Nie zawsze warto słuchać serca

No nie zawsze.<br /> Na przykład gdybym posłuchała go dziś, to zamiast pojechać na trening, wysiadłabym z samochodu i wróciła do domu, żeby położyć się na podłodze i poczekać aż się zestarzeję i umrę.<br /> Zresztą już za kilkanaście godzin będę miała rocznikowo 25 lat (o nie..), więc w gruncie rzeczy byłoby to działanie z dużą szansą na powodzenie.<br /> Być może byłby to mój największy sukces mijającego roku.<br /> <br /> Szczęśliwego nowego..<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/MVGiiiB7wpY?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> <br />

Nie zawsze warto słuchać serca

No nie zawsze. Na przykład gdybym posłuchała go dziś, to zamiast pojechać na trening, wysiadłabym z samochodu i wróciła do domu, żeby położ...

Chwila oddechu (co mówię z niepewnością)

<div style="text-align: justify;"> Dziś po pięciu i pół godzinach snu obudziłam się rześka i gotowa do działania. Mechanizm był prosty: śniło mi się, że Smok ma babeszjozę, a gdy z tego snu wyrwał mnie budzik, leżał spokojnie obok mnie i patrzył w przestrzeń zaspanymi oczami. Od dwóch miesięcy każdy dźwięk budzika odbieram jako potencjalny zapalnik na rozpoczęcie jego ataku. Jeśli nie śnię akurat o chorującym psie, śni mi się szpital. Też aktualne. Sen od razu przechodzi.</div> <div style="text-align: justify;"> Wczoraj wróciłam do domu po czternastu godzinach - trening, praca, odwiedziny u dziadków. Cały plecak mokrych ciuchów, bo od rana lał deszcz, a ja bezkompromisowo opieram się komunikacji miejskiej. Marzyłam już o ciepłej kąpieli, kolacji, herbacie i chwili na zupełne zresetowanie systemu. Zamiast tego musiałam natychmiast iść do weterynarza z Rastą, której zachowanie bardzo mnie zaniepokoiło.</div> <div style="text-align: justify;"> Psy są cudowne i nie wyobrażam sobie bez nich życia, ale przechodzę z nimi ostatnio naprawdę ciężką próbę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Święta nie będą ani radosne, ani spokojne, ani wesołe, ale każdy dzień choćby połowicznego odpoczynku jest dla mnie teraz na wagę złota. Nigdy nie miałam w życiu takiego okresu jak w tym miesiącu, i mam nadzieję że już nigdy mieć nie będę (marzenie ściętej głowy?). Z jednej strony może i dobrze, że kulminacja czysto życiowych problemów skrzyżowała się z natłokiem pracy w większości do zrobienia "na wczoraj". Nigdy wcześniej nie bywało tak, żeby ktoś musiał na mnie z czymś czekać, żebym nadrabiała ważne zaległości "w międzyczasie" i musiała tłumaczyć się z opóźnień. W pracy też byłam wciąż albo na chwilę, albo w ogóle mnie nie było. Mam nadzieję że to już minęło. Ostatnia niedziela była pierwszym dniem od naprawdę dawna, kiedy jedynymi pilnymi sprawami do załatwienia przeze mnie było wybieganie psów, zrobienie zakupów, posprzątanie mieszkania i pójście na luźne rozbieganie. Nie sądziłam, że będę tak bardzo czekać na dzień, podczas którego będę mogła wstać o której chcę, pójść spać kiedy chcę i w ogóle się w ciągu dnia nie spieszyć.