Drąż aż wydrążysz - historia jednej kontuzji

<div style="text-align: justify;"> Dziś będzie historia jednej niesfornej kostki. Chciałam ją opisywać już o wiele, wiele wcześniej, ale wolałam poczekać, żeby upewnić się, jak się ma bohaterka opowieści. Teraz, kiedy mam już sto procent pewności, że po kontuzji nic nie zostało, mogę spokojnie opowiedzieć tę historię pełną nieoczekiwanych zwrotów akcji. Ku przestrodze i nauce, nie tylko dla sportowców.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT0Gi2l0L3ZrQIkSwx9Cw4J75goZ-96vI6KtlWEL3Q6funtyIsdJrJFP8ib8SqqVIrGYbAgv-wkTvg2GlDe0A43WGVlBhFWq7G5y2RIM4_QsZn-z5wPYu1egmXyTQJxupibHivmNOLQvQ/s1600/panic.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT0Gi2l0L3ZrQIkSwx9Cw4J75goZ-96vI6KtlWEL3Q6funtyIsdJrJFP8ib8SqqVIrGYbAgv-wkTvg2GlDe0A43WGVlBhFWq7G5y2RIM4_QsZn-z5wPYu1egmXyTQJxupibHivmNOLQvQ/s640/panic.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A było to tak. W lutym pod kątem sportowym wszystko szło po mojej myśli. Wdrożyłam się w długie treningi pływackie i kombosy treningowe typu długie pływanie z grupą z zakładką na bieżni i dobiciem w postaci ogólnorozwojówki na siłowni. Wszelkie infekcje i kontuzje trzymały się z daleka ode mnie i mogłam w spokoju realizować plan treningowy. Zaczynało mi się pływać naprawdę świetnie, kręciłam największy kilometraż pływacki i ogólnie czułam się w basenie swobodniej niż na lądzie. 9 lutego byłam na swoich pierwszych badaniach wydolnościowych w Instytucie Sportu i wyniki dość miło mnie zaskoczyły, zwłaszcza że mój najmocniejszy bodziec biegowy na treningach jesienno-zimowych to było 8 km biegu na bieżni z kilkoma 40-sekundowymi przyspieszeniami pod górę. W kazdym razie po badaniach czułam, że I've got the power i jest w czym rzeźbić. Nie pamiętam, co robiłam dzień później, ale pamiętam doskonale, że kolejnego dnia rano zrobiłam 8 km w basenie, a po południu wróciłam jeszcze na 6. Gdy wracałam sobie wesoło do domu, zaczął padać śnieg, więc zanim wzięłam psy na dwór, zmieniłam buty na takie z agresywnym bieżnikiem - żeby przypadkiem się nie poślizgnąć. No a chwilę później nastąpiła awaria. Żeby nie przedłużać - psy usłyszały na schodach swoją psią sasiadkę i chcąc udawać groźne, wyrwały do przodu, a ja, chcąc nie chcąc, za nimi. Swoją drogą nie był to pierwszy raz kiedy w podobny sposób zafundowałam sobie kontuzję - dwa lata temu pociągnęły mnie na oblodzonym chodniku i tak przyryłam dyńką w beton, że zobaczyłam gwiazdki i przez parę dni nie mogłam biegać ani pływać, bo czułam jakby miała odpaść mi głowa razem z szyją. W każdym razie kostka wykręciła mi się na tyle mocno, że po powrocie do domu już niespecjalnie mogłam stanąć na tę nogę (choć z psami się jeszcze dzielnie przespacerowałam, wmawiając sobie, że to nic wielkiego i zaraz przejdzie). Choć kładąc się spać miałam silne postanowienie, że rano wstaję na basen, to rano już byłam pewna, że nic z tego nie będzie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zamiast na basen, pojechałam do ortopedy - takiego, który podobno prowadził kadrę polskich ciężarowców. Dał mi skierowania na usg i rtg i orzekł, że według niego mogę mieć złamaną kostkę. Zalecenia: mam kupić stabilizator typu Walker (coś jak gips, tylko zdejmowalny) i przez 6 tygodni chodzić o kulach, nie myśląc nawet o sporcie. Jego opinia była zarówno przerażająca, jak i absurdalna, więc już wychodząc z przychodni dzwoniłam do ubezpieczalni, aby wymusić na nich umówienie mnie na badania diagnostyczne już na ten sam dzień. Udało się, więc niedługo potem jechałam (znowu rowerem) na usg. A tam... <i>Uszkodzenie więzadeł II stopnia i awulsyjne oderwanie blaszki kostnej z kostki bocznej.</i></div> <div style="text-align: justify;"> “Ale niech pani się nie martwi, za kilka tygodni będzie można wsiąść na rower, zobaczy pani jaka fajna to będzie rehabilitacja”</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> WTF??????<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niestety nie jestem typem sportowca, który podchodzi do kontuzji rozumowo. Wiem że niektórzy rozsądni zawodnicy potrafią usiąść i powiedzieć sobie: "No dobrze, urazy to nieodłączna część sportu, a więc teraz z cierpliwością i pokorą zajmę się rehabilitacją, rozciąganiem oraz rozwojem mentalnym, a potem wrócę silniejszy". U mnie jest trochę inaczej. Prowadzę życie treningocentryczne, żyję po to żeby trenować i tak dalej, a więc następuje totalna rozwałka, atak depresyjno-histeryczny i ponure rozważania nad sensem życia (tak, jestem nałogowcem; nie, nie zamierzam tego zmieniać). A więc po powrocie do domu zabunkrowałam się pod kołdrą (tym razem bez psa - ciche dni) i stwierdziwszy, że kilka tygodni przerwy w tak dobrym okresie treningowym to byłaby kompletna porażka i budowanie wszystkiego od nowa, to zamierzam znaleźć kogoś, kto poskłada mi to <u>natychmiast</u>. W ciągu kilku godzin umówiłam się do fizjoterapeuty i ortopedy oraz, nie czekając już na kolejne diagnozy i opinie, załatwiłam sobie wypożyczenie Exogenu na przyspieszenie zrastania kości.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Następnego dnia z samego rana ruszyłam do fizjoterapeuty z nadzieją, że potwierdzi on moje przypuszczenia: w tej nodze nie może dziać się nic tak bardzo złego. Okej, bolało, ale przecież pamiętam jak bolało chociażby złamanie zmęczeniowe (z którym biegałam ze dwa miesiące) czy naderwanie przyczepu przywodziciela (z którym przebiegłam kilka kilometrów, płacząc z bólu i finiszując na ostrym dyżurze ortopedycznym). Jadąc tramwajem, aby zająć się czymś konstruktywnym, czytałam styczniowo-lutowy magazyn “Bieganie”, zaczynając od felietonu Marcina Nagórka “Nieznośna lekkość kontuzji”. Pisał w nim, że większość fatalnych kontuzji zdarza się sportowcom w domu, doprowadzając czasem nawet do zakończenia kariery. To tak na pocieszenie. Potem zabrałam się za artykuł o tym, jak elita radzi sobie z kontuzjami. To co szczególnie mnie zatrzymało, to słowa Artura Kozłowskiego, jednego z polskich maratończyków, który napisał, że po wielu miesiącach bujania się z tajemniczą kontuzją, problem został rozwiązany w ciągu dwóch wizyt przez doktora, którego nazwisko postanowiłam dobrze sobie zapamiętać.