Padaczka u border collie - historia Smoczego przypadku

Dzisiaj będzie o piesełkach, a konkretnie o Smoku. W zeszłym roku <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/12/prawie-wesoy-pies_16.html" target="_blank">pisałam na blogu o tym, że Smok ma padaczkę</a></b>. Długo się zbierałam do tego, żeby zrobić o tym kolejny wpis. Dlaczego? Z jednej strony nie chcę zapeszać i przedwcześnie ucieszyć się, że sytuacja jest opanowana - w tej chorobie wszystko może się zmienić z dnia na dzień. Z drugiej jednak nie chcę, żeby wszystkie te informacje i porady, które zebrałam w najcięższym okresie, bezpowrotnie przepadły, a przyznaję szczerze, że są dla mnie coraz mniej aktualne. A więc piszę, skoro może się to komuś przydać.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuHjSyHe47FTjWmtLmGwv9BMfw-ws7qmMH2pe5pMh-dfxl533YKen8-z3q4AYowjPDb-nHObWuL6OOWyNKM1XFHWtXEwn5ZdduHHmumzDNLnW0gal4cVgJxeOj4o3Xqm-ZWtz0p8rA_n8/s1600/smoczyslaww.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuHjSyHe47FTjWmtLmGwv9BMfw-ws7qmMH2pe5pMh-dfxl533YKen8-z3q4AYowjPDb-nHObWuL6OOWyNKM1XFHWtXEwn5ZdduHHmumzDNLnW0gal4cVgJxeOj4o3Xqm-ZWtz0p8rA_n8/s640/smoczyslaww.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Wiele osób pyta mnie czasem, jak trzyma się Smoczysław, i jest ich pewnie drugie tyle, którzy boją się zapytać albo nie wiedzą, czy nie będzie to nietaktem (pragnę rozwiać wątpliwości zawczasu - nie będzie). Zacznę więc od przybliżenia aktualnej sytuacji. Od przełomu października i listopada zeszłego roku do teraz Smok miał w sumie sześć albo siedem ataków, w tym cztery skumulowane w krótkim czasie, bo do połowy stycznia. Na początku sytuacja przedstawiała się dość dramatycznie, bo ataki zdarzały się maksymalnie co miesiąc, bywało że co dwa tygodnie, a raz miał nawet dwa ataki w ciągu jednej doby. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że interwał krótszy niż miesiąc jest kwalifikacją do leczenia farmakologicznego. Jak wyglądały pierwsze ataki? Dość standardowo (usztywnienie, drgawki, piana na pysku, sikanie pod siebie, wycie), na szczęście były stosunkowo krótkie. Smok wracał do siebie maksymalnie kilka minut po całym zajściu.<br /> <br /> Moje doświadczenia z psią padaczką były jak najgorsze, jako że byłam bezpośrednim świadkiem, co i jak szybko potrafiła zrobić ta choroba z <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=LVpX_lY_PkQ" target="_blank">border collie Taiem</a></b>, jednym z najlepszych psów sportowych jakiego było mi dane poznać, i to pomimo ogromnej determinacji właścicielki do walki o jego zdrowie i komfort życia. Wiedziałam też, że włączenie leczenia farmakologicznego padaczki, jak każde leczenie psychotropami, może przynieść różne skutki, a ściślej - może przynieść więcej złego niż dobrego. Każdy pies jest inny, na niektóre psy lekarstwa takie jak Luminal działają bez zarzutu - zatrzymują ataki, nie otępiając psa. Faktem jest jednak, że nie da się tego sprawdzić przed spróbowaniem, a jeśli się spróbuje, to praktycznie nie ma od tego odwrotu. Co więcej, nawet jednorazowe pominięcie dawki może spowodować katastrofę w psim mózgu. To był mój główny argument przeciwko przystaniu na propozycje weterynarzy, którzy radzili mi jak najszybciej zacząć dawać psu leki.<br /> <br /> Co więc zrobiłam:<br /> przede wszystkim - kompleksowa diagnostyka. <b>Badania krwi,</b> w tym takie parametry jak profil nerkowy, tarczycowy i wątrobowy, glukoza, amoniak, fruktozamina, cholesterol, kinaza kreatynowa, GGTP, fosfor, potas, sód, magnez, wapń. Przy okazji oczywiście badanie <b>w kierunku babeszjozy</b>. Badanie <b>USG serca i jamy brzusznej</b>, głównie w celu wykluczenia krążenia wrotnego w wątrobie. Zastanawiałam się także nad <b>rezonansem magnetycznym </b>albo<b> tomografią czaszki</b>, jednak zostało mi to odradzone przez weterynarza-neurologa. Jego argumentacja do mnie trafiła. Abstrahując od tego, że jest to absurdalnie drogie badanie, najprawdopodobniej niczego ciekawego byśmy się z niego nie dowiedzieli. Moglibyśmy tam znaleźć guza mózgu (który i tak zacząłby dawać kolejne objawy, a tego się przecież nie zoperuje, więc w sumie byłaby to sztuka dla sztuki), zmiany których nikt nam nie zinterpretuje (nie ma w Polsce lekarzy, którzy byliby w stanie dojrzeć i dokładnie opisać różnego rodzaju subtelne zmiany) albo - co najbardziej możliwe - NIC. Ponadto przebywam ze swoim psem na tyle dużo i na tyle dobrze go znam, że wiem, iż nie ma opcji, aby spadł z wysokości albo w jakiś inny sposób uderzył się mocno w głowę i miał w niej z tego powodu krwiaka. Wykładanie forsy na MRI albo TK miałoby zatem sens wyłącznie wtedy, gdybyśmy ja albo ktoś, kto ma psa spokrewnionego ze Smokiem uparli się, żeby znaleźć w jego głowie coś, co rozgrzeszy nas z planów ewentualnego rozmnażania Smoka albo jego bliskich krewnych. Nikt jednak takiego ciśnienia nie ma, a ja przynajmniej przestałam mieć wyrzuty sumienia, że nie chcę mi się wyrabiać psu rodowodu i jeździć z nim na wystawy - i tak nie będzie już reproduktorem.