"W Gdyni nie pada"

<div style="text-align: justify;"> Lada dzień mija nam pierwszy miesiąc w Gdyni. Jest bardziej niż spoko. Zmieniła się masa rzeczy, z których każda daje namiastkę efektu wow, a wszystkie razem stanowią absolutną petardę. </div> <div style="text-align: justify;"> Przyznaję szczerze, że jak tylko przez moją klawiaturę przechodzą podobne słowa, gdzieś z tyłu głowy zaczynam słyszeć odliczanie do totalnej wywałki. No ale, jak to mówią, chwytaj dzień.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlaR1EAv3Px6_CphvdPgawT1V0jkUiAALXUi_uTqOBISzxdd4ycBOoixAOYLy4BWcQpFWbbXiRDgWC1tut3HEUfRYyEdAWqk79oOMHOCOuIJpqQ1w9e-FHcuBein3ZAx3Nh0a1AgPk3TY/s1600/gdynia11.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="636" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlaR1EAv3Px6_CphvdPgawT1V0jkUiAALXUi_uTqOBISzxdd4ycBOoixAOYLy4BWcQpFWbbXiRDgWC1tut3HEUfRYyEdAWqk79oOMHOCOuIJpqQ1w9e-FHcuBein3ZAx3Nh0a1AgPk3TY/s640/gdynia11.png" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Podobno Gdynia to najbardziej nasłonecznione miasto w Polsce. Nie wiem, w jaki sposób zostało to obliczone, ale po dwudziestu dziewięciu dniach, z których chyba dwadzieścia osiem było słonecznych, muszę przyznać, że to raczej nie brednie. Nie było jeszcze dnia, żeby słońce zaraz po wzejściu nie odbijało się od tafli wody w basenie i nie było dnia, żebym wracała z treningu, nie mrużąc oczu od słońca. Wiecie, jak to dobrze działa na głowę? Dodajmy do tego fakt, że na każde psie siku mogę wychodzić ze zwierzakami do dzikiego lasu, a zupełnie nie-dziki, a za to ogromny las mam trzy minuty biegiem od domu, i jeszcze ten, że moje miejsce pracy w słoneczne dni to huśtawka na tarasie... Stąd właśnie klepię dzisiejszy wpis.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6greePMDXRQfHoK-Jj__iBhF1jSlNeYFr2mnB0dBBUax3CCeKIRl0A9PpLrTcInIvFnZKtI7xzNuJTW79Iwh49Kuu7mgiq0DzyXPJUlHgUcl5WL830MIpkPMiy1DjBvtearZJ5ls5u5w/s1600/gdynia12.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6greePMDXRQfHoK-Jj__iBhF1jSlNeYFr2mnB0dBBUax3CCeKIRl0A9PpLrTcInIvFnZKtI7xzNuJTW79Iwh49Kuu7mgiq0DzyXPJUlHgUcl5WL830MIpkPMiy1DjBvtearZJ5ls5u5w/s640/gdynia12.png" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Z psami w osiedlowym lasku</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> Mieszkam tu na osiedlu położonym na wzgórzu, co znaczy, że pogoda bywa tu nieco inna niż w pozostałej części miasta. Co więcej, ze wszystkich stron jesteśmy otoczeni lasami i wszędzie idziemy pod górę albo w dół. Jadąc rowerem do centrum miasta prawie nie muszę pedałować, wracając drałuję pod górę - i to taką, że ledwo starcza mi przełożeń w mojej miejskiej machinie. Miejscówkę mamy naprawdę dobrą, bo jesteśmy zaraz przy wylotówce na kaszubskie szosy. A to jest naprawdę COŚ. Po czterech sezonach kręcenia w kółko po pętli habdzińskiej mam tutaj absolutną ucztę dla oczu, płuc i kół. Wsiadam na rower, jadę przed siebie, mając nadzieję, że nie zgubię się za bardzo, następnie gubię się bardzo, potem znajduję... a wszystko to w przepięknych okolicznościach przyrody, na pustych szosach pośród łąk i lasów, no i oczywiście ciągle w dół albo pod górę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3re5GBAT56dRJ42kO4Ve8Us672nx39sWU5_chh_lKFF_O9Engeu2wGZgOaVGnf-trS9jHQejuDmsxE6dnjHgj-Uvm9Hk3rNVjGUuT1iHvFHUXPIOwnzls8I675877bBgakbwRfu5hJ14/s1600/gdynia13.