ioannahh: grudnia 2010

środa, 29 grudnia 2010

Ipoświętach.

Na samym początku wpisu czuję się w obowiązku zwrócić honor spółce PKP. Miałam poważne obawy co do kwestii dowiezienia mnie na Święta do Gdańska i powrót z tychże. O dziwo - o wielkie dziwo - mój niedzielny Intercity przybył do Warszawy z dziesięciominutowym opóźnieniem. Nie zderzyliśmy się z samochodem, nie pękły nam tory, nie odczepiły się wagony, nie skończyło się paliwo ani nie nastąpił atak kosmitów; słowem - podróż przebiegła sprawnie! A co więcej, całkiem wygodnie - chyba już zawsze będę prosić panią w kasie biletowej o miejscówkę w wagonie bezprzedziałowym. PKP dostałoby za ten przejazd dziewięć na dziesięć możliwych do zdobycia punktów, gdyby w moim wagonie działała toaleta. Niestety nie dostanie nawet ośmiu, bo toaleta w sąsiednim wagonie także nie działała. Fundowałam więc sobie i Rastusi, zmuszonej do towarzyszenia mi, spacery przez trzy wagony. Kolejom przyznaję sześć punktów, bo jestem pamiętliwą kreaturą i wiem, że kiedyś w ramach poczęstunku dawali kawę w całkiem dużym kubku, a nie - jak obecnie - w naparstku. Może to ma jakiś związek z tymi pozamykanymi toaletami ;) 
 
Powrót do Warszawy, a tym samym koniec Świąt, oznaczał dla mnie, że znowu mam co robić! Nicnierobienie mnie wykończyło. W poniedziałek rano ochoczo wysprzątałam mieszkanie, pofruwałam na odkurzaczach, szczotkach i ścierkach, wyspacerowałam psa i tak dalej, i tak dalej.. Potem, zgodnie z tym, co planowałam od tygodni, rzuciłam się w szał poświątecznych wyprzedaży. Zaczęłam od wizyty w Złotych Tarasach. 
Współczuję serdecznie wszystkim pracownikom tamtejszych butików. Spodziewałam się, że będzie dużo ludzi, ale to już nie było dużo ludzi. To był zmasowany atak galerianek, które, usłyszawszy magiczne słowo przecena, rzuciły się na shopping niczym dzikie zwierzęta w pogoń za ofiarą. 
Po centrum poruszały się watahy nastolatek, które z kolaszkami w dłoniach zwiedzały kolejne sklepy. Czułabym się dosyć osamotniona solową wyprawą na zakupy, gdyby nie to, że każde wejście do butiku oznaczało dla mnie wielki zgniot. Stada poruszały się wewnątrz w rozmaitych kierunkach, określając tym samym kierunek zwiedzania pojedynczych, bezradnych w tej sytuacji osobników. Dostanie się do przymierzalni w sklepie odzieżowym - podjęłam próbę bodajże dwukrotnie - graniczyło z cudem i wiązało się z koniecznością wytrzymania w dłuuuuugiej kolejce, pełnej elokwentnych galerianek. 
No, ale sama chciałam; miałam nadzieję, że dorwę jakieś spektakularnie tanie spodnie, bluzę albo chociaż sweterek. Cóż; opcje są trzy: albo godzina szesnasta pierwszego dnia wyprzedaży to o piętnaście godzin za późno, aby znaleźć coś fajnego - albo nie mam gustu i dlatego nic mi się nie podoba; albo wreszcie jakość odzieży w butikach z roku na rok spada i naprawdę nic ciekawego nie było. Obstawiam, niestety, drugą opcję, bo wzrok mój wciąż padał na radosne watahy triumfujących hien, niosących swe zdobycze skryte w kolorowych reklamówkach. 
 
 Moje zakupy w Tarasach nie przyniosły więc spodziewanego rezultatu. Nie oznacza to - bynajmniej - że nie zostawiłam tam kwoty, której brak boli. Impregnat-widmo, kupiony jeszcze z zamiarem użycia na Icebugach, nie zmienił statusu i nadal występuje jako niewidoczny (ostał mi się ino paragon). Odwiedziłam więc butik Ecco z zamiarem zakupienia jakiegoś dobrego środka do pielęgnacji moich eccośliczności. Poprosiłam sprzedawcę o wskazanie mi najbardziej potrzebnego dla mnie produktu. Produktu - dopełniacz, rodzaj męski, liczba pojedyncza. Sprzedawcy należy pogratulować wyszkolenia - jednym sprawnym ruchem wystawił na ladę cztery pojemniki, różniące się nieznacznie kształtem i wielkością, z których najpotrzebniejszy był - rzecz jasna - każdy. Wyraziłam swoją dezaprobatę w stosunku do tej aluzji, ale pan zachował po-po-po-poker face i tłumaczył mi twardo, w jakiej kolejności używać tych doskonale się uzupełniających i żyć bez siebie nie mogących środków. Można było odnieść wrażenie, że pianka czyszcząca, impregnat, jakiśtam spray i cośtam jeszcze to coś w rodzaju czworaczków syjamskich i gdyby tylko mogły, to trzymałyby się mocno za rączki. Nie uległam presji, bo banknoty w moim portfelu również czują się ze sobą emocjonalnie związane, a do tego - nie ukrywam - i mnie są bliskie. 
Jednocześnie jednak oczyma wyobraźni ujrzałam koszmarną wizualizację: rok 2012, ciemne chmury i siarczysty deszcz nad wysypiskiem śmieci; na pierwszym planie moje Eccusie, leżące pomiędzy śmieciami i machające do mnie smętnie rozklejonymi podeszwami. I jeden z nich, szepczący: 'było trzeba kupić impregnat...' 
Znalazłam się, niczym Antygona, w sytuacji konfliktu tragicznego. Z ciężkim sercem zarządziłam rozwód w portfelu i weszłam w posiadanie impregnatu i pianki czyszczącej burżujskiej firmy Ecco. Obiecywałam ciepłym burżujskim butom pomnik i śniadania do łóżka, więc niech mają chociaż to. Kosztowały mnie w końcu dużoset złotych, więc byłabym niewdzięczna, gdybym odmówiła im tego miłego upominku. Sprawują się idealnie, ratują mi życie na każdym spacerze w mrozie minus piętnaście i w ogóle podczas każdego dłuższego wyjścia na zewnątrz. Pierwsze miejsce wśród cierpiętników znowu zajęły więc palce u rąk. Jeśli znacie kogoś, kto kręci horror i potrzebuje do filmu dłoni truposza, to polecam się - dzięki moim predyspozycjom zaoszczędzi na animacjach. Dermatolog po ostatniej prezentacji westchnęła ciężko i stwierdziła, że przy Raynaudzie nie ma za bardzo szans na jakąś wielką poprawę. Zimo, kończ się. 
 
Wracając do wyprzedaży - mimo porażki nie poddałam się tak łatwo! We wtorek dziarsko ruszyłam do Arkadii. Dotarłam tam przed dwunastą; spodziewałam się, że ludzi będzie przynajmniej o połowę mniej, niż dnia poprzedniego w Tarasach. Z tą połową trochę się przeliczyłam, ale istotnie nie było tak źle. Wycieczka po arkadyjskich butikach zakończyła się zagarnięciem łupów w postaci bluzy i sweterka. Na koniec trafiłam jednak do oka cyklonu, znanego również jako Carrefour: wyjaśniła się zagadka, gdzie się podziali ci wszyscy ludzie, których nie było w butikach. Udało mi się przedrzeć przez te dzikie tłumy i kupić wszystko i jeszcze więcej; wracałam więc, jak zwykle zresztą, jako Farmer (dla tych, którzy nie wiedzą, o czym mowa - <a href="http://pultusk.pl/gfx/silaczewalizka_duzy.jpg">oto Spacer Farmera</a> - ja wyglądam tak samo, jak idę do domu z Carrefoura. Wojtek mi podszeptuje, że wcale nie tak samo, bo mam większe muły). Jak ja nienawidzę, kiedy w kerfim, oddalonym od domu o dwie przesiadki, są pomidory po trzy złote za kilo!!! 
 
