Trzy lata z chlorem

<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9mkAshmLxD5WwPohAyBLOGKvgFdsOv02aYTCDR4KkkScSZjt1rEekRODgkyYSD1kPcZRFV-IuRhjDm5t9Sr6k54nFIAe_aiyp_U0nkUVuzD300TqHKmT9JRiplKOpM0CMGBjvVm4S9Ek/s1600/plywak.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="618" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9mkAshmLxD5WwPohAyBLOGKvgFdsOv02aYTCDR4KkkScSZjt1rEekRODgkyYSD1kPcZRFV-IuRhjDm5t9Sr6k54nFIAe_aiyp_U0nkUVuzD300TqHKmT9JRiplKOpM0CMGBjvVm4S9Ek/s640/plywak.png" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dokładnie trzy lata temu po raz pierwszy przyszłam na basen na trening Warsaw Masters Team.</div> <div style="text-align: justify;"> Usiadłam na jeszcze pustej płycie basenu i pomyślałam:<i> Co ja tu robię?! Jeszcze zdążę zwiać</i>.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak okropnie się wstydziłam, że chciałam zapaść się pod ziemię, a nie czekać, aż na płytę basenu przyjdzie kilkudziesięciu świetnie pływających ludzi i wskoczyć razem z nimi do wody.</div> <div style="text-align: justify;"> Kilka minut później przyszedł Andrzej i zaczęliśmy rozmawiać o różnych dyscyplinach olimpijskich; następnie kilka kolejnych osób, których nie znałam jeszcze nawet z imion. Wszyscy na powitanie podawali sobie ręce. Coraz trudniej byłoby się niepostrzeżenie ulotnić. Choć w myślach cały czas miałam formułkę: "Andrzej, wiesz co, dzięki za zaproszenie, ale ja może przyjdę za dwa miesiące", a w najgłębszych zakamarkach świadomości ściemy do awaryjnego użytku, takie jak podłączone do prądu żelazko albo niezamknięte drzwi do mieszkania, coraz bardziej skłaniałam się ku pogodnej rezygnacji. <i>Dobra, trudno, jakoś przeżyję tę godzinę, a potem zwieję do domu i tyle mnie widzieli.</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> I tak się właśnie - jako że nie zwiałam - otworzył ten rozdział, jeden z najpiękniejszych w całym moim życiu. </div> <div style="text-align: justify;"> Poznałam masę fantastycznych ludzi; odkryłam nowe możliwości, o których nie miałam zielonego pojęcia; dziesiątki razy przekroczyłam granice, które wydawały się nie do ruszenia. Zaczynałam od grupy z nauką pływania, trzydzieści sekund męczyłam się, żeby z maksymalną intensywnością dopłynąć do przeciwległego brzegu 25m basenu, a po roku miałam na koncie pierwsze 4 km na jednym treningu, pierwszą setkę delfinem, 50m kraulem na bezdechu, około 6:20 na 400m. Teraz te życiówki, którymi cieszyłam się wcześniej, wydają mi się rozczulające (<b><a href="http://www.ioannahh.pl/2014/02/mao-czasu-mao-czasu-mao-czasuuuuu.html" target="_blank">link</a></b>).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po półtora roku dobrej pracy nastąpił rok, który jedni nazwą błędem, inni dobrą lekcją na przyszłość - i wszyscy będą mieli rację. Tak czy inaczej, po roku uwsteczniania się, obrażenia się na wodę i w końcu - w akcie desperacji - robienia treningów, w połowie których przewieszałam się przez ścianę basenu i wyłam ze złości, rezygnacji i bólu, który powinien być już zupełnie gdzie indziej - córka marnotrawna wróciła stęskniona nie tylko za grupą, lecz także za szybkim pływaniem, rozkosznym uczuciem rozchodzącego się po ciele kwasu mlekowego i wyrzutem endorfin po treningu z serii <i>jakimś cudem dałam radę</i>.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W tę trzecią rocznicę nie pływam, ponieważ najmłodszy z moich psów słusznie zauważył, że dawno nie miałam żadnej kontuzji i postanowił na koniec wczorajszego dnia zrzucić mnie ze schodów, skręcając mi kostkę (uduszę dziada). Jednak gdy sobie pomyślę, że rok temu 4 kilometry w wodzie były dla mnie poważną sprawą, dwa lata temu przepływałam je z jęzorem na ramieniu, a trzy lata temu w ogóle bym nie pomyślała, że tyle można zrobić, nie będąc pływakiem - a dziś w ciągu jednego dnia jestem w stanie zrobić o dychę więcej i z każdym kilometrem pływa mi się coraz lepiej, jestem szczerze i serdecznie zaskoczona. Tak świętowałam wigilię trzeciej rocznicy pływania i gdyby nie ta cholerna kostka, teraz już suszyłabym włosy po kolejnym pływaniu. Napis na czepku - H2O+Cl addicted - nigdy nie był tak bardzo aktualny, jak jest teraz. Gdy w wodzie zaczyna być mi przyjemniej niż na lądzie, gdy nie muszę myśleć o tym, co się dzieje, bo to się po prostu dzieje - to znaczy że musi być dobrze. Życzę sobie liniowego progresu!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niedługo czeka mnie transfer z WMT do innego klubu i pozostaje mi mieć nadzieję, że lepsze nie okaże się wrogiem dobrego. Poprzeczka jest wysoko, bo to <i>dobre</i> jest wspaniałe, a każdy miesiąc, każdy tydzień i każdy dzień, w którym mogę porozbijać się od ściany do ściany jest teraz dla mnie jak nagroda. </div>

Trzy lata z chlorem

czytaj...

Dokładnie trzy lata temu po raz pierwszy przyszłam na basen na trening Warsaw Masters Team. Usiadłam na jeszcze pustej płycie basenu i pomyślałam: Co ja tu robię?! Jeszcze zdążę zwiać. Tak okropnie s...