Weekend kenijski 1/2 - Kozienice - sprint bez draftingu

<div style="text-align: justify;"> Absolutnie uwielbiam Kozienickie Centrum Rekreacji i Sportu. Byłam tam w 2009 roku na zawodach agility - Międzynarodowym Pucharze Ras - i już wtedy uznałam ośrodek za jeden z najfajniejszych, jakie miałam okazję odwiedzić. W 2013 roku wróciłam tam na tę samą imprezę z wielką rozkoszą - tym razem nie z jednym, a z czterema psami. Wczoraj byłam tam po raz trzeci i na pewno nie ostatni, a jednocześnie pierwszy raz nie na zawody psie, lecz własne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nieźle mi się ostatnio trenuje i jest w tym duży paradoks, bo życiowo wcale nie czuję się dobrze. A ściślej, nieustannie jestem myślami o tysiące kilometrów dalej niż tam, gdzie jestem ciałem...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wyjątek sportowy jest jeden: pływanie. Mój ostatni - czwartkowy - trening pływacki był epicki, i to wcale nie z takich względów, jakie bym chciała. Jeśli zastanawiacie się, jak się czuje zdechła flądra, to śmiało możecie mnie o to zapytać, bo ja już to dokładnie wiem. Tak właśnie można opisać moje samopoczucie w wodzie. Tylko przyspieszałam i natychmiast zżerał mnie wodór i zatrzymywała niewidzialna siła. Wyszłam z tego treningu w wisielczym nastroju, zwłaszcza w kontekście zbliżających się zawodów. Fart chciał, że Wojtek patrzył na mnie akurat z widowni i mierzył czasy odcinków stoperem, a potem uraczył mnie informacją, że owszem, pershingiem to ja aktualnie nie jestem, ale pływałam szybciej niż na niedawno przeprowadzonym teście na 200 metrów. Czyli nie jest gorzej niż było.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na domiar złego, dobrego lub dziwnego w piątek zrobiłam jeszcze krótką zakładkę 40 km roweru i 3 km biegu, w tym dwa kilometry mocno. Nie wiem dlaczego ubzdurało mi się, że robiłam taki sam trening nieco ponad tydzień temu, więc muszę pobiec mocny odcinek co najmniej tak samo mocno jak ostatnio, bo inaczej klęska i po co w ogóle jechać na zawody. Warto w tym miejscu podkreślić, że pół poprzedniego dnia, po powrocie z treningów, spędziłam w pozycji wspomnianej już wyżej zdechłej flądry i chyba tylko łyknięty na noc Gripex uratował mi fason w piątek. Trening wyszedł wprost idealnie, ale nie byłabym sobą, gdybym nie znalazła jakiegoś "ale". No więc poszukałam i stwierdziłam, że chyba biegło mi się to nieco ciężej niż ostatnio. Trochę się zdziwiłam, kiedy zorientowałam się, że owszem, robiłam podobny trening, ale w tym tempie pociągnęłam jeden mocny kilometr i wydawało mi się wówczas, że to był absolutny maks i więcej dystansu bym tak nie pobiegła. Siurpryza.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No ale przechodząc do rzeczy...</div> <div style="text-align: justify;"> W sobotę rano nie byłam nastawiona ani dobrze, ani bojowo, ani nawet średnio na jeża. Zmieniło się to dopiero, gdy dwie godziny przed startem pojechałam przetestować koła na trasie zawodów. Szybko stwierdziłam, że jedzie mi się doskonale, a rzeczone koła kręcą się jak wścieklizna. Nabrałam ochoty, żeby już wystartować.</div> <div style="text-align: justify;"> Czasu było jak zwykle w bród, więc byłam w stanie rozplanować wszystko dokładnie i bez pośpiechu. Z niczym nie musiałam się spieszyć, aż do momentu, w którym jakimś dziwnym trafem okazało się, że zostało 15 minut do startu, organizator wyczytuje zawodników, a ja jestem wciąż nieubrana w piankę. Zrobiło się nerwowo, nie zdążyłam popływać przed wystrzałem startera, ale i tak czułam, że w piance jest mi lepiej niż zwykle.