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3re5GBAT56dRJ42kO4Ve8Us672nx39sWU5_chh_lKFF_O9Engeu2wGZgOaVGnf-trS9jHQejuDmsxE6dnjHgj-Uvm9Hk3rNVjGUuT1iHvFHUXPIOwnzls8I675877bBgakbwRfu5hJ14/s640/gdynia13.png" width="512" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Na nic zda się ściąga, gdy przeznaczeniem jest się zgubić!</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> Jednym z największych zaskoczeń byli dla mnie ludzie. Przyzwyczaiłam się do Warszawy, jednocześnie nigdy nie uważałam mieszkańców Trójmiasta za wyjątkowo sympatycznych, a do tego po doświadczeniach sprzed lat nie miałam dobrego zdania o kierowcach w tych rejonach. A tu szok. Jak na razie mogę policzyć na palcach jednej ręki sytuacje "na mieście", w których poczułam się choć trochę urażona albo niesprawiedliwie potraktowana, za to ciągle spotykają mnie bardzo miłe zaskoczenia, łącznie z kontaktami rower/pieszy-samochód. Za przykład niech posłuży sytuacja z wczoraj, gdy jechałam autobusem na trening do Sopotu. Wsiadłam do autobusu, zajęłam miejsce przy oknie, a za chwilę obok mnie usiadła pani w średnim/starszym wieku z dużą torbą zakupową. Na następnym przystanku zostawiła torbę i gdzieś się przemieściła, a na jej miejsce przyszła inna pani w podobnym wieku. Zorientowałam się w sytuacji dopiero wtedy, kiedy pani numer dwa subtelnym kopniakiem przemieściła rzeczoną torbę, żeby zmieścić się na siedzeniu. Wnet wróciła pani numer jeden. Pomyślałam sobie: oho, ale będzie boruta. Miałam tylko nadzieję, że nie dojdzie do rękoczynów. A co nastąpiło? "Ojej, to pani miejsce?! Najmocniej przepraszam!" "Ależ nie, nic nie szkodzi, niech pani siedzi, ja tak tę torbę tu zostawiłam...". Niedowierzanie. Mogłabym długo wypisywać podobne przykłady: o panu dozorcy z pływalni, który odkąd zorientował się, że stoję przed drzwiami już od 5:10 (ach te autobusy), czeka na mnie i otwiera mi drzwi, żebym nie marzła na zewnątrz, albo o kasjerce z supermarketu, do którego weszłam, żeby zapytać o drogę, a ona wyleciała za mną, krzyczała i wskazywała mi kierunek, kiedy poszłam nie w tę stronę. Wszystko to są drobne sprawy, ale jednak z kategorii takich, które potrafią zrobić dzień. Co tu dużo gadać - dobrze się tu żyje. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A co dla mnie najważniejsze, trenuje się tutaj lepiej niż dobrze. I znów mogłabym się rozpisywać - choćby o tartanowej bieżni otoczonej lasem, na której boli jakby mniej, albo o pływaniu, które jest dla mnie tutaj tak niemożliwie fajną zabawą, że aż sama się dziwię. Ale o tym już innym razem...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAnI6hyphenhyphenB3Kz_tmHyOmX2NVZXsJy03SqU90b-ldOtEjLhtIUJnGGgJY1CssJJcir0e_3C1oS1YkljKGaMPEihVisWusHEPQZ5qxJESUSFYuiByKDsQx7kJfplveI37AYP3ZOCPlF5YbSQA/s1600/gdynia14.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAnI6hyphenhyphenB3Kz_tmHyOmX2NVZXsJy03SqU90b-ldOtEjLhtIUJnGGgJY1CssJJcir0e_3C1oS1YkljKGaMPEihVisWusHEPQZ5qxJESUSFYuiByKDsQx7kJfplveI37AYP3ZOCPlF5YbSQA/s640/gdynia14.png" width="512" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Stadion Leśny wysyła dobrą energię</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

