"Pomyśl jakbyś chciała to zrobić. I zrób zupełnie na odwrót"

<div style="text-align: justify;"> Niedawno doszłam do wniosku, że właściwie byłabym w stanie wykonać dowolny trening, składający się z dowolnej liczby powtórzeń i trwający dowolnie długo. I nie był to wcale radosny wniosek wysnuty na podstawie optymistycznych rozważań.</div> <div style="text-align: justify;"> Gdybym zaplanowała swoją przygodę ze sportem na trzy lata i musiałabym się spieszyć, wszystko byłoby w porządku. Gdybym zdecydowała się na to, żeby podążać dokładnie za tym, w czym czuję się najlepiej, przygotowywałabym się teraz do Double Ironmana albo do 170-kilometrowego ultramaratonu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale chcę się bawić w sport przez kolejnych kilkadziesiąt, a nie kilka lat. A więc zdążę, a w każdym razie mam nadzieję, że zdążę z tym wszystkim. Na razie nie są to te granice, których chcę dotknąć. Jeśli teraz poszłabym w tę stronę, nie miałabym już odwrotu. Teraz wyzwaniem jest dla mnie coś zupełnie innego.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przemyślałam sobie po kolei, co idzie mi najlepiej, w czym czuję się w miarę dobra i w czym najlepiej bym się sprawdziła.. i zamierzam zrobić dokładnie na odwrót. A co!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przez ostatnie miesiące udało mi się między innymi wreszcie stanąć pionowo na rękach przy ścianie, wskoczyć na pudło (nie powiem, ile miało centymetrów. Miało mało, ale to moja dumna życiówka. Przyznam się, jak wskoczę na dwa razy wyższe), przepłynąć 50 metrów kraulem na bezdechu za pierwszym podejściem (do tej pory za pierwszym razem nigdy mi nie wychodziło). To znaczy że coś się zmienia. Jednak, jakby nie patrzeć, jestem człowiekiem-amebą. Uważam że to wstyd, żeby poważnie podchodzić do sportu i trenować po kilkanaście godzin tygodniowo, a nie umieć zrobić pompki, podciągnąć się na drążku, stanąć na rękach albo wyskoczyć wzwyż na jakiś przyzwoity poziom. Chciałabym zbadać skład swoich włókien mięśniowych, żeby się przekonać, czy moja teza o absolutnym braku włókien odpowiadających za eksplozywność jest słuszna. Moim zdaniem wolnokurczliwe już dawno wszystkie je zeżarły.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niedługo zacznie się piąty rok, w którym moje zainteresowania skupiają się na ogólnie pojętym sporcie. I znowu zacznę go zupełnie, <i>zupełnie</i> inaczej niż poprzednie. Ciekawe kiedy - i czy kiedykolwiek - będę robić przez dwa sezony to samo? Sport jest fascynujący.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc teraz staram się robić to, w czym jestem nieprzeciętnie słaba. <i>Nieprzeciętnie</i> to znaczy tak, że co drugi człowiek stąpający po tej ziemi, który ostatni raz uprawiał sport w liceum, by mnie w tym wyprzedził. Cofam się o kilka kroków, żeby wziąć rozpęd i wskoczyć na wyższy poziom. Pracuję nad tym, żeby elementy, które do tej pory nie sprawiały mi żadnego problemu, zaczęły ten problem sprawiać. Dlaczego? Bo wcześniejsza ich wersja nie była wystarczająco dobra.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Obecnie pływa mi się tak, jakby o wiele lepszy pływak oddał mi trochę swojej techniki i powiedział: Płyń. Zapominając, że moje płuca, mój wzorzec ruchu i wszystko to co robiłam wcześniej jest kompletnie inne. Moja ukochana żaba, którą kiedyś mogłam pływać dwa kilometry bez przerwy, po stu metrach staje się wyzwaniem. Wszystko przez to, że tak dużo się dzieje. Na wszelki wypadek sprawdziłam nawet ostatnio, czy umiem jeszcze pływać trochę dłużej, czy coś się w międzyczasie we mnie popsuło. Umiem. Ale to nie jest to pływanie, które chcę widzieć. A więc rozpływaniom po cztery i pół kilometra na razie mówię twardo nie. No, może nie tak twardo.. Właściwie to ze łzami w oczach macham im na pożegnanie chusteczką. Ale nie mam wątpliwości; to jest ta droga, którą chcę iść.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przełamuję swoją naturę, co z jednej strony jest fascynujące, a z drugiej - przerażające. Zamiast trzech tysięcy powtórzeń ćwiczenia robię trzy - z założeniem, że po tych trzech mam być tak samo zmęczona, jak wtedy po trzech tysiącach. Dopuszczam do siebie bodźce, które wcześniej trafiały na ścianę. Wobec których uruchamiałam mechanizmy obronne i przepuszczałam je przez układ nerwowy na zasadzie przeżycia. Teraz zaczynam już nawet czuć, kiedy "spuszczam z tonu" i zaczynam traktować coś na zasadzie "przetrwaj, zalicz, zapomnij". I staram się w ogóle do tego nie dopuszczać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Uczę się, że "dawać z siebie wszystko" nie zawsze znaczy umordowanie wydolnościowe, maksymalne wyprucie energii z płuc i mięśni. A co zdecydowanie najtrudniejsze, uczę się szacunku do swojej pracy.  Postępowanie absolutnie wbrew mojej naturze. Ciekawe czy kiedyś się nauczę..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3i6y3Ithf9yCb6dCy22dBdjhobsNC9Bp3AoDSYNMR-vqlDlqvvrAn6eOlT3Z7PNahYx7OuSDmu26e2BKyRU0kbTgjgrgk7ejAki_sEfzNZYxD7vMAjR_iIw0vjdOKCcHfggbYJLSduPE/s1600/upsidedownworld.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3i6y3Ithf9yCb6dCy22dBdjhobsNC9Bp3AoDSYNMR-vqlDlqvvrAn6eOlT3Z7PNahYx7OuSDmu26e2BKyRU0kbTgjgrgk7ejAki_sEfzNZYxD7vMAjR_iIw0vjdOKCcHfggbYJLSduPE/s1600/upsidedownworld.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <i>Fot. http://www.garycombs.org</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

"Pomyśl jakbyś chciała to zrobić. I zrób zupełnie na odwrót"

czytaj...

Niedawno doszłam do wniosku, że właściwie byłabym w stanie wykonać dowolny trening, składający się z dowolnej liczby powtórzeń i trwający dowolnie długo. I nie był to wcale radosny wniosek wysnuty na...

