Luty latem. Lato lutym. Parę ckliwych opowieści o biegaczu z poprzedniego wcielenia.

<div style="text-align: justify;"> Udała nam się ta zima. Chyba bym się zapłakała, gdybym wcieliła w życie swój bardzo wstępny plan i zorganizowała fundusze na  "ucieknij potrenować w ludzkich warunkach" parotygodniowy wyjazd do ciepłego kraju. Dobrze że nie miałam hajsu i musiałam porzucić ten pomysł. Tutaj jest <u>czadowo</u>.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ostatnie dni są już naprawdę fantastycznie ciepłe i czuję się jakby był kwiecień. A to oznacza, że kolejność działań okołosportowych wraca do tradycyjnej normy: najpierw się zmęczę, potem padnę na twarz, odpadną mi wszystkie kończyny, a dopiero później wrócę do domu odpocząć. Bateria słoneczna działa niezawodnie i po prostu nie da się nadmiernie odpoczywać. Nie wiem czy wpływ promieni słonecznych na regenerację jest jakoś udokumentowany, ale coś w tym musi ewidentnie być.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak naprawdę ten wpis powinnam zatytułować<i> "Co mnie odwodzi od pomyślnego doprowadzania studiów do końca"</i>. Boże, chyba nigdy nie byłam tak blisko rzucenia tego wszystkiego jak teraz, na najostatniejszym semestrze. Mam wrażenie - może zbyt śmiałe, kto wie - że to czego mogłam się nauczyć na tych studiach, tego się już nauczyłam, a teraz pozostaje kwestia zdobycia papierka, który całkiem prawdopodobnie nie do końca mi się w życiu przyda. Rozpoznałam obszar swoich zainteresowań językoznawczych, wiem czego nie pragnę ruszać nawet długim kijem (diachronia) i mam wrażenie, że tych wszystkich semestrów jest trochę za dużo. O dziwo, zeszłotygodniowe zajęcia trochę odwiodły mnie od przekonania, że wszystko jest bez sensu. Na obydwojgu zajęciach (bo mam ich, zaiste, aż dwoje - wykładów oczywiście nie liczę) siedzę w małych grupach liczących od siedmiu do jedenastu osób, co oznacza, że będzie trzeba zachować na nich stosowną atencję (atencja =/= fejsbuk). Niestety pierwsze dotyczą literatury - na szczęście najnowszej, więc jest szansa to przeżyć.</div> <div style="text-align: justify;"> Uwaga, dygresja:</div> <div style="text-align: justify;"> O bogowie, jak ja się wynudziłam na tym wydziale na zajęciach z literatury! Paradoksalnie, na każdym roku omawiane pozycje były dosyć ciekawe. Pierwszoroczna literatura sowizdrzalska albo inne Bogurodzice - lubię to. Kochanowski - wiadomix. Romantyzm - love Dziady. Pozytywizm i Młoda Polska - ciężka sprawa, choć Prus, Wyspiański, Leśmian i Tetmajer naprawdę dają radę. Literatura okresu okołowojennego - perła. ALE - no właśnie, <b>ale</b>. Czytanie opracowań autorstwa najróżniejszych badaczy literatury jest tragiczne, a rozmawianie/słuchanie o tym przez półtorej godziny to już mordęga. W liceum miałam dokładnie to samo wrażenie: że całą rozwlekłą dyskusję wraz z końcowymi wnioskami można by pomyślnie skompresować i poświęcić na to przynajmniej o połowę mniej czasu. Z tym że szkolna lekcja trwała 45 minut, a studenckie ćwiczenia dwa razy tyle.</div> <div style="text-align: justify;"> Zupełnie co innego sądzę na temat zajęć językoznawczych, których - ku mojej rozpaczy - jest na Wydziale Polonistyki znacznie mniej. OK, nie liczę wprawdzie gramatyki historycznej i historii języka polskiego, których nie znoszę - ale moich ulubionych zajęć o języku, jakim posługujemy się na codzień, jest tyle co kot napłakał. Na szczęście w ostatnim semestrze trafiłam na takowe, a właściwie udało mi się cudem na nie wbić. Środa na Wydziale uratowana.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No dobra, a więc: co mnie odwodzi od pomyślnego doprowadzania studiów do końca?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po pierwsze: pogoda. Tego chyba nie muszę już szerzej tłumaczyć. A jako że <i>pogoda</i> jest zawsze, tym bardziej nie wróżę sobie sukcesu. Tyle tylko, że wiosną coraz częściej zamieniam salę do spinningu na plener, spacery z psami magicznie się wydłużają oraz tracę możliwość czytania czegoś w autobusie. No co za peszek.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po drugie: pieski oseski.</div> <div style="text-align: justify;"> Gnębią mnie wyrzuty sumienia w związku ze Smoczym nieagilitowaniem. Kupiłam sobie fantastycznego bordera ze sportowych linii, mieszkam w mieście w którym jest najwięcej klubów agility w Polsce, samo agility jara mnie niemiłosiernie i.. na tę chwilę nie mam z nim jak trenować. Ufam że sytuacja zmieni się na lepsze, a jeśli już nie będzie szansy na regularne agilitowanie, to najwyżej przerzucimy się na inną dyscyplinę sportu. Smośkowi jest wszystko jedno co robi, bo on po prostu lubi robić i daje z siebie sto dziesięć procent. Faktem jednak jest, że od wielu lat najbardziej kręci mnie - zresztą jego chyba też - hopkowanie. Trudna sprawa, bo z drugiej strony wiem, że kluczem do sukcesu jest regularność, a poświęcenie na to tylko ułamka czasu, który chciałabym na to poświęcić "w idealnych warunkach" mija się z celem, bo zawsze będziemy trenować i startować poniżej naszych możliwości. Przykładu nie muszę szukać daleko: gdy w sierpniu przez prawie cały miesiąc miałam dostęp do czterech hopek, dwóch tuneli i slalomu, to dzięki codziennym sesjom zrobiłam ze Smokiem tyle, ile bym nie zrobiła przez kilka miesięcy treningów dwa razy w tygodniu. Ech, gdybym tylko miała takie warunki jak tam.. i gdybym mogła zatrzymać czas, żeby Smosiek za młodu zdążył się w takich warunkach rozwijać..</div> <div style="text-align: justify;"> W każdym razie z racji zniknięcia śniegu pieski mają obóz sportowy. Co prawda nie odważę się już zabierać Rastki na 10-15 kilometrowe przebieżki przy rowerze, ale moja siedmioipółlatka wiedzie radosne życie wiejskiego burasa, który ściga się ze Smokiem do piłki i dzięki sprytnej taktyce nawet całkiem często wygrywa. Smoczek poza spacerami i aportowaniem ma jeszcze trochę frisbee i trochę Smokbedience - naszej własnej odmiany obedience. Wymyślamy autorskie odmiany wykonywania różnych komend i wprowadzamy je w życie. Na razie na tapecie są zmiany pozycji z wysokiem - jeszcze rzadko odrywa wszystkie cztery łapy, ale jeśli zacznie skakać do góry jak królik to będzie już totalny czad.</div> <div style="text-align: justify;"> I biada nam, jeśli kiedyś zechcemy wystartować w obi :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po trzecie: Empik.</div> <div style="text-align: justify;"> No nie mogę. Zostały mi jeszcze ostatnie rozdziały autobiografii mojego najulubieńszego sportowca Iana Thorpe'a (nie wiem jak mogę dopuszczać do tego, żeby tak długo nie skończyć czytania tej fantastycznej książki.. co za życie..), a już miliony kolejnych walczą o moją uwagę. Weszłam do Empiku po nowy Magazyn Bieganie, wyszłam z magazynem, biografią Rafaela Nadala i książką "Paradoks szympansa", która podobno jest świetnym poradnikiem w kwestii umysłu sportowca (as I know I am doing it wrong). Żadnej z nich jeszcze nie otworzyłam, a już ustawiam się w blokach startowych na kolejną wizytę w księgarni, aby nabyć drugą z biografii Phelpsa. Zginę, zbankrutuję i <u>nie zdam</u>.