ioannahh: 2011

czwartek, 16 czerwca 2011

Sesja letnia jest spoko..

Sesja letnia jest spoko..

...bo jest letnia. Ach, gdzieś musi być przycisk zatrzymujący lato. Ja go muszę znaleźć! Kocham ten stan. Chciałabym zatrzymać każdy d...

poniedziałek, 23 maja 2011

Zdecydowanie! Kiedy nadchodzi dzień, w którym truskawki są po sześć złotych za kilogram, to znaczy że nadszedł czas na nową notkę. A więc oto i ona. 
Długo nie pisałam, oj długo. Wszystko przez to, że świat się w końcu ogarnął i kiedy w końcu siadam do kompa na dłużej, to - przynajmniej teoretycznie - zajmuję się sprawami nie cierpiącymi zwłoki, takimi jak zaliczenia na uczelni. Poza tym.. Parę miesięcy temu pisałam, że jak w końcu nadejdzie prawdziwa wiosna, to znowu będę z tego powodu fanatycznie, obsesyjnie i nienormalnie szczęśliwa. I zaiste tak jest. Nie chcę więc robić z siebie totalnego głupa i wypisywać ciągle na blogu, jak piękny jest każdy kolejny dzień. A tak jest.Jednym zdaniem - bije ode mnie optymizm. 
Nie znam drugiego takiego meteopaty, jakim jestem ja. Pogoda to przecież tylko pogoda - da się żyć. Problem zaczyna się wtedy, kiedy nie chodzi tylko o to, żeby przetrwać. Każde nadejście zimy odbieram bardzo przeciwko sobie - jakby to wszystko się działo po to, żeby było mi źle i smutno. Ale wiosnę i lato też przyjmuję osobiście - świat jest wtedy mój i dla mnie. Cieszę się jak dziecko. Ba, co ja mówię - znacznie bardziej, niż dziecko. Dzieci przecież tak samo lubią, kiedy pada śnieg i można lepić bałwana. Ja bałwanom mówię zdecydowane NIE. 
Jednoznaczne TAK mówię zaś wspomnianym na początku truskawkom po sześć złotych. I pomidorom, które kosztują połowę mniej, niż zimą, a smakują jak pomidory, a nie jak woda pomidorowa. I wszystkim innym kalafiorom, śliwkom, brzoskwiniom i tym wspaniałościom, które dopiero zasilą bazarowe stragany. A najgłośniejsze OH YEAH przeznaczam dla malin i czarnej porzeczki, o które już za dwa miesiące będę co dnia bić się z sarenkami pod domem mojej babci na wsi! 
 
Znowu się rozkręciłam, pisząc o pogodzie. Myślę więc, że wszyscy Czytelnicy czują się już wystarczająco poinformowani, że kocham, wielbię i czczę obecną aurę; pora ruszyć dalej. 
 
'Ruszyć dalej' to w gruncie rzeczy dobre określenie, gdyż muszę przynajmniej wspomnieć o minionym weekendzie. A konkretniej - o sobotnim przedpołudniu. Wreszcie wystartowałam w zawodach na dystansie 10 km. Rozpisałam się na ten temat na forum biegowym, więc tutaj pozwolę sobie tylko przekleić swoje wypociny: 
 
<blockquote style="font-family: Verdana,sans-serif;">Wlasnie wrocilam ze swoich pierwszych zawodow na 10 km - Puchar Maratonu Warszawskiego. Trasa przelajowa w lesie.</blockquote><blockquote>Melduje wykonanie planu ;) To moj debiut na tego typu biegu, wiec kompletnie nie wiedzialam, jak sie do tego zabrac. Balam sie, ze bedzie to dla mnie cos takiego, jak dwa starty na 5 km jeden po drugim ;) Wojtek poradzil mi, zebym po prostu trzymala sie kogos dobrego, trzymala jego tempo + kontrolowala czas kolejnych kilometrow i starala sie trafiac w 4'30. Na pierwszym kilometrze mialam 4'40, niestety ;) potem bylo juz raczej lepiej, choc nie zawsze, o czym za chwile. Ruszalo sie dosyc ciezko, bo bylo ciasno. Przez jakis czas trzeba sie bylo troche pogniesc i poprzeciskac - pozniej juz bylo OK. Na poczatku wyprzedzily mnie trzy albo cztery dziewczyny, ale niedlugo pozniej bylam trzecia. Dziewczyna, ktora biegla przede mna, wygladala bardzo dziarsko ;) i stwierdzilam, ze na pewno celuje w czas krotszy niz ja, wiec bedzie swietnie, jesli utrzymam jej tempo. Zalozylam, ze i tak przed meta pocisnie i zostawi mnie w tyle, wiec postanowilam sie nie wyglupiac i jej nie wyprzedzac. Perspektywa ukonczenia biegu na trzecim miejscu wydawalo mi sie niezla ;) Jednak okolo szostego kilometra nagle wyprzedzilam swojego 'zajaca' i zostalam sama. Bardzo mnie to zdziwilo, bo zostawilam ja dosc daleko w tyle. Wtedy jeszcze sadzilam, ze to jej tajna taktyka i przed meta, gdy ja bede juz umierac, wyprzedzi mnie rzesko ;) ale o dziwo tak sie nie stalo. Na siodmym kilometrze niestety przezylam spory kryzys. KOLKA :? :? :? balam sie tego tak okropnie, ze bylo to dosc oczywiste, ze mi sie to przytrafi chociazby przez sile autosugestii. Celowo zjadlam nieduze objetosciowo sniadanie wczesnie, ponad 2h przed biegiem (+ godzine przed malutki batonik ;) ), wiec myslalam, ze bedzie dobrze. Wody jak zwykle pilam rano duzo, ale przez ostatnie poltorej godziny przed startem staralam sie nie przesadzac. Mimo to czulam, ze mam pelen brzuch :? I tak myslalam, ze bedzie gorzej, bo jak truchtalam do startu to az mi bulgotalo w zoladku. Do siodmego kilometra bylo relatywnie ok, choc przez calusienki dystans cos mi dolegalo ze strony tegoz ukladu, ale na siodmym kilometrze w koncu mnie trzasnelo. Nie bylo az tak zle jak na Sztafecie, bo tam myslalam ze sie udusze ;) ale bolalo tak bardzo, ze musialam troche zwolnic. Nie wiem, jak duzo czasu stracilam na walke o zycie ;) ale na pewno mnie to rozstroilo. Gdyby bolalo tak przez reszte dystansu, to byloby naprawde kiepsko... Kolka trzymala ostro przez dobry kilometr, potem zaczela odpuszczac i do konca nie bylo juz fatalnie (choc dobrze tez nie). Coz, wyglada na to, ze przed kolejnym biegiem bede musiala jeszcze bardziej uwazac. Choc troche sie martwie, czy to nie jest niestety moj blad fabryczny. Lekarz mi powiedzial, ze mam tak zbudowany zoladek, ze moze mi sie przemieszczac i skakac, ze mam duze predyspozycje do refluksu i do przepukliny przelyku. Jednym slowem: przerabane :( Poza tym 'malym' problemem (ktory zapewne dodal mi troche czasu do wyniku :( ) bieglo mi sie bardzo dobrze. Nawet chyba troche zbyt dobrze. Silowo bylo zaskakujaco fajnie i jestem pewna, ze gdyby nie ta fatalna kolka, moglabym biec szybciej. Pewnie niewiele szybciej, ale zawsze ;) Pierwsza polowe tez moglabym chyba pocisnac odrobinke bardziej, ale tak jak wspomnialam wczesniej, nie chcialam sie wydurniac i udawac chojraka, zeby potem sie zalamac, gdy bede ogladac plecy wyprzedzajacych. Trzymajac sie rowno z druga dziewczyna dosc czesto mialam odczucie, ze moglabym przyspieszyc i biec przed nia, ale nie chcialam tego robic, zeby nie bylo potem wiochy. W kazdym razie myslalam, ze ze strony powera w nogach bedzie znacznie gorzej - a bylo bardzo dobrze. Ogolnie bylo fajnie, milo sie biegnie w warunkach zawodow! Spodobalo mi sie ;) No, ale przejdzmy do sedna... ;) Zatrzymalam stoper na 44:50. Jeszcze nie wiem, jaki mam oficjalny czas, ale Wojtek twierdzi, ze na pewno bylo ponizej 45 minut ;) Nie powinnam wiec narzekac, ale nie powiem, zeby byl to szczyt moich marzen i mozliwosci ;) Wsrod kobiet jestem na drugim miejscu. Pierwsza pani (Weronika Zielińska - poprzedni bieg w PMW - 5 km - tez wygrala :) ) miala dosc spora przewage, okolo 1,5 minuty. Challenge completed ;)</blockquote> 
 
Tak to właśnie było. Mam co przebijać. Następnym razem muszę pamiętać, żeby ścigać się bardziej ze sobą, niż z innymi. 
Na razie jednak skupiam się na pozbyciu się zakwasów, które pojawiły się wczoraj po sobotnim bieganiu i kilkugodzinnym rowerowaniu. Wczoraj je chyba dobiłam. A dziś starałam się je rozbić dziesięciokilometrowym, spokojnym biegiem. I spacerem. No i rowerem.... ekh. Do wesela się zagoi, no. 
 
Zakwasy to mimo wszystko bardzo miła sprawa. Bo zawody to miła sprawa. Chyba mi się spodobało. 
 
Miałam w planach start na pięć kilometrów 3 maja. Jednak gdy byłam w Gdańsku, załatwiłam sobie (kolejną bardzo osobliwą) kontuzję. Ból ścięgna w stopie uniemożliwił mi normalne chodzenie przez kilka dni i wykluczył z biegania na dwa tygodnie. Każdy kolejny dzień przerwy bardziej masakrował mnie psychicznie i wcale nie uznawałam tego niebiegania za odpoczynek, a raczej za więzienie. Głód biegowy narastał, a kiedy w końcu wróciłam do treningu, to wbrew wszelkim wskazówkom i zdroworozsądkowym podpowiedziom biegałam pięć dni pod rząd, dobijając do ~50 km. Modliłam się tylko, żeby kontuzja nie wróciła. Na szczęście moje prośby zostały wysłuchane. Teraz zanoszę kolejne - żeby już nic dziwnego mi się nie działo. Ta kontuzja przestawiła mi w głowie ostatnią klepkę, która odpowiadała za ogładę i umiar. Zakochałam się w bieganiu na nowo, sprecyzowałam, po co i dlaczego biegam. I znowu mam wrażenie, że odkryłam swoje przeznaczenie. Moja motywacja wzrosła o kolejne 'jak stąd do kosmosu i z powrotem'. 
 
Dobrze jest, najlepiej :-) 
Rasta też korzysta z życia. Co prawda zimą nie żałowałam jej długich spacerów, ale do jeziora jej nie wpuszczałam, a to dla niej największy fun. Teraz pływa niemalże codziennie - a czasem i dwa razy dziennie, bo gdy ma się jezioro, rower i psa, to ciężko odmówić sobie połączenia tych trzech elementów w jedną przyjemność. 
Właśnie, rower. Ach, niebiosa! Jakiś czas temu Wojtek sprawił sobie profesjonalny, ziomalski, piękny, cud-miód rower do bikejoringu. Zakup ten dał nam możliwość do robienia cudownych, romantycznych przejażdżek rowerowych. Możliwość ta została, rzecz jasna, wykorzystana, ale nie była tak sielankowa, jak sobie to wyobrażaliśmy. Odpadający bagażnik, telepiące się błotniki uniemożliwiające normalną rozmowę (i informujące wszystkich ludzi wokół o naszym jestestwie) i brak amortyzacji w moim ślicznym gracie-Grandzie powodowały, że Wojtek tracił fason i za każdym razem namawiał mnie, żebym rozważyła zmianę sprzętu. Wreszcie przestałam się opierać i pewnego pięknego dnia wyjechałam ze sklepu rowerowego na cudownym góralu. Od tego dnia ja i moja Specialized Myka jesteśmy nierozłącznymi przyjaciółkami, a poczciwy Grandzik służy jako rower dojazdowy do poruszania się po mieście. Uwielbiam go za to, że niczym wierny pies poczeka na mnie przed sklepem, przed szkołą czy gdziekolwiek indziej, gdzie potrzebuję go zostawić. Myka jest tak śliczna, jak i nierozsądna - całą sobą woła 'UKRADNIJ MNIE!!!!!', więc nie ma opcji, żeby spuścić ją z oka. 
Wojtek w końcu ma niezbity pretekst do zabierania mnie na długie, górzyste, błotniste i wertepiaste wycieczki rowerowe. A ja nie mam wymówki! Jazda Myką to czysta przyjemność. Mój nieodżałowany Kilimanjaro nie umywa się do tego rumaka, którym mam zaszczyt się cieszyć. Choć nie ukrywam, że nie tracę nadziei, że mój śliczny czerwony Kili kiedyś do mnie wróci. Wartość sentymentalna tego roweru przewyższała dziesięciokrotnie jego wartość fabryczną. 
No, ale mam nauczkę na całe życie - oby! 
 
Wakacje będą czadowe. 
Jeszcze tylko zaliczyć egzaminy - o co boję się tak samo, jak zwykle - czyli efektownie, ale nie efektywnie. 
A potem słodkie miesiące.. nicnierobienia? 
To chyba niezbyt trafne określenie. 
 
A więc może zostawmy to w takiej formie 
 
A potem słodkie miesiące! 
 
Nie może być inaczej :))

Już czas!

Zdecydowanie! Kiedy nadchodzi dzień, w którym truskawki są po sześć złotych za kilogram, to znaczy że nadszedł czas na nową notkę. A więc ot...

środa, 30 marca 2011

Życie zaskakuje mnie co dnia.