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jest szansa, że wszystko się jakoś ogarnie. Jeśli się nie ogarnie, to będę miała duży problem. Chciałabym żeby wreszcie przyśniły mi się jakieś kwiatuszki albo triathlony.</div> <div style="text-align: justify;"> A propos triathlonów.</div> <div style="text-align: justify;"> Mam teraz najdziwniejszy czas treningowy od samego początku mojej przygody ze sportem.</div> <div style="text-align: justify;"> Na mojej szosowej machinie siedziałam ostatnio pod koniec sierpnia, podczas zawodów Silesiaman. Później już ani razu nie wyjechałam nią z domu. Trenażer też stoi ani razu nie użyty w tym sezonie. Jestem jednak przedziwnie spokojna o to, co będzie. No dobrze, może trochę się niepokoję, ale wiem, że teraz są ważniejsze rzeczy do przetrenowania, niż kręcenie na rowerze. Już niedługo na piedestale będzie bieganie. Na razie truchtam sobie radośnie po około 40 km tygodniowo i cieszę się bardzo, że tak gładko mi to wchodzi. Na wszelki wypadek nie biorę zegarka (mój Garmin nagrał ostatni trening.. we wrześniu?). Po gigantycznym przetrenowaniu i serii kontuzji z 2012 roku, w zeszłym sezonie musiałam przebić się przez wielką ścianę, zanim zaczęło mi się jako tako biegać, a wcześniej - żeby mój organizm przestał tworzyć sobie wyimaginowane przeszkody, aby w ogóle biegać.</div> <div style="text-align: justify;"> Najważniejsza jest teraz inicjalna dyscyplina triathlonu, czyli pływanie. I o tegorocznym pływaniu mogłabym już napisać połowę powieści. W zeszłym roku to właśnie w okresie grudniowo-styczniowym miałam absolutny szczyt formy pływackiej. Co prawda aktualną życiówkę na 400 metrów mam z marca, ale wtedy byłam już na początku krzywej lekko spadkowej. Zimą pływałam jednak z samopoczuciem szatańskim. Byłam w stanie dwa razy dziennie poprawiać własne rekordy życiowe, świetnie się przy tym bawić, a po treningu czuć się jak świeżo po dobrej imprezie.</div> <div style="text-align: justify;"> Mój obecny trening pływacki wygląda tak różnie niż zeszłoroczny, że praktycznie nie jestem w stanie znaleźć cech wspólnych obydwu programów. Pływa mi się różnie - czasem kiepsko, czasem dobrze, ale bez rewelacji, a czasem wprost bajecznie. Jednak nie mam absolutnie żadnych wątpliwości, że idę w dobrym kierunku. A przede wszystkim w końcu przestałam się wahać, zastanawiać i nadmiernie rozmyślać - ufam w stu procentach założeniom treningowym i świetnie się przy tym bawię. Całkiem mnie to cieszy.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Chwila oddechu (co mówię z niepewnością)

