Ratunku, śpię do południa

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXg0tF6WSIfiKJYHnQ3s_3zAswImcz5FO_n3vDpjYjyvcTB_Uc55_rWoZel2Z73yGjlQE3YpcjbHOSOqKMSzhRpCS4NHqLR1RAKVXpfUXQHw7jq4PnQct1nmaXdtamCYTpc9i2Tqe91ys/s1600/13537566_10208458654356221_5738973990717817744_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXg0tF6WSIfiKJYHnQ3s_3zAswImcz5FO_n3vDpjYjyvcTB_Uc55_rWoZel2Z73yGjlQE3YpcjbHOSOqKMSzhRpCS4NHqLR1RAKVXpfUXQHw7jq4PnQct1nmaXdtamCYTpc9i2Tqe91ys/s640/13537566_10208458654356221_5738973990717817744_n.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Wakacje.<br /> Choć jestem już tak stara, że nie pamiętam już, jak to jest mieć takie prawdziwe wakacje, a specyfika mojej pracy nie zakłada czegoś tak ekskluzywnego, jak "dni wolne", to wakacje "moich" pływaków wystarczą mi do tego, abym poczuła się tak, jak czuje się każdy uczeń w te ostatnie dni czerwca.<br /> <br /> Przede wszystkim w ciągu dwóch dób przestawił mi się zegar biologiczny. Brak konieczności wstawania o 4:20 spowodował, że zaczęłam budzić się o wiele później niż naturalnie. Raz w weekend zdarzyło mi się pobić swój wieloletni rekord i spać do dziewiątej (przez cały dzień nie mogłam otrząsnąć się z szoku), ale teraz już któryś dzień z kolei kimam snem sprawiedliwego do ósmej rano. To dość okropne budzić się z myślą, że "normalnie" wracałabym właśnie do domu po treningu, mając na koncie co najmniej cztery kilometry w wodzie. Rozumiem jednak, że organizm po prostu sygnalizuje, że potrzebuje odespać - w końcu w Warszawie spałam co najmniej po osiem godzin, a jeśli zdarzyło się mniej, to zwykle chodziłam jak zombie. Tutaj nagle ilość snu zmniejszyła się do 6-6,5, a do tego doszły inne czynniki obciążające organizm. No więc nie ma siły - jak muszę, to muszę, trudno świetnie.<br /> <br /> Okazało się przy okazji, że - oczywiście - <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/plywanie-rujnuje-zycie-felieton/" target="_blank">pływanie rujnuje mi życie</a></b>. Nie łomoczę w basenie codziennie rano, więc po pierwsze nie padam trupem o dwudziestej pierwszej, po drugie w ciągu dnia ruszam się trzy razy żwawiej i w ogóle mam strasznie dużo siły na wszystko. Przez ostatnie tygodnie musiałam angażować wszystkie siły witalne, aby zwlec się zza biurka i uszczuplony czas na odpoczywanie poświęcić dodatkowym ćwiczeniom ogólnorozwojowym. Wczoraj i przedwczoraj zapodałam sobie taki combo breaker nowych ćwiczeń (na które do tej pory wolałam nawet nie patrzeć), że skończyłam z zakwasami jak po ostrej siłce.<br /> Ale i tak potwornie tęsknię już za tymi treningami!!!<br /> <br /> Co więcej, zaczęły mi się zdarzać dni z jednym treningiem (!), często realizowanym dopiero późnym popołudniem lub wieczorem (!!!). Woda w basenie stała się absurdalnie milutka (chyba że to po prostu bardzo fajny basen - nie mam po nim nawet przemielonych zatok), przyjemnie mi się kręci na rowerze po pętli i tak dalej. <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/06/mistrzostwa-polski-w-suszu-czyli-krotko.html" target="_blank">Tydzień temu</a></b>, kiedy miałam wyjść na rower, powaliła mnie nieopanowana potrzeba snu, a sama jazda - choć to tylko niedługi rozjazd - była mentalnie naprawdę wymagająca. O bieganiu też się już rozpisywałam. Wczoraj robiłam podobny trening biegowy z odcinkami na progu, tylko dwa razy dłuższymi. Też weszło gładko i przyjemnie. W porównaniu do zeszłego tygodnia czuję się naprawdę mocarnie, choć mogłoby być jeszcze lepiej.<br /> <br /> Zaczął się chyba ten okres, w którym można czekać na to mistyczne "oddawanie treningu". Nie wiem, czy kiedykolwiek już tego dostąpiłam, więc tym bardziej jestem ciekawa tego procesu. Na pewno dobrze mi robią starty - i fizycznie, i mentalnie. Po starcie w Suszu nie popełniłam błędu z <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/06/5150-warsaw-triathlon-2016.html" target="_blank">Warszawy</a></b> i porządnie odpoczęłam przez cały dzień po zawodach. Cały czas uczę się swojego organizmu i dużym zaskoczeniem było dla mnie to, jak zniosłam niedzielę. Zniosłam ją tak statycznie i spokojnie, że nigdy bym się tego po sobie nie spodziewała. Jednak przywalenie sobie mocnym treningiem pływackim w dzień po starcie na olimpijce nie było najlepszym pomysłem i trochę to później odpokutowałam.<br /> <br /> Co najśmieszniejsze, ni stąd, ni zowąd stopa zaczęła się ogarniać. Po serii zabiegów fizykoterapeutycznym, uporczywym chłodzeniu i zaklejaniu plastrami z diklofenakiem wreszcie ból się wyciszył. Szczerze mówiąc sądziłam już, że to złamanie zmęczeniowe, bo potrafiło boleć naprawdę mocno, a usg i rtg nie pokazały nic niepokojącego. Nie chcę krakać, ale jestem dobrej myśli.<br /> <br /> W najbliższy weekend start na sprincie w Stężycy w ramach mocnego treningu. Fajnie, znowu przetestuję różne kombinacje i manewry. Największym moim zmartwieniem w kontekście tych zawodów jest brak butów na bieg, ale jakoś z tego wybrnę, bo to tylko pięć kilometrów i na szczęście to, co zrobi obuwie z moimi stopami, zdąży się wykurować do Mistrzostw Polski w Gdańsku :-)

Ratunku, śpię do południa

czytaj...

Wakacje. Choć jestem już tak stara, że nie pamiętam już, jak to jest mieć takie prawdziwe wakacje, a specyfika mojej pracy nie zakłada czegoś tak ekskluzywnego, jak "dni wolne", to wakacje "moich" pł...