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po czwarte: Soczi.</div> <div style="text-align: justify;"> Soczi, aaaaach Soczi. Płaczę razem z misiem gaszącym znicz. Przecudowne igrzyska, które oglądałam z zapartym tchem. OK, curling bez zapartego. I hokej też mnie nie urzeka. Ale cała reszta - szał.. W pewnym momencie - było to chyba przy skokach akrobatycznych mężczyzn - doszłam do wniosku, że triathlon jest banalnie prosty. Jazda po muldach (wtf?!), halfpipe, slopestyle - to dopiero hardkory. Przede wszystkim jednak przepadłam na temat panczenów. I to nie tylko dzięki fantastycznym występom naszych polskich sportowców. Przeszukałam już cały Internet w poszukiwaniu nagrania z ćwierćfinału drużyn Korea vs Rosja - to było coś pięknego, a Koreańczycy jechali jakby byli jednym organizmem. O występie Polski w ogóle się nie wypowiadam, bo podczas oglądania ich półfinału zabrakło mi słów. Mogę to oglądać w kółko, a i tak za każdym razem nie chce mi się wierzyć, że oni to mogli w ten sposób wygrać.</div> <div style="text-align: justify;"> Podobne odczucia miałam podczas biegu na 10 km Justyny Kowalczyk ("zdziwię się, jeśli to się uda"). Jestem człowiekiem który nie wzrusza się szybko (no dobrze, przy ceremonii otwarcia IO uroniłam łzę, "bo oni tak wchodzą"), ale podczas biegu Justyny wyłam, ryczałam rzewnymi łzami i Bogu dzięki że byłam wtedy sama w domu, bo byłby wstyd na maksa. Emocje jak stąd na księżyc.</div> <div style="text-align: justify;"> Piękna była ta olimpiada, szkoda że tak szybko się skończyła. Nie ma chyba na świecie nic piękniejszego niż igrzyska olimpijskie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po piąte: sporty sporty sporty.</div> <div style="text-align: justify;"> Wiadomka, jak zwykle.</div> <div style="text-align: justify;"> Mój ostatni wpis był nieco kracząco-proroczy, bo kolejny tydzień nie był już tak dobry treningowo jak poprzedni. Ledwo co napisałam, że jest mocno i stabilnie dobrze, wszystko według planu, bez kontuzji i bez beznadziejności, a wszystko po kolei zaczęło mi się przytrafiać. Niby nic strasznego, po prostu trochę za mocno wczułam się w umiejętność efektywnego używania butów spd i powyrywałam sobie kostki z korzeniami, co trochę uprzykrzyło mi funkcjonowanie piesze i biegowe. Musiałam z tego powodu odpuścić sobie spinning w tym tygodniu, przez co liczba godzin treningowych drastycznie spadła. A jak liczba godzin treningowych drastycznie spada, to wszystko inne też się odbywa drastycznie, łącznie z moim (anty)pomaganiem sobie, aby było jeszcze bardziej wszystko beznadziejnie. Mimo wszystko jakimś cudem bożym udało mi się zakończyć ten tydzień naprawdę dobrze, a to co mi wyszło najlepiej to - szok - kilometraż biegowy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nieskończenie wpisu na zdaniu powyżej to proszenie się o powrót depresyjnego nastroju, gdyż oto nadchodzi to co wychodzi mi najlepiej: samobiczowanie!</div> <div style="text-align: justify;"> Nadal bowiem leczę się z uczulenia na bieganie.</div> <div style="text-align: justify;"> Ostatni raz dziesięć kilometrów pobiegłam w Katowicach w Boże Narodzenie, gdy wydłużyłam sobie trochę "rozbieganie 5-6 km". Ostatni raz piętnaście - w Grzybnie w sierpniu. Hell yeah, pół roku temu. Potem: dupa, zamiennie z ultradupą.</div> <div style="text-align: justify;"> Jestem w takiej biegowej mogile, że nie mam pojęcia jak mam za trzy miesiące (JEZU!) wystartować w triathlonie, który jak wiadomo kończy się dychą biegu. I to bynajmniej nie truchtu. A ostatni trening nie-truchtu (nie licząc krótkich rytmów) robiłam.. ee.. no, ani nie w tym roku, ani w zeszłym. Słabo, bardzo słabo. I w gruncie rzeczy nie wiem co uznawać za "naturalny stan rzeczy" - krótki, bo niespełna półtoraroczny epizod zabawy w biegacza czy to-co-było-przedtem oraz to co jest od naprawdę długiego już czasu, czyli totalna niemożność powrotu do tego co było.</div> <div style="text-align: justify;"> Kiedysizm - to moja zmora i największy hamulec. Bardzo zazdroszczę ludziom, którzy potrafią ze spokojem przyjąć myśl, że ich sportowa forma jest daleka od wcześniej prezentowanej, a z-jakichś-powodów-utraconej, i po prostu robić swoje. Ja jestem tego zaprzeczeniem. Spinam się, stresuję, nie mogę się z tym pogodzić. Mimo że doskonale wiem, że to głównie dzięki temu jest ciągle źle.</div> <div style="text-align: justify;"> Bo<i> kiedyś</i> mi się tak dobrze biegało. Bo<i> kiedyś</i> tym tempem, którym biegam teraz, nie przekroczyłabym nawet tętna spokojnego spaceru. Bo <i>kiedyś</i> to taką dyszkę biegałam codziennie na dzień dobry. Bo <i>kiedyś</i> mój kilometraż dzienny wynosił tyle ile czasem teraz tygodniowy (sic!).</div> <div style="text-align: justify;"> Z wielu takich resentymentów kilka odzywa się najmocniej. Jeden z nich to wspomnienie o interwałowych biegach wokół stawu w rezerwacie. Kiedyś stały punkt każdego tygodnia, teraz.. no właśnie - wspomnienie. Drugi to piętnastokilometrowe rozbiegania typu "patrol po Warszawie". Uwielbiałam to. Bladym świtem albo jeszcze w ciemnościach wybiegałam z domu i leciałam wzdłuż głównej ulicy. Mijałam przystanki autobusowe, pełne zmarźniętych i niewyspanych ludzi, którzy patrzyli z niedowierzaniem, że jakaś czarna smuga przemyka przed nimi i chyba wcale nie jest jej zimno. Mijałam długie wstęgi samochodów pełznących naprzód w korku, od których poruszałam się znacznie szybciej. Dwa razy przecinałam Wisłę, która niezależnie od warunków atmosferycznych była zawsze piękna. I takie tam.</div> <div style="text-align: justify;"> Moje patrolowe piętnastki wielbiłam zwłaszcza w poranki dni roboczych - właśnie dlatego, że poruszałam się jakby wbrew ogólnemu poruszeniu. Wszyscy pędzili, spieszyli się do pracy, a ja obserwowałam ich z równoległej rzeczywistości. Ale te weekendowe też były świetne, bo wtedy wielu z tych spieszących się stawało się właśnie biegową bracią i nie nadążałam z powitalnym machaniem do innych biegaczy.</div> <div style="text-align: justify;"> Tak to właśnie wyglądało. Podobnie żywe, choć czasowo równie odległe wspomnienia mam z mocnymi, samotnymi treningami na Agrykoli o poranku. Regularnie biegałam na stadion o szóstej czy siódmej rano, żeby trzaskać tam interwały albo rytmy. Tylko ja i mój Garmin, a wcześniej Polar. Albo treningi po 15-17 kilometrów, z którymi trzeba było zdążyć przed zajęciami na uczelni, co dzięki skomplikowanym wyliczeniom na temat wyrabialności się wychodziło mi zawsze na tip-top, jakbym była zaprogramowana.</div> <div style="text-align: justify;"> No a potem.. wiadomo co. Z dawnej radości pozostało wielkie nic w porywach do pogodnej rezygnacji - wszystko przez ten wstrętny kiedysizm. Jest pływanie, jest rower - jeden ratunek lepszy od drugiego. Ale to nadal <i>ratunek</i>, a nie docelowe TO, co chciałabym mieć. Obydwie dyscypliny są świetne i z żadnej nie byłabym już w stanie zrezygnować, ale tylko w połączeniu z bieganiem dają to, czego chcę.