Dziecięce radości

<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNmvYIs6r8bnsq8XpwGuBiuR03OvCm61c-1RYmV7HY7F6a5yjYbA3KNSbdBb_qud08WZVc5xuTpnsvtlkpFomBfwHo-vOyyTUBCkueJaFp4n_jxRCfefVlmNFT6e-IF39t_QpifUIQB_Y/s1600/hot-air-balloons-1253229_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNmvYIs6r8bnsq8XpwGuBiuR03OvCm61c-1RYmV7HY7F6a5yjYbA3KNSbdBb_qud08WZVc5xuTpnsvtlkpFomBfwHo-vOyyTUBCkueJaFp4n_jxRCfefVlmNFT6e-IF39t_QpifUIQB_Y/s640/hot-air-balloons-1253229_1280.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Będąc dzieckiem nie potrzebowałam tak silnych bodźców, żeby poczuć silne emocje. Teraz, jeśli jakieś się pojawiają, to tylko te złe. Kiedyś tak wiele rzeczy mnie cieszyło - takich, które teraz ledwo mnie ruszają. Dlaczego ta granica przesunęła się aż tak drastycznie? Dlaczego z tak wieloma przeżyciami przechodzę do porządku dziennego, kwitując je najwyżej jednym uśmiechem? Czy to klątwa dorosłego życia, czy to ze mną jest coś bardzo nie tak? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na każde "fajnie" znajduje się jakieś "ale". Na każde szczęście znajdzie się nieszczęście. Nie ufam już życiu i zawsze szukam podstępu. Boję się, że jeśli coś zaczyna się układać, to tylko po to, żeby mogło rozsypać się z większym impetem. Boję się dzielić się swoim szczęściem, nie mam ochoty dzielić się smutkiem. Emocjonalna klatka.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Czy to w ogóle możliwe, żeby wróciła dziecięca radość? Po tym wszystkim co przeżyłam i przeżywam? Czy choć na chwilę może wrócić beztroska? Wobec tej całej odpowiedzialności, trosk i napiętego grafiku? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie sądzę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Dziecięce radości

Będąc dzieckiem nie potrzebowałam tak silnych bodźców, żeby poczuć silne emocje. Teraz, jeśli jakieś się pojawiają, to tylko te złe. ...

