Rastuszek - the agility star

Przez kilka ostatnich dni kładłam się spać wyjątkowo późno, a wieczorne godziny spędzałam głównie na oglądaniu zasobów na swoim komputerze i na YouTube'ie. Przekopałam się przez stos filmików z moją agilitującą Rastuchą i strasznie mi się zrobiło sentymentalnie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAuacC1Y1pdcSWpVBYWNUM9_0QIcYtRo_IF4gxqwd-1Ef16ylNOskgUEMAY-WOxCG2eTEZDNFI6hi3UhHrZGoKyzMmb7tgCevcWNqg1B-DZOA41ak36W7ZIu8lbSR9Dln6D3LkWE-35E/s1600/rr2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAuacC1Y1pdcSWpVBYWNUM9_0QIcYtRo_IF4gxqwd-1Ef16ylNOskgUEMAY-WOxCG2eTEZDNFI6hi3UhHrZGoKyzMmb7tgCevcWNqg1B-DZOA41ak36W7ZIu8lbSR9Dln6D3LkWE-35E/s320/rr2.jpg" width="320" /></a></div> <br /> <br /> W związku z tym natchnęło mnie, żeby napisać o tym więcej.<br /> <br /> Rasta to pies, z którym praca w agility jest pełna cieni i blasków. Zacznijmy więc od złych rzeczy, żeby zakończyć optymistycznie i wesoło ;-)<br /> <br /> Jeśli chodzi o predyspozycje fizyczne Rasty, to.. nie jest różowo. Jest co prawda bardzo drobnej kości, a jej ciało jest wyjątkowo elastyczne, jednocześnie jednak ma absolutny brak klatki piersiowej i zero mięśnia. Nie znaczy to, że nie ma dobrej kondycji - bynajmniej! Dużo spaceruje, biega za frisbee, przy rowerze może na luzie przebiec 15 km, głównie galopem, robiąc przystanki na pływanie w stawie. Mięśni jednak nigdy od tego nie nabrała.. Widocznie jednak ten typ tak ma. Przepaść między nią a Smokiem jest ogromna, bo młody wygląda przy niej jak napakowany amstaff ;-)<br /> <br /> W kwestii jej cech psychicznych mam bardzo ambiwalentne uczucia. Niestety Rasta kompletnie nie potrafi radzić sobie ze swoimi burzliwymi emocjami. Na treningu nie potrafi odpocząć - nawet kiedy siedzi w klatce przykrytej kocem, denerwuje się, nakręca i głośno o tym mówi. Jest to ogromny problem, który niezwykle utrudnia trenowanie, bo zamiast męczyć się bieganiem po torze, ona spala się pomiędzy swoimi przebiegami. Poza klatką zresztą też nie jest najlepiej. Co prawda i tak obecnie jest już nieźle - potrafi przekierować swoją złość (że inne psy biegają między hopkami a tunelami, a od niej wymagają opanowania) na szarpanie smyczy. Wcześniej jej najlepszym pomysłem na odreagowanie było wpadnięcie na tor z furią i straszenie ćwiczącego psa kłapaniem mu przed nosem. Czasem wywiązywała się z tego bójka, a innym razem jakiś biedaczek uciekał przestraszony Rastowym potworem z toru.. Tak źle i tak też niedobrze.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiraqgLK9TdQMrzBy90to1lV70Updcw4VggAoFU1eBZoyyG1zNZAwivcT8fAX0wqccXsjGs8j26sOunpBFBsoB-XA5Oiy3HrPBAXVnKg3PsWUDI66biABHtP952cj3H_Z7YHu3us9c24YA/s1600/rr5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiraqgLK9TdQMrzBy90to1lV70Updcw4VggAoFU1eBZoyyG1zNZAwivcT8fAX0wqccXsjGs8j26sOunpBFBsoB-XA5Oiy3HrPBAXVnKg3PsWUDI66biABHtP952cj3H_Z7YHu3us9c24YA/s320/rr5.jpg" width="320" /></a></div> <br /> Długo wmawiano mi, że to moja wina, bo nie nauczyłam psa odpoczywać.<br /> Po sześciu latach życia z Rastą i jednoczesnej obserwacji innych psów mogę rzec: BEZYDURA.<br /> <br /> Jasne, mogłam od pierwszych wspólnych dni pracować nad tym, żeby była cicho i spokojnie. To jest moje zaniedbanie - choć może to nietrafne słowo, bo raczej nie tyle zaniedbanie, co niewiedza. Rasta była moim pierwszym psem i nikt wówczas nie powiedział mi, że szczeniaka się nie tylko nakręca, ale i wycisza.