ioannahh: sierpnia 2017

poniedziałek, 21 sierpnia 2017

Co to za dziwny tydzień bez ścigania, ale JESTEM W ROWEROWYM RAJU!!!!

Koniec tygodnia, raporcik się należy! 
 
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhju4q4MJuym3MRl2VHA_jou2psHu0lar_1UOdN6cYc1-jPXaQLyhjfnzqnn7b0EhmHhvBsDjxBPxz6sJlWgNI039wJoRD6nv1VOwYQaEQCpnlROz4NepxzRWb3C1d6DfPIvT7UocDOp4I/s1600/IMG_5855.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhju4q4MJuym3MRl2VHA_jou2psHu0lar_1UOdN6cYc1-jPXaQLyhjfnzqnn7b0EhmHhvBsDjxBPxz6sJlWgNI039wJoRD6nv1VOwYQaEQCpnlROz4NepxzRWb3C1d6DfPIvT7UocDOp4I/s640/IMG_5855.JPG" width="360" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Emondzia na ploteczkach u kuzynów i kuzynek</td></tr>
</tbody></table>
 
Jeszcze przed <a href="http://www.ioannahh.pl/2017/08/bol-wszystkiego-czyli-mp-chodziez.html" target="_blank">Mistrzostwami Polski w Chodzieży</a> podjęliśmy decyzję, że w kolejnym tygodniu nie będziemy jechać do Białegostoku na sprint. Nie miałoby to wielkiego sensu - taka byłam ujechana, że myślałam tylko o tym, żeby przeżyć start w Chodzieży i zabrać się do ratowania na spokojnie swojej hemoglobiny, hematokrytu i innych leukocytów, które - wszystkie - poszły się ostro rypać. 
 
W minionym tygodniu nie było więc zawodów. To aż dziwna odmiana. Myślałam jeszcze o tym, żeby - podobnie jak rok temu - wystartować w niedzielę w zawodach <a href="http://www.ioannahh.pl/2016/08/triathlon-chmielno-i-ow-lebork.html" target="_blank">open water w Lęborku</a>, ale samopoczucie pływackie wpadło mi w taki rów mariański, że i to przestało mieć jakikolwiek sens. Nie wiem na ile to już psychiczna bomba, a na ile fizyczny spadek. W lipcu pływało mi się naprawdę bardzo dobrze, mimo że robiłam same luźne treningi. Na sierpień już tego ewidentnie nie wystarczyło. Zresztą: w ubiegłym tygodniu przetrenowałam 20 godzin, w tym 13 godzin spędziłam na rowerze (!!!!!!!), co oznacza, że bardzo mało biegałam i bardzo, bardzo, bardzo mało pływałam. A jak się nie pływa, to się nie pływa. 
 
Kilometraż i godzinaż (:)) rowerowy oznacza zaś jedno: jestem w raju. Trochę mam z tego powodu wyrzuty sumienia, bo to w moim przypadku takie wejście do samego jądra strefy komfortu. No ale kiedy jak nie teraz? W "normalnym" trybie treningowym spędzam na rowerze od 3 do 4 godzin tygodniowo. Przez całą zimę i wiosnę, aż do połowy kwietnia plan przedstawiał się niezmiennie: od godziny do dwóch godzin treningu z jakimś zadaniem w środku tygodnia, zwieńczony krótką zakładką biegową, do tego od półtorej do dwóch godzin rozjazdu na trenażerze w weekend. Koniec, finito, Emondzia wraca do kąta ładnie wyglądać i to jej jedyna funkcjonalność, chyba że akurat służy jako wieszak do odzieży. Niestety nie trenuję zbyt wiele na rowerze, bo muszę pływać, a resztę sił przeznaczam na bieganie. Tak już mam, że rower przychodzi mi absolutnie najłatwiej. Gdyby ktoś kazał mi wybrać jedną rzecz, którą mogłabym robić codziennie przez całe życie, to zdecydowanie byłoby to śmiganie na rowerze. Jest to dla mnie epicka przyjemność. Zeszłej zimy zrobiłam raptem parę treningów na trenażerze, które były dla mnie arcytrudne i pamiętam je do dzisiaj. Raz naprawdę wyłam z bólu, który sama sobie fundowałam. Ale jeśli to dalej będzie procentowało tak jak procentuje, to sobie jeszcze chętnie powyję. 
 