"W Gdyni nie pada"

Lada dzień mija nam pierwszy miesiąc w Gdyni. Jest bardziej niż spoko. Zmieniła się masa rzeczy, z których każda daje namiastkę efektu wow,...

Duathlon Przywidz czyli sposób na miłą sobotę

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq4w6bJoVnGG-JwQoXht-xPBSqtA8AphlmcGjl657MAXjfZxM_IHnX0aNmxAgky9UlaZxUQLShIkeFT8jEdaPdHWrNACq5akw27sNEuhs6E3X6hPa0vmSoaHIJ2MrqtayfVEtifY8OpwQ/s1600/IMG_9742.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq4w6bJoVnGG-JwQoXht-xPBSqtA8AphlmcGjl657MAXjfZxM_IHnX0aNmxAgky9UlaZxUQLShIkeFT8jEdaPdHWrNACq5akw27sNEuhs6E3X6hPa0vmSoaHIJ2MrqtayfVEtifY8OpwQ/s640/IMG_9742.jpg" width="414" /></a></div> <br /> <br /> Fajne są takie dni, kiedy wszystko idzie po prostu dobrze. Tak właśnie było w dzisiejszym duathlonie w Przywidzu. Nawet pogoda, pomimo deszczowych prognoz, zdecydowanie dopisała, a co więcej, mój latający żołądek sprawił mi miłą niespodziankę i pomimo beztrosko pożartej na śniadanie owsianki z orzechami nie zrobił nic głupiego, to znaczy przetrwałam zawody bez uduszenia z kolki. A to jest naprawdę coś!<br /> <br /> Miło jest czasem wystartować w takich zawodach o priorytecie M, prosto z treningu. Dzisiejszy start był zastępstwem dla biegania na stadionie i rozjazdu po lesie i wybierałam się nań o wiele spokojniejsza niż tydzień temu na aquathlon w Rumi. Po raz kolejny sprawdza się, że mentalnie zdecydowanie najlepiej czuję się wtedy, kiedy przywalam sobie ostro na treningach, i to najlepiej w bezpośredniej bliskości czasowej. W mijającym tygodniu rozpoczęłam okres przygotowań, który więcej kosztuje mnie "głowowo" niż fizycznie - stadion trzy razy w tygodniu. Do biegania mam stosunek szalenie ambiwalentny. Z jednej strony to kocham, z drugiej nie cierpię, a ze względu na ciągłe cierpienia moich wnętrzności, mój biedny organizm reaguje czasem alergicznie na myśl o tego rodzaju bólu. We wtorek biegałam osiemsetki, w czwartek dziesięciominutówki. Te drugie zresztą wyszły niewiele wolniej niż krótsze interwały - wciąż jestem dieslem... Tak czy owak, mocno przeżywam te treningi i nie odpuszczam sobie choćby o metr. Jestem wtedy sobie sama sterem i żaglem, zazwyczaj bywam na tym stadionie zupełnie sama i muszę naprawdę mocno się skoncentrować, żeby nie dopuszczać do siebie myśli o tym, że nie dam rady zrobić kolejnego odcinka. Wychodzi więc na to, że takie zawody jak dzisiejsze to faktycznie jak impreza, zwłaszcza że dzisiaj wyszłam z niej dosłownie obłowiona nagrodami - hojność sponsorów duathlonu naprawdę robi wrażenie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0afP77wrzluhQ9VhmN_BofIV3kHt2424aflTisKdFUSDc76sKCMHs8zKx7kvOaXuzqoBwADB7D1TS9MPeCLI-0r-NHiuELnwLRfGcAm3yJwI3_B-tNWWLvOgGolHkvUQwCAROYCwxupM/s1600/IMG_9960.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0afP77wrzluhQ9VhmN_BofIV3kHt2424aflTisKdFUSDc76sKCMHs8zKx7kvOaXuzqoBwADB7D1TS9MPeCLI-0r-NHiuELnwLRfGcAm3yJwI3_B-tNWWLvOgGolHkvUQwCAROYCwxupM/s640/IMG_9960.