Czas zamienić się w nerda

Zmiana czasu na zimowy to ostateczne potwierdzenie na to, że zaczęła się obrzydliwa połowa roku. Niezmiennie nie cierpię tego o której teraz robi się ciemno. A przez prawie dwa miesiące będzie pod tym względem tylko gorzej. Jeszcze gorzej.<br /> <br /> Ale nie ma tego złego. Mimo wszystko staram się szukać pozytywów, a największym pozytywem, jaki udało mi się do tej pory znaleźć jest to, że rozpoczął się właśnie czas spokojnych przygotowań do kolejnego sezonu. Żadna niewidzialna siła nie wygania mnie z domu, nie każe zdobywać świata, eksplorować bliskich i dalekich terenów, przemierzać kilometrów brzegiem morza, cieszyć się słońcem, bla bla bla. Wręcz przeciwnie. To już jest ten czas, kiedy wyjście z psami pod blok wymaga skomplikowanych procedur ubierania się, wycierania psom ubłoconych łap, przebierania się z mokrych ciuchów - obejmujących więcej czasu niż samo przebywanie na zewnątrz. Które, choć krótkie, bywa przykrym wydarzeniem. A więc mam idealne warunki do zamulania, oh wait, do regeneracji między treningami. Do rolowania, rozciągania i takich-tam-różnych w towarzystwie stukilometrowej playlisty na YouTube'ie (czekała całe lato). No i do pływania, bo właśnie teraz najfajniej jest w ciemności i zimności wskoczyć do ciepłej wody na jasnej pływalni.<br /> <br /> Zatem z powrotem staję się nerdem, który układa sobie te sportowe i okołosportowe puzzle i próbuje uzyskać z nich spójną całość. I chociaż trudno w to uwierzyć, gdy widzi się mnie na przykład o 20:45 (zombie mode albo, jak by to powiedziała Małgorzata Rozenek-Majdan "Nie mów do mnie teraz"), to cały ten proces jest paskudnie satysfakcjonujący. Mówiąc szczerze, absolutnie wystarczający do szczęścia.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUoonSIGMn-kJMUnUzDodzQhrKREC1vKqN-npUERymgmkOQoFJNjplhfCusIkh64aRcf5kn_hddNviNA-SxU_2KO8ci1_BwcCnATdX3gijc63FkCvPlAAiQV6Sb0xI-vTI0AvE6x_TV7Q/s1600/stuff-no-one-told-me-snotm-alex-noriega-59-5742ece3e9883__605.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="605" data-original-width="605" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUoonSIGMn-kJMUnUzDodzQhrKREC1vKqN-npUERymgmkOQoFJNjplhfCusIkh64aRcf5kn_hddNviNA-SxU_2KO8ci1_BwcCnATdX3gijc63FkCvPlAAiQV6Sb0xI-vTI0AvE6x_TV7Q/s640/stuff-no-one-told-me-snotm-alex-noriega-59-5742ece3e9883__605.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Źródło: stuffnoonetoldme.blogspot.com</td></tr> </tbody></table> <br /> Ale dobra, bo znowu filozofie, rozkminy i przemyślenia no-life'a, a przecież trening to głównie trening. Zatem żeby zarzucić w końcu jakimś konkretem, powiem że wykonanie planu na ubiegły tydzień udało mi się prawie, prawie..., ale jednak musiało się coś skopać i ponownie było to bieganie. Biedne bieganie, zawsze mu się obrywa. Trudno nawet wyjaśnić, co to się właściwie wydarzyło. Najprawdopodobniej był to zmasowany atak jakiegoś dziwnego wirusa, ale z czwartkowego biegania udało mi się zrobić mniej więcej jedną trzecią.<br /> <br /> Poza tym, jak łatwo się domyślić, głównie pływam. W gruncie rzeczy doszłam już do tego miłego momentu, gdy w wodzie czuję się lepiej niż na lądzie. Inna sprawa, że to jeszcze nie czas na to, żeby było milusio i przyjemnie, więc do planu pływackiego doszło mi dobijanie wiecznie zmasakrowanych barków, łopatek i ramion za pomocą gum pływackich. Chciałoby się zaśpiewać "zbawienie przyszło przez krzyż, ogromna to tajemnica, każde cierpienie ma sens, prowadzi do pełni życia", ale to chyba nie te święta. W każdym razie zbliża się już ten stan, kiedy po treningu na basenie muszę wybierać, czy wolę zapisać przebieg treningu w swoim analogowym dzienniczku czy dać odpocząć łapom, które każdy ruch dłoni z długopisem odczuwają jak rytmiczne uderzanie kamieniem o bark.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB8QHqAIC4mNatV8m0Vl5KxhpI-PrlVLeAjiM3Ar12_hrc_fjnEY8j-0WdO0BLeNXeu6F6ZFBFXpy4hKJd1T263ks6x_cpuEcktQTVLQGAv1X-BWLWt70crHm9pA8Sfzk_OMkXjE63Rfg/s1600/IMG_7675.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1591" data-original-width="1600" height="632" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB8QHqAIC4mNatV8m0Vl5KxhpI-PrlVLeAjiM3Ar12_hrc_fjnEY8j-0WdO0BLeNXeu6F6ZFBFXpy4hKJd1T263ks6x_cpuEcktQTVLQGAv1X-BWLWt70crHm9pA8Sfzk_OMkXjE63Rfg/s640/IMG_7675.JPG" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Ponadto, jako że naprawdę bardzo zatęskniłam już za ściganiem, pojechaliśmy w sobotę na <b><a href="https://www.facebook.com/events/125702974758296/">Eliminator spadających liści</a></b>. Zawody pod górę, na szosie i po prostej - czy może być coś piękniejszego? Chyba nie, jednak charakter podjazdu nieco mnie... zaskoczył. A może nawet oszołomił, bo wystarczyło że raz podjechałam go "spokojnie" w ramach rozgrzewki i natychmiast poczułam się rozgrzana, a nawet przegrzana, a nawet kurde ugotowana na twardo. W połączeniu z potwornie silnym wiatrem w twarz zrobiło się z niespełna 1,5-kilometrowej trasy wyścigu niezłe cholerstwo. Jechałam dwa razy. Żeby pojechać po raz trzeci, trzeba było załapać się do czołowej dwójki w swojej grupie. Metę przekroczyłam jako trzecia i choć żałowałam, że ominie mnie starcie w finale, to gdzieś w głębi duszy poczułam też ulgę. Już nie pamiętam, kiedy poprzednio udało mi się tak strasznie sobie przywalić. To była chyba dwunasta strefa intensywności. Po pierwszym wjeździe (av hr 181, max hr 190) czułam się tak, jakbym wpadła do pralki na programie intensywnego wirowania. Druga próba była o 10 sekund spokojniejsza, co nie oznacza, że nagle było miło. Jeśli mam być szczera, to było daleko od miło, niemniej uznaję to doświadczenie za szalenie cenne. TrainingPeaks mi powiedział, że pobiłam swój rekord wszechczasów mocy minutowej. Zobaczyłam te cyferki i już wiedziałam, dlaczego tak strasznie mnie postawiło! Nie spodziewałabym się po sobie takich wartości, zwłaszcza po tak długim okresie bez treningu na rowerze. Nie licząc spokojnych rozjazdów, ostatni trening zrobiłam wtedy, gdy jechałam czasówkę podczas BikeChallenge Poznań, czyli w połowie września. I tak jak przypuszczałam, chyba nic od tamtej pory nie straciłam. Nie wiem na jakiej zasadzie to się odbywa i uważam to za jedną z większych tajemnic wszechświata, ale mogę się tylko cieszyć. No bo muszę pływać :-)<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwwf9wjmK6Q6w9RhAf51O9Xip97jTNnh4ux6797STD9j1Ii0htMQ_2RgzP9VL3PFbNSx9B92MpC3I50yZJ2rr9GTIZ3SF98GShqEU4YEeDP5MkYz_AXgDH8K_3520h3YNkRH2Hk0EV9Rs/s1600/22788721_1763902833652339_5738159428610597796_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="638" data-original-width="960" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwwf9wjmK6Q6w9RhAf51O9Xip97jTNnh4ux6797STD9j1Ii0htMQ_2RgzP9VL3PFbNSx9B92MpC3I50yZJ2rr9GTIZ3SF98GShqEU4YEeDP5MkYz_AXgDH8K_3520h3YNkRH2Hk0EV9Rs/s640/22788721_1763902833652339_5738159428610597796_n.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. <b><a href="https://www.facebook.com/VeloGd/">Velogd</a></b></td></tr> </tbody></table> <br />