</div> <div style="text-align: justify;"> Mojej wczorajszej dyszce towarzyszyły myśli rezygnacyjne, lecz bynajmniej nie pogodne. Dominująca myśl oscylowała wokół tego, że bardzo nienawidzę biegania i bardzo z wzajemnością. Cieszyłam się że dzisiaj w planie mam rower. Ale - niespodzianka - plan na rower odpadł. A wszelkie okoliczności aż się prosiły, aby zrobić trening - i to taki na zewnątrz. Poszłam więc zrobić kolejną biegową dziesiątkę. Po dwóch kilometrach już wiedziałam że dziesiątka zamieni się w piętnastkę, bo muszę w końcu sprawdzić, co słychać na moście Świętokrzyskim. I byłam tym zamiarem wielce zdumiona. Jako że - patrz wyżej, kiedy ostatnio robiłam dychy i piętnachy - nie jest ze mną dobrze, byłam przekonana że najpóźniej w połowie stwierdzę, że ten pomysł był idiotyczny i tylko pogłębię swoją biegową awersję. O dziwo nic podobnego się nie stało.</div> <div style="text-align: justify;"> Nigdy tego nie zrozumiem. Wczoraj moje samopoczucie biegowe było fatalne, dziś - natychmiast po stwierdzeniu, że w sumie to mam to w d..nosie - ekstra. Dżizas, czy nie może być po prostu stabilnie dobrze?</div> <div style="text-align: justify;"> Niemniej - tempo wybiegania woła o pomstę do nieba i chce mi się wyć do księżyca jak na to patrzę. Nigdy w życiu nie było w moim treningowym dzienniku tak żółwio-ślimaczej piętnachy. Kiedyś biegałam to po minutę na kilometr szybciej, podejrzewam że przy podobnym tętnie. I znowu ten kiedysizm... Wykończy mnie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak sobie myślę, że absolutnie najważniejszy cel na ten rok to wcale nie jest powrót do biegowej życiówki na dychę, satysfakcjonujący (mnie - a więc najwyższa z możłiwych poprzeczek) start w triathlonie na dwóch dystansach, zejście o ileśtam na 400m stylem dowolnym ani nic z tych rzeczy, ale poukładanie sobie pewnych rzeczy w głowie, bo tylko dzięki temu odpowiem sobie na pytanie czy be, czy not to be.</div>

Luty latem. Lato lutym. Parę ckliwych opowieści o biegaczu z poprzedniego wcielenia.

czytaj...

Udała nam się ta zima. Chyba bym się zapłakała, gdybym wcieliła w życie swój bardzo wstępny plan i zorganizowała fundusze na  "ucieknij potrenować w ludzkich warunkach" parotygodniowy wyjazd do ciepł...

Naprawdę wiosna. Rozkminy. Awarie. Rozkwity.

<div style="text-align: justify;"> No dobrze. Zamknęłam przedostatnią sesję egzaminacyjną z dwiema czwórkami, dwiema piątkami i.. jedną dwóją - z egzaminu z historii języka polskiego. Nigdy, przenigdy nie polubię się z żadną historią, to już pewne. Co prawda nie uczyłam się nadmiernie do tego egzaminu (i to jest bardzo delikatnie ujęte!), ale podejrzewam, że do trójki z minusem (czyli Everestu marzeń) zabrakło mi niewiele. Szkoda, bo miałam nadzieję, że w tym pięknym miesiącu zakończę na zawsze swoją przygodę z językoznawstwem diachronicznym. Niebawem będę musiała jednak skalać się nauką tegoż. Oby do trójki. Może być nawet taka na szynach i z linią trakcyjną - nie mam w związku z HJP absolutnie żadnych ambicji. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc, chociaż sesja jeszcze się dla mnie nie skończyła, a na domiar złego nadal nie ruszyłam swojej pracy magisterskiej (ciekawe ile razy jeszcze to tutaj napiszę w ramach samoupokarzania się?), to muszę w końcu coś tutaj potworzyć, coby mi blog nie zasechł. I znowu będzie to wpis z kategorii pamiętnika treningowego. Może w przyszłym tysiącleciu napiszę coś, co nie będzie związane ze sportem, ale i to nie jest pewne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale dzieje się coraz więcej, więc trzeba pisać, i mam nadzieję że moi drodzy czytelnicy nie umierają z nudów, kiedy widzą na moim blogu wpisy ciągle o tym 'gupim' pływaniu i tym 'gupim' bieganiu i o innych 'gupich' rzeczach.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bo przede wszystkim: przyszła wiosna. Nie spodziewałam się jej w połowie lutego, ale ona naprawdę tutaj jest. Okropnie się z tego cieszę, bo wreszcie pojawiają się możliwości żeby robić to co się chce, a nie to co się ewentualnie da zrobić, jeśli się odpowiednio do tego uzbroi. Zima jednak ssie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po drugie: puk-puk i tfu-tfu, ale nie pamiętam kiedy ostatnio byłam kontuzjowana, a to już naprawdę ogromny sukces. Nie liczę przydzwonienia głową w beton, bo to jakby trochę pozasportowy uraz był. Wygląda na to, że już dobry kawałek czasu nic sobie nie urwałam, nie nadwyrężyłam, nie naciągnęłam (chociaż bywałam blisko, o czym za chwilę). To naprawdę duży sukces, bo czekałam na taki okres chyba z półtora roku - w końcu mogę normalnie i w pełni trenować, a nie kombinować, jak to zrealizować "pomimo". Od pewnego czasu nie tylko w pełni realizuję założony plan treningowy, lecz także niczego nie muszę z niego odejmować z powodu nadmiernego zmęczenia albo poczucia ogólnej beznadziejnej rozsypki, które to poczucie czasem mi się zdarzało pod koniec zeszłego roku.</div> <div style="text-align: justify;"> Trochę się nawet boję to pisać, bo już kilka razy tak było, że jak tylko pomyślałam o braku kontuzji, to natychmiast mi się jakaś trafiała. Kilka dni temu dostąpiłam podobnej iluminacji: "o kurczę, jak dawno nie miałam żadnej kontuzji", i już następnego dnia bolała mnie stopa. Wykminiłam, że cisnąc na spinningu mocny podjazd na dużym zmęczeniu, ciągnę stopę do góry w zbyt pionowej pozycji, co urywa mi kostkę. Brawo dżery, nie rób tak więcej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W tym tygodniu zaliczyłam ponad dwadzieścia dwie godziny treningu, w tym osiem godzin spinningu (co jest moim rekordem), ponad pięć i pół godziny pływania, w tym dwa testy na 400m, trzy i pół godziny tyrki na siłowni, pierwszą szosę w roku 2014 i.. tylko nieco ponad dwie godziny biegania. Nie wiem jakim bożym cudem za trzy miesiące mam być gotowa do trzeciej części triathlonu, skoro jestem w takim głębokim zadzie z bieganiem - ale spoko, i tak jestem dużo dalej niż parę miesięcy temu, więc nie ma tego złego. Jakoś to będzie - chyba nic innego mi nie pozostało, jak złapać się tej myśli i robić swoje.