<br /> Tak czy inaczej, im dłużej miałam do czynienia z innymi psami, również rasy border collie, tym mocniej utwierdzałam się w przekonaniu, że to jednak nie do końca kwestia wychowania. Większość psów, nawet tych z zupełnie początkującymi właścicielami, potrafiła zachowywać się normalnie w momentach, w których Rasta darła jadaczkę, wymachiwała kończynami i przeżywała ogólny ból istnienia z powodu izolowania ją od czynnego ruchowo świata. Do tego od początku była psem z kamienia, na którego można działać prośbą i groźbą, a ona i tak nie jest w stanie na dłużej zmienić swojego zachowania. Jeśli wie, że za uporczywe miotanie się i szczekanie czekają ją nieprzyjemności - szczeknie i zwieje. Nie powstrzyma się od wydarcia, inaczej by wybuchła.. <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <br /> Rasta w ogóle jest bardzo reaktywna. Kiedy zaczęła bać się strzałów, pojawił się nam kolejny problem z trenowaniem. Musiałam dojeżdżać na treningi na drugi koniec Warszawy metrem, a to urosło do rangi wielkiego kłopotu, kiedy Rasta usłyszała, jak metro 'strzela'. Doszło w końcu do tego, że po godzinnym dojeździe na trening była już całkiem wypompowana i po wyjściu z klatki na pierwsze przebiegi potrafiła np. rzucać się do gryzienia ziemi.. Długo takiego trenowania nie wytrzymałam. Przykro było patrzeć, jak pies, który zawsze na hasło 'idziemy na trening' jęczy i podskakuje z radości, ustawiając się pod drzwiami, na to samo zdanie kuli uszy i oddala się w cichy kącik, a po wyjściu z domu jest już psychicznie zmaltretowanym zwierzątkiem, które pragnie wrócić do domu do swojej klateczki.<br /> <br /> Rastę zabijała też jakakolwiek presja. Pamiętam, że kiedy pojechałam z nią na czterodniowe zawody (IABC 2009 - super impreza, tak na marginesie!) i zobaczyłam, że obok domków jest jezioro, wpadłam w panikę - 'no to po bieganiu'. Rasta miała wtedy absolutną fazę na wodę i ciągnięta niewidzialnymi siłami oddalała się w kierunku zbiornika, głucha i ślepa na wszelkie znaki z Ziemi. Nie chciała aportować piłki ani żadnych zabawek, jedynie patyki były fajne. Postanowiłam więc za wszelką cenę sprawić, że Rasta BĘDZIE bawić się piłką obok wody. Zabrałam psa, zabawki i zestresowana poszłam nad jezioro. Rzuciłam piłkę, a Rasta natychmiast zrobiła coś w stylu "Jezus Maria, daj mi spokój, idę do domu" i tyle było z naszego odkręcania.<br /> <br /> Jeśli chodzi o kwestie stricte agilitowe, Rastusia występowała w roli królika doświadczalnego. Tysiąc przetestowanych sposobów na nauczenie jej stref, nieregularnie tłuczony slalom tunelowy..  myślę, że to CUD, że po takim systemie nauczania (trenując w Sopocie nie doczekałam się możliwości trenowania na rozsuwanym slalomie) ona tak ładnie robi slalom. Strefy pominę milczeniem.. ;-) <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCAcYZsK09xDsMwIK8mRhqBiK3NpbVkadF-3xqP90yIozRN8qYFKWkLajYHQ78lh5jvUt41WTkHq8iJ3sH7EtYGqD9Yj6CvwWRkuMH949Hi0_jIvY0ZUKWki4tLO4d9XQqD9OJZ0empVE/s1600/rr1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCAcYZsK09xDsMwIK8mRhqBiK3NpbVkadF-3xqP90yIozRN8qYFKWkLajYHQ78lh5jvUt41WTkHq8iJ3sH7EtYGqD9Yj6CvwWRkuMH949Hi0_jIvY0ZUKWki4tLO4d9XQqD9OJZ0empVE/s320/rr1.jpg" width="320" /> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <span style="font-size: xx-small;">fot. Ewa Kiryk </span></div> <br /> Pamiętam, że na pierwsze zawody agility pojechałam z nią tylko w roli widzów. Miała już osiągnięty wiek, który otwierał jej możliwość startów, ale startować się z nią wówczas nie dało. Inne psy w jej wieku debiutowały na torze, a ja tylko patrzyłam i modliłam się, żeby kiedyś udało nam się znaleźć po tej drugiej stronie ringu.