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Jeśli chodzi o sam przebieg zawodów, było naprawdę stosunkowo przyjemnie - przynajmniej na tyle, na ile jest to możliwe w sporcie wytrzymałościowym. W pierwszej części biegowej czułam się świetnie (pomimo tej cholernej owsianki, o którą się cały czas obawiałam, o dziwo - jakimś cudem - niesłusznie) i starałam się trzymać biegnących obok chłopaków. Niestety w końcu odlecieli mi na jednym z podbiegów i do końca dystansu biegłam już sama. Na rowerze było wyjątkowo dobrze, a ze względu na naprawdę dużą przewagę w kategorii kobiet, jako cel nadrzędny obrałam sobie... nie wychrzanić się na zakrętach. Urozmaicona trasa nie pozwalała się nudzić, za to łatwo byłoby z niej wyfrunąć przez barierkę, czego wolałam uniknąć... Szybko poszło, więc szybko zaczęły się moje prawdziwe zawody: bieg numer dwa. W poprzednim sezonie strasznie długo zajęło mi dojście do stanu, w którym bieganie po rowerze nie wywoływało uczucia stania w miejscu na drewnianych nogach. Mam nadzieję, że w tym roku pójdzie to trochę sprawniej, ale jak na razie była to moja pierwsza "prawdziwa" zakładka (wcześniej były jedynie pięciominutowe rozbiegania po spinningu) i, oooo, ciężko to widzę jak na razie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCW8sYw4wFUH_rRSsatkH06nzpUlCs4H1t8LKBBe7dXB-TGJK_phyphenhyphenIWDg5BNnNGS-Y5P6l_idbK9HzN9xq2xsj4RI2FhSmYGN69KSXOSukgc8XLPH5t3QuNyrtS9GdBtb6typrLNVVauE/s1600/IMG_9729.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCW8sYw4wFUH_rRSsatkH06nzpUlCs4H1t8LKBBe7dXB-TGJK_phyphenhyphenIWDg5BNnNGS-Y5P6l_idbK9HzN9xq2xsj4RI2FhSmYGN69KSXOSukgc8XLPH5t3QuNyrtS9GdBtb6typrLNVVauE/s640/IMG_9729.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> Fajnie jest sobie wystartować w takich zawodach bez ciśnienia, zwłaszcza że - jak zawsze w takich sytuacjach - dzięki temu można sobie zrobić trening w towarzystwie i z nieco większą intensywnością niż zwykle. Staram się nie patrzeć zbyt wiele na pulsometr podczas zawodów, ale dziś spojrzałam i zastanawiałam się, jak to możliwe, że biegnę ze sporo wyższym tętnem niż ostatnio na treningu, a czuję się, jakbym robiła najwyżej delikatny drugi zakres.<br /> <br /> Kolejny start w połowie maja w Olsztynie, a do tej pory solidnej tyrki ciąg dalszy. Tam już nie będzie tak kolorowo i spodziewam się, że ze strefy komfortu do strefy zombie wejdę już podczas części pływackiej i nie opuszczę jej aż do mety. Taki los :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhJStwq8Rpj4FEDhyn71poOzQDP8tPwvenopIKQQ_ie6CexJKEebXIPCagTpAUql9K88H0huB0QmZvpKb7zvBmBaTvbHzp-bYyTea0zbFBgQYc_0n_Rn8OMRt6ygGUEocTQab9X2CP6ok/s1600/IMG_0425.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhJStwq8Rpj4FEDhyn71poOzQDP8tPwvenopIKQQ_ie6CexJKEebXIPCagTpAUql9K88H0huB0QmZvpKb7zvBmBaTvbHzp-bYyTea0zbFBgQYc_0n_Rn8OMRt6ygGUEocTQab9X2CP6ok/s640/IMG_0425.jpg" width="426" /></a></div> <br />

