Bezsensowne męczenie ludzi czyli hurra, hurra, dzisiaj matura

<div style="text-align: justify;"> Matury za pasem, więc dzisiaj będzie o szkole. Im bardziej oddalam się w czasie od daty swojego ukończenia liceum, tym bardziej skrajne mam przekonanie na temat systemu edukacji w Polsce. Konkretniej mówiąc zastanawiam się, kiedy ktoś wreszcie to ogarnie i uratuje tych biednych młodych ludzi.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> O szkole pisałam na blogu już co najmniej dwa razy:</div> <div style="text-align: justify;"> Tutaj - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2012/09/witaj-szkoo-niewesoo-o-edukacyjnych.html" target="_blank">Witaj szkoło-niewesoło. O edukacyjnych grach zespołowych</a></b></div> <div style="text-align: justify;"> I tutaj - <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/10/dzien-edukacji-narodowej-czego-nie.html" target="_blank">Dzień Edukacji Narodowej - czego NIE nauczyła mnie szkoła</a></b></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wpis postanowiłam okrasić pradawnymi fotkami z gimnazjum i liceum. To jeszcze były te czasy, kiedy w telefonach komórkowych nie było fejsbuka ani nawet aparatu fotograficznego, więc przemycenie do szkoły "cyfrówki" było wydarzeniem na skalę światową i trzeba było z tej okazji zrobić dwanaście tysięcy zdjęć. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><span style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="422" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1uI1bInrHOQftKpjqHcCiUnCqiGTRyp4sTvYKvM6yRu7dW7OhKYNjiREydpziAo9JgboOCEj3XQHt6iFW2k14LwDbsh6dmoqCoGK-w8AuqBK-Y0JPR90oHP7e-x5voKVjDTLTO0YH2p4/s640/lawka.jpg" width="640" /></span></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Zakończenie gimnazjum. Ja, Emilia i nasz przystojniak. Pozdrawiam Cię Tomeczku :D</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gdy odebrałam swoje świadectwo maturalne pomyślałam sobie, że wreszcie skończyła się wieloletnia farsa. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo miałam rację. Zdanie matury i przekroczenie progu szkoły średniej po raz ostatni to zakończenie pewnego rozdziału w życiu, spuszczenie z krótkiej smyczy, wypuszczenie z więzienia. Magiczne "pomaturze" zakończyło wieloletni okres próby wtłoczenia do mojej młodej głowy mnóstwa bzdetów, przebywania z ludźmi, z którymi najchętniej nie spotykałabym się wcale (od zakończenia liceum minęło osiem lat i utrzymuję stały kontakt może z czterema osobami ze szkoły. Przypadek? Nie sądzę!) i słuchania ludzi, których nie uważam za autorytet. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie7-g1BUuE9k5FjLzZ5vXEqOxkpY91ZM9mbacJ10pSig9OAkE9yWyI8wQK5Mv3XTjIXomgOH9eiAcFxNadkQtiVQAwfc5i1dchAVNwTUlgwpg1_vGjH_EbqA2PBU3q3EsqYUo7IXtdLm0/s640/stud-397.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Studniówka. Z panią po lewej akurat bardzo chętnie utrzymuję kontakt :)))</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Studia to już zupełnie inny świat. Po rozpoczęciu pierwszego roku byłam głęboko zaskoczona, że można sobie wybrać nauczyciela, ba! można do niego napisać mejla. W szkole nauczyciel nie istniał poza szkołą, był jego integralną częścią. No a przede wszystkim był półbogiem i trzeba było okazywać mu bezwzględny szacunek, kłaniać mu się w pas i w milczeniu znosić wszystko, czym uraczy ucznia, czyli podczłowieka. <br /> Taka anegdotka sytuacyjna: trenuję na basenie z grupami w wieku od 11 do 20 lat, przy czym większość to gimnazjaliści. Pływamy też na obiekcie należącym do gimnazjum. Na jednym z pierwszych treningów miły pan z szatni zasugerował mi, że kartka z zakazem używania własnych suszarek obowiązuje tak naprawdę tylko w górnej części budynku, więc na dole spokojnie mogę się wysuszyć swoją suszarką, znacznie mocniejszą od ogólnodostępnych. Następnego dnia po treningu suszę sobie włosy i nagle podbija do mnie pani dyrektor obiektu, staje ze wściekłą miną w odległości 30 centymetrów ode mnie, wskazuje palcem na wywieszoną kartkę i tako rzecze podniesionym głosem: "NIE WIDZI, że nie wolno własnych suszarek?!". Wytłumaczyłam się kulturalnie i konflikt został zażegnany, ale w tym momencie uświadomiłam sobie, że jej ofensywny, wręcz