Od K2 aż po Mariański Rów / Trzy chore psy / PP Blachownia / Podróż hardkoru

To może być długi wpis, ale podobno szybko się czyta. To był naprawdę dziwny tydzień.<br /> <br /> Do piątku mogłabym napisać: niby po staremu, wieczna batalia ciała z duchem, fizjologii z gorącą głową. A potem...<br /> Ja już nic nie rozumiem.<br /> <br /> W poniedziałek przyszło mi znowu pochylić głowę nad swoją ludzką słabością. Czułam się bardzo tak sobie, a gdy odebrałam wyniki badań krwi, opadłam z resztek sił. Od połowy maja witamina D spadła mi o 15 jednostek. Jak to zrobiłam - nie wiem. Co mogłam zrobić, żeby temu zapobiec - chyba już nic więcej, bo jak tylko widzę słońce, a jestem akurat w domu, zabieram manatki i spadam na taras. Może wystarczyłoby nie przestawać suplementować tej witaminy. Przestałam i mnie powaliło. Morfologia też raczej gorzej niż lepiej, a trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że jestem terminatorem i trzeba mnie naprawdę torturować, żeby ruszyć mi krew w złą stronę. Ale udało się i to koncertowo.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCihrAanoT0R47c5sxQhBqfe-rilzIU7jH-5eOG1xlG6gR-OEuXI1xAOVaNl_4fa3BdLN64oBI-Sv6bnyALj3hnCb3dA46ZFKO8ttqhNi8p2fgDK4Y4nsUu88mg6Wbm0mipEjAHhTfB-4/s1600/IMG_5131.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1280" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCihrAanoT0R47c5sxQhBqfe-rilzIU7jH-5eOG1xlG6gR-OEuXI1xAOVaNl_4fa3BdLN64oBI-Sv6bnyALj3hnCb3dA46ZFKO8ttqhNi8p2fgDK4Y4nsUu88mg6Wbm0mipEjAHhTfB-4/s640/IMG_5131.JPG" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Wsiadałam na rower, wskakiwałam do basenu i wszystko było naprawdę w porządku, ale poza treningami funkcjonowałam raczej w trybie zombie. Weźmy taki poniedziałek właśnie. Przed wyjściem na rower, a wychodziłam o 10:30, dwa razy kładłam się jeszcze spać. Powstałam, wywlokłam się, jeździło mi się fantastycznie, zrobiłam lekko ponad 70 km w świetnym samopoczuciu, po czym wróciłam do domu... z powrotem do trybu zombie. Najgorsze było jednak to, że biegałam naprawdę LEDWO. Nie to, żeby mi się biegało <i>trochę</i> gorzej,<i> trochę</i> mniej komfortowo, po prostu z wielkim dyskomfortem i bólem istnienia przesuwałam się do przodu jakimś świńskim truchtem.<br /> <br /> Dwa dni spędziłam w sanatorium self-made. Wracałam z treningu po dziewiątej rano i poświęcałam praktycznie cały wolny czas na zmartwychwstawanie. Wyposażyłam się w całą paletę supli - tych samych, które brałam wiosną, kąpałam się w soli, rozciągałam, rolowałam, wylegiwałam na macie fakira. Już po jednym takim dniu myślałam że zwariuję, w drugim byłam tego pewna. Społecznie oczywiście umarłam, mogłam pogadać najwyżej do psów. Stwierdziłam jednak, że to już ostatnia deska ratunku i konieczna inwestycja, więc siedź na dupie i superkompensuj. W środę już prawie na sto procent postanowiliśmy, że odpuszczamy start w Blachowni i odpoczywam, bo i tak nie mam na nic siły i nie ma sensu przebijanie się przez takie zmęczenie. <br /> ALE.<br /> W czwartek wreszcie nastąpił przełom. Zawitałam do fizjoterapeuty i zadziała się magia, a raczej intensywna terapia. Po prawie trzech godzinach spędzonych w Redzie czułam się jakbym dostała prawym sierpowym pod żebra, sztyletem w obojczyk i młotem udarowym w łopatkę. I to wszystko było dość niedalekie od prawdy. Wróciłam do domu, od razu wyszłam biegać i... wreszcie czułam że będzie dobrze (mimo tego prawego sierpowego i innych). No to jestem uratowana.<br /> <br /> No i faktycznie zostałam uratowana, bo w piątek poszłam na basen i jak zerknęłam na zegarek po pierwszych 400m rozgrzewki, to sama się zdziwiłam, że tak żwawo mi to idzie.<br /> Pojechaliśmy więc do Katowic. W sobotę rano wyszłam na krótki bieg i było naprawdę super, a na objeździe trasy rowerowej czułam się jakby ktoś pchał mi rower. Sprawy przyjęły więc nieoczekiwany obrót i pomyślałam sobie, że to aż absurdalne, ale może być naprawdę dobrze.<br /> <br /> I z tego miejsca powinnam przejść prosto do sedna, czyli do niedzielnego startu, ale w międzyczasie sprawy znowu się obróciły o sto osiemdziesiąt stopni. Tym razem pojechaliśmy z wszystkimi trzema psami i był to bardzo duży błąd. W sobotę wieczorem wróciliśmy do domu w Katowicach po całym dniu gdzieślatania i przywitała nas Rasta słaniająca się na nogach. Jej stan pogarszał się z każdą chwilą, nie mogła zejść po schodach, nie mogła stanąć na łapach. Wsiadłam do samochodu i pojechałam z nią do całodobowej lecznicy. Jak łatwo się domyślić, moja próba pojechania gdzieś autem w obcym mieście musiała nosić znamiona epickości. Miałam oczywiście GPS, ale i tak nie skręciłam gdzie trzeba i wyjechałam parę kilometrów dalej na drogę ekspresową do Skoczowa. Jak już udało mi się zawrócić <i>(teraz się skup, jak nie skręcisz gdzie trzeba to jesteś w najczarniejszej z dup</i>) i wymanewrować z powrotem na odpowiednią ulicę, to telefon kazał mi skręcić lekko w lewo, a zanim ogarnęłam: (1) na którym jestem pasie, (2) które to lewo, (3) jak bardzo lekko w lewo jest lekko, (4) czy nikogo nie zabiję, (5) dlaczego tu jest tyle świateł i które są dla mnie - już dawno byłam 500m za rzeczonym skrętem. Zjechałam w jakąś zatoczkę, zadzwoniłam do Wojtka. "Gdzie to do cholery jest, bo już trzy razy przejechałam tamtędy i nie trafiłam?!" "Ech, przyjedź po mnie". Przyjechałam więc, oddałam fotel kierowcy i dojechaliśmy do całodobowej lecznicy, która... była zamknięta. SERIO?! Najbliższa, oddalona o kilka kilometrów, to druga z dwóch lecznic 24/7 w mieście, co oznaczało, że wrócimy do domu pewnie o pierwszej w nocy albo i lepiej. Pod kliniką miła niespodzianka, bo czekały tylko dwie osoby przed nami. Przyjęcie ich trwało... godzinę piętnaście, ale nie myślcie sobie, że lekarze poświęcili prawie czterdzieści minut na pacjenta. Po prostu dziewczyna ze szczeniakiem, która czekała przede mną, nie ogarnęła że ma przed sobą pusty gabinet, bo akurat poszła <i>na szluga. </i>I czekalibyśmy tak wszyscy do rana, gdyby Wojtek się nie domyślił co tu się odbywa i nie podjął interwencji.<br /> Skracając już resztę historii, wróciliśmy o wpół do jedenastej, ale bez psa, bo pies została w lecznicy na obserwacji i kroplówkach. Przysięgam, że nigdy więcej nie pojadę z psami na żadne zawody i w ogóle najchętniej nigdzie. To po prostu nie funkcjonuje tak jak powinno. Jadąc na zawody muszę zrobić wszystko, żeby móc spokojnie skupić się na robocie, a trudno jest to zrobić, gdy mam w głowie chore "dziecko". Z psem w gruncie rzeczy jeszcze gorzej niż z dzieckiem, bo nie powie, co mu jest i co go właściwie boli. Ale też i lepiej, bo można zostawić na noc w lecznicy i się nie martwić, że będzie tęsknić i ryczeć.<br /> <br /> Zostawmy na chwilę temat psów - jeszcze do niego niestety wrócę. W niedzielę od rana było chyba ze trzydzieści stopni. Na szczęście uwielbiam takie warunki. Bardzo się cieszyłam na ten start, zwłaszcza że poprzedniego dnia stanął już pod znakiem zapytania (nigdy więcej z psami na zawody). Nie wiem, jakim cudem kiedyś mogłam nie lubić startów i się nimi tak stresować. Teraz, rzecz jasna, też się stresuję, ale absolutnie pozytywnie. Odliczam godziny, nastrajam się optymistycznie, myślę dobrymi scenariuszami i czekam na to jak na świetną zabawę. Rozgrzewka biegowa (<i>O Boże, jak gorąco! Niezbyt dobrze mi się biega. Nie myśl o tym. Nie myśl o tym. Już nic nie zrobisz), </i>rozgrzewka pływacka (woda ciepła jak w basenie i takoż płytka, w każdym miejscu dystansu było można postawić stopy na dnie) i trzeba było ustawiać się na starcie. To już kolejny mój start w tym roku, w którym zabronione były pianki. Zawsze się z tego cieszę, choć pianka w której obecnie pływam jest bardzo wygodna i zaskakująco szybko zdejmowalna.