Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 1 z 3: Przed zakupem

Jako że, jak już wiecie (a jeśli nie wiecie, to kliknijcie <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/05/pani-kierowniczko.html" target="_blank">tutaj</a></b>), długi, żmudny i bolesny proces wybierania samochodu mam już za sobą, postanowiłam podzielić się swoimi spostrzeżeniami, wnioskami i załączyć kilka porad, które mam nadzieję, że przydadzą się innym raczkującym w temacie.<br /> Proces wybierania i kupowania auta z całą otoczką formalności jest sprawą dość złożoną i warto niczego po drodze nie przeoczyć, dlatego zebrałam do kupy wszystkie swoje spostrzeżenia i publikuję je tutaj dla innych nowicjuszy. Słowem wstępu: w temacie szeroko pojętej motoryzacji jestem zielona jak wiosenna trawa, bardzo długo biłam się z myślami, czy w ogóle kupować sobie samochód - i dla takich jak ja skierowany jest ten wpis :-) Z dumą mogę stwierdzić, że w tym procesie raczej niczego nie przeoczyłam i wszystko załatwiłam tak jak chciałam, a z przedmiotu zakupu jestem bardzo zadowolona (odpukać!).<br /> <br /> A więc lecimy z koksem.<br /> <br /> <b>Sprawa numer jeden: przygotowanie przedrozglądaniowe :)</b><br /> Być może część czytelników już wie, jak wielki miałam dylemat w kwestii kierowania samochodem. Zdałam egzamin na prawo jazdy w 2009 roku za piątym razem (o wstydzie!) i od początku miałam wrażenie, że udało mi się to tylko fartem i tylko dzięki sile rozpędu. Ale bynajmniej nie rozpędu auta, bo na egzaminie toczyłam się maksymalnie 40 km/h, lecz dzięki temu, że wsiadłam do samochodu egzaminacyjnego niemal bezpośrednio z trzygodzinnej jazdy doszkalającej. Od momentu odebrania prawka do wiosny tego roku miałam na swoim koncie około 30 przejechanych kilometrów. Tak, trzydziestu. Powody były różne, ale najważniejszy z nich był taki, że czułam, że bardzo, ale to bardzo nie radzę sobie za kółkiem. Tak się jednak złożyło, że od 2011 roku regularnie jeździłam w ruchu drogowym na rowerze, co pozwoliło mi się wreszcie dobrze zaznajomić z przepisami. Jednak, jak łatwo się domyślić, rower to nie to samo co samochód. W razie czego można zawsze złapać swój jednoślad pod pachę i uciekać na chodnik, a z autem nie jest już tak różowo. Wobec tego, gdy sprawa kupna auta znów stała się aktualna, wykupiłam sobie jazdy doszkalające. Wyjeździłam osiem godzin po mieście (dodajmy: po nowym dla mnie mieście), co może nie tyle dało mi super pewność siebie, co uświadomiło, że kierowcy zasadniczo dostrzegają się wzajemnie i raczej każdy chce bezpiecznie dojechać z punktu A do punktu B. Możecie się śmiać, ale to było dla mnie naprawdę przełomowe spostrzeżenie - do tej pory miałam jakieś dziwne poczucie, że samochód, jako wielka, tocząca się masa, jest wprost nie do zatrzymania i do wymanewrowania. Reasumując: jeśli tak jak ja mieliście długą przerwę po egzaminie na prawko albo nie czujecie się pewnie za kierownicą, polecam jazdy doszkalające jako formę przygotowania się do jeżdżenia własnym autem.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfBR_H32rOK7NLCibBdcVVQ7Wbr23Sot6hxf4bxg3-6YWEkUl8nWiuv6XXuuMSRCKVz_Oicjx0797E-bFLLgAOqANAKP1HsZRi9mINTSLjuGQZ9x6Cnw-tK_77FI67dkGOfyTWXI_bA8I/s1600/elka.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="530" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfBR_H32rOK7NLCibBdcVVQ7Wbr23Sot6hxf4bxg3-6YWEkUl8nWiuv6XXuuMSRCKVz_Oicjx0797E-bFLLgAOqANAKP1HsZRi9mINTSLjuGQZ9x6Cnw-tK_77FI67dkGOfyTWXI_bA8I/s640/elka.png" width="640" /></a></div> <br /> <br /> <b>Sprawa numer dwa: nowy czy używany?</b><br /> Do niedawna wydawało mi się, że sprawa jest zupełnie oczywista: niedoświadczony kierowca powinien uczyć się na aucie, którego nie będzie mu szkoda "dojechać". Obecnie patrzę jednak na tę kwestię nieco inaczej, a sprawcą mojej zmiany zdania był Wojtek, który pokazał mi na filmach, co się dzieje ze starszymi samochodami, które wjeżdżają w ścianę z prędkością 50 km/h (czyli stosunkowo niewielką). Otóż większość z nich składa się jak harmonijka. Oczywiście nikt nie zakłada, że wjedzie w ścianę, ale umówmy się, że młody kierowca ma co do tego większe predyspozycje. Pojawia się więc pytanie, czy wolimy rozbić furę za (załóżmy) sto tysięcy, ale mieć większą szansę na to, że nic wielkiego nam się nie stanie,  czy rozlecieć się razem z naszym gracikiem.<br /> Inna kwestia jest taka, czy kupno nowego samochodu w ogóle się opłaca. Nawet jeśli jesteśmy w stanie płacić ratę kredytu przez ileś lat, pamiętajmy, że nowy samochód traci bardzo dużo swojej wartości w pierwszych latach użytkowania, a wręcz wraz z wyjazdem z salonu.