<br /> Kilka miesięcy później pojechałam z nią na pierwsze zawody. Prawie umarłam ze stresu (obok pola agilitowego był STAW) ale udało nam się pomyślnie ukończyć wszystkie tory i nawet coś tam wygrałyśmy. Potem już było z górki. Po jakimś czasie startowanie z nią stało się wielką przyjemnością, w międzyczasie przeżyłam wielką rewolucję podejścia do swojego psa i skutek był taki, że Rastka zaczęła dużo fajniej biegać.<br /> <br /> Tak R. biegała na początku:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/XtaEGD-DJVY?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> Tak trochę później:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/QgZrNTxksa0?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> <br /> Nie było dobrze ;))<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/0mlcOaZ6SRI?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> Potem powoli coś zaczęło się zmieniać..<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/xFxOKTxa9Cs?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> Bywało nawet całkiem fajnie (te komentarze :D):<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/V96sMWhX2PU?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> Tu już nie trenowałam, więc oczywistą oczywistością jest, że nie mogło być najświetniej:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/lMgykY6Ut8o?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> ...ale tendencja nadal była taka, jaką chciałam widzieć i ogólnie byłam ucieszona z tego, jak Rastianna biega:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/kACyLBf0dEA?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <br /> Niestety, zawody w Sopocie w 2010 roku były naszymi ostatnimi zawodami :( Potem gwałtownie uszczupliły mi się zasoby pieniężne i musiałyśmy zawiesić zarówno starty jak i treningi.<br /> <br /> Rasta nie mogła się dłużej spełniać w agility, jednak do tej pory wiedzie wesołe życie 'wiejskiego burka'. Co prawda ma więcej rozrywki fizycznej, niż intelektualnej, ale dzięki temu jest w świetnej kondycji. Mieszkanie w stadzie naprawdę dobrze jej robi i nigdy się nie spodziewałam, że mój aspołeczny pies tak dobrze zaadaptuje się do życia z innymi psami. Mieszkamy koło świetnego miejsca spacerowo-sportowego, więc Rastita ma więcej ruchu niż kiedykolwiek wcześniej.