Krótka historia pewnego łomotu

<div style="text-align: justify;"> Na szczęście 9 godzin snu pod dwiema kołdrami (w tym jedną turbozimową), z zamkniętymi oknami, w długich spodniach i skarpetkach, z dwoma ciepłymi psami i aspiryną czyni cuda - będę żyć. Jestem jednak pod wrażeniem odczuć, które towarzyszyły mi wczoraj przez niemal cały dzień.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przedwczoraj wieczorem bawiliśmy się w krossfity (zmodyfikowane do potrzeb połamańca, czyli moich - jeszcze dwa tygodnie mam zabronione bieganie i skoki). Polecenie służbowe to polecenie służbowe ( :) ). Ćwiczenia technicznie wymagające i trudne, odczucia w trakcie i potreningowe całkiem dobre - jedynie zimne powietrze przypaliło mi tchawicę. Wróciłam sobie do domu, wszystko spoko, pospacerowałam z psami, a następnego dnia wstałam przed świtem i ruszyłam na siłkę, aby dobić te same partie mięśni, które pracowały - jakby nie patrzeć - kilka godzin temu.</div> <div style="text-align: justify;"> Trening wyszedł całkiem dobrze, nawet lepiej niż sądziłam, jeśli wziąć pod uwagę zakwasy przy kręgosłupie i w biodrach (?!). Wróciłam do domu, aby ogarnąć się przed pracą, i wtedy się zaczęło..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zimno. Boli. Zimno. Boli. I tak na zmianę. A potem naraz. Przez cały boży dzień. Wszechogarniający ból.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wcześniej, to jest rano we wtorek, pojechałam na basen i trochę mi się zapomniało, że lato przeprowadziło się z naszych rejonów, a że wracałam rowerem z mokrymi włosami bez czapki.. Combo breaker - coś przeziębieniowo-grypopodobnego skumulowało się z umęczeniem potreningowym, co spowodowało, że bolało mnie każde miejsce ciała. Tak bardzo "każde", że opierając się przedramieniem o biurko czułam się tak, jakbym postawiła tę rękę na ogniu albo tarła ją papierem ściernym. Bolało mnie ruszanie głową w którąkolwiek ze stron. Śmianie się było wyrazem masochizmu. Bolały mnie poobijane od sztangi obojczyki. Bolało mnie podczas siedzenia, stania, chodzenia i - jak okazało się wieczorem - również podczas leżenia. Poszłam spać o 20:40, zasnęłam jednak sporo później, bo bolała mnie kołdra oraz bok, który stykał się z prześcieradłem. Czułam się tak, jakby kończyny pozamieniały mi się miejscami i leżały boleśnie poskręcane. Do tego cały czas było mi zimno i czułam jak w moich mięśniach zachodzą jakieś skomplikowane procesy, co dodatkowo mnie wybudzało. Zazwyczaj zakwasy wywołują u mnie nieprzeciętną wesołość, tym razem były torturą.<br /> <br /> Poranki to dla mnie newralgiczny czas, bo raczej bez względu na wszystko czuję się zmobilizowana bardzo albo strasznie bardzo. Nieraz już się zdarzało, że optymistycznie nastawiona wyruszałam na superciężkie interwały biegowe, wracałam do domu i okazywało się, że mam okropną grypę żołądkową i kilka kolejnych dni przychodziło mi spędzić jako półzwłoki w łóżku.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale czegoś takiego to jeszcze nie było. Porównywalnie źle czułam się po triathlonie w Nieporęcie, gdy podczas 2,5-godzinnego startu w blisko 30-stopniowym upale wypiłam dosłownie dwa łyki wody, bo kolka próbowała mnie zamordować, a potem przez całą część biegową ledwo przetaczałam się przez trasę, bo nie dość że czułam się ogólnoustrojowo koszmarnie, to jeszcze nie mogłam normalnie oddychać przez wszechogarniające kłucie. Podczas jazdy samochodem do Warszawy zaliczyłam takie wyłączenie funkcji życiowych, że gdybym to ja miała być kierowcą, to wróciłabym do domu trzy dni później.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jako że aspiryna i inne dobra postawiły mnie na nogi, ledwo się powstrzymuję, żeby nie dołomotać się dzisiaj jakimś radosnym treningiem. Próbuję trzymać się myśli, że na roztrenowaniu jeden dzień bez treningu może nie być aż tak wielką zbrodnią przeciwko ludzkości, jak mi się to może wydawać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWp8BPeH-c0Q9bXj94QAFH6gntd91Ic40KCjlIs7ViW7_eLGwmF6F9dR_vfHsh2fzwjLfXbU8yLqOAWD6zumfUExMhth8bwSsiVn0wql9cuhrLq96-MKC0DRidtrO4-6ZcCwA6XOvv_M8/s1600/d644d571cd953c8164d2c707c06605e8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWp8BPeH-c0Q9bXj94QAFH6gntd91Ic40KCjlIs7ViW7_eLGwmF6F9dR_vfHsh2fzwjLfXbU8yLqOAWD6zumfUExMhth8bwSsiVn0wql9cuhrLq96-MKC0DRidtrO4-6ZcCwA6XOvv_M8/s1600/d644d571cd953c8164d2c707c06605e8.jpg" width="400" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Krótka historia pewnego łomotu

