Party hard

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK1L4eZpRFrzGkTlstNf6u3cWTahp68fqcPcz7UUCv4YIM_gLW62YxZZsn0UqLEy65EBVA8elz5xU4rRM9P59bWu7_NRttk8zr6dqnZRud_BbyxpoALGC-saVAayKqiPbhXOPBPSdtMVw/s1600/balloons-388973_1920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK1L4eZpRFrzGkTlstNf6u3cWTahp68fqcPcz7UUCv4YIM_gLW62YxZZsn0UqLEy65EBVA8elz5xU4rRM9P59bWu7_NRttk8zr6dqnZRud_BbyxpoALGC-saVAayKqiPbhXOPBPSdtMVw/s640/balloons-388973_1920.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. pixabay.com</td></tr> </tbody></table> <br /> Gorączka sobotniej nocy.<br /> Nie dbasz o to, jaki właściwie jest dzień tygodnia i która jest godzina. Jesteś już zmęczony, nogi powoli odmawiają ci posłuszeństwa, ale gdy tylko siadasz przy stoliku, żeby chwilę odpocząć, zaczynają grać twoją ulubioną piosenkę, która porywa cię z powrotem na parkiet. Muzyka przeszywa twoje ciało, wibruje w środku, zgrywa się w jeden rytm z twoim sercem. Wokół ciebie jest tłum ludzi. Wydaje ci się, że wszystkich ich świetnie znasz, chociaż tak naprawdę widzisz ich po raz pierwszy. Makijaż dawno ci się rozmazał, oczko w rajstopach poszło już na całą długość nogi, ale bawisz się tak dobrze, że zupełnie o to nie dbasz.<br /> <br /> Wiesz, że będziesz okropnie umordowany, zwłaszcza że czasem zdarza ci się popłynąć naprawdę mocno. Wracasz do domu kompletnie wyprany z energii i obiecujesz sobie, że następnym razem wyjdziesz z imprezy znacznie wcześniej. I że wypijesz tylko jedno piwo.<br /> Czasem tak długo stoisz w kolejce do klubu, że masz ochotę odwrócić się na pięcie i wrócić do domu. Niekiedy bit zupełnie ci nie odpowiada, coca-cola jest za droga i w ogóle wszystko jest na nie. Mimo to i tak zawsze stwierdzasz, że było warto.<br /> <br /> Z jednej strony po cichu marzysz o tym, żeby w któryś z tych sobotnich wieczorów pozostać w domu pod ciepłym kocem. Nie wracać nad ranem zmęczony, mokry i zziębnięty, czekając na ból głowy, który jak zwykle powita cię następnego poranka.<br /> Ale potem przychodzi kolejna sobota, jesteś znowu rześki i świeży, gotowy na kolejną noc spędzoną w gronie znajomych, na falę endorfin i pozytywnych wrażeń.<br /> <br /> Lubisz to uczucie? Pamiętasz to?<br /> <br /> Ja nie, ale...<br /> <br /> Teraz wyobraź sobie, że imprezujesz tak codziennie. Tylko zamiast kaca-mordercy masz zwykłe zakwasy, które koniec końców przybliżają cię do wymarzonego celu.<br /> <br /> I że najwytrwalszym imprezowiczom rozdają medale.<br /> <br /> I już masz gotowy przepis na triathlon.

Party hard

czytaj...

Fot. pixabay.com Gorączka sobotniej nocy. Nie dbasz o to, jaki właściwie jest dzień tygodnia i która jest godzina. Jesteś już zmęczony, nogi powoli odmawiają ci posłuszeństwa, ale gdy tylko siadasz p...

O wyższości zawodów pływackich nad triathlonowymi

<div style="text-align: justify;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDjMon-ConQ7eBszCQyIUXQTAcj68lD22PXg6Jc-aoqWL6Krj_oZh9jX3yTu1psdTCr2P86ExWFDw1he-ECrNZfFwzxO2_xGrbqgmkqzBrA3N9lbzqZaKy4d4bqL1C6Uj8-Nck5N_UnNk/s1600/12345438_926077277428116_3494024115440644317_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDjMon-ConQ7eBszCQyIUXQTAcj68lD22PXg6Jc-aoqWL6Krj_oZh9jX3yTu1psdTCr2P86ExWFDw1he-ECrNZfFwzxO2_xGrbqgmkqzBrA3N9lbzqZaKy4d4bqL1C6Uj8-Nck5N_UnNk/s640/12345438_926077277428116_3494024115440644317_n.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fot. <a href="https://www.facebook.com/PodwojnyPunktWidzenia" target="_blank">Podwójny Punkt Widzenia </a></td></tr> </tbody></table> <br /> W ubiegły weekend brałam udział w zawodach pływackich - XX Otwartych Mistrzostwach w Pływaniu Masters. Nudniejszą część, czyli wpis o swoich startach, <a href="http://www.ioannahh.pl/2015/12/debiut-pywacki-xx-otwarte-mistrzostwa.html" target="_blank">opublikowałam wczoraj.</a> Zapowiadałam część drugą, zatem oto i ona.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie mogę nie rozpisać się na temat fajności zawodów pływackich. Okazuje się bowiem, że zawody pływackie są najfajniejsze ze wszystkich. Co prawda weekendowe zawody były na pewno wyjątkowo dobre z tego względu, że odbywały się na basenie, na którym na co dzień trenuję i były organizowane przez "mój" klub, jednak myślę, że pewne aspekty pozostałyby niezmienne bez względu na te kwestie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Do tej pory startowałam w zawodach triathlonowych, biegowych, kolarskich i w pływaniu open water - w weekend do listy doszło jeszcze pływanie basenowe. Moją główną i docelową dyscypliną jest triathlon, jednak muszę stwierdzić, że pod wieloma względami startowanie w zawodach pływackich jest znacznie sympatyczniejsze niż w jakichkolwiek innych. Dlaczego? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Po pierwsze - organizacja.</b></div> <div style="text-align: justify;"> Mój perfekcjonistyczny umysł uwielbia sposób organizacji zawodów na basenie. Jako zawodniczka absolutnie nie musiałam się martwić, że przegapię swoją konkurencję, że nagle mnie gdzieś zawołają, coś się niespodziewanie przesunie, nastąpi jakaś ważna zmiana organizacyjna. Na basenie cały czas coś się dzieje, nie ma ani chwili na nudę. Przerwy pomiędzy seriami i konkurencjami praktycznie nie istnieją. Wszystko było ułożone jak pod linijką. Kończyłam jedną konkurencję i wiedziałam co do minuty, ile mam czasu pomiędzy biegami. Co więcej, na długo przed występem wiedziałam już, na którym torze płynę, z kim będę rywalizować i jakie są życiówki moich konkurentek. To wszystko daje niesamowity komfort psychiczny. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Po drugie - wszystko w jednym miejscu.</b></div> <div style="text-align: justify;"> Zawodnicy, kibice, sędziowie, organizatorzy - wszyscy są na jednej pływalni. Jest tylko jedna arena zmagań, wszystkie oczy skupione są na tych, którzy akurat płyną. Można liczyć na gigantyczny doping kibiców, którzy są dosłownie na wyciągnięcie ręki. Masz pytanie do organizatorów? Chcesz spytać o coś sędziów? Nie musisz przemierzać kilometrów, aby to zrobić.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Po trzecie - stałe warunki i komfort przestrzeni.</b></div> <div style="text-align: justify;"> Wiadomo, jak to bywa w sportach, które odbywają się na zewnątrz - czasem pogoda jest idealna, a czasem pada, wieje, śnieży albo pali słońcem. Trzeba być przygotowanym na wszystko, a i tak warunki niejednego potrafią zrobić w konia i pokrzyżować mu plany na świetny wynik. W przypadku rywalizacji na basenie ta kwestia nie ma najmniejszego znaczenia - warunki są zawsze takie same. Na basenie nie będzie sztormu ani śnieżycy, która wypaczy wyniki poszczególnych konkurencji. Nie da się też nie wspomnieć o komforcie, jaki daje fakt płynięcia na torze w pojedynkę. W to, że triathlon jest sportem bezkontaktowym, nie uwierzy nikt, kto choć raz w nim wystartował. Kto nie oberwał po głowie od konkurenta, nie został pociągnięty za nogę pod wodę, po którego plecach ani razu nie przepłynięto, nie zna jeszcze życia. Jeśli stracisz okularki w basenie, to tylko dlatego, że nie umiesz skakać ze słupka. Innymi słowy - wynik zależy wyłącznie od twoich umiejętności.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Po czwarte - do bólu uczciwe warunki rywalizacji.</b></div> <div style="text-align: justify;"> Na płycie dziesięciotorowego basenu pracowało bez przerwy dwudziestu sędziów, czujnie obserwujących każdy nawrót, każdy start i każdy finisz. Zasady pokonywania poszczególnych konkurencji są drobiazgowo określone i jeśli popełnisz choćby najmniejszy błąd, wypadasz z gry z dyskwalifikacją (jako i ja wypadłam, robiąc nieprawidłowy nawrót z grzbietu do żaby). Co najważniejsze, nie ma tu miejsca dla oszustów, coraz częściej trafiających się na trasach triathlonu czy biegania. Nie da się skrócić trasy, podjechać autobusem czy przepiąć chipa. Ba, nie da się nawet wykorzystać przewagi sprzętowej! </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Po piąte - like a PRO.</b></div> <div style="text-align: justify;"> Oprawa zawodów pływackich jest naprawdę kozacka. Wydobywające się z głośników "Na miejsca!" i sygnał startowy podnoszą adrenalinę o 100%. Twoje rezultaty na każdej długości na żywo widzą wszyscy zebrani kibice - wyświetlają się one na wielkim ekranie LEDowym. Trudno choć przez chwilę nie poczuć się jak Phelps.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9CJ_cbjymC0bnk6yLKBQ-Di3zFbZ7X10iEhYAhR7G_35pTYE8R1hFq-PqL4QUXxXqEvOCqL87GOSKLyyc_PixQHVPFHYxhGdlsVGKwXrKOmdl1_L1sAiBNIUNEm6b2JTF4AE9ElshSgI/s1600/IMG_7011.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9CJ_cbjymC0bnk6yLKBQ-Di3zFbZ7X10iEhYAhR7G_35pTYE8R1hFq-PqL4QUXxXqEvOCqL87GOSKLyyc_PixQHVPFHYxhGdlsVGKwXrKOmdl1_L1sAiBNIUNEm6b2JTF4AE9ElshSgI/s640/IMG_7011.jpg" width="640" /></a></div> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Podsumowując - start w zawodach pływackich był dla mnie niezwykle pozytywnym wydarzeniem. Nie zamienię triathlonu na pływanie - tytuł celowo jest nieco przewrotny - ale jeśli tylko będę miała okazję, z wielką chęcią będę startować na basenie poza okresem startowym. Dla mnie, jako triathlonistki, zawody pływackie są wprost odstresowujące - w dużej mierze z tych względów, które opisałam wyżej. Zdenerwowanie przed startem oczywiście ma miejsce, ale jest to absolutnie pozytywne, mobilizujące uczucie. Powiedzieć, że mi się podobało, to jak nie powiedzieć nic. Zawody pływackie rządzą!</div>

O wyższości zawodów pływackich nad triathlonowymi

czytaj...

Fot. Podwójny Punkt Widzenia  W ubiegły weekend brałam udział w zawodach pływackich - XX Otwartych Mistrzostwach w Pływaniu Masters. Nudniejszą część, czyli wpis o swoich startach, opublikowałam wczo...