upokarzający rozmówcę ton jest absolutnym standardem w relacjach nauczyciel-uczeń w polskiej szkole. Prawdopodobnie nie wyskoczyłaby do mnie z takim tonem, gdyby się zorientowała, że nie jestem z gimbazy i to jest właśnie w tym wszystkim najsmutniejsze. Dlaczego traktuje się młodych jak śmieci? Z kompleksów? Przecież to właśnie oni są siłą tego kraju, dosłownie i w przenośni. Czy pomiędzy maturzystą a studentem pierwszego roku jest jakaś różnica mentalna, że jednego traktuje się jak człowieka gorszej kategorii, a drugiego już jak równorzędnego partnera do rozmowy? Nauczyciele w szkole to była moja bolączka. Już w podstawówce miałam przerąbane, bo weszłam w dyskusję z wychowawczynią, która podczas lekcji przyrody pochwaliła się całej klasie, że ma torebkę ze skóry węża chronionego gatunku. SERIO. W toku swojej edukacji "obowiązkowej" trafiłam chyba tylko na jednego nauczyciela, a raczej nauczycielkę, która zostawiła głębokie piętno w mojej głowie. Na jej lekcjach czasem naprawdę siedziałam wryta w krzesło i słuchałam ze wstrzymanym oddechem tego, co ma nam do przekazania - wciąż często o tym wszystkim myślę. Reszta lekcji to była potworna strata czasu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVBJ4TbBgGsqSQLqfYObzzR6ZnW4-Av_sFoMNas9isi4Gv2Rcg6MyOK5pl5rH20hNWM-JGCKzNUowR5YviHlhlpvu36VYkFbReBH8yAhuPDqBvOJTnWXRy5n-Oce6GFqwYSGrPfF-qCR8/s640/focia.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="482" /></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Focia w tramwaju też była na propsie. Z koleżanką ze środka akurat nie mam kontaktu, więc wygwiazdkowuję, żeby nie było ;)</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie pamiętam NIC z geografii, chemii, biologii czy fizyki. Świat jest pełen interesujących rzeczy, których warto się nauczyć, ale niestety na to wszystko znajduje się czas dopiero po zakończeniu szkoły. Jest wiele procesów na świecie, które chciałabym zrozumieć i jeszcze więcej umiejętności, które chciałabym posiąść, ale żadnej z nich nie uczą w szkole. W internecie czy na kursach - owszem, i to często za darmo i w bardzo atrakcyjnej formie. Szkoła nie jest po to, żeby przygotować młodych ludzi do realnego życia, a wręcz przeciwnie. Gimnazjum to przechowalnia młodzieży, która nie miałaby się gdzie indziej podziać w godzinach pracy rodziców, a liceum to właściwie 3-letni kurs przygotowujący do matury. Sam egzamin maturalny to kolejna wielka pomyłka szkolnictwa - sprawdzian umiejętności trafiania w klucz odpowiedzi, a nie wiedzy; kreowanie przeciętniaków, wyrobników, korposzczurków bez własnego zdania. Każdy musi to przetrwać i każdy przechodzi z tym do porządku dziennego, uznając że tak po prostu musi być. Ja jednak ubolewam nad tym stanem rzeczy, bo zwłaszcza teraz, z perspektywy czasu i z punktu widzenia osoby, której nie obowiązuje 8-godzinny dzień korpopracy widzę, jak potwornie marnuje się świetne lata młodych ludzi. Lata, w których wciąż chłonne jak gąbka umysły mogłyby poświęcić na stawanie się ekspertami w dziedzinie, która naprawdę ich fascynuje, a nie na wkuwaniu regułek i usilnych próbach wpasowania się w schemat. Naprawdę cieszę się, że mam to już za sobą.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCEqO4KKlTVi75b2yYlF2wM0QaYT4V8-3kgXIEA4UJyGOtd40dTp2yzRyapE_z1THkEFwLVrA6v2FowR8dl3Pj4s8R-syI-e34KNYf1OusmvmuhZe5UoeUnw0oI3DSE6MfSlLgB_guytc/s640/1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sweet focia z balu gimnazjalnego. Tak.</td></tr> </tbody></table> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No... więc powodzenia, maturzyści. Już niedługo.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Fajnie o temacie opowiadała Kamowa <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=jvdhcqHaovE" target="_blank">w tym filmie</a>. </b>Zachęcam do obejrzenia i podziwiam za sprawność werbalizacji swoich myśli, mnie jak prawdziwemu pismakowi zdecydowanie lepiej idzie przelewanie ich na papier. Kamowa zapodaje niezły strumień świadomości, moje neurony działają jakoś wolniej :D</div> <div style="text-align: justify;"> <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=A9N01lfas4o" target="_blank">Ajgor Ignacy</a></b> też dał radę.</div>

