Filmy za które dziękuję Internetowi i ich autorom - cz.1 - Emocje w sporcie

<div style="text-align: justify;"> Na początek ważne ogłoszenie: dzisiaj będzie (dość) krótki wpis! Wpis motywowany moim wewnętrznym poczuciem konieczności rozpowszechniania wyjątkowo cennych dla mnie filmów z YouTube'a. Ciągle wrzucam je na swoją fejsbukową tablicę i pewnie wielu z Was już mnie za to nienawidzi, więc postanowiłam pozbierać je w jedno miejsce i udostępniać partiami tutaj - z krótkim opisem, dlaczego uważam je za wybitnie ważne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No to lecimy z pierwszym odcinkiem. Będę wrzucać po trzy linki na wpis. Tematem przewodnim na dziś będą emocje w treningu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <h2 style="text-align: justify;"> <b>1. Ian Thorpe w wywiadzie dla ABC News Australia</b></h2> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/0XRXMfyyos8?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Zdecydowanie najwyższy stopień podium w mojej osobistej klasyfikacji. Oglądałam to nagranie chyba z pięćdziesiąt razy, odpowiedzi na pytania znam już praktycznie na pamięć, a jak mówię po angielsku, to mówię po australijsku. Uwielbiam osobowość Thorpe'a, uwielbiam jego poglądy i sposób myślenia. Zasadniczo wszystkie wywiady z jego udziałem, niezależnie od tego czy zdaje zwykłą relację z przebiegu zawodów, czy rozwodzi się nad swoim życiem, mają w sobie coś niezwykłego. Nie ma drugiego sportowca, który tak by mnie urzekł tym co mówi - o sporcie, o świecie, w ogóle o wszystkim.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Wywiad, do którego wklejam link, jest prawdopodobnie moim ulubionym, choć istnieje jeszcze kilka równie dobrych. Powyższy film pomógł mi zrozumieć pewne sprawy, których nie potrafiłam sprecyzować i zwerbalizować. Polecam wszystkim sportowcom, zwłaszcza <a href="http://youtu.be/0XRXMfyyos8" target="_blank">od momentu 1:19</a>. Co mówi Thorpe nt. treningu wyczynowca - zajęcia związanego ze świadomym i dobrowolnym sprawianiem sobie bólu:</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <i>"It's complicated, because there is some part of you that must enjoy it. And - I know it sounds a little strange - but you have to get some satisfaction out of putting in all the energy into something and pushing yourself so hard so you know you've depleted everything your body can do for that particular session, that particular day. <b>And then there is an instant relief after it that you get. That's the end of the session, you know all will gets better now</b>".</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <h2 style="clear: both; text-align: justify;"> <b>2. Frank Yang trains legs with Frank Yang</b></h2> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div> <div style="text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/UPoIkQzdTvQ?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niby nie moja dyscyplina, nie moja bajka - a jednak wbiło mnie w fotel, kiedy po raz pierwszy obejrzałam ten krótki film. <u>Niezwykle</u> intymne wyznanie, fantastycznie zwerbalizowane emocje, które znane są chyba każdemu, kto podchodzi w podobny sposób do sportu; kto zna to uczucie, przed którym czuje się strach, a jednocześnie nie może bez niego żyć.</div> <div style="text-align: justify;"> Już dawno nic mnie tak mocno nie poruszyło. Zanim obejrzałam to nagranie, myślałam że jestem odosobniona w swoich odczuciach, że może ze mną jest coś nie tak i nie nadaję się do tej zabawy - teraz wiem że nie jest to nic dziwnego. </div> <div style="text-align: justify;"> <i>"It's the same type of anxiety that you feel before a date or a job interview (...) <b>What I am really afraid of is confronting with a weaker version of myself </b>(...) A lot of people think bodybuilding is an exercise of mind over matter, but I think this is more complex - it's a circular motion of mind over body over mind over body over mind over body.."</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przy okazji - zobaczcie sobie cały kanał Franka. Niesamowity wykręt.</div> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <h2 style="text-align: justify;"> <b>3. Ido Portal - Freedom</b></h2> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/CeAQnYhrolQ?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zwyczajne sale gimnastyczne, ludzie w zwyczajnych sportowych ubraniach, zwyczajne okoliczności. Film który porusza i wzrusza właśnie przez tę zwyczajność. Pokazuje ludzi, którzy jak mało kto nie są uwięzieni we własnych ciałach - są wolni i wielmożni. Nie wszyscy z nich mają przeszłość gimnastyczną, nie każdy trenuje od dziecka. Mnie, jako ogólnorozwojową sierotę, która boi się oderwać drugą nogę od ściany podczas stania na rękach, to wideo naprawdę skłania do refleksji. Ile trzeba poświęcić, żeby dojść do takiej sprawności? A z drugiej strony czy jest coś ważniejszego, cenniejszego i bardziej satysfakcjonującego niż taka wszechmoc? <span style="font-size: x-small;">Tylko nie gadajcie nic o miłości! ;-)</span></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgILMo6f_5XIsWxLOWo7CGt6HzxgdFUMxQLgfa2lgh-4R6hUcIo1RmODdryS7BVq92_0W9keBQ4aIOukRRsXZaelgpjD6lLIYuFEnCf4MwRkKAV6Dz0uqNVTTmNrjrHy1l5-14JRriBWKo/s1600/IdoPortal.jpg" width="363" /></div> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na dzisiaj wystarczy. Nastrojona filozoficznie oddalam się popływać i obejrzeć transmisję z triathlonu w Chicago, a na kolejny odcinek szykuję coś o (jeszcze) bardziej wartkiej akcji.<br /> <br /> <br /></div>

Filmy za które dziękuję Internetowi i ich autorom - cz.1 - Emocje w sporcie

czytaj...

Na początek ważne ogłoszenie: dzisiaj będzie (dość) krótki wpis! Wpis motywowany moim wewnętrznym poczuciem konieczności rozpowszechniania wyjątkowo cennych dla mnie filmów z YouTube'a. Ciągle wrzuca...

Pięć lat minęło wcale nie jak jeden dzień. Myślodsiewnia v. 2.0.