Mistrzostwa Polski w Suszu czyli krótko, szybko i dużo pętli

Za mną pierwsze Mistrzostwa Polski na dystansie sprinterskim. Działo się! A relację jak zwykle zacznę od kilku dni wstecz...<br /> <br /> To były dla mnie ważne zawody. Nie takie, na których spodziewałam się występu-petardy, ale takie, na których mi po prostu zależało. Nie było więc myślenia: "bez ciśnienia - jak coś będzie nie tak, to nie pojedziemy", tylko skupienie na tym, żeby wszystko było w porządku. Kłopot w tym, że w tym tygodniu nastąpiła kontynuacja zmęczu z poprzedniego tygodnia. W poniedziałek zaspałam na trening pływacki - nawet nie pamiętam, żebym wyłączała rano budzik! Dopiero tego dnia odczułam, że pływanie z młodzieżą naprawdę mnie fatyguje, choć na co dzień nie zdaję sobie z tego sprawy. Wszystko w ciągu dnia robiłam jakby trzy razy żwawiej i sprawniej, nie przysypiałam na fizykoterapii (stopa coś nie chce odpuścić...) i tak dalej. Na popołudniowe pływanie na szczęście nie zaspałam, więc szybko wszystko wróciło do normy, to znaczy do trybu zombie. Przy okazji zrobiłam sobie wreszcie badania krwi, które nie wyszły powalająco, ale wiedziałam, że na parę dni przed startem nie ma już sensu włączać suplementacji, więc musi zostać to co jest. We wtorek znowu poranne pływanie i powrót zmęczenia na hardkorze. No kurczę! Zamiast położyć się na 15 minut, spałam jak zabita prawie godzinę (po 9 godzinach spania w nocy!), a i potem niespecjalnie mogłam wykopać się spod koca. A w planie było jeszcze bieganie. Drugi trening musiałam w końcu przeforsować siłą, bo Wojtek jak mnie zobaczył, natychmiast chciał go odwołać. Stanęło jednak na skróceniu odcinków w drugim zakresie o połowę, a sam trening... wszedł pięknie i gładko, a tempo około progu wydawało mi się całkiem przyjemne. No ale to jest sport, tego umysłem nie ogarniesz (poza tym "około progu" to jednak nie to samo, co "lekko nad progiem" - tam jest strefa X). Jednak pomimo mojego pierwotnego założenia, żeby ostatni tydzień z pływakami przed wakacjami cisnąć bez litości, zgodziłam się na propozycję Wojtka, żeby w środę i w czwartek już odpuścić sobie łomotanie w basenie. Nie byłam tym zachwycona, bo naprawdę lubię trenować w swojej nowej grupie, ale wiedziałam, że to jedyna słuszna decyzja. Utwierdziłam się w tym przekonaniu w środę, kiedy pomimo braku pływania wciąż byłam na wpół żywa; zamiast pójść na rower, poszłam spać, a po zwykłym rozjeździe, który czasem robiłam jako drugi z trzech treningów, czulam się właśnie tak, jakby był to drugi albo trzeci trening tego dnia. Za to w czwartek już było właściwie zupełnie dobrze, chociaż jak włączyłam sobie relację wideo sprzed dwóch lat, to zaczęłam stresować się na poważnie.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoSk0kMaDVyrJcy1O_R65vJUJmUX3WsJXe8iT0N5Mcob_wn3u_-GdY2p7DIY1F9hbOYLtVxjocas63pBZnn0r3ZQLFJdtJwBD8-RIvePATaBhk7v8FLEYb5rILlJrPzGAEPQUPbSaOE2w/s1600/IMG_3364.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoSk0kMaDVyrJcy1O_R65vJUJmUX3WsJXe8iT0N5Mcob_wn3u_-GdY2p7DIY1F9hbOYLtVxjocas63pBZnn0r3ZQLFJdtJwBD8-RIvePATaBhk7v8FLEYb5rILlJrPzGAEPQUPbSaOE2w/s640/IMG_3364.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Nie spóźniłam startu, HELL YEAH!</td></tr> </tbody></table> W piątek jezioro w Suszu kupiło mnie od razu. Od pierwszej minuty czułam się tam cudownie, jakbym była jego częścią. Na pewno swoje zrobił też mój nowy nabytek w postaci stroju Kiwami. Przepłynęłam się, przejechałam się po trasie, a potem wróciłam do wody, bo Wojtek dojrzał, że otworzyli wejście na pomost, z którego będziemy startować. No i tutaj zonk, bo jak zaczęłam skakać, to po pierwsze okazało się, że skaczę jak dupa, a po drugie - co wynika z pierwszego - że w większości skoków spadają mi okularki, a w najlepszym razie niebezpiecznie się przesuwają. Moje najlepsze, najwygodniejsze i jedyne-które-nie-parują Aphotiki, których w żadnym wypadku nie zamierzałam zmieniać na inne. No więc zaczęło się kombinowanie. Śmiałam się niedawno, że na zawodach pływackich okulary, które normalnie zakłada się i się w nich płynie, zaczynają mieć nagle dwadzieścia osiem różnych konfiguracji zakładania, z których, jak może się wydawać, tylko jedno jest optymalne. Tutaj było jeszcze zabawniej - pasek na czepku lub pod czepkiem; jedna taśma pod kokiem z włosów, druga nad; przyssane na maksa mocno, średnio lub słabo; i tak dalej, i tak dalej. Koniec końców wyszło na to, że tak naprawdę nie ma to większego znaczenia, bo problem jest w głowie. Dosłownie - a więc jednym z najważniejszych celów na te zawody stało się: CHOWAJ ŁEB PRZY SKOKU.<br /> <br /> <br /> W sobotę o szóstej rano znów wyruszyliśmy z Gdyni do Susza. Wybieranie się na zawody po niecałych sześciu godzinach snu jest kiepskie, no ale trzeba sobie radzić. Sprawnie dojechaliśmy na miejsce, rozpakowaliśmy graty, wstawiłam rower do strefy i poszłam choć na chwilę schować się przed słońcem do hali. Strefę zamykano o 10:00, więc dosłownie na ostatnią chwilę poszłam nalać do bidonu wody (miałam nadzieję że dzięki temu woda nie zdąży się ugotować - ale zdążyła). Spojrzenie na tylne koło roweru i masz ci los - hamulec przyciśnięty do obręczy. Co za szczęście, że mogłam zawczasu to poprawić i nie zastanawiać się potem, dlaczego tak źle mi się jedzie...<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWzsav8B6LV5-ZkbvOcfYjFRLOfh98qHHsfm8giukHRdJX9lmtBmNSM-tkTGPoxN_sb4qzkPY8H1UYuArtiIQsdnp1iFDGqAyyDJ2CQQ9b2hxN_pB7gdZbxzl2396gl5rHWzaywyMv2IU/s1600/IMG_3231.