Wyprawa do Arkadii przywróciła we mnie nadzieję, że da się jednak kupić coś ładnego. Dzisiaj przyszła więc kolej na odwiedziny w kolejnym centrum handlowym. 
Powinnam mieć na drugie imię Zdecydowanie. Ale to nie moja wina, że w Warszawie jest tyle galerii! W Gdańsku jest jedna główna Galeria Bałtycka, a tu?! Planowałam jechać do Blue City. Rano pomyślałam jednak o Forcie Wola. Potem znowuż przyszła mi do głowy ta dziwna galeria przy Dworcu Wileńskim. Po długich rozkminach podjęłam decyzję: jadę na Wolę! Już się ubrałam, już wychodziłam, a tu, ni stąd ni zowąd, głos rozsądku: tak właściwie to nie wiem, jak tam dojechać, jakdojadę.pl pokazuje, że będę się tam tłuc ponad czterdzieści minut - a nie bierze pod uwagę korków. A co najgorsze - jak się zgubię, to zamarznę. Obrałam więc azymut na inny przystanek i pojechałam do starej, dobrej, poczciwej Galerii Mokotów. 
A tam - szatański śmiech - haaaa! - sukces gigant. Ach, ta intuicja albo instynkt przetrwania! Wczoraj mierzyłam spodnie w Cubusie - kosztowały stówę, ale były fajne, ale kosztowały stówę. Przeszłam wobec nich z udawaną obojętnością, uznawszy, że jakoś bez nich przeżyję. Dzisiaj niezobowiązująco wstąpiłam sobie do Cubusia w GM i cóż ujrzałam?! Te same spodnie za 39.99, hell yeah! Ba, te same - w różnych odcieniach i kolorach! Już dawno temu pożegnałam się z myślą o znalezieniu czerwonych i niebieskich jeansów, a tu niespodzianka - dokładnie to, co chciałam, a do tego taniocha! Zakupy te uważam więc za wyjątkowo udane. W sumie na te zdobycze wydałam przynajmniej o połowę mniej, niż gdybym kupiła to po cenach sprzed wyprzedaży. Niemniej jednak, więcej grzechów nie planuję. Niech sobie moja nowo utworzona kolonia banknocików żyje jak najdłużej (do kolejnej wizyty w Carrefourze, joł, nie czuję jak rymuję) w zgodzie i pokoju na koncie w banku. Choć niewykluczone, że skuszę się jeszcze na spodnie do biegania... albo.. albo coś, no. 
 
Na koniec jeszcze konieczna wzmianka o obrzydliwości niemiłościwie nam panującej pory roku. Dzisiaj jest minus dwanaście - pod względem temperatury bywało więc gorzej, ale.. już nie pamiętam, kiedy było aż tak koszmarnie. Wilgotność wynosi chyba 120%, więc czuję się trochę tak, jakby ktoś oblewał mnie lodowatą wodą i kazał stać pod wiatr. Jest po prostu paskudnie, bieganie w plenerze znowu tymczasowo zamieniłam na popylanie na bieżni, ale nie tracę nadziei, że teraz to już będzie z górki. Dzień z wielkim trudem i w niezatrważającym tempie wypiera noc, połowę najgorszego już chyba mamy za sobą. Luty jest krótki, a marzec to już jakby przedwiośnie. Będzie dobrze! Jezus, oby.

Ipoświętach.

Na samym początku wpisu czuję się w obowiązku zwrócić honor spółce PKP. Miałam poważne obawy co do kwestii dowiezienia mnie na Święta do Gda...

sobota, 25 grudnia 2010

Fatalny dzień..

..w którym znajdzie się element bieżku, może być najwyżej półfatalnym dniem. I tak oto nie muszę się martwić o tę świąteczną sobotę. Mogę się co najwyżej popółmartwić. 
 
Wczoraj zaliczyłam odpoczynek na hardkorze, o Boże. 
Podczas, gdy reszta domowników przeżywała błogość nicnierobienia, ja odczuwałam udrękę uziemienia. Już nie pamiętam, kiedy ostatnio tak potwornie się wynudziłam. Dawno, naprawdę dawno nie spędziłam dnia w tak obrzydliwie niekonstruktywny sposób (chyba, że latanie po sklepach w poszukiwaniu bułek można nazwać konstruktywnym zajęciem). Było więc oczywiste, że dzisiaj muszę to zmienić, choćby śnieżyło, wiało czy grzmiało. 
 
Cóż, gdyby było lato, to droga wolna - można iść z psem, można biegać, rowerować, spacerować. Niestety, nie w grudniu. Co gorzej, specyfika okresu świątecznego znacznie utrudnia też możliwość spotkania się ze znajomymi lub chociażby powłóczenia się po którymś z centrów handlowych. 
 
Wczorajsza 'aura' nie dawała żadnej nadziei, że dzisiaj będzie dało się biegać. Działo się coś naprawdę osobliwego; przyznam szczerze, że w życiu czegoś takiego nie widziałam. Świat pokrył się lodową powłoką. Samochód skrył się w przezroczystym pokrowcu. To wcale nie było fajne, choć wielka akcja łupania auta (pojęcie 'odśnieżania' byłoby tutaj zdecydowanie zbyt delikatne i nie obrazowałoby tego, co robiliśmy) była całkiem zabawna; w końcu nie codzień zdarza się, żeby ojciec świadomie i dobrowolnie pozwalał mi walić skrobaczkami w szyby. Poczułam się jak legalny złodziej, hultaj i rozbójca w jednym. 
 
Wczoraj nawet dłuższy spacer z psem okazał się niemożliwy. Największa prędkość, jaką udawało mi się rozwinąć na chodniku była równa tej, jaką potencjalnie osiągnęłabym, poruszając się tyłem i na czworaka. Rastuszek też nie była zadowolona; zabawka, którą wzięłam na spacer z zamiarem porzucania spragnionemu biegania psu, nie została nawet wyciągnięta z kieszeni. Połacie śniegu wyglądały jakby ktoś je wyprasował i oblał wodą. Wszystko zamarzło. Już na śniegu mam problem z rzucaniem psu piłek (fobia typu 'psi ryj w śniegu = angina'), a co dopiero na lodzie, kiedy istnieje ryzyko pokaleczenia się śniegiem (jakkolwiek groteskowo to brzmi..). Spacer był więc niezbyt długi i polegał głównie na walce z żywiołem - gdzie postawić nogę, żeby nie przyjąć pozycji horyzontalnej. No, ale pal licho spacer - gorzej, że mój bieganiowy głód rósł z godziny na godzinę. Optymistycznie umówiłam się z Tomaszem na bieganie o ósmej rano. Niestety, godzinę później wyszłam.. a właściwie wyślizgnęłam się z psem na dwór i uznałam, że realizacja planu na jutro wcale nie będzie taka prosta. W gruncie rzeczy poczułam się okrutnie zwyciężona przez zimę. 
Po siódmej rano jeszcze ostatnie ustalenia: no dupa, nie da się biegać. Pobiłam więc kolejny rekord w spaniu, a ściślej - w przewalaniu się po łożu (już z Rastem u boku) na zmianę z przysypianiem. W końcu powstałam i pomyślałam o planach na dzisiejszy dzień, co natychmiast wywołało u mnie myśl zawartą w pierwszym zdaniu tego wpisu. Niewiele więc myśląc, ubrałam się i wybiegłam powalczyć z zimą. Szczęśliwie (?), lodowisko zostało pokryte padającym nieustannie śniegiem. Bieg w tej ohydnej substancji sięgającej po kostki jest fatalny i zaskakująco męczący, ale mimo wszystko chyba lepsze to, niż posuwanie się po lodzie. 
 
<a href="http://www.sports-tracker.com/#/workout/ioannahh/6etoia53mlculq78">(klik - raporcik na SportsTrackerze) </a> 
Bieżek, jak to bieżek, był bardzo milutki i podniósł mi poziom endorfin na cały dzień. Poczciwy GPS niestety totalnie zwariował - tym razem w drugą stronę: tak jak zazwyczaj zdarza mu się pokazywać tylko kawałek trasy, tak dzisiaj wymyślił sobie, że byłam na jakichś dalekich bezdrożach za Gdańskiem Głównym. Ba, nie dość że tam byłam, to jeszcze mknęłam tamtędy z prędkością... 554 km/h! Dzięki SportsTrackerze! Może ten prezent od poczciwego GPSa to jakaś przepowiednia (będę gepardem? panterą śnieżną? Strusiem Pędziwiatrem?) ;-)) 
No cóż, pora się przyznać - w istocie biegłam nie szesnaście, a marne osiem kilometrów. Od 'dziesiątego' - według gpsa - kilometra (skrzyżowanie Grunwaldzkiej i Do Studzienki) GPS przestał fiksować i pokazywał właściwą trasę. Mam nadzieję, że też właściwą prędkość; wydaje mi się, że trochę mnie przecenił, jako że mój bieg był bardziej przedzieraniem się przez zwały śniegu niż biegiem sensu stricte. Niemniej jednak jest moim Wielkim Motywatorem dnia dzisiejszego, bo jeśli faktycznie osiągałam taką prędkość w tych hałdach, to jest naprawdę nienajgorzej. 
 