<br /> Nie zrobiłam także badania stężenia <b>amoniaku</b>, które radził mi zrobić pan doktor neurolog. Powód prozaiczny - kwestie logistyczno-techniczne. W Warszawie ten parametr można zrobić tylko w dwóch miejscach: na SGGW i w lecznicy na Bemowie. Słyszałam i czytałam niestety, że na SGGW zdarzają się bardzo duże błędy w wynikach, z kolei sprawny wyjazd na Bemowo w godzinach porannych graniczył z cudem i byłby prawdziwą eskapadą. Tak czy inaczej wiem, że w pewnych przypadkach wynik stężenia amoniaku we krwi rozwiązywał większość problemów neurologicznych u psa, więc trzymamy tę wiedzę w zanadrzu. Weterynarz sugerował też kastrację, jako sposób na wyciszenie hormonów, wpływających czasem na intensywność ataków.<br /> <br /> Dalej:<br /> szukałam wszelkich czynników, które mogą wyzwalać ataki, a wręcz założyłam, że w jego otoczeniu jest coś, co źle na niego działa. Niektóre z podjętych działań były pewnie trochę nonsensowne, ale uznałam, że lepiej zrobić za dużo niż za mało. A więc naczytałam się różnych artykułów i opracowań o tym, co może szkodzić psu i:<br /> - <b>zmieniłam mu obrożę na szelki</b>, żeby nie dusił się i nie charczał, kiedy idzie ze mną na spacer i wściekle ciągnie jak smok. Przy okazji skasowaliśmy dzięki temu ucisk na okolice tarczycy.<br /> - Przestałam myć podłogi detergentem, który zamieniłam na <b>hipoalergiczny środek do czyszczenia;</b><br /> - przestałam dawać mu suchą karmę. Wiadomo - konserwanty, barwniki i cała masa chemii. Zaczęliśmy<b> gotować mu jedzonko </b>w postaci ryżu z mięsem, warzywami i olejem, co okazało się rajem dla jego podniebienia (suchą karmę je w sposób niegodny psa w stadzie - delektuje się każdym kęsem przez minutę. Rozpuszczony dziad), lecz niestety także dietą-cud. Mocno na tym schudł, a pakowanie w niego większych ilości jedzenia byłoby pogwałceniem jego małego żołądeczka. Ostatecznie więc zdecydowaliśmy się na powrót do suchej karmy, poszukując takiej bez konserwantów. Wybór padł na Doctor Doga, którą je do tej pory.<br /> Jeśli już jestem przy karmach, napiszę także, że Smok z jak na razie niewyjaśnionych przyczyn <i>miewa mniejsze lub większe sraki.</i> Czasem bywały na tyle nie cierpiące zwłoki, że nie zdążał nawet poprosić o wyjście na dwór. O dziwo od czasu przeprowadzki (połowa kwietnia) zdarzyła mu się tylko jedna taka awaria, i to wtedy, kiedy wszystkie nasze psy miały podobny problem, więc zrzucam to na kark jakiejś zmasowanej infekcji. Dlaczego przeszło mu akurat po zmianie miejsca zamieszkania - nie mam pojęcia, zwłaszcza że trawniki pod blokiem na poprzednim osiedlu na pewno nie były niczym pryskane.<br /> I teraz moim zdaniem dwie najważniejsze kwestie:<br /> - <b>suplementacja witaminą B complex i preparatem Brainactiv.</b> Ten drugi poleciła mi pani weterynarz Małgorzata Wojtach, którą serdecznie w tym miejscu pozdrawiam. Powiedziała, że ten suplement jest najszerzej stosowany u psów starszych, mających typowe problemy z "nieogarnięciem" z powodu wieku, ale że psy padaczkowe, u których włączono ten preparat, bardzo dobrze na tym funkcjonowały. Z początku nie chciało mi się wierzyć, żeby kwasy omega i parę innych "niewinnych" substancji mogły cokolwiek zmienić, ale skoro mogło jedynie pomóc, a nie zaszkodzić, stwierdziłam że czemu nie. I nie żałuję. Nie pamiętam, od kiedy dokładnie Smok dostaje te tabletki, mogę jednak z całą pewnością powiedzieć, że będzie je brał w dalszym ciągu.<br /> - I tu dochodzimy do dość niecodziennej kwestii, która wymaga słowa wstępu. Jako że Smok wszystkie swoje ataki miał zaraz po przebudzeniu, szukałam czegoś, co je indukuje. Wydawało nam się wprost absurdalne, że trzy albo cztery ataki zdarzały mu się w dni, w których Wojtek zamiast do pracy, wychodził rano na ważne szkolenie służbowe. Stwierdziłam, że to nie może być przypadek, i w końcu znalazłam pewien ciąg przyczynowo-skutkowy. Wojtek akurat w te dni musiał wstawać wcześnie rano i tylko wtedy nastawiał swój<b> budzik.</b> Co więcej, jako naczelny śpioch w tym domu, nigdy nie wstawał po pierwszym alarmie, ale włączał funkcję drzemki i spał dalej - zazwyczaj około piętnastu minut, bo potem zrywał się na równe nogi i zbierał drgającego Smoka z podłogi! Oznaczało to, że właśnie tyle czasu mijało od przebudzenia się psa do jego ataku. Na potwierdzenie swoich "budzikowych" przypuszczeń miałam jeszcze wspomnienie drugiego ataku Smoka, kiedy to w niedzielne popołudnie ucięłam sobie drzemkę razem z podkołdernym psim towarzyszem i po kwadransie obudził nas budzik. Wyrwany ze snu Smok wyglądał na wyjątkowo niewyspanego i nieco splątanego - i niestety dosłownie po minucie dowiedziałam się dlaczego.<br /> A więc - budzikom śmierć. A konkretniej śmierć budzikom, które dzwonią, a mimo to nie wybudzają Smoka w pełni. Wojtek dostał nakaz zmiany melodyjki w telefonie i zasadniczo zaczęliśmy robić tak, żeby nigdy się nie zdarzyło, żeby telefon nas obudził, ale nie przekonał. Innymi słowy - żeby upewnić się, że Smok jest zupełnie obudzony.