Pływanie Masters Toruń i bieg 10 km w Bydgoszczy - weekend na przepalenie łydy

No dobrze, <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/05/dwatygodniezip-bomby-zmecze-kwasy-starty.html" target="_blank">wczorajszy wpis</a></b> dotyczący ostatnich dwóch tygodni treningowych urwałam w najciekawszym momencie, to znaczy przed weekendem obfitującym w starty. Tak chyba można nazwać kurs do Torunia na pływanie w sobotę i do Bydgoszczy na niedzielny bieg.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWCNZHMkCZvPJ0iQubD-YnZLfYEXjQkhqnLTD880zP0KJ18TwAQuYBVQ7ifDbBozY_06ZoeR3XgzdJRMPeehtSR5UHKHOv6Rg6ieqUXskshFfOP6yNvfGUGhf2EI2gX2AkJ_sQmjBNdRg/s640/IMG_1892.JPG" width="360" /></div> <br /> <br /> Te zawody nie były celem samym w sobie, ale było dla mnie bardzo istotne, żeby je "zaliczyć". W przyszły weekend startuję w zawodach o dotychczas najwyższej randze. Wiem że będzie  bardzo bolało i że będzie to ostry wpierdziel, więc nie chciałam jechać tam zupełnie nie wiedząc, co jestem w stanie z siebie wykrzesać i w którym miejscu się znajduję - i tak będę się stresować wystarczająco mocno.<br /> <br /> Logicznie rzecz ujmując, to nie były raczej wyjazdy po życiówki, a mimo to miałam cichą nadzieję, że je zrobię ;-) Cel obydwu startów był jednak bardzo treningowy: łapać doświadczenia startowe, przepalić łydę i płuca, sprawdzić co tam we mnie drzemie w okresie wielkiego zmęczu, ale po dobrze przetrenowanej zimie. Tak czy inaczej rzadko aż tak bardzo nie wiem, czego się mogę spodziewać. Pływam cały czas sporo, ale nie za mocno. Młodsza grupa na razie nie szykuje się na żadne ważne zawody, więc nie łomoczą jakoś specjalnie - tak tylko, żeby nie zapomnieć, że woda jest mokra. Pływa mi się ostatnio zupełnie przyzwoicie lub nawet dobrze, ale brak mocnych bodźców powoduje, że kompletnie nie wiem na co mnie będzie stać, kiedy postaram się przyspieszyć. Jakiekolwiek mocniejsze zadania pokazywały, że nie jest źle, ale zimą było szybciej. W listopadzie całkiem często zapominałam podczas treningu, jak się w ogóle nazywam, a tydzień przed zawodami Masters na początku grudnia byłam przerażona poziomem swojego zmęczenia i wynikającą z tego pływacką pewnością siebie. Trener zapewniał mnie jednak, że odpocznę i będzie dobrze, po czym przez cały tydzień pilnował, żebym po trzech kilometrach grzecznie wychodziła z basenu i szła do domu. Teraz Trenera nie było, więc YOLO, mogłam niczym Stachursky zaśpiewać "To ja, typ niepokorny", rzadko kończąc trening przed stuknięciem 4.5 kilometra. Ostatecznie jednak w grudniu mogłam sobie jeszcze pozwolić na takie "przygotowanie się do sprawdzianu", teraz już niekoniecznie, bo sezon za pasem, więc starty były zupełnie z marszu. A więc jeszcze raz: zupełnie, ale to zupełnie nie wiedziałam, czego się spodziewać po starcie na 100 i 800m dowolnym w sobotę.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWgkuyNr9tIN9xIJspzQJH8TQMv9TM4Qgx5qcSX5p8Yb_pROgezvn6WONS-NeqYGYuKXk1IdQ075aPjob-y292iB6naOpoWO9egcFrfdzsGKpY0kGdBIHXpPbu374EgOY-vQCjkEs5s0c/s1600/IMG_1887.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWgkuyNr9tIN9xIJspzQJH8TQMv9TM4Qgx5qcSX5p8Yb_pROgezvn6WONS-NeqYGYuKXk1IdQ075aPjob-y292iB6naOpoWO9egcFrfdzsGKpY0kGdBIHXpPbu374EgOY-vQCjkEs5s0c/s640/IMG_1887.JPG" width="360" /></a></div> <br /> <br /> W Toruniu wskoczyłam do wody i stwierdziłam natychmiast, że jest fajnie. Tak po prostu - a to dość miłe uczucie. Stanęłam na słupku do konkurencji 100m stylem dowolnym, zrobiłam co mogłam i... (dokładnie, co do setnej!) sekunda poprawy w stosunku do grudnia. Tam był długi basen, tutaj krótki, więc teoretycznie same nawroty powinny dodać szybkości - ale tylko