</div> <div style="text-align: justify;"> Po starcie bardzo starałam się, żeby trzymać się w nogach zawodniczek startujących obok mnie. Udawało mi się to przez jakieś 200 metrów, a potem zorientowałam się, że nagle odpłynęły mi za horyzont... Nie za bardzo wiedziałam, czy to one są takie mocne, czy ja taka słaba, ale kiedy dogonił mnie gość bez pianki, który przeszedł do żaby, już wiedziałam, co się święci. Nagle uświadomiłam sobie, że przede mną jest masa ludzi, a za mną chyba nie ma nikogo. Czy to możliwe, żebym spośród kobiet i uczestników sztafet była ostatnia? Wszystko na to wskazywało. I co w związku z tym? Moja reakcja na tę myśl jest jednym z miliarda dowodów na to, że sport diametralnie zmienia człowieka. Spodziewałabym się po sobie tupnięcia nogą, zdjęcia pianki i rzucenia jej w krzaki z okrzykiem, że ja się tak nie bawię, a tymczasem... pomyślałam, że to naprawdę zabawne. Serio. I że w sumie dobrze, że mam ochotę przećwiczyć bycie ostatnią z wody przed mistrzostwami Polski, na których wyjdę na lepszej pozycji tylko wtedy, gdy któraś z zawodniczek będzie płynęła tyłem.</div> <div style="text-align: justify;"> Jak się potem okazało, nie byłam wcale ostatnia, tylko dziesiąta. Ale przynajmniej przygotowałam się mentalnie, zwłaszcza że świadomość bycia ostatnią po pływaniu towarzyszyła mi aż do mety.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWZm-f5DUEIuOSkPmvs0jCh31s3LCB9lwVzbtPGz_gUh3YIw-yxVvNYJM2-sSGhRjeI9dwAsfu_5qXrwrHcnAPM9oGHCF4cmuY-mIpejfiwsspZyis6qZ9TL9N5RU2lZXPwed8hLQ1XFA/s1600/trikozienice+018.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWZm-f5DUEIuOSkPmvs0jCh31s3LCB9lwVzbtPGz_gUh3YIw-yxVvNYJM2-sSGhRjeI9dwAsfu_5qXrwrHcnAPM9oGHCF4cmuY-mIpejfiwsspZyis6qZ9TL9N5RU2lZXPwed8hLQ1XFA/s640/trikozienice+018.JPG" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Chwila po starcie - jeszcze jestem w tej samej linii co reszta zawodniczek. Jeszcze...</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Strefa zmian... nie ma nawet o czym mówić. Wojtek się ze mnie śmieje, że chyba tam siadam i piszę wiersze albo układam sobie fryzurę. Dementuję plotki: nie robię ani jednego, ani drugiego, po prostu 1) moje stopy nie chcą wyjść z pianki, 2) mam za dużo kudłów na głowie i muszę je upchnąć pod kask, 3) po pływaniu mam tętno ponad 170 i towarzyszy mi jedno z najobrzydliwszych sportowych uczuć na świecie (przejście z pływania do sprintu jest naprawdę złe), więc mój mózg również nie funkcjonuje tak jakbym tego chciała. Prędzej czy później jestem jednak w stanie pomyślnie wydostać się na trasę rowerową.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Etap rowerowy zasługuje w tym przypadku na oddzielną historię. Wsiadłam na rower i od razu poczułam, że jest doskonale i mogę wszystko. Przyznam szczerze, że aż tak dobrze nie było jeszcze nigdy, co jest o tyle dziwne, że w tym roku prawie nie trenowałam na rowerze - z trenażerem pożegnałam się w styczniu, gdy po zaledwie dwóch tygodniach kręcenia okazało się, że moje złamanie zmęczeniowe nie wyleczyło się do końca i znów muszę zrobić przerwę od prawie wszystkiego; na spinning nie poszłam ani razu, a mocne treningi na rowerze mogę policzyć na palcach dłoni. Co więcej, przedostatni trening rowerowy, który zrobiłam w środę, pozostawił mnie raczej bez nadziei - nie dość że jechałam jak zwłoki, to jeszcze zapłaciłam za to gigantycznym bólem pleców, rozpaczliwie rozmasowywanym potem w piątek.</div> <div style="text-align: justify;"> W każdym razie na trasie czułam się jak struś pędziwiatr, wyprzedziłam cztery dziewczyny i żałowałam, że trasa ma tylko 20 kilometrów, bo z chęcią pojechałabym i ze trzy razy dłużej. Dziwiłam się, gdy na pulsometrze widziałam wartości około 165-170, bo samopoczucie wciąż miałam jak na nieco mocniejszym rozjeździe. Było naprawdę dobrze i do tej pory nie potrafię uzasadnić, skąd to się wzięło, ale... może nie muszę? Szkoda że jechałam bez pomiaru mocy, nie mogę się więc odnieść do poprzednich startów, ale prędkość trzymałam przyzwoitą, niecałe 36 km/h.