Duathlon Przywidz czyli sposób na miłą sobotę

Fajne są takie dni, kiedy wszystko idzie po prostu dobrze. Tak właśnie było w dzisiejszym duathlonie w Przywidzu. Nawet pogoda, pomimo d...

(Znowu) żegnaj Warszawo, (znowu) witaj, morze!

<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfFlls3eGTEjZtSPh_ZqUJ9nr4WzrfiN62kq-4wuIJIyCuA-6nUv5pb3NI-k97Oy5V9tipRxGnM8tAAnFex31RZhbwk-eTt5cCPjVYc-OX64Yu3X3o0CKzZsfiwgDrQWWJB6Tuh32hMoY/s1600/13009788_10204330890310909_1071324282_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfFlls3eGTEjZtSPh_ZqUJ9nr4WzrfiN62kq-4wuIJIyCuA-6nUv5pb3NI-k97Oy5V9tipRxGnM8tAAnFex31RZhbwk-eTt5cCPjVYc-OX64Yu3X3o0CKzZsfiwgDrQWWJB6Tuh32hMoY/s640/13009788_10204330890310909_1071324282_o.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">fot. Agata Łapińska</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To może być dość emocjonalny wpis.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przez całe życie lawirowałam między Warszawą a Gdańskiem, spędzając w obydwu miastach równo po połowie życia. Od drugiej połowy 2009 roku aż do dwóch tygodni temu znowu byłam na stałe w stolicy. I opuściłam ją z wielkim uśmiechem na twarzy. Warszawa dała mi wszystko, co miała mi do zaoferowania, a nawet więcej. Absolutnie niczego w tej kwestii nie żałuję, ale już wiem, że za żadne skarby bym tam nie wróciła. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pierwszego kwietnia, czyli w najlepszym momencie na poważne życiowe zmiany, wrzuciliśmy graty do samochodu i ruszyliśmy autostradą ku lepszemu życiu. Boże, jak ja na to czekałam! Ja, która zakopuję się pod kołdrą o godzinie 21:30, zajechałam do Gdyni świeża i rześka przed północą, po czym przez parę kolejnych godzin żwawo rozpakowywałam kartony i byłam gotowa wybrać się na długi spacer do lasu. A przecież na zbawienne działanie jodu było jeszcze za wcześnie... Dawno się niczym nie <i>jarałam</i>, tak dawno, że już zapomniałam, jakie to uczucie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po dwóch tygodniach pobytu tutaj zaczęło do mnie powoli docierać, że nie jestem tutaj tylko na wakacje - jestem tu na tyle, ile będę chciała.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mieszkanie w mieście bez morza jest jednak dziwne. Lubię Warszawę, ale życie w mieście, w którym połowa mieszkańców jest tam z konieczności, w pogoni za kasą, i nienawidzi tego miejsca, jest męczące. A to dopiero początek argumentów... </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu9oEU1W4bx7oiYwDhEeiAtb9oUszfMEWI3_y-ZjWrRGUbwFH0vgqeC7iKR192Kf4GwwL8XHSuxSW4ERuPKB0td-IYgwA8SnoarwWKw_IbX_UecAYtmugr8VP6XXugHk51yN8kZQhR8n4/s1600/gdynia1.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu9oEU1W4bx7oiYwDhEeiAtb9oUszfMEWI3_y-ZjWrRGUbwFH0vgqeC7iKR192Kf4GwwL8XHSuxSW4ERuPKB0td-IYgwA8SnoarwWKw_IbX_UecAYtmugr8VP6XXugHk51yN8kZQhR8n4/s640/gdynia1.png" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tak wygląda moje nowe miejsce pracy - pod chmurką, a raczej pod słońcem, którego w Gdyni nie brakuje.</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> Wojtek już dawno przebąkiwał, że moglibyśmy się wynieść ze stolicy w jakieś spokojniejsze miejsce - w góry albo nad morze. Z niewiadomych przyczyn stałam wtedy twardo za Warszawą, twierdząc, że (uwaga!) to świetne miejsce do trenowania. Dzisiaj nie mam pojęcia, o co mi tak właściwie chodziło. W każdym razie kilka miesięcy temu stwierdziłam definitywnie, że muszę coś zmienić w swoim życiu, bo inaczej chyba się wykończę. Pewnego jesiennego dnia, ni z tego ni z owego, postanowiłam pojechać z Wojtkiem do Trójmiasta, gdzie miał odbyć służbowe spotkanie. W drodze powrotnej w niespełna dziesięć minut podjęliśmy definitywną decyzję o tym, że chcemy się tu przenieść.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe6bIZbXyR02qCaxXMGQyIPchQQOOfkIUu0GtL_chjT7V9K0k7hhn055O4AZ_U0Ks35yvylOjLqvcUFM47VOZRhrDg7Mh69vOoJc_oYlfdhp0pBy1mrhG0Fse15tZmUhvzqcwYIzUbOyw/s1600/gdynia3.