Bezsensowne męczenie ludzi czyli hurra, hurra, dzisiaj matura

czytaj...

Matury za pasem, więc dzisiaj będzie o szkole. Im bardziej oddalam się w czasie od daty swojego ukończenia liceum, tym bardziej skrajne mam przekonanie na temat systemu edukacji w Polsce. Konkretniej...

Nic nowego, wciąż jest fantastycznie.

<div style="text-align: justify;"> Mija kolejny dobry tydzień dla sportowca. Po drugim z trzech mocniejszych tygodni już nawet nie napiszę, że jest dobrze. Jest superfantastycznie. Aż nie wiem, czy powinnam stawiać sprawę w tak bezkompromisowy sposób, bo jestem pesymistką, katastrofistką i ogólnie boję się wszystkiego. Ale jest naprawdę dobrze, więc co ja poradzę, no muszę to tak napisać i już.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Poprzednich kilka tygodni było tak niemal idealnie dobrych i tak radowały moją duszę perfekcjonistki, że z delikatnym niepokojem spoglądałam na plan wyjazdu do Warszawy od środy do niedzieli. Odwlekałam to w nieskończoność, ale nazbierało mi się już tyle spraw, że naprawdę musiałam już wyskoczyć na parę dni do stolicy. Muszę oficjalnie stwierdzić, że jestem mistrzem organizacji i produktywności, bo udało mi się załatwić wszystko tak sprawnie i szybko, że mogliśmy spokojnie wrócić do Gdyni dzień wcześniej, czyli w sobotę. I oczywiście wszystko sprytnie rozplanowaliśmy pomiędzy dwa treningi dziennie.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWdDLqoPCfBPLbf3YKQaFApnL9-DrluJA9vFUfIRoZhN5kxD1SjNA129MqxiKwoLJ8q2IOyITBJ8qwjsnmBfN9Vu616-x9P9AS7TUdf9_uc3y10owBo0H2QMxphY9YU1peHpz8MK1KD2M/s640/asiekus.png" width="392" /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tutaj jestem w stanie tak zorganizować sobie dzień i tydzień, żeby naprawdę wszystko kręciło się wokół trenowania. Jeśli mam dużo spraw do załatwienia, to zlepiam je w kombosy i robię praktycznie wszystko naraz, żeby mieć potem więcej czasu na odpoczynek. Przybiera to czasem formę paranoiczną, bo mam niekiedy wrażenie, że jeśli w ciągu kwadransa nie wrócę do domu i nie położę się na pięć minut w bezruchu, to zginę marnie, wypłucze się ze mnie ostatnia cząstka glikogenu i niechcąco zamorduję kogoś z powodu skrajnej hipoglikemii i przymulenia mózgowego. W każdym razie w Trójmieście w ogóle żyje się trochę jak na obozie klimatycznym (tak sądzę, bo nie byłam nigdy;-)), a jeśli się do tego ma taką pracę i taki lajfstajl jak ja, to już w ogóle. Zmierzam jednak do tego, że byłam bardzo pozytywnie zaskoczona, że między jedną sprawą na jednym końcu miasta a drugą na drugim jestem w stanie nie tylko wyjść na trening, lecz także zrobić go naprawdę, naprawdę, naprawdę dobrze.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeszcze dygresja zanim przejdę do właściwego podsumowania:</div> <div style="text-align: justify;"> Są trzy rzeczy, których brakuje mi tutaj w stosunku do Warszawy. Pierwsza to doskonała, 2-kilometrowa pętla do treningów tempowych, którą mam jakieś 400m od domu. Pętla przy Wyścigach Konnych jest idealna i mogę powiedzieć, że pojawiam się na niej od zawsze, bo nawet jeszcze na dłuuuugo zanim zaczęłam biegać, a nawet chodzić na własnych odnóżach. Druga rzecz to drogi. W Warszawie większość ulic jest naprawdę nieporównywalnie lepsza niż w Trójmieście. Tutaj muszę czasem jechać slalomem, żeby nie urwać audiczkowych wnętrzności o jakąś wyrwę. Ale za korkami już nie tęsknię, o nie. I w końcu trzecia rzecz to kawiarnia Green Caffe Nero. Naprawdę! Byłam bardzo zaskoczona, że w stolicy jest na każdym kroku, ale nie ma jej nigdzie poza nią. No i może jeszcze basen olimpijski, ale podobno powoli, powoli zbuduje się i tutaj.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No a teraz już do rzeczy:</div> <div style="text-align: justify;"> Cały tydzień wyszedł bardzo dobrze z małym wyjątkiem ogólnorozwojówki. Czuję się niekomfortowo, jeśli długiego i/lub mocnego treningu nie zakończę porcją ćwiczeń, a niestety w drugiej połowie tygodnia nie było na to czasu ani warunków. Coś tam robiłam, ale zdecydowanie mniej niż zwykle. Mam jednak w głowie tę czerwoną lampkę i na pewno będę to nadrabiać zanim coś niedobrego się zacznie w związku z tym dziać.</div> <div style="text-align: justify;"> Podobnie jak tydzień temu, poniedziałek i wtorek były "zwyczajne" - w poniedziałek dwa pływania, we wtorek pływanie i dłuższe rozbieganie. W środę wyjeżdżaliśmy po południu do Warszawy, a pomiędzy treningami miałam jeszcze masaż i wizytę w warsztacie samochodowym, więc czas nieco mi się ścieśnił. Zakładkę rozpoczynałam trochę wcześniej niż mogłam to sobie wymarzyć, a trening, tak jak tydzień temu, był EPICKI.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> EPICKI.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> E P I C K I.