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i bieg, czyli chwila grozy - zbombię czy nie zbombię? Niestety doświadczenia z zeszłego roku (gigantyczna kolka przez cały dystans - dusząca, zatrzymująca i masakrująca mnie doszczętnie) zostawiły we mnie taki uraz i strach, że do większego wysiłku doprowadzam się na treningu niż na zawodach... Wiem że mogę biec szybciej, ale boję się, że jeszcze dwa kroki i będzie to, co było rok temu, a wtedy mam pozamiatane, a w bonusie bezsensownie się nacierpię. Wszystko jednak wskazuje na to, że moje wielokierunkowe zabiegi (opiszę je w oddzielnym wpisie) pomogły i w przyszłym roku nie powinnam już mieć problemu mentalnego tej natury. Już w Rawie nie było najgorzej, w Kozienicach było nawet nieźle. Ze względu na specyfikę trasy - krossowa, po leśnej ściółce - nie miałam okazji sprawdzić, ile dam radę poginać na płaskim (i po raz pierwszy musiałam użerać się w strefie zmian ze skarpetkami - piasek i szyszki na mokrych stopach mogłyby spowodować, że w Białym nie byłabym w stanie w ogóle biec), ale ta okazja miała pojawić się już następnego dnia w Białymstoku. Tak czy inaczej - do mety dotarłam w niezłym zdrowiu i samopoczuciu z czasem 1:05:cośtam, zajmując szóste miejsce wśród kobiet (trzecie w kategorii wiekowej). Bardzo dobre doświadczenie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVDvijOaothqX6zXFRplfH3Vtt8ofSjLc4_-GDO4a6AIRMumGKHFPfjUkX1oc9Szi5LPe8w6rh4Q_VW81WyNDZqmFZRwzEk_5Od4hpIbR93bKv5nMTyETqVZVoX1gX05G_nnlUd1sXMjc/s1600/trikozienice+111.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVDvijOaothqX6zXFRplfH3Vtt8ofSjLc4_-GDO4a6AIRMumGKHFPfjUkX1oc9Szi5LPe8w6rh4Q_VW81WyNDZqmFZRwzEk_5Od4hpIbR93bKv5nMTyETqVZVoX1gX05G_nnlUd1sXMjc/s640/trikozienice+111.JPG" width="426" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Jeśli chcecie zapytać mnie, jak to możliwe, aby biec do przodu, biegnąc w istocie w bok, odpowiadam: Nie wiem!</td></tr> </tbody></table> <div style="text-align: justify;"> I jeszcze słowo o organizacji. Szerzej na ten temat rozpiszę się na magazynbieganie.pl, ale i tutaj muszę o tym wspomnieć: było doskonale. Trasa pływacka i rowerowa - pierwsza klasa (o biegowej trudno mi się wypowiedzieć - trochę byłam zdziwiona tym, że w triathlonie szosowym zdarza się trasa tego typu, ale na pewno nie mogę wypunktować tego jako wady imprezy!). Liczba sędziów na motorach na trasie rowerowej - większa niż na jakimkolwiek innym triathlonie, w którym startowałam. Atmosfera - wyśmienita. Po więcej zapraszam już jutro na wspomnianą stronę "Biegania".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5UIyii460YCvU6z3JY8un3wq233a5ICbwFiiZfl1nO6-z4GRB2-RFsc6XxZlG5UjyMSjmpuAtAkIiOj06O9lPHbz7nG-t-5JcnkxgCy-C-R80E7NjR6V4AoYrHG17uZqDdsBjAEEDaF4/s1600/trikozienice+383.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5UIyii460YCvU6z3JY8un3wq233a5ICbwFiiZfl1nO6-z4GRB2-RFsc6XxZlG5UjyMSjmpuAtAkIiOj06O9lPHbz7nG-t-5JcnkxgCy-C-R80E7NjR6V4AoYrHG17uZqDdsBjAEEDaF4/s640/trikozienice+383.JPG" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To nie koniec wrażeń weekendowych. Wieczorem wróciliśmy do Warszawy i niespełna jedenaście godzin później siedzieliśmy już w samochodzie, jadąc na sprint do Białegostoku. Ale o tym już jutro, bo powieki ciężkie... jak co dzień po dobrym treningu.</div>

Weekend kenijski 1/2 - Kozienice - sprint bez draftingu

czytaj...