W poprzedniej notce pisałam, że rower przeżył renesans, a ja oświecenie, bowiem po umyciu i nasmarowaniu zaczął śmigać jak nowy. 
Tak mi się przez chwilę wydawało. Ale nadal zastanawiałam się, dlaczego wszyscy inni rowerzyści tak bezceremonialnie mnie wyprzedzają. Uznałam, że muszę się z tym pogodzić - w końcu już zostało ustalone, że kiedy Pan Bóg rozdawał Atuty, dwa razy stanęłam w kolejce po Wytrzymałość, i tym samym nie zdążyłam ustawić się po Siłę. 
A jednak nie jest ze mną tak źle. W poniedziałek, gdy jechałam na zajęcia, przypomniałam sobie, że miałam wcześniej podjechać na stację dopompować koła. Choć oznaczało to spóźnienie się na (jakże interesujące...) ćwiczenia, zboczyłam z drogi i przy pomocy pana ze stacji benzynowej stuningowałam swój pojazd. 
Zmiana była szokująca. Czułam się, jakbym przesiadła się z kucyka pony na wysokiego ogiera. Nie dość, że nagle stało się jakoś wyżej, to poziom komfortu jazdy podniósł się o kilka poziomów. Summa summarum nie spóźniłam się więc na zajęcia, ba - dojechałam na nie dużo szybciej, niż zakładałam. Od tej pory naprawdę dobrze mi się jeździ i dobrze się rozpędza, co sprawia, że jazda po mieście staje się ekstremalnym doświadczeniem. Ludzie nadal nie patrzą przed siebie, nadal usiłują wpaść pod koła, a rower jeździ coraz bardziej dziarsko. 
 
A że wiosna wybuchła - rower się nie nudzi. Ach, jaka to satysfakcja, kiedy z wiatrem we włosach mijam kierowców stojących w korkach. I zatłoczone autobusy pełne biednych nieboraków, którzy z różnych powodów nie wsiedli na bicykle. Teraz to już nie ma opcji, komunikacja miejska precz! 
 
Niedawno było moje ulubione święto - dzień przestawienia czasu. Mój autopilot zadziałał bez zarzutu i w ubiegłą niedzielę obudziłam się godzinę wcześniej - o 'starej' 6:30. Uwielbiam ten moment, kiedy można podejść do zegarków i zupełnie legalnie przedłużyć sobie jasną część dnia. Przestawiłam czas wszędzie oprócz samochodu, bo tam, w wyrazie buntu (albo lenistwa) zostawiliśmy czas letni, który przez całą zimę przypominał nam, że za jakiś czas znowu będzie pięknie. I w końcu JEST pięknie. Butów zimowych na razie nie chowam, bo już raz to zrobiłam i musiałam je wyciągnąć z powrotem. Tym razem wolę nie zapeszać. Ale teraz już wiem, że nawet jeśli będzie gorzej, to nadal będzie zarąbiaszczo. Prognoza pogody stała się moim ulubionym programem telewizyjnym, a to co słyszę z ust prezenterów, jest doprawdy rozczulające: 'W weekend 20 stopni, w poniedziałek niestety ochłodzenie, zaledwie 15 stopni'. No w mordę - takie ochłodzenie to sobie może być cały rok, nie ma sprawy. 
Zima ma jedną zaletę - kiedyś się kończy. Ubiegająca była mimo wszystko dużo przyjemniejsza (jeśli można to rozpatrywać w takich kategoriach), niż poprzednia - minęła jakoś szybciej. Już po koszmarze. Już nie muszę się zastanawiać, czy na spacer z psem powinnam wyjść w trzech, czy może w czterech warstwach swetrów pod kurtką; czy gdybym założyła dwa polary, to dałabym radę pojechać na uczelnię na rowerze; czy zamarznę, jak pójdę biegać w plenerze, czy znowu muszę cisnąć na bieżnię mechaniczną. Teraz zaczną się inne problemy - właściwie niektóre już się zaczynają - czy umrę z gorąca, jak wyjdę biegać w bluzie; czy wrócę z treningu z poparzeniem słonecznym; i tak dalej, i tak dalej. Mimo wszystko wolę jednak wychodzić na treningi o piątej rano (bo potem jest za gorąco), wszędzie zabierać ze sobą butelkę wody i nie martwić się o to, czy będzie za zimno, za ciemno, za szaro. Laaaato kochane, przybywaj, byle nie za szybko, bo za szybko się skończysz. 
Swoją drogą to jest bardzo tajemnicza sprawa. Ostatnio zastanawiałam się nad tym, o ile więcej jest paskudnych niż ślicznych miesięcy. Dokonałam pewnych obliczeń i wyszło - o dziwo - na to, że przez pół roku jest przecudnie, a przeohydnie przez niecałe pół. Jak to się dzieje, że lato mija tak szybko, a zima tak się ciągnie?! Bez sensu. Myślę, że tu jest jakiś haczyk. 
 
Całe szczęście, że w semestrze zimowym moja frekwencja na studiach była zadowalająca. Nie mówię, rzecz jasna, o wykładach, bo od początku roku jeszcze żadnego z takowych nie zaszczyciłam swoją obecnością, lecz o ćwiczeniach, na które starałam się pilnie uczęszczać. Obawiam się, że z powodu wiosny wzrośnie moja absencja na zajęciach. Właściwie to się nie obawiam - jestem tego pewna. Nie da się siedzieć na uczelni, kiedy za oknem jest taka pogoda. W liceum też się nie dało. 
Na marginesie - zastanawiam się, czy na każdych studiach jest tak, że zajęcia - nawet jeśli ich tematyka jest porywająca - są beznadziejnie nudne i nic nie wnoszące do życia? Gdyby nie dobry bezprzewodowy Internet na Wydziale, czasopisma Runners' World i Newsweek i inne tego typu atrakcje, to nie wiem, jak zdzierżyłabym półtorej godziny ćwiczeń. Aż wstyd, że w LO mogła się dłużyć trwająca zaledwie 45 minut godzina lekcyjna... 
Przedmioty językoznawcze jeszcze w miarę dają radę, ale literatura.. O Jezu. Najgorsze (?) jest to, że jestem w stu procentach przekonana, że gdybym nie chodziła na żadne zajęcia, to zdałabym egzaminy dokładnie tak samo, jak gdybym była na wszystkich ćwiczeniach i wykładach. Na razie nie mogę zresztą narzekać, bo z sesji zimowej natrzaskałam w sumie średnią ocen 4.64. Dlatego rozśmieszyło mnie nieco, jak Koordynatorka programu Erasmus uznała, że nie puści mnie na wymianę na cały rok akademicki, żebym studiowała inny kierunek, bo przecież egzaminy na polonie! I licencjat! Cóż, mam dziwne przeczucie, że moja nieobecność na polonistyce niczego w tej kwestii nie zmieni - to, co mam zdać i tak zdam, a to, czego mam nie zdać -nnie zdam. Obawiam się jedynie, że studia w Belgii nie będą tak nieprzyzwoicie rozleniwiające i niewymagające, jak moje obecne. 
 
No dobra. Rozpisałam się o różnych mniej lub bardziej istotnych rzeczach, a w gruncie rzeczy najistotniejsze miało być to, że.. 
Mam pierwszy biegowy medal! Jeee! 
W zeszły weekend wybraliśmy się na stadion Skry, żeby zrobić mi w końcu test kontrolny na 5 km. Nabiegałam 21:23 i nie byłam zbyt zadowolona. Zaczęłam zbyt wolno i mimo pociśnięcia ostatniego okrążenia nie zmęczyłam się nadmiernie tym biegiem. Do mety doleciałam zdyszana, ale dwie minuty później czułam, że mogłabym biec dalej. Wróciłam do domu pełna goryczy, zrobiłam wielkie sprzątanie, poszłam z psem na spacer, a potem pojechałam na siłkę i do sauny. Czyli tak jakoś niezbyt. 
W poniedziałek powróciłam do realizacji planu treningowego i nie zamierzałam startować w zawodach przez najbliższe dwa tygodnie - głównie z powodu trwającej nadal kontuzji biodra (ortopeda orzekł, że mam naciągnięty mięsień i jeśli przestałabym na trochę biegać, to powinno samo odpuścić. Pan był wyjątkowo sympatyczny i empatyczny, gdyż mówiąc to doskonale wiedział, że wcale nie przestanę biegać i dał mi do zrozumienia, że raczej od tego nie umrę. Żyję nadzieją, że ma rację.). W czwartek po południu dostałam jednak propozycję nie do odrzucenia - szansę wystartowania w sobotniej sztafecie 5x5. Nie wahałam się długo, choć byłam pełna wątpliwości (bo noga, bo brak strategii, bo to, bo tamto i siamto..). I nie żałuję, bo impreza była świetna. 
Dzień był wyjątkowy już od samego rana. Obudziłam się i stwierdziłam, że świeci słońce. Idealny dzień na zawody. Wstałam, pełna radości i nadziei, przeciągnęłam się, spojrzałam za okno i.. Nie wierzyłam własnym oczom. 
Na szczęście śnieg tylko żartował i szybko poszedł precz. 
Później już było tylko lepiej. Sam start byłby całkiem miły, gdyby nie to, że w połowie, czyli przy drugim okrążeniu, złapała mnie obrzydliwa, potworna, mordercza kolka. Nie dość, że trzymała już do końca (dobiegając do mety miałam w wyobraźni obraz Wojtka niosącego mnie do samochodu), to nie odpuściła nawet po biegu. Ba, w sumie to nadal nie daje mi spokoju i wygląda na to, że moje uwielbienie do grzanek z cebulą i czosnkiem w końcu się na mnie zemściło...  
Niemniej jednak warto było. Na krossowej trasie (5.3 km) z podbiegami i ostrymi zakrętami wybiegałam 22:09, co dało mi trzeci czas wśród wszystkich startujących kobiet. Dwie pierwsze są zawodniczkami startującymi od lat, trenującymi pod okiem profesjonalnych trenerów. Do drugiej z nich straciłam tylko (i aż) sześć sekund. 
 
Trochę mnie niepokoi ta tendencja. Z jedną kontuzją pobiegłam piątkę tempem 4:17, tydzień później z dwiema kontuzjami 4:11. Sądzę, że na nadchodzący weekend powinnam sobie skręcić rękę i wystartować w jakichś zawodach... 
A tak serio - miło będzie, jak w końcu osiągnę pełną dyspozycję i nie będzie mi się urywała żadna kończyna i żaden narząd wewnętrzny. Am luking forłord.

Życie zaskakuje mnie co dnia.

W poprzedniej notce pisałam, że rower przeżył renesans, a ja oświecenie, bowiem po umyciu i nasmarowaniu zaczął śmigać jak nowy. Tak mi się...

wtorek, 22 marca 2011

Triathlon

Wtorki to zazwyczaj takie dni, które zdają się nie mieć końca. 
Od piątej rano zdążyłam już wyspacerować psa, pojechać rowerem na uczelnię, wysiedzieć tam na dwojgu zajęciach (dobrze że miałam Newsweeka), pojechać do Psów i z nimi pospacerować, po drodze do domu zrobić zakupy w Carrefourze (nie ma to jak Spacer Farmera - po raz kolejny jestem pod wrażeniem, jak dałam radę dotrzeć do domu z dziesięcioma kilogramami żarcia w plecaku i tyle samo w siatce przymocowanej do bagażnika roweru) , wysprzątać dom, wybiegać psa za pomocą wybiegania siebie (bardzo pozaplanowy i bardzo wolny bardzo słoneczny i ciepły kross po Rezerwacie - 8 km), wykąpać się i tak dalej. A dzień się jeszcze nie skończył. Już tylko dwie godziny korepetycji maturalnych, trening agility z grupą początkujących od 21 do 23 i można iść spać, żeby naładować baterie i znowu zerwać się radośnie bladym świtem. Uskuteczniam całodobową produkcję endorfin. 
 
Chyba już to pisałam, ale co tam - życie jest piękne! 
Jeszcze tylko kilka dni i będzie turbodługo turbojasno. A do tego robi się coraz cieplej.

Triathlon

Wtorki to zazwyczaj takie dni, które zdają się nie mieć końca. Od piątej rano zdążyłam już wyspacerować psa, pojechać rowerem na uczelnię, ...

poniedziałek, 21 marca 2011

Ach, to ty..!

Co prawda zimowe buty, już wyczyszczone, zaimpregnowane i odstawione do szafy, wróciły jeszcze do pracy. Ale i tak jest dobrze. Nie dość, że o piątej rano już nie jest ciemno, to - co jeszcze fajniejsze - o osiemnastej nie ma jeszcze zupełnego mroku. A już za tydzień osiemnasta będzie dziewiętnastą. 
 
Dziś postaram się krótko, bo jak znowu wpadnę w sidła rozpisywania się, to pójdę spać nad ranem. A nad ranem trzeba wstać! 
 
Ostatnie dwa tygodnie upłynęły pod znakiem niepokojącej kontuzji. Jakiś czas temu postanowiłam zrealizować trening z przyspieszeniami na bieżni, co do której wiedziałam, że jest złem wcielonym - zupełnie inaczej skalibrowana i mniej wygodna niż te, na których biegałam wcześniej. Skutek był taki, że spłynęłam z niej z bolącym biodrem, które nie tylko nie przestawało boleć, ale zaczynało napierać coraz mocniej. Rzecz jasna zaciskałam zęby i biegałam dalej. W końcu spłynął na mnie głos rozsądku w postaci cennych rad bardziej doświadczonych biegaczy i trochę na chwilę odpuściłam. W poniedziałek zrealizowałam trening biegowy na rowerze stacjonarnym, w środę nie biegałam w ogóle, ale jako że przemierzyłam tego dnia jakieś 30 km na rowerze, brak bieżku nie załamał mnie tak całkowicie. Niemniej jednak głód biegowy narastał, a był tym większy, że w końcu dostałam swoje zamówione getry z Newline'a. Od soboty na szczęście znowu biegam, a kontuzja - odpukać - już za mną. 
W tym momencie walczę z uniesieniem i weną, która każe mi się rozpisywać na temat biegania i głosić apoteozę tego sportu, ale powściągnę swą przemożną chęć i przełożę te wynurzenia na inny raz. 
 
Pierwszy dzień wiosny z samej swojej definicji jest radosny. 
Na szczęście nie tylko z definicji. 
Wiosenne przesilenie najwyraźniej minęło, bo znowu zaczęłam budzić się godzinę przed budzikiem i ruszać w świat. Dziś był jeden z takich długich, udanych, pogodnych i triatlonowych dni, których będzie coraz więcej.  
 Jedno tylko jest niepokojące - po wiośnie i lecie zawsze przychodzi jednak jesień i zima. I ta gorsza połowa roku zawsze trwa jakoś dłużej. Ale nie martwię się na zapas, no.. 
 