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żeby pokrótce opisać moje okołosportowe zmagania z rzeczywistością, muszę zacząć od połowy zeszłego tygodnia. W środę po raz pierwszy od dwóch lat i po raz trzeci w życiu przyodziałam na swe stopy kolce i robiłam w nich rytmy. Z jednej strony czad, bo okazało się, że moje nieudolne bieganie na bieżni mechanicznej na śródstopiu przyniosło oczekiwany rezultat - daję radę biegać rytmy nie z pięty (wiem że to nie do uwierzenia, ale naprawdę potrafiłam biegać w kolcach z pięty!). Z drugiej strony, jak łatwo się domyślić, jest to rzeź. Poranne bieganie dobiłam wieczornymi dwiema godzinami całkiem porządnego spinningu - pierwsza godzina pod znakiem podbiegania na wysokiej kadencji, druga z siłowymi podjazdami. W czwartek byłam zakwasem, a więc sam szatan lepiej by nie wymyślił tego, co zgotował nam trener na porannym basenie. Teoretycznie osiem "szybkich pięćdziesiątek" nie miało być "na maxa", tylko "szybko", ale jak usłyszałam, że "Asia z Łukaszem będą to pływać po około 40 sekund" to - ajm sorry - nie musiałam długo kalkulować, żeby stwierdzić, że to jednak pływanie w pałę. To nie było ani łatwe, ani przyjemne, ani tym bardziej nie było szybkie. Pływałam to z ogromnym bólem w czasach od 42 do 47 sekund, czyli dużo wolniej niż na poprzednich treningach tego typu. W połowie już chciałam umrzeć, ostatnie długości były makabryczne, a frustracja rosła i rosła, bo było coraz wolniej. Po zakończeniu tego bloku byłam przekonana, że nie zrobiłabym już ani jednej pięćdziesiątki więcej. Kwas mlekowy mnie strawił. Tętno miliard, zawał i zapaść. Absolutnie nie, choćby od tego zależało moje życie. Popłynęliśmy spokojną długość glaichem, dwa razy zmiennym, aż tu nagle.. "Dobrze, to teraz powtórzymy sobie ten blok". Wszyscy się zaśmiali, a ja razem z nimi. "Lol, w życiu bym tego nie zrobiła". Jednak Andrzej wcale nie żartował, co uświadomiono mi boleśnie mniej więcej dwie sekundy przed "i hop". Och Boże, dopłynęłam do końca siłą woli. To był zdecydowanie najcięższy trening w wodzie jaki kiedykolwiek zrobiłam i jeśli miałabym wymienić trzy treningi z dowolnej dyscypliny, które najmocniej dowaliły mi fizycznie i zrobiły największą makabrę w moim mózgu, to ten na pewno by się tam znalazł.</div> <div style="text-align: justify;"> Nie ma jednak tego złego, jak to się mówi - skoro wieczorem wybierałam się na drugi trening, to cały pozostały czas pomiędzy treningami poświęciłam na jak najlepsze zregenerowanie się. Sama siebie nie poznawałam w swej gorliwości ku temu, ale najwyraźniej udało mi się, bo pływanie na Inflanckiej było naprawdę w porządku.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Parę dni później, w poniedziałek, czułam się co prawda dobrze, ale nadal targała mną jakaś niewielka awaria techniczno-wolicjonalna w związku z pływaniem. Jakoś wyjątkowo się spięłam w tym temacie i to ciśnienie nie mogło ze mnie zejść. Chyba nie do końca załadował mi się jeszcze ten czwartkowy trening (a minęło od niego tyle dni - to znaczy że naprawdę była kaźń). Kiedy zobaczyłam "młodszą" grupę płynącą test na 400m, targnęły mną sprzeczne uczucia. Z jednej strony wiedziałam że poprawienie wyniku z listopada będzie formalnością, skoro wtedy popłynęłam 6:35, a miesiąc później na treningach, w długich zadaniach, pływałam powtórzeniowe czterysetki po 12-15 sekund szybciej. Z drugiej strony czułam że to nie jest dzień na pływanie testu.</div> <div style="text-align: justify;"> Obrałam podobną taktykę jak w listopadzie - zacząć prawie na maxa, a potem przyspieszać. Na półmetku byłam już w piekle, a ostatnia setka upłynęła pod znakiem uduszenia. Wysiłkowo i psychicznie dałam z siebie naprawdę bardzo dużo, dlatego kiedy usłyszałam, że wykręciłam dokładnie taki sam wynik co na poprzednim teście, aż nie wiedziałam co o tym myśleć. Okej, raz, że to nie był czas na życiówki, biorąc pod uwagę intensyfikację treningów w ostatnim czasie. Dwa, że - co zauważyłam już jakiś czas temu - im szybciej próbuję płynąć, tym mocniej zaczynam się miotać. Kompletnie tracę efektywność, skracam krok i zaczynam przypominać topielca, a nie przyspieszającego pływaka. Pływanie jest bardzo podstępne w tej kwestii - na samej wydolności, bez techniki, daleko się nie poleci. Co za tym idzie, moja technika na przepłynięcie 400m byłaby dobra dla pływaka, który potrafi trzymać technikę na dużym zmęczeniu, a nie dla takiego żółtodzioba jak ja. Mimo wszystko brak poprawy wydał mi się wprost absurdalny. W związku z dużymi obciążeniami ostatnich treningów nie liczyłam może na złamanie sześciu minut, ale skoro dwa tygodnie temu byłam w stanie popłynąć półtorakilometrową drabinkę, robiąc dwie czterysetki po ~6:23, no to na miłość boską..!</div> <div style="text-align: justify;"> Tak się jednak złożyło, że następnego dnia na Inflanckiej druga z moich grup płynęła ten sam test, więc miałam okazję popłynąć go jeszcze raz. Pewnie gdyby Wojtek nie wykopał mnie na ten trening, to w ogóle bym na niego nie poszła, bo wolałabym zaszyć się w pieczarze smutku oraz głębokich rozkmin i analiz, ale skoro "masz się przyzwyczajać do takich wysiłków dzień po dniu, bo co jak będziesz startować dwa razy w ten sam weekend?", to polazłam (dobrze ujęte). Jednakże, będąc głęboko obrażona na świat, stwierdziłam że do drugiego testu podejdę eksperymentalnie (gdyż gorzej być nie może) i nie zafunduję sobie takiego umierania jak w dniu poprzednim. Popłynęłam pierwsze trzy setki na 85%, na zasadzie "hard but controlled", finiszując bardzo mocno dopiero na ostatniej długości. 6:10, jest więc treningowa życiówka. I to w dzień pierwszej rocznicy podjęcia treningów pływackich. Bez ogromnego szału, ale przez jakiś czas można spać spokojnie :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Następnego ranka znowu trochę pobiegałam w kolcuszkach. Intensywny trening biegowy przypomniał mojej duszy i ciału, jaka jest różnica pomiędzy mocnym bieganiem a mocnym pływaniem. Po treningu na basenie przychodzę do domu i jeśli mam coś do zrobienia, to muszę to zrobić szybko, zanim padnę na twarz, zakopię się pod kołdrą i będę słodko drzemać w objęciach morfeusza. Po bieganiu zaś cały dzień myślę o zdobywaniu świata oraz chodzę po domu i śpiewam.</div> <div style="text-align: justify;"> Wieczorny spinning w środę nie należał do treningów na których można się poobijać (powiedzmy sobie szczerze - kiedy ja się ostatnio obijałam na spinningu i czy w ogóle coś takiego się kiedykolwiek zdarzyło?). Instruktor wymyślił bardzo ciekawy plan treningu, który zakładał powoli narastającą intensywność, aż do bardzo mocnego podjazdu. Ów podjazd miał obejmować, jeśli dobrze pamiętam, trzy minuty. Jak zwykle w takich sytuacjach decyduję się na konkretne umieranie - wywindowałam tętno do 180 od razu kiedy usłyszałam "jeszcze 30 sekund". Wpatrywałam się w Garmina jak w tabernakulum, odliczając leniwie upływające sekundy. Po dwudziestu dyszałam już jak Lord Vader, a wtedy rozległo się: "I jeszcze trzydzieści, ha haaaa!". Oooo fak, bardzo śmieszne. Utrzymałam ten wysiłek, podbijając tętno o jeszcze kilka uderzeń w górę, a potem miałam już siłę tylko zjeżdżać w dół.<br /> To ciekawe, bo robię podobne rzeczy niepokojąco często, a mimo to spinning nie uderza jakoś strasznie w mój umysł. Pikanterii zajęciom rowerowym dodaje fakt, że zdecydowana większość grup, z jakimi spinninguję, nie kala się za mocno wysiłkiem, więc instruktorzy często motywują grupę do dokręcania oporu (niemniej - niektórzy kalają się tak, że mam wobec nich kompleksy!). Nierzadko wychodzi więc na to że podczas gdy inni dokręcają opór o pół obrotu pokrętła, ja dokręcam trzy razy tyle i potem słodko sobie umieram, czekając na komendę "i siadamy, luzik". Na domiar złego - lub dobrego - stopery instruktorów czasami w niewyjaśniony sposób zaginają czasoprzestrzeń i z minuty czterdzieści ultramocnego interwału robi się dwa trzydzieści tegoż. Walka jest godna, bo przecież spłynę z tego roweru, ale pokrętła nie ruszę w lewo za nic w świecie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Całkiem szczęśliwie się złożyło, że następny dzień obejmował pierwszy dzień regeneracyjnego pływania. Dużo technicznych ćwiczeń, średnio intensywny ciąg 800m i do domu. Dla mojej nadszarpniętej ostatnimi pięćdziesiątkami psychiki była to wielka ulga i radość, choć nie ukrywam, że było mi wyjątkowo nieswojo, kiedy do szatni kierowałam się zupełnie niechwiejnym krokiem, a po powrocie do domu nie czułam w ogóle zmęczenia. Nie dogodzisz, no.. Na Inflanckiej było dokładnie to samo, i wreszcie - wreszcie!!! - pierwszy raz w tym roku pojechałam na basen rowerem. Żegnajcie autobusy i tramwaje, Myka atakuje, hurra!