W zeszłym tygodniu było wszystko. Góral, bo mam nieśmiały plan, żeby pod koniec września wystartować w maratonie mtb. Myślę że to w moim przypadku równie perspektywiczny pomysł jak wystartowanie w olimpiadzie z fizyki. Z rowerem górskim jest u mnie problem tego rodzaju, że jestem pierwszorzędnym cykorem. Dojeżdżam do zjazdu, po którym normalni ludzie jadą bez hamulców, i widzę przepaść, która niechybnie obróci mnie w proch i w pył. Potrafię jechać w stronę przeszkody z absolutnym przeświadczeniem, że zrobię kolejno jedno i drugie, żeby sprawnie ją pokonać, po czym zatrzymać się na metr przed nią. Mówiąc najprościej: nie jest dobrze. Jest jednak coraz lepiej, bo gdy jeżdżę dużo na przełajówce, to potem gdy wsiadam na mtb, czuję jego ogromną przewagę na trudniejszych technicznie ścieżkach - i z niej korzystam. Śmieszniej jest, gdy jeżdżę dużo (moje "dużo", czyli, no, niedużo) na góralu, a potem wsiadam na przełajówkę. Ostatnio tak właśnie zrobiłam i wesoło zjechałam w dół zjazdem pełnym korzeni i liści. Gdy zorientowałam się, że to nie ten rower i jadę zdecydowanie za szybko, a użycie hamulców straciło zasadność dwa zakręty temu, zdążyłam pomyśleć tylko: Ooooo kuuuurrrrr-łubudubudubudububububudu-waaaaaa i już byłam na dole po dzikim tokio drifcie. Przejechałam cała i zdrowa (rentgenu nadgarstków nie robiłam, więc trzymajmy się powyższej wersji), rowerowi też nic nie odpadło, więc przygoda zdecydowanie na plus. Że się dało. Choć QOMa nie zrobiłam, bynajmniej. 
 
Do QOMów mam inny rower. Emondzię, o Boże, wciąż nie wiem, jak można być tak idealną maszyną. Zastanawiam się czasem, czy podczas tej naprawy ramy w Holandii nie wsadzili jej jakiegoś silniczka w korbę, a może chociaż dali jej jakieś rowerowe epo. Bo o ile pływam jak pała, a mniej więcej od maja (siiiiic!) lawiruję między biegową bombą a biegowym "może być", to na rowerze chyba nic mnie nie ruszy. Skoro jestem w stanie kręcić takie waty na takim fizjologicznym zmasakrowaniu, to bardzo chciałabym wiedzieć co by było, gdyby było dobrze. W Chodzieży na rowerze naprawdę spuściłam sobie straszliwy łomot - przez pięć z sześciu okrążeń trzymałam NP na poziomie ~3,7 W/kg, choć nie sądziłam, że wytrzymam tak długo. I tak, wiem, waty na kilogram nie mają wielkiego znaczenia na płaskiej trasie, no ale czymś się trzeba pocieszyć, jak się straciło trzy godziny w wodzie. Ból był okrutny, ale przyniosło mi to bardzo duży benefit w postaci (1) luzu psychicznego, jak mam pojechać samotnie ponad 100 kilometrów (to jest akurat fajne, ale czytajcie dalej) i wyjść na 4-kilometrową (straszne!) zakładkę biegową (choć jak potem biegnę i czuję, że jestem chyba ośmiornicą i każda z ośmiu miękkich nóg biegnie w dowolnie obranym przez siebie kierunku, to nie jest mi wesoło) oraz (2) zaskakującego wniosku, że w tym roku na sprintach to się chyba jednak oszczędzałam i teraz to już nie będzie zmiłuj się. 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4h-N5g2LvNP_R9jE80jiAlnizRoe2klEij0a2ckC9Mf_JFZih5uB529iCtMHHVRzP6Gad8Xum8AvaJAQFspSF6CSW9h8rKTFeKlS4-YLZ7KPskP4d0hUKUlDOUHocZDX2u_ioHlmXxI8/s1600/UKXW4458.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4h-N5g2LvNP_R9jE80jiAlnizRoe2klEij0a2ckC9Mf_JFZih5uB529iCtMHHVRzP6Gad8Xum8AvaJAQFspSF6CSW9h8rKTFeKlS4-YLZ7KPskP4d0hUKUlDOUHocZDX2u_ioHlmXxI8/s640/UKXW4458.jpg" width="480" /></a></div>
 