Ostatnie lato było jak piękny film. To tylko wspomnienie, którego w żaden sposób nie da się zmaterializować i unaocznić - a szkoda. Gdyby to było możliwe, na pewno nagrałabym sobie ten czas i odtwarzała codziennie po kawałku. 
Liczę na powtórkę. Na treningi o piątej nad ranem w krótkich spodenkach. Na interwały biegane o dwudziestej, bo wcześniej się nie dało. Na długie spacery nad jezioro. Na wycieczki na rower wodny, po których moja skóra przybierała kolor mlecznej czekolady. Na zbieranie codziennie miski malin z babcinych krzaków. Na spanie przy otwartym na oścież oknie. Na wszystko to i jeszcze więcej. Życie jest piękne.

Ach, to ty..!

Co prawda zimowe buty, już wyczyszczone, zaimpregnowane i odstawione do szafy, wróciły jeszcze do pracy. Ale i tak jest dobrze. Nie dość, ż...

poniedziałek, 14 marca 2011

Wy jeszcze tego nie wiecie..

..a ja wiem, że to będzie baaaardzo długa notka. Nosiłam się z zamiarem skonstruowania jej już od dwóch tygodni. Do ubiegłego piątku wisiało nade mną widmo egzaminu z poetyki, więc kiedy już siadałam do kompa, to zabierałam się - a przynajmniej starałam się zabrać - do ogarnięcia materiału na tenże. 
Nie byłam zbyt przygotowana na ten egzamin i nieźle na nim improwizowałam. Niemniej jednak udało mi się jakoś wyciągnąć na ocenę dobrą, więc rezultat okazał się znacznie powyżej oczekiwań. Jak na uczenie się w przerwach pomiędzy wejściami do sauny, to naprawdę nieźle. 
Już myślałam, że będę miała chwilę wytchnienia (nie żebym się tak pilnie uczyła, ale świadomość, że powinnam coś zrobić jest okropnie denerwująca i zniewalająca. w sensie, że ubezwłasnowolnia.), aż tu nagle przyszedł mail, że egzamin z języka w mediach odbędzie się tydzień przed wyznaczonym terminem. Masz ci los. Nie mogłam więc ze spokojnym sumieniem usiąść i napisać wszystkiego, co chciałam ogłosić, bo pojawiło się kolejne 'coś' do zrobienia. 
Cóż, do tego egzaminu uczyłam się podobnie, jak do poprzedniego, czyli z niezbyt wielkim zaangażowaniem. Ostatnie dni były tak cudowne, pogodne, słoneczne i ciepłe, że doszłam do wniosku, iż zdecydowanie wolę oblać ten egzamin, niż oglądać słońce przez okno. Ostatni dzień przed egzaminem spędziłam na przemiłych spacerach, przedostatni na trenowaniu, a i wcześniej nie udawałam kujona. 
No, ale już po wszystkim. Egzaminatorka co prawda zorientowała się, że nie przeczytałam większości obowiązkowych lektur, ale wybroniłam się ciekawą prezentacją o genrach mowy w odcinku Kuby Wojewódzkiego z Markiem Kondratem. Więc, w końcu, sesja zimowa za mną. Minimum wysiłku, a żadnej trójki - dziwne rzeczy. Kocham te studia, naprawdę. Zaczyna mnie niepokoić myśl, że moje kolejne studia mogą nie być aż tak proste i przyjemne (bo prostszych i przyjemniejszych niż moje chyba nie ma). Zwłaszcza, że będą realizowane w obcym języku. Obiecałam sobie, że jak tylko zdam ostatni egzamin w sesji zimowej, zabieram się do pilnej, systematycznej nauki angielskiego i niderlandzkiego. Zagraniczne stypendium zobowiązuje :-) 
 
Sesja zimowa za mną i zima też za mną. 
Nie muszę chyba mówić, jak mnie to cieszy. Cieszy mnie wybitnie, cieszy mnie okrutnie, cieszy mnie nieprzyzwoicie. Moje kochane zimowe buty Ecco, które ratowały mi życie w najmroźniejszych miesiącach tego roku, zostały starannie umyte, wyczyszczone, zaimpregnowane i czekają na odstawienie do szafy. Należy im się odpoczynek po tej posłudze, jaką wypełniły. 
 
Mogę odetchnąć z ulgą. W styczniowym numerze Runnersów czytałam, że odpowiednio przepracowana zima to dobry progres wiosną (choć z drugiej strony - zewsząd jestem uświadamiana, że więcej nie zawsze znaczy lepiej. Mam więc pewne wątpliwości i rozterki z tym związane, ale jestem dobrej myśli.). I cieszę się, że mogę z czystym sumieniem przyznać, że się nie złamałam. Minus pięć, minus dziesięć czy minus piętnaście, zakładałam buty do biegania (bynajmniej nie ocieplane) i nie odpuściłam żadnego treningu. W styczniu 188 kilometrów w ciągu 17 treningów, w lutym (19 dni, bo 1-8 lutego niestety na urlopie chorobowym) 135 km na dwunastu biegach. Rastulina też nie może narzekać, bo codziennie dostawała należny sobie długi spacer. Czasem musiałam poruszać się niemalże biegiem, mając na sobie dwie pary skarpetek, leginsy pod spodniami, dwa swetry, kominiarkę i czapkę - a i tak wracałam po godzinie ze łzami w oczach, bo zamarzły mi dłonie. Ale warto było. 
Jest cudownie. Jeszcze dwa tygodnie temu jechałam rowerem na uczelnię w kominiarce na twarzy, mając między kurtką a bluzą jeszcze ocieplacz w postaci polara. Teraz nie używam nawet rękawiczek - a to jest niechybny znak, że jest naprawdę, naprawdę ciepło. 
Dzisiaj miałam nawet dylemat: brać kurtkę, czy nie brać. Ostatecznie jednak ją założyłam, bo zdałam sobie sprawę, że mimo wszystko jest połowa marca, czyli jest zima (!), czyli może jeszcze znienacka zrobić się zimno. 
W taką pogodę podróżowanie po mieście autobusem jest grzechem. Nie rozstaję się już z rowerem (swoją drogą, chyba przyszedł czas, żeby zakupić zabezpieczenie do roweru, bo Zdzisław czytając moją notkę na pewno sobie przypomni, że pożyczył mi uroczą czerwoną sprężynkę do cumowania roweru i będę ją musiała niezwłocznie oddać). Od wczoraj uwielbiam tę maszynę podwójnie. Wytłumaczenie jest dość upokarzające, ale pokuszę się o opis; a co tam. Gdy ostatnimi czasy wjeżdżałam pod górę ulicą Myśliwiecką, Belwederską tudzież Tamką, przeżywałam ciężkie chwile. Nie dość, że nie było to łatwe wyzwanie, bo rower jechał, jakby chciał, a nie mógł, to jeszcze przy próbie zmiany przerzutki na najlżejszą notorycznie spadał mu łańcuch i musiałam zsiadać i zachrzaniać na Ujazdowskie z rowerem pod pachą. Lub, opcja druga - walczyć zaciekle, kręcąc pedałami i stojąc w miejscu, aż łańcuch wskoczy z powrotem na swoje miejsce i pozwoli mi się wzbijać na szczyt. Nie wyglądało to najlepiej. Wczoraj jednak zdarzył się przełom - pojechałam do myjni samochodowej i oczyściłam bicykl z kilogramów błota, jakim był, biedaczysko, oblepiony. No, w sumie to nie ja go oczyściłam - byłam tylko trzymaczem. Uśmiechnęłam się do pana myjącego samochód, spytałam, czy mogę się pod niego podczepić, żeby nie czekać z rowerem w kolejce, skoro umycie mojego wehikułu zajmie kilkadziesiąt sekund. Miły pan nie dość, że się zgodził i pomógł mi umyć rower, to jeszcze suma summarum zafundował mi połowę tego mycia, bo wzięłam ze sobą aż dwa złote, co starczyło na użytkowanie węża z wodą przez pięćdziesiąt osiem sekund. Ups. 
Już wyjeżdżając z myjni poczułam moc. Zaiste, nagle rower odzyskał swoją dawną świetność i zaczął jeździć całkiem dziarsko. A to nie wszystkie zabiegi, jakim został poddany! Myślałam, że już osiągnął szczyt formy, jakże jednak się myliłam! Dziś rano został jeszcze nasmarowany. Śmiga teraz jak nowy. Być może łańcuch nadal mu spada przy przełączaniu na najlżejszą przerzutkę - nie miałam okazji tego sprawdzić, bo jedzie tak dobrze i gładko, że spokojnie wtryniłam się Myśliwiecką na dużo wyższej przerzutce. Jeździ się na nim nieźle i równie nieźle się rozpędza, co zasadniczo jest bardzo pozytywne, niemniej jednak sprawia, że jadąc po mieście czuję się trochę jak w grze zręcznościowej. Na razie - odpukać - nikogo nie przejechałam, mam za to wyśmienite ćwiczenie na refleks. Ludzie niestety lubią znienacka zatrzymywać się na ulicy albo gwałtownie zmieniać kierunki - niefortunnie jakoś zawsze muszą robić to tak, żeby wymusić na mnie szereg ekwilibrystycznych działań, mających na celu ocalenie swoich zębów. 
Na drodze rowerowej też zrobiło się tłoczno. Gdy w styczniu napierałam rowerem na uczelnię, mijałam zazwyczaj nie więcej niż trzy-cztery rowery. Teraz w końcu nie czuję się jak odmieniec, bo rowerzyści są wsżędzie. I nie tylko oni - ostatnio nastąpił również wysyp biegaczy. Wczoraj niektórzy trochę przeginali pałkę i kicali w krótkich spodenkach. Ja jeszcze asekuracyjnie ubieram się w bluzę i podwójne leginsy, ale jeśli tak dalej pójdzie, to już niedługo niczym ogr zacznę zrzucać warstwy. Przeżywam szok termiczny. Jeszcze niedawno, gdy zbierałam się na trening biegowy, zastanawiałam się, czy wystarczy mi jedna para ciepłych skarpetek. Na ostatnich treningach czułam zaś lekkie (lub nawet mocniejsze) ugotowanie. No, ale nie zmienia to faktu, że jest cudownie. Przed wyjściem z domu nie trzeba się już przez pięć minut ubierać, owijać w szaliki, czapki, zakładać kilka par skarpet. I jest coraz jaśniej! Już mogę spokojnie iść o piątej trzydzieści rano z psem do Rezerwatu i nie boję się, że zgubię zwierzaka albo napadną nas wilcy. O szóstej wychodzi słońce, co jest kolejnym powodem do wyrażania wielkiego entuzjazmu, bo jeszcze niedawno wyjeżdżając rowerem o siódmej (na ósmą do szkoły) musiałam włączać przednią lampkę, bo było po prostu szaro i ciemnawo. I - co chyba jeszcze piękniejsze - dopiero o szóstej robi się ciemno. Nie muszę już gnać na łeb, na szyję, żeby zdążyć wybiegać psa na dłuższym spacerze przed ciemnościami, bo na luzaku możemy się wybrać jeszcze około siedemnastej. O ile, oczywiście, pies się do tego nadaje. 
 
Co chcę przez to powiedzieć? Aż szkoda słów. Rasta co krok udowadnia, że jest prawdziwym dzieckiem szczęścia. Jakiś czas temu naderwała sobie pazur. Wydawało się, że już jest w porządku, ale kilka razy na spacerach znowu go sobie naruszała, tym samym odbierając sobie na kilka dni przyjemność biegania za piłkami i patykami. Nie było łatwo odmawiać tym oczom i temu ryjowi, który co chwilę mnie błagał o jeden, jedyny mały rzucik. Postanowiłam w końcu coś z tym zrobić. I tu przyszła z odsieczą Kobieta-Patenciarz, czyli Kamowa. W ubiegły piątek przyjechała do nas z akcesoriami do manikiuru i zrobiła borderowi piękny akrylowy paznokieć. W sobotę więc wybrałam się z R. do Rezerwatu, żeby zrobić próbę ognia. Rastuch nie posiadała się z radości, kiedy w końcu, po tylu dniach, łaskawie przyjęłam od niej wyzwanie w postaci kijka i uszczęśliwiłam ją dalekim rzutem. I jeszcze jednym, i jeszcze... Tips spełnił swoje zadanie. Pies latał za patykiem na czterech łapach. Aż tu nagle zonk - za którymś aportem patyk się jakoś zaczerwienił. Spojrzałam załamana na Rastuchowe odnóża, będąc pewna, że tam tkwi przyczyna, ale to nie tam było źródło nieszczęścia. W tym momencie Rasta rzuciła patyk i zaczęła z niesmakiem mlaskać. I zagadka została rozwiązana. Postradała ząb. Sierota moja łaciata pozbawiła się górnej dwójki. Na szczęście chyba bardziej zmartwiło to mnie niż samą szczerbatą, bo na  kolejnym spacerze już przyniosła mi następny patyk.. 
Cóż, myślę, że ma to 'po mamusi'. W końcu ja też ciągle uszkadzam się na różne dziwne sposoby. Ostatnio niestety udało mi się skontuzjować na bieżni i od tego czasu - a trwa to już dwa tygodnie - nieprzyjemnie ciągnie mnie biodro. Co gorsza, boli mnie tylko wtedy, kiedy biegam. W sobotę truchtałam sobie czternaście kilometrów z poczuciem, że chyba odpada mi noga. Pominę już to, że pomyliłam tygodnie planu treningowego i miałam tego dnia biegać o sześć kilometrów mniej. Żałosne. 
Jako, że bardzo chciałabym już wydobrzeć i móc w weekend pobiec test na pięć kilometrów, odpuściłam dzisiejsze bieganie - a raczej zrealizowałam trening biegowy na rowerze stacjonarnym na siłce. Całkiem logiczne - pojechałam z uczelni rowerem na siłownię, żeby pojeździć na rowerze, po czym wróciłam do domu na rowerze. Normalna rzecz, nieprawdaż? ;-) 
Siłka. Oto jest kolejny temat, na który zdecydowanie warto się rozpisać. Moje lube Calypso właśnie zaliczyło przeprowadzkę. Przenieśli się z pierwszego piętra do piwnicy, znacznie rozbudowując klub. Mamy teraz największy ponoć obiekt multifunkcyjny w Polsce. Korty do badmintona i squasha, piętnaście bieżni, nowe rowerki i orbitreki, duża sauna i tak dalej, i tak dalej. Byłam pod wrażeniem. Będzie się miło pakowało, niach niach. I jeszcze W Biegu Cafe obok recepcji. Co prawda trochę mniej lubię tę kawiarnię, odkąd moja ulubiona kawa na wynos za piątaka stała się kawą na wynos za szóstaka, ale myślę, że i tak będę ich odwiedzać. 
 
