Galeria osobliwości: Kierowcy

<div style="text-align: justify;"> Wielokrotnie wspominałam (na przykład <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2012/09/ciasna-przestrzen-publiczna.html" target="_blank">tu</a> i <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2012/08/kurtury-troche-czyli-chrzest-bojowy.html" target="_blank">tu</a>) o wzajemnych (jakże wątłych) relacjach pomiędzy kierowcami a rowerzystami. Jako że zazwyczaj zaczynam jakiś wątek i obiecuję, że kiedyś do niego wrócę na dłużej, właśnie zamierzam po raz pierwszy to uskutecznić. A więc jedziemy (autobusem czy rowerem-wybieraj)! </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Użytkownicy różnych rodzajów pojazdów są zmuszeni do korzystania z tej samej ulicy. Nie zawsze mają w sobie wystarczająco dużo empatii, aby bezkonfliktowo dzielić się tą drogą z innymi. Czasem celowo uprzykrzają sobie nawzajem życie, niekiedy robią błędy z niewiedzy i braku doświadczenia.</div> <div style="text-align: justify;"> Najogólniej rzecz ujmując, kierowcy i rowerzyści dzielą się na kilka wyraźnych typów, które można sklasyfikować w następujący sposób. Zacznijmy od kierowców.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Kierowca autobusu</b></div> <div style="text-align: justify;"> Typowy kierowca autobusu charakteryzuje się tym, że: a) zawsze jest spóźniony i się spieszy, b) wierzy, że jest upoważniony do wymuszania pierwszeństwa oraz c) przejeżdżania na tak zwanym 'późno pomarańczowym świetle', a także d) nie ogarnia, że prowadzony przez niego pojazd jest naprawdę długi.</div> <div style="text-align: justify;"> Typowy kierowca autobusu jest przekonany o swojej wielmożności i nie znosi sprzeciwu. Wie, że gabaryty prowadzonego przez niego pojazdu wzbudzają respekt. Jeśli znasz przepisy i nie pozwolisz kierowcy autobusu na wymuszenie pierwszeństwa, w najlepszym wypadku uchyli on swoje niewielkie okienko i podzieli się ze światem zewnętrznym swoją bogatą znajomością wulgaryzmów. Lepiej uważaj, bo po drodze do następnego skrzyżowania prawie na pewno zostaniesz wyprzedzony w sposób, który dostarczy Ci dawki adrenaliny zbliżonej do tej, którą uzyskuje się podczas przejażdżki na największym rollercoasterze w Europie.</div> <div style="text-align: justify;"> Repertuar przekleństw jest u kierowców autobusów bogaty. Zapewne studiują oni słownik wulgaryzmów całymi godzinami i nie starcza im czasu na nic innego, na przykład na odświeżenie sobie zasad prawa drogowego. Nie wiedzą na przykład, że rower nie musi poruszać się po chodniku, ba! że nie zawsze musi jechać po drodze rowerowej. Wiedzą natomiast, jak zastosować nacisk werbalno-fizyczny, który ma zachęcić rowerzystę do usunięcia się z ulicy.</div> <div style="text-align: justify;"> Zarówno kierowcy samochodów osobowych jak i rowery mają z nimi przerąbane- ale rowerzyści, jak to zwykle bywa, mają przerąbane bardziej. Ostatecznie samochodu nie da się tak łatwo wcisnąć między pojazd a krawężnik. Wśród kierowców autobusów oczywiście zdarzają się chlubne wyjątki, ale i tak nie należy im ufać. Statystyka przemawia na ich niekorzyść.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Kierowca tramwaju</b></div> <div style="text-align: justify;"> Kierowcy tramwaju to ludzie, którzy aspirowali do bycia kierowcami autobusu, ale nie zdali pomyśnie testów BBB (Bycia Bezwzględnym Bucem). Motorniczy oddają cześć tramwajom i wymagają tego samego od innych. Mają misję życiową, aby ostrzec i powiadomić o swojej obecności każdego, kto chociażby zbliża się w ich okolice. Jeśli zatrzymasz rower w odległości mniejszej niż pięć metrów od torowiska, motorniczy będzie zbliżał się w Twoim kierunku, wściekle naparzając ostrzegawczym dzwonkiem i patrząc na Ciebie, jakby chciał się upewnić, czy nie wskoczysz mu w ostatniej chwili pod koła. Rada jest tylko jedna- bądź na to gotowy i nie wpadnij pod samochód, odskakując zdziwiony od torowiska.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- TIRowiec </b></div> <div style="text-align: justify;"> Rowerzyści nienawidzą TIRów, TIRy nienawidzą rowerzystów. Jedni i drudzy mają ku temu powody. Najlepszym rozwiązaniem jest jak najrzadsze wchodzenie sobie w paradę, a jeśli już to nastąpi- ostrożne, ale jak najszybsze powiedzenie sobie nawzajem 'papa'. TIRowcy rzadko wykonują wyjątkowo nieprzemyślane manewry, ale co z tego, skoro nawet te rozważne sprawiają, że całe życie miga Ci przed oczami. Jeśli już faktycznie zrobią coś głupiego, to zazwyczaj jest to tak spektakularne, że wszyscy świadkowie są posrani, a Ty jesteś posrany potrójnie. Jazda po drogach pełnych TIRów sprzyja uświadomieniu sobie ogólnego sensu życia, przypomnieniu pięknych wspomnień z dzieciństwa oraz odświeżeniu w pamięci zawartości książeczki modlitewnej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jednak największą galerię osobliwości tworzą kierowcy samochodów osobowych. Najczęściej spotykamy następujące typy:</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Dresiarz</b></div> <div style="text-align: justify;"> Wiadomo o co chodzi. Techniawa na full, przyciemniane szyby, złote alufelgi. Kierowcy tej kategorii to w zdecydowanej większości mężczyźni. Jak wiadomo, mężczyźni nie mają podzielnej uwagi, a mężczyźni-dresiarze.. No cóż. Nie można niestety liczyć na to, że wykażą się symultanicznym wykonywaniem czynności takich jak, przykładowo, dodawanie gazu i włączenie kierunkowskazu. Nie spodziewaj się zatem, że zasygnalizują zamiar wykonania skrętu lub wyprzedzania. Z całą pewnością tego nie zrobią, więc zachowaj czujność. Na szczęście łatwo usłyszeć ich z dużej odległości, bo mają popsute tłumiki. Plusem jest także to, że zazwyczaj można łatwo zapamiętać ich rejestracje (G0 PARTY, W0 SPEED i tak dalej), więc mają opory przed przejeżdżaniem rowerzystów (łatwo ich w razie czego namierzyć).</div> <div style="text-align: justify;"> Ważna uwaga: im bardziej na północ Polski, tym więcej spotkasz Dresiarzy. Duże skupiska występują w okolicach Trójmiasta, a zwłaszcza pod Kartuzami. W Warszawie spotkasz zdecydowanie więcej kierowców typu kolejnego, czyli..  </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Punktualny</b></div> <div style="text-align: justify;"> Ten typ kierowcy zrobi wszystko, żeby na czas dotrzeć do korpo-pracy. Będzie pędził po trupach do celu, żeby najpóźniej o ósmej pięćdziesiąt dziewięć zasiąść za swoim korpo-biurkiem. Chociaż jeździ tą samą trasą od poniedziałku do piątku nadal nie dotarło do niego, że po drodze do pracy musi stać w korkach. A kiedy korpo-pracownik jest spóźniony, to ratuj się kto może.. Poznasz go po służbowym samochodzie. Bierz nogi za pas- cudze samochody na pewno łatwiej się rozwala.</div> <div style="text-align: justify;"> <b><br /></b> <b>- Baba za kierownicą</b></div> <div style="text-align: justify;"> Cóż, przykro mi to mówić, ale lata obserwacji mówią same za siebie: kobiety są gorszymi kierowcami niż faceci. Gorzej reagują na nieprzewidziane sytuacje, gorzej panują nad samochodem, gorzej wychodzą z newralgicznych sytuacji. Jeśli masz do czynienia z kierowcą typu Baba za kierownicą, musisz wziąć na siebie ciężar podejmowania decyzji i zostać wodzirejem Waszej wspólnej imprezy. Jeśli widzisz, że Baba ewidentnie chce Cię wyprzedzić, ale się boi, więc miota się swoim samochodzikiem na prawo i lewo, zjedź w stronę pobocza i machnij Babie, żeby jechała. Nie ma się co stresować. Jeżeli Baba chce Cię przepuścić na pasach, ale nie chce, ale chce, ale nie chce, ale (...), to podejmij za nią decyzję, zanim postanowi ruszyć w tym samym momencie co Ty i w efekcie spowodować kolizję.