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie chcę za bardzo wchodzić w szczegóły, bo wiem że w przyszłym tygodniu czeka mnie prawie identyczny hardkor i nie chcę się na to jeszcze bardziej nakręcać. W każdym razie po środowym treningu już absolutnie wszystkie inne treningi wydają mi się wesołymi harcami, nawet jeśli jest to pływanie w sadystycznym limicie albo zestaw biegowych interwałów, których sekwencji nawet nie jestem w stanie zapamiętać. Tydzień temu robiłam na rowerze zadanie 4x10 minut na określonych watach i niskiej kadencji, tym razem miałam 10x5 minut. Myślałam że dzięki temu będzie odrobinę łatwiej, ale waty poszły mi trochę do góry i... Pierwsze powtórzenie było trudne, drugie bardzo trudne, na trzecim, lol, już się rozpłakałam. Byłam pewna, że nie docisnę tego do końca, znienawidziłam cały świat i tak jechałam, co chwilę się rozpłakując, zaciskając zęby i przeżywając jakąś dziwną transformację twarzy. No co tu dużo gadać. Po rowerze krótka, 4-kilometrowa zakładka biegowa, i znowu byłam zdziwiona, że mogę przebierać nogami i to nawet w dobrym tempie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A potem wróciłam do domu i padłam na twarz, zmęczona, ale bardzo zadowolona, że to przetrwałam. Nie za długo mogłam jednak tak leżeć, bo trzeba było się pakować i wyjeżdżać. Śmiałam się sama z siebie, bo kontaktowałam wówczas naprawdę kiepsko i miałam wrażenie że pakuję jakieś zupełnie przypadkowe rzeczy. Na szczęście spodziewałam się takiej bomby i zawczasu przygotowałam sobie listę najważniejszych rzeczy do zabrania.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W czwartek dwa treningi: późnym porankiem pływanie z WMT, po południu bieganie. Trening z Mastersami jak zwykle był świetny, a poza tym cieszyłam się, że mogę popływać na długim basenie. Potem sporo spraw na mieście, a następnie trzeba było trochę zakrzywić czasoprzestrzeń. Wyszło w końcu na to, że Wojtek został wydelegowany na wybieganie psów, a ja zaliczyłam szybką drzemkę, żeby zwalczyć potworne niewyspanie z zeszłej nocy i móc jakoś wytoczyć się na drugi trening. Po bieganiu musieliśmy jeszcze pojechać sporo poza Warszawę i wyrobić się z tym do określonej godziny, więc chcąc nie chcąc, na bieganie wychodziłam jeszcze nieco zmulona. Po raz kolejny przekonałam się, że to wszystko nie ma większego znaczenia, bo jak się noga kręci, to się kręci. Trening wyszedł fantastycznie, doskonale, lepiej niż można się było spodziewać. Czy ja kiedykolwiek biegałam tak szybko z takim tętnem?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W piątek dzień podwójnego pływania - rano na Warszawiance z Mastersami (jak zwykle super), wieczorem samotnie na nowym basenie WUMu. W sumie tylko 7.5 km przepłynięte tego dnia, więc dość luźny dzień. W sobotę jeszcze luźniejszy - krótkie 8-kilometrowe rozbieganie z samego rana (no dobra, trochę nadłożyłam, bo spotkałam po drodze Maciuszeta :-)), a około południa dwie godziny na przełajówce na Kabatach. Płasko, wszystkie ścieżki takie same, tłoczno i... dość szybko i wietrznie i nie ukrywam, że miałam ochotę kulturalnie zapytać Wojtka, dlaczego do %^&* ciśnie jak %&^*( pod ten %^&* wiatr, ale ostatecznie się powstrzymałam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wróciliśmy do domu wczoraj wieczorem, więc dzisiejsze bieganie mogłam już zrobić na ukochanej Pętli Reja - jedynym miejscu na świecie, gdzie w obie strony jest z wiatrem i z górki (takie mam przynajmniej odczucie). Gdy w zeszłym tygodniu czytałam plan na ten dzień, trening wydawał mi się koszmarnym horrorem, ale po ostatniej środzie już nic nie wydaje mi się ciężkie... To aż do mnie niepodobne, ale właściwie wcale się nie stresowałam tym, co tam miałam dzisiaj łomotać. Na pewno miał tu znaczenie także fakt, że nie były to "po prostu kilometrówki" - tak bezwzględnie weryfikujące odcinki są bardziej spinające psychicznie, podobnie zresztą jak setki kraulem w basenie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc co do dzisiejszego biegania, to zaczynam się denerwować nadchodzącymi zawodami na piątkę, bo tym razem chyba nikt nie pozwoli mi się tak opitalać jak ostatnio i "pobiec sobie na wyczucie i nie wypruwać flaków". Nie wiem jak Wojtek to wykminił, ale noga rozkręca się nawet nie z tygodnia na tydzień, ale wręcz z treningu na trening. Przydałoby się więc niedługo zaktualizować jakieś życiówki...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A na sam koniec jeszcze podzielę się z Wami swoim Snapstory, które ostatnio kręcę pasjami - gadanie do telefonu na mieście wychodzi mi coraz bardziej bez żenady ;-) Mój ostatni krzyk mody. Przenosiny ze Snapchata na Instagram były strzałem w dziesiątkę - nie spodziewałam się takiego audytorium :-))) <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=7kXfQz31KME&feature=youtu.be" target="_blank">Pierwszy film</a></b> z koncówki środy i z czwartku, <b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=TnykWV9qRiQ" target="_blank">drugi z piątku</a></b>. Tym razem chyba nie powiedziałam nic przypałowego, więc można wypuścić publicznie. To wszystko jako namiastka nieodżałowanego kręcenia vlogasków, do których montowania nie mam cierpliwości (i programu). Ale jeszcze wszystko przede mną...</div>

