Móżdżku, co dziś robimy? To co zawsze Pinky, przejmujemy władzę nad światem.

Kolejny bardzo dobry tydzień za mną. Mam nadzieję że w końcu stanie się to nudną regułą, tak jak to, że dobrze mi się pływa i biega. O rowerze nie wspominam, bo to dość oczywiste.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuGPt2CYZAslnFHkyqEpyTP1EBXxWmdRDh7dxXA5CPc2niTBYHM45kWsSMAC9oshv23l8nN48A-eta5jFiU-0OkpSD9kx5Map6yuRZEV6kw8nvpRPk9D-xGsogyUfVka_OuG2bydnhfxk/s640/badanie.png" width="512" /></div> <br /> <br /> <br /> Znowu plan wykonany w stu procentach - a właściwie nawet więcej, jeśli doliczyć ogólnorozwojówkę. Szczęśliwie rzadko już kończę treningi bez porcji ćwiczeń i rozciągania.<br /> <br /> No więc co tam w zeszłym tygodniu się działo ciekawego...<br /> <br /> Pływacko - wszystko po staremu, a to najważniejsze, bo znaczy to: systematycznie i dobrze. Czasem jest mocniej, czasem luźniej; w ostatnich dniach zdarzył się jeden szczególnie wymagający trening. Taki, który podyktowany przez trenera, wydaje się nie do ogarnięcia umysłem, niekończący się i zarąbiście szybki - zbyt szybki. Tego typu zadania są dla mnie wyzwaniem fizycznym i mentalnym, a najważniejsze jest w nich to, żeby nie skupiać się na tym, ile jeszcze zostało odcinków i czy kolejne przypadkiem nie będą trudniejsze. Będą to będą i po co drążyć temat? - do tego stanu umysłu dążę ;-)<br /> Coraz częściej mam także okazję zrobić cały trening z pływakami - w ich limitach czasu i w całości. Oczywiście, nie oszukujmy się, z pewnością są to akurat te jednostki, które dla nich są rozpływaniem w intensywności 1/10, ale cieszy mnie to, że i dla mnie nie są wówczas specjalnie wyczerpujące. Priorytetem jest zawsze to, aby nikogo nie zabić i samej nie dać się znokautować, a wtedy nawet mocne treningi są odbierane trochę inaczej - głowa jest skupiona na czymś innym ;-)<br /> Jakby nie patrzeć, trenuję z klubem pływackim już 11 miesięcy. Po odliczeniu wakacji, przerw świątecznych i innych wyjdzie około ośmiu. Oprócz tego, że cieszę się z każdego dnia, w którym o 5:10 schodzę do garażu i ruszam swoją srebrną strzałą na Chylonię, czuję pewną ulgę z każdym kolejnym miesiącem. Wydaje mi się, że gdybym już miała zostać dyscyplinarnie wywalona z treningów za pogarszanie średniego tempa przelotowego na 100 metrów albo coś w tym rodzaju, to już by się to wydarzyło.<br /> <br /> Biegowo w poprzednim tygodniu działo się sporo. Wreszcie weszłam na jakiś normalniejszy kilometraż biegowy - biorąc pod uwagę poprzednie sezony, 55 km w tygodniu to dla mnie dużo; na szczęście tylko "na papierze", w cyferkach, bo oprócz potwornego pęcherza na dużym palcu u nogi nic mi nie dolega (ale jak sobie z nim nie poradzę, to niedługo zacznie, tfu tfu). Jeśli chodzi o moje ostatnie treningi, to tak naprawdę wszystkie jednostki w zeszłym tygodniu były dla mnie pod jakimś względem istotne. Na wtorkowe rozbieganie 16 km jechałam na strasznej bombie. Czułam się jak zombie, już na myśl o konieczności wejścia na piętro i przebraniu się było mi słabo, a co dopiero mówić o jakimś bieganiu. Pomyślałam sobie jednak, że no trudno świetnie, rozbieganie to rozbieganie, ostatecznie mogę przetoczyć się przez nie w jakimś żałosnym tempie i starać się zajmować głowę ciekawymi podcastami w słuchawkach. I wiecie co - dojechałam na miejsce, wylazłam z samochodu, ruszyłam biegiem i - sru - poczułam, że biegnie mi się świetnie. Gdzie tu sens, gdzie tu logika - nie wiem - ale to był naprawdę przyjemny (i wcale nie wolny) trening. Czwartek - znowu 16 rozbiegania i znowu "coś nie tak". Fakt moich kłopotów z flakami jest już pewnie wszystkim szeroko znany, na szczęście raczej bez szczegółów, w każdym razie czułam, że może nie być wesoło - nastawiałam się na to, że będę musiała walczyć z kłującymi i przewracającymi się wnętrznościami. Nic takiego się nie stało, nawet przez sekundę nie odczułam żadnego dyskomfortu - i mam kolejny dobry trening do