Puchar Polski Masters w pływaniu - 19-20.03.16 Tychy

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvFFgZujVJCURjm27IB263E3R1gdqblvJ3mjTArIkA7zvqU0cikwySci-tfqVVGZnuO_0UZjLW7_npKsJoQaufF3nwOaSfu5IHjQ8xHNjxChpnhHdu9FPExBK6Oytf7-BCFK-SrcXKmFY/s1600/Bez%25C2%25A0tytu%25C5%2582u.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvFFgZujVJCURjm27IB263E3R1gdqblvJ3mjTArIkA7zvqU0cikwySci-tfqVVGZnuO_0UZjLW7_npKsJoQaufF3nwOaSfu5IHjQ8xHNjxChpnhHdu9FPExBK6Oytf7-BCFK-SrcXKmFY/s640/Bez%25C2%25A0tytu%25C5%2582u.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Za mną moje drugie zawody pływackie, pierwsze na krótkim basenie. Jako że na co dzień mam (jeszcze przez chwilę) ten przywilej, że trenuję na długich pływalniach, miałam przekonanie, że krótki basen nieco mnie przyspieszy. Jednak cóż, ściana sama się nie odepchnie, a jeśli się robi nawroty jak lama...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Decyzja o wyjeździe na tyskie zawody zapadła w połowie tygodnia. Bardzo chciałam w końcu sprawdzić się na dystansie 400 metrów, ponieważ ostatnie treningi pokazywały, że jest coraz szybciej i lepiej. Chciałam także w ten sposób zamknąć godnie rozdział <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/02/trzy-lata-z-chlorem.html" target="_blank">pływania z Warsaw Masters Team</a></b>. Za kilkanaście wejść na basen wyprowadzam się z Warszawy. W nowym miejscu na pewno wiele się zmieni, jeśli chodzi o specyfikę treningu. Miałam nadzieję, że ładne życiówki będą dobrym podziękowaniem dla Andrzeja, który przyjął mnie z powrotem do grupy niczym córkę marnotrawną. Trochę tę nadzieję zawiodłam, a swoją drogą, konieczność opuszczenia WMT jest jedynym, co mnie boli w kontekście wyjazdu ze stolicy...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No bo cóż, jeśli się robi nawroty jak lama... ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sobotnie konkurencje - 200m dowolnym i 200m zmiennym - traktowałam głównie jak prognozę przed niedzielą. Zmiennym płynęłam już <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/12/debiut-pywacki-xx-otwarte-mistrzostwa.html" target="_blank">na zawodach w grudniu</a></b>, więc miałam okazję sprawdzić, (1) czy krótki basen mnie przyspiesza i (2) o ile poprawiłam poszczególne style. Na 200m dowolnym nie pływałam w warunkach zawodów, ale wiem, ile płynęłam w sprawdzianach treningowych i w zadaniach; tu więc z kolei sprawdzałam, jak ma się trening do zawodów.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> "Robota" zaczyna się podczas rozgrzewki. Pierwszy wniosek: no, Warszawianka to to nie jest! Po pierwszych przepłyniętych długościach mój umysł zanotował przede wszystkim paskudnie śliską ścianę, typowy dla krótkich basenów stromy spadek głębokości (przez co w jedną stronę mam wrażenie pływania z górki, w drugą pod górkę) i konieczność ustawienia sobie w głowie "nowej" odległości pomiędzy chorągiewkami a nawrotem w stylu grzbietowym. Kilka skoków startowych (och, losie), ściśnięcie okularków do granic możliwości, tj. do pojawienia się uczucia wypływania mózgu przez uszy i... można zaczynać zabawę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1rurPNqQ8kmqCNjfaP8yaNfxTZnlJd_lGk43BHiJWB8VDnxxKR2EWnlBv_i7ZV5_Ezp4oS625Bq6yI02oWgLWSICp1NDD0AC6Avt3KpknkBP314v9_5helPmps_kJr5EqmGrL6-p4aFo/s1600/Bez%25C2%25A0tytu%25C5%2582ua.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1rurPNqQ8kmqCNjfaP8yaNfxTZnlJd_lGk43BHiJWB8VDnxxKR2EWnlBv_i7ZV5_Ezp4oS625Bq6yI02oWgLWSICp1NDD0AC6Avt3KpknkBP314v9_5helPmps_kJr5EqmGrL6-p4aFo/s640/Bez%25C2%25A0tytu%25C5%2582ua.png" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pierwszy start to pierwszy - niestety - zawód. Nawroty nie tylko mi nie pomagają, ba - one mi wręcz przeszkadzają! Nieraz słyszę na treningach, żeby wykonywać dłuższy poślizg, dbać o kopnięcia pod wodą, ale przy intensywnym pływaniu to zawsze schodzi na drugi lub trzeci plan. Poza tym jak tu myśleć o kopnięciach do delfina, kiedy wszystko błaga o powietrze?! Czas na 200 dowolnym - 2:43.48, co gorzko mi uświadomiło, że na 400m raczej (na pewno) nie popłynę tak, jak sobie to wymyśliłam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Druga konkurencja - 200m zmiennym - 3:08.74. Poprawa o 8 sekund od grudnia, ale delem popłynęłam jeszcze wolniej (o prawie 2 sekundy) niż wtedy. Holy shit!