<br /> <br /> Standardowo organizator powtórzył jeszcze jakieś 30 razy, że mamy się cofnąć do linii startu. Standardowo 30 razy cofaliśmy się i przybliżaliśmy znowu. Syrena startowa wydała sygnał, gdy i tak wszyscy byliśmy już dobre dwa metry za wyznaczoną linią. Start triathlonu to żywy, nieprzewidywalny organizm. Już dawno nie spotkałam się z taką pralką. Jedni biegli, inni płynęli, kilkoro zawodników przesuwało się do przodu delfinkami. Pełen freestyle i wielka kopanina. Znowu popłynęłam całkiem spoko jak na to, że ostatni mocny trening w wodzie zrobiłam dwa miesiące temu. Z części pływackiej w tym sezonie jestem do tej pory nawet zadowolona, bo za każdym razem czuję, że mam kontrolę nad sytuacją. Trzymam swój rytm nawet gdy dzieje się wielka pralka, nie czuję że wysiłkowo się zarzynam i jestem w stanie przyspieszyć, kiedy tego potrzebuję.<br /> <br /> T1. Wydawało mi się, że całkiem sprawnie się ogarnęłam i miałam rację, wydawało mi się. Wyszłam z wody razem z dziewczynami, które musiałam potem gonić przez prawie dziesięć minut. To już nie jest nawet śmieszne :) Włożyłam tylko nogi w buty i bez zapinania ich leciałam prawie pięć kilometrów trasy rowerowej. Niepokojąco długo peleton przede mną był "na wyciągnięcie ręki" i nic więcej. Kiedy już odliczałam sobie obroty korbą do ostatecznej bomby, dojechała do mnie inna grupa i ostatnie kilkadziesiąt metrów do grupy przed nami przejechaliśmy już razem. Wreszcie mogłam zapiąć buty... Stworzył się nam dość spory peleton i... kompletnie nie mogliśmy się w nim dogadać. Jeden wielki chaos. To nie była wzorowa praca, ale udało nam się w jednym kawałku dobić do strefy zmian. Różnica w intensywności wysiłku była dla mnie ogromna - z pełnego ognia przeszłam do spokojnej, niemal całkiem stałej pracy. Popełniłam niestety kilka błędów technicznych, a najgorszym było znalezienie się na ostatniej pozycji grupy przy nawrotce. Goniłam wściekle przez dobre dwie minuty. Żal, no ale muszę się nauczyć. W końcu to dopiero pierwszy raz na zawodach takiej rangi udało mi się dobić do sensownie jadącej grupy.<br /> <br /> Do momentu wyjścia na bieg wszystko układało mi się naprawdę świetnie, niestety później dzień konia zamienił się w dzień słonia. Jak zwykle rozkręcałam się z kilometra na kilometr, ale żwawe to to nie było. Na domiar złego na finiszu, dosłownie kilka metrów przed metą wyprzedziła mnie konkurentka, której w ogóle nie widziałam na dystansie. Typowa Joanna. Ostatecznie ulokowałam się na jedenastej pozycji. Z jednej strony żal i smuteczek, bo wiosną można by na spokojnie zakładać, że będzie to wyglądać o wiele lepiej. Z drugiej strony tydzień temu brałabym taki start w ciemno. Życie jest nowelą, a sport to już w ogóle.<br /> <br /> Po zawodach Wojtek podjął się misji hardkoru. Pojechał z Blachowni do Katowic, żeby zabrać psy, to znaczy Smoka i Esa, zapakować samochód resztą naszych gratów, odebrać Rastę z lecznicy i przyjechać po mnie do Blachowni. Ja w tym czasie leżałam na trawie i czekałam na odbiór roweru ze strefy zmian, zjadłam obiad, przeszłam się do sklepu po wodę i jeszcze więcej leżałam na trawie. Trochę to wszystko jakby niesprawiedliwe. Nie wspomnę już o tym, że Wojtek w tym upale latał po trasie z plecakiem zapakowanym rzeczami, z których oczywiście <u>każda</u> była mi absolutnie niezbędna do przeżycia bezpośrednio przed zawodami i po nich. ALE MI SIĘ TRAFIŁ KONKUBENT :) Potem oczywiście trzeba było zapakować rower i jechać ponad 500 kilometrów do Gdyni. Na miejscu Wojtka już jadąc z powrotem na miejsce zawodów dostałabym halucynacji za kierownicą, następnie palpitacji i dolegliwości zaczynającej się na k-, a kończącej na -wicy. Na szczęście Wojtek jest opanowanym i spokojnym człowiekiem, który jak decyduje się na coś, to zdaje sobie sprawę z wad i zalet wybranego przedsięwzięcia, a nie tak jak ja, na zasadzie YOLO, a potem niech mnie ktoś uratuje oraz trzy, dwa, jeden, obrażam się na rzeczywistość. Po drodze Wojtek napisał mi SMS, że postawili Rastę na nogi i jak na razie jest w porządku. Myślałam zatem, że to koniec dziwnych atrakcji na dziś. Jakie było nasze zdziwienie, kiedy na miejscu zawodów Wojtek wypakował z samochodu Esa i stwierdził, że ma to samo co miała Rasta, tylko nie w takim nasileniu. Łatwo się domyślić, że Smoka też trafiło. Mieliśmy więc trzy psy, które chodzą powyginane i splątane, jakby każdy z nich wypił ćwierć litra czystej, a do tego kompletnie nie ogarniają, że coś jest nie tak (coś jak psia wersja "Idę albo nie idę"). NAJGORZEJ. Jechaliśmy więc w 500-kilometrową podróż w ponad trzydziestostopniowym upale w samochodzie bez klimy zapakowanym po sam dach z trzema psami, które strzeliło jakieś neurologiczne licho. Nic tylko odświeżyć slogan Intercity: Zapowiada się dobra podróż. Jestem niestety potworną katastrofistką, więc wymyśliłam od razu, co to może być, że się od siebie pozarażały, porównałam ich objawy z tym, co o tym piszą w internecie, i już sobie wyobraziłam co z tego wszystkiego może być i że może być wszystko łącznie z zarażeniem się jeszcze przez nas. Postój po drodze z wyciągnięciem psów na trawnik tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że nie jest wesoło. Zaplanowałam sobie na poniedziałek jeżdżenie z psami po dyżurach weterynaryjnych. Tylko że... w nocy to wszystko im przeszło i wygląda na to, że mamy trzy psy zdrowe jak ryby (Rasta, oddawaj pińcet złota za szpital). Pozostaje pytanie, CO TO BYŁO? Są trzy dość prawdopodobne przyczyny: 1. Przedziwny wirus, 2. Nowy worek karmy, który jadły od piątkowego wieczoru, 3. Woda z kranu w Katowicach, którą się opiły po podróży. Nie wiem i mam nadzieję, że nie będziemy musieli już tego dociekać. Nigdy czegoś podobnego nie widziałam. Słyszałam o reakcjach alergicznych, które dają objawy takiego dziwnego porażenia, ale żeby trzy psy naraz i jednakowo? Sprawy neurologiczne to zawsze jest wielka niewiadoma, u psów zresztą tak samo jak i u ludzi. Można się bawić w detektywa, szukać związków przyczynowo-skutkowych, a i tak do końca nie da się wyjaśnić, co z czego wynika - patrz<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/09/padaczka-u-border-collie-historia.html" target="_blank"> historia Smoczego przypadku</a></b>. Jestem nieco spanikowaną mamusią piesiów, zwłaszcza jeśli chodzi o padaczkowego Smoka. Mam nadzieję, że niedługo stuknie mu rok bez ataków, więc takie fakapy tym bardziej wytrącają mnie z równowagi i stawiają w stanie gotowości. Wczoraj w podróży udało mi się przysnąć, ale nie na długo, bo <i>coś </i>załomotało u psów w bagażniku. Z człowieka śpiącego na fotelu pasażera w 0,00002 sekundy zamieniłam się w człowieka skręconego o 180 stopni i siedzącego połową ciała w bagażniku, żeby złapać psa, który <i>na pewno ma właśnie atak. </i>Przerąbane po całości, to mi chyba nigdy nie przejdzie. Nigdy więcej z psami na zawody.<br /> <br /> Na szczęście kolejny start mam w Gdyni :-)