Specialized Myczka, niebieska koleżaneczka

<div style="text-align: justify;"> Jeśli Warszawianka wzbudza we mnie tak dużo skrajnych emocji, że aż zasługuje to na oddzielny wpis - nie mogę zapomnieć, że jest coś, co pod tym względem wychodzi poza skalę. Chciałam najpierw pisać o trenażerze, ale o przygodach z tym urządzeniem napiszę kolejnym razem. Bo dzisiaj o tym, co w tym trenażerze przez dwa sezony siedziało..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Specialized Myka HT Sport 2011.</b></div> <div style="text-align: justify;"> Gdy ją kupowalismy, byłam święcie przekonana że to sprzęt najwyższej klasy. Za 1800 złotych mogłabym przecież kupić sześć rowerów, jakie przychodziło mi mieć wcześniej. Zresztą rzeczywiście jeździła sześć razy lepiej niż tamte. Nówka sztuka, z salonu rowerowego, z takim ładnym napisem na ramie. Nie miałam wtedy pojęcia o bikefittingu, doborze siodełka, o rodzajach opon - właściwie o niczym. Wiedziałam tylko, że za takie pieniądze mogę spodziewać się dwukołowego geparda.</div> <div style="text-align: justify;"> (W ciągu kilku lat perspektywa potrafi niesamowicie się zmienić. Przecież teraz tyle kosztuje jedno koło w moim rowerze. Gdyby trzy lata temu ktoś mi to zapowiedział, wyśmiałabym go tak, że echo niosłoby się na Białołękę. I warto zauważyć, że wcale nie mam teraz więcej forsy niż wtedy).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbFmdj_co-CDUUzjVichHjaibMDaMmZHzrhu5e5a6Y6Q20tISPRDcl3ZsYpIn3kiE1vFWEc5t8tyRMYBuH-2tyy3Ozh8x5AK52ksjv7APWvUomEyBZVHoXbQ_76RJwgfSFodtHEEbRxzk/s1600/8F0B0085.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbFmdj_co-CDUUzjVichHjaibMDaMmZHzrhu5e5a6Y6Q20tISPRDcl3ZsYpIn3kiE1vFWEc5t8tyRMYBuH-2tyy3Ozh8x5AK52ksjv7APWvUomEyBZVHoXbQ_76RJwgfSFodtHEEbRxzk/s1600/8F0B0085.jpg" width="427" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"> <i>Wojtek, Author i Myka na Starym Mieście. Nie było wówczas szybszych rowerów na tym świecie!</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rzeczywiście przeskok między Myką a moimi poprzednimi rowerami był niesamowity. Wreszcie mój dwukołowy rumak chciał jechać i nie musiałam z nim o to walczyć. Hamował, skręcał, nie skrzypiał (jak czerwony Kilimanjaro, którego 11 listopada 2011 roku ktoś zwinął z korytarza przy windzie), nie odpadał mu pedał (jak poczciwemu Grandowi, który Wojtek oddał mi po stracie Kilimanjaro, żebym miała czym jeździć na uniwerek). Wykorzystywałam więc te luksusy jak tylko mogłam. Jeszcze przez długi czas miałam opory, żeby tak piękny i dostojny rower zostawiać przypięty gdzieś na mieście, ale do wycieczek służył jak znalazł. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Najpierw po prostu wsiadałam i jeździłam. Tak jak w dzieciństwie. Tylko że wtedy, kilkanaście lat temu, najpierw zawsze dzwonił domofon: "Dzień dobry, wyjdzie Asia na rower?". Potem godzinami jeździłam z kolegami i koleżankami po osiedlu. Tutaj, w Warszawie, nie miałam już z kim wyjść <i>na rower, </i>zresztą to już nie te czasy. A więc, gdy tylko miałam wolne dwie godziny czasu, wkładałam słuchawki w uszy, telefon do kieszeni i wybierałam się z Myką na eksplorowanie miasta. Tak po prostu, między ludźmi, po chodnikach, ścieżkach i trawnikach. Po parkach i po ścisłym centrum. Bardzo brakowało mi tej wolności, która była przez lata wyrywana przez miejski zgiełk, konieczność poruszania się po mieście autobusami, przez nadejście nieuniknionej dorosłości, wymagającej <i>ogarnięcia się</i>. Patrzyłam sobie z dystansu, jak ludzie spieszą się do domów, jak stoją w korkach, jak wychodzą na spacery i randki. Obserwowałam to wszystko i cieszyłam się, że nie muszę nigdzie pędzić - że równie dobrze mogę teraz skręcić w lewo, w znajome rejony, albo pojechać w drugim kierunku i sprawdzić, co tam właściwie jest. Jak kilkuletnie dziecko, któremu rodzice po raz pierwszy pozwolili wyjść z podwórka i pozwiedzać okolicę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc: było cudownie. Szybko spłynęło na mnie poczucie wszechmocy. Poznałam nieznane dotąd zakątki Warszawy, mogłam dojechać wszędzie i zawsze kiedy chciałam. Od tej pory rower towarzyszył mi niemal bez przerwy. Dojazd po mieście - nie potrzebowałam już komunikacji miejskiej. Spacer z psem - najlepiej na rowerze. Na uczelnię, do lekarza, na spotkanie - wszędzie z Myką. Wręcz żałowałam, że wszędzie mam tak blisko - chciałam sobie pojeździć! A więc z domu na Uniwersytet (najkrótszą drogą to niecałe 6 kilometrów) jeździłam przez Most Siekierkowski i Most Grota-Roweckiego (a później przez Most Skłodowskiej), żeby z sześciu kilometrów zrobiło się dwadzieścia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wakacje i luźniejsze dni, zwłaszcza letnie, spędzałam całe na rowerze. Przełom nastąpił, kiedy w końcu odkryłam <i>pętlę habdzińską, </i>czyli drogę z Powsina przez Ciszycę i Habdzin. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom, gdy po raz pierwszy zorientowałam się, że bezpośrednio obok Warszawy rozpościerają się puste szosy wśród pól i łąk. Prawdziwa, regularna wieś, z kurami wybiegającymi na asfalt, z przygarbionymi babuleńkami zbierającymi kapustę, z traktorami na środku drogi. To było to, czego szukałam. Ucieczka od miejskiego zgiełku trwała więc niecałe pół godziny, a przecież mieszkałam w jednym z najbardziej ruchliwych i głośnych części miasta. Spędzałam tam więc coraz więcej czasu. Czasem jechałam <i>na Habdzin</i> prosto z uczelni, mając na plecach torbę z laptopem i innymi szpargałami. Byle tylko jeździć - tam było tak cudownie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zimą, żeby wytrzymać na rowerze dłużej niż godzinę, musiałam ubierać się w najcięższe buciory, dwie pary spodni i rękawiczek, kominiarkę i zimową kurtkę. Wyglądałam jak bałwan i tak też się czułam, zwłaszcza gdy mijali mnie szosowcy w profesjonalnych kolarskich ubraniach. Przy nich zawsze wyglądałam jak zagubiona w świecie dziewczynka, która jedzie ze sklepu do domu. Ale oni po jednej lub dwóch pętlach znikali, a ja kręciłam, kręciłam, kręciłam..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Moją największą habdzińską frustracją byli właśnie oni - kolarze szosowi, którzy mijali mnie jakbym stała w miejscu. Udawało mi się czasem utrzymać z grupą szosowych starszych panów, ale z młodymi nie miałam najmniejszej szansy. To był kombos rozczarowania i złości. Nie dość że jechali jakby z wiatrem w plecy, to jeszcze mieli <i>te straszne buty spd, w których na pewno nie jest łatwo się utrzymać</i>. W ogóle wydawało mi się, że na rowerze szosowym musi być bardzo trudno trzymać równowagę - te cienkie oponki, ta nienaturalna pozycja.. Nie przyjmowałam natomiast do wiadomości, że zarówno geometria szosówki, jak i użycie butów spd to elementy, które dają naprawdę duże przyspieszenie. W swojej głowie byłam leszczem i już. </div> <div style="text-align: justify;"> Ale zadowolonym leszczem. Kręciłam po Habdzinie zazwyczaj po 50-70 kilometrów, ale zdarzało się dokręcać i do stówki. Po stu kilometrach zazwyczaj wracałam stojąc jedną nogą w innym świecie- przemarznięta do szpiku kości, z kręgosłupem wołającym o pomoc lub pogrzeb i z dołem hipoglikemicznym jak stąd do Jowisza i z powrotem - ale nadal zadowolona.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym w jakąś z ukochanych aktywności nie wplotła odrobiny masochizmu. Wielogodzinne jazdy na przymałym rowerze mtb, często z ciężkim plecakiem, prawie zawsze na bardzo ciężkich przełożeniach (nie wiedziałam wtedy co to jest kadencja) nie mogły skończyć się inaczej. Czasem tak bolały mnie plecy, że po zatrzymaniu się pod domem i pierwszej próbie wyprostowania się, z bólu płakałam rzewnymi łzami. Jazda przez 40 km pod wiatr z kadencją około 60 obrotów na minutę bywała tak okropna, że obiecywałam sobie szczerze, że przez następny tydzień nie wsiądę na rower. Rzecz jasna wsiadałam już następnego dnia, a czasem nawet już kilka godzin po powrocie. Doskonale wiedziałam jak to się skończy, ale uwielbienie do roweru było silniejsze. </div> <div style="text-align: justify;"> W końcu z plecami zaczęło być tak źle, że fizjoterapeuta skierował mnie na pilny rezonans kręgosłupa. Spodziewałam się, że może nie być dobrze. Odebrałam wynik badania, nogi się pode mną ugięły.. i pięć minut później pedałowałam już rozpaczliwie w stronę Habdzina, będąc przekonana, że to mój ostatni <i>legalny rower</i> na długi czas. I wcale się nie myliłam. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Czasem robiłam z tą Myką różne dziwne rzeczy: jechałam na bardzo długi dystans w rejony, których kompletnie nie znałam. Zazwyczaj kończyło się na tym, że wylatywałam prosto na drogę szybkiego ruchu, na której średnio co osiem sekund mijał mnie rozpędzony tir. To było trochę przerażające, ale też w jakiś sposób pozytywnie pobudzające. Dla dodania sobie otuchy podśpiewywałam sobie pod nosem. Innym razem jechałam długo przed siebie po zupełnie pustych, nużących dróżkach, przez wiele kilometrów nie widząc na horyzoncie żywej duszy. Pół biedy, jeśli poprzedniej nocy zażyłam więcej niż czterech godzin snu. W przeciwnym razie bywało różnie - od gwałtownych napadów rozpaczy <i>in the middle of nowhere</i>, aż do regularnego zasypiania w trakcie jazdy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak czy inaczej, nie wiem jak mogłam żyć bez Myki. A potem pojawił się szosowy Giant TCR i namieszał jeszcze mocniej. Kompletnie zrewolucjonizował moje podejście do wszystkiego, ostatecznie namówił na triathlon i bez reszty w sobie zadurzył. Rower to zdecydowanie najlepszy wynalazek świata.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg81ZPBRHhkDpdWCgqFLEJlRS7yopz4qnEc0LtW9NgCGBO3zlX47UynvX_H2kALUfhyATzFqUEbfbB-3pn1SduT8MtzIrhdg43N7-PpwosFZmKD-REwJTp-YHbRFXjWqpoHn3cL543b7Pg/s1600/10299005_659864667412862_8926480899890675475_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg81ZPBRHhkDpdWCgqFLEJlRS7yopz4qnEc0LtW9NgCGBO3zlX47UynvX_H2kALUfhyATzFqUEbfbB-3pn1SduT8MtzIrhdg43N7-PpwosFZmKD-REwJTp-YHbRFXjWqpoHn3cL543b7Pg/s1600/10299005_659864667412862_8926480899890675475_n.jpg" width="424" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"> <i>Fot. Jacek Nowakowski</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> P.S. Myka nie jest nie tylko przymała na moje 176 centymetrów wzrostu, lecz także strasznie ciężka. Ponad czternaście kilo roweru. Czasem myślę sobie, że lepiej byłoby jeździć po mieście jakimś lekkim, zwinnym single speedem. Oglądam oferty sprzedaży singli, przygotowuję ogłoszenie o rowerze Specialized na sprzedaż.. i się rozmyślam. Po prostu nie mogę. Jestem tak okropnie przywiązana do tego roweru! Pomijając zresztą kwestię czysto sentymentalną, to naprawdę wdzięczna maszyna. Używam jej już czwarty sezon - nigdy nic się w niej nie popsuło, serwisuję ją tylko wtedy, kiedy akurat mam na to ochotę, a ona śmiga jak ta lala. Chyba po prostu się lubimy..</div>

Specialized Myczka, niebieska koleżaneczka

czytaj...

Jeśli Warszawianka wzbudza we mnie tak dużo skrajnych emocji, że aż zasługuje to na oddzielny wpis - nie mogę zapomnieć, że jest coś, co pod tym względem wychodzi poza skalę. Chciałam najpierw pisać ...