Na koniec jeszcze <a href="http://i56.tinypic.com/25i23rd.jpg">fotka</a> ze spaceru z Alą Matejuk (dzięki!). Dwa elementy, które umożliwiły znalezienie się wszystkich pozostałych pierwszoplanowych elementów w tym miejscu i w tym czasie, są nieco zakamuflowane. 
;-)

Fatalny dzień..

..w którym znajdzie się element bieżku, może być najwyżej półfatalnym dniem. I tak oto nie muszę się martwić o tę świąteczną sobotę. Mogę si...

czwartek, 23 grudnia 2010

Jak się nie śpi we dwoje, to się nie śpi w ogóle.

No właśnie - spanie w pojedynkę to wielka przykrość. 
Spodziewałam się, że Rasta skorzysta z okazji i wpakuje mi się na kanapę, ale ona twardo trzymała się przez całą noc na poziomie podłogi. Może to efekt terapii Wojtka, obdarzonego niezwykłą umiejętnością wychowywania psów przez sen. Odkąd bowiem przenieśliśmy się ze spaniem z sypialni do dużego pokoju - tym samym zabierając borderkowi mięciutkie legowisko - kilka razy zdarzyła się nocna walka: Rast, żądny przytulenia się do swojej pani pod kołderką, wskakiwał na kanapę; w tym samym momencie budził się  Strażnik Teksasu, wyłaniał się zza mnie i zwalał spragnionego miłości zwierzaczka z łóżka. Nic w tym nadzwyczajnego, gdyby nie to, że Strażnik walczył ze złem śpiąc :) 
 
Wracając do dnia dzisiejszego- wcale nie jestem przekonana, czy w każdym innym wypadku również nie zerwałabym się bladym świtem. 
Około wpół do pierwszej w nocy pomyślałam, że skoro wstałam rano o 4:30, żeby zdążyć na pociąg do Gdańska, to może wypadałoby już zapukać do krainy snów. Była nadzieja, że zaistnieje potrzeba odespania czy cokolwiek, lecz cóż - obudziłam się wypoczęta o 6:03. Dalsze spanie okazało się niemożliwe, więc o 6:40 zaniechałam walki i.. rzecz jasna - poszłam biegać ;) 
 
Pogoda w Gdańsku jest naprawdę dziwna. Wczoraj o piątej rano w Warszawie było naprawdę.. no, niegodnie byłoby nazwać temperaturę ~2st.C ciepłem, więc określmy to jako niezimno. Zagadkowe jest, dlaczego tutaj, w Gdańsku, było podobnie niezimno, skoro termometr pokazywał minus dziewięć. Co więcej, mlecznobiała mgła powodowała efekt horroru. 
 
Dziś - dziwna rzecz: temperatura jest trochę poniżej zera, wszechobecny śnieg nie pozwala na rozwijanie satysfakcjonujących prędkości biegu, a mnie chyba nawet buty nie przemokły. Biegnąc miałam wrażenie, że biegnę po ciepłych lodach (które, notabene, zawsze uważałam i uważam za obrzydliwe). Dla uściślenia dodam, że - bynajmniej - nie biegam w swoich Ecco-panzerfaustach, lecz w leciutkich, uniwersalnych Adidasach. 
 
W bieganiu zimą najfajniejsze jest to, że nawet jeśli wszystkim wokoło jest zimno, to biegaczowi jest ciepło. 
Kilka razy zdarzyło mi się w biegu odczuć dyskomfort związany z zamarzającymi dłońmi, ale zazwyczaj nie ma z tym problemu. To szalenie miłe, że o szóstej czy siódmej rano można wyjść z domu w legginsach i termoaktywnej, cienkiej kurtce i się nie zamarza. To dla mnie niecodzienna zimowa sytuacja - czuć się jak Sprite, gdy wszyscy wokół to Pragnienie. 
Bieg o tej porze roku ma, oczywiście, wady. Nie chce mi się rozpisywać o tym, że trzeba smarować oblicze wazeliną (lub zakładać kominiarkę - praktykuję i polecam), ciągle suszyć buty itepe itede - nie jest to warte uwagi. Najbardziej wkurzające jest chyba to, że zakręty trzeba brać na rozpaczliwca, co oznacza, że po pierwsze należy znacznie zwolnić, po drugie podjąć działania mające na celu utrzymanie pionu, po trzecie liczyć się z tym, że pion jednak może zostać zachwiany lub wręcz obalony. Co prawda nie zdarzył mi się do tej pory żaden spektakularny krach, ale wszystko przede mną. Tfu, tfu. 
 
Na <a href="http://www.sports-tracker.com/#/workout/ioannahh/8ahedcaphfmienkm%20">sportstrackerowym raporcie prędkości</a> dobrze widać, które 'połówki' były odśnieżone :) 
 
Poranne bieganie ma też działanie ogromnie motywujące. Zresztą co tu dużo mówić - wczesne wstawanie w jakimkolwiek celu podobnież. Nie rozumiem ludzi, którzy wychodzą rano do pracy czy szkoły jako przedstawiciele zombie style, doczłapują do autobusu, półśpią w tymże, a co więcej - jeszcze przez parę kolejnych godzin tkwią w psychofizycznym letargu. W sumie to im współczuję, ale cóż - to ich wybór. Mówi to osoba, która ma w spoczynku ciśnienie około 100/60, więc teoretycznie powinna przez cały dzień ziewać wniebogłosy, pokładać się na biurku i śnić w autobusach. No excuses. 
 
Poranek jest przecież najpiękniejszą częścią doby. Porankiem rozpoczyna się nowy dzień, który można ukształtować na piękny. Gdy wstanie się rano, zdąży się zrobić wszystko i jeszcze więcej. Zrzucanie winy na niedogodne godziny pracy, na długo trwające dojazdy, na cokolwiek innego - to wymówki. Nie zawsze nieuzasadnione, ale jak mówi poczciwe polskie przysłowie - dla chcącego nic trudnego. 
Ludzie co dnia tracą potwornie wiele czasu na bezczynność. Nawet, gdy zasadniczo bardzo się spieszą, żyją w przysłowiowym biegu i wydaje im się, że nie mają na nic czasu. Codziennie marnują długie godziny. Nie twierdzę, że ja tego nie robię; długie zimowe wieczory mogłyby być w moim przypadku konstruktywniej spędzone, gdybym nie miała Internetu. W gruncie rzeczy mam jednak odchył w drugą stronę, bo nie umiem odpoczywać, a - paradoksalnie - uświadamiam to sobie najczęściej wtedy, kiedy dokształcam się w dziedzinie treningu biegowego. 
 
Niemniej jednak, życzę wszystkim miłego, udanego dnia, i udaję się na spacer nad morze.

Jak się nie śpi we dwoje, to się nie śpi w ogóle.

No właśnie - spanie w pojedynkę to wielka przykrość. Spodziewałam się, że Rasta skorzysta z okazji i wpakuje mi się na kanapę, ale ona twar...

poniedziałek, 20 grudnia 2010

Wszystko, co napiszę, może być użyte przeciwko mnie.

W rzeczy samej - bo dziwnym trafem wszystko, co mi przychodzi do głowy, jest raczej mało pozytywne. 
 