czytaj...

Na szczęście 9 godzin snu pod dwiema kołdrami (w tym jedną turbozimową), z zamkniętymi oknami, w długich spodniach i skarpetkach, z dwoma ciepłymi psami i aspiryną czyni cuda - będę żyć. Jestem jedna...

DO ROBOTY!

<div style="text-align: justify;"> Moja ubezpieczalnia pobiła już rekord czasu umawiania mnie na rezonans, a nadal jej tego mało. Od tygodnia czekam na wyznaczenie terminu badania i oczywiście cały czas nie biegam. Ból zmienił swoje umiejscowienie - nie wiem czy się tym cieszyć czy martwić - i czasem nie boli w ogóle. Nie bolał na przykład dzisiaj na rowerze i po nim (po tygodniowej przerwie od roweru - bo ciągnięcie pedału do góry do tej pory też bolało), ale po wyskakaniu się na siłowni (także na jednej nodze, ałć) jest gorzej niż przez ostatnich kilka dni. Nadal nie wiem na czym właściwie polega ta kontuzja i kiedy mi przejdzie, ale w tym tygodniu mam nieśmiały zamiar trochę pobiegać. Zobaczymy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak czy inaczej pewne jest, że w tym roku w triathlonie już nie wystartuję. Optymistycznie zakładam, że wezmę udział w jakimś biegu, ale może być z tym różnie. W każdym razie wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że już niebawem zaczyna się długie, jesienno-zimowe tyranie. Chcąc nie chcąc powoli się przyzwyczajam do tej myśli . I tak od tygodnia codziennie bywam na basenie i na siłowni, swoich miejscach kaźni w okresie przedwiosennym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Co to będzie? Niektóre składniki znam już teraz. Zatoki spenetrowane chlorem, wieczny katar i ciągle podkrążone od gogli pływackich oczy. Długie godziny spędzone na trenażerze w towarzystwie najmniej mądrych seriali telewizyjnych i równie dużo czasu w sali do spinningu, w której dobijam tętno do nienormalnych wartości. Czyli: chomik w kołowrotku. A ponadto uderzenia mrozu po wyjściu z domu na bieganie, przebijanie się przez śnieg do kolan i wiecznie mokre buty. No i siłownia, po której czasem ledwo daję radę się przebrać, bo latają mi wszystkie mięśnie. Zakwasy. Senność. Walka z ciemnościami. Nie mogę się doczekać, i mówię to całkowicie bez ironii. Bo to wszystko oznacza produkcję dużej dawki endorfin.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Im bardziej wsiąkam w sport, tym mniej przeszkadza mi zmienność pór roku, a konkretnie nieuchronność cyklicznego następowania zimnych, ciemnych miesięcy. Jest przecież tyle do zrobienia. Znowu jestem tym podekscytowana. Przenigdy mi się to nie znudzi.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc nadszedł koniec sezonu (nie mylić z roztrenowaniem; najpierw diagnoza nogi, a potem decyzja na temat najbliższej przyszłości). Teraz kujemy żelazo, zaczyna się prawdziwa robota. Nie będzie już przedstartowego cackania się ze sobą, robienia dni wolnych, uważania żeby się nie przeziębić i nie skontuzjować blisko zawodów. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Podobno ile się włoży do tej skrzynki zwanej sportem, tyle się potem z niej wyjmie na zawodach. Życzę sobie, żeby do przyszłej wiosny było więcej, dalej, mocniej, bo jestem na to gotowa.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Każda pora jest dobra dla treningowego geeka, jeśli tylko ma warunki do porządnego trenowania. Ja zamierzam w tym roku mieć je po stokroć doskonałe.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF15ocdW-pEC93p3ly5aa1fayywsDNoRcIiQHH20XKVNh-4E97NM-rW1yWmfDAOx3RaqrTdQz9gSgzsoWxfj22_dAhWFMoLjbRuZBmJPDylorRjGgPOctNq8HgoMf4rfKhpc5AwNUAmSI/s1600/1390499_232710233558353_2111120854_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF15ocdW-pEC93p3ly5aa1fayywsDNoRcIiQHH20XKVNh-4E97NM-rW1yWmfDAOx3RaqrTdQz9gSgzsoWxfj22_dAhWFMoLjbRuZBmJPDylorRjGgPOctNq8HgoMf4rfKhpc5AwNUAmSI/s1600/1390499_232710233558353_2111120854_n.jpg" width="400" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> Fotka mnie urzeka, jednak jest daleka od rzeczywistości zastanej ;-))))</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