Warszawianka. Wysokie stężenie chloru i emocji

<div style="text-align: justify;"> Wodny Park Warszawianka. Miejsce, które nie dość, że <b><a href="http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/czipsy-w-akwaparku;8983.html" target="_blank">ma nazwę zupełnie nie po polsku</a>, </b>to na domiar złego stężenie chloru, ozonu lub innej tajemniczej substancji w wodzie powoduje, że po każdym treningu mam zatkany nos i obolałe zatoki.</div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnOadhDuAbltpIrUnHhhJELhj4rmYZsddJSeyTnIJdUJEIzeOs9AO-9rgJGVXIb7qQDcCn0ke7g_2OVUWQONj078QpjHy9HmUj6RaGUJF9rkq1t4nejErxHyQ7XfsVVTwuUINUeHNBrnY/s1600/pww.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnOadhDuAbltpIrUnHhhJELhj4rmYZsddJSeyTnIJdUJEIzeOs9AO-9rgJGVXIb7qQDcCn0ke7g_2OVUWQONj078QpjHy9HmUj6RaGUJF9rkq1t4nejErxHyQ7XfsVVTwuUINUeHNBrnY/s1600/pww.jpg" width="640" /></a><span style="font-size: x-small;"><i>Fot. tele-adres.pl</i></span></div> <br /> <div style="text-align: justify;"> Warszawianka to obiekt, do którego mam ogromny sentyment. Dość byłoby powiedzieć, że zwłaszcza w czasie zimy jest to wymarzone miejsce dla triathlonisty. Jedyny w Warszawie basen o wymiarach olimpijskich, a do tego świetnie wyposażona siłownia. To wszystko oddalone ode mnie o 10 minut jazdy rowerem. Lepiej być nie może.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W dzieciństwie Warszawianka była dla mnie jak plac zabaw. Dziadek często zabierał mnie i moją kuzynkę w to miejsce. Jeździliśmy autobusem ze Służewca - dziś to dla mnie rzut beretem, ale wtedy byłam przekonana, że podróżujemy przez całe miasto. Dziadek kupował nam bilety, wyprawiał nas w stronę szatni i zajmował miejsce na fotelu przy szybach, co pozwalało mu dyskretnie mieć nas cały czas na oku. Przez długie godziny szalałyśmy z kuzynką na zjeżdżalniach, próbowałyśmy pływać wbrew prądowi w "dzikiej rzece" i unosiłyśmy się na wodzie razem z bąbelkami jacuzzi. Nigdy, dosłownie ani razu nasza noga nie przekroczyła drzwi wiodących z części rekreacyjnej do basenu sportowego. Pięćdziesięciometrową pływalnię widziałyśmy tylko zza rozdzielającej szyby, kiedy wspinałyśmy się po schodach na zjeżdżalnie. Basen sportowy był zawsze bardzo odległy naszym myślom i ciałom, wciąż nieco nas przerażał. Dla naszych umysłów był zbyt długi, zbyt głęboki, złowrogo szumiący i zimny. Taki <i>bardzo dla dorosłych</i>. Kto tam w ogóle pływa? Nam wystarczył maleńki basenik z biczami i gejzerami wodymi. Zawsze wychodziłyśmy z tej wodnej bawialni zmęczone, głodne, przeżarte chlorem niemal na wylot i wyjątkowo zadowolone.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na prawie 13 lat przyszedł czas mojego rozbratu z Warszawianką. Mieszkałam w Gdańsku, daleko od Wodnego Parku, choć o jedno przejście dla pieszych od innego basenu. Z którego nie korzystałam równie bardzo, jak nie korzystałabym zapewne z Warszawianki, gdybym nadal mieszkała nieopodal. Życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jednak niedługo po powrocie do stolicy znowu zawitałam na Warszawiankę. Nie pamiętam, kiedy po raz pierwszy po tej arcydługiej przerwie znowu odwiedziłam to miejsce. Wtedy już w grę wchodziło tylko pływanie na długim basenie - w końcu miałam już dwadzieścia jeden lat, a damie w tak zaawansowanym wieku nie wypada taplać się w <i>brodziku</i>. A więc przemierzałam kolejne długości, od ściany do ściany, swoją niemal dyrektorską żabką, bo tylko ten styl miałam wówczas jako tako opanowany. Moim pierwszym ówczesnym rekordem było przepłynięcie szesnastu długości basenu, a po pięciominutowej przerwie na ogrzanie się w jacuzzi - dołożenie jeszcze osiemnastu. Razem tysiąc siedemset metrów.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A potem wszystko zaczęło się toczyć jakoś szybciej.</div> <div style="text-align: justify;"> Ileż ja emocji zostawiłam w tym basenie!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trzy lata temu chodziłam tam pływać po niemal każdym treningu biegowym. Kończyłam trening w sekcji KS Warszawianka, na terenie tego samego obiektu, i od razu wsiadałam na rower z zamiarem zakończenia treningu w wodzie. I znowu - przez czterdzieści minut żabką, od ściany do ściany. Wtedy to było moje miejsce najgłębszych przemyśleń i całkiem niezłe schronienie przed światem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Później to w tej wodzie miałam swoje główne treningi. Przychodzenie do Wodnego Parku było więc nie tylko "dobiciem" treningu, ale celem samym w sobie. Warszawianka była miejscem nabywania nowych, fascynujących umiejętności. Miejscem, w którym rodziła się wielka satysfakcja, a czasem też wielka frustracja. To tutaj zrobiłam swój najcięższy trening pływacki, który fizycznie mnie sponiewierał, a mentalnie prawie złamał. To tutaj przezwyciężałam niewyspanie, zmęczenie, choroby. Tutaj spędzałam niemal całe dnie, chodząc po basenie prosto na bieżnię, a z bieżni na trening na siłowni. Tu przekraczałam swoje granice, odzyskiwałam to czego brakowało mi przez poprzednie lata.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Warszawianka to miejsce, które potrafię jednocześnie kochać i nienawidzić. Kiedy przychodziłam tu z rozpiską treningu, o którym wiedziałam, że będzie dla mnie bardzo wymagający - bywało naprawdę ciężko - tak fizycznie, jak i psychicznie. Mieliłam wodę, jednego dnia czując się doskonale, innego fatalnie, nigdy jednak nie wycofując się z podjętego zadania. Było ciekawie, kiedy wykonywałam najmocniejsze treningi pod okiem najbardziej wymagającej wobec mnie osoby, czyli mnie samej. Kiedy chlor pulsował mi w skroniach i rozsadzał czaszkę. Kiedy zegarek nie pokazywał tego, co chciałam widzieć. Cóż, wtedy ciepłe uczucia do Warszawianki nieco się oddalały. Ale ten sam obiekt to miejsce, w którym rodziłam się na nowo. Pokochałam pływanie, które zaledwie trochę wcześniej było mi zupełnie obojętne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Teraz otwieram kolejny rozdział. Niby podobny, a jednak zupełnie różny od poprzednich. To zabawne, bo jestem przecież tą samą osobą, tory na basenie są te jednakowe i woda też ciągle taka sama. Ale tak naprawdę wszystko poza tym jest inne. Od ogółu do szczegółu. Nawet inaczej łapię tę wodę, po której się przesuwam. Co innego sobie wtedy myślę. Idę do celu inną drogą. Uczę się tego, co przychodzi mi najtrudniej i przed czym siłą rzeczy nadal mam ogromne opory.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ten basen to miejsce, na którym pływacy-olimpijczycy mijają się na torze z kompletnymi żółtodziobami, sunącymi swoim własnym i niepowtarzalnym stylem. Znamienne jest, że to pełne kontrastów miejsce wbudza we mnie najbardziej skrajne emocje. </div> <div style="text-align: justify;"> Warszawianka jest wspaniała kiedy jest pusta. Woda wtedy stoi niemal nieruchomo, można usłyszeć własne ruchy. Jest się samemu w tym wielkim, ograniczonym oceanie. Ale nawet wtedy, kiedy basen jest zatłoczony, też ma niepowtarzalny klimat. Kiedy przed siódmą rano dojeżdżam pod pływalnię, miasto wydaje się dopiero budzić ze snu, a na dworze jest ciemno. Wchodzę do obiektu i nagle jestem w innym świecie - w sportowym mikroświecie. Każdy kto tu jest, ma swój cel. Przechodząc po antresoli spoglądam na zatłoczone tory i nie wiem, na co mam większą ochotę: na to, aby usiąść na widowni i cieszyć oko widokiem masy zaangażowanych ludzi, którzy odnajdują rozkosz w pływaniu od ściany do ściany, czy natychmiast biec do szatni, aby jak najszybciej do nich dołączyć. Cieszę się, że jestem częścią tego środowiska.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Czasem trafiam na filmy przedstawiające dzień treningowy słynnych sportowców. Baseny, na które wchodzą zawodnicy na początku każdego z takich filmów mają w sobie coś mistycznego. Są inne niż te, które znamy na co dzień, a to zapewne dzięki sprytnemu oku realizatora i jego kamery. Ale nie Warszawianka. Warszawianka jest nawet fajniejsza. I nawet bardziej mistyczna.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wspaniale jest mieć takie warunki do trenowania.</div>

Warszawianka. Wysokie stężenie chloru i emocji

czytaj...

Wodny Park Warszawianka. Miejsce, które nie dość, że ma nazwę zupełnie nie po polsku, to na domiar złego stężenie chloru, ozonu lub innej tajemniczej substancji w wodzie powoduje, że po każdym trenin...