teoretycznie, bo u mnie to tak nie działa, gdyż nawroty wciąż robię jak sierota boża. Trochę byłam zawiedziona, zwłaszcza że płynęło mi się zupełnie dobrze, no ale nie od dziś wiadomo, że jestem dynamiczna jak kwiat lotosu dryfujący po tafli jeziora w bezwietrzny dzień. Pozostało więc skupić się na drugiej konkurencji, czyli na 800 metrach. O, to jest cholerny dystans, żeby nie powiedzieć gorzej. Myślę o nim coś o wiele gorszego i zaczyna się to na "s", a kończy na "-yński" albo "-ały". Nie miałam pojęcia jak to popłynąć, w gruncie rzeczy pływałam ten dystans tylko dwa razy na testach treningowych na długim basenie (z wynikami kolejno: 15:00 w czerwcu 2013, czyli po czterech miesiącach trenowania i 12:46 jakoś w marcu 2014) i na krótkim basenie bez skoku podczas aquathlonu w Rumi w kwietniu zeszłego roku (11:58). Niezbyt wielkie doświadczenie. Wojtek mi poradził, żebym płynęła bez respektu do dystansu, ale nie jestem pewna, czy miał na myśli to, co uczyniłam, czyli zbombienie po 200 metrach. Serio, już wtedy czułam, że o Jezu, oby jakoś dotrwać do końca. Szczęśliwie to uczucie katastrofy trochę odpuściło w trakcie dystansu, ale od półmetka myślałam, że zwymiotuję. Jakimś cudem udało mi się kątem oka zobaczyć na tablicy wyników, że minęłam 400m w 5:33 - tyle popłynęłam na czterysta w grudniu podczas zawodów w Warszawie. Zamiast się przerazić, dostałam turbodoładowanie i walczyłam z całych sił o to, żeby nie odpuścić. Zgłosiłam się do tej konkurencji z życzeniowym czasem 11:20, popłynęłam 11:07. Nie spodziewałam się, że aż tyle się poprawię. Jeszcze niedawno wynik w okolicy 11 minut był dla mnie kosmosem, a teraz widzę, że droga jest otwarta i zabawa dopiero się zaczyna.<br /> <br /> No więc na sobotę zostałam pływaczką, aby w niedzielę być biegaczką. Dwa tygodnie temu startowałam na 10 km w Biegu Europejskim w Gdyni. Byłam tragicznie zmordowana, stając na linii startu, i szczerze mówiąc nie liczyłam na to, że cokolwiek sensownego nabiegam. Miałam do wyboru bieg ciągły na Pętli Reja albo dychę na zawodach, więc wybrałam zawody, ale cały wcześniejszy tydzień miałam biegowo naprawdę fatalny. Pobiegłam 40:03, a że w Bydgoszczy była łatwiejsza trasa, a treningi biegowe nie wychodziły mi już tak okropnie jak wtedy, to sądziłam, że 40 powinna pęknąć i pytanie tylko jak bardzo. Wczesną wiosną bieganie takich odcinków było dla mnie raczej formalnością - żwawym, ale wciąż komfortowym tempem. Za to przez ostatnie tygodnie nawet 500-metrówki bolały, tak mnie zbombiło! Ale skoro mam biegać, to trzeba biegać. Ruszyłam odważnie, wierzyłam w to, że uda mi się utrzymać obrane tempo, ale starczyło mi niewiele za półmetek. Życie! Za którymś razem się w końcu uda. Na mecie 40:47, więc wynik słaby i kichowaty, ale nie ma co płakać, bo doświadczenie zostało odhaczone, tak jak miało być.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEithkknGNqFMtxS7AoM7wJbqA9C4AdkFOwzNg2xzVjGf88QLqQQJeJm1yKVpBjMkvRzHxVlrZ3fWQe9RaZ7nOds5gJspd_gBqLMEtFgq-5i7TbcDfTlOopqTT_VyZw8wqOZYKckSmAtf54/s1600/IMG_1909.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEithkknGNqFMtxS7AoM7wJbqA9C4AdkFOwzNg2xzVjGf88QLqQQJeJm1yKVpBjMkvRzHxVlrZ3fWQe9RaZ7nOds5gJspd_gBqLMEtFgq-5i7TbcDfTlOopqTT_VyZw8wqOZYKckSmAtf54/s640/IMG_1909.JPG" width="480" /></a></div> <br /> <br /> Jestem zadowolona przede wszystkim z tego, że pojechałam i zrobiłam co było do zrobienia. Na treningu bym raczej tego teraz nie dała rady zrobić z takim zmęczem. Boli mnie dzisiaj wszystko, więc zadanie zostało wykonane. Teraz pozostaje powstać jak feniks z popiołów i zmasakrować się w kolejnym starcie, który też jeszcze nie będzie startem docelowym na ten rok...