</div> <div style="text-align: justify;"> Jakie było moje zdziwienie, kiedy w badaniu fizykalnym fizjoterapeuta powiedział mi to samo, co napisał lekarz w badaniu usg! Kazał mi skonsultować się z ortopedą w sprawie dalszych działań i wrócić na rehabilitację. Stwierdził, że prawdopodobnie będę musiała pogodzić się z myślą o Walkerze i kulach, a o basenie i bieganiu zapomnieć na półtora miesiąca.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wychodząc z gabinetu od razu zadzwoniłam do wspomnianego wyżej ortopedy i umówiłam się na kilka dni później. Potem, wciąż idąc na przystanek (co naturalnie zajęło mi trochę dłużej niż zwykle), wybrałam numer do drugiego doktora, aby błagać go o znalezienie dla mnie wcześniejszego terminu wizyty. Weekend minął mi na okładaniu nogi lodowym kompresem i traktowaniu jej ultradźwiękami oraz (niezbyt skutecznymi) próbami zajęcia-się-czymkolwiek. To ostatnie udało mi się dopiero kiedy wróciłam z siłowni, na którą dokuśtykałam w desperackim poszukiwaniu endorfin. Ogólnie jednak w skali od zera do dziesięciu czułam się na minus pięćdziesiąt.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W poniedziałek wybrałam się w końcu na wizytę do doktora, o którym się naczytałam w samych superlatywach i który stał się moją największą nadzieją. Wyczytałam o tym, jak stawiał na nogi połamanych i poskręcanych zawodników dosłownie w kilka dni. Lekarz powykręcał stopę w każdą stronę, pouciskał ją i pooglądał, spojrzał na badania, które mu przyniosłam… “Myślę, że nie będzie aż tak źle” odparł, gdy powiedziałam mu o zapowiadanych sześciu tygodniach przerwy. A po chwili usłyszałam coś, co w pierwszej chwili wydawało mi się omamem słuchowym:</div> <div style="text-align: justify;"> “Niech pani jak najszybciej wraca do treningu”</div> <div style="text-align: justify;"> CO????? </div> <div style="text-align: justify;"> Doktor wyjaśnił mi, że odłamana blaszka kostna niemal na pewno jest pozostałością po poprzednim skręceniu - innymi słowy, że już się nie sklei z resztą kostki. Więzadła są co prawda ponadrywane, ale stopa jest wciąż stabilna. Stabilizator tylko robi mi krzywdę, osłabiając naturalne struktury - mam go czym prędzej zdjąć, zacząć robić trening siłowy i propriocepcyjny oraz bezzwłocznie wracać do pływania, jazdy na rowerze i biegania. Jeśli będzie bardzo boleć, odstawić bieganie na 10-12 dni, ale nie więcej. Dziesięć dni! Czymże to jest w porównaniu z sześcioma tygodniami, które mi sugerowano? Igraszką! Zwłaszcza gdy jednocześnie mogę jeździć i pływać. Najlepsze w tym wszystkim było to, że doktor nie gdybał, nie miał wątpliwości, nie rozważał, czy mogę ewentualnie zaryzykować - on był w stu procentach pewny, że nie zrobię sobie krzywdy, gdy zacznę z powrotem mocno trenować.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Choć to już wystarczyło mi do szczęścia, było dopiero początkiem poniedziałkowego Tour de Ortopeda. Bezpośrednio stamtąd pojechałam do drugiego doktora, którego już od długiego czasu również uważam za wybitnego specjalistę. Ten również orzekł, że staw nie wygląda tak źle i że nie ma tam żadnego złamania, ale że wstrzymałby się trochę z bieganiem - nawet do sześciu tygodni. Z gabinetu numer dwa pojechałam do gabinetu numer trzy - tym razem do ortopedy z pakietu ubezpieczeniowego - żeby poprosić go o skierowanie na fizykoterapię. Lekarz stwierdził, że według niego staw jest czysty i trzeba tę kontuzję potraktować wyłącznie jako skręcenie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sześć tygodni zamieniło się zatem w sześć dni bez trenowania, bo chyba nie muszę dodawać, że posłuchałam się doktora "z gazety". Za sprawą desperackiej determinacji moja kostka stała się przedmiotem ciekawego eksperymentu. Trochę mnie to kosztowało, ale z całą pewnością mniej niż gdybym posłuchała pierwszych lekarzy. Pomyślałam sobie, co by było, gdybym nie była nawiedzoną triathlonistką i gdyby tak wariacko nie zależało mi, żeby ortopeda od ciężarowców, fizjoterapeuta i diagnosta od usg nie mieli racji. Co by było, gdybym była normalnym człowiekiem o przeciętnej aktywności fizycznej, który - jak chyba większość społeczeństwa - ufa lekarzom i bez dyskusji bierze sobie ich zdanie do serca. Otóż gdyby tak było, to spędziłabym półtora miesiąca z nogą w gipsie, rozwalając sobie zupełnie zdrowie, łącznie z ryzykowaniem przeciążeń kompensacyjnych i zakrzepicy, nie wspominając już o kompletnym zburzeniu planów treningowych czy możliwości wychodzenia z psami na spacery. I byłabym święcie przekonana, że nie było innego wyjścia. A lekarz, oczywiście, nie poniósłby za to żadnych konsekwencji.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po co to wszystko opisałam? Przede wszystkim ku przestrodze - także, a może głównie właśnie dla niesportowców. Nie pisałabym tego, gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości co do stanu kontuzjowanej stopy, ale po mniej więcej 10 dniach od powrotu do trenowania nie czułam już absolutnie nic niepokojącego. Niestety to już albo jeszcze nie te czasy, kiedy opinie lekarskie można traktować jak słowo boże. Warto drążyć, samodzielnie szukać odpowiedzi, zbierać opinie najbardziej poważanych specjalistów w danej dziedzinie i zaufać swojej intuicji, nawet jeśli istnieje obawa, że to głos szaleńca. Zawsze tak robię i wszystkim polecam to samo, nie tylko w kwestiach ortopedycznych. </div>