Dziś po pięciu i pół godzinach snu obudziłam się rześka i gotowa do działania. Mechanizm był prosty: śniło mi się, że Smok ma babeszjozę, a...

Prawie wesoły pies.

<div style="text-align: justify;"> Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę się martwić tym, że mój pies ma świetne wyniki badań.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To było jedyne, czego się obawiałam przed wzięciem bordera. Prześledziłam cały rodowód, sprawdziłam wszystkich przodków, kuzynów i krewnych, i dopiero kiedy miałam pewność, że geny są czyste, zdecydowałam się na ten miot. </div> <div style="text-align: justify;"> Dysplazja, osteochondroza, wszelkie problemy kostno-stawowe - zdarza się i to nie koniec świata. Tak sobie myślałam. Wszystko byle nie padaczka.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kolejna lekcja życiowej pokory. Teraz już wiem, że pewne w życiu jest tylko jedno: że wszyscy kiedyś umrzemy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No więc niestety. Decydując się na psa, bierzemy na siebie gigantyczną odpowiedzialność. Zazwyczaj większą niż pierwotnie sądzimy, bo prędzej czy później coś się temu psu dzieje. Tak właśnie wygląda rzeczywistość z mojej perspektywy. Czasem ta odpowiedzialność staje się nie do zniesienia, bo albo nie można nic zrobić, albo trzeba wybierać pomiędzy dwoma złymi rozwiązaniami.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Za pierwszym razem pomyślałam: niemożliwe. Po prostu niemożliwe - przecież nie ma do tego najmniejszych podstaw. Jakby los sobie zapisał moje obawy i postanowił zaśmiać mi się w twarz. Ale może po prostu "się zdarzyło". Podobno czasem tak bywa. Na wszelki wypadek zdążyłam wypłakać z siebie morze łez.</div> <div style="text-align: justify;"> Od drugiego do czwartego ataku budziłam się w nocy po trzy razy, kiedy tylko wydawało mi się, że zbyt gwałtownie zerwał się ze snu i że zaraz coś będzie się działo. <i>Budziłam </i>to mało powiedziane, bo opanowałam manewr przejścia z głębokiego snu do stania na równych nogach trzy kroki obok łóżka w sekundę. Odchodziłam od zmysłów wiedząc, że muszę za kilka godzin wyjść z domu, a przecież w tym czasie może wydarzyć się coś bardzo złego. Spoglądałam na niego z niepokojem, kiedy się przeciągał, przebudzał, rozglądał.</div> <div style="text-align: justify;"> Od drugiego razu już wiedziałam, że pora przyzwyczajać się do tej myśli i zastanowić się, jak z tym dalej żyć. Słowami, które powiedziałam do Wojtka już po pierwszym epizodzie, nie podzielę się publicznie, bo - choć bez wulgaryzmów - były skrajnie nieoptymistyczne. Co będzie dalej? Tego nie wie zupełnie nikt. I to chyba właśnie jest takie fatalne. Może ataki nigdy więcej się nie pojawią (to mało prawdopodobne). Może będą się pojawiać co jakiś czas, ale będą łagodne jak do tej pory. Może - oby nie - pogorszy się i już wcale nie będzie dobrze - a wszystko to się może stać w ciągu jednego dnia. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Padaczka jest jedną z najgorszych, jeśli nie najgorszą chorobą, która może przytrafić się borderowi. Prześledziłam dogłębnie pół jego życiorysu, starając się znaleźć ewentualne czynniki, które mogły to spowodować. Zmieniłam mu jadłospis z suchej karmy (którą spożywał po granulku, co wyraźnie kontrastowało ze sposobem wsuwania prezentowanym przez nasze pozostałe psy) na gotowane jedzenie (aż mu się uszy trzęsą). Przestałam tak intensywnie wybiegiwać mu łapy na rzecz częstszego wybiegiwania mózgu (więcej sztuczek niż aportowania). Zamiast myć podłogi detergentem, zaczęłam czyścić je parą. Uważałam nawet na to, co do niego mówię i czy telewizor nie jest za głośno. Słowem: próbowałam kombinacji alpejskich w różnych konfiguracjach. Wet-neurolog powiedział mi wyraźnie, że to raczej nic nie da - ale skoro nie zaszkodzi, to warto spróbować.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To podstępna, wredna choroba, w przebiegu której może zdarzyć się wszystko. A diagnostyka? Można wydać milion dolarów, przeskanować psa w każdą stronę, i dowiedzieć się tylko tyle, że pies jest zdrowy. No, prawie zdrowy. W porównaniu z innymi schorzeniami, padaczka to choroba prawie zupełnie niezbadana i nieznana. Można zrobić psu rezonans, z którego prawie na pewno nic nie wyniknie, a nawet jeśli, to nikt nie będzie wiedział, co z tym dalej zrobić. Można zbadać wszystkie wskaźniki krwi, przejrzeć psa ultrasonografem i rentgenem, sprawdzić jego fale mózgowe.. I niczego się nie dowiedzieć.