Pływanie Masters Toruń i bieg 10 km w Bydgoszczy - weekend na przepalenie łydy

No dobrze, wczorajszy wpis dotyczący ostatnich dwóch tygodni treningowych urwałam w najciekawszym momencie, to znaczy przed weekendem obfit...

Dwatygodnie.zip - bomby, zmęcze, kwasy, starty

Od poprzedniej niedzieli nie mogłam znaleźć czasu na to, żeby usiąść do wpisu podsumowującego kolejny tydzień, a jak znajdowałam chwilę, to niepostrzeżenie zasypiałam. I tak minęło kolejnych siedem dni. Aż nie wiem od czego zacząć. Czy to był dobry tydzień? Na pewno lepszy niż poprzedni!<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2nKw3jjDqs8qCvwHt52gLAdeJ8wDbK8MYXRCxUlaZPR-A0SGyYxGyWUbqRMJMRXtHQVv2txD0pbCiqvmZFC0IEBXInhfmWDowakggFGmh3oCZUL7Nc8LBAvhkPnniwvjSaa2GJutsNZs/s640/asiek.png" width="520" /></div> <br /> <br /> Ostatni wpis zakończyłam na relacji z Biegu Europejskiego w Gdyni. Przez kilka kolejnych dni zastanawiałam się, jakim cudem udało mi się na takiej bombie: po pierwsze przebiec ciągiem 10 kilometrów, po drugie - zrobić tego dnia tych kilometrów 17, po trzecie: utrzymać zakładane tętno na tym biegu, po czwarte: nawet nieźle się na nim czuć. Cały problem polegał na tym, że po pierwsze miałam niesamowicie zajechane nogi - naprawdę niesamowicie, bo jak wychodziłam na sześć kilometrów luźnego biegu, to po trzech miałam dość, bo nogi wbijały mi się w tyłek, a po drugie - wróciła zima, a jak jest zima, to jest minus milion od samopoczucia, zdolności regeneracji i od endorfin. Cały tamten tydzień to była jedna wielka sinusoida. We wtorek po porannym basenie nieźle padłam, praktycznie cały dzień poświęciłam na to, żeby doprowadzić się do stanu używalności na popołudniowe bieganie. W planie były interwały, ale zamiast 6x1 km zrobiłam... 6 km rozbiegania, i to ledwo. To był najwolniejszy bieg od bardzo długiego czasu, a cierpiałam na nim niemożebnie. Wracałam do domu na sztywnych nogach. W środę zrobiłam sobie badania krwi. Pobiłam życiówkę na kinazie kreatynowej - wartość dwa razy wyższa niż to, co miałam kilka lat temu bezpośrednio po zakończeniu cyklu załamującego na rowerze, kiedy robiłam mocne interwały co drugi dzień. Grubo! Do tego najniższa ferrytyna jaką kiedykolwiek miałam. To był ostateczny znak, że naprawdę trzeba chwilkę odpocząć, bo zaczęło być źle. Naprawdę w samą porę zrobiłam te badania, bo funkcjonowałam już jak zombie, a nie chciałam nawet słyszeć o jakimkolwiek odpuszczeniu treningu. W środę zatem zrobiłam nic, a i tak czułam się okropnie zmęczona. W czwartek zamiast trenować, wylazłam sobie w środku dnia na półtorej godziny zwiedzania miasta na przełajówce. Coś pięknego - zrobiło się wreszcie cieplej, wróciła chęć do życia, a piękny Trójmiejski Park Krajobrazowy naładował mnie dużą dawką pozytywnej energii. W piątek tylko popływałam rano i cały czas się wahaliśmy, czy jechać następnego dnia na triathlon do Olsztyna. W końcu zapadła decyzja, że z moimi podejrzanymi zatokami nie warto ryzykować pływania w 12-stopniowej wodzie w pierwszym starcie sezonu, bo może się okazać, że będzie on pierwszym i ostatnim - bez sensu. Nie wiem czy stało się dobrze czy źle, ale w weekend zrobiło się piękne, cudowne, wspaniałe, fantastyczne LATO, co oznaczało absolutny wybuch sportowych endorfin. Fotosyntezuję. Rano jeszcze szału nie było, bo luźne, krótkie rozbieganie w moim wykonaniu wciąż było straszne i trochę mnie podminowało to, że nic nie robię, a i tak wszystko mnie boli. Potem