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Niedzielny kierowca</b></div> <div style="text-align: justify;"> To wyjątkowo niebezpieczny typ. Jego doświadczenie za kierownicą opiera się na przejażdżkach do kościoła i z powrotem, ewentualnie jeszcze jeden raz w tygodniu po ziemniaki (zimnioki) do sklepu. Egzamin na prawo jazdy zdał sto lat temu, więc nie do końca pamięta, gdzie jest pedał gazu, a gdzie hamulec. Pikanterii dodaje fakt, że nie jest pewny, czy hamulec w jego samochodzie jest sprawny, bo ostatni przegląd robił wtedy, kiedy wiózł swoją Jadźkę nad jezioro na wczasy. Niedzielny kierowca jest przekonany o swoich wysokich kwalifikacjach do kierowania pojazdem i wie, że jedno piwo (albo siedem) ich nie zmniejszy. Jeździ głównie po okolicach swojego miejsca zamieszkania, więc uważa, że jest władcą dróg. Rowerzysta to dla niego osobnik najgorszej klasy. To rower ma się dostosować do samochodu, a nie odwrotnie, o!</div> <div style="text-align: justify;"> Niestety, nie da się uniknąć spotkań z niedzielnym kierowcą, jak również nie da się przewidzieć jego ruchów. Trzeba być przygotowanym na niespodzianki i zachować wzmożoną czujność. Pamiętajmy, że Niedzielny kierowca nie może gwałtownie hamować, gdyż boi się, że odpadnie mu zderzak przyklejony w osiemdziesiątym dziewiątym na Poxipol.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Król Szos</b></div> <div style="text-align: justify;"> Ten typ kierowcy często daje się poznać po modelu auta. Król Szos jadąc, gapi się w swój licznik i przeżywa orgazm, widząc przełamaną barierę kolejnej prędkości kosmicznej. Jak łatwo się domyślić, z człowiekiem w takim stanie uniesienia lepiej nie wchodzić w żadne interakcje. Uwaga- każda rysa na karoserii to dla Króla Szos jak śmierć najbliższego członka rodziny. Jest zatem szansa, że będzie na Ciebie uważał.</div> <div style="text-align: justify;"> <b><br /></b> <b>- Spychacz</b></div> <div style="text-align: justify;"> Spychacz to kierowca, który ma niewykryty jeszcze astygmatyzm lub myśli, że rowerzysta jest w stanie skompresować się do szerokości kartki papieru (ten typ to Spychacz-Gazeciarz). Kiedy Spychacz Cię wyprzedza, możesz dokładnie obejrzeć wnętrze jego auta albo (co polecam) skoncentrować się na tym, aby nie wylądować w rowie.  </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Dinozaur </b></div> <div style="text-align: justify;"> Dinozaur to typ kierowcy urodzonego w 1935 roku lub wcześniej, który nie daje sobie wmówić, że już czas przesiąść się na fotel pasażera (<i>że co ja zżeram? jak śmiesz tak mówić do dziadka?!</i>). Zazwyczaj ma pewne cechy Niedzielnego kierowcy. Jego najwyższe zdziwienie budzi widok roweru poruszającego się szybciej niż 20 km/h. Przekonanie o tym, że poczciwy Wigry (<i>Kanondejl? jaki Kanondejl? to zrobili jakiegoś Wigry Kanondejl?</i>) nie rozwija większych prędkości sprzyja notorycznemu wymuszaniu pierwszeństwa na rowerzyście. Istnieje ponadto spore ryzyko, że Cię zwyczajnie nie zauważy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Beka z typa</b></div> <div style="text-align: justify;"> Ten typ kierowcy potrzebuje katalizatora w postaci podobnych do siebie osobowościowo pasażerów. Osoby poruszające się pojazdem uważają, że to strasznie zabawne i niecodzienne, że ulicą jedzie rowerzysta. Czują nieodpartą potrzebę, aby podzielić się z Tobą swoim zdumieniem, obierając jedną z możliwych reakcji (albo wszystkie naraz): cisną klakson, machają łapami przez otwarte okna albo drą japy wniebogłosy. Nie wiesz wówczas, czy za Tobą zbliża się tsunami lub czy stracili panowanie nad kierownicą i ostrzegają Cię, abyś jak najszybciej stamtąd uciekał. Najczęściej jednak powodem ich emocjonalnej reakcji jest po prostu ujemny poziom IQ. Tak czy inaczej, lepiej ich unikać, a w bezpośrednich kontaktach nie wchodzić w dyskusje, bo jak to mówią, "idiota podczas dyskusji sprowadzi Cię do swojego poziomu, a potem pokona doświadczeniem".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>- Wychowawca</b></div> <div style="text-align: justify;"> Kierowca-wychowawca ma misję nauczenia Cię dobrych manier i przepisów drogowych. Nic nie szkodzi, że sam ich nie zna- będzie próbował wpoić Ci swoje przekonania. Spodziewaj się edukacyjnych gadek przez otwarte okno (długość trwania rozmowy odwrotnie proporcjonalna do poziomu kultury osobistej kierowcy). Warto poznać przepisy, aby nie bać się przegranej w dyskusji. Istnieje również gorszy odłam kierowców-Wychowawców, którzy chcą przekonać Cię o Twoim rzekomo niepoprawnym postępowaniu poprzez terapię szokową. Jeśli jedziesz lewym pasem, bo chcesz skręcić w lewo, Wychowawca rozpędzi się i będzie wył na Ciebie klaksonem, żeby pomóc Ci zrozumieć, że rower nie powinien jechać tym pasem ruchu. On tylko dba o Twoje bezpieczeństwo- przecież jest tylu wariatów na drogach..!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> - <b>Turysta</b>, <span style="font-size: x-small;">żeby nie powiedzieć</span> <b>Słoik</b></div> <div style="text-align: justify;"> Do tej grupy zaliczają się zarówno przyjezdni na chwilę, jak i świeże w stolicy słoiki <a href="http://poradnia.pwn.pl/lista.php?id=14346" target="_blank">(lub, jak między wierszami proponował profesor Bańko, słoicy</a>).Warszawa jest miastem wyjątkowym pod wieloma względami, a jednym z nich jest skomplikowana sieć dróg miejskich. Nie ma opcji, żeby za pierwszym razem przyjechać do Warszawy samochodem i nie zgubić się jeżdżąc po mieście. Turyści liczą na naszą wyrozumiałość i należy im ją okazywać dopóty, dopóki nie usiłują nas przejechać, szukając w popłochu właściwego dla siebie pasa ruchu (naiwni, skoro myślą, że go znajdą; nic z tego, przejechanie się trzy razy po tym samym skrzyżowaniu raz po raz to standard). Pamiętajmy też, że możemy być dla Turysty niecodziennym widokiem; nie wszędzie jazda na rowerach jest tak powszechna i nie wszędzie rowery dają sobie radę na szosie pomiędzy autami. Łatwo ich rozpoznać po niewarszawskiej rejestracji samochodu. Na szczęście nie zachowują się jak kierowcy typu Beka z typa, ponieważ czują, że są jak ta owca w wielkim mieście, zewsząd są gnębieni przez innych kierowców (m.in. przez Punktualnych i Dresiarzy), a ponadto krzyczenie sprzyja zgubieniu się.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak sami widzicie, nie jest łatwo poruszać się rowerem po ulicach. Niestety, Polska w najbliższych latach nie stanie się Belgią- krajem oplecionym drogami rowerowymi. Musimy się ze sobą męczyć- kierowcy najróżniejszych pojazdów i my, rowerzyści. Wiem, że czasem jesteśmy dla Was wkurzający. Czasem nie możecie nas wyprzedzić i musicie snuć się za nami 30 km/h; czasem nie jesteście pewni naszych reakcji i stresujecie się, bo nie chcecie niechcąco zrobić nam krzywdy. Pamiętajcie jednak, że w starciu z samochodem osobowym, nawet jeśli to my jesteśmy sprawcami wypadku, jesteśmy zawsze znacznie bardziej poszkodowani. Chcemy żyć z Wami w jak największej zgodzie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> I nie myślcie sobie- wśród użytkowników jednośladów także zdarzają się, i to nierzadko, wybitne osobliwości. O nich już w następnym wpisie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDXx3Kl6e9yOHo8IE-dXd1W5fTcGcNmN67koJ4a8yxPLGxm3d3z7vA_LPN0HpK_oWq9Clylajeh6aV6A5RPZ5KmDv3LhKT58jPZ9RfB9HNALC5gVZ7u_ffjoOTeqY6W69LXr6DGZTNyOA/s1600/akcja-rower1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="387" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDXx3Kl6e9yOHo8IE-dXd1W5fTcGcNmN67koJ4a8yxPLGxm3d3z7vA_LPN0HpK_oWq9Clylajeh6aV6A5RPZ5KmDv3LhKT58jPZ9RfB9HNALC5gVZ7u_ffjoOTeqY6W69LXr6DGZTNyOA/s400/akcja-rower1.jpg" width="400" /></a></div>