<br /> <br /> <b>Pomogło? I to jeszcze jak!</b><br /> Po wdrożeniu tych wszystkich działań, o których napisałam powyżej, ataki nie tylko zaczęły występować dużo rzadziej, lecz także zmalała ich intensywność. Ostatni epizod zdarzył się ponad trzy miesiące temu, po kolejnych trzech miesiącach przerwy. I gdyby nie nasze bardzo mocne wyczulenie na tę kwestię, moglibyśmy w ogóle nie ogarnąć, co się dzieje. Wcześniejszych ataków nie dało się przeoczyć - Smok biegł przed siebie, uderzał się w coś, co było na jego drodze (ściana, drzwi, stojak na pranie...), telepał się, płakał, wył, cały się zaśliniał i zasikiwał. Ostatnim razem nawet nie wyszedł ze swojej klatki! Chwilę popłakał, po czym wstał ze zdziwioną miną, najwyraźniej sądząc, że coś mu się przyśniło... i w sekundę wrócił do rzeczywistości.<br /> <br /> Teraz, jeśli chodzi o <b>codzienne życie z psem z padaczką</b>:<br /> przede wszystkim - jestem czujna, ale już nie rozhisteryzowana, tak jak to było na początku. Mam wrażenie, że obecnie mamy sprawę pod kontrolą i cieszę się, że padaczka nawet w jednym procencie nie wpływa na jakość Smoczego życia. No, chyba że dodatnio - tylko on może spać w naszej sypialni, tylko on dostaje pyszności i rarytasy... Mam w domu <b>Relsed</b>, mikrowlewki z diazepamem, których mam nadzieję nigdy nie musieć użyć. Na wszelki wypadek nie zamykam Smoka w pokoju psów, jeśli wiem, że nasza sypialnia też będzie musiała być zamknięta - wtedy śpi razem z nami. I to właściwie wszystko. Nie ma żadnych przeciwwskazań - bo o to też były pytania - żeby trenował dowolny psi sport i żył aktywnie. Nie jeżdżę z nim na agility, bo najzwyczajniej w świecie nie mam na to czasu, forsy ani determinacji, w tej właśnie kolejności - dołożenie kolejnej dyscypliny do trenowania triathlonu "na serio", byłoby z mojej strony po prostu niepoważne i mało przyszłościowe. Smoczysławowi musi wystarczyć rekreacyjne zabawianie się we frisbee, obedience i długie spacery. Na szczęście nie wie, jak dobry i perspektywiczny był w agility i że kariera mistrza świata przechodzi mu koło nosa, więc z naszego teamu tylko ja żałuję, że nie rozwinie się w tym kierunku.<br /> Jeśli chodzi o psi sport, jedyną dyscypliną, co do której mam wątpliwości, jest bikejoring. Wojtek sugerował, że chętnie pobawiłby się z nim w bieganie przed rowerem, jednak stwierdziliśmy ostatecznie. że tego typu aktywność - mało rozwijająca mózgownicę, a bardzo mocno wymagająca fizycznie - mogłaby nie być dla niego korzystna.<br /> <br /> Na razie na tym kończy się ta historia. Rozpisałam się ze szczegółami, żeby każdy, kto potrzebuje, mógł znaleźć tu coś dla siebie, ale jeśli mimo wszystko coś jest niejasne albo niedoprecyzowane, proszę się nie wahać, żeby do mnie pisać z pytaniami. Uważam że wśród border collie epilepsja jest prawdziwą plagą, niestety wciąż narastającą, a zarazem - nie wiedzieć czemu - wciąż w pewnym stopniu tematem tabu. Zupełnie niepotrzebnie, a już na pewno nie z korzyścią dla rasy.<br /> Tak jak wspomniałam we wstępie, nie chcę zapeszać, więc nie napiszę, że jest dobrze. Mam nadzieję, że sytuacja będzie wciąż szła ku lepszemu, ale wiem, że wszystko może się zdarzyć. Być może wtedy ja będę potrzebowała rad i historii innych osób. Jako że to właśnie jesienią i zimą Smok miewał najwięcej ataków, sądzę że nadchodzący okres powie nam co nieco o obecnej sytuacji. Na pewno nie sądzę też, żebym odkryła Amerykę i znalazła panaceum na chorobę mojego psa, jednak tym wpisem chcę zachęcić do poszukiwania rozwiązań w podobnych przypadkach. Każdy przypadek jest inny. Podejrzewam, że nie ma dwóch psów, na które zadziała dokładnie to samo, ale jako właścicielka psa z padaczką chętnie czytam historie przypadków innych psów i sądzę, że działa to też w drugą stronę.<br /> <br /> Inne wpisy o borderach:<br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/12/prawie-wesoy-pies_16.html" target="_blank">Prawie wesoły pies </a></b><br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/10/border-collie-kiedy-konczy-sie.html" target="_blank">Border collie - kiedy kończy się pozytywne zakręcenie, a zaczyna poważne zaburzenie</a></b><br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/11/polska-remisuje-z-chorwacja.html" target="_blank">Polska remisuje z Chorwacją</a></b><br /> <br /> Przy okazji - Smok i Rasta mają swojego <b><a href="https://www.facebook.com/Weso%C5%82epsy-859471224093053/timeline/" target="_blank">fanpage'a na Facebooku</a></b>. Zapraszamy wszystkich borderowych fanów.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSLkg39HQdoQ_yLI3OrVEs95T2XCx-lg5t8k9xWMbr5PNcybDDCTygbJ6exlujgB2QDvS3AvJttfuiBtJWLXj_G2iJO1HzwxMwjPkUrDnaShhD9AMgqjCmuIwq5Xcv8-ggFB03e8kNss4/s1600/smoczyslaw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSLkg39HQdoQ_yLI3OrVEs95T2XCx-lg5t8k9xWMbr5PNcybDDCTygbJ6exlujgB2QDvS3AvJttfuiBtJWLXj_G2iJO1HzwxMwjPkUrDnaShhD9AMgqjCmuIwq5Xcv8-ggFB03e8kNss4/s640/smoczyslaw.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br />