Dzisiaj jest naprawdę dobry dzień. Wiosna robi swoje. W zeszły weekend jeszcze chciała mnie zabić; najwyraźniej zdarzyło się jakieś wiosenne przesilenie i wahania ciśnienia usiłowały mnie zamordować, bo czułam się tak, jakby ktoś obracał mój mózg i walił mnie patelnią w głowę. Najgorsze na szczęście już chyba minęło. I myślę, że już powinnam zacząć się uczyć do sesji letniej, bo jak będzie tak przepięknie, to na pewno nie uda mi się unieruchomić przed jakimikolwiek notatkami w celu przyswajania wiedzy. O nie, nie. Latem przyswaja się słońce.

Wy jeszcze tego nie wiecie..

..a ja wiem, że to będzie baaaardzo długa notka. Nosiłam się z zamiarem skonstruowania jej już od dwóch tygodni. Do ubiegłego piątku wisiało...

czwartek, 3 marca 2011

Chętnie bym coś tu napisała,

i nawet w schowku panelu edycyjnego bloga czeka wstępny zarys nowej notki, ale niestety dzisiaj wisi nade mną widmo. Jutro mam, kurczę, egzamin. Pozostaje mi tylko prosić o modlitwę i wsparcie duchowe ;-) bo niestety nie przekujoniłam się w przygotowaniach. Dzisiaj udało mi się zaliczyć ogarnianie notatek w autobusie (20 minut) i na siłce (30 minut). Reszta dnia mi się jakoś nie ułożyła pod naukę. Jeszcze mam szansę na kilkanaście-kilkadziesiąt minut edukacji w samochodzie, podczas gdy będziemy kursować (oby kursować, a nie stać w korkach) między jednym a drugim punktem załatwiania dzisiejszych spraw na mieście. Oj, niedobrze, mogę tego gorzko pożałować, zwłaszcza, że idę zdawać po raz pierwszy, ale w drugim terminie. Najbardziej martwi mnie to, że na dzień dzisiejszy jakoś mnie to niespecjalnie martwi. Wiocha będzie potworna, jak nie zdam, i problem też niczego sobie, ale mimo wszystko jakoś mi to niepokojąco zwisa. 
Jutro może uda mi się znaleźć dwie chwile i opublikować notkę z 'brudnopisu'. 
 
Pozdrawiam wiosennie (o siedemnastej jest jasno, o siedemnastej trzydzieści jeszcze nieciemno, a co najfajniejsze - słońce budzi mnie o szóstej rano. Coś niesamowitego, ach i och!)

Chętnie bym coś tu napisała,

i nawet w schowku panelu edycyjnego bloga czeka wstępny zarys nowej notki, ale niestety dzisiaj wisi nade mną widmo. Jutro mam, kurczę, egza...

sobota, 19 lutego 2011

Jeszcze trochę radostek.

Cóż, zgoda, jestem trochę walnięta. Ale znowu muszę to napisać - dzisiejszy dzień był/jest tak fajny, że do pełni szczęścia brakuje mi tylko pilota, który by tę dobę zatrzymał. No, w sumie nie pogardziłabym też słońcem świecącym od 6 do 21, ale już nie bądźmy drobiazgowi... Jaram się życiem, no. W sumie to dobrze, choć jeśli wziąć pod uwagę, że skrajności podobno są złe, to już nie tak dobrze. Rozkminę jednak zostawmy i przejdźmy do bardziej przyziemnych spraw. 
 
Pisałam niedawno, że w związku z przełożeniem egzaminu z poetyki mam plan, aby się do niego powoli, acz systematycznie i porządnie uczyć. Jestem z siebie dumna, idzie mi to doskonale. 
 
..... 
[ przerwa na przetarzanie się po podłodze w konwulsjach śmiechu, zrywanie boków, rozpuk i inne takie ] 
.... 
 
TA. 
 
Uświadomiłam sobie ostatnio, że ten egzamin może mi się przytrafić już za tydzień, a ja nadal nic nie wiem. No ale co ja zrobię, że cały świat sprzysiągł się przeciwko mojemu uczeniu się? Dzisiaj uczyłam się dokładnie 17 minut; tyle czasu spędziłam na wygodnym leżaku w saunie, odpoczywając pomiędzy wejściami do tejże. 
Nie żartuję. Niektórzy uczą się w bibliotece, ja się uczę na siłowni. Nigdy nie twierdziłam, że jestem normalna. Będąc uczennicą podstawówki czy gimnazjum, doprowadzałam mamę do wścieklizny, kiedy uczyłam się przy niej i jednocześnie tupałam, bujałam się na krześle, stukałam albo coś gniotłam/żułam. Mogę więc tylko gorzko stwierdzić: to się pogłębia. Myślałam, że już nie będzie gorzej, niż było w klasie maturalnej, gdy mogłam zasiąść do nauki tylko wtedy, kiedy wybiegałam siebie i psa na treningu albo bardzo długim spacerze, wysprzątałam dom i tak dalej i tak dalej. Treść prezentacji maturalnej nagrałam sobie na mp3 i ruszałam z psem z buta nad morze - to było moje przygotowanie do ustnego polskiego. Nie mogę powiedzieć, żeby nie przyniosło to spodziewanego efektu. Może coś w tym jest i ta taktyka nie jest taka najgorsza. Sportowcy mówią, że odpoczynek i odnowa biologiczna jest tak samo ważna, a nawet ważniejsza niż sam trening (mnie akurat bardzo trudno jest wprowadzić to w życie, lecz nie twierdzę bynajmniej, że nie mają oni racji). Uznajmy więc, że przerwa w nauce jest równie istotna, co sama nauka. 
Yyyy. Dobra, coś mi nie wyszło. Zostawmy tę kwestię do chwili, kiedy już zdam ten egzamin, ok? ;))) 
 
Na razie moja średnia wynosi 4.875. Ale nie obawiam się, oj nie - przyjdą jeszcze dwa egzaminy, a wtedy sromotnie runie i mam tylko nadzieję, że zatrzyma się na jakimś godnym poziomie. Albo konkretniej - będę usatysfakcjonowana, jak zdam tę poetykę. 
 
Kujon ze mnie naprawdę przedni. O tyle, o ile mogę czuć się usprawiedliwiona, jeśli chodzi o wtorek (zajęcia od rana, wet z psem, korki, trening) i pół czwartku, tak reszta tygodnia.. ech. A nawet wielkie ech. Nie próżnowałam, oj nie,ale trzymałam się jak najdalej od nauki. Ba, to mało powiedziane - robiłam wszystko, żeby tylko się nie uczyć. Kurczę, gdyby moje przygotowywanie się do egzaminu polegałoby na rozwiązywaniu zadań, to życie byłoby dużo prostsze, ale zważywszy na to, że jest to raczej czytanie i przyswajanie materiału - klęska. Nie da się tego zrobić, bo nagle okazuje się, że mam jeszcze dwieście tysięcy rzeczy do zrobienia. Fatalność mojego położenia pogłębia jeszcze fakt, że większość zagadnień mam na komputerze, a to oznacza, że zanim otworzę plik z poetyką, muszę przejrzeć wszystkie ważne strony i fora, czasem na coś odpisać, a jak już to zrobię, to niestety, ale czas przeznaczony na bezczynne siedzenie przy kompie mija bezpowrotnie. 
 
W ostatniej notce wyraziłam wdzięczność w stosunku do panującej na zewnątrz aury za to, że nie przyniosła nam śniegu. Nie pozdrawiam cię więc dzisiaj, auro niedroga. I nie napiszę, że tym razem pozostaje mi się cieszyć, że dobrze chociaż, iż nie ma turbomrozu. Już wiem, czym to grozi. 
Śliczniutki, błyszczący śnieżek przykrył chodniki grubą warstwą i znowu jest obrzydliwie. Dzisiaj zaliczyłam 10 km biegu w tymże śnieżku-sreżku i prawie wybuchłam z frustracji. Nienawidzę biec i czuć, że biegnę w miejscu, bo ślizgam się i zapadam co krok. Szczególnie nie polecam wbiegania na Agrykolę po śniegu.  
Nie zmienia to jednak faktu, że bieżek był jak zwykle milutki i słodziutki. Odkąd pożegnałam grypsko, jaram się bieganiem jeszcze bardziej, niż wcześniej. Co trening uświadamiam sobie, że jest to właśnie to, co chcę robić. 
W zeszły wtorek pisałam o swojej obawie wobec środowego treningu - 15 km w piętnastostopniowym mrozie. Byłam twartka, a nie miętka, i wykonałam ten bieg na zewnątrz, gdyż myśl o duszeniu się na bieżni elektrycznej przez tyle czasu była zbyt bolesna. Było całkiem fajnie, oprócz tego, że moje stopy odzyskały czucie dopiero po około sześciu kilometrach. Można się było tego spodziewać, rzecz jasna. Poza tym (wcale nie tak drobnym) mankamentem muszę stwierdzić, że starcie z Dziadkiem Mrozem uważam za wygrane - jeden zero dla mnie. Mogłam oddychać - to raz, nie zamarzł mi nos - to dwa, a trzy - dłonie też przetrwały. A satysfakcja z tego, że wszystkim wokół jest zimno, a ja sobie kicam w sweterku i wiatroodpornej kurteczce, była ogromna. 
 
A propos kurteczki, Wojtek śmiał się ostatnio śmiać z mojego profesjonalnego stroju biegacza. Nie mogłam się nawet na niego obrazić, bo ma stuprocentową rację. Jestem jedną wielką imprezą składkową. Czapka - zagarnięta Rodzicielowi (tak, temu płci męskiej), kominiarka (35 zł), sweterek (zrobiony przez Rodzicielkę na drutach - niezbyt mądre, żeby biegać w czymś takim, ale wolę to niż bluzę z racji istnienia kołnierza), kurtka wiatroodporna (prezent od BATowców), bluzka kompresyjna (od świętego Mikołaja Wojtka) albo koszulka do biegania (również prezent od BATowców). Dół - stare, pocerowane i wyciągnięte leginsy + (hit!) krótkie leginsy, które dostałam od Sylwii, gdy pozbywała się starych ciuchów z dzieciństwa. Jeszcze tylko skarpetki (od babci) i możemy przejść do sedna, czyli do najbardziej burżujskiego elementu wyposażenia: buty do biegania za 200 złotych, kupione w outlecie :D Tłumy szaleją! Jestem biegnącym banknotem! 
To tak pół-żartem, a pół-serio -  jestem żywym dowodem na to, że podobnie jak zdjęcia robi fotograf, a nie aparat, tak biega człowiek, a nie jego gadżety. Nie jestem wybitnym sportowcem, utalentowaną gazelą ani polskim Haile Gebrselassie, więc przykład jest oczywiście mocno przesadzony, ale robię w tygodniu 40-50 kilometrów, a więc można przyjąć, że jestem osobnikiem trenującym regularnie i nie tak znowu najmniej. Do czego jednak zmierzam: wielu z niedzielnych biegaczy, mistrzów rekreacji, jest święcie przekonana, że nie może wyjść na trening bez pulsometru, kompresyjnych spodni, nieprzemakalnych butów i oddychających skarpetek. Dla chcącego nic trudnego! 
 
I znowu piszę przydługą notkę na bloga, zamiast zająć się czymś konstruktywnym (bo założmy, że tak można nazwać ogarnianie zagadnień na egzamin). Na wszelki wypadek nie będę więc już podejmować kolejnych dziesięciu tematów, jakie wpadły mi do głowy jako warte rozwinięcia. Może następnym razem. Może zdam. 
 
I, jak mawiali Starożytni Indianie, morze jest głębokie i szerokie. 
 
(Starożytni Indianie....???)

Jeszcze trochę radostek.

Cóż, zgoda, jestem trochę walnięta. Ale znowu muszę to napisać - dzisiejszy dzień był/jest tak fajny, że do pełni szczęścia brakuje mi tylko...

wtorek, 15 lutego 2011

Osohozi stomzimom?

Dlaczego? Leo, why?! Już przecież mieliśmy wiosnę, a jeśli mnie pamięć nie myli, to po wiośnie przychodzi lato, a nie zima. Dobrze chociaż, że jest sucho, bo gdyby oprócz tego mrozu zawitała do nas Ta Śliska i Mokra Substancja, to byłoby mi podwójnie smutno. 
 
No ale cóż począć - doszłam do wniosku, że już trudno, niech sobie będzie zima, tylko żeby już mnie nie łapało żadne grypsko, chrypsko i inne nieprzyjemności. Trzymałam więc dziarsko uniesioną głowę, gdy kreska na termometrze spadała. Ale nie sądziłam, że runie na łeb, na szyję... Stoję wobec tego przed wielkim dylematem, bo jutro mam w planie piętnastokilometrowe rozbieganie. Co będzie mniejszym masochizmem: bieganie w mrozie, który rzuca się na mnie z zamiarem pożarcia mnie już sekundę po wyjściu, zamraża mój nos i unieruchamia palce u rąk, czy może bieganie tego treningu.. na bieżni mechanicznej? Jezu, ciężko mi jak tylko o tym myślę. W poniedziałek po raz pierwszy wykonałam przyspieszeniowy trening na nowej bieżni i jedno wiem na pewno: jeśli jutro zdecyduję się na opcję 'chomik w kołowrotku', to przez cały trening będę marzyć o tym, żeby wybiec z siłowni na przyjemny chłodek i skończyć te męczarnie w duchówce. Cóż, problem jak na razie pozostaje nierozwiązany, ale mam szczyptę nadziei, że jutro zamiast zapowiadanego -15 będzie nie mroźniej niż -7. Wtedy jeszcze nie będę miała wątpliwości, czy warto wykicywać na zewnątrz. Zwłaszcza, że ostatni trening plenerowy realizowałam w temperaturze -6 i bardzo, naprawdę bardzo żałowałam, że ubrałam się tak.. asekuracyjnie ;-) 
 
Bieg rozgrzewa ciało i ducha. Jest progres, bo biegi 10 km już nie wydają mi się 'wyjątkowo długimi treningami', lecz całkiem zwykłymi i przyjemnymi bieżkami, a biegi ~15 km nie napawają mnie już niepokojem. Tak na marginesie, znowu muszę wyrazić apoteozę biegania; nie wiem, jak mogłam tak długo bez tego żyć! 
 