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWzsav8B6LV5-ZkbvOcfYjFRLOfh98qHHsfm8giukHRdJX9lmtBmNSM-tkTGPoxN_sb4qzkPY8H1UYuArtiIQsdnp1iFDGqAyyDJ2CQQ9b2hxN_pB7gdZbxzl2396gl5rHWzaywyMv2IU/s640/IMG_3231.jpg" width="428" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Stojaki na rowery jak w ITU :-)</td></tr> </tbody></table> No dobra, ale po tylu akapitach wypadałoby już przejść do rzeczy (choć to nie moja wina, że start w triathlonie jest  tak logistyczno-technicznie skomplikowany). A więc na kilka minut przed startem stanęłyśmy na platformie startowej, a myślą dominującą w mojej głowie było, oczywiście, <i>chowaj łeb, chowaj łeb, chowaj łeb, chowaj łeb</i>. Szczęśliwie udało się schować łeb i okularki nie zleciały, choć lewe oczko odrobinę przeciekło. Skok startowy do poprawki bardzo, kooobietoooooo! Nastawiałam się na zagięcie się w wodzie do granic niemożliwości, żeby nie wyjść z wody na tyle późno, żeby nie mieć szans na dogonienie grupy. Okazało się jednak, że to wcale nie było potrzebne, bo płynęłam w czteroosobowej grupce dziewczyn na poziomie wysiłku, który nie był maksymalnie zaginający. Ucieszyłam się, że będzie z kim jechać, więc nie próbowałam robić żadnych gwałtownych ruchów. Wyjechałyśmy ze strefy T1 (love pływanie bez pianek - nie ma w czym utknąć na zawsze)... i tutaj moje założenie poległo, bo okazało się, że ani grupa, z którą wyszłam, ani dziewczyny, które doganiałam później, nie będą ze mną jechać. Ja za to ciągle miałam z tyłu głowy fakt, że pętla rowerowa ma niecałe cztery kilometry i zanim się obejrzę, mogę dostać dubla od supermocnej Agnieszki Jerzyk, a wtedy będę miała po zawodach. Zaginałam się więc sama, łapiąc czasem kogoś na parę chwil.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ2dMg-3R4XY69QL-dJRlDVGyVRLnH-yCbsfb9YZ_47BDvycBWLsX5eFTuMZ7fHCh0cnp3h7qtKARYu2ccmDUyqTfwf4w8INp-8cnY-RB-mFJXO6zMrJ5bbIMJCRcFrmu5k1KDcDDNkrw/s1600/IMG_3476.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ2dMg-3R4XY69QL-dJRlDVGyVRLnH-yCbsfb9YZ_47BDvycBWLsX5eFTuMZ7fHCh0cnp3h7qtKARYu2ccmDUyqTfwf4w8INp-8cnY-RB-mFJXO6zMrJ5bbIMJCRcFrmu5k1KDcDDNkrw/s640/IMG_3476.jpg" width="404" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Lecimy do T1.</td></tr> </tbody></table> <br /> Pierwszy raz startowałam w triathlonie bez zegarka. Miałam nadzieję, że będę zaginać się w mocno pracującej grupie na rowerze, więc nie chciałam, żeby pulsometrowi udało się mnie straszyć. Co prawda grupy nie było, ale decyzja i tak okazała się mądra. Gorzej, że jak już zaczęłam biec, to brak wskazań tempa na zegarku jeszcze mocniej potęgował wrażenie, że stoję w miejscu. Tylko że znowu niebardzo miałam co z tym zrobić. Nawet nic konkretnego mnie nie bolało, po prostu czułam ogólną masakrę i mogłam się tylko denerwować, że ledwo truchtam i że chyba nic z tym już nie zrobię. Do tego pierwszy raz biegłam w swoich butach treningowych (startowe niestety zakładam tak długo, że zakrawa to o absurd) z wyjętą wkładką (żeby się nie podwijała), a to w połączeniu z wylewaniem na siebie wody w punkcie odświeżania dało taki efekt, że moje stopy to jeden wielki pęcherz.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt_Au2qIWimFhT79tiKsoAPOjMubRb0yF8C-PZdN0LXL5-70ybZ4494Xh6Nyz3r-khRkLA68zo7GG_9iD1gh10MIzJWl1y-SgzGGveJ8qUpX8NHfcsp2sTWQBSEYbTPrXXFCjGYI4Q_L8/s1600/IMG_3615.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt_Au2qIWimFhT79tiKsoAPOjMubRb0yF8C-PZdN0LXL5-70ybZ4494Xh6Nyz3r-khRkLA68zo7GG_9iD1gh10MIzJWl1y-SgzGGveJ8qUpX8NHfcsp2sTWQBSEYbTPrXXFCjGYI4Q_L8/s640/IMG_3615.jpg" width="434" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ten moment, kiedy nie wiem, czy jeszcze biegnę, czy już nie.</td></tr> </tbody></table> Co zabawne, moje samopoczucie lawirowało - raz czułam się naprawdę nieźle, za chwilę znowu tragicznie. Marzę sobie i myślę o tym, że kiedyś po pływaniu i rowerze wreszcie pobiegnę, jednak wiem, że to jeszcze nie teraz. Co więcej, teraz nawet nie zaczął się jeszcze okres, w którym zrobiony trening zacznie oddawać, na razie jest głównie zmęcz. Na świeczniku jest pływanie, pływanie i jeszcze raz pływanie. Bez pływania będzie zawsze samotna jazda, a po samotnej jeździe bieg na któreś-tam-dalekie miejsce. Teraz jest etap przejściowy, który na szczęście po pierwsze przynosi efekty, a po drugie sam w sobie jest fajny i daje dużo satysfakcji. Cierpliwość nie jest moją mocną stroną, ale robię swoje. Na razie pływacy zaczęli wakacje, co oznacza, że mam dwa miesiące na to, żeby trochę więcej pobiegać (choć to jeszcze trochę zależy od stopy) i może nawet pojeździć wreszcie na rowerze.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzYeECPqwzvAoTQV3Abl1FGcwuNOq2ehc-smT90H36hU4Dy80SavPj0hswja2W7tdA0kTeGDk_wAERwfbA483imtKf14iYtzsZkEbnyA6DI8Q9Xb-K8FydR0ToVF1HyWeJo4FqOUooefE/s1600/IMG_3678.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzYeECPqwzvAoTQV3Abl1FGcwuNOq2ehc-smT90H36hU4Dy80SavPj0hswja2W7tdA0kTeGDk_wAERwfbA483imtKf14iYtzsZkEbnyA6DI8Q9Xb-K8FydR0ToVF1HyWeJo4FqOUooefE/s640/IMG_3678.jpg" width="426" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Punkt odświeżania - ten cudowny moment wylania sobie na głowę chłodnej wody :-)</td></tr> </tbody></table> Na koniec jeszcze słowo o kibicach. Magda z Przemkiem czyli Garnek Mocy, Krzysiek - nawigator (PROSTOOOOO!), kamerzysta i rabanotwórca w jednej osobie, Michał, Piotr podający (rosnącą!) stratę - bardzo Wam dziękuję za super doping! To naprawdę miłe :-)