Drąż aż wydrążysz - historia jednej kontuzji

czytaj...

Dziś będzie historia jednej niesfornej kostki. Chciałam ją opisywać już o wiele, wiele wcześniej, ale wolałam poczekać, żeby upewnić się, jak się ma bohaterka opowieści. Teraz, kiedy mam już sto proc...

10 powodów dla których Gdynia jest najfajniejsza

Jestem pół na pół z Warszawy i z Trójmiasta - w swoim 25-letnim życiu mniej więcej po połowie czasu spędziłam w obydwu tych miejscach. Od 1 kwietnia tego roku znowu jestem nad morzem, tym razem w najbardziej nasłonecznionym mieście w Polsce - w Gdyni. Choć wiem, że głębokie deklaracje nie mają zbyt wielkiego sensu, to na tę chwilę z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że trudno mi sobie wyobrazić lepsze miejsce do mieszkania.<br /> Nie chciałabym, żeby ten wpis został odebrany jako paszkwil na Warszawę. Bardzo lubię stolicę; uważam że to przepiękne, niezwykle klimatyczne miasto z niesamowitą historią. Jednak sama dusza miasta to na dłuższą metę nie wszystko. To zabawne, że jeszcze w zeszłym roku dziwiłam się ludziom, którzy co najmniej kilka razy w miesiącu kursują z Trójmiasta do Warszawy w interesach lub w sprawach osobistych, a nie chcą się tam przeprowadzić na stałe. Teraz śmieję się z siebie na tę myśl - perspektywa potrafi się naprawdę szybko zmienić. No więc co takiego najlepszego ma Gdynia, czego nie ma Warszawa?<br /> <br /> <b>1. Morze</b><br /> Nie wiem czy trzeba tu cokolwiek więcej dodawać. W stolicy często nie wiedziałam, gdzie mam się podziać, kiedy mam ochotę czymś się zachwycić. Jest niby Pole Mokotowskie, jest Park Skaryszewski czy Rezerwat Jeziorka Czerniakowskiego, ale te wszystkie miejsca są zawsze oblegane przez ludzi, stosunkowo niewielkie i umieszczone pomiędzy ruchliwymi ulicami. No i ta "plaża" pod Mostem Poniatowskiego - przyznam, że zawsze mijałam ją z mieszaniną współczucia i niesmaku - kawałek brudnego piasku, woda do której nawet nie można wejść i nieustanny huk z ulicy - super wypoczynek. A tutaj jest MORZE (no dobrze, Zatoka Gdańska, ale serio, czy ktokolwiek widzi jakąś różnicę?), do którego można dostać się z miliarda miejsc w każdym z trójmiejskich miast, a w Gdyni to praktycznie od razu z głównej ulicy. Nie wiem, czy tak jest, ale podejrzewam, że morski bezkres i szum fal na każdego wpływają podobnie pozytywnie. Czy lato, czy zima, tutaj zawsze jest gdzie pojechać. Już teraz wiem, o co chodziło mojej koleżance ze studiów, która w jednym z pierwszych zdań po zapoznaniu się wykrzyknęła do mnie: "O Boże, ale jak to, przeprowadziłaś się z Gdańska do Warszawy?!?! Znad morza TUTAJ?!". Fajnie jest mieszkać w miejscu, do którego zjeżdżają ludzie z całej Polski, żeby się nim pozachwycać. Fajnie jest móc założyć na nogi klapki, wsiąść do auta i za piętnaście minut spacerować sobie po plaży.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk8SMwVN70TBsYWYbFvj-Hd0FHzEzKfE1r0cQ9XygnX0Vrv6CPyeURWSG3rSI60T3Gr2NbuQAJaVHD_MHt6GS3aVME5SX94d1oLCd92plH9lDhN-TL1iGfRwxjlcldy26XlObnE1ogfT8/s1600/IMG_0626-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk8SMwVN70TBsYWYbFvj-Hd0FHzEzKfE1r0cQ9XygnX0Vrv6CPyeURWSG3rSI60T3Gr2NbuQAJaVHD_MHt6GS3aVME5SX94d1oLCd92plH9lDhN-TL1iGfRwxjlcldy26XlObnE1ogfT8/s640/IMG_0626-2.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> <b>2. Ludzie</b><br /> Jedną z najbardziej przykrych rzeczy dotyczących Warszawy jest to, że bardzo wielu ludzi nie znosi miasta, w którym przyszło im mieszkać. Ciałem są w Warszawie - głównie ze względu na pracę - ale duchem cały czas w swoich miastach i miasteczkach. To ogromnie odbija się na atmosferze w stolicy. Bardzo często miałam tam wrażenie, że ludzie się wzajemnie nienawidzą. Jak jest w Trójmieście? Cóż, chyba wystarczy, gdy napiszę, że Gdynia w 2015 roku została ogłoszona najszczęśliwszym miastem w Polsce. Nie spotkałam tu jeszcze nikogo, kto nie byłby zachwycony "swoim" miastem.<br /> <br /> <b>3. Korki</b><br /> Nie jest tak, że nie ma tutaj korków. Są, tylko że to trochę inna kategoria niż te warszawskie. W Warszawie korek zaczyna się o godzinie 13:30 i trwa do 19:30, a stanie w miejscu przez godzinę nie należy do rzadkości. Na Czerniakowie mieszkaliśmy w oku cyklonu korków i tam nawet nie myślałam o tym, żeby odświeżać swoje prawo jazdy i kupować samochód - wszędzie jeździłam rowerem i oszczędzałam dzięki temu masę czasu. To było fantastyczne miejsce, na skrzyżowaniu wylotu na Pragę, Śródmieście, Mordor i Wilanów, tylko co z tego, skoro samochodem i komunikacją miejską można było wydostać się stamtąd tylko w określonych godzinach? Tutaj ani razu nie snułam się w korku dłużej niż 12-15 minut. Wiem że w Gdańsku jest z tym zdecydowanie gorzej (Osowa to jakiś hardkor), ale na Gdynię naprawdę nie mogę narzekać.<br /> <br /> <br /> <b>4. Drogi i kierowcy</b><br /> Wielkość i skomplikowanie komunikacyjne Warszawy są po prostu przerażające. Kierowcy z niewielkim stażem mają przerąbane, a ci z dłuższym... też mają przerąbane. Na domiar złego - patrz punkt drugi - wszyscy się nienawidzą i każdy się spieszy. Kierowcy w Warszawie jeżdżą niezwykle nerwowo, zrywnie, a nierzadko po prostu na chama. Chcesz gdzieś zjechać i potrzebujesz w tym celu skorzystać z uprzejmości kierowców na sąsiednim pasie? Powodzenia!<br /> Przedwczoraj jadąc z centrum do domu usłyszałam klakson i w tym momencie uświadomiłam sobie, że prawie zdążyłam już zapomnieć jak brzmi ten dźwięk. Spotkałam tu spieszących się za wszelką cenę bmw z rejestracjami na GKA, ale buców i buraków samych w sobie - bardzo niewielu. Kiedy zaczynałam jeździć tu jako kierowca, robiłam masę głupich błędów i myślę, że w Warszawie wylanoby na mnie za nie wiadro pomyj i przekleństw, a auto miałabym rozjechane i porysowane z każdej strony. Tutaj nawet nigdy na mnie nie trąbnięto.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2qUymI_8rWyPSOdpsqQ9wBjWa4x4K6IGmJNB_D0HMdPIxMIFQZGZ9ytdhc5EwN28SRTKkbje4BCPXUkteQ3pn-FayjpDvVVcJXiSIjwTDG6x3MyPWFQTS26PTKHuZ13rqVu5QTCVYey0/s1600/IMG_3856-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2qUymI_8rWyPSOdpsqQ9wBjWa4x4K6IGmJNB_D0HMdPIxMIFQZGZ9ytdhc5EwN28SRTKkbje4BCPXUkteQ3pn-FayjpDvVVcJXiSIjwTDG6x3MyPWFQTS26PTKHuZ13rqVu5QTCVYey0/s640/IMG_3856-2.jpg" width="488" /></a></div> <br /> <br /> <b>5. Odległości</b><br /> Warszawa jest większa niż Trójmiasto razem wzięte. Ze Służewca (południe Warszawy) do Instytutu Sportu (Bielany, północ) jechałam tak samo daleko, ale o wiele dłużej niż jedzie się z Gdańska Głównego do Wejherowa. Faktem jest, że komunikacja miejska w stolicy jest świetna - można dojechać wszędzie o każdej porze - ale to "wszędzie" oznacza czasem wyprawę na pół dnia. W liceum, kiedy mieszkałam w Gdańsku, jeździłam raz w tygodniu na korki z biologii tramwajem i trasa 20 minut wydawała mi się wówczas strasznie długą podróżą. W Warszawie 20 minut to prawie jak wsiąść i wysiąść. Regularnie jeździłam na basen, na który tramwaj wiózł mnie 48 minut w jedną stronę. Dodajmy jeszcze korki i mamy sposób na zakwaterowanie w zbiorkomie. Jeśli chodzi o Trójmiasto, moim zdaniem najszybszym i najwygodniejszym środkiem transportu (oprócz roweru, wiadomo) jest samochód. Z Gdyni do Sopotu i Gdańska jeżdżę tak, jakbym jeździła tylko do innej dzielnicy. Mieszkam półtora kilometra od obwodnicy, którą w mig dojeżdżam gdzie chcę. W tym miesiącu jeżdżę na basen do Rumi - odległość 20 km w jedną stronę - od uruchomienia samochodu w garażu do zatrzymania go pod pływalnią mijają 23 minuty. Not bad.