 
No więc tak. Napisałam o góralu, o przełaju, o szosce, a to jeszcze nie koniec, bowiem jestem dumną porywaczką czasówek. Już za parę dni pojadę w sztafecie w Przechlewie i na tę okazję goszczę u siebie TREKa Speed Concept. Jeśli akurat rozglądacie się za czasówką, to z tym rowerem to jest taka sprawa, że jest do kupienia w <a href="https://www.drerowery.pl/" target="_blank">dre rowery</a> i to nawet za promo cenę. Jeśli mnie nienawidzicie i chcecie mi złamać serce, to możecie go brać nawet jutro. Jeśli choć trochę mnie nawidzicie, to wstrzymajcie się chociaż przez krótką chwilę, bo ja tu przeżywam zabawę życia. Oraz zamierzam niebawem sprawdzić, jak mocno może pojechać człowiek, zanim zetną mu się wszystkie białka w organizmie. Wcześniej ani razu nie siedziałam na czasówce; mam za sobą dwie jazdy i jestem szczerze zaskoczona wygodą i stabilnością pozycji, a chyba przede wszystkim tym, jak chętnie ten rower się rozpędza i jak łatwo tę prędkość utrzymuje. Jest wyjątkowo chudy, a ta jego cieniutka i płaska rama sprawia, że na zjeździe na pętli Reja boję się, że w klockach hamulcowych wybuchnie mi pożar (a ja się przy okazji palę ze wstydu, że nie daję rowerkowi się rozpędzić). 
 
Do tego ostatniego mam akurat sporo okazji, bo jako typowa triathlonistka, tudzież mistrzyni prostej, na zjazdach mam zawsze zawał. Dobrze by było to zmienić. Tylko jak to zmienić, skoro za moment wracam do pływackiego łomotu, a doba nie chce się rozciągnąć?

Co to za dziwny tydzień bez ścigania, ale JESTEM W ROWEROWYM RAJU!!!!

Koniec tygodnia, raporcik się należy! Emondzia na ploteczkach u kuzynów i kuzynek Jeszcze przed Mistrzostwami Polski w Chodzieży pod...

wtorek, 15 sierpnia 2017

Ból wszystkiego czyli MP Chodzież - dystans olimpijski

Wow, nawet nie wiem od czego tak naprawdę zacząć. 
Potwornie się denerwowałam tymi zawodami i po raz pierwszy od bardzo długiego czasu to nie był taki całkiem pozytywny stres. Wiedziałam że jest źle i dobrze jednocześnie - i że wszystko może się zdarzyć. Przyznam szczerze, że podeszłam do sprawy raczej na zasadzie obowiązku - najchętniej bym dała sobie spokój, ale absolutnie nie wyobrażałam sobie opcji, żeby po prostu nie pojechać na zawody takiej rangi. Mistrzostwa Polski są tylko raz w roku, więc niezależnie od tego, co by się nie działo, trzeba jechać i robić co się da. 
 
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA7KwrgfYYJa4Kkd6ZRFAdQEpUzCekLrc6ek9E7pKROROVAUmESXhjD2uymF0z1ItWKmVi_6UumLPWnxpm_QFsJtJ-OhowZvqy4KJILPXQQKblNHsErVKRf7um_-QpVeFHgXHNi9vvVZY/s1600/IMG_5769.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="362" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA7KwrgfYYJa4Kkd6ZRFAdQEpUzCekLrc6ek9E7pKROROVAUmESXhjD2uymF0z1ItWKmVi_6UumLPWnxpm_QFsJtJ-OhowZvqy4KJILPXQQKblNHsErVKRf7um_-QpVeFHgXHNi9vvVZY/s640/IMG_5769.JPG" width="362" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Rower w strefie, no to sru.</td></tr>
</tbody></table>
 
No a przede wszystkim trzeba pamiętać, że <a href="https://www.youtube.com/watch?v=CeSJmWWUHLQ" target="_blank">triathlon nie jest obowiązkowy</a>. Robię to, bo to uwielbiam i nie wyobrażam sobie bez tego życia, choć akurat na trasie bardzo trudno było mi siebie do tego przekonać. Ale o tym za chwilę. 
 