Galeria osobliwości: Kierowcy

Wielokrotnie wspominałam (na przykład tu i tu ) o wzajemnych (jakże wątłych) relacjach pomiędzy kierowcami a rowerzystami. Jako że zazwycz...

By to szlak..!

W tytule nie ma błędu. Chodzi o szlak. Taki w Kampinoskim Parku Narodowym. Ale od początku..<br /> <br /> Jak pewnie większość Czytelników zdążyła się już zorientować, jestem absolutnie zakręcona na punkcie moich ukochanych <a href="http://www.giantfabryczna.pl/" target="_blank">Giantów</a>. W zeszłym roku kupiłam swoją pierwszą szosówkę, w której od razu się zakochałam. Od początku jednak zdawałam sobie sprawę z tego, że moja technika jazdy kuleje i nie od razu będę podbijać na niej świat. Upust swojego entuzjazmu dawałam na wycieczkach z Wojtkiem, który przez pełne dwa tygodnie wstawał bladym świtem, aby jeździć ze mną po pętlach (i przed każdym skrzyżowaniem krzyczeć: "uważaj, czerwone! wypnij się z prawego! ja cię osłaniam!"). Po 'okresie kwarantanny' mogłam już jeździć sama i.. do tej pory mi ta samotna jazda została. Każdy pomysł na jeżdżenie w (najwyżej dwuosobowym!) towarzystwie rozpatruję godzinami, a jeśli już zamierzam wybrać się na trening z kimś, to ostrzegam, że:<br /> - nie polecam jeżdżenia mi na kole, bo chociaż staram się być dobrym przewodnikiem i pokazywać każdą dziurę w asfalcie oraz nie hamować gwałtownie, to jednak jestem straszną sierotą, na zakrętach wyrzuca mnie na orbitę pozaziemską, pod wiatr jeżdżę jakbym ciągnęła stukilową oponę za sobą itp;<br /> - nie potrafię jeździć komuś na kole, więc właściwie nie robi mi różnicy, czy jadę pierwsza czy druga (to się powoli zmienia i już umiem schować się za czyimiś plecami- ale nadal łatwo mnie urwać, bo trzymam przynajmniej trzykrotnie większą odległość niż ta, w której można mówić o prawdziwym draftingu).<br /> <br /> Generalnie jednak uskuteczniam samotność długodystansowca. Ma to pewne wady, ale ma też kilka zalet. Rozpiszę się o tym kiedy indziej. Wszystko to jednak dlatego, że mój trener Wojtek uważa, że moje jeżdżenie z grupą kolarską mogłoby się skończyć tragicznie i dla mnie, i dla osób jadących w pobliżu mnie.<br /> <br /> Co wymyślił więc Wojtek? Otóż stwierdził, że to, czego mi brakuje na rowerze, to- kolejność przypadkowa- moc, technika, dynamika, pewność i 'czucie' roweru. Skoro w najbliższym czasie nie będę miała szansy poprawić tego poprzez jazdę w peletonie, to mogę pracować nad tym.. na rowerze górskim!<br /> <br /> 'Roboty leśne' zintensyfikowały się po zakupieniu cudnego rumaka, Gianta XTC (o jego zaletach i wadach też postaram się za jakiś czas napisać, bo zdecydowanie warto poznać bliżej ten rower). Posiadanie tak fantastycznej maszyny bardzo motywuje do trenowania czegoś, co w swojej istocie jest dla mnie trudne. A jest doprawdy ze wszech miar skomplikowane.<br /> Nie wiem, co gra tutaj większą rolę- to, że mam wymagającego nauczyciela (Wojtek śmiga po takich przeszkodach, że patrząc na to zbieram szczękę ze ściółki leśnej), czy to, że jestem wyjątkową pierdołą. Scenariusz bardziej skomplikowanych lekcji jest zaskakująco jednorodny: dojeżdżamy do danego miejsca w lesie, Wojtek pokazuje mi coś, o czym w ogóle nie pomyślałabym, że można i należy po tym jeździć rowerem. Mówi: "no dobra, to wjeżdżasz/zjeżdżasz/przejeżdżasz tu", a ja mówię mu, co o nim myślę (i nie jest to nic dobrego). Wojtek z miną pokerzysty potwierdza, że to jest zadanie dla mnie. Podejmuję więc próbę wjazdu, zjazdu bądź przejazdu, uprzednio przypominając Wojtkowi, że ma mnie łapać (użytkowanie spd nadal ma dla mnie trochę tajemnic). Zazwyczaj zatrzymuję się w połowie (w przypadku zjazdu po prostu hamuję w ostatniej chwili na wzgórzu), krzyczę/jęczę "AAAAAAAA ŁAP MNIE" i będąc już złapana w objęcia niezawodnego wybawcy, wypinam się z pedałów i raz jeszcze wyrażam swoją dezaprobatę w stosunku do zadania oraz swoich możliwości wykonania tegoż. Ta sekwencja zdarzeń powtarza się mniej więcej cztery razy; po trzecim zaczynam płakać, przy czwartym już nie mogę oddychać zatkana smarkami, a za piątym razem wykonuję robotę. Duma i satysfakcja rozpierają mnie tylko przez parę minut, bo potem słyszę "no dobra, to teraz wjeżdżaj tu- może ci koło myszkować, a pod koniec cię trochę podniesie, no i uważaj na ten wielki korzeń.. ale nic się nie martw, ja cię łapię".<br /> <br /> W rzeczy samej, treningi techniki mtb są dla mnie naprawdę trudne i psychicznie wyczerpujące (chyba dokładnie to samo mógłby powiedzieć Wojtek..). Widzę postęp, ale jeszcze wiele brakuje mi do poziomu, który będzie satysfakcjonował mnie i jego. Nigdy nie będę zawodniczką mtb, ale chcielibyśmy, żebym wystartowała kiedyś w płaskich zawodach mtb oraz- przede wszystkim- w uphillu. Na zjazdach bowiem umieram, ale podczas wjazdów wydolnościowo radzę sobie w miarę dobrze.