DO ROBOTY!

czytaj...

Moja ubezpieczalnia pobiła już rekord czasu umawiania mnie na rezonans, a nadal jej tego mało. Od tygodnia czekam na wyznaczenie terminu badania i oczywiście cały czas nie biegam. Ból zmienił swoje u...

Podły świat z perspektywami

<div style="text-align: justify;"> Mówi się, że jeśli wszystko idzie zaskakująco dobrze, to znaczy, że coś w końcu musi się zepsuć, i to hurtowo.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Hmm, mądra głowa musiała to rzec, bo ta zasada się sprawdza.</div> <div style="text-align: justify;"> Kilka ostatnich dni spędziłam w nastroju ogólnie przytłoczonym przez istotę świata. Wszystkie przedsięwzięcia wydawały mi się trudne i odległe, z niemożliwymi włącznie, i nie chodziło wcale o plan przebiegnięcia 80 km, co przyjęłabym z otwartymi ramionami i sercem, lecz raczej o prozaiczne życiowe sprawy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie pomaga mi w tym wszystkim niemożność biegania i - sic! - rowerowania. Co prawda pomyślnie trenowałam w Katowicach, biegając prawie codziennie; przebiegłam nawet swój najdłuższy dystans w tym roku; treningi biegowe wreszcie zaczęły mi wychodzić szybciej niż założenia na papierze; w końcu - w ubiegłą niedzielę brałam udział w sprincie triathlonowym. Niemniej - cały czas bolało. Podczas zawodów akurat bolało najmniej, bo - powiedzmy sobie szczerze - na tym dystansie boli <u>wszystko</u> od startu do mety. Jeszcze na początku tygodnia biegałam, lecz potem lekarz ortopeda, którego bardzo szanuję, trochę mnie postraszył, więc mam szlaban na bieganie i niestety także na rower. Czekam na rezonans, który zawyrokuje, czy mogę biegać za tydzień, czy za dwa miesiące.. Wolę nie myśleć o tej gorszej wersji. Nie zamierzałam jeszcze robić roztrenowania. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kiedy już różni ludzie zaczynają Ci mówić, że jesteś najdziwniej pechowym człowiekiem jakiego znają, to znaczy że coś się dzieje..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli nie ma się co się lubi, to się robi co się może, więc obecnie jestem stałą bywalczynią siłowni. Nie ukrywam, że uwielbiam się tam katować, więc chociaż tyle mi pozostało. Przez ostatni tydzień wielki ból sprawia mi machanie rękami w tył, podnoszenie kubka i tym podobne czynności, czyli jest dobrze. </div> <div style="text-align: justify;"> Przez chwilę wydawało mi się, że basenem sobie nie pomagam na kontuzję, ale ostatnie wypady na pływalnie pokazały, że nie jest źle. A więc pływam, choć to trochę za dużo powiedziane. Po  prawie dwumiesięcznej przerwie od regularnych treningów czuję się w tej wodzie fatalnie, jakbym zaczynała od zera. Ciekawe ile czasu zajmie mi powrót do formy z zeszłej zimy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na domiar złego ewidentnie się przeziębiłam. Nie wiem jak to zrobiłam, ale chyba pobiłam rekord życiowy w łatwości przeziębienia się, bo nie podejmowałam żadnych ryzykownych czynności, takich jak (moje ulubione) wracanie rowerem przez miasto z basenu przy -5 stopniach na zewnątrz. Dziś jednak cały dzień smarkam, kicham, parskam i.. śpię. To ostatnie jest trochę deprymujące w swojej intensywności. Wyspacerowałam rano psy, wróciłam