<div style="text-align: justify;"> Tak się jakoś złożyło, że prawie skończyłam już studia. Jeszcze "tylko" napisać i obronić magisterkę i.. koniec. Jak to się stało? Kiedy?</div> <div style="text-align: justify;"> Moje życie, moje priorytety, moje <b>wszystko</b> tak bardzo zmieniły się przez te pięć lat, że aż trudno byłoby mi to opisać słowami. Kiedy we wrześniu 2009 wyjeżdżałam z Gdańska do Warszawy - "z powrotem" do mojego miejsca urodzenia - nigdy w życiu bym nie przypuszczała, że wszystko potoczy się tak a nie inaczej. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wygląda na to, że życie składa się z maleńkich, może trochę przypadkowych wyborów; z wchodzenia na ścieżki wybierane czasem z zupełnie innych powodów niż destynacje, do których doprowadziły. Czasem chwila refleksji nad dochodzeniem po nitce do kłębka - od aktualnego położenia do wyborów, które to położenie ukształtowały - przynosi zaskakujące wnioski. Gdyby nie kilka pozornie błahych decyzji - takich, które się rozwiązuje na zasadzie rzucania monetą i nie rozmyślania o tym więcej - byłabym zupełnie, ale to zupełnie gdzie indziej. Dosłownie i w przenośni - fizycznie, mentalnie, lokalizacyjnie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na pewno nie jest tak, że niczego nie żałuję, ale miejsce w którym obecnie się znajduję ma duży potencjał. Jeśli czegoś mi żal to tylko tego, że nie zrobiłam czegoś wcześniej, intensywniej albo rozsądniej, jednak stojąc na swojej drodze jestem przekonana, że nic lepszego nie mogło mnie spotkać. Przeznaczenie? Jedna z wielu możliwych dróg? A może przeciwnie - niepotrzebne błądzenie? To się okaże - a może wcale nie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc co robi Asia o godzinie 21:00 w najdłuższą noc w roku? Układa się do snu, żeby wstać o piątej rano wyspana na tyle, żeby poranny trening (albo trzy) zrobić przynajmniej zgodnie z założeniami. Oh, really? Gdyby mi to ktoś powiedział pięć, sześć lat temu, śmiałabym się do rozpuku. To tak jakby teraz ktoś mi powiedział, że za kolejnych pięć lat będę księżną Anglii. Absurd i niedorzeczność. Według wyobrażeń sprzed kilku lat najdłuższą noc w roku najprawdopodobniej spędzałabym gdzieś na plenerowej imprezie, podobnej do Openera z 2008 roku - festiwal który był najbardziej wyczekiwanym punktem tamtego lata. Z perspektywą pójścia na jakieś studia, następnie podjęcia jakiejś pracy; bez żadnych sprecyzowanych supercelów. Najbardziej marzyłam wówczas o tym, żeby zająć się na poważnie szkoleniem psów, trenować z nimi agility i zajść w tym tak wysoko jak to możliwe. Wiedziałam jednak, że choć sprawia mi to wyjątkową przyjemność, nie jestem wybitnym talentem w tej dyscyplinie, a wymaga ona dużego nakładu środków finansowych, które trzeba będzie zarobić z tej jakiejś pracy, bez nadziei na jakikolwiek zwrot z inwestycji. Pozostawała też inna kwestia - sport z psem ma tę wadę, że sukces zależy nie tylko od dobrej, systematycznej pracy psa i człowieka, lecz także od zdrowia psa, o którego strukturze nadal wiadomo dość mało, a które psuje się czasem w zupełnie nieoczekiwanym momencie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zaczynałam studia jako człowiek z zupełnie innymi priorytetami. Poszłam na polonistykę, bo nie dostałam się na psychologię; pisanie kręciło mnie od zawsze i od najmłodszych lat ogarnięcie językowe przychodziło mi łatwiej niż większości moich rówieśników. Poszłam i byłam przerażona perspektywą konieczności pochłaniania ton książek, zatrwożona wysokim poziomem wiedzy historyczno-literaturoznawczej osób z mojej grupy zajęciowej. Nieco przytłoczona wielkim światem, jednak szybko przystosowująca się do nowych warunków. Doskonale pamiętam swoje pierwsze miesiące na uczelni. Wstawanie na poranne wykłady; całe długie dnie na uczelni; czytanie kilkunastustronicowych, potwornie nudnych opracowań na ćwiczenia z literatury staropolskiej i stres przed każdymi zajęciami, żeby tylko mnie nie zapytali, bo i tak nic z tego nie pamiętam.. Ponadgodzinne dojazdy autobusami stojącymi w korkach. "Śniadanioobiady" w postaci piwa i papierosa z ludźmi z grupy w przyuczelnianej Harendzie (Ani piwo, ani fajki nigdy mi nie smakowały, ale jeden z profesorów na pierwszych zajęciach stwierdził, że studiując na polonistyce nie da się nie palić, a kłąb dymu unoszący się nad drzwiami Wydziału jest naszym znakiem rozpoznawczym. Przez pewien czas chyba dla każdego z nas był to nieodłączny element polonistycznego rytuału przejścia). Powroty z imprez o trzeciej nad ranem i spanie do jedenastej. A najbardziej pamiętam to, że było mi strasznie zimno. Naprawdę. Każde wspomnienie z pierwszego roku polonu jest w mojej świadomości spowite warstwą przenikliwego zimna. Wtedy stwierdziłam, że zimna boję się i nienawidzę najbardziej na świecie. Zwłaszcza kiedy rano było -20 stopni, a ja szłam na wydział od stacji metra - raptem z półtora kilometra drogi, jeśli nie mniej - ubrana w trzy pary rękawiczek!, i wyłam z bólu, bo palce u rąk i stóp bladły, siniały, zamarzały na kość. Ile razy wracałam do domu z histerycznym płaczem; ile razy myślałam - autentycznie i całkiem poważnie - że już do tego domu nie dojdę i wolałabym wpaść pod metro niż jeszcze przez minutę przeżywać to co przeżywam. Przez kilka miesięcy prowadziłam wyjątkowo niehigieniczny tryb życia (nie do końca z własnego i świadomego wyboru) jeśli chodzi o spanie, jedzenie i ciepłe ubieranie się, a to odbijało się na moim funkcjonowaniu niezwykle wyraźnie. Przez kilka miesięcy byłam tak dziwnie psychofizycznie zamroczona, że pamiętam je jak przez mgłę. Nie jestem w stanie odtworzyć sobie w pamięci, co wtedy robiłam przez całe dnie, oprócz tego że próbowałam uczyć się do pierwszej sesji na studiach. Czarna dziura.