<br /> <b><br />Sprawa numer trzy: pozostałe parametry samochodu</b><br /> Tutaj większość wyborów jest kwestią preferencji i zasobności portfela. Nie ukrywam, że chciałam znaleźć samochód typu "all in one" - duży ale mały, mocny ale ekonomiczny i tak dalej ;-) Oczywiście w pewnych kwestiach musiałam pójść na kompromis. Najważniejsze było dla mnie to, aby auto było możliwie jak najmniej awaryjne, dobrze sprawdziło się na mieście (gabaryt), ale żeby dało się nim pojechać gdzieś w Polskę na zawody w zestawie dwie osoby plus rower (nie sprawdzałam jeszcze co prawda, czy moja szosówka wchodzi do fury, ale po przejrzeniu grupy na facebooku z wątkiem typu "co upchnąłem w swojej <i>truni</i>" jakoś się o to nie martwię). Szukałam samochodu nie starszego niż z 2000 roku (idealnie gdyby nie był starszy niż 2006, ale tu niestety wybór mocno mi się zawężał), odrzucając samochody takie jak Daewoo czy Fiat Multipla (heheszki). Przyznaję, że Alfę Romeo, Peugeota i Citroena też sprawdzałabym osiemset razy zanim zdecydowałabym się na zakup. Odrzucałam także silniki mniejsze niż 1.2 litra i słabsze niż 80-konne (to takie, kurczę, zabaweczki) oraz te z przebiegiem większym niż 250 tysięcy kilometrów. Odrzuciłam diesle, pomimo ich ekonomiczności ze względu na generowane przez nie zanieczyszczenia (jeden z artykułów na ten temat -<b><a href="http://www.motofakty.pl/artykul/czym-truja-diesle.html" target="_blank"> klik</a></b>) oraz możliwości awarii, które są trudne w naprawie (po tym, jak nasza Meganka spaliła nam się na środku ulicy, za diesla już podziękuję:)). Gazu też nie chciałam: auto napędzane gazem nie wszędzie zaparkuje (czytaj: w naszym garażu), istnieje też ryzyko, że używane auto z gazem było naprawdę mocno eksploatowane. Przychylniejszym okiem patrzyłam na auta z automatyczną skrzynią biegów (wygoda, wygoda i jeszcze raz cudowna wygoda) ale nie wykluczałam "manuala", no bo czasem nie można mieć wszystkiego (ja na szczęście mam!). Marzyłam sobie o trzydrzwiowym, głównie dlatego, że ma większe drzwi <span style="font-size: xx-small;">i jest bardziej lansiarskie. </span>No i koniecznie bezwypadkowe.<br /> Czy brałam pod uwagę wygląd auta? Właściwie nie, bo stwierdziłam, że jeśli będzie dobre i solidne, to będę je kochać niezależnie od tego, jak okropną żabą będzie (nie dotyczy Multipli). Oczywiście, mając do wyboru dwa samochody o bardzo podobnych parametrach, przychylniejszym okiem patrzyłam na to, które zwyczajnie bardziej mi leży. Ale nie wiem, czy jestem wiarygodna w tym punkcie, bo kupiłam sobie auto, które podoba mi się wybitnie :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhYoLmMp6kTx5CRmkWv1uWc8M59f9ti8zNQIMdnxgUVtIA0K3EUpxGy7D9NSY4EOOxNWNaE9jnU1P-4m8lCaqf8blz5sxyVlgSz5EHSm7Einy415BVJcg_hHcAdxgZfO0qhkT9ajZVZOs/s1600/funny-car-meme-yep-thats-the-engine.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhYoLmMp6kTx5CRmkWv1uWc8M59f9ti8zNQIMdnxgUVtIA0K3EUpxGy7D9NSY4EOOxNWNaE9jnU1P-4m8lCaqf8blz5sxyVlgSz5EHSm7Einy415BVJcg_hHcAdxgZfO0qhkT9ajZVZOs/s640/funny-car-meme-yep-thats-the-engine.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <span style="font-size: xx-small;"><br /></span> <span style="font-size: xx-small;"><br /></span> <span style="font-size: xx-small;"><br /></span> <b>Sprawa numer cztery: pochodzenie samochodu</b><br /> W tym temacie zdecydowanie nie jestem znawcą, więc nie będę się specjalnie wymądrzać. Napiszę tylko, że w idealnym świecie wybrałabym samochód kupiony w polskim salonie, bo (również w idealnym świecie) istnieje większa szansa, że poznam jego historię od A do Z. No i najchętniej od pierwszego właściciela, wiadomo. Wybrałam jednak również atrakcyjną opcję: samochód sprowadzony zza granicy, w Polsce używany przez członków jednej rodziny. Oglądałam też auta w komisach, zawsze jednak dzieląc przez trzy to, co mówił o nich sprzedający. Czy słusznie - nie wiem. Co istotne - zawsze, za każdym razem pytałam sprzedawcę o możliwość sprawdzenia samochodu w wybranym przeze mnie serwisie przed zakupem. Myślę, że pełna diagnostyka w każdym przypadku rozwiałaby moje wątpliwości, przynajmniej w dużym stopniu.<br /> Sprawą do zastanowienia się jest także lokalizacja, w której znajduje się auto. Osobiście szukałam samochodu w obrębie Trójmiasta. Gdybym dysponowała autem, które zawiozłoby mnie w okolice do 60-70 kilometrów poza moje miejsce zamieszkania, brałabym pod uwagę także oferty stamtąd. Gdybym kupowała auto za kilkadziesiąt tysięcy, pofatygowałabym się także w inne rejony Polski. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że nie miałam aż tak dużego budżetu, a z racji nieobycia w temacie musiałabym zarezerwować czas i środki nie tylko sobie, lecz także osobie, która podjęłaby się sprawdzenia tego auta, taki manewr byłby po prostu nieopłacalny.<br /> <br /> <b>Sprawa numer pięć: sprawdzenie przed oględzinami</b><br /> Znaleźliśmy auto, które odpowiada naszym preferencjom. Co dalej? Zanim wybrałam się na obejrzenie samochodu, zadawałam właścicielowi auta kilka podstawowych pytań: <br /> - Czy auto miało jakieś stłuczki, wypadki? (Niby w ogłoszeniu było zawsze o tym napisane, ale nie zawsze zgadzało się to z deklaracją przez telefon)<br /> - Którym właścicielem jest sprzedający, czy auto było kupione w polskim salonie?