Oleńka

Podczas uroczystości rozpoczęcia roku szkolnego przed trzecią klasą szkoły podstawowej dowiedzieliśmy się, że będziemy mieć w klasie nową koleżankę. Ola pojawiła się na apelu w słomkowym kapeluszu. Nie miała włosów ani nawet rzęs. Niektórzy przyglądali się jej z ciekawością.<br /> W szkole i na podwórku nigdy nie zdejmowała czapki. Czasem ludzie myśleli, że jest chłopakiem, ale ona zdawała się w ogóle tym nie przejmować. Często pachniało od niej lekarstwami. Szybko się z nią zakumplowałam, bo była miła, mądra, szalenie kontaktowa. Mieszkałyśmy w sąsiednich blokach i miałyśmy wspólne zainteresowania. Ola kochała zwierzęta i chciała zostać weterynarzem, choć o planach na dalszą przyszłość mówiła rzadko i niechętnie.<br /> <br /> - <i>Ola, zostańmy najlepszymi przyjaciółkami</i> - powiedziałam jej kiedyś, gdy wychodziłyśmy z mojego bloku na dwór - <i>Będziemy sobie mówić o wszystkich tajemnicach i w ogóle.</i><br /> - <i>Wiesz co, wolałabym nie </i>- odpowiedziała. Wtedy nie wiedziałam dlaczego. Może wcale mnie aż tak nie lubi? Może uważa, że nie jestem godna zaufania? Przecież spotykałyśmy się co najmniej kilka razy w tygodniu, a na podwórku świetnie się razem bawiłyśmy.<br /> Kiedy przychodziłam do niej do domu, najczęściej spędzałyśmy czas oglądając zdjęcia razem z jej mamą. Bardzo często przychodziła do pokoju Oli obładowana albumami i z przejęciem opowiadała nam o poprzednich latach. <i>"Widziałaś Asia, Ola miała takie długie, jasne włosy"</i>. <i>"Spokojnie, przecież odrosną"</i> - odpowiadałam. Myślałam, że już wszystko jest dobrze. <br /> <br /> Nie zawsze pojawiała się w szkole na lekcjach. Wychowawczyni powiedziała nam tylko, że Ola miewa lekcje w domu, bo choruje na <i>nieciekawą chorobę</i>. Bez szczegółów. <i>"Może kiedyś sama Wam powie"</i>.<br /> <br /> Nie zdążyła.<br /> Chodziłam już wtedy do innej szkoły, bo w czwartej klasie rodzice przenieśli mnie do innej podstawówki. Kontakt z koleżankami z poprzedniej klasy miewałam raczej rzadko, więc nie byłam do końca świadoma tego, że Ola nie chodzi do szkoły już od jakiegoś czasu. Czasem spotykałam się z innymi koleżankami na podwórku i wspólnie zastanawiałyśmy się, co się właściwie z nią dzieje. Wypatrywałyśmy ją w oknie, tam gdzie mieszkała. Czasem nawet któraś z nas krzyczała w tamtą stronę: <i>"Ola, chodź do nas! Wiemy że tam jesteś".</i><br /> <br /> Możliwe, że w tym czasie Oli wcale nie było w domu, a jeśli nawet była, to niekoniecznie już nas słyszała. Nie wiedziałyśmy, że Ola umiera. To było poza wyobrażeniem dziewięciolatek.<br /> <br /> Pewnego piątkowego dnia wróciłam do domu ze szkoły, ciesząc się na długi weekend. Zaraz po moim wejściu mama powitała mnie ze smutną miną.<br /> <i>- Asia, był tu Damian, powiedzieć że Ola umarła.</i><br /> <i><br /></i> <i><br /></i> <i><br /></i> <br /> <i><br /></i> <i><br /></i> <br /> Aha.<br /> Mniej więcej tak właśnie brzmiała moja odpowiedź: <b>aha.</b><br /> <br /> <i>"...klasowo złożyć się po dwadzieścia złotych na wieniec.."</i><br /> <i>"...pogrzeb akurat wtedy kiedy masz ważne lekcje..."</i><br /> Słyszałam jednym uchem, ale nie przetwarzałam.<br /> <br /> Ola umarła. <i>Umarła</i>. To ja pójdę rozpakować plecak, zrobię sobie kolację, pooglądam telewizję.<br /> <br /> A więc mamy piątek. <i>Ola umarła. </i><br /> Dobre kanapki. Trochę za dużo rzodkiewki. <i>Umarła.</i><br /> Serial, no, obejrzę serial. Poczytam coś może. <i>Ola umarła.</i><br /> <br /> Siedziałam przed telewizorem, akurat nadawali serial "Graczykowie". Nie mam pojęcia co się działo w tym odcinku. Po prostu siedziałam i udawałam że się weń gapię. Mój tata poszedł się kąpać, mama czytała gazetę leżąc na kanapie. Wszystko się działo tak po prostu, jak gdyby nigdy nic. A jednak przecież Ola umarła, nic już nie było takie samo.<br /> <br /> U m a r ł a.<br /> Obracałam to słowo w swoim umyśle, mieliłam je w każdą stronę, pozwalałam mu przedrzeć się przez każdą komórkę mojej świadomości. Słowa piłowały mi w głowie.<br /> Siedziałam więc i się gapiłam. W końcu podeszła do mnie mama, usiadła koło mnie na podłodze i obydwie się rozpłakałyśmy. <i>"Widzisz Asiu, ja dlatego nie wierzę w Boga, bo to niemożliwe, żeby istniał dobry Bóg, który zabiera do siebie dzieci w twoim wieku".</i><br /> Nie chciałam tego słuchać. <i>"Ciekawe czy wiedziała że umiera". </i>No nie. Naprawdę nie chciałam.<i> </i><br /> <i><br /></i> Poszłam spać. A raczej leżeć na łóżku i bezgłośnie wyć. Nie mogłam w to uwierzyć. Nie wiedziałam co robić. Nie mogłam dopuścić do siebie myśli, że nie mogę zrobić absolutnie nic - to się po prostu stało.<br /> Następnego dnia rano czułam się najgorzej na świecie. Jak to możliwe, że wstało słońce, że zaczął się kolejny dzień, że wszystko wygląda tak normalnie? Przecież nic nie jest normalnie, Ola umarła. I co teraz będzie? Próbując udawać że wszystko jest w porządku, przebrałam się z piżamy mokrej od łez, zimną wodą opłukałam zapuchnięte oczy. Czyli trzeba żyć dalej? Tata zabrał mnie na myjnię samochodową. Pierwszy raz w życiu siedziałam w samochodzie podczas gdy wielkie obracające się szczotki szorowały nasze auto. Prawie mnie to bawiło, uśmiechałam się z grzeczności, ale w mojej głowie było tylko jedno:<br /> Umarła.<br /> Ola już tego świata nie zobaczy. I tych głupich szczotek też nie.<br /> <br /> Dwa dni później poszłam do kościoła na Mszę za Olę. Na drzwiach wisiał nekrolog oznajmiający, że <i>Oleńka</i>, urodzona 10 maja tego samego roku co ja, zmarła 10 listopada w wieku 10 lat. Ludzie z niedowierzaniem spoglądali na ten komunikat.<br /> Spotkałam wszystkie koleżanki z dawnej klasy. Nie rozmawiałam z nimi wcale. W drodze do swojej ławki minęłam mamę i babcię Oli. Bałam się tego spotkania, myślałam że będą pogrążone w histerycznej rozpaczy, której nie zniesie moje serce. Ale żadna z nich nie płakała. Na ich twarzach malowało się zmęczenie, smutek, jednak dalekie były od rozpaczy.<br /> <br /> Wychodząc z kościoła spotkałam babcię Oli. <i>"Jakbyś chciała przyjść na pogrzeb, to będzie pojutrze, autokar was zabierze spod szkoły".</i><br /> Nie pojechałam - nie miałam zresztą w tej sprawie nic do powiedzenia. Oficjalnie dlatego, że miałam wtedy lekcje w nowej szkole i rodzice nie chcieli, żebym zaczynała semestr od opuszczania zajęć. Nieoficjalnie - jestem pewna, że po prostu wiedzieli, że pojechanie na pogrzeb koleżanki będzie dla mnie ostatecznym dobiciem.<br /> Żałowałam, trochę miałam wyrzuty sumienia, że nie nalegałam. Jednak w głębi duszy czułam ulgę. Po prostu nie dałabym rady spojrzeć na przyjaciółkę leżącą w trumnie.<br /> <br /> Od tej pory nienawidziłam listopada. Każde wspomnienie imienia "Ola" wywoływało u mnie niepokój, jakby każda Ola była skazana na rychłą śmierć. Potem dowiedziałam się, że nasza koleżanka była chora na raka mózgu. Nie potrafiłam sobie w pełni wyobrazić co to znaczy, ale wszędzie zaczęłam widzieć ryzyko zachorowania na tę chorobę. Moi rodzice poszli na plażę i spiekli się słońcem - <i>Boże, umrą na raka</i>. Kaszlnęłam - <i>rak</i>. Odkryłam sobie nawet dziwne zgrubienie na szyi, które obsesyjnie obserwowałam przez długie tygodnie. A kiedy niechcąco podrapałam sobie pieprzyk na nodze, czym wywołałam zaczerwienienie w jego okolicy, bez zbędnego oczekiwania na rozwój wydarzeń zwyczajnie wpadłam w dziką histerię, będąc przekonana, że teraz nie ma dla mnie ratunku.<br /> Czułam też, że w zaistniałej sytuacji po prostu nie wypada mi się cieszyć życiem, cokolwiek by się nie działo. Jeśli coś było w stanie mnie rozbawić, w duchu się za to karciłam. Odmówiłam udziału w przygotowaniach do świąt Bożego Narodzenia. <i>"Mamo, bo wiesz, to nie jest tak, że ja się nie cieszę na te święta, ale z drugiej strony sama wiesz.. Ola umarła, nie zobaczy już tych świąt, po prostu nie mogę się z nich cieszyć".</i><br /> <br /> Dopiero kilka lat później zebrałam w sobie na tyle sił, żeby dać radę pojechać ze swoją dawną klasą na grób Oli w rocznicę jej śmierci. Oni jeździli co roku. Bałam się co to będzie, nie chciałam uczestniczyć w zbiorowym opłakiwaniu, to byłoby dla mnie za trudne. Ku mojemu zaskoczeniu - chyba pozytywnemu, choć miało w sobie gorycz i przedsmak realnego, gorzkniejącego świata - nic takiego się nie działo. Wyjazd klasowy przypominał każdą inną szkolną wycieczkę, zakończył się zresztą w McDonaldzie. Nie grał mi ten sposób obchodzenia rocznicy śmierci, tak samo jak teraz nie gra mi przepychanie się między grobami wśród wystrojonych i kłócących się ze sobą rodzin w Dniu Wszystkich Świętych. Myślami byłam gdzie indziej.<br /> <br /> Nie wiem skąd Ola miała w sobie tyle siły. Fizycznej, żeby godzinami biegać ze mną po podwórku. Psychicznej, żeby zwyczajnie się trzymać i nie poddawać aż do końca. Kiedy było z nią naprawdę źle, jej mama i babcia płakały, a ona je pocieszała. Mówiła że będzie dobrze.<br /> Chcę wierzyć, że teraz już na pewno jest.<br /> <br /> Do dzisiaj mam jej zeszyt ze "złotymi myślami", który od niej pożyczyłam. Wiem jaki był jej ulubiony kolor, zespół muzyczny, jak miały na imię jej ukochane zwierzątka.<br /> <br /> W tej chorobie, w tej śmierci nie było sensu. Nie chcę w tym znajdować żadnego przesłania, bo chciałabym się uczyć życia inaczej niż poprzez ludzkie cierpienie. Mogłabym zakończyć ten wpis ckliwym wnioskiem w stylu: <i>dzięki tej historii wiem, że codziennie mam za co dziękować światu</i>. Ale to wcale tak nie działa, i każdy z nas doskonale o tym wie, zwłaszcza że czas leczy rany. Staram się jednak pamiętać, że warto znaleźć w sobie trochę siły i warto walczyć o to, żeby zostawić po sobie na tym świecie coś cennego, co zapamiętają inni.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbzlYBSs3x-VVSGCVQ2yWAXcJz3AMIzNeqQfJr-oyHstdjMx1aA4ciIU-pODbcfmXA_ZKf6KM_bl4aX5bdMSYwggUWhNzDQTlfG5NC6aT2bJQvi571lk1vTYqIbv1BQ94KDEc07e1o4e4/s1600/angel2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbzlYBSs3x-VVSGCVQ2yWAXcJz3AMIzNeqQfJr-oyHstdjMx1aA4ciIU-pODbcfmXA_ZKf6KM_bl4aX5bdMSYwggUWhNzDQTlfG5NC6aT2bJQvi571lk1vTYqIbv1BQ94KDEc07e1o4e4/s1600/angel2.jpg" width="640" /></a></div> <br />

Oleńka

czytaj...

Podczas uroczystości rozpoczęcia roku szkolnego przed trzecią klasą szkoły podstawowej dowiedzieliśmy się, że będziemy mieć w klasie nową koleżankę. Ola pojawiła się na apelu w słomkowym kapeluszu. Ni...

Tylko nie diagnoza! Na pochybel pani psycholog.