Mistrzostwa Polski w Suszu czyli krótko, szybko i dużo pętli

czytaj...

Za mną pierwsze Mistrzostwa Polski na dystansie sprinterskim. Działo się! A relację jak zwykle zacznę od kilku dni wstecz... To były dla mnie ważne zawody. Nie takie, na których spodziewałam się wystę...

To nie jest sport dla niecierpliwych ludzi czyli (znowu) rzecz o pływaniu

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3V5cmyrTXt_omUoG_R255fPhWriKX6Fx1hwhQGTveanGLF-n62bmKmVte8pgIiVbG0KPiPpin6wqu6GCdR0RlJMTjwV-io9ck3qAIefvCs28L1hyD2Gwa0qwrX4yudeDKidvLXnsW1ms/s1600/plyak.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3V5cmyrTXt_omUoG_R255fPhWriKX6Fx1hwhQGTveanGLF-n62bmKmVte8pgIiVbG0KPiPpin6wqu6GCdR0RlJMTjwV-io9ck3qAIefvCs28L1hyD2Gwa0qwrX4yudeDKidvLXnsW1ms/s640/plyak.png" width="632" /></a></div> <br /> Nie ma dla mnie drugiej takiej dyscypliny jak pływanie. To zupełnie co innego niż bieganie czy rower. Niezmiennie podziwiam młodych pływaków za determinację w dzieleniu swojego życia pomiędzy szkołę i żmudne treningi. Z upływem czasu jednak coraz bardziej ich rozumiem. Pływanie ma w sobie elementy, które wyjątkowo mnie ekscytują, choćby takie jak możliwość niezwykle precyzyjnej oceny postępów - ciągłego monitorowania i analizy tego, co się dzieje. Dla mojego perfekcjonistycznego umysłu nie jest wielkim problemem robienie codziennie tego samego, a stałość warunków daje wręcz swego rodzaju poczucie bezpieczeństwa. A może po prostu: naprawdę to uwielbiam.<br /> <br /> Moja relacja z pływaniem jest obecnie - wreszcie! - oparta na wzajemnym zrozumieniu. Niestety nie jestem cierpliwym człowiekiem. Nie potrafię zgodzić się na proste prawdy i zależności czy zrozumieć mechanizmów, które pojawiają się w każdym procesie treningowym. Nawet jeśli uważam je za powszechnie obowiązujące, to zawsze znajdę powód, dla którego nie powinny się sprawdzić akurat u mnie. Nie lubię, kiedy coś mi nie wychodzi i czasem łapię się na tym, że wolę od tego uciekać niż pochylić z jeszcze większą uwagą.<br /> <br /> Pływanie jednak ma od pewnego czasu specjalne względy, które w dużej części (sierpem i młotem, tupaniem oraz zgrzytaniem zębami) wywalczyło sobie już zimą tego roku. Nauczyło mnie, że rządzi się swoimi, bardzo specyficznymi prawami i błędem jest oczekiwanie, że wszystko będzie się odbywało na moich zasadach. Okazuje się że nie będzie i... że to nie szkodzi.<br /> <br /> Moja specyficzna sytuacja w nowej grupie treningowej bardzo zmieniła moje patrzenie na pływackie sprawy. Przede wszystkim nie oczekuję już od siebie, że każdy trening będzie szybszy od poprzedniego. Zresztą pływam teraz od poniedziałku do piątku, więc musiałabym założyć, że lada chwila dogonię Phelpsa... Wiem już, że niezależnie od okoliczności i tak daję z siebie zawsze tyle, ile mogę danego dnia, ale to nie zawsze jest jednakowo mocno - po prostu.<br /> <br /> Wspominałam już <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/06/5150-warsaw-triathlon-2016.html" target="_blank">we wpisie o zawodach</a></b>, że (niejako na własną prośbę) zaliczyłam straszną bombę treningową w bieganiu. O dziwo pływanie jeszcze przez chwilę się trzymało, a potem, rzecz jasna, przybombiłam też. Było to samo co zimą jeszcze w Warszawie: po okresie świetnego treningu nagle przyszedł kryzys. Niby wciąż pływało mi się dobrze, ale z tempomatem: za nic w świecie nie mogłam przyspieszyć. Pod koniec lutego, w czasie niespodziewanego kryzysu, test na 200m na treningu popłynęłam gorzej niż odcinki powtórzeniowe na tym dystansie na treningach jeszcze tydzień wcześniej. Pech chciał, że akurat przyszedł czas wzmożonej częstotliwości testów treningowych, więc miałam okazję naprawdę mocno się podłamać. Tak czy inaczej, po tym szmacianym czasie równie niespodziewanie przyszedł czas konia. Do obecnej bomby podeszłam więc o wiele spokojniej. Znowu pływało mi się niby dobrze, ale jakby na zwolnionych obrotach. Stwierdziłam jednak, że tym razem za nic w świecie nie odpuszczę i po prostu to przetrwam, obserwując co się dzieje. I tak muszę wykonać pewną pracę, której efekty chcę ocenić za rok albo za dwa lata, a nie teraz, już, za tydzień. Ważne, żeby po prostu robić swoje.<br /> <br /> Gwałtowność zmian naprawdę mnie zaskoczyła. Na niedzielne zawody zmobilizowałam wszystkie siły, żeby nie czuć się jak diesel z popsutą turbiną, w poniedziałek wróciłam do treningu pływackiego, a od wtorku do bomby dołączył turbo zmęcz. Ale taki straszny, że zmęcz połączony z chorobą, jaki dopadł mnie bezpośrednio przed wyjazdem do Warszawy, to był pikuś. W czwartek mnie tak powaliło, że nawet wyjście z psami na dwór było dla mnie przedsięwzięciem na poziomie wspinaczki na Kilimanjaro. Jednak, jako że w przyszły czwartek mam ostatni w tym roku szkolnym trening z pływakami i przez kolejne dwa miesiące będę się musiała bez nich obyć, postanowiłam sobie, że za nic w świecie nie odpuszczę tych ostatnich treningów, choćbym miała na nich pływać po dwie minuty na sto metrów i spać potem cały dzień. W nocy z czwartku na piątek śniły mi się przygody, których nie mogłam dokończyć, bo byłam tak zmęczona. No żeby śnić o tym, jak bardzo jestem zmęczona, to już chyba kolejny poziom zmęczenia... W piątek, w dzień podwójnego pływania, nic się nie zmieniło w moim samopoczuciu; wróciłam do domu po porannym treningu, zajęłam się swoimi sprawami, padłam niespodziewanie na popołudniową drzemkę i wytoczyłam się na drugie pływanie. Odpuściłam sobie nawet ćwiczenia ogólnorozwojowe, bo dosłownie przyrosłam do kanapy, czułam się jakbym miała 40 stopni gorączki i na samą myśl o ruszeniu jakąkolwiek kończyną było mi jeszcze gorzej. Wskoczyłam do wody i... od razu poczułam, że pływa mi się jakoś podejrzanie dobrze. Płynę rozgrzewkę, patrzę na zegarek - ale numer, pływam tak jak "przed bombą" - o co chodzi? Zaczęły się zadania - najpierw mocny zmienny. Dopływam do ściany, patrzę na zegarek i myślę sobie: kurczę, gdzieś na dystansie delfinem musiał mi się zlapować zegarek, bo ja nie pływam tak szybko zmiennym. Druga setka jednak wcale nie była wolniejsza, a zegar na ścianie działał synchronicznie z Polarem. Potem setki kraulem i czuję, że wreszcie mogę przyspieszyć, przydusić się i zmęczyć, a tętno wreszcie idzie w wysokie rejestry. Zrobiłam trening co najmniej tak dobry jak przed tym, kiedy dopadł mnie ogromny zmęcz, a wcale nie jestem nagle mniej zmęczona. No i mam na koncie kolejny trening, który od początku do końca zrobiłam w limitach takich samych, jak cała reszta grupy.<br /> <br /> No i co? Już po bombie? O co chodzi i jak to możliwe, że rano pływam jeszcze jak ścierka, a po południu, ni stąd ni zowąd, nagle wstępują we mnie siły z kosmosu?<br /> <br /> Sport to jest zdecydowanie najdziwniejsza rzecz na świecie jaką znam. Chciałabym sobie umieć to wszystko jakoś wytłumaczyć, precyzyjnie zapisać w swoim zeszyciku, ale niektóre rzeczy są dla mnie po prostu nieogarnialne. Jedno wiem na pewno: uwielbiam to. Całym sercem i ciałem, no może poza zatokami, które nienawidzą mnie za to, że ciągle pływam.

To nie jest sport dla niecierpliwych ludzi czyli (znowu) rzecz o pływaniu

czytaj...

Nie ma dla mnie drugiej takiej dyscypliny jak pływanie. To zupełnie co innego niż bieganie czy rower. Niezmiennie podziwiam młodych pływaków za determinację w dzieleniu swojego życia pomiędzy szkołę ...