<br /> - Czy w ostatnich latach były jakieś grubsze naprawy lub wymiany części?<br /> - Ile pali ten samochód? (Pytanie które w pewnym stopniu weryfikuje to, czy sprzedający rzeczywiście jest właścicielem danego auta).<br /> Za każdym razem prosiłam też o numer VIN (nadwozia), poprzez który byłam w stanie sprawdzić historię pojazdu, o ile był on serwisowany w ASO.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo03RjjkoMuUsvtxLShv6ORvclIRZwxBMZWT70CKm0aUoymhIZGsg6GI_3KmI7bZohOtH02t8cv40VywoWVb_d_DJASWYFD0K5tOjeVRgUk3zFgrkMhsFGLSb-R8QF4AarutCqmjpzOSE/s1600/comment_nKBgcj6DxEv4axR1qiJi1xuGnRTNQk17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo03RjjkoMuUsvtxLShv6ORvclIRZwxBMZWT70CKm0aUoymhIZGsg6GI_3KmI7bZohOtH02t8cv40VywoWVb_d_DJASWYFD0K5tOjeVRgUk3zFgrkMhsFGLSb-R8QF4AarutCqmjpzOSE/s640/comment_nKBgcj6DxEv4axR1qiJi1xuGnRTNQk17.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. <a href="https://www.facebook.com/Typowy-Mirek-handlarz-przedsi%C4%99biorca-422117971229112/?fref=ts" target="_blank">Facebook</a></td></tr> </tbody></table> <br /> <b>Sprawa numer sześć: oględziny i serwis </b><br /> Wszystko gra, więc jedziemy zobaczyć samochód na żywo. W przypadku doświadczonego kierowcy napisałabym, że najważniejsze jest to, żeby po prostu przejechać się autem na fotelu kierowcy i przekonać się, czy nam ono leży. Jednak gdy kierowcą ma być taki żółtodziób jakim byłam ja, to nie zdałoby egzaminu. Powiem więcej - nie jeździłam ani jednym ze sprawdzanych samochodów; ten przywilej przypadł Wojtkowi. Być może przymiarka będzie wskazana dla osób bardzo niskich lub bardzo wysokich (nie w każdym modelu się wówczas odnajdziemy); ja w ogóle darowałam sobie tę część, gdyż liczyło się dla mnie zupełnie co innego. Jako kompletnie zielony kupujący nie próbowałam udawać mądrzejszej niż jestem i zadawać skomplikowanych pytań. Padało więc zazwyczaj tylko jedno: kiedy można umówić się z tym autem do serwisu. Warto jednak po prostu pogadać sobie chwilę ze sprzedawcą i zorientować się, co tu jest grane - najlepiej wziąć ze sobą kogoś, kto zna się na samochodach lepiej niż my i wychwyci wszelkie ewidentne bzdury. Podczas oględzin interesujących mnie aut słyszałam wszystkie mniej i bardziej stereotypowe gadki: opowieść handlarza (!), że akurat to auto zostało kupione dla jego żony, która przypadkiem wyjechała na długo za granicę; że właściciel jeździł tylko do sklepu i do kościoła, dlatego przebieg 50 tysięcy w 13-letnim samochodzie jest jak najbardziej rzeczywisty; że będę płakał jak sprzedam, ale muszę spłacić kredyt na mieszkanie i tak dalej. Przyznaję też, że raz tylko cudem nie wpadłam jak śliwka w kompot. Facet wydawał się nadzwyczajnie uczciwym i sympatycznym gościem, a fura była taka, że chciałam ją brać z miejsca i nawet nie jechać na diagnostykę. Nie miałam wątpliwości, że będę jej nową właścicielką. Jednak podczas sprawdzania historii samochodu bajka o idealnym samochodzie prysnęła jak bańka mydlana. Okazało się, że jakimś dziwnym trafem przez ostatnie pięć lat samochód nabył tylko sześć tysięcy kilometrow do przebiegu. Cud? Nie sądzę... Szczerze mówiąc próbowałam jeszcze łapać się możliwości, że facet rzeczywiście jeździł niesamowicie mało albo w serwisie wystąpił jakiś błąd, ale kiedy sprzedający przestał odbierać telefon, a po trzech dniach dobijania się do niego stwierdził tylko, że "wycofuje ofertę", to sprawa stała się jasna.<br /> Do momentu rzeczywistego umówienia się do mechanika dotrwał w końcu tylko jeden samochód, który zresztą stał się moim samochodem. Warto wybrać serwis, który specjalizuje się w danej marce. Jest to koszt około 100-500 złotych w zależności od marki samochodu i miejsca zamieszkania. Uważam że jak najbardziej warto wydać te pieniądze - ten wydatek może być w dłuższej perspektywie realną oszczędnością. Dowiemy się, czy sprzedawca był uczciwy, czy warto kupować ten samochód oraz z jakimi naprawami musimy się liczyć na początek. Wychodzę z założenia, że przymierzając się do kupna auta, należy doliczyć sobie nie tylko koszt ubezpieczenia OC, lecz także pewnych niewielkich napraw, które pozwolą nam korzystać z naszego cacka długo i komfortowo. W przypadku mojej czterokołowej wybranki okazało się, że jest do zrobienia nieco więcej niż przypuszczaliśmy (zarówno ja, jak i ówczesny właściciel), ale najważniejsze komponenty, takie jak silnik i skrzynia biegów są w stanie bez zarzutu. Doszliśmy więc do porozumienia - sprzedający opuścił cenę auta o połowę kwoty wycenionych napraw i obie strony z zadowoleniem uścisnęły sobie ręce.<br /> <br /> Kolejne kroki - zawieranie umowy, formalności związane z zakupem - już niedługo :-)

Pierwsze auto - spostrzeżeń i porad część 1 z 3: Przed zakupem

Jako że, jak już wiecie (a jeśli nie wiecie, to kliknijcie tutaj ), długi, żmudny i bolesny proces wybierania samochodu mam już za sobą, pos...