Debiut pływacki - XX Otwarte Mistrzostwa Warszawy w pływaniu Masters

<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbu1Raor06sEXym8AIgcZ6URrFKBpRW49WbLaYiDeKQmlnEVqXlifzi7ZpGUoIA2XOIi2kUPgAWjxx4FG8S6CP-NjgZ9_HXCMF1ipmDknejgq4lNf6RmDbGJ0d1K8_QjhF5avWrQpODMU/s1600/stopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbu1Raor06sEXym8AIgcZ6URrFKBpRW49WbLaYiDeKQmlnEVqXlifzi7ZpGUoIA2XOIi2kUPgAWjxx4FG8S6CP-NjgZ9_HXCMF1ipmDknejgq4lNf6RmDbGJ0d1K8_QjhF5avWrQpODMU/s640/stopy.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">fot. Irek Mieleszkiewicz /<a href="http://lightstudio.pl/en/" target="_blank"> Light Studio</a> / Warsaw Masters Team</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> Poprzedni sezon pływacki był fatalny. Każdy kolejny test pływałam gorzej, w efekcie cofając się o dobry rok pracy treningowej. Do tego doszło beznadziejne samopoczucie w wodzie - jakbym zapomniała, jak w ogóle się pływa. W czerwcu opiekę trenerską nade mną przejął Wojtek, aplikując mi takie treningi, na których zdarzało mi się rozpłakać w środku zadania (wstyd, ale true story). Po tej masakrze okazało się, że jestem w stanie na przykład przepłynąć ciągiem 600m delfinem, ale byłam jeszcze bardziej pokłócona z basenem. Przekroczenie progu Warszawianki wywoływało we mnie psychiczny wymiot, a wchodząc na pływalnię automatycznie nastawiałam się, że będzie mi się pływać kiepsko. </div> <div style="text-align: justify;"> W połowie września, wraz z rozpoczęciem nowego sezonu pływackiego, wróciłam - niczym córka marnotrawna, po roku przerwy - pod skrzydła Warsaw Masters Team. Pływanie w grupie - właśnie tego mi było trzeba. Fun z pływania wrócił w ciągu sekundy, a zaraz potem to drugie na f - forma.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W listopadzie zgłosiłam się na XX Otwarte Mistrzostwa Warszawy w pływaniu Masters, podając zakładane czasy konkurencji bardzo życzeniowo. BARDZO, bo czułam, że wciąż pływam jak "pierwszoroczniak". Ale... dwa miesiące standardowego łomotu u Andrzeja "rozpływanie zrobicie pod prysznicem", odrobina technicznego rzeźbienienia u trenera Wędrychowicza, trochę dokładania kilometrażu we własnym zakresie i Wojtkowe "milion razy 50m" z lata sprawiły, że wreszcie zaczęło mi się pływać bardzo dobrze. I to dość nagle, dosłownie na dwa treningi przed zawodami. Wcześniej przez tydzień leżałam z zapaleniem zatok, a drugi z grypą. Jednak czwartkowy trening powiedział mi jasno: jest bardziej niż akceptowalnie. W piątek weszłam do wody i wiedziałam, że jestem tam, gdzie być powinnam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCucPLi1telMG6sqHZkOjxBe-p4zvr6SVydWmnfoB39rh5VcwjSgYI7E9Tj1T0TsCCcL27A9MOClK-1WMgbjjuuj7h8Eirj3st-VZwFD5jxluLic4-Hw_gb_yi-f9MruBCN5ps9HI_VF4/s1600/IMG_6158.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCucPLi1telMG6sqHZkOjxBe-p4zvr6SVydWmnfoB39rh5VcwjSgYI7E9Tj1T0TsCCcL27A9MOClK-1WMgbjjuuj7h8Eirj3st-VZwFD5jxluLic4-Hw_gb_yi-f9MruBCN5ps9HI_VF4/s640/IMG_6158.jpg" width="434" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pierwsza konkurencja to pierwsze miłe zaskoczenie - 1:17:85 na 100m dowolnym. Skok startowy i atmosfera zawodów naprawdę dają bardzo dużo, nie sądziłam że aż tak. Wtedy pierwszy raz pomyślałam sobie, że fajnie byłoby następnego dnia złamać to wstrętne 6 minut na 400m. Teoretycznie to powinna być dla mnie formalność, ale... Moja treningowa życiówka to 6:10 na basenie Inflanckiej, ale zrobiona w pierwszym sezonie pływania, czyli przed sezonem zeszłorocznym W zeszłym roku nawet się do tego nie zbliżyłam i byłam pełna czarnych myśli. Poprosiłam o wpisanie mnie w serii na 400m właśnie z wynikiem 6:10, ale obawiałam się, że i to nie ma szansy na realizację.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Druga konkurencja - 3:16:coś na 200m zmiennym i dyskwalifikacja za nawrót z grzbietu do żaby. Od tej pory wiem na pewno, że nie można obrócić się na przód, dopływając do ściany. Szkoda, że nie znam dokładnego wyniku tego biegu, ale cieszy mnie fakt, że dopiero co popłynęłam test treningowy na tym dystansie w 3:29 na basenie Warszawianki i 3:22 na Inflanckiej (mówiłam, Warszawianka to dla mnie najwolniejszy basen świata). Jest duże pole do poprawy, wystarczyłoby żebym na przykład nie przywaliła w ścianę delfinem...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipDvCwE2Ve1nT0MOqF2t2rWc-GdjrG3Dwh_eDJk7uC7sy3bdZJrmJvRlfoLIGJquTSYTbSkur9374qAZDdluGC82ZZhDoGAXjCN-pTfEW_zDnyA0TWAn5PDQd5OUI4LdSH2T4TdbKBrSw/s1600/IMG_6201.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipDvCwE2Ve1nT0MOqF2t2rWc-GdjrG3Dwh_eDJk7uC7sy3bdZJrmJvRlfoLIGJquTSYTbSkur9374qAZDdluGC82ZZhDoGAXjCN-pTfEW_zDnyA0TWAn5PDQd5OUI4LdSH2T4TdbKBrSw/s640/IMG_6201.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W niedzielę na dobry początek dnia 50m stylem dowolnym. Im krótszy dystans, tym większe ryzyko, że będę ostatnia ze wszystkich - ach ten sprinterski antytalent. Nie było jednak aż tak źle. Co prawda w połowie basenu miałam wrażenie, że umrę zanim dopłynę, ale dopłynęłam z czasem 35.73. Na treningu zdarzyło mi się wyciągnąć około 38 sekund ze startem z wody (co prawda na szybkiej Inflanckiej), więc szału nie ma, ale to i tak wynik, którego się na teraz nie spodziewałam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i ostatnia konkurencja - 400m dowolnym. Jedyny start, nad którym rozmyślałam trochę za dużo niż powinnam. 400m to dość okropny dystans, bo z jednej strony nie da się cisnąć go w trupa od startu do mety, z drugiej - zwolnienie poniżej przyzwoitości to gwóźdź do trumny z życiówką. W związku z tym biegiem miałam pewne oczekiwania - wpisane 6:10 byłoby i tak lepsze niż to, co sądziłam, że mogę popłynąć, tak czy inaczej dalece niesatysfakcjonujące. Po cichu marzyłam o 5:59... a popłynęłam 5:55! I przegrałam brązowy medal Open Kobiet o pół sekundy - o mały włos bym wróciła z pucharem z zawodów pływackich, a to by dopiero było! </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo8HjMlqaNVhrTZRZHW8WixLJo3ZtljFXortyYMMAKAKL5JP4K05cOlJgS6ZHj8IIkNugRBYKSKdfM2f7gplkXHgen8f9F1SfcorRtXcc79m57VHXcICxrj89YN4SVuR4pceZEVBlVLgg/s1600/400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo8HjMlqaNVhrTZRZHW8WixLJo3ZtljFXortyYMMAKAKL5JP4K05cOlJgS6ZHj8IIkNugRBYKSKdfM2f7gplkXHgen8f9F1SfcorRtXcc79m57VHXcICxrj89YN4SVuR4pceZEVBlVLgg/s640/400.jpg" width="582" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Cieszę się bardzo, bo właściwie wszystkie konkurencje płynęło mi się świetnie. Nastawienie i poziom stresu na tych zawodach były takie, że życzyłabym sobie podobnych na wszystkich sportowych przedsięwzięciach. Jestem szczególnie zadowolona z "czterysetki" - 5:55 to już nie 6:10 - dostałam mega pozytywny kopniak na dalsze pływackie działania. Bardzo mi się przyda, bo już w przyszłym miesiącu czeka mnie gigantyczna rewolucja treningowa. Jednocześnie się jej boję i wypatruję jej z wielkim podekscytowaniem. Tak czy inaczej, dużo spokojniej wezmę to na klatę teraz, kiedy wiem, że z powrotem jestem na prostej wznoszącej się. Lepiej późno niż wcale...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Debiut pływacki - XX Otwarte Mistrzostwa Warszawy w pływaniu Masters

czytaj...

fot. Irek Mieleszkiewicz / Light Studio / Warsaw Masters Team Poprzedni sezon pływacki był fatalny. Każdy kolejny test pływałam gorzej, w efekcie cofając się o dobry rok pracy treningowej. Do tego do...

Sportowcu, czego najbardziej pragniesz? Komentarz do "Tchórzgate".

<div style="text-align: justify;"> Ruszyła lawina pretensji polskich sportowców. Wszystko zaczęło się od <b><a href="http://fakty.tvn24.pl/aktualnosci,59/rekordzistka-polski-za-wygranie-plywackich-zawodow-dostala-200-zlotych,587043.html" target="_blank">Alicji Tchórz</a></b> i “upokarzającej” nagrody pieniężnej w zawodach. Zawtórowały jej inne pływaczki, teraz dołączyła jeszcze Kamila Przybyła - 19-letnia lekkoatletka specjalizująca się w skoku o tyczce. <b><a href="http://sport.tvn24.pl/lekkoatletyka,128/kamila-przybyla-dostala-w-nagrode-szesc-gustownych-szklaneczek,594168.html" target="_blank">Na Facebooku </a></b>pokazała zdjęcie zestawu szklanek i poinformowała, że to nagroda, którą dostała od swojego klubu podczas spotkania na zakończenie sezonu. Wyraźnie liczyła na hojną gratyfikację finansową, jako że ostatnie zdanie komentarza brzmiało: “Chyba przerzucę się na piłkę nożną”.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kto z czytelników znał wcześniej jej nazwisko? Podobnie jak nazwisko Alicji Tchórz jest raczej nieznane poza środowiskiem pływackim, tak i Kamili Przybyły - poza światkiem lekkoatletycznym - nie znał do tej pory właściwie nikt. Oczywiście nie zmienia to faktu, że są to zawodniczki bardzo wysokiej klasy, które poświęcają cały swój czas i energię na to, aby zdobywać medale dla Polski. Zdaję sobie sprawę, jak wielkim poświęceniem jest uprawianie wyczynowo sportu. Ale to jest poświęcenie, które podejmują tysiące osób w Polsce. W samej Bydgoszczy, rodzinnym mieście Kamili Przybyły, tylko w tym roku stypendium sportowe otrzymuje <b>78 osób</b>, na które miasto przeznacza <b>408.240 złotych</b>. Te pieniądze skądś biorą się w budżecie - konkretnie z kieszeni podatników. Polska nie jest potęgą finansową ani lekkoatletyczną. Czy jedno wynika z drugiego? Moim zdaniem niekoniecznie. Dlaczego wszyscy znamy nazwiska Radwańskiej, Jędrzejczak, Kowalczyk, Włoszczowskiej - które też przecież trenowały i rozwijały się w Polsce? Dlaczego one nie narzekały nigdy publicznie na finansowanie sportu? To nie są szczęśliwe przypadki - po prostu wielkie osiągnięcia bronią się same.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie przejdzie mi przez gardło stwierdzenie, że Tchórz jest za słaba, żeby dobrze zarabiać na swoim pływaniu. Ogromnie szanuję pracę, jaką pływak musi włożyć w to, żeby znaleźć się chociażby na średnim poziomie w kraju. Treningi dwa razy dziennie, długie godziny spędzone na wpatrywaniu się w czarną linię na dnie basenu, wieczne niewyspanie, brak życia prywatnego. Pracowitość i determinacja sportowców niewątpliwie zasługują na szerokie uznanie, ale sytuacja, w której zawodniczka nazywa upominek od klubu "oburzającym", jest sam w sobie oburzający. To trochę tak, jakby wkleić na Facebookową tablicę zdjęcie prezentu bożonarodzeniowego od bliskiej cioci i napisać, że chciało się dostać coś zupełnie innego. Przecież wyraźnie mówiliśmy, że chcemy kasę, a nie skarpetki!</div> <div style="text-align: justify;"> Oczekiwanie wynagrodzenia od klubu jest ponadto faktem dalece nielogicznym. Zawodnik nie robi przecież łaski swojemu trenerowi, że przychodzi do niego na trening. Co więcej, zazwyczaj nawet nie musi płacić za jego pracę, podobnie jak za sprzęt szkoleniowy, z którego na co dzień korzysta. Z czego więc wynika roszczeniowa postawa niektórych sportowców? Czy to rodzice wywierają na nich tak wielką presję? Może to otoczenie uważa ich za wielkie gwiazdy i pozwala sądzić, że wszystko im się należy za to że są i trenują? Uważam, że sprawie należy przyjrzeć się naprawdę dokładnie i postarać się <b>mądrze pomóc tym, którzy tej pomocy szukają</b>. Na razie co prawda robią to po ciemku i w histerii, waląc z łokcia wszystkich, którzy znajdą się akurat w pobliżu, ale wierzę, że nie robią tego ze złej woli.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> Nie lubię grzebać w czyichś finansach, ale tym razem sytuacja tego wymaga.</div> <div style="text-align: justify;"> Kamila Przybyła otrzymuje w tym roku <b>stypendium z trzech źródeł</b>. Jest stypendystką programu Fundacji Rumak (10 tys. zł na rok), miasta Bydgoszcz (300 zł miesięcznie przez 12 m-cy w roku) oraz szkoły - Zespołu Szkół Budowlanych w Bydgoszczy - załóżmy, że jest to 300 zł miesięcznie przez 10 miesięcy w roku. W sumie wychodzi około 1400 zł miesięcznie. To dużo czy mało? Zależy jak na to spojrzeć. Jeśli nie mieszka z rodzicami i dodatkowo nie pracuje  - to niewiele. Ale to bynajmniej nie znaczy, że ministerstwo czy związek powinni płacić jej więcej. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ministerstwo Sportu na przygotowania Radosława Kawęckiego do igrzysk w Londynie w roku olimpijskim wydało <b>pół miliona złotych</b>. Alicja Tchórz czy Kamila Przybyła, tak jak i inne zawodniczki i zawodnicy tej rangi, dostali nie tylko "200 złotych w kopercie" czy "zestaw szklanek", ale przede wszystkim <b>kilkanaście lat szkolenia</b> - treningi, obozy wyjazdowe, stypendia. Innymi słowy: zaplecze do tego, aby rozwijać się i zrobić wynik. Jeśli tego wyniku wciąż nie ma, można zacząć się zastanawiać, co poszło nie tak. Ale Kawęcki w Londynie otarł się o podium, zajmując <b>4. miejsce</b> na 200m stylem grzbietowym, a Tchórz w swoich konkurencjach była <b>25. i 29.</b> Natomiast największym dotychczasowym osiągnięciem Przybyły jest <b>drugie wicemistrzostwo Europy juniorów</b>. To chyba drobna różnica. Dlaczego związek sportowy albo ministerstwo sportu (czyli, patrząc szerzej, my wszyscy, którzy płacimy podatki) mają płacić komuś, kto w oficjalnym rozumieniu osiąga wyniki poniżej czegoś, co można nazwać wynikiem absolutnie wybitnym?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zawód jest kwestią wyboru. Rozpatrując sprawę czysto pragmatycznie - sport jest nieco niewdzięczny, bo inwestycja zwraca się nielicznym. Ale każdy kto zajmuje się sportem wie, że <b>i tak się to "opłaca"</b>, choćby jedyną gratyfikacją z zewnątrz był plastikowy medal za przekroczenie linii mety. Sport rewolucjonizuje życie, nieodwracalnie zmieniając je na lepsze, pełniejsze, bardziej satysfakcjonujące. "Rób to, co sprawia ci największą przyjemność, i znajdź kogoś, kto ci za to zapłaci". Pytanie, czy rzeczywiście sport sprawia przyjemność zawodnikowi, który publicznie sugeruje, że "następnym razem (zamiast jechać na zawody) poroznosi ulotki" albo "chyba przerzuci się na piłkę nożną"? Może to dobry moment, żeby zastanowić się<b> nad istotą swojej motywacji</b> - czy na pewno jest to motywacja wewnętrzna, wypływająca z nas samych, niezależna od okoliczności? Uprawianie sportu z myślą o zarabianiu na tym pieniędzy jest zapędzaniem się w kozi róg.</div> <div style="text-align: justify;"> Satysfakcją nie zapłaci się czynszu, ale gdyby nie pasowała mi moja praca, po prostu bym ją zmieniła. Nie przyszłoby mi do głowy, żeby ogłosić wszem wobec, że mój pracodawca - co prawda uczciwy i sympatyczny - płaci mi żenującą stawkę. Świadczyłoby to źle wyłącznie o mnie - że jestem życiowym nieudacznikiem i frustratem, który świadomie i dobrowolnie godzi się na upokarzającą płacę, a potem publicznie wylewa żale, zamiast postarać się zmienić swój los. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sportowcy też mogą zmienić swój los. Oczywiście najbardziej logiczną drogą jest osiąganie wyników, które będą sowicie wynagradzane. Jednak nie każdemu pisane jest bycie kolejnym rekordzistą świata, reszta musi zatem szukać innych dróg. Nie wszyscy sponsorzy - myślę o firmach prywatnych - zwracają największą uwagę na wynik sportowy zawodnika. Wielu z nich bardziej zależy na tym, co dana osoba sobą reprezentuje. <b>Wartość marketingowa</b> sportowca, który potrafi udzielić wywiadu, elokwentnie wypowiedzieć się dla telewizji czy opowiedzieć innym o swojej dyscyplinie jest nierzadko większa niż arcymistrza w swoim fachu, który po treningu zaszywa się w głuszy i nie potrafi sklecić sensownego zdania w języku polskim. Anna Dowgiert, wyczynowa pływaczka z wieloma sukcesami, napisała na swoim <b><a href="https://www.facebook.com/Anna-Dowgiert-576322949137001/?fref=ts" target="_blank">profilu na Facebooku</a></b>, że przez nikłe zainteresowanie mediów pływaniem nikt spoza środowiska nie wie, kim ona jest, mimo że dwa razy reprezentowała nasz kraj na igrzyskach olimpijskich. Mało tego - zawodnicy z jej klubu jej nie poznają! W tym miejscu powstaje ważne pytanie: czyja to wina? Nie wińmy mediów za to, że są mediami. Telewizja idzie z kamerą tam, <b>gdzie jest co pokazać</b>; gdzie jest coś, o czym będą mówili ludzie. Dlatego to oburzenie i afera wywołane przez Alicję Tchórz przyciągnęły do siebie mikrofony i kamery, a nie jej pływackie sukcesy. Nie wymagajmy od producentów telewizyjnych, że będą dzielić z nami pasję mało widowiskowych dyscyplin. Na stadionie podczas meczu piłki nożnej są dziesiątki tysięcy kibiców. Można mówić co się chce o Polskim Związku Piłki Nożnej czy o istocie dyscypliny, ale faktem jest, że jest to sport medialny i - cóż, tak! - narodowy. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Są zatem dwie możliwości: można dalej siedzieć i narzekać, że nikt się nami nie interesuje. Można też dopomóc szczęściu i... <b>dać się poznać</b> - samemu zabiegać o to, aby zostać pokazanym z dobrej strony.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zrozumiałe jest wszechstronne, odgórne finansowanie sportu najmłodszym, którzy są filarem systemu szkolenia i nadzieją na przyszłość polskiego sportu wyczynowego. Ich trzeba prowadzić za rękę, bo to dalekosiężna inwestycja - jeśli nawet nie w krajowy dorobek medali, to na pewno w ich lepsze życie. Od dorosłych zawodników, którym zafundowało się już obozy, wyjazdy i kilkanaście lat treningów, wymaga się już czegoś w zamian: <b>wyniku</b>. I to za wynik się płaci - nie za uprawianie sportu.</div> <div style="text-align: justify;"> W Polsce oprócz wyczynowców zawodowych jest także szeroka rzesza zawodników, którzy trenują i pracują poza sportem, choćby w niewielkim wymiarze godzin, lub podejmują pracę jako trenerzy. Dla nich finanse nie stały się “być albo nie być” w sporcie - znaleźli dla siebie złoty środek. Warto też zaznaczyć, ze jest też ogromna grupa ludzi w najróżniejszym wieku, którzy pracują na pełen etat lub jeszcze więcej, mają rodziny i obowiązki domowe, a ich pasją jest uprawianie sportu. Nierzadko poświęcają na trening kilkanaście godzin w tygodniu. <b>Im nikt za to nie dopłaca</b>, nawet w postaci darmowego wejścia na basen - a nie da się nie zauważyć, że wyniki wielu amatorów coraz bardziej zbliżają się do osiągów zawodowych. Oczywiście ci pierwsi raczej nie mogą liczyć na pobicie rekordu globu czy choćby kraju, ale jedno u obu grup jest takie samo - liczba godzin w ciągu doby. Czasu każdy ma po równo, więc jeśli sportowiec-amator jest w stanie pójść do pracy, odebrać dzieci z przedszkola i ugotować im obiad, a potem zrobić trzygodzinny trening, to czy zawodowiec naprawdę nie znajdzie godziny dziennie, żeby <b>zadbać o swój PR</b>?</div> <div style="text-align: justify;"> Rodzice zawodników chętnie włączają się w lament nad niedolą swoich dorastających pływaków, wskazując na ogromne koszty materialne i niematerialne, które ponieśli w związku z zajęciami pływackimi ich dziecka. Warto jednak pamiętać, że wyczynowe uprawianie sportu nigdy nie jest obowiązkowe, a decyzja o wysłaniu dziecka na codzienne zajęcia na basenie była przez nich podjęta świadomie i dobrowolnie. Jeśli dorosłe już dziecko nadal chce związać swoją przyszłość ze sportem i zrobić z tego zajęcia swój zawód - trzeba się odrobinę postarać. Jeżeli argumentem dorosłego pływaka przeciwko wzięciu spraw w swoje ręce i poszukaniu stałego źródła finansowania swojego sportu jest brak czasu na cokolwiek innego niż treningi, może warto raz jeszcze zwrócić wzrok w stronę rodziców.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Najważniejsze jest to, żeby <b>działać</b>, a nie czekać na cud. Kto jak kto, ale sportowcy doskonale wiedzą, czym jest przekraczanie granic, szukanie rozwiązań, kurczowe trzymanie się swojego celu. Może wystarczy wskazać im drogę albo delikatnie popchnąć w odpowiednim kierunku, tak jak zrobiono to kilkanaście lat temu, gdy wybrało się dla nich dyscyplinę sportu. Którą nie jest medialna, świetnie opłacana i być może łatwiejsza piłka nożna.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaWYcls_VYJdeATB1ib6sQGKUMtsBhoDt8bwFFEkVg8t3NAuj4kOl-SO-nJYX6zTPXa-9k2MVsODnkdez0yH89iYuyNXNulV3KEIpIeJN6Y5Psuqa3RYMRXlUj3oBvvohsgfpoKfYvqy4/s1600/life-862985_1920+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaWYcls_VYJdeATB1ib6sQGKUMtsBhoDt8bwFFEkVg8t3NAuj4kOl-SO-nJYX6zTPXa-9k2MVsODnkdez0yH89iYuyNXNulV3KEIpIeJN6Y5Psuqa3RYMRXlUj3oBvvohsgfpoKfYvqy4/s640/life-862985_1920+%25281%2529.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Sportowcu, czego najbardziej pragniesz? Komentarz do "Tchórzgate".