<br /> <br /> Niestety 'po drodze' wyszła jej dość dziwna przypadłość, której przyczyny do tej pory nie poznałam i pewnie nigdy nie poznam. Myślałam, że to omdlenie w 2009 roku to był jednorazowy epizod, jednak sytuacja powtarzała się kilka razy, choć - na szczęście! - nie w tak ekstremalnie stresującej odsłonie, jak za pierwszym razem. Wszystkie wyniki badań ma świetne, więc być może cała ta sprawa pozostanie tajemnicą. Podejrzewam, że styki w jej mózgu nie trybią tak, jak trzeba i te zaburzenia to coś w rodzaju, jak ja to nazywam, kryptopadaczki - <i>border collie collapse</i>. <br /> <br /> Z bieganiem w upale też kiedyś nie miała kłopotu - aż do.. sterylizacji. Po sterylce wszystko się zmieniło, niestety na gorsze. Zdaję sobie sprawę z tego, że Rasta jest przypadkiem jednym na milion, że po sterylizacji psuje się psu zdrowie i nikogo nie zamierzam zniechęcać do tego zabiegu. Mimo wszystko od tej pory - aż do odwołania (? ;)) będę brać psy w wersji chłopięcej.<br /> <br /> BTW, po trenowaniu z Rastą zostało mi to straszne cackanie się z psią robotą. Smok jest cyborgiem, w wieku siedmiu miesięcy pojechał na pierwszy trening agilitowy i przez ponad godzinę zachował 100% naładowanej baterii, co było dla mnie ogromnie pozytywnym szokiem. Oby tak dalej :-)<br /> Rasta wchodzi na tor agility albo na pole z frisbee nakręcona na 300%, a to powoduje, że jakość treningu spada z każdą minutą. Po wyczerpującym treningu jest styrana bardziej niż inne psy i chętnie wraca do domu.. <br /> <br /> Wygląda jednak na to, że agilitowanie (o ile nie jest to trenowanie w upale) nie powoduje u Rastki wielkich problemów zdrowotnych, więc mam nadzieję, że jej kariera nie jest jeszcze skończona. Nie wróżę jej spektakularnych sukcesów (na co bowiem można liczyć, gdy nie nauczyło się psa zaliczania stref?), ale bardzo dobrze mi się z nią biega, a zwłaszcza świetnie startuje. Jest kochana, bardzo się stara, ma fabrycznie wbudowane robienie bardzo ciasnych łuków.. no i jest coraz szybsza :-) <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBtlVfchMl0KSY7CIHoWHkup6PRavcHHREikgxHYwXEGqNyrF2qfld0fFkRAZTLg35WiQPCpTZHWEnbQKH4QlQoXbQMBG_C1dezaBy9Mziny7pDPlbG0FEaJAGmhljtq5feb7nOA-2MsA/s1600/rr4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBtlVfchMl0KSY7CIHoWHkup6PRavcHHREikgxHYwXEGqNyrF2qfld0fFkRAZTLg35WiQPCpTZHWEnbQKH4QlQoXbQMBG_C1dezaBy9Mziny7pDPlbG0FEaJAGmhljtq5feb7nOA-2MsA/s320/rr4.jpg" width="240" /></a></div> <br />

Rastuszek - the agility star

Przez kilka ostatnich dni kładłam się spać wyjątkowo późno, a wieczorne godziny spędzałam głównie na oglądaniu zasobów na swoim komputerze i...

Niewiarygodne, ale prawdziwe: obejrzałam film.

Jak w tytule - ogłaszam uroczyście wszem i wobec, że obejrzałam film!<br /> Tak, tak, proszę się nie dziwić - to w moim przypadku nie lada wydarzenie. Nieczęsto świadomie i dobrowolnie zdarza mi się podjąć wyzwanie w postaci oglądania filmu, a jeśli to w końcu następuje, to wyłącznie późnym wieczorem, kiedy nie mam już nic do zrobienia i.. no właśnie - i zbieram się do spania. A to oznacza, że po pięciu minutach od napisów tytułowych zatapiam się w objęciach Morfeusza i wkraczam do krainy snów. Potem budzę się mniej więcej w połowie filmu i pod postacią kołdrowej mumii wywlekam zwłoki do sypialni.<br /> W całej swojej 'karierze krytyka filmowego' zdarzyło mi się nie zasnąć na trzech, może czterech filmach. Żeby było śmieszniej, w tej chwili nie pamiętam nawet ich tytułów, z jednym chlubnym wyjątkiem - <i>Black Swan</i>, czyli <i>Czarny Łabędź</i>. Bardzo spoko filmidło. Wojtek oczywiście na nim zasnął i chrapał mi głośno zza pleców, co nieco zakłócało emocjonalny odbiór filmu, ale i tak uważam ten seans za udany.