Czas zamienić się w nerda

Zmiana czasu na zimowy to ostateczne potwierdzenie na to, że zaczęła się obrzydliwa połowa roku. Niezmiennie nie cierpię tego o której teraz...

Pidżama party hard

Przedwczoraj stwierdziłam że życie sportowca to jedna wielka impreza. Tylko że raczej w stylu pidżama party. W czwartek wstałam luksusowo o siódmej. O 13:30 po pierwszym treningu byłam już po półgodzinnej drzemce, a potem po drugim treningu poszłam spać o 21.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinvZyhLtvTD2HVrxy3HsdGxIbvtDDMaEgNAT8jkjaFXrQwvAHoq-4vprV_QRWcVZVPtSLa30nn9PJUIRcm9T3nLtqte4TPaXr2mpCPYOe_o6tzj5I8IkZtN7C31lD3a8osxUV5seRzgM4/s1600/IMG_7293.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinvZyhLtvTD2HVrxy3HsdGxIbvtDDMaEgNAT8jkjaFXrQwvAHoq-4vprV_QRWcVZVPtSLa30nn9PJUIRcm9T3nLtqte4TPaXr2mpCPYOe_o6tzj5I8IkZtN7C31lD3a8osxUV5seRzgM4/s640/IMG_7293.JPG" width="480" /></a></div> <br /> <br /> Spanie jest, niestety, ważne. Najchętniej codziennie wstawałabym z kurami, bo najzwyczajniej w świecie to lubię. To jeden z najfajniejszych darów losu, jakie otrzymałam. Podczas gdy wiele osób ma, jak twierdzi, krytyczny problem ze wczesnym wstawaniem, ja budzę się o 4:30 na basen świeża, rześka i gotowa do akcji. Inna sprawa, że nie ma na mnie mocnych, żebym była w stanie zarwać noc, i to cokolwiek by się nie działo. Nawet kiedy na studiach musiałam nauczyć się czegoś na egzamin na następny dzień, i tak w pewnym momencie okazywało się, że mój mózg już dawno zamienił się w kucyka pony i śmiga po różowych obłokach, więc jedynym sensownym wyjściem było położenie się spać. I ewentualnie wstanie rano - bardzo rano, na przykład o 3:30.<br /> <br /> We wtorek bardzo boleśnie przekonałam się co robi ze mną już niewielki deficyt snu. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się aż takiej reakcji. Albo jestem strasznie delikutaśna, albo bodźcuję swój organizm mocniej niż mi się to wydaje. W zeszłym tygodniu po prostu spałam nieco krócej, bo kładłam się później spać i w ogóle nie spałam w ciągu dnia. Efekt - we wtorek obudziłam się z półgrypą, tylko że bez żadnych typowych objawów ogólnoustrojowej choroby. Co było dalej, opisałam szeroko <b><a href="https://www.facebook.com/1960202944222040/photos/a.1960205250888476.1073741827.1960202944222040/1968891546686513/?type=3&theater">na fejsie (link)</a></b>. Streszczając całą historię: od 6:30 do 9:00 kładłam się spać jeszcze dwa razy, ledwo wywlokłam się z psami pod blok i byłam przekonana, że coś mnie ostro sieknęło i nie będzie mowy o trenowaniu tego dnia. Następnie wywlokłam się na basen, po drodze powodując same fakapy. Zrobiłam akceptowalny, ale dość słaby trening w wodzie, czując się o dziwo bardzo dobrze. Z drugiego treningu zrezygnowałam, poszłam wieczorem na masaż. Czy to już starość? W środę za to czułam się, pardon my friends, zajebiście.<br /> <br /> Kilka drobnych zmian okołotreningowych i ustrukturyzowanie treningu pływackiego pode mnie spowodowały kolejny potężny krok do przodu. Nigdy w tym okresie przygotowań nie pływałam tak szybko i tak swobodnie. Czuję się w wodzie jak w swoim naturalnym środowisku. Kiedy sobie przypomnę, jak walczyłam o przetrwanie na początku mojego pływania z grupą młodych pływaków, uświadamiam sobie, że sprawy idą w naprawdę dobrym kierunku. Pamiętam że wtedy co drugi trening myślałam, że trener sobie z nas żartuje, że mamy pływać <u>takie </u>odcinki w <u>takich</u> limitach czasu. Dubli nie dostawałam chyba tylko podczas schłodzenia. Teraz coraz częściej dzieciaki na torze zaczynają mnie przepuszczać do przodu. Nie boję się chyba żadnego zadania. Ufam trenerowi i wiem, że nie chce mi zrobić krzywdy.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9Ps_E0NeekJhmhLxtRtayf9GWJjzY043vXu4Zw9cuoH1qiM2c9Hcjs-uEhEfuot2pKdlWQYBiLwVLWMSKQ7uh-lbCw1_tCRnbNeV_eun-uStF4s2OpiIG73X5hJnZ69lv5iquK6PjLqc/s1600/aska1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9Ps_E0NeekJhmhLxtRtayf9GWJjzY043vXu4Zw9cuoH1qiM2c9Hcjs-uEhEfuot2pKdlWQYBiLwVLWMSKQ7uh-lbCw1_tCRnbNeV_eun-uStF4s2OpiIG73X5hJnZ69lv5iquK6PjLqc/s640/aska1.jpg" width="480" /></a></div> <br /> <br /> Jeśli chodzi o pozostałe treningi, to na temat biegania wolę się profilaktycznie nie wypowiadać, żeby nie psuć sobie humoru. Udało mi się w tym tygodniu porwać Emondzię na patrol szosowej pętli po Kaszubach. Jak Boga kocham, przez dwie godziny jechałam susząc zęby w patologicznie szerokim uśmiechu, śpiewając sobie na głos. Było dwadzieścia stopni na plusie!!! Mogłabym to robić codziennie, a robię... dwa razy w tygodniu. Znowu. Chlip, chlip. Mój związek z rowerem jest jednak dość specyficzny, ponieważ - co chyba jest wbrew wszelkim zasadom i książkom - co sobie wypracuję, tego już nie tracę, jakkolwiek dziwnie to brzmi. Mogę nie jeździć tydzień, wsiadam i jadę jakbym nie miała żadnej przerwy. W ogóle się nie boję nie trenowania na rowerze. Mogę jeździć w środku nocy, chora, zmęczona, zaspana, nieważne. Działa i już.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjafnG-m0jxf9OnZAOERnfsjqvnyiRLhwPhR1aqb0JKhWVQDJAkyNKpRx_iCdzIAee_p0Qrp9tqJVP65zox6dDXDO5in1BmaKiZ5_2D1GQB4Q71mzD7mCkLTj0LQnaEd7Q1zfRkqvIeRjg/s1600/22448422_1968489746726693_9009154446841845214_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjafnG-m0jxf9OnZAOERnfsjqvnyiRLhwPhR1aqb0JKhWVQDJAkyNKpRx_iCdzIAee_p0Qrp9tqJVP65zox6dDXDO5in1BmaKiZ5_2D1GQB4Q71mzD7mCkLTj0LQnaEd7Q1zfRkqvIeRjg/s640/22448422_1968489746726693_9009154446841845214_n.jpg" width="480" /></a></div> <br /> <br /> No i ta przełajka. Nie wiem czy wspominałam o tym, że gdy tylko zaczęło mi się dobrze jeździć na góralu, Wojtek zarządził koniec sezonu mtb i początek przełajowego. Kiedy jadę na tym rowerze, dwanaście razy na godzinę czuję że tym razem to już na pewno nastąpiło wieloodłamkowe złamanie nadgarstków, ale tak czy owak: przełajka to jest fun. Wystarczyło mi że pewnego pamiętnego dnia wjechałam góralem na podjazdy, z którymi bezskutecznie męczyłam się od tygodni i jakieś granice kompletnie puściły w mojej głowie. Jaram się na myśl o jeżdżeniu po lesie, eksplorowaniu nowych tras, konieczności szybkiego reagowania na sytuację, deptaniu na pedały w odpowiednim momencie, ratowania się z poślizgów i tak dalej i tak dalej. Może to też dlatego, że zaczęłam więcej jeździć samochodem z napędem hybrydowym, w którym nie da się nawet ruszyć z piskiem opon, hue hue :-)<br /> <br /> No i tak to właśnie wygląda. Codziennie robię fantastyczne rzeczy w fantastycznym miejscu. Może jeszcze wróci te dwadzieścia stopni na plusie? Nawet jeśli nie, to na szczęście mam gigantycznie długą playlistę na trenażer...

Pidżama party hard

Przedwczoraj stwierdziłam że życie sportowca to jedna wielka impreza. Tylko że raczej w stylu pidżama party. W czwartek wstałam luksusowo o ...

Przetestowałam wszystkie cateringi z Trójmiasta i co z tego wynikło?