czytaj...

Ruszyła lawina pretensji polskich sportowców. Wszystko zaczęło się od Alicji Tchórz i “upokarzającej” nagrody pieniężnej w zawodach. Zawtórowały jej inne pływaczki, teraz dołączyła jeszcze Kamila Prz...

Tylko jedno w życiu jest pewne

<div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;">Tylko jedno - że umrzemy.</span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;">Przeżyłam już coś, co wydawało mi się nieprzeżywalne; zniosłam coś, co jest nie do zniesienia. </span><span style="line-height: 22.08px;">Cena jednak jest wysoka. Nie wiem o czym na co dzień rozmyślają moi krewni i znajomi i czy tak jak ja zastanawiają się, czy umrą dopiero wtedy, kiedy będą pogodzonym z tym faktem i usatysfakcjonowanym człowiekiem. Cóż, t</span><span style="line-height: 22.08px;">o będzie trudne. Poczucie ostatecznego spełnienia wydaje się czymś niemal nieosiągalnym. Ale kto wie - być może mam na to wystarczająco dużo czasu.</span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;">Jednak nawet długie rozmyślania nie pomogły mi dojść do ostatecznego wniosku, jak chciałabym umierać. Chciałabym podejść do tego przedsiębiorczo i matematycznie. Nie wiem dlaczego sądzę, że kiedy już to wymyślę, uda mi się zawrzeć z życiem jakiś pakt. Nie uda się, bo życie nas nie słucha. Wiem jak bym nie chciała, tylko co mi po tej wiedzy? Na pewno nie chciałabym umierać długo i w cierpieniu. </span><span style="line-height: 22.08px;">Nie chciałabym też ginąć w wypadku samochodowym - lotniczy brzmi odrobinę lepiej, ale też słabo - i nie w pożarze. Nie w trakcie wojny, nie przez upadek z wysokości i nie przez zastrzelenie. Z jednej strony lepiej by było umrzeć szybko i bez zbędnego zastanawiania się. Z drugiej strony - jak to tak? Zostawić wszystko niedokończone, nieprzygotowane, niepewne? </span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;">No więc jak? Ze starości, we śnie (co podobno się nie zdarza)? Wtedy pewnie miałabym czas na to, żeby zastanawiać się, czy zrobiłam w życiu wszystko to, na czym mi zależało. A to też niedobrze, bo jeśli nie, to na pewno będę się zadręczać. Jeśli jakimś cudem mi się to uda, to też nienajlepiej, bo za te wszystkie planowane tortury na pewno srogo zapłacą moje kości i stawy. Poza tym przecież apetyt rośnie w miarę jedzenia, a starość jest bardzo kiepska na cokolwiek. </span><br /> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span> <span style="line-height: 22.08px;">Nie lubię wniosków, które brzmią: nie wiem.</span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;">Najlepiej by było nie umierać w ogóle. Ale kto wie, możliwe że dopiero wtedy zaczyna się zabawa.</span><br /> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span> <span style="line-height: 22.08px;">Jak zwykle za dużo pytań, na które nie będzie odpowiedzi. Boimy się tego, co jest nieznane, a w tym nieznanym jest wyjątkowo dużo niewiadomych. O cielesność, o miejsce, o stan świadomości, o możliwość wglądu w to, co dobrze znamy i znaliśmy. I jeszcze tysiące innych. Może łatwiej byłoby mieć sprecyzowane oczekiwania, może łatwiej byłoby mocno w coś wierzyć. Trudno nie wierzyć w nic, trudno wierzyć w cokolwiek.</span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <br /> <i>Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna...</i></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg6rk7zV-3wppoULm_tgUmUX4_ckGH_65ObLDflKCYEP9Fa2pZz648uQjBtLq1xEPnqfYDr6BwcnUjETT4XYXLwxybMLvovcQOJeBKdQPQbmg3o93zmLN-Wi_4B3Zp6FKT8DJdnQxcJoE/s1600/Beautiful_Natural_Rainbow_Wallpaper.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg6rk7zV-3wppoULm_tgUmUX4_ckGH_65ObLDflKCYEP9Fa2pZz648uQjBtLq1xEPnqfYDr6BwcnUjETT4XYXLwxybMLvovcQOJeBKdQPQbmg3o93zmLN-Wi_4B3Zp6FKT8DJdnQxcJoE/s640/Beautiful_Natural_Rainbow_Wallpaper.jpg" width="640" /></a></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span></div> <div dir="ltr" style="margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <span style="line-height: 22.08px;"><br /></span></div> <div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"> <br /></div>

Tylko jedno w życiu jest pewne

czytaj...

Tylko jedno - że umrzemy. Przeżyłam już coś, co wydawało mi się nieprzeżywalne; zniosłam coś, co jest nie do zniesienia. Cena jednak jest wysoka. Nie wiem o czym na co dzień rozmyślają moi krewni i z...

Rzeczy się zdarzają. Wszystkie!

<div style="text-align: justify;"> Czasem chciałabym cofnąć czas, ale tylko wtedy, gdybym nie musiała przeżywać wszystkiego jeszcze raz. Już wiem, że rzeczy się zdarzają. Pożary, wypadki, katastrofy, choroby i śmierć. Już nic co ludzkie nie jest mi obce, już nie zakładam, że jest coś <i>na pewno</i>. To wszystko, o czym czasem myślimy: <i>Mnie się to nie zdarzy,</i> zdarza się właśnie nam. Każdy z nas jest tylko niewielkim zbiorem atomów, kierowanym przez tysiące zewnętrznych bodźców, procesów chemicznych i myśli, które wcale nie są naszymi własnymi. Dlatego nic mnie już nie zdziwi - naprawdę nic - co nie znaczy, że jestem na wszystko gotowa. Jednak już dobrze wiem, że coś, co wydaje się odległe i nie do przeżycia, może nagle stać się właśnie naszą własną historią.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Każde doświadczenie kształtuje. Ceną niektórych jest ponura świadomość, że być może wszystko co robimy jest zupełnie bez sensu. I rozmyślanie o tym, co będzie dalej - za miesiąc, za rok, za dziesięć lat. Czy w ogóle coś będzie? W którą stronę skręcić dzisiaj, żeby było jak najlepiej? Za dużo pytań, a wciąż za mało odpowiedzi - wypływających tylko z jednej strony, bo życie nie pyta, czego sobie życzymy i na co jesteśmy gotowi. Nie dba o to, co będzie dla nas najlepsze, co będzie sprawiedliwe i dobre. Wręcz przeciwnie, zazwyczaj jest nielogiczne i absurdalne.</div> <div style="text-align: justify;"> Ale to wciąż życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rzeczy nie są takie, jakie są, ale takie, jakimi je widzimy - i to sprawdza się w absolutnie każdej sytuacji. Odkąd zdałam sobie z tego sprawę, dużo trudniej jest wyprowadzić mnie z równowagi. Jeśli nie mam wpływu na sto pięćdziesiąt rzeczy, mogę jeszcze skupić się na tej sto pięćdziesiątej pierwszej. Bo jeśli nic nie można zrobić z tym, co zostało nam napisane, cały czas można walczyć o to, aby nieszczęścia nie zrobiły z nas nieszczęśliwych ludzi. Efekt jest drugorzędny, bo wszystko płynie i ciągle się zmienia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wszystko się może zdarzyć, wszystko jest bardzo ludzkie. </div> <div style="text-align: justify;"> Ale to działa w obydwie strony.</div> <div style="text-align: justify;"> Wygrane w totolotka, medale olimpijskie, sto dziesięć lat w znakomitym zdrowiu, wyprawa na Księżyc, ciąg niemożliwie szczęśliwych zdarzeń, a przede wszystkim odkryte, utwierdzone i pielęgnowane uczucie spokoju i pogody ducha, nawet jeśli okoliczności są na <i>nie</i> - to wszystko jest dla ludzi.</div> <i></i><br /> <div style="text-align: justify;"> <i><i>Mnie się to nie zdarzy</i> - </i>a może? Dlaczego właściwie nie?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> Nie jestem optymistką - bynajmniej. Już od dawna nie żyję w poczuciu beztroski. Ale nigdy nie byłam tak pewna tego, że to co robię, ma głęboki sens. Dlatego z jednej strony potrafię spojrzeć na siebie i swoją sytuację jak na balansowanie na krawędzi przepaści, a z drugiej - do każdego kolejnego dnia podchodzić jak do szansy na dobrą przyszłość. Ile jest w tym histerycznego trzymania się żagla, które pod wpływem szkwału ucieka mi z rąk? Nie wiem - ale ważne że działa.</div> <i></i><br /> <div style="text-align: justify;"> <i><i>Dotrę do celu, jeśli tylko mam dość światła, by ruszyć z miejsca.</i></i></div> <i> </i> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Już teraz wiem, że nie jest mnie łatwo złamać.</div> <div style="text-align: justify;"> Mam historię, która jest moja, moja i tylko moja.<br /> Która dla wielu - nawet całkiem mi bliskich - brzmiałaby jak historia kogoś, kogo w ogóle nie znają. To jest moim ciężarem, ale przecież właśnie z takich bodźców rodzi się siła. Zarówno w sporcie, jak i w życiu.<br /> <br /> <i>Wszystko jest w głowie</i> - mówi mi trener, kiedy płynę, jadę, biegnę - <i>Otwórz się na zmęczenie. </i>Kiedy myślę, że już nie mam siły, zazwyczaj oznacza to, że dopiero dobrze się rozgrzałam.<br /> <i>Wszystko jest w głowie </i>- mówię sobie ja. - <i>Otwórz się na każdy kolejny dzień, kształtuj swoją rzeczywistość.</i><br /> <br /> Nawet najtwardziej stąpający po ziemi realista otwiera szeroko oczy ze zdumienia, kiedy zainteresuje się równoległym światem, które jest mi tak bliskie - sportem. Nie da się zliczyć historii zwycięstw, które nie powinny się zdarzyć, a jednak zdarzyły się mimo wszelkich okoliczności. A sport to tak naprawdę dokładna metafora codziennego życia. Tak jak i ja, tak każdy z nas dysponuje swoim własnym, unikalnym bagażem doświadczeń. Przetestowane gdzie indziej szablony nie sprawdzają się z prostej przyczyny: rzeczywistość to nie matematyka. I całe szczęście. Z matmy nigdy nie byłam dobra.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivaE_8hN4JzV9DJwYpKqsKIplqSigOLKBRVxZwO1xrTH1YmX0Q4v97nL6bzD3Q6y_Gg071sGy9tCa6q4D0U4hyDVR1SNnBbAKCWvxZsUkOV2EI6N5Jt6_liTPr_7eiwAKSRUmv2AlB5_0/s1600/Do-anything-3-1024x844.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="526" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivaE_8hN4JzV9DJwYpKqsKIplqSigOLKBRVxZwO1xrTH1YmX0Q4v97nL6bzD3Q6y_Gg071sGy9tCa6q4D0U4hyDVR1SNnBbAKCWvxZsUkOV2EI6N5Jt6_liTPr_7eiwAKSRUmv2AlB5_0/s640/Do-anything-3-1024x844.png" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><a href="http://oliveremberton.com/" target="_blank">rys. Oliver Emberton</a></td></tr> </tbody></table> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Rzeczy się zdarzają. Wszystkie!

czytaj...