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOwIRCgwBzXndcfhhNztPKvWMp8ivjBSEOq5J9NZaTQeLq5iq0k_XyPZI_Qkfg97O1bU6aBfg0JWxPMwwPtqic5ZuFZ8swiCm_KfZ3stH0Z_EESDEoQJn4VtvSs8fvLqMtJL1JoJuRVP4/s1600/IMG_3001-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOwIRCgwBzXndcfhhNztPKvWMp8ivjBSEOq5J9NZaTQeLq5iq0k_XyPZI_Qkfg97O1bU6aBfg0JWxPMwwPtqic5ZuFZ8swiCm_KfZ3stH0Z_EESDEoQJn4VtvSs8fvLqMtJL1JoJuRVP4/s640/IMG_3001-2.jpg" width="478" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Popołudniowy spacer z psami</td></tr> </tbody></table> <br /> <br /> <b>6. Psy</b><br /> W Warszawie na Czerniakowie miałam rezerwat Jeziorka Czerniakowskiego, który skradł moje serce. Sporo miejsca do spacerów, kilka przyjemnych stawów, w których można wykąpać psa, no i jeziorko, w którym można wypływać siebie. Na Służewcu miałam Dolinkę Służewiecką, którą najbardziej lubił Smok - zawsze spotykaliśmy tam dużo różnych piesków. Jednak w porównaniu z warunkami w Trójmieście wszystkie pola, łąki i parki w stolicy wymiękają. Znowu mogę wychodzić na rozbiegania w towarzystwie Smoka, który jest zachwycony tym, że wreszcie przemieszczamy się w jakimś sensownym tempie. Są jeszcze Kolibki - miejsce jak ze snu. Kolibki, jak ogry, mają warstwy. Pierwsza warstwa to trawiaste padoki, idealne do rzucania frisbee, piłek i wszelkich innych gier i zabaw psio-ludzkich. Druga - las pełen krótkich zjazdów i podjazdów. I wreszcie trzecia - całoroczna psia plaża. Za każdym razem kiedy psy w bagażniku orientują się, że dojeżdżamy na Kolibki, z ekscytacji prawie wychodzą przez dach. Gdybym miała zaprojektować idealne miejsce do wszelkich aktywności z psem, to nie zrobiłabym tego lepiej, niż zrobiono Kolibki.<br /> No i last but not least - mieszkamy jakieś 50m w linii prostej od niewielkiego, dzikiego lasku, który kawałek dalej przechodzi w całkiem duży i cywilizowany las. Jestem zatem w lesie co najmniej raz dziennie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2r0eqoglQCLRRSJ2JqdbbAsylKw5gJOyl23eR2Q_QqxiMNbrvux04lnGoYemAMdssVGlxj7kslRKZsBKIMEekRUpLChc1jPZN2Xg4jD_lmwKro-fY_Rn3ae6ofAOWxAvjhtR-D9_9GiM/s1600/IMG_1730-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2r0eqoglQCLRRSJ2JqdbbAsylKw5gJOyl23eR2Q_QqxiMNbrvux04lnGoYemAMdssVGlxj7kslRKZsBKIMEekRUpLChc1jPZN2Xg4jD_lmwKro-fY_Rn3ae6ofAOWxAvjhtR-D9_9GiM/s640/IMG_1730-2.jpg" width="470" /></a></div> <br /> <br /> <b>7. Zieleń</b><br /> Po kilku miesiącach zamieszkiwania na osiedlu, które z każdej strony jest otoczone przez las, przyzwyczaiłam się już do tego, że tu wszędzie jest zielono i przestałam zwracać na to tak wielką uwagę. Jednak wystarczyło pojechać na kilka dni do Warszawy, żeby przypomnieć sobie, że w Trójmieście naprawdę jest zielono. Obwodnicą jadę przez las, rowerem przez las, biegam przez las i z psami też chodzę przez las. Ogólnie rzecz biorąc, niemal wszyscy mieszkają tutaj niedaleko lasu, a niektórzy jednocześnie przy lesie i nad morzem. W Warszawie można to mieć (ale nie w zestawie z morzem) będąc mieszkańcem Wawra, Młocin albo Kabat, z tym że tylko ta ostatnia dzielnica jest skomunikowana na tyle dobrze, że w godzinach szczytu się w niej nie utyka.<br /> <br /> <b>8. Urzędy</b><br /> Szczęśliwie jedyne urzędy, z jakimi miałam do czynienia w Gdyni, to urzędy pocztowe i urząd miasta. W tym ostatnim rejestrowałam samochód. Jestem zameldowana w Warszawie i chciałam to zrobić po bożemu tam, ale okazało się, że aby przyjechać tylko w tej sprawie i sprawnie to załatwić muszę pobrać numerek, a najbliższe wolne numerki są na nie-wiadomo-kiedy. W Gdyni do okienka po pozwolenie czasowe czekałam jakieś dziesięć minut, zaś podczas drugiej wizyty, po "twardy dowód" ani sekundy.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMfi_PCpSdeTFf1MFCyHMs8bMaBueGn99YbrIVSWbXAdjyHeXLjkUvV_6n8A5a6t8CUxSlM6xDcVxkCCIxBa3Uolb3QeheBsvinsmFDEoHhKYi7n9LgYk5-iUV3jWPsq3kQ2w2NaurWuY/s1600/IMG_4137-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMfi_PCpSdeTFf1MFCyHMs8bMaBueGn99YbrIVSWbXAdjyHeXLjkUvV_6n8A5a6t8CUxSlM6xDcVxkCCIxBa3Uolb3QeheBsvinsmFDEoHhKYi7n9LgYk5-iUV3jWPsq3kQ2w2NaurWuY/s640/IMG_4137-2.jpg" width="478" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">A sprawunki na mieście załatwiam tak :-)</td></tr> </tbody></table> <br /> <b>9. Sport</b><br /> Gdynia reklamuje się jako miasto sportu - i to dosłownie; wystarczy obejrzeć <b><a href="https://www.facebook.com/Gdynia/videos/1166794943339505/" target="_blank">film promocyjny</a></b> miasta, żeby przekonać się, jak dużo uwagi przykłada się tu do kwestii wszelkich aktywności. Byłam naprawdę pozytywnie zdziwiona, kiedy udało mi się przejechać z Wielkiego Kacku do Gdańska Głównego nie zbaczając nawet na chwilę ze ścieżki rowerowej. Z Gdyni do Gdańska da się też jechać wyjątkowo uroczym pasem nadmorskim, dosłownie obleganym przez rowerzystów i biegaczy. Jest też gdzie zrobić trening jakościowy. Sceneria Stadionu Leśnego w Sopocie dodaje plus sto do mocy i samopoczucia podczas treningu. Pętla Reja - pięciokilometrowa asfaltowa droga w środku Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego - jest idealnym miejscem na rower i bieg, a dzięki oznaczeniom dystansu na asfalcie można tam zrobić trening nie mniej dokładny niż na tartanie. O terenach do jazdy na mtb nawet nie wspominam, bo chyba nie da się wyeksplorować tych wszystkich lasów, po których da się tutaj pojeździć. Podobnie jest zresztą z trasami na szosę - Kaszuby są niemożliwie piękne, a do tego w większości miejsc jest naprawdę dobry asfalt. Zdecydowanie gorzej jest z basenami - większość to pływalnie szkolne, a do tego wejścia odbywają się w przestarzałym systemie zmian 45-minutowych. W Warszawie nie spotkałam się z takim systemem, a na większość basenów można wchodzić "tak po prostu". No i nie ma tutaj ani jednego basenu 50-metrowego, podczas gdy w stolicy są już aż trzy! Podobno w 2020 roku się to zmieni, bo wtedy w Gdyni ma stanąć piękna pływalnia o wymiarach olimpijskich - zobaczymy. Na szczęście "problem basenowy" mnie zbytnio nie dotyka, ponieważ na co dzień pływam z klubem wynajmującym cały basen, a do tego mieszkam całe 900 metrów od innej pływalni, na którą chodzę, jeśli chcę popływać sobie sama.<br /> <br /> <b>10. Góry, morze, pola, lasy, łąki</b><br /> Zanim przyjechaliśmy na pierwsze wakacje do Grzybna, Wojtek zastanawiał się, skąd nazwa "Szwajcaria Kaszubska". Po kilku dniach w tym miejscu nie miał już żadnych pytań. A jako że Gdynia należy do Kaszub, profil terenu też jest zupełnie godny. Mieszkamy w dzielnicy położonej na wzgórzu i naprawdę wszędzie mamy pod górkę, nawet z najbliższego sklepu spożywczego do domu (a na przystanek autobusowy z górki - w godzinach porannych pod oknem przebiegają tłumy spieszących się do pracy ludzi - wszyscy lecą z górki, więc mogą wychodzić później na autobus). Dwa dni po wprowadzeniu się tutaj poszłam na pierwsze rozbieganie po lesie. Nie ustaliłam sobie oczywiście żadnej trasy, no bo i po co - las to las, jakoś się tam odnajdę. Aha, jasne. W efekcie wyszło mi o 50% więcej dystansu niż zakładałam, bo nie spodziewałam się, że las może być tak wielki, a dodatkowo następnego dnia miałam straszliwe zakwasy w udach i pośladkach od biegania po górach.<br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirjJzX9TpZ8X4InQq4Whe6EM3uSdi13Oj_J3eI7Bzx1J6FszeQF5id4zDeO1ZV5Oqo9LTTCOXUiomuKrdGyP-ZWmoFGVKuS4jT6NEPdgEQLf3RV8bsWSDk_ynF_7Ndi4zzdKNCIhnp9HY/s1600/IMG_3140-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirjJzX9TpZ8X4InQq4Whe6EM3uSdi13Oj_J3eI7Bzx1J6FszeQF5id4zDeO1ZV5Oqo9LTTCOXUiomuKrdGyP-ZWmoFGVKuS4jT6NEPdgEQLf3RV8bsWSDk_ynF_7Ndi4zzdKNCIhnp9HY/s640/IMG_3140-2.jpg" width="478" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">A tam za mną to morze :)</td></tr> </tbody></table> Oto pierwszych dziesięć zalet Gdyni, jakie przyszły mi do głowy. Przyznaję, że teraz za żadne skarby nie chciałabym się stąd wyprowadzić! To naprawdę dobre miejsce. Oczywiście to nie znaczy, że Warszawa jest słaba, zresztą starałam się tę myśl wplatać w treść wpisu. Na pewno dla osób zainteresowanych różnymi przedziwnymi sportami, pasjonatów niecodziennych aktywności i czegoś, co nie jest popularne, Warszawa może okazać się jedynym słusznym wyborem. Jest większe prawdopodobieństwo, że coś, co nie występuje powszechnie w Polsce, znajdzie się akurat w stolicy. Ale stolica nie ma morza.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMxEaKSuSnEEizi0_Ln4fFv1BeALVI5RXLf3Moz4FWTCxPxGVCXG-k_oBtcLX7_HUmjH0-yD_BnE4jghjZzVgJ-fE-g5N1WxBK658pWpF4350UUI49P350pfA-lzLYu7vCaTjd8VNzwE4/s1600/IMG_3881.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="376" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMxEaKSuSnEEizi0_Ln4fFv1BeALVI5RXLf3Moz4FWTCxPxGVCXG-k_oBtcLX7_HUmjH0-yD_BnE4jghjZzVgJ-fE-g5N1WxBK658pWpF4350UUI49P350pfA-lzLYu7vCaTjd8VNzwE4/s640/IMG_3881.JPG" width="640" /></a></div> <br />