<div style="text-align: justify;"> Kiedy miałam niecałe 7 lat, przeprowadziłam się z rodzicami do nowego mieszkania w Gdańsku. Nie było mi tam źle, ale histerycznie bałam się zostawać tam sama, zwłaszcza wieczorami. Właściwie to nie do końca wiem, o co mi wtedy chodziło - po prostu miałam fazę, że na pewno zeżrą mnie potwory. Jeśli rodzice wychodzili z domu na trzy godziny, uporczywie wpatrywałam się w zegarek, zakopana na kanapie pod kocem. Zamieniona w głaz ("nie pójdę do drugiego pokoju, tam na pewno są potwory"), wypłakująca morze łez, obsmarkująca stosy chusteczek. Jeśli po rzeczonych trzech godzinach rodziców nadal nie było w domu, wpadałam w jeszcze większą histerię. Na pewno stało się coś złego, zostałam sama na świecie i nawet się o tym nie dowiem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kilka razy rodzice zostawiali mnie z wynajętymi opiekunkami, ale - choć panie były bardzo miłe - nie znosiłam siedzieć z nimi w domu. No po prostu nie. Czułam się wtedy jak gość we własnym mieszkaniu, non stop obserwowana i na siłę zabawiana. </div> <div style="text-align: justify;"> Suma summarum, każde wyjście rodziców z domu było dla mnie koszmarem. Jedyną nadzieję upatrywałam w tym, żeby zostawać w domu ze zwierzakiem. Wówczas już co najmniej od roku namawiałam rodziców na kota. Wiedzieli że strasznie chcę mieć swojego futrzaka, ale oni równie bardzo nie chcieli mieć na głowie dodatkowego domownika. Mówiłam im, że mając wymarzonego kota nie będę bała się zostawać w domu bez nich, bo przecież nie będę sama. Kot ma szósty zmysł i na pewno widzi potwory, więc w razie czego zawczasu by mnie przed nimi ostrzegł. A oni myśleli: tere fere, mów mi jeszcze.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuDS0fmR9sOQhR6ch6J-bFdiSvhA9KUQQ-ZdIP0ETcuvIwt0xQmbD_Abd3UDhyu9IY0Vvh4e4L8Av3-RGcAKli4oToD4kMHLcYOaLgdHS3-nHlchygKikvTMYY_WrL8_O9yQnYhggUGh4/s1600/Which-House-HandUnderBed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="626" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuDS0fmR9sOQhR6ch6J-bFdiSvhA9KUQQ-ZdIP0ETcuvIwt0xQmbD_Abd3UDhyu9IY0Vvh4e4L8Av3-RGcAKli4oToD4kMHLcYOaLgdHS3-nHlchygKikvTMYY_WrL8_O9yQnYhggUGh4/s1600/Which-House-HandUnderBed.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pewnego dnia, gdy rodzice zastali mnie w domu czerwoną od ryku i rozdygotaną, bo spóźnili się do domu o kwadrans ("Dlaczego nie zadzwoniliście, że wracacie cali i zdrowi?!?!") stwierdzili: tak dalej być nie może. Jest tu jakiś niestandardowy problem. Idziemy z nią do psychologa. Gdy usłyszałam o tym niecnym zamiarze, byłam przerażona. "No świetnie, czyli zamkną mnie w wariatkowie?". Podobno pani psycholog poprosiła ich, żeby na pierwsze spotkanie przyjechali sami, beze mnie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc pojechali. Ale ze mną. Nie pamiętam, pewnie zwyczajnie nie mieli mnie z kim zostawić, a może stwierdzili, że lepiej będzie, jeśli pani psycholog obczai mnie już przy pierwszej okazji. Pierwsza moja myśl, gdy otworzyła drzwi, brzmiała mniej więcej: "Nie chcę cię znać, stara wiedźmo". A druga: "Ooooo, kooootek!". Pani psycholog miała kotka. Jej ranking punktowy wzrósł od zera do jednego. Będzie drugi gol?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> "Dzień dobry. Mieliście Państwo przyjść bez córki" - rzekła na powitanie zdziwionym, niezbyt wesołym tonem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Czyli nie będzie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tutaj mała dygresja. Nie ogarniam, dlaczego dorośli ludzie mówią do innych dorosłych o dzieciach w ich obecności tak, jakby ich nie było. To jest nagminne. Czy dorośli myślą, że dzieci odbierają tylko fale dźwięku skierowane wprost do ich uszu, a nie słyszą tego, co mówi się pół metra wyżej? </div> <div style="text-align: justify;"> No, nieważne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak czy inaczej, już wiedziałam, że nie polubię się z panią psycholog. Jednak mało mi to przeszkadzało, bo siedząc przy stole razem z nią i rodzicami prawie wcale nie słuchałam, o czym z nimi rozmawia, bo byłam zajęta wabieniem do siebie ślicznego kota. Zdążyłam usłyszeć tylko niepokojący skrawek rozmowy: "(...) i dopiero wtedy postawię diagnozę". Oho! Przestraszyłam się nie na żarty. "Stawianie diagnozy" skojarzyło mi się ze znienawidzonym stawianiem baniek na plecach podczas grypy. Co to jest diagnoza? Nawet jeśli nie miało boleć, to na pewno mogło zbliżyć mnie do bycia zamkniętą w psychiatryku. Jestem za młoda, żeby umierać! Niedobrze.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dorośli pogadali, podumali, a potem pani psycholog wpadła na "fantastyczny pomysł, który dużo może wyjaśnić". Chodziło o prosty eksperyment. Otóż pani psycholog przywiązała mnie do mamy grubą liną, a sama poszła do drugiego pokoju, wzięła kota na ręce i zaczęła mnie zachęcać do tego, żebym zostawiła mamę i poszła do kotka.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kurna, serio? </div> <div style="text-align: justify;"> Miałam wtedy jakieś osiem lat, ale durnowatość tego eksperymentu już tam i wtedy przyprawiła mnie o chęć zaprezentowania poczciwego facepalma. Nie muszę chyba dodawać, że (mając dodatkową motywację w postaci groźby <i>stawiania diagnozy) </i>czym prędzej wyplątałam się ze sznura i pobiegłam do kota, co wprawiło wszystkich zebranych w stan radości, bo "proszę państwa, nie jest źle, naprawdę nie jest tak źle".</div> <div style="text-align: justify;"> Czy oni naprawdę myśleli, że sądziłam, że gdy pobiegnę do kotka, mama zabierze nogi za pas (tak bez płacenia? hłe, hłe), ucieknie przez okno (z trzeciego piętra?) i opuści mnie na zawsze? No a poza tym, czy w mieszkaniu pani psycholog były jakieś potwory? Odpowiedź na obydwa pytania brzmiała "nie" i doskonale to przecież wiedziałam. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wtedy właśnie po raz pierwszy wykiwałam psychologa. Zagrałam mu na nosie, udając nieświadomego naiwniaka. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gabinet opuszczałam w akompaniamencie radosnych dla moich uszu słów pani psycholog, żeby moi rodzice może jeszcze raz rozważyli pomysł kupienia mi zwierzaka. </div> <div style="text-align: justify;"> No nie! Mamo, tato, ile hajsu zabuliliście, żeby usłyszeć po raz setny <b>to samo</b>?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kilka tygodni później triumfalnie oprowadzałam mamę po sklepach zoologicznych w celu wybrania królika.</div> <div style="text-align: justify;"> Takie czujne zwierzątka z wielkimi uszami na pewno też widzą wszystkie potwory. Nigdy więcej nie miałam oporów przed tym, aby zostawać sama w domu.<br /> <br /> Dorośli, słuchajcie czasem swoich dzieci.</div>

Tylko nie diagnoza! Na pochybel pani psycholog.

czytaj...

Kiedy miałam niecałe 7 lat, przeprowadziłam się z rodzicami do nowego mieszkania w Gdańsku. Nie było mi tam źle, ale histerycznie bałam się zostawać tam sama, zwłaszcza wieczorami. Właściwie to nie d...

Tylko spokojnie. T Y L K O S P O K O J N I E.