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wracając do genetyki: do niedawna byłam przekonana, że miot, z którego pochodzi Smok, jest jednym z najbardziej równych i najzdrowszych miotów, jakie znam wśród przedstawicieli ras border collie (a znam ich wiele). Jak już wspomniałam, dokładnie sprawdziłam cały rodowód mojego psa jeszcze przed jego zakupem. Tylko co z tego? Dowiedziałam się niedawno, że oprócz tego, że prababcia Smoka dała kiedyś cały miot psów z padaczką (to wiedziałam wcześniej), to jeszcze półbrat Smoczej matki miał w życiu kilka ataków, które następnie ustąpiły i - mimo braku leczenia - nie pojawiły się nigdy więcej. Czy to na pewno wszystko? Już niczego nie jestem pewna. Właściciele zazwyczaj boją się albo wstydzą mówić o kwestiach tego typu, mimo że problem ewidentnie istnieje, a wręcz narasta. Na szczęście Smok jest takim psem, którego wartości przed nikim nie muszę udowadniać. Oczywiście pod względem hodowlanym ma już wartość ujemną, co w kontekście jego samego wcale mnie nie martwi (przynajmniej już nie mam wyrzutów sumienia, że nie chce mi się wyrabiać mu rodowodu i jeździć po wystawach), ale niepokojący jest fakt, że Smok ma już młodsze pełne rodzeństwo, a geny jego braci kilkukrotnie poszły w świat. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Myślałam że Rasta z jej utratami przytomności po wysiłku ma już najgorzej. W porównaniu ze Smokiem ma jednak całkiem klawe, bezproblemowe życie. Tak czy inaczej, 100% próby border collie w tym domu z problemami neurologicznymi to już chyba dla mnie zbyt wiele. Nie wyobrażam sobie nie mieć bordera i mam nadzieję, że moje psy będą ze mną jeszcze wiele lat, ale na następnego przedstawiciela tej rasy już się raczej nie zdecyduję. Nie tylko dlatego, że Smoczek to raczej pies mojego życia i lepszego mieć nie będę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Oczywiście jest jeszcze jakiś cień nadziei, że ataki okażą się powodowane przez inną, eliminowalną przyczynę - ale badam to raczej tylko po to, żeby nie mieć wyrzutów sumienia, że coś zaniedbałam. Pojawia się wiele pytań, na które dostaję sprzeczne odpowiedzi, a i tak życie pewnie napisze swój scenariusz.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mam nadzieję że pośród wszystkich tych, którzy pomyślą "aaaale przej.bane" znajdzie się ktoś, kto zechce podzielić się doświadczeniami w podobnej kwestii. Każda historia będzie dla mnie cenna, zwłaszcza w kontekście tego, czego się mogę spodziewać. Nie jestem optymistką, a doświadczenie z padaczką u borderów mam jak najgorsze. Widziałam jak z normalnego, jednego z najlepszych psów sportowych w Polsce - Taia - w ciągu jednego dnia zrobił się zwierzak, z którym prawie nie było kontaktu. I pamiętam jak to się skończyło. "Na pocieszenie" pani weterynarz powiedziała mi, że na studiach uczą przyszłych lekarzy weterynarii, że średnia życia psów z padaczką wynosi 4 lata. Tak więc proszę się nie krępować z przekazywaniem mi podobnych wieści, choć nie ukrywam, że te bardziej optymistyczne są również mile widziane. Zwłaszcza w tak nieoptymistycznym nastroju, jaki mną ostatnio targa.<br /> <br /> Bez sensu, że zwierzaka można tak strasznie kochać..<br /> Wiadomo jak to jest. Masz psa i zaraz możesz nie mieć psa, bo wpadnie pod samochód albo na spacerze rzuci się na niego obcy pies i go zagryzie. Tylko że w normalnym życiu się w ten sposób nie myśli, w każdym razie nie uporczywie. A czasem zaczyna się myśleć, że może trzeba się pospieszyć..<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ6jVtf0_bxZY-yW48C3y_sskE8q9dG-ZsEzPVJuqeYgGL5-iLym0QtNip_GEc1iqQ1IXhXZg_8clnoieWDK0X2XHzIFhZwxIC7a5hvhsFMhnqpVd6t1-UMtg_nuxjH5RD72EF2FVSKJ0/s1600/599072_3789074957727_1894318571_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="442" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ6jVtf0_bxZY-yW48C3y_sskE8q9dG-ZsEzPVJuqeYgGL5-iLym0QtNip_GEc1iqQ1IXhXZg_8clnoieWDK0X2XHzIFhZwxIC7a5hvhsFMhnqpVd6t1-UMtg_nuxjH5RD72EF2FVSKJ0/s1600/599072_3789074957727_1894318571_n.jpg" width="640" /></a></div> <div> <br /></div> </div>