Od K2 aż po Mariański Rów / Trzy chore psy / PP Blachownia / Podróż hardkoru

czytaj...

To może być długi wpis, ale podobno szybko się czyta. To był naprawdę dziwny tydzień. Do piątku mogłabym napisać: niby po staremu, wieczna batalia ciała z duchem, fizjologii z gorącą głową. A potem......

Energocyrkulacje

Tradycyjne podsumowanie tygodnia. Czuję że tak bardzo nie ma się nad czym rozwodzić, że aż żal ścierać klawiaturę, ale te cotygodniowe podsumowania są dla mnie bardzo istotne zwłaszcza gdy do nich wracam po jakimś czasie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUa0h-Z1mQyDIqFRPehyphenhyphenc2XIvXEJpYKh51MsdaqSB4XJEzqyEpA9Q2yMuuLzbifZQsdaXxBdLCijBedhpcZsjzHPP8C-Nz9lu9nUhGyWvpZIEIQZxDfvlfGZDJZUhjPgqy9qNeYOsSLSs/s1600/IMG_5038.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUa0h-Z1mQyDIqFRPehyphenhyphenc2XIvXEJpYKh51MsdaqSB4XJEzqyEpA9Q2yMuuLzbifZQsdaXxBdLCijBedhpcZsjzHPP8C-Nz9lu9nUhGyWvpZIEIQZxDfvlfGZDJZUhjPgqy9qNeYOsSLSs/s1600/IMG_5038.JPG" /></a></div> <br /> <br /> No więc bla bla bla, biegałam, jeździłam, pływałam, ale ogólnie to szału nie ma i trochę najgorzej, że muszę tak napisać w środku sezonu!<br /> Zacznę od pływania. Udało mi się doprowadzić moje łopatki i ramiona do takiego stanu, jaki mam zwykle w roku szkolnym, czyli - nie przymierzając - zmasakrowania. Po pływaniu w piance we wtorek wieczorem, w środę rano przyjemne 6 km w wodzie były trochę mniej sympatyczne niż zwykle. Co najgorsze, niedługo później wybierałam się na masaż. Oooooojjjeezuuu. Zawsze mnie fascynuje ta prawidłowość, że łokieć wbity w prawą łopatkę boli na przykład w lewej skroni. Pływa mi się jednak bardzo dobrze, nawet podejrzanie dobrze. Mam co prawda wrażenie, że dość wolno, ale jest całkiem duże prawdopodobieństwo że się mylę. Po pierwsze czasy z zawodów triathlonowych twierdzą co innego, po drugie - na podobnym "wydaje mi się że jest dość wolno" zrobiłam w maju życiówkę na 800m, po drodze wyrównując życiówkę na 400.<br /> <br /> Rower. Uwielbiam szosę do tego stopnia, że nawet gdy czuję, że wyjście z psami pod blok będzie wymagało ode mnie rekrutowania o 90% włókien mięśniowych więcej niż to, na co obecnie mam siłę, to i tak na szosę wyruszam radośnie. Niezmiennie jeżdżę bardzo mało, więc staram się z tego czerpać ile się da. W tym tygodniu akurat na dłuższy rozjazd wypadł mi obrzydliwie straszny zmęcz materiału, w moim ciele i mózgu nie było już miejsca na jakikolwiek dodatkowy bodziec poza kręceniem pedałami i obserwowaniem asfaltu, więc zamiast jechać na swoją ulubioną pętlę po Kaszubach, pojechałam na pętlę Reja, aby zrobić tam jedenaście okrążeń. Też spoko. Ja naprawdę lubię szosę, nawet na trenażerze.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/yPUlO8RV_Rc/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/yPUlO8RV_Rc?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div> <br /> <br /> Bieganie. Nie no, serio muszę o tym pisać? Cóż, bywało gorzej, ale wesoło to mi nie jest. Bomba trwa i nie chce odpuścić. Mogę hardkorowo odpoczywać i wyjść na bieganie po dwóch dniach nicnierobienia, a i tak wrócę zmasakrowana mięśniowo. Już nawet nie chce mi się wierzyć w to, że to tylko kwestia wagi. Jestem zła, zawiedziona i zdegustowana. W marcu na lekkim biegu ciągłym prawie robiłam życiówki, teraz szkoda nawet to analizować. Jutro idę na badanie krwi i być może okaże się, że jestem pierwszym człowiekiem na świecie, który godzinami leży na słońcu i jest już prawie czarnym murzynem, a mimo to ma niedobór witaminy D. Nie chce mi się w to wierzyć, ale szczerze mówiąc bardzo bym chciała, żeby powód niemocy okazał się tak łatwo diagnozowalny.<br /> W sobotę miałam pobiec sobie w parkrunie na 5 km. Siedemset dwadzieścia razy zmieniałam zdanie i próbowałam wymyślić jakiś sensowny powód, żeby się z tego wykręcić. Ostatecznie jednak zrobiłam rachunek sumienia i zdecydowałam, że nie będę się mazać i pobiegnę, bo na pewno będzie z tego więcej pożytku niż szkody. Ze względu na problemy organizacyjne nie było wiadomo do samego końca, czy bieg się w ogóle odbędzie, więc zmieniłam plany i pojechałam na krótki, szybki trening na Reja. Było cudownie. Żartowałam.<br /> <br /> No, mam ambiwalentne uczucia. Ale przecież zawsze mam wybór. Oto co mogę zrobić:<br /> 1) pierdolnąć wszystko i wyjechać w Bieszczady - słabo, bo nad morzem mi bardzo dobrze;<br /> 2) skończyć sezon, roztrenować się i zacząć już pracować nad przyszłym w myśl zasady, że z gówna bata nie ukręcisz - też trochę słabo, bo każdy start to dla mnie wielka nauka i cenne doświadczenie. Ostatecznie lepiej żałować, że się coś zrobiło niż że się czegoś nie zrobiło, prawda?<br /> 3) robić swoje.<br /> No to wybieram bramkę numer trzy.<br /> <br /> I pojechałam dziś na dłuższe bieganie na pas nadmorski, czyli tam, gdzie wiosną robiłam najszybsze rozbiegania w życiu ze świetnym samopoczuciem. Dziś, cóż, zrobiłam pierwszy krok i nie powiem co sobie pomyślałam, bo pomyślałam brzydko. Przez (strasznie wolne) 16 km miałam jakieś siedem poważnych kryzysów i raz zastanawiałam się czy mam stamtąd daleko do przystanku autobusowego. Wiedziałam jednak, że płonne są to myśli, bo jedno co o sobie wiem, to to, że bym sobie nie wybaczyła. No więc biegłam. Jeśli to tak to można nazwać. Gdy zegarek wyliczył mi dwa kilometry do końca, stwierdziłam że gorzej już i tak nie może być, więc zdryfowałam ze ścieżki na plażę, zdjęłam buty i do końca dobiegłam już brzegiem morza. To było dość schizofreniczne doświadczenie:<br /> Lewa. Ojej, jak tu jest pięknie, jak przyjemnie się biegnie po kostki w morzu.<br /> Prawa. Najbardziej na świecie nienawidzę biegać.<br /> Lewa. Łap te chwile, jesteś w najlepszym możliwym miejscu na świecie.<br /> Prawa. Rzucam to, przekwalifikowuję się na szachy.<br /> I tak dalej, i tak dalej, i tak sobie dobiegłam na drewniano-gumowych nogach, ze skasowanymi łydkami, które wciąż nie mogą zaznać spokoju.<br /> <br /> Mam czasem tendencję do rozpatrywania sytuacji w zbyt wąskim kontekście. W zeszłym roku na przykład w sobotę wystartowałam w triathlonie na dystansie supersprinterskim, w niedzielę w pływaniu długodystansowym, a potem bezpośrednio po powrocie z zawodów poszłam biegać. Biegało mi się tragicznie i byłam z tego powodu potwornie zła i oczywiście zakwestionowałam całą swoją formę i sens życia. Dopiero po jakimś tam czasie byłam w stanie spojrzeć na to z boku i pomyśleć sobie, no ty głupia pało. Mam więc cichą nadzieję, że może teraz też coś pomijam, deprecjonuję jakiś ważny czynnik i że tak naprawdę nie jest wcale tak kichowato. Najważniejsze jednak: robię swoje z radością, nawet jeśli z powyższego wpisu może wynikać co innego!<br /> <br /> Nauczyłam się już, że obrażanie się na sport nie ma najmniejszego sensu. Trzeba brać co daje, a daje dość dużo. Dzień po dniu, cegiełka po cegiełce, wszystko się ułoży, nawet te debilne łydki.

Energocyrkulacje

czytaj...

Tradycyjne podsumowanie tygodnia. Czuję że tak bardzo nie ma się nad czym rozwodzić, że aż żal ścierać klawiaturę, ale te cotygodniowe podsumowania są dla mnie bardzo istotne zwłaszcza gdy do nich wra...