Odkąd bawię się w sport poważniej, regularnie kontroluję sobie krew, a od paru tygodni chodzę już pokłuta jak mały ćpun, bo nastąpiła kumulacja robienia badań. I niestety nigdy nie było tak słabo jak teraz. Niby nic potwornego, ale jak na mnie jest po prostu lipnie, bo zawsze miałam bardzo dobre i bardzo stabilne wyniki. Powodów może być kilka - lekarz twierdzi, że wygląda to dziwnie i mało specyficznie, ale ja już mam swoje typy i działam w ich kierunku. Jeśli potwierdzi się to, co przypuszczam, to znowu wyjdzie na to, że zdrowia trzeba szukać wszędzie, tylko nie u lekarza, ech. W każdym razie przyjechaliśmy na miejsce zawodów w czwartek wieczorem (gdy jeszcze nie było wiadomo, czy mistrzostwa w ogóle się odbędą, bo jezioro zostało zamknięte przez sanepid z powodu zakażenia wody bakteriami E.coli), a w piątek z samego rana jechaliśmy 30 km do Piły, bo tam znajdował się najbliższy punkt pobrań krwi, lol. Uwielbiam żyć w dużym mieście jednak. Niestety musiałam zrobić badania akurat tego dnia, więc wycieczka była niezbędna - cóż, przy okazji zobaczyłam miasto Piłę (nie polecam). Piątek zaczął się więc tak sobie, a potem było tylko gorzej, bo czułam się ogólnie wyjątkowo beznadziejnie. Pojechaliśmy na trasę rowerową z zamiarem zrobienia sześciu okrążeń, a potem miałam pójść się rozbiegać. Skończyliśmy na czterech kółkach i wróciliśmy do hotelu, bo funkcjonowałam w trybie zombie (ale QOMa zrobiłam!) i nie byłam nawet w stanie zapamiętać dwóch zakrętów w prawo i dwa razy zgubiłam się na którymś z kolei okrążeniu... Po południu dostałam wyniki krwi i ze zdziwieniem stwierdziłam, że to co było słabe, jeszcze poszło w dół. Jakim cudem obniżyłam sobie tyle parametrów przez tydzień, to ja nie wiem. Będę miała teraz trochę roboty, żeby doprowadzić to do ładu. 
 
No więc nastrój zrobił mi się jeszcze trochę bardziej wisielczy i jedyne o czym myślałam to: NIE MYŚL O TYM, JUŻ NIC NIE ZROBISZ. 
 
Jak łatwo się domyślić, gdy wybiła godzina zero i dziewczyny urwały mnie w wodzie po jakichś 300 metrach było to jedyne o czym myślałam i zasadniczo wgrał mi się program "nie myślenia o zielonym słoniu". 
Popłynęłam tak strasznie słabo, że aż nie wiedziałam co się tak naprawdę dzieje. Oczywiście spodziewałam się że będę daleko za czołówką, ale nie sądziłam, że będę tak daleko za dziewczynami, z którymi już zdarzało mi się na spokojnie wychodzić z wody. Płynęło mi się strasznie nijak, podobnie jak w Gdyni tydzień wcześniej. Szczerze mówiąc byłam przekonana, że właśnie odezwało się to fizjologiczne zniszczenie. Hemoglobina, hematokryt, erytrocyty na dolnej granicy normy, leukocyty gdzieś w rowie mariańskim, wciąż wywalona kinaza no i po prostu się nie płynie, bo i z czego. Wylazłam z tej wody, wsiadłam na rower i dalej czuję wszechogarniający ból istnienia. Ledwo jadę, nie ma przede mną nikogo na horyzoncie i czuję że zaraz nadejdzie bomba życia - niezbyt optymistyczny obraz wyłaniał się z tych moich zmagań z rzeczywistością. Wyciągnęłam bidon z Vitargo, pociągnęłam dwa łyki, schowałam z powrotem do koszyka na ramie i... raczej nie schowałam, bo bidon postanowił, że dalej ze mną nie jedzie i woli poleżeć na trawie przy jezdni. Super. Kończąc pierwsze okrążenie zaczęłam bardzo poważnie zastanawiać się, czy ja też nie wolałabym poleżeć na trawie przy jezdni i czy w obecnej sytuacji zdrowotno-ogólnej nie byłoby sensowniej dać sobie spokój z tym głupim cierpieniem. Ale w sumie nie wiedziałam zupełnie, jak się schodzi z trasy, bo na razie zdarzyło mi się to tylko jeden raz, bezpośrednio do karetki z rozoranym kolanem (<a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/historia-jednego-dnfa-susz-triathlon.html" target="_blank">tutaj link</a>). Jak zaczęłam sobie wizualizować, że zatrzymuję się gdzieś na trasie, zsiadam z roweru i idę do domu, to zdałam sobie sprawę z tego, że no chyba jednak nie za bardzo. Co nie poprawiło mi specjalnie humoru, bo jechałam już w trybie "wyrzyg" i nie do końca wiedziałam jak się nazywam i co ja tu robię, a jedyne co wiedziałam to to, że jadę za mocno i z całą pewnością nie ujadę tego do końca i nie wyjdę po tym na bieg. Cały czas miałam nadzieję (?), że jeśli zbombię, to na tyle spektakularnie, że po prostu skończy mi się paliwo i korba przestanie się kręcić, a jak już padnę do któregoś rowu, to mnie chyba stamtąd pozbierają i nie będą już kazali jechać dalej. Potem sobie przypomniałam, że raczej nie jestem fizjologicznie przystosowana do tego, żeby doprowadzić się do takiego stanu, więc może będę płakać i mieć halucynacje, ale padnięcie trupem jest zupełnie nie w moim stylu, więc próżne są to nadzieje. Niedobrze. 
 