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W sobotę zaś odpaliłam niebiesko-różowego rumaka. Nie wiem jak to się stało, że zostałam namówiona na wyjazd na szosówce: w środku zimy, ze znowu niewygodnym siodłem i z moimi zamarzającymi stopami. Co więcej, ostatni raz w plenerze jeździłam na Giantino.. w sierpniu, byłam więc przekonana, że wyjechanie tym rowerem w miasto nie będzie takim znowu naturalnym przeżyciem, zwłaszcza biorąc pod uwagę moje ciągłe perypetie z szosowymi spd. Jednak, suma summarum, proces namawiania przebiegł pomyślnie i pojechaliśmy do Góry Kalwarii. Kwestia spd'ków okazała się, Bogu dzięki, zupełnie bezproblematyczna - widocznie wreszcie przełamałam wszelkie kłopoty z nimi związane, zapewne dzięki testowanym ostatnio intensywnie górskim pedałom, które obsługuje się o niebo albo o dwa nieba łatwiej niż szosowe. W ogóle przejażdżka była bardzo przyjemna, a w każdym razie większa jej część, bo końcówka była raczej beznadziejna. Chociaż nie czułam jakiegoś nagłego spadku mocy, glikogenowego zjazdu ani nic w tym rodzaju, moi towarzysze nagle zaczęli znikać mi za horyzontem. Myślę sobie: no cóż, dużo pracy przede mną, nigdy nie byłam rakietą na rowerze (i nie jestem, oj nieeee...). Ale to tylko jeden z powodów erroru, bo dwa kolejne odkryłam już po zakończeniu wycieczki. I płynie z nich jeden morał: serwisujcie swoje rowery, zanim wyjedziecie na nich w plener po długiej przerwie! Oooo tak. Wniosek ten płynie z dwóch następujących odkryć. Pierwsze: mniej więcej po piętnastu kilometrach, czyli po 1/4 jazdy coś zaczęło mi stukać przy przednim kole. Było mokro i brudno, więc sądziłam że coś mi uderza o szprychę. Kiedy zatrzymaliśmy się po drodze do G.Kalwarii sprawdziłam przednie koło, w którym było wszystko w porząsiu. Nie przyszło mi do głowy, żeby sprawdzić też tylne - i dzięki temu załatwiłam sobie super siłowy trening przez co najmniej 40 kilometrów. Pierwszy raz w życiu zablokował mi się na obręczy hamulec, co przyjęłam wręcz z niedowierzaniem - niestety dopiero wtedy, kiedy prowadziłam rower i zobaczyłam, że tylne koło prawie się nie kręci. Jakby tego było mało, chwilę później Wojtek zauważył, że poluzowała mi się śruba od mocowania siodełka i siodło z pozycji maksymalnie wysuniętej do przodu.. zjechało na maksa do tyłu. Biorąc pod uwagę te dwa przemiłe fakty zaczynam się cieszyć, że po drodze nie odpadła mi kierownica i ani razu nie przebiłam dętki. Jezu, chyba pora zmienić osprzęt..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dzisiaj było też sporo, ale stabilnie. W niedziele uskuteczniam combro breaker na siłowni w Zdroficie. Bezpośrednio przed wyjściem wychodzę z psami na poranny spacer, bezpośrednio po powrocie na popołudniowy. W międzyczasie robię trening na siłowni, rozciągam się i lecę na dwugodzinny spinning. Wychodzi na to, że próg fitness klubu przekraczam o 9:00, a wychodzę z niego o 13. Takie tam cztery godziny na siłce.. A na tej, poza konkretnym treningiem siłowym raz w tygodniu, robię głównie stabilizację, trochę śmiesznych ćwiczeń ogólnych, przysiady, no i wymarzone stanie na rękach (i głowie). Jest to dla mnie nie lada wyzwanie, ale ściana powoli się zbliża, co mnie niezmiernie cieszy. Wojtek co prawda niekiedy marudzi - trochę się boi, że uszkodzę się przy ćwiczeniach które teoretycznie nie są potrzebne do mojego sportu docelowego, a ponadto, że jak już stanę na tych rękach bez ściany, to tak mi się to spodoba, że postanowię być mistrzem calisteniki (doooobre!), ale mam nadzieję że w końcu zrozumie, co mną kieruje w tych ogólnorozwojowych działaniach. To dążenie do self-dominance, czego nie potrafię w satysfakcjonujący sposób przetłumaczyć na polski, ale <a href="http://www.youtube.com/watch?v=CeAQnYhrolQ" target="_blank">on potrafi pokazać to, o co w tym chodzi.</a> </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Self-dominance to nie tylko warstwa fizyczna, niestety. Ostatnio łapię sporo potężnych rozkmin na najróżniejsze tematy okołosportowe. Wiem że do psychiki mistrza brakuje mi mniej więcej tyle, co do tytułu angielskiej królowej. Gdyby Kamil Stoch albo Justyna Kowalczyk oddali mi jedną dziesiątą swoich mentalnych umiejętności, to ich by to w ogóle nie ruszyło, za to mnie niesamowicie zbudowało. Mam nadzieję, że to przychodzi wraz z doświadczeniem, a tego przecież wyjątkowo mi brakuje. </div> <div style="text-align: justify;"> Jedną ze skomplikowanych rozkmin trochę pomógł mi rozwiązać<a href="http://bieganie.pl/?show=1&cat=24&id=6256" target="_blank"> ten artykuł. </a> Zastanawiałam się - i nadal się zastanawiam - ile z występu na zawodach jest zbieraniem plonów, prezentowaniem tego co sobie wytrenowaliśmy, a ile ostateczną zgodą i przyzwoleniem na coraz większy ból i umiejętnością podjęcia decyzji o wejściu do krainy cierpień w odpowiednim momencie.  Zastanawiam się i nadal nie znam odpowiedzi na to pytanie, jednak myśl o tym, że układ nerwowy też jest trenowalny, trochę mi to rozjaśnia. Do tej pory startowałam tylko w biegach - każde zawody były trochę inne, każde w jakiś sposób trudne, i niestety albo stety w ich przebiegu dominowało we mnie poczucie, że musi być bardzo ciężko, choć - i tutaj jest największy paradoks - do swoich granic nie zbliżałam się wcale tak często.. Po prostu o wiele zbyt często wpadałam w panikę i fundowałam sobie mentalne trudności, zamiast robić swoje ze spokojem ducha. Doskonale udowodniłam to sobie w zeszłym tygodniu w teście pływackim, konfrontując wynik poniedziałkowej umieralni z wtorkowym spokojem. Nie skusiłam się na powtórzenie cierpień, wbrew temu co podpowiadało mi serce - i o dziwo dobrze na tym wyszłam. No i teraz jestem w prawdziwej kropce. Żeby przyznać pierwszeństwo rozumowi? No nieeee..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGM0r7seIdNgUTYvf9JgctXwRJjB2sMf3s7AQLVWup8vrxp_uxDNCCGzMoBDDQVr28Zc_0RRnlIoFZT_ksFSurjpbQrQVf5pcvc-o9JvQm9JVwj0HgNfaF8sm4hb7jaM6zakztvzhGDyQ/s1600/1658598_10202402809803892_2062843773_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGM0r7seIdNgUTYvf9JgctXwRJjB2sMf3s7AQLVWup8vrxp_uxDNCCGzMoBDDQVr28Zc_0RRnlIoFZT_ksFSurjpbQrQVf5pcvc-o9JvQm9JVwj0HgNfaF8sm4hb7jaM6zakztvzhGDyQ/s1600/1658598_10202402809803892_2062843773_o.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <i>Fragment autobiografii Thorpe'a, mojego sportowego idola. W wielu fragmentach przybijam mu mentalną piąteczkę.</i></div>

Naprawdę wiosna. Rozkminy. Awarie. Rozkwity.