<br /> <br /> Nie pasjonuję się oglądaniem filmów nie tylko dlatego, że uważam to za stratę czasu (a moje komórki mózgowe nie uznają argumentu, że nieraz tracę czas równie mocno, klikając w klawiaturę i gapiąc się w ekran laptopa). Po prostu rzadko który film mi pasuje - chyba że jest reżyserowany przez Quentina Tarantino, mojego filmowego mistrza i wirtuoza. Zazwyczaj odrzucam propozycję oglądania filmu już po usłyszeniu tytułu. Na drugim etapie eliminacji odpadają westerny, sensacyjne, historyczne oraz amerykańskie thrillery, horrory i inne szmatławce, w których fabuła opiera się na tym, że ofiara losu ratuje świat. I tak, koniec końców, nie zostaje nic i Wojtek sam bawi się w kino domowe.<br /> <br /> Ale do rzeczy - w piątek, ogarnięta resztkami grypowej niemocy, dałam się namówić na oglądanie filmu. Nie był to seans 'do poduszki', ba - włączyliśmy film o siedemnastej, a to nawet jeszcze nie wieczór (choć obecnie mój umysł od godziny 16. mówi mi, że jest ciemna, ponura i złowroga noc).<br /> <br /> Rzeczony film jest pod tytułem <i>Jesteś Bogiem</i> i traktuje o początkach Paktofoniki.<br /> Mogę go podsumować krótko: słaby film o historii, która ma wielki potencjał. Dobrze opowiedziana mogłaby stać się superprodukcją. Tym razem jednak na pewno tak się nie stanie.<br /> <br /> Zacznę od plusów - rola Marcina Kowalczyka, który zagrał Magika - MISTRZ. Naprawdę dobry, zrobił na mnie wrażenie (scena, kiedy rapował fragment <i>Plus i Minus</i>!!!!). Reszta filmowej Paktofoniki też na piątkę, choć pozostali dwaj członkowie składu nie spowodowali, że moja szczęka znalazła się na podłodze.<br /> Film generalnie klimatyczny i wiarygodnie stylizowany. Gdyby tylko nie ten puchaty mikrofon, pojawiający się nagle na górze kadru....<br /> No właśnie! Oglądałam wersję festiwalową i szczerze muszę przyznać, że takiej chałki jeszcze nie widziałam w żadnej produkcji. W jednej chwili widz, zanurzony w fabule i wczuwający się w nastrój, wypada zupełnie z przedstawionego świata. To tak, jakby czytać wciągającą książkę w zatłoczonym autobusie i mając nad sobą stado ludzi.<br /> Nawet mnie, jako laikowi, rzuciły się w oczy krótkie, nic nie znaczące dla całości fabuły kadry. O reszcie kwestii technicznych ze względów oczywistych nie będę się wypowiadać (wbrew zasadzie 'nie znam się, to się wypowiem' ;)). <br /> <br /> Twórca filmu wprowadził do akcji sporo wątków fikcyjnych, wiele sytuacji 'z realu' przeinaczył - jego prawo. Osobiście jednak chciałabym, żeby w przyszłości powstał film dokumentalny o PFK i mam nadzieję, że produkcja Leszka Dawida nie będzie tak postrzegana.<br /> <br /> Jeśli chodzi o względy fabularne, tutaj też spostrzegłam wiele uchybień.<br /> Największy kwas - scena, w której Magik, pokłócony wcześniej z żoną Justyną i starający się o rozejm, przytula w hipermarkecie fankę, a całe zajście widzi na kamerze z monitoringu.. Justyna, oczywiście.Tani, przereklamowany chwyt rodem z ogłupiających filmideł, zwykle produkcji amerykańskiej. Co jeszcze bardziej kwasowe - w dalszej akcji filmu nic z wyżej wspomnianej sceny nie wynika. Jakby autor zapomniał, po co to właściwie wymyślił. Coś dzwoni, ale nie wiadomo w którym kościele?