Na szóste okrążenie wjeżdżałam z taką mocą NP, że sama się dziwiłam, jakim cudem to robię na takim zdechnięciu. Gdy rozmawiałam z Wojtkiem przed zawodami, to oczywiście braliśmy pod uwagę wariant mojej indywidualnej jazdy na czas przez 40 km, ale do piątego okrążenia włącznie miałam "na budziku" o 20 watów więcej niż to, co miałam mieć, a i tak wydawało mi się to sporo jak na ten dystans. Na szóstym okrążeniu średnie waty drastycznie mi spadły, ale i tak pojechałam mocniej niż na sprintach. Pozostało więc pytanie: co będzie dalej. O dziwo na pierwszym okrążeniu biegu (2.5 km) czułam się podejrzanie dobrze, dopiero potem zaczęło się komplikować. Najbardziej się skomplikowało, jak Wojtek mi krzyknął, że "jeszcze pięć kilometrów, dogonisz ją", bo wtedy zdałam sobie sprawę, że o madafaka, jeszcze naprawdę jest pięć kilometrów, a więc umrę. Kiedy biega się po krótkiej pętli, aż tak strasznie nie czuć dystansu - co innego, gdy wybiega się gdzieś do sąsiednich miasteczek. Zdecydowanie wolę operować pojęciami typu "jeszcze dwa kółka" niż "jeszcze pięć kilometrów". Przy okazji zaczął mnie boleć brzuch, ale nie kolkowo, tylko zatruciowo, a utrzymało mi się to przez najbliższą dobę. To było dość oczywiste, że jeśli w jeziorze faktycznie są jakieś obrzydliwe bakterie i mają kogoś trafić, to trafią mnie, gdy mam akurat zerową odporność - życie życie jest nowelą ;-) 
 
No więc dobiegłam, a na mecie trafiła mnie rakieta emocji, sama do końca nie wiem jakich. Z jednej strony cieszyłam się, że już koniec, bo czekałam na to niezależnie od wszystkiego. Z drugiej strony to był potwornie ciężki start dla ciała i głowy - nie wiem czy nie najcięższy z dotychczasowych. Przez te dwie godziny i kwadrans chciałam się poddać ze dwadzieścia razy. 
 
Na rowerze nie dogoniłam grupy - jedyne co udało mi się zrobić, to pojechać solo w takim czasie jak dziewczynom w niej. Fakt że pojechałam na takich watach i że dobiegłam potem do mety szybciej niż świńskim truchtem oznacza, że wykrzesałam z siebie chyba wszystko co mogłam na ten moment. I że nie miałam jednak zbombienia roku. W kwestii pływania mam za to nauczkę na przyszłe sezony. Ostatni mocny trening z grupą zrobiłam w połowie czerwca, a potem pływałam wciąż sporo i radośnie, ale właściwie tylko na luzie. Starczyło mi to do końca lipca, ale na sierpień już nie. <a href="http://www.ioannahh.pl/2017/08/gdynia-ukochana-gdynia-tu-zaraz.html" target="_blank">W Gdyni zapaliła mi się czerwona lampka</a>, bo było słabo, ale przede wszystkim było już za późno żeby cokolwiek zdziałać. W przyszłym roku na pewno nie powtórzę tego błędu i będę wiedziała, że trzeba łomotać też podczas wakacji. 
 