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na wiosnę zaczęło się wszystko rozjaśniać, latem było już całkiem nieźle, choć też nie do końca pamiętam co wtedy robiłam (bo nie trenowałam, a bez trenowania życie jednak było trochę pustawe). Za to już rok później przeżywałam chyba najszczęśliwszy czas w życiu, choć nawet wspominanie tego jako coś podobnego jest myśleniem złym i zgubnym (z powodów o których nie warto teraz pisać). Wiedziałam o tym już wtedy, dlatego kurczowo się tego nibyszczęścia trzymałam, będąc świadoma, że prędzej czy później za to odpokutuję. Drugi rok studiów był już zupełnie inny niż pierwszy. Zamiast wstawać rano na wykłady wstawałam i zastanawiałam się, z ilu zajęć mogę nawiać, żeby zdążyć pobiegać przed uczelnią. Na zajęciach odtwarzałam z myśli swój plan treningowy i zapisywałam na kartkach realizowane treningi, żeby upewnić się, czy dokonuje się progres czy wręcz przeciwnie. Zamiast na spacery, zabierałam psa na bieganie i dziwiłam się, w jak pięknym i dogodnym biegowo miejscu przyszło nam zamieszkać. A na studiach cały czas leciałam na czwórkach i piątkach, wkładając w zdobywanie dobrych ocen jeszcze mniej wysiłku niż zwykle. Niedługo później byłam już w stanie zdążyć na uczelnię na dziewiątą, robiąc wcześniej 15-kilometrowy trening biegowy, zdążając także wyspacerować psa i dojechać do centrum na rowerze. Szybko się przekonałam, że wybrałam sobie najlepszy z możliwych kierunków studiów i właściwie wszystko mi sprzyja. I sprzyjało, w każdym razie do pewnego momentu.</div> <div style="text-align: justify;"> Dwóch kolejnych lat nie ma co opisywać, w każdym razie nie w jednym i tym samym wpisie. Tak czy inaczej, znowu jestem w dość ciekawym, być może nawet lepszym i bardziej perspektywicznym położeniu niż wtedy. Udało mi się zdać ostatni egzamin na studiach - o przebiegu wyżej wspomnianych napiszę kiedy indziej, bo to też interesujący temat; w ciągu tych pięciu lat poznałam ciekawych ludzi i nowe, fascynujące horyzonty. Zawodowo robię fajne rzeczy, mam cudne i kochane pieski, a proces treningu i spełniania się w sporcie sprawia mi ogromnie dużo radości. W międzyczasie trochę przemieszały mi się priorytety i (stosunkowo niedawno) sport wyszedł na piedestał. Od prawie czterech lat wygląda to w miarę podobnie, ale dopiero od pewnego czasu wiem, że wiem o co mi w tym wszystkim chodzi. To znaczy trzy lata temu też układałam sobie całe życie pod to, żeby móc sobie potrenować, ale wtedy robiłam to w konspiracji, a teraz nie wstydzę się tego przyznać. Mam nad czym pracować, wiem nad czym pracować i chcę nad tym pracować. Dlatego, skoro dochodzi 21:00, powoli oddalam się w objęcia Morfeusza..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wybrałam sobie strasznie, strasznie fajną drogę. Czasem się zastanawiam jak to by było, gdybym ustawiała sport pod pracę, a nie pracę pod sport; gdybym w to nie "wpadła". Chodziłabym na te wszystkie koncerty i imprezy, spontanicznie spotykała się ze znajomymi, chodziła spać bardzo późno w nocy i wstawała w środku dnia. Mogłabym pójść z psem na trening kiedy chcę i na jak długo chcę. I jeszcze zrobiłabym doktorat z polonistyki. </div> <div style="text-align: justify;"> Ale.. to wszystko gaśnie, gdy konfrontuje się choćby z uczuciem satysfakcji po dobrze wykonanym treningu; z radością "władania światem", gdy się biega o piątej nad ranem; z oczyszczeniem umysłu; z nieskrępowaną wolnością; ze zwycięstwa nad sobą i innymi; z dokonywania niemożliwego, które okazuje się tylko jednym z wielu łatwych dokonań; z poczucia że jestem, żyję, mam cel, chwytam dzień. </div> <div style="text-align: justify;"> Oj, wracam...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://scontent-a-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/t1.0-9/10325252_10203041644454359_6908048949613276426_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://scontent-a-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/t1.0-9/10325252_10203041644454359_6908048949613276426_n.jpg" width="640" /></a><a href="https://scontent-a-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/t1.0-9/10325252_10203041644454359_6908048949613276426_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> </a><iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/yoG5Lo8NJEU?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Pięć lat minęło wcale nie jak jeden dzień. Myślodsiewnia v. 2.0.