Wszystko

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjftE65bxoYjQ91uCSeb3mwsOtHbMHIvv_pd59nucEAe12figS5FUv49FL7ZrvvEipD-Y9fIrd2jZLXVi9svptGyZMn2N7yP_-lrDK1iJZ5xJ4ur4j52M9M-E6uqqeWoJgQO0Ehf1e3WvM/s1600/sea-1101168_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="718" data-original-width="1280" height="354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjftE65bxoYjQ91uCSeb3mwsOtHbMHIvv_pd59nucEAe12figS5FUv49FL7ZrvvEipD-Y9fIrd2jZLXVi9svptGyZMn2N7yP_-lrDK1iJZ5xJ4ur4j52M9M-E6uqqeWoJgQO0Ehf1e3WvM/s640/sea-1101168_1280.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Jeśli kiedykolwiek Wam się wydawało, że jestem emocjonalną ekshibicjonistką i nie mam problemu z publicznymi zwierzeniami, to macie rację, wydawało Wam się.<br /> Wykorzystuję pierwszą okazję, żeby napisać choć parę słów i nie rozbeczeć się przed monitorem. To wciąż bardzo, bardzo mało, ale wciąż wszystko, co tylko jestem w stanie. Nie za wiele.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/FCJBDPElxII/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/FCJBDPElxII?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div> <br /> <br /> Moja mama na zawsze będzie miała 50 lat, zawsze będzie piękna, młoda i szczęśliwa. Może kiedyś będziemy rówieśniczkami, może nawet ją wyprzedzę. W niebie na pewno nie ma starości.<br /> <br /> Mało jest gorszych rzeczy, które mogą się przydarzyć człowiekowi. Zwłaszcza gdy śmierć przychodzi niespodziewanie. Zabiera matkę i przyjaciółkę w jednej osobie. Nie ma drugiej osoby na świecie, której mogłabym powiedzieć tak bardzo wszystko i zawsze. Złapać za telefon, napisać parę słów i wiedzieć, że po prostu zrozumie, że to co powiem będzie dla niej bardzo ważne. Teraz, po prawie dwóch latach, to już nawet nie jest histeryczna rozpacz - teraz jest ogromna, codzienna tęsknota. Tak bardzo chciałabym jej powiedzieć o różnych sprawach, bo tak często myślała tak jak ja - albo zupełnie różnie i miała rację. Chciałabym się pożalić, poradzić, a jej opinia byłaby decydująca.<br /> Bardzo często doskonale wiem, co by odpowiedziała na to, co do niej mówię. Doskonale pamiętam jej głos, spojrzenie, nawet kształt i fakturę skóry dłoni, każdy paznokieć. Nie ma znaczenia, że dzieliło nas kilka tysięcy kilometrów. Dopiero teraz widzę, ile jej naprawdę jest we mnie, jak bardzo ja jestem nią.<br /> <br /> Ostatni raz widziałyśmy się w dniu jej 50 urodzin. Żegnałyśmy się na lotnisku i mówiłam, żeby nie płakała, bo przecież jesteśmy już umówione, że jesienią przyjadę na dłużej, będę tam u nich trenować i będzie tak cudownie fajnie i beztrosko jak było przez te kilka dni. Nie zawsze było między nami aż tak dobrze, a tych parę dni wystarczyło, żeby się bez słów całkowicie rozliczyć.<br /> <br /> Przyleciałam, ale na jej pogrzeb.<br /> Najgorszy miesiąc, najgorszy rok, najgorsze życie...<br /> <br /> Biegłam przez piękne hiszpańskie uliczki, dosłownie o centymetry mijajac ludzi pijących kawę i piwo w kawiarniach. Był piękny, letni, ciepły dzień. Trzymałam zaskakująco dobre tempo.<br /> Dosłownie trzy godziny wcześniej pochowałam swoją Mamę. Stałam nad trumną i trzęsąc się od płaczu żegnałam najbliższą, jedną z najważniejszych osób w moim życiu.<br /> <br /> To wszystko wydaje mi się wciąż tak nierealne. Jakby ktoś jednak robił mnie z tym wszystkim w konia. Przez pierwsze rocznice i święta trzymałam się na krótkiej smyczy, żeby nie zwariować. Bałam się nadmiernie myśleć, bo niewiele mi było trzeba, żeby wpaść w histerię. Rozpacz była ze mną cały czas. Pierwszy rok minął jak miesiąc. Pierwsze urodziny i imieniny, kiedy nie mogłam już nawet złożyć życzeń. Pierwsze moje urodziny, kiedy SMS od mamy nie był tym, co mnie witało rano. Dopiero z perspektywy odrobinę dłuższego czasu widzę, jak strasznie to było ciężkie. Wtedy tego tak nie rozpatrywałam, wtedy to było moje życie.<br /> <br /> To jest cierpienie, którego się nie da wyrazić w żadnych słowach. Nigdy nawet nie próbowałam. Zatkało mnie całkowicie.  Wieczna gula w gardle. Wieczne balansowanie na krawędzi. Dźwięk muzyki sprawiał mi fizyczny ból. Straszliwe znieczulenie na jakiekolwiek radości. Wszystko szare i ciche. Nikomu nie życzę, a przecież wszystkich - większość z nas to czeka.<br /> <br /> <i>“Gdyby nie te parę pompek i brzuszków które robię wytrwale co dzień wciąż bym leżał w łóżku”. </i>Nigdy chyba nie ujęłam wprost tego, że sport już kilka razy uratował mi życie, wtedy natomiast z całą pewnością uratował mi resztki życia w życiu. Ostatni filar równowagi. Wygrałam wszystko i mówię to bez przesady. Już wtedy wiedziałam jedną bardzo, ale to bardzo ważną rzecz: nawet jeśli zupełnie nic nie osiągnę w tym sporcie, któremu chcę poświęcić życie, nawet jeśli do końca świata będę wychodzić na zawodach pięć minut za przedostatnią zawodniczką, to i tak sport dał mi więcej, niż kiedykolwiek mogłabym przypuszczać. Kolejny raz.<br /> Nigdy z tego świadomie nie zrezygnuję.<br /> <br /> Boję się jednak, że życie prędzej czy później znowu coś może odwalić, a ja nie sądzę, żebym była w stanie znieść cokolwiek więcej. To wszystko jest jak śrut w głowie, który minął cel o milimetr, jak bomba zegarowa, która przy jednym gwałtownym ruchu za dużo może niespodziewanie wystrzelić. To jest rzeczywistość.<br /> <br /> <br />

Wszystko

czytaj...

Jeśli kiedykolwiek Wam się wydawało, że jestem emocjonalną ekshibicjonistką i nie mam problemu z publicznymi zwierzeniami, to macie rację, wydawało Wam się. Wykorzystuję pierwszą okazję, żeby napisać...