5150 Warsaw Triathlon 2016

Wreszcie <strike>znalazłam trochę czasu</strike> zagięłam czasoprzestrzeń, żeby napisać tę relację :-)<br /> <br /> Naprawdę jest o czym pisać. Na tych zawodach było bardzo dużo "pierwszych razów", a ponadto po raz pierwszy miałam wrażenie, że dzieje się coś naprawdę wielkiego. I oczywiście jak zwykle zaczęło się od erroru...<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpb-ki74b2HuIFtiUAOmHM8gr2kfuBEXL_p3y4VPl79p6DauoinfKa0cB1c7LIChJRz7dKMhGOVxRER3kD5tu6JOTWUEMZGONIf8trnO7V2M58GS1y-h3EjsZt4Rivirgkhwtyf53RCeA/s1600/ehheszki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="420" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpb-ki74b2HuIFtiUAOmHM8gr2kfuBEXL_p3y4VPl79p6DauoinfKa0cB1c7LIChJRz7dKMhGOVxRER3kD5tu6JOTWUEMZGONIf8trnO7V2M58GS1y-h3EjsZt4Rivirgkhwtyf53RCeA/s640/ehheszki.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Heheszki przed startem ;-))))</td></tr> </tbody></table> A ów error spowodował mój własny, ukochany samochód o imieniu Audinka. W zeszłą niedzielę wracaliśmy z <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/06/jestem-osiem-czyli-18-im-w-slesinie.html" target="_blank">zawodów ze Ślesina</a></b>, gdzie sprawdzałam, czy jest bardzo źle, czy też może akceptowalnie. Z samej imprezy byłam całkiem zadowolona, mimo że (lol) pomyliłam trasę biegową i pobiegłam 7.5, a nie 5.2 kilometrów (<b><a href="https://www.facebook.com/SportowyJezPoranny/photos/a.175142262616992.39100.175120429285842/811487265649152/?type=3&theater" target="_blank">ciekawe czy już cała Polska o tym wie</a></b>, czy może należy jeszcze powiadomić Fakty TVN?). No więc w samochodzie było bardzo ciepło i Wojtek próbował zintensyfikować nawiew. Ku naszemu zaskoczeniu Audinka ni stąd, ni zowąd zaoferowała pomoc poprzez włączenie klimatyzacji. Szit i fak. Po pierwsze nie czyściłam jeszcze tej klimy, co oznacza, że stoi brudna już co najmniej od roku, po drugie nawet czysta klimatyzacja potrafi załatwić mnie w sekundę. I choć od razu ją wyłączyliśmy, dmuchała zimnym powietrzem jeszcze dobre kilkanaście minut, a ja nawet nie miałam dokąd uciekać. Szybko poczułam znajome drapanie w gardle. We wtorek pojechałam na rower, zapewne z niedosuszonymi włosami, wywiało mnie do szpiku kości i załatwiłam się na cacy.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOIrbyqXZwnATRlooSqZK7mFW5CmhGdqjNQox7Ob1BoYEqMV72avTtcuDDoiKY7aEBgg-lDhfCnyAEJPhrrqpNkCFmuZR0SIttN05YgJJcWfBwwGNYN8VgtST773SDg3KP7cKNFSAIgjA/s1600/holiszit.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOIrbyqXZwnATRlooSqZK7mFW5CmhGdqjNQox7Ob1BoYEqMV72avTtcuDDoiKY7aEBgg-lDhfCnyAEJPhrrqpNkCFmuZR0SIttN05YgJJcWfBwwGNYN8VgtST773SDg3KP7cKNFSAIgjA/s640/holiszit.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tu już nie było heheszków. Tu było: Holi szit, kto znowu zasnął na starcie i dlaczego to znowu byłam ja?!</td></tr> </tbody></table> Pierwsza zasada treningowa brzmi, że jeśli czujesz się jak ścierka do podłogi i stoisz nad basenem modląc się, żeby dzisiejszy trening nie był za mocny, to masz jak w banku, że będzie akurat milion pięćdziesiątek na gaz. Tak właśnie było w środę. W środę, czyli w dzień wyjazdu do Warszawy z myślą o weekendowych zawodach, które właśnie zawisły na włosku. Naprawdę pierwszy raz tak bardzo jarałam się startem i zamiast myśleć, jak zwykle, "jeśli się rozłożę, to trudno, nie wystartuję", myślałam, że po prostu nie ma takiej opcji, żeby się bardziej rozchorować. Pojechaliśmy więc z duszą na ramieniu i Audinką zapakowaną po sam dach. Wiecie że do Audi S3 wchodzą dwie osoby, cztery psy, rower szosowy, dwa plecaki, trzy walizki i parę mniejszych toreb?<br /> <br /> Od czwartku w ruch poszło pół apteki. Zasadniczo unikam wszelkiego rodzaju lekarstw, więc tym bardziej było mi źle z tego powodu, że zapodaję sobie taką bombę na kilka dni przed zawodami. Kompletnie głupio byłoby jakimś cudem wpaść na dopingu przez jakąś głupotę typu Ibuprom. Stałam więc w aptece z glutem do pasa i sprawdzałam substancje czynne proponowanych specyfików na liście antydopingowej... Wyszłam z apteki z torbą pastylek, ziół i płukanek, które miały mnie ekspresowo uzdrowić.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii4XaPEzvRbgpmPtFZWrY7kBqZDOfxQ5pbbICudyR771rrsOKzUQA5W0lUITp2HeGAVgt3SD1voDH77H_Ekm8bKEy3EdZAbvZuufnlZhb0HqLtvcEiLKadc5_0YeWTgeN7mfk4cXaa378/s1600/biegne1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii4XaPEzvRbgpmPtFZWrY7kBqZDOfxQ5pbbICudyR771rrsOKzUQA5W0lUITp2HeGAVgt3SD1voDH77H_Ekm8bKEy3EdZAbvZuufnlZhb0HqLtvcEiLKadc5_0YeWTgeN7mfk4cXaa378/s640/biegne1.jpg" width="426" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Biegnę albo nie biegnę...</td></tr> </tbody></table> <br /> Dzięki drobnej awarii zdrowotnej zrobiłam sobie mały tapering przedstartowy. W czwartek jednak nie mogłam odmówić sobie pływania z Mastersami na Warszawiance. No i małego biegania w piątek i jeszcze sprawdzenia wody w Zegrzu w sobotę. No ale w sobotę już naprawdę wypadało być w miarę ogarniętym, zdrowym człowiekiem, którym byłam, powiedzmy, w połowie. Tego dnia było jednak do zrobienia tyle rzeczy, że zatoki chyba zapomniały, że mają jakiś problem i postanowiły się zmobilizować razem z resztą organizmu.<br /> <br /> Pierwszy raz cały dzień przed startem musiałam poświęcić na techniczno-logistyczne przygotowania do zawodów. Start i meta znajdowały się w odległości około 30 kilometrów od siebie, a po drodze trzeba było ogarniać strefy zmian. Już sama myśl o tym, że tym razem wszystko odbędzie się niestandardowo, trzeba będzie ogarnąć wrzucanie swoich rzeczy do worków i tak dalej, napawała mnie przerażeniem. Trzeba bowiem wiedzieć, że w strefach zmian jestem wciąż wyjątkową sierotą bożą, utykam w piance na zawsze, nie mogę założyć butów, kask postanawia przestać chcieć się zapinać i takie tam. Wszystko przeciwko mnie, więc co dopiero mówić o logistycznym ogarnięciu niezapomnienia niczego do strefy? W każdym razie w sobotę wyszliśmy z domu o 10, wróciliśmy o 17:30 na niespełna godzinę, a potem znów jechaliśmy w miasto, tym razem na odprawę techniczną. To było kolejnym ciekawym przeżyciem, zwłaszcza że po przekazaniu ważnych informacji dotyczących zawodów, organizator zabrał nas, zawodników, na dach hotelu Westin, żeby zrobić nam pamiątkowe zdjęcia. Musieliśmy najpierw podpisać się pod długim dokumentem, w którym obiecywaliśmy, że nie będziemy skakać z dachu otoczonego li jedynie subtelnym murkiem :-)<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjthoZgyE8zC4EjTXjtRV86p2RpL1xRzs1ijoVSEzxfzqoTRCDHdnM-6iujZrWTi3Iuy9IPol8aRTcMdhH9zk4jYhM_JX27lgjRtRyt7xUZmxG3CY9K8-GNzYSxOdzUvHWlpEdOT4HU2oU/s1600/13427985_1727273777549263_3498275239568310783_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjthoZgyE8zC4EjTXjtRV86p2RpL1xRzs1ijoVSEzxfzqoTRCDHdnM-6iujZrWTi3Iuy9IPol8aRTcMdhH9zk4jYhM_JX27lgjRtRyt7xUZmxG3CY9K8-GNzYSxOdzUvHWlpEdOT4HU2oU/s640/13427985_1727273777549263_3498275239568310783_n.