, o ile nie jest to jeżdżenie na rowerze górskim. MTB to moja osobista porażka - nawet super rower z pełnym zawieszeniem (Giant Anthem 27.5 3) i mieszkanie obok przepięknego Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego nie były w stanie przekonać mnie do zalet jazdy na "góralu". Wiem że tych zalet jest naprawdę dużo, ale jestem jednak człowiekiem szybko mijających kilometrów (mistrzynią prostej, tak tak) i wsiadanie na rower górski szybko wyprowadza mnie z równowagi (I TO JAK BARDZO DOSŁOWNIE...).<br />
<br />
A przede wszystkim cały sezon startowy upłynął mi jak do tej pory bez większych przeszkód zdrowotno-kontuzyjnych. Kilka dziwnych urazów i przeciążeń udało mi się ubijać w zarodku (w tym ITBS, haaa!), podobnie jak niespodziewane bomby i gwaltowne przeziębienia. I oby tak było dalej :)<br />
<br />

MP w duathlonie - Rawa Mazowiecka 2016

To był dziwny tydzień. Najpierw w środę mój piękny, od wielu tygodni zieloniutki plan treningowy zaliczył pierwszy od długiego czasu error. ...

Najpopularniejsze

Archiwum