Padaczka u border collie - historia Smoczego przypadku

czytaj...

Dzisiaj będzie o piesełkach, a konkretnie o Smoku. W zeszłym roku pisałam na blogu o tym, że Smok ma padaczkę. Długo się zbierałam do tego, żeby zrobić o tym kolejny wpis. Dlaczego? Z jednej strony ni...

Peaceful warrior

Dokładnie miesiąc temu przeżyłam najgorszy i najsmutniejszy dzień w życiu, kończący okres dwóch najtrudniejszych miesięcy w życiu.<br /> <br /> Nie mam już wpływu na przeszłość. Co do przyszłości - mam wątpliwości. Lepiej nie oczekiwać zbyt wiele i nie zastanawiać się nad tym, co jeszcze mogło napisać nam życie. A więc jedyne, na co mam realny wpływ, to teraźniejszość. I mogę mieć nadzieję, że to, co teraz, będzie kształtowało moją przyszłość.<br /> <br /> A więc wpływam na to. Dosłownie i w przenośni. Nigdy nie byłam tak bardzo pewna tego co robię, jak obecnie.<br /> <br /> <i>Gdzie jesteś? Tutaj. W jakim czasie? Teraz. Kim jesteś? Tym momentem.</i><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm4GY-kRjq_6FbkFne_5oavHsuEDUBzWIF9d6mPlunZD838wZRlwCG0y6Ggbt1eVvfcIyKZMKLx6dXDlc3QaCmPYEp_wl7hEGGCix393IDRa44i1BW-l4CEy3Y7uINZREG7as_ZkZTM20/s1600/soc31.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm4GY-kRjq_6FbkFne_5oavHsuEDUBzWIF9d6mPlunZD838wZRlwCG0y6Ggbt1eVvfcIyKZMKLx6dXDlc3QaCmPYEp_wl7hEGGCix393IDRa44i1BW-l4CEy3Y7uINZREG7as_ZkZTM20/s640/soc31.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> <br />

Peaceful warrior

czytaj...

Dokładnie miesiąc temu przeżyłam najgorszy i najsmutniejszy dzień w życiu, kończący okres dwóch najtrudniejszych miesięcy w życiu. Nie mam już wpływu na przeszłość. Co do przyszłości - mam wątpliwości...

Z powrotem na biegowych trasach.

Kleszczów na 5 - moje pierwsze zawody typowo biegowe od niepamiętnych czasów - ponad trzy i pół roku przerwy można chyba uznać za wystarczająco długi interwał, aby tak go nazywać.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigaFAd_JaLONtVj4qAgNTMJr1luDSYcRm7IXlaA9Rom6QKab_DXt2s1dIQVAJ9Go_BU7FHLGWAfGHTtMcfEicaKLLjyYk8h-sGWPJh7PFecYQJobPG5iheicXQqbvIhZjnhaHtAIA2cbA/s1600/kleszczow_1528.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigaFAd_JaLONtVj4qAgNTMJr1luDSYcRm7IXlaA9Rom6QKab_DXt2s1dIQVAJ9Go_BU7FHLGWAfGHTtMcfEicaKLLjyYk8h-sGWPJh7PFecYQJobPG5iheicXQqbvIhZjnhaHtAIA2cbA/s640/kleszczow_1528.jpg" width="510" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bieganie jest takie super! Ale finiszowanie mniej. Fot. maratończyk.pl</td></tr> </tbody></table> <br /> Tydzień temu wystartowałam w III Duathlonie Makowskim (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/09/debiut-w-duathlonie-oraz-czyzby.html" target="_blank">relacja tutaj</a></b>) i tam pierwszą część biegową - 5 km - biegło mi się naprawdę świetnie.<br /> Wczoraj niestety nie bawiłam się tak dobrze, no ale taki właśnie jest sport - raz na wozie, raz w nawozie. 20:06 w biegu na 5 km (trasa z atestem PZLA) to wynik daleki od życiówki, daleki od planu i w ogóle daleki od wszystkiego, ale mogę przynajmniej z czystym sumieniem powiedzieć, że robiłam co mogłam. Inna sprawa, że tym razem akurat mogłam niewiele!<br /> <div> <br /></div> <div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> Relację tradycyjnie zacznę od dnia poprzedzającego zawody, a konkretnie od tego, że znowu do ostatniej chwili nie wiedzieliśmy, czy w ogóle gdziekolwiek pojedziemy. Powód ten sam, co tydzień temu: łydki i ich kolejna śmierć kliniczna. Gdy tylko zaczyna być im lepiej, dostają kolejne mocne uderzenie i zabawa zaczyna się od nowa - w efekcie wciąż nie mogą się zregenerować. Ale co zrobić - muszą to przeżyć, bo lżej im już nie będzie!<br /> <br /> Znów ratowałam się sauną i obsmarowywaniem łydek przeciwbólowymi maściami. Pojechaliśmy. Nie mogło być inaczej, jako że w ciągu niespełna roku przeszłam transformację z zawodnika nienawidzącego startowania w zawodach do ściganckiego maniaka (nie pytajcie - nie zrozumiem się nigdy). Podczas rozgrzewki bezpośrednio przed startem nieco się zestresowałam, bo ni stąd ni zowąd poczułam, że oto nadchodzi najgorsze - kolka! Tym razem nie byłoby to aż tak wielkim zaskoczeniem, jako że minęłam już graniczny punkt sezonu, zwany startem w Przechlewie, a tym samym mogłam przywrócić do jadłospisu pewne potencjalnie kolkogenne produkty, takie jak kawa, kukurydza czy kasza gryczana. Tak czy inaczej, udało mi się rozbiegać problem, zanim stanęłam na linii startu.</div> <div> <br /></div> <div> O samym przebiegu zawodów niewiele można napisać, bo do mety było naprawdę blisko. W przeciwieństwie do startu sprzed tygodnia, tym razem nie biegło mi się świetnie ani nawet nieźle. Na biegu - też w przeciwieństwie do duathlonu w Makowie - miałam ruszyć mocno. No to ruszyłam... i już po trzystu metrach pomyślałam sobie pierwsze niecenzuralne słowa. Bomba była blisko. Przeszło mi przez głowę tysiąc myśli na sekundę, a wszystkie raczej kiepskie: że nie dobiegnę, że padnę po drodze, że orany jak ciężko i takie tam. Pierwszy kilometr biegło się nieco z górki, w przyzwoitym tempie, ale na poziom tętna już bałam się patrzeć. Potem przypomniałam sobie wreszcie, jak boli piątka - zwłaszcza taka, którą się ruszyło bez ogłady... Naprawdę nie było mi wesoło, zwłaszcza że nie mogłam złapać niczyich pleców i schować się przed wiatrem, który bynajmniej nas nie oszczędzał. Na trzecim kilometrze wmawiałam sobie, że okropność trwa tylko do "czwórki", a potem już jest przecież finisz, więc nie ma co dramatyzować. Do tego plecy zawodniczki przede mną, do tamtej pory daleko z przodu, zaczęły się stopniowo do mnie przybliżać, aż w końcu nieco je wyprzedziłam. Tylko co z tego, skoro biegłam już na klasycznej bombie! Na finiszu na stadionie Marta, bo tak brzmi jej imię, wyskoczyła mi zza pleców i wyprzedziła mnie o sekundę, a ja absolutnie nie byłam w stanie odeprzeć jej ataku. Trzeba to przyznać szczerze - zawsze byłam trochę amebą.<br /> <br /> Wynik 20:06 jest raczej rozczarowujący i oczywiście złamanie "magicznej dwudziestki" nie zmieniłoby tego faktu. Nie ma jednak nad czym rozpaczać, bo w gruncie rzeczy biegam już podobnie jak w swoim pierwszym sezonie biegowym, kiedy z radością łomotałam do 100 kilometrów tygodniowo (teraz nie robię nawet połowy tej objętości), interwały biegałam nawet dwa razy w tygodniu (w tym sezonie zrobiłam kilka takich treningów), no i - last but not least - wszystko to robiłam z wagą niższą o liczbę dwucyfrową (a teraz... ekhm. Ale to nie jest moje ostatnie słowo!). Pora więc tyrać dalej, bo najważniejsze jest to, że zmierzam we właściwym kierunku.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb7PAU9IeKN-2khBT1C-N8XcbNguypO0MnVkjW7iIIVDVzaxGgGbT0QQswFuqmTwCl1Ms22UwnsHmJDekVKqjOE9S8TN6v7QJeeOpGEngxToWy4QbT_lB2RgOaH-dxf3Z4fpbwxKWwHyI/s1600/biezek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb7PAU9IeKN-2khBT1C-N8XcbNguypO0MnVkjW7iIIVDVzaxGgGbT0QQswFuqmTwCl1Ms22UwnsHmJDekVKqjOE9S8TN6v7QJeeOpGEngxToWy4QbT_lB2RgOaH-dxf3Z4fpbwxKWwHyI/s640/biezek.jpg" width="640" /></a></div> <br /></div>