Nic nowego, wciąż jest fantastycznie.

czytaj...

Mija kolejny dobry tydzień dla sportowca. Po drugim z trzech mocniejszych tygodni już nawet nie napiszę, że jest dobrze. Jest superfantastycznie. Aż nie wiem, czy powinnam stawiać sprawę w tak bezkom...

Don't stop me now, I am having a good time

<div style="text-align: justify;"> Tydzień temu byłam bardzo ciekawa, co będę w stanie napisać po pierwszym z trzech tygodni z serii "fast and furious". Miałam nadzieję, że nie będzie to nic w rodzaju "trochę przegięłam pałę, zdechłam ze zmęczenia już w środę, a od piątku już nie ma co zbierać'. I nie jest! Jest super!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKu5J3wW3PFAi2hg6bfQZTfZ-y0Xp4yua9L0Wp1OSaFgwIcxXPV4f-LNpxP8wIdc4zwi3oTz8NuoSWTYO7R_UuqdntKQdvKUFrS4tVmjN1roub43F18th2vZlAYtFD49_Q02MWjVrBQkw/s1600/IMG_0098.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKu5J3wW3PFAi2hg6bfQZTfZ-y0Xp4yua9L0Wp1OSaFgwIcxXPV4f-LNpxP8wIdc4zwi3oTz8NuoSWTYO7R_UuqdntKQdvKUFrS4tVmjN1roub43F18th2vZlAYtFD49_Q02MWjVrBQkw/s640/IMG_0098.JPG" width="480" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przede wszystkim puszczają mi pewne granice w głowie. Przesuwają mi się standardy myślenia o tym, co to jest mocno i szybko, co jest do wytrzymania, co jest do zrobienia i jakim kosztem. Każdy kolejny trening to następna cenna cegiełka w procesie budowania sportowej pewności siebie. Coraz częściej jestem w stanie z czystym sumieniem mentalnie poklepać się po ramieniu i pomyśleć: "Serio to zrobiłaś! Dobra robota!". Co wieczór zasypiam zmęczona, ale co rano endorfinowy boost wykatapultowuje mnie z łóżka i wiem, że czeka mnie kolejny dobry dzień. Nawet w sobotę o 4:38, kiedy zrywam się, bo czas na baseeee....eeee, no może nie tym razem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Najtrudniejsza w tym tygodniu była środa. "Na obiad" miałam do przekręcenia półtorej godziny na trenażerze z mocnym, siłowym zadaniem - 4x10 minut z przerwą 3 minuty. Waty były dość zacne jak na takie odcinki, a co najgorsze, kadencja miała nie wzrosnąć powyżej 70 obrotów na minutę - czyli: chamska przepychanka. Tętno nie było wysokie, a mimo to było mało komfortowo... Myśl o wyjściu na krótką, 4-kilometrową zakładkę jawiła się jako wprost niemożliwa. Zsiadłam (spełzłam) z roweru, wylazłam na bieg na ołowianych nogach i... pobiegłam! Hell yeah, nie tylko byłam w stanie przebierać normalnie nogami, ale wręcz czułam, że w ten sposób wypoczywają mi zmęczone rowerem nogi. Szok i niedowierzanie, zaczęła się nowa era :)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po siłowym hardkorku dla mięśni, od czwartku biegało się fantastycznie. Rano zrobiłam najcięższy w tym tygodniu trening na basenie - taki po którym musiałam położyć się na 15 minut na macie fakira (polecam). Wstałam po godzinie kamiennego snu na macie na podłodze, nie wiedząc do końca gdzie właściwie się znajduję i jak się nazywam. W każdym razie na popołudnie miałam zaplanowany bieg w drugim/trzecim zakresie (3x12 minut ze średnim tętnem 170-175) i wyszedł prawie idealnie. Prawie, bo mój perfekcjonistyczny umysł nie może przeboleć, że średnie tętno odcinków powychodziło mi na poziomie 169 :-) Za to tempo - bajka, a zakwaszenie - druga, jeszcze ciekawsza bajka. Po pierwszym odcinku (który akurat był pod górę) Wojtek nie chciał mi powiedzieć, ile wyszło, i całe szczęście, bo było 4.7mmol. Po drugim - 3.7, po trzecim - 2.5, a po dziesięciu minutach truchtu spadło do 0.7 mmola. I weź tu człowieku uznaj, że zrobiłeś dobry trening i że wcale to nie jest lamerskie, że bolą cię teraz nogi...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Walczę w wodzie o poprawę pociągnięcia w kraulu, bo nie kończę ruchu i macham łapami bez sensu. Sześć razy w tygodniu podczas ćwiczeń ogólnorozwojowych łapię się za gumy Stretchcordz i nie ma że boli, lecę 3 serie po 30 powtórzeń na sucho. Nic wielkiego, ale po porannych treningach to naprawdę potrafi boleć i ostro zaciskam zęby, żeby wyrobić to do końca. Mam wrażenie, że powoli coś się w tym temacie rusza, a to najważniejsze. Łapy mam jednak trochę skasowane. W piątek zostały zabite razem z łopatkami, ale tym razem delfinem. Z dziewięciu kilometrów przepłyniętych tego dnia, dwa i pół pokonałam delfinem, holy shit. Delfin jak delfin, w sumie było spoko, ale łopatki cierpiały przez cały dzień, po czym poszły ze mną na drugie pływanie i przekroczyły chyba krytyczny poziom zmasakrowania. Wieczorem, kiedy położyłam się na piłce z kolcami, ból łopatki czułam gdzieś w środku głowy. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pasjami wyginam się na macie, roluję, wałkuję i męczę bolące miejsca piłką z kolcami lub bez nich. Naprawdę zaczęłam być freakiem w tej kwestii - idę na matę z myślą, że poroluję się kwadrans, a potem się dziwię, że zajęło mi to pełną godzinę. Być może niedługo dotrę do końca YouTube'a, bo to mój towarzysz niedoli, ale tak wkręciłam się w tę część treningu, że mogę się torturować równie długo także bez bodźców zewnętrznych. Nie odpuszczam, bo teraz już wiem, jak ogromne korzyści to przynosi. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Najtrudniejszy trening został mi na niedzielę. O tego typu zadaniach myślę na cztery dni przed, a w dniu treningu od rana jestem beznadziejnie skoncentrowana na tym co mam zrobić. Beznadziejnie, bo bez kija do mnie nie podchodź. Niczym konstruktywnym się nie zajmę, bo myślę o treningu. Jestem niemiła, zestresowana i opryskliwa. No dobrze, może nie zawsze to przybiera aż tak drastyczną formę, ale nie ze mną wtedy śmieszki-heheszki. Czego ja się tak cykam? No cykadą jestem pierwszorzędną. Tyle rzeczy może pójść nie tak, przy czym na pierwszym miejscu wciąż jest obawa przed tym, czy moje poskręcane wnętrzności pozwolą mi dokończyć mocne bieganie, czy też może mnie uduszą (to jest temat na oddzielny wpis, bo już tego nie robią, co wciąż piszę z wielką obawą, ale Boże, to jest naprawdę niesamowite co się wydarzyło). Boję się że się okaże, że ból jest większy niż ten, którego się spodziewałam, i że głowa tego nie wytrzyma i odpuści. I tak dalej, i tak dalej. Generalnie zachowuję się jakbym szła właśnie na rozmowę o pracę, na której mi bardzo zależy. Ale w sumie właśnie dokładnie to robię. Więc może muszę to po prostu zaakceptować, tak jak moje ciało uczy się akceptować to co mu funduję. Jest dobrze. I nie pamiętam kiedy było tak szybko!<br /> <br /> Niczego mi więcej nie potrzeba niż wciąż tej samej dobrej, wznoszącej fali. Mogę być ascetycznym mnichem żyjącym w lepiance i wychodzącym z niej tylko na treningi, serio - "wypłata" za to jest absolutnie satysfakcjonująca. Tylko spokoju! Szczytem ekstrawagancji jest dla mnie planowany wyjazd do Warszawy na pięć dni, jaki planujemy w przyszłym tygodniu, bo przecież pojawi się tyle pokus, rozproszeń i spraw do załatwienia. I muszę iść do Urzędu Dzielnicy. To straszne - trzymajcie kciuki.</div>