Tak się składa, że przetestowałam prawie wszystkie diety pudełkowe dostępne w Trójmieście - poza jedną, z którą nie udało mi się dogadać w sprawie personalizacji zamówienia (nie chciałam zamawiać zestawów testowych na cały tydzień). Niemal każda miała jakąś unikalną zaletę i wadę. Tylko jedna z nich zupełnie nie przypadła mi do gustu. Na sam koniec znalazłam Rukolę - firmę z siedzibą w Gdyni. Przygoda rozpoczęła się dość zabawnie, bo chcąc zachować ciągłość zamówień pudełkowych, złożyłam zamówienie na dany dzień, powiedzmy na środę, nie wiedząc że to oznacza, że w środę przyjdzie kurier z jedzeniem na czwartek. W środę rano wróciłam z treningu biegowego - głodna jak stado wilków - i ze zdziwieniem zobaczyłam, że nie czekają na mnie żadne pudełka. Wściekła i na ostatnich nogach musiałam lecieć do sklepu po zakupy, zarzekając się, że już przed spróbowaniem Rukolowego jedzenia jestem prawie pewna, że nie wybiorę tego cateringu - no chyba że jakością i smakiem przebije wszystkie pozostałe. No i tak się stało!<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><span style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh3pEG_2a0D4ZW_gVkG8hFzvXa-piSHbpCC6ZI6ST4Hz9W2n4ZF5uFUh2eeXnnUaOMPxnYQkA4B2g_RKNC0JS5Iluj4moqYlYL4TNHd0s7gPcDxZnANcq7ykmV2HLhzK8IBTXlrpj1KYA/s640/20914288_911171235705182_5866022785669784133_n.jpg" width="640" /></span></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. <b>FB Rukola - Twój catering dietetyczny</b></td></tr> </tbody></table> <br /> Jedna z największych wątpliwości wiązała się z kosztami takiego jedzenia. Catering nie jest tani i suma, którą trzeba wyłożyć jednorazowo przy zamówieniu może nieco zszokować. Zrobiłam jednak mały eksperyment i przez kilka miesięcy (bo wahałam się co najmniej tak długo!) starałam się zbierać i archiwizować wszystkie paragony ze sklepów spożywczych. Po podliczeniu kwoty, którą wydawałam co miesiąc, rwałam włosy z głowy i zgrzytałam zębami. Gdy do tego wszystkiego Wojtek poinformował mnie, ile orientacyjnie wydaje dodatkowo, gdy akurat potrzebuje coś dokupić, stwierdziłam szybko, że pudełka mogą wcale nie wyjść nas drożej. Faktem jest, że nie należymy niestety do par, które skrupulatnie planują, co będzie trzeba mieć w kuchni na dany dzień. Raczej wszystko odbywa się na spontanie. A to oznacza najczęściej, że co najmniej kilka razy w tygodniu wracałam do domu obwieszona siatami jak wielbłąd dyżurny, zazwyczaj kupując dużo więcej niż realnie potrzebowaliśmy. No bo wiadomo jak to jest - nawet jeśli odpowiedź drugiej połówki na pytanie "co Ci kupić" brzmi "nic nie trzeba", to i tak w coś trzeba chłopa zaopatrzyć - z tym że wtedy muszę zgadywać co to ma być. Ewentualnie dubluję to co kupuję sobie. Kończy się to zawsze w jeden, ten najgorszy sposób - wyrzucaniem jedzenia. <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=IzznYgKs8Dw" target="_blank">A czy wiecie że prawie 1/3 jedzenia produkowanego na świecie jest wyrzucana?</a> </b>Sami przyznajcie, czy udaje Wam się wykorzystać zawsze całe jedzenie które kupujecie?<br /> <br /> Jedzenie z dostawą do domu jest niesamowitą wygodą i oszczędnością czasu. Nie trzeba latać do sklepu po zakupy. Nie trzeba gotować - ooo tak, powtórzmy to jeszcze raz: nie trzeba gotować! A co więcej, nie trzeba także zmywać. Życie jest piękne! Wystarczy wejść do kuchni, otworzyć lodówkę, wyjąć pudełko, oderwać z niego folię, ewentualnie wrzucić na kilka minut do mikrofalówki i voila. To świetna sprawa dla takich osób jak ja, które każdy przepis wymagający więcej niż pięciu minut pracy uznają za niewarty uwagi. Właśnie dlatego moje popisowe danie to jajecznica i herbata, ale taka z torebki, bo nigdy nie chce mi się wyciągać zaparzacza do liściastej. Jeśli będę kiedyś potrzebowała odzwyczaić się od kawy, to po prostu kupię sobie młynek i kawę ziarnistą - sto procent pewności, że ani razu nie wypiję w domu czarnego napoju. Kilka razy w życiu zdarzyło mi się upiec ciasto, ale tylko takie, na które przepis obejmował następujące punkty: wrzuć do miski, zamieszaj, przelej do formy i włóż do piekarnika. Koniec. Nie znoszę stać nad garami, mam dwie lewe ręce we wszelkich manualnych pracach i najzwyczajniej w świecie nie mam do tego serca.<br /> <br /> Wahałam się, czy zamawiać sobie "pudełka" - bałam się, że pewnie nie będzie mi to pasowało, bo lubię jeść to co lubię, a nie co mi akurat zaserwują. Argument ten jednak padł, kiedy uświadomiłam sobie, że w rzeczywistości przyrządzam sobie w kółko to samo. W ten sposób zupełnie nieświadomie można - jedząc przecież zdrowo i smacznie - długo prowadzić dietę niedoborową. Firmy cateringowe starają się, aby klient nie był znudzony, więc dosłownie stają na głowach, żeby ciągle dostarczać mu coś nowego. Można poczuć się trochę jak w restauracji. Co więcej, można w bardzo łatwy sposób wypróbować wariant diety, której samodzielne konstruowanie wymagałoby od nas czasu i uwagi - diety wegetariańskiej, wegańskiej czy bezglutenowej.