wybraliśmy się do Sopotu na wielkie testowanie rowerów - dre rowery demo days. Ooooooo bogowie, jak mi było tego potrzeba!!!! Pół dnia czilałtowania w towarzystwie roweromaniaków i wyrąbanych w kosmos rowerów, a to wszystko w cudownym upałku. Pośmigałam na wspaniałym Treku Madone 9.5 o wartości czterech moich Audinek, na góralu z elektrycznym wspomaganiem (co za szał!), na fullu z obniżaną sztycą (jedzie jak czołg, tylko dużo lżejszy) i bawiłam się przy tym cudownie. Umęczyłam się radośnie jak małe dziecko. Następnego dnia jeszcze uzupełniłam endorfin - w bezpośredniej konfrontacji porównałam Madonkę i swoją Emondę. Co tu dużo mówić, Madone na cięższych kołach pokonała nieco moją kochaną Emondzię, ale to nie zmienia faktu, że jestem zakochana we własnym rowerze. O tym jeszcze wspomnę w dalszej części wpisu, więc nie nastrajajcie odbiorników. Dzień rozpoczęłam krótkim i treściwym bieganiem. Nie miało być aż tak krótkie - zrobiłam połowę głównego zadania, bo... zalało mnie kwasem. Tak, mnie, naprawdę!!! Byłam bardzo zaskoczona i takoż Wojtek. Biegało mi się tragicznie ciężko i słabo od rozgrzewki, ale kilometrówki pocisnęłam nawet szybciej niż to było w planie - nogi, choć umordowane do granic możliwości, jednak niosły jak wściekłe. Po drugiej już stężenie mleczanu zaczęło się zbliżać do jakichś dziwnych i kompletnie nie moich wartości. Wojtek zastrzegł, że jeśli przekroczę 8 mmol, to kończymy trening. Trzeci odcinek, 8.4 mmol, dziękuję, dobranoc. To w gruncie rzeczy bardzo dobry znak, bo to że jestem zmęczona jak cholera to dość oczywiste i nie wymaga potwierdzania wielką diagnostyką, ale zazwyczaj w takim okresie biegałam jak ameba i nie mogłam w ogóle się zakwasić, bo od razu wpadałam w tryb zombie.<br /> <br /> No i tak minął cały tydzień. Nie byłam zadowolona ze swoich treningowych osiągnięć, ale przynajmniej zaczęłam powoli wykopywać się z dołka. Wtorkowy trening biegowy już był kwestią honoru. Miałam dwa podejścia do rozpoczęcia pierwszego interwału, bo przy pierwszym myślałam, że urywa mi się łydka. Potem już było tylko lepiej, choć kwasy znowu rekordowe, łącznie z wartością zmierzoną po rozgrzewce. Po rozbieganiu wszystko wróciło do normy, dałam radę dojść do domu i wyjść z psami i nie padłam tak od razu, a na ostatnich odcinkach interwałów czułam, że giry naprawdę chcą się rozbujać - znaczy powinno być coraz lepiej. W czwartek znowu się trochę pobawiłam. Pierwszy raz w tym roku wyszłam na zakładkę w plener - najpierw rower na Pętli Reja, potem bieg - w końcu nie na trenażerze!!! Wnioski były takie że: po pierwsze uwielbiam rower i nie oszukujmy się, gdybym mogła wybrać tylko jedną z dyscyplin, to nie bez żalu, ale dość oczywiste, co to by było; po drugie - jak mi się dobrze biega, to dobrze mi się biega także po rowerze, ale wtedy kiedy słabo, to bieg na zakładkę jest tragedią i można by było to nagrać i puszczać potem jako teledysk do Jożina z bażin; po trzecie - waty które bolą na trenażerze, na szosie są ledwo zauważalne, to znaczy mocno wyprzedzam założenia planu treningowego, dobrze się przy tym bawię i naprawdę przyjemnie mi się cierpi. Och, Emondziu! Jeszcze się pobawimy w tym sezonie.<br /> <br /> No i w końcu przyszedł weekend, a wraz z nim podwójne zawody - w sobotę start w zawodach pływackich Masters na 100 i 800m dowolnym, w niedzielę bieg na dychę w Bydgoszczy. Ale o tym już będzie w kolejnym wpisie, no bo już bez przesady z tą objętością tekstu ;-)