10 powodów dla których Gdynia jest najfajniejsza

czytaj...

Jestem pół na pół z Warszawy i z Trójmiasta - w swoim 25-letnim życiu mniej więcej po połowie czasu spędziłam w obydwu tych miejscach. Od 1 kwietnia tego roku znowu jestem nad morzem, tym razem w najb...

Smok jest kujonem! Debiut na zawodach dogfrisbee w Sopocie

Kolejny udany weekend na zawodach... Tylko że tym razem wyjątkowo nie triathlonowych, a nawet nie biegowych, pływackich ani kolarskich. Wczoraj i przedwczoraj bohaterem pierwszego planu był Smok!<br /> <br /> Jak w ogóle doszło do tego, że po tylu latach znowu wystartowałam w PSICH ZAWODACH? Oczywiście nie byłoby tego, gdyby nie przeprowadzka do Gdyni. Bycie w Trójmieście oznacza między innymi więcej świetnych terenów do spacerów, na które mogę dojechać Audinką, a przede wszystkim więcej "psich" znajomych. Tak się złożyło, że nasze ulubione miejsce spacerowe jest psio-ludzkim rajem, więc długie spacery Smoczka składają się zazwyczaj ze spaceru po lesie, pływania w morzu i aportowania - plus sto do kondycji. Do tego jego główną aktywnością jest bieganie po lesie w roli mojego osobistego bodyguarda. <br /><br />Dzięki uprzejmości Agaty, rzucającej lepiej niż ja, i Wojtka, rzucającego lepiej i daleko, przez ostatnie miesiące Smok na pewno złapał więcej dysków niż w ciągu ostatniego roku - choć wciąż było to pewnie średnio raz na dwa tygodnie. No ale skoro zbliżały się zawody Latających Psów w Sopocie i akurat na weekend 23-24 lipca nie miałam planów zawodniczych, to pomyślałam, że czemu nie. Tylko że niezupełnie miało być tak, że wystartuję - ze Smokiem miała startować tylko Agata. Coś mnie jednak podkusiło, sprawdziłam czy dam radę wkomponować plany treningowe w rzucanie psu na zawodach frisbee i poszło...<br /> <br /> W sobotę pojawiliśmy się w Parku Północnym tylko na parę chwil, żeby wystartować w konkurencji Frizgility, będącej połączeniem agility i frisbee. Smok próbował czegoś takiego (skakanie przez hopki wkomponowane z łapaniem dysków) aż raz, kiedy Agata przywiozła na spacer swoje przeszkody z Biedronki (! :D). Jednak, tak jak pisałam na Facebooku, w psim sporcie również sprawdza się zasada, że wyczynowy sport w dzieciństwie niejako "ustawia" w kwestii ruchowego ogarnięcia na dorosłe życie. Porządne podstawy agility, których Smok nauczył się w przedszkolu w klubie KA Fort pod okiem Magdy Ziółkowskiej sprawiły, że nie ma problemu z wysyłaniem się i trafianiem w przeszkody. Już wtedy mówili o nim per "kujon" i wygląda na to, że ta cecha mu została. Ale od początku. Jako pierwsza startowała Agata:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/g-jbH8RlGtg/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/g-jbH8RlGtg?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <br /> <br /> Agata zastosowała mądry manewr, to znaczy nie kazała mu się omijać przed rozpoczęciem nowej sekwencji. Ja niestety nie miałam w sobie tyle ogarnięcia, przez co straciliśmy masę czasu:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/LRMN0jONFNE/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/LRMN0jONFNE?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Zdziwiłam się potężnie, kiedy okazało się, że załapaliśmy się do finałowej dziesiątki w tej konkurencji. Zajęliśmy dziesiąte miejsce w stawce ponad 50 psów - no sami przyznajcie, czy to jest logiczne?! ;-)</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Po tym występie musiałam zbierać manatki i uciekać do domu, żeby pojechać na swój własny trening. Porcja łomotu rowerowo-biegowego na sopockiej Pętli Reja, a wieczorem chwila na blogerskim afterparty po konferencji See Bloggers, w której uczestniczyła Kamowa. To był interdyscyplinarny dzień ;-)</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Wejście do finału Frizgility chciało pokrzyżować mi trochę plany treningowe na niedzielę. Ostatecznie jednak wszystko udało się zgrabnie wkomponować. Z uwagi na przesunięcie rozpoczęcia zawodów na godzinę później, starczyło mi rano czasu na wszystko, łącznie z ogólnorozwojówką, a dzięki możliwości przetasowania się na liście startowej we frisbee, miałam czas żeby wyskoczyć pomiędzy swoimi startami na szesnastkę rozbiegania. Pomyślałam sobie, że bieganie pasem nadmorskim będzie ze wszech miar super, tylko zapomniałam, że jest przecież niedzielne popołudnie w środku sezonu. Miałam więc bieganie slalomowe pomiędzy ludźmi, ale i tak było fajnie - nie nudziło mi się ani przez chwilę, choć w newralgicznych miejscach - przy molo w Sopocie i w Brzeźnie - chwilami aż nie dało się biec.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Wróćmy jednak do latających talerzyków. Rano wystartowaliśmy w Throw&Go - najmniej skomplikowanej z frisbowych konkurencji, polegającej na szybkim łapaniu i przynoszeniu dysków z powrotem do rzucacza. Niczego wielkiego się po tym starcie nie spodziewałam, powiem więcej - kilka dni przed zawodami próbowałam nawet oficjalnie z niej zrezygnować, bo nie wiedziałam, czy będę miała czas, żeby zostać na miejscu, czy jednak zawoła mnie triathlon ;-) Przy rejestracji okazało się, że nie zostałam wykreślona z listy startowej, no i wyszło całkiem super. Całkiem bardzo super, bo Smoczek i ja zajęliśmy drugie miejsce na 71 startujących par - pomimo pierwszego popsutego rzutu i głupiego tracenia czasu! To dopiero zdziwko! </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">  <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/E9Zu8rn_YC0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/E9Zu8rn_YC0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Kujon jakby wiedział, że złapanie ostatniego rzutu w wyznaczonej strefie jest takie ważne, bo dodatkowo punktowane! Jak łatwo zauważyć na filmie, prawie stanął na głowie, żeby złapać ten dysk za wszelką cenę i właśnie TAM :-)</div> Kilkanaście występów później Smok znowu pojawił się na ringu, tym razem u boku Agaty. I co? I uzbierali punktów na trzecie miejsce na podium :-) Ostatecznie jednak uplasowali się na piątym miejscu, ponieważ aż trzy pary uzbierały tyle samo punktów i dodatkowe kryteria rozstrzygnęły o kolejności na liście wyników. Ale tego mu nie powiedziałam, bo pewnie by się kujon popłakał.<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Na samym końcu czekał nas jeszcze finał Frizgility. Podobnie jak w poprzednich występach, tutaj też wyszła moja natura nie-sprintera, to znaczy brak świadomości, że w tak krótkiej konkurencji nie ma czasu na błędy. Do tego włączył mi się moduł agilitowy i automatycznie zawróciłam Smoka na ominiętą hopkę, co było kompletnie bez sensu. Zostaliśmy więc na miejscu dziesiątym.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/rZist7N4uHA/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/rZist7N4uHA?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div> <div style="text-align: center;"> <br /></div> <div style="text-align: left;"> Moje ogólne wrażenie z zawodów jest naprawdę pozytywne. Nie spodziewałam się że będzie tak fajnie i aż pożałowałam, że jednak nie potrenowałam trochę tego dogfrisbee. Jak już się staje do rywalizacji, obmyśla strategię i zbiera punkty, robi się naprawdę ciekawie! To był dla mnie weekend obfitujący z pozytywne emocje, bardzo fajne oderwanie od rzeczywistości i zajęcie się czymś, czym nie zajmuję się na co dzień. Niby zawody, niby rywalizacja i inne takie, a jednak zupełnie bez stresu i jakichkolwiek oczekiwań - po prostu przemiły piknik z psem w parku. Smok był dodatkowo zachwycony obecnością TYLU PIESKÓW wokół. Szansa na podrywanie kilku psów i suk naraz nie zdarza mu się często, a to jego raj na ziemi, nawet kiedy obiekty westchnień nie odwzajemniają jego uczuć i chcą go pożreć za bycie natrętem.<br /> <br /> Przyznam, że znowu załapałam zajawkę na frisbee i bardzo żałuję, że kolejne zawody w Sopocie odbędą się dopiero za rok. Rok czekania! Jeśli wszystko pójdzie pomyślnie, a przede wszystkim, jeśli przyszłoroczna edycja nie będzie mi z niczym kolidować, mam szalony plan, żeby wystartować ze Smokiem we freestyle'u i... zgłosić na zawody także Rastę. O ile jako jedenastolatka będzie takim samym szczenięciem jak jest teraz. Edycja w 2017 roku będzie dziesiątą rocznicą jej debiutu, pierwszego i ostatniego występu w zawodach dogfrisbee, który odbył się właśnie w Sopocie. Minęła kupa czasu, a Rastka wciąż ma frisbee zamiast mózgu. Co prawda jej start będzie trochę bardziej skomplikowany logistycznie, bo zostawienie jej w klatce podczas zawodów to przepis na pieczony mózg psa (nic się nie zmieniło przez te wszystkie lata), ale w końcu mamy naprawdę blisko do domu... <br /> <br /> Przemiło się oglądało duety na freestyle'u - przez te wszystkie lata, kiedy nie miałam okazji oglądać frizbowych zawodów, wszystko poszło mocno do przodu. Freestyle ze Smokiem to moje ciche małe marzenie, które muszę jeszcze gruntownie przemyśleć. Z jednej strony uważam, że to najpiękniejsza i najtrudniejsza konkurencja, kwintesencja tej dyscypliny. Z drugiej strony do tego już niestety trzeba potrenować - nie da się zrobić tego na wariata, tak jak to miało miejsce w naszym przypadku wczoraj i przedwczoraj. Mam swoje zdanie w kwestii psich sportów, może kiedyś napiszę o nim szerzej; najkrócej ujmując uważam, że psa sportowego trzeba traktować tak jak sportowca, a sport to nie tylko wyjście na trening. No i tutaj powstaje problem, bo nie sądzę żebym miała na to czas i energię. Ostatecznie pieseł nie wie, że ma zadatki na mistrza świata, więc nie będzie mu przykro :-)</div> <div style="text-align: left;"> <br /></div> <div style="text-align: left;"> Na koniec jeszcze słowo o organizacji i atmosferze zawodów, bo te były naprawdę fantastyczne. Swego czasu przez kilka lat startowałam w różnych psich zawodach i muszę przyznać, że frisbee jest pod tym względem wyjątkowe. Nikt się nie zachowuje, jakby był tam za karę; nikt nie życzy drugiemu źle i nie patrzy, kiedy rywalowi powinie się noga. Jest po prostu świetna zabawa i wzajemne wsparcie. Jestem także zachwycona zmianą zasad USDDN na starty według UpDog. Zamiast szeregu nie do końca zrozumiałych zasad jest jeszcze więcej możliwości na wesołe hasanie z psem. Wygląda na to, że to kolejna odważna, a jak najbardziej słuszna decyzja Darka Radomskiego, ojca dyscypliny w Polsce. Bardzo się cieszę, że mogłam w tym uczestniczyć i mam nadzieję, że za rok będę tam znowu. </div> <div style="text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDjqsTAjkKnxxt3TkbDHteyiaK3vv6E7qq7KwNISC-NOxQxQQcLyx3jvdkM2K4vNGHxE1_ghJKFdXzoJK5mkvuS6-7Tow35XJ6KMQGEj_h8osp-QgkcddkaOJ4exZBBgkSznBhbyUsDr4/s1600/IMG_3929.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDjqsTAjkKnxxt3TkbDHteyiaK3vv6E7qq7KwNISC-NOxQxQQcLyx3jvdkM2K4vNGHxE1_ghJKFdXzoJK5mkvuS6-7Tow35XJ6KMQGEj_h8osp-QgkcddkaOJ4exZBBgkSznBhbyUsDr4/s640/IMG_3929.JPG" width="640" /></a></div> <div style="text-align: left;"> <br /></div>

Smok jest kujonem! Debiut na zawodach dogfrisbee w Sopocie

czytaj...

Kolejny udany weekend na zawodach... Tylko że tym razem wyjątkowo nie triathlonowych, a nawet nie biegowych, pływackich ani kolarskich. Wczoraj i przedwczoraj bohaterem pierwszego planu był Smok! Jak ...