Na koniec jeszcze słowo o organizacji zawodów. Mam nadzieję że nigdy nie będę już zmuszona do brania udziału w zawodach organizowanych przez tę firmę (czyt. że nie dostanie już zawodów rangi mistrzowskiej). Myślałam że <a href="http://www.ioannahh.pl/2017/07/triathlon-gdansk-powrot-na-olimpijke.html" target="_blank">w Gdańsku </a>była lipa, ale tam było wprost fantastycznie w porównaniu z Chodzieżą. Nie chce mi się nawet opisywać, co i jak było nie tak, bo jestem tym już i tak wystarczająco umęczona, a łatwiej byłoby chyba wymienić co było w porządku. 
 
I to by było na tyle jeśli chodzi o tegoroczne mistrzostwa Polski. Porażka, ale życie toczy się dalej. Dociągnęłam do ważnych zawodów, teraz znowu wracamy do gier i zabaw. Mam chwilę luzu i mogę teraz bez większych skrupułów złapać Emondzię pod pachę i pojechać gdzie chcę, jak chcę i zmęczyć się bardzo albo straszliwie bardzo i nie martwić się jak to wpłynie na mój poziom zmęczenia przed nadchodzącym startem. Co oczywiście zamierzam uczynić, bo nie ma na tym świecie większych przyjemności niż łomotanie na szosie.

Ból wszystkiego czyli MP Chodzież - dystans olimpijski

Wow, nawet nie wiem od czego tak naprawdę zacząć. Potwornie się denerwowałam tymi zawodami i po raz pierwszy od bardzo długiego czasu to ni...

czwartek, 10 sierpnia 2017

Gdynia, ukochana Gdynia, a tu zaraz Mistrzostwa Polski

Nie przesadzę gdy powiem, że na gdyńskie zawody czekam przez cały rok. To coś więcej niż wyścig, to jest prawdziwa magia. 
Zimą, kiedy będę wstawiać sobie czajnik na herbatę o ciemnozimnej 4:40 i wychodzić z psami na mróz, żeby zebrać się na basen, to będzie mi grać w głowie właśnie to wspomnienie. 
Bardzo żałuję, że nie udało mi się wcześniej znaleźć chwili na to, żeby opisać to wydarzenie. Z każdym kolejnym dniem przychodzi coraz większy dystans do tego, co było, a coraz bardziej skupiam się na tym, co przede mną. A to też dość ciekawa historia, jednak na zupełnie przeciwnym biegunie... 
 
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5UY7VSt1uRt-TM3_DTiivB-Hkdjzc5Mki6BmUNwUupNvmRdnYud4TiDVCQCjXaTIuUvUz4oN6J0shUq3zc0YGWeIoAiD1fR3ATWMUl-5OIh5CzsmFn7TBd6fwJcRBVO68DU7YM1kXLUY/s1600/asiek.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="644" data-original-width="960" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5UY7VSt1uRt-TM3_DTiivB-Hkdjzc5Mki6BmUNwUupNvmRdnYud4TiDVCQCjXaTIuUvUz4oN6J0shUq3zc0YGWeIoAiD1fR3ATWMUl-5OIh5CzsmFn7TBd6fwJcRBVO68DU7YM1kXLUY/s640/asiek.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">fot. Rafał Nowakowski / Sportografia.pl</td></tr>
</tbody></table>
 
 
Sprint w Gdyni to zawody o randze zabawowej, ale są dla mnie szalenie ważne. Ścigam się u siebie, w swoim ukochanym miejscu, wśród ogromnej liczby bliższych i dalszych znajomych. Przez trzy dni miałam wrażenie, że znam tam prawie wszystkich. Łatwiej byłoby mi wymienić, kogo z triathlonowych znajomych nie spotkałam w Gdyni niż kolejno przywoływać w pamięci tych, z którymi zamieniłam chociaż dwa zdania. 
 