Dwatygodnie.zip - bomby, zmęcze, kwasy, starty

Od poprzedniej niedzieli nie mogłam znaleźć czasu na to, żeby usiąść do wpisu podsumowującego kolejny tydzień, a jak znajdowałam chwilę, to ...

Bieg Europejski w Gdyni 2017 i podsumowanie tygodnia

<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-EGYeGLi9qxX3KPHpupUHuvtDSB3QoBqqpaqIxSzDCWxspWFJBerdQQqoLUp5ZNnJZU09cY8Kh_GYu5m-GHrb25VudCoftwdMZT2zBliVOb53ktzzdoe7HXODZpWjjKCspnMefAyBgjg/s640/asia.png" width="494" /></div> <br /> <br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/03/jestem-fizolem-i-bardzo-to-uwielbiam.html" target="_blank">W marcu tego roku trenowało mi się chyba najlepiej w życiu.</a></b> Wszystko szło jak po sznureczku. Przed rozpoczęciem trzytygodniowego mikrocyklu z szybszym bieganiem postanowiłam sobie wystartować w biegu na 5 km. Wyjątkowo dobrze mi się wtedy biegało i choć bazowałam głównie na rozbieganiach, chciałam się przekonać, ile jestem z siebie w stanie wykrzesać w takim okresie. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/03/tydzien-regeneracyjny-i-szybsza-sobota.html" target="_blank">Nabiegałam 19:53</a></b>, co było naprawdę dobrą prognozą na kolejne tygodnie.<br /> <br /> Sielanka trwała do początku kwietnia. Pod koniec pierwszego tygodnia kwietnia wysypałam się z planowanego startu na 5 km, gdzie byłam praktycznie pewna, że zrobienie życiówki jest formalnością. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/04/dwa-tygodnie-jak-jeden-dzien-i-sowo-o.html" target="_blank">Zamiast wyścigu miałam weekend z czosnkiem i aspiryną</a></b>. Choć po kilku dniach zamulania czułam się właściwie w porządku, to niestety ostatecznie skończyło się na antybiotyku. Potem wystartowałam <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2017/04/przywidz-po-raz-drugi-i-powoli-do-przodu.html" target="_blank">w duathlonie w Przywidzu</a></b>, gdzie było zupełnie dobrze i fajnie (chociaż waty się nie zgadzały :-) nie mogę sobie tych watów wybaczyć!). W kolejny weekend miałam wystartować w aquathlonie w Rumi i... wycofałam się w ostatniej chwili - zamiast na wyścig, pojechałam do laboratorium zrobić wymaz z zatok, które znowu zaczęły dawać sygnały alarmowe. Śmieszne jednak jest to, że posiew wyszedł ujemny, co oznacza, że być może moje strasznie kijowe samopoczucie wcale nie wynikało z chorujących zatok. W każdym razie w sobotę moim jedynym treningiem było 8 km biegu z krótkimi przebieżkami i trochę ćwiczeń ogólnorozwojowych, a potem mnie ścięło, zezgonowało i rozbiło praktycznie na cały dzień, i to wcale nie zmęczeniem, tylko uczuciem obezwładniającego wszystkomijednyzmu. Za to w niedzielę po południu wróciło mi życie i na uratowanie dnia zrobiłam sobie nawet krótki, 6-kilometrowy bieżek, który zrobił mi jeszcze większego mindfucka, bo było zwyczajnie w porządku, a tego się nie spodziewałam.<br /> <br /> Maj rozpoczął się wypuszczeniem szosówki w plener. NAJLEPIEJ. Plus miliard do samopoczucia i życiowej satysfakcji, po czym po dniu konia... przyszedł dzień słonia. Niby wszystko w porządeczku, a jednak pojechałam robić bieg z przyspieszeniami od 200 do 800 metrów i... mogiła. Już nie pamiętam, kiedy robiłam tak wolne i ślamazarne przyspieszenia (przebieżki po 4:00, WTF?! :D). Miało być rytmicznie i ładnie, zamiast tego każda kończyna biegła w inną stronę. Nogi absolutnie skasowane, obolałe, sztywne. Następnego dnia jazda na szosie w grupie i znowu kocham życie - i to po stokroć. Nie miałam zbyt wiele okazji w życiu, żeby pojeździć na rowerze z ludźmi, więc bawiłam się przefantastycznie. Przy okazji zrobiłam niechcąco niezły interwalik, bo postanowiłam dogonić grupę, która gdzieś tam w międzyczasie uciekła. Po raz kolejny stwierdzam, że jazda indywidualna na czas to moje życiowe przeznaczenie i jedna z największych życiowych radości ;-) Zejdźmy jednak na ziemię. W czwartek po ponad miesiącu nieobecności wrócił na basen główny trener. Akurat byłam po jednej z dłuższych przerw w pływaniu, jakie pamiętam, tzn. nie pływałam pięć dni. Zwykle po tym czasie czuję się jak bela styropianu wrzucona do basenu. Tym razem nie miałam okazji zbytnio się nad tym zastanawiać, bo ruszyliśmy ostro z robotą. To znaczy pływacy zrobili może żwawsze rozpływanie, a ja prawie wyplułam serce i płuca, bo popłynięcie zmiennym i na nogach w ich limitach to dla mnie już walka o życie (ale jaka rozweselająca!). Niedługo po tym treningu pojechałam do dentysty na czwartą, ostatnią część hardkoru pod wezwaniem "ratujmy ząb który złamał się absurdalnie głęboko", a zaraz potem zamierzałam zrobić 16 km rozbiegania. Normalnie pojechałabym w tym celu na Pas Nadmorski, żeby pobiec 8 km w jedną stronę i 8 w drugą, ale tym razem byłam tak zmęczona, obolała i zamulona, że tylko jakiś nowy bodziec mógł mnie uratować. Wymyśliłam więc, że zostawię samochód pod dentystą i pobiegnę sobie przez Wrzeszcz, Nowy Port, Brzeźno, Przymorze i Zaspę - trochę nad morzem, trochę po mieście. Nie wiem dlaczego sądziłam, że dzięki temu trochę uspokoję tempo, które na rozbieganiach wychodzi mi dość żwawe (może nawet trochę za bardzo, ale tętno jest ok, więc nie walczę z tym specjalnie). Po pierwszych 3 kilometrach pojawiło się znane już uczucie hardkorowo bolących nóg. Na kolejnych kilometrach ewoluowało kolejno w nogi z waty, ołowiu, żelaza i nogi należące chyba do innego człowieka. Ogólnie - ZNOWU