No, prawie wszystko. 
Jutro, proszę Państwa, przełomowa noc. 
Złe jest w niej to, że oficjalnie zacznie się zima. Biorąc pod uwagę, że teraz według kalendarza jest jesień, a zima w swojej istocie jest od jesieni beznadziejniejsza - to nie wróży dobrze. Z drugiej strony jednak - 22 grudnia będzie dniem dłuższym niż 21 grudnia, 23 grudnia będzie dłuższy niż 22... to niechybnie doprowadzi do WIOSNY :-) 
 
Na wiosnę czekam niecierpliwie i na pewno powitam ją z otwartymi ramionami. I tak jak teraz z moich wynurzeń wypływa żal, gorycz i nostalgia, tak od wiosny - zapewniam - będzie wyzierało niepohamowane, nienormalne szczęście. 
Nie tylko do wiosny mi tęskno - spoglądam też z nadzieją na konto bankowe, wyglądając powrotu pokaźnej sumy zapłaconej za odesłane buty... (Cóż, ten wątek musiał się pojawić, to było całkiem oczywiste, prawda?) Sklep, w którym kupiłam pierwsze z tych, które miały dać ciepło, ma na dzień dzisiejszy zarówno buty, jak i zapłatę za nie. Dzień po zakupie Icebugów zadzwoniłam do dystrybutora i przedstawiłam sprawę: przeszłam się w butach - przemokły - nie chcę ich. Pan sprzedawca zapewnił, że zwrócą mi za nie pieniądze, więc spokojnie mogę je im zwrócić. 
Zwróciłam, choć ten proces nie był spokojny. Bynajmniej. Zamówiłam kuriera na poniedziałek - nie przyszedł. We wtorek również nie (daruję Czytelnikom opis udanych i nieudanych - tych drugich było więcej - prób kontaktu z tymże). W końcu w środę zadzwoniłam na infolinię DHL (i tu znowu oszczędzę szczegółów, bo to też było fatalne, czasochłonne i nieprzyjemne przedsięwzięcie) i dowiedziałam się, że z powodu śnieżyc, lodowisk i innych kataklizmów kurierzy są zawieszeni w odbiorze przesyłek od klientów, i jeśli chcę, żeby adresat otrzymał przesyłkę w najbliższych dniach, to powinnam ją osobiście zawieźć do ich siedziby. Warto tu wspomnieć, że tego dnia było urocze minus piętnaście, punkt odbioru firmy przewozowej okazał się być usytuowany na prawdziwym - proszę o wybaczenie - zadupiu, a powrót z tegoż.. cóż, kolejna katastrofa. Oczywiście udało mi się zgubić, pomylić kierunki, pomachać uciekającemu autobusowi, wpaść w sidła pobocza zaśnieżonego po kolana i przemierzać w ten sposób drogę między kolejnymi przystankami. Ogólnie rzecz biorąc - było supcio. Przy życiu trzymała mnie tylko myśl, że to koniec obuwniczego koszmaru, że w końcu udało mi się odesłać te nieszczęścia do sklepu i lada dzień ja i mój rachunek bankowy zapomnimy o tym wszystkim. 
Guzik z pętelką. Pan ze sklepu zadzwonił i rezolutnie poinformował, że jednak mi ich nie przyjmą. 
 
Obecnie jestem więc w trakcie toczenia batalii o odzyskanie kasy. Czekam na rozstrzygnięcie tej sprawy. Czekam i metaforycznie obgryzam paznokcie aż do łokci. 
W sumie można było się spodziewać, że ten horror nie skończy się tak łatwo. 
 
Niemniej jednak buty Ecco, o których pisałam w poprzednim wpisie, pomyślnie przeszły  próbę podtopienia. Następnego dnia pojechałam wymienić je na większy rozmiar i w końcu oficjalnie się ucieszyłam. Zwłaszcza, że udało mi się zamienić je w ostatniej chwili, bowiem zakupu w tym samym sklepie dokonywała właśnie jakaś Bardzo Nadziana Pani, która najwyraźniej uznała, że niegodnie będzie wyjść z zaledwie dwiema parami obuwia za łączną kwotę 1200 złotych i zaczaiła się perfidnie na moje buty. Moja satysfakcja była ogromna, gdyż właśnie byłam w trakcie mierzenia ostatniej pary w pożądanym rozmiarze. 
No i MAM! Chyba w końcu mogę to napisać; sprawdziłam je już w rozmaitych, również dość ekstremalnych warunkach i muszę przyznać, że jestem z nich naprawdę zadowolona (a firma Ecco naprawdę nie zapłaciła mi za reklamę - może powinna?). Nie przemakają - jest w nich jedynie nieprzyjemnie zimno, kiedy zdejmuję je po powrocie do domu i zostawiam na godzinę czy dwie, a potem znowu zakładam - ale to i tak bardzo nieźle, jako że szybko się 'nagrzewają'. Suma summarum użytkowanie ich jest naprawdę komfortowe. Oprócz tego, że ledwo chodzę, bo prawy but potwornie obtarł mi piętę. Etap bolących palców już mam za sobą, więc i ta awaria niedługo pójdzie w zapomnienie. Dawno nie miałam żadnych sztywniejszych butów, dlatego moje stopy histeryzują. Z ich wodoszczelności jestem zaskakująco zadowolona. Z mrozoodporności, cóż.. lepszych chyba nie znajdę, więc oszczędzę sobie trudu. Pogodziłam się z tym, że w każdych butach moje palce u stóp prędzej czy później zamienią się w kostki lodu. 
 
Mam nadzieję, że już niedługo będzie <a href="http://i54.tinypic.com/ziowmd.jpg">tyle</a>, ale na plusie. I że <a href="http://i54.tinypic.com/2qlahsl.jpg">tak</a> będzie o 4 nad ranem, a nie - jak teraz - o 8. 
Mój plan dotyczący zimy jest niczym uczniowskie zakuć - zaliczyć - zapomnieć: przeżyć i nie dać się doszczętnie zdołować. Usilnie staram się przymykać oko na popsutość szarego świata i w dalszym ciągu usiłuję czerpać z każdego dnia ile się da. Ciemność się przecież kiedyś skończy..

Wszystko, co napiszę, może być użyte przeciwko mnie.

W rzeczy samej - bo dziwnym trafem wszystko, co mi przychodzi do głowy, jest raczej mało pozytywne. No, prawie wszystko. Jutro, proszę Pa...

poniedziałek, 13 grudnia 2010

'Nie śpię, bo trzymam kredens'