<div style="text-align: justify;"> Nie znoszę się spieszyć. Choć spieszę się zawsze. Nie znoszę jednak myśli, że spieszę się słusznie. Ponad wszystko więc: nienawidzę być spóźniona.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmqtijrno9_N0cAZl4pyry2ypSfwt0Fn59xO7ksp6ws4yc7uCxvvkfG_uXh3dkXIZ-gJVwZvO_MAnwZxmvOmgSnz1ZVkTag-cz3Ad-x8hQoa9tV8MprXlle1JtfChWgacbz7lEnwmTeeo/s1600/24-inspirational-art-alice-in-wonderland.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="570" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmqtijrno9_N0cAZl4pyry2ypSfwt0Fn59xO7ksp6ws4yc7uCxvvkfG_uXh3dkXIZ-gJVwZvO_MAnwZxmvOmgSnz1ZVkTag-cz3Ad-x8hQoa9tV8MprXlle1JtfChWgacbz7lEnwmTeeo/s1600/24-inspirational-art-alice-in-wonderland.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Punktualność to cecha, którą bardzo cenię zarówno w sobie, jak i w innych ludziach. Uważam że notoryczne spóźnianie się niedobrze świadczy o człowieku. Pracowałam kiedyś dla osoby, która spóźniała się na wszystkie spotkania - oprócz jednego, jedynego! - na które się z nią umawiałam. Na pierwsze spotkanie przyjechała pół godziny po czasie. Jako człowiek pozytywnie nastawiony do ludzi myślałam wtedy, że po prostu utknęła w korku, nie mogła znaleźć miejsca spotkania albo po drodze wydarzyło się coś ważnego, co ją zatrzymało. Za trzecim razem wiedziałam już, że mam po prostu do czynienia z takim typem człowieka. Naszą współpracę zakończyłam bardzo szybko, choć z perspektywy czasu uważam, że i tak za późno. </div> <div style="text-align: justify;"> Proszę mnie nie zrozumieć źle. Każdemu czasem zdarzy się spóźnić. Nie wpisuję na czarną listę nazwisk osób, które nie przychodzą na miejsce na czas. Jestem jednak przekonana o tym, że na punktualność składa się co najmniej kilka cech, z których każda jest arcyważna: między innymi dobra organizacja czasu, odpowiedzialność, słowność i szacunek do innych ludzi.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bycie obsesyjnie punktualnym ma swoje wady i zalety. Oczywistym plusem takiej cechy jest fakt, że rzeczywiście bardzo rzadko się gdzieś spóźniam, a jeśli taka sytuacja nastąpi, nie wynika to z mojej złej woli. Jeśli jestem zapisana na egzamin na godzinę 10:00, zazwyczaj jestem pod salą już o 9:35 - kilka razy dzięki temu udało mi się nie tylko uniknąć udzielającej się, nerwowej atmosfery przed egzaminem ustnym, lecz  także wejść do sali jako pierwsza, na długo przed oficjalnie wyznaczoną dla mnie godziną. Jeśli zaczynałam zajęcia na uczelni o 8:00, dwadzieścia minut wcześniej już siedziałam przy biurku w sali i popijałam herbatę z wydziałowego automatu. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bywa to też zabawne, choć raczej dla obserwatorów niż dla mnie samej. Miałam taki czas, kiedy przed zajęciami na uczelni zaczynającymi się o 9:40 miałam do zrobienia 15-kilometrowy trening biegowy, a oprócz tego musiałam wyjść z psem, wziąć prysznic, zjeść śniadanie i wypić ciepłą herbatę (oraz zrobić sto innych rzeczy). Zawsze w takich sytuacjach mam wszystko wyliczone co do minuty, bo tylko trzymanie się wyznaczonego planu lub wyprzedzanie go daje spokój mojej duszy. Jesienią i zimą, kiedy wychodzenie na trening o szóstej rano wiązało się z bieganiem w ciemnościach, potrafiłam budzić się o drugiej lub trzeciej w nocy z silnym przekonaniem, że oto właśnie zbliża się godzina mojego wyjścia z domu. Za każdym razem byłam tak samo zaskoczona, kiedy okazywało się, że mogę jeszcze kilka godzin spać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mam fobię niedzwoniącego budzika. Ewentualnie budzika, który zdoła mnie obudzić, ale nie przekonać. Czasami bywałam skrajnie niewyspana i wtedy rzeczywiście potrafiłam wyłączyć budzik nie wyrywając się ze snu. Nawet wtedy niezwykle rzadko zdarzało mi się poważnie zaspać - właściwie takie sytuacje mogę policzyć na palcach jednej ręki. Mimo wszystko jednak obudzenie się o godzinie, która w pełni satysfakcjonowałaby przeciętnego człowieka, potrzebującego na zebranie się przeciętnej ilości czasu, jest dla mnie sytuacją przerażającą. Uwielbiam mieć czas. Muszę mieć duży margines czasu, żeby czuć się z tym komfortowo. Jeśli mam zrobić trening, na który realnie potrzebuję godziny, zakładam, że będzie on trwał godzinę i dwadzieścia minut. Bo przecież mogę się zgubić, zatrzymać, może czegoś nie doszacowałam. I tak zrobię wszystko, żeby się nie zgubić i nie zatrzymać, bo podświadomie wiem, że chcę się zmieścić w godzinie. A potem okazuje się, że mam tyle czasu do wyjścia, że daję radę na przykład poodkurzać mieszkanie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ostatnio miałam zabawną, jakże znamienną sytuację. Trenerzy zarządzili, że w czwartkowy poranek wyjątkowo mam nie robić żadnego treningu. Miałam więc dużo czasu do zagospodarowania przed wyjściem do pracy. Poszłam na długi spacer z psami i stwierdziłam, że to doskonały dzień, żeby podjechać na uczelnię i do biblioteki po nieszczęsne pieczątki na karcie obiegowej (dlaczego nieszczęsne? Bo dwie z trzech pieczątek zaświadczających o niezaleganiu z książkami musimy zebrać z bibliotek, w których nie można wypożyczać książek. True story). Wróciłam do domu ze zwierzakami i zobaczyłam, że wedle moich wyliczeń mam jeszcze do dyspozycji dłuższą chwilę przed ponownym wyjściem. Postanowiłam więc wyskoczyć do sklepu po szybkie codzienne zakupy. Zrobiłam więc zakupy, rozpakowałam je, usiadłam na chwilę do komputera, aż tu nagle.. O Boże, jest za pięć dziewiąta. Chyba mój plan właśnie legł w gruzach. Nie zdążę przecież pojechać na Krakowskie Przedmieście, obskoczyć dwóch bibliotek wydziałowych, zjechać do BUWu, wziąć stamtąd pieczątki i zdążyć na 11 na Ursynów! Ta myśl zaprzątała mi połowę umysłu, a druga połowa nalegała, żeby jednak spróbować to zrobić, bo okazja na to nie przytrafi się już długo, a czas na rozliczenie się ze studiami nagli. Stojąc w drzwiach ubrana z plecakiem na plecach, jedną ręką w panice rozpisywałam sobie poszczególne godziny "podróży", chcąc się przekonać, czy mam szansę zdążyć, drugą pisałam SMS-a do kolegi z pracy, żeby zawiadomić go, że prawdopodobnie się spóźnię (do tej pory ani razu nie zdarzyło mi się być na miejscu nie-pierwsza, więc musiałam go zapewnić, że jeśli nie będzie mnie pięć po, to nie musi od razu dzwonić na policję). Ostatecznie wiadomości nie wysłałam, ale tylko dlatego, że zajęłoby mi to za dużo czasu.</div> <div style="text-align: justify;"> Pedałowałam na uczelnię jak wściekła, aż pożałowałam, że założyłam na siebie tyle warstw odzieży i ciepłe zimowe buty. Przez trzy piętra wydziału gnałam jak rakieta, stwierdzając z satysfakcją, że jak na razie mam niezły czas. Zebranie trzeciej pieczątki z pobliskiego BUWu również okazało się pestką. Miałam duży zapas czasu, co nie oznaczało jednak, że przestałam się spieszyć. Niestety, jak głosi przysłowie, gdy się człowiek spieszy, to się diabeł cieszy, i ze mnie rzeczywiście miał okazję uśmiać się po pachy. Zamiast pojechać prostą i sprawdzoną drogą, bez zbędnych komplikacji, ubzurałam sobie, że z Powiśla na Ursynów szybciej dojadę robiąc dziwne serpentyny po pobliskich dzielnicach. Gdybym miała ślad GPS, moglibyście się ze mnie pośmiać, ale możecie tylko uwierzyć mi na słowo, że nadłożyłam dobre parę kilometrów. </div> <div style="text-align: justify;"> I cóż - do pracy dojechałam na 10:40. Przed zabraniem się do roboty zdążyłam spokojnie wziąć prysznic, przebrać się, zrobić sobie herbatę i sprawdzić w Internecie co słychać na świecie. </div> <div style="text-align: justify;"> Typowe.</div>

Tylko spokojnie. T Y L K O S P O K O J N I E.

czytaj...

Nie znoszę się spieszyć. Choć spieszę się zawsze. Nie znoszę jednak myśli, że spieszę się słusznie. Ponad wszystko więc: nienawidzę być spóźniona. Punktualność to cecha, którą bardzo cenię zarówno w ...