Don't stop me now, I am having a good time

czytaj...

Tydzień temu byłam bardzo ciekawa, co będę w stanie napisać po pierwszym z trzech tygodni z serii "fast and furious". Miałam nadzieję, że nie będzie to nic w rodzaju "trochę przegięłam pałę, zdechłam...

Tydzień regeneracyjny i szybsza sobota - Sopocka Wiosna na 5

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp2I750twrKcO1xGOz8CAXWRrUL9nHqI3Xn2_09EvPPWHg5TSZcJ3_srFiinRRLoP4GBrCY8Kap_gis9KnPFaqJXnOtyfkJl0DB3UCih7JCGLwfXPsELP2Hm672eR0cD-JyFfGV7vwayc/s640/l-1149.jpg" width="636" /></div> Zakończyłam właśnie tydzień nazwany w planie treningowym tygodniem regeneracyjnym. Oznaczało to mniej więcej tyle, że zamiast łupania akcentów na rowerze i w biegu, miałam luźne i krótsze treningi. Pływanie zostało prawie bez zmian, choć ostatecznie odpuściłam sobie ostatni trening tygodnia, czyli piątkowe popołudnie - a wszystko dlatego, że wymyśliłam sobie sobotni start na pięć kilometrów w Sopocie.<br /> <br /> <br /> To było dość ciekawe doświadczenie, bo dopiero w tym tygodniu zacznę ruszać tak zwane "tempa startowe", co oznacza, że do tej pory biegałam tylko pierwsze i drugie zakresy. Mimo wszystko podejrzanie dobrze mi się biegało. Chyba pierwszy raz w życiu zakładkę po rowerze biegło mi się lżej i swobodniej niż "na sucho". Rozbiegania wychodziły mi dziwnie szybko i na niskim tętnie, chyba jak nigdy. Postanowiłam więc sprawdzić, czy faktycznie nie jest już źle, a przede wszystkim przeprowadzić eksperyment, ile mogę nabiegać przed rozpoczęciem szybszego mikrocyklu treningowego (i pływając >30 km tygodniowo). Pierwszy raz startowałam w zawodach biegowych kompletnie nie mając pojęcia, ile mogę z siebie wykrzesać.<br /> <br /> Wojtek kazał mi zacząć po 4:00 i zobaczyć jak się czuję - no i zasadniczo nie lecieć w pałę, bo teoretycznie ciało i głowa mogą nie być jeszcze gotowe na wytrzymywanie dłuższych odcinków w zakresie powyżej tętna 180 (bo takie widziały chyba ostatnio w sezonie startowym). Zaczęłam więc po 3:45 :-) Nigdy się nie nauczę ogłady. Najważniejsze jednak było to, że wcale mnie nie postawiło i doleciałam sobie ze średnim tętnem 184 ud./min i czasem 19:53. Fajne doświadczenie, jak zwykle kawał dobrej nauki i kilka bardzo ważnych dla mnie wniosków:<br /> <br /> 1. Rzeczywiście biega mi się dobrze, nawet w strefie zombie.<br /> 2. Co prawda po 1,5-2 km stoczyłam ze sobą standardową walkę typu "a gdyby tak się zatrzymać i pójść do domu", ale im dłużej trenuję i startuję, tym bardziej przestaję się obawiać takich myśli. One są i będą, a i tak nigdy się ich nie słucham, więc w sumie spoko.<br /> 3. Na ostatnim kilometrze wyprzedziłam chłopaków, którzy cały dystans biegli sporo przede mną. Dodało mi to mentalnych skrzydeł, ale na 200 metrów przed metą wyprzedziła mnie pani i pognała do przodu jak struś, a ja mogłam co najwyżej jej pomachać. Czyli wciąż ameba.<br /> 4. Wściekły ból zaatakował mi wnętrzności na ostatnim kilometrze a ja się temu nie dałam, a co więcej - udało mi się to potem rozbiegać. Nie doszło do punktu, w którym zabija mnie kolka doprowadzająca do "niezręcznego" momentu, w którym nie mogę oddychać. Miło.<br /> 5. Ani przez chwilę na tym dystansie nie miałam ochoty już umrzeć, a to w przypadku biegu na 5 kilometrów dość pozytywne zaskoczenie.<br /> <br /> Tydzień treningowy zakończył się niedzielnym krótkim rozbieganiem i także krótką przejażdżką na przełajówce, podczas której tym razem NIE zgubiłam telefonu, a to ważne. Potem dopadł mnie typowy syndrom dnia powyścigowego, to znaczy z jednej strony bolą mnie dziwne rejony mięśni, a z drugiej strony roznosi mnie energia. W samą porę odświeżyłam jednak Training Peaks i to co zobaczyłam spowodowało, że spakowałam się i pobiegłam do sauny, żeby się jeszcze doregenerować przed tym co mnie czeka. Skończył się luźny tydzień, zaczyna się robota. Wygląda na to, że przez najbliższe trzy tygodnie będę trochę tyrać na rowerze i w biegu, co trochę mnie przeraża, a trochę ekscytuje. Oby zdrowie i pogoda dopisały, bo wiadomo, że jak świeci słońce, to następuje u mnie fotosynteza i wszystko jest łatwiejsze.<br /> <br /> Na sam koniec jeszcze dwa ogłoszenia parafialne:<br /> Pierwsze ogłoszenie - jutro na <b><a href="http://ironfactory.pl/">ironfactory.pl</a></b> pojawi się odcinek podcastu Kropka nad M, w którym będzie nie kto inny, jak jaaaaa. Marcin zaprosił mnie do dyskusji na tematy okołotreningowo-sprzętowe. Uprzedzając komentarze i spostrzeżenia wspomnę, że może i jestem hejterem, ale mam na to papier:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirUWPABWwIm-2OO_fneaykmWkpXAGIsXhyjrLniAktTpsjQ45Ppjnj7On3mO3SSLQLq67LpzIT1DdESyWkA64QhSxCmrzaCVLlsmR1V8AIclz_TGTHZtVWCI_3YOSUfF_cVDplAmNFGdE/s640/hejter.png" width="640" /></div> <br /> <br /> Ogłoszenie drugie - jakiś czas temu przeniosłam się ze Snapchata na <b><a href="https://www.instagram.com/ioannahh/" target="_blank">instagramowe InstaStory</a></b> i zapodaję tam ciągle różne głupotki. Dochodzą do mnie słuchy, że bywają czasem ciekawe - bardzo mi miło to słyszeć, zwłaszcza że frekwencja ciągle mi tam rośnie - więc zapraszam :)

Tydzień regeneracyjny i szybsza sobota - Sopocka Wiosna na 5

czytaj...

Zakończyłam właśnie tydzień nazwany w planie treningowym tygodniem regeneracyjnym. Oznaczało to mniej więcej tyle, że zamiast łupania akcentów na rowerze i w biegu, miałam luźne i krótsze treningi. P...