z siłowni, postanowiłam obejrzeć kawałek Mistrzostw Świata XC i.. zasnęłam na pół godziny. Później zajęłam się pozornie konstruktywnymi czynnościami, poszłam z psami na dwór, wróciłam z zamiarem wybrania się za godzinę na basen i.. położyłam się na chwilę na łóżku z komputerem, co spowodowało sen. I to nie byle jaki, bo kimałam ponad dwie godziny. Shit. Piękna, ciepła, słoneczna sobota, którą przespałam. Śniło mi się że jadę autobusem do Gdańska z Rastą i jakąś przedziwną ilością bagaży, w Gdańsku leży śnieg, chociaż jest lato, myślę intensywnie o tym, żeby umówić się do Uli na trening agility, a Rastuch wyłazi z autobusu i sobie gdzieś idzie. Ekhm. Nieważne. Tak czy inaczej, kiedy wstałam, czułam się jeszcze chorsza niż wcześniej, co nie wróżyło dobrze. Nie umniejszyło to mojej chęci wybrania się na basen, ale musiałam chyba przedstawiać obraz zombie style, bo Wojtek kazał mi iść sprawdzić, czy nie mam gorączki. No cóż - 35.9. "Niedogorączka" przy samopoczuciu gorączkowym nie wróży nic dobrego, więc skapitulowałam. Podły świat.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>ALE.</b></div> <div style="text-align: justify;"> Kiedy już byłam gotowa do popełnienia wpisu depresyjnie narzekającego na trudy i znoje tego łez padołu, zaczęły się sypać dobre wiadomości. Jedna. Druga. A potem jeszcze trzecia. Czekam jeszcze na czwartą (tj. wynik rezonansu), ale naprawdę nie wypada mi już tak otwarcie mędzić.<br /> <br /> ORAZ! Przez ostatnie dwa miesiące marzyłam o sałatce - jakiejkolwiek, bo lekarz zabronił mi jeść wszystkie. Podobnie jak chleba, surowych owoców, większości warzyw, makaronu, nabiału i tym podobnych, zostawiając mnie prawie z niczym. Od kilku dni podejmuję mniej i bardziej ryzykowne próby ognia, jak na razie ze stuprocentowym sukcesem. Sałaaaaatka!!! Mój żołądek przystał na tę propozycję i mam nadzieję że tak zostanie, bo długo bym już nie pociągnęła na jałowym, bezwartościowym żarciu, jakie pozostało mi do dyspozycji.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mówi się także, że kiedy Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno. Oby to nie było okno na 10. piętrze. Szykują się wielkie zmiany, których się trochę boję, ale na które w gruncie rzeczy bardzo mocno liczyłam i pokładam w nich wielkie nadzieje. Już od przyszłego miesiąca szykuje się reorganizacja i nowa jakość życia, a ja zamierzam się jej całkowicie poddać..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO4Q2VjEaJ9ax_dx-lVbAtE90_4GaAagBpTN2G0c0XTu0jPm68FmuFxqCYBDvdnvGlXJN3QQd9hlipkmXQp-vtvsMzKHy90M5U_cH9w99CpZ08zQrslWJsi5M7izddVr5ezKsnVZDtg_A/s1600/Maze-4-1024x777.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="484" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO4Q2VjEaJ9ax_dx-lVbAtE90_4GaAagBpTN2G0c0XTu0jPm68FmuFxqCYBDvdnvGlXJN3QQd9hlipkmXQp-vtvsMzKHy90M5U_cH9w99CpZ08zQrslWJsi5M7izddVr5ezKsnVZDtg_A/s1600/Maze-4-1024x777.png" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Podły świat z perspektywami

czytaj...

Mówi się, że jeśli wszystko idzie zaskakująco dobrze, to znaczy, że coś w końcu musi się zepsuć, i to hurtowo. Hmm, mądra głowa musiała to rzec, bo ta zasada się sprawdza. Kilka ostatnich dni spędził...