czytaj...

No dobrze. Zamknęłam przedostatnią sesję egzaminacyjną z dwiema czwórkami, dwiema piątkami i.. jedną dwóją - z egzaminu z historii języka polskiego. Nigdy, przenigdy nie polubię się z żadną historią,...

Mało czasu, mało czasu, mało czasuuuuu (+ prawie rok pływania!!!)

<div style="text-align: justify;"> Mimo że znoszę zimę dziesiątki razy lepiej i spokojniej niż w ubiegłych latach (nawet jeśli jest to tylko pogodna rezygnacja), muszę przyznać szczerze: zimo, okropnie męczysz.</div> <div style="text-align: justify;"> Jestem już wkurzona i zmęczona ciemnościami i zimnem. Ubieranie się na spacer z psami bywa niekiedy równie długie co sam spacer. Zamiast jeździć na basen rowerem, muszę tłuc się autobusami. Niemoc dotyczy również wszelkiego innego poruszania się po mieście. W zeszły poniedziałek skończyłam trening na Warszawiance o 9:00, a godzinę później miałam egzamin na Kampusie Centralnym UW. Wychodząc o 9:10 i mając pod pływalnią swój niezawodny rower nie musiałabym się martwić o zdążenie, nawet gdybym jechała tyłem. A dzięki komunikacji miejskiej do ostatniej chwili miałam duszę na ramieniu i bałam się, że nie zdążę dojechać na czas. Okazuje się bowiem, że autobus numer 222 jeździ jak chce, a nie według rozkładu, co podobno jest powszechnie znanym faktem, ale nie dla takiego autobusowego ignoranta jak ja. O 9:28, stojąc nadal (już jako sopel lodu) na przystanku przy Wodnym Parku, postanowiłam oszukać przeznaczenie i spróbować zdążyć na egzamin w inny sposób. Fart mi sprzyjał, bo kiedy dobiegłam na przystanek na dole ulicy, akurat podjechała "moja fura".</div> <div style="text-align: justify;"> W środę nie poszłam na trening, bo zamarzłam. Pojechałam na egzamin autobusem, niosąc ze sobą ciężki plecak wypełniony po brzegi rzeczami na spinning, ale zamiast na siłownię pojechałam prosto do domu. I pół wieczoru poświęciłam na odmarzanie. Zaniechanie treningu z powodu pogodowej niemocy jest jednym z najbardziej frustrujących zaniechań. A zimą zdarza się i pewnie będzie się zdarzać. </div> <div style="text-align: justify;"> A następnego dnia złapał mnie przezięb.</div> <div style="text-align: justify;"> Nienawidzę zimy.</div> <div style="text-align: justify;"> Zawsze choruję w lutym. Zawsze to znaczy mniej więcej od piętnastu lat, z zaskakującą regularnością. Co prawda zazwyczaj bywały to ciężkie zapalenia ucha albo okropne grypy, kładące moje zwłoki do łóżka na parę dni, więc nie mam co narzekać na tegoroczne przeziębienia. Tym razem jednak choróbsko postanowiło uczynić dwa podejścia: pierwsze dwa tygodnie temu, kiedy myślałam że mam zakwasy po nie-wiadomo-czym, a tak naprawdę był to chorobowy ból mięśni. Kiedy wyzdrowiałam, znokautowałam się strzałem potylicą w beton, a w tym tygodniu - wreszcie normalnie przetrenowanym (nie licząc wymięknięcia ze środowych rowerów) - znowu przezięb. Jeśli można się odwodnić przez nos, to jestem na najlepszej drodze. </div> <div style="text-align: justify;"> Wczoraj jakimś cudem utrzymałam swoje jestestwo w domu. Prawie dotarłam do końca internetu. Teoretycznie uczyłam się do ostatniego egzaminu sesji zimowej, w praktyce nauka skończyła się na skompletowaniu wirtualnych materiałów na tenże. Było tyle ciekawych rzeczy do roboty..</div> <div style="text-align: justify;"> Sobota w domowych pieleszach z aspiryną przyniosła spodziewane efekty. Jeden- przestało mnie boleć gardło. Drugi- wstałam i uciekłam z domu trenować, zanim Wojtek zdążył się obudzić. Co prawda po powrocie musiałam wysłuchać kazania na temat mojej rażącej nieodpowiedzialności i niedbałości o zdrowie oraz niefrasobliwości w związku z podejmowaniem intensywnego wysiłku podczas choroby, ale co się naćpałam endorfinek to moje. Wiadomo przecież że na przezięb najlepszy jest trening z podwójną zakładką. A więc pobiegałam, powyginałam się na siłce i zwieńczyłam godzinnym spinningiem. </div> <div style="text-align: justify;"> Bieganie w moim wykonaniu nadal woła o pomstę do nieba, bo nie mam pojęcia, kiedy moje 'wracanie do trenowania' wreszcie zacznie być trenowaniem, a przestanie być radosnym truchtaniem, skoro co chwilę się kontuzjuję albo choruję albo walę głową w beton albo (...) dzieją się inne dziwne rzeczy. Dobra, ale co by nie mówić, truchtam coraz radośniej, więc nie mogę się nie cieszyć.</div> <div style="text-align: justify;"> Na temat spinningu też nie ma się co rozwodzić. Jest zacnie. </div> <div style="text-align: justify;"> Natomiast część środkowa zasługuje na odrobinę więcej miejsca. Pomyślałam sobie, że skoro kilka lat temu byłam największym hejterem biegania, nie wyobrażałam sobie siebie w tej dyscyplinie i tak dalej, a rok później wyklepywałam już w butach biegowych po sto kilometrów tygodniowo, to nie muszę być też zupełnie stracona w kwestii ogólnorozwojowej. Zawsze miałam okrutne braki w sprawności, które bardzo mocno rzutowały na mój trening i kontuzyjność w bieganiu, a w triathlonie, biorąc pod uwagę specyfikę roweru i pływania, będą odzywać się jeszcze mocniej. Chyba nigdy nie pokocham rozciągania i planków, ale jak się chce mieć silny core, no to trudno, trzeba cierpieć. Silny core bowiem, nie dość że przydaje się do biegania, na rower i do pływania, pozwoli mi nauczyć się rzeczy, które do tej pory pozostawały dla mnie w sferze nieziemskich akrobacji, takie jak stanie na rękach (w podstawówce było takie proste, a teraz nagle zrobiło się niemożliwe) albo na głowie (że nie wspomnę o wyskoku - moja eksplozywność jest ujemna - lub podciąganiu się na drążku). Uczę się teraz obydwu tych rzeczy, chociaż środowisko nie do końca mi sprzyja :-) W piątek po pierwszych próbach podparcia się na głowie i rękach wróciłam z siłowni i postanowiłam z dumą zaprezentować Wojtkowi mój nowy skill (no dobra, zalążek skilla). Wojtek trochę zbladł, ale nie zaprotestował.. aż do momentu, w którym moja głowa zetknęła się z ziemią. Potem tak gwałtownie zmienił zdanie, że gdybym próbowała postawić na swoim (czyli na głowie), to byłby gotowy zwijać dywan albo przywiązać mnie do kaloryfera. Spasowałam więc, ale po południu próbowałam powtórzyć próby pochwalenia się stawaniem na głowie. Przy okazji wymyśliłam, że dywan jest strasznie twardy i lepiej mi będzie stawać na głowie w czapce. Założyłam więc po cichu czapkę, zakradłam się do dużego pokoju i... "ANI SIĘ WAŻ!!!!". </div> <div style="text-align: justify;"> Epicko.