Znowu dwunasta! Po Mistrzostwach Polski na dystansie olimpijskim

Relacja tym razem będzie krótka, bo szersze spostrzeżenia i wnioski wolę zostawić dla siebie, a biczować się publicznie to w sumie nieładnie ;-)<br /> <br /> Cóż mogę powiedzieć. Pływanie akceptowalnie - choć czas bez szału, to jednak wyszłam w pięcioosobowej grupie (wredna mata policzyła moje wyjście jako ostatnie w stawce, choć wcale takim nie było, chyba że tętno po przejściu do pozycji wertykalnej mnie aż tak zamroczyło ;-)). Na niewiele mi się to jednak zdało, ponieważ jak zwykle utknęłam w piance. I to dość hardkorowo. Moje działania w strefach zmian zaczynają naprawdę bardzo mocno się na mnie odbijać - wczoraj w ten sposób, że do strefy wbiegłam razem z dziewczynami, a na rowerze musiałam je gonić przez 10 kilometrów. W T2 nie było lepiej - potrzeba zmiany butów do biegania na inny model staje się paląca, bo tych po prostu nie mogę założyć. I tutaj powinno paść soczyste przekleństwo...<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwxyIkVQj-sNZGDIAw3eO9U5-KquR3M1ubZaKfAV7_c-BjNGuT3mH_TOKr_0NXjhdbQsDhM2bXtiogjp8_QL4gQGkkPPnv-eX3tjaDZ5KAlS5g_bvsh3X9DSAVox04XJlGjpSQNYkA17E/s1600/aska.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwxyIkVQj-sNZGDIAw3eO9U5-KquR3M1ubZaKfAV7_c-BjNGuT3mH_TOKr_0NXjhdbQsDhM2bXtiogjp8_QL4gQGkkPPnv-eX3tjaDZ5KAlS5g_bvsh3X9DSAVox04XJlGjpSQNYkA17E/s640/aska.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> Reszta dystansu na rowerze minęła już spokojniej i sądziłam, że dzięki temu będę w stanie jakoś-tam pobiec. Ale jednak nie byłam. Najbardziej nienawidzę tego uczucia niemocy. Już na dystansie wiem, że będę miała do siebie pretensje za to żółwie tempo, a jednak nic z tego nie wynika.<br /> <br /> Na koniec zawodów największy cios, to znaczy ścięła mnie kolka taka, jak za dawnych czasów. Przypomniałam sobie, jak to jest nagle nie móc normalnie oddychać podczas biegu. Jest niefajnie. Co więcej, ta kolka dawała o sobie znak nie tylko strasząc mnie na biegu, ale nawet podczas krótkiej biegowej rozgrzewki przed startem. Bolało mnie chyba w sześciu miejscach naraz, jak nigdy. I z czego to wynika? Co prawda ostatnio zrobiłam jeden głupi błąd żywieniowy (powiadam Wam, nie pijcie kranówy, jeśli macie podejrzenie, że pomimo wszystkich mądrych opracowań i badań ona Wam nie służy i już), ale nie wiem, czy robię ich więcej. Pewnie tak, tylko jak do tego dojść? Moje wnętrzności to jedna wielka nierozwiązana zagadka. Świat byłby taki piękny, gdybym wreszcie raz na zawsze mogła się z nimi dogadać.<br /> <br /> Ale spoks, będę się kształcić - może dowiem się czegoś, czego jeszcze nie wiem:<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvatPU7AIl8AAPGviE82R9H5nMU0BgCDni6hveedxyoIpAqwGHb-xW3YJSGX4qaCLBtzSa2AIq2RCDo3x784tuwEDC_6_j7PC7fVTWGG1jN0CmY0f_csdhrHl-qOpXs0ag1q-Npp-Qi3Q/s1600/IMG_3820.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvatPU7AIl8AAPGviE82R9H5nMU0BgCDni6hveedxyoIpAqwGHb-xW3YJSGX4qaCLBtzSa2AIq2RCDo3x784tuwEDC_6_j7PC7fVTWGG1jN0CmY0f_csdhrHl-qOpXs0ag1q-Npp-Qi3Q/s640/IMG_3820.JPG" width="480" /></a></div> <br /> <br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgix_zjNO19zvHO-R-wSEBsYrlu06SA1bdJhyphenhyphenH1HOiezdwA1726bL6rpvq0RpVUgsqaj0obvBshm7PDKhGBtF_Y7FyP9jOFALWOBA_1TqveVUPDVZ4p6KHtNgoJhlU48XsUUSLrcGpyK1c/s1600/rowery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgix_zjNO19zvHO-R-wSEBsYrlu06SA1bdJhyphenhyphenH1HOiezdwA1726bL6rpvq0RpVUgsqaj0obvBshm7PDKhGBtF_Y7FyP9jOFALWOBA_1TqveVUPDVZ4p6KHtNgoJhlU48XsUUSLrcGpyK1c/s640/rowery.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Jedziemy sobie jedziemy, aż tu nagle...</td></tr> </tbody></table> Znowu jestem dwunasta. Nie mogę sobie wybaczyć tego biegu, bo szybciej biegam na treningach progowych niż wczoraj podczas wyścigu. Szybciej pobiegłam także w Warszawie, po samotnym mocnym rowerze, mimo że czułam się tam chyba jeszcze gorzej niż wczoraj. Może nie powinnam być dla siebie aż tak strasznie krytyczna, bo jednak dziesięć miesięcy temu na Mistrzostwach Polski wyszłam z wody sześć i pół minuty za najlepszą pływaczką i dwie i pół za przedostatnią; wczoraj do najlepszej (Ala pływackim bogiem i niedoścignionym wzorem :D) zabrakło mi dokładnie trzech minut. Nie można mieć wszystkiego, wiem, jednak niedosyt jest wielki. Już nic z tym nie zrobię, było minęło i trzeba iść dalej. Biegiem najlepiej.

Znowu dwunasta! Po Mistrzostwach Polski na dystansie olimpijskim

czytaj...

Relacja tym razem będzie krótka, bo szersze spostrzeżenia i wnioski wolę zostawić dla siebie, a biczować się publicznie to w sumie nieładnie ;-) Cóż mogę powiedzieć. Pływanie akceptowalnie - choć czas...

MP na dystansie olimpijskim w Gdańsku JUTRO!!!

Już jutro Mistrzostwa Polski na dystansie olimpijskim. Nie mogę się doczekać, a jak na mnie to dość niespotykane stwierdzenie. W porównaniu do samopoczucia choćby przed Suszem, czuję się jak żółw ninja - wtedy na dzień przed startem byłam jeszcze okropnie zmęczona. Teraz jest naprawdę dobrze. Oczywiście to nie musi o niczym świadczyć, nie musi być wcale takim dobrym prognostykiem i nawet trochę się boję zapeszać, ale w sumie to już dawno nie czułam się tak <i>w porządku</i> przed startem.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXt1SL84NBu4wBr2hYHhzbJAuC9ckCEpfDjw_K-8e6vOlZrFuqKNoZJh6wt55Qr7mscl2oVHL8l9E-voWkmb_9TSqYUUGoYZtzAYN4tmgn5JBdejYKfiDkYSNL-3XbwC_c0Q1GhV2Cqd4/s1600/IMG_3772.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXt1SL84NBu4wBr2hYHhzbJAuC9ckCEpfDjw_K-8e6vOlZrFuqKNoZJh6wt55Qr7mscl2oVHL8l9E-voWkmb_9TSqYUUGoYZtzAYN4tmgn5JBdejYKfiDkYSNL-3XbwC_c0Q1GhV2Cqd4/s640/IMG_3772.JPG" width="480" /></a></div> <br /> <br /> Ten start jest dla mnie wyjątkowy także dlatego, że czuję się tutaj u siebie. Będziemy biegać po ścieżkach, po których lata temu spacerowałam z psem, a wyjazd ze strefy zmian prowadzi przez deptak, po którym chodziłam niezliczoną ilość razy, a nawet kiedyś prawie złamałam sobie nogę, jeżdżąc szaleńczo na wypożyczonym rowerku "plażowym". Mam gigantycznie dużo dobrych wspomnień z tymi miejscami.<br /> <br /> Ze względu na to, że w tym roku zaliczyłam już, jak na siebie, całkiem sporo startów, jestem coraz bardziej odporna na różne elementy, na które mam mniejszy lub większy wpływ. Mam nadal mało, ale coraz więcej doświadczenia, które przekłada się na to, że coraz lepiej wiem co powinnam zrobić w danej sytuacji.<br /> <br /> Jestem nastawiona raczej pozytywnie, choć oczywiście wszystko może się zdarzyć - taki jest sport. Chciałabym przede wszystkim nie zrobić żadnych głupich błędów... no i nie mieć niemiłej niespodzianki w kontekście limitu czasowego. Limit na pływanie to 25 minut (1500m). Co prawda w basenie pływam szybciej na rozgrzewce - ostatnio z ciekawości sprawdziłam sobie tętno na tym rozpływaniu: 126 - ale niestety basen a open water to dla mnie wciąż dwa różne światy, no i pozostaje jeszcze kwestia wymierzenia dystansu. Teoretycznie powinno być w porządku; w praktyce... Nie ma już jednak co gdybać, bo w sprawie pływania zrobiłam wszystko, co byłam w stanie zrobić. Od zeszłego roku poprawiłam się o jakieś pół minuty na 400m, więc biczowanie się z powodu tego, że nie pływam szybciej, jest chwilowo bez sensu. Nie zrobiłam tak dobrej pracy kolarskiej i biegowej, ale też nie mogę mieć do siebie o to pretensji. W zeszłym tygodniu wreszcie pojechałam na rower na dłużej niż 45 kilometrów, i to aż dwa razy, w tym raz z mocniejszym przyłożeniem się do podjazdów, i czułam się naprawdę dobrze. Rower to dla mnie najwdzięczniejsza dyscyplina w triathlonie - praktycznie jej nie trenuję, a kocham się z Treczynką raczej z wzajemnością. Co do biegu, to miałam chyba okazję trochę bardziej się poprawić, ale sama tę okazję zniweczyłam. Nie mogę nawet mówić że niechcąco i nieświadomie. Po prostu jestem lordem destruktorem i bardzo trudno jest mi podejść do swojego organizmu jak do machiny, której należy się opieka i szacunek. To się powoli zmienia na lepsze, ale wciąż kluczowym słowem jest tu "powoli"... Tak czy inaczej, ostatnio dobrze mi się pływa, dobrze mi się jeździ i dobrze mi się biega. Ze wskazaniem na to, że ostatnie dwie dyscypliny mogłyby wyglądać lepiej, ale pewnie za cenę tej pierwszej, bo pewnych rzeczy się nie przeskoczy. Jeszcze długo.<br /> <br /> Wreszcie jestem przed zawodami bardziej podekscytowana niż przerażona. No, ale nie ma co zapeszać. Niestety nie jadę tam wygrywać, ale mam do wykonania swoje zadanie i swoją strategię, którą bardzo bym chciała zrealizować.