<br /> <br /> Do czego jednak zmierzam (Boże, dlaczego wstęp zamienia mi się zawsze w kilometr tekstu z dwunastoma dygresjami..): muszę przyznać, że trenowanie na góralu rzeczywiście bardzo procentuje w jeździe na szosie. Oczywiście poprzez zasuwanie po lesie nie nauczę się draftingu ani ciasnego pokonywania zakrętów, ale przełajowa jazda niesamowicie poprawia to magiczne 'czucie roweru', którego nie da się posiąść jeżdżąc tylko na szosie. No i, nie oszukujmy się, przebywanie w lesie jest o niebo przyjemniejsze niż bycie mijanym przez rozpędzone samochody i tiry. I nie ma znaczenia, w którą stronę wieje wiatr, dręczyciel szosowców. Jest to zatem doskonały trening uzupełniający rowerowo-ogólnorozwojowy, który serdecznie polecam każdemu, kto ma w tych dziedzinach braki.<br /> <br /> Naprawdę podziwiam zawodników ścigających się na góralach. Na szosie jesteś Ty, rower, droga, ewentualnie ludzie jadący obok. Moje treningi na rowerze szosowym- oprócz tego, że wyzywam wicher wszelkimi możliwymi przekleństwami- są bardzo płodnym umysłowo czasem. Szosa jest płaska i długa, a ja mam czas na najróżniejsze przemyślenia (i tylko to odróżnia mnie wówczas od chomika w kołowrotku- choć któż to wie, o czym myśli taki chomik). Na mtb jest zupełnie inaczej. Nie masz pewności, co spotka Cię za sekundę, a w mgnieniu oka musisz na to zareagować. Musisz być bezustannie wyczulony, uważny i gotowy. Nawet jeśli wydaje Ci się, że widzisz, co jest przed Tobą, za chwilę może zaskoczyć Cię głęboki piasek czy wystający korzeń, zjazd może okazać się bardziej stromy niż myślałeś, a kamienisty podjazd zbyt wymagający dla Twoich opon. Jazda na rowerze górskim wymaga ciągłego skupienia i choć wierzę, że poziom umiejętności czołowych zawodników pozwala im na niemal instynktowne reagowanie i błyskawiczną ocenę sytuacji, nieustannie ich za to podziwiam, zwłaszcza że jeżdżą w ciasnej grupie.<br /> <br /> Wczoraj dwie i pół godziny kręciłam po pętli habdzińskiej na rowerze szosowym, dzisiaj półtorej godziny po lesie. Cieszyłam się na tę dzisiejszą przejażdżkę, bo była mowa, że będziemy sobie spokojnie jeździć po szlaku. Wyobrażałam sobie szeroką rowerostradę, po której będę jechać jak królowa Kampinosu i rozmawiać sobie z towarzyszem Wojtkiem. Nie pomyślałam tylko o jednym- szlak turystyczny to nie szlak rowerowy, a nie zawsze łatwo jest przejechać tam, gdzie łatwo można przejść. Uhm, zaiste. Niech to szlag. Miło było przez kilka pierwszych kilometrów, a potem zaczęła się szkoła przetrwania. Nie zliczę, ile razy musiałam schodzić z roweru, bo przede mną wyrastał na przykład mostek bez bocznych poręczy. Po jednym z nich przejechałam z rozpędu; trwało to kilka sekund, a prawie zdążyłam dostać zawału. Napotkaliśmy też kilkanaście sadzawek, które trzeba było pokonać 'z buta' po deskach albo kamieniach, niosąc rower na plecach. Kilka fragmentów pustyni Gobi, które zazwyczaj pokonywaliśmy tylko do pewnego momentu (raz nawet wyglebiłam, i to nie tylko dlatego, że jeżdżę z oponami, które są świetne na góry, ale niekoniecznie na głęboki piach. Było blisko, aby tej gleby uniknąć, ale mój złośliwy pedał wpiął mi się dokładnie wtedy, kiedy chciałam zdjąć z niego stopę..). Niedoschnięte błotne kałuże, których pomyślne pokonanie mogło zagwarantować tylko trafienie kołem w wąski wyżłobiony rowek. I tak dalej, i tak dalej.. Nie muszę chyba wspominać, że byliśmy w Kampinosie trzeci raz i trzeci raz się zgubiliśmy. Tym razem jednak w newralgicznym momencie ("Jezu, Wojtek, tu się nie da jechać, ja mam dość, doooooość") szczęśliwie spotkaliśmy pana, który spaceruje po tym lesie od ponad trzydziestu lat i wytłumaczył nam on z wielkim zaangażowaniem (tak wielkim, że aż rozdarł sobie mapę na pół) dokąd mamy się kierować. Jeżdżąc na szosówce ma się przynajmniej świadomość lokalizacji i tego, że cywilizacja jest blisko. Być w głębokim lesie to czasem jak być w głębokiej.. no, puszczy. Kampinoskiej. <br /> <br /> A więc tak właśnie to wygląda, jest fajnie. Wielbię moje rowery, które są tak bardzo różne, że doskonale się uzupełniają. Kiedy walczę z huraganem (który na pętli habdzińskiej prawie zawsze wieje w twarz, mimo że to pętla- ewenement na skalę światową) i jestem zmęczona ruchem drogowym, marzę o przesiadce na leśnego potwora. Po żmudnej jeździe po lesie miło jest wsiąść na moją malutką Giantcinę i pokonywać kolejne kilometry z wiatrem we włosach (i muchami w zębach). A najlepiej jedno po drugim. A tak w ogóle to bieganie i pływanie też jest najlepsze. Ale chyba znowu rozpisałam się tak, że jeśli, drogi Czytelniku, dobrnąłeś do końca tej notki, to jesteś hardkorem i na pewno żadne trudne treningi w lesie nie będą Ci straszne. Polecam.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKILAovEg3BtUDpiKYu37kBKMQCwjX5DPFmP8pbinQK5sqXvXOQB7OnUSssFX1bThKN8J0p_qJyeObjADeeT4S3GzlsK7EfFPN1lXN4CHzAt0cup9Y3T3sWB06U_jYAZti_00DkWol3CM/s1600/screen2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKILAovEg3BtUDpiKYu37kBKMQCwjX5DPFmP8pbinQK5sqXvXOQB7OnUSssFX1bThKN8J0p_qJyeObjADeeT4S3GzlsK7EfFPN1lXN4CHzAt0cup9Y3T3sWB06U_jYAZti_00DkWol3CM/s400/screen2.jpg" width="400" /></a></div> <br />