Triathlon Gdańsk, powrót na olimpijkę

Za mną kolejny tydzień treningowy zakończony kolejnym udziałem w zawodach triathlonowych. Tradycyjnie więc należy się relacja.<br /> <br /> To nie był specjalnie udany tydzień, raczej słodko-gorzki. Słodki, bo wróciłam na basen na "radosną twórczość", czyli pływam sobie długo co chcę i jest super. Nigdzie czas nie mija tak szybko jak w basenie. Może czasem na rowerze, ale chyba nie aż tak. Jeśli chodzi o rower, to w zeszłym tygodniu zrobiłam jeden mocny trening. Uwaga: na trenażerze. W środku lipca, przy dwudziestu paru stopniach Celsjusza na zewnątrz i pełnej lampie usiadłam na trenażer i cisnęłam na nim prawie dwie godziny. Trochę szok i niedowierzanie, ale to był trening tego typu, gdzie i tak nie miałabym okazji delektować się pięknymi widokami i muchami w zębach, a jego stacjonarność przynajmniej gwarantowała bezpieczeństwo w dokończeniu zadania "na maksa". Udało mi się zrobić trening z aptekarską dokładnością, było trochę epicko, ale bardzo krótko (bo jednak dość szybko padłam). Najfajniejsze w tym treningu było to, że nie był to trening zakładkowy i nie musiałam iść po nim biegać :)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoD8Swrzd5fA_uKcUcCaZQNpcpSU-8IdJfvhwV2BxSnFEyhMLSbd40180TxYYLKKfBEWvD_vU-m8ENkHe7c8sz_Ng-MD9xS2sRvWuYF85pvkmopXTUScI6j4jnyv3hj0kmAq7eUBM5HyA/s1600/IMG_3542.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1167" data-original-width="1200" height="620" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoD8Swrzd5fA_uKcUcCaZQNpcpSU-8IdJfvhwV2BxSnFEyhMLSbd40180TxYYLKKfBEWvD_vU-m8ENkHe7c8sz_Ng-MD9xS2sRvWuYF85pvkmopXTUScI6j4jnyv3hj0kmAq7eUBM5HyA/s640/IMG_3542.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Przy okazji mała anegdotka - jeden z ostatnich mocnych treningów biegowych tak porył mi baniak, że gdy biegłam ostatni odcinek, zbliżałam się z naprzeciwka do innego biegacza i pomyślałam sobie wtedy z absolutną pewnością, że myślę logicznie: O, jak dobrze że to nie jest zakładka i nie muszę iść po tym biegać.<br />No jo.<br /> Biega mi się, tak czy siak, okropnie. Jakimś bożym cudem podczas zawodów triathlonowych jestem w stanie wykrzesać z siebie chyba wszystko co aktualnie mam, więc wygląda to lepiej niż w zeszłym roku, ale w porównaniu do wiosny jest źle, ponieważ waga startowa. Nic więcej nawet nie będę pisać, bo się zaraz pisemnie ubiczuję, a po co to komu. Na wszelki wypadek rozbiegania robię zupełnie gdzie indziej niż biegałam kilka miesięcy temu, żeby nawet nie przyszło mi do głowy, żeby wnioskować o dyspozycji startowej na podstawie tempa. Na szybkich treningach jest padaka. Środowy trening praktycznie skończyłam w połowie zadania, a tego nienawidzę chyba najbardziej na świecie.<br /> <br /> No ale co zrobić, co zrobić.<br /> Przez cały tydzień było więc "ja nie startuję, nie jestem przygotowana do dystansu olimpijskiego". Nie startowałam w niczym powyżej godziny i dziesięciu minut wysiłku od ponad roku - ostatni raz chyba właśnie w Gdańsku podczas zeszłorocznych Mistrzostw Polski. No więc tak sobie narzekałam, siałam defetyzm, wmawiałam sobie że na pewno zbombię tak straszliwie i okrutnie, że będę pełznąć od drugiego kilometra trasy biegowej, o ile oczywiście nie wydarzy się to już na rowerze. No ale potem sobie przypomniałam, że ten kolejny wyścig to tylko maleńka cegiełka w budowanym przeze mnie murze, że sam w sobie nie jest ważny prawie wcale, ale ważne jest to, żeby nie cykać i łapać okazję. I że lepiej żałować że się coś zrobiło niż że się czegoś nie zrobiło. Że jadę po naukę i doświadczenie, a mam na start wyjątkowo niedaleko, więc wiadomo, że całą niedzielę będę się umartwiać tym, że nie wystartowałam, a to już kompletny nonsens.<br /> Szczęśliwie w sobotę udało mi się trochę odpocząć, bo przez poprzednie dwa dni funkcjonowałam trochę w trybie zombie. Byłam obrzydliwie zmęczona, najchętniej przesypiałabym całe popołudnia, rozważałam pojechanie na masaż samochodem (mam jakieś 700m od domu do celu). A od soboty to już mi się chciało startować, tak po prostu, co by się tam nie działo. Na weekendy wpadam już w tryb startowy - i bardzo dobrze, bo wreszcie kończy się werteryzm i "ja nie dam rady", a zaczyna się pozytywna afirmacja.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVSjEykenH4EzHt8SLA28YXy8PSlsIHCg2dajkYOx3t_13iJ6JHUxOr26Bp_9c7hNI-ln_ed4Pr9M9__NVs7oJ9VQalIBl9J9A1TmP7gMwbVJpiQBtMqciTK0__r1zmbReqQXMoAT4lRU/s1600/IMG_3726.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="771" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVSjEykenH4EzHt8SLA28YXy8PSlsIHCg2dajkYOx3t_13iJ6JHUxOr26Bp_9c7hNI-ln_ed4Pr9M9__NVs7oJ9VQalIBl9J9A1TmP7gMwbVJpiQBtMqciTK0__r1zmbReqQXMoAT4lRU/s640/IMG_3726.jpg" width="410" /></a></div> <br /> <br /> Warto byłoby jednak przejść do rzeczy, czyli do zawodów.<br /> Muszę szczerze przyznać, że jestem pod wrażeniem swojego ogarnięcia. Rzadko udaje mi się zrobić wszystko tak poprawnie. Nie zaspałam, wyszłam punktualnie z domu, niczego nie zapomniałam (okej, zapomniałam AnitFoga do okularków pływackich - myślałam że mam go w plecaku, a to był pusty papierek po tymże, lol), nie spóźniłam się z rozgrzewką, nie musiałam zakładać pianki w popłochu, nie wylazłam ostatnia z rozgrzewki w wodzie, wszystko dobrze ogarnęłam na stanowisku w strefie zmian i nie zostawiłam tam swojego plecaka - słowem: brawo ja. Na dystansie pływackim czułam się tak dobrze jak na rozpływaniach w basenie: długa i swobodna łapa, kontrola sytuacji, równy oddech. Naprawdę świetnie się bawiłam, przepływałam z grupki do grupki przesuwając się do przodu, wszystko było tak jak powinno być w idealnym świecie. Co najśmieszniejsze, wyszłam z wody jako pierwsza z kobiet. W mocnej stawce Elity na zawodach rangi mistrzowskiej wychodzę wciąż w ogonie, więc to była miła niespodzianka. Na rowerze miałam zadane waty - dość zachowawcze, gdyż defetyzm, dekadentyzm i ja nie dam rady - i udało mi się je wyrobić tak jak ostatni trening, czyli aptekarsko dokładnie. To zresztą jest dokładnie ta intensywność, którą niemal co do wata czuję pod nogą, więc było mi dość łatwo. Czułam też niezwykły komfort pozycji. Zaryzykowaliśmy mocno z Wojtkiem i dzień przed zawodami ustawiliśmy mi pozycję do jazdy na czas z siodłem Sitero i dłuższą lemondką. W zeszłym roku na zawody w Warszawie też skusiliśmy się na taki krok (też przed samym startem) i efekt był taki, że odpadły mi plecy. Wczoraj było perfekcyjnie. Może wreszcie te wszystkie głupie planki, zimą i wiosną łupane z pedantyczną regularnością, przyniosły pożądany skutek.<br /> W pewnym momencie na trasie rowerowej zaświtała mi myśl, że coś jest nie tak ze sprzętem, ale to było tak niespecyficzne odczucie, że nie zatrzymało mnie na długo. Dojeżdżając do strefy zmian zatrzymałam Garmina i zdążyłam jeszcze spojrzeć, że pokonałam trasę kolarską z prędkością... 34 km/h. To mój absolutny antyrekord na zawodach triathlonowych, a tam były same długie proste! Wtedy jeszcze pomyślałam, że może po prostu tak strasznie wiało albo podjazdy mnie zabiły, ale po zawodach odkryliśmy... przeciętą tylną szytkę w mojej Emondzi. Z jednej strony się ucieszyłam, że to nie moja forma (na dwukrotnie krótszej trasie pojechałam ostatnio o 5 watów mniej NP, a prędkość średnia była o 3 km/h wyższa...), z drugiej okropnie się zirytowałam, bo... wiadomo. Szkoda. No ale takie rzeczy się po prostu zdarzają.<br /> Ze strefy T2 wybiegłam jako pierwsza z kobiet, ale nie za długo trwało już moje prowadzenie, bo gdzieś na drugim kilometrze minęła mnie rewelacyjnie biegnąca późniejsza zwyciężczyni kategorii Open. Tyle historii, bo z mojej strony już nie było szans na odpowiedź. Tak czy inaczej pierwszy raz w życiu ukończyłam olimpijkę bez umierania od kolki, która w pewnym momencie postanawiała zgiąć mnie w pół i do widzenia. Teraz już ograniczeniem jest tylko forma, a nie jakieś nierozwiązywalne kwestie, które szczęśliwie okazały się całkiem łatwe do rozwiązania.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOM6g7uUYMDXH_aDpuz7lVKim3hfrbZxDkqs4YtVYF-924Hrf-L8zeyxeIKK3cAyNow_klPBFf8KrKtFce_UdhO4ZQnY0HsMcB6kxj_HCcl_R2wWyj-1PcfJzie6RnsfQLPxrO42bwpEo/s1600/IMG_3786.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="839" data-original-width="1200" height="446" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOM6g7uUYMDXH_aDpuz7lVKim3hfrbZxDkqs4YtVYF-924Hrf-L8zeyxeIKK3cAyNow_klPBFf8KrKtFce_UdhO4ZQnY0HsMcB6kxj_HCcl_R2wWyj-1PcfJzie6RnsfQLPxrO42bwpEo/s640/IMG_3786.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Podsumowując: już to chyba kiedyś pisałam, ale zdążyłam zapomnieć - olimpijka to zdecydowanie mój dystans. Także dlatego, że jestem na tyle nieszybka, że sprint robię niestety w bardzo podobnej intensywności, tylko o połowę krócej. Czego by nie mówić, uwielbiam się trochę zmasakrować. Po przekroczeniu mety niby wszystko było w porządku, ale już na rozdaniu nagród zastanawiałam się, jak subtelnie zapytać Wojtka, czy nie przeszkadzałoby mu, gdybym poleżała jeszcze na tym piasku ze dwie godziny, zanim odbombię.<br /> <br /> Na koniec jeszcze słowo o samych zawodach. Idealne miejsce na triathlon, świetna atmosfera, mnóstwo znajomych i... to by było na tyle. Więcej raczej tam nie wystartuję, a już na pewno nie polecę nikomu kogo lubię. W czasach, gdy organizatorzy zawodów prześcigają się w pomysłach, jak usprawnić swoje zawody i wychodzą do zawodnika z otwartymi ramionami, aż trudno jest znaleźć triathlon, w którym wygląda to zupełnie inaczej. Ale w Gdańsku niestety właśnie tak jest. Szkoda mi klawiatury, żeby rozpisywać się szeroko na ten temat, ale organizator zachowuje się niepoważnie, począwszy od kwestii banalnych (jak pomylenie nagród dla kategorii wiekowej z nagrodami dla kategorii open i zamiecenie sprawy pod dywan) do bardzo poważnych. Poinformowanie zawodników na dwanaście godzin przed rozpoczęciem wyścigu, że trasa rowerowa będzie prowadzić po jednej jezdni dla obydwu kierunków uważam za skandal. Szczerze mówiąc w sobotni wieczór zawahałam się, czy chcę tam startować, bo wizja zaliczenia zderzenia czołowego z kimś, kto po wjeździe do ciemnego tunelu zacznie ogarniać zgubiony sygnał gps ze swojego zegarka zamiast patrzeć na drogę wydała mi się mało zachęcająca (zwłaszcza że jadę na nie swoim rowerze). Szczęśliwie uniknęłam dziwnych przypadków i wypadków, ale moja katastroficzna wizja niestety nie okazała się przesadzona, ponieważ zdarzył się w tunelu wypadek czołowy. Mam nadzieję że nic poważnego się nie stało i że organizator nie będzie umywał rąk od odpowiedzialności. Zapewniano, że trasa będzie rozdzielona pachołkami. Tam gdzie powinny one być, nie widziałam ani jednego.