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sobotni dzień nie skończył się dla mnie zbyt wesoło. Już rano zaatakował mnie subtelny ból głowy, który niestety stopniowo ewoluował. Na pływalni marzyłam tylko o tym, żeby już stamtąd wyjść, bolał mnie każdy głośniejszy dźwięk wydobywający się z głośników i jadaczek ludzkich. Sądziłam że po zaczerpnięciu świeżego powietrza trochę mi się poprawi, ale skąd. Wieczór spędziłam z ibuprofenem, zawinięta w kołdrę w ciemnym pokoju, z uczuciem ściskania głowy w imadle i wbijającego się w skroń gwoździa. Już dawno tak mnie nie rozgniotło. Niestety ewidentnie mam coś z zatokami i ich problem przeszedł już chyba w stan przewlekły. Jutro czeka mnie wizyta u laryngologa - mam nadzieję że znajdzie się na to rozwiązanie. Rano z kolei będę testować pływanie z zatyczką na nos - módlmy się, żeby obyło się bez fatal erroru.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W niedzielę na szczęście nic mi się nie wbijało w skroń, ale nastawienie do ścigania było raczej takie sobie. Nie mogłam przeboleć tego, że nawet wynik z 200 metrów pomnożony przez dwa daje ledwo plan minimum na to, co chciałam wypływać na 400. Pierwsza z niedzielnych konkurencji mnie dobiła - 1:18.55 na 100m dowolnym. Kurczę, w okolicach 1:20 pływałam ostatnio końcowe setki w długich zadaniach na treningach, nie mówiąc już o tym, że nawet na grudniowych zawodach popłynęłam ten dystans szybciej (na długim basenie). No więc cóż, zaliczyłam mały psychofizyczny zjazd i wpadłam w stan "NO CO SIĘ K^&*^* DZIEJE", który nie wróży nic dobrego, a raczej jest otwarciem drzwi do kompletnego samoubiczowania. Siedziałam i czekałam na 400m jakbym była tam za karę. Okej, zatoki zatokami, ale przecież przez cały bieżący tydzień czułam się bardzo dobrze... No cóż, to jest sport, tego umysłem nie ogarniesz. Zawarłam z Wojtkiem umowę - jeśli nie poprawię życiówki, załatwi mi papierową torbę na głowę, w której będę (nie)dumnie wracać do Warszawy. Trochę był to śmiech przez łzy, ale ta perspektywa całkiem szczerze mnie rozbawiła.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Obyło się jednak bez torby. I raczej bez satysfakcji, ale i tak to stosunkowo najlepsza z moich weekendowych konkurencji. 5:43,18 z niezłym samopoczuciem i najgorszymi nawrotami świata - kilka razy czułam, że ledwo muskam ścianę palcami stóp. W ogóle po obejrzeniu nagrania widzę, że wyglądam tak, jakbym się w ogóle nie spieszyła. Człowiek-ameba, a wrażenia tego dopełnia fakt, iż byłam w swojej serii zdecydowanie najwolniejsza - sekundę po moim przedostatnim nawrocie swój bieg skończyła zwyciężczyni!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tym oto akcentem zakończyłam Puchar Polski w Tychach. Nie ma fajerwerków, eksplozji endorfin ani gwałtownego wzrostu samozadowolenia, ale jest nowe, na pewno cenne doświadczenie. Chyba największym sukcesem weekendu było to, że na płycie basenu przed ostatnią konkurencją stanęłam pogodzona z nieuchronnym niepowodzeniem, ale nie zrezygnowana - gotowa żeby dać z siebie wszystko, co jestem w stanie z siebie na ten moment dać. Głowa była spokojna, ciało gotowe do mocnego napierania - pod tym względem nie mogło być lepiej, mimo że dosłownie godzinę wcześniej byłam w totalnej rozwałce. Dobrze jest wiedzieć, że w ważnym momencie jestem w stanie przejść z programu zbędnych rozkmin do gotowości startowej.</div> <div style="text-align: justify;"> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/12/o-wyzszosci-zawodow-pywackich-nad.html" target="_blank"><br /></a></b></div> <div style="text-align: justify;"> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/12/o-wyzszosci-zawodow-pywackich-nad.html" target="_blank">Bo takie jest pływanie.</a></b> Ta droga jest bez końca. I dobrze! Gdyby jeszcze ten wredny chlor nie był taki zjadliwy...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOwOBqPaXw8GEPvtdGuz1tb1kQspeltgH-kroiLwGRZXVO6DdKP2vkLcAWPqmxGLKA5OLnYIIKSewz5kQScxwX4ESZZ08GlCq7jroxKBu3DOxzec-CzHD9LZQloy6jXkKqMMCu4W52SuQ/s1600/aska.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOwOBqPaXw8GEPvtdGuz1tb1kQspeltgH-kroiLwGRZXVO6DdKP2vkLcAWPqmxGLKA5OLnYIIKSewz5kQScxwX4ESZZ08GlCq7jroxKBu3DOxzec-CzHD9LZQloy6jXkKqMMCu4W52SuQ/s640/aska.png" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Puchar Polski Masters w pływaniu - 19-20.03.16 Tychy