By to szlak..!

W tytule nie ma błędu. Chodzi o szlak. Taki w Kampinoskim Parku Narodowym. Ale od początku.. Jak pewnie większość Czytelników zdążyła się ...

Allez allez pharmacie!

W tym roku wyjątkowo intensywnie i z nadzwyczajną sobie ciekawością oglądam Tour de France. Długo można by się rozpisywać o tym wyścigu, ale dziś nie chcę pisać o emocjach, jakie towarzyszą zarówno kolarzom, jak i chyba całej Francji. Doping na trasie jest niesamowity- energia kibiców porozstawianych na trasie i wszystko to, co jako widzowie mamy okazję obserwować w telewizji. Piękne, poruszające i wzruszające wydarzenie.<br /> <br /> Oglądam jednak TdF z mieszanymi uczuciami. Wszyscy wiedzą dlaczego i pewnie podzielają moje wątpliwości. Słowo-klucz padło już w akapicie wyżej. Chodzi rzecz jasna o doping. Mimo świadomości niesamowitego poziomu wytrenowania zawodników z czołówki, ich niemal nadludzkich możliwości fizycznych i wolicjonalnych, biorąc pod uwagę lata specyficznego treningu i doskonałych predyspozycji genetycznych.. mimo tego wszystkiego- nie wierzę, żeby byli 'czyści'. Pytanie tylko kto - jeśli ktoś w ogóle - jedzie w tym wyścigu bez 'turbodopalania'?<br /> <br /> Mówi się, że rywalizacja i tak jest równa, bo wszyscy równo dają w palnik. Gdyby nie brali, klasyfikacja wyglądałaby tak samo. <b>Nie zgadzam się z tym</b>. Zdolność organizmu do przetwarzania 'koksu' jest oczywiście pewną predyspozycją osobniczą organizmu, ale nie jest i <b>nie powinna być związana ze sportem</b>. Jeśli wyścig Tour de France ma być wyścigiem koncernu farmaceutycznego- sprawdzeniem, kto lepiej zareaguje na nowe mikstury- to przygotowania do niego nie powinny się odbywać na szosach i salach gimnastycznych, ale w aptece.<br /> <br /> Sposoby wykrywania dopingu na szczęście idą naprzód. Zwłaszcza paszport biologiczny daje duże nadzieje, że nielegalne wspomaganie będzie coraz częściej i coraz sprawniej demaskowane. Tego życzę sobie i wszystkim wokół. Kolarzom w tourach, żeby nie musieli stawać przed dylematem, czy ryzykować swoje zdrowie, życie i honor, czy wycofać się z kontynuowania kariery mniej lub bardziej bezpośrednio. Wszystkim juniorom, żeby mogli trenować, żeby o ich predyspozycjach decydowały osobnicze walory psychofizyczne, a nie odporność na farmaceutyki. Wszystkim widzom- bo dla nich defacto nie robi różnicy, czy czołówka peletonu jedzie 'na czysto' czy nie: dla nas, amatorów tego sportu, i tak absolutnie nie do wyobrażenia jest przetrwanie niemal trzytygodniowej jazdy po górach lub na czasówkach, po odcinkach do 250 km, w upale i wietrze. Ja, jako widz, chciałabym zobaczyć, ile realnie jest w stanie wycisnąć z siebie kolarz na dowolnym etapie, widzieć jego słabości i czyste zwycięstwa. Nie ma dla mnie różnicy, czy pojedzie w czasówce godzinę, czy godzinę i trzy minuty-<b> i tak tego rodzaju wyczyn jest poza zasięgiem mojej wyobraźni.</b><br /> <br /> Z tego samego względu nie zgadzam się z głosami, iż doping w sporcie wyczynowym powinien być legalny. Że dobrze by było wiedzieć, na czym dany kolarz pojechał 240 km z prędkością 50 km/h w drugim tygodniu touru. Co pozwala sprinterom na bieżni osiągać wyśrubowane rekordy. Dlaczego ciało kulturysty wygląda jak spod dłuta rzeźbiarza. <br /> NIE!<br /> <b>Doping należy zwalczać wszelkimi możliwymi sposobami</b>. W przypadku kolarstwa bardziej mam tu na myśli organizacje i dyrektorów sportowych niż samych zawodników wyczynowych. W wielkich tourach w grę wchodzą wielkie pieniądze, a kolarstwo dla kolarza to zawód, sposób życia i zarabiania. Nie popieram decyzji tych, którzy ulegają presji, ale nie chciałabym znaleźć się w ich sytuacji, kiedy stają przed wyborem: "dajesz w kabel (dawaj, to bezpieczne, przecież wszyscy od tylu lat dajemy i jest dobrze) albo wypadasz z gry".<br /> <br /> Jeszcze bardziej niepokoi mnie inna tendencja, o której się nie mówi: <b>doping w sporcie amatorskim.</b> O tym nie mówi się otwarcie, zamiata się to pod dywan, a jest to problem tak samo poważny, jeśli nie większy. Wspomaganie wśród amatorów jest dla mnie zjawiskiem przerażającym i niezrozumiałym.<br /> Zastanówmy się, dlaczego amator uprawia sport. Nie ma znaczenia, do jakiej kategorii amatorstwa należy: czy jest to 50-letni mąż i ojciec, który postanowił ruszyć się z kanapy i schudnąć dziesięć kilo, żeby nie umrzeć przedwcześnie z powodu niewydolności krążenia, czy sprawny dwudziestolatek, ciągle podnoszący swój poziom sportowy, który odnajduje w tym pasję i sposób na spędzanie wolnego czasu. Nie ma to znaczenia, ponieważ motywacje i cele są dokładnie takie same: obydwaj panowie trenują dla utrzymania i poprawy zdrowia; chcą startować w zawodach dla własnej satysfakcji, uczucia sportowej rywalizacji, pragną poprawiać swoje rekordy, mierzyć się ze słabościami, aby zdobyte doświadczenia i siła procentowały w innych aspektach jego życia. Chcą mieć czym wyróżnić się spośród znajomych, a także poznawać nowych ludzi, którzy są tak samo zakręceni na punkcie danej dyscypliny. Sport daje im możliwość podróżowania, poznawania nowych kultur, doskonale wypełnia im lukę pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym.<br /> <br /> A więc dlaczego, na miłość boską, Iksiński tydzień przed 'ważnym startem' idzie do lekarza i udaje, że ma astmę albo zapalenie oskrzeli, żeby dostać odpowiednią receptę? Po co dzień przed wyścigiem łyka aspirynę, skoro nic go nie boli?!<br /> <b>TO NIE JEST DOPING? </b>Oczywiście że jest, i to dużo gorszy, <b>dużo bardziej obrzydliwy</b> niż to, co widzimy w sporcie wyczynowym. Dla Iksińskiego sport to zdrowie, a życiówki bije tylko i aż dla własnej satysfakcji. Jakie zdrowie i jaka satysfakcja płyną z tego, że Iksiński pobiegł dwadzieścia sekund szybciej niż poprzednio i wyprzedził swojego sąsiada Oksińskiego w Biegu Łasicy w Rembertowie, skoro nie jest to efekt żmudnej pracy, ale jego <i>amatorskiego koksu</i>? Co on z tego będzie miał? Pieniędzy na pewno nie. Dla kolegów z pracy nie ma różnicy, czy Iksiński złamie cztery godziny w maratonie, bo i tak uważają, że Iksiński jest bohaterem (albo świrem), bo przecież po przebiegnięciu czterdziestu kilometrów człowiek umiera. Satysfakcję- naprawdę? Równie dobrze mógł przejechać ten maraton na rowerze- wynik byłby jeszcze bardziej wyśrubowany, a przecież tak samo niewymierny, jak to co zrobił.<br /> <br /> Szanowny Amatorze, nie zachowuj się jak Iksiński. Nie jesteś sportowcem wyczynowym, wybrałeś inną ścieżkę rozwoju zawodowego- jeśli nie masz szans już tego zmienić, to znajdź dobre strony wynikające z Twojego położenia. Uprawiaj sport amatorsko, rozsądnie i spokojnie. Dzięki temu być może zachowasz dłużej zdrowie fizyczne i psychiczne, bo trening wyczynowca nie jest bynajmniej ścieżką usłaną różami. Masz szansę na wiele satysfakcji pomimo gorszych wyników- ale przecież to nie jest jedyne, co masz w życiu. Szanuj się, przecież robisz to dla siebie, prawda?<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPWOjLKytgeXs-HnIQeSryTCzOKMl4PxbVmWYPPuo3IG7aqiEC9Evi2rktut_9qdLGTFWeT6KanlrQVqE0PqOo7sR-NwsYx1Pyl7jmp_sEvU5sKQ8hqbhFkvlwPQ2S40SfMXOcJFAbSBY/s1600/letour.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPWOjLKytgeXs-HnIQeSryTCzOKMl4PxbVmWYPPuo3IG7aqiEC9Evi2rktut_9qdLGTFWeT6KanlrQVqE0PqOo7sR-NwsYx1Pyl7jmp_sEvU5sKQ8hqbhFkvlwPQ2S40SfMXOcJFAbSBY/s400/letour.jpg" width="400" /></span> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <span style="font-size: x-small;">(Bryn Lennon / Getty Images) </span></div> <br />