Tym razem w strefie zmian pojawiły się aż dwa moje rowery, ale dementuję plotki, jakobym jechała na dwóch naraz. Triathloniści są trochę jak świadkowie Jehowy - nagabywanie kolejnych wyznawców to jeden z ich obowiązków. W tym roku wyszło mi to wyjątkowo pomyślnie, bo wciągnęłam w tę zabawę <a href="https://www.swimrankings.net/index.php?page=athleteDetail&athleteId=4353539" target="_blank">Mateusza</a> - tak, tego który wyszedł z wody jako pierwszy! Mateusz to zawodnik światowej klasy o mentalności mistrza. Codzienne podpatrywanie jego stylu pracy przez nieco ponad rok podczas treningów pływackich dało mi więcej niż przeczytanie tuzina mądrych książek o sporcie i jestem przekonana, że jestem dzięki tej możliwości lepszą zawodniczką. Chyba nic więcej nie muszę dodawać w tym temacie. Bardzo się cieszę :-) 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigy_rjBtVTr471YE9MEGSXimovR5hta6zY76WqtpTfiC87RAtojRAdIGuprn2Rz78paQXtqieRNSw0fai-WGTdW7rTU7a4Kx2Rq2ni3j0SlLKdve0JI0wOm2iye5JH9z8WNul5mOr-Bzw/s1600/rowerki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="276" data-original-width="206" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigy_rjBtVTr471YE9MEGSXimovR5hta6zY76WqtpTfiC87RAtojRAdIGuprn2Rz78paQXtqieRNSw0fai-WGTdW7rTU7a4Kx2Rq2ni3j0SlLKdve0JI0wOm2iye5JH9z8WNul5mOr-Bzw/s640/rowerki.jpg" width="477" /></a></div>
 
 
Gdynia to dla mnie głównie piękne emocje, ale to przecież przede wszystkim wydarzenie sportowe. Początek rywalizacji nie był dla mnie szczęśliwy. W tym sezonie każda część pływacka wychodziła mi co najmniej przyzwoicie, a w Gdyni było jak za starych złych czasów. Bardzo źle wystartowałam, wpadłam w gigantyczną pralkę, ktoś mnie podtopił, nie mogłam przesunąć się do przodu. Kiedy za pierwszą boją nawrotową ucieszyłam się, że wreszcie zrobiło się spokojniej, rozejrzałam się wokół i z przerażeniem stwierdziłam, że po mojej lewej nie ma absolutnie nikogo, a najbliższy człowiek z prawej strony jest ode mnie oddalony o kilka dobrych metrów. Innymi słowy: zdryfowałam i to grubo. Straszny przypał, który ostatecznie kosztował mnie o wiele mniej niż początkowo sądziłam. Wylazłam wreszcie z tej wody po nierównej walce, ogarnęłam się w strefie z systemem workowym (to jest stres!) i wyruszyłam na trasę rowerową. 
Wyjątkowo długo nie mogłam złapać dobrego rytmu. Waty się zgadzały, ale kosztowało mnie to więcej niż zwykle. Najczęściej na trasie granicę generowanej mocy wyznacza głównie mój rozsądek  - uważam żeby nie przegiąć na początku; tym razem nie było tak kolorowo. Prędkość była tak słaba, że zaczęłam przyglądać się swoim oponom i sprawdzać, czy aby na pewno są całe. Winowajcą tej dziwnej sytuacji był jednak wyjątkowo nieokrzesany wiatr. Po zawrotce nagle wróciło mi życie i ruszyłam po 45 km/h. Na drugiej pętli znałam już sytuację i mogłam zadziałać nieco mądrzej, ale i tak średnia prędkość na tej trasie była bardzo kiepska (ok. 34 km/h). 
Na rower wyszłam jako czwarta zawodniczka z 1,5-minutową stratą do liderki, na bieg jako trzecia z dwuminutową przewagą. Zależało mi, żeby nie stracić tej pozycji i nie spodziewałam się, że kolejna dziewczyna jest tak daleko za mną, więc robiłam co mogłam, żeby poruszać się naprzód w miarę żwawo. Początek biegu był dla mnie bardzo ciężki, a na domiar złego pod górę, ale wiem już w takich sytuacjach że jest szansa, że ta bomba nie potrwa wiecznie. Standardowo z każdym kilometrem było coraz przyjemniej, a gdy w końcu zbiegłam do Bulwaru Nadmorskiego i zobaczyłam, że jestem na bezpiecznym trzecim miejscu, uderzyła we mnie fala endorfin. Na długo zapamiętam to uczucie absurdalnego zadowolenia z życia, obecnej chwili (jakby nie patrzeć dość przecież bolesnej) i zastanej rzeczywistości. Trudne do opisania, ale polecam. 
 