Unikanie ryzyka

Nie przepadam za dniami wolnymi od treningów, ale to czego nienawidzę jeszcze bardziej to okoliczności, które zmuszają mnie do przerwania cyklu treningowego: chorób i kontuzji.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmxDNgmJokOFIhtw2WXcmbiE_1D1aG4W-AUJFpCJ1zSV1DbasHosqawl2G7DalaQ3BokSWMU6flvAgOjuLKxMO53a0C-aEkO-IkTLaIZ1B58m8sRiNC01tZk-DYrDhpIU7Psgf0eCTs9w/s1600/Graph3.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="540" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmxDNgmJokOFIhtw2WXcmbiE_1D1aG4W-AUJFpCJ1zSV1DbasHosqawl2G7DalaQ3BokSWMU6flvAgOjuLKxMO53a0C-aEkO-IkTLaIZ1B58m8sRiNC01tZk-DYrDhpIU7Psgf0eCTs9w/s640/Graph3.png" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Źródło: <a href="http://oliveremberton.com/2014/if-you-want-to-follow-your-dreams-you-have-to-say-no-to-all-the-alternatives/" target="_blank">Oliver Emberton</a></td></tr> </tbody></table> Na samym początku mojej zabawy w sport kontuzjowałam się niemalże co chwilę i często były to urazy i przeciążenia, do których sama mniej lub bardziej bezpośrednio doprowadzałam. To był jednak czas, kiedy nie bez powodu mówiłam "idę biegać", a nie "idę na trening", bo z tym drugim nie miało to nic wspólnego. Nie robiłam tego dla sportu, tylko dla fajnego samopoczucia. Od tamtej pory bardzo wiele się zmieniło - na czele (na szczęście!) z moim podejściem. Kilka lat temu potrafiłam imprezować do drugiej w nocy, a o szóstej wyjść na długie rozbieganie; hasać po lesie o czwartej nad ranem albo wrócić z treningu z psem o pierwszej w nocy. Zresztą co tu dużo gadać - z natury byłam naczelnym autodestruktorem, lubiłam eksperymentować na własnym organizmie i sprawdzać, ile jest w stanie wytrzymać człowiek. To zmieniało się na lepsze powoli i mozolnie, ale chyba w końcu się udało. Potrzeba mi było do tego między innymi złamania zmęczeniowego, dwóch skręceń kostki, naderwania przyczepu ścięgna, przewlekłej kontuzji kręgosłupa lędźwiowego, pęknięcia kości w stopie oraz tygodniowego bólu głowy po przypierniczeniu nią o beton. Więcej grzechów na ten moment nie pamiętam, ale podkreślam, że wymieniam tylko te z ostatnich lat. Dzięki swojej niefrasobliwości i pociągu do zamęczenia się na śmierć udało mi się między innymi nie móc biegać przez prawie pełne dwa lata - po jednym przebieganym roku. Na szczęście byłam już na tyle zakochana w sporcie, że nie odpuściłam i wróciłam, a kiedy wróciłam, zaczęło mi zależeć na wyniku sportowym. A że sport w takim wydaniu już sam z siebie nie jest prozdrowotny, wypada równoważyć jakoś te straty, prawda?<br /> <br /> Przez bardzo długi czas to wszystko działało na zasadzie: "chcem, ale nie mogem", a konkretnie: chcę, ale cały czas<i> coś mi się przydarza</i>. Dopiero od niedawna postanowiłam, że to przydarzanie należy brutalnie eksterminować, po prostu.<br /> <br /> Codziennie się czegoś uczę, obserwuję siebie i wyciągam wnioski. Wygląda na to, że coraz trafniejsze i mądrzejsze, choć i tak zdarza mi się oberwać radą typu "ty jesteś chyba głupia durna, nie rób tego". Wojtek nauczył mnie, jak nie obracać w proch i w pył wszystkiego, co sobie wytrenuję i jak realnie oceniać potencjalne zyski i straty wyborów przed jakimi stoję. Czasem pewnie wychodzę na przewrażliwioną i spanikowaną, ale zdałam sobie sprawę z tego, że to co robię wykracza już odrobinę poza kategorię dobrej zabawy i wymaga odrzucania pewnych kompromisów. Uściślę: zawsze, od samego początku, dobrowolnie, świadomie i naturalnie stawiałam wyjście na trening i jego uczciwą realizację na pierwszym miejscu w planie dnia, ale dopiero od pewnego czasu przestałam mieć z tego powodu wyrzuty sumienia. Z pewnością miały tu znaczenie takie kwestie jak inwestycja w sprzęt, co do którego kilka lat temu w życiu bym nie uwierzyła, że może tyle kosztować, odrzucenie kilku poważnych propozycji pracy... no i to, że po porannym pływaniu muszę poukładać sobie dzień tak, żeby zostawić sobie ze dwie godziny na spokojne zgonowanie :-)<br /> <br /> Tak więc oprócz systematycznego treningu, za absolutnie kluczowe uznaję unikanie różnego rodzaju ryzyka. Oczywiście najważniejsza jest kwestia zdrowia. Prawie zbankrutowałam już na suplementach takich jak witamina D i witamina K2 (nie znam droższego niż to drugie). Z zasady nie lubię faszerować się jakimkolwiek syntetycznym dobrem, ale tym razem gra była warta świeczki. Co trzy miesiące melduję się posłusznie w laboratorium i daję sobie upuszczać krwi, żeby kontrolować, czy wszystko jest w porządku (z moimi parametrami krwi takimi jak choćby kinaza kreatynowa jest tak jak z kwasem mlekowym - nie wiem co bym musiała zrobić, żeby utrzymały się wysoko), co rok albo co dwa lata robię jeszcze parę dodatkowych badań (ekg, echo). Jeśli nawet zdarzy mi się trenować z przeziębieniem, na pewno podczas infekcji nie ścigam się w zawodach. To dopiero początek długiej listy. Chyba najbardziej znamienną i bolesną sprawą była prawie całkowita rezygnacja z dojeżdżania wszędzie rowerem. W Warszawie rzadko kiedy korzystałam ze zbiorkomu, ale niestety regularne powroty z basenu - 11 km w jedną stronę z mokrą głową o 21:20 - przypłaciłam przewlekłymi problemami z zatokami. Teraz nie mam już na to czasu... no i mam swoją srebrną strzałę (serio, żeby tak kochać swój samochód). Na szczęście treningi na basenie mam o 5:45 i musiałabym objechać całe miasto naokoło, żeby dostać się tam rowerem, więc tego jest mi akurat najmniej szkoda.<br /> <br /> Unikanie infekcji jest chyba najtrudniejszym tematem. Wiadomo, że im lepsza forma, tym łatwiej złapać jakiegoś paskudnego wirusa. Wiadomo także - wiem to przecież doskonale z doświadczenia - że "normalnym" ludziom, nie-sportowcom, kilkudniowa infekcja nie rujnuje życia. Pamiętam sama, jak w czasach szkolnych uśmiechałam się pod nosem, kiedy lekarka stwierdzała zapalenie oskrzeli czy anginę i wystawiała mi zwolnienie na cały tydzień. Wtedy to oznaczało dla mnie beztroskie wylegiwanie się w wyrze do południa, oglądanie seriali i szukanie końca internetu. Potem na drugi tydzień brałam zwolnienie z wuefu i wszystko świetnie. Tylko że teraz nie chcę brać zwolnienia z wuefu, a nawet dwa czy trzy dni charczenia i smarkania to dla mnie poważny problem, który nie kończy się na tych dwóch czy trzech dniach. Więc tak jak całkowicie zakończyłam trenowanie agility z psem, którego kupiłam z myślą o agility (Boże, jak to brzmi, przepraszam cię łaciaty Smoczusiu :D), tak unikam innych ryzyk, takich jak spotykanie się z siedliskami bakterii i wirusów. Rozumiem, że to może być dla wielu niezrozumiałe, dlatego teraz otwarcie tu o tym piszę. I błagam Was serdecznie, jeśli akurat "coś Was bierze", to nie zapraszajcie mnie do siebie, przełóżcie to spotkanie. Ja Was wszystkich bardzo lubię, ale muszę pewne sprawy potraktować priorytetowo. A jeśli zadajecie sobie teraz pytanie, co ja właściwie kombinuję, że mi tak strasznie zależy, to odpowiadam: ja sama jestem tego ciekawa :)<br /> <br /> <a href="http://oliveremberton.com/2014/if-you-want-to-follow-your-dreams-you-have-to-say-no-to-all-the-alternatives/" style="font-weight: bold;" target="_blank">If you want to follow your dreams, you have to say no to all the alternatives. </a>Wszystkim jeszcze nie powiedziałam, ale jestem na dobrej drodze. Może w końcu stanę się pustelnikiem, ale przynajmniej za 10 lat sobie powiem, że nie rozmieniałam się na drobne.