Za mną moje drugie zawody pływackie, pierwsze na krótkim basenie. Jako że na co dzień mam (jeszcze przez chwilę) ten przywilej, że ...

Znieczulenie

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoDxyecNExHHPqIdVgUOZkP2PP4ng0IGtTRtm2ZMAMffdQFqzcsDA8t4K0J0NJhIQENq5DW0xKf5rnYQ2UR_sa9SQIsBHQQxzqVOYP298sOKKgXR_Q9wIgzoZkZj2mYnzjbYz3U2NsAUw/s1600/woman-570883_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoDxyecNExHHPqIdVgUOZkP2PP4ng0IGtTRtm2ZMAMffdQFqzcsDA8t4K0J0NJhIQENq5DW0xKf5rnYQ2UR_sa9SQIsBHQQxzqVOYP298sOKKgXR_Q9wIgzoZkZj2mYnzjbYz3U2NsAUw/s640/woman-570883_1280.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Narkomani, alkoholicy, hazardziści - oni wszyscy mieli pecha, że nie poznali darmowej, odnawialnej możliwości wejścia w równoległą rzeczywistość, będącą źródłem życiowej satysfakcji.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To nawet nie jest tak, że ja lubię się zmęczyć. Ja potrzebuję się zmęczyć. Wszystko wtedy smakuje inaczej. Jak mi dobrze, gdy jest mi źle!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kiedy jest się endorfinowym ćpunem, trudno nagle funkcjonować bez sportu. To zaskakujące, ile zapasu energii fizycznej zostaje wtedy w człowieku. Jak zwykłe i mało wymagające znowu wydają się zwyczajne czynności. Kiedy jest się w regularnym treningu, rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Niekiedy konieczność pościelenia łóżka, przebrania się w piżamę i umycia zębów urasta do rangi życiowego przedsięwzięcia. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sport redefiniuje takie pojęcia jak głód i zmęczenie. Oczywiście przed erą uprawiania sportu bywałam zarówno zmęczona, jak i głodna, ale to, co czuje się w trakcie długiego treningu, kiedy na kilkadziesiąt kilometrów do domu dopada na rowerze bomba hipoglikemiczna, jest nie do porównania z czymkolwiek. Nie do porównania jest wykonywanie kolejnych intensywnych powtórzeń czegoś, co zdążyło już ostro złomotać. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po mocnym treningu zwyczajna owsianka smakuje jak danie z restauracji odznaczonej gwiazdką Michelin. Kawałek czekoladowego wafelka przywraca trzeźwość myślenia i siły, przynajmniej na tyle, żeby zdołać zrzucić z siebie ubranie treningowe i trochę się ogarnąć bez ryzyka kompletnego padnięcia na glebę. Życie nabiera barw, kiedy w połowie długiego treningu na basenie przypominam sobie, że w szatni czeka na mnie pyszne, słodziutkie, soczyste JABŁKO. Z pewnością staje się wtedy jednym z najbardziej pożądanych jabłek świata. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To aż zabawne (choć tylko z perspektywy co najmniej dłuższej chwili), w jaki <i>zombie mode</i> potrafię wejść, kiedy bezpośrednio po długim, mocnym treningu mam coś do załatwienia "na mieście". Planując cokolwiek muszę wziąć pod uwagę, że to co życiowego i służbowego uda mi się zrobić jest w dużej mierze zależne od dyspozycji dnia. Zaskakujące jest to, że zdarza mi się niekiedy leżeć plackiem na łóżku, odliczając minuty dzielące mnie od konieczności wstania na kolejny trening. Sama myśl o tym boli - zastanawiam się czy to niespodziewany atak grypy czy wyjątkowo podłe zmęczenie - więc tym bardziej dziwne jest, gdy okazuje się, że na treningu jestem w stanie przenosić góry. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Endorfinowy haj w połączeniu ze zwyczajnym fizycznym podmęczeniem naprawdę zmienia postrzeganie wielu rzeczy. Odkąd zajmuję się tym trochę poważniej, do wszystkiego podchodzę inaczej. Mniej się denerwuję, a rzeczy, które kiedyś poważnie by mnie zestresowały, dzisiaj spływają po mnie jak po kaczce. To działa jak silny środek znieczulający, zresztą pod względem chemicznym jest nim w istocie...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nawet "martwy sezon" potrafi dać wielką satysfakcję, gdy widzę że to, co kilka tygodni temu było dla mnie arcytrudne, teraz jest pestką i zostawia po sobie wielki niedosyt. A to, co rok temu było ekstremum, dzisiaj jest codziennością. Co to będzie, co to będzie?</div>