droga krzyżowa. Wróciłam do domu i umówiłam się na już drugi w tym tygodniu masaż, który za każdym razem był jednakowym hardkorem. W piątek pływanie, bez biegania i roweru, żeby dać nogom szansę. Szczerze mówiąc czułam się tego dnia koszmarnie. Podjęłam intensywne kroki w kierunku naprawy sytuacji, to znaczy jednego dnia zaliczyłam masaż, saunę i superdługą drzemkę. Nogi się nie ogarnęły - wyszłam w sobotę na krótkie rozbieganie 6 km z kilkoma przebieżkami i czułam się po nim jakbym zrobiła 20 kilometrów interwałów. Niewspółmierny hardkor. Podjęliśmy z Wojtkiem decyzję, że na jakieś 80-90% nie będę biec w niedzielę w zawodach w Gdyni (dzięki czemu mogłam na spokojnie oszamać na obiad rybę-gigant z kilogramem surówek w North Fishu), bo oboje wiemy, że choćby odpadła mi noga, to raczej nie zejdę z trasy, a to trochę głupia sytuacja w zawodach treningowych. Miałam jednak do wyboru biec na dychę w Gdyni albo robić bieg progowy 2x4 kilometry na pętli Reja. Bardzo lubię pętlę Reja, ale wykonałam prostą kalkulację i wyszło mi z niej, że jeśli świadomie i dobrowolnie wybiorę samotny trening w podobnych tempach zamiast Biegu Europejskiego, to znaczy mocnego treningu pobiegniętego wśród ludzi na nowej trasie, to będę naprawdę frajerką. Przez cały dzień wmawiałam sobie, że moje łydki i dwójki dochodzą do siebie, a przede wszystkim, że nie można być taką lebiodą, żeby ciągle się wycofywać ze startów, zwłaszcza takich, które mają być mocnym bodźcem treningowym, a nie bezkompromisową walką o życiówkę. W końcu co się stanie, jeśli pójdzie mi naprawdę tragicznie? No chyba raczej nic. Przecież żaden z wielkich koncernów nie wycofa się ze sponsorowania mojej kariery sportowej (:-)). Ja też jakoś udźwignę ten krzyż, zagłuszę go kolejnym startem. Aby podjąć ostateczną decyzję, dziś z samego rana poszłam na DWA kilometry biegu :-) Czułam się po nich jakbym przebiegła z osiem, ale nie było gorzej niż wczoraj, więc YOLO. Nie ma co być pierdołą.<br /> <br /> O JAK TEN START BYŁ MI POTRZEBNY!!!!<br /> Podobno nawet najgorsze zawody są cenniejsze niż najlepszy trening. Te zdecydowanie nie były najgorsze, o czym zaraz, choć uśmiechnęłam się pod nosem, bo dzisiejszy wynik 40:03 jest jednym z gorszych na tym dystansie :-) Gdzie jest haczyk? To był mój piąty start na 10 kilometrów. Pierwszy był w lesie w maju 2011 roku (czyli po trzech miesiącach biegania), gdzie pobiegłam 44:51. Trzy tygodnie później 42:17 w Warszawie, potem 39:59 na początku grudnia i 39:38 w biegu w sylwestra. A potem przez dwa lata nie biegałam w ogóle, co jest zresztą oddzielną, długą historią. W każdym razie dzisiejszy start miał dwa podstawowe cele: rozprawienie się z treningiem pod tytułem "40 minut biegu ciągłego", który ze średnio znanych mi przyczyn położył mnie na łopatki kilka tygodni temu (po sześciu kilometrach w bardzo dobrym tempie nastąpiła bomba tysiąclecia). Drugi: przełamać ogólną beznadziejność i nijakość. Teraz, kiedy piszę podsumowanie tego tygodnia, wcale mi się nie wydaje, żeby wybrzmiewało z tego wszystkiego jakieś specjalnie kiepskie samopoczucie, ale faktycznie było jakoś słabo. No i waga startowa mi niespodziewanie odjechała (nienawidzę świąt. Oraz treningu siłowego. Oraz wszystkich swoich nieokrzesanych demonów), a było już tak bliiiiskoooo... Dzisiaj więc biegłam jako 1. hipopotam; 2. mentalna pierdoła która bombi z powodu że albowiem bo; 3. Werter z całym swoim werteryzmem; 4. człowiek o drewnianych i wbijających się w dupsko nogach. Pełen serwis. Zakładaliśmy, że mam zacząć ten bieg tempem 4:00 i potem ewentualnie zwalniać tyle, ile będę w stanie utrzymać, jednak zasadniczo miałam biec na tętno. W założenia tętna trafiłam idealnie, a średnie tempo wyszło ostatecznie tak, że nikt się nie musi poznać, że jednak zwalniałam ;-) Tak naprawdę jak tylko zaczęło się bieganie pod górkę, moje giry postanowiły, że mogę sobie biec dalej, ale bez nich, a one sobie pójdą na kawę. Łydka i dwójka zaczęły się licytować, która się pierwsza urwie. Nie jestem najlepsza z matematyki (lolololololololol no w rzeczy samej), więc jak zaczęłam obliczać swoją stratę do wyniku 40:00, to byłam pewna, że nie ma już czego zbierać. Wynik na mecie 40:03 mógł więc zaskoczyć mnie tylko pozytywnie. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że na takim zmasakrowaniu mogę pobiec dychę ciągłego w tym tempie. Za tydzień postaram się zmierzyć się z piątką na parkrunie, mam nadzieję, że jest szansa na pęknięcie 19 minut, choć to znowu będą tempa, których dawno nie ruszałam. W każdym razie jestem trochę podbudowana... choć oczywiście jest niedosyt, ale czy on kiedykolwiek zniknie? Jeszcze wczoraj napisałam Wojtkowi na fejsie, że jeśli pobiegnę dziś w 40 minut, to uznam to za cud - dzisiaj pobiegłam w 40:03 (nie oszukujmy się, to to samo), a jednak nie czuję się jakbym rozwaliła system. Nie wiem czy wieczne samoniezadowolenie jest bardziej pozytywne czy bardziej destrukcyjne, no ale trza z tym chyba żyć. Co jest jednak dla mnie najważniejsze i najcenniejsze to samopoczucie podczas tego biegu, to znaczy fakt, że nie poskładała mnie dusząca kolka, która tak często towarzyszyła mi na treningach i na zawodach. Wygląda na to, że uporałam się z najgorszym i najbardziej hamującym mnie problemem. Teraz już wszystko jest w moich rękach, to znaczy nogach, ale droga wreszcie jest otwarta.