Unikanie ryzyka

czytaj...

Nie przepadam za dniami wolnymi od treningów, ale to czego nienawidzę jeszcze bardziej to okoliczności, które zmuszają mnie do przerwania cyklu treningowego: chorób i kontuzji. Źródło: Oliver Emberton...

Kolejny tydzień w biurze

Nie wiem kiedy minął poprzedni tydzień! Niby normalna sprawa, że dni lecą jak szalone, ale ubiegły tydzień to już naprawdę przesadził. Dopiero dziś udało mi się znaleźć chwilę, żeby usiąść do małego podsumowania.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCLiwnSX1WNH0FwLZOusXkJpWyZ-_orDdGN0OMAhxY3I8qfqxxUKYhO-phs-C4g47_huEzo-4r9UDa5JYeohxX3fbmsCmJqzPSehXUkamZf6ACowEo89a1UTx4mAdXEhe4SF15ht2Y3Ek/s640/IMG_0309.JPG" width="360" /></div> <br /> <br /> A więc tak: przede wszystkim wciąż wszystko jest OK. Zaliczyłam kolejny tydzień z ładunkiem treningowym powyżej 20 godzin bez żadnej spektakularnej bomby. W ciągu dwóch miesięcy podbiłam poziom witaminy D z 30 na ponad 50. Bardzo się z tego cieszę, bo z zaciśniętymi zębami wesoło bankrutowałam na suplach, a wcale nie miałam pewności, czy to cokolwiek zmieni. Na szczęście zmieniło i suma summarum syntetyczne słońce wyszło nieco taniej niż wczasy w ciepłych krajach ;-) Solgar pany! W tym tygodniu czeka mnie jeszcze część druga, trzecia i czwarta przedsezonowego przeglądu serwisowego, ale nie spodziewam się, żeby cokolwiek mogło być nie tak.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <img border="0" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS9qIjRGNo8mabuMHd8sCB1xaf84TOm-gXJ_by847O4KhDYwA_LSBd1hZgWxEN_WkuYRDLHC0bLZho3rnd9cnS3lFZ_1dnHzX4SpOjr1uK_kjkqmpYj6lfmbzCztffb0YsRXFXsC5vJHU/s640/17155164_10210665266120136_5717934591720630083_n.jpg" width="640" /></div> <br /> <br /> Po drugie: przyszedł raport z badań wydolnościowych na rowerze. W sumie same komplementy, ale i tak nie mogę przeżyć, że postawiło mnie już na tamtej wartości mocy. Teraz jednym z głównych targetów będzie przesunięcie punktu, w którym zaczynam się gwałtownie zakwaszać. Celowo użyłam takiego rozwlekłego opisu, bo na myśl o progu mleczanowym każdy myśli "4 milimole", a jak się okazuje, to nie do końca jest równoznaczne.<br /> <br /> Po trzecie: założyłam <b><a href="https://www.strava.com/athletes/20191606" target="_blank">konto na Stravie</a></b>. Wzbraniałam się rękami i nogami, bo domyślam się już, co to będzie: przyjemne, luźniutkie przejażdżki zamienią się we wściekłe samotne ścigańsko. Z punktu widzenia treningowego - totalny bezsens. Ale nie ma tego złego. Szybko mnie to chyba nie spotka, (spadł śnieg!!!!) raczej uzbrajam się w cierpliwość i playlisty na YouTube'ie. Póki na asfalcie jest plucha, błoto, piasek i syf, mój platynowy sponsor i mechanik w jednej osobie (czyli Wojtek) nie chce słyszeć, że zamierzam w tych warunkach tyrać korbę z pomiarem mocy za miliony monet. No i jakby nie patrzeć, trenażer pozwala na efektywniejszą jazdę i bardziej precyzyjne wykonanie zadań treningowych. Na jednym z ostatnich treningów tak dałam sobie w palnik, że ta dosłowna i metaforyczna stabilność treningu stacjonarnego bardzo mi się przydała :-)<br /> <br /> Po czwarte: jeśli znajdziecie w środku gdyńskiego lasu biało-różowego iPhone'a SE, to będzie mój ;-) Miała se kupić Garmina, ale musiała kupić nowy telefon - życie jest nobelon. Polecam dokładnie sprawdzać kieszenie, w które wsadzacie cenne przedmioty przed wyruszeniem na pierwszą wiosenną jazdę na rowerze. Ale przyznam, że jechało się fantastycznie.<br /> <br /> Ogólnie w zeszłym tygodniu miałam raczej same udane treningi. W niedzielę znowu sobie szybciej pobiegałam i znowu było fajnie. Tym razem odcinki nieco dłuższe i nawet sporo mocniejsze. Po ostatnim, piątym odcinku, zakwaszenie wyniosło 5.3 mmol, więc jak na mnie to całkiem srogo. Na szczęście zakład utylizacji kwasu działa bardzo sprawnie i po 10 minutach truchtu było już 1.1 mmol - znaczy trening do powtórki? ;-)))<br /> Pod względem mechanicznym i wydolnościowym biega mi się co najmniej tak dobrze, jak w pierwszym (i jednocześnie ostatnim przed 2-letnią serią kontuzji i przypałów) sezonie biegania, a wtedy łupałam po stówkę tygodniowo. I ważyłam sto kilo mniej. A propos - nie chcę zapeszać, ale wytop jeszcze nigdy nie szedł tak przyjemnie i gładko jak obecnie. Jest szansa, że to będzie dobry sezon ;-)

Kolejny tydzień w biurze

czytaj...

Nie wiem kiedy minął poprzedni tydzień! Niby normalna sprawa, że dni lecą jak szalone, ale ubiegły tydzień to już naprawdę przesadził. Dopiero dziś udało mi się znaleźć chwilę, żeby usiąść do małego p...