MP na dystansie olimpijskim w Gdańsku JUTRO!!!

czytaj...

Już jutro Mistrzostwa Polski na dystansie olimpijskim. Nie mogę się doczekać, a jak na mnie to dość niespotykane stwierdzenie. W porównaniu do samopoczucia choćby przed Suszem, czuję się jak żółw ninj...

MTB JEST TAKIE SUPER!

Jeśli spod mojej klawiatury wypływa takie stwierdzenie, to wiedz, że coś się dzieje.<br /> <br /> Wróciłam ze Stężycy w wyjątkowo dobrym sportowo nastroju - żadnych awarii, errorów i innych nieprzewidzianych zdarzeń. To było aż podejrzane, musiał gdzieś być haczyk. No i się znalazł! W poniedziałek moje ucho, które od piątku łaskotało, zaczęło po prostu boleć. Miałam nadzieję, że jest tylko zatkane i po przepłukaniu go u lekarza wszystko wróci do normy, ale zamiast płukania dostałam receptę na dwa różne antybiotyki, zakaz pływania przez dwa tygodnie i konieczność zrobienia wymazu z ucha.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiY7TeXHvbwF7R6L3ATiUZYtmhrBQAURZGADlvAuC_OqVIWBKY69qcEV46I0c4OhJAvki_XRBLVRZGrqhmfLdcQYgy0LdO3ScrNsJ7cE-nkABkvfE-crv2VgNSSvGsykxbP8gb9bW8il8/s1600/w1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiY7TeXHvbwF7R6L3ATiUZYtmhrBQAURZGADlvAuC_OqVIWBKY69qcEV46I0c4OhJAvki_XRBLVRZGrqhmfLdcQYgy0LdO3ScrNsJ7cE-nkABkvfE-crv2VgNSSvGsykxbP8gb9bW8il8/s640/w1.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Szczęśliwie po kilku dniach przyjmowania kropli z antybiotykiem ucho wróciło do normy. Obyło się bez antybiotyków doustnych, których unikam jak ognia (i prawdopodobnie dzięki temu zawsze kiedy się na nie zdecyduję, tak dobrze działają). Swoją drogą uważajcie na pływanie w morzu (wiem że to zatoka, ale dla mnie to morze) w Gdyni, bo najprawdopodobniej to właśnie stamtąd załapałam do ucha taką wredną faunę.<br /> <br /> Przepadło mi pięć dni pływania. Zawsze podchodzę do takiej przerwy z wielkim niepokojem. W okresie intensywnych przygotowań pięć dni takiego odpuszczenia mogłoby być sporym uwstecznieniem, choć zimą po takiej nieplanowanej po przerwie przyszedł niezły czas konia. Teraz, o dziwo, wygląda na to, że nie straciłam nic. Wciąż nie rozumiem fizjologii sportu.<br /> <br /> Tym razem dzień po wyścigu czułam się wyjątkowo dobrze, nie licząc kłucia w uchu i zawrotów głowy od tegoż. Trochę mi przeszkadzało to, że na poniedziałek w planie treningowym miałam tylko "wolne", a jak po wizycie u lekarza dowiedziałam się, że czeka mnie beznadziejny tydzień, byłam naprawdę zawiedziona. We wtorek stan naładowania baterii przekroczył już maksimum i zagroził wybuchem, ale nie udało mi się rebeliancko uciec na trening, więc pozostały mi tak zwane "nowe ćwiczenia ogólnorozwojowe", dzięki którym dowiedziałam się między innymi, że po wielu latach nieudanych prób jestem w stanie zrobić pompkę (a nawet więcej niż jedną). Haaaa. W środę wyszłam na lekkie rozbieganie z rytmami i sama się z siebie śmiałam, bo byłam już naprawdę strasznie żądna aktywności i cisnęłam jak dziki Indianin, a po drodze miałam jeszcze drogę z górki i z wiatrem, na której osiągałam prędkości, którymi normalnie biegam w okolicy progu. Gdyby ktoś mnie zapytał, ile kilometrów chciałabym przebiec, odpowiedziałabym: Wszystkie!<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5ESCFv5ugJLKyH_X3SUQHOAuzHtggXEoLsS3ioN1dcmAKOnHKS-Lm-7mcd6IiS3FD2-U1UP52Rwk2gI9uAYI3qh7jD4D4HuH6m4_Fgs3mcLWQfowaai9s4sr_O43LTBIyxJvlguQlnmU/s1600/w2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5ESCFv5ugJLKyH_X3SUQHOAuzHtggXEoLsS3ioN1dcmAKOnHKS-Lm-7mcd6IiS3FD2-U1UP52Rwk2gI9uAYI3qh7jD4D4HuH6m4_Fgs3mcLWQfowaai9s4sr_O43LTBIyxJvlguQlnmU/s640/w2.jpg" width="480" /></a></div> <br /> <br /> Uwielbiam trenować dużo, długo, mocno i często. Uwielbiam to, że w trakcie roku szkolnego kończę pierwszy trening o 7:15 i wjeżdżam do garażu wtedy, kiedy inni dopiero schodzą do niego zaspani. Uwielbiam to zmęczenie, które pojawia się po dobrej robocie i nawet to, że czasem odraczam coś w bliżej nieokreśloną przyszłość, bo po dwóch treningach nie mam już na to siły. Uwielbiam to wszystko i nawet nie uświadamiam sobie tego, że w czymś może mi to wszystko przeszkadzać - to po prostu jest. Tym bardziej zabawne jest uczucie, kiedy przechodzę w okres treningu wyłącznie na podtrzymanie, a już najzabawniejsze wtedy, kiedy z powodu przeciwności, takich jak zapalenie ucha, ten trening chwilowo niemal w ogóle znika. Nie wiedziałam że można mieć tyle siły i wigoru przez cały dzień!!! Dwudziesta druga, dwudziesta trzecia, a mnie się nie chce spać. W ciągu tych paru nietrenujących dni chyba ze trzy razy gruntownie(j) posprzątałam mieszkanie, ostrzygłam jednego psa, wyczesałam drugiego, a obowiązki służbowe, które normalnie mi się rozwlekają, wykonałam efektywnie i sprawnie jak nigdy dotąd. W trakcie normalnego trybu treningowego muszę się niekiedy naprawdę zmuszać do tego, żeby zrobić jakąkolwiek ogólnorozwojówkę, a teraz najchętniej robiłabym ją po trzy razy dziennie. No i co najśmieszniejsze, niemożliwie ucieszyła mnie jazda na rowerze górskim. Zdążyłam się już stęsknić za podniesionym tętnem, mrowieniem w mięśniach, lekką zadyszką i koniecznością skupiania się na trasie - ogólnie za ruchem. Przez ostatnie tygodnie jak wyjeżdżałam z Wojtkiem na "górale", po piętnastu minutach zaczynałam odliczać czas do powrotu, mniej więcej dziesięć minut później obrażałam się na rower, a w międzyczasie jeszcze trzy razy się pokłóciliśmy albo chociaż raz się rozpłakiwałam, że zjazdy takie techniczne i ścieżki takie podstępne, a ja nie umiem.<br /> <br /> Nie wiem, jak ja mogłam kiedyś funkcjonować bez sportu; teraz wydaje mi się to kompletnie nierealne, skoro już po kilkunastu godzinach dostaję totalnego kota. Jak dobrze, że są takie uzależnienia, które warto pielęgnować ;-)

MTB JEST TAKIE SUPER!

czytaj...

Jeśli spod mojej klawiatury wypływa takie stwierdzenie, to wiedz, że coś się dzieje. Wróciłam ze Stężycy w wyjątkowo dobrym sportowo nastroju - żadnych awarii, errorów i innych nieprzewidzianych zdarz...

Garmin Iron Triathlon w Stężycy - KOCHAM KASZUBY!!!