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxD8fz9wn-ecOBmmYZl0UkxgOrehaTnHVvdYQfb5JhBvRLPFmhzPY60np3SQESS2s6BdhhDM_EtmdJFpsIGMtO6nO5u7LmlU2Qmta6ZuRNTV1-vAhvtA7IX-ZA5JBjuYMhd_9pXj4Rgk8/s1600/IMG_6509.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="676" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxD8fz9wn-ecOBmmYZl0UkxgOrehaTnHVvdYQfb5JhBvRLPFmhzPY60np3SQESS2s6BdhhDM_EtmdJFpsIGMtO6nO5u7LmlU2Qmta6ZuRNTV1-vAhvtA7IX-ZA5JBjuYMhd_9pXj4Rgk8/s640/IMG_6509.jpg" width="360" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gdziekolwiek jesteś, masz przy sobie żarełko.</td></tr> </tbody></table> <br /> Na sam koniec najważniejszy argument przemawiający za dietą pudełkową: superszybka dostępność. Zwykle rano wpadałam do domu funkcjonując już w trybie zombie, bo gdy po treningu na basenie wsiadałam w samochód o 7:45, dojeżdżałam do domu około 8:10. Potem musiałam rozpakować sprzęt, rozwiesić mokre rzeczy, przebrać się i dopiero zabierałam się do robienia śniadania. Po pierwsze: spróbuj wtedy po drodze nie zjeść całej kuchni razem z blatem stołu. Po drugie: nie było mowy o trafienie w tzw. okienko węglowodanowe, więc regeneracja nie przebiegała już tak skutecznie jak mogłaby. Po trzecie: po ciężkim treningu docierałam do domu na "paliwie rezerwowym", krytycznie głodna. Biada mi, jeśli po drodze musiałam jeszcze gdzieś podjechać, na przykład do sklepu po coś na śniadanie. Jeszcze większa biada temu, kto się do mnie próbował w międzyczasie odezwać. Każdy sportowiec wie, co to znaczy bomba połączona ze zjazdem cukrowym. Z jednej strony jest zwyczajnie fizycznie słabo, z drugiej strony jest żądza mordu. Słowem: nic dobrego. Teraz, gdy mam pudełka, sprawa wygląda zupełnie inaczej. Mam w schowku pudełko, które czeka sobie wesoło, aż stanę w korku - a staję prawie zawsze. Dojeżdżam do domu już najedzona i mogę w spokoju zająć się innymi sprawami. Gdy w ciągu dnia muszę gdzieś wyjść albo kiedy wybieram się na kolejny trening, nie obawiam się, że trafi mnie oporowy głód i będę musiała 1) wracać pędem do domu, 2) zajadać się kupionymi na szybko przekąskami, 3) szukać jakiegokolwiek jedzenia na mieście. Nie muszę po treningu lecieć do domu z żołądkiem przyklejonym do kręgosłupa. Po prostu mam ze sobą pudełko. Nie zliczę, ile razy uratowało mi to samopoczucie. <br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL9zerCIujDd4FiRYLGpr8gzpx7xU9071z0ZtCK9TP0N3jsPZQXWSGSyLVcy_WA7DXh4Xvtm5dopf7Omh1HLA80aVvUeTxcnl5Bw3mN4tmNwkgmlDsvq9zFvvKpyaN4Y9kopAoHaJlqRU/s1600/exif_temp_image%25288%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1278" data-original-width="720" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL9zerCIujDd4FiRYLGpr8gzpx7xU9071z0ZtCK9TP0N3jsPZQXWSGSyLVcy_WA7DXh4Xvtm5dopf7Omh1HLA80aVvUeTxcnl5Bw3mN4tmNwkgmlDsvq9zFvvKpyaN4Y9kopAoHaJlqRU/s640/exif_temp_image%25288%2529.jpg" width="360" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ten moment gdy po raz kolejny zgubiłaś się w lesie, dom jest nie wiadomo gdzie, a gdybyś była postacią z The Sims, twój wskaźnik energii migałby już na czerwono.</td></tr> </tbody></table> <br /> Jeśli jesteście rozsądnymi ludźmi i potraficie zawczasu, na przykład przed wyjściem na trening, przygotować sobie obiad, ugotować ryż czy kaszę i tak dalej, to gratuluję serdecznie i podziwiam. Ja zwykle beztrosko sobie wychodzę i nagle, wracając już zmęczona do domu, uświadamiam sobie, że umieram z głodu, a zanim zjem, będę jeszcze musiała to wszystko skonstruować.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUjN0SGDJCjhgmbBRqaTEqPdlFC_tNB_2VEhmb2N4h8mfNNM5vjunYxipZzSAqMeuybPFjyIgw5IC_gYyslrhXDaQAQVmQCgNwu6QO_4lmVHexft0Hsp3yDTf8xuiTenA9K5GjBXE0Urc/s1600/22221819_1964328840476117_7171267481487543460_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="540" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUjN0SGDJCjhgmbBRqaTEqPdlFC_tNB_2VEhmb2N4h8mfNNM5vjunYxipZzSAqMeuybPFjyIgw5IC_gYyslrhXDaQAQVmQCgNwu6QO_4lmVHexft0Hsp3yDTf8xuiTenA9K5GjBXE0Urc/s1600/22221819_1964328840476117_7171267481487543460_n.jpg" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Korki nie zawsze są denerwujące - czasem są wręcz pożądane ;-)</td></tr> </tbody></table> <br /> Podsumowując: jeśli się wahacie, to moim zdaniem warto spróbować, zwłaszcza jeśli (niepotrzebne skreślić) jesteście sportowcami, nie lubicie/nie umiecie gotować/nie macie na to czasu, rzadko przebywacie w domu, czujecie że zbyt często robicie biceps nosząc tony zakupów ze sklepu. W kolejnym wpisie powiem Wam, dlaczego wybrałam akurat Rukolę, jakie są wady i zalety cateringu tej firmy. Tymczasem smacznego!<br /> <br /> Aha, i byłabym zapomniała - jeśli będziecie chcieli zamówić sobie miesięczny catering Rukoli, to dajcie mi najpierw znać, na przykład przez <b><a href="https://www.facebook.com/ioannahhpl-1960202944222040/">Facebooka.</a></b> Będę miała dla Was tajny szyfr na drobny prezent od nich :-)