Nie mogę się doczekać, kiedy znowu będzie tak ciepło, miło i jasno, żeby plan wyjścia na bieg o godzinie piątej rano był planem pełnym radości i optymizmu. Tak bowiem było zeszłego lata. Pamiętam, że w dniu, w którym jechałam z Gdańska do Warszawy - było to w lipcu - miałam pociąg około dziewiątej rano, więc o piątej już latałam po biegowych ścieżkach. Wspomnienie to było dość gorzkie, gdy przywołałam je dziś o świcie, ba - nawet przed świtem, bo obecnie o piątej słońce jeszcze przewraca się na drugi bok z głośnym chrapaniem. Cóż, tak było - wychodzę sobie radośnie na poranny spacer z psem, otwieram drzwi od bloku, a tu łubudu - zimno się na mnie rzuciło. Co za świat paskudny. Rastuszek, sierotka boża, niejako wyświadczyła sobie i mnie przysługę, kontuzjując się nieco i wykluczając nas z dłuższych spacerów na dzień dzisiejszy. Tak, znowu się ta pała uszkodziła. Tym razem uderzyła się o coś łapą, spuchł jej palec i międzypalczasta błona, że tak się wyrażę, i pies znowu ma trzy łapy. I głębokie 'mamo, umieram!' wymalowane na twarzy ;) 
 
Niemniej jednak nie posiadam się z radości, że o siedemnastej jest jeszcze jasno (no dobrze, półjasno, ale to zawsze coś), a o 16:20 jeszcze świeci słońce! Cudowna metamorfoza. Jeszcze bardziej chce się żyć. Jak tak dalej pójdzie, to latem rozsadzi mnie z życioradości. 
 
Dziś mamy ładne słońce, owszem, ale to słońce mnie trochę denerwuje. Jest śliczne, owszem, ale jest też bardzo zdradliwe. Woła zza okna: 'przybądź! wyłaź z chaty!', a gdy spełniam jego żądanie, napuszcza na mnie wielkie zimno. Kilka razy dałam się nabrać, ale już rozszyfrowałam niecne zamiary obecnej aury. Zapobiegliwie nie jechałam dziś na uczelnię rowerem. Miałam na to wielką ochotę, ale świadoma tego, jak to przedsięwzięcie skończy się dla moich łap, wybrałam autobus. A raczej półautobus i półbut. Pierwsze dwa kilometry drogi na uczelnię było testowaniem warunków na jutro, co oznacza, że cisnęłam z buta i zastanawiałam się, czy biegnąc jutro w plenerze będzie dało się oddychać. Podjechałam później całe cztery przystanki środkiem komunikacji masowej i wysiadłam wprost w objęcia W Biegu Cafe. Odebrałam swój pakiet startowy - pyszną białą kawę z mlekiem, która była dziś podwójnie cudowna, bo kubek grzał mi dłoń przez resztę drogi na Uniwersytet; wraz z kawą zagarnęłam również dodawaną gratis Gazetę Wyborczą (sposób na przeżycie ćwiczeń z romantyzmu),a co więcej - udało mi się wysępić widelec (bowiem nie zapomniałam zrobić sobie żarcia na zajęcia, zapomniałam jednakowoż o ruchu zagarniającym widelec z blatu stołu do wnętrza torby). Słowem, udane łowy. 
 
Na koniec jeszcze muszę ogłosić, że dzisiaj jest 15 lutego, wtorek. Oznacza to, że za tydzień jest 22 lutego. A to z kolei znaczy ni mniej ni więcej, jak tylko to, że w końcu się dowiem, że tak powiem, co dalej. Czekam na wyrok, który powie mi, czy będę tu, czy tam, czy będę robić to, czy może trochę co innego. I czy straciłam masę czasu i więcej już na to nie będę tracić, czy to dopiero początek i w najbliższym czasie czeka mnie wielka batalia z chaosem i biurokracją. Każda decyzja wzbudzi we mnie na pewno głębokie przemyślenia i mniejszy lub większy niepokój, więc czekam, czekam, i siedzę jak na szpilkach ;-)

Osohozi stomzimom?

Dlaczego? Leo, why?! Już przecież mieliśmy wiosnę, a jeśli mnie pamięć nie myli, to po wiośnie przychodzi lato, a nie zima. Dobrze chociaż...

środa, 9 lutego 2011

O radości, iskro bogów!

Ten banan na tym ryju może oznaczać tylko jedno. 
Wyzdrowienie + wiosna = można wyciskać ze mnie endorfiny. 
 
Uwolniłam się z aresztu domowego i w końcu mogę się trochę zaspokoić. Takie wymuszone przerwy w działaniu mają jeden, jedyny plus - kiedyś się kończą, a wtedy radość jest podwójna. Albo potrójna, a w moim przypadku chyba nawet popiątna. Przełamałam w końcu fatalny ciąg i wróciłam do treningu biegowego; nie bez szczypty zadumy i zawahania, jako że niektórzy (czyt. Wojtek & moja Rodzicielka) naopowiadali mi o powikłaniach pogrypowych, które objawiają się w postaci zapalenia płuc tudzież innych tragedii. 
Cóż, przeszłam coś podobnego już dwa razy. Kiedyś udało mi się złapać zapalenie płuc w wakacje, w ciepłym sierpniu, kiedy wypoczywałam u babci na wsi. Babcia zaciągnęła dziecko do lekarza, bo dziecko charczało jak stary dziad, a lekarz, osłuchawszy latorośl, złapał się za głowę i kazał w trybie natychmiastowym położyć je w szpitalu. Babcia oniemiała, zadzwoniła do rodziców, a rodzice - równie zdumieni, jako że charczące dziecko całymi dniami pomykało radośnie po dworze i nie zdradzało po sobie, że wymaga hospitalizacji - zabrali dziecię do Gdańska i tam poddali intensywnej terapii antybiotykowo-inhalacyjnej. 
 
Desperacko, ubrana asekuracyjnie w ocieplającą kominiarę, wybrałam się rano na błotnisto-wietrzny bieg po Rezerwacie w towarzystwie Rastuszka. 
Z ciekawszych rzeczy- udało nam się podczas tego bieżku wystraszyć jakąś poczciwą sarenkę. Truchtając sobie spokojnie po ścieżce, ujrzałam bowiem wyłaniający się zza zakrętu wóz policyjny. Szybko skojarzyłam fakty i wysnułam wniosek, iż spotkanie policjantów z właścicielem biegającego luzem po Rezerwacie psa (czyli mną) może nie skończyć się bynajmniej wymianą życzliwości; toteż w okamgnieniu uskoczyłam w pole i w popłochu zaczęłam szukać w kieszeni psiej smyczy a SportTracker bezlitośnie odmierzał czas treningu, co spowodowało sromotną obniżkę wyniku tempa tego biegu. Okazało się, że uskoczyłam kilka metrów od legowiska sarenki, która natychmiast zerwała się i odkicała w siną dal. Rastuch (zapomniawszy, że nie jest psem gończym, a pasterskim) próbowała odkicać za nią, ale mój krzyk - sugestywny, bo brzmiący niczym Agnieszka Chylińska po koncercie - skutecznie pokrzyżował jej plany. 
 
Po powrocie, spełniona, acz zatrwożona swoim nierozsądnym czynem, liczyłam skrupulatnie każde kaszlnięcie i pilnowałam, czy nie łapie mnie gorączka, duszący kaszel czy przedśmiertne drgawki. Nic podobnego nie miało miejsca, więc uznałam plan za wykonany. Odpukać, bo nadal się boję, że coś mnie weźmie. Ale niech mnie nie bierze. Proszę. Prooooszę. 
I tak oto załatwiłam sobie wyrzut endorfin. Machina nałogu - niszcząca i budująca zarazem - została z powrotem uruchomiona. I znowu świat jest wspaniały, znowu chce się żyć i czerpać z każdego dnia jak najwięcej. Czuję się niczym ten ptak, który uwolniony ze złotej klatki, rozpościera skrzydła i śpiewa na cały głos 'Odę do radości'. Żeby trochę przytłumić tę kulawą poetyckość dodam, że ów ptak jest jeszcze strasznie obsmarkany i nie śpiewa głosem czystym i donośnym, bo jest zachrypnięty. Zwłaszcza, że wczoraj zapodał swoim zdrowiejącym drogom oddechowym próbę ognia - dwie godziny korepetycji  plus półtorej godziny prowadzenia kursu z psami na hali. Gdy o 23 skończyłam pracę, mój głos był w stanie agonalnym. Już jednak odżył i ma się coraz lepiej, więc jestem dobrej myśli. 
 
Tak zupełnie na marginesie - nowy semestr przyniesie mi na uczelni równie doskonały co poprzedni plan zajęć. Śmiem nawet twierdzić, że ten przyszły jest lepszy. Będę miała zajęcia w poniedziałki po południu, we wtorki rano i w czwartki od rana do popołudnia (licząc wf). Pomijam oczywiście wykłady, bo tych postaram się nadal nie kalać swoją obecnością. 
Zamknęłam również pewien rozdział siłkowy w swoim życiu, bo nie kupiłam piątego z rzędu karnetu na tak zwaną 'pakernię na Grottgera'. Stało się to tylko dlatego, że siedziałam wówczas chora w domu i nie byłam w stanie kupić tańszego karnetu - ale nie żałuję, o nie! Już jakiś czas nosiłam się z zamiarem zmiany miejscówki na coś innego i nawet miałam coś konkretnego na oku. Jednak wpisanie się na to coś niosło za sobą opłatę wpisową w kwocie złotych sto. Bardzo bolała mnie myśl o konieczności zapłacenia stówy za nic, więc odwlekałam tę chwilę ile się dało. W końcu powzięłam jednak męską decyzję... i cóż się okazało? Że całkiem opłacalnie byłoby co miesiąc wypisywać się z klubu i wpisywać tam z powrotem. W pakiecie dostałam bowiem: kupon na 30 minut na solarę (hell yeah!), kupon na masaż całościowy, na usługę kosmetyczną ORAZ rabat 50% na jedną z usług Fitness Parku (m.in. usługi fryzjerskie) ORAZ trzy wejściówki dla znajomych z zaznaczeniem, że jeśli zaciągnięty znajomy dołączy do klubu, dostanę bon 75 zł do wykorzystania w Fitness Parku. Wygląda na to, że będę mogła sobie zapodać turboodnowę. Mam już pierwsze 75 zł, bo wciągnę tam Wojtka jako swojego znajomego. Może ktoś chce wejść za darmo do Calypso i zafundować mi masaż/strzyżenie/mikrodermabrazję? 
Sama siłka ma nieporównywalnie wyższy standard, niż poprzednia, na którą uczęszczałam (tak, uczęszczałam to całkiem trafne słowo ;)). Wszystko jest miłe, schludne, nowe i czyste - tak sprzęty, jak i towarzystwo ;-) Skorzystałam już także z zaplecza sauny fińskiej w nadziei, że dobije mi resztki wirusów, bakterii i douzdrowi mnie.  
 
 
Liczę na to gorąco, bo więcej chorowania nie zniesę. Mam nadzieję, że dotychczasowa statystyka nie ulegnie zmianie i nadal nie będę chorować częściej niż raz w roku, na przełomie stycznia i lutego. Nie ma nic gorszego niż niedzielny słoneczny poranek spędzony pod kołdrą z termometrem w ryju. I to poczucie niemocy i bezradności, i frustracja, która narasta z każdą minutą spędzoną w takim beznadziejnym bezruchu. Tak bowiem spędziłam ubiegły weekend i zrobię wszystko, żeby to się nie powtórzyło. Wojtkowi należą się laury, pomnik i oklaski za to, że przeżył ze mną te kilka dni i nie uciekł z domu. Ja bym na jego miejscu uciekła, albo wyprowadziła mnie do piwnicy. Albo chociaż zakneblowała. Zachował fason nawet wtedy, gdy w sobotę rano wybuchnęłam histerycznym rykiem w odpowiedzi na pytanie 'Co będę dzisiaj robić'. 
 
TO TAKIE PIĘKNE (it's beautiful), że gdy o piętnastej - ba, nawet o piętnastej trzydzieści! - wychodzę z psem do Rezerwatu, to spotykam na swej drodze słońce, a nie spotykam mrozu. Od paru dni czuć wyraźnie, że wiosna naprawdę chce wykopać zimę na dobre. Kibicuję jej z całego serca i życzę jej, sobie i wszystkim dokoła, żeby tę batalię w końcu wygrała. 
Będzie dobrze.

O radości, iskro bogów!

Ten banan na tym ryju może oznaczać tylko jedno. Wyzdrowienie + wiosna = można wyciskać ze mnie endorfiny. Uwolniłam się z aresztu domowe...

czwartek, 3 lutego 2011

Uroki chorowania.

To oksymoron. Nie dostrzegam żadnych. 
 
A propos oksymoronu, udało mi się nie pójść na ten egzamin z poetyki, który miałam dziś mieć. Egzaminator okazał się być ludzkim człowiekiem i nie robił z tego powodu afery. Ach, gdyby wszyscy prowadzący byli tacy, świat byłby piękniejszy. Teraz mam czas, żeby się nauczyć. Oznacza to, że zapewne nie zabiorę się do nauki, dopóki nie stwierdzę, że już czasu nie mam. 
 