<br /> To zresztą nie jedyny wątek, który poruszony gwałtownie, zostaje bez echa. W drugiej części filmu widzimy scenę, w której Magik jedzie samochodem z Gustawem i przestrasza się postaci na świecącym billboardzie. To zapewne aluzja do schizofrenii, na którą podobno cierpiał. Szkoda tylko, że widz, który o tym nie wie, z filmu na pewno się tego nie dowie. Wątek nie zostaje rozwinięty ani ponownie podjęty w toku akcji.<br /> Inna sytuacja - tworzenie się Paktofoniki. Rozumiem, że zamysł reżysera był taki, żeby pokazać Rahima jako nieśmiałego, początkującego rapera, który nie ma nic wspólnego z wielkim światem hip-hopu. Niemniej, sytuacja którą przedstawił w filmie jest zwyczajnie absurdalna. Zasugerował, że niezbyt ogarnięty i nie do końca utalentowany chłopaczek udał się do Magika - wówczas już sławnego i szanowanego w kręgach hiphopowców - żeby zaproponować mu 'zawiązanie paktu', a Magik bez większego zastanowienia przystaje na tę propozycję. Odchodzi od swojego dotychczasowego składu, żeby tworzyć muzę z nowo poznanym kolegą. <i>Bitch, please..</i><br /> No i co z tym nieszczęsnym beatboxerem? Wchodzi do pokoju, w którym siedzą członkowie Paktofoniki, bitboksuje, Rahim każe mu <i>podjąć daleką podróż w nieznane</i>... a potem nagle pojawia się na koncercie PFK, i to bynajmniej nie po tej bardziej zatłoczonej stronie bandy!<br /> <br /> Takich niejasności jest w filmie wiele - zbyt wiele. Zupełnie nie ogarnęłam, jak autor chciał przedstawić postać Gustawa Zarzyckiego. Przez dziewięćdziesiąt procent akcji pokazuje go jako poczciwego faceta, który pomógł Paktofonice wybić się, wyjść z biedy (to, jak powszechnie wiadomo, element fikcyjny - żaden z członków w momencie tworzenia się grupy nie hodował pająka w portfelu). Wspierał Magika duchowo i finansowo, był dla niego życzliwy i dobry. W obliczu takiej kreacji jedna z końcowych scen filmu jest dla mnie zupełnie niezrozumiała. Mam na myśli spotkanie Rahima i Fokusa z Zarzyckim - Gustaw nie chce dać raperom pieniędzy, które należały się Magikowi i twierdzi, że Piotr za życia zdążył już odebrać swoją 'działkę'. Pokazuje chłopakom zeszyt, w którym zapisywał kwoty, jakie dostawał od niego Magik. Rzeczywiście w filmie kilkakrotnie można zobaczyć, jak Gustaw daje mu kasę i zapisuje to w swoim kajeciku.<br /> No więc - o co chodzi w tej scenie? Czy reżyser sugeruje, że producent muzyczny kłamał? Pod maską opiekuńczego pana Gustawa skrywał się wyrachowany oszust, dbający tylko o własny interes? A może to z Rahimem i Fokusem było coś nie tak? Pierwsze co robią po śmierci przyjaciela, to próbują zagarnąć pieniędzy, które należały się zmarłemu? Ponownie - reżyser miał jakiś pomysł, ale nie potrafił wprowadzić go w życie. Film mu się urwał..<br /> <br /> Cóż. Może Leszek Dawid się rozkręci i następna produkcja wyjdzie mu lepiej. Polecam i nie polecam jednocześnie. I więcej filmów chyba nie będę oglądać, żeby nie spoilerować bezczelnie o nich na blogu :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ81teiC2OSDTnEgZKJF-vorJ3W3d0jgtQD1VcDEGecW1P0MGvahFJ6YF0Hv3BD6J9Ta3B1w0e7iikwEIUVoCn36NZKJHHwoalwwbNQGJ2NM0xvx8ZtbgtVdE1dbgNd0AZ3VQ9ppS-vJQ/s1600/pkf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ81teiC2OSDTnEgZKJF-vorJ3W3d0jgtQD1VcDEGecW1P0MGvahFJ6YF0Hv3BD6J9Ta3B1w0e7iikwEIUVoCn36NZKJHHwoalwwbNQGJ2NM0xvx8ZtbgtVdE1dbgNd0AZ3VQ9ppS-vJQ/s320/pkf.jpg" width="250" /></a></div>

Niewiarygodne, ale prawdziwe: obejrzałam film.