Przetestowałam wszystkie cateringi z Trójmiasta i co z tego wynikło?

Tak się składa, że przetestowałam prawie wszystkie diety pudełkowe dostępne w Trójmieście - poza jedną, z którą nie udało mi się dogadać w s...

Fakty są takie, że MTB jest naprawdę spoko. Co ja najlepszego powiedziałam.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbgLP2ld7uCBxZN7AfQNo4Pymr1ZS7R3CBO3Ipz2u8jyaX7OEZ8RhIaPz9FyaJ6C8PgmNEpWbiLbX0zcNYoty7pQtN6A691UCIwYCSr_rqM14ZfWcSTORZ9wyNbyH7YozZ1s5yOH3shgQ/s1600/aska.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="653" data-original-width="523" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbgLP2ld7uCBxZN7AfQNo4Pymr1ZS7R3CBO3Ipz2u8jyaX7OEZ8RhIaPz9FyaJ6C8PgmNEpWbiLbX0zcNYoty7pQtN6A691UCIwYCSr_rqM14ZfWcSTORZ9wyNbyH7YozZ1s5yOH3shgQ/s640/aska.png" width="510" /></a></div> <br /> <br /> Trzy tygodnie temu podczas treningu rozwaliłam sobie plecy (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/wzieo-i-srulneo-wiec-zakadam-buty.html" target="_blank">link</a></b>). Pocierpiałam parę chwil, pocieszyłam się zdrowiem przez dwa dni i się przeziębiłam. Niebezpiecznie mocno, to znaczy tak, że nie mogłam spać z powodu zatkanego nosa; nie mogłam gadać przez telefon, bo jedyne, w czym brzmiałabym wiarygodnie to "Luke, I am your father"; no i co najgorsze, nie mogłam wyjść na rower na zewnątrz, a to były ostatnie pseudoletnie dni. No ale okej. Wyzdrowiałam, poszłam na rower i - tadam - walnęło mi coś w kolanie.<br /> NO LUDY KOCHANE!!!!<br /> Mogłabym powiedzieć: pech. Ale już wiem, że w znakomitej większości przypadków zwalanie winy na siłę wyższą, na którą nie mamy wpływu, to tylko miganie się od odpowiedzialności (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/dobrze-jest-sie-dzielic-wiedza.html" target="_blank">link</a></b>)<br /> Powiem zatem: coś tu najwyraźniej nie halo, skoro złapała mnie taka czarna seria.<br /> <br /> Przypomniała mi się sytuacja sprzed roku (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/nie-wszystkie-problemy-leza-w-gowie.html" target="_blank">link</a></b>), kiedy męczyłam się z bólem w okolicy kolana dobre trzy tygodnie. Zdążyłam całkowicie zwątpić w medycynę, kiedy jeden ortopeda powiedział mi, że łąkotka jest okej, więc muszę sobie po prostu odpocząć i odpoczywać tak długo, aż ból odpuści (!!!!), a drugi, że mam kupić homeopatyczną maść ze ślimaka, ale koniecznie od tej pani, do której mi da numer telefonu. Potem trafiłam do swojego fizjoterapeuty, poleżałam godzinę w gabinecie, pogryzłam stół z bólu - wszystkiego, tylko nie kolana, bo łokieć został wciśnięty kolejno w łydkę, ramię, łopatkę - a potem pojechałam do domu z naprawionym kolanem. Od tej pory moje życie jest ogólnie prostsze.<br /> <br /> Możecie sobie wyobrazić moją czarną rozpacz, gdy tym razem kolano NIE przestało boleć podczas wizyty u fizjo. Byłam gotowa za wszelką cenę zameldować się z powrotem w gabinecie za 12, 24, 36 i 48 godzin, byleby tylko sprawa została rozwiązana, a pan fizjo mi na to, że mam przyjść dopiero za cztery dni, bo organizm musi to sobie przetrawić.<br /> NNNNNNNNNNIIIIIIIIIIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!<br /> No więc pierwszego dnia histeryzowałam, drugiego stwierdziłam, że jest trochę lepiej, a trzeciego już wszystko było w porzo.<br /> Koniec historii kontuzji.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzgfAAdwkkMjv0GE6_yXb3t_9A0zCIkJ_E7CWfBLcycPII0Z9lOsE_voiEqeK8Q4pIdoixJvGQShY8Oi-vqObkiJNzlKCPX_uruOGgZT0hAO9UX_IwmXPSIA-mrmIo1jPJ3PH1VadWelE/s1600/IMG_5735.