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. <a href="https://www.facebook.com/5150warsaw/photos/a.1663316770611631.1073741828.1662323387377636/1727273777549263/?type=3&theater" target="_blank">Sportografia.pl/Sport Evolution</a> - LINK DO ŹRÓDŁA</td></tr> </tbody></table> Nie udało mi się pójść spać zbyt wcześnie, ale i tak w niedzielę o świcie zerwałam się z wielkim bananem na twarzy i czymś w stylu: ŁOOOO, TO JUŻ DZISIAJ, ŁOOOOO! Tak się cieszyłam, że aż się trochę niepokoiłam, bo przecież zawody to nie tylko endorfiny, ale i ból, walka i cierpienie - więc na co ja się tak cieszę?! Jadąc nad Zegrze modliliśmy się w duchu, żeby Audinka nie zrobiła nam psikusa. Dzień wcześniej "coś" zaczęło w niej pikać, a my, filolog polski i informatyk, potrafiliśmy tylko wstrzymywać oddech i prosić ją serdecznie, żeby się naprawiła. Na szczęście po drodze ogarnęliśmy sprawę... dolaniem płynu hamulcowego. Kamień z serca - mamy czym wrócić do Gdyni :-)<br /> <br /> Na miejscu zawodów już wszystko toczyło się szybko. Krótka rozgrzewka, zakładanie pianki, chwila na przepłynięcie się w tę i tamtą i już trzeba było ustawiać się na starcie. No i poszły! A raczej pobiegły, a ja, największa lama startowa świata, trzy metry za resztą. Jak można już sekundę po starcie utrudnić sobie życie? W każdym razie dobiegłam do tej wstrętnej bojki i zaczęłam wreszcie płynąć. Ku mojemu zaskoczeniu dogoniłam dwie dziewczyny przed sobą. Na sekundę się rozluźniłam i... dziękuję, do widzenia. Na pierwszej bojce znowu goniłam, a na kolejnych goniłam już tylko bardziej.<br /> Pływanie w piance w otwartej wodzie ma to do siebie, że się płynie, macha tymi odnóżami, a ma się wrażenie, że stoi się wciąż w miejscu, a tętno nie jest tak wysokie jak powinno być. Dopiero potem zapis z zegarka wywołuje zdziwienie: o, jednak się nie obijałam. Takie przemyślenia miałam po zobaczeniu zapisu z Polara, jednak w wodzie myślałam tylko o tym, że:<br /> <i>- chyba ruszyłam tempem na dwieście metrów, umrę</i><br /> <i>- chyba jednak za wolno, a coś nie mogę przyspieszyć</i><br /> <i>- jezu, czy ja w ogólę płynę?</i><br /> <i>- płynę albo nie płynę...</i><br /> <i>- dlaczego tyle płynę, a boja wciąż daleko...?</i><br /> <i>- płynę i płynę i płynę, boże, niech no już wsiądę na rower, wszystko będzie prostsze</i><br /> <i>- co ja robię tuuuu, uuuuuu....</i><br /> <i><br /></i> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCT5Ann0XR1TcommDCrhYq002mdLy0Xntcm2m3VMqs_PXPz0CEvJV8AjlyErvM6QqNv64dQ83Y-S5ip9JfsU1WlLKh6DfkRCcfXUYi_4P5FfIQ6Cw7x_bbqy-9CV9HyZDOx5pGgS4AyEM/s1600/biegne4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCT5Ann0XR1TcommDCrhYq002mdLy0Xntcm2m3VMqs_PXPz0CEvJV8AjlyErvM6QqNv64dQ83Y-S5ip9JfsU1WlLKh6DfkRCcfXUYi_4P5FfIQ6Cw7x_bbqy-9CV9HyZDOx5pGgS4AyEM/s640/biegne4.jpg" width="426" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Woooooooooody....</td></tr> </tbody></table> Wydostałam się w końcu z tej wody (a przy wydostawaniu się napotkałam pomocną dłoń Andrzeja - co za miła niespodzianka!) - 40 sekund za dziewczynami przede mną (40 sekund to już nie 2.5 minuty jak w Przechlewie!), przebrnęłam przez strefę zmian i pojechałam. Niedawno pisałam, że zazwyczaj jedzie mi się albo bardzo dobrze, albo super dobrze. W niedzielę niestety jechało mi się tylko dobrze. Na 15. kilometrze dogoniłam i wyprzedziłam Olę i do końca trasy jechałam już przed nią, jednak nie na tyle mocno, żeby skutecznie się urwać i odjechać w siną dal. Wiatr mocno dawał popalić, a w połączeniu z jazdą na lemondce, której na tym rowerze nie trenowałam w ogóle, spowodował dosłownie odpadnięcie moich pleców na końcówce dystansu. Ostatnie trzy-cztery kilometry to była męczarnia. Prawie przypomniałam sobie, co czułam na poprzedniej szosówce, bo tam akurat plecy bolały mnie tak na niemal każdym treningu...<br /> No i bieg. Zaraz za T2 skończyła się moja przewaga nad Olą, która włączyła szósty bieg i odleciała za horyzont. Ja natomiast zostałam w towarzystwie bomby tysiąclecia. Przyznam szczerze, że po świetnym samopoczuciu na biegu w Ślesinie spodziewałam się zupełnie czegoś innego niż takiego konania. Do tego wiedziałam, że prędzej zejdę śmiertelnie niż wycofam się z wyścigu, i to chyba martwiło mnie najbardziej, bo przed sobą miałam dziesięć kilometrów. Biegłam sobie Krakowskim Przedmieściem i czułam, że ledwo sunę do przodu. Zegarek miał trochę inne zdanie, ale to uczucie było naprawdę denerwujące.  Chciałam, naprawdę chciałam, ale nie mogłam i myślałam tylko o tym, że w sumie to nie mam innego wyjścia, niż tylko dotrwać jakoś do końca. Wlazłam do słynnego Nothing Boxu, byłam tam tylko ja i metr podłoża przede mną. No i jeszcze ta kolka... Nie wiem czy to wina śniadania (które było owszem, nie testowane wcześniej, ale z absolutnie bezpiecznych składników) czy żelu zjedzonego na rowerze czy ogólnego zgniecenia wnętrzności na rowerze, ale niestety trzyma mnie do dzisiaj. Był ze mną też ból stopy, z którym nie mogę sobie poradzić już ponad miesiąc. Czasem odpuszcza, czasem wraca - akurat na niedzielę musiał, skubaniec, powrócić. Przez to biegło się jeszcze gorzej, leciałam mocno na pięty i to też pewnie miało swój udział w pojawieniu się kolki. No ale nic, dotrwałam do mety.<br /> <br /> Sam finisz był zaś doświadczeniem jak ze snu. Zastanawiałam się przez chwilę, co oni tam rozpylili, że na ostatniej prostej unosi się tak DZIKA energia, napędzana przez euforyczne tłumy kibiców?! Każdy zawodnik wbiegający na metę mógł przez chwilę poczuć się jak Gwen Jorgensen albo Javier Gomez wygrywający Puchar Świata. To było coś, serio.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6sVwOLIAcjU8YhH10ZqjVowJ50oZ7CrOknuxTuJjk9C6UZXlAd0YTIxd8lRtiQtkwmR3x5gcUE6HnbuwRg4y7Rsp0XzAqDC54ZA7M3fw0h0thLIAWkeWq869xKwcXSIpfyzb5-4kNqxg/s1600/biegne3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6sVwOLIAcjU8YhH10ZqjVowJ50oZ7CrOknuxTuJjk9C6UZXlAd0YTIxd8lRtiQtkwmR3x5gcUE6HnbuwRg4y7Rsp0XzAqDC54ZA7M3fw0h0thLIAWkeWq869xKwcXSIpfyzb5-4kNqxg/s640/biegne3.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> I tak moja przygoda z 5150 Warsaw Triathlon zmierza ku końcowi. Było jeszcze wejście na podium, bo - no cóż - było nas w kategorii PRO tylko pięć. Szkoda że Marysia Cześnik i Ewa Bugdoł wycofały się z zawodów. Oczywiście gratulacje na podium były super sympatyczne, ale wiadomo jak jest. Lepiej dla mnie byłoby porównać swoje czasy z większą liczbą mocnych zawodniczek niż jarzyć się na piedestale :-) Dużo jeszcze pracy przede mną. Na razie cieszy mnie to, że to, co ma się poprawiać, idzie stopniowo do przodu. Droga którą sobie wybrałam wymaga ode mnie systematycznej pracy i cierpliwości. No i trochę odporności psychicznej, bo na treningach z pływakami też codziennie jestem, oczywiście, ostatnia. Ale tak jak dwa miesiące temu ledwo widywałam ich nogi przed sobą, tak teraz coraz więcej treningów jestem w stanie zrobić razem z nimi, w ich limitach czasowych. Zresztą pływanie to dziwny, specyficzny sport i nie wymagam już tego, żeby na każdym treningu notować widoczny progres. Nie o to chodzi. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu i miesiąc po miesiącu robię swoje bo wiem, że ta praca "odda" ile może. A jak odda, to będę mogła pełniej zająć się bieganiem i rowerem - zapewne w tej kolejności - i spodziewać się, że kolejny wyścig będzie wyglądał trochę inaczej.<br /> <br /> Na koniec jeszcze film nakręcony przez Kamową - super pamiątka, choć niestety widać apogeum mojego zmasakrowania na biegu :-)<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/JMRIsTGWaKY/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/JMRIsTGWaKY?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <br />