Absolutnie uwielbiam Kozienickie Centrum Rekreacji i Sportu. Byłam tam w 2009 roku na zawodach agility - Międzynarodowym Pucharze Ras - i już wtedy uznałam ośrodek za jeden z najfajniejszych, jakie m...

Pierwsza olimpijka, pierwsze podium open - Rawa Mazowiecka

Wreszcie! Lepiej późno niż wcale - mam za sobą debiut na dystansie, który - jak zakładamy - ma się stać moim docelowym. Jak na razie mogę stwierdzić, że świetnie wybrałam - olimpijka z draftingiem to jest to, co kręci mnie najbardziej.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg56hNHptpQcd-DhYq0Fu0I-q5q4jwhbIizEPfgogFMVW_OX9bQmx0MLOnQzaxrz7ERKUTyzuLkxR1BHRZozgNF2ECR2MJEvpKbi2IeiUrn6jjAC7Cd-6mI7-Otb23rhZb6aEVZD0fUNCw/s1600/11825859_10206235096288659_9025896690725338882_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg56hNHptpQcd-DhYq0Fu0I-q5q4jwhbIizEPfgogFMVW_OX9bQmx0MLOnQzaxrz7ERKUTyzuLkxR1BHRZozgNF2ECR2MJEvpKbi2IeiUrn6jjAC7Cd-6mI7-Otb23rhZb6aEVZD0fUNCw/s640/11825859_10206235096288659_9025896690725338882_n.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Dawno tego nie robiłam - mój ostatni start w triathlonie odbył się prawie rok temu. W międzyczasie zdążyłam zaliczyć dwukrotne złamanie zmęczeniowe kości strzałkowej i dwie trzymiesięczne przerwy w treningu biegowym oraz, niestety, w dużej mierze także rowerowym. Dokładając do tego bardzo kiepskie efekty treningu pływackiego w tym sezonie i wieczne niepowodzenie wytopu, nie spodziewam się w tym roku świetnych wyników. Jednak bardzo zależało mi na tym, żeby ruszyło <b>cokolwiek</b>. Moje starty w zeszłym roku kończyły się zawsze w ten sam sposób - straszliwą bombą na samym początku trasy biegowej i kolką przez całe 10,5 kilometra. To ostatnie zamieniało zawody w dramat. Mijałam uśmiechniętych ludzi, przemykających obok mnie jak stada sarenek, przybijających sobie nawzajem piątki, a ja czułam się tak, jakbym była w innej rzeczywistości. Gdyby nie moje zamiłowanie do trenowania i fakt, że w zeszłym roku nieźle czułam się w treningu pływackim i rowerowym, a i biegi kiedyś nieźle mi wychodziły, uznałabym bez wątpienia, że triathlon jest wymysłem szatana. Zastanawiałam się, czy to możliwe, żeby inni się czuli tak jak ja, a mimo to biegli tak żwawo.<br /> <br /> Niebezpiecznie często zdarza się, że gdy tylko zaczyna mi się biegać lepiej niż zwykle, natychmiast się kontuzjuję i cała praca obraca się w proch i w pył. Żeby nie być gołosłowna, podaję statystyki: było tak<b> trzy razy od zeszłego półrocza.</b> Kiedy więc ni z tego ni z owego na początku lipca moje treningi biegowe zaczęły nie tylko doganiać, ale wręcz przekraczać plan treningowy, spojrzałam na to podejrzliwie. I nie myliłam się, co się dalej stanie... Wygląda jednak na to, że aktualny problem udało mi się jakimś cudem zdusić w zarodku. Oby.<br /> <br /> W każdym razie mój pierwszy tegoroczny start mogło uratować to, że ostatnio trenowało mi się nieźle (pomijając to koszmarne pływanie), a przede wszystkim dużo. Im więcej trenuję i im więcej w tym treningu jest mocnej pracy, tym lepiej się z tym czuję psychofizycznie. Oczywiście nie ma cudów - na rowerze jeszcze tak naprawdę nie zaczęłam realizować konkretnego planu treningowego, po prostu zaczęłam dużo więcej jeździć. W kwestii tegorocznego biegania mogę tylko przytoczyć przysłowie mówiące, że z gówna bata nie ukręcisz. A więc cel na olimpijkę w Rawie był wieloraki. Najważniejszy: sprawdzić, czy jestem w stanie ukończyć jakikolwiek triathlon bez duszącej kolki. Drugi: postarać się pojechać na rowerze nie tylko sercem, lecz także - przede wszystkim - rozumem, i wykorzystać fakt, że są to zawody z draftingiem. Trzeci, najbardziej nieśmiały plan maksimum: pobiec dychę lepiej niż biegałam podobne dystanse na treningach.