Tym razem oszczędzę Czytelnikom długich opisów okoliczności przedstartowych, bo po pierwsze opisywałam je <b><a href="http://www.ioannahh.pl/2016/06/ratunku-spie-do-poudnia.html" target="_blank">w poprzednim wpisie</a></b>, po drugie - tym razem nic specjalnego się nie działo, ha! Żadnych katastrof, zombiakowatego zmęcza, urywanych kończyn i chorych zatok - cudownie. Stopa może jeszcze nie jest w najlepszej formie, ale w porównaniu do jej kondycji z zawodów w Warszawie, jest z nią już super. Treningowe zmęczenie odpuszcza i wreszcie zaczynam czuć się jak człowiek, a nawet człowiek coraz bardziej gotowy do ścigania. Zatoki zostały uratowane i jak sądzę stoi za tym moje nowe odkrycie w postaci FixSinu (Sonia, dzięki za podpowiedź roku!!!). Co więcej, nawet się dzisiaj wyspałam. Szok i niedowierzanie :-)<br /> <br /> Zacznę więc od soboty. Jako że Stężyca jest blisko Trójmiasta, postanowiliśmy wybrać się na rekonesans trasy i po odbiór pakietu startowego. Po drodze stanęliśmy najpierw w korku do Chwaszczyna (czy tam w ogóle kiedykolwiek jest drożnie?), a potem na jakiejś bliżej niezidentyfikowanej wiosce. Po kilkunastu minutach stania w miejscu postanowiliśmy zawrócić i jechać do Stężycy przez Kartuzy, co niniejszym zrobiliśmy i... stanęliśmy w korku w Kartuzach. Zatem nieco ponad 50 kilometrów jechaliśmy dwie godziny. AAAAA!!!<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg69xRL25kxjD_25rcaWrAYJ_WUSGKt7lbzxhaqTk8AJD17NrqVeCo86EgoNLhTsVv0J0TJipS6gK9QPV-OO8yWN6W86vEeLiK26rzBx4YuH0Blhg4koqgmQSzPU-Y_4dXa2YyqXBhRy34/s1600/aska2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg69xRL25kxjD_25rcaWrAYJ_WUSGKt7lbzxhaqTk8AJD17NrqVeCo86EgoNLhTsVv0J0TJipS6gK9QPV-OO8yWN6W86vEeLiK26rzBx4YuH0Blhg4koqgmQSzPU-Y_4dXa2YyqXBhRy34/s640/aska2.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> Jak już w końcu dojechaliśmy, zrobiło się mało czasu do oficjalnego objazdu trasy rowerowej, w którym chcieliśmy wziąć udział, i mogłam wejść do jeziora na całe piętnaście minut. Ostatecznie weszłam nawet na krócej, bo pożałowałam sobie soczewek na to przedsięwzięcie i musiałam pływać w swoich okularkach z korekcją, które parują jak jasna cholera. Nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie fakt, że na jeziorze było niepokojąco dużo kajaków i rowerów wodnych i w sumie niefajnie byłoby się zderzyć z którymś z nich. Tak czy siak, już samo wejście do chłodnej wody i pomachanie kończynami w upalny dzień i po dwóch godzinach spędzonych w aucie jest cudownym doświadczeniem. Wdrapaliśmy się więc do góry, po drodze zapoznając się z dobiegiem do strefy zmian, który miał chyba tyle samo długości co trasa pływacka 1/8 Ironmana. Zdecydowałam więc ostatecznie, że popłynę bez pianki.<br /> Trasa rowerowa okazała się niemal idealna. Dobry, a miejscami doskonały asfalt i piękne widoki po drodze. Jedno z miejsc na trasie wyjątkowo mnie urzekło i zachwycałam się nim zarówno na wczorajszym objeździe, jak i dzisiaj w trakcie zawodów. Jak tam dojechałam, miałam ochotę rozłożyć ręce i drzeć się w romantycznym uniesieniu: Kocham to! Kocham triathlon! I gdyby nie obawa o ludzi za mną (wczoraj), walka o jak najlepszy czas (dzisiaj) i ryzyko utraty zębów (wczoraj i dziś), to pewnie bym to zrobiła. Bo rzeczywiście w tych krótkich chwilach zawarło się wszystko to, co najpiękniejsze w tym sporcie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSAcwFK-juSdkZQxPriP3KaXjXt6P0wDrTiZHrNZ_D74dFIqMrbRXW-0ln3bSwvM86dLp1CbXL6sCNe2Vog3UatAPYH1wGLMbk_dWbcSqD3ru_QDT3eX5RGIPo6WGQW3CwFPS-Pq3Z-mI/s1600/aska11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSAcwFK-juSdkZQxPriP3KaXjXt6P0wDrTiZHrNZ_D74dFIqMrbRXW-0ln3bSwvM86dLp1CbXL6sCNe2Vog3UatAPYH1wGLMbk_dWbcSqD3ru_QDT3eX5RGIPo6WGQW3CwFPS-Pq3Z-mI/s640/aska11.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> OK, pora na niedzielę, a żeby nie przedłużać: wystartowaliśmy.<br /> Nie wiem, co się stało w tej wodzie, że tak beznadziejnie popłynęłam. Żałuję, że nie jestem w stanie sprawdzić, jak mocno płynęłam, bo gdzieś na samym początku dostałam parę kopów w rękę, w tym w zegarek, i zamiast pływania policzyła mi się 9-minutowa zmiana ;-) Płynęło mi się dobrze - jak na ten dystans być może trochę za dobrze, ale... I tu przechodzimy do sedna. Nie wiem, po prostu nie wiem jak to się dzieje, że nawet jeśli wśród startujących generalnie nie ma żadnej pralki, to tam gdzie jestem ja, tam się jakaś pralka znajdzie. Dostałam milion kopniaków, a co gorsza, znowu dałam się kompletnie przyblokować. Przez to po mniej więcej 100 metrach już wyłącznie wyprzedzałam, ale co straciłam, to moje. Jak mnie denerwuje mój brak eksplozywności i amebiczny start... Jest na to tylko jedna rada: trenować pływanie wśród ludzi. Postaram się to wdrożyć już od przyszłego tygodnia. Tymczasem mogę popatrzeć na swój wynik i się trochę pobiczować, żeby mieć jeszcze większą motywację do zmiany.<br /> Po wyjściu z wody byłam trzecią kobietą, w T1 już drugą, a po 6 kilometrach roweru wyszłam na prowadzenie. Wojtek kazał mi tym razem pojechać rower odrobinę mocniej niż zwykle, dosłownie o pięć uderzeń więcej niż na ostatnich startach, które mierzyłam pulsometrem. Jeszcze w poprzednim sezonie miałam na tyle duży problem z bieganiem po rowerze, że na trasie kolarskiej dość mocno się hamowałam właśnie z obawy, że kompletnie mnie postawi. Tym razem postanowiłam nie iść jeszcze na całość, ale już nie patrzeć z niepokojem na wszelkie wskazania dochodzące do 170 uderzeń na minutę. No i jechało mi się bardzo dobrze, nawet się trochę zdziwiłam, że wyprzedzam po drodze tylu facetów. Okazało się, że miałam 11. czas roweru pośród wszystkich startujących ze stratą 2:40 do najszybszego mężczyzny. Nie sądziłam, że jechało mi się aż tak dobrze! Może to pokłosie startu w Suszu, gdzie jechałam bez pomiaru tętna, a naprawdę zaginałam się na rowerze - po tym już chyba każde zawody będą wydawać mi się jechane w umiarkowanym tempie ;-)<br /> Do T2 dojechałam z dość dużą przewagą, którą udało mi się utrzymać do końca pierwszej pętli biegowej. Potem jednak minął mnie F16 w osobie Marty, która w tej części triathlonu jest naprawdę szybka. Musiałam pocieszyć się drugim miejscem. Obiecywałam sobie jednak przez całą trasę na rowerze, że dzisiaj będzie mi się dobrze biegło. Pozytywne afirmacje zadziałały i było naprawdę w porządku. Trochę jestem zła na siebie, że nie zaryzykowałam jeszcze trochę mocniejszego biegu - najwyższego miejsca na podium bym w ten sposób nie wywalczyła, ale nowe doświadczenie i naukę owszem. No ale jeszcze nie tym razem - cały czas podchodzę do tego jeszcze trochę nieśmiało...<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhe1jKwumjmjrC6J2An2I9WIGkzgQs4p7ZJ2TSXKfdyph288mAWs9KBVHpZRbtv8d_-V-zNrvhvpXeGAHGOhDwXFGImS-oNR0RpfmNpPRMAlllPjUIpuD1w5KGkghLlsbJg40RTBV00lY/s1600/aska1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhe1jKwumjmjrC6J2An2I9WIGkzgQs4p7ZJ2TSXKfdyph288mAWs9KBVHpZRbtv8d_-V-zNrvhvpXeGAHGOhDwXFGImS-oNR0RpfmNpPRMAlllPjUIpuD1w5KGkghLlsbJg40RTBV00lY/s640/aska1.jpg" width="426" /></a></div> <br /> <br /> Kolejny przystanek w Gdańsku - Mistrzostwa Polski na dystansie olimpijskim za dwa tygodnie. Spodziewam się, że będzie to hardkor, ale po dzisiejszym miłym przerywniku w hardkorach na pewno lepiej to zniosę. Kolejne zawody wyjazdowe dopiero w połowie sierpnia, więc jest szansa, że szarpnę się na buty startowe. Moje różowe Zooty są dla mnie niestety niezakładalne, to znaczy tracę przez nie w strefie zmian chyba z pół minuty, a z kolei treningowe Adidasy, które zakładają się świetnie, robią mi na stopach takie pęcherze, że kilka dni po zawodach ledwo chodzę. Ciekawe czy kolejne podejście do kupna butów będzie wreszcie udane.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidl6heHCOC639wGu0Qf6p2ysWYUh5rf8-rDsVD2MtDXmb4lpStuyw13yKj_ttjA-0OfvZl56Q0Hatn5yy4C7YAp5TqA3xpOcTGgsvnpYhpij2iDLDER6rkubDgdXIS-rMTDw5112aQYg0/s1600/aska4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="438" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidl6heHCOC639wGu0Qf6p2ysWYUh5rf8-rDsVD2MtDXmb4lpStuyw13yKj_ttjA-0OfvZl56Q0Hatn5yy4C7YAp5TqA3xpOcTGgsvnpYhpij2iDLDER6rkubDgdXIS-rMTDw5112aQYg0/s640/aska4.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> P.S. Uwielbiam zawody!!! Nie tylko dlatego, że w ciągu dwóch dni zdążyłam pożreć cztery lody, wypełniając normę co najmniej półroczną. Omnomnom!

Garmin Iron Triathlon w Stężycy - KOCHAM KASZUBY!!!

czytaj...

Tym razem oszczędzę Czytelnikom długich opisów okoliczności przedstartowych, bo po pierwsze opisywałam je w poprzednim wpisie, po drugie - tym razem nic specjalnego się nie działo, ha! Żadnych katastr...