Pani Kierow(ni)c(zk)o!

<div style="text-align: justify;"> <i>- Ula, przeprowadzamy się wiosną do Trójmiasta!</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- O, to musisz kupić sobie autko!</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> O masz ci los! Wcześniej nawet tego nie rozważałam. Połączenie ja i samochód to jak ja i matematyka - dotychczasowe próby były na tyle wielką porażką, że po prostu dałam sobie spokój z  tematem. Kilka lat temu rozważania na temat kupna samochodu zakończyły się rozszerzeniem naszej stajni o kolejny... rower, a szalę przeważyło udane ruszenie z trzeciego biegu w samochodzie Wojtka, po którym jednakowoż musiał on wymienić sprzęgło. Na swoim koncie mam także wpadnięcie w poślizg na rondzie i zatrzymanie się metr przed policyjnym radiowozem, siedmiokrotne gaśnięcie auta na odcinku 500m (i to na egzaminie na prawko) oraz wiele innych errorów. Raz wiozłam Wojtka po imprezie rodzinnej prostą drogą 5 kilometrów do domu i jestem pewna, że wytrzeźwiał przez te kilkanaście minut. Zasadniczo cierpię na jakiś wrodzony deficyt uwagi, który mam od najmłodszych lat i na starość (:-)) wcale mi się nie poprawiło. Czasem po prostu nie widzę czegoś oczywistego albo kieruję się jakąś odmienną logiką od innych logicznie myślących ludzi i rzeczy dla nich oczywiste dla mnie są niczym rocket science. Gdyby nie dojazdy na basen z gigantyczną górą sprzętu, która już kiepsko mieści się w plecak, no i ewentualnie różnego rodzaju spacery z psami, mogłabym uznać, że nie potrzebuję samochodu. No i gdyby nie przeprowadzka do Gdyni, bo ulice w Trójmieście to trochę inna rzeczywistość niż w zakorkowanej stolicy, w której większość kierowców się spieszy i wzajemnie nienawidzi.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc w Gdyni sprawa znów stała się aktualna. Głównym bodźcem, oprócz całkiem przekonującego argumentu Uli na temat sprawności poruszania się obwodnicą, było marudzenie Wojtka. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego nie podobało mu się to, że codziennie wychodzę o 4:25, aby dojechać na Chylonię pierwszym dziennym autobusem pełnym stoczniowców :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_Rb1LBNeEvV3Lziq3gR6M4J4LtUoA9u3Xn5IeEMafGdqse5axhq2kufldWRzqO4Ja8SFHiwBcIWdgmSm6GnyXlBr_Tmux14RNbhx_OlMDqctFlgVSLy4ZR_bN3DfwOnTAsFkdK4LVgO0/s1600/audi2.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_Rb1LBNeEvV3Lziq3gR6M4J4LtUoA9u3Xn5IeEMafGdqse5axhq2kufldWRzqO4Ja8SFHiwBcIWdgmSm6GnyXlBr_Tmux14RNbhx_OlMDqctFlgVSLy4ZR_bN3DfwOnTAsFkdK4LVgO0/s640/audi2.png" width="512" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Szczęśliwie udało mi się załatwić sobie gdyńskie blachy - zawsze to mniejsze ryzyko "problemów z lakierem" ;-))) Tylko w Warszawie będę jakby słoikiem...</td></tr> </tbody></table> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/350tD8E7htM/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/350tD8E7htM?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie jeździłam autem od lat, więc wraz z przeglądaniem ogłoszeń, rozpoczęłam proces poszukiwania możliwości praktyki. Z różnych względów prawie zakończyło się to rozwodem, a kłótnie o motywie przewodnim "nie dam ci teraz samochodu, bo jest za ciemno/za tłoczno/zbyt pada a ty nie umiesz" spowodowały mój totalny kryzys osobowości kierowcy i absolutne zacietrzewienie się przeciwko jeżdżeniu kiedykolwiek. Uparłam się, że nie umiem, nie nauczę się, nie chcę się uczyć i niech się wszyscy ode mnie odczepią i w ogóle to bardzo lubię autobusy. Odwołałam nawet wcześniej umówione jazdy doszkalające i cały kolejny dzień zamartwiałam się tym, że nigdy nie będzie mi dane wsiąść za kółko. Jeszcze jeden dzień później wsiadłam do Yariska z L-ką na dachu. Po ośmiu godzinach jazdy uświadomiłam sobie, jak bardzo niczego nie nauczyłam się na kursie oraz - co jeszcze ważniejsze - że na ulicy pozostali kierowcy wcale nie są po to, żeby mnie zabić. Trafiłam na cierpliwą i wyluzowaną instruktorkę, która stwierdziła krótko, że dobrze jeżdżę i brakuje mi jedynie praktyki, którą najlepiej zdobędę we własnym aucie. A że jest prawie moją sąsiadką, co oznacza zwiększone prawdopodobieństwo naszego spotkania się na drodze, pomyślałam sobie, że może wie co mówi, skoro mówi to z taką odwagą!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Poszukiwanie samochodu to temat-rzeka, o którym stworzę pewnie oddzielny wpis. Wysłuchałam chyba wszystkich możliwych, standardowych i niestardardowych historii, łącznie z tym, że Niemiec płakał jak sprzedawał, przebieg 50 tysięcy po 12 latach, auto kupione dla żony, która akurat wyjechała za granicę i tak dalej. Po przejrzeniu setek ogłoszeń i oglądaniu wielu aut miałam już bardzo dość, kiedy wreszcie Wojtek podesłał mi Audinkę, moją śliczną dziewczynkę!