kolekcji. Sobotnie bieganie odbyło się na podobnej zasadzie co wtorkowe, tylko że tym razem miałam bombę typu "muszę się położyć i wypić kawę i pozostać w bezruchu co najmniej godzinę i muszę to zrobić ASAP" po porannym teście wydolnościowym na rowerze, objazdowych zakupach po całym mieście i spacerze z psem nad morzem. Jadąc do domu dwadzieścia razy zmieniałam zdanie co do tego, czy iść biegać od razu i mieć temat z bani i resztę dnia poświęcić na upragniony odpoczynek, czy usiąść, odsapnąć i (ryzykując że będzie jeszcze gorzej) wyjść za parę godzin. Ale to tylko dycha rozbiegania i mogło, a nawet powinno być, w żałosnym tempie, więc zebrałam się w sobie i wypełzłam. Tym razem "wypełzłam" było adekwatnym określeniem, ale nie ma tego złego, bo już dawno nie biegłam (tudzież: pełzłam) z tak niskim tętnem i na takim absolutnym luziku, noga za nogą, wszystkomijedno. Bomba mi co prawda od tego nie przeszła, ale co się przekonałam, że można biegać w miarę komfortowo nawet jak jest zmęcz roku, wiatr tysiąclecia, pod górę (gdzie w Gdyni nie jest pod górę?) i zeżarło się kilimanjaro obiadu w North Fishu trzy godziny wcześniej, to moje. Możecie się śmiać, ale dla mnie to ostatnie jest naprawdę hiperważne, bo - jak wspomniałam wcześniej - moje wnętrzności są wściekłe i zanim mój genialny fizjoterapeuta nie zaczął robić im miejsca między posklejanymi powięziami, to miałam 99% pewności, że próba jakiegokolwiek biegania krócej niż sześć godzin po jedzeniu zakończy się masakrą kolkową.<br /> No i jeszcze ostatni z czterech treningów, czyli delikatne, podprogowe interwały w niedzielę. Gigantyczny przełom, bo takiego komfortu w szybszym tempie nie osiągnęłam jeszcze nigdy - wygodniej i sympatyczniej biegło mi się szybkie odcinki niż truchtało pomiędzy nimi. Trening wykonałam w całości w równym tempie i ze stabilnym tętnem, z wielką radochą - cud, miód, orzeszki. Normalnie aż jest ryzyko, że znowu polubię się z bieganiem.<br /> <br /> No i na koniec rower - wciąż kręcę przed telewizorem i z tego co zostało mi zapowiedziane, to się prędko nie zmieni, więc układam sobie kilometrowe playlisty na YouTube'ie i uzbrajam się w cierpliwość. Zdecydowanie najważniejszą sesją na rowerze w tym tygodniu było badanie wydolnościowe, któremu poddałam się w sobotę rano w VeloLabie w Gdańsku. Do tej pory miałam po jednym badaniu na bieżni (rok temu w lutym) i w basenie (też wtedy). Z obydwu tych badań nie wyszło nic czego się nie spodziewaliśmy, to znaczy głównie to, że próg mleczanowy mam prawie tam gdzie max (treningi progowe w strefie śmierci welcome to) i że za bardzo się nie zakwaszam (a jak już się zakwaszę, to sekunda i już jest spoko). Oprócz oczywistych zalet ma to równie oczywiste wady, między innymi to, że po takim teście czuję się jak ostatni lamus, bo wartości stężenia mleczanu osiągam takie, jak porządni ludzie osiągają po zakończeniu rozgrzewki. Mówiąc dosadniej, prawdopodobnie z kwadrans po takim teście byłabym w stanie zrobić go jeszcze raz, a potem jeszcze raz... Tak czy inaczej, tym razem postanowiliśmy zrobić badanie w pełnym treningu, na "normalnym" zmęczeniu, żeby wyznaczyć zakresy do tych właśnie "normalnych" dalszych treningów. Nie dostałam jeszcze pliku ze szczegółowymi wynikami, ale byłam ogólnie trochę zawiedziona, że postawiło mnie przy tej intensywności, przy której miałam nadzieję jeszcze chwilę pokręcić. Protokół badania co prawda nie sprzyjał osiąganiu bardzo wysokich wartości mocy (zwiększanie obciążenia o 25W co 3 minuty, bez przerw), ale i tak trochę smuteczek. Ciekawa jestem gdzie fizjolog wyliczy mi próg mleczanowy - Wojtek twierdzi, że tam gdzie było go widać go "na oko", to jest wysoko (joł joł rap), ja uważam że... No dobra, ja nic nie muszę uważać, ja jestem od obracania korbą ;-)<br /> <br /> No to zaczynamy kolejny dobry tydzień dla sportowca... ;-)

Móżdżku, co dziś robimy? To co zawsze Pinky, przejmujemy władzę nad światem.