I tak zawsze mnie koił szum odwiecznych fal, odpoczywam.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/MWbaNb8ob_M?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Oglądaliście "Dzień Świra"?</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> To nie jest komedia. Mimo przewijającego się tam komizmu ten film jest daleki od odmiany komediowej. To jeden z najlepszych filmów jakie widziałam. Chyba żaden polski film tak bardzo mnie nie poruszył. Arcydzieło. Oglądając to jednocześnie wyję ze śmiechu, śmieję się przez łzy i cierpię razem z Adasiem.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> W każdym z nas jest trochę tytułowego Świra. Być może w każdym coś innego. A może wcale nie?</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Pisałam dzisiaj o psach, więc i tym razem uczynię je punktem wyjścia. Zasadniczo psy lubią rytuały. Stałe godziny posiłków, stałe godziny wyjścia na spacer, te same ścieżki, powtarzające się czynności. Moje psy są wyjątkiem, elastycznie dostosowują się do każdej oferowanej sytuacji. Ale ja nadrabiam za nas wszystkich. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Dużo we mnie Miauczyńskiego. Oboje jesteśmy polonistami, a to dopiero początek.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Zajmując się sportem dość łatwo realizować na sobie autoterroryzm. Były takie czasy, kiedy sama układałam sobie trening biegowy i siłowniany. Jeśli coś sobie rozpiszę - choćby nie wiem jak bardzo to było nierzeczywiste i nierozsądne - padnę na glebę bez tchu, ale zrobię co mam zrobić. Jeśli zakładałam sobie kiedyś przy dwudziestej długości basenu, że zrobię tych długości pięćdziesiąt, to mogłam zrobić siedemdziesiąt, ale nie czterdzieści dziewięć. Choćby dozorca gasił już światło na pływalni, choćbym widziała mroczki przed oczami, choćby - słowem - nie wiem co. Kiedy realizowałam biegowy plan treningowy na bieżni mechanicznej i weszłam na inną bieżnię niż zwykle, okazało się, że ustawiane do tej pory prędkości zupełnie nie przystają do temp na innym egzemplarzu machiny. Prawie wyzionęłam ducha, intensywność odebrała mi zdolność myślenia, a z bieżni zeszłam z kontuzją, którą leczyłam potem dość długo. Ale trening zrobiłam. Kilka miesięcy wcześniej, podczas tego samego cyklu treningowego, poleciałam z rana wykonać zaplanowany trening, który wykonałam w stu procentach, ale prosto z bieżni pobiegłam do toalety, aby stać się główną bohaterką tak zwanych dantejskich scen. Wróciłam do domu i szybko się zorientowałam, że mam wysoką gorączkę i wszystkie pozostałe objawy grypy żołądkowej. Przez kolejne trzy dni leżałam plackiem na kanapie, wychodząc tylko do miejsca, gdzie król chodzi piechotą.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Mogę się zarzekać, że nie będę się traktować w ten sposób, ale deklaracje to jedno, a rzeczywistość to drugie. Podobną masakrę zarzuciłam sobie przecież kilka miesięcy temu, kiedy za wszelką cenę chciałam dokończyć przerwany przez burzę i ulewny deszcz trening interwałowy na rowerze. Skąd mogłam wiedzieć, że waty na trenażerze nie równają się watom w terenie? Jedno jest pewne: kiedy tylko przekroczę bramę piekieł, już się nie cofnę. Ostatnie przyspieszenie zrobiłam na niższych watach tylko dlatego, że przerażony moim stanem Wojtek zagroził, że jeśli go nie posłucham, to przez tydzień mam szlaban na jakiekolwiek trenowanie. Chwilę przedtem zatkał uszy i stanął twarzą do okna, próbując wytrzymać to, co się działo - podobno - obok niego. "Podobno", bo ja byłam już wtedy w równoległej rzeczywistości.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Bardzo nie lubię nadmiernego komfortu. Powiedzmy to sobie szczerze: gdybym urodziła się kilka epok temu, pewnie byłabym jednym z tych mnichów, którzy w imię idei wybrali życie w jaskini i codzienne biczowanie się włosienicą. Największą karą jest dla mnie zapewnienie sobie większego komfortu, niż w danej chwili wydaje mi się, że powinnam sobie zapewnić. Lekki trening w dzień, w który nastawiałam się na mocne uderzenie. Zaproszenie (próba zaproszenia) do restauracji bez okazji. Albo choćby skończenie treningu dziesięć minut wcześniej, kiedy wiem, że mam jeszcze trochę czasu.. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Cierpienie uzależnia co najmniej tak jak endorfiny. Ile razy zimą wracałam do domu z rowerem, mając całkiem zamarznięte dłonie i stopy, i wyłam wniebogłosy, obiecując sobie że następnym razem przy takiej temperaturze pojadę autobusem? Ile razy trenowałam na szosówce z łzami lecącymi ciurkiem po policzkach, bo ledwo wytrzymywałam siedzenie na skrajnie niewygodnym siodle, a miałam przed sobą jeszcze kilkadziesiąt kilometrów jazdy? Wchodziłam do domu i myślałam: nigdy więcej. I zawsze następnego dnia wsiadałam znowu, choć doskonale wiedziałam, jak to się skończy. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both;"> Czasem kończę trening na siłowni i czuję, że nadchodzi wielki cukrowy spadek. Ten kto wie o czym mówię, zna też dobrze emocje i nastroje, jakie pojawiają się w głowie w tym czasie. Co chce wtedy zrobić rozsądek? Skrócić trening. Wrócić do domu najkrótszą drogą. Kupić sobie po drodze coś, co zapewni szybki strzał glukozy. Co robi wtedy mój nie-rozsądek? Wszystko dokładnie na odwrót. Nagle świta w głowie myśl, że przecież jest jeszcze jedno ćwiczenie, które dobrze by było zrobić przed wyjściem. Z jednego arcyważnego ćwiczenia robią się trzy albo osiem. Po drodze z siłowni do domu przypominam sobie, że muszę jeszcze zrobić zakupy. W bardziej hardkorowych przypadkach okazuje się, że po drodze mam do załatwienia co najmniej trzy sprawy, wśród których jedna wymaga długiego oczekiwania w kolejce. Ze sklepu do domu wracam obładowana jak juczny wielbłąd, a do wpakowania się do windy muszę użyć wszystkich głęboko skrywanych pokładów eksplozywności i dynamiki, żeby jednym ruchem wstawić do niej rower, trzymając jednocześnie w dłoniach dwie ciężkie torby z zakupami. Potem wjeżdżam na dziesiąte piętro niczym Quasimodo, bo staram się nie powciskać przeładowanym plecakiem wszystkich przycisków w windzie.</div> <div class="separator" style="clear: both;"> Szczytem wszystkiego jest, jeśli winda akurat nie działa. Przecież nie będę wchodzić na dziesiąte piętro na dwa razy, nie?</div> <div class="separator" style="clear: both;"> Kiedy przekraczam próg mieszkania, przez chwilę wydaje mi się, że oto przygoda dobiega końca. Zaraz usiądę sobie przy komputerku z herbatką i drugim śniadankiem. JEDNAKOWOŻ. Szybko okazuje się, że do tego wydarzenia jest jeszcze bardzo długa droga. Nie będę przecież jadła w syfie, więc po rozpakowaniu plecaka, rozwieszeniu ręcznika, wrzuceniu rzeczy do pralki (...) przecieram jeszcze starannie szmatką biurko. Jeśli w międzyczasie okazuje się, że pralka dopiero co skończyła pracę i czeka aż rozwieszę łachy - rozwieszam je niezwłocznie. W tym momencie słyszę pikanie zmywarki, oznajmiające radosną nowinę: to nie koniec porządków! Idę więc do kuchni, wypakowuję naczynia, a skoro już wypakowałam, to wpakuję też brudy ze zlewu. Jedzenie z szafek już do mnie mówi, lecz przecież - na miłość boską - nieposprzątany blat wymaga niezwłocznej interwencji. Gdy wreszcie w czajniku gotuje się woda, jedną ręką wrzucam porozrzucane po przedpokoju buty do szafki, drugą zbieram psie miski z podłogi. Od pierwszej myśli "Jezu, chcę do domu" minęła godzina.</div> <div class="separator" style="clear: both;"> Biada temu, kto podczas wielkiego rytuału przeddrugośniadaniowego poczuje potrzebę, żeby mnie o coś zagadnąć - bez kija nie podchodź. Zwyzywam, rozpłaczę się i obrażę- czasem jednocześnie.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> I bardzo często mam w treningowym plecaku jakiś ratunkowy cukier. Przez ostatnie dwa lata użyłam czegoś takiego może raz, choć w stanie "jeszcze minuta i moje mięśnie ulegną samostrawieniu, żołądek przekręci się na drugą stronę, a ja zamorduję panią która stoi przede mną w kolejce" znajdowałam się niezliczoną ilość razy. </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Śmieję się z siebie codziennie. I opowiadam o tych wszystkich sytuacjach ze wstydem, bo chwalebniej byłoby mieć w sobie cechy konstruktywne. Ale, jak już wspominałam, próbuję ze wszystkiego wyciągnąć coś dla siebie na przyszłość.</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <i>Tak zawsze mnie koił szum odwiecznych fal.</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <i>Wciąż jednak odpoczywam.</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <i><br /></i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvdTEAIDRFHSbV5gWnWGx8jZ5Wp6B-0Q3DkmPrLhXPAbgnJf8qO5r6xIwLAPocSlOmDT3lUj7MzRLjqey5LcD40X-UHudRRgxmj2Lh0PhVsUmwFHdNk5VZ_wJOn6xPNuxa0Zp2Ch3HRjg/s1600/hqdefault.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvdTEAIDRFHSbV5gWnWGx8jZ5Wp6B-0Q3DkmPrLhXPAbgnJf8qO5r6xIwLAPocSlOmDT3lUj7MzRLjqey5LcD40X-UHudRRgxmj2Lh0PhVsUmwFHdNk5VZ_wJOn6xPNuxa0Zp2Ch3HRjg/s1600/hqdefault.jpg" width="400" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <i><br /></i></div>

I tak zawsze mnie koił szum odwiecznych fal, odpoczywam.

czytaj...

Oglądaliście "Dzień Świra"? To nie jest komedia. Mimo przewijającego się tam komizmu ten film jest daleki od odmiany komediowej. To jeden z najlepszych filmów jakie widziałam. Chyba żaden polski film...