Z powrotem na biegowych trasach.

czytaj...

Kleszczów na 5 - moje pierwsze zawody typowo biegowe od niepamiętnych czasów - ponad trzy i pół roku przerwy można chyba uznać za wystarczająco długi interwał, aby tak go nazywać. Bieganie jest takie ...

Debiut w duathlonie oraz czyżby bieganie znów było fajne?

(po kliknięciu w te śmieszne strzałeczki na górze strona rozwija się i staje się wygodniejsza do czytania - polecam)<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA-3HiMGenzOcrZSur55wjYOBT3qQFznIfhHOcde1koBuKh7beHYJ5o-ZwOyp0e6iDa7-bLVC2c5Entfgrc06lonUBp7Flc-u3XlesI2tGlk907hz99Po4Wf5Eef3e37kzpYhONrHgrxg/s1600/duathlon.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA-3HiMGenzOcrZSur55wjYOBT3qQFznIfhHOcde1koBuKh7beHYJ5o-ZwOyp0e6iDa7-bLVC2c5Entfgrc06lonUBp7Flc-u3XlesI2tGlk907hz99Po4Wf5Eef3e37kzpYhONrHgrxg/s640/duathlon.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">fot. <a href="https://www.facebook.com/jareksarnowskifotografia" target="_blank">Jarek Sarnowski</a></td></tr> </tbody></table> <br /> Relację z debiutu w duathlonie wypadałoby zacząć od tego, że był to wyjazd zupełnie na wariata. Po starcie tydzień wcześniej w Przechlewie przyszedł czas na chwilowe odpuszczenie poważnych startów, dopuściliśmy jednak myśl o pościganiu się gdzieś na luzie. Planowo mieliśmy pojechać do Poznania na rowerową czasówkę, ale ostatecznie odpuściliśmy ten pomysł - po pierwsze i najważniejsze okazało się, że mimo dość dużego prestiżu imprezy stawka kobiet była bardzo nieliczna, a więc plan na wypruwanie sobie żył wśród zawodowych kolarek spalił na panewce. Poza tym wyścig odbywał się w piątek, co trochę komplikowało sprawę logistycznie. W środę trafiłam jednak na stronę III Duathlonu Makowskiego - 5 km biegu, 22 km na rowerze (z draftingiem) i 2,5 km biegu. Jako że - ze względu na brak pływania - mogła być to moja jedyna w tym sezonie okazja, aby pojechać mocno w grupie rowerowej, postanowiłam się zapisać na te zawody. Cieszyłam się zwłaszcza na myśl, że wreszcie sprawdzę, jak biega mi się w warunkach zawodów, gdy nie jestem umordowana po rozgrzewce pływacko-rowerowej.<br /> <br /> I wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie czwartkowy trening na Agrykoli. Byłam bardzo zadowolona z realizacji 5x800m w dobrym tempie i świetnym samopoczuciu, ale moje łydki zstąpiły do Hadesu. Tak je zakwasiłam, że już ze stadionu wychodziłam na sztywnych nogach, a następnego dnia poruszałam się już jak kompletny złamas. Nie był to jeszcze ten poziom bólu, jakiego doznałam po pierwszym w życiu bieganiu w kolcach, ale już ten, przy którym znajomi na uczelni pytali mnie, czy miałam jakiś wypadek, że tak dziwnie chodzę. Zabicie łydek było jednak morderstwem z premedytacją, jako że trener w osobie Wojtka stwierdził bezlitośnie już na miejscu kaźni, że ten trening i tak jest ważniejszy niż niedzielne zawody, więc najwyżej je odpuścimy.<br /> <br /> W piątek miałam ochotę schodzić po schodach tyłem i na czworaka. W sobotę z moimi odnóżami było równie źle, a nawet gorzej, bo zrobiłam zakładkę rowerowo-biegową, podczas której uświadomiłam sobie boleśnie, że łydki niepostrzeżenie popracowały sobie w pierwszej części treningu i teraz ledwo biegnę. Dobrze że to było krótkie bieganie i aż dziwne, że takie szybkie, bo zasadniczo nie jest przyjemnie, gdy biegnie się z uczuciem rozrywanego mięsa w łydkach. Po powrocie do domu oznajmiłam Wojtkowi, że niestety nie widzę tego startu w zawodach następnego dnia, na co on zapakował mnie do samochodu i zawiózł do miejsca rozpaczliwego ratowania mięśni, czyli do sauny (w której, przy okazji, nie byłam przez ponad pół roku).<br /> <br /> Zupełnie się nie spinałam na ten start, ale kiedy obudziłam się w niedzielę, stwierdziłam, że jeśli nie pojedziemy, to będę żałować. No i bym żałowała!<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwfDmtNctw2zyc6NwYfdFwde0TfOqXvufN5zEjo-Ss0X_RQog5_rb4ljY71xN-cdSKvZW_DSmq8aLMTcIM16gJoOl1-hOReY2eSlwHczKkYww3V5U-i76us_SfELuIUEXisX85ZZ9M8hA/s1600/duathlon3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwfDmtNctw2zyc6NwYfdFwde0TfOqXvufN5zEjo-Ss0X_RQog5_rb4ljY71xN-cdSKvZW_DSmq8aLMTcIM16gJoOl1-hOReY2eSlwHczKkYww3V5U-i76us_SfELuIUEXisX85ZZ9M8hA/s640/duathlon3.jpg" width="426" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pierwszy etap biegowy. Biegnę i jest mi szalenie wesoło - dawno nie doznałam już takiego połączenia!