Kolejny bardzo dobry tydzień za mną. Mam nadzieję że w końcu stanie się to nudną regułą, tak jak to, że dobrze mi się pływa i biega. O rower...

Kolejny tydzień obozu w nadmorskiej miejscowości za mną... ;-)

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJVeUbIWYKcUW_ap0exMmXiHLE9Yy19mntGA7N2BbiyqS61Y87yD5SuTSg1hSUd5eHMW8cs2ZD_pRVOhd1qvnAU6KGFg-PNVL_4VDClOaITofGNPgW6Xdaz-Bzwb8qIJ5mmxwtYXbbRvc/s1600/trenazer.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJVeUbIWYKcUW_ap0exMmXiHLE9Yy19mntGA7N2BbiyqS61Y87yD5SuTSg1hSUd5eHMW8cs2ZD_pRVOhd1qvnAU6KGFg-PNVL_4VDClOaITofGNPgW6Xdaz-Bzwb8qIJ5mmxwtYXbbRvc/s640/trenazer.png" width="508" /></a></div> <br /> <br /> Szykuje się spora przebudowa bloga - zamierzam między innymi uruchomić rubrykę, w której będę publikować swój trening na dzisiaj. Jako że całkiem spodobał mi się ten pomysł, a realizacja chwilę potrwa, mogę już zacząć coś tam raportować ;-)<br /> <br /> Na początek muszę przyznać, że nie miałam jeszcze tak dobrego okresu przygotowawczego do sezonu. Mówię to ze sporym niepokojem, bo to jak wołanie, żeby coś się zwaliło - na zasadzie "a, za dobrze ci, to masz". Mam jednak nadzieję, że nic niedobrego się nie wydarzy i kolejne tygodnie będą równie dobre jak mijający. Udaje mi się unikać kontuzji, urazów, radzę sobie z bombami. Robię swoją robotę w zdrowiu, komforcie i - co też cieszy - coraz większą świadomością.<br /> <br /> Wchodzę także na stałe w objętości treningowe, które wymagają ode mnie uważności i szukania różnych życiowych kompromisów i rozwiązań - małe decyzje miewają wielkie znaczenie. Tak więc ja, lord destruktor, przewodnicząca komitetu autosadyzmu, człowiek-dyskomfort (...) zwracam uwagę na to, żeby się nie poślizgnąć na oblodzonym chodniku, nie wychodzić na dwór z niedosuszonymi włosami, żeby się rozciągać, regularnie chodzić na masaż, bla bla bla. Szok i niedowierzanie. Udaje mi się na szczęście trzymać się w ryzach, bo to się opłaca - trening wykonywany w 100% daje mi naprawdę dużo satysfakcji i radości.<br /> <br /> Ale do rzeczy. W tym tygodniu miałam sporo ciekawych treningów i dopiero jak spojrzę w swój plan to przestaję mieć wyrzuty sumienia, że nie chce mi się dotoczyć jeszcze dziś do sauny (ani na morsowanie). Wiem że powinnam, bo działa to na mnie naprawdę świetnie - wchodzę jak zombie, wychodzę jak nowa - ale chyba jednak nie tym razem... Znowu...<br /> <br /> Korzystając więc z aż trzynastogodzinnej przerwy pomiędzy zakończeniem jednego, a rozpoczęciem kolejnego tygodnia treningów, wspomnę o jednostkach z ostatnich dni, które uważam za najciekawsze. A były to:<br /> - pływanie - popołudniowy trening z poniedziałku. Rano czułam się wyjątkowo... nijak. Zazwyczaj po weekendowej przerwie od pływania trenuje mi się luźniutko i świeżo, a tym razem "suddenly I felt nothing". Trochę drewno, jak rzadko kiedy. Nauczyłam się jednak, że nie ma co sugerować się "dziwnym" samopoczuciem na danym treningu, bo rzadko bywa tak, żeby dwie jednostki następujące po sobie wychodziły mi równie słabo. Po południu mieliśmy do zrobienia zadanie z dziesięcioma setkami mocno na długiej przerwie. Po kilku pierwszych stwierdziłam, że najwyraźniej nie umiem liczyć, bo według ściennego zegara wychodzi mi coś szybko, zwłaszcza biorąc pod uwagę całkiem niezłe samopoczucie. Potem się okazało, że jednak umiem liczyć i pływałam jak nigdy dotąd (i jak się nie spodziewałam, że jestem w stanie pływać). Zazwyczaj tempo takich interwałów zwiastowało to, co popłynę potem na 400m na zawodach, a jeśli to się sprawdzi na najbliższych (pod koniec marca), to będę naprawdę zadowolona.<br /> <br /> - rower - środowe dwie godziny z interwałami 6x5 minut na zadanych watach, podprogowo. Czy to faktycznie było podprogowo, to się okaże już w najbliższą sobotę (badanie wydolnościowe w Velolab), ale rzeczywiście trafiłam równiutko pod 4 mmole. Wynika z tego, że na rowerze kwaszę się znacznie chętniej i znacznie lepiej to znoszę niż w biegu - obstawiałam, że jest dużo niżej. Baaaardzo długo nie robiłam żadnych tego typu treningów na rowerze (w zeszłym sezonie może w sumie ze dwa), więc cały czas jest to dla mnie trochę <i>terra incognita.</i><br /><br />- bieg - wczorajsze 6x5minut biegane w określonym zakresie tętna. Kompletnie nowy dla mnie trening, bo biegany żwawo, ale wciąż spokojnie. Do tej pory każde interwały biegowe były dla mnie treningiem robionym w strefie zombie - tak mocno, jak tylko jestem w stanie znieść. Teraz miałam zrobić to inaczej i szczerze mówiąc było to dla mnie wyjątkowo odciążające psychicznie. Może przestanę się bać szybszego biegania ;-) Pierwszy raz w tym roku biegałam cokolwiek szybszego "w plenerze". Po działaniach genialnego fizjoterapeuty czuję się w biegu wyjątkowo dobrze mechanicznie. Idzie ku dobremu :-)<br /> <br /> <br /> <br />