Allez allez pharmacie!

W tym roku wyjątkowo intensywnie i z nadzwyczajną sobie ciekawością oglądam Tour de France. Długo można by się rozpisywać o tym wyścigu, ale...

Be a (WMT)Master

W Warsaw Masters Team nie ma czasu na otrząsanie się z szoku.<br /> Choć w kontekście pływania na basenie Polonii nie można dosłownie powiedzieć o rzuceniu się na głęboką wodę, to przekonałam się, że i płytka woda może mieć drugie dno :-) <br /> <br /> Do Mastersów trafiłam w lutym tego roku. Do tego czasu pływałam sobie nieregularnie i w sposób zupełnie nieusystematyzowany. Byłam w stanie przepłynąć ciągiem kilometr, jednak nie było to dla mnie tak łatwe i przyjemne jak- dajmy na to- 10 km wybieganie. Jednorazowo, w lipcu zeszłego roku, skusiłam się na lekcję z trenerem. Wbrew moim obawom wcale nie śmiał się z mojego kraula, którego Wojtek przy moich pierwszych próbach z pół roku wcześniej nazywał 'stylem potwora z Loch Ness'. Powiedział nawet, że "pierwszy raz widzi, żeby ktoś tak szybko płynął, tak źle pracując nogami". Może nie był to jednoznaczny komplement, niemniej otrzymałam jasną informację, że nie jest tak okropnie, jak się spodziewałam. Nie mając jednak warunków do regularnego trenowania, 'plumkałam sobie' nadal, uskuteczniając dodatkowo ćwiczenia, które pokazał mi trener.<br /> <br /> Również w lipcu zeszłego roku zaczęła się w mojej głowie na poważnie kluć myśl, która wcześniej była tłumiona przez głos rozsądku. Jak pewnie wszyscy na świecie mieli już okazję się dowiedzieć, w zeszłym roku, po zaledwie roku trenowania biegania, trzech miesiącach przebieganych pod okiem trenera kadry polskich długodystansowców, pierwszych startach na 5 i 10 km i debiutanckich życiówkach łamiących odpowiednio 20 i 40 minut, zanim zdążyłam się na dobre rozpędzić.. przytrafiła mi się bardzo niefajna kontuzja (a raczej, jak się okazało, ich kombos). Pewnie kiedyś rozpiszę się o tym szerzej- teraz wystarczy że wspomnę, iż zupełnie nie mogłam biegać przez cztery miesiące, a próby podejmowane po tym czasie jeszcze długo były okupione bólem i dyskomfortem. Ani rower, ani pływanie nie mogło zagłuszyć tęsknoty za treningiem biegowym i niecierpliwością powrotu do tegoż, ale chcąc nie chcąc zintensyfikowałam swój udział w obydwu dyscyplinach. Jeszcze bez ładu i składu, ale coraz poważniej. Kupiłam <a href="http://www.giantfabryczna.pl/" target="_blank">dobry rower szosowy</a>, Wojtek zauważył, że jestem coraz mocniejsza na naszych rowerowych przejażdżkach (pozytywny skutek uboczny obrastania sadłem, hłe hłe..) i że w sumie to nienajgorzej przebijam się przez tę wodę w basenie, mimo że moja technika woła o pomstę do nieba.<br /> Pomysł o podjęciu treningu w kierunku triathlonu na samym początku przyjęłam z lekkim niedowierzaniem, ale wątpliwości szybko przerodziły się w euforyczną radość i nadzieję. I to nie tylko dlatego, że nawet kiedy byłam w intensywnym treningu biegowym nie mogłam się nigdy powstrzymać przed wplataniem między jednostki biegowe wypadów na rower, basen, siłownię, a teraz miałam to wszystko zacząć robić zupełnie 'na legalu'.. :-)<br /> <br /> Wracając jednak do tego, o czym tak właściwie chciałam pisać: ogromnie szczęśliwy splot okoliczności, a raczej przychylność i pomysłowość Andrzeja sprawiły, że w lutym dołączyłam do grupy doskonalenia pływania w <a href="http://www.masters.waw.pl/" target="_blank">Warsaw Masters Team</a>. Na początku był to dla mnie duży szok- nigdy wcześniej nie pływałam w grupie, nie robiłam w wodzie żadnych interwałów, nie potrafiłam robić nawrotu ani przepłynąć delfinem pięciu metrów. A wszystkie te elementy szybko zaczęły być ode mnie wymagane. Pierwsze treningi były stresujące i intensywne, a kiedy zaczęłam czerpać stuprocentową przyjemność z pływania w tej grupie (co stało się mniej więcej po miesiącu), Monika przykucnęła na brzegu basenu i oznajmiła mi, że niniejszym zostaję przeniesiona do wyższej grupy. A niech to.. :-)<br /> Następnego dnia pływałam już u innego trenera, w grupie złożonej z osób, które mają ode mnie znacznie dłuższy pływacki staż. I znowu był to dla mnie spory przeskok, ponieważ zadania były długie, prawie nie było przystanków przy ścianie, nawroty musiały być opanowane do perfekcji, a i delfina nie brakowało. Po kolejnych dwu i pół miesiąca zauważyłam jednak podobną prawidłowość co poprzednio- pływa mi się bardzo dobrze i komfortowo. Nie przywykłam uciekać od komfortu, raczej zawsze kurczowo trzymałam się swojej 'strefy bezpieczeństwa', ale kiedy już przyjeżdżałam na trening po 3 godzinach kręcenia na rowerze i nadal było mi w wodzie miło, postanowiłam podjąć męską decyzję. A następny przeskok był już naprawdę potężny.