Bieg Europejski w Gdyni 2017 i podsumowanie tygodnia

W marcu tego roku trenowało mi się chyba najlepiej w życiu. Wszystko szło jak po sznureczku. Przed rozpoczęciem trzytygodniowego mikro...

Myczka, Chudy i Emondzia - czy rower da się kochać jeszcze bardziej?

Facebook przypomniał mi dzisiaj, że dokładnie sześć lat temu dostałam od Wojtka swój pierwszy "wyczynowy" rower. Wtedy byłam przekonana, że każdy rower, który kosztuje więcej niż 300 złotych, podchodzi już pod kategorię profesjonalnego sprzętu sportowego. Byłam naprawdę zachwycona swoim góralem i dzięki efektowi autosugestii miałam wrażenie, że śmiga jak dzik. Wróciłam dzisiaj do tego wspomnienia z łezką w oku i z uśmiechem na ustach, podobnie jak do <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/04/dzien-dobry-wyjdzie-asia-na-rower.html" target="_blank">tego wpisu na blogu</a></b>, który popełniłam już trzy lata temu. Wtedy naprawdę myślałam, że w kwestii samopoczucia i komfortu na rowerze już jestem w ogródku, już witam się z gąską... Dopiero teraz widzę, jak bardzo się myliłam. Zawsze czułam się dobrze na rowerze, ale nigdy nie aż tak świetnie jak teraz.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjvvG2AD0D4lmKRZW-1NJHk7cCRXyu7f_Dd4TLzFdEH7fVpS3KLI4jAIK5RxyJUMC_EfUWJqg94EEVSOZw032qz1ROjIFocNlH9FGfOv30ZHryUl5HSgVQIeP1S5iQbh-HjzDHipnDkeQ/s640/e2.jpg" width="640" /></div> <br /> <br /> W ogóle rower kocham miłością nienormalną - bo jak to można inaczej nazwać? Przypominam sobie, jak przez długi czas każdego dnia jechałam do domu z pętli habdzińskiej płacząc rzewnymi łzami, bo wiatr wiał zawsze w twarz, długa prosta nie chciała się skończyć, a poziom bólu na za dużej ramie stawał się nie do zniesienia. Wchodziłam do domu, odstawiałam rower i wiedziałam już, że następnego dnia pojadę znowu, bez strachu i obaw, choć było oczywiste, że powtórka z rozrywki będzie nieunikniona. Masakrowanie się na rowerze naprawdę sprawia mi przyjemność.<br /> <br /> Pływanie jest wspaniałe, bieganie jest cudowne i gdybym z jakiegoś powodu mogła wybrać tylko jedną dyscyplinę triathlonu, miałabym ogromny dylemat i pewnie ostatecznie nie umiałabym się zdecydować. W każdej z nich odnajduję się na sto procent, ale nie wiem, czy ten jeden dodatkowy nie należy przypadkiem do roweru. Mogę wsiąść i jechać o każdej porze dnia i nocy. Miłość, którą mam do tej dyscypliny, jest naiwna, dziecięca, bezinteresowna i na szczęście chyba wzajemna. To na rowerze przeżywałam największe emocje, najpełniej się cieszyłam, rozpaczałam, no i tylko w trakcie jazdy na rowerze udało mi się zasnąć...<br /> <br /> Z jazdą mtb nie mogę się na dobre polubić. Jestem techniczną łajzą, manualną ofiarą, mam refleks szachisty i jakiś mózgowy astygmatyzm. Jeśli na trasie pojawia się jakaś trudność techniczna, którą Wojtek oceni na 2/10 to jest sto procent pewności, że ja się tam wypieprzę albo po prostu zejdę z roweru zanim do niej dotrę. Wjechać to jeszcze wjadę, ale potem jestem jak kot, który wlazł na wysokie drzewo i miau, niech ktoś mnie uratuje. Szosa to zupełnie co innego...<br /> <br /> Na szczęście nigdy nie znałam się na sprzęcie, więc nigdy nie oczekiwałam, że cokolwiek mi on ułatwi. Kiedy kupiliśmy trenażer, jeździłam przed telewizorem po trzy godziny dziennie na góralu z oponą z grubym bieżnikiem, po czym odpinałam rower i jechałam nim na uczelnię. Nigdy mi nie przyszło do głowy, że może być ciężki, nieopływowy, niewygodny... i że czasem trzeba dopompować mu koła.<br /> <br /> Przejście na szosówkę to było coś! Wciąż chce mi się śmiać, jak przypomnę sobie, jakim dramatem był temat butów spd. Dojeżdżanie do świateł i konieczność wypięcia się z pedału było balansowaniem na granicy życia i śmierci. No ale w końcu niektórzy zaczęli mi odmachiwać na pętli habdzińskiej, bo do tej pory dziwili się tylko, dlaczego jakaś trzepaczka na góralu, jadąca zimą w kozakach i puchowej kurtce, pozdrawia ich po kolarsku (i dlaczego do cholery mijają ją po raz siódmy - nie może trafić do kościoła czy co?). Jakieś zapisy tempa i tętna? Pomiar odległości? W życiu, po prostu wsiadałam i jechałam, i jechałam tak długo, aż przemyślałam co chciałam przemyśleć, napisałam w myślach parę wierszy albo aż poczułam, że jeszcze chwila i odpadną mi plecy. Mój pierwszy rower