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghfo4V4BRqOL5GzbMDwDIzeKz8Pm-58OFiJw1dw4bVrAbEpydwcYZGsXcfulE4IPRUf9FNzzre2_mUOH57Cx0eBaYKhqsK86zEI0c-aYY-SQoJtjXg5pkNGp3QFjqf6rUAbaaWP6Md_mU/s1600/audi4.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghfo4V4BRqOL5GzbMDwDIzeKz8Pm-58OFiJw1dw4bVrAbEpydwcYZGsXcfulE4IPRUf9FNzzre2_mUOH57Cx0eBaYKhqsK86zEI0c-aYY-SQoJtjXg5pkNGp3QFjqf6rUAbaaWP6Md_mU/s640/audi4.png" width="610" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Podobno <i>raz Audi, zawsze Audi - </i>być może i u mnie się sprawdzi :)</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Warto było czekać - nie wiedziałam, że z samochodem można się tam związać emocjonalnie :-) Trafiłam na auto, które jest właściwie wypisz-wymaluj takie, jakie chciałam, łącznie z idealnym gabarytem i... Nie! Nie, nie powiem tego. No dobra, powiem: z nutką dresiarstwa. Przez lata marzyłam o Hondzie Civic z końca lat 90-tych, co Wojtek konsekwentnie zbywał facepalmem i stwierdzeniem, że mogę sobie kupić co chcę, ale gdy auto stanie mi nagle na środku drogi, to mam do niego nie dzwonić. To był silny argument, więc pogodziłam się z tym, że moje auto nie będzie autem dresiarza, skoro na bmw, które mi się naprawdę podoba, zwyczajnie mnie nie stać. A tu się pojawiła Audinka - auto z kopytem (jakże często po ruszeniu ze świateł mam przez chwilę myśl: "a gdzie są wszyscy?" albo "o Boże, może jednak było czerwone?!"), charakterem i nieco potłuczoną twarzą (ale nie przeze mnie!). Ta ostatnia cecha wzbudza niekiedy pewien niepokój wśród kierowców, których wpuszczam przed siebie w korkach czy z wszelkiego rodzaju wyjazdów. Ich wzrok wyraża zwątpienie, czy nie jestem jakimś psychopatycznym wyłudzaczem odszkodowań, który niby ich przepuszcza, a tak naprawdę czai się tylko, żeby przydzwonić im w tyłek swoją chromowaną rakietą i zwalić winę na nich. </div> <div style="text-align: justify;"> Przyznaję jednak z dumą, że po pierwszych kilkuset przejechanych w roli kierowcy kilometrach, mam bardzo dobry bilans. Nikt na mnie nie zatrąbił, obdarzono mnie tylko jednym spojrzeniem typu "LOL what the fuck" (skrzyżowania takie trudne), za to ciągle ktoś mi macha albo mryga światłami w ramach podziękowań za drobne uprzejmości. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPFOfB3UTIG-2AyKOQPIOnMyQdYViTQraZW03VAZkt0ny8BGo2zHM9W8trelcM_9SqdBYpRoqGiTq8fdJ5xfdHQBq-xyFFRk3CCyzkf1cR5vNttsygqfP_CpFHTzWIMO6qVG-PsfZjkJY/s1600/audi1.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPFOfB3UTIG-2AyKOQPIOnMyQdYViTQraZW03VAZkt0ny8BGo2zHM9W8trelcM_9SqdBYpRoqGiTq8fdJ5xfdHQBq-xyFFRk3CCyzkf1cR5vNttsygqfP_CpFHTzWIMO6qVG-PsfZjkJY/s640/audi1.png" width="632" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Smoczysław, jako były obrzygiwacz samochodów, jest dobrym sędzią jakości jazdy.</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Poziom uwagi i przejmowania się innymi jest wciąż na najwyższym poziomie. To pierwsze mam nadzieję, że pozostanie na zawsze, ale drugie... Ryzyko spowodowania jakiegoś spektakularnego faila na miarę filmików z YouTube'a ("woman driving fail compilation" i podobne) rośnie wielokrotnie, kiedy widzę w lusterku, że ktoś na mnie napiera. Z jednej strony wiem, że to jego problem, zwłaszcza kiedy nie mogę go przepuścić albo i tak jadę już za szybko, z drugiej jednak zaczynam bardziej skupiać się na tym co za mną, zamiast na tym, co przede mną. Innym wielkim strachem są dla mnie motocykliści, którzy pojawiają się znikąd. Jeżdżę bardzo uważnie i staram się nie wykonywać gwałtownych ruchów. Ostatnio chciałam zmienić pas na lewy; nie włączyłam jeszcze nawet kierunkowskazu, zdążyłam jedynie <u>pomyśleć</u> o tym manewrze, a wtedy w lusterku pojawił mi się motor. Od razu miałam wyrzuty sumienia, że przecież mogłam zabić człowieka! Poziom stresu, jak widać, w wersji hard :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gdy zaczynam mieć kompleksy z powodu swojego nieogaru, oglądam sobie taki filmik i od razu poprawia mi się nastrój:</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Z7FqHJh6Ty4/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Z7FqHJh6Ty4?