Po starcie w Gdyni popławiłam się chwilę w endogennej morfince i wróciłam do rzeczywistości, a raczej plasnęłam o nią jak o mur. Wszystko rozbija się o misję: nadchodzą Mistrzostwa Polski na dystansie olimpijskim. To miały być moje najważniejsze zawody tego sezonu, ale prawda jest taka, że tak jak do pewnego momentu wszystko szło zaskakująco fantastycznie, tak potem koncertowo upadło  i nie mam się co łudzić, że będzie nagle dobrze. Mam bardzo ambiwalentne uczucia co do swojego obecnego położenia. Przez cały sezon przygotowawczy i startowy trzymam się dobrze bez kontuzji i urazów (!), ale fizjologicznie jestem dosyć zrypana. Moje badania krwi nie wychodzą dobrze, różne parametry powystrzelały w dziwnych kierunkach i takie tam. Kompletnie nie wiem nawet, jak podsumować ten temat, bo jest fajnie i niefajnie jednocześnie. Jestem strasznie rozgoryczona i zła na samą siebie, choć nie wiem, czy tak do końca powinnam. Kilka razy już tak było w moim sportowym życiu, że myślałam, że coś jest moją winą, a rzeczywistość okazywała się inna. Kiedy jeździłam na swojej pierwszej szosówce i płakałam z bólu to byłam przekonana, że nie nadaję się do tego sportu i jestem mięczakiem, bo inni sobie przecież radzą - a wyszło na to, że miałam za duży rower i po zmianie ramy na mniejszą mogę objechać całą kulę ziemską z uśmiechem na twarzy (<a href="http://www.ioannahh.pl/2017/02/ramalama-bang-bang-problem-z-siodem-to.html" target="_blank">tu to opisywałam</a>). Gdy kończyłam kolejny sezon startowy tracąc możliwość biegnięcia w połowie trasy z powodu kolki wmawiałam sobie, że to wina mojego braku determinacji okołostartowej. A problem rozwiązał fizjoterapeuta (<a href="http://www.ioannahh.pl/2017/06/nie-wszystkie-problemy-leza-w-gowie.html" target="_blank">a to opisałam tu</a>). I tak dalej, i tak dalej. Teraz znowu okazuje się, tak przynajmniej twierdzi laboratorium, które badało mi krew, że obecna zdupiałość sytuacji może być nie taka zerojedynkowa. Wierzę że rozwiązanie w końcu się znajdzie. Może to brzmi jak pocieszanie się, ale i tak się w ten sposób nie pocieszę, więc wyluzujcie. 
 
Ogólnie rzecz biorąc myślę, że jest to ostatni moment, żeby pomarudzić trochę przed niedzielnymi zawodami, bo lada chwila wpadnę już w bardzo pożądany (i jak na razie niezawodny) przedstartowy tryb pozytywnego myślenia. Czy czuję się przygotowana? Patrz wyżej. Nawet jeśli między bombą a bombą, to pływa mi się bardzo dobrze i takoż jeździ. Gdybym nie wmawiała sobie uporczywie, że musi biegać mi się źle, to sytuacja byłaby prawdopodobnie odrobinę prostsza. Przygotowania z całą pewnością poszły dobrze... i tym bardziej głowie jest ciężko. Wczoraj na przykład pobiłam swój nowy rekord zachowania facepalmogennego, bo rozpłakałam się na 20 sekund przed rozpoczęciem interwałów. Serio. A potem zrobiłam całkiem przyzwoite kilometrówki. O jakieś dziesięć sekund szybsze niż się spodziewałam. I co najmniej dziesięć sekund gorsze niż to, czego bym oczekiwała, gdyby. 
Byłoby łatwiej, gdybym była w stanie odłączyć myślenie na te parę dni. 
Gdybym. 
 
Życie, życie jest nowelą. Będę robić co w mojej mocy, żeby zaliczyć Chodzież do udanych startów, nawet jeśli wbrew wcześniejszym założeniom muszę do niej podejść na zasadzie kolejnego dnia w biurze. A od przyszłego tygodnia bawimy się dalej. Jeszcze do końca września czekają mnie starty co tydzień, ale już po powrocie z Chodzieży zamierzam złapać Emondzię pod pachę i wyjechać gdzieś hen przed siebie, nie dbając o bagaż, nie dbając o bilet.

Gdynia, ukochana Gdynia, a tu zaraz Mistrzostwa Polski

Nie przesadzę gdy powiem, że na gdyńskie zawody czekam przez cały rok. To coś więcej niż wyścig, to jest prawdziwa magia. Zimą, kiedy będę ...

Najpopularniejsze

Archiwum