Jezu, nie ma nic gorszego, niż być zmuszonym do odpoczywania. 
Jestem absolutnie sfrustrowana i nieszczęśliwa, że nie mogę biegać. I że czuję się tak, jak się czuję. Nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do formy i będę mogła kontynuować plan treningowy. Istnieje tylko ryzyko, że na pierwszym biegu po przerwie złapie mnie jakiś fotoradar. Skoro po jednym dniu odpoczywania poniedziałkowy bieg (12.6 km, w tym 6 km z prędkością 15 km/h, średnie tempo biegu poniżej 5 min/km) wydawał mi się prosty i przyjemny mimo grypy żołądkowej (i prawdopodobnie już w towarzystwie gorączki), to cóż będzie po TYLU dniach przerwy? 
Celowo piszę 'tylu', bo to obecnie drażliwy temat i wielka niewiadoma. Jak na razie opuściłam jeden trening. Łudziłam się, że może w piątek uda mi się już wrócić do planu, ale dziś rano czułam się tragicznie i jeszcze zaczęłam kaszleć jak stary menel, więc chyba raz w życiu pokieruję się rozumem zamiast sercem i jeszcze poczekam. Nie jest to łatwe. Nie umiem odpoczywać. Przymusowe odpoczywanie to dla mnie największa katorga; wiedzą to chyba wszyscy, którzy mnie znają. No i cóż, tak zupełnie szczerze to nie mogę powiedzieć, żebym stuprocentowo odpoczywała. Nie nadaję się do chorowania, po prostu, choć i tak dzisiaj jest naprawdę nieźle. Wczoraj wieczorem, gdy czułam się umierająco, odwołałam sobie dzisiejszą robotę, więc nie musiałam jechać do Centrum. Rano więc, gdy wstałam, wmówiłam sobie, że nie jest ze mną tak źle (co było niełatwe zwłaszcza wtedy, gdy przyszło do umycia zgniataczki do czosnku, która, jak łatwo się domyślić, wydzielała zapach czosnku), ogarnęłam siebie jak i mieszkanie, poszłam do apteki i do sklepu (co zajęło mi godzinę...), wybiegałam psa - w miarę rozsądnie, bo tylko doszłam do najbliższego boiska i rzucałam piłkę - i raczej nie zamierzam już nigdzie wychodzić. Daj Boże. Mam tylko nadzieję, że tego wszystkiego nie odpokutuję tak, jak miało to miejsce wczoraj. Jak to zazwyczaj ma miejsce przy grypie, rano i wieczorem czuję się kiepsko. Wczoraj jeszcze zostałam zdemotywowana przez lekarza (do którego bym raczej nie szła, gdyby nie to, że potrzebowałam zwolnienia na dzisiaj), który opierniczył mnie, że JEM przy grypie żołądkowej. Stwierdził, że do piątku wieczorem powinnam 'żywić się' herbatami, a wtedy mogę sobie ugotować na przykład ryż z marchewką. W reakcji na moją minę z serii <a href="http://i.pinger.pl/pgr190/0f167d9b001d05914c855fc0/AreYouFuckingKiddingMe_1200px_by_CrusierPL.png">'are you f.. kidding me?'</a> opisał mi obrazowo, dlaczego tak właśnie powinno się postępować w tej chorobie. Nie powstrzymało mnie to rzecz jasna przed dalszą konsumpcją; ostrożną, ale jednak. NO BO SORRY. Niestety, ów internista chyba zesłał na mnie swymi wyrokami jakąś klątwę, bo pożałowałam gorzko, że cokolwiek wzięłam do ust. Grypa jest potworem. 
Suma summarum, trza być twartkim, a nie miętkim, i do tego samego próbuję przekonać mój zdrowiejący żołądek. Moje ostatnie zakupy wyglądają bardzo osobliwie. Niemal wszystko, co jadam normalnie, wywoływało u mnie w ostatnich dniach mdłości na samą myśl o tym, więc będąc w kerfurze kupowałam wszystko inne. Przy okazji szarpnęłam się na produkty, których normalnie raczej nie kupuję, bo są za drogie (takie jak parówki sojowe w cenie 7 zł za 4 sztuki) - one też swym widokiem nie pogarszały mojego stanu. Nie ma więc tego złego, co by na dobre nie wyszło, bo i po grypie się przydadzą. No i muszę stwierdzić, że mój organizm ma dobrze wykształcony instynkt przetrwania, bo kierując się wyłącznie ochotą lub jej brakiem, a nie wskazówkami zdrowotnymi w przypadku grypska, wybierałam to, co okazywało się strzałem w dziesiątkę (tak jak np. produkty z jagodami - co prawda jak przeczytałam skład kisielu z owoców leśnych to trochę mi się go odechciało czy kasza manna z bananem). Na razie jest dobrze, odpukać. Może to znaczy, że czas biegania się zbliża?! No bo ileż można...?

Uroki chorowania.

To oksymoron. Nie dostrzegam żadnych. A propos oksymoronu, udało mi się nie pójść na ten egzamin z poetyki, który miałam dziś mieć. Egzam...

wtorek, 1 lutego 2011

Absurdalne chorowanie.

Absurdalne, w rzeczy samej. No bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że zawsze, odkąd pamiętam, choruję w lutym? Cały rok jestem zdrowa, a na przełomie stycznia i lutego - trach. Nie wierzę, żeby była to moc autosugestii, bo choć rzeczywiście zaczynam w tym okresie zastanawiać się, czy i tym razem szlag mnie trafi, to jednak nie robię nic, co mogłoby sprowadzić na mnie to nieszczęście. 
W każdym razie - coś mnie bierze. Od soboty czułam się kiepsko, w niedzielę już ewidentnie źle, w poniedziałek natomiast, hmm.. W poniedziałek radośnie zerwałam się o szóstej rano i poleciałam na trening na bieżnię. Kondycyjnie biegło mi się świetnie, bo byłam wypoczęta po dość leniwej niedzieli spędzonej w Katowicach. O okolicznościach towarzyszących temu biegowi wolę jednakowoż nie wspominać. Pozostawiam wyobraźni czytelników myśli o tym, co przeżywa człowiek atakowany grypą żołądkową, który pogina z prędkością 15 km na godzinę. 
 
Po treningu, z którego wróciłam na rowerze, wzięłam sobie - jeszcze radośnie - ciepłą kąpiel. I tu skończyła się moja wesołość. Ewidentnie był to błąd, jako że najwyraźniej miałam już w tym czasie podwyższoną temperaturę. Realizacja planu na aktywne spędzenie reszty dnia wzięła w łeb - poległam na kanapie, ubrana w sweter i owinięta kołdrą, i trzęsąc się niczym w przedśmiertnych drgawkach, leżałam tak dobre dwie godziny. Następnie udało mi się nie tylko wstać - co w owym czasie już było nie lada wyczynem - lecz również dopełznąć do szafki z lekarstwami i spreparować sobie porcję Teraflu. I, jako że generalnie bardzo szybko reaguję na wszelkie medykamenty, niedługo później powstałam z umarłych. Sfrustrowana świadomością, że mimo wszystko raczej nie powinnam cieszyć się przedwcześnie i od razu po ozdrowieniu zabierać psa na długi spacer w ujemnej temperaturze, zabrałam się do sprzątania domu. Od razu zrobiło mi się lepiej, tak psychicznie, jak i fizycznie. Niemniej jednak resztę dnia usilnie starałam się spędzić raczej spokojnie. Nigdy nie szło mi to dobrze; pamiętam doskonale, co się działo, gdy chorowałam za młodu. Utrzymanie mnie w pozycji leżącej w łóżku udało się moim rodzicom chyba tylko raz - wtedy, gdy położyła mnie potworna grypa i przeżywałam akurat dzień kulminacyjny. Wtedy rzeczywiście miałam dzień wyjęty z życia i skupiałam się tylko na tym, żeby przeżyć. Była to tak wyjątkowa sytuacja, że aż moja mama, strapiona do głębi, poleciała do sklepu i kupiła mi wymarzoną zabawkę, której kupna twardo wcześnie odmawiała - interaktywnego zwierzaka Furby'ego. 
Zazwyczaj jednak mała lub mniej mała Asia, chorująca na grypę, zapalenie zatok, ucha tudzież innych ważnych organów, latała po całym domu i co chwilę dzwoniła do siedzącej w pracy mamy, czy mogłaby pozwolić jej choć na chwilę uwolnić się z czterech ścian. 
 
Cóż. Mój stan obecny chyba można więc określić mianem stara a głupia, bo w tej kwestii nic a nic się nie zmieniło. Dzisiaj 'dzień nicnierobienia i wzorowego chorowania'. Wstałam o siódmej rano i razem z Wojtkiem poszłam z psami na spacer do Rezerwatu. Potem ogarnęłam się nieco i ruszyłam do Centrum. Najpierw na uczelnię, później do Psów, czyli do swojej dorywczej pracy, następnie (prawie) na kontrolę do dermatologa i jeszcze do Złotych Tarasów. I stwierdzam z nutką goryczy, że jestem straszną sierotą bożą. W dwóch swetrach i kurtce - no bo choremu musi być ciepło - przemierzyłam dobrych kilka, jeśli nie kilkanaście kilometrów warszawskimi ulicami. I nie tylko ulicami, bo udało mi się jeszcze sromotnie zagubić w Mariotcie, w którym przyjmuje mój lekarz. Zwiedziłam chyba ze cztery piętra budynku, zahaczyłam o kilka biur i gabinetów, i co mi z tego przyszło? Dupa zbita, bo trafiłam na właściwe piętro spóźniona o dwanaście minut i pani doktor przyjmowała już kolejną pacjentkę. W nadziei, że wepchnę się jako następna, czekałam dziarsko jeszcze kwadrans, ale w końcu skapitulowałam; naszło się tyle kolejnych osób, że moje szanse na wejście do gabinetu zmalały najprawdopodobniej do zera. 
 
Dzisiejsza wyprawa była więc katastrofą. Ale - nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Gdy stałam pod Dziekanatem i czekałam na profesorkę, spóźnioną o bagatela trzydzieści minut, mój wzrok padł na informacje o harmonogramie sesji dla Wydziału Romanistyki. Pod listą nazwisk osób wpisanych na egzamin na dane dni ujrzałam zdanie, które uratowało mi życie. Było tam napisane: "Zwolnienia lekarskie należy dostarczać w dniu egzaminu". 
HELL YEAH! Dlaczego, ja durna pała, wcześniej o tym nie pomyślałam?! 
Brak treningu = brak egzaminu, przecież to jasne!!! Jeśli już odmawiam sobie treningu, zarówno biegowego, jak i agilitowego, to jakże mogłabym wybrać się na EGZAMIN? 
Nic nie umiem na tę straszną poetykę (choć nawet starałam się trochę uczyć - w niedzielę, kiedy i tak nie mogłam się skupić, bo pękała mi głowa, jako że grypa już pukała do mych drzwi, i w samochodzie w drodze z Katowic do Warszawy, na przednim siedzeniu, oświecając notatki wyświetlaczem telefonu). A przede wszystkim - istnieje duże ryzyko, że musiałabym ewakuować się nagle z sali egzaminacyjnej. Lepiej więc będzie, jeśli tego dnia zostanę w domu. 
Jutro idę do lekarza i mam nadzieję, że ów nie będzie robił problemu z wystawieniem mi zwolnienia. I że wszystko uda mi się gładko załatwić. Może uda mi się umówić z egzaminatorem na inny dzień (co jest możliwe, zważywszy na to, że w zeszłym tygodniu on sam dwukrotnie nie stawił się na uczelni, kiedy miał egzaminować studentów), a może - oby! - będę zdawać poetykę w marcu. Ach, będę miała tyle czasu, żeby się nauczyć. ACH, SŁODKA UŁUDO.

Absurdalne chorowanie.

Absurdalne, w rzeczy samej. No bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że zawsze , odkąd pamiętam, choruję w lutym? Cały rok jestem zdrowa, a na przeł...

środa, 26 stycznia 2011

Jest 16:17.

Co w tym dziwnego? Że piszę to jeszcze za jasności! Kilka dni temu byłam zdumiona, gdy zauważyłam, że za kwadrans czwarta nie jest ciemno. Dziś jestem zdumiona jeszcze bardziej. Wiosna idzie, mimo wszystko! Mimo śniegu, który - ku mojej rozpaczy - znów przykrył nam świat. Na razie jestem twarda i testuję warunki. Wniosek: komfort jazdy na rowerze nie jest obecnie niższy niż wczesną wiosną czy jesienią. Jest więc w miarę dobrze, o ile oczywiście nie jest akurat wyjątkowo mroźno. Na szczęście nie jest, a co cieszy mnie jeszcze mocniej - chyba już nie zapowiada się, żeby wróciły temperatury około minus piętnastu. Jedynym mankamentem zimowej jazdy na bicyklu jest działanie hamulców w niesprzyjającej aurze. Po pierwsze działają.. no, powiedzmy, że średnio, po drugie - wydają przy tym dźwięki starego, rozpadającego się grata. 
 
Długo nie pisałam, bo zaczęła się sesja. Nie, niestety, to wcale nie oznacza, że nie mam czasu, bo tkwię w książkach. Permanentnie nie mam czasu, bo choćby wisiała nade mną groźba niezdanego egzaminu, i tak całe dnie gdzieś przemykam. Niemniej jednak termin egzaminu z poetyki zbliża się nieubłaganie i.. no właśnie, to dobre określenie - wisi nade mną. Co prawda nic nie zmusi mnie do zamiany treningów biegowych i innych przyjemności na siedzenie w miejscu nad zagadnieniami, ale konieczność nauki zaprząta mój umysł. Na razie robię notatki z opracowań i mam cichą nadzieję, że to coś da. W podobny sposób 'nauczyłam się' (=przy minimalnym wysiłku zdałam i podobno nawet coś tam do rzeczy powiedziałam) do ubiegłorocznego egzaminu z historii literatury staropolskiej, więc może i tym razem się uda. Może :-) Zostało mi jeszcze kilkanaście zagadnień do oględzin, a egzamin w przyszłą środę (o Jezu, jak to się stało). Niby to jeszcze sporo czasu, ale biorąc pod uwagę, że codziennie spędzam około 5-6 godzin poza domem,to sprawa się komplikuje. Rano - choć wtedy wiedza wchodzi mi najlepiej - nie mogę się uczyć, bo mam za dużo ciekawych rzeczy do zrobienia, a wieczorem nie potrafię się oprzeć Słodkim Oczom, które pytają mnie, czy już kończę i jaki film dziś oglądamy. Poza tym sporo czasu zajmuje mi Załatwianie Formalności (tej kwestii na razie nie będę rozwijać, żeby nie zapeszyć). W weekend zaś, jak każdy szanujący się student, będę zwiedzać Katowice ;)) No i jak tu się uczyć? Sami widzicie, że po prostu się nie da. Pozostaje mi wierzyć, że głupi ma zawsze szczęście. Potwierdza to moja piątka w indeksie, którą otrzymałam za zaliczenie wykładu, na którym byłam dwa razy (i czytałam na nim gazetę albo próbowałam się połączyć z uniwersyteckim wifi, z lepszym lub gorszym skutkiem). 
 