<br /> <br /> Ostatniego celu niestety nie udało się osiągnąć - widocznie jeszcze nie pora. Ale to nie szkodzi, bo dwa pozostałe założenia zostały zrealizowane. Ale od początku...<br /> <br /> Dzień przed zawodami zrobiłam krótki, pobudzający trening. Przypomniałam sobie, jak się wskakuje w buty, jadąc na rowerze (jak dobrze, że tego się nie zapomina), pobiegałam trochę w lekkich butach. Odczucie naprawdę niezłe. Niestety czułam się lekko przeziębiona, a prosto z treningu jechaliśmy nad jeziorko, aby przetestować pożyczoną piankę (która wygląda tak samo jak moja, ale moją nie jest... nie wdawajmy się jednak w szczegóły). Nieśmiało próbowałam zniweczyć ten plan, jednak Wojtek stwierdził, że lepiej nie pojechać na zawody z powodu choroby niż pojechać z pianką, której nie włożyłam wcześniej na siebie.<br /> <br /> Zazwyczaj staram się pakować plecak z rzeczami na zawody dzień przed startem, tym razem jednak sobota była na tyle intensywna, że wieczorem padłam na twarz na łóżko, zamiast myśleć o kompletowaniu sprzętu i ubrania. Pobudka po piątej, śniadanie, psy... Po ósmej dojechaliśmy do Rawy Mazowieckiej. I z naszych ust wydobyło się zgodne: ŁOOOO! Co za miejsce na zawody - jak z bajki. Dokładając do tego ładne jezioro, przyjemne trasy i jak się później okazało równie przyjemną organizację i obsługę zawodów - muszę stwierdzić, że chętnie wrócę tam za rok.<br /> <br /> <b>Wypadałoby jednak wreszcie dojść do części zasadniczej relacji. </b>Pływanie 1500m podoba mi się bardziej niż krótsze dystanse, które do tej pory miewałam podczas startów w triathlonie. Jakimś bożym cudem ustawiłam się w takim miejscu, że właściwie zupełnie uniknęłam postartowej pralki. Byłam w szoku, że nikt nie kopie mnie po twarzy, nie taranuje, nie łokciuje... Honor triathlonistów uratował ktoś, kto usilnie próbował mnie łapać za kostkę. Niestety znowu płynęłam zygzakiem, mimo że byłam święcie przekonana, że obieram prawidłowy azymut. No trudno.<br /> <br /> O wyjściu z wody mam do powiedzenia tyle, że nie wiem, czy istnieje dużo gorszych odczuć jak to, gdy leci się w piance do strefy T1. Śmierć w oczach. Poprzez doświadczenie nauczę się w końcu, że to nie trwa wiecznie - na razie za każdym razem jestem trochę przerażona.<br /> <br /> Rower rozpoczął się kiepsko - nikogo przede mną, a na moim kole jeden, jedyny zawodnik. Wypruwając sobie flaki z tętnem prawie 180 wydyszałam do niego, że przydałoby się dogonić jakąś grupę. Grupy jednak ani widu, ani słychu. Obiecałam sobie, że tym razem nie pojadę tej części na maksa, więc zacietrzewiłam się solidnie: nie jadę 40-kilometrowej czasówki, żeby umrzeć na biegu. Nie i już. Szczęśliwie na horyzoncie za mną pojawił się niewielki peleton, który w końcu mnie ze sobą zabrał. Zmiana odczucia intensywności była tak wielka, że aż przełączyłam zegarek w tryb pokazywania prędkości. Pomyślałam sobie, że wleczemy się jak kółko różańcowe na niedzielnej