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe6bIZbXyR02qCaxXMGQyIPchQQOOfkIUu0GtL_chjT7V9K0k7hhn055O4AZ_U0Ks35yvylOjLqvcUFM47VOZRhrDg7Mh69vOoJc_oYlfdhp0pBy1mrhG0Fse15tZmUhvzqcwYIzUbOyw/s640/gdynia3.png" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pieski są oczywiście zachwycone zmianą miejsca zamieszkania.</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> Boję się napisać, że szukam tu szczęścia albo że właśnie je znalazłam. Życie nauczyło mnie, że jeśli coś się zaczyna układać, to czasem tylko po to, żeby wszystko rozwaliło się z jeszcze większym hukiem. Z dnia na dzień nie przestanę być tym przerażona. Cały czas gdzieś z tyłu głowy strasznie się boję, że wszystko się może rozsypać w sekundę. Zdaję sobie sprawę jak mało co, że spokój w głowie i w sercu nie zależy od miejsca zamieszkania, statusu materialnego ani od pogody. Zdążyłam się przyzwyczaić do tego, że jeśli nie jest wyraźnie bardzo źle, to jest akceptowalnie, i wtedy już o nic więcej nie wypada prosić rzeczywistości. Świadomie i dobrowolnie wyrzekłam się już poszukiwania szczęścia, radości i beztroski.</div> <div style="text-align: justify;"> Nie wiem, czy to wiosna, czy może ciągle świecące tu słońce, które dobrze robi na głowę (Gdynia to najbardziej nasłonecznione miasto w Polsce!), ale powiedzieć że jest lepiej, że jest <b><i>dobrze,</i></b> to jakby nic nie powiedzieć. Słowem - chce się żyć. A już tak długo się nie chciało. Jest mi tu nadzwyczaj komfortowo, widzę przed sobą masę możliwości i rzeczy do zrobienia, a większość moich dotychczasowych poważnych stresów po prostu przestała nagle istnieć. Dopiero teraz powoli zaczynam sobie uświadamiać, jak bardzo zdążyłam się zmasakrować. Po przyjeździe tutaj przestały mnie denerwować rzeczy, które w Warszawie doprowadzały mnie do szału. Zniknęły moje obezwładniające bóle głowy, które dręczyły mnie co najmniej raz-dwa razy w tygodniu. Nie wspomnę już o tym, że przeprowadzka z treningami pływackimi z basenu ozonowanego na chlorowany sprawiła, że zdarzył się cud - nie boli mnie brzuch po pływaniu. Do tej pory po każdym treningu co najmniej na kilka godzin moje wnętrzności zamieniały się w bolący głaz. Sądziłam, że tak już jest i koniec, a tu niespodzianka. No i co najciekawsze, zupełnie inaczej się męczę. Jak na razie ani razu nie zdarzyło mi się odczuć obrzydliwego umordowania, które konieczność wyjścia z psami na dwór i przebrania się w piżamę odbiera jak wyprawę na Mount Everest. Tam było tak co drugi dzień. Dopiero teraz zaczynam sobie uświadamiać, że to, że tak często tak bardzo nie miałam na nic siły ani ochoty, to wcale nie była kwestia mocnych treningów albo porannego wstawania. Tutaj wstaję przed kurami.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ekscytuje mnie możliwość regularnego spotykania się z ludźmi, z którymi przez wiele lat widziałam się tylko od wielkiego święta, a których zawsze szalenie ceniłam. Cieszę się, że znowu mam możliwość pójścia nad morze - tak po prostu. I że spacer z psami do lasu to teraz codzienność, bo lasy tu są dosłownie wszędzie. Zmiany gonią zmiany - nawet <i>stajnia </i>naszych dwukołowców dostąpiła pewnego odświeżenia. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBxftuG1ZqdCqYKEKdphKciAQFhBS47qmnAILWq20Npi0sT9ka2hREUO7aGlLlSQn0XNjuJUsJsQxI48q-LUMEg-IzYuhqt_uqp3O9Auqqa7zaKQnk23AkKR8lJWMXMdV-7eIU23cWfi0/s1600/gdynia4.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBxftuG1ZqdCqYKEKdphKciAQFhBS47qmnAILWq20Npi0sT9ka2hREUO7aGlLlSQn0XNjuJUsJsQxI48q-LUMEg-IzYuhqt_uqp3O9Auqqa7zaKQnk23AkKR8lJWMXMdV-7eIU23cWfi0/s640/gdynia4.png" width="546" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tyyyyyle nowych tras rowerowych i biegowych - tyyyyyle możliwości do zgubienia się!</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jako dobre podsumowanie wklejam film nakręcony i zmontowany przez Kamową, czyli naszego pierwszego gdyńskiego gościa :-)</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/ZYwp-YBNcKY/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ZYwp-YBNcKY?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