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jednakże! Nie sądziłam, że nastąpi w końcu taka chwila, że wsiądę sobie i pojadę gdzieś w miasto, a taką chwilę też mam już na swoim koncie. Co prawda na razie wszystkie skrzyżowania, którymi będę jechać, oglądam sobie najpierw na Google Mapsach, ale co tam - przezorny zawsze ubezpieczony. Odkąd jednak nie mam wrażenia, że inni użytkownicy drogi są tam po to, żeby mnie uszkodzić, oraz wiem już, że nawet gdy już ruszę, to łatwo mogę się zatrzymać (tak, to też było przełomowe odkrycie), wszystko jest łatwiejsze. A dzięki mojemu samochodzikowi mogę wstawać o luksusowej 4:25 zamiast o 4:00 i wychodzić sobie spokojnie z domu zamiast lecieć pędem na odjeżdżający wcześniej autobus. Wyprawa na basen staje się o półtorej godziny krótsza.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNlXm1beOzTQSp2sp8BslzbjMn8vMoWqDCUKMQd9hTsbJJtXtuKUq74NyaY7qsls55O4wjx2Y4vKLWWMmDoW6-q8sbMw0EZbPUhM93_kKogZxE6Hhz45DIjvHtZuMsr6hjS0SDqH8Sq-w/s1600/audi3.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="618" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNlXm1beOzTQSp2sp8BslzbjMn8vMoWqDCUKMQd9hTsbJJtXtuKUq74NyaY7qsls55O4wjx2Y4vKLWWMmDoW6-q8sbMw0EZbPUhM93_kKogZxE6Hhz45DIjvHtZuMsr6hjS0SDqH8Sq-w/s640/audi3.png" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">W korkach jest może mniej fajnie, ale w swoim fureksie nadal nienajgorzej.</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Pani Kierow(ni)c(zk)o!

- Ula, przeprowadzamy się wiosną do Trójmiasta! - O, to musisz kupić sobie autko! O masz ci los! Wcześniej nawet tego nie rozważałam....

"A wszystko to razy dwa" czyli biegowe oszukaństwa

<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGCJZdNNqfnsXUiutqbeENh1VfWMR2H8hwpHoPn4hI5XcK3YcArl_iqFgr8N5Xa8ul53eZn2qCF50IUQH9bKTEi0yhRCG603cbfIAEdMArwXn4Tx7NlZOp6UJtst7I_3CJwgjmScAhY68/s1600/bieznia12.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGCJZdNNqfnsXUiutqbeENh1VfWMR2H8hwpHoPn4hI5XcK3YcArl_iqFgr8N5Xa8ul53eZn2qCF50IUQH9bKTEi0yhRCG603cbfIAEdMArwXn4Tx7NlZOp6UJtst7I_3CJwgjmScAhY68/s640/bieznia12.png" width="508" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie ma aktywności, do której mam bardziej ambiwalentne uczucia niż bieganie. Przez wiele lat tak straszliwie nienawidziłam biegać, że mogłabym napisać o tym książkę. Potem, w ramach osobistej akcji "zmień wszystko" spróbowałam i wpadłam po uszy, choć do dziś pamiętam przekleństwa, jakie kołatały mi się po głowie podczas pierwszych prawie-interwałów oraz solidną obietnicę, że na pewno nigdy więcej nie będę robić żadnych mocnych treningów. To było pewnego wieczoru w 2010 roku, ale już kilkanaście minut później zorientowałam się, że umęczony umysł jedno, a mózg zalany endorfinami zupełnie co innego...</div> <div style="text-align: justify;"> No właśnie. Jak powszechnie wiadomo, mózgownica ludzka to leniwa kupa fałd, która fabrycznie jest zaprogramowana tak, żeby chronić organizm przed najmniejszym, nawet urojonym ryzykiem. Wraz ze wzrostem wytrenowania fizycznego zmienia się też próg odczuwania wysiłku jako potencjalnie niebezpiecznego dla zdrowia. Fantastycznie opisał to Kshysiek na łamach magazynbieganie.pl<b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/biegnij-to-tylko-bol/" target="_blank"> tutaj </a></b>i <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/dyktator-mozg/" target="_blank">tutaj</a></b>. Obydwa artykuły zrobiły na mnie ogromne wrażenie i dały mi dużo do myślenia. Niestety to nadmierne myślenie wcale nie pomaga w wykonaniu mocnego treningu, a zwłaszcza w przygotowaniu się do takiego. Zauważyłam niejednokrotnie, że najlepsze treningi - najmocniejsze, a zarazem nie fatygujące nadmiernie głowy - udało mi się realizować wtedy, gdy w ogóle o nich nie myślałam w kategoriach trudności, a po prostu robiłam swoje. I tak jak w przypadku pływania zdarzało mi się to nawet często, tak ku mojej rozpaczy niemal każdy mocny trening biegowy to dla mnie mentalna wyprawa na wojnę. Dzieje się tak głównie dlatego, że czasem - na szczęście coraz rzadziej - pomimo wielkich chęci nie jestem w stanie zrealizować tego, co zaplanowałam, a jedynym winowajcą są moje głupie wnętrzności, które ze względu na swoją budowę są zupełnie nie pro-biegowe. Już od kilku lekarzy słyszałam, że będą mi zawsze dokuczać, ale spodziewam się, że znajdę na nie jakiś sprytny sposób. Z każdym kolejnym sezonem szala przeważa się powoli coraz bardziej na moje. Nie zmienia to jednak faktu, że w trakcie bardzo mocnego wysiłku, kiedy przechodzę już do trybu zombie, który godzi się na każdy ból, dodatkowy gwóźdź w tej postaci stawia mnie przed ogromnym dylematem. Tak jestem skonstruowana, że nawet kiedy rozsądek mówi, że to tylko trening i skoro już z bólu myślę, że chyba mam zawał, to może jednak warto się zatrzymać, to zwykle tego nie robię. Trening wychodzi więc w porządku, ale przed kolejnym mam jeszcze większy stres z racji zapodania swojemu organizmowi trochę większej traumy niż się spodziewałam. Ból z wysiłku jest OK, ale taki, który jest bezsensowny, destrukcyjny i trzyma się potem przez parę dni już zabawny nie jest. Spoglądam jednak w bliską przyszłość dość optymistycznie, bo nie sądzę żeby mogło być gorzej niż było dwa lata temu, kiedy duszące kolki zrujnowały mi niemal wszystkie starty w zawodach i co najmniej kilka treningów. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No dobrze, ale koniec tych smętów. Choć jak już łatwo się domyślić, największą motywacją do kontynuowania i ukończenia mocnego biegowego treningu jest dla mnie myśl o tym, że <i>wciąż nic mnie nie kłuje</i>, mam zawsze w świadomości ten fakt, że mózg lubi się opieprzać. Na pewno każdy ma swoje sekretne sposoby na oszukiwanie go i przebrnięcie przez tę męki Tantala. Ja swoje też mam i ciekawa jestem, czy Wy macie podobne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4DgzQ7rzNBXMJBoI_6rX0brAwtVRO1ZIy0UtHfTWeUOq8YY2ur67b0W2OBcMN12rhDpehyuLKk5EctD_jfAoxVoDfYIdGXGQ7fi3U7nftwtOeVJchBNaS_L7q2W2ll-jYRuvCNWIvHk0/s1600/bieznia11.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4DgzQ7rzNBXMJBoI_6rX0brAwtVRO1ZIy0UtHfTWeUOq8YY2ur67b0W2OBcMN12rhDpehyuLKk5EctD_jfAoxVoDfYIdGXGQ7fi3U7nftwtOeVJchBNaS_L7q2W2ll-jYRuvCNWIvHk0/s640/bieznia11.png" width="510" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zasadniczo im więcej mocnych treningów realizuję, tym lepiej startuje mi się potem w zawodach. Najlepszy start biegowy zanotowałam wtedy, kiedy w związku z supermocnym cyklem treningowym perspektywa zawodów w weekend wydawała mi się czymś w rodzaju aktywnego wypoczynku. Jeśli już jesteśmy przy zawodach, jak na razie najlepszym sposobem na przetrwanie dystansu 5 kilometrów jest myśl, że to tak naprawdę tylko 4 kilometry plus finisz do mety. Zazwyczaj o żadnym realnym finiszu nie ma mowy, bo nie jestem w stanie przyspieszyć choćby o sekundę, a od 3800 metrów znajduję się w strefie nieogaru, ale to naprawdę działa na mózg. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na treningach muszę się powysilać trochę bardziej. Kończę właśnie drugi tydzień, w którym biegam trzy mocne treningi w tygodniu. Do tej pory były to dwie sesje na stadionie i zawody w weekend, w tym tygodniu to potrójny stadion. W Warszawie robiłabym pewnie część treningów gdzieś na ulicy, ale tutaj to się nie da - nie mam w okolicy choćby kilometra ścieżki po płaskim! Ciągle jest do góry albo w dół, więc wszystkie treningi, które wymagają kontroli tempa, latam w kółko po tartanie. W tym miejscu muszę się na chwilę zatrzymać i dodać, że mam absolutnie przepiękne warunki do mocnego treningu. Stadion Leśny w Sopocie to raj na ziemi. No dobra, rajem się staje po zakończeniu treningu, wcześniej jest czyśćcem, ale jest na nim naprawdę pięknie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zawsze najtrudniejszy jest pierwszy mocny trening po jakiejś dłuższej przerwie, i tutaj mam przykład na wyciągnięcie ręki. Po wtorkowym 6x800, łatwiej było sobie wmawiać, że czwartkowe 3x1200 to pikuś. Przecież to tylko trzy razy po trzy kółka! A do tego dłuższy dystans, więc może być odrobinę wolniej niż dwa dni wcześniej (i oczywiście wcale nie było). Biorąc pod uwagę kalkulacje, że dwanaście kółek z wtorku to więcej niż dziewięć kółek z czwartku, mam gotową receptę na przetrwanie treningu, kiedy w trakcie pojawiają się myśli o tym, że jest ciężko. Wyobrażam sobie wtedy, że założenie treningowe było trudniejsze, a realizuję jego łatwiejszą wersję. Nie wiem jakim cudem, ale to zawsze działa. Biegnę trzecie 1200 i myślę intensywnie o tym, że <i>nie muszę robić czwartego!</i> Jakie to szczęście i wspaniałość, że t<i>o czwarte mogę sobie już odpuścić</i>! To była też moja recepta na przetrwanie bardzo mocnych zadań pływackich u Andrzeja w WMT. Andrzej mówił nam, co będziemy płynąć, a ja wmawiałam sobie, że na koniec usłyszę: "...a wszystko to razy dwa". Zupełnie inaczej potem realizuje się zadanie, o którym można pomyśleć, że to "już ostatni blok", nawet jeśli jest on pierwszym i jedynym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To zabawne, że mózg da się oszukać w tak głupi sposób, ale jeśli coś jest głupie i działa, to znaczy przecież, że nie jest głupie. Podobnie da się zrobić, dzieląc zadanie na pół i podchodząc do drugiej połowy jak do początku zadania. Niespotykane pokłady siły wstępują wtedy w człowieka nie wiadomo skąd - jestem zmęczona? Jaka tam zmęczona, przecież dopiero zaczynam zadanie! No i oczywiście nieśmiertelna moc przedostatniego i ostatniego powtórzenia. Na ostatnim niech już się dzieje wola nieba, zwłaszcza jeśli wszystkie poprzednie wyszły dobrze. Biorąc to pod uwagę, podobnie jak środa to mały piątek, tak przedostatnie powtórzenie jest już jakby ostatnim...