</div> <div style="text-align: justify;"> Dobrze że Wojtek idzie jutro do pracy. Hue hue hue.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przyszedł luty i uświadomił mi boleśnie, że jest mało czasu. Zasadniczo: na wszystko. Na napisanie magisterki (AAAAA, dlaczego ja się ciągle tym biczuję, zamiast po prostu zabrać się do roboty?!), na nauczenie Smosia palisady i huśtawki przed sezonem agilitowym (temat co najmniej na oddzielny wpis - Smonio w tym roku będzie musiał chyba być psem bardziej sztuczkowo-frisbowo-obedience'owym niż hopkowym), no i - last but not least - na trenowanie. Myślałam o pobiegnięciu półmaratonu pod koniec marca i już wiem, że to się nie uda. Chyba że pobiegnę treningowo, na jakikolwiek czas, ale wiem że to u mnie nie przejdzie. </div> <div style="text-align: justify;"> Powoli odpuszczam pływanie na rzecz roweru (niestety na razie stacjonarnego, ale intensywność jest zacna) i biegania. Naprawdę powoli, bo na razie potrafię zrezygnować tylko z pływania we własnym zakresie (czyli defacto z jednego, może dwóch wypadów na basen tygodniowo) - treningi grupowe za bardzo mnie bawią. No i nie znaczy to jednak, że pływanie odpuszcza mnie - raczej wręcz przeciwnie. Trenerzy uznali, słusznie zresztą, że muszą teraz mocno nas (triathlonistów) przycisnąć, żebyśmy mogli wiosną skupić się na pozostałych dyscyplinach. Wychodzi więc na to, że ja dociskam rower i bieganie, a pływanie dociska mnie. Czyli jest wesoło.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Skoro już dotarłam do tematu <b>pływania</b>, pozwolę sobie na małe podsumowanie.<br /> A więc lecimy, rok w pigułce.</div> <div style="text-align: justify;"> 11 lutego, czyli w przyszły wtorek, minie rok od dnia w którym dołączyłam do WMT, a co za tym idzie - zrobiłam swój pierwszy trening pływacki. Korzystając z sesji egzaminacyjnej prześledziłam najgłębsze archiwa zapisków treningowych (inaczej pewnie rzuciłabym się pastować buty albo myć okna), z których płynie jeden wniosek: jeśli mogłabym mieć jedno życzenie, to życzyłabym sobie liniowego progresu przez kolejne lata treningów.</div> <div style="text-align: justify;"> Jeszcze rok temu wchodziłam do basenu tylko po to, żeby porozbijać się od ściany do ściany według własnego uznania, swoimi własnymi wersjami żabki i kraula. Z archiwalnych zapisków powyciągałam naprawdę wzruszające zapiski, między innymi:</div> <div style="text-align: justify;"> - Kiedyś z ciekawości zmierzyłam sobie czas na 25 metrów kraulem i wyszło mi prawie równe 30 sekund. Imponujący ślimor.</div> <div style="text-align: justify;"> - W wakacje 2012 postanowiłam popłynąć mocno 10x50m (to było moje pierwsze intensywne pływanie ever) i robiłam te pięćdziesiątki w około 54 sekund.</div> <div style="text-align: justify;"> - W lipcu 2012 razem ze znajomym (pozdro Deckard!) poszłam na jednorazową konsultację do trenera Skorykowa i wypiłam pół basenu na Inflanckiej, próbując robić ćwiczenia na rotację.</div> <div style="text-align: justify;"> - W październiku 2012 ten sam znajomy, pływający już u Mastersów, podesłał mi Andrzejowe "Słowo na niedzielę" i zrobiłam sobie pierwszy trening (1200m) dla początkujących. Umęczyłam się straszliwie, ale bardzo mnie to zadowoliło. Z zapisków wynika też, że końcówka tego treningu polegała na pływaniu kraulem z trzema wdechami na 25 metrów i to była dla mnie niezła katorga.</div> <div style="text-align: justify;"> - 11 lutego, jak już wspomniałam, po raz pierwszy przyszłam na Polonię i zostałam przydzielona do grupy początkującej Moniki (żony Andrzeja). Na drugim treningu (14.02) w zadaniu głównym, którym była drabinka 25/50/75/100m popłynęłam setkę w 1:48.</div> <div style="text-align: justify;"> - 4 marca awansowałam do grupy zaawansowanej.</div> <div style="text-align: justify;"> - W połowie kwietnia 50-tki na maxa pływałam w czasach 47-48 sekund.</div> <div style="text-align: justify;"> - 18 maja popłynęłam swój pierwszy pływacki test: 800m (na długim basenie). Czas: 15:00.</div> <div style="text-align: justify;"> - W lipcu miałam zaszczyt i horror (:-)) popływania z grupą sportową na Inflanckiej. Tylko czasem udawało mi się zapisywać zrealizowany trening- częściej po powrocie do domu padałam na ryj. W krytycznych momentach wchodziłam do domu, odstawiałam rower, przewieszałam się przez okienko między kuchnią a dużym pokojem, a Wojtek tylko stawiał przede mną BCAA i mówił: "żryj". Żarłam, a potem pełzłam spać.</div> <div style="text-align: justify;"> Niektóre zadania główne, które udało mi się cudem przeżyć, a które zapamiętałam jako ubermocne:</div> <div style="text-align: justify;"> 1) 400m średnio, 3x100 zmienny, 300m b.mocno kraul // 100 glaich // 300m średnio, 4x50m transfer zm., 100m mocno,</div> <div style="text-align: justify;"> 2) 3x (4x100m), pierwszy blok w tempie poniżej startowego (ja w 1:48), drugi w startowym (w 1:42), trzeci w szybszym (w 1:38),</div> <div style="text-align: justify;"> 3) 3x (200m na 75%, 4x50m na 80-90%. 50tki po 48-50 sekund.</div> <div style="text-align: justify;"> - W sierpniu (aż do połowy września), nie było treningów w WMT. Przez cały miesiąc odwiedziłam basen aż dwa razy. Trochę częściej, bo około trzech razy w tygodniu pływałam sobie po kilometrze lub półtora kilometra w jeziorze. </div> <div style="text-align: justify;"> - We wrześniu wróciły treningi. W liczbie większej niż zwykle, bo zaczęłam chodzić do dwóch grup - na poniedziałkowo-środową Polonię (krótki basen) i poniedziałkowo-czwartkową Warszawiankę (długi basen).<br /> W tym miesiącu pięćdziesiątki w zadaniu na maxa pływałam po 40,77-42 sekundy. W zadaniu progresywnym 4x100m aż do maksymalnej prędkości popłynęłam w czasach od 1:55 do 1:39.