Jeśli jednak moim przeznaczeniem jest rychły wylot z tych studiów, to przynajmniej nie będę miała wyrzutów sumienia, że nie mogę się uczyć, bo muszę iść biegać! Na razie jestem zmuszona do kombinowania, jak tu wszystko ładnie ze sobą pogodzić. Do tej pory na szczęście udaje mi się to całkiem nieźle: opanowałam już sposób wyrobienia się na zajęcia na 11:30 i uprzednie zrealizowanie treningu (ok. 10 km) na bieżni, na którą mogę wejść nie wcześniej niż 8:10. I znajduje się na siłowni oddalonej od domu o 2 km. Ba, udało mi się nawet nie wspomóc autobusem. Pojutrze powtórka z rozrywki, choć trochę innego rodzaju, bo w planie jest bieg piętnastokilometrowy, który zamierzam zrealizować w plenerze. Modlę się tylko, żeby temperatura nie spadła poniżej poziomu, który odejmuje komfort treningu. No i żeby nie padało, bo wtedy boję się o zdrowie SportTrackera schowanego w kieszeni, a ponadto po powrocie muszę wysuszyć włosy, co zmniejsza moje szanse na zdążenie do szkoły. Urządzonko to jest moim wiernym towarzyszem i pomocnikiem treningowym (a poza tym to mój telefon!!), więc nie dam mu zrobić krzywdy. Dzisiaj mi zmierzył <a href="http://www.sports-tracker.com/#/workout/ioannahh/2kmse4btkgustjk1">to</a>. Lubię go.

Jest 16:17.

Co w tym dziwnego? Że piszę to jeszcze za jasności! Kilka dni temu byłam zdumiona, gdy zauważyłam, że za kwadrans czwarta nie jest ciemno. D...

czwartek, 13 stycznia 2011

We wtorek nie będzie pysznej kawy.

Dwa dni temu, idąc rano na uczelnię, udało mi się - zgodnie z dopiero wykluwającą się tradycją (czy to nie oksymoron?) - zajść do W Biegu Cafe, o której wspominałam w poprzednim wpisie i nabyć tam pyszną kawę. Zajść to dość niefortunne określenie, bo moja droga do szkoły mogłaby raczej zostać określona jako Tour de Varsovie. Uparłam się bowiem, że mimo dziesięciominutowego opóźnienia dorwę tę kawę. Po drodze musiałam jeszcze zaliczyć jakiś sklep spożywczy i zaopatrzyć się w prowiant na zajęcia. Na szczęście sukces został osiągnięty - udało się i z kawą, i ze sklepem i wcale nie spóźniłam się na ćwiczenia z gramatyki. Ba, zdążyłam się nawet uczesać, zanim zasiadłam w ławce ;) 
 
Wszystko wskazuje jednak na to, że w nadchodzący wtorek nie będzie porannej kawy. Chyba że ktoś zamontuje mi trzecią rękę do trzymania kubka - bo wszystkie, którymi aktualnie dysponuję, będą zajęte kierownicą roweru. Taaakjest, w końcu udało mi się wytargać z kąta rower i znowu mam okazję zażywać niewątpliwej przyjemności, jakiej dostarcza trening cardio podczas wjeżdżania z Dolnego Mokotowa do góry przez ulicę Myśliwiecką lub Belwederską. Wczoraj pocisnęłam Belwederską, dziś Myśliwiecką i nie wiem, która jest gorsza - obie tak samo podnoszą tętno. Postradany klucz od zabezpieczenia do roweru okazał się więc przeszkodą do przeskoczenia. Dzięki Zdzisław! :D Twoja 'sprężynka' ma się u mnie dobrze i pozdrawia Cię serdecznie. 
 
Raczej się nie łudzę, że przesiadka z autobusów na rower to zmiana na stałe. Zima pewnie jeszcze wróci, niemniej jednak cieszę się tym, co widzę obecnie. Cieplejsza z zimowych kurtek odpoczywa w szafie, a do akcji wkroczyła ta późnojesienno-wczesnowiosenna. To o czymś świadczy, zdecydowanie :-) 
Pięknie; naprawdę nie spodziewałam się, że w styczniu Wiosna tak zaatakuje. Kibicuję jej gorąco w tej batalii. Nie dajcie się zwieść złej Zimie, ona próbuje wziąć nas sposobem i pokazuje nam ciemną stronę Wiosny. Teraz wszystko jest grząskie, śliskie i mokre. Rasta po każdym spacerze wygląda jak po zabiegu w spa, i nie chodzi mi bynajmniej o manicure i pedicure, a raczej o leczniczą kąpiel w błocie. Znowu podczas spacerów zastanawiam się bezustannie, czy aby w haszczach nie kryją się kleszcze. Mimo to apeluję - nie osądzajcie Wiosny! Też byście wyglądali tak paskudnie po starciu z tym strasznym potworem, jakim jest Zima. Trzeba dać szansę Wiosence ;) 
 
A propos manicure - Rastuszek-sierotka boża do tej pory nie zaliczyła więcej niż dwóch treningów agility pod rząd. Jak nie urok to sraczka, jak mówi ludowe porzekadło. Tym razem padło na łapę. Dwa dni temu na porannym spacerze biegała za piłką i najwyraźniej zahaczyła o coś pazurem. Cóż, cieszyłam się, że brak śniegu oznacza możliwość rzucania psu piłki, ale nie pomyślałam o tym, że pod śniegiem kryją się różne paskudztwa. Nie wiem nawet, kiedy i co właściwie się stało, bo było jeszcze ciemno, a to, że pies broczy krwią zauważyłam dopiero, jak weszłyśmy do bloku. Biedny border do wczoraj chodziła, jakby jej oderwało łapę; dzisiaj już na szczęście jest lepiej, bo tylko lekko kuleje. Nie zmienia to faktu, że znowu udało jej się wykluczyć z treningu ;)) 
Ale nie ma się czemu dziwić. Jeśli wierzyć powiedzeniu, że pies upodabnia się do właściciela, to.. no właśnie. I tak - odpukać - świetnie się trzyma, bo w porównaniu do mnie jest i tak mniejszą ofiarą losu. 
Ja na przykład jestem specjalistką w dostarczaniu ubawu stojącym na światłach samochodom, kiedy w czasie treningu biegowego jestem zmuszona do poczekania na zielone światło na przejściu. Zatrzymanie się oczywiście nie wchodzi w grę, więc zazwyczaj krążę wokół pasów jak satelita po orbicie, ewentualnie podskakuję i skipuję w miejscu. Wczoraj, podczas dwunastokilometrowego rozbiegu, utknęłam w taki sposób na dobrych kilka minut. Nie obyło się bez cyrku, rzecz jasna - resztki zamarzniętego śniegu bywają zdradliwe. Kierowcy tym razem mieli wyjątkowo ciekawy spektakl; zakręcając, wpadłam na lodowisko i rozpaczliwie starałam się nie stracić pionu, prawie zamiatając dłońmi podłoże. 
Przejścia dla pieszych są generalnie złem. Na ostatnich metrach jedno takie unieruchomiło mnie naprawdę na długo. Zazwyczaj udaje mi się przejść (tudzież przebiec) te światła sprawnie, niezależnie od sygnalizacji, ale tym razem musiałam czekać, gdyż obok stała policja. Panowie władza oczywiście doskonale zdawali sobie sprawę, że ich obecność uniemożliwia mi kontynuowanie treningu i kiepsko udawali, że ich to nie bawi :P 
 
Jeśli chodzi o bieganie, to tym bardziej mam nadzieję, że wiosna już nie pójdzie precz. Nie wyobrażam sobie dyrdania piętnastu kilometrów na bieżni i ufam, że nie będę zmuszona do wprowadzenia tego w życie. Na razie - odpukać - biega się doskonale; nie jest za zimno ani za ciepło. Jedyne co mnie drażni, to deszcz, bo nigdy nie wiadomo, kiedy zaatakuje. Jeśli stanie się to pod domem, to sprawi jedynie, że moja średnia prędkość tego treningu skoczy gwałtownie w górę, ale jeżeli ulewa napotka mnie w środku miasta, to będzie mi wyjątkowo przykro. Zwłaszcza, że musiałoby być naprawdę fatalnie, żebym poczuła się zobligowana do przerwania bieżku. Ech, co za życie ;)) 
Bieganie na bieżni ma jeszcze jedną wadę. Ostatnio czuję płynącą zewsząd nienawiść. Pani Babcia, która stawia się na siłowni parę minut po ósmej, nie wygląda na zachwyconą, że ktoś wciąż okupuje bieżnię. Zdarza się, że nie jest to jedyna osoba, która ma chrapkę na ten sprzęt, a wtedy już czuję się jak pod ostrzałem. Ostatnio front przeciwko mnie liczył trzy persony: dwie, które chciałyby pobiegać i jedna, która wolałaby raczej, żeby bieżnia się popsuła. Kilka razy wydawało mi się, że tylko mi się wydaje i że dziewczyna, która pracuje na siłowni wcale nie jest zdenerwowana tym, że działanie bieżni jest związane z charakterystycznym, buczącym dźwiękiem i zagłusza jej brazylijską telenowelę. Jednak kiedy ostatnio po odpaleniu przeze mnie sprzętu spojrzała w moim kierunku z nienawiścią i ostentacyjnie podgłośniła telewizor - stwierdziłam, że jednak mi się nie wydaje. No cóż, ma pecha. 
 
Podobno właśnie zaczyna mi się sesja. Na razie miałam zaliczenie wykładu (na którym byłam dwa razy), w najbliższym czasie szykuje się jeszcze parę zaliczeń, a na początku lutego egzamin. Drugi egzamin w tej sesji będę miała.. w marcu. Lol. Kocham te studia! I łudzę się, że one też mnie kochają i przepuszczą mnie na kolejny semestr i rok. 
 
Mam bowiem w związku z tym plan. Już jakiś czas temu wpadliśmy z Wojtkiem na pewien szatański pomysł i obecnie ów pomysł konkretyzujemy. Staram się na razie zbytnio nie jarać, ale nie ukrywam, że perspektywa realizacji planu jest bardzo, bardzo atrakcyjna. A nuż się uda.. W ciągu dwunastu miesięcy dwukrotnie zmieniłam czy przeorganizowałam niemalże całe życie. Może więc warto utrzymać statystykę?

We wtorek nie będzie pysznej kawy.

Dwa dni temu, idąc rano na uczelnię, udało mi się - zgodnie z dopiero wykluwającą się tradycją (czy to nie oksymoron?) - zajść do W Biegu C...

piątek, 7 stycznia 2011

Tęsknię za komarami.

Za komarami, za meszkami, muchami i pszczołami. 
Wszelkie robactwo - z wyjątkiem kleszczy, które chciały mi zabrać psa - jestem gotowa powitać z otwartymi ramionami. Przyjdą razem z wiosną i to jest ich siła. Ich bzyczenie będę odbierać jako muzykę dla moich uszu, a ich ukąszenia będą dla mnie niczym piętno lata. 
 
No, może trochę mnie poniosło. Ale tylko trochę. Odliczam dni do tego, kiedy o szóstej rano już będzie jasno, kiedy nie będzie śniegu i gdy będzie można sobie bladym świtem pobiegać w plenerze. Bardzo mi tego brakuje. Jeszcze tak niedawno godzina 5:30 była dla biegania granicą między przyjemnym chłodkiem a morderczym upałem. Teraz, jeśli wstanę o szóstej (a tak właśnie się budzę*), mogę się tylko zastanawiać, czy uda mi się być pierwsza na bieżni o ósmej. Dotychczas mam skuteczność 100%, bo nie dość, że jestem pierwsza na bieżni, to i pod drzwiami siłowni pojawiam się szybciej, niż otwierająca ją pani. 
 
*  Taa, o szóstej. Pierwsza pobudka zazwyczaj następuje około drugiej, kiedy to przebudzam się wyspana i gotowa do działania. Głupio by mi było rozpoczynać dzień o drugiej czy trzeciej, więc granicę ustalam na piątą - po tej godzinie już wypada wstać. Albo raczej - nie nie wypada. 
 Pobudki o piątej bywają powszechne wtedy, kiedy mam się czegoś uczyć. Co prawda jeśli wstanę o piątej, to jestem gotowa do unieruchomienia się przy książkach dopiero około wpół do siódmej, ale zawsze daje to jakąś przewagę czasową w stosunku do tego, co byłoby, gdybym zabrała się do tego wszystkiego później. 
 
Przedwczoraj było minus szesnaście stopni. Na spacer z psem założyłam leginsy pod dresowe spodnie, szłam też podwójnej warstwie bluzowo-swetrowej pod kurtką i w kominiarce na facjacie; wszystko byłoby więc dobrze i ciepło, gdyby nie to, że mój dręczyciel Raynaud i tak kazał mi po godzinie wracać do domu, grożąc odpadnięciem palców u rąk w razie niesubordynacji. JEZU, jakie to jest beznadziejne. Gdyby nie to, mogłabym pokazać zimie figę, żeby nie powiedzieć, że nawet fakolca. 
 