Kolejny tydzień obozu w nadmorskiej miejscowości za mną... ;-)

Szykuje się spora przebudowa bloga - zamierzam między innymi uruchomić rubrykę, w której będę publikować swój trening na dzisiaj. Jako ż...

To nie wodór, to niepowodzenie

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqjXo3Y5sBULBGYdzh7yV2E6dMvO7-7CwKAOOdEMc4jNNOr1Hg51_5l7uBWkCBMhyphenhyphenlhATss1QpjFwLmRSa17BiSfQBjcQpcafzBZtpt59ec2E847z9uW8pOcfNNOQXG6oEquUiXw6wWgA/s1600/underwater-1150045_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqjXo3Y5sBULBGYdzh7yV2E6dMvO7-7CwKAOOdEMc4jNNOr1Hg51_5l7uBWkCBMhyphenhyphenlhATss1QpjFwLmRSa17BiSfQBjcQpcafzBZtpt59ec2E847z9uW8pOcfNNOQXG6oEquUiXw6wWgA/s640/underwater-1150045_1280.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Nigdy nie ogarnę tej dyscypliny.<br /> <br /> Wskakuję rano do wody - po weekendzie bez pływania zazwyczaj czuję, że mam wszystko wypoczęte i luźniutkie, że jestem w stanie sięgać daleko ramieniem i dobrze ustawić się na wodzie. A dzisiaj wielka lipa. Wszystko pospinane, tu mnie ciągnie, tam mi niewygodnie. Do połowy treningu się męczyłam, potem trochę odpuściło. Co ciekawe, na zegarku wszystko było w porządku, a nawet bardziej niż w porządku.<br /> <br /> Wracam z treningu na lekkiej bombie. Chce mi się spać, ale nie mogę spać. Jadę na drugi trening, wskakuję do wody i - kurde - syrena. Jakbym tam mieszkała, jakby to było moje naturalne środowisko. Mocne setki pływam tak szybko, jak jeszcze nigdy, czując się przy tym wyjątkowo dobrze. I gdzie tu logika?!<br /> <br /> Nauczyłam się już, że naprawdę nie ma sensu tego rozkminiać, po prostu biorę co jest, dzień po dniu robię swoje. Ale to jest na serio śmieszne i mam wrażenie, że wymyka się wszelkim prawom i naukom.<br /> <br /> Tak czy inaczej, niedawno uświadomiłam sobie jedną bardzo ważną rzecz, którą uważam za kamień milowy w swoim rozumieniu procesu treningowego. Mocne zadania bolą - to oczywista rzecz. Ale jeśli w trakcie treningu spełniam swoje oczekiwania (a najlepiej: wyprzedzam je), to wbijam sobie tę szpilę z największą rozkoszą. Z chęcią wyciągam rękę po więcej, zaprzyjaźniam się z tym bólem. Boli mnie psychicznie tylko wtedy, kiedy widzę, że pomimo starań nie jest dobrze - ale nawet wtedy pamiętam, że jutro też jest dzień, że czasem tak po prostu jest. A więc to co boli, to nie jest wodór, kwas, palące płuca czy cokolwiek innego - to niepowodzenie, porażka, niezrozumienie i niedogadanie się ze swoim organizmem.<br /> <br /> Ech Jezu, jak ja to lubię.