Prawie wesoły pies.

Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę się martwić tym, że mój pies ma świetne wyniki badań. To było jedyne, czego się obawiałam przed wzię...

Bądź spokojny, nic nie jest pod kontrolą

<div style="text-align: justify;"> Tytuł (poważnego, dorosłego) magistra przyszedł do mnie prawie jednocześnie z odpowiedzialnością, której się nie spodziewałam. I, paradoksalnie, tej której się zawsze najbardziej bałam. Czy to zawsze tak działa?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Szczęśliwy ten, kto się nie zastanawia, co będzie za tydzień, rok, a co za wiele lat. Czy ma jakiś wpływ na to, co się obok niego dzieje. I co zrobi, kiedy straci resztki poczucia, że jest w stanie coś zmienić. Przyszłość jest wielką niewiadomą; życie burzy organizacyjne puzzle, które tradycyjnie próbuję sobie układać. Każe mi sprostać sytuacjom, o których do tej pory myślałam, że nigdy nie będę musiała nawet brać ich pod uwagę. Nie jestem optymistką, a to też trochę utrudnia życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po raz kolejny dziękuję sportowi za to, że jest w moim życiu. Raz już mnie uratował, a teraz ratuje mnie przed zwariowaniem. Przez te kilka lat zdążył mi tak zaprogramować umysł, że choć na chwilę jestem w stanie psychofizycznie oddzielić się od wszystkiego. Wchodzę w inny świat, w którym jestem bezpieczna. I cokolwiek by się nie działo, tak już raczej na zawsze zostanie.<br /> <br /> Przydaje się to zwłaszcza wtedy, kiedy wydaje mi się, że już więcej naprawdę nie wytrzymam, a rzeczywistość wtedy dorzuca jeszcze jeden głaz-niespodziankę. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak nigdy doceniam to co <b>mogę</b>. I wiem już, że nic nie jest wieczne. W mgnieniu oka sprawy, które teraz są dla mnie niezauważalne - jak choćby wejście po schodach na drugie piętro - mogą stać się tak trudne, jak próba zdobycia ośmiotysięcznika. Mam nadzieję, że dobrze tę moc wykorzystam i że nigdy jej nie stracę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wykorzystujmy to co mamy, póki możemy. Głupio potem rozmyślać o niewykorzystanych szansach.</div>

Bądź spokojny, nic nie jest pod kontrolą

Tytuł (poważnego, dorosłego) magistra przyszedł do mnie prawie jednocześnie z odpowiedzialnością, której się nie spodziewałam. I, paradoksa...