<br /> Nie spodziewałam się, że mocniejsza grupa Moniki jest o tyle szybsza od tej, w której pływałam do tej pory. Zaczęłam 'obstawiać tyły', pływać w ogonie grupy, a kiedy raz się zdarzyło, że wszyscy zdublowali mnie w trakcie ćwiczenia na nogi z deską, byłam bliska rzucenia deską o ścianę i wyjścia z basenu z płaczem (moje drugie imię to Frustracja). Na szczęście z treningu na trening ta różnica powoli zaczęła się zmniejszać, więc obyło się bez scen rozpaczy.<br /> W tej grupie nie zdążyłam osiągnąć komfortu trenowania, gdy na cały miesiąc przenieśliśmy się na długi basen przy ul.Inflanckiej. Lubię pływać na basenie 50metrowym, więc wybrałam się na pierwszy lipcowy trening pełna wigoru i nadziei. Jakże głęboko szczęka mi opadła, kiedy dowiedziałam się, że w tym miesiącu będziemy mieć powiększoną grupę- pływamy bowiem z grupą sportową!!!! Tak, z tą grupą, która bije rekordy na zawodach, z ludźmi którzy wyprzedzają żabą mojego kraula i dla których pływanie 'delem' to bułka z masłem... Oj, to było trudne doświadczenie. Na następnym treningu byłam już świadoma tego, co mnie czeka- co nie zmienia faktu, że tak samo mocno umierałam.<br /> Co mnie dziwi najbardziej: pięć razy odbyłam już trening z tymi mocarzami i nawet to polubiłam. Treningi są dla mnie dużo cięższe niż dla nich, nie mam najmniejszej szansy żeby ich dogonić i jeszcze długo tej szansy nie ujrzę na horyzoncie, ale.. jest fajnie!<br /> Powinnam chyba na tym zakończyć, ale jest jeszcze jeden element, o którym doprawdy nie można nie wspomnieć.. Co prawda dopiero rozpoczynam realizację tego diabelskiego planu, ale od tego tygodnia mam podwójny trening pływacki w poniedziałki oraz dodatkowe pływanie w czwartkowe poranki. Wieczorny trening w poniedziałek był zatem: (1) moim rekordem czasu pływania i (2) przepłyniętego dystansu, oraz (3) zawierał zadanie główne, o którym sam Mistrz Ceremonii Andrzej powiedział z grobową miną: "bardzo mocne i długie, więc skupcie się". Nie wiem co dalej ze mną będzie, ale jestem pełna motywacji, ponieważ obiektywnie patrząc, jestem w tej wodzie strasznym ślimorem, a wydaje mi się, że kiedy jestem już zmęczona pierwszym pływaniem, to na drugim zaczynam sobie ułatwiać, ale... szukając rezerw w sobie i swojej technice. Popływamy, zobaczymy, w razie czego będziemy kombinować inaczej.<br /> <br /> Myślę, że podjęcie treningów pływackich było ze wszech miar wspaniałym pomysłem. Udało mi się dzięki temu niepostrzeżenie wrócić do treningów interwałowych, których z jednej strony bardzo mi brakowało podczas przerwy w bieganiu, a z drugiej strony sama myśl o nich wywoływała mój wielki niepokój (co jest chyba dość naturalną reakcją organizmu). Biorąc pod uwagę to, jak pływanie potrafi przemycić do innych dyscyplin różne arcypotrzebne elementy (o tym już raczej kiedy indziej), jest to naprawdę coś pięknego. I moje plecy są mi niezwykle wdzięczne- nawet jeśli coś niedobrego tli się w okolicach kręgosłupa, to po pływaniu są jak nowo narodzone.  <br /> <br /> <span class="userContent">Ale.. już więcej dzisiaj nie będę pisać, bo i tak jak zwykle wyszło za długo. Dzisiaj nie pływałam, ale po dwugodzinnym spinningu byłam tak samo mokra jak po wyjściu z basenu. Jest moc, jest coraz lepiej. Idę oglądać triathlon z serii Pucharu Świata na dobranoc. Po nich sny są dobre. </span><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyJ3sjzCe5HYkb1bBQ7QPlAsttSQjvBK7LQH4EzyhQNt6BTiADmwd7yyABP_E5OmeuV-gSdgDV5TPu3PBJP0FU2_xrFxUntf6a2ndyQB_cM6rwQsO8jbRwacdKEk1m9MXjxCIRHYCnO9w/s1600/a2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyJ3sjzCe5HYkb1bBQ7QPlAsttSQjvBK7LQH4EzyhQNt6BTiADmwd7yyABP_E5OmeuV-gSdgDV5TPu3PBJP0FU2_xrFxUntf6a2ndyQB_cM6rwQsO8jbRwacdKEk1m9MXjxCIRHYCnO9w/s400/a2.jpg" width="400" /></a></div> <br />

Be a (WMT)Master

W Warsaw Masters Team nie ma czasu na otrząsanie się z szoku. Choć w kontekście pływania na basenie Polonii nie można dosłownie powiedzieć ...

I kto ci da pracę po tych studiach?!