</td></tr> </tbody></table> Rzeczowo-techniczną relację z tych zawodów napisałam już na stronie <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/iii-duathlon-makowski-relacja-zawodow/" target="_blank">Magazynu Bieganie</a>. </b>A nietechnicznie... Przede wszystkim przypomniałam sobie to, co przez ponad trzy lata zdążyłam już zapomnieć - że tempo w grupie to zupełnie co innego niż tempo na samotnym treningu. Zrobiłam w tym roku kilka, a może nawet kilkanaście treningów biegowych, z których byłam naprawdę zadowolona (chyba głównie dlatego, że wreszcie przestałam skupiać się na tym, jak cudownie było w przeszłości i gdzie powinnam teraz tak naprawdę być). Nawet na treningach zakładkowych biegało mi się dobrze i dość szybko, co niestety jeszcze ani razu nie przełożyło się na bieg w zawodach triathlonowych, chociaż bywały już przebłyski<i> niejesttakźleizmu. </i>W każdym razie największą zagadką mojego obecnego biegania było to, czy w obecnej formie uda mi się złamać 20 minut na 5 kilometrów, co byłoby dla mnie potwierdzeniem, że nie jest już źle i że zmierzam w dobrym kierunku. Wojtek oczywiście twierdził, że już teraz powinna to być dla mnie formalność, ale on zawsze mnie trochę przecenia... W Makowie Mazowieckim miałam jednak okazję sprawdzić, jak mi się biegnie, gdy delikatnie biorę pod uwagę fakt, że po piątce biegu trzeba jeszcze wsiąść na rower, a potem jeszcze raz pobiec. I gdyby nie bolące i wciąż sztywne łydki, biegłoby mi się naprawdę fantastycznie. Pierwszy kilometr zrobiłam tam w 3:48 i zdziwiło mnie moje doskonałe samopoczucie. Drugi kilometr poszedł niewiele wolniej i - o dziwo - zaczęłam wyprzedzać chłopaków. Trochę mnie to zaniepokoiło, ale bardziej jednak ucieszyło, bo... Ha! Na coś się przydały te tragiczne starty w zeszłym roku. Bardzo się cieszę, że w mojej makówce odblokowała się klepka odpowiadająca za strach przed zbombieniem. Wiem już, jak się biegnie na totalnej bombie i wiem, że jestem w stanie tak przebiec (a w każdym razie przeczołgać się) nawet 11 kilometrów, więc - nawet gdyby okazało się, że przegięłam z tempem - czymże byłyby dla mnie ledwo trzy? Tak czy inaczej, wcale nie przegięłam, i gdyby nie podbieg na przedostatnim kilometrze, sądzę, że mój oddech pozostałby równy i kontrolowany przez całość dystansu. Kiedy zorientowałam się, że właśnie pobiegłam piątkę po 4 minuty na kilometr, dostałam takiej mocy sprawczej, że nie przeszkadzało mi nawet, że zaczynam część rowerową z tętnem gdzieś w niebiosach, i ochoczo rzuciłam się do pogoni za grupą zawodników. Do końca trasy jechałam już z chłopakami, których dogoniłam, a raczej z niewielką ich częścią, która w tej grupie została. Pracowałam mocno i często i żałowałam tylko, że przez nieuwagę dałam samotnie uciec Michałowi na rowerze czasowym. Po zmianie wróciłam na tył grupy, Michał ruszył mocno, a kiedy się zorientowałam, że nikt z chłopaków nie utrzymał mu koła, było już o wiele za późno.<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5-wNJwPhWvsljk05sGBtK8NxhcXp88u9rcM3K-9vUBpJhrNgPyXizuSlpTBuYpBPfBTt5rXhFBlh1IqGkUTc42kFlezZinb97IizVJZ3sh61VlJSgEtZNR6VBR0mCfqrQosfDGPGFow0/s1600/duathlon1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5-wNJwPhWvsljk05sGBtK8NxhcXp88u9rcM3K-9vUBpJhrNgPyXizuSlpTBuYpBPfBTt5rXhFBlh1IqGkUTc42kFlezZinb97IizVJZ3sh61VlJSgEtZNR6VBR0mCfqrQosfDGPGFow0/s640/duathlon1.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Zaraz was dorwę, o ile prędzej nie wypluję płuc". Fot. Sławomir Olzacki</td></tr> </tbody></table> <br /> Do strefy zmian dojechałam zmęczona, ale wciąż chętna na szybkie bieganie na ostatnich 2,5 km do mety. Ale... no właśnie. Po mocnym rowerze łydki z drewna zamieniły się w łydki z ołowiu. Dawałam z siebie tyle, ile mogłam, ale jak się okazało mogłam już niewiele. Nie wyglądałam chyba zbyt żwawo, bo zawodnik, z którym jechałam na rowerze, minął mnie z pełnym otuchy okrzykiem "Dasz radę!" i zaproponował mi swój żel energetyczny. Uśmiałam się w duchu myśląc sobie, że nie proponowałby mi takich strasznych rzeczy, gdyby tylko wiedział, że w moim przypadku żel to przepis na piękne "DNF" na liście wyników...!<br /> Przeturlałam się przez te ostatnie kilometry, ale było mi trochę smutno, że mimo ogólnie dobrego samopoczucia, moje łydki odmówiły współpracy i możliwości szybszego biegnięcia. No ale trudno się mówi, zwłaszcza że 4:20/km to też jeszcze nie marsz! Ale jeszcze się im odegram, oj odegram się... I to chyba już niedługo.<br /> <br /> Jestem bardzo zadowolona z tego startu i już szykuję się do kolejnych. Nie wiem jak to możliwe, że jeszcze rok temu tak bardzo nie lubiłam startować w zawodach. Nie wiem także, jak Wojtek sprawił, że obecnie czuję się w biegu już w 7/10 tak dobrze, jak za najlepszych biegowych czasów, skoro jeszcze w połowie kwietnia wracałam po półrocznej przerwie, ledwo mogąc przetruchtać 4 kilometry i przeklinając w duchu cały ten świat. Dostałam wielki motywacyjny kopniak.<br /> Ale to wszystko tematy na oddzielne wpisy. Jutro zaczynam kolejny sezon pływacki i mam nadzieję, że za kilka miesięcy będę równie miło zdziwiona tym, jak forma idzie w górę. Będzie kolejny temat do wpisu. Tymczasem serdecznie witam na swoim nowym, stuningowanym blogu. Moja mina na zdjęciu z lewej strony jest daleka od oczekiwań, ale nic lepszego nie znalazłam!<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF0UJE0ErsoXM3mNYDVPUfDDOSNLIkp-cKtsv4uzkuxsZ1LuK55NLb7oluGcbSKLX01y91cpheGf-lsGDaaVLqfCrqdcVr-lgFRqlRZMxMc9pKedDv5e5j8Oko-5Ma0dCMz9WVzNZrelU/s1600/duathlon2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF0UJE0ErsoXM3mNYDVPUfDDOSNLIkp-cKtsv4uzkuxsZ1LuK55NLb7oluGcbSKLX01y91cpheGf-lsGDaaVLqfCrqdcVr-lgFRqlRZMxMc9pKedDv5e5j8Oko-5Ma0dCMz9WVzNZrelU/s400/duathlon2.jpg" width="395" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Puchar za pierwsze miejsce w klasyfikacji open kobiet</td></tr> </tbody></table> <br />