Znieczulenie

Narkomani, alkoholicy, hazardziści - oni wszyscy mieli pecha, że nie poznali darmowej, odnawialnej możliwości wejścia w równoległą rz...

Możemy spać w pańskiej szopie?

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcNBWIhgLYKQELhybm4egg1WWL7j_FhG5rzyK4wQSb__9a1-ghX6NvuC1XMCXC6wez4G63K2NM33795_VrY-F1u_ktAVRX61fG3nWrMbFRPoSwcSZml-337yH8PXECQT96GGOLGtTIQSM/s1600/iceberg-08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcNBWIhgLYKQELhybm4egg1WWL7j_FhG5rzyK4wQSb__9a1-ghX6NvuC1XMCXC6wez4G63K2NM33795_VrY-F1u_ktAVRX61fG3nWrMbFRPoSwcSZml-337yH8PXECQT96GGOLGtTIQSM/s640/iceberg-08.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Jak pewnie każdy zwariowany polonista, należę do tej grupy osób, której najłatwiej, najsprawniej i najzgrabniej werbalizuje się myśli na piśmie. Odpada przy tym ryzyko, że palnę coś wyjątkowo głupiego, z czego będę musiała się potem gęsto tłumaczyć. Niestety świat słowa pisanego - przez to, że pozwala na tak wysublimowany dobór treści, zastanowienie się nad każdym słowem - jest tą rzeczywistością, w której jeszcze łatwiej jest się zgubić.<br /> <br /> Pewien bodziec spowodował, że ostatecznie przekonałam się do ewakuacji z Facebooka. I znowu piszę "pewien bodziec", zamiast napisać normalnie o co chodzi, tak już jednak musi pozostać. Znów mam okazję starannie wybrać, co dobrze będzie napisać, a co lepiej zachować dla siebie. A więc od dłuższego czasu (a może od zawsze?) moje pisanie - również tutaj - przypomina górę lodową. Tu, na publicznej stronie, widać jej wierzchołek, a pod nią - czyli w szufladzie - jest jebutne górsko. Może kiedyś, jeśli przyszłość ułoży się po mojej myśli, powstanie z tego coś dobrego.<br /> <br /> Facebook, podobnie jak Instagram i inne platformy komunikacji, nawet w dużej części ten blog, to wszystko są platformy fałszywej autoprezentacji. Piszę, publikuję i pokazuję tylko tyle, ile chcę pokazać, a raczej: ile wydaje mi się, że nie będzie za wiele. Przyznaję, że zmęczyło mnie to. Już za dobrze poznałam to uczucie, kiedy ma się na liście znajomych osiemset osób i ani jednej, do której można się odezwać. Zmęczyło mnie kreowanie kolorowej rzeczywistości, kiedy dogłębnie czuję, że wszystko jest zajebiście czarno-białe. Proszę mnie nie zrozumieć źle. Nie ma i nigdy nie będzie tu fikcji literackiej ani przekształcania rzeczywistości (może dlatego jest tu w ogóle niewiele treści). Po prostu nauczyłam się już przez wiele lat, że najlepszą odpowiedzią na pytanie "co tam?" jest odpowiedź "spoko", "ok" albo "po staremu", bez męczącego dla obu stron wchodzenia w szczegóły.