Czasem chciałabym cofnąć czas, ale tylko wtedy, gdybym nie musiała przeżywać wszystkiego jeszcze raz. Już wiem, że rzeczy się zdarzają. Pożary, wypadki, katastrofy, choroby i śmierć. Już nic co ludzk...

Bieg po Dynię - 5 km - znowu nie tym razem! Ale...

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjSKu72PMYn3iQmx2wH2WxPL3SqKLRGf1ZImmgRzOqXc3ffg3zNlHApKFu9FshntDcWXwGIWsLYeAYvj2pj3cluDW2Jtu_vmV4jtoPit4U4jDWhDPSwdmM9eP1puwMw_1EGXYNp5h4KCs/s1600/lesznowola15+663.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjSKu72PMYn3iQmx2wH2WxPL3SqKLRGf1ZImmgRzOqXc3ffg3zNlHApKFu9FshntDcWXwGIWsLYeAYvj2pj3cluDW2Jtu_vmV4jtoPit4U4jDWhDPSwdmM9eP1puwMw_1EGXYNp5h4KCs/s640/lesznowola15+663.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> Bieg w Lesznowoli ma dla mnie szczególne znaczenie. Biegłam w nim cztery lata temu, kiedy jeszcze był Minimaratonem Niepodległości na 4.2 km. Tę imprezę polecił mi trener Jakubowski; akurat wtedy trwał krótki, 3-miesięczny okres, gdy trenowałam w grupie trenera, co wspominam z wielkim sentymentem. <b><a href="http://www.sports-tracker.com/workout/ioannahh/51f9b935e4b0419c2a42912b" target="_blank">Nieźle mi się tam biegło</a></b>, zajęłam 4. miejsce. Był to chyba mój najlepszy bieg z "tamtych czasów", czyli mojego pierwszego i ostatniego sezonu sprzed serii kontuzji (w dużym skrócie). Byłam wtedy w tak ciężkim treningu, że perspektywa biegnięcia czterech kilometrów w trupa wydawała mi się dziecięcą igraszką, jakby dniem wolnym.<br /> <br /> A potem było już tylko gorzej albo po prostu bardzo źle. Co roku obserwowałam te zawody, za każdym razem śledziłam listę wyników i ciągle było mi żal, że mnie tam nie było. A dzisiaj BYŁAM, wróciłam, starsza o 4 lata (niestety), bogatsza o wielki bagaż doświadczeń i o mocno zmodyfikowane cele.<br /> <br /> W stosunku do dzisiejszego biegu mam ambiwalentne uczucia. Przede wszystkim jestem zła, bo wciąż nie wiem, na ile byłoby mnie stać w warunkach bliskich optymalnym. Nie mam na razie szczęścia. W Kleszczowie dopadła mnie gigantyczna bomba po pierwszych 400 metrach i do końca dystansu modliłam się tylko, żeby dotrwać do mety; tydzień temu w Warszawie leciałam po najbardziej zakręconej trasie, jaką widziałam, do tego wyraźnie dłuższej niż "przepisowe" 5 kilometrów; no a dzisiaj? Dziś spotkałam się ze swoją dobrze znaną koleżanką kolką... Myślałam że to już za mną! Wydawało mi się, że naprawdę pilnuję tego co jem i że nie zdarzy mi się żadna wpadka z pożarciem któregoś ze składników z listy absolutnie zakazanych. Na tej liście nie zostało już wiele produktów... i chyba to mnie zgubiło. Żeby upewnić się, że wszystko będzie w porządku, zjadłam dokładnie takie samo śniadanie jak tydzień temu - bo dlaczego dzisiaj miałoby zaszkodzić mi coś, co kilka dni temu się sprawdziło. Dopiero po biegu, zwijając się z bólu poskręcanych wnętrzności uświadomiłam sobie, że w stosunku do zeszłego tygodnia zaszła jedna drobna zmiana... Cóż, sama jestem sobie winna. Jak widać, nawet taka głupota potrafi zupełnie zmienić - nomen omen - bieg wydarzeń, jeśli ma się takie głupie wnętrzności jak moje. Już na rozgrzewce poczułam, że może być ciekawie, ale wtedy jeszcze miałam nadzieję, że po prostu mi to przejdzie. Że nie przeszło, to mało powiedziane. Po drugim kilometrze biegu było już naprawdę źle. I tak już pozostało, a za metą poruszałam się już wpół zgięta.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWJNMLqokVwuOMowYBk_y3tg745-RaW8h3EPTIilJ58Zhh3iVKezIUZlkAC58cYqB_5JV4lz5mRwdL3fz3_Espf1agTydY2Nd6Ajvg4Sn3R-ZPZuu2eVyDASkeWisoIoRO4pUBZ9C4hs/s1600/lesznowola15+189.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWJNMLqokVwuOMowYBk_y3tg745-RaW8h3EPTIilJ58Zhh3iVKezIUZlkAC58cYqB_5JV4lz5mRwdL3fz3_Espf1agTydY2Nd6Ajvg4Sn3R-ZPZuu2eVyDASkeWisoIoRO4pUBZ9C4hs/s640/lesznowola15+189.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Ale! Kierując się zasadą <i>always look on the bright side of life: </i>niewątpliwie dużym sukcesem jest to, że moje śniadanie pozostało w moim wnętrzu. Nie było to bowiem takie pewne. Drugim - że mimo potężnej kolki dotarłam do mety po 20 minutach i 17 sekundach, czyli nie zwolniłam do truchtu.<br /> <br /> W ciągu ostatniego miesiąca cztery razy pobiegłam piątkę w tempie około 4 minut na kilometr. Pierwszy raz podczas <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/09/debiut-w-duathlonie-oraz-czyzby.html" target="_blank">duathlonu</a></b> w pierwszej jego części (i tam biegło mi się naprawdę świetnie). Drugi raz <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/09/z-powrotem-na-biegowych-trasach.html" target="_blank">w Kleszczowie</a></b>, gdzie cierpiałam katusze z powodu bezsensownego low carbu; trzeci raz <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/10/ii-bieg-instytutu-lotnictwa-5-km.html" target="_blank">na biegu Instytutu Lotnictwa</a></b>, gdzie nie było się jak rozpędzić. No i dzisiaj. Niby spoko, biorąc pod uwagę fakt, że "za tamtych czasów" musiałam się naprawdę natyrać, żeby biegać w tych okolicach. Trudno mi to w ten sposób nazywać, bo bieganie stu kilometrów tygodniowo to dla mnie czysta przyjemność. Jednak fakt pozostaje faktem - teraz biegam nieporównywalnie mniej. Dla przykładu - w zeszłym tygodniu 24 kilometry, dwa tygodnie temu 29. Jest różnica.<br /> <br /> ALE JEDNAK NIE SPOKO, bo liczyłam na to, że będzie szybciej. Bo umówmy się, powinno być już szybciej, kurde. Bo to "szybciej", na które liczę, to nadal nie jest wielka petarda.<br /> <br /> Przyznaję, że za "tamtych czasów" było trochę inaczej - jak już biegłam w zawodach, to zazwyczaj wszystko się pomyślnie układało (nie licząc jednego biegu, w którym też zabiła mnie kolka). Wtedy jednak startowałam dużo mniej - to już mój dziewiąty start w sezonie. Cóż, muszę jeszcze poczekać na swój dzień. Trochę się niecierpliwię, ale jednak dominuje we mnie uczucie pogody i spokoju. Po pełnych trzech sezonach przerwy wróciłam w końcu do zabawy. Nie pamiętam, co robiłam trzy lata temu, ale z dużym prawdopodobieństwem siedziałam przed kompem i ryczałam, że nie mogłam pojechać przebiec się w Lesznowoli. A teraz jestem z powrotem, a to znaczy, że będzie tylko lepiej.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpyWC9W0JuHMye0xKFtjjvuvPQV_FNqXGuRi885qSGKyN3w73onGTku9KL-iKFSeIwsaxNCAV7VCWwBaEC8TnjHn3QzNamUODB1-JmnzceD760rf70gJ5xjT44pgocTKwLUqenbaA3fEw/s1600/leszno.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpyWC9W0JuHMye0xKFtjjvuvPQV_FNqXGuRi885qSGKyN3w73onGTku9KL-iKFSeIwsaxNCAV7VCWwBaEC8TnjHn3QzNamUODB1-JmnzceD760rf70gJ5xjT44pgocTKwLUqenbaA3fEw/s640/leszno.jpg" width="640" /></a><br /></div> <div style="text-align: left;"> Tak było cztery lata temu. Niefajnie być starym, ale fajnie wrócić na "stare śmieci" po długiej i przykrej przerwie, która trwała jakby tysiąc lat. Dzisiaj znowu finiszowałam na TYM stadionie. Jak mogłabym się z tego nie cieszyć?</div> <br /> <br />

Bieg po Dynię - 5 km - znowu nie tym razem! Ale...

czytaj...

Bieg w Lesznowoli ma dla mnie szczególne znaczenie. Biegłam w nim cztery lata temu, kiedy jeszcze był Minimaratonem Niepodległości na 4.2 km. Tę imprezę polecił mi trener Jakubowski; akurat wtedy trw...