Triathlon Gdańsk, powrót na olimpijkę

czytaj...

Za mną kolejny tydzień treningowy zakończony kolejnym udziałem w zawodach triathlonowych. Tradycyjnie więc należy się relacja. To nie był specjalnie udany tydzień, raczej słodko-gorzki. Słodki, bo wró...

Bydgoszcz Triathlon, another brick in the wall

To będzie długa relacja, co nie jest oczywiście niespodzianką, choć mogło jej nie być w ogóle. Ale od początku. Zacznę od tego, że do samego końca próbowałam się wykręcić z tych zawodów. Aż mi wstyd, no ale tak było i co zrobię. Po <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/historia-jednego-dnfa-susz-triathlon.html" target="_blank">feralnym Suszu</a></b> przez dwa dni kompletnie nic nie trenowałam, a przez <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/07/tydzien-rekreacji-ruchowej-w-srodku.html" target="_blank">kolejnych siedem</a></b> robiłam tylko bardzo lekkie, krótkie przebieżki i przejażdżki na przełajówce. Do wody nie wchodziłam aż do czwartku, co oznacza, że zaliczyłam najdłuższą przerwę w pływaniu jaką pamiętam, odkąd się uwzięłam na tę dyscyplinę. Do tego okazało się, że straty sprzętowe po mojej glebie są większe niż początkowo się wydawało. To wszystko sprawiło, że zahaczyłam trochę o rów mariański z filozofowaniem i zastanawianiem się nad sensem wszechświata, a wnioski płynące z tych rozkmin nie były pozytywne (jestem taka nieprzygotowana, świat jest taki zły). A co najgorsze, wypadłam z rytmu. Dopiero w środę zaczęłam wywlekać się na mocne treningi... i to dopiero było wyzwanie. Zdążyłam się już zabunkrować w swojej jaskini werteryzmu i myśl o wyjściu ze strefy komfortu na kilometr zaczęła być - poza tym że wyczekiwana i ekscytująca - trochę przerażająca. Na szczęście po pierwszym przepaleniu płuc i łydy wywaliło skalę na endorfinometrze i wszystko wróciło do normy. Oraz bardzo rozbolały mnie nogi.<br /> <br /> <img border="0" data-original-height="767" data-original-width="1200" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHjyn_wQjMUE0WIYV0_ovF2UhsFpIkYB8q1PaDQ5Dv_PtMVhI_A7ogHTB-edLkiCKis4n4MinYIcgRz9WgvWeXu7ER8JjSpj_UowprpcX4x33EGspBDkvhYjEjeXak2azNZoot_9fjVR4/s640/IMG_3483.jpg" width="640" /><br /> <br /> W czwartek im nie pomogłam, bo (w końcu) mocniej pobiegałam. Tutaj mała dygresja. Nie rozumiem dlaczego gdy mam do zrobienia mocny trening, to zwykle przybiera on jakieś najbardziej epickie formy. Zbawienie przyszło przez krzyż i takie tam. Miało być takie okołoprogowe bieganko, były charki, smarki i słanianie się na nogach, i to już po trzecim z czterech zaplanowanych odcinków tempowych. Na początku czwartego nastąpił mały przełom, gdy Wojtek zasugerował mi, że robi się z tego za mocny trening i że mogę już na tym skończyć. Byłam już wówczas w krainie bólu i zgrzytania zębami, więc rozsądek nie miał prawa wygrać. Okazało się wtedy, że tak jak do tej pory na pytania zadawane mi przy tej intensywności byłam w stanie odpowiadać 'tak' lub 'nie', tak moja reakcja na tę sugestię była zdaniem potrójnie złożonym i to wypowiedzianym na jednym wydechu. Zaciągnęłam taki dług tlenowy, że spłacałam go przez kolejne trzy minuty i pewnie zrobiłam się zielona, a co gorsza Wojtek się na mnie obraził i do końca treningu musiałam dozipieć bez jego asysty.<br /> No i zabiłam łydki totalnie całkowicie w stu procentach.<br /> <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/ip-3q6TXy1w/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ip-3q6TXy1w?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <br /> W czwartek i w piątek rano wreszcie także popływałam. Nie robiłam żadnych wielkich treningów, bo spodziewałam się, że po dwóch tygodniach nieobecności na basenie będę płynącym drewnem. O dziwo nic podobnego mnie nie spotkało, pływało mi się fantastycznie i wygląda na to, że nic przez tę przerwę nie straciłam. Jest to wprost nielogiczne, a na pewno bardzo zaskakujące, że w środku sezonu mogę sobie przebimbać dwa tygodnie i wracam jakby nic się nie stało. Ale płakać z tego powodu oczywiście nie zamierzam.<br /> <br /> Ten przydługi wstęp zmierza ku podsumowaniu: trochę się wreszcie zmęczyłam, a do tego w tym tygodniu wyjątkowo się nie wysypiałam i to drugie niestety postanowiło się na mnie odegrać dzień przed startem, czyli wczoraj. Przez pół dnia funkcjonowałam w trybie zombie. Po południu, na dziesięć minut przed wyjściem z domu, dopadł mnie zmęcz hardkor - już nie taki, że "chętnie bym się zdrzemnęła", tylko "albo się zaraz położę, albo samo mnie położy". Poszłam obolała na masaż, wróciłam jeszcze bardziej obolała, uderzyłam w drzemkę o 17:40. Po chwili wstałam, bo stwierdziłam, że nie mogę zasnąć i że się tylko jeszcze bardziej zmęczyłam, a następnie spojrzałam na zegarek i z zaskoczeniem stwierdziłam, że jest 19:00. Ups. Spakowałam się na zawody, wyszłam z psami i cały czas marzyłam tylko o tym, żeby znowu pójść spać, po czym... położyłam się spać i nie mogłam zasnąć do północy. I to niestety z tego najbardziej irytującego powodu, to znaczy z wszechogarniającego zmęczenia. Każdy sportowiec w mocnym treningu zna pewnie ten stan. Im dłużej leżysz, tym bardziej już chcesz, żeby ta głupia noc się skończyła i żeby było można już wstać i działać, a myśli latają po głowie jak małe iskierki, pojawiające się tylko na chwilę, nie wiadomo skąd i po co. Na domiar złego sąsiedzi robili imprezę na balkonie i miałam do wyboru: słuchać wrzasków lub ugotować się przy zamkniętym oknie. Najlepiej.<br /> <br /> Spałam więc całe cztery godziny i od ostatecznego "nigdzie nie jadę" uratował mnie chyba tylko fakt, że gdy budzik zadzwonił o czwartej, Wojtek już się szykował do wyjazdu. Było to tak zdumiewające, bezprecedensowe wydarzenie, że od razu się rozbudziłam. Ogólnie rzecz biorąc Wojtek wstaje rano sto razy gorzej niż ja i to zwykle on w tych kwestiach sieje defetyzm. No więc zwlokłam się z wyra, zrobiłam mały rachunek sumienia (1. O dziwo nie czuję się jakbym nie spała przez tydzień. 2. Nie przeziębiłam się i nie rozchorowałam. 3. Moje łydki nie żyją) i postanowiłam zbierać się dalej.<br /> <br /> Może to mimo wszystko nie był najlepszy dzień na najlepszy start, ale nie każdy musi przecież taki być. Stwierdziłam, że nie mam przecież nic do stracenia, a co by się nie działo i jak beznadziejnie by mi nie poszło, to i tak te konkretne zawody nie mają aż tak wielkiego znaczenia. To tylko <i>another brick in the wall.</i> Co by się nie stało, przywiozę z nich to, po co na nie jadę: naukę i doświadczenie.<br /> <br /> Start był o 9:00, więc nawet nie miałam okazji dobrze się obudzić i zorientować się co się dzieje, a już trzeba było się rozgrzewać i ustawiać. I tutaj znowu mała dygresja: doświadczenie i obycie startowe to jest cudowna rzecz. Ile bym się nie zastanawiała i nie rozkminiała przed zawodami, czy jest sens jechać, co to będzie, bla bla bla, to na samych zawodach po prostu staję na starcie, robię swoje jak najlepiej umiem i absolutnie nic innego się w tym momencie nie liczy. Bardzo mi się podoba ta tendencja. Wracając do zawodów, dystans pływacki rozpoczynał się skokiem do wody, a że w rzece były bujne i oślizgłe haszcze, miałam porządną motywację do tego, żeby skoczyć na tyle poprawnie, by nie wpaść w nie głową i nie zostać w nich na zawsze. Udało się :-) Reszta dystansu to kompletny brak stresu - organizatorzy puszczali zawodników parami co osiem sekund - ZERO pralki!!! - i... w gruncie rzeczy nie tak wielki wysiłek, bo prąd był na tyle silny, że samo niosło. Na rowerze mały fakap, bo uciekły mi buty i zamiast jechać, męczyłam się z nimi dobre dwadzieścia sekund (Boże, jak dobrze, że Wojtek tego nie widział. Na pewno by to nagrał i by mnie potem tym nagraniem torturował, tak jak torturuje mnie każdym nagraniem ze strefy zmian, które z lubością wykonuje). Potem już z górki. Waty co prawda nie takie, jakie bym sobie wymarzyła w idealnym świecie, no ale co zrobię, skoro nic nie zrobię - widocznie na tyle mnie obecnie stać. Nigdy nie jeździłam mocniej, choćby w przeliczeniu watów na kilogram, ale niedosyt pozostaje.<br /> <br /> Pominę milczeniem fakt, że w ferworze walki oraz dzięki uporczywej myśli "rób to co ci przed tobą", wpakowałam się z rowerem do strefy zmian dla sztafet... która była w zupełnie innym miejscu niż moja. Mózgu, gdzie jesteś?<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" data-original-height="784" data-original-width="1200" height="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgujBAu4LzydJ1mc_hSYxRt4zLpK75-Bntlkgt3CJIwDZCXcRywNnPWTO5Fio8uxT1e5Em19PoJzfJ1DyFoIkx_rdvoZNNA6w7cpIPYEW_pBMTe9ONrP3dSWVwMWVm7yUwj0uiYOHhyQJ8/s640/IMG_3407.jpg" width="640" /></div> <br /> <br /> <br /> Swoją drogą jechałam dziś na ciekawej konfiguracji sprzętowej, więc nie mam bezpośredniego porównania do innych zawodów. Mikołaj z <b><a href="http://airbike.pl/" target="_blank">AIRBIKE</a></b> uratował mi dupsko i starty, pożyczając mi rower na czas naprawy mojego. I to nie byle jaki rower - Trek Emonda SLR po drużynie ActiveJet. Jeżdżę obecnie na ramie niemal takiej samej jak moja, ale o klasę lepszej - lżejszej i sztywniejszej, a do tego mam elektryczne przerzutki. Wrażenie z pierwszej jazdy było takie, że ten rower rozpędza się szybciej niż mój i chętniej trzyma tę prędkość. Poza tym osprzęt jest cały mój, jednak w porównaniu do ostatnich startów jechałam dzisiaj na gorszym siodle (bo tamto umarło w Suszu), a z przodu miałam swoje zwykłe koło treningowe z całoroczną oponką "na każde warunki". W każdym razie było zupełnie w porządku. Trasa była bardzo szybka i szeroka na tyle, że wyprzedzanie i bycie wyprzedzanym nie stanowiło wielkiego problemu. Tym bardziej zdziwił mnie kilkuosobowy pociąg, który minął mnie na trasie i niestety jechał tak prawdopodobnie do końca dystansu. Mnie to osobiście nie dotyka, bo rywalizuję w innej kategorii, ale spodziewam się, że bezpośrednim rywalom tych zawodników może być niewesoło, gdy widzą oszustów na trasie, a potem na podium.<br /> <br /> Jeśli chodzi o bieganie, to chyba wreszcie przestaję się bać tego etapu triathlonu. Dzisiaj co prawda miałam w miarę luz, bo byłam ulokowana na w miarę bezpiecznej trzeciej pozycji, ale i tak bardzo zaskoczyło mnie moje samopoczucie na początku biegu. Było wyśmienite jak nigdy. Zwykle cały początek dystansu jest rzeźnią i dopiero potem się poprawia. Dziś na początku było świetnie, potem trochę umarło, a potem znowu się delikatnie odrodziło. Aż dziwne, bo nie biegałam za dużo ostatnio, a jak już biegałam, to wcale nie rewelacyjnie. Waga startowa zamiast się przybliżyć, to się oddaliła, co też było jednym z powodów wielkiego weltschmerzu, bo to jest droga przez mękę i niekończąca się historia, ale sama sobie to zrobiłam, więc trudno, muszę zjeść tę żabę.<br /> <br /> No więc tak. Kombinowałam jak koń pod górkę, żeby ominąć ten start, a pojechanie tam było świetną decyzją, której absolutnie nie żałuję. Uczestniczenie w tak świetnie zorganizowanych zawodach jest ogromną przyjemnością. Z pewnością była to jedna z najlepiej zrobionych imprez, w jakich miałam okazję brać udział. Chłopaki zrobili naprawdę ogromną, świetną robotę. Liczę na to, że bydgoski triathlon na stałe wpiszę się w kalendarz moich imprez.<br /> <br /> Uwielbiam to i cieszę się, że dałam się wyciągnąć za nogę z wyra i zaciągnąć na start. Nie ma na świecie lepszego uczucia niż zmęczenie po dobrej robocie.