To nie wodór, to niepowodzenie

Nigdy nie ogarnę tej dyscypliny. Wskakuję rano do wody - po weekendzie bez pływania zazwyczaj czuję, że mam wszystko wypoczęte i luźni...

Chomik w kołowrotku

Od najmłodszych lat pociągała mnie rutyna. Byłam zafascynowana bajką “Madeleine”, w której życie bohaterek było ułożone jak pod linijką. Ustrukturyzowane plany działań, pory wszelkich czynności, logiczne ciągi zdarzeń.<br /> <br /> Jara mnie pływanie w basenie, od ściany do ściany, wzdłuż czarnej linii; pozornie ciągle to samo, tak naprawdę żadna długość nie jest taka sama. Jest tyle parametrów do analizy, tyle elementów do doskonalenia.<br /> <br /> Przez pięć lat mieszkania na warszawskim Czerniakowie prawie zawsze biegałam po tej samej trasie. Nudy? Nigdy. Owszem, trasa jest ta sama, ale jest nowy dzień, nowy zapis tętna, tempa, zupełnie nowe myśli w głowie.<br /> <br /> Na rowerze to samo. OK, może Warszawa nie jest obszarem obfitującym w ciekawe trasy na szosę, ale przez 5 lat wyjeżdżałam zawsze na jedną, tę samą pętlę. I też nigdy nie było jednakowo. Czasem mijały mnie grupy kolarzy, czasem nie mijałam nikogo. Czasem padało, innym razem przygrzewało słońce (wiało akurat zawsze, i to strasznie). Przez ten cały czas ze trzy razy byłam na szosówce gdzie indziej. Mam milion wspomnień z tej dziesięciokilometrowej trasy!<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig14v3BI6jwPDaYsW5pPpfZmpVQLL8Ct6ySsiSu8NN0hkNUVBFJlGRo5LzFumFxoQNRjaBBUcEzoq-P1XKQhMofNHAllnIwq1YSYWiEl6TNTj9TIYkWtv4ba0WhPfLEexG01yhguvCgmA/s640/garmin.png" width="640" /></div> <br /> <br /> Żeby było śmieszniej - w ciągu tych wszystkich lat tylko jeden, jedyny raz złapałam gumę w kole - oczywiście wtedy, kiedy nie miałam zapasowej dętki. Akurat było niedzielne popołudnie i pomoc nadeszła w ciągu kilku minut. To się nazywa fart!<br /> <br /> Oczywiście w pewnej mierze to upodobanie wynika z wygody i poczucia bezpieczeństwa, jakie dają mi znajome trasy. Znam każdy zakręt, kamień, wiem czego spodziewać się na danym odcinku trasy. Ale jestem też zdania, że ciągłe bodźcowanie się warunkami zewnętrznymi nie działa wcale tak dobrze na proces treningowy. Jest tyle parametrów, którymi można się bawić, że naprawdę nie potrzeba ciągle nowych ścieżek, żeby organizm ciągle dostawał coś nowego.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><span style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="252" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjra3bC8lEIiP6Uh9SHhyphenhyphenlll-f1VlWQa5T-4bVjhfuN9O3e60v0FE-VH9Y_s858mbsjRMOtiAaxh3Q0GesZIRhkpEUwzrLn6og0a1K7stsWPxArGwBHU98GE4kfuIp-grqpEYXM7-l8_V4/s640/garmin.png" width="640" /></span></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">2 pętle wokół małego stawu, 8 wokół dużego ;-)</td></tr> </tbody></table> <br /> To dotyczy nawet biegania na bieżni mechanicznej, choć przyznam, że rozbiegania powyżej godziny byłyby trudne do zniesienia bez całej playlisty podcastów, jaką sobie zawczasu przygotowałam.<br /> <br /> Teraz mieszkam w miejscu zdecydowanie bardziej atrakcyjnym dla szosowców, i to nie tylko dlatego, że drogi bywają zaskakująco dziurawe, a kierowcy szaleni. Lubię czasem zapuścić się w nieznane, i całe szczęście że lubię, bo gubię się zawsze, gdy tylko zboczę z dobrze znanej sobie trasy. No tak, to może być ten sekret...<br /> <br />

Chomik w kołowrotku

Od najmłodszych lat pociągała mnie rutyna. Byłam zafascynowana bajką “Madeleine”, w której życie bohaterek było ułożone jak pod linijką. Ust...

Ramalama bang bang, problem z siodłem to nie problem z siodłem!