(Znowu) żegnaj Warszawo, (znowu) witaj, morze!

fot. Agata Łapińska To może być dość emocjonalny wpis. Przez całe życie lawirowałam między Warszawą a Gdańskiem, spędzając w obyd...

VI Aquathlon Rumia czyli rozgrzewka przed sezonem...

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhih8JzK-qvBmPF26aZCSvex39yAgS9LifCx4yNifHdorK9fpQ3uqq1niMnAOK4Sr3oHS7BtfvBAHq6QfsNmid5r2smmflqyMqJvuMug71TZnXtmrGIKTjAo3ijTmNARtiI7bYG2KWOcJU/s1600/IMG_9370.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhih8JzK-qvBmPF26aZCSvex39yAgS9LifCx4yNifHdorK9fpQ3uqq1niMnAOK4Sr3oHS7BtfvBAHq6QfsNmid5r2smmflqyMqJvuMug71TZnXtmrGIKTjAo3ijTmNARtiI7bYG2KWOcJU/s640/IMG_9370.jpg" width="416" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dwa tygodnie i dwa dni temu przeprowadziłam się do Gdyni i bardzo chciałam jak najszybciej podzielić się wrażeniami z tego przedsięwzięcia, ale... kompletnie nie miałam na to czasu. A jak już w końcu wydawało mi się, że znalazłam na to chwilę, natychmiast byłam wyciągana na jakiś psi spacer albo na urodzinowe piwa bez piwa i inne plotkowe posiadówki. No co zrobić! Mam nadzieję, że w końcu to nadrobię, a tymczasem...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pierwsze multisportowe zawody w tym roku za mną! Oczywiście jak zwykle do ostatniego dnia nie byłam pewna, czy startować, ale w końcu poszłam po rozum do głowy i stwierdziłam, że skoro nie ma żadnych poważnych przeciwwskazań - kontuzji, ważnych życiowych wydarzeń, katastrofy nuklearnej i tym podobnych, to trzeba przestać się wahać i jechać, zwłaszcza że na rumskie zawody miałam już tylko 45 minut autobusem, a nie - jak miałabym z Warszawy - prawie cztery godziny drogi. Dlaczego w ogóle się zastanawiałam? Po pierwsze dlatego, że Wątpliwości to moje drugie imię. Po drugie dlatego, że ostatni trening biegowy na stadionie, choć teoretycznie udany, pokazał mi jednak, że do szybkiego biegania to jeszcze daleka droga, a ja nie lubię startować nieprzygotowana. Inna sprawa, że byłoby dziwne i nielogiczne, gdybym biegała teraz szybciej, skoro do tej pory zrobiłam może dwa albo trzy treningi interwałowe/tempowe. Nie wspominając już o tym, że to w ogóle fajnie, że biegam - w połowie lutego dzięki piesełowi zaliczyłam małą kontuzję, która zapowiadała się na całkiem poważną, i gdybym uwierzyła w kilka (tak!) pierwszych diagnoz (nie pytajcie, ile ich otrzymałam - to było dość desperackie), to wróciłabym do delikatnego truchtania na początku kwietnia, po sześciu tygodniach trzymania nogi w unieruchomieniu (sic!!!). To jednak temat na oddzielną historię. No i w końcu po trzecie - wraz ze zmianą miejsca zamieszkania zmieniłam także miejsce i formę treningów pływackich. Od dwóch tygodni pływam z wyczynową młodzieżą w gdyńskim klubie. To też temat na oddzielny wpis, słowem - naprawdę dużo zmian. A co za tym idzie, nie miałam pojęcia, w którym właściwie jestem miejscu, ale czułam, że chwilowo nie jest to czas konia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Cóż, wstęp jak zwykle zajął mi sporo miejsca, ale to dobrze wyraża stosunek przedstartowych rozkmin do samego startu. Rzeczywiście dnia konia nie było, ale po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że mój organizm to dobry ziomek jest - nie muszę go specjalnie prosić ani przekonywać, nieważne czy jestem super zdrowa, cudownie wyspana i nieskazitelnie świeża. Po prostu robię swoje, a on daje mi tyle, ile może danego dnia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Czekanie na starty to zdecydowanie najgorsza część zawodów, zawsze bardzo męcząca i irytująca. Jak zwykle trzeba było wyczekać swoje w niezbyt komfortowych warunkach, jakimi była pływalniania podłoga na korytarzu. Znowu było dużo "pierwszych razów" - pierwszy start na 800m na zawodach, pierwszy raz start pływacki bez jakiejkolwiek rozgrzewki. Kompletnie nie znałam tego basenu, nie wiedziałam czego mogę spodziewać się po sobie, gdy będę próbować płynąć bardzo mocno od samego początku. Na treningach zawsze pływam wyraźnie najszybciej dopiero wtedy, kiedy jestem już porządnie rozgrzana, a nawet nieco zmęczona (i podlana adrenaliną) poprzednimi odcinkami. Tutaj musiałam wskoczyć do basenu (start bez skoku - przynajmniej odpadł stres związany ze spadającymi okularkami) i od razu lecieć swoje.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jako że startowałam razem z mocno obsadzoną kategorią juniorów i młodzieżowców, w której co drugi zawodnik to super pływak (a co drugi - bardzo dobry pływak), nie zdziwił mnie fakt, że byłam najwolniejsza w najwolniejszej serii... Wpisanym czasem (12:00) mieściłam się na styk w założonym limicie czasu, a w razie przekroczenia tego czasu czekałby mnie gwizdek i konieczność wyjścia z wody z dyskwalifikacją. Co to będzie - nie wiedziałam, bo moja życiówka na 800m to 12:46, popłynięta dwa lata temu, czyli w drugim sezonie trenowania z Mastersami i przed sezonem numer trzy, czyli tym bez Mastersów - mega uwstecznieniu pływackim. 12:00 było więc dość życzeniowe. Byłoby łatwiej, gdybym na zawodach pływała tak dobrze jak na treningach, to znaczy bez histerycznego szarpania się z wodą, które nigdy nie przynosi nic dobrego, no ale nie ma tak dobrze. Pierwszą setkę oczywiście zaczęłam za mocno, przez co na reszcie dystansu chyba ze trzy razy zaliczałam straszną bombę. Do tego miałam wrażenie że potwornie wolno płynę, więc kiedy po 700m usłyszałam gwizdki, byłam przekonana, że to TEN gwizdek - ten, który obwieszcza wybicie limitu czasu. Rozglądając się wokół płynęłam dalej i zastanawiałam się, czy to co słyszę sponad wody, to "GO" czy "STOP". Dopłynęłam do ostatniej ściany... 11:58. Ufff, czyli mnie nie zdyskwalifikują. I nawet życiówka wpadła. Czyli trzeba biec - o niedobrze!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rzeczywiście tak właśnie sobie wtedy pomyślałam, bo ze wspomnianych już wcześniej powodów, część biegowa nie napawała mnie optymizmem. Licho się rozgrzałam i ustawiłam się na niezaszczytnym, ostatnim miejscu do biegu. Wystartowałam pięć sekund po przedostatniej dziewczynie, zupełnie nie wiedząc, czego mogę się spodziewać.</div> <div style="text-align: justify;"> Bieg nie był super szybki, ale tempo niemal w punkt takie, jak na ostatnim treningu interwałowym - to dość cenna wskazówka na przyszłość. Wynik 20:56 z pewnością nie satysfakcjonuje, ale myślę, że od teraz będzie tylko szybciej. Cieszy jednak fakt, że dystans minął mi naprawdę sprawnie, bez kryzysów i bez bomby, a nawet bez duszącej kolki (z naciskiem na "duszącą", bo na czwartym kilometrze zaczęło pojawiać się dobrze mi znane kłucie).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Lada dzień kolejne starty, więc trzeba zacząć szybciej biegać... Że nie wspomnę już o pływaniu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiILUBlAOSG1s7vo01lwFfHJcXDSyzgm-a_Mq5LZYTbeojD3_AtwAj1CCUh46zeU3ltUpdpmu9istfJWQnFWGbywHZB1XcQfrIRXAR3XtURDhcCy2-oPtR-s4JIqn6xwWf5gwtGAxPanRg/s1600/IMG_9686.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiILUBlAOSG1s7vo01lwFfHJcXDSyzgm-a_Mq5LZYTbeojD3_AtwAj1CCUh46zeU3ltUpdpmu9istfJWQnFWGbywHZB1XcQfrIRXAR3XtURDhcCy2-oPtR-s4JIqn6xwWf5gwtGAxPanRg/s640/IMG_9686.jpg" width="426" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

VI Aquathlon Rumia czyli rozgrzewka przed sezonem...

Dwa tygodnie i dwa dni temu przeprowadziłam się do Gdyni i bardzo chciałam jak najszybciej podzielić się wrażeniami z tego przedsię...