Bydgoszcz Triathlon, another brick in the wall

czytaj...

To będzie długa relacja, co nie jest oczywiście niespodzianką, choć mogło jej nie być w ogóle. Ale od początku. Zacznę od tego, że do samego końca próbowałam się wykręcić z tych zawodów. Aż mi wstyd, ...

Spokojnie

<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis2BLwVkNAODun-aYuW3KfEGTX71jpVg-Iet64CY1fZhCwC58qouNUv8UneOt2WhBObGQjmZhxKmAuWKyYpjVZs7lbSMnY3rOhnyYzOa_r1J_lQZRdUJcGSCPfYNW4sKO5LY77JofyTyE/s1600/snake-1180434_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="899" data-original-width="1280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis2BLwVkNAODun-aYuW3KfEGTX71jpVg-Iet64CY1fZhCwC58qouNUv8UneOt2WhBObGQjmZhxKmAuWKyYpjVZs7lbSMnY3rOhnyYzOa_r1J_lQZRdUJcGSCPfYNW4sKO5LY77JofyTyE/s1600/snake-1180434_1280.jpg" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Spokój. Święty spokój. Jakie to jest ważne w życiu, przekonałam się już wielokrotnie. Tylko chwilę, ze dwa kwadranse to wszystko trwało, a i tak wszystko spadło na mnie jak fortepian z dziesiątego piętra. Całe to napięcie, cały niepokój i strach, tak że rozbolała mnie głowa. Jaka to ulga, że to już mnie tak bardzo nie dotyczy, że mogę znowu żyć, znowu być młoda i niezależna. Może to brzydko, że nie mam w sobie tyle odwagi i samozaparcia. Że może powinnam. Nie lubię, kiedy okazuje się, że nie mogę uratować świata, że nie na każdego mogę wpłynąć, nie wszystko naprawić. I tak przez całe życie. </div> <div style="text-align: justify;"> Nie polecam. Bo tak naprawdę wychodzi na to, że niepostrzeżenie dźwigam sama ten ciężar, choć przecież, tak na logikę, powinien dać się rozłożyć sprawiedliwie pomiędzy nas wszystkich. Wtedy być może, w tej jedności, aż tak by nas nie przytłaczał. Ale nikt nie chciał go nigdy podnieść albo tylko udawał, że coś go to obchodzi. Mówię, że się od tego odżegnuję. Mówię, że to przeszłość, która jest daleko za mną.  Ale to chyba tak wcale nie działa, chyba dotyczy mnie jak nie wiem co.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Piękny jest stan, w którym możesz się po prostu nie martwić. Nie bać. Nie budzić się z przygniatającym poczuciem, że musisz wstać, działać, wierzyć, mieć nadzieję - gdy jedyne na co masz ochotę, to przewinąć nadchodzący dzień jak na magnetowidzie, najlepiej aż do “kiedyś tam”. Gdy widzisz to słońce i pijesz tę pyszną kawę i myślisz sobie, że gdyby tylko, jeśli nie, to naprawdę dałoby się tym wszystkim zachwycić. Wiesz, że musisz być silna, uśmiechnięta, nie dawać nic po sobie poznać. A chodzisz i wewnętrznie wyjesz. Robisz jedno i drugie, wszystko po kolei co do ciebie należy, a w głowie masz tylko jedno, tylko tę jedną myśl, tylko ten mętlik, wyrzuty sumienia, poczucie obowiązku i winy, wielki chaos i wielki, wielki strach… Boże, czemu ty na mnie zrzuciłeś ten krzyż? Czemu w ogóle zrzucasz coś takiego na człowieka? Czy ty w ogóle istniejesz i czemu udajesz, że jesteś taki miłosierny? Czy w ten sposób, do chuja, chcesz nas czegoś nauczyć, a jeśli tak, to naprawdę świetny pomysł, spierdalaj. Ja się tak nie bawię.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Co byś zrobił, gdybyś się dowiedział, że to ostatni dzień twojego życia? Najczęściej słyszę odpowiedź, że wykorzystałbyś go do granic możliwości, wydał wszystkie pieniądze, zabalował, powiedział wszystkim szczerze, co o nich myślisz. A ja bym się położyła na wznak i czekała na to, co los mi zgotował, skoro i tak wszystko stracone i już nic dobrego mnie nie czeka. Tak podejrzanie często jakaś wstrętna siła naciska mi ten przycisk STOP i powoduje, że natychmiast wszystko przestaje mieć znaczenie. Tak jakbym jeździła rowerem po skraju klifu i wiedziała, że zaraz zawieje taki wiatr, że wyląduję sto metrów niżej i marna jest szansa, że zostanę w jednym kawałku. Tak nagle okazuje się, że wszystko co mam, co robię, cała moja rzeczywistość i całe moje jestestwo nie ma najmniejszego znaczenia i w sumie to mi już nie zależy, czy wieje ten wiatr czy nie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Święty spokój jest wtedy, kiedy mogę się pozastanawiać, które siodełko wybrać do roweru. Pomartwić, dlaczego ta laska znowu mnie wyprzedziła, skoro myślałam, że pływam już równie szybko. Nakrzyczeć na ukochanego, że skarpetki leżą na podłodze. Zezłościć, że w lodówce nie ma jajek, a sklep już zamknięty. To są wszystko takie problemy, których istnienie jest bardzo dobrym znakiem, bo wtedy wiesz że żyjesz, czujesz, funkcjonujesz, że twój umysł nie jest zdrętwiały. Chwalmy okropności dnia codziennego. Bardzo mocno doceniam, że moje życie jest ich pełne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Spokojnie