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1199" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzgfAAdwkkMjv0GE6_yXb3t_9A0zCIkJ_E7CWfBLcycPII0Z9lOsE_voiEqeK8Q4pIdoixJvGQShY8Oi-vqObkiJNzlKCPX_uruOGgZT0hAO9UX_IwmXPSIA-mrmIo1jPJ3PH1VadWelE/s640/IMG_5735.JPG" width="510" /></a></div> <br /> <br /> Tydzień temu byłam na masażu. Magda-masażystka stwierdziła, że chyba pierwszy raz udało się wyrobić z masażem całościowym w godzinę i nigdzie nie znalazła specjalnie wielkiego hardkoru.<br /> Bardzo mnie to zmartwiło, na szczęście w tym tygodniu wszystko wróciło do sadystycznej normy.<br /> <br /> Dopiero gdy po tej trzyczęściowej serii fakapów wróciłam do treningów, na nowo zaczęłam sobie uświadamiać, jak bardzo mi tego potrzeba do życia. Z największą ostrożnością wybrałam się na pierwszy rower po awarii kolana. O sobotnim treningu na basenie, podczas którego skaczemy, robimy pompki, przysiady i inne wygibasy, myślałam już od czwartku. Odetchnęłam z ulgą, wychodząc w sobotę rano z pływalni cała i zdrowa.<br /> <br /> Naprawdę mam być za co wdzięczna światu. I nie potrzeba mi wiele do szczęścia, wystarczy mnie wrzucić do basenu albo wysłać na rower. Z bieganiem bywa bardzo dobrze albo słabo, ale spodziewam się, że przez najbliższe dziesięć kilo w dół częściej będzie słabo niż akceptowalnie. Na razie wychodzę biegać i jestem jak rozdarta sosna u Żeromskiego, bo nie wiem czy bardziej cieszę się, że mogę robić to co lubię (w głębi serca propsuję bieganie i wiem że jeszcze będzie dobrze) czy bardziej się zastanawiam, jakim sposobem przekupić ITU, żeby wykreśliło bieganie z dyscypliny triathlonu i zamieniło je na cokolwiek innego - jazdę konną, kajaki, szachy, curling.<br /> <br /> Za to z rowerem następuje ciekawa sprawa, bo wreszcie coś się we mnie przełamało i ogromnie cieszy mnie jazda zarówno na rowerze górskim jak i na przełajowym. Fragmenty przy których jeszcze niedawno bym się zatrzymywała i schodziła z roweru, teraz pokonuję z rozpędu. Jeszcze sporo pracy przede mną, zanim będę mogła stwierdzić, że mogę bez obaw zapisać się na <strike>dowolne</strike> jakiekolwiek zawody mtb i nie bać się że kogoś tam niechcąco zabiję, ale pierwsze koty są już za płotem. Wreszcie jestem w stanie jechać na góralu albo na przełajówce w wyższej intensywności i właśnie wtedy dzieje się magia. Łatwiej mi się ryzykuje, lepiej i szybciej reaguję w newralgicznych momentach, zaczynam się tym naprawdę dobrze bawić.<br /> <br /> Prawie dokładnie rok temu, a konkretnie rok i dwa dni temu kupiłam rower przełajowy i stwierdzam że to była świetna decyzja. Gdy przesiadam się na górala z przełajówki, dostrzegam jego ogromną przewagę w trudniejszym terenie i korzystam z tego, że można nim dosłownie taranować przeszkody. A kiedy znowu zamieniam mtb na przełaj, jestem bogatsza o te doświadczenia i umiejętności i nie boję się ich przełożyć na ten "chudy" rower. Win-win situation!<br /> <br /> To nie jest tak bezkompromisowa jazda jak na szosie - nie wiem czy kiedykolwiek będzie - ale myślę że będzie to szło w dobrą stronę. Nie ma to jak tępe deptanie w pedały i wgapianie się w wartości mocy :-) Jednak niewątpliwie "góral" w sobie coś magicznego. Wychodząc na trening nie muszę się martwić, czy na ulicach będzie tłok, czy nie będę musiała przebijać się przez korki. Mam pod domem niezmierzone, niepoznane i chyba niepoznawalne obszary leśne, które ciągle od nowa mnie zachwycają. Tak strasznie marudziłam przed każdym wyjściem na mtb, a teraz świadomie i dobrowolnie zdarza mi się rezygnować z szosy na rzecz lasu.<br /> Co to będzie, co to będzie.<br /> <br /> Na koniec jeszcze ogłoszenie parafialne! Od niedawna jestem <b><a href="https://www.facebook.com/ioannahhpl-1960202944222040/" target="_blank">fanpejdżerką</a></b>, więc Czytelników, którzy jeszcze nie kliknęli "Lubię to", serdecznie do tego zachęcam :)