czytaj...

Tak się jakoś złożyło, że prawie skończyłam już studia. Jeszcze "tylko" napisać i obronić magisterkę i.. koniec. Jak to się stało? Kiedy? Moje życie, moje priorytety, moje wszystko tak bardzo zmienił...

Start po starcie - MW Open Water + 1/4 IM w Serocku

<div style="text-align: justify;"> Ubiegły weekend był naprawdę wyjątkowy. Pierwszy raz startowałam w zawodach pływackich (i to na wodzie otwartej), pierwszy raz startowałam w zawodach dzień po dniu. Masa emocji, masa doświadczeń, bardzo dobre dwa dni.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeziorko Czerniakowskie, na którym odbywały się pierwsze Mistrzostwa Warszawy Open Water, to mój ulubiony akwen (szczerze mówiąc nie testowałam ich wiele). W tygodniu przed zawodami pływałam w nim, a temperatura wody nastrajała bardzo pozytywnie. Nie zazdrościłam tym, którzy pozgłaszali się do konkurencji w piankach triathlonowych - było naprawdę bardzo gorąco.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Aż do piątku. W przeddzień Mistrzostw, gdy rozpoczynaliśmy już prace organizacyjne nad jeziorkiem, pogoda gwałtownie zastrajkowała. Temperatura znacznie spadła, zerwał się wicher i padał ulewny deszcz. Z obawą spoglądaliśmy w najbliższą przyszłość, jednak cała ekipa działała prężnie i z werwą, więc nie było  czasu na jakiekolwiek wątpliwości. Podczas pakowania stu pięćdziesięciu pakietów startowych miałam tylko jedną myśl: kto przestraszy się pogody i nie przyjedzie, ten będzie miał czego żałować!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Co by jednak nie mówić, było naprawdę chłodno. Prace organizacyjne uskutecznialiśmy w większości w namiocie, a i tak dłonie telepały mi się z zimna. Następnego dnia czułam się nawet lekko przeziębiona, ale na tyle delikatnie, że nawet nie zaprzątało mi to głowy. Znacznie bardziej zdziwił mnie okropny, ciągnący zakwas na całej długości pleców, po prawej stronie, dający się odczuć nawet podczas chodzenia. To pakowanie ręczników do pakietów dało mi się we znaki: 150 skrętoskłonów w lewo. Niezłe spostrzeżenie. "Opowiedz mi o swoich brakach ogólnorozwojowych, a powiem ci jakie masz rezerwy".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No ale do rzeczy. W sobotę rano spakowałam tyle bluz i swetrów, ile zmieściło mi się do plecaka, i ruszyłam rączo na miejsce zawodów. Było dość wcześnie, ale na szczęście było jeszcze sporo organizacyjnej pracy do wykonania, więc nie rozmyślałam uporczywie o nadchodzącym starcie. Pogoda zmieniała się nam jak w kalejdoskopie: raz padał deszcz, potem znowu świeciło słońce - i tak w kółko.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wystartowały wyścigi w piankach, krótki wyścig dla dzieci, następnie przyszedł czas na główne konkurencje pływackie. Na pierwszy ogień dwa krótsze dystanse - 750m i 1500m. Nie oglądałam już tego wyścigu, bo uciekłam w ustronne miejsce, żeby porozgrzewać się we względnym spokoju, wyciszyć i skoncentrować na nadchodzącym starcie.</div> <div style="text-align: justify;"> Wejście do wody było dość trudnym przeżyciem, ale później było już tylko lepiej. Pięćdziesięciu zawodników nie wygenerowało nawet w jednej piątej tak okropnej pralki jaka była w Piasecznie podczas mojego debiutu w triathlonie - pierwszy pozytyw. Drugi - ciągle kogoś wyprzedzałam, a wcale się specjalnie nie zaginałam. Trzeci - udawało mi się bardzo ciasno omijać boje i tam też wyprzedzałam kolejnych zawodników. Słowem - było bardzo, ale to bardzo dobrze. Nigdy zawody nie przebiegały mi tak dobrze,  w tak dobrym samopoczuciu i komforcie. Wiedziałam że cały czas mam duże rezerwy w szybkości, ale byłam także świadoma tego, że gdy za wszelką cenę chcę przyspieszać, bardzo szybko tracę technikę - a wtedy reszta dystansu byłaby niepotrzebnym cierpieniem. Wspominałam już w poprzednich wpisach, że obecnie nie pływa mi się specjalnie dobrze (chyba szczyt formy pływackiej w tym roku osiągnęłam w styczniu, ech) i stwierdziłam że nie chcę jeszcze tracić tego komfortu. Jedyne co mi przeszkadzało to konieczność oddychania co dwa ruchy - musiałam co chwilę nawigować, inaczej w niewyjaśniony sposób znajdowałam się zupełnie nie tam gdzie trzeba - tak bardzo spływałam na boki. Trochę się więc namachałam, mimo że intensywność pływania pozwoliłaby mi spokojnie oddychać co trzeci ruch.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpf1/t1.0-9/10445553_10203272489665345_2842219471784930842_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="401" src="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpf1/t1.0-9/10445553_10203272489665345_2842219471784930842_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Próbowałam szukać kompromisu między szybkim pływaniem a dobrą nawigacją. Dopiero na ostatniej prostej do mety pozwoliłam sobie na przyciśnięcie tempa. Najbardziej chyba po to, żeby nie mieć wyrzutów sumienia, gdyby okazało się że przypłynęłam na mało satysfakcjonujące miejsce w stawce.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://scontent-b-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/t1.0-9/10440904_10203272487345287_754145751103913040_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://scontent-b-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/t1.0-9/10440904_10203272487345287_754145751103913040_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gdy tylko wyszłam z wody, Andrzej gratulował mi że super popłynęłam, zaraz potem Paweł przybił mi piątkę, ale nadal nie wiedziałam czy to nie to samo, co było w Piasecznie ("świetnie ci idzie Asia" mówili rozentuzjazmowani kibice do Joanny Zarazumrę Kolkaśmierci Skutkiewicz pełznącej w stronę mety w tempie po 6 minut na kilometr). Chwilę później okazało się że wyszłam z wody przed chłopakami ze swojej grupy treningowej - chłopakami którzy w basenie są znacznie mocniejsi ode mnie. O swoim dobrym miejscu w stawce dowiedziałam się jednak dopiero bezpośrednio przed rozdaniem nagród, kiedy Andrzej zaczął mnie szukać po terenie zawodów, bo chciał upewnić się że zwyciężczyni kategorii Open odbierze puchar z rąk prezesa Polskiego Związku Pływackiego. Hell yeah, a więc udało się wygrać! Bardzo miłe zaskoczenie i duża satysfakcja. Że nie wspomnę już o zaszczycie ze wstąpienia na podium razem z Jankiem Urbaniakiem, jednym z najlepszych polskich zawodników open water roku 2013. Okazja dość niepowtarzalna, bo jakby nie patrzeć, byłam tam trochę przypadkowa - kto to widział żeby na jednym podium stali dublujący i dublowana? :-) Jednak: miejsce miejscem, ale zakładałam że jeśli popłynę dystans 2950m w czasie poniżej 53 minut, chyba mogę być zadowolona. Popłynęłam w 48!