5150 Warsaw Triathlon 2016

czytaj...

Wreszcie znalazłam trochę czasu zagięłam czasoprzestrzeń, żeby napisać tę relację :-) Naprawdę jest o czym pisać. Na tych zawodach było bardzo dużo "pierwszych razów", a ponadto po raz pierwszy miałam...

Jestem łosiem czyli 1/8 IM w Ślesinie - tegoroczny debiut

<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrc4BHYe-3aCYEd7JbKJfNxvbrQRAd7PGHpJXLcRFqxX7clFTfCCLKP6FzDdSSB2R8MuCGuKUChB_eeOkuvVZMRS2Cn_EbyffCzMYvrbW1OgKxzbfsvq8O_Om4aElFkCiR4u7l4jQ5IlE/s1600/slesin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="574" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrc4BHYe-3aCYEd7JbKJfNxvbrQRAd7PGHpJXLcRFqxX7clFTfCCLKP6FzDdSSB2R8MuCGuKUChB_eeOkuvVZMRS2Cn_EbyffCzMYvrbW1OgKxzbfsvq8O_Om4aElFkCiR4u7l4jQ5IlE/s640/slesin.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No dobrze. Mam za sobą pierwszy triathlonowy start w tym roku. Do ostatnich dni przed startem nie wiedziałam, czy w ogóle pojedziemy do Ślesina, ale ostatecznie udało się wszystko poukładać tak, żeby dało się tam wyskoczyć. To był pomysł, który do ostatnich dni stał pod wielkim znakiem zapytania, głównie ze względu na gigantyczną bombę treningową, jaka mnie dopadła na ostatnie dwa tygodnie. Mówiąc najkrócej, po fantastycznym okresie treningowym nastąpiła katastrofa - czułam się bardzo dobrze, ale tylko do momentu, w którym próbowałam pobiec coś szybciej. Z każdym treningiem było coraz gorzej, co zaczęło mi już mocno wchodzić do głowy. Do tego doszedł problem ze stopą, która coś nie chce przestać boleć, a ja już drżę, czy nie zaliczyłam kolejnego złamania zmęczeniowego (tfu tfu tfu). </div> <div style="text-align: justify;"> Na szczęście na początku tego tygodnia spotkałam się w sprawie wytopu z Kubą Czają, który, mam wrażenie, przy okazji każdego naszego spotkania musi mi powtarzać to samo, a ja za każdym razem szczerze się dziwię, jakbym słyszała to pierwszy raz. Jestem chyba jakimś mentalnym betonem, a już na pewno niepoprawnym masochistą.Wojtek ma ze mną to samo. W każdym razie, uświadomiona, że (znowu) wesoło zmierzam ku katastrofie, (przynajmniej na chwilę) postarałam się zmienić azymut. Zwłaszcza wczoraj na ciastoloadingu na weselu Dominiki i Dawida, z którego niestety musieliśmy urwać się dosłownie po dobranocce. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kończąc ten przydługi wstęp napiszę jeszcze tylko, że zamiast pobudki o 4:50, musiałam wstać o 3:30, bo Smoczysław głośno domagał się wyjścia na dwór. Co nastąpiło później, tego nie będę opisywać szerokiej publiczności, bo ubawi to tylko psiarzy. Mówiąc w skrócie, zabrakło mi torebek do sprzątania jego dzieł, ale bardziej martwiłam się faktem, że będzie musiał zostać sam w domu od 6 do 19, co wobec zaistniałego faktu może być problematyczne (i to dla obu stron). Szczęśliwie jednak przeszło mu w samą porę, choć o tym ostatecznie przekonamy się za 120 kilometrów, kiedy dojedziemy do Gdyni...</div> <div style="text-align: justify;"> Ta drobna nocna awaria spowodowała, że byłam totalnie niewyspana i większość drogi do Ślesina po prostu przekimałam na fotelu pasażera, przyjmując coraz to wymyślniejsze pozy. Nie było to dla mnie dobrym prognostykiem, bo przed startami raczej mam już drobną podjarkę i nie śpię, tymczasem byłam dziś maksymalnie zmulona i jakoś wcale nie chciało mi to przejść nawet wtedy, kiedy byliśmy już na miejscu zawodów.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nauczyłam się jednak, że nie muszę przejmować się samopoczuciem przed zawodami, bo ono rzadko kiedy bywa miarodajne. Poszłam potruchtać w ramach rozgrzewki i już wiedziałam, że wcale nie jest tak źle. Kamień z serca! Wróciłam z biegu prosto na odprawę, a potem nagle zrobiło się późno i trzeba było przemieszczać się na start...</div> <div style="text-align: justify;"> Postanowiłam, że dzisiaj pierwszy raz wystartuję bez pianki. Co prawda przetestowanie sprzętu było moim najważniejszym założeniem na dzisiejsze zawody (w tym roku jeszcze nie miałam na sobie swojej Axenki), ale ze względu na ciepłą wodę i długi dobieg do strefy T1 przeważyła jednak chęć sprawdzenia swoich możliwości bez neoprenu. Przetestowałam za to po raz pierwszy okulary Huub Aphotic i jestem nimi zachwycona - pierwszy raz płynęłam w okularach, które ani nie przeciekały, ani nie parowały (!) i w ogóle zachowywały się idealnie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli chodzi o przebieg zawodów, to wciąż jestem straszną lamą na starcie. Nie potrafię szybko wystartować, więc standardowo z drugiej linii nagle znalazłam się w piętnastej. Wpadłam prosto w apogeum chaosu (będę jednak zaznaczać, że w porównaniu z turbopralką w Piasecznie, której doświadczyłam podczas mojego triathlonowego debiutu, każda inna pralka to zaledwie mała frania), a co gorsza, zostałam przyblokowana przez płynących przede mną... Jak już wydostałam się z tego klinu, do końca dystansu tylko wyprzedzałam. Po wyjściu z wody nastąpił pierwszy szok tego dnia: biegnę! Pierwszy raz w życiu nie czułam absolutnego zgonu po wynurzeniu się z wody i nie pełzłam, tylko biegłam do strefy zmian. </div> <div style="text-align: justify;"> Na rowerze, jak to na rowerze, musiałam mocno się kontrolować. Nie wiem jak to się dzieje, ale nawet teraz, kiedy mój tygodniowy kilometraż rowerowy nie wznosi się powyżej stu, a jedyne wykonane dotychczas mocniejsze akcenty to kilka minutówek lub dwuminutówek, jedzie mi się dobrze albo super dobrze. Dzisiaj było nawet bliżej tego drugiego. Kontrolowałam tętno, bo nogi, choć nieco podmęczone treningami z piątku (nie wiedziałam, że można tak zajechać nogi pływaniem!), chciały szybciej i mocniej, a ja próbowałam im przypominać, że przed nami jeszcze bieżek...  