Zjazd PTDS 2015 - relacja bardziej osobista

<div style="text-align: justify;"> Na początku października miałam przyjemność uczestniczyć w pierwszym Zjeździe Polskiego Towarzystwa Dietetyki Sportowej. Rzeczową relację napisałam już na portalu MagazynBieganie.pl - <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/zjazd-polskiego-towarzystwa-dietetyki-sportowej-relacja/" target="_blank">link</a></b>, który wysłał mnie na to wydarzenie. Tutaj z kolei pozwolę sobie na bardziej osobiste sprawozdanie z tych dwóch dni.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIFmdAQXbzAjeOEESEgw8hXfUA9qOfJrhZ0m_-rTtcEFcqnjJORnD5QEUG9DbVFYGnC5XR90J-xR544WPVZlHmPhWEhdE8PffLLCqI9VbI_TYeanazoUZo0PNearcDe7y47_2qNyYXmY8/s1600/konfa-plak.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIFmdAQXbzAjeOEESEgw8hXfUA9qOfJrhZ0m_-rTtcEFcqnjJORnD5QEUG9DbVFYGnC5XR90J-xR544WPVZlHmPhWEhdE8PffLLCqI9VbI_TYeanazoUZo0PNearcDe7y47_2qNyYXmY8/s640/konfa-plak.png" width="634" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Link do <b><a href="http://www.ptds2015.pl/" target="_blank">strony wydarzenia</a></b> - właściwie w ostatniej chwili - podesłał mi Kuba Czaja, polecając mi spojrzeć na listę gości. Przebierałam nogami i nie mogłam doczekać się pierwszego piątku października, choć trochę się obawiałam, co to będzie - ostatnia konferencja, na której byłam w Centrum Olimpijskim, mocno mnie zawiodła. </div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Tym razem jednak byłam pozytywnie zaskoczona. Konferencja dała możliwość wysłuchania naprawdę wybitnych specjalistów z różnych dziedzin sportu, z których większość była dodatkowo fantastycznymi mówcami i potrafiła przykuć uwagę bez reszty. Dobór prelegentów był po prostu perfekcyjny - każdy z nich był otwarty na różne perspektywy i doskonale było po nich widać, że nie są tylko teoretykami, ale i praktykami. Żaden z nich nie prawił morałów, nie wykładał "prawdy objawionej", nikt nie sprawiał wrażenia, że uważa się za pępek naukowego świata.</div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Najsłabiej oceniam wykłady dotyczące genetyki, ale podkreślam, że to moja subiektywna ocena. Wykładowcy - oczywiście świetni specjaliści - przedstawiali temat tak, jakby mówili do audytorium ściśle związanego z genetyką. Nie unikali specjalistycznej nomenklatury, a jako przedstawienie tematu potraktowali kilka suchych definicji. Trudno mi jednak stwierdzić, czy tylko ja czułam się tam jak zabłąkany student innego kierunku. Z jednej strony trzeba wziąć poprawkę na to, że moje wykształcenie jest zgoła inne niż większości osób tam zebranych, jako że konferencja była skierowana głównie do zawodowych dietetyków. Z drugiej strony - zewsząd dochodzą mnie słuchy (żeby nie było - wyłącznie z pierwszej ręki!), że na studiach dietetycznych mało czego można się nauczyć, a szeroka wiedza osób w tym zawodzie wynika głównie z ich dociekliwości i pracy własnej, a nie z tego, co zostało im wyłożone na studiach. </div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Niezbyt porywająco wyszedł też wykład profesora <b>Rona Maughana</b> na temat nawodnienia i związanego z nim postrzegania intensywności wysiłku. Niczego nowego się nie dowiedziałam, jedynie utrwaliłam wiedzę. Nie wiem z czego wynikała taka sobie zawartość merytoryczna tego wykładu, zwłaszcza że pierwszy wykład prof.Maughana - "Przełomowe wydarzenia w historii żywienia w sporcie" - był świetny. Wniosek, jakoby wszystko, co przedstawiane jest jako nowość i przełom we współczesnej dietetyce, było już w istocie odkryte i przetestowane dziesiątki lub setki lat temu, kazał przez chwilę zastanowić się nad tym, gdzie naprawdę jesteśmy i czego oczekujemy po rozpoczynającym się właśnie wydarzeniu. Profesor przypomniał też o <i>hipotezie zmęczenia centralnego ośrodka zarządzania</i>, która mówi o tym, że odczuwanie wysiłku jest ważniejsze niż rzeczywiste zmęczenie zawodnika. Jest to rzecz trenowalna, lecz w dużym stopniu także wrodzona. Mówiąc prościej, od dawna wiadomo, że tak naprawdę wszystko siedzi w bani.</div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo dobrze słuchało się specjalistów-dietetyków pracujących na co dzień ze sportowcami.<b> Dr Czaja</b> mówił o żywieniu w sportach wytrzymałościowych, swoimi tezami zyskując wyraźną aprobatę publiczności. Kilkakrotnie podkreślał, że prawidłowe żywienie to dla maratończyka czy triathlonisty rzecz ważna, ale nieporównywalnie mniej istotna niż trening. Stwierdził, że zawodnicy zbyt często oczekują, że zmiana jadłospisu albo sposobu suplementacji sprawi, że zaczną osiągać kosmiczne wyniki. </div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Dla mnie szczególnie ważna była część traktująca o jedzeniu w dniu zawodów i w trakcie samego startu. Tę kwestię przedyskutowałam jeszcze przy innej okazji z Kubą osobiście. Skoro czołowi maratończycy przez kilka miesięcy muszą trenować przyjmowanie żelu w biegu, żeby ich start nie został przerwany kolką, i skoro niektórzy po prostu tak mają, że przed porannymi zawodami mogą zjeść posiłek poprzedniego dnia o 23, bo jeśli zjedzą później, to mają po zawodach... to jest dla mnie jeszcze jakaś szansa. W każdym razie bardzo mnie pocieszyło to, że nie jestem sama.</div> </div> <div> <div style="text-align: justify;"> Choć tematyka żywienia w sportach walki i w grach zespołowych nie interesuje mnie aż tak żywo, to unikalną możliwość wysłuchania dietetyków pracujących z reprezentacjami kraju uznaję za bardzo cenną.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo ciekawą kwestię poruszyła <b>prof. Jadwiga Malczewska-Lenczowska </b>z warszawskiego Instytutu Sportu. Mówiła o niedoborze żelaza u sportowców, które często nie jest wcale typową, prawdziwą anemią, lecz tak zwaną anemią rzekomą, nie mającą nic wspólnego z groźnymi zaburzeniami. Profesor opisywała słuchaczom, w jaki sposób sprawdzić, czy jest się czym martwić; jakie są etapy niedokrwistości i przede wszystkim skąd się ona bierze. Czy wiedzieliście, że podczas biegania tracimy żelazo ze względu na mikrokrwawienia z przewodu pokarmowego? Brzmi słodko, co nie?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Moją szczególną uwagę przykuł też ostatni wykład pierwszego dnia konferencji (i to pomimo tego, że był ostatni). <b>Dr Andrzej Pokrywka </b>mówił o zagrożeniach związanych z dopingiem ukrytym w suplementach i żywności. Temat ten rozwinęłam już na łamach portalu magazynu "Bieganie" - <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/nowa-lista-substancji-zakazanych-wada-doping-sporcie/" target="_blank">link</a></b>. Przyznam szczerze, że jestem teraz jeszcze bardziej sceptyczna w stosunku do wszelkiego rodzaju suplementacji, i to nie tylko dlatego, że jak się okazało, dopingowy syf można przemycić nawet w niewinnych aminokwasach. Wniosek numer dwa był jednak taki, że to, po czym rzeczywiście można spodziewać się efektów, jest albo powinno być nielegalne, bo zanieczyszczone zabronionymi substancjami. A to, co jest legalne, zwyczajnie nie działa lub działa bardzo, bardzo słabo...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Drugiego dnia konferencja rozpoczęła się od wysokiego c... i bardzo długo z niego nie schodziła. Żeby w pełni opisać, jak bardzo dobre były sobotnie wykłady, napiszę, że po pierwsze zdecydowałam się na nich używać słuchawek translatorskich, żeby nie stracić ani jednej myśli przekazywanej przez anglojęzycznych wykładowców. Po drugie - rzeczone słuchawki miały problem z zasięgiem i często zaczynały charczeć, więc siedziałam zupełnie nieruchomo i nie sięgałam nawet po telefon, który miałam obok siebie.</div> <div style="text-align: justify;"> A skoro już wspomniałam o tłumaczeniu, muszę przyznać, że tłumacz na tej konferencji był jakimś absolutnym cyborgiem. W ogóle nie ogarniam umysłem, jak można tłumaczyć na żywo cały wykład, siedząc w oddalonym o kilkanaście metrów, szklanym, dźwiękoszczelnym akwarium. A co dopiero robić to przez kilka godzin bez przerwy? Chyba bardzo rzadko zdarza się, żeby na takim wydarzeniu był tylko jeden tłumacz - zazwyczaj w kabinie siedzi ich dwóch i zmieniają się po krótkim czasie. Tam był tylko jeden. Jakim cudem nie wyparował mu mózg po takim kombosie tłumaczeniowym - nie wiem!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wracając jednak do wykładów, w sobotę prym wiodło dwóch prelegentów z zagranicy - <b>prof. Asker Jeugendrup </b>z Holandii, triathlonista i dietetyk współpracujący m.in. z Chrissie Wellington i Haile'em Gebrselassie'em oraz Australijczyk,<b> profesor John Hawley,</b> wybitny specjalista w swojej dziedzinie. Prof. Jeugendrup wyjaśnił, że dieta paleo w przypadku sportowców praktycznie nie ma racji bytu, a to, co zawodnicy nazywają w ten sposób, to tak naprawdę kontaminacja elementów paleo ze składnikami niezbędnymi do efektywnego trenowania.</div> <div style="text-align: justify;"> Drugi wykład profesora z Holandii dotyczył... treningu jelita (Ciekawa jestem, ilu czytelników wyobraża sobie właśnie flaczki podnoszące hantle na siłowni). Temat dla mnie zupełnie nowy, a jednocześnie przełomowy (joł). Do tej pory sądziłam, że mam po prostu przerąbane i nic z tym nie zrobię. Na zawodach triathlonowych nie jestem w stanie pić przed częścią biegową, bo mam potem wrażenie, że urywa mi się żołądek. Nic nie mogę zjeść, bo od razu trafia mnie kolka - żadne żele nie wchodzą w grę. Co więcej, nawet jeśli startuję w południe, to jedyne co mogę wszamać w dniu zawodów, to dwa-trzy wafle ryżowe z dżemem na cztery lub pięć godzin przed startem (więc oczywiście przed strzałem startera zdążę już trzy razy zgłodnieć). Ogólna lipa, ale teraz już się tym (aż tak bardzo) nie martwię. Po pierwsze dlatego, że porozmawiałam sobie o tym z Kubą Czają - powiedział mi, że w takich zawodach mogę wystartować na głodniaka i nic się złego nie stanie, i że niektórzy muszą po prostu bardzo długo trenować jedzenie i picie podczas maksymalnego wysiłku. Po drugie dlatego, że mniej więcej to samo powiedział prof.Jeugendrup. Jelita często nie potrafią wchłonąć tylu węgli, ile im podajemy, a jeśli na co dzień jemy ich mało, to w trakcie zawodów tym bardziej możemy spodziewać się problemów.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niezwykle ciekawy był wykład prof.Hawleya na temat treningu przy niskiej dostępności glikogenu, poruszający także ogólne zagadnienie wykorzystania okresowych strategii żywieniowych u wytrzymałościowców. Prelegent przedstawił zebranym wyniki badań nad triathlonistami, którym po wieczornym treningu nie pozwalano zjeść posiłku, a po nocnym odpoczynku zabierano ich na kolejny trening. Ogólny wniosek z badania był taki, że nawet pomimo pozytywnej odpowiedzi niektórych zawodników na tego typu proces, dla zawodników dyscyplin wytrzymałościowych wysokie stężenie glikogenu jest znacznie bardziej korzystne. Zasoby glikogenu wpływają między innymi na subiektywne odczucie wysiłku. I tu mała dygresja - sprawdziłam to ostatnio na sobie. Tydzień temu robiłam, a raczej zamierzałam zrobić na stadionie trening mocnych 400-metrówek. O ile pierwsza wyszła nieźle, o tyle podczas kolejnych w połowie odcinało mi prąd. Trening zakończył się w połowie, bo nie było sensu dalej biegać na takim zombie mode, jaki udało mi się osiągnąć. Dzień później spotkałam się z Kubą Czają, który uświadomił mi, że funduję swojemu organizmowi permanentny (i bezsensowny) low carb. Podejrzewałam oczywiście, że problem leży w tym miejscu, ale działanie zgodne z rozsądkiem nie jest moją mocną stroną w kontekście działań treningowych, więc potrzebowałam, żeby ktoś mądry powiedział mi to wprost. Zwiększyłam zatem ilość węglowodanów w diecie i... różnica jest ogromna (a wcale nie jem tych węgli bardzo dużo). We wtorek powtórzyłam trening z zeszłego tygodnia, ale tym razem zrobiłam go do końca. Było ciężko, jak przystało na tego typu jednostkę, ale bardzo dobrze - mogę powiedzieć, że mimo wypluwania płuc całkiem nieźle się bawiłam. Subiektywne odczucie wysiłku spadło znacznie, myślę że o około połowę. Różnicę zauważyłam też w niedzielę podczas biegu Instytutu Lotnictwa na 5 km. Leciałam podobnym tempem co w Kleszczowie we wrześniu, ale w przeciwieństwie do biegu sprzed miesiąca, nie miałam wrażenia że zaraz padnę i zaryję twarzą o asfalt. No cóż, trzeba przyznać, że gdyby dawali medale za bezsensowne umęczanie się, byłabym kandydatką do złota.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W sobotę po części głównej konferencji odbyły się tak zwane warsztaty dietetyczne, choć nie wiem, dlaczego zostały nazwane warsztatami, skoro zostały przeprowadzone jako typowe, krótkie wykłady. Pierwszym prelegentem tej części był <b>Tadeusz Sowiński</b>, specjalista od przygotowania do sportów sylwetkowych. Wszyscy słuchacze na pewno dobrze zapamiętali postać tego wykładowcy, posiadającego szeroką wiedzę i... bardzo dobrze wyćwiczony aparat artykulacyjny - tempoodpowiadanianapytaniagdyczasprzeznaczonynawystąpieniedobiegałkońcabyłonaprawdęimponujące :-) Sowiński opowiadał o kontrowersyjnej kwestii zrzucania masy przez zawodników dyscyplin, w których liczy się nienaganna rzeźba. Nakreślił też problemy, jakie pojawiają się przed adeptami zawodów, a które nie zawsze są oczywiste - na przykład to, że ekstremalny deficyt energetyczny powoduje obniżenie tempa przemiany materii aż do 40%. Przypomniał także, że istnieje limit w spożyciu energii, poniżej którego tkanka tłuszczowa nie będzie już spalana efektywniej. U swoich zawodników dietetyk ten unika drastycznego cięcia węglowodanów, twierdząc, że zbyt często przecenia się wpływ podaży białka, a nie docenia się węgli. Nie preferuje też zupełnego obcinania udziału tłuszczu w diecie - minimalna podaż, jaką stosuje u zawodniczek fitness w okresie redukcji, to 40g na dobę. Tak czy inaczej, w dyscyplinach sylwetkowych trudno czasem uniknąć ekstremalnych sytuacji. Nieprawidłowo przeprowadzona redukcja powoduje takie rozregulowanie organizmu, w tym zaburzenie pracy hormonu odpowiadającego za odczucie sytości, że zawodnicy niekiedy schodzą ze sceny i najadają się tak, że wymiotują z przeżarcia, a potem... jedzą dalej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żeby nie było tak zupełnie kolorowo i aby nie wychwalać organizatorów pod same niebiosa, muszę stwierdzić, że zdarzył im się jeden dość poważny fakap - catering. Spodziewałam się, że akurat na konferencji dietetycznej na światowym poziomie będzie się dało normalnie zjeść. Mam w pamięci konferencje prasowe Herbalife Triathlonu, które - mimo że zaledwie 2-3-godzinne - obfitowały zawsze w poczęstunki dla gości. Z kolei na konferencji z teamem kolarskim Cannondale-Garmin organizatorzy zaserwowali zebranym nie tylko różnego rodzaju przekąski, lecz także normalny obiad. Oczywiście nikt nie idzie na tego typu wydarzenie po to, żeby się nawsuwać, ale w przypadku, gdy spędza się dwa dni na zjeździe, siedząc tam od rana do późnego popołudnia, wypadałoby zjeść coś więcej niż jogurt i jabłko. Niestety "obiad" zaserwowany w piątek był fatalny, a co więcej - bezmięsnym, którzy stali w dalszej połowie kolejki, kucharze bez mrugnięcia okiem dali na talerzu... ryż. Ryż z ryżem. Bo ryba się skończyła, warzyw już dawno nie ma, więc został kurczak w sosie curry. Straciłam przez to jeden wykład - musiałam ruszyć w miasto na polowanie, bo inaczej moje kiszki grające marsza zagłuszałyby wystąpienie prelegenta. Następnego dnia nie popełniłam już błędu i wzięłam ze sobą własny prowiant. Całe szczęście, bo jako "lunch" goście dostali po ściśniętej w folii śniadaniowej kajzerce.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gościem specjalnym zjazdu był<b> Robert Korzeniowski,</b> który opowiedział słuchaczom o realiach dietetycznych w sporcie z czasów jego kariery. Z historii tej morał taki, że wyczynowi sportowcy często dbają o superzdrową dietę w znacznie mniejszym zakresie niż amatorzy. Od razu przyszła mi na myśl historia opowiedziana przez innego wybitnego Korzeniowskiego - posłuchajcie od 00:35 - <b><a href="https://www.facebook.com/505816819526001/videos/vb.505816819526001/896380080469671/?type=3&theater" target="_blank">link</a></b>. Podobną myśl przedstawił też Kuba Czaja podczas piątkowego wykładu o żywieniu w sportach wytrzymałościowych. Bo ostatecznie i tak wszystko siedzi w bani.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z niecierpliwością wyglądam kolejnych wydarzeń Polskiego Towarzystwa Dietetyki Sportowej. Po zjeździe czuję się bardzo mądrym polonistą!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7UOx78Q9vYd7t85bbhV8DqhRuh3uxAnTljyLbN18AxeetR6f_k1WxsVZyk3AW6uJK3rZFBJynzLWjCmHAeBsiHvqRYWS_QP6Hlpkidf5Oop5QiPfzpLZjWE5Q5WqgqX7KR-HLJg_qRcA/s1600/konfa-cert.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="626" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7UOx78Q9vYd7t85bbhV8DqhRuh3uxAnTljyLbN18AxeetR6f_k1WxsVZyk3AW6uJK3rZFBJynzLWjCmHAeBsiHvqRYWS_QP6Hlpkidf5Oop5QiPfzpLZjWE5Q5WqgqX7KR-HLJg_qRcA/s640/konfa-cert.png" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div>

Zjazd PTDS 2015 - relacja bardziej osobista

czytaj...

Na początku października miałam przyjemność uczestniczyć w pierwszym Zjeździe Polskiego Towarzystwa Dietetyki Sportowej. Rzeczową relację napisałam już na portalu MagazynBieganie.pl - link, który wys...