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zaraz po rozdaniu nagród nad Jeziorkiem Czerniakowskim popędziliśmy do domu, żeby wrzucić mokre ubrania (deszcz...) do pralki, wyskoczyć szybko z psami na dwór, zjeść coś i wypić ciepłą herbatę (mróz...) i ruszać zaraz do Serocka. Trzeba było wstawić rower do strefy zmian przed niedzielnym startem w 1/4 Ironmana. Nie jechałam tam ze specjalną werwą. Dobrze że nie miałam zbyt wiele czasu na zastanawianie się i byłam przepełniona dobrymi emocjami po zdobyciu mistrzostwa Warszawy. Panicznie chciało mi się spać, byłam przemarźnięta do szpiku kości i nie miałam najmniejszej ochoty na nadchodzące zmagania z żywiołami. </div> <div style="text-align: justify;"> No ale słowo się rzekło, rower został w strefie zmian, cóż więc mi pozostało. Krótko po 21:00 zawinęłam się w kołdrę i poszłam spać, żeby dać się obudzić budzikowi o 4:15 rano i ruszyć do Serocka.</div> <div style="text-align: justify;"> Wstaję codziennie około 5:30 i nie sprawia mi to żadnego problemu, a mimo to pobudka o tak wczesnej porze nie należała do łatwych. Zwłaszcza że widziałam co się dzieje za oknem - wiatr i deszcz bawiły się w najlepsze. Przez całą drogę do Serocka walczyłam ze snem (tak, ze snem, a nie ze stresem - chyba poprzestawiały mi się w głowie jakieś klepki, bo powtórzyła się sytuacja z Piaseczna - zero niezdrowych stresów, żadnych większych napinek i wycofek). O godzinie 6:00, gdy dojechaliśmy na miejsce, poczułam że chyba jestem głodna. To mnie trochę zestresowało, bo pojawił się dylemat: nie jeść i ryzykować umarcie z głodu czy jeść i ryzykować superhipermegakolkę? I tak źle i tak niedobrze. Zjadłam jednak.</div> <div style="text-align: justify;"> W kwestii nastawienia do zbliżającego się startu nic wielkiego się jednak nie zmieniło. Stałam na pomoście ubrana w dwie bluzy i kurtkę zimową, trzęsłam się z zimna i zastanawiałam się, jak do cholery jasnej mam zdjąć z siebie to wszystko, ubrać się w neopren i radośnie wejść do wody? Wątpliwości dostarczały również ledwo widoczne, niebieskie boje, wyraźny prąd rzeki, dobieg do strefy zmian mocno pod górę, wicher w części rowerowej, zakładać-skarpetki-na-rower-czy-zamarznąć-sobie-stopy i inne tego typu dylematy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> "No dobrze" - pomyślałam sobie - "to będzie potężne doświadczenie. Tego ci przecież najbardziej potrzeba". I już byłam w miarę spokojna.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po wejściu do wody przed startem okazało się że mam poważny problem: całkowicie zaparowane okularki. Poprzedniego dnia na zawodach spisały się doskonale, a teraz dupa. Parowały całkowicie, tak że widziałam tylko biel. Próbowałam jeszcze je moczyć, przecierać, dociskać mocniej, dociskać słabiej.. wszystko na nic. Płynęłam więc całkowicie na ślepo. Nie mogłam nawigować na boje, więc starałam się po prostu doganiać zawodnika płynącego przede mną i starać się trzymać blisko niego. Wydolnościowo czułam się jednak bardzo dobrze, więc przez cały dystans przeskakiwałam tylko z jednej osoby na drugą, goniąc kolejnych pływaków i zostawiając ich w tyle. Gdybym jeszcze tylko cokolwiek widziała, byłoby to naprawdę przyjemne pływanie. Tak sobie właśnie pomyślałam i wtem.. dogonił mnie jeden z zawodników, z premedytacją złapał mnie za przegub i pociągnął do tyłu, następnie wyprzedził mnie i zasadził mi kilka agresywnych kopniaków. Żałuję że nic nie widziałam, nie mogłam więc nawet przyjrzeć się jego twarzy, ale pierwszy raz spotkało mnie coś takiego. Wyjątkowo dziwna sytuacja, może myślał że goni swojego bezpośredniego rywala i trzeba go unieszkodliwić..</div> <div style="text-align: justify;"> Po tym dziwnym zdarzeniu udało mi się wrócić do swojego rytmu i chyba stale przyspieszałam, bo w końcu wyprzedziłam kogo się dało i zostałam sama. Co było dalej, łatwo się niestety domyślić: ślepy kret się zgubił. Na tyle fatalnie, że podczas którejś z prób rozglądania się na boki dojrzałam boję - jakieś 10 metrów po lewej stronie, lekko z tyłu. Problem w tym, że to była boja do ominięcia prawym ramieniem. Cóż więc mi pozostało - wróciłam, nadkładając dystansu. Z wielką ulgą powitałam koniec części pływackiej wychodząc z wody jako dziesiąta open, trzecia z kobiet.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://scontent-a-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/v/t1.0-9/p526x296/10500575_10203272338461565_4907831474186121643_n.jpg?oh=1cb771986fe5c4a4eda7f473e7d64b10&oe=541D0C76" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://scontent-a-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/v/t1.0-9/p526x296/10500575_10203272338461565_4907831474186121643_n.jpg?oh=1cb771986fe5c4a4eda7f473e7d64b10&oe=541D0C76" width="426" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobieg do strefy zmian T1 był dla mnie najgorszą częścią zawodów. Z tętnem na wyżynach i z pianką założoną do pasa trzeba było dobiec około 400 metrów pod górę po schodach i po asfalcie. Umordowanie potworne, a i tak po drodze wyprzedziły mnie dwie osoby. Przy wyjeździe ze strefy zmian spotkała mnie kolejna niemiła niespodzianka: przemarźnięte stopy niespecjalnie chciały gładko wejść w buty. Straciłam więc niemało czasu przekonując swoje pięty, aby jednak zgodziły się zmieścić w but. Na marginesie: największym obiektywnym profitem z dobrze przepracowanej pływacko zimy jest to, że wychodzę z wody - i z T1 - bez towarzystwa tłumu ludzi. Ja naprawdę robię wszystko żeby jechać prosto podczas zakładania butów, ale hmm, nadal widzę duże pole do