Na dystansie wyprzedziło mnie paru facetów i jedna 5-osobowa grupa (!!!!), a ja kilka dziewczyn i chyba trzech chłopaków. Na dojeździe do strefy zmian miałam małą awarię - byłam przekonana, że jeszcze jedziemy, aż tu nagle belka - a ja w butach. Zdążyłam wyjąć nogę z jednego buta, drugi musiałam rozpinać już na stojąco, a potem prawie wykopyrtnęłam się o własną Treczynkę ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bieg. Do tej pory bieganie w triathlonie było dla mnie najwyższą formą tortury. Nawet jeśli do tej części startu wszystko szło super, to tutaj następowała gigantyczna bomba okraszona duszącą kolką. Jakie było moje zdziwienie, kiedy po pierwszym kilometrze wszystko było dobrze: tempo, tętno i samopoczucie. Byłam jednak pewna, że to jakiś podstęp, więc nie przyspieszałam - a raczej tak mi się wydawało, bo jednak trochę przyspieszyłam. Efekt był taki, że wreszcie zaliczyłam start, w którym nie tylko biegłam, lecz także, powiedzmy sobie szczerze, wszystko było w porządku.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i tutaj następuje kulminacja historii, czyli mój prawie-wbieg na metę. Dlaczego prawie? Ano dlatego, że mając w pamięci, że lecimy jedną długą pętlę i drugą krótszą, zawahałam się na chwilę, kiedy ruszyłam prostą do mety. Od razu zauważyła to jedna z wolontariuszek i... zawróciła mnie na kolejną pętlę. Trochę nie chciało mi się wierzyć, że druga pętla będzie aż tak krótka, więc stanęłam i zaczęłam się upewniać, że na pewno mam pobiec znowu drugą drogą. Tak się przy okazji złożyło, że na trasie trochę namieszałam w zegarku i nie wiedziałam do końca, ile dystansu jest za mną, a przy okazji biegło mi się naprawdę dobrze... no i pobiegłam tak, jak pokierowała mnie wolontariuszka. Od początku coś mi nie grało, a jak zobaczyłam, że znowu wbiegam na ślesiński rynek - czyli w miejsce, w którym miałam się znaleźć tylko raz - byłam już pewna, że rzeczywiście nastąpił gruby error. Zrobiłam więc 7,5 zamiast 5,2 kilometrów i wbiegłam na metę nadkładając dobre 12 minut i tracąc miejsce w pierwszej szóstce. Od razu za metą udałam się do organizatora, żeby poprosić o nieklasyfikowanie w ogólnych wynikach i o podesłanie mi moich międzyczasów na maila, na co na szczęście przystał bez problemu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i cóż. Oczywiście jest mi wstyd i czuję się jak ostatnia pierdoła - no bo żeby nie doliczyć do jednego?! Swojej awarii nie mogę nawet zrzucić na poweselnego kaca, bo jedynie umoczyłam dziób w szampanie (tak, tak, te kielichy były markowane...). Jednak przede wszystkim śmieję się z tej całej sytuacji. I tak nie walczyłam dziś o zwycięstwo - na to jeszcze nie pora, a to, czy zajmę piąte czy dziesiąte miejsce to już kwestia zupełnie wtórna. Mam nauczkę na przyszłość, żeby dokładnie sprawdzać trasę i znajdujące się na niej skrzyżowania. Nie ma jednak tego złego - wynoszę z dzisiejszych zawodów bardzo ważne spostrzeżenia. Wydawało mi się, że biegnę tempem na piątkę, a okazało się, że dodatkową pętlę pobiegłam tym samym tempem co resztę dystansu - z tętnem ledwo podprogowym - i wiem, że pobiegłabym tak jeszcze dalej. To oznacza, że miałam dużą rezerwę i nie biegłam na maksimum swoich obecnych możliwości. Cały czas jest we mnie dość poważna obawa przed kolkami, które tak dręczyły mnie w poprzednich latach, i boję się pobiec naprawdę mocno. Liczę na to, że z czasem się to zmieni i będę umiała po prostu przycisnąć.</div> <div style="text-align: justify;"> Wreszcie czuję, że trening biegowy zaczyna się przekładać na bieg w triathlonie, co jest dla mnie prawdziwym przełomem i wielką radością. Pobiegłam dzisiaj podobnie jak biegałam treningi progowe na stadionie, a biorąc pod uwagę to, co się działo przez ostatnie dwa "bombowe" tygodnie, mogę uznać, że jest OK. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie mogę być niezadowolona z dzisiejszej wycieczki na zawody. Miałam sprawdzić sprzęt - sprawdziłam (oprócz pianki); przekonać się, czy zbliżyłam się trochę do mocniejszych dziewczyn - przekonałam się; zrobić mocny trening zakładkowy - i to też zrobiłam. Dwa sezony temu po zawodach czułam się zawsze tragicznie, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, i zastanawiałam się, dlaczego ja do jasnej cholery upatrzyłam sobie ten triathlon. W zeszłym roku było odrobinę lepiej, ale teraz czuję już zdecydowaną zmianę na plus. Świetnie bawiłam się na dzisiejszych zawodach, od startu do mety miałam naprawdę pozytywne i optymistyczne nastawienie do całej tej zabawy - a tego uczucia brakowało mi wtedy, kiedy kończyłam zawody zgięta w pół, obolała, wyprzedzana przez tabuny ludzi. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przy okazji relacji nie sposób nie wspomnieć o oprawie zawodów. Cudowne miejsce, organizacja bez zarzutu, zaangażowani wolontariusze i - co najbardziej zwróciło moją uwagę - niesamowici kibice!!! Pierwszy raz widziałam na trasie zawodów tylu mieszkańców, którzy wychodzili z domów i bili brawo, machali, a nawet rozstawiali transparenty i lali nas wodą z ogrodowego węża! Jestem pod wielkim wrażeniem ślesinian - nie dało się im nie odmachiwać, nie uśmiechać się do nich i nie dziękować za doping!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sezon zaczynam z uśmiechem na ustach. Co prawda lekko autoironicznym, ale to wciąż uśmiech :-)</div>

Jestem łosiem czyli 1/8 IM w Ślesinie - tegoroczny debiut

czytaj...

No dobrze. Mam za sobą pierwszy triathlonowy start w tym roku. Do ostatnich dni przed startem nie wiedziałam, czy w ogóle pojedziemy do Ślesina, ale ostatecznie udało się wszystko poukładać tak, żeby...