Fakty są takie, że MTB jest naprawdę spoko. Co ja najlepszego powiedziałam.

Trzy tygodnie temu podczas treningu rozwaliłam sobie plecy ( link ). Pocierpiałam parę chwil, pocieszyłam się zdrowiem przez dwa dni i s...

2017 - najważniejsze starty to czasem te najgorsze

W mijającym sezonie nie miałam "złych" startów - takich, których w jakimkolwiek kontekście bym żałowała. Żałuję tylko zawodów, w których nie wystartowałam. Wszystkie pozostałe wspominam pozytywnie. Te w których wynik sportowy był dla mnie poniżej oczekiwań (lub poniżej krytyki) też zaliczam do udanych, bo wyniosłam z nich ogromnie ważną naukę.<br /> <br /> Wybrałam sobie zresztą drogę, dzięki której jeszcze długo nie będę w stanie mówić o satysfakcjonującym wyniku. Bardziej pod górkę już nie mogłabym sobie zrobić (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/i-wtedy-pojawia-sie-ten-jeden-ktory-nie.html" target="_blank">klik</a></b>) :-) Cierpliwie robię swoje dzień po dniu i cieszę się z tego, że ta robota przynosi pożądane efekty.<br /> <br /> Trudno było mi wybrać najlepsze starty z tego roku. Pod wieloma względami to był dla mnie ważny i przełomowy sezon. Wystartowałam dzień po dniu w <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/05/masters-torun-i-10-km-w-bydgoszczy.html" target="_blank">zawodach pływackich i w biegu</a></b>, osiągając zaskakująco dobry wynik w basenie i mocno taki sobie w bieganiu. Znacznie poprawiłam życiówkę na 800m dowolnym, przez dobry miesiąc przed zawodami trenując właściwie tylko na podtrzymanie tego, co zrobiłam w wodzie zimą. Wystartowałam w <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/03/tydzien-regeneracyjny-i-szybsza-sobota.html" target="_blank">biegu na piątkę</a></b>, "bo podejrzanie dobrze robi mi się ostatnio rozbiegania" i byłam zdziwiona, że w tym okresie przygotowań pobiegłam tak szybko. Wystartowałam w <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/sztafeta-w-przechlewie-i-malbork-ktory.html" target="_blank">sztafecie triathlonowej w części rowerowej</a></b>, jadąc pierwszy raz w życiu na rowerze czasowym. Pojechałam na triathlon po trzech godzinach snu w nocy (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/07/bydgoszcz-triathlon-another-brick-in.html" target="_blank">i bawiłam się świetnie</a></b>). Wzięłam udział <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/07/triathlon-gdansk-powrot-na-olimpijke.html" target="_blank">w olimpijce</a></b> kompletnie bez przygotowań do jakiegokolwiek dłuższego dystansu niż sprint i też bawiłam się świetnie (choć poleciałam trochę zbyt zachowawczo i to pewnie dlatego). W <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/07/od-k2-az-po-marianski-row-trzy-chore.html" target="_blank">Pucharze Polski </a></b>dogoniłam peleton, dzięki czemu po raz pierwszy mogłam zobaczyć, jak to jest jechać w triathlonie w dużej grupie. Dużo startów, dużo emocji, dużo cennych lekcji. Były też tak cudne starty jak <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/08/gdynia-ukochana-gdynia-tu-zaraz.html" target="_blank">Gdynia,</a></b> gdzie chyba 80% kibiców zebranych na trasie było moimi znajomymi! Takie przynajmniej odniosłam wrażenie, bo wszyscy zagrzewali mnie do walki, a to było SUPERFAJNE.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkvO7fmGF0Xj-TijuAJCK4RtrKbXCQ4xl4E8jBnXYnhCXGdm77TcoMec8QJX7XcIgMSpmNcbb9imcPmX9aZudTKIOoN5_kFP3yDTwf4HQAH75lcyovtUFMpX3nKr4mhtQPc1hMUsQiFYs/s1600/IMG_3786.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="839" data-original-width="1200" height="446" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkvO7fmGF0Xj-TijuAJCK4RtrKbXCQ4xl4E8jBnXYnhCXGdm77TcoMec8QJX7XcIgMSpmNcbb9imcPmX9aZudTKIOoN5_kFP3yDTwf4HQAH75lcyovtUFMpX3nKr4mhtQPc1hMUsQiFYs/s640/IMG_3786.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Było jednak kilkoro zawodów (tak tak, niestety właśnie w ten sposób się to odmienia), które były dla mnie wyjątkowe.