szosowy, nazywany przeze mnie pieszczotliwie Chudy albo Giantino, dalej śmiga po Gdańsku. Widziałam go raz, kiedy jego nowy właściciel przyjechał do nas, aby... kupić ode mnie kolejny rower. Poczciwy, biało-niebieski TCR - ledwo się powstrzymałam, żeby go nie przytulić! Moja druga, czyli obecna szosówka, zwana Emondzią, jest jak część mojego organizmu. Dzięki fittingowi w krakowskim Veloarcie udało się dopasować rower do mnie, a nie mnie do roweru - odpowiednio mniejsza rama rozwiązała <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/siodelko-gorszego-doswiadczenia-wlasne/" target="_blank">problem z siodełkiem, który wydawał się nie do rozwiązania</a></b>. A dzięki regularnie wykonywanym ćwiczeniom ogólnorozwojowym i poprawie rozciągnięcia czuję się na szosie tak, jakbym sobie tego życzyła - aż sama jestem zaskoczona. Całą zimę przetrenowałam na trenażerze, choć to zdecydowanie zbyt szumne określenie jak na jeden trening w tygodniu trwający od godziny do dwóch, ewentualnie dodatkowym dwóm godzinom luźnego kręcenia (w wypadku akceptowalnej pogody realizowanego na przełajówce w lesie). W Lany Poniedziałek szosia została "spuszczona ze smyczy" na pierwsze dwadzieścia kilometrów w plenerze. Padał śnieg, było absurdalnie zimno, a mimo to poczułam, że jestem właśnie w tym miejscu na świecie, w którym chcę być. Druga jazda w tym roku to duathlon w Przywidzu. Waty się co prawda nie zgadzały, więc miałam z Emondzią kilka cichych dni, ale możliwość przebierania nogami na biegu po zejściu z roweru była wystarczającym powodem, żeby się z nią pogodzić. Trzecia jazda - 70 kilometrów po Kaszubach trzy dni temu. Do pierwszej szosowej jazdy w sezonie zawsze mam respekt, bo ponad dwie godziny samotnego pałowania się z wiatrem mają w sobie szczyptę masochizmu, a w porównaniu do Warszawy nie jadę tutaj po pętli, więc nie mam tego psychicznie odciążającego uczucia, że w razie czego mogę uciekać do domu. To jak zupełnie wspaniale było, naprawdę mnie zdziwiło. I to nie znaczy oczywiście że nie wiało - nawet stwierdzę, że - jak w piosence Paktofoniki - pi-pi-pi-piździ, ale ani moim plecom, ani mojej głowie to nie przeszkadzało. Za to zawsze, ale to zawsze, od samego początku odkąd jeżdżę na rowerze, kiedy jadę długo pod mocny wiatr, nachodzi mnie na śpiewanie pieśni kościelnych. Nie wiem o co biega, ale naprawdę zawsze, więc za każdym razem odświeżam sobie repertuar z pierwszej komunii i jestem zdziwiona, jak doskonale wszystko pamiętam. Podczas poniedziałkowej jazdy darłam tak twarz przez dobre dwadzieścia kilometrów, mam nadzieję że żaden z mijających mnie kierowców nie zdołał tego nagrać i wysłać do Idola. No i w końcu ostatnia jazda, czyli wczorajsze 85 kilometrów z grupą. "Z grupą" jest tu elementem kluczowym, bo przez ten cały czas kiedy mam rower szosowy, z grupą jechałam może cztery razy w życiu (nie licząc wyścigów triathlonowych), przy czym "grupa" nigdy nie miała więcej niż cztery osoby łącznie ze mną. Wczoraj przez kilkanaście kilometrów jechałam w naprawdę dużej grupie, co było ciekawym doświadczeniem, bo jeszcze nigdy nie jechałam pod górę ponad czterdzieści na godzinę, zasysana pędem powietrza tych przede mną... Kilkadziesiąt kilometrów później i kilkanaście minut samotnej pogoni za grupą, która oddaliła się nie-mam-pojęcia-kiedy, jechałam już w kilkuosobowej grupce, z którą dojechałam do końca treningu. O ludzie drodzy, to jest świat. To jest to. No nie wiem jak to inaczej określić. Kilometry leciały jak wściekłe, a ja bawiłam się fantastycznie. Po 70 kilometrach byłam szczerze zaskoczona, że mamy na liczniku więcej niż 40. W niedużej grupie, w której każdy uczciwie daje zmiany, w której jedzie się równo i rytmicznie, mogłabym przejechać całą kulę ziemską. Trening sam się robi. Potem, gdy przejrzałam dane z jazdy na Training Peaks stwierdziłam, że gdybym miała zrobić taką jazdę na trenażerze albo w samotności, byłaby dla mnie psychofizycznym koszmarem - a była genialną rozrywką. Oby tak częściej, oby więcej.<br /> <br /> No więc tak. Rower to jest świat, mój świat.<br /> <br />

Myczka, Chudy i Emondzia - czy rower da się kochać jeszcze bardziej?

Facebook przypomniał mi dzisiaj, że dokładnie sześć lat temu dostałam od Wojtka swój pierwszy "wyczynowy" rower. Wtedy byłam przek...