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://c50.grono.net/182/58/gallery-71698683-500x500.jpg">(dla tych, którzy nie wiedzą, o co chodzi - KLIK) </a></div><div style="text-align: left;">Utożsamiam się z tym panem, naprawdę.</div><div style="text-align: left;">Co prawda kredensu nie trzymam (ba, nawet go nie posiadam), ale borykam się z równie osobliwym problemem.</div><div style="text-align: left;">Jutro mam kolokwium z gramatyki i można śmiało rzec:  'Nie zaliczę kolosa, bo szukam butów'.</div><div style="text-align: left;">To się może wydawać śmieszne, ale naprawdę szczerze zazdroszczę wszystkim ludziom, którzy nie wiedzą, co to są zamarznięte stopy.</div><div style="text-align: left;"> 
</div><div style="text-align: left;">Zadzwoniła do mnie rano babcia - pytała, czy buty dobrze się sprawują. Dziadkowie nadal się zamartwiają, czy nie chodzę przemoczona i zmarznięta.</div><div style="text-align: left;">Cóż miałam odpowiedzieć? Wydusiłam z siebie tylko 'emm yhymmm'. Nie cierpię kłamać, nie praktykuję tego, więc wypowiedzi nie rozwijałam. Gdybym powiedziała babci prawdę, niechybnie by się załamała.</div><div style="text-align: left;"> 
</div><div style="text-align: left;">Wydawałoby się, że to takie proste - masz kasę, chcesz dobre buty, więc idziesz do sklepu i przebierasz w modelach. W wielu zakupowych kwestiach zapewne tak jest, ale..</div><div style="text-align: left;">Aktualnie wyczekane zimowe buty, które kupiłam jako pierwsze w tym roku - Icebug Alta - czekają zapakowane na odebranie przez kuriera. Wracają do sklepu po tym, jak wchłonęły wodę po godzinnym spacerze z psem w śniegu i oddały ją radośnie moim stopom, powodując wiadomo co.</div><div style="text-align: left;">Szczerze mówiąc, myślałam że to jakaś moja obsesja, że wcale nie jest w nich mokro, że na pewno mi się wydaje. Niestety - lub raczej stety - Wojtek potwierdził moje obawy i rzekł, odbierając wszelką nadzieję: 'Odeślij je'. Odsyłam więc.</div><div style="text-align: left;">W sobotę wybraliśmy się na wycieczkę po sklepach turystycznych. Bilans zysków i strat przedstawia się następująco: zysków zero (mimo wszystko kwestii zbierania doświadczenia nie ujmuję jako zysk), strat sporo. Po pierwsze, jadąc do sklepu, z hukiem przydzwoniliśmy w coś podwoziem. Na razie nie wiemy, co się stało, ale wiemy, że na pewno nic dobrego, jako że temperatura w aucie gwałtownie się podniosła (i wysoką pozostała). Po drugie - w pierwszym ze sklepów butów nie znaleźliśmy, straciliśmy za to troszkę czasu, szukając miejsca do zaparkowania. W drugim sklepie (jeszcze dłużej poszukiwaliśmy miejscówki) udało się kupić buty. Tak, to też w 'stratach'.</div><div style="text-align: left;">Jack Wolfskin, cena porażająca, wykonanie - zdawałoby się - doskonałe; wiązałam więc z nimi wielkie nadzieje. Pani w sklepie zapewniła, że można je włożyć do wiadra z wodą i nie przemokną. Co prawda na miejscu nie dało się tego sprawdzić (sprzedawczyni nie miała nic przeciwko i już myślałam że nasz plan dojdzie do skutku, ale spotkaliśmy się z protestem kierowniczki), ale test został wykonany niedługo później. Po powrocie do domu Wojtek porwał jeden but i z iskierką łobuzowatości w oku poszedł pod prysznic. Oblał go wodą, wsadził rękę do środka i..</div><div style="text-align: left;">Dzisiaj buty zostały odwiezione z powrotem do sklepu.</div><div style="text-align: left;"> 
</div><div style="text-align: left;">Do trzech razy sztuka. Wczoraj odwiedziłam Złote Tarasy i przymierzyłam kilka kolejnych par-kandydatów. Z lekką nutką przerażenia stwierdziłam, że zdecydowanie najlepiej wypadają buty Ecco. O cenie nawet nie chcę wspominać, bo to wstyd, żeby w ogóle rozważać kupno czegoś takiego. Po długich godzinach namysłu uznałam, że skoro to jedyna opcja żeby przetrwać, to trzeba spróbować. Odebrałam więc zwrot gotówki za Jacki i pojechałam zakupić wspomniane precjoza. Przymierzyłam je jeszcze raz, poszłam do kasy.. i spotkała mnie przemiła niespodzianka - szczęście zstąpiło dla mnie z niebios, ciemne chmury rozstąpiły się i wyjrzało zza nich słońce, (...) - dla członków klubu Ecco 25% zniżki na buty! Natychmiast wypełniłam ankietę, zasilając tym samym szeregi klubowiczów.  Można sobie wyobrazić, że jak wielka była moja radość. Przepotwornie, nieprzyzwoicie drogie buty stały się zaledwie bardzo (bardzo, bardzo) drogim obuwiem.</div><div style="text-align: left;"> 
</div><div style="text-align: left;">Jadąc autobusem do domu stwierdziłam, że chyba, cholera jasna by to strzeliła, powinnam jednak wziąć większy rozmiar (oczywiście wracałam w nich ze sklepu, jako że po przejściu z przystanku do Galerii w swoich ocieplanych trampkach miałam już stopy-lodowce). No ale dobra, myślę sobie, wymienię na większe i będzie git. Ważne, żeby były ciepłe i nieprzemakalne. Dodatkowo spełniają jeszcze jedno kryterium, które co prawda jest tu w hierarchii na samym końcu, ale to miłe - są naprawdę ładne (czego nie można było powiedzieć ani o Altach, ani tym bardziej o J.Wolfskinach). 
</div><div style="text-align: left;">Hmmm.. w domu uznałam, że ta niepokojąca wilgoć w środku na pewno jest od mokrej skarpetki, a nie odwrotnie. Na wszelki wypadek oblałam go wodą, włożyłam stopę z suchą skarpetką i.. Nie panikujmy, to na pewno moje urojenie..</div><div style="text-align: left;">Cóż, sklep na pewno odwiedzę, pytanie tylko, czy w celu wymiany butów na większy rozmiar (próbuję się do nich dodzwonić od dwóch godzin, nadal bez skutku!), czy po to, aby je oddać. Uznaliśmy jeszcze, że warto sprawdzić, czy 'to' jest mokrością, czy tylko zimnem, bo tak też może być. But w chwili obecnej zażywa więc relaksującej kąpieli w wannie (zalałam go z ciężkim sercem prawie do połowy; brutal Wojtek, zobaczywszy to, uśmiał się co niemiara i stwierdził, że 'no co ja, testuje podeszwę?!' i jeszcze go nieco, że tak powiem, podtopił. Boli mnie jak na to patrzę. <a href="http://i51.tinypic.com/qspmx5.jpg">Kliknij tu</a>, jeśli chcesz, żeby Ciebie też zabolało.)</div><div style="text-align: left;"> 
</div><div style="text-align: left;"> 
</div><div style="text-align: left;">Tak na marginesie, choć to też ściśle związane z tematem - Rasta ma teraz spacery biegane, bo tymczasowo (?) nie mam w czym chodzić. Dłuższy spacer w Rezerwacie jest do przeżycia, kiedy się biegnie, bo po pierwsze moje (tu nastąpi zakazane słowo) buty są zaskakująco niezłe, jeśli chodzi o ich nieprzemakalność; po drugie - jak się biegnie, to zasadniczo jest ciepło.</div><div style="text-align: left;"> 
</div><div style="text-align: left;">O bieganiu niedługo napiszę coś więcej, jako że temat jest naprawdę godny poruszenia (ba, nawet pisania elaboratów). Dziś jednak nie mam już do tego głowy (wiszą nade mną buty i kolos z GOJPu); życie chce mi znowu przypomnieć, że mimo wszystko powinnam się cieszyć i radować, jeśli mam czym.</div><div style="text-align: left;">Rasta chyba się stęskniła za lecznicą weterynaryjną - najpierw babeszjoza z anginą, potem tajemnicze obiekty na jej bokach (wetka powiedziała, że to węzły chłonne albo zrosty po zastrzykach, więc na razie nie panikuję, jako ze R. czuje się wyśmienicie). Dziś nastąpiła awaria, która potencjalnie może stać się powodem do odwiedzenia weterynarza ponownie (oby nie...). Suki bowiem rozwaliły worek ze śmieciami. To delikatnie powiedziane - zawartość tegoż stała się wykładziną, usłała całe mieszkanie. Pal sześć wylizane kubki po jogurtach (jeden znalazłam u Rasty w klatce), zastanawiam się jednak, kto zjadł starą parowkę razem z folią.</div>Mam nadzieję - wypluć, odpukać i cokolwiek jeszcze się robi w takiej sytuacji - ze którakolwiek z nich to skonsumowała, nie skończy się dla niej wizytą u weterynarza w celu 'odetkania' z folii. To wszystko wina Esa; jestem pewna, ze on je do tego namówił. Kilka dni temu wrąbał kawałki plastikowej miski. Nie wiadomo, jakie były dalsze losy owych kawałków, bo po pierwsze nie ujrzały już światła dziennego (mimo wlania w biednego Malinę dwóch buteleczek parafiny), po drugie- wet po obmacaniu go stwierdził, że nic niepokojącego wewnątrz psa nie czuje. Boże, mamy psa, który trawi plastik. Jak będzie krucho z finansami, to Arisę-Pudziana sprzedamy na mięso, Rastę do cyrku na sztuczki, a Esa jako uniwersalną niszczarkę albo interaktywny kosz na śmieci. Ewentualnie do laboratorium jako okaz obdarzony wyjątkowo silnym kwasem solnym w zołądku. I bądź tu człowieku ogarniętym, normalnym obywatelem.<a class="cssButton" href="javascript:void(0)" id="draftButton" onclick="if (this.className.indexOf("ubtn-disabled") == -1) {var e = document['postingForm'].saveDraft;(e.length) ? e[0].click() : e.click(); if (window.event) window.event.cancelBubble = true; return false;}" target=""><div class="cssButtonOuter"><div class="cssButtonMiddle"><div class="cssButtonInner"> 
</div></div></div></a>

'Nie śpię, bo trzymam kredens'

(dla tych, którzy nie wiedzą, o co chodzi - KLIK) Utożsamiam się z tym panem, naprawdę. Co prawda kredensu nie trzymam (ba, nawet go nie pos...

piątek, 10 grudnia 2010

Hymnu pochwalnego nie będzie..

Nie żebym chciała się specjalnie użalać i nazywać się wybitnym pechowcem, ale ta ironia losu jest naprawdę fascynująca. 
 
Jak widać, 450 złotych to za skromna kwota, żeby dostać porządne, nieprzemakalne buty na zimę. 
 
Się nacieszyłam. Wybierałam je tygodniami. Myślałam, że za tyle kasy nie ma opcji, żeby cokolwiek było nie tak. 
Nie wierzyłam własnym zmysłom, ale to wcale nie było moje urojenie. One przemokły - po godzinnym spacerze w śniegu zrobiło się w nich wilgotno. I ta wilgoć przeniosła się natychmiast na moje stopy, powodując ich przymarznięcie. A jakże. 
Być może trafił mi się taki pechowy egzemplarz. Albo vice versa - butom się trafił pechowy egzemplarz, jakim jestem ja. Tak w ogóle są miłe, wygodne i ciepłe; szkoda tylko, że JA potrzebuję butów, które naprawdę, w ogóle, absolutnie nie będą przemakać. 
 