<div style="text-align: justify;"> Uwielbiamy narzekać na studia i całą otoczkę z nimi związaną. Zwłaszcza my, studenci polonistyki. Że za dużo nauki, że nieżyciowe przedmioty, a przede wszystkim- że nie ma dla nas pracy. Prześcigamy się w tworzeniu memów i dowcipów, poruszających drażliwą kwestię niepewnej zawodowej przyszłości.</div> <div style="text-align: justify;"> I na nas też narzekają- głównie rodzice, ciotki i dziadkowie- że nie poszliśmy na medycynę albo prawo. To według nich Dwa Filary Zapewniające Szczęśliwe i Dostatne Życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dla tych, którzy ulegają presji, tyranie zaczyna się już w liceum. Zarwane noce, przepłakane niezaliczenia klasówek, tydzień wypełniony korepetycjami do rozszerzonej matury. Żeby tylko dostać się na wymarzony kierunek studiów. Jeśli się powiedzie- jeszcze jeden rok wyjęty z życia, a potem skreślenie z listy studentów. W najlepszym (?) wypadku dotrwanie do końca studiów, obrona i... pustka. Bo studentów na każdym kierunku jest wielu- więc tak jak w każdym wyścigu, również w starciu o pracę zwyciężają lepsi, szybsi, sprytniejsi. A ci, którzy mieli więcej planów niż zdolności, zostają z przeciętnym stanowiskiem, przeciętną pensją, zubożonym życiem pozazawodowym i.. straconymi latami młodości- być może najlepszym okresem życia. A to się nie wróci, tego nie kupią za żadne pieniądze. Dodatkowe wykształcenie mogą zyskać w kilka lat, na każdym etapie życia, ale czasu nie cofną. Dlaczego nie spróbowali najpierw iść w kierunku, który rzeczywiście ich fascynował?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żadne studia nie gwarantują dobrego stanowiska i godziwej (co każdy rozumie inaczej) płacy. Nie tylko poloniści, socjologowie i kulturoznawcy mogą mieć problem ze znalezieniem satysfakcjonującej pracy. Oprócz papierka trzeba mieć jeszcze głowę na karku.</div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli będziesz dobry w tym co robisz, to dostaniesz pracę albo sam ją sobie stworzysz. Jeśli będziesz na siłę próbować stać się dobry w czymś, czego nie czujesz, to w absolutnie najlepszym wypadku dojdziesz do zapętlonego schematu praca-dom. Jeśli to ci odpowiada- to świetnie. Ale jeśli gdzieś w głębi duszy snujesz zupełnie inny plan na życie, to.. może warto?</div> <div style="text-align: justify;"> <i>"Więc ćwicz to, czym by to nie było, ale wkładaj w to miłość, a to będzie twą siłą.."</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nigdy nie poszłabym na dane studia tylko dlatego, że ktoś tego ode mnie wymaga. Co więcej- nie poszłabym studiować z myślą o tym, że dzięki temu mogę kiedyś dostać dobrą pracę i dobrą kasę. Życie jest zbyt przewrotne, żeby próbować ustawić sobie egzystencję na kilkanaście lat naprzód i dążyć do tego robieniem czegoś, co nas nie kręci. A analiza statystyk najbardziej perspektywicznych kierunków to nie jest dobry sposób na wybieranie studiów. Jeśli chcesz mieć dużo kasy, to znajdź sobie bogatego męża/bogatą żonę. A jeśli chcesz być szczęśliwy, to znajdź sobie studia, które będą Cię bogacić- i to nie w dobra materialne. Reszta przyjdzie sama.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dlaczego wybrałam polonistykę? Bo jest 'moja'- tylko i aż tyle. Bo czuję, że przechodząc przez kolejne etapy tych studiów wypełniam jakiś konkretny, ustalony dla mnie przez Wszechświat plan. Bo i tak podejmowałam studia z myślą, że będę szkolić psy i biegać- a potem napiszę o tym książkę.</div> <div style="text-align: justify;"> Absolutnie, w żadnym calu i żadną cząstką materii nie żałuję tej decyzji (wcale nie piszę tak tylko dlatego, że są wakacje!). Nie tylko odkryłam nowe, rozległe i fascynujące obszary zainteresowań, którymi- jeśli tylko będę miała taką możliwość- chętnie zajmę się w przyszłości, lecz także.. cały czas mam życie poza uczelnią. Studia nie przeszkadzają mi w tym, co najbardziej kocham. Są miłym dodatkiem do mojego życiowego planu- ale gdybym miała w życiu tylko studiowanie, to nie byłabym nawet w połowie spełniona. Zaliczanie każdego kolejnego etapu polonistyki wymagało ode mnie mniej więcej 15% wysiłku, jaki sobie wyobrażałam przed przyjściem na UW. Myślałam, że studia nieodłącznie wiążą się z ostrą harówką, nauką do rana, efektem zombie podczas sesji egzaminacyjnej.. Nic z tych rzeczy. Jeśli zdarzał się czasem ten ostatni, to tylko dlatego, że zabierałam się do nauki na dwa dni przed datą egzaminu. Poza tym nawet najtrudniejszy do zaliczenia przedmiot nadal był o niebo przyjemniejszy niż 'matma, fiza i chemia' w liceum. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie zliczę, ile razy słyszałam pytanie: "Filologia polska? Ooo, czyli będziesz uczyć w szkole?"</div> <div style="text-align: justify;"> Nie, nie będę uczyć w szkole. Nie, nie czytam czterech książek tygodniowo. Nie, nie trzeba wysławiać się przy mnie kwiecistą polszczyzną (choć popieram mówienie poprawną). Nie, nie znam odpowiedzi na wszystkie pytania świata dotyczące interpunkcji, ortografii, gramatyki i słowotwórstwa (choć wszystkie te dziedziny są bliskie mojemu sercu). Jeszcze jakieś pytania? Ach, no tak- nie, nie mam bogatego męża (mam za to bardzo zdolnego i mądrego nie-męża), a mimo to jestem spokojna o moją przyszłość, na którą mam niezliczone pomysły.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> P.S. A moja szkoła jest najładniejsza na świecie:</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo2EWVlhHQi1E4UhHybQb-nkWbrX4m4iLVrXUC8ZhTpLG7zbCotOR9FezoZcXO-PaPGRMEVFs3ahrbw7pUYI-PFtnhUhuJhQ6aGXXGJYoFgGk7v76K5bu-SYUYLezTO2IjpWltuaBb274/s1600/uwuw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo2EWVlhHQi1E4UhHybQb-nkWbrX4m4iLVrXUC8ZhTpLG7zbCotOR9FezoZcXO-PaPGRMEVFs3ahrbw7pUYI-PFtnhUhuJhQ6aGXXGJYoFgGk7v76K5bu-SYUYLezTO2IjpWltuaBb274/s400/uwuw.jpg" width="400" /> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <span style="font-size: x-small;"><a href="http://www.skyscrapercity.com/showthread.php?t=578064&page=38" target="_blank">(źródło) </a></span></div>

I kto ci da pracę po tych studiach?!

Uwielbiamy narzekać na studia i całą otoczkę z nimi związaną. Zwłaszcza my, studenci polonistyki. Że za dużo nauki, że nieżyciowe przedmiot...