Debiut w duathlonie oraz czyżby bieganie znów było fajne?

czytaj...

(po kliknięciu w te śmieszne strzałeczki na górze strona rozwija się i staje się wygodniejsza do czytania - polecam) fot. Jarek Sarnowski Relację z debiutu w duathlonie wypadałoby zacząć od tego, że b...

Scenariusze pisane przez życie, a pomiędzy - MP.

<div style="text-align: justify;"> Kontynuować pisanie tego bloga, jakby w moim życiu nie pojawił się żaden przełom - nie da się. Rozpisywać się o tym, co się stało - na razie nie jestem w stanie. Nie wiem kiedy będę. Poprzestanę więc na kilku zdaniach, które i tak wiele mnie kosztują. Dość będzie, gdy napiszę, że dwa tygodnie temu pożegnałam swoją ukochaną Mamę. Przyjaciółkę, wierną kibickę i czytelniczkę w jednej osobie, kogoś absolutnie wyjątkowego i bliskiego mojemu sercu. Przekonałam się, że są takie chwile, w których nawet poeta nie znajdzie słów na to, żeby wyrazić to, co czuje. Żadne słowa nie opiszą tego, jak bardzo jest mi z tego powodu źle. Jedno jest pewne - wiem, że moja Mama była naprawdę szczęśliwym człowiekiem, w największej mierze dzięki mojemu Tacie, który w moich oczach stał się wielki i mocny. Wierzę i czuję, że Mama jest i zawsze będzie tuż obok nas.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Relacji z Białegostoku raczej nie będzie, bo już niewiele pamiętam z tych zawodów. Wspomnienie tamtego triathlonu szybko przestało być ważne, jak i wiele innych, nic tak naprawdę nie znaczących spraw.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wrześniowe Mistrzostwa Polski miały być sportowo najważniejszym tegorocznym sprawdzianem, jednak jeszcze tydzień przed startem plan wyjazdu do Przechlewa był dla mnie niezwykle odległy, jakby nierealny. Nie miałam jednak wątpliwości, że powinnam i chcę tam wystartować. W końcu jestem córką supersilnej, niezłomnej kobiety, w której słowniku nie pojawiały się zwroty takie jak "poddaję się". A więc jak ja mogłabym się poddać?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zaliczyłam swój pierwszy start w kategorii PRO. Mocne doświadczenie, które mocnym stało się jeszcze przed wystrzałem startera, kiedy na odprawie stałam w strugach deszczu, odziana w trzy bluzy i kurtkę, trzęsąc się z zimna, z sinymi ustami i skostniałymi dłońmi. Nigdy wcześniej nie ścigałam się w deszczu na rowerze, ale byłam gotowa na to, żeby przyjąć na siebie te nowe wyzwania.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mogłabym w tym miejscu opisywać cały przebieg zawodów - o tym, jak wszystkie dziewczyny odpłynęły mi po trzystu metrach, a przez resztę dystansu zaginałam się niemożebnie z obawą, że nie zmieszczę się w limicie czasu i sędziowie nie wypuszczą mnie ze strefy zmian. Tego, co sobie myślałam na dobiegu do T1, nie muszę nawet przelewać na papier, bo zostało już doskonale zobrazowane na zdjęciach. Czy ktoś mi jeszcze uwierzy, że naprawdę lubię ten sport?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3vjIvAUkEClzvfwmxYo21KN-zsGkAkZRSw_85w8ssmFaEu87cvyLZd4_1i_BBigqTk871gNrmx-SJSUf21IQIyIKA-foOSmL5NUy9l6XXc9PsNw2ZCEhyabl13VOmCYjl3cw1yHPIsxc/s1600/aska1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3vjIvAUkEClzvfwmxYo21KN-zsGkAkZRSw_85w8ssmFaEu87cvyLZd4_1i_BBigqTk871gNrmx-SJSUf21IQIyIKA-foOSmL5NUy9l6XXc9PsNw2ZCEhyabl13VOmCYjl3cw1yHPIsxc/s640/aska1.jpg" width="474" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5v18YtKwHcfB8aFqgH_Rbn1SwkX7_Rp2EXr4dGnLolIaLdHQRKHFiCMg7BNwioXr__wckKo8gMuradVZoFw8Tz7_Od9_5zgMVOcrlnBuLHzHOEK7tz2TXG5rJsQX3nyRgAV92JMZ4HfM/s1600/askaska.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5v18YtKwHcfB8aFqgH_Rbn1SwkX7_Rp2EXr4dGnLolIaLdHQRKHFiCMg7BNwioXr__wckKo8gMuradVZoFw8Tz7_Od9_5zgMVOcrlnBuLHzHOEK7tz2TXG5rJsQX3nyRgAV92JMZ4HfM/s640/askaska.jpg" width="446" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgovFiNGb47MzVOk2ZYA1i4oP_vuCGGgDckijJQkp7zK9i3slhSRzYXHzBQMSjPKZxdQz4XYg9OPh9_Vh_PnajJ3Mhj6aZeuSimhyphenhyphengcwR0uSh83em6NrdercbxJ962MvkDE0jvwG37irYk/s1600/aska3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgovFiNGb47MzVOk2ZYA1i4oP_vuCGGgDckijJQkp7zK9i3slhSRzYXHzBQMSjPKZxdQz4XYg9OPh9_Vh_PnajJ3Mhj6aZeuSimhyphenhyphengcwR0uSh83em6NrdercbxJ962MvkDE0jvwG37irYk/s640/aska3.jpg" width="426" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zazwyczaj nawet w tak okropnych fragmentach zawodów wyglądam trochę bardziej