Pan w sklepie był głęboko zdumiony i twierdzi, że to pierwszy przypadek, żeby ktoś się skarżył na przemoknięcie Icebugów. 
 
Jutro czeka mnie (kolejny) maraton po sklepach z butami. Tym razem nie zamierzam specjalnie się cackać. Plan jest następujący: proszę o kilka par dobrych butów i o wiaderko z wodą. Kupię tylko te, które przejdą próbę żywiołu. Wierzę, że gdzieś w naszej Galaktyce takie istnieją.. 
 
Wiara w przetrwanie zimy została zachwiana podwójnie. 
Uznałam, że przy moim rozbuchanym ciśnieniu branie lekarstwa, które jeszcze je obniża, jest trochę niebezpieczne. 
 
 
Jedyne trafne zakończenie, jakie przychodzi mi na myśl, jest na tyle nieprzyzwoite, że nie śmiem go tutaj zmaterializować. O mój ty smutku. 
 
Silę się na jakąś pozytywną myśl. 
...... 
Dobra, wiem. Dzisiaj przez jakieś dziesięć minut świeciło słońce.

Hymnu pochwalnego nie będzie..

Nie żebym chciała się specjalnie użalać i nazywać się wybitnym pechowcem, ale ta ironia losu jest naprawdę fascynująca. Jak widać, 450 zło...

czwartek, 9 grudnia 2010

Pieniądze szczęścia nie dają...

...ale zimowe buty, jakie można za nie kupić, owszem! 
Jako że dzisiaj nie jest zbyt zimno, nie chcę przedwcześnie okazywać pełni euforii, jaka zawitała w mym sercu wraz z nadejściem kuriera z zamówionym obuwiem (~0st.C po ostatnich ~20 to lekki chłodek). Co prawda nie mogę powiedzieć, żebym z niecierpliwością oczekiwała nadejścia zapowiadanych mrozów, ale przyznam, że ciekawa jestem, jak moje nowości zachowają się w tychże. Pierwsze wyjście w buciorach zakończone pełnym sukcesem; już nie pamiętam, kiedy odczuwałam taki komfort cieplny zimą. Jeszcze z przyzwyczajenia patrzę z trwogą na śnieżne zaspy i kałuże. Staram się je omijać, a kiedy się nie da - nastawiam się na powitanie jeziora w butach. Mam jednak nadzieję, że jakość tych podeszwiastych wspaniałości jest taka, że z powodzeniem zniesie nawet radosne brodzenie w głębokim śnieżku. Zamierzam to sprawdzić w najbliższych dniach - może wreszcie długi spacer z psem w Rezerwacie nie będzie oznaczał hibernacji stóp. Generalnie rzecz biorąc, jeśli te buty faktycznie trzymają milusie ciepełko do -30st.C, to niedługo możecie się spodziewać pieśni pochwalnej na ich cześć. Dostaną też imiona, własne łóżka, wannę z hydromasażem i codzienne śniadanie w formie szwedzkiego stołu. 
 
No ale cóż - nawet buty Terminatora nie sprawią, że polubię zimę.. mogą być jednak czynnikiem decydującym o przetrwaniu tych miesięcy. Nie wiem jak długo pociągnę zażywając przepisany lek. W gabinecie moje ciśnienie wynosiło 100/60 i chyba tylko moje - jakże dramatyczne - opowieści o walkach z mrozem spowodowały, że lekarka zlitowała się i dała mi receptę ('z pewną nieśmiałością je pani daje, proszę je zacząć brać jakoś w weekend, żeby pani gdzieś na mieście nie padła' 'ale ja wcale nie siedzę w domu w weekendy. aha, a tak w ogóle to biegam'  'och..emm..no..ostrożnie...'). Dziadek skorzystał dziś z okazji i zaatakował mnie z ciśnieniomierzem. Porażka na całej linii - ów przyrząd cztery razy pod rząd stwierdził, że moje ciśnienie wynosi 0; za piątym razem pokazał rozczulający wynik 86/56. To chyba nie najlepiej... 
 
No dobrze, kwestię zimnych nóżek być może mam rozwiązaną, ale wcale nie zmniejsza to obrzydliwości szarości zimy. Dzisiaj o 9.30 rano, przemierzając Dolinę Służewiecką w drodze do dziadków zauważyłam z niesmakiem, że jest ciemno. Chwilę po pojawieniu się tej myśli moja przyjaciółka Zima postanowiła mnie dobić i, że tak to ujmę, wessała mnie. W tym momencie nawet się ucieszyłam, że wyszłam z domu pół godziny przed przyjściem kuriera z nowymi buciskami, mogłabym wówczas postradać swoje cudeńka. Moja noga, nieświadoma niebezpieczeństwa, oparła się o podłoże, a to zapadło się dobre dwadzieścia centymetrów, usiłując zagarnąć mi but (co ja bym wtedy odpowiedziała na pytanie 'kto Ci buty ukradł?!' :P). Kilkanaście kroków dalej o przetrwanie walczyła Rastuszek. Minę miała nietęgą i trudno się temu dziwić, bo próbując policzyć jej łapy dochodziłam najwyżej do trzech; w każdej sekundzie przynajmniej jedno psie odnóże zażywało błotnych kąpieli.W tym samym czasie robotnicy, sprawcy całego zamieszania, udawali dziarsko, że nie widzą naszych rozpaczliwych zmagań z żywiołem. Pozostaje mieć nadzieję, że tego nie uwiecznili, bo miałabym szansę zostać kolejną gwiazdą YouTube'a :P 
 
Spieszę przekazać na koniec przemiłą wiadomość. Już za dwa tygodnie zacznie się robić coraz jaśniej!  
Żeby jednak nie było tak optymistycznie.. Cóż za paradoks. Rok jest w istocie swojej prawdziwym cyklem grozy. Nad letnimi dniami - co dzień krótszymi - unosi się groźba nadchodzącej zimy. A potem.. potem to już wiadomo co. Zima jest dyktatorem i tyranem Polski. Nigdy wcześniej nie czułam jakiejś przemożnej potrzeby do tego, aby wyemigrować z kraju nad Wisłą, ale im więcej się nad tym zastanawiam, tym ten pomysł wydaje mi się trafniejszy. Nie wiem, czy dałabym radę przeżyć na przykład na Sycylii - myśl o tym, że tam bynajmniej bym nie zmarzła, zachęca. Z drugiej strony, wyjście na zewnątrz w letni dzień grozi usmażeniem. Z miesięcznego pobytu w okolicy Palermo najlepiej pamiętam właśnie to, że było tryliard stopni w cieniu. Nawet mój wujek, u którego wówczas gościłam, przyzwyczajony już do tamtejszych warunków, wracał z pracy i kładł się na zimnej posadzce, otwierał zimne piwo i przeklinał prażące słońce. Ciężka sprawa..W każdym razie opcja jest do rozważenia. Może moja ukochana Belgia albo Holandia? Tam co prawda nie jest jakoś wybitnie ciepło, ale nie ma też arktycznych mrozów. Mmm :)

Pieniądze szczęścia nie dają...

...ale zimowe buty, jakie można za nie kupić, owszem! Jako że dzisiaj nie jest zbyt zimno, nie chcę przedwcześnie okazywać pełni euforii, j...

środa, 8 grudnia 2010

Jezu, jaka zima jest obrzydliwa. 
Poważnie, nie mogę się nadziwić, że ludzie odnajdują jakieś uroki w tej ohydzie. 
Najbardziej nie lubię tego, że jest zimno, mokro, brudno, szaro i ciemno. Podobno bywa, że ludzie lubią śnieg. Nie jestem w stanie tego pojąć - ta substancja spełnia prawie wszystkie z wymienionych wyżej kryteriów obrzydliwości. Jedyne co nie dolega śniegowi to to, że nie jest ciemny. Ale to i tak go nie ratuje; bilans ma mocno in minus. 
 
