Bomba nie wybiera - no może czasami

Mam w sobie duszę kujona. Jeśli mam przebiec 15 kilometrów, to mogę przebiec 16, ale nie 14,5. Jeśli mam do zrobienia osiem powtórzeń na jakimkolwiek treningu, to choćbym świadomie ryzykowała poważną kontuzją, zrobię - chyba że powstrzyma mnie przed tym Wojtek, narażając się tym samym na mój atak histerii, kłótnię i śmiertelne obrażenie się na niego. Wiem że to jest głupie, wiem że Typowy Triathlonista i wiem że prymat perfekcjonizmu nad rozsądkiem może napędzać mi biedy. Wszystko to wiem, a jednocześnie już się tym w ogóle nie martwię, bo umiejętność skatowania się i nie odpuszczania choćby nie wiem co jest mimo wszystko dosyć przydatna. Z jednej strony daje spokój ducha - nie muszę się bić z myślami, po prostu w to wchodzę - a z drugiej strony jest niemożliwie stresująca, gdy wiem, że cierpię może trochę niewspółmiernie do założeń i bez sensu.<br /> <br /> Bardzo często zdarzało mi się forsować zmęczenie na zasadzie "czym się strułaś, tym się lecz". Klin klinem. I tak dalej. I zazwyczaj chyba nawet nie wychodziłam na tym bardzo źle. Ale wszystko to dopóki... nie zaczęłam pływać. Powtarzałam to już wielokrotnie i napiszę jeszcze raz, że pływanie to jest chyba największe sportowe błogosławieństwo jakie mi się przytrafiło. Pomimo tego, że moje zatoki nienawidzą chloru i niedawno po raz kolejny zafundowały mi swój zmasowany atak sprzeciwu. I pomimo tego, że zmęczenie po mocnym pływaniu jest nieporównywalne z żadnym innym rodzajem zmęczenia.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwesHMkI1eaXFlex4vTO540a2Me7MNqHkxb5lfY0ddm9Ovb8RquvJu2nSrwlrPr1DaUU0xLmjc3ECUcESgYw05xytwDe5BNtCB5gejg8X5n__vYz6xda8nfk8JrQ2yPPUpnOhhNSgg8D8/s1600/IMG_7597.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwesHMkI1eaXFlex4vTO540a2Me7MNqHkxb5lfY0ddm9Ovb8RquvJu2nSrwlrPr1DaUU0xLmjc3ECUcESgYw05xytwDe5BNtCB5gejg8X5n__vYz6xda8nfk8JrQ2yPPUpnOhhNSgg8D8/s640/IMG_7597.JPG" width="480" /></a></div> <br /> <br /> To jest w ogóle śmieszna sprawa. Jeśli jestem mocno zmęczona po porannym pływaniu, a wybieram się jeszcze na popołudniowe, to jest to dla mnie prawie pewna wskazówka, że będzie mi się doskonale pływać. Może to trochę absurdalne, ale potwierdza tezę, że w basenie nie trzeba mielić wody z wielkim udziałem siły, żeby szybko płynąć. Po mocnym treningu w wodzie jestem jakby rozmemłana, rozkmiękczona, zmęczenie dodatkowo mnie rozluźnia i to wszystko powoduje, że po południu wskakuję do wody i czuję się jak ryba. Jakbym była w swoim ulubionym środowisku, miała skrzela, płetwy i błonę między palcami. W poniedziałek po południu płynęłam zadanie, w którym dziesięć setek pokonywałam w tempie, które w zeszłym roku było dla mnie tempem startowym na 400m, a czułam się przy nim tak, jakbym robiła żwawsze rozpływanie. W czwartek rano miałam do zrobienia osiem setek w limicie o pięć sekund krótszym. W założeniu miałam pływać odcinki w tym samym czasie co wtedy i rzeczywiście pływałam, ale kosztowało mnie to nieporównywalnie więcej wysiłku. Precyzując, w połowie zadania już widziałam potwory.<br /> <br /> No i właśnie. Wróciłam do domu, zajęłam się wszystkim tym, co muszę ogarnąć zanim nadejdzie popływaniowa bomba, a kiedy skończyłam i wreszcie usiadłam w miejscu, nadszedł klasyczny zjazd. Myślałam że tak jak zawsze przejdzie po 2-3 godzinach i będę mogła spokojnie wyjść sobie na drugi trening, tym razem biegowy. Ale nie tym razem. Po kilku godzinach czułam się jeszcze gorzej. To znaczy właśnie - nie czułam się <i>źle, </i>nic mi nie dolegało, a mimo to na myśl o przebiegnięciu choćby pierwszego kilometra napawała mnie przerażeniem. Wyszłam z psami do lasku pod domem, wdrapałam się pod górkę i czułam, że mam tętno jakbym tam wbiegła. Wróciłam z zamiarem zbierania się na bieg i... ściana. Najpierw prawie zasnęłam na stole, siedząc jeszcze w kurtce i czapce po spacerze z psami. Potem położyłam się na podłodze. Następnie stwierdziłam, że nie ma co się mazać i rozmyślać, tylko trzeba się przebierać i wychodzić. Weszłam dziarsko na górę do sypialni, ale łóżko okazało się mieć wyjątkowo silną siłę przyciągania i na nim pozostałam przez kolejne dwadzieścia minut. Po godzinie rozmyślania, przyjmowania pozycji wertykalnej aby sprawdzić, czy już nie robi mi się ciemno przed oczami, próbach układania przemów motywacyjnych w głowie i tak dalej i tak dalej, stwierdziłam że to po prostu nie ma sensu. Próbowałam jeszcze wziąć się na sposób. Bo jeśli pójdę biegać do lasu, to wezmę pieska i będzie radosny. Ale nie, nie mam siły na to, żeby jeszcze patrzeć na pieska. No to pójdę bez pieska - ale jak to, nie mogę mu tego zrobić. Więc wsiadam w samochód i jadę na pas nadmorski. Ale tam zawsze załącza mi się moduł szybkiego biegania, a na to na pewno nie mam pary. Poza tym bodźce. Zmęczony mózg nie ma już miejsca na to, żeby odbierać tyle bodźców, ile funduje mi bieganie wzdłuż morza. No to może na siłkę. Ooooo, na pewno nie. No i nara. OMG, jak ja nie lubię sobie tego robić. Najgorsze psychiczne tortury, które powodują zmasowane samospałowanie się: no świetną wymówkę sobie znalazłaś, naprawdę świetną. Leniu, zbieraj dupsko i wychodź. I tak dalej, i tak dalej, tylko że tym razem wszystko odbiło się od ściany.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzQZuxVy8parHnkdRI8l-nnvjC4hHaC5TtzmJW9nDz7Krq98ykS0CZP41IrGbg1pSdUDr0D15xeWjnqfPnIf0s5XOJoSeeiUF1aL6ceUmiRZIO86C_ojeHrfc-1jsJMX-KNwsDiqSkiRM/s1600/IMG_7610.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzQZuxVy8parHnkdRI8l-nnvjC4hHaC5TtzmJW9nDz7Krq98ykS0CZP41IrGbg1pSdUDr0D15xeWjnqfPnIf0s5XOJoSeeiUF1aL6ceUmiRZIO86C_ojeHrfc-1jsJMX-KNwsDiqSkiRM/s640/IMG_7610.JPG" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Niestety przed wakacjami dwa razy zaliczyłam bombę o podobnej sile, to znaczy na myśl o wyjściu na normalny, regularny, zwyczajny i przyjemny trening miałam ochotę się rozpłakać, bo marzyłam tylko o pozostaniu pod kołdrą. Obydwie sytuacje kończyły się tym że wychodziłam na ten trening, jakoś tam go zmęczyłam i było niby spoko, ale następnego dnia zamiast porządnie pływać, snułam się od ściany do ściany jak zombie. Raz zapoczątkowało to jeszcze większy mur i nie mogłam wyjść z przygnębiającego zmęczenia chyba przez cały tydzień. I tylko to było w stanie przekonać mnie do wybrania cieplutkiej kąpieli zamiast biegania po zimniutkim lesie.<br /> <br /> I nie wiem jak to się stało, że między 12 a 21 byłam głównie na kanapie, a potem poszłam spać. Pół dnia przekładania się z boku na bok i rozmyślania nad beznadziejnością tej sytuacji. No ale co. Wyspałam się i następnego dnia, czyli wczoraj, zerwałam się o swojej 4:25 jak wesoły skowronek i zrobiłam dwa naprawdę dobre treningi w wodzie, a do tego zaległą z czwartku ogólnorozwojówkę, zdążyłam też porządnie wyspacerować psa w lesie... no i zaliczyć wypad na urodzinową domówkę wieczorem. Dzisiaj bieganie nie napawa mnie już przerażeniem. Mój organizm jest głuuuuupi.<br /> <br /> No więc tak właśnie. Nigdy bym nie przypuszczała, że zmuszę się - a raczej że sytuacja mnie zmusi - do <u>takiego </u>odpoczynku. Że naprawdę fizycznie nie będę w stanie wyjść na kolejny trening. A jednak! Pływanie jest jednak magiczne. Pamiętam, że kiedyś bywałam naprawdę zmęczona po treningach u Mastersów, a wtedy pływałam przecież 1/3 tego co teraz. Chwilowo jestem więc w stanie sobie te niedyspozycje wybaczyć. Ale nie na długo...