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trochę trudniej było mi sobie przetłumaczyć trening z ostatniego czwartku, kiedy uświadomiłam sobie, co właściwie mam do zrobienia. Zadanie: 40 minut w tempie okołoprogowym - biorąc pod uwagę wyniki badania wydolnościowego z lutego, nawet trochę szybciej niż na progu. Na szczęście nie moją działką jest myślenie o tym, bo mnie ciężko byłoby to rozkminić. Od lutego do kwietnia nie robiłam praktycznie żadnych mocnych treningów biegowych, chyba że liczyć przebieżki po sto metrów albo podbiegi na bieżni elektrycznej, ale masakrowałam się czasem na trenażerze i mocno pływałam. Kłopot jednak w tym, że były nawet dwa kłopoty. Pierwszy: w tym samym tempie biegałam trening w zeszłym roku, właściwie już pod koniec sezonu, kiedy byłam już w stanie pobiec piątkę w około 20 minut i miałam na koncie trochę bardzo mocnych treningów. Tylko że wtedy ten trening trwał 20 albo 25 minut, prawie na nim wykitowałam, skończyłam z tętnem około 180 i oddechem Lorda Vadera i wracałam do domu tempem siedem minut na kilometr. Kłopot drugi był taki, że także w tym tempie próbowałam zrobić bieg ciągły trzy tygodnie temu, z tym że po lesie, i nastąpiła dupa. Na szczęście Wojtek był ze mną jako patrol rowerowy i z sześciu kilometrów skrócił mi go na cztery. Fakt, że w naszym lesie jest bardzo mocno przełajowo i pagórkowato, więc byłoby dziwne, gdyby wszystko poszło zbyt gładko, ale to był dość okrutny bodziec, przyznaję. Tak więc gdy pakując się na stadion uświadomiłam sobie, że oto cisnę na tartan na 40 minut takiego kieratu, do tego po czterech godzinach od powrotu z basenu, gdzie przemieliłam 4,5 kilometra z 3,5-kilometrowym zadaniem głównym, to zrobiło mi się dość niemrawo. Co mnie uratowało? Tym razem próbowalam wmówić sobie kilka faktów. Pocieszający fakt pierwszy: w szybszym tempie jestem już na pewno w stanie zrobić 5 kilometrów nie wchodząc do strefy straszliwego dyskomfortu. Pocieszający fakt drugi: to w sumie jest tempo o dwadzieścia sekund szybsze niż bardzo żwawe rozbieganie i o dwadzieścia-trzydzieści sekund wolniejsze niż tempo interwałów. Pocieszający fakt trzeci: tydzień wcześniej biegałam 3x10 minut, które miały być realizowane w tylko odrobinę szybszym tempie, niż to co miałam biegać w treningu progowym, a wyszły dużo szybciej z bardzo dobrym samopoczuciem. No więc uzbrojona w te wszystkie niemal pozytywne myśli, ruszyłam na próbę ognia, i przetrwałam bez większych destrukcyjnych myśli, w tempie niemalże w punkt takim jak zakładane (ale o dwie sekundy na kilometr szybszym, więc jest dobrze, he he). Co najśmieszniejsze, najtrudniej było gdzieś w środku, gdy miałam przed sobą jeszcze prawie pół godziny kręcenia w kółko po pustym i wietrznym stadionie w tempie, które mogło spłatać mi figla w każdym momencie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mam jeszcze jeden tajny sposób: spojrzeć w przyszłość. Ale nie tę odległą i świetlaną, ale tę powszednią, najbliższą. Zazwyczaj tak koncentruję się na wykonywanym zadaniu, że myśl o tym, co będzie za godzinę albo za trzy jest dla mnie zupełnie obca i odległa. Wbrew pozorom pomyślenie o tym, że za dwadzieścia minut będę już siedzieć w autobusie albo że w domu zrobię sobie dobry obiad i ciepłą kąpiel potrafi zadziałać cuda, gdy wybije umysł z modułu "to jest trening który będzie trwał już zawsze".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> I tak się uczę tego wszystkiego każdego dnia, starając się przy okazji opanować tę trudną sztukę samooszukiwania. W końcu ile razy robiłam trening, podczas którego byłam absolutnie i bez reszty przekonana, że to ostatnie powtórzenie na świecie, które jestem w stanie zrobić, a potem robiłam jeszcze osiem? Czasem trzeba sobie tak po prostu przywalić, ale oszukiwanie też jest dobre. Bo skoro coś jest głupie ale działa, to znaczy że nie jest takie głupie...</div>

"A wszystko to razy dwa" czyli biegowe oszukaństwa

Nie ma aktywności, do której mam bardziej ambiwalentne uczucia niż bieganie. Przez wiele lat tak straszliwie nienawidziłam biegać, że...