poprawy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://scontent-b-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xap1/v/t1.0-9/10385463_10203272337781548_3938514177671970359_n.jpg?oh=f45fec642a8a8631851a88c2eb679cdc&oe=541E1FC5" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://scontent-b-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xap1/v/t1.0-9/10385463_10203272337781548_3938514177671970359_n.jpg?oh=f45fec642a8a8631851a88c2eb679cdc&oe=541E1FC5" width="434" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na rowerze, tak jak się spodziewałam, wiatr dawał niemiłosiernie. Mimo wszystko jechało mi się dobrze. Największą niedogodnością był fakt niedostatecznego zabezpieczenia trasy - trudno się jedzie po wąskich ulicach z otwartym ruchem, a jeśli dołożyć do tego brak oznaczeń na skrzyżowaniach.. Nie należałam na szczęście do tych pechowców, którzy zaliczyli kolizje z samochodami, ale było naprawdę niemiło. Do tego wszystkiego mniej więcej na piętnastym kilometrze trasy rowerowej doczepił się do mnie gość, który bez cienia skrupułów wiózł mi się na kole. Prosiłam go jeden raz, żeby wyprzedzał albo spadał; prosiłam drugi - nic z tego. Dopiero kiedy podjechał do nas sędzia na motorze (ten jeden, jedyny raz, kiedy się pojawił na trasie) udało mi się pozbyć delikwenta na stałe, a do tego załatwić mu 3-minutową karę czasową. Mimo wszystko ponad 15-kilometrowa podwózka i tak musiała mu się opłacać, bo podczas biegu podbiegł do mnie ze słowami:</div> <div style="text-align: justify;"> - Dzięki za rower, przybij piątkę!</div> <div style="text-align: justify;"> - Eee.. nie? To nie było fajne.</div> <div style="text-align: justify;"> - Oj daj spokój, i tak mi trzy minuty włożyłaś!</div> <div style="text-align: justify;"> - Ale to nie było fair.</div> <div style="text-align: justify;"> - No przestań, i tak szybciej pojechałaś!</div> <div style="text-align: justify;"> - Fajnie. Leć.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Poleciał, a ja jeszcze przez dłuższą chwilę zastanawiałam się, czy naprawdę nie było mu wstyd bezczelnie wieźć się za dziewczyną i mimo jej próśb nie puszczać koła. Chyba naprawdę, bo potem dumnie stał na najwyższym stopniu podium swojej kategorii wiekowej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wracając jednak do roweru.. Na 28. kilometrze dojechałam do prowadzących dziewczyn (które pływanie wraz z T1 ogarnęły o jakieś sześć minut szybciej niż ja), wyprzedziłam je i jak się okazało później tylko powiększałam swoją przewagę. Pojechałam rower 8 minut szybciej niż one i do strefy zmian dojechałam jako pierwsza kobieta. Byłam absolutnie świadoma, że cokolwiek bym nie zrobiła, i tak wyprzedzą mnie na biegu, i choć nie był to najmilszy moment na świecie - zdarzył się już (dopiero?) na piątym kilometrze biegu - to wyczekiwałam go niejako z utęsknieniem. Wiedziałam że nie mam z nimi szans, ale gdyby dojechały mnie na kilometr przed metą, to pewnie wypruwałabym sobie żyły i płuca, żeby jednak nie oddawać zwycięstwa. A tak.. przyjęłam nieuchronne na klatę. Zresztą wyprzedzali mnie wszyscy..</div> <div style="text-align: justify;"> Trasa biegowa była straszna - trochę asfaltu, a reszta to góra-dół po lesie, do tego podbieg po schodach. Wszystko po słabo oznaczonej trasie - prawie jak triathlon na orientację. Niestety część biegowa zamiast 10.55 miała 12 kilometrów, a na niecałe półtora kilometra do mety wyprzedziła mnie kolejna dziewczyna, załatwiając mi najgorsze, czwarte miejsce w klasyfikacji open kobiet. No cóż, przynajmniej trochę sobie odpoczęłam na biegu..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://scontent-a-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpf1/t1.0-9/10384214_10203272336981528_1961989742686174101_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://scontent-a-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xpf1/t1.0-9/10384214_10203272336981528_1961989742686174101_n.jpg" width="444" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Organizację triathlonu oceniam bardzo słabo - to była dla mnie męcząca organizacyjnie impreza. Swój udział jak na moje obecne możliwości widzę jednak w dość pozytywnych barwach. Lepsze pływanie (pianka przestaje mnie ciągnąć za ramiona, hurra!), o kilkanaście watów mocniejszy rower, o pół minuty na kilometr szybszy bieg niż w Piasecznie. To nadal były zawody zapoznawczo-treningowe, moja forma biegowa jest bardzo daleka od spodziewanej jeszcze w tym roku, mój rower nadal ma tylne koło o wadze trzech kilogramów i tak dalej, i tak dalej. Myślę że będzie dobrze - oby zdrowie dopisało i żeby już żadne kontuzje nie zakłócały mi planu treningowego. Kto by pomyślał, że moje możliwości pływackie i kolarskie będą wyprzedzały te biegowe? Dwa lata temu nie uwierzyłabym w to ani ja, ani tym bardziej trenujący mnie Wojtek. Nie chcieliśmy przerzucać mnie z biegania na triathlon, twierdząc że nie mam szans dotrzeć szybko na porządny poziom pływacki, a na rowerze jeżdżę jak lebioda. Może nadal jestem trochę lebiodą, a do "porządnego" poziomu w pływaniu zostało mi jeszcze trochę pracy, ale wszystko zmierza w dobrym kierunku. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> P.S. Tylko znowu "nie zdążyłam z wytopem", jak podali na fanpage'u Typowego Triathlonisty.. O tym też bym dwa lata temu nie pomyślała. Szkoda gadać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> P.P.S. Dosyć zabawna ciekawostka na koniec. W noc z niedzieli na poniedziałek śniło mi się że coś mnie ugryzło w dłoń. Bardzo mnie to bolało i poszłam do lekarza, a on stwierdził że ukąsiła mnie żmija i że 8/10 takich przypadków kończy się amputacją całej dłoni. Sen znikąd, jak sądziłam, póki w poniedziałek rano nie ruszyłam z psami na spacer i nie poczułam, że mam coś wbite w podeszwę stopy. Okazało się że podczas dobiegu do T1 nie tylko rozcięłam sobie palec u stopy, co spowodowało że wspaniale zakrwawiłam sobie but rowerowy, lecz także wbiłam sobie w podeszwę kawałek szkła lub czegoś innego, co w każdym razie mocno bolało. Ból utrzymywał się przez trzy dni. Jednak lepsze szkło niż żmija, chyba.</div>