czytaj...

Spokój. Święty spokój. Jakie to jest ważne w życiu, przekonałam się już wielokrotnie. Tylko chwilę, ze dwa kwadranse to wszystko trwało, a i tak wszystko spadło na mnie jak fortepian z dziesiątego pi...

Tydzień rekreacji ruchowej w środku sezonu

To nie mógł być dobry tydzień treningowy, ale i tak był znacznie lepszy niż można było przypuszczać. W niedzielę, po sobotnim upadku na rowerze w Suszu, wbrew początkowym nadziejom zdecydowanie nie udało mi się nic potrenować. Zdecydowanie. Obydwa moje kolana miały zupełnie inne plany na ten dzień. Szczerze mówiąc łatwiej byłoby mi wtedy wymienić miejsca na moim ciele, które mnie nie bolą, niż po kolei wymieniać te obolałe.<br /> Jestem przyzwyczajona do tego, że po zawodach wszystko mnie boli, ale teraz doszła jeszcze potworna wściekłość, której zwykle nie ma dzień po wyścigach. Do samochodu wsiadałam minutę, jeszcze dłużej z niego wysiadałam. W domu wybierałam się po schodach na górę dopiero wtedy, gdy już było to niekwestionowalnie konieczne, to znaczy gdy lista rzeczy do wzięcia z sypialni na dół do salonu stawała się zbyt długa, aby dało się ją zignorować. Potem odkryłam, że łatwiej się schodzi tyłem, więc wyprawa straciła trochę na koszmarności. Udało mi się także opracować system zakładania butów, dzięki któremu nie traciłam na to pięciu minut - wystarczy oprzeć się głową o ścianę! Polecam. Ale ogólnie nie polecam.<br /> <br /> No więc tak było w niedzielę. Usilnie staram się w takich sytuacjach "always look on the bright side of life", więc postanowiłam, że nie przepróżnuję tego czasu, jak bardzo by się on nie wydłużył. Nie ma w moim terminarzu miejsca na nudę przez najbliższe dwadzieścia lat życia, więc oto przydarzył się moment, gdy można było wykorzystać trochę czasu na nadrabianie spraw, na które zwykle nie mam czasu.<br /> NOOOO JAAAASNE.<br /> Niestety po raz kolejny okazało się że to wcale tak nie działa. Jakkolwiek udaje mi się zawsze, co by się nie działo, wstać rano pełna energii życiowej i gotowości do działania, to jednak potem następuje wielki zgon. Takie są fakty - jeśli nie wyjdę biegać, jeździć, pływać, a najlepiej wszystko naraz lub po kolei - to nie ma życia. Nie ma siły. Motywacji. Niczego nie ma, tylko czarna dziura, rów mariański i dzień jest zbyt długi i zbyt płytki, żeby w ogóle za cokolwiek się złapać i doprowadzić to do pomyślnego końca. Więc jednak trochę przepróżnowałam.<br /> <br /> Przetrzymałam niedzielę, przetrzymałam poniedziałek, ale potem to już YOLO. Pani doktor, u której byłam na kontroli, powiedziała że kolano jest bardzo ładnie zszyte, więc mogę wracać do biegania i roweru, choć z tym drugim by polecała jednak stacjona... Nieważne. Mogę wracać do biegania i roweru, to wróciłam. Zaczęłam nieśmiało od roweru przełajowego. Okej, łapię ten oksymoron, ale szosówka w serwisie, a żadna diabelska siła nie zmusi mnie do wsiadania na trenażer latem przy pięknej pogodzie.  Poharatałam trochę po drogach i bezdrożach, kamieniach, korzeniach i ani razu nie złapałam poziomu, więc uznałam, że to jak trenażer. W środę był już całkiem dobry dzień - było małe próbne bieganie (wolno, ale w porządku), była przełajka i siłka. I do końca tygodnia już niemal codziennie to samo - rano krótkie bieganie od 6 do 10 km po lesie ze Smokiem, po południu śmiganie na przełajówce.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcuSmBBSb1GYNYGIaQfvtDoW2LvNH2LCdLW2rJBHhGiDNQK8XryH9aoPCZydlZ1yCdavwkJJ9U4AAVVMY9JRmw1gBfISl5-yS3aQdr12U0fP4aXVl6ShK8U5INT-ZUrvq2wuavj4CPtT0/s1600/IMG_4583.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1136" data-original-width="639" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcuSmBBSb1GYNYGIaQfvtDoW2LvNH2LCdLW2rJBHhGiDNQK8XryH9aoPCZydlZ1yCdavwkJJ9U4AAVVMY9JRmw1gBfISl5-yS3aQdr12U0fP4aXVl6ShK8U5INT-ZUrvq2wuavj4CPtT0/s640/IMG_4583.JPG" width="354" /></a></div> <br /> <br /> Oj, jak ja lubię ten rower. Jazda na przełajówce to jest trochę takie skanowanie twardego dysku antywirusem. Na szosie, gdzie jedzie się po długiej prostej, można totalnie się zatracić w swoich rozkminach. Ile ja opowieści napisałam na pętli habdzińskiej, to tylko ja sama wiem. Na przełajówce w lesie trzeba jednak cały czas koncentrować się na tym, co się dzieje pod kołami, więc nie ma czasu na wpadanie w jakieś głębokie filozoficzne autodyskusje, ale okoliczności przyrody i poczucie wolności są nie do porównania z niczym innym. W lesie nie ma znaczenia pora dnia, nie ma tam godzin szczytu i korków, wiatr nie zwiewa z drogi, ulewa nie psuje szyków. Można jechać krajoznawczo albo pełnym ogniem z duszą na ramieniu. Ten rower potrafi dać wszystko, co jest najfajniejsze w jeździe na rowerze.<br /> Jak tylko przestanę się wypieprzać na samą myśl o wjechaniu w głęboki piasek to nawet sobie wystartuję w cyclocrossie jesienią.<br /> <br /> Jeszcze dwa dni muszę wytrzymać bez pływania. Tłumaczę sobie, że to jeden z dwóch momentów, kiedy naprawdę mogę przez chwilę nie pływać i nie robić z tego tragedii. Cóż, co prawda trochę się boję, że kompletnie zapomnę jak się pływa, ale sama jestem ciekawa, co wyniknie z tego eksperymentu.<br /> <br /> Mam nadzieję że z końcem tego tygodnia zakończę także tydzień ruchowej rekreacji jak na roztrenowaniu i wrócę do porządnego męczenia płuc i nóg. Nie nastrajajcie odbiorników ;)

Tydzień rekreacji ruchowej w środku sezonu

czytaj...

To nie mógł być dobry tydzień treningowy, ale i tak był znacznie lepszy niż można było przypuszczać. W niedzielę, po sobotnim upadku na rowerze w Suszu, wbrew początkowym nadziejom zdecydowanie nie ud...