<br /> <br /> Przede wszystkim - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/bratysawa-prawie-kolarstwo-wzloty.html" target="_blank">Mistrzostwa Europy w aquathlonie w Bratysławie</a></b>. Pierwszy raz brałam udział w zawodach ITU, więc jak łatwo się domyślić, przedsięwzięcie obfitowało w "pierwsze razy". Wspominam ten wyjazd cudownie, także dlatego, że bardzo lubię Słowację, ale przede wszystkim ze względów sportowych. Poczułam na własnej skórze, co znaczy rywalizacja w zawodach międzynarodowych i już wiem, że szalenie mi to pasuje. Mogłam sprawdzić się w biegu z zawodniczkami, których kompletnie nie znałam i nie wiedziałam czego się po nich spodziewać (i vice versa). Część biegowa poprowadzona po kilometrowej pętli dodawała turbodoładowania, bo niemal wszędzie byli kibice. Po raz pierwszy miałam start w zawodach po południu i naprawdę dobrze to ogarnęłam logistycznie. Dzień po starcie byłam najbardziej zniszczonym człowiekiem świata i sam ten fakt wspominam również cudownie. Obudziłam się rano, wyszłam na rozbieganie wokół jeziora, po trasie wyścigu z dnia poprzedniego. To było bardzo wolne bieganie na bardzo sztywnych nogach i na totalnym luzie, bo emocje w końcu opadły. Przy okazji zgubiłam się na prostej drodze i zamiast sześciu, zrobiłam dziesięć kilometrów. Same pozytywy ;-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn0mEeMDuQfrUsVxiV52YVrzVVqUief__uSbdDQ2YBaBomSc8DEERQ1DYkH_y2gZ9tPROH9nkk56ovfR1tCKneGF47gAQ5IgupWb-oZol76T7S14p1hg7UFEvBYH8Re6iQP5aIpLBVVxM/s1600/IMG_0081.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn0mEeMDuQfrUsVxiV52YVrzVVqUief__uSbdDQ2YBaBomSc8DEERQ1DYkH_y2gZ9tPROH9nkk56ovfR1tCKneGF47gAQ5IgupWb-oZol76T7S14p1hg7UFEvBYH8Re6iQP5aIpLBVVxM/s640/IMG_0081.JPG" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Po drugie - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/08/bol-wszystkiego-czyli-mp-chodziez.html" target="_blank">MP w Chodzieży</a></b>. Organizacyjnie zdecydowanie najgorsze zawody w jakich brałam udział w tym roku; sportowo też raczej klęska. Popłynęłam tak strasznie słabo, że żałowałam, że w polskich jeziorach nie ma rekinów, bo wtedy byłaby szansa, że mnie któryś zeżre po drodze i nie będę musiała się już dłużej męczyć. Na tych zawodach przeżyłam sto różnych stanów, ale optymistyczny był tylko jeden akcent i dotyczył kręconych watów na rowerze. Przez niemal 40 kilometrów trasy tłumaczyłam swojej silnej woli, że nie musi być taka silna i że co jej zależy, lepiej zejść z trasy i oszczędzić sobie tego, co tutaj się odbywa. Wiedziałam jednak, że świadomie i dobrowolnie to ja raczej nie zejdę, więc zamiast za to próbowałam się zajechać w trupa, żeby już serio musieć zejść. Zapomniałam chyba, że w moim przypadku to jest kompletnie niemożliwe (nie chcecie wiedzieć, do jakiej wartości zakwasiłam się na teście wydolnościowym na rowerze...), więc dojechałam, a co więcej także dobiegłam do mety. Tam byłam jednocześnie wkurwiona, szczęśliwa, dumna, zmasakrowana, zawstydzona, zmęczona i naenergetyzowana. Pierwszy raz na mecie wyłam rzewnymi łzami od nadmiaru emocji. Start w Chodzieży był dla mnie cenną lekcją: że mocne pływanie do czerwca nie wystarcza na sierpień; że mogę jechać jak porąbana i potem doprzebierać nogami do mety, a nie od razu paść na glebę. To mi wystarczy, żeby uznać to doświadczenie za superważne.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcrGhR4WXh4pUc1NZhYDvdEyIRoosSfNMDg2_qzzZtWygzfeEU-gLTX5wWqDlcmz9iAKREJ99on32OxpDoFHxT6H4DSdLDIP98Vta3Y6ZbVbCK2mioSHIjlo-8o5zL02FC6HAQrfE2iYY/s1600/blachownia2017-213.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcrGhR4WXh4pUc1NZhYDvdEyIRoosSfNMDg2_qzzZtWygzfeEU-gLTX5wWqDlcmz9iAKREJ99on32OxpDoFHxT6H4DSdLDIP98Vta3Y6ZbVbCK2mioSHIjlo-8o5zL02FC6HAQrfE2iYY/s640/blachownia2017-213.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Po trzecie - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/09/bike-challenge-poznan-i-powrot-na-basen.html" target="_blank">czasówka w Poznaniu.</a></b> Niektórzy po sezonie nagradzają się wakacjami w ciepłych krajach, ja - czasówką :-)))) Co tu dużo gadać, to było jedno wielkie szczęście i jak tylko wspominam te zawody, to gęba mi się cieszy. Wspaniałe doświadczenie. Czułam się świetnie przygotowana, mocna, miałam świetny sprzęt i fantastyczne warunki do wyścigu. Niczego mi tam nie zabrakło. Bardzo chciałam to wygrać i bardzo się ucieszyłam, kiedy dowiedziałam się, że to mi się udało. Uwielbiam jazdę indywidualną na czas, bo choć nie ma w niej bezpośredniej rywalizacji ramię w ramię, to emocje są do końca. Jedyną strategią na wygraną jest wykorzystanie każdej sekundy na to, żeby dać z siebie wszystko. A kiedy na rowerze nie ma okładu w postaci pływania i biegania, to to "wszystko" zaczyna być całkiem satysfakcjonujące. Czy ja już wspominałam, że uwielbiam jeździć na rowerze?<br /> <br /> A teraz wracam do roboty w basenie, żeby przyszły sezon był lepszy :-)

2017 - najważniejsze starty to czasem te najgorsze

W mijającym sezonie nie miałam "złych" startów - takich, których w jakimkolwiek kontekście bym żałowała. Żałuję tylko zawodów, w k...