<br /> <br /> Platformy fałszywej autoprezentacji okropnie spłycają relacje. Ile razy, pytając "co tam", chcemy naprawdę przyjrzeć się radościom i troskom drugiego człowieka, a ile zagajamy z grzeczności (bo wypada się raz na jakiś czas odezwać) albo dlatego, że w istocie mamy jakiś konkretny interes? Idąc dalej - jak często chcemy na to odpowiadać? Ile razy wklejamy wesołą foteczkę, pokazując całemu światu, jak bardzo jest fajnie, a jednocześnie doskonale wiemy, że to jest ten jeden, jedyny procent wesołości wokół nas?<br /> W dorosłym życiu często okazuje się, że wszystko zmieniło się nie wiadomo kiedy. Przestajemy mieć czas na to, żeby starać się o jakiekolwiek bezinteresowne relacje. Nie mamy czasu dla nikogo poza najbliższą rodziną albo garstką przyjaciół. Tak strasznie gorzkniejemy na starość, tak strasznie gorzkniejemy na dorosłość. Przestajemy się do siebie odzywać, kiedy jedno przestaje być drugiemu potrzebne. Każdy z nas może być tak strasznie sam w tak strasznie wielkim tłumie, aż stopniowo, powoli wypierze się z możliwości wyrażenia wprost tego, co myśli i czuje.<br /> <br /> <i>Ruszyliśmy do Inverness przy pięknej pogodzie. Wyjechaliśmy stamtąd wieczorem, kierując się do Drummochter, żeby gdzieś tam się rozbić i przenocować. Nie wiadomo kiedy i skąd rozpętała się straszliwa burza, wszędzie wokół nas zrobiło się bagno. Do tego zaczęło się ściemniać, więc Paul zasugerował, że powinniśmy zatrzymać się na jakiejś farmie. Jak tylko dojrzeliśmy światło w oddali po naszej lewej stronie, skręciliśmy i kierowaliśmy się prosto na nie. Paul zaproponował, że to ja powinienem o to zapytać, w końcu ja byłem Szkotem. Dojechaliśmy do spływającego deszczem podwórza. Gdy z domu wyszedł mężczyzna, zacząłem swoją nieudolną przemowę: "Przepraszam, yyy, bardzo przepraszamy za kłopot, ale, no wie pan, eee, może zna pan jakieś miejsce w pobliżu, w którym moglibyśmy przenocować?". Zanim skończyłem swoją "nie jestem godzien" przemowę, do akcji wkroczył Paul. Ze swoim kalifornijskim akcentem, bez żadnej żenady i na cały głos, zapytał: "Możemy spać w pańskiej szopie?".</i><br /> <i>Byłem autentycznie zszokowany jego bezpośredniością. Mężczyzna odpowiedział: "Pewnie - chodźcie ze mną". Zabrał ze stodoły kilka swoich owiec, żeby zrobić nam miejsce, a jego żona przyszła z kocami. Robiąc nam posłanie powiedziała, że przyniesie tu zaraz kolację; a ja, zanim nawet się zorientowałem, zacząłem już się kajać: "Nie nie, dziękujemy bardzo, naprawdę nie trzeba". Na szczęście Paul znowu zainterweniował w samą porę: "To bardzo miłe z pani strony!".</i><br /> Graeme Obree, "The Flying Scotsman", wolne tłumaczenie

Możemy spać w pańskiej szopie?

Jak pewnie każdy zwariowany polonista, należę do tej grupy osób, której najłatwiej, najsprawniej i najzgrabniej werbalizuje się myśli na...