Bomba nie wybiera - no może czasami

czytaj...

Mam w sobie duszę kujona. Jeśli mam przebiec 15 kilometrów, to mogę przebiec 16, ale nie 14,5. Jeśli mam do zrobienia osiem powtórzeń na jakimkolwiek treningu, to choćbym świadomie ryzykowała poważną ...

Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 2 z 3: Zakup

<div style="text-align: justify;"> Obiecałam że będzie druga część - i jest! Ta akurat będzie najkrótsza, ale jest szansa, że siłą rozpędu pewnie napiszę trzecią... </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Część pierwsza jest tu: <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/05/pierwsze-auto-spostrzezen-i-porad-czesc.html" target="_blank">Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 1 z 3</a>. </b>Podkreślę także tym razem, że nie jestem ekspertem w sprawach motoryzacji, dlatego ten "poradnik" należy traktować jak rady żółtodzioba dla innych żółtodziobów :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc! Zakładam, że mamy już wybrane i sprawdzone auto, które chcemy kupić. Co dalej?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <br /> <div style="text-align: justify;"> <b>Sprawa numer siedem: negocjacje ceny</b></div> <div style="text-align: justify;"> Tak się składa, że sprzedający zawsze wpisuje w ogłoszeniu nieco zawyżoną cenę w stosunku do tego, za ile rzeczywiście chce sprzedać samochód. W związku z tym powszechnie znanym faktem klient czuje się upoważniony, a nawet zobowiązany do negocjowania jej. Jak to zrobić, żeby miało ręce i nogi? Na pewno nie zaczynać rozmowy z właścicielem od próby wymuszenia na nim opuszczenia ceny. Niektórzy już przez telefon, przed oględzinami samochodu, żądają deklaracji sprzedaży auta po niższej kwocie (!). Moim zdaniem to nie tylko nieuprzejme, lecz także kompletnie bez sensu w kontekście poszukiwania jakiejkolwiek "ugody" z właścicielem. Najpierw należy obejrzeć samochód osobiście, przejechać się nim i sprawdzić je w serwisie, przy czym ten ostatni punkt jest decydujący. Gdyby moja Audica okazała się nieskazitelna i niewymagająca żadnych poprawek mechanika, nie śmiałabym prosić jej poprzedniego właściciela o zejście z ceny nawet o stówkę - po prostu nie byłoby ku temu powodów. W przypadku samochodu, który ma -naście lat, to byłoby dość niecodzienne, więc liczyłam się z tym, że będzie "coś" do zrobienia. Ostatecznie umówiliśmy się ze sprzedającym na to, że kwotę napraw, jakie są do zrobienia, podzielimy między sobą na pół. Uważam, że to była sensowna i uczciwa umowa, ponieważ on sprzedał auto, w którym było do naprawy trochę więcej niż przypuszczał, a ja kupiłam takie, które mi się podobało pomimo jego mankamentów. Poprawek lakierniczych oczywiście nie liczyliśmy, bo widziały gały co brały ;-) </div> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV9yrROm0V3JQQVUp99wW9My_09nHgfWot8rxKJbGoFGHDbi3qcLHtWPuU6YXq6DYh0QDnmUzkzSS9-7VNy3_dlAII-R6u9J2iXTr_aqQt2n3HP-yqxhYD0bT7rOkO_q2XI07iSegXoCI/s1600/0fa8c1f9caadb387a85abe15f3782a5ea1b6c2fa9084833c87a4cfb295d5947d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV9yrROm0V3JQQVUp99wW9My_09nHgfWot8rxKJbGoFGHDbi3qcLHtWPuU6YXq6DYh0QDnmUzkzSS9-7VNy3_dlAII-R6u9J2iXTr_aqQt2n3HP-yqxhYD0bT7rOkO_q2XI07iSegXoCI/s640/0fa8c1f9caadb387a85abe15f3782a5ea1b6c2fa9084833c87a4cfb295d5947d.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Napiszę jeszcze raz to, o czym wspominałam już w poprzednim wpisie - namawiam bardzo do sprawdzania samochodu w serwisie diagnostycznym, najlepiej takim, które specjalizuje się w danej marce. Przy stawaniu się właścicielem używanego auta dobrze jest wiedzieć, co jest w nim do zrobienia. Niektóre części zbliżające się do schyłku swojego funkcjonowania mogą poczekać, nad innymi lepiej pochylić się jak najszybciej. Ja założyłam sobie, że najważniejsze jest dla mnie to, żeby sam silnik i skrzynia biegów pracowały bez zarzutu. Warto też zorientować się, kiedy np. był wymieniany akumulator, żeby wiedzieć, kiedy mniej więcej zaistnieje konieczność jego wymiany. Ja akurat przegapiłam ten moment kulminacyjny, w którym autko zażądało serwisu ASAP i zaliczyłam chwile grozy, gdy samochód zatrzymał mi się o 5:30 na obwodnicy Trójmiasta, na zupełnie ciemnym łuku. Gorzej być chyba nie mogło, ale od tej pory mam nauczkę, żeby <u>naprawdę</u> na bieżąco kontrolować stan zużycia pewnych elementów. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przy okazji jeszcze rzecz, o której nie wspomniałam w pierwszej części, a o której moim zdaniem też warto wspomnieć. Mówi się, że dla młodego kierowcy najlepiej kupić auto nie za mocne i "dojechane". O ile drugi z tych punktów jest dla mnie po części zrozumiały, bo niedoświadczona osoba popełnia więcej błędów, które wpływają na szybsze zużywanie się części, to jednak nie do końca mogę się z tym zgodzić. Im starsze auto i bardziej zużyte układy, tym większe ryzyko niespodziewanych awarii, a takie awarie to nie jest coś, z czym młodzi kierowcy radzą sobie najlepiej. Jeśli zaś chodzi o pierwszy punkt - moc auta, absolutnie się nie zgadzam. Argument jakoby słaby silnik hamował kierowcę przed szarżowaniem jest dla mnie poroniony - ten kto wsiada za kierownicę ma mieć mózg i wyobraźnię dostosowane do prowadzenia czterech kółek i już. Samochód z mocnym silnikiem to przede wszystkim dynamiczne, sprawne manewry - możliwość szybkiego włączenia się do ruchu, wyprzedzenia czy to, jak mój samochód zachowuje się na wzniesieniach są dla mnie na wagę złota. Przed zakupem Audicy jeździłam chwilę dużo młodszym Yarisem z 60-konnym silnikiem. Jadąc w górę stromą ulicą albo wyprzedzając ciężarówkę na obwodnicy miałam zawsze duszę na ramieniu, bo miałam wrażenie że to co robię to już maksimum możliwości tego samochodu. A to nigdy nie jest pozytywne wrażenie :) </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Sprawa numer osiem: umowa kupna-sprzedaży</b></div> <div style="text-align: justify;"> Jak to mówią mądrzy ludzie, umowa jest na złe czasy, a nie na dobre - choćby nie wiem jak bardzo sympatycznie rozmawiało nam się ze sprzedającym i jak wspaniałe nie wydawałoby nam się już-prawie-nasze auto, warto jest dopilnować, żeby w umowie wszystko było jasne. W internecie można znaleźć szablony takiej umowy. Moim zdaniem korzystanie z nich powinno być jednak bardziej wskazówką niż gotową receptą na zawarcie transakcji, ponieważ każdy przypadek jest inny. Co na pewno powinno znaleźć się w umowie kupna-sprzedaży samochodu, to (na przykładzie mojej umowy): </div> <div style="text-align: justify;"> - miejsce i data zawarcia umowy;</div> <div style="text-align: justify;"> - dane stron zawierających transakcję - imię i nazwisko, PESEL, adres, nr dokumentu tożsamości - spisane z dowodów osobistych; </div> <div style="text-align: justify;"> - dane samochodu - marka i model, rok produkcji, nr VIN, nr rejestracyjny, przebieg; </div> <div style="text-align: justify;"> - oświadczenie sprzedającego o tym, że auto stanowi jego wyłączną własność, jest wolne od wad prawnych oraz praw osób trzecich i że nie toczy się żadne postępowanie, którego przedmiotem jest ten pojazd i nie stanowi on również przedmiotu zabezpieczenia; </div> <div style="text-align: justify;"> - oświadczenie sprzedającego o tym, że auto jest wolne od wad technicznych, które są mu znane i o których nie powiadomił kupującego oraz oświadczenie kupującego, że stan techniczny pojazdu jest mu znany;</div> <div style="text-align: justify;"> - kwota, za którą auto jest sprzedawane, forma i sposób płatności; </div> <div style="text-align: justify;"> - pokwitowanie - przeniesienie własności pojazdu, przyjęcie płatności, odbiór samochodu;</div> <div style="text-align: justify;"> - ustalenie, że obowiązek zapłaty za transakcję (Urząd Skarbowy) należy do kupującego;</div> <div style="text-align: justify;"> - formułka mówiąca o tym, że w sprawach nieuregulowanych w niniejszej umowie zastosowanie mają obowiązujące w tym zakresie przepisy Kodeksu Cywilnego. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli nie jesteśmy pewni, czy wpisać w umowie jakieś dane - jestem zdania że lepiej powpisywać za dużo niż przeoczyć coś, co okaże się ważne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> W trzeciej części napiszę o tym, co należy zrobić, gdy już mamy swoje auteczko w garażu, czyli gdzie i komu musimy zapłacić trochę haraczu.</div>

Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 2 z 3: Zakup

czytaj...

Obiecałam że będzie druga część - i jest! Ta akurat będzie najkrótsza, ale jest szansa, że siłą rozpędu pewnie napiszę trzecią...  Część pierwsza jest tu: Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 1 ...