</div> <div style="text-align: justify;"> - W październiku po raz pierwszy w życiu przepłynęłam 50m kraulem na bezdechu i w tym momencie stwierdziłam, że granice niemożliwego są trochę szersze niż mi się wydaje, a punkt widzenia może zmienić się w sekundę. Niedługo później z powodu przesunięcia dni treningów agilitowych ze Smokiem przeniosłam się z Polonii na Inflancką do grupy triathlonowej - dużo mocniejszej ode mnie. Czyli znowu musiałam bardzo mocno gonić. Od tej pory pływam w poniedziałek rano, we wtorek wieczorem i dwa razy w czwartek. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A potem trenerom zaczęły się psuć stopery :-) w każdym razie tak mi się wydawało. Pod koniec października, na pierwszym treningu po przerwie związanej ze skręceniem kostki, popłynęłam sprawdzian na 400m z wynikiem 6:34. Trudne to było przeżycie, nie tylko ze względu na naprawdę mocny, maksymalny, udręczający wysiłek, lecz także z powodu niemożności normalnego odbijania się od ściany i zaparowanych okularków, które widoczność ściany zapewniały dopiero wtedy, gdy istniało ryzyko, że przydzwonię w nią głową. </div> <div style="text-align: justify;"> W listopadzie w zadaniu z pięćdziesiątkami na maxa udało mi się w jednej z sześciu złamać 40 sekund (i do tej pory chyba nie ruszyłam z tym dalej. Perszingiem na tym dystansie to ja raczej nie będę). Na początku grudnia przyszła nowa życiówka treningowa z testu na 800m - 13:11. A przy okazji także nowa życiówka na 400m, zrobiona niechcąco, bo w trakcie zadania z drabinką 100/200/300/400m - 6:22. Niedługo później czas z listopadowej życiówki stał się prędkością treningową na powtarzające się odcinki o tej długości (19 stycznia -  zadanie główne z wieczornego treningu: 100 zmienny, 200 kraul, 300 zmienno/kraul po 25, 400 kraul i z powrotem; czterysetki w 6:27 i 6:25). Nie mam pojęcia ile mogłabym teraz wykręcić na teście na tym dystansie. Z jednej strony chciałabym to wiedzieć, z drugiej strony niedobrze mi na samą myśl o sprawdzeniu tego. Boże, czy to się leczy?<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw80d9AAf43Vh1k3DI2qpf7gSRPzf7NkCuD2-CqmcpZbVdX7bwiqdr1NGmIbQhbupRaRA9v8N8VVIUeIn5dERqq7NDREV6areNHmJ2_jPLyPzwe4-9iHSvUWlCN1bweIEWf6uElEqDizA/s1600/l-1149.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw80d9AAf43Vh1k3DI2qpf7gSRPzf7NkCuD2-CqmcpZbVdX7bwiqdr1NGmIbQhbupRaRA9v8N8VVIUeIn5dERqq7NDREV6areNHmJ2_jPLyPzwe4-9iHSvUWlCN1bweIEWf6uElEqDizA/s1600/l-1149.jpg" width="397" /></a></div> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W grudniu zaczęły się naprawdę mocne treningi. W ostatnim dniu przed przerwą świąteczną wróciłam wieczorem do domu wyprana tak, jak bywałam w lipcu, bo zarówno poranny jak i wieczorny trening na basenie były zdecydowanie z moich TOP10 najcięższych. Rano test na kilometr w formie 5x200m z przerwami 30 sekund (15:23), wieczorem 6x100 z pięćdziesiątkami na maxa i 3x200 z setkami na maxa. Ciężko okropnie, ale bodziec chyba dobrze się załadował, bo kilka dni później z niezwykłą łatwością popłynęłam sobie trening "zrób to sam" o długości 4 km. Najdłuższy ever, a mimo to z niedosytem wychodziłam z wody.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W listopadzie trenerzy powiedzieli nam, że "do Świąt popływamy mocniej", a po Świętach, że... "teraz zaczniemy pływać mocniej". Czyli cały czas pływamy mocno i mocniej. Mniom mniom, no czemu nie. Nie powinnam tego w ogóle pisać, wiedząc że przynajmniej 2/3 wyżej wspomnianych trenerów to przeczyta, ale moje nastawienie do słów "teraz będziemy pływać naprawdę mocno" robi mi całkiem dobrze. Choć nadal boję się bardzo ciężkich treningów i od razu jest mi źle i słabo, kiedy myślę o zbliżających się wyzwaniach, to w podświadomości zakodowałam sobie, że trzeba się przygotować na najmocniejsze, a w związku z tym jedyne zaskoczenia jakie mi się trafiają są pozytywne. Bo kiedy nagle się okazuje, że nie musimy płynąć czegoś "w pałę", że tylko raz powtarzamy dany blok albo że w drugiej części zadania nie musimy przyspieszać, kamień spada mi z serca z wielkim hukiem i świat nagle staje się piękny.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i tak to właśnie wygląda. Potrzebowałam to sobie wszystko napisać ciągłym tekstem, bo o bieganiu w ten sposób nigdy nie pisałam, a potem bardzo tego żałowałam. A teraz jest dobry moment na małe podsumowanie, skoro zbliża się pierwsza rocznica podjęcia treningów. Obecne treningi bywają naprawdę ciekawe, na przykład w czwartek rano na koniec treningu płynęliśmy ciąg 800 metrów w postaci 100m zmiennym, 100m kraulem (jestem nieogarem i popłynęłam 50m kraulem, 25m delfinem i 25m grzbietem - że też zawsze muszę utrudnić sobie życie..), 100 zmiennym, 100 żabą, 100 zmiennym, 100 grzbietem, 100 zmiennym i.. 100 delfinem. Trochę śmierć, ale przy tym spora satysfakcja, zwłaszcza że zmieściłam się z tym wszystkim poniżej piętnastu minut. Wieczorem już nie było mi tak wesoło, bo po pierwsze bardzo boleśnie uświadomiłam sobie, ile zmienia pływanie komuś w nogach (i z tego względu wczoraj w ramach samozarządzonej pracy domowej przeczytałam magisterkę Pawła nt. specyfiki pływania w ciągu hydrodynamicznym. BTW wesprzyjcie dobre przedsięwzięcie i <a href="http://news.omegatiming.pl/node/709" target="_blank">głosujcie na blog Paula Pipersa</a> jako inicjatywę roku 2013!!!), po drugie po raz kolejny uświadomiłam sobie, że moja technika jest obrzydliwie nieefektywna i kiedy spinam się żeby przyspieszać, zaczynam się bezładnie miotać, powodując zwalnianie. To też w części tłumaczy, dlaczego w listopadzie w teście na 400m popłynęłam 6:34, a w grudniu ten sam dystans w zadaniu - czyli mocno, ale bez ciśnienia - o 12 sekund szybciej. Nie wiem czy istnieje drugi tak podstępny sport, w którym im bardziej się starasz, tym gorzej ci wychodzi. W każdym razie w pływaniu tak właśnie jest i potrzebuję pilnie coś zacząć z tym robić, bo samo się raczej nie poprawi.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> O. Nic więcej nie napiszę, bo kolejnych ośmiu tysięcy znaków głębokiej rozkminy już nikt by nie zniósł. Może następnym razem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Mało czasu, mało czasu, mało czasuuuuu (+ prawie rok pływania!!!)

czytaj...

Mimo że znoszę zimę dziesiątki razy lepiej i spokojniej niż w ubiegłych latach (nawet jeśli jest to tylko pogodna rezygnacja), muszę przyznać szczerze: zimo, okropnie męczysz. Jestem już wkurzona i z...