przejażdżce i jeśli jedziemy trzydzieści parę na godzinę, to chyba mam po zawodach. A tu zdziwko: na liczniku równe 40 km/h. Przestałam się więc obawiać - jest naprawdę przyzwoicie. Na trasie wyszedł mój brak treningu jazdy w grupie - miałam okazję trzymać koło przez cały dystans, a zamiast tego musiałam wciąż podganiać i dojeżdżać do peletonu. Tak czy inaczej skorzystałam z draftingu ogromnie dużo, zwłaszcza że chłopaki nawet nie proponowali mi, żebym dała im zmianę (i Bogu dzięki, bo dyszałam chyba najgłośniej z grupy). Dystans minął niezwykle szybko i w stosunkowo niezłym komforcie. Pierwszy raz na zawodach miałam czas, żeby się napić, wyprostować plecy, rozejrzeć się wokół.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6Sjb5rDkCZVlAY9NhcNozupnXqKdLWuYRNiJ1c5EoLmBa10Stbn1LFU1wzwYG2onBIZ4pOLatEFaTz8MXqb9TXA4bDFdSrhHSgJVcJA0omiQ4oDJ0cLUNbr8Wxllj38Kq2LKW4OoMl6E/s1600/IMG_9815.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6Sjb5rDkCZVlAY9NhcNozupnXqKdLWuYRNiJ1c5EoLmBa10Stbn1LFU1wzwYG2onBIZ4pOLatEFaTz8MXqb9TXA4bDFdSrhHSgJVcJA0omiQ4oDJ0cLUNbr8Wxllj38Kq2LKW4OoMl6E/s640/IMG_9815.jpg" width="442" /></a></div> <br /> <br /> No i bieg. Część, której bałam się najbardziej, bo w tym momencie praktycznie kończył się dla mnie każdy wyścig. Pierwszy kilometr pociągnęłam w 4:36 i gdybym takie tempo utrzymała do końca, byłabym bardzo zadowolona z wyniku. Oczywiście nadal nie byłoby to obiektywnie przyzwoite bieganie, ale takie, na jakie wskazują moje obecne treningi. Od drugiego do czwartego kilometra biegło mi się jednak tragicznie. Kolka nie złapała mnie w takim nasileniu, jak miała to w zwyczaju, jednak bardzo przekonująco mnie straszyła. Dopadł mnie okropny kryzys i zaczęłam się zastanawiać, co zrobić, kiedy w końcu uderzy we mnie z całą siłą. Człapać do mety jak zwykle? Nie po to tu przyjechałam, tego przedstawienia mam już dosyć. Zejść z trasy? To nie w moim stylu. Po czwartym kilometrze nastąpiła niespodzianka - złapałam drugi oddech i od tej pory czułam się coraz lepiej. Zegarek nadal pokazywał tempo około 4:50 minut na kilometr, więc można uznać, że poruszałam się do przodu. Wolontariusze robili dobrą robotę z podawaniem wody (nie żebym ją piła - każdy kubek lądował na mojej głowie), kurtyny wodne ratowały życie (i, niestety, tworzyły gigantyczne bąble na mokrych i zapiaszczonych stopach, ściśniętych w klapiących od wody butach), a kiedy zobaczyłam panią, wyjmującą z lodówki turystycznej worki z lodem i podającą je zawodnikom, myślałam że rozpłaczę się z radości. Trzydzieści stopni w cieniu, słońce mnie je, ale co z tego, skoro karczusiowi albo ramieniu jest tak wspaniale zimniutko...<br /> <br /> No więc dobiegłam z oficjalnym czasem 2:28:18. Przede mną potwornie dużo roboty, ale nie mogę nie być zadowolona z faktu, że wreszcie to ja pokonałam triathlon, a nie odwrotnie. Pierwszy raz za metą nie czułam się jak zmasakrowane zombie, pierwszy raz czułam prawdziwy fun z tej zabawy. Nie mogę się doczekać kolejnych startów. A to już niedługo. Sezon rozpoczęty! Lepiej późno niż wcale.

Pierwsza olimpijka, pierwsze podium open - Rawa Mazowiecka

czytaj...

Wreszcie! Lepiej późno niż wcale - mam za sobą debiut na dystansie, który - jak zakładamy - ma się stać moim docelowym. Jak na razie mogę stwierdzić, że świetnie wybrałam - olimpijka z draftingiem to ...