Dzień Edukacji Narodowej - czego NIE nauczyła mnie szkoła

<div style="text-align: justify;"> Zawsze byłam i wciąż jestem przekonana, że szkoła w obecnej formie czyni pożytek tylko dzieciakom z najniższych sfer społecznych, pozwalając się im czegokolwiek nauczyć i zmuszając ich do tego, żeby spędzali czas w atmosferze edukacji (powiedzmy) a nie żłopiąc piwo pod trzepakiem. W pozostałych przypadkach szkoła głównie szkodzi. Wybitnych próbuje sprowadzić do parteru, kreatywnych wtłoczyć w sztywne ramy; zdolnym matematykom powiedzieć, że są dyslektykami, a utalentowanym humanistom, że są do niczego, bo nie potrafią liczyć. Edukacja ogólnokształcąca próbuje włożyć w głowy podopiecznych tony zupełnie nieprzydatnych informacji i zrobić z nich encyklopedie, które nie poradzą sobie w prawdziwym życiu. Naprawdę zadziwia mnie, jak wiele zupełnie bezsensownych rzeczy musiałam zakuwać na biologii, geografii, fizyce czy historii (TE DATY!!!!!). Jest tak wiele spraw, w których warto być obeznanym i tak wiele rzeczy, które są ważne do codziennego funkcjonowania - nie ma ich w programie nauczania, więc de facto nie ma ich w ogóle.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirNjK7bvgR3KtIL7VNzVW-anO8Qhm_U2eAWML0gWmwwgYJwl7Ep3nIe7zBPryUeP3Fh0Wmu4mkyhj15KPC7wlmtPBZCSNQ-OnEZrQfv5_igcib6nqmVfP7hJzmwJ86DI0QkeHqEwxc6Lw/s1600/tumblr_lteusu0d0K1r54seio1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirNjK7bvgR3KtIL7VNzVW-anO8Qhm_U2eAWML0gWmwwgYJwl7Ep3nIe7zBPryUeP3Fh0Wmu4mkyhj15KPC7wlmtPBZCSNQ-OnEZrQfv5_igcib6nqmVfP7hJzmwJ86DI0QkeHqEwxc6Lw/s640/tumblr_lteusu0d0K1r54seio1_500.jpg" width="640" /></a></div> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z perspektywy lat (ekhm, idę się rozejrzeć za siwymi włosami na swych skroniach) stwierdzam, że próba przebrnięcia przez niektóre przedmioty na zasadzie Trzech Zet (Zakuć, Zaliczyć, Zapomnieć) nie była wcale wyrazem lenistwa ani młodzieńczego buntu - doskonale wiedziałam co robię i niczego nie żałuję (YOLO). Osiągnęłam już ten etap w życiu, że mogę się uczyć tylko tego co chcę i wreszcie jestem w stanie rozwijać się tylko w tych kierunkach, którymi jestem rzeczywiście zainteresowana. Dorosłość ma oczywiście szereg innych wad, ale ta jedna zaleta jest naprawdę istotna. Tylko czasem przychodzi mi do głowy ta myśl: dlaczego <b>tego </b>nie dowiedziałam się w szkole? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na ekrany telewizyjne wszedł jakiś czas temu serial "Szkoła". Obok "Ukrytej prawdy" jest to moja ulubiona produkcja do zabicia czasu na trenażerze rowerowym. Zanim oplujecie monitory ze śmiechu, wstrzymajcie konie i czytajcie dalej. Pierwszy z tych seriali traktuję nie tylko jako zabawną głupotkę... niestety. Widzę czasem komentarze <i>dorosłych</i> na temat poziomu tego serialu, że jest nierealistyczny i że przecież takie straszne rzeczy się w szkołach nie dzieją. O wy biedni, nieświadomi! Otóż dzieją się i dlatego przyklaskuję producentowi "Szkoły", bo może dzięki temu otworzą się oczy komu trzeba. W szkole - od podstawówki do liceum włącznie - przerobiłam chyba wszystkie dziwne akcje. Byłam "kocona" (no dobra, prawie, bo szczęśliwie moja stopa okuta w glan wystarczająco boleśnie przydepnęła oprawczynię), okradziona (z kluczy do domu, przez koleżankę z klasy), torturowana psychicznie przez rówieśników i <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/12/ja-porazka-wuefistow.html" target="_blank">nauczyciela</a></b> (wciąż nie rozumiem jak to się dzieje, że ten nauczyciel ciągle zdobywa nagrody dla najlepszego trenera taekwondo gdzieś-tam), śmiertelnie skonfliktowana z koleżanką z klasy (naprawdę - najpoważniejszy konflikt w moim życiu), bla bla bla. Raz (w gimnazjum) nie wypuszczono nas ze szkoły przez godzinę po lekcjach, bo komuś na korytarzu wypadła z kieszeni wielka saszetka pełna "tajemniczego proszku", który okazał się amfą. Raz koleżanka wylądowała w szpitalu, bo <i>starsze dziewczyny </i>zaproponowały jej coś, przez co wymagała płukania żołądka i kilkudniowej obserwacji. Moja gimbaza w ogóle była dość patologiczna, choć nie aż tak bardzo jak podstawówki (obydwie). Moja szkolna edukacja to było jakieś jedno wielkie 12-letnie więzienie Alcatraz. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Do czego jednak zmierzam w ten piękny dzień Edukacji Narodowej? Do sedna sprawy, czyli do kwestii nauczycieli. W mojej opinii nauczyciele, z którymi przyszło mi się spotkać w tym niekrótkim czasie, dzielą się na beznadziejnych, neutralnych/bezbarwnych i wybitnych. Było też kilku takich, którzy w ogóle wymykali się wszelkim schematom, tacy jak pan od matematyki w gdańskiej "dziewiątce", co do którego wciąż mam ambiwalentne uczucia. Z jednej strony przez całe trzy lata miałam wrażenie, że nienawidzi mnie za moją dysmatmę, z drugiej strony wiedziałam, że on nawet największą sympatię wyraża takim tonem, że człowiek czuje się śmieciem (innymi słowy, wszystko jest u niego na jeden, pozdro dla kumatych). Tak czy inaczej spotkałam na swojej drodze (zbyt) wielu nauczycieli, którzy stawiali tak wielki mur pomiędzy sobą a uczniami, tak bardzo patrzyli na nich z góry i byli tak antysocjalni, że trudno było ich szczerze szanować (choć zapewne taki był cel stawiania tego muru). Potem gdy poszłam na studia byłam w gigantycznym szoku, że można skontaktować się z wykładowcą mejlowo (na niższych szczeblach edukacji uczeń najwyraźniej nie był godzien, aby dostąpić takiego zaszczytu) albo nawet - szok i niedowierzanie - w imieniu grupy zajęciowej zaprosić go po ćwiczeniach na piwo. Skąd ta różnica w traktowaniu uczniów? Czy w ciągu 3-miesięcznych wakacji pomiędzy maturą a rozpoczęciem roku akademickiego zachodzi w człowieku jakaś wielka transformacja, która zamienia go z głupawego nastolatka w dojrzałego, poważnego człowieka, którego wreszcie można traktować jak równego sobie? No chyba jednak nie. Dojrzali licealiści niczym się nie różnią od dojrzałych studentów i odwrotnie. To nie zależy od wieku. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_g_mZE4fKxJvE8KWXNKYEFJ97qAZ-R3eDFfivfJ85X1WxcC-qecY7jUi6iHmTB75bSGqXLxNBaTszsSCjPjFQ8LkNPe5uXE9IxWdUeEsx2TDSMDm-7c3JN5yye_Blmv2wK8HNLRgd27s/s1600/537229_562839627078441_1653059123_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_g_mZE4fKxJvE8KWXNKYEFJ97qAZ-R3eDFfivfJ85X1WxcC-qecY7jUi6iHmTB75bSGqXLxNBaTszsSCjPjFQ8LkNPe5uXE9IxWdUeEsx2TDSMDm-7c3JN5yye_Blmv2wK8HNLRgd27s/s640/537229_562839627078441_1653059123_n.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Nauczyciel-legenda. Dzięki jego mądrościom matmy w liceum nie będę wspominać wyłącznie okropnie :) <b><a href="https://www.facebook.com/Stanis%C5%82aw-Strehl-530320290330375/photos/?tab=album&album_id=530743280288076" target="_blank">Fot. Facebook</a></b></td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> Na uczelni nie spotkałam już ani jednego wykładowcy, który traktowałby nas jak podludzi. Owszem, zdarzały się osobowości, z którymi trudno było złapać nić porozumienia, ale to wciąż byli ciekawi i godni szacunku ludzie. Ale żeby nie było - w każdej z moich poprzednich szkół był ktoś, kto ratował sytuację. Już w pierwszej klasie szkoły podstawowej trafiłam do klasy prowadzonej przez fantastyczną nauczycielkę, panią Basię Ratajczyk. Do dzisiaj doskonale ją pamiętam i jestem jej wdzięczna, że robiła z nami dokładnie to, co w mojej opinii powinna robić wychowawczyni. Lekcje pisania literek i dodawania pamiętam jak przez mgłę, ale sytuacje z prawdziwego życia, które pani Basia z nami przerabiała, na zawsze zostaną mi w pamięci. Każdemu dzieciakowi życzę takiego dobrego, mądrego, empatycznego i zaangażowanego wychowawcy. W drugiej podstawówce, do której przeniosłam się w czwartej klasie, niestety nie było pod tym względem tak kolorowo. Stamtąd najlepiej wspominam panią od polskiego, bo była dla nas dobra i bo lubiłam polski, oraz pana od WF-u, który w rzeczy samej uczył nas wuefu, co jest chyba dość niespotykane. Gimnazjum wolałabym chyba całkiem wyrzucić z pamięci. Pośród kadry pedagogicznej znalazłabym cały festiwal osobowości, w dużej mierze dość pozytywny. Nawet będąc uczennicą tej szkoły rozmyślałam nad tym, że tacy mądrzy nauczyciele trafili na tak paskudny rejon i mają w szkole dresiarnię przemieszaną z gangiem narkotykowym. Niechlubnym wyjątkiem fajności był oczywiście pan od wuefu, dzięki któremu miałam uraz do wszelkiego rodzaju sportów przez kolejne 6 lat. W liceum miałam cały kalejdoskop nauczycieli i tu wreszcie trafiłam na nauczycielkę-mentorkę, panią od polskiego. Co dość zabawne (albo i nie), na jej lekcjach przez bite trzy lata milczałam jak zaklęta.  Serio, oprócz "dzień dobry", "do widzenia", "dziękuję" oraz "jestem", powiedziałam może jedno, góra dwa słowa. Cóż, 45 minut albo półtorej godziny grupowego rozkminiania nad wierszem to było dla mnie za dużo; zawsze po pięciu minutach lekcji miałam gotowy zestaw wniosków w głowie i w zeszycie i byłam przekonana, że w tym wszystkim musi być jakiś haczyk. Czasem był, bo miałam zupełnie inne przemyślenia niż to, co autor podobno miał na myśli, a że nade wszystko nie chciałam wyjść na barana przed swoją guru, wolałam już nic nie mówić niż powiedzieć coś idiotycznego. Wciąż mam w domu (tym warszawskim, no bo już bez przesady) wszystkie zeszyty i podręczniki z lekcji z liceum i wciąż często wspominam te zajęcia. Przy okazji omawiania najróżniejszych poezji często wchodziliśmy w tematy poboczne, życiowe - to znaczy klasa wchodziła, a ja się temu przysłuchiwałam ze swojego bezpiecznego kącika - a to nierzadko było dla mnie potężną inspiracją i nauką, czasem wesołą, często gorzką. Co powiedziała, było dla mnie święte.<br /> <br /> Ufff, jak dobrze, że mam to już za sobą. Z jakichś-tam powodów to właśnie czasy liceum będę wspominać jako najfajniejsze, najlepsze, najbardziej beztroskie lata życia. Choć oczywiście w tamtym czasie nie chciało mi się uwierzyć, jak ktoś mi mówił że tak będzie. Ale czy bym jeszcze do tego wróciła? Nieeee....</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A na studiach to już było tylko dobrze, bardzo dobrze albo cudownie. Ale o wykładowcach już nic nie napiszę, bo wiem że niektórzy z nich (i chyba nietrudno się domyślić, że to ci z drugiej i trzeciej z wymienionych wyżej kategorii) czasem tu zaglądają. Niech zatem wiedzą, że ich lubię, szanuję, zawsze będę polecać innym studenciakom i doskonale wspominać :-)</div>