Siodełko do roweru szosowego to kwestia, która dostarczyła mi naprawdę wielu wrażeń. O swoich zmaganiach z wyborem odpowiedniego siodła rozpisywałam się na portalu MagazynBieganie.pl - tutaj: "<a href="http://www.magazynbieganie.pl/siodelko-gorszego-doswiadczenia-wlasne/" target="_blank"><b>Królestwo za wygodne siodło - doświadczenia własne</b></a>" i tu: "<b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/gniotacy-problem-czyli-jak-dobrac-siodlo/" target="_blank">Gniotący problem, czyli jak dobrać siodło</a></b>". Jak łatwo zauważyć, w sprawie producentów siodeł, modeli oraz możliwości dopasowania siodełka do zawodnika stałam się już ekspertem poprzez doświadczenie. W artykułach na portalu dość wyczerpująco przedstawiłam ówczesny stan rzeczy, jednak do tej pory nie odpowiedziałam na pytanie, czy problem został rozwiązany. Otóż został, ale zupełnie nie w taki sposób, jakiego się spodziewałam. Pora zatem uzupełnić relację. W tło polecam podkład muzyczny, jakby co to rama to rama, a lama to ja.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/VGzSFnLM4xA/0.jpg" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/VGzSFnLM4xA?feature=player_embedded" width="640"></iframe></div> <br /> <br /> Na początek krótkie przedstawienie zagadnienia. Swoją pierwszą szosówkę kupiłam w lipcu 2012 roku i dosyć szybko okazało się, że oprócz tego, że jest naprawdę super, to cierpię na niej katusze związane z tą częścią ciała, która styka się z siodłem. Na pierwszy bikefitting poszłam w lipcu 2013 roku. Fitter przesunął mnie bardzo mocno do przodu, dzięki czemu przestałam wieszać się na kierownicy i spadać do tyłu roweru; zmienił mi też siodełko. Wrażenia z pierwszej jazdy - gigantyczna zmiana na plus: dużo bardziej efektywne pedałowanie, lepsza kontrola nad rowerem, wielka poprawa w kwestii komfortu i samopoczucia na rowerze. No i co najbardziej niesamowite, siedzenie nie bolało. Przez pierwsze 50 km. Potem zaczęło się to co zwykle. Walczyłam ponad dwa miesiące - krótkie i długie jazdy, z dniami przerwy i bez wytchnienia. Niestety - wyszło na to, że siodła anatomiczne nie są dla mnie stworzone. Fitter próbował mi jeszcze pomóc zdalnie, ale gdy nawet to się nie udało, pozwolił mi zwrócić siodełko.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX72PwXhQ-uu8kTxuDg_oz60csuBqEvSBGewOroF8kBbbr05okMZdVVNV-MfvkkJFFox_KHSvBp56NiEft_PX0kRRXFK8zQcTq01puRWgCgTcR2Muyy8Vh-zmG-hbUpIFJDKvAjTH_eUg/s640/giantus.jpg" width="640" /></div> <br /> <br /> Poszukiwania rozpoczęły się na nowo. Przetestowałam między innymi modele marki Cobb, Selle Italia, Specialized, Fizik... To ostatnie - model Tritone - to moja największa trauma w tym zakresie, a "Sellkę" zamontowałam na 20 metrów i natychmiast je odkręcałam, bo już po tej chwili wiedziałam, że jest bardzo źle.<br /> <br /> Ostatecznie zatrzymałam się na modelach Specialized Sitero i Liv Connect Forward, które okazały się najmniejszym złem. W dalszym ciągu jednak odczuwałam na rowerze <u>dramatyczny</u> dyskomfort. Zewsząd słyszałam, że to normalne, że boli - dzięki czemu zaczęłam się już czuć największą lebiodą na świecie, która ma próg bólu godny szczenięcia yorka. Fakt był taki, że zdarzało mi się przez 50 km jechać i płakać z bólu, którego w żaden sposób nie mogłam się pozbyć (niezwykły widok dla mijających mnie kolarzy, choć starałam się wobec nich trzymać fason). Zdejmowałam rękawiczki i skarpetki (tak) i uklepywałam je sobie nad siodełkiem. Zmieniałam pozycję rąk na kierownicy, przesuwałam się ciężarem ciała na jedną ze stron, słowem - kombinowałam jak mogłam. Kolejny fitting u innego specjalisty potwierdził, że tak po prostu musi być i że się kiedyś do tego przyzwyczaję. Byłam w kropce - to niemożliwe, żeby ludzi tak bolała jazda na rowerze. I w końcu po długich rozkminach wpadłam na to: to nie może być wina siodła. W rowerze mtb mam najzwyklejsze, seryjne siodełko, i nigdy nie przeżywam takich katuszy, nigdy też nie bolą mnie na nim plecy. Rower mtb jest trochę przymały. Ergo: to nie jest wina siodła, to jest wina zbyt długiej ramy.<br /> <br /> Postanowiłam rozstać się z moim Giantino - moją pierwszą szosówką, na której złapałam absolutnego szosowego zajoba, na której zaliczyłam pierwsze starty i z którą mam same dobre wspomnienia (oprócz tego jak mnie zaorała). Pozbywszy się biało-niebieskiego rumaka, ruszyłam na przymiarki do Krakowa. Bingo! Fitterzy (liczba mnoga, bo miałam szczęście trafić na ten okres, w którym Mateusz z warszawskiego Veloartu odbywał jeszcze praktyki pod okiem Jarka w Krakowie) dobrali mi siodełko w pięć minut i stwierdzili, że będzie spoko. Nie kryłam zaskoczenia, bo jak to możliwe, żeby problem, nad którym spędzałam dni, tygodnie i lata, został podsumowany w taki sposób? Przymierzyłam dwa siodła i już mam wybierać jedno z nich? Ja potrzebuję przymierzyć ze dwieście dwadzieścia dwa! A jednak - bingo. Krótsza rama i prawidłowe ustawienie pozycji najzwyczajniej w świecie rozwiązały problem na dobre. Teraz na długich jazdach, owszem, boli, ale zupełnie gdzie indziej i w inny sposób. W normalny, przewidywalny, oczekiwany sposób - ten rodzaj dyskomfortu jestem w stanie spokojnie znosić i nie przyszłoby mi do głowy żeby marudzić.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcuzqpc6O9yiS9AH7TqWCi5S9iIHxYhRT60sZ_Gv0x2ItWeZVA1dbiiPMK5lSKSo-n57Lsbd7UjuUzKlmZGlVurCIHS0PVfC6_ydefRkAiG6-qBDTvV8iE3dnOsamZTdqLCmjlbkoQBGk/s640/emondzia.jpg" width="640" /></div> <br /> <br /> Piszę to wszystko, bo jestem niekiedy pytana o sprawy fittingowe (w końcu byłam na trzech różnych) i - zwłaszcza - siodełkowe. Łatwiej tę sprawę opisać raz i porządnie niż za każdym razem opowiadać całą historię :-) Co mnie najbardziej cieszy, to fakt, że udało mi się rozwiązać problem, który wydawał mi się nie do rozwiązania. Z jednej strony przyjęłam do wiadomości to, co mówili mi inni - że tak jest i już - i pogodziłam się z tym, że po godzinie ciągłej jazdy już się do nikogo nie odzywam, bo jak tylko otworzę paszczę, to prawdopodobnie się rozchlipię i obsmarkam. Z drugiej strony cały czas poszukiwałam rozwiązania... i w końcu przyszło z nieoczekiwanej strony. I wiecie co? To nie był ostatni raz, kiedy - w kwestii sportowej - do nieratowalnego nadszedł ratunek, ale to już temat na oddzielny wpis...

Ramalama bang bang, problem z siodłem to nie problem z siodłem!

Siodełko do roweru szosowego to kwestia, która dostarczyła mi naprawdę wielu wrażeń. O swoich zmaganiach z wyborem odpowiedniego siodła rozp...

CZTERY lata z chlorem!

Zbieram się do tego wpisu już od rana, ale za bardzo mnie noszą endorfiny.<br /> Skąd one? Booooo... popływałam! <br /> Serio?! Tak po prostu?<br /> Nie, nie miałam dwumiesięcznej przerwy, nie wróciłam z roztrenowania ani ciężkiej grypy.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCAlQkg_w5xrcK2FkVaZTigZVmd_cSxNVStAQZaQQB96eGcEQNVGp6H4WWCGNFTLiiOnEh-QjOCXxeQa0UizaeapYVlJWAbHm6RBF7SroJuo1uWdLPYhk4zbc6alBAw-pmcpfOA2fjkco/s1600/IMG_4192.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCAlQkg_w5xrcK2FkVaZTigZVmd_cSxNVStAQZaQQB96eGcEQNVGp6H4WWCGNFTLiiOnEh-QjOCXxeQa0UizaeapYVlJWAbHm6RBF7SroJuo1uWdLPYhk4zbc6alBAw-pmcpfOA2fjkco/s640/IMG_4192.JPG" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Nie pływałam niecały tydzień, bo poskładała mnie jakaś beznadziejna infekcja. Zazwyczaj po takiej przerwie pierwszy wskok do basenu jest paskudny, pływa się jak kłoda. A tym razem było inaczej.<br /> Pojechałam sobie wczoraj na basen - półtorej godziny "rób co ci przyjdzie do głowy" (czy istnieje przyjemniejszy trening na świecie?!). Na pływalni było pioruńsko gorąco i straszny tłok. Na swoim torze pływałam jako piąta. Mimo tego, że musiałam zwalniać, czekać, przepychać się i znosić kopniaki od pływających żabą całą szerokością toru, zrobiło mi to niedzielę. Pływa mi się absurdalnie dobrze!!!<br /> <br /> Za kilka dni, dokładnie 11 lutego stukną mi cztery lata regularnego pływania, przy czym "regularne" oznaczało na początku dwa treningi w tygodniu. Tylko albo aż cztery lata, a z każdym rokiem coraz bardziej to uwielbiam.<br /> <br /> Mniej więcej rok temu coś zaskoczyło i od tamtej pory nie miewam okresów kiepskiego samopoczucia w wodzie. Od kwietnia pływam z pływakami i przez ten cały czas, aż do teraz, najwyżej ze dwa razy miałam ochotę wyjść albo utonąć - przy czym raz byłam obrzydliwie zmęczona nakładającymi się treningami biegowymi i rowerowymi (a było już wczesne lato, więc trenowałam mniej więcej bez przerwy - słoneczne perpetuum mobile), a drugi raz zmasakrowana bardzo, bardzo intensywnym pływacko listopadem. Poza tym, nawet jak jestem pięciokrotnie dublowana na dystansie, cały czas jestem strasznie ucieszona z tego co robię. Akurat pięciokrotnie dublowana bywam stosunkowo często, ale - co jest już tematem na oddzielny wpis - możliwość pływania z tak mocną grupą uważam za ogromne błogosławieństwo.<br /> <br /> Pływanie powoduje jakieś zapętlenie endorfin. Tydzień temu w poniedziałek mogłam jeszcze spać do oporu, bo zawalone gardło i zatoki nie twierdziły, że jestem gotowa na trening. Wróciłam już do zdrowia, więc dzisiaj nie mogłam spać w ogóle, bo mój mózg wkręcił sobie, że może nie zadzwoni mi budzik i nie pójdę na trening i co to wtedy będzie. Uwielbiam wstawać o 4:30 i lecieć na pływalnię!!! I mówię to bez cienia ironii i przesady. Trochę mniej uwielbiam to, że padam na twarzoczaszkę o 21 i to, że czasem jak mam wywlec się na drugi trening wczesnym popołudniem, to prezentuję niezwykłe zombie stajla. Na szczęście w 99% przypadków jak już się zwlokę, wywlokę i zawlokę, to okazuje się, że jestem jednak całkiem rześka i wszystko jest w porządku, ale co się namarudzę i naziewam po drodze, to moje. Czasem chlor tak zalewa mi zatoki, że tylko wyjdę na zewnątrz i już czuję, że jeśli w ciągu 30 sekund nie trafię do ciepłego pomieszczenia, to jest już po mnie. A o ósmej rano bywam tak mięśniowo-ogólnoustrojowo zmęczona, jakbym przerzucała węgiel. Piszę to wszystko dlatego, że sama się dziwię, jak wobec tego wszystkiego mogę być tak sfazowana na pływanie.<br /> <br /> W poniedziałki pływam dwa razy, więc to mój ulubiony dzień tygodnia!<br /> <br /> Jestem pewna że to wszystko wynika z faktu, że pływam dość często i stosunkowo dużo. Oczywiście moja objętość pływacka to pikuś w porównaniu z tym, co kręcą pływacy i sama jestem przekonana, że mogłabym pływać więcej - ale na razie nie ma takiej potrzeby. Jakkolwiek wielu ekspertów twierdzi, że nabijanie luźnych kilometrów w wodzie jest bezsensowne, a wręcz szkodliwe, to właśnie wtedy, gdy takowe nabijałam, zaczęłam się gwałtownie poprawiać. Kilometraż zawsze działa na mnie dobrze, więc kiedy rok temu pochodziłam sobie na basen na 6-8 luźnych kilometrów, zaczęłam łapać o co w tym chodzi - dosłownie i w przenośni.<br /> <br /> Mam więc nadzieję, że jak już będę porządnie pływać, to będę mogła dużo biegać, a wtedy tą samą miłością zapłonę (znowu) do biegania. Znowu, bo kiedyś miałam dokładnie to samo z bieganiem!<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/LXM_tGHcuMo/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/LXM_tGHcuMo?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <br /> Lepiej się czuję w wodzie niż na lądzie. No, chyba że siedzę na rowerze.

CZTERY lata z chlorem!

Zbieram się do tego wpisu już od rana, ale za bardzo mnie noszą endorfiny. Skąd one? Booooo... popływałam! Serio?! Tak po prostu? Nie, ni...