Polska remisuje z Chorwacją

<div style="text-align: justify;"> ...czyli kontynuacja <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2012/09/piekna-polka-i-chorwacki-robotnik.html" target="_blank"><b>wpisu o borderach</b>. </a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wczoraj moje słodkie zwierzęta założyły sobie <a href="https://www.facebook.com/pages/Weso%C5%82epsy/859471224093053" target="_blank"><b>fanpage</b></a>. No dobra, trochę im w tym pomogłam. Moja "cywilna" Facebookowa tablica wciąż była zawalana psimi fotkami i wpisami na temat psów, co sporą część znajomych mogło nieco nużyć. Przez wzgląd na to często wstrzymywałam się z publikowaniem opowieści i ciekawostek związanych z borderami. Teraz mają swój wirtualny kącik, który będzie traktowany ze sporym przymrużeniem oka, więc mam nadzieję, że spodoba się nie tylko zagorzałym wielbicielom psów.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przy okazji publikowania linku do wpisu sprzed dwóch lat zauważyłam że - zaiste - choć aktualny, jest już trochę podstarzały. Rastka skończyła już osiem lat, Smok mieszka z nami już dwa i pół roku, więc najwyższa pora, żeby uzupełnić listę spostrzeżeń na poruszony już temat:<b> jak bardzo różni się border collie odmiany użytkowej od wystawowego? </b>Tym razem mogę nawet wypunktować niektóre kwestie i przytoczyć konkretne sytuacje z życia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przypomnę lub poinformuję tych którzy nie wiedzą - Rasta (Never Never Land Light My Fire) to 8-letnia borderka o rodowodzie czysto wystawowym, mająca wśród swoich przodków licznych multi- i <a href="http://www.borderky.cz/Tino/WebGallery/images/1151542120.jpg" target="_blank">interchampionów</a>. Smok (Mawlch Woolie) to niespełna 3-letni "użytek" z linii typowo pracujących psów. Jego ojciec <a href="https://www.youtube.com/watch?v=vV1MgcqJEJ0" target="_blank"><b>pasie krowy</b></a>, jego mamuśka jest niezłym<b> <a href="https://www.youtube.com/watch?v=XwyW17BDI2o&list=UUKhteHF8uDqw4euX_Uf08yw" target="_blank">agilitowym wymiataczem</a>.</b></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Eksterierowo różnią się diametralnie. Nie zawsze przypadkowo spotkani ludzie rozpoznają w nich tę samą rasę (OK, umówmy się - rzadko <b>w ogóle </b>rozpoznają w ich jakąkolwiek rasę):</div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGOmjDB-VuhB5JqybF6xThHnKC68vM15Ip8B8ADrgav6AqyeKODbknhxoCtdUjhZyD3QTuk1OusvAaJRK8pIgMaiGZNAdOg1oGqobM-ZM0oLqckcICOe4m9f8tDRKWcXlHLBPfXI0HYsQ/s1600/580484_10200283344778591_1104539442_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGOmjDB-VuhB5JqybF6xThHnKC68vM15Ip8B8ADrgav6AqyeKODbknhxoCtdUjhZyD3QTuk1OusvAaJRK8pIgMaiGZNAdOg1oGqobM-ZM0oLqckcICOe4m9f8tDRKWcXlHLBPfXI0HYsQ/s1600/580484_10200283344778591_1104539442_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak wygląda sprawa różnic charakteru?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> U Rasty od maleńkości rzucała się w oczy jej niezależność. W czasach gdy wychowywałam swojego pierwszego szczeniaka miałam bliski kontakt z dwiema hodowczyniami psów - Magdą Michalską i Mirą Marciniak. Panie nie znały się nawzajem, a już przy pierwszych spotkaniach z Rastą powiedziały mi dokładnie to samo: "Będziesz z niej miała pociechę, to bardzo mądry pies, ale też bardzo niezależny". Trafiły z tym w dziesiątkę. Czasem Rasta doprowadzała mnie do białej gorączki lub do stanu przedzawałowego. Jeśli coś sobie postanowi, nic jej przed tym nie zatrzyma, choćby nie wiem jak bardzo było dalekie od tego, czego ja od niej oczekuję. Często działa na własną rękę, a raczej łapę, nie poszukuje we mnie wsparcia. Jeśli bywało za młodu, że coś ją przestraszyło, uciekała przed siebie albo do domu - Smok zawsze, od pierwszych wspólnych godzin (!) kierował się do mnie. Rasta nie widzi problemu żeby podczas pobytu na wsi oddalić się od domu i "zwiedzać", Smok trzyma się zawsze blisko mnie.</div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli Rasta wie, że nie pochwalam czegoś co robi.. to wie. Ale robi. Jest mentalnym betonem. Krzyczenie na nią nie powoduje, że okazuje skruchę albo zmienia swoje zachowanie. Nacisk fizyczny nie robi na niej żadnego wrażenia. To ciekawy kontrast, bo każde przypadkowe naruszenie jej cielesności (np. przypadkowe nadepnięcie) odbiera jako bardzo przykre. </div> <div style="text-align: justify;"> Niektóre beznadziejne zachowania jakie prezentowała od małego, a które próbowałam z niej wyplenić różnymi sposobami, prezentuje niestety nadal. Mowa o zżeraniu ohydztw i tarzaniu się w nich. Próbowałam prośbą i groźbą, nagródkami, smakołyczkami - nic z tego. Gen gównożercy jest silniejszy.</div> <div style="text-align: justify;"> Smok jest pod tym względem absolutnie inny. Zasadniczo jego w ogóle nie trzeba strofować, bo to grzeczny chłopczyk. Jeśli już zdarzy mu się wykazać rażącą niesubordynację, zasługującą na upomnienie groźnym "Jak ty się zachowujesz" albo "Co ty zrobiłeś", ma minę świadczącą o tym, że gdyby mógł, to rozpłakałby się rzewnymi łzami, żałuje swojego haniebnego czynu i zaraz pójdzie do spowiedzi, tylko żebym już mu wybaczyła. Na wyżej wspomniane ohydztwa, w których lubuje się Rasta, patrzy z obrzydzeniem. Kilka razy próbował coś zeżreć na dworze, jednak po pojedynczym "FEEE" oddala się od tego z miną typu "Najmocniej przepraszam, nie wiem co mi przyszło do głowy". </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nieco inaczej przedstawia się sytuacja jeśli chodzi o wygaszanie podczas pracy. O ile w codziennych sytuacjach strofowanie Rasty nie robi na niej wrażenia, tak podczas "roboty" każdorazowe danie jej do zrozumienia, że nie udaje jej się zrobić czegoś tak jak oczekiwałam powoduje, że pies mentalnie "odpływa". Nie ma w jej szkoleniu słowa "nie" w znaczeniu "kombinuj dalej" albo "robisz to źle". Powiem więcej - każda zła emocja szybko znajduje odzwierciedlenie w jej pracy, a w skrajnych przypadkach powoduje jej całkowite wyłączenie się i oddanie absurdalnym zachowaniom, takim jak chodzenie i wąchanie kwiatków. Oczywiście takie sytuacje od wielu lat nie mają miejsca, bo szybko nauczyłam się obsługi Rasty, niemniej na początku naszej wspólnej przygody zdarzały się nam sytuacje tego typu, że pies nagle przestawał słuchać i oddalał się "pochodzić".</div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli chodzi o Smoka, znowu muszę zacząć tą samą śpiewką: jego nie ma za co strofować. Jest jednak jeden wyjątek - szczekanie. Czasem mam wrażenie, że on nie słyszy komend, bo zagłusza je swoim darciem japy. Nie zawsze mam cierpliwość do tego, żeby bawić się z nim w dostawianie do nogi albo zmiany pozycji, bo to szczekanie mnie po prostu osłabia i kończy się tym, że bawimy się w aportowanie piłki i idziemy do domu. Niestety albo stety, nacisk psychiczny podczas pracy na niego nie działa (a to podobno rzadkość u borderów). Mogę drzeć się na niego głośno, jak tylko zaczyna szczekać, ale on się tylko szerzej uśmiecha i nadal ryczy wniebogłosy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W porównaniu do Rasty, Smok jest niezwykle karny i odwoływalny. Warto zaznaczyć, że zasadniczo obydwa psy uczyłam przychodzenia na wołanie w ten sam sposób, z tą tylko różnicą, że na naukę w przypadku Rasty poświęciłam dużo więcej czasu (i nerwów), bo u Smoka nie było potrzeby się nad tym aż tak pochylać. Na obecną chwilę kwestia ta wygląda tak, że jeśli wołam psy, to Smok przybiegnie do mnie w dziewięciu na dziesięć przypadków, Rasta najpierw się zastanowi, zanim podejmie ostateczną decyzję, czy warto się do mnie fatygować. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli chodzi o socjalizację z ludźmi, bordery są absolutnie różne. Rasta od małego uwielbia wszystkich ludzi, zwłaszcza obcych. W windzie molestuje każdego, patrząc na niego maślanymi oczami, a jeśli ten ktoś ją pogłaszcze, nie da mu już spokoju. Gdy jeździłam z nią pociągiem na trasie Warszawa-Gdańsk, potrafiła przez sześć godzin podawać ludziom łapy. Jest totalnie milutka i słodziutka, do tego wygląda jak piesek z obrazka, co rozbraja większość napotkanych osób. Uwielbia nawet weterynarza, choć nie wszystkie zabiegi wykonywane w gabinecie lekarza należały u niej do sympatycznych (np. wyrywanie pazura "na żywca"). Smokowi weterynarz nigdy nie zrobił nic złego, jednak on z kolei zachowuje się tak, że jest mi zwyczajnie wstyd. Ostatnio miał pobieraną krew - najpierw próbował uciekać we wszystkie strony jednocześnie, a gdy pani doktor dotknęła jego łapy igłą "zwiotczał" i wisiał bezwładny z odwróconą głową ("nie patrzę, nie patrzę, zemdlałem"), całym ciężarem będąc zwalonym na podtrzymujące go mnie i panią weterynarz. </div> <div style="text-align: justify;"> Smok po przyjeździe do Polski zachowywał się jak dziki pies dingo wyciągnięty z puszczy. Jeśli ktoś chciał go pogłaskać, jednocześnie dostawał zawału, szukał drogi ucieczki i obmyślał jak unicestwić przeciwnika. Sytuacja wyglądała dość dramatycznie i pewnie bym się tym przejmowała trochę bardziej gdyby nie fakt, że po zaproponowaniu mu pracy (piłka albo smakołyki) zapominał o wszystkich strachach, więc stwierdziłam że będą z niego ludzie. Teraz, po ponad dwóch latach życia w mieście jest znacznie bardziej oswojonym psem dingo, ale do obcych jest bardzo nieufny. Przeszkadza mu, jeśli nachyla się nad nim mężczyzna i mówi do niego "powarkującym" głosem. Jeśli podczas spaceru ktoś gwałtownie się odwraca i idzie na niego, przybiera pozę gotową do starcia. Nie wygląda przy tym tak słodko jak Rasta. Zdarzało mu się warczeć na ludzi, którzy próbowali wymusić na nim kontakt (np. wyciągając do niego ręce w ciasnej windzie i usiłując go głaskać po głowie). Bardzo nie lubię takich sytuacji, bo nigdy nie jestem pewna, kiedy poczuje się na tyle zagrożony, żeby faktycznie kogoś capnąć. Nie jest to amstaff i nawet gdyby coś takiego się zdarzyło, byłoby to ostrzegawcze kłapnięcie zębami, a nie zmasowany atak, ale i tak nie wyobrażam sobie, żeby moje psy mogły dopuszczać do siebie możliwość gryzienia ludzi. </div> <div style="text-align: justify;"> Kiedy odwiedzają nas goście, Smok na początku jest wyraźnie zestresowany, jednak dość szybko oswaja się z nowym człowiekiem i chętnie się do niego przytula. Rasta od początku akceptuje gościa.</div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli już jesteśmy w temacie ludzi, przejdźmy do tematu dzieci. Właściwie jedyne dziecko z jakim bordery miewają kontakt to 3-letni syn siostry Wojtka. Rasta jest jego przytulanką i nie przeszkadza jej nic, łącznie z łapaniem jej za ogon albo ucho. Smok za każdym razem jest nieco przerażony obecnością Szymka i jeśli może, unika kontaktu, jednak zdarza mu się pozazdrościć innym psom bycia przytulanymi i też podchodzi nieśmiało po głaski. Jeśli Szymon jest za bardzo natarczywy, Smok staje się kamieniem i przeczekuje sytuację. Gdybym jednak miała wybierać, którego bordera zostawię z dzieckiem bez mojej kontroli, zdecydowanie byłaby to Rasta.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja z socjalizacją wśród psów. Rasta co prawda notorycznie zakochuje się w kudłatych psach, zwłaszcza nieco większych od niej, ale zdecydowanej większości psów po prostu nie lubi. Do pewnego czasu zdecydowanie preferowała unikanie spotkań, teraz myśli chyba że jest przewodniczką borderowego stada i drze twarz, ilekroć mijamy się z obcymi psami. Zdarzało jej się inicjować walki psów, bez znaczenia jakiej płci był przeciwnik.</div> <div style="text-align: justify;"> Smok jest psem zaczepno-obronnym, to znaczy on zaczepia, a potem mam go bronić. Zawsze zbliża się do psa w taki sposób, jakby gotował się do decydującego starcia dwóch brytanów. Opuszczona głowa, irokez wyższy od reszty psa, skupienie 10/10. Jeśli już spotka się z tym psem, zamienia się w jego najlepszego kumpla, z którym chętnie się pogania. Nigdy nie zdarzyło mu się pokazać zębów jakiemuś psu. Czasem robi dziwne rzeczy, na przykład biegnie pędem w stronę psa, zatrzymuje się dziesięć metrów od niego, po czym wraca jeszcze szybciej i zaczyna szarpać zębami smycz na wyraz "och, jaki jestem wściekły, weź mnie trzymaj, bo mu zaraz pokażę". </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ciekawą kwestią jest też codzienne życie "bezpracowe". Oba bordery są na każde moje zawołanie, niezależnie od pory dnia i nocy. Zawsze dają z siebie wszystko. Na tym jednak lista podobieństw się kończy. Smok ma wyłącznik ON/OFF, który może uruchamiać niezliczenie wiele razy w ciągu dnia i nocy. Jeśli idę na trening z dwoma psami i robię coś z Rastą, Smok obserwuje z błyskiem zazdrości w oku, ale leży spokojnie i nie ma z tym problemu. Rasta zabierana na plac treningowy na pięć albo osiem godzin potrafiła drzeć się przez pięć albo osiem godzin, gdy tylko akurat z nią nie pracowałam. W związku z nieumiejętnością odpoczywania