Start po starcie - MW Open Water + 1/4 IM w Serocku

czytaj...

Ubiegły weekend był naprawdę wyjątkowy. Pierwszy raz startowałam w zawodach pływackich (i to na wodzie otwartej), pierwszy raz startowałam w zawodach dzień po dniu. Masa emocji, masa doświadczeń, bar...

Ślesin vs Warszawa czyli "always look on the bright side of life"

<div style="text-align: justify;"> Niestety. Spodziewałam się tego, ale robiłam co mogłam, żeby jednak jechać dzisiaj do Ślesina. Łydki jednak powiedziały, że absolutnie sobie tego nie życzą. Nie pomogła intensywna terapia bengayem (ten zapach zapamiętam na długo), lodem, kąpielami w soli i Wojtkowymi uzdrawiającymi dłońmi. Cały tydzień minął pod znakiem wielkiego bólu łydek. </div> <div style="text-align: justify;"> W piątek sytuacja wyglądała nadal źle, ale już zaskakująco dobrze w stosunku do dnia poprzedniego, więc byłam pełna dobrej nadziei. W sobotę wybrałam się nad jezioro, żeby popływać trochę w mojej pięknej pianeczce i na swoje nieszczęście poćwiczyłam trochę wbieganie do wody, bo w tym jestem słaba. Okej, to bardzo delikatnie powiedziane - jestem w tym najgorsza. W Piasecznie podczas startu z wody miałam wrażenie, że wszyscy zawodnicy poustawiani w trzech kolejnych rzędach przepłynęli mi po plecach, ale start z brzegu groziłby dosłownie stratowaniem. Tak czy inaczej, wczoraj wbiegałam do wody zaledwie kilka razy, a już moja lewa łydka absolutnie zaprotestowała przed jakąkolwiek dalszą pracą. I to na tyle mocno, że do domu już kuśtykałam. Wtedy po raz pierwszy na poważnie zaczęłam się zastanawiać nad sensem jutrzejszego - czyli dzisiejszego - startu, bo drugie zawody z rzędu z wielkim bólem to byłoby trochę za wiele. Na rowerze i podczas pływania było w miarę dobrze, ale już na zmianach nacierpiałabym się srogo, nie mówiąc już o biegu. I tak jestem jeszcze w bardzo słabej formie biegowej, ale chciałabym chociaż dać z siebie tyle ile mogę na daną chwilę, a nie pełzać do mety z dyskomfortem nie związanym bezpośrednio z wysiłkiem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ostateczną decyzję miałam podjąć o piątej rano. Na wszelki wypadek nie spakowałam wieczorem plecaka z rzeczami na zawody, jedynie spisałam sobie co trzeba zabrać. Niestety, rano decyzja była dość łatwa, choć i tak dojście do wniosku pod tytułem "nie ma co" zajęło mi dobre pół godziny. Łydki powiedziały że nie będą dziś współpracować i koniec.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No cóż. Na szczęście od samego rana była zbyt ładna pogoda, żeby zakopać się pod kołdrą i pogrążyć się w mentalnych cierpieniach, a jak wiadomo najlepszym lekarstwem na wszystko jest dobry trening. Albo trzy. No to zrobiłam trzy. Na początek krótkie bieganie, choć nazwanie tego bieganiem jest hiperbolizacją tej niemrawej aktywności. W celu spowolnienia się i odstresowania wzięłam sobie na bieganie Smosia i ruszyłam w rezerwat, czyli na typowy kross. To było pierwsze bieganie Smosia ze mną, więc funkcja odstresowania została spełniona tylko dlatego, że była to niedziela przed szóstą rano i nie miałam w planie nikogo spotkać po drodze (wyjaśnię: Smoś będąc daleko od obcego psa myśli że jest odważny i świetnie będzie się spełniał w roli psa do walk, jednak gwałtownie przechodzi mu to po przekroczeniu magicznej granicy promienia trzech metrów od wspomnianego psa, bo wtedy przypomina sobie że jest tylko malutkim borderkiem i chętnie się zaprzyjaźni, a najlepiej zakocha - płeć i wiek nie grają roli. Boję się że kiedyś nie zdąży tego wytłumaczyć któremuś psu, że on tylko sobie żartował, poza tym właściciele mogą dostać zawału, bo Smoczynek zawsze zbliża się do nich przyczajony i z wielkimi irokezami, a wtedy nawet udaje mu się wyglądać groźnie, choć w duszy jest malutką liszką). Tempo tego, ekhm, biegu potwierdziło moje przypuszczenie, że dzisiaj powtórzyłabym "triumf" z Piaseczna, czyli "Bożeilejeszczekółekdotejpieprzonejmetyzarazumręzupokorzenia". </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No nic, potem już było tylko lepiej. Godzinę później pojechałam na samotny rower, który był rekordowym rowerem pod względem kadencji. Urodziło się we mnie światełko nadziei, że jeszcze nie wszystko stracone z moją nieumiejętnością jazdy pod wiatr. 85 obrotów na minutę przez niecałe 80 km to mój absolutny rekord - biorąc pod uwagę wszystkie dojazdy do świateł i inne spowalniacze kadencji to naprawdę dobry wynik. A przede wszystkim prawie w ogóle nie przeszkadzał mi wiatr, który dzisiaj wcale nie jest taki delikatny.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirTXAXqRsdi-q1RWmNsaS27pg-WznmX_E1TTJLqCmZbW1nnhd7p2L_Zfhzi5NdAWwEGoch_LpmjL2KFFocHtmkl0kb9-GitmA3aKhmKN3tA1sHHYOCImSE4BKwHqqHS_7v4ZXUduT9BUA/s1600/2014-06-08+08.03.06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirTXAXqRsdi-q1RWmNsaS27pg-WznmX_E1TTJLqCmZbW1nnhd7p2L_Zfhzi5NdAWwEGoch_LpmjL2KFFocHtmkl0kb9-GitmA3aKhmKN3tA1sHHYOCImSE4BKwHqqHS_7v4ZXUduT9BUA/s1600/2014-06-08+08.03.06.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <i>Moja śliczna dziewczynka-Giantcinka dzisiaj rano. Od kilku dni ma nowe hamulce (koniec ze 105-tką o własnej duszy, osobowości i pomysłach! Witamy cudowną Ultegrę! Jeszcze tylko milion monet i zamienię sobie resztę osprzętu na panią U., a wtedy będzie petarda) oraz nową owijkę. Ma też nowe linki do przerzutek, które kupiłam z Wojtkiem na spółę, ale gdyby Wojtek nie zamówił ich sam i nie powiadomił mnie po fakcie, to w życiu bym na to nie pozwoliła, bo kosztowały więcej niż korba i łańcuch razem wzięte. Dwa głupie kable. Ale są śliczne. Poza tym nie wiem co chłopaki na Fabrycznej zrobili z moją szosią, ale na pewno nie skończyło się na wyżej wymienionych manewrach, bo jedzie jak nowa fura. Mniam mniam.</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i><br /></i></div> <div style="text-align: justify;"> Przy okazji: miałam dziś dziwną przygodę na rowerze. Miałam pojechać na 70-80 km, ale zjeżdżając z ostatniej pętli pomyślałam sobie że całkiem dobrze mi się jedzie i trenejro nie powinien się obrazić, jeśli zrobię jeszcze kilka kółek i dobiję do 100. I wtedy.. nie mam zielonego pojęcia jak to się stało, ale wpadła mi pod koszulkę osa i użądliła mnie między pachą a żebrem. Szczęśliwie udało mi się wypuścić ją spod bluzki bez roznegliżowania się w miejscu publicznym, ale skutecznie pozbawiła mnie frajdy z dalszego kręcenia, a zwłaszcza z opierania lewej ręki na kierownicy. No więc skończyło się na ośmiu dychach.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A po południu basen na deser. 2400m - 600m rozpływania, 500m dogrzewki zmiennym, 5x100 rozpędzanym kraulem z powrotem grzbietem, 'moje ulubione' 8x50m delfinem i 400m grzbietem na schłodzenie. Zdecydowanie jestem hejterem delfina, ale następnym razem chyba już dołożymy dwie kolejne pięćdziesiątki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Teraz prawie próbuję się uczyć, ale dzisiaj jest dzień czterech triathlonów i nie mogę się oderwać od relacji i wyników. Mimo całkiem udanego treningowo dnia, który pozwolił mi pozbyć się odrobiny pogardy do siebie z powodu niepojechania na zawody przez <u>zakwasy</u> (?) (SIIIIIIIIIC!!!!), nadal odczuwam z tego powodu wyraźny ból istnienia. Ech, ech, ech. No ale nie ma tego złego, cieszę się z tego co mam, bo tralalala, nadal dzielnie opieram się kontuzjom. O rany, jakie to ryzykowne, co właśnie napisałam.</div>

Ślesin vs Warszawa czyli "always look on the bright side of life"

czytaj...