Zapowiadali, że od czwartku ma być ciepło. Moje zdziwienie było więc wielkie, kiedy wczoraj chwilę po szóstej rano podeszłam do termometru: -12. Zamierzałam iść zaraz z buta do dziadków - przez Dolinkę Służewiecką, w sumie około 6,5 kilometra w jedną stronę. Aura jednak zmusiła mnie do podjechania autobusem. Wiedziałam, że jak już dotrę nad Dolinkę (3,5 km), to zamiast miłego spaceru będę miała walkę o utrzymanie palców przy życiu. Z ciężkim sercem dotaszczyłam się do Dolinki, resztę drogi przemierzyłam pieszo. Świeciło słońce, więc było całkiem miło, a temperatura stopniowo rosła. Zanim wyszłam od dziadków, sprawdziłam, co zima dla mnie zgotowała; i oto ponowne zdziwienie, tym razem pozytywne: marne minus dwa! Droga powrotna była więc już całkowicie piesza i niestety nie do końca komfortowa. Cóż, zima rzeczywiście zgotowała mi niespodziankę - dwie bluzy pod kurtką umożliwiały przeżycie, kiedy szłam w temperaturze -12, ale przy -2 już były zabójcze. 
 
Niemniej jednak nie obraziłam się wcale na tę gwałtowną zmianę, o nie! Przywróciło to we mnie wiarę w to, że wiosna naprawdę istnieje.  
Dzisiaj temperatura nawet nie jest ujemna. Wiosna najwyraźniej wyciąga skostniałą rękę spod więziącego ją śniegu i woła o wspomnienie. 
Rano mieliśmy około +2. Pomyślałam nawet, że uda mi się zrealizować trening biegowy na zewnątrz. Wystarczyło jednak wyjść z psem przed blok, żeby wyleczyć się z tego pomysłu. Rasta wybiegła przed klatkę schodową i zrobiwszy pierwsze kilkanaście kroków, niczym w kreskówkach zatrzymała się biegnąc w miejscu. No tak - wszystko zostało skute lodem i przejście do najbliższego trawnika nie było prostym zadaniem ani dla psów, ani tym bardziej dla ludzi. Suma summarum, poszłam - pardon, doślizgnęłam się - na siłownię i zrealizowałam plan na bieżni. I muszę stwierdzić, że bieganie a la chomik w kołowrotku ma swoje zalety. W terenie na pewno nie dałabym rady przebiec 5 km w 22 minuty. Z jednej strony zdaję sobie sprawę, że na bieżni biega się łatwiej i tak dalej i tak dalej, ale z drugiej - fajnie, że bieżnia wymusza tempo; na asfalcie nie miałabym takiej kontroli nad tempem. 
 
Plan treningowy zakłada na jutro powolne 13 km. Biję się z myślami, czy umrzeć z nudów na bieżni, czy spróbować na dworze. Całe szczęście, że na spacerze z psami obadaliśmy stan podłoża w Rezerwacie. Obawiam się, że nieświadoma niebezpieczeństwa tam właśnie bym pobiegła, gdybym zdecydowała się na plener. Nie byłaby to dobra decyzja; lód mógłby odebrać mi zęby, a plucha i roztapiający się śnieg - resztki i tak już naruszonej równowagi psychicznej. Przygotowałam sobie wstępnie inną trasę, ale trochę mnie ona przeraża. Na bieżni mój umysł wie, że ciałem jestem w danym miejscu. Dziś, zadylając pięć kilometrów z prędkością około 14 km/h, zaczęłam sobie przeliczać wizualnie, ile bym przebiegła w terenie. Nie użyję stwierdzenia, że zwaliło mnie to z nóg, bo nic takiego - Bogu dzięki - nie miało miejsca, ale wyobrażenie to spowodowało u mnie... hmm.. ambiwalentne uczucia. To ja bym dała radę zrobić takim tempem tyle okrążeń na Agrykoli?! 
Co prawda kilka razy zdarzało mi się biegać po około 15 km w plenerze, ale ostatni taki dystans wspominam z niepokojem. Pomyliłam mosty (przestańcie się śmiać!!!), zgubiłam się na Pradze... a potem zerwał się potworny wiatr i zaczęło lać jak z cebra. Własnymi rękawiczkami ratowałam przed przemoczeniem spoczywający w kieszeni telefon. To było coś - nie chciałabym co prawda tego powtórzyć, ale próba charakteru była konkretna. Ba, czuję się po tym incydencie jak Lady Terminator. Potencjalne zakwasy zostały tego dnia stłumione przez wieczorny trening agility, więc pejoratywne wspomnienia pozostały tylko w postaci drobnego urazu psychicznego ;))) 
 
Wróćmy do kwestii ocieplenia. Osobiście nie miałabym nic przeciwko temu, żeby temperatura już nie spadała. Wiem, że to niezbyt realne, niemniej jednak wierzę w wiosnę! Ostatnio podczas nudnych ćwiczeń na Uniwersytecie przeglądałam kalendarz i upajałam się danymi o coraz wcześniejszych godzinach wschodu i coraz późniejszych zachodu Słońca. Robi się coraz jaśniej, daję słowo! 
Ha - jak jaśniej, to i cieplej. Już wczoraj zamierzałam przeprosić się z rowerem, stojącym od półtora miesiąca w zapomnieniu i głębokim smutku. Plan jednak nie doszedł do skutku, bo w naszym mieszkaniu doszło do kolejnego tajemniczego zaginięcia - klucz od zabezpieczenia do roweru dołączył do impregnatu na liście obiektów widmo. Co gorsza, nie znalazł się do dzisiaj (notabene, impregnat też nie). Bardzo mi się to nie podoba, ale jeśli nie wrócą bardzo ujemne temperatury (oby!), to po prostu polecę do sklepu po nowe zabezpieczenie. 
 
Stęskniłam się już za rowerem. Oczywiście najbardziej za tym, który postradałam w listopadzie; wszędzie go widzę i rozmyślam o tym, jaki był cudowny i ile razem przejechaliśmy. Chlip. Każdy jednak rower jest skarbem; jak już niejednokrotnie wspominałam, podróże komunikacją miejską nie są moim ulubionym zajęciem. Szukam sposobów, aby to jakoś obejść. Dosłownie. Zamiast wychodzić na zajęcia na ósmą o 7.15 i iść na najbliższy przystanek z nadzieją, że 180 raczy przyjechać punktualnie (zazwyczaj przyjeżdża, bo zajezdnia z której wyjeżdża jest niedaleko), wychodzę chwilę przed siódmą i dziarsko maszeruję do ulicy Spacerowej. Tam wsiadam na cztery przystanki do jakiegokolwiek autobusu, wysiadam przy Placu Trzech Krzyży i resztę drogi przemierzam pieszo. Po drodze spotykają mnie bardzo miłe rzeczy. Dziękuję W Biegu Cafe, którą mam po drodze na uczelnię, za ofertę dużej kawy na wynos za 5 zł. Będę stałym klientem w przeduczelniane poranki, już to wiem.  Co więcej - skoro na Wydziale mała, syfiasta i niedobra kawa z automatu, którą zdarzało mi się kupować, kiedy miałam nieodpartą ochotę na kawosza, kosztuje około 1.30 zł, to sądziłam, że 'duża kawa na wynos' za piątaka w wyżej wspomnianej kawiarni to, no... duża kawa. Nie spodziewałam się, że będę mogła wybierać z całej kawowej oferty. Cud, miód, warto wcześniej wysiadać z autobusu. Nie dość, że kawa jest tania, duża i przepyszna, to gratis można sobie do niej zagarnąć Gazetę Wyborczą. Na pierwszych zajęciach (gramatyka opisowa) mam więc pyszną kawusię, a na drugich (romantyzm) niezłe zajęcie, jeśli nie wezmę sobie czegoś lepszego do czytania albo wi-fi padnie. 
 
Było już o pogodzie, jest wuęc jeszcze jedna sprawa, którą - zgodnie z tradycją - muszę poruszyć ;-) 
Pisałam ostatnio, że toczymy boje ze sklepem internetowym, który nie chce zwrócić nam pieniędzy za przemakające Icebug Alta. Rzeczoznawca, do którego ów sklep wysłał moje obuwie stwierdził, iż.. buty nie przemakają. A TO HECA. Zrywamy boki. Najwyraźniej mieliśmy zbiorowe urojenie sensoryczne. 
 
Sklep nie odpowiedział na naszą reklamację w ciągu ustawowych czternastu dni , więc - zgodnie z prawem - mogliśmy nasze zażalenie uznać za rozpatrzone pozytywnie. Sprawa nie wyglądała jednak tak prosto, więc szykowaliśmy się już na większą aferę. Mój wspaniały, dzielny i bohaterski Mężczyzna podszedł do sprawy profesjonalnie i profesjonalnie pocisnął bucom. Przez trzy dni sklep nie raczył odpowiedzieć nam na maila z wezwaniem do zapłaty, ale magiczne słowo 'Sąd' w następnej wiadomości skłoniło ich do odpisania w ciągu godziny. Co najważniejsze - mail od sklepu zawierał załącznik. I, choć zapewne odpisujący chętniej załączyłby wirusa komputerowego, załącznik ów zawierał potwierdzenie przelewu. Hell yeah. Sprawa nieszczęsnych Icebugów jest więc w końcu załatwiona. Co za ulga.

Tęsknię za komarami.

Za komarami, za meszkami, muchami i pszczołami. Wszelkie robactwo - z wyjątkiem kleszczy, które chciały mi zabrać psa - jestem gotowa powit...

poniedziałek, 3 stycznia 2011

Kiedy schodzenie po schodach jest największą torturą..

...to  znak, że najprawdopodobniej mam dobry humor. 
Nie pamiętam, kiedy ostatnio coś mnie tak bolało, jak obecnie bolą mnie nogi. Mam najhardkorowsze zakwasy na świecie. Wchodzenie po schodach jest w miarę znośne, ale schodzę jak Robocop. A wszystko dzięki niewinnemu treningowi, jaki zafundowałam sobie pierwszego stycznia. 
 
Podczas gdy większość polskiego społeczeństwa leczyła kaca, leżąc na kanapie (lub pod nią/obok niej bądź  gdziekolwiek indziej), w Supraślu pod Białymstokiem spora część agilitowców rozpoczynała biegi na zawodach. To już jest być może dziwne, ale chyba jeszcze dziwniej jest ujrzeć w noworoczny poranek zjawę, która - ubrana w gustowny dresik - prześlizguje się po kolejnych piętrach klatki schodowej. 
 
W ubiegłym roku zabawa sylwestrowa, choć niezmiernie udana, chciała mnie zabić. Chyba nigdy nie czułam się tak źle, jak miało to miejsce pierwszego stycznia 2010 roku. Szczegóły pomińmy wymownym milczeniem. 
 
Początek 2011 pokonał mnie tylko pod względem pogody. Co prawda nie było bardzo zimno, tak przynajmniej twierdił termometr, ale za to była śnieżno-deszczowa zamieć i huragan. Jako dziarski biegacz zacisnęłam zęby, udałam że tego nie widzę, i już prawie, prawie wychodziłam z domu, aby zmierzyć się z tym żywiołem. Jednak przyszedł mi do głowy inny doskonały pomysł. I tak oto zafundowałam sobie wspaniały trening siły biegowej w ciepełku; to delikatnie powiedziane, bo myślałam że się ugotuję. Po drodze na setne piętro mijałam kilku zdziwionych sąsiadów-palaczy, którzy chyba nie byli pewni, czy to jawa, czy to sen. 
Ostatnie dziesięć pięter pokonywałam co drugi schodek, bo coś podejrzanie mało się zmęczyłam. Po tym wszystkim zmierzyłam sobie tętno i umarłam z dumy, że w ciągu niespełna dwóch minut spada mi ono o ponad 25%. Nie przestałam umierać z dumy nawet następnego poranka, kiedy poczułam, że umieram od zakwasów. Każdy niedzielny krok był pasmem cierpień. Na spacerze z psem wybrałam krótszą trasę po Rezerwacie i skupiłam się na wybiegiwaniu psa przez rzucanie patyków. 
Lecz cóż, nie ma że boli, kiedy postanowiłam, że rozpoczynam plan treningowy na 10 km wg Bartoszaka. I tak oto dzisiaj o ósmej rano dziarsko ruszyłam na bieżnię i przeleciałam na niej 10,5 kilometra. Trening był fantastyczny, ale podejrzewam, że mniej fantastycznie wyglądałam, kiedy starałam się zawiązać buty bez kucania. Jeśli przed treningiem twierdziłam, że czuję ból, to po nim zamienił się on w gehennę. Chyba jeszcze nigdy nie wracałam do domu tak powoli. Dobrze, że po drodze musiałam zrobić zakupy - w sklepie dało się trochę postać :) 
Ciepła kąpiel chyba trochę pomogła, ale moje mięśnie czworogłowe uda nadal są twarde jak stal i bolące jak niepowiemco. Ich potworne boleści zagłuszają jęki pozostałych zakwasów, których w ostatnich dniach udało mi się nabyć wyjątkowo dużo. 
 
W tym miejscu pora na małe wyjaśnienie. Dalsza część tego wpisu tylko pozornie nie ma związku z tym, co napisane wyżej. Uzasadniam to krótko ostatnim zdaniem i niech to na dzisiaj wystarczy. 
 
Są takie dni, które chciałabym przewinąć do przodu; kazać im się skończyć jak najszybciej i mieć je z głowy. Zdarzają się, na szczęście, bardzo rzadko. Dbam o to, żeby w ogóle ich nie było, więc jeśli już się trafiają, to jest to sytuacja wyjątkowa. Są też takie dni, które chciałabym zatrzymać, nie pozwolić im się skończyć. Czasami są to dni wzniosłe, wyjątkowe z jakichś ważnych powodów - wtedy pragnienie ich utrwalenia jest całkiem uzasadnione i zrozumiałe. Ale często chciałabym nacisnąć przycisk z pauzą w dniach, które obiektywnie są całkiem zwykłe, banalne. Wiosną czy latem, kiedy jestem w stanie wycisnąć z dnia jak najwięcej i cieszyć się każdą godziną, kiedy można dokonać tak wiele, jest tak prawie codziennie. Jesienią i zimą trudniej zamienić zwykły dzień we wspaniałe, pełne dobrych emocji wydarzenie, więc tym bardziej chciałabym móc zatrzymać udane dni. Albo przynajmniej umieć zrobić replay następnego dnia. 
Jestem absolutnie uzależniona od endorfin.

Kiedy schodzenie po schodach jest największą torturą..

...to znak, że najprawdopodobniej mam dobry humor. Nie pamiętam, kiedy ostatnio coś mnie tak bolało, jak obecnie bolą mnie nogi. Mam najha...

Najpopularniejsze

Archiwum