II Bieg Instytutu Lotnictwa - 5 km

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcWZ7vI_P1NJf5giTVDWiUZKbNP4D6UprXn_2v7lM_3L8_eKoj7sSDHXYZHxI1Qf0hyJVYxUJwthfbGIwT5WJ_rahvmRS4nnNGZUnY0kvsWxvssktKmts0WvAfLIeXG4r_KtdUEo-SzmA/s1600/20151011_123550.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcWZ7vI_P1NJf5giTVDWiUZKbNP4D6UprXn_2v7lM_3L8_eKoj7sSDHXYZHxI1Qf0hyJVYxUJwthfbGIwT5WJ_rahvmRS4nnNGZUnY0kvsWxvssktKmts0WvAfLIeXG4r_KtdUEo-SzmA/s1600/20151011_123550.jpg" /></a></div> <br /> <br /> Niechaj tradycji stanie się zadość - były zawody, jest więc relacja. Nie wiem jak to możliwe, że jeszcze niedawno nie lubiłam startować w zawodach. Przecież to bajeczne, żeby za zrobienie jednego z wielu mocnych treningów dostać masę oklasków, wielki puchar, forsę i jeszcze udzielić wywiadów dla prasy i telewizji (kiepsko się to robi z zamarzniętą twarzą). Tak, dzisiaj to, co się działo po biegu, było zdecydowanie niewspółmierne do osiągniętego przeze mnie wyniku. Ale po kolei...<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7CKld-Sj5frmOrt_exSjfYDAXTUcRpjDPLyH6na2HrE9W69ZA3om33e4swuWX2CwiBLApM3HuAMCspdmRqxyyKhdVSlH0wxAarhltl2AEIik5a7w327ZKBcdHGvM31UVZU8mPP6ixE5g/s1600/20151011_134536.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7CKld-Sj5frmOrt_exSjfYDAXTUcRpjDPLyH6na2HrE9W69ZA3om33e4swuWX2CwiBLApM3HuAMCspdmRqxyyKhdVSlH0wxAarhltl2AEIik5a7w327ZKBcdHGvM31UVZU8mPP6ixE5g/s1600/20151011_134536.jpg" /></a></div> <br /> <br /> Do zeszłego tygodnia włącznie zdarzały mi się na mocniejszych treningach biegowych gigantyczne awarie. O tyle, o ile rozbiegania wciąż wychodziły mi jednocześnie komfortowo, jak i szybko, o tyle jakiekolwiek przyspieszenie do poważnych prędkości powodowało totalną bombę. I to nie tak, że słabłam stopniowo - po prostu nagle odcinało mi prąd. W zeszły poniedziałek zrobiłam na stadionie pół zaplanowanego treningu, bo w połowie każdego odcinka następowało "Kto zgasił światło?" i tyle było z porządnego biegania. Jako że słusznie podejrzewałam, gdzie leży problem, i postanowiłam wreszcie coś z tym zrobić, jestem już raczej na krzywej wznoszącej się. W dzisiejszym biegu planowo miałam startować, ale był to plan sprzed ponad miesiąca, a nowy był taki, że w tym tygodniu jeszcze odpuszczamy zawody. Aż do wczoraj, gdy Wojtek oznajmił mi, że jedzie tam porobić zdjęcia. Zagaiłam niezobowiązująco, że może w takim razie zamiast przebieżek na Agrykoli zrobię sobie bardzo mocny bieg ciągły na terenie Instytutu Lotnictwa.<br /> <br /> Jak było na biegu? Przede wszystkim strasznie zimno, choć w trakcie samych zawodów jedyny dyskomfort termiczny czułam podczas najbardziej porywistych podmuchów zimnego wichru. Poza tym świetnie organizacyjnie i sympatycznie. Wróciłam do domu z wielkim pucharem i czekiem na trzy stówki, co jest pierwszą zarobioną przeze mnie kasą na biegu. Co oznacza, że mój kochany trener wreszcie będzie miał coś z tego ciągłego wysłuchiwania marudzeń, konieczności dyskutowania o planie treningowym i wstawania o piątej rano, żeby marznąć na środku stadionu ze stoperem w dłoni.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzaDdtp3hmYmMRtYRGljPegT9t3uqeT85_2AZSefLwAPIgqD8PJzcQelIjTXbqmSXT7COhnRL4ujYBOXvLE9tsUDS-fqvu4NCkLkHIK76CR0AMAt7auN_mNsnY5-4N6DOpPlZ3mqm0RzU/s1600/lotnictwa+156.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzaDdtp3hmYmMRtYRGljPegT9t3uqeT85_2AZSefLwAPIgqD8PJzcQelIjTXbqmSXT7COhnRL4ujYBOXvLE9tsUDS-fqvu4NCkLkHIK76CR0AMAt7auN_mNsnY5-4N6DOpPlZ3mqm0RzU/s1600/lotnictwa+156.JPG" /></a></div> <br /> <br /> Trasa zawodów nie była szybka i ja też nie byłam najszybsza w swojej historii biegów, choć jedno mogło wpłynąć na to drugie, zwłaszcza że wszyscy byli wolni - najszybszy mężczyzna pobiegł nieco poniżej 17 minut, drugi prawie 18 - obaj zwykle biegają w okolicy kwadransa. Przyznam szczerze, że po tak zakręconej trasie nie miałam jeszcze okazji biegać. Trzy okrążenia pełne ostrych zakrętów, kluczenie pomiędzy budynkami... sama bym tego lepiej nie wymyśliła! Zdecydowanie nie był to bieg na życiówkę, więc potraktowałam to raczej jako mocny bodziec treningowy. Cieszy mnie jednak fakt, że całą piątkę przetrwałam we względnym komforcie - to znaczy w dyskomforcie towarzyszącym przyzwoitej intensywności piątki, ale bez katastrofy, która zdarzyła mi się na przykład w Kleszczowie. Teraz mam wielką ochotę sprawdzić się na szybkiej, atestowanej trasie... Już niedługo. <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADHDls7MXkdR-2eKmo8u85JLB1iQHmw5NhzNi8eEzk3NOFQkD3xlPLKDR7ZJEQe9UIDCUm4wRNGkPta-pKAWRAVqYqCKeqoYfe0jnVOvxWiZaz2B7ocLRrJIk4fdrmXMTFUBwQLAw03Q/s1600/20151011_133946.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADHDls7MXkdR-2eKmo8u85JLB1iQHmw5NhzNi8eEzk3NOFQkD3xlPLKDR7ZJEQe9UIDCUm4wRNGkPta-pKAWRAVqYqCKeqoYfe0jnVOvxWiZaz2B7ocLRrJIk4fdrmXMTFUBwQLAw03Q/s1600/20151011_133946.jpg" /></a></div> <br />

II Bieg Instytutu Lotnictwa - 5 km

czytaj...

Niechaj tradycji stanie się zadość - były zawody, jest więc relacja. Nie wiem jak to możliwe, że jeszcze niedawno nie lubiłam startować w zawodach. Przecież to bajeczne, żeby za zrobienie jednego z w...

Padaczka u border collie - historia Smoczego przypadku

Dzisiaj będzie o piesełkach, a konkretnie o Smoku. W zeszłym roku <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/12/prawie-wesoy-pies_16.html" target="_blank">pisałam na blogu o tym, że Smok ma padaczkę</a></b>. Długo się zbierałam do tego, żeby zrobić o tym kolejny wpis. Dlaczego? Z jednej strony nie chcę zapeszać i przedwcześnie ucieszyć się, że sytuacja jest opanowana - w tej chorobie wszystko może się zmienić z dnia na dzień. Z drugiej jednak nie chcę, żeby wszystkie te informacje i porady, które zebrałam w najcięższym okresie, bezpowrotnie przepadły, a przyznaję szczerze, że są dla mnie coraz mniej aktualne. A więc piszę, skoro może się to komuś przydać.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuHjSyHe47FTjWmtLmGwv9BMfw-ws7qmMH2pe5pMh-dfxl533YKen8-z3q4AYowjPDb-nHObWuL6OOWyNKM1XFHWtXEwn5ZdduHHmumzDNLnW0gal4cVgJxeOj4o3Xqm-ZWtz0p8rA_n8/s1600/smoczyslaww.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuHjSyHe47FTjWmtLmGwv9BMfw-ws7qmMH2pe5pMh-dfxl533YKen8-z3q4AYowjPDb-nHObWuL6OOWyNKM1XFHWtXEwn5ZdduHHmumzDNLnW0gal4cVgJxeOj4o3Xqm-ZWtz0p8rA_n8/s640/smoczyslaww.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Wiele osób pyta mnie czasem, jak trzyma się Smoczysław, i jest ich pewnie drugie tyle, którzy boją się zapytać albo nie wiedzą, czy nie będzie to nietaktem (pragnę rozwiać wątpliwości zawczasu - nie będzie). Zacznę więc od przybliżenia aktualnej sytuacji. Od przełomu października i listopada zeszłego roku do teraz Smok miał w sumie sześć albo siedem ataków, w tym cztery skumulowane w krótkim czasie, bo do połowy stycznia. Na początku sytuacja przedstawiała się dość dramatycznie, bo ataki zdarzały się maksymalnie co miesiąc, bywało że co dwa tygodnie, a raz miał nawet dwa ataki w ciągu jednej doby. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że interwał krótszy niż miesiąc jest kwalifikacją do leczenia farmakologicznego. Jak wyglądały pierwsze ataki? Dość standardowo (usztywnienie, drgawki, piana na pysku, sikanie pod siebie, wycie), na szczęście były stosunkowo krótkie. Smok wracał do siebie maksymalnie kilka minut po całym zajściu.<br /> <br /> Moje doświadczenia z psią padaczką były jak najgorsze, jako że byłam bezpośrednim świadkiem, co i jak szybko potrafiła zrobić ta choroba z <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=LVpX_lY_PkQ" target="_blank">border collie Taiem</a></b>, jednym z najlepszych psów sportowych jakiego było mi dane poznać, i to pomimo ogromnej determinacji właścicielki do walki o jego zdrowie i komfort życia. Wiedziałam też, że włączenie leczenia farmakologicznego padaczki, jak każde leczenie psychotropami, może przynieść różne skutki, a ściślej - może przynieść więcej złego niż dobrego. Każdy pies jest inny, na niektóre psy lekarstwa takie jak Luminal działają bez zarzutu - zatrzymują ataki, nie otępiając psa. Faktem jest jednak, że nie da się tego sprawdzić przed spróbowaniem, a jeśli się spróbuje, to praktycznie nie ma od tego odwrotu. Co więcej, nawet jednorazowe pominięcie dawki może spowodować katastrofę w psim mózgu. To był mój główny argument przeciwko przystaniu na propozycje weterynarzy, którzy radzili mi jak najszybciej zacząć dawać psu leki.<br /> <br /> Co więc zrobiłam:<br /> przede wszystkim - kompleksowa diagnostyka. <b>Badania krwi,</b> w tym takie parametry jak profil nerkowy, tarczycowy i wątrobowy, glukoza, amoniak, fruktozamina, cholesterol, kinaza kreatynowa, GGTP, fosfor, potas, sód, magnez, wapń. Przy okazji oczywiście badanie <b>w kierunku babeszjozy</b>. Badanie <b>USG serca i jamy brzusznej</b>, głównie w celu wykluczenia krążenia wrotnego w wątrobie. Zastanawiałam się także nad <b>rezonansem magnetycznym </b>albo<b> tomografią czaszki</b>, jednak zostało mi to odradzone przez weterynarza-neurologa. Jego argumentacja do mnie trafiła. Abstrahując od tego, że jest to absurdalnie drogie badanie, najprawdopodobniej niczego ciekawego byśmy się z niego nie dowiedzieli. Moglibyśmy tam znaleźć guza mózgu (który i tak zacząłby dawać kolejne objawy, a tego się przecież nie zoperuje, więc w sumie byłaby to sztuka dla sztuki), zmiany których nikt nam nie zinterpretuje (nie ma w Polsce lekarzy, którzy byliby w stanie dojrzeć i dokładnie opisać różnego rodzaju subtelne zmiany) albo - co najbardziej możliwe - NIC. Ponadto przebywam ze swoim psem na tyle dużo i na tyle dobrze go znam, że wiem, iż nie ma opcji, aby spadł z wysokości albo w jakiś inny sposób uderzył się mocno w głowę i miał w niej z tego powodu krwiaka. Wykładanie forsy na MRI albo TK miałoby zatem sens wyłącznie wtedy, gdybyśmy ja albo ktoś, kto ma psa spokrewnionego ze Smokiem uparli się, żeby znaleźć w jego głowie coś, co rozgrzeszy nas z planów ewentualnego rozmnażania Smoka albo jego bliskich krewnych. Nikt jednak takiego ciśnienia nie ma, a ja przynajmniej przestałam mieć wyrzuty sumienia, że nie chcę mi się wyrabiać psu rodowodu i jeździć z nim na wystawy - i tak nie będzie już reproduktorem.<br /> Nie zrobiłam także badania stężenia <b>amoniaku</b>, które radził mi zrobić pan doktor neurolog. Powód prozaiczny - kwestie logistyczno-techniczne. W Warszawie ten parametr można zrobić tylko w dwóch miejscach: na SGGW i w lecznicy na Bemowie. Słyszałam i czytałam niestety, że na SGGW zdarzają się bardzo duże błędy w wynikach, z kolei sprawny wyjazd na Bemowo w godzinach porannych graniczył z cudem i byłby prawdziwą eskapadą. Tak czy inaczej wiem, że w pewnych przypadkach wynik stężenia amoniaku we krwi rozwiązywał większość problemów neurologicznych u psa, więc trzymamy tę wiedzę w zanadrzu. Weterynarz sugerował też kastrację, jako sposób na wyciszenie hormonów, wpływających czasem na intensywność ataków.<br /> <br /> Dalej:<br /> szukałam wszelkich czynników, które mogą wyzwalać ataki, a wręcz założyłam, że w jego otoczeniu jest coś, co źle na niego działa. Niektóre z podjętych działań były pewnie trochę nonsensowne, ale uznałam, że lepiej zrobić za dużo niż za mało. A więc naczytałam się różnych artykułów i opracowań o tym, co może szkodzić psu i:<br /> - <b>zmieniłam mu obrożę na szelki</b>, żeby nie dusił się i nie charczał, kiedy idzie ze mną na spacer i wściekle ciągnie jak smok. Przy okazji skasowaliśmy dzięki temu ucisk na okolice tarczycy.<br /> - Przestałam myć podłogi detergentem, który zamieniłam na <b>hipoalergiczny środek do czyszczenia;</b><br /> - przestałam dawać mu suchą karmę. Wiadomo - konserwanty, barwniki i cała masa chemii. Zaczęliśmy<b> gotować mu jedzonko </b>w postaci ryżu z mięsem, warzywami i olejem, co okazało się rajem dla jego podniebienia (suchą karmę je w sposób niegodny psa w stadzie - delektuje się każdym kęsem przez minutę. Rozpuszczony dziad), lecz niestety także dietą-cud. Mocno na tym schudł, a pakowanie w niego większych ilości jedzenia byłoby pogwałceniem jego małego żołądeczka. Ostatecznie więc zdecydowaliśmy się na powrót do suchej karmy, poszukując takiej bez konserwantów. Wybór padł na Doctor Doga, którą je do tej pory.<br /> Jeśli już jestem przy karmach, napiszę także, że Smok z jak na razie niewyjaśnionych przyczyn <i>miewa mniejsze lub większe sraki.</i> Czasem bywały na tyle nie cierpiące zwłoki, że nie zdążał nawet poprosić o wyjście na dwór. O dziwo od czasu przeprowadzki (połowa kwietnia) zdarzyła mu się tylko jedna taka awaria, i to wtedy, kiedy wszystkie nasze psy miały podobny problem, więc zrzucam to na kark jakiejś zmasowanej infekcji. Dlaczego przeszło mu akurat po zmianie miejsca zamieszkania - nie mam pojęcia, zwłaszcza że trawniki pod blokiem na poprzednim osiedlu na pewno nie były niczym pryskane.<br /> I teraz moim zdaniem dwie najważniejsze kwestie:<br /> - <b>suplementacja witaminą B complex i preparatem Brainactiv.</b> Ten drugi poleciła mi pani weterynarz Małgorzata Wojtach, którą serdecznie w tym miejscu pozdrawiam. Powiedziała, że ten suplement jest najszerzej stosowany u psów starszych, mających typowe problemy z "nieogarnięciem" z powodu wieku, ale że psy padaczkowe, u których włączono ten preparat, bardzo dobrze na tym funkcjonowały. Z początku nie chciało mi się wierzyć, żeby kwasy omega i parę innych "niewinnych" substancji mogły cokolwiek zmienić, ale skoro mogło jedynie pomóc, a nie zaszkodzić, stwierdziłam że czemu nie. I nie żałuję. Nie pamiętam, od kiedy dokładnie Smok dostaje te tabletki, mogę jednak z całą pewnością powiedzieć, że będzie je brał w dalszym ciągu.<br /> - I tu dochodzimy do dość niecodziennej kwestii, która wymaga słowa wstępu. Jako że Smok wszystkie swoje ataki miał zaraz po przebudzeniu, szukałam czegoś, co je indukuje. Wydawało nam się wprost absurdalne, że trzy albo cztery ataki zdarzały mu się w dni, w których Wojtek zamiast do pracy, wychodził rano na ważne szkolenie służbowe. Stwierdziłam, że to nie może być przypadek, i w końcu znalazłam pewien ciąg przyczynowo-skutkowy. Wojtek akurat w te dni musiał wstawać wcześnie rano i tylko wtedy nastawiał swój<b> budzik.</b> Co więcej, jako naczelny śpioch w tym domu, nigdy nie wstawał po pierwszym alarmie, ale włączał funkcję drzemki i spał dalej - zazwyczaj około piętnastu minut, bo potem zrywał się na równe nogi i zbierał drgającego Smoka z podłogi! Oznaczało to, że właśnie tyle czasu mijało od przebudzenia się psa do jego ataku. Na potwierdzenie swoich "budzikowych" przypuszczeń miałam jeszcze wspomnienie drugiego ataku Smoka, kiedy to w niedzielne popołudnie ucięłam sobie drzemkę razem z podkołdernym psim towarzyszem i po kwadransie obudził nas budzik. Wyrwany ze snu Smok wyglądał na wyjątkowo niewyspanego i nieco splątanego - i niestety dosłownie po minucie dowiedziałam się dlaczego.<br /> A więc - budzikom śmierć. A konkretniej śmierć budzikom, które dzwonią, a mimo to nie wybudzają Smoka w pełni. Wojtek dostał nakaz zmiany melodyjki w telefonie i zasadniczo zaczęliśmy robić tak, żeby nigdy się nie zdarzyło, żeby telefon nas obudził, ale nie przekonał. Innymi słowy - żeby upewnić się, że Smok jest zupełnie obudzony.<br /> <br /> <b>Pomogło? I to jeszcze jak!</b><br /> Po wdrożeniu tych wszystkich działań, o których napisałam powyżej, ataki nie tylko zaczęły występować dużo rzadziej, lecz także zmalała ich intensywność. Ostatni epizod zdarzył się ponad trzy miesiące temu, po kolejnych trzech miesiącach przerwy. I gdyby nie nasze bardzo mocne wyczulenie na tę kwestię, moglibyśmy w ogóle nie ogarnąć, co się dzieje. Wcześniejszych ataków nie dało się przeoczyć - Smok biegł przed siebie, uderzał się w coś, co było na jego drodze (ściana, drzwi, stojak na pranie...), telepał się, płakał, wył, cały się zaśliniał i zasikiwał. Ostatnim razem nawet nie wyszedł ze swojej klatki! Chwilę popłakał, po czym wstał ze zdziwioną miną, najwyraźniej sądząc, że coś mu się przyśniło... i w sekundę wrócił do rzeczywistości.<br /> <br /> Teraz, jeśli chodzi o <b>codzienne życie z psem z padaczką</b>:<br /> przede wszystkim - jestem czujna, ale już nie rozhisteryzowana, tak jak to było na początku. Mam wrażenie, że obecnie mamy sprawę pod kontrolą i cieszę się, że padaczka nawet w jednym procencie nie wpływa na jakość Smoczego życia. No, chyba że dodatnio - tylko on może spać w naszej sypialni, tylko on dostaje pyszności i rarytasy... Mam w domu <b>Relsed</b>, mikrowlewki z diazepamem, których mam nadzieję nigdy nie musieć użyć. Na wszelki wypadek nie zamykam Smoka w pokoju psów, jeśli wiem, że nasza sypialnia też będzie musiała być zamknięta - wtedy śpi razem z nami. I to właściwie wszystko. Nie ma żadnych przeciwwskazań - bo o to też były pytania - żeby trenował dowolny psi sport i żył aktywnie. Nie jeżdżę z nim na agility, bo najzwyczajniej w świecie nie mam na to czasu, forsy ani determinacji, w tej właśnie kolejności - dołożenie kolejnej dyscypliny do trenowania triathlonu "na serio", byłoby z mojej strony po prostu niepoważne i mało przyszłościowe. Smoczysławowi musi wystarczyć rekreacyjne zabawianie się we frisbee, obedience i długie spacery. Na szczęście nie wie, jak dobry i perspektywiczny był w agility i że kariera mistrza świata przechodzi mu koło nosa, więc z naszego teamu tylko ja żałuję, że nie rozwinie się w tym kierunku.<br /> Jeśli chodzi o psi sport, jedyną dyscypliną, co do której mam wątpliwości, jest bikejoring. Wojtek sugerował, że chętnie pobawiłby się z nim w bieganie przed rowerem, jednak stwierdziliśmy ostatecznie. że tego typu aktywność - mało rozwijająca mózgownicę, a bardzo mocno wymagająca fizycznie - mogłaby nie być dla niego korzystna.<br /> <br /> Na razie na tym kończy się ta historia. Rozpisałam się ze szczegółami, żeby każdy, kto potrzebuje, mógł znaleźć tu coś dla siebie, ale jeśli mimo wszystko coś jest niejasne albo niedoprecyzowane, proszę się nie wahać, żeby do mnie pisać z pytaniami. Uważam że wśród border collie epilepsja jest prawdziwą plagą, niestety wciąż narastającą, a zarazem - nie wiedzieć czemu - wciąż w pewnym stopniu tematem tabu. Zupełnie niepotrzebnie, a już na pewno nie z korzyścią dla rasy.<br /> Tak jak wspomniałam we wstępie, nie chcę zapeszać, więc nie napiszę, że jest dobrze. Mam nadzieję, że sytuacja będzie wciąż szła ku lepszemu, ale wiem, że wszystko może się zdarzyć. Być może wtedy ja będę potrzebowała rad i historii innych osób. Jako że to właśnie jesienią i zimą Smok miewał najwięcej ataków, sądzę że nadchodzący okres powie nam co nieco o obecnej sytuacji. Na pewno nie sądzę też, żebym odkryła Amerykę i znalazła panaceum na chorobę mojego psa, jednak tym wpisem chcę zachęcić do poszukiwania rozwiązań w podobnych przypadkach. Każdy przypadek jest inny. Podejrzewam, że nie ma dwóch psów, na które zadziała dokładnie to samo, ale jako właścicielka psa z padaczką chętnie czytam historie przypadków innych psów i sądzę, że działa to też w drugą stronę.<br /> <br /> Inne wpisy o borderach:<br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/12/prawie-wesoy-pies_16.html" target="_blank">Prawie wesoły pies </a></b><br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2013/10/border-collie-kiedy-konczy-sie.html" target="_blank">Border collie - kiedy kończy się pozytywne zakręcenie, a zaczyna poważne zaburzenie</a></b><br /> <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/11/polska-remisuje-z-chorwacja.html" target="_blank">Polska remisuje z Chorwacją</a></b><br /> <br /> Przy okazji - Smok i Rasta mają swojego <b><a href="https://www.facebook.com/Weso%C5%82epsy-859471224093053/timeline/" target="_blank">fanpage'a na Facebooku</a></b>. Zapraszamy wszystkich borderowych fanów.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSLkg39HQdoQ_yLI3OrVEs95T2XCx-lg5t8k9xWMbr5PNcybDDCTygbJ6exlujgB2QDvS3AvJttfuiBtJWLXj_G2iJO1HzwxMwjPkUrDnaShhD9AMgqjCmuIwq5Xcv8-ggFB03e8kNss4/s1600/smoczyslaw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSLkg39HQdoQ_yLI3OrVEs95T2XCx-lg5t8k9xWMbr5PNcybDDCTygbJ6exlujgB2QDvS3AvJttfuiBtJWLXj_G2iJO1HzwxMwjPkUrDnaShhD9AMgqjCmuIwq5Xcv8-ggFB03e8kNss4/s640/smoczyslaw.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br />