Jak w tytule - ogłaszam uroczyście wszem i wobec, że obejrzałam film! Tak, tak, proszę się nie dziwić - to w moim przypadku nie lada wydarz...

Człowiek człowiekowi wilkiem, a zombie zombie zombie

..to tak a propos minionych świąt.<br /> <br /> Przeraziły mnie poważnie przedwczorajsze Fakty, w których pokazano rozjuszoną kolejkę przed cmentarzem na warszawskim Bródnie <a href="http://fakty.tvn24.pl/droga-przez-meke,286271.html">(polecam, hicior!)</a>. Nikomu nie udało się nagrać i opublikować tych przepychanek i przekleństw, jakie się tam rzekomo pojawiły, ale jestem w stanie wyobrazić sobie, co tam się działo.<br /> Dla większości Dzień Wszystkich Świętych już od dawna nie jest dniem zadumy, refleksji i modlitwy w intencji zmarłych. To raczej coraz mocniej skomercjalizowane święto; ludzie masowo wyruszają na cmentarze, żeby zapalić symboliczny znicz na grobie i... no właśnie, i co dalej? Problem w tym, że chyba nic.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy6nHeeUXn2_I7OOh60A1RckL_Hupar5FVuAc2-PnxeCRtaqMgV_vQkcOC_c4vHusK_OuMn059hCkKvxCb6SZdZ7vOl4OpAP9_yL0Kb0urYDia_5xptGn9Npkub5lA8pLDuKBSbZZY1Jk/s1600/znicz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="313" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy6nHeeUXn2_I7OOh60A1RckL_Hupar5FVuAc2-PnxeCRtaqMgV_vQkcOC_c4vHusK_OuMn059hCkKvxCb6SZdZ7vOl4OpAP9_yL0Kb0urYDia_5xptGn9Npkub5lA8pLDuKBSbZZY1Jk/s320/znicz.jpg" width="320" /></a></div> <br /> <br /> Doskwiera mi ta polska nibyreligijność, te wszystkie wymuszone gesty, 'bo tak wypada i taka jest tradycja'. To samo jest na Wielkanoc, na Boże Narodzenie. Ci, którzy nazywają siebie katolikami, już od dawna nie widzą w świętowaniu żadnego mistycyzmu. Na Wielkanoc trzeba upiec mazurka, na Wigilię kupić prezenty, w Święto Zmarłych pokiwać się chwilę nad grobami zmarłych członków rodziny, rozmyślając o tym, co podać gościom na obiad, gdy już wydostaną się z cmentarza.<br />   <br /> Ciekawa jestem, jak duży odsetek tych opisanych wyżej wie, że teoretycznie pierwszy listopada nie jest dniem smęcenia i żałoby. Jak sama nazwa wskazuje, jest to dzień Wszystkich Świętych - tych powszechnie znanych i tych 'osobistych'. Cechą wspólną tych zmarłych osób jest fakt, że obecnie balują szczęśliwie w Raju. Co innego drugi listopada, dzień Zaduszny - czas modlitwy o odkupienie grzechów tych, którzy przed śmiercią nie zdążyli zapunktować u Tego Na Górze tak, żeby przekroczyć niebios bramy. <br /> Tak to jest, jak się ma do czynienia z bezmyślną masą (albo inaczej: masa zawsze staje się bezmyślna, właśnie przez to, że jest masą)...<br /> <br /> <br /> * * *<br /> <br /> Z okazji początku listopada media zaczęły kręcić się wokół spraw, że tak powiem, funeralnych. Udało mi się trafić na reportaż Uwagi! TVN <a href="http://uwaga.tvn.pl/380132,reportaze,smierc_to_ich_praca,wideo_detal.html">o rodzinnym biznesie pogrzebowym</a>, na Newsweekowy <a href="http://www.sadistic.pl/wywiad-z-balsamista-vt149116.htm">wywiad z balsamistą</a> oraz trafić na ogłoszenie na temat, ekhm, <a href="http://warszawa.naszemiasto.pl/artykul/1599131,dzien-otwarty-w-spopielarni-zmarlych,id,t.html">niecodziennej atrakcji turystycznej.