Niestety. Spodziewałam się tego, ale robiłam co mogłam, żeby jednak jechać dzisiaj do Ślesina. Łydki jednak powiedziały, że absolutnie sobie tego nie życzą. Nie pomogła intensywna terapia bengayem (t...

Rebus (ratuuuunku!)

<div style="text-align: justify;"> Na początek mam dla Was rebus. Co to jest?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7Wy_IKe_6DR9zf7wj3TKgiiAA6tIBxm1glSbjuAtQcXOV-RQ-79QdmnoBC_xqPOFkgC1TgDa45vzfkxw5mMTDe_ZOaWbKsqK9OZQBDQ2VAKS60bW34VV8OUnFnwrse63sefs1ShErmKw/s1600/chlebnazakwasie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="381" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7Wy_IKe_6DR9zf7wj3TKgiiAA6tIBxm1glSbjuAtQcXOV-RQ-79QdmnoBC_xqPOFkgC1TgDa45vzfkxw5mMTDe_ZOaWbKsqK9OZQBDQ2VAKS60bW34VV8OUnFnwrse63sefs1ShErmKw/s1600/chlebnazakwasie.jpg" width="400" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Podpowiedź: parę dni temu biegałam w kolcach na bieżni.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Tak. To jest chleb na zakwasie.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> To by było nawet zabawne, gdyby nie fakt, że za trzy dni jadę na zawody, i choć moja forma biegowa nadal jest ujemna, a wszelkie zawody mają być zapoznawczo-treningowe, chciałabym pobiec chociaż tyle ile mogę. Dwa tygodnie temu mój triathlon praktycznie skończył się po rowerze, bo choć miałam ochotę jeszcze powalczyć, kolka skutecznie mnie przed tym wstrzymała. Byłoby mi naprawdę przykro, gdybym znowu nie mogła przyspieszyć z jakiegoś absurdalnego powodu. A jednym z potencjalnych powodów jest to co stało mi się z łydkami.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Drugi raz w życiu mam TAKIE zakwasy. Pierwsze też były po bieganiu w kolcach. Przebiegłam wtedy chyba pięć dwusetek po bieżni tartanowej, pierwszy raz w życiu mając na nogach kolce. Efekt był taki, że następnego dnia podczas treningu miałam ochotę zwymiotować z bólu, a rozbieganie leciałam po 4:35'/km, bo ból łydek był taki, że nic innego mnie nie obchodziło. Nawet się bałam, czy czegoś sobie nie pozrywałam, bo fakt istnienia zakwasów o takiej sile wydawał mi się niemożliwy. Tak czy inaczej, po kilku dniach wreszcie wszystko wróciło do normy.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> A w poniedziałek znowu załatwiłam sobie śmierć łydek! W tym roku miałam już na nogach kolce, a i owszem, ale moja przygoda z nimi kończyła się może na dwóch czy trzech stumetrówkach. A ostatnio było tego.. ekhm.. trochę więcej. W połowie łydy wołały już o litość, ledwo szłam, ale biegałam dalej. Po treningu zeszłam z bieżni w dość ciekawy sposób, a kiedy po wyjściu z samochodu dziesięć minut później schyliłam się po coś do ziemi, myślałam że w tej pozycji zostanę już na zawsze. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Wszyscy zdążyli mnie już zapytać co mi się stało, że chodzę jak pokraka. Tego typu ból, niewynikający z kontuzji, jest nawet zabawny, ale dzisiaj jest już czwarty dzień łydocierpień i naprawdę zaczyna mnie to denerwować. Od wtorku nie byłam w stanie biegać - wczoraj na spacerze z psami postanowiłam sprawdzić czy dam w ogóle radę podbiec kawałek, a skończyło się na dziesięciu kroko-susach zgarbionego quasimodo, któremu ucieka tramwaj. Słowem - mission failed. Dziś rano stwierdziłam, że to już jest przesada i naprawdę muszę to jakoś rozbiegać, więc najpierw profilaktycznie poszłam na godzinę na rower, żeby przygotować łydy do ciosu ostatecznego, a potem poszłam biegać. Jakąś niewidzialną siłą udało mi się przebyć sześć kilometrów, ale całe szczęście że nie wzięłam zegarka, bo tempo z całą pewnością wołało o pomstę do nieba. Paradoksalnie było nawet przyjemnie, choć łydki bolały jak sam skurczybyk, ale chyba pierwszy raz od dwóch lat zrobiłam prawdziwie nieeksploatujące rozbieganie, podczas którego ani trochę się nie zasapałam. Zazwyczaj denerwuje mnie to że biegnę tak wolno, przyspieszam i podbijam tętno, ale dzisiaj to było zwyczajnie niemożłiwe. Pierwsze 4 km to było oddzielanie mięśnia od kości.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Dobra, ale teraz do rzeczy: kto zna jakieś magiczne sposoby na przywrócenie łyd do stanu używalności? Poniżej lista środków, które nie zadziałały:</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - skarpetki kompresyjne</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - okłady lodowe</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - ciepło-zimny prysznic</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - masaż</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - bengay</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - rozciąganie</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - kąpiel w soli.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Jakieś pomysły? ;-)</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Dziś rano czekał na mnie na biurku zestaw małego masażysty, jednak nie wróżę mu wielkiego sukcesu:</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5z39y7hOhD61dt_RoRHOmsvTwe1N4F-ed-cuEzthQ-ubx5yFUjD5yUHfIzjVfrWDnTLkHTBznCv9P8vEsqokBqIhauMR5_rNQ0A3s2QQCh9BHJoeoPo6MCxODB8kiiYis69cDz-Xtsqw/s1600/2014-06-05+09.52.36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5z39y7hOhD61dt_RoRHOmsvTwe1N4F-ed-cuEzthQ-ubx5yFUjD5yUHfIzjVfrWDnTLkHTBznCv9P8vEsqokBqIhauMR5_rNQ0A3s2QQCh9BHJoeoPo6MCxODB8kiiYis69cDz-Xtsqw/s1600/2014-06-05+09.52.36.jpg" width="400" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div>

Rebus (ratuuuunku!)

czytaj...

Na początek mam dla Was rebus. Co to jest? Podpowiedź: parę dni temu biegałam w kolcach na bieżni. Tak. To jest chleb na zakwasie. To by było nawet zabawne, gdyby nie fakt, że za trzy dni jadę na zaw...