Padaczka u border collie - historia Smoczego przypadku

czytaj...

Dzisiaj będzie o piesełkach, a konkretnie o Smoku. W zeszłym roku pisałam na blogu o tym, że Smok ma padaczkę. Długo się zbierałam do tego, żeby zrobić o tym kolejny wpis. Dlaczego? Z jednej strony ni...

Peaceful warrior

Dokładnie miesiąc temu przeżyłam najgorszy i najsmutniejszy dzień w życiu, kończący okres dwóch najtrudniejszych miesięcy w życiu.<br /> <br /> Nie mam już wpływu na przeszłość. Co do przyszłości - mam wątpliwości. Lepiej nie oczekiwać zbyt wiele i nie zastanawiać się nad tym, co jeszcze mogło napisać nam życie. A więc jedyne, na co mam realny wpływ, to teraźniejszość. I mogę mieć nadzieję, że to, co teraz, będzie kształtowało moją przyszłość.<br /> <br /> A więc wpływam na to. Dosłownie i w przenośni. Nigdy nie byłam tak bardzo pewna tego co robię, jak obecnie.<br /> <br /> <i>Gdzie jesteś? Tutaj. W jakim czasie? Teraz. Kim jesteś? Tym momentem.</i><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm4GY-kRjq_6FbkFne_5oavHsuEDUBzWIF9d6mPlunZD838wZRlwCG0y6Ggbt1eVvfcIyKZMKLx6dXDlc3QaCmPYEp_wl7hEGGCix393IDRa44i1BW-l4CEy3Y7uINZREG7as_ZkZTM20/s1600/soc31.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm4GY-kRjq_6FbkFne_5oavHsuEDUBzWIF9d6mPlunZD838wZRlwCG0y6Ggbt1eVvfcIyKZMKLx6dXDlc3QaCmPYEp_wl7hEGGCix393IDRa44i1BW-l4CEy3Y7uINZREG7as_ZkZTM20/s640/soc31.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> <br />

Peaceful warrior

czytaj...

Dokładnie miesiąc temu przeżyłam najgorszy i najsmutniejszy dzień w życiu, kończący okres dwóch najtrudniejszych miesięcy w życiu. Nie mam już wpływu na przeszłość. Co do przyszłości - mam wątpliwości...

Z powrotem na biegowych trasach.

Kleszczów na 5 - moje pierwsze zawody typowo biegowe od niepamiętnych czasów - ponad trzy i pół roku przerwy można chyba uznać za wystarczająco długi interwał, aby tak go nazywać.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigaFAd_JaLONtVj4qAgNTMJr1luDSYcRm7IXlaA9Rom6QKab_DXt2s1dIQVAJ9Go_BU7FHLGWAfGHTtMcfEicaKLLjyYk8h-sGWPJh7PFecYQJobPG5iheicXQqbvIhZjnhaHtAIA2cbA/s1600/kleszczow_1528.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigaFAd_JaLONtVj4qAgNTMJr1luDSYcRm7IXlaA9Rom6QKab_DXt2s1dIQVAJ9Go_BU7FHLGWAfGHTtMcfEicaKLLjyYk8h-sGWPJh7PFecYQJobPG5iheicXQqbvIhZjnhaHtAIA2cbA/s640/kleszczow_1528.jpg" width="510" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bieganie jest takie super! Ale finiszowanie mniej. Fot. maratończyk.pl</td></tr> </tbody></table> <br /> Tydzień temu wystartowałam w III Duathlonie Makowskim (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2015/09/debiut-w-duathlonie-oraz-czyzby.html" target="_blank">relacja tutaj</a></b>) i tam pierwszą część biegową - 5 km - biegło mi się naprawdę świetnie.<br /> Wczoraj niestety nie bawiłam się tak dobrze, no ale taki właśnie jest sport - raz na wozie, raz w nawozie. 20:06 w biegu na 5 km (trasa z atestem PZLA) to wynik daleki od życiówki, daleki od planu i w ogóle daleki od wszystkiego, ale mogę przynajmniej z czystym sumieniem powiedzieć, że robiłam co mogłam. Inna sprawa, że tym razem akurat mogłam niewiele!<br /> <div> <br /></div> <div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> Relację tradycyjnie zacznę od dnia poprzedzającego zawody, a konkretnie od tego, że znowu do ostatniej chwili nie wiedzieliśmy, czy w ogóle gdziekolwiek pojedziemy. Powód ten sam, co tydzień temu: łydki i ich kolejna śmierć kliniczna. Gdy tylko zaczyna być im lepiej, dostają kolejne mocne uderzenie i zabawa zaczyna się od nowa - w efekcie wciąż nie mogą się zregenerować. Ale co zrobić - muszą to przeżyć, bo lżej im już nie będzie!<br /> <br /> Znów ratowałam się sauną i obsmarowywaniem łydek przeciwbólowymi maściami. Pojechaliśmy. Nie mogło być inaczej, jako że w ciągu niespełna roku przeszłam transformację z zawodnika nienawidzącego startowania w zawodach do ściganckiego maniaka (nie pytajcie - nie zrozumiem się nigdy). Podczas rozgrzewki bezpośrednio przed startem nieco się zestresowałam, bo ni stąd ni zowąd poczułam, że oto nadchodzi najgorsze - kolka! Tym razem nie byłoby to aż tak wielkim zaskoczeniem, jako że minęłam już graniczny punkt sezonu, zwany startem w Przechlewie, a tym samym mogłam przywrócić do jadłospisu pewne potencjalnie kolkogenne produkty, takie jak kawa, kukurydza czy kasza gryczana. Tak czy inaczej, udało mi się rozbiegać problem, zanim stanęłam na linii startu.</div> <div> <br /></div> <div> O samym przebiegu zawodów niewiele można napisać, bo do mety było naprawdę blisko. W przeciwieństwie do startu sprzed tygodnia, tym razem nie biegło mi się świetnie ani nawet nieźle. Na biegu - też w przeciwieństwie do duathlonu w Makowie - miałam ruszyć mocno. No to ruszyłam... i już po trzystu metrach pomyślałam sobie pierwsze niecenzuralne słowa. Bomba była blisko. Przeszło mi przez głowę tysiąc myśli na sekundę, a wszystkie raczej kiepskie: że nie dobiegnę, że padnę po drodze, że orany jak ciężko i takie tam. Pierwszy kilometr biegło się nieco z górki, w przyzwoitym tempie, ale na poziom tętna już bałam się patrzeć. Potem przypomniałam sobie wreszcie, jak boli piątka - zwłaszcza taka, którą się ruszyło bez ogłady... Naprawdę nie było mi wesoło, zwłaszcza że nie mogłam złapać niczyich pleców i schować się przed wiatrem, który bynajmniej nas nie oszczędzał. Na trzecim kilometrze wmawiałam sobie, że okropność trwa tylko do "czwórki", a potem już jest przecież finisz, więc nie ma co dramatyzować. Do tego plecy zawodniczki przede mną, do tamtej pory daleko z przodu, zaczęły się stopniowo do mnie przybliżać, aż w końcu nieco je wyprzedziłam. Tylko co z tego, skoro biegłam już na klasycznej bombie! Na finiszu na stadionie Marta, bo tak brzmi jej imię, wyskoczyła mi zza pleców i wyprzedziła mnie o sekundę, a ja absolutnie nie byłam w stanie odeprzeć jej ataku. Trzeba to przyznać szczerze - zawsze byłam trochę amebą.<br /> <br /> Wynik 20:06 jest raczej rozczarowujący i oczywiście złamanie "magicznej dwudziestki" nie zmieniłoby tego faktu. Nie ma jednak nad czym rozpaczać, bo w gruncie rzeczy biegam już podobnie jak w swoim pierwszym sezonie biegowym, kiedy z radością łomotałam do 100 kilometrów tygodniowo (teraz nie robię nawet połowy tej objętości), interwały biegałam nawet dwa razy w tygodniu (w tym sezonie zrobiłam kilka takich treningów), no i - last but not least - wszystko to robiłam z wagą niższą o liczbę dwucyfrową (a teraz... ekhm. Ale to nie jest moje ostatnie słowo!). Pora więc tyrać dalej, bo najważniejsze jest to, że zmierzam we właściwym kierunku.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb7PAU9IeKN-2khBT1C-N8XcbNguypO0MnVkjW7iIIVDVzaxGgGbT0QQswFuqmTwCl1Ms22UwnsHmJDekVKqjOE9S8TN6v7QJeeOpGEngxToWy4QbT_lB2RgOaH-dxf3Z4fpbwxKWwHyI/s1600/biezek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb7PAU9IeKN-2khBT1C-N8XcbNguypO0MnVkjW7iIIVDVzaxGgGbT0QQswFuqmTwCl1Ms22UwnsHmJDekVKqjOE9S8TN6v7QJeeOpGEngxToWy4QbT_lB2RgOaH-dxf3Z4fpbwxKWwHyI/s640/biezek.jpg" width="640" /></a></div> <br /></div>