Czuję się z tym swoim rozpaczliwym przygnębieniem trochę odosobniona. Zasadniczo przecież ludzie potrafią tak po prostu przejść do porządku dziennego - w końcu czasami tak się zdarza, że po lecie następuje jesień, a po jesieni zima. Przybijam więc piątkę co roku tak samo zaskoczonym drogowcom, których zima jak zwykle zastała nieprzygotowanych. To, że przyszła do mnie niewyposażonej w buty i obarczonej chorobą Raynauda, to jedno; głównym problemem jest moja psychika, która panicznie bała się nadejścia zimy. Latem, będąc obsesyjnie szczęśliwa, myślałam jednocześnie o nieuniknionym obrzydlistwie, jakie zbliżało się począwszy od przesilenia letniego. 
Pozostaje mieć nadzieję, że jakoś przeżyję ten najponurszy czas i że wiosna szybko zawita w moim świecie. 
Kłopot w tym, że tak naprawdę to nie zależy mi na tym, żeby 'jakoś przeżyć' - chodzi o coś więcej. Chodzi o to, żeby być bardziej. 
Wiosną i latem dni są tak długie i tak maksymalnie przeze mnie wykorzystywane, że wieczorami często nie potrafię wymienić, ile się stało od rana. To, co zimą męczy mnie najbardziej - psychicznie i (o ironio!) fizycznie chyba też - to te długie, ciemne wieczory, które zaczynają się po południu. Nicnierobienie potwornie mnie wykańcza, szarość dobija. 
Nie wiem, czy ADHD może ujawnić się w tak późnym wieku, ale jeśli tak, to śmiem podejrzewać, że tak jak przez kilka ładnych lat stopniowo się wykluwało, tak teraz eksplodowało z pełnią sił. Żeby uziemić się na dwie godziny przed kompem/książką i nie cierpieć z powodu wewnętrznego rozdarcia, wcześniej muszę się naprawdę styrać.  
 
Teraz, w grudniu, jest najgorszy czas. Nawet, jeśli rano świat wygląda akceptowalnie (co rzadko się zdarza), to od godziny czternastej przypomina już scenę z Sądu Ostatecznego. To jest jakieś fatalne nieporozumienie, żeby o piętnastej było ciemno. O   p i ę t n a s t e j. PIĘTNASTA w lato to godzina, o której możesz wstać i masz przed sobą cały długi, słoneczny, milusi, cieplusi, słodziusi - stop, STOP, porzucam nadzieję! - dzień* 
 
*rozważania są czysto teoretyczne; wiadomo doskonale, że najfajniejszy dzień to taki, który rozpoczyna się z samego rana :)  
 
Jedną z dotkliwych zmian zimowych była konieczność przesiadki z roweru do komunikacji miejskiej. 
Długo byłam twarda i zdążyłam już zapomnieć, jak wygląda wnętrze autobusu. Nie ustąpiłam mimo tego, że na zajęcia na ósmą rano niekiedy dojeżdżałam cała mokra od deszczu, ani pomimo iż wjazd rowerem a la trening cardio z Dolnego Mokotowa na Aleje Ujazdowskie jest wątpliwą przyjemnością, kiedy ma się na sobie kurtkę, czapkę i kaptur, a na ramieniu ciężką torbę. Nawet szaleńczy zjazd z prędkością 20 km/h o godzinie 20:30 ciemną Agrykolą miał swój urok (i ta adrenalina - stracę zęby, czy też nie?). 
Do autobusu nie wepchnęli mnie też złodzieje, którzy pozbawili mnie niespodziewanie mojego ukochanego roweru (z którym notabene czułam coś w rodzaju emocjonalnej więzi). Skłonili mnie jedynie do przesiadki na Wojtkowy rower - i, tym samym, zmuszenie Mężczyzny do podróżowania ZTMem ;) 
Wiedziałam, że złamie mnie tylko jakiś paskudny przełom. Było oczywiste, że on w końcu nastąpi. Pewnego dnia, kiedy wróciłam do domu wyjąca z bólu od zamarzniętych dłoni, uznałam, że chyba NADSZEDŁ TEN CZAS. Niedługo potem spadł śnieg, który pozbawił mnie resztek nadziei na lepsze jutro ;) 
Teraz biedny rower służy jako wieszak na ubrania w garderobie, a ja.. cóż. Odkrywam - jakże wątpliwe - uroki poruszania się środkami komunikacji miejskiej. Co prawda, kierując się mottem 'Always look on the bright side of life' odkryłam, że konieczność wożenia się autobusami ma swoje zalety - a właściwie jedną. Podróż ZTM to jedyne chwile dnia, kiedy jestem w stanie usiąść i skupić się na czytaniu czegoś. Jest więc nadzieja, że nie wylecę ze studiów - zwłaszcza, że w Warszawie są duże korki ;)) 
 
Niestety, niektóre starcia z komunikacją są wyjątkowo bolesne. Nie dość, że muszę wyjść na przystanek wcześniej, niż gdybym jechała rowerem; że autobusy jeżdżą jak chcą (20 minut stania na przystanku przy mrozie -20st.C oznacza dla mnie zamrożone stopy na kilka następnych godzin), to jeszcze - o losie!!! - ci ludzie. Pierwsze starcie z dojazdem na ósmą rano na uczelnię było koszmarem. Wtedy w jednym autobusie było milion spieszących się warszawiaków - i oczywiście każdy miał jakiś poważny życiowy problem, którym decydował się podzielić ze swoimi uciśnionymi (dosłownie i w przenośni) współpasażerami. Boże mój, jak dobrze jest mieć rower - nie stoisz w korkach, dojeżdżasz spod drzwi do drzwi, nikt nie kaszle Ci w ucho, nikt Cię nie gniecie, nie przesuwa ani nie miażdży. To, czy zdążysz na zajęcia, zależy właściwie tylko od Ciebie. 
 (Tutaj nastąpi długa dygresja. Dodałam 'właściwie', bo natychmiast przyszła mi na myśl awaria, z jaką musiałam się zmierzyć, kiedy zaczęłam współpracę z  'nowym' rowerem. Zamiast mknąć dziarsko na Pole Mokotowskie, szłam prowadząc rower i trzymając pod pachą odpadnięty pedał. Rower bowiem postanowił zorganizować mi na dzień dobry chrzest bojowy i co około 400 metrów się rozczłonkowywał. Dotarłam jakoś na Pole, a wracając dwa razy podbijałam do zdziwionych kierowców z prośbą o dokręcenie nieszczęsnej części. Najpierw miły Pan Dziadek stwierdził, że 'on mi to porządnie załatwi, w końcu był mechanikiem' - zaufałam więc i bez cienia strachu zasuwałam rączo do domu; niestety, odpadający pedał zachował swoją odpadającą tożsamość i - ku mojej rozpaczy - trzasnął o chodnik jeszcze zanim byłam w połowie drogi z Pola. Zaatakowałam więc z błaganiem o pomoc innego kierowcę. Jestem pewna że myślał, iż jestem z gatunku 'PanDa', czemu zresztą trudno się dziwić - zważywszy na to, że miałam na głowie swoją wspaniałą czapkę tzw. 'Górnik Style'*. Kończąc tę nudnawą dygresję - pora w końcu na pointę - stwierdzam, że tak jak rower może być wspaniałym narzędziem do nawiązywania miłych znajomości ze społeczeństwem, tak autobus powoduje gwałtowny, niepohamowany wzrost nienawiści do współobywateli. Ufff.) 
 
* wspomniana czapka tak naprawdę nie jest nawet moją czapką. Teoretycznie należy najprawdopodobniej do mojego ojca (cóż za upokorzenie!!!) i została mu zagarnięta bodajże rok temu, gdy okazało się, że jest pewien problem z kupionymi dotychczas przeze mnie nakryciami głowy. Wszystkie spełniały kryterium estetyczne, ale żadna z czapek nie była funkcjonalna, tj. ciepła. Aktualnie nie rozstaję się z kradzioną czapą. Obawiam się, że obiektywnie rzecz ujmując, w skali ładności dostałaby jakieś dwa punkty na dziesięć tysięcy możliwych, ale cóż z tego? Zima to taka pora roku, kiedy mając do wyboru dwie opcje: 1) ubrać się ładnie i marznąć albo 2) wdziać cieplusieńki worek po kartoflach i zasuwać w nim po mieście - wybieram bramkę numer dwa. 
 
 
 
 
<div style="background-color: #f3f3f3; color: black;">Drogi Czytelniku,</div><div style="background-color: #f3f3f3; color: black;">w tym miejscu czuję moralny obowiązek, aby Cię ostrzec. Dawno nie pisałam nic 'osobistego', a z myślą o założeniu bloga nosiłam się dłuuugo - mam więc miliardy myśli i w jednym zaledwie wpisie poruszę pewnie kilkanaście wątków. Pora więc na chwilę zadumy - może coś właśnie gotujesz/pieczesz? Może woda Ci się leje do wanny? A może obiecałeś psu spacer? Kotu kolację? Jeśli odpowiedź na któreś z powyższych pytań jest pozytywna, natychmiast przerwij lekturę i LEĆ. Jeśli nie - zapraszam do dalszej lektury na własną odpowiedzialność :)</div> 
 
Dobrze, czuję się uniewinniona; mogę więc wrócić do jakże absorbującego narzekania na zimę. 
 