rześko, ale wczoraj zagięłam się tak, że czas się dla mnie zatrzymał, choć niestety tętno wcale nie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mogłabym też pisać długo o tym, jak na trasie rowerowej odrabiałam straty do ostatnich zawodniczek, ale gdy na drugiej pętli wiatr zrobił się jeszcze mocniejszy, a deszcz zaczął lać jak z cebra, znów zaczęłam tracić to, co udało mi się wypracować i ostatecznie nie dogoniłam żadnej z nich, za to ledwo trzymałam kierownicę, a śliskiej i lodowatej lemondki nie śmiałam już nawet dotykać. I jeszcze o tym, w jakim półżywym module pokonywałam trasę biegową, przez trzy kilometry zmagając się z duszącą kolką (widocznie pośród trzydziestu czy czterdziestu zakazanych produktów w moim menu zaplątał się gdzieś jeden, który przeoczyłam...), i o drugim oddechu, który - dzięki Ci, Panie - też pojawił się na kilka kilometrów tej trasy. I jeszcze o tym, ile czasu odmarzałam w samochodzie po przekroczeniu linii mety. Ale - who cares? Nie ma w gruncie rzeczy o czym pisać. Było, minęło, a teraz pora wracać do roboty, bo w przyszłym roku nie zamierzam szukać swojego wyniku na końcu tabeli.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYgzuFq7TaC1024GTnzcOVxDNXrvSWcwAxRCGjdC3i-OfTcQbaaePhlBomd5BMV9PPAivCGGVYe2G8c3WBd5cEQq9ByYeLMqHAOyH7-yZRzHE7MDq28mS_R1kZhEryhBhwme67VeMPfaY/s1600/aska4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYgzuFq7TaC1024GTnzcOVxDNXrvSWcwAxRCGjdC3i-OfTcQbaaePhlBomd5BMV9PPAivCGGVYe2G8c3WBd5cEQq9ByYeLMqHAOyH7-yZRzHE7MDq28mS_R1kZhEryhBhwme67VeMPfaY/s640/aska4.jpg" width="470" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> "Jestem gotowa zjeść swoją licencję zawodniczą" - to było pierwsze, co powiedziałam do Wojtka ( który przez trzy godziny stał w tym potwornym zimnie i mokrości i miał jeszcze ochotę na to, żeby liczyć mi stoperem czas stref zmian!), ale już wtedy mówiłam to z przymrużeniem oka. Prawda jest taka, że z moich dotychczas otrzymanych medali za ukończenie zawodów ten wyszarpywałam najmocniej. Co najważniejsze - głowa mnie nie zawiodła. Chociaż chwilami było paskudnie ciężko, ani razu nie zastanawiałam się, czy jestem w tym miejscu, w którym chcę być, i ani razu nie miałam wątpliwości, czy dam radę. Wiedziałam, że jestem i wiedziałam, że dam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFggX0sQfxFhamXftMyFkBbsGhGpCqEeL2qtHLl6ZALPDA1CaDlhlrwpR8YkSleEaa5h1n1VdKtkjy39qRnZcRaE_4CZp0BTEXccmY3ccb771k5oojdwdpIhXMy2Ea9hhwo6zEysVDnYo/s1600/mpprzechlewo+336.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFggX0sQfxFhamXftMyFkBbsGhGpCqEeL2qtHLl6ZALPDA1CaDlhlrwpR8YkSleEaa5h1n1VdKtkjy39qRnZcRaE_4CZp0BTEXccmY3ccb771k5oojdwdpIhXMy2Ea9hhwo6zEysVDnYo/s640/mpprzechlewo+336.JPG" width="426" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niestety, z moją obecną formą pływacką nie mam najmniejszych szans, żeby wyjść na rower choćby z trzecią grupą dziewczyn, mam więc na razie swoje oddzielne, prywatne zawody... W zeszłym roku było daleko od oczekiwań, a w tym jest znacznie gorzej. Wczoraj wyszłam z wody ponad dwie minuty za przedostatnią zawodniczką, co jest różnicą liczoną w latach świetlnych. Już drugi raz na zawodach z draftingiem z powodu słabego pływania jechałam część kolarską zupełnie sama i tym razem bolało to znacznie mocniej. Za błędy i nietrafione decyzje treningowe trzeba jednak płacić, co niniejszym robię.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh8DkoBYgURoB7sg728P1HHfzGsVMLoa5wNm1aNegYwKUhPlTnO2Oz0CtIEDf0nHUhkdINHa1U_tOcqVKXVPJroyWzveO9naaGBmZuU5ozF8hsnmQtAqGAhugqcewUWAQfL5ljQUx-RG4/s1600/medal.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh8DkoBYgURoB7sg728P1HHfzGsVMLoa5wNm1aNegYwKUhPlTnO2Oz0CtIEDf0nHUhkdINHa1U_tOcqVKXVPJroyWzveO9naaGBmZuU5ozF8hsnmQtAqGAhugqcewUWAQfL5ljQUx-RG4/s640/medal.png" width="636" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo cieszę się z tego doświadczenia, które było mi dane wczoraj zdobyć. I niczym tak naprawdę się w tym kontekście nie martwię. Robię swoje i dziękuję losowi za to, że mogę to robić. Nic więcej nie potrzeba pisać.</div>

Scenariusze pisane przez życie, a pomiędzy - MP.

czytaj...

Kontynuować pisanie tego bloga, jakby w moim życiu nie pojawił się żaden przełom - nie da się. Rozpisywać się o tym, co się stało - na razie nie jestem w stanie. Nie wiem kiedy będę. Poprzestanę więc...