Gaudeamus igitur iuvenes dum sumus

<div style="text-align: justify;"> Zawsze mi się wydawało, że kiedy już człowiek uzyskuje poważny, naukowy tytuł magistra, jest już na pewno dystyngowanym, poukładanym, dorosłym obywatelem. Aż tu nagle <b>to już</b>, a ja wciąż wewnętrznej powagi mam w sobie tylko (aż?) tyle, do ilu zmuszają mnie okoliczności (czyli obecnie dużo, w porywach do <i>ekstremalnie dużo</i>. Welcome to the real life w wersji hard, ale ja dziś nie o tym..).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ciężar bycia magistrem filologii polskiej jest całkiem poważny. Łatwiej być specjalistą od fizyki, matematyki albo chociaż od filologii jakiegoś egzotycznego języka. Wtedy, w wypadku jakiegoś zaskakującego "pytania od publiczności", wystarczy rzucić jakimś skomplikowanym terminem naukowym, który mózg słuchacza przetworzy po raz pierwszy w życiu. A z językiem polskim tak nie jest. O ile z fizyką i matematyką przeciętny użytkownik obcuje nieświadomie i na zasadzie "byle dalej", o tyle ojczysty język coraz częściej budzi jego wątpliwości i inspiruje do dociekań. A więc nie dość, że na wszystkie pytania trzeba umieć wyczerpująco odpowiedzieć, to jeszcze trzeba być w stanie przekonująco wytłumaczyć, że na niektóre pytania odpowiedzi zwyczajnie nie ma. Język jest żywy, a rozstrzygnięcia wielu kwestii bywają uznaniowe, a to zawsze sprawia pewien kłopot - tak językoznawcy, jak i każdemu innemu użytkownikowi języka. Tak czy inaczej, bezustannie poszukuję i się uczę, ale wcale nie wynika to z poczucia obowiązku.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> (W ogóle nic w życiu nie robię z poczucia obowiązku albo myśli, że to się może opłacać, co jest w gruncie rzeczy całkiem obiecującym wnioskiem. Chyba).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gdybym wybierała kierunek studiów pod kątem przewidywanej szansy na znalezienie świetnie płatnej pracy (co uważam za naiwność i głupotę), nigdy bym nie trafiła na filologię polską. I minęłabym się z - jak wierzę - tym, co było mi przeznaczone od zawsze. Jest jeszcze jeden kierunek, który interesowałby mnie prawie tak samo jak moje studia, ale to nie zmienia faktu, że trafiłam najlepiej jak mogłam. Po tych pięciu latach mogę z całkowitą pewnością i z czystym sumieniem powiedzieć, że nie zamieniłabym tych studiów na nic innego. Wyciągnęłam z nich dokładnie to, czego oczekiwałam, i jeszcze trochę więcej. Nawet pomimo faktu, że od drugiego semestru już całkowicie przepadłam dla sportu i zazwyczaj połowę zajęć spędzałam na analizowaniu swojego planu treningowego, a drugą połowę na próbach nie zaśnięcia na ławce po długim albo szybkim bieganiu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Uwielbiam ten uniwersytet, i ten wydział, i ten kierunek też. Nie chcę myśleć, że kończy się jakiś rozdział w moim życiu. Raczej szczerze się cieszę, że teraz już jestem pełnoprawnym, niezależnym filologiem, a nie studentką, a więc osobą o oficjalnym statusie ucznia. Trochę się obawiałam, że poczuję się wyrzucona za burtę i skazana na łaskę lub niełaskę rzeczywistości, ale nic z tych rzeczy - jest miło. Wreszcie mogę czytać co chce, nie mając wyrzutów sumienia, że powinnam czytać to co mi każą. Nie zasypiam już z myślą: "O nie, znowu nie napisałam ani strony magisterki", co powtarzało się noc w noc przez prawie pół roku. Choć jeśli mam być szczera, samo pisanie pracy było igraszką w porównaniu z koszmarem formatowania pliku z tekstem i dopełnianiem koniecznych formalności. Kiedyś, w czasach wczesnej podstawówki, moja ciocia, która przyjechała do nas na kilka dni w odwiedziny, uprzejmie zaoferowała się, że poduczy mnie trochę z matematyki. Skończyło się na tym, że wpadłam w dziką rozpacz, schowałam się pod stół i zadzwoniłam do mamy do pracy, żeby zabrała ciocię, bo się nade mną psychicznie znęca. W ogóle wszelkie domowe korepetycje prędzej czy później powodowały, że różne statyczne ze swej natury przedmioty nabierały właściwości lotnych. Myślałam że wyrosłam z takiej formy radzenia sobie z frustracją, ale niestety wcale nie, co uświadomiły mi moje boje z Excelem. Gdyby nie pomoc Wojtka, formatowałabym tę koszmarną pracę do końca przyszłego roku.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivD8J0pPoRQV3rOQ7Ae_5gKMHD_IRk8KBpVBs-0i-Q9OKV2kYuScMFdZQSr3zSmGGXM4zrJuqQ9une-1Af2HN8fG0k5w110L8DieN_S5ZOGbKtt5avBSS0XruQou4bBZTr3HTGgSFmAZE/s1600/MTAyNHg3Njg,15845051_15087551.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivD8J0pPoRQV3rOQ7Ae_5gKMHD_IRk8KBpVBs-0i-Q9OKV2kYuScMFdZQSr3zSmGGXM4zrJuqQ9une-1Af2HN8fG0k5w110L8DieN_S5ZOGbKtt5avBSS0XruQou4bBZTr3HTGgSFmAZE/s1600/MTAyNHg3Njg,15845051_15087551.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pamiętam, jak patrzyłam na tę bramę i myślałam: "Fajnie, będę tu studiować". Teraz patrzę i myślę: "Studiowałam tu". Minęło szybko, wręcz niepokojąco szybko - jak to się stało? Czy kolejne pięć lat minie równie niespodziewanie? W międzyczasie zmieniło się tak wiele, a ja i tak mam poczucie, jakby to było wczoraj. A życie płynie dalej..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Gaudeamus igitur iuvenes dum sumus

Zawsze mi się wydawało, że kiedy już człowiek uzyskuje poważny, naukowy tytuł magistra, jest już na pewno dystyngowanym, poukładanym, doros...