To brzmi absurdalnie, ale naprawdę podziwiam ludzi, którzy potrafią tak ot pogodzić się z tym, że świat na parę miesięcy staje się śmierdzący, wilgotny, oślizgły... i tak dalej. Wygląda na to, że jestem jednostką wybitnie nieprzystosowaną do normalnego funkcjonowania. Do, by tak rzec, szarej egzystencji (zaczynam gadać jak Gustaw-Konrad ;)). Nie wiem, jak jeszcze parę lat temu dawałam radę wysiedzieć w szkolnej ławce parę ładnych godzin; co gorsza, wrócić potem do domu i spędzać czas siedząc przy kompie. To wszystko wina Uniwersytetu Warszawskiego! Moje miłe studia strasznie, paskudnie mnie rozpieściły. Dla mnie, matematycznego bezmózga i osoby zafascynowanej kwestiami humanistycznymi, zajęcia tylko z polskiego to  spełnienie marzeń (gdyby jeszcze było trochę biologii - cud, miód i orzechy - choć tego akurat niestety trzeba się uczyć;)). Dokonałam też odkrycia, że aby zaliczyć pierwszy rok polonistyki z przyzwoitą/znośną średnią, po pierwsze nie trzeba czytać tego wszystkiego, co trzeba czytać ( ;) ), po drugie - co jeszcze piękniejsze - nie trzeba chodzić na wykłady. I tak oto naczelny leniwiec Joanna odwiedza Uniwersytet trzy razy w tygodniu i nie może powiedzieć, aby zbytnio się przemęczała  (W tym miejscu pragnę serdecznie podziękować wszystkim dobrym duszom, które zwalniają mnie z przykrego obowiązku odwiedzania wykładów, wpisując mnie na listę obecności). Oczywiście, wcale nie jest wykluczone, że moja niefrasobliwość w końcu się zemści i będę płakać&zgrzytać zębami. Jak na razie jednak cieszę się z tego, co mam ;) (o rany, jak tu trafi któryś z moich wykładowców, to jestem spalona). 
 
W kwestii zimy jednak warto wyrazić jakąś pozytywną myśl. 
Obecnie żyję nadzieją ;) Nadzieja wiąże się z zakupem, jakiego niedawno dokonałam. Wreszcie zakończyłam pomyślnie proces ciułania&żebrania&zarabiania i stałam się posiadaczką prawdziwie ciepłych, solidnych i profesjonalnych butów zimowych. Na chwilę obecną dzierżę je tylko teoretycznie, ale jutro spodziewam się z otwartymi ramionami i toną serdeczności powitać kuriera z przesyłką. 
Modlitwę o ciepłowstopy zanoszę wspólnie z zafrasowanymi rodzicami i dziadkami. Ci pierwsi mają okazję współdzielić moje cierpienia tylko duchowo, telefonicznie i wirtualnie. Dziadkowie dotykają problemu bardziej empirycznie ('o ludy kochane, no jak można mieć takie zimne stopy!!!'), jako że to im zdarza się, że czasem wpada do ich mieszkania jakiś rozpaczający wyjec, który pierwsze rozpaczliwe kroki kieruje w stronę kaloryfera, na którym zostawia swoje lodowate buty i skarpetki. 
 Jeśli więc zamówione buciory faktycznie będą takie, jakie mają być, to jestem uratowana ;) Chyba, że zamarzną mi łapy albo moje nowe tabsy o imieniu Polfilin zaczną działać zbyt dobrze bo nie ogarną, że moje ciśnienie w spoczynku wynosi 100/60. 
 
Nadchodzące buty stwarzają szansę dotrwania do wiosny bez większego załamania. 
No, buty butami, ale w gruncie rzeczy co dnia staram się uświadomić sobie, że nie mam powodu do tego, żeby czuć się nieszczęśliwa (choć jedyne, czego pragnę gdy moje odnóża stają się kostkami lodu to to, aby zniknąć). Nie lubię rzucać truizmami, ale tym razem to zrobię - ludzie nie doceniają tego, co mają; zauważają swoje szczęście wtedy, kiedy staje się ono przeszłością. 
Nie będę się tutaj rozpisywać filozoficznie, podam prosty przykład. Wspomniałam już wyżej, że pewnego smutnego dnia zostałam brutalnie pozbawiona swojego ukochanego bicykla. Wyciągnęłam z tego incydentu kilka dość ważnych wniosków: 
Po pierwsze - moje zaufanie do ludzi zostało nadszarpnięte. Nie wiedzieć czemu sądziłam, że w naszym bloku jest bezpiecznie, kameralnie; że na dziesiątym piętrze nikt obcy nie chodzi, że jedenastego listopada w południe nikt tego roweru nie zaiwani. Rower nie był drogi, choć był dobry - został kupiony po śmiesznie niskiej cenie. Strata materialna była w gruncie rzeczy niewielka, a nauczyła mnie tego, że wartościowych rzeczy nie należy wystawiać na pokuszenie (co niestety mam w zwyczaju robić). 
Po drugie - naruszona została moja wiara w to, że 'oj przecież nic się nie stanie'. To, że coś udało się pięć, dziesięć, trzydzieści razy nie znaczy, że będzie tak zawsze... 
Po trzecie.. fakt, że straciłam rower ogromnie mnie zasmucił. Pamiętam, że mój Wojtek, próbując mnie pocieszyć, powiedział 'dobrze, że nie ukradli nam Rasty'. Można pomyśleć, że to pocieszenie typu 'nie przejmuj się że nie masz ręki, przecież masz dwie nogi i sprawny mózg'; niemniej jednak było to naprawdę budujące i uznałam, że w istocie nie mam się czym martwić. Pomijając szereg innych szczęść, jakie mnie spotkały, przyznałam w duchu, że faktycznie nic wielkiego się nie stało. Przypomniałam sobie, jak swego czasu przez dwa tygodnie walczyłam o Rastę, jak trzęsłam się o nią i nie byłam w stanie normalnie funkcjonować, bo pies leżał z gorączką 42st.C i żaden z kilku weterynarzy nie potrafił nam pomóc (!). Jak musiałam zostawić ją na noc w lecznicy, znanej powszechnie jako zwierzęca umieralnia, i jak tamtejsza 'wetka' powiedziała mi na odchodne: 'no trudno, przecież wszystkie zwierzęta kiedyś odchodzą i trzeba się z tym pogodzić'. 
 
Do czego jednak zmierzam - szczęście moje nie potrwało długo (znana prawda - jak coś się wali, to od razu parami albo nawet stadami), jako że niespełna tydzień później spotkał nas kolejny Rastuszkowy koszmar. Mogę się tylko cieszyć, że jestem przewrażliwioną, spanikowaną i rozhisteryzowaną właścicielką, bo gdyby nie to, babeszjoza nie zostałaby wykryta tak wcześnie. Całkiem to oryginalne ze strony Rasty - załapać babeszjozę w środku listopada, a co więcej - skorelować ją z anginą. 
I znowu wielki stres, i jużniebędęsięnaciebierastusiunigdyzłościćtylkoweźwyzdrowiej. Na szczęście dzielny border wyszła z tego obronną łapą. Zdążyłam stęsknić się za długimi spacerami z nią, za jej nieznośnym poszczekiwaniem na życie, za próbami pożarcia czegoś z blatu kuchni. I na pewno od tej pory nie będę już wychodzić z niezaobrożowanym przeciwkleszczowo psem na spacery dopóki nie spadnie śnieg. Przecież środek listopada to już stosunkowo bezpieczny okres. Cóż, statystycznie może i tak.. 
 
Myślę sobie, że muszę natychmiast zakończyć pisanie tego elaboratu, jako że urodziło mi się kilka nowych pomysłów na tematy do uzewnętrznień. Na początek starczy... ;)) Jeszcze jedno tylko, last but not least: Kamelu, wszystkiego najlepszego, STO LAT i niech Ci się wszystko układa jak sobie wymyślisz!!! :)

Jezu, jaka zima jest obrzydliwa. Poważnie, nie mogę się nadziwić, że ludzie odnajdują jakieś uroki w tej ohydzie. Najbardziej nie lubię te...

Najpopularniejsze

Archiwum