Z powrotem na biegowych trasach.

czytaj...

Kleszczów na 5 - moje pierwsze zawody typowo biegowe od niepamiętnych czasów - ponad trzy i pół roku przerwy można chyba uznać za wystarczająco długi interwał, aby tak go nazywać. Bieganie jest takie ...

Debiut w duathlonie oraz czyżby bieganie znów było fajne?

(po kliknięciu w te śmieszne strzałeczki na górze strona rozwija się i staje się wygodniejsza do czytania - polecam)<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA-3HiMGenzOcrZSur55wjYOBT3qQFznIfhHOcde1koBuKh7beHYJ5o-ZwOyp0e6iDa7-bLVC2c5Entfgrc06lonUBp7Flc-u3XlesI2tGlk907hz99Po4Wf5Eef3e37kzpYhONrHgrxg/s1600/duathlon.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA-3HiMGenzOcrZSur55wjYOBT3qQFznIfhHOcde1koBuKh7beHYJ5o-ZwOyp0e6iDa7-bLVC2c5Entfgrc06lonUBp7Flc-u3XlesI2tGlk907hz99Po4Wf5Eef3e37kzpYhONrHgrxg/s640/duathlon.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">fot. <a href="https://www.facebook.com/jareksarnowskifotografia" target="_blank">Jarek Sarnowski</a></td></tr> </tbody></table> <br /> Relację z debiutu w duathlonie wypadałoby zacząć od tego, że był to wyjazd zupełnie na wariata. Po starcie tydzień wcześniej w Przechlewie przyszedł czas na chwilowe odpuszczenie poważnych startów, dopuściliśmy jednak myśl o pościganiu się gdzieś na luzie. Planowo mieliśmy pojechać do Poznania na rowerową czasówkę, ale ostatecznie odpuściliśmy ten pomysł - po pierwsze i najważniejsze okazało się, że mimo dość dużego prestiżu imprezy stawka kobiet była bardzo nieliczna, a więc plan na wypruwanie sobie żył wśród zawodowych kolarek spalił na panewce. Poza tym wyścig odbywał się w piątek, co trochę komplikowało sprawę logistycznie. W środę trafiłam jednak na stronę III Duathlonu Makowskiego - 5 km biegu, 22 km na rowerze (z draftingiem) i 2,5 km biegu. Jako że - ze względu na brak pływania - mogła być to moja jedyna w tym sezonie okazja, aby pojechać mocno w grupie rowerowej, postanowiłam się zapisać na te zawody. Cieszyłam się zwłaszcza na myśl, że wreszcie sprawdzę, jak biega mi się w warunkach zawodów, gdy nie jestem umordowana po rozgrzewce pływacko-rowerowej.<br /> <br /> I wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie czwartkowy trening na Agrykoli. Byłam bardzo zadowolona z realizacji 5x800m w dobrym tempie i świetnym samopoczuciu, ale moje łydki zstąpiły do Hadesu. Tak je zakwasiłam, że już ze stadionu wychodziłam na sztywnych nogach, a następnego dnia poruszałam się już jak kompletny złamas. Nie był to jeszcze ten poziom bólu, jakiego doznałam po pierwszym w życiu bieganiu w kolcach, ale już ten, przy którym znajomi na uczelni pytali mnie, czy miałam jakiś wypadek, że tak dziwnie chodzę. Zabicie łydek było jednak morderstwem z premedytacją, jako że trener w osobie Wojtka stwierdził bezlitośnie już na miejscu kaźni, że ten trening i tak jest ważniejszy niż niedzielne zawody, więc najwyżej je odpuścimy.<br /> <br /> W piątek miałam ochotę schodzić po schodach tyłem i na czworaka. W sobotę z moimi odnóżami było równie źle, a nawet gorzej, bo zrobiłam zakładkę rowerowo-biegową, podczas której uświadomiłam sobie boleśnie, że łydki niepostrzeżenie popracowały sobie w pierwszej części treningu i teraz ledwo biegnę. Dobrze że to było krótkie bieganie i aż dziwne, że takie szybkie, bo zasadniczo nie jest przyjemnie, gdy biegnie się z uczuciem rozrywanego mięsa w łydkach. Po powrocie do domu oznajmiłam Wojtkowi, że niestety nie widzę tego startu w zawodach następnego dnia, na co on zapakował mnie do samochodu i zawiózł do miejsca rozpaczliwego ratowania mięśni, czyli do sauny (w której, przy okazji, nie byłam przez ponad pół roku).<br /> <br /> Zupełnie się nie spinałam na ten start, ale kiedy obudziłam się w niedzielę, stwierdziłam, że jeśli nie pojedziemy, to będę żałować. No i bym żałowała!<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwfDmtNctw2zyc6NwYfdFwde0TfOqXvufN5zEjo-Ss0X_RQog5_rb4ljY71xN-cdSKvZW_DSmq8aLMTcIM16gJoOl1-hOReY2eSlwHczKkYww3V5U-i76us_SfELuIUEXisX85ZZ9M8hA/s1600/duathlon3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwfDmtNctw2zyc6NwYfdFwde0TfOqXvufN5zEjo-Ss0X_RQog5_rb4ljY71xN-cdSKvZW_DSmq8aLMTcIM16gJoOl1-hOReY2eSlwHczKkYww3V5U-i76us_SfELuIUEXisX85ZZ9M8hA/s640/duathlon3.jpg" width="426" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pierwszy etap biegowy. Biegnę i jest mi szalenie wesoło - dawno nie doznałam już takiego połączenia!</td></tr> </tbody></table> Rzeczowo-techniczną relację z tych zawodów napisałam już na stronie <b><a href="http://www.magazynbieganie.pl/iii-duathlon-makowski-relacja-zawodow/" target="_blank">Magazynu Bieganie</a>. </b>A nietechnicznie... Przede wszystkim przypomniałam sobie to, co przez ponad trzy lata zdążyłam już zapomnieć - że tempo w grupie to zupełnie co innego niż tempo na samotnym treningu. Zrobiłam w tym roku kilka, a może nawet kilkanaście treningów biegowych, z których byłam naprawdę zadowolona (chyba głównie dlatego, że wreszcie przestałam skupiać się na tym, jak cudownie było w przeszłości i gdzie powinnam teraz tak naprawdę być). Nawet na treningach zakładkowych biegało mi się dobrze i dość szybko, co niestety jeszcze ani razu nie przełożyło się na bieg w zawodach triathlonowych, chociaż bywały już przebłyski<i> niejesttakźleizmu. </i>W każdym razie największą zagadką mojego obecnego biegania było to, czy w obecnej formie uda mi się złamać 20 minut na 5 kilometrów, co byłoby dla mnie potwierdzeniem, że nie jest już źle i że zmierzam w dobrym kierunku. Wojtek oczywiście twierdził, że już teraz powinna to być dla mnie formalność, ale on zawsze mnie trochę przecenia... W Makowie Mazowieckim miałam jednak okazję sprawdzić, jak mi się biegnie, gdy delikatnie biorę pod uwagę fakt, że po piątce biegu trzeba jeszcze wsiąść na rower, a potem jeszcze raz pobiec. I gdyby nie bolące i wciąż sztywne łydki, biegłoby mi się naprawdę fantastycznie. Pierwszy kilometr zrobiłam tam w 3:48 i zdziwiło mnie moje doskonałe samopoczucie. Drugi kilometr poszedł niewiele wolniej i - o dziwo - zaczęłam wyprzedzać chłopaków. Trochę mnie to zaniepokoiło, ale bardziej jednak ucieszyło, bo... Ha! Na coś się przydały te tragiczne starty w zeszłym roku. Bardzo się cieszę, że w mojej makówce odblokowała się klepka odpowiadająca za strach przed zbombieniem. Wiem już, jak się biegnie na totalnej bombie i wiem, że jestem w stanie tak przebiec (a w każdym razie przeczołgać się) nawet 11 kilometrów, więc - nawet gdyby okazało się, że przegięłam z tempem - czymże byłyby dla mnie ledwo trzy? Tak czy inaczej, wcale nie przegięłam, i gdyby nie podbieg na przedostatnim kilometrze, sądzę, że mój oddech pozostałby równy i kontrolowany przez całość dystansu. Kiedy zorientowałam się, że właśnie pobiegłam piątkę po 4 minuty na kilometr, dostałam takiej mocy sprawczej, że nie przeszkadzało mi nawet, że zaczynam część rowerową z tętnem gdzieś w niebiosach, i ochoczo rzuciłam się do pogoni za grupą zawodników. Do końca trasy jechałam już z chłopakami, których dogoniłam, a raczej z niewielką ich częścią, która w tej grupie została. Pracowałam mocno i często i żałowałam tylko, że przez nieuwagę dałam samotnie uciec Michałowi na rowerze czasowym. Po zmianie wróciłam na tył grupy, Michał ruszył mocno, a kiedy się zorientowałam, że nikt z chłopaków nie utrzymał mu koła, było już o wiele za późno.<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5-wNJwPhWvsljk05sGBtK8NxhcXp88u9rcM3K-9vUBpJhrNgPyXizuSlpTBuYpBPfBTt5rXhFBlh1IqGkUTc42kFlezZinb97IizVJZ3sh61VlJSgEtZNR6VBR0mCfqrQosfDGPGFow0/s1600/duathlon1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5-wNJwPhWvsljk05sGBtK8NxhcXp88u9rcM3K-9vUBpJhrNgPyXizuSlpTBuYpBPfBTt5rXhFBlh1IqGkUTc42kFlezZinb97IizVJZ3sh61VlJSgEtZNR6VBR0mCfqrQosfDGPGFow0/s640/duathlon1.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Zaraz was dorwę, o ile prędzej nie wypluję płuc". Fot. Sławomir Olzacki</td></tr> </tbody></table> <br /> Do strefy zmian dojechałam zmęczona, ale wciąż chętna na szybkie bieganie na ostatnich 2,5 km do mety. Ale... no właśnie. Po mocnym rowerze łydki z drewna zamieniły się w łydki z ołowiu. Dawałam z siebie tyle, ile mogłam, ale jak się okazało mogłam już niewiele. Nie wyglądałam chyba zbyt żwawo, bo zawodnik, z którym jechałam na rowerze, minął mnie z pełnym otuchy okrzykiem "Dasz radę!" i zaproponował mi swój żel energetyczny. Uśmiałam się w duchu myśląc sobie, że nie proponowałby mi takich strasznych rzeczy, gdyby tylko wiedział, że w moim przypadku żel to przepis na piękne "DNF" na liście wyników...!<br /> Przeturlałam się przez te ostatnie kilometry, ale było mi trochę smutno, że mimo ogólnie dobrego samopoczucia, moje łydki odmówiły współpracy i możliwości szybszego biegnięcia. No ale trudno się mówi, zwłaszcza że 4:20/km to też jeszcze nie marsz! Ale jeszcze się im odegram, oj odegram się... I to chyba już niedługo.<br /> <br /> Jestem bardzo zadowolona z tego startu i już szykuję się do kolejnych. Nie wiem jak to możliwe, że jeszcze rok temu tak bardzo nie lubiłam startować w zawodach. Nie wiem także, jak Wojtek sprawił, że obecnie czuję się w biegu już w 7/10 tak dobrze, jak za najlepszych biegowych czasów, skoro jeszcze w połowie kwietnia wracałam po półrocznej przerwie, ledwo mogąc przetruchtać 4 kilometry i przeklinając w duchu cały ten świat. Dostałam wielki motywacyjny kopniak.<br /> Ale to wszystko tematy na oddzielne wpisy. Jutro zaczynam kolejny sezon pływacki i mam nadzieję, że za kilka miesięcy będę równie miło zdziwiona tym, jak forma idzie w górę. Będzie kolejny temat do wpisu. Tymczasem serdecznie witam na swoim nowym, stuningowanym blogu. Moja mina na zdjęciu z lewej strony jest daleka od oczekiwań, ale nic lepszego nie znalazłam!<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF0UJE0ErsoXM3mNYDVPUfDDOSNLIkp-cKtsv4uzkuxsZ1LuK55NLb7oluGcbSKLX01y91cpheGf-lsGDaaVLqfCrqdcVr-lgFRqlRZMxMc9pKedDv5e5j8Oko-5Ma0dCMz9WVzNZrelU/s1600/duathlon2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF0UJE0ErsoXM3mNYDVPUfDDOSNLIkp-cKtsv4uzkuxsZ1LuK55NLb7oluGcbSKLX01y91cpheGf-lsGDaaVLqfCrqdcVr-lgFRqlRZMxMc9pKedDv5e5j8Oko-5Ma0dCMz9WVzNZrelU/s400/duathlon2.jpg" width="395" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Puchar za pierwsze miejsce w klasyfikacji open kobiet</td></tr> </tbody></table> <br />

Debiut w duathlonie oraz czyżby bieganie znów było fajne?

czytaj...

(po kliknięciu w te śmieszne strzałeczki na górze strona rozwija się i staje się wygodniejsza do czytania - polecam) fot. Jarek Sarnowski Relację z debiutu w duathlonie wypadałoby zacząć od tego, że b...