</a><br /> Doszłam również do wniosku, że gdy zbliża się pierwszy listopada, grabaże i właściciele zakładów pogrzebowych szykują się na deszcz gotówki. Zawsze po cmentarnych szopkach mają dużo roboty i - niestety - <a href="http://moto.money.pl/wiadomosci/aktualnosci/artykul/akcja;znicz;2012;-;pierwsze;statystyki,223,0,1190111.html">w tym roku nie będzie inaczej</a>. Tak to właśnie jest z tymi świętami.<br /> <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://dcs-188-64-84-28.atmcdn.pl/scale/o2/tvn/web-content/m/_i/2b38c2df6a49b97f706ec9148ce48d86/ea13536c-2945-11e1-ab82-001517b10ed8.jpg?type=1&quality=85&srcmode=4&srcx=0/1&srcy=0/1&srcw=800&srch=600&dstw=800&dsth=600" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="http://dcs-188-64-84-28.atmcdn.pl/scale/o2/tvn/web-content/m/_i/2b38c2df6a49b97f706ec9148ce48d86/ea13536c-2945-11e1-ab82-001517b10ed8.jpg?type=1&quality=85&srcmode=4&srcx=0/1&srcy=0/1&srcw=800&srch=600&dstw=800&dsth=600" width="320" /></a></div> <br /> Oglądając te wszystkie linki zaczęłam się zastanawiać, ile czasu i pokoleń jeszcze musi minąć, żeby pozmieniały się niektóre trendy. Osobiście zdecydowanie nie chciałabym, żeby po mojej śmierci ktoś kupił dla moich zwłok wypasioną trumnę, komplet eleganckich ciuchów... i wrzucił ten cały majdan do ziemi. Kasa w błoto, a właściwie w glebę. Wszystkich tych, których będę miała zaszczyt pochować (?), wyposażę w co tylko będą chcieli, ale zastrzegam! Gdyby mi się kiedyś niechcący umarło, czego sobie na najbliższe dekady nie życzę, to poproszę, kolejno: wszystkie flaki, które mogą się jeszcze komuś przydać (no ciekawe które to, hłe hłe), powyciągać i rozdać; zrobić ze mnie popiół i rozsypać w jakimś ładnym miejscu, a zamiast kwiatów przynieść na pogrzeb na przykład żarcie dla bezdomnych psów w schronisku. I nie robić takiej akcji, żeby moi wnukowie (o fuj, kolejna abstrakcja - ależ mnie dzisiaj wyobraźnia ponosi) musieli jeździć na mogiłę babci Asi wśród tych wszystkich pijaków i wariatów, jacy szarżują na drogach z okazji pierwszego listopada.). Chciałabym żyć w ich wspomnieniach (Wikipedią i innymi poważnymi publikacjami też nie pogardzę), a nie w kalendarzu obowiązków. <br /> <br /> Na koniec pozwolę sobie wkleić jeszcze jeden link - <a href="http://chustka.blogspot.com/">link do bloga Chustki</a>. przejmująca, wzruszająca lektura, dająca w głowę łopatą i zmuszająca do zastanowienia się nad tym, czy nasze codzienne problemy rzeczywiście są tak wielkie, żeby z ich powodu nie móc cieszyć się życiem. Nie znałam Joanny osobiście, ba - jej blog zaczęłam czytać dopiero parę dni temu - ale od kilku wieczorów pogrążam się w lekturze całej tej strony, od samego początku, co i Wam wszystkim polecam. Mega wielki szacun dla (pochowanej dziś...) Chustki.

Człowiek człowiekowi wilkiem, a zombie zombie zombie

..to tak a propos minionych świąt. Przeraziły mnie poważnie przedwczorajsze Fakty, w których pokazano rozjuszoną kolejkę przed cmentarzem ...