Dzień Edukacji Narodowej - czego NIE nauczyła mnie szkoła

czytaj...

Zawsze byłam i wciąż jestem przekonana, że szkoła w obecnej formie czyni pożytek tylko dzieciakom z najniższych sfer społecznych, pozwalając się im czegokolwiek nauczyć i zmuszając ich do tego, żeby ...

To już nie takie głupie! - Dwa lata później

<div style="text-align: justify;"> No więc tak. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/10/to-strasznie-gupie-ale.html?spref=fb" target="_blank">Ten wpis</a></b> wywołał wielką burzę komentarzy na moim profilu na fb. Nie mogę ich bezpośrednio udostępnić, więc wklejam całość tu: </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF4Fzzy8lIHXCkXbV5wecs7I6WR9BOAvzLXSzJscnk34qqnZLSi67et_7k2jPDJmYofZT90DkkaZL4NFbSE1a6gZ_yd9KOUMAhrqhlpo9AQYvJEtrz7ezql5afYyDBUEWMGU4IE7Zjdi0/s1600/komentarze1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF4Fzzy8lIHXCkXbV5wecs7I6WR9BOAvzLXSzJscnk34qqnZLSi67et_7k2jPDJmYofZT90DkkaZL4NFbSE1a6gZ_yd9KOUMAhrqhlpo9AQYvJEtrz7ezql5afYyDBUEWMGU4IE7Zjdi0/s1600/komentarze1.png" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGt-0HAqzdsPj1vhP_9yzugfvssMXYmfLYU3tBI2Gn8WksrI5yC-etoAR1Nzi7XxMSCbtBrr0n_aSQfkr-oqdOPBVUsGufaz2uVgzhQOWdDhRkoSHca4Nx4XUGKHo18S28CAIw-J2-W3g/s1600/komentarze2.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGt-0HAqzdsPj1vhP_9yzugfvssMXYmfLYU3tBI2Gn8WksrI5yC-etoAR1Nzi7XxMSCbtBrr0n_aSQfkr-oqdOPBVUsGufaz2uVgzhQOWdDhRkoSHca4Nx4XUGKHo18S28CAIw-J2-W3g/s1600/komentarze2.png" /></a></div> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> </div> <div style="text-align: justify;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> </div> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIp8e4TDExWYg16JTY9s1mL8Q8KHcZccnPTQb4OJmnN5eJV6uVjKTQahR2IGzgBXjQIdlCk81xPFtBOopEP2lV1CHNRk5KNR-GnSn0DnD_k2MFtrU5ERqZo5T1w-UlzRYZhSLBwgMZZAc/s1600/komentarze4.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIp8e4TDExWYg16JTY9s1mL8Q8KHcZccnPTQb4OJmnN5eJV6uVjKTQahR2IGzgBXjQIdlCk81xPFtBOopEP2lV1CHNRk5KNR-GnSn0DnD_k2MFtrU5ERqZo5T1w-UlzRYZhSLBwgMZZAc/s1600/komentarze4.png" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO2mCsFvvDwU3g04gQCmG2XKkpkSmSvx0t9oBqcjxdzeOCJPM9l8PXFkc2sL1Cm-FoSp1HCNjZVTRM1aD5KPOkH5LbKl7GIMhZa3IfYiZJa-KWjQFfd1dhb_UDe7S436ERlSQaJVpoET0/s1600/komentarze5.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO2mCsFvvDwU3g04gQCmG2XKkpkSmSvx0t9oBqcjxdzeOCJPM9l8PXFkc2sL1Cm-FoSp1HCNjZVTRM1aD5KPOkH5LbKl7GIMhZa3IfYiZJa-KWjQFfd1dhb_UDe7S436ERlSQaJVpoET0/s1600/komentarze5.png" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGhuJFuxU1QqWXTZgr7iZYb-lVZmWxCavMioipiz6aZyyJF0JFxhtqJQxoMz6QYWUD9BYcJvjumkFy1Dr6rmJaQmKSVBNuuJVnskDqTiFTuC5Jgw1rpw08qWIv73jrdLpeksJubC0DTgM/s1600/komentarze6.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGhuJFuxU1QqWXTZgr7iZYb-lVZmWxCavMioipiz6aZyyJF0JFxhtqJQxoMz6QYWUD9BYcJvjumkFy1Dr6rmJaQmKSVBNuuJVnskDqTiFTuC5Jgw1rpw08qWIv73jrdLpeksJubC0DTgM/s1600/komentarze6.png" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wtedy jeszcze trochę się tym wszystkim martwiłam, że może rzeczywiście coś jest ze mną nie tak. Dzisiaj jestem o dwa lata mądrzejsza i bardziej doświadczona i Z CAŁĄ PEWNOŚCIĄ STWIERDZAM, ŻE MIAŁAM RACJĘ. NIC nie dzieje się bez przyczyny, NIC nie przychodzi nikomu "łatwo" i zawsze z przyjemnością. Za dużo już się narozmawiałam i naczytałam na temat doświadczeń wyczynowych sportowców, żeby uwierzyć w to, że strach przed bólem jest oznaką psychicznej słabości. Sprawdziłam też wiele rzeczy na sobie, między innymi to, czy da się podskakiwać w wodzie zamiast godzinami naparzać od ściany do ściany i mieć z tego progres pływacki (nie). Choćby mieć nie wiem jak wielki talent, nic się nie zadzieje bez systematycznego przesuwania granic. A spadochron się nie otworzy, póki się nie skoczy. Naprawdę nie jest łatwo spuścić sobie świadomie i dobrowolnie ostrego wpierniczu, a jeszcze trudniej jest to przetrzymać i się z tego nie wycofać - to co się wtedy dzieje w głowie jest dużo gorsze od tego, co dzieje się z ciałem w trybie awaryjnym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A już bardziej osobiście - czytam tamten wpis i trochę się do siebie uśmiecham, bo jest tylko o dwa lata później, a w tym sportowym kontekście zmieniło się tak dużo! Teraz jakby bardziej się mobilizuję niż boję, podchodzę do tego spokojniej. Ale nie muszę nawet oglądać bomby tysiąclecia a la Jonathan Brownlee w Cozumel żeby wiedzieć, że o bólu i zmęczeniu to ja wiem jeszcze niewiele. I tego to rzeczywiście się trochę boję. Bo skoro boli tak szkaradnie, a zakwaszam się o ponad połowę mniej niż to, co potrafią zrobić sprinterzy albo pływacy, to jak musi boleć ten ich ból? I odwieczne pytanie: dlaczego ja nie jestem w stanie tego poczuć? Czy mój organizm z jakiegoś powodu fizycznie nie jest w stanie zbliżyć się do takich wartości, czy to głowa mnie hamuje - mówi, że nie chcę już szybciej biec, że to niepotrzebne i niewskazane, a ja jej wierzę?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Co najważniejsze, przez te dwa lata zdążyłam się wreszcie nauczyć, że tak, trzeba z ludźmi rozmawiać, dyskutować, może nawet pytać ich o różne rzeczy, ale dzielić to wszystko przez pięć i traktować bardziej jako zestaw ciekawostek i spostrzeżeń niż poradę na swoją drogę życiową. Ile już razy słyszałam, że luźne biegi robię z za wysokim tętnem, że za często robię interwały albo że za chcę za często pływać. To wszystko było mówione w jak najlepszej wierze, więc zawsze się tym choć trochę przejmowałam. A potem potwierdziło się to, co przypuszczałam od dawna, czyli między innymi fakt, że próg mleczanowy mam prawie tam gdzie wysiłek maksymalny, więc "za wysoko" i "za często" oznacza u mnie trochę co innego niż to, co rozmówca miał na myśli. Przykłady mogłabym mnożyć.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A tak poza tym, to pierwszy raz NAPRAWDĘ przeczekałam chorobę i jeszcze trochę zanim wróciłam do trybu treningowego. I choć myślałam że PADNĘ i już prawie wbijałam zębiska w ścianę, to jednak już dzisiaj widzę, jak dobrze mi to zrobiło. Zawsze czekałam tylko do momentu, kiedy czułam się akceptowalnie, i czym prędzej wracałam na basen czy na rower. I zazwyczaj miało to ten sam efekt: resztki infekcji ciągnęły się tygodniami, a ja musiałam odpuszczać niektóre treningi w części lub w całości. Teraz, po ośmiu dniach bez treningu liczę gorąco na to, że przesiedziałam ile trzeba. Nigdy po chorobie nie wracałam tak zdrowa na basen. I chociaż przez kilka pierwszych długości czułam się jak jakiś mało sterowny okręt wrzucony do wody, to po dwudziestu minutach już zapomniałam, że cały poprzedni tydzień lawirowałam głównie między łóżkiem a kanapą (i trochę po plaży z psami).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale do nietrenowania to ja się z pewnością nie nadaję. Ooo nie, to nie mój świat. Zaczęły mi świtać nawet jakieś głupie pomysły o tym, żeby jeszcze raz zastanowić się nad rozpoczęciem doktoratu. No cóż, kiedy się zachowuje w sobie energię, którą normalnie pożytkuję na treningi, to wpadam na naprawdę dziwne idee. Doktorat jest oczywiście niegłupim pomysłem, a nawet bardzo dobrym, ale chyba pora sobie w tym momencie przypomnieć, z jaką atencją słuchałam zajęć na studiach, kiedy przybywałam na nie pomiędzy treningami. Jest strasznie dużo rzeczy, których chciałabym się nauczyć i które chciałabym wiedzieć, ale wiem, że tu zawsze jest coś za coś. Chyba nie będzie ze mnie szalonego naukowca...</div>

To już nie takie głupie! - Dwa lata później

czytaj...

No więc tak. Ten wpis wywołał wielką burzę komentarzy na moim profilu na fb. Nie mogę ich bezpośrednio udostępnić, więc wklejam całość tu:  Wtedy jeszcze trochę się tym wszystkim martwiłam, że może r...

Produktywny czy pierdolnięty

Zaczął się właśnie mój szósty dzień bez treningu. Nie wiem kiedy ostatnio miałam tak długą przerwę w planie treningowym, ale to na pewno nie było niedawno. Przypałętała mi się jednak jakaś infekcja, którą tym razem - absolutnie wyjątkowo! - postanowiłam zwalczyć po dobroci zamiast próbować ją wybiegać. Nie jest zresztą powiedziane, że by mi się to nie udało. Ale przecież do sezonu startowego daleko, a jeśli gdzieś jeszcze pobiegam czy pojeżdżę, to tylko "tak o se". Nie ma też co cisnąć na siłę i ryzykować jakichś dziwnych powikłań zdrowotnych, zwłaszcza po tym, co zafundowałam sobie w czwartek, kiedy wzięłam antybiotyk, na który mam wyjątkowo dziwne i silne uczulenie. A więc dzisiaj, w tę październikową sobotę, wstałam o godzinie dziewiątej (!), bo do dwudziestej trzeciej oglądałam serial (!!) i jak na razie moim szczytem konstruktywnych osiągnięć było dzisiaj wyjście z psami na spacer i pozamiatane podłogi w mieszkaniu. I nawet przez chwilę nie przejdzie mi przez myśl, żeby - jak by to powiedziały nastolatki nadużywające anglicyzmów - "być z tym OK", żeby wykorzystać ten czas i wylenić się za wszystkie czasy. Bo to brzmi jak nie moje życie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4ITM898xSuDx5m0wmgOfUk6Hl6eNjbaegKVQkD0KDi0cWGR2iXTQ4bmiibLnwmKmdyD-OZVXDOExnGtX3A8nOgbB4x2DL4Mje_Yzm71XdlEJSEhWksOYcibBNpSIl_lUGQ37E46R_yc0/s1600/IMG_7158.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4ITM898xSuDx5m0wmgOfUk6Hl6eNjbaegKVQkD0KDi0cWGR2iXTQ4bmiibLnwmKmdyD-OZVXDOExnGtX3A8nOgbB4x2DL4Mje_Yzm71XdlEJSEhWksOYcibBNpSIl_lUGQ37E46R_yc0/s640/IMG_7158.JPG" width="480" /></a></div> <br /> <br /> Zawsze miałam jakąś pasję, ale nigdy wcześniej nie była ona tak wymagająca i całkowicie zajmująca jak sport. To treningi i wszelkie sprawy okołotreningowe wyznaczają mój rytm życia. Kiedyś, dawno temu, choć przecież nie tak dawno, doskonale wiedziałam, jak to jest wstać w okolicach południa, a przez resztę dnia "coś tam porobić". Od wielu, wielu lat w moim planie dnia, tygodnia, miesiąca i roku nie było miejsca na "coś tam". Zero niesprecyzowanych planów, żadnej niezaplanowanej godziny życia.<br /> <br /> Mam taką koleżankę, która ma na koncie kilka <i>eurotripów </i>na zasadzie: wsiadam w pociąg, jadę do jakiegoś odległego kraju i jestem tam dwa tygodnie. Z jednej strony zazdroszczę jej, że potrafi tak zrobić - spakować tylko to, co niezbędne do przeżycia i ruszać w podróż życia, z której przywiezie masę niezwykłych wspomnień. Z drugiej strony wiem, że w sumie to nie mam czego zazdrościć, bo ja z całą pewnością bym tak nie mogła. Zastanawiam się przerażona: ale jak to tak YOLO? Nie wie gdzie będzie spać, co <u>dokładnie </u>będzie tam robić, jak potem wróci do Polski?! No więc ja zamiast o szalonej podróży autostopem mogę opowiedzieć znajomym o tym, jak opracowałam szybki, wydajny sposób na utrzymanie mieszkania we względnej czystości oraz o tym, jak po raz 5476523045 pojechałam na trening rowerowy na tę samą co zawsze pętlę. Bo przecież gdybym pojechała gdziekolwiek indziej, naraziłabym mój idealne zaplanowany trening na niezaplanowane perturbacje, na przykład złą nawierzchnię lub korek, które nie pozwoliłyby mi w pełni zrealizować wpisanej w plan jednostki.<br /> <br /> Wydajność.<br /> <br /> Należę do ludzi, którzy o godzinie dziewiątej zasiadają z herbatą do internetowej prasówki, z tym że mam już wówczas na koncie wyjście z psami, półtorej godziny treningu z pływakami, zakupy do domu i lekkie ogarnięcie mieszkania, czyli w sumie przygotowanie sobie miejsca pracy. Wykorzystuję każdy moment, niczego nie odkładam na później, bo jeśli próbuję, to lata mi to w głowie uporczywą myślą tak długo, aż po prostu to zrobię. Wszystko sobie spisuję, nawet to, że mam wyjść po południu z psami. Niekoniecznie dlatego, że w przeciwnym razie o tym zapomnę, ale po to, żeby móc poukładać sobie to wszystko w idealnie skomponowany dzień, w którym uda mi się zrobić tyle, ile w przeciętnie zaplanowanym tygodniu.<br /> <br /> Nawet jeśli okazuje się, że danego dnia mam do zrobienia prawie nic - to znaczy nic się nie stanie, jeśli tego zaniecham lub chociaż to przełożę - to i tak pierwszą moją myślą jest: o rany, ileż spraw do załatwienia! Poranek zawsze zaczyna się tak samo i zawsze jednakowo wprowadza mnie w tryb odpowiedniej wydajności. Ale odkąd zajmuję się sportem już na poważnie, to znaczy doszłam do wniosku, że <i>tak, jestem sportowcem, nawet jeśli tego dnia nie poszłam na trening</i>, zaczęłam się uczyć nie tylko wydajnej pracy, lecz także wydajnego odpoczynku. A właściwie to samo się tak stało, bo czasem po prostu nie miałam już wyjścia, o ile założyć, że funkcjonowanie na 10% nie jest rozwiązaniem. Wciąż mam jednak naleciałości, o których trudno jednoznacznie powiedzieć, czy to jeszcze pęd do wydajności czy już niezłe pojebanie. Wiecie kiedy ostatnio byłam w kinie? Jeśli się nie mylę, to siedem lat temu, bo samo oglądanie filmu jest dla mnie już nieznośnym sprzeniewierzaniem bezcennego czasu, a co dopiero, gdy trzeba jeszcze na ten film gdzieś pojechać. Przez wiele lat książki czytałam tylko wtedy, kiedy z moich wyliczeń wynikało, że to zajęcie jest w danej chwili optymalne - na przykład w saunie, w samochodzie albo ewentualnie do snu. Spacer (bez psów)? Zwiedzanie <i>czegokolwiek? </i>Oglądanie filmu? Nie ma takiej opcji.<br /> <br /> "Spokojnie" i "odpuść sobie" to ostatnie słowa, które mogły się pojawić w mojej głowie. Nauczyłam się tego w czasach, kiedy od samego rana miałam bardzo napięty harmonogram dnia. Żeby ze wszystkim gładko zdążyć, robiłam sobie dokładne plany minutowe, które zresztą sprawdzały się doskonale. Rozpisywałam sobie nawet, jak długo mogę jeść rano śniadanie, żeby ze wszystkim się wyrobić. Zaczęłam łączyć zadania w ciągi, co jeszcze mocniej podnosiło wydajność. Ale czasem, jak już dobijałam do ostatniego punktu w planie, którym często było stawienie się na uczelni na zajęciach, czułam się jak po jakimś maratonie przygodowym.<br /> <br /> Dokładnie pół roku temu przeprowadziłam się do Gdyni. I coś zaczęło się zmieniać w mojej głowie. Okazało się, że można wyjść z psami na spacer bez zegarka i pójść sobie po prostu gdzieś-tam. Można nawet zgubić się w lesie i przez pół godziny szukać drogi powrotnej. Da się umówić z koleżanką na spacer z psami i po prostu usiąść sobie z nimi na trawie. Można się nie spieszyć do domu, przedłużyć plotki z kumpelą i zejść z nią nad morze, żeby posiedzieć i pogadać dłużej. I nie mieć przy tym uporczywej myśli, że muszę już lecieć z powrotem, że na coś się spóźnię, czegoś nie zdążę zrobić, coś mi ucieka.<br /> <br /> Co prawda wciąż nie mogę tak po prostu dać sobie na chwilę ze wszystkim siana. Cały czas nie dopuszczam do siebie myśli, że mogłabym nie mieć planów na jakiś dzień albo pojechać gdzieś po to, żeby wypocząć. O, z czymś takim to już na pewno bym zwariowała. Wciąż dość panicznie boję się tracić czas, choć już odrobinę inaczej to rozumiem. Da się późno położyć i późno wstać, czego dowód miałam przecież dzisiaj, choć z pewnością nie jest mój wymarzony sposób organizacji dnia.<br /> <br /> I tak, to w dużej mierze właśnie mój kochany sport pozwala mi się powoli uczyć, że nie musi być idealnie, żeby było dobrze. Że czasem nawet musi być tylko "w porządku", żeby kiedy indziej było tak jak lubię najbardziej, czyli perfekcyjnie.

Produktywny czy pierdolnięty

czytaj...

Zaczął się właśnie mój szósty dzień bez treningu. Nie wiem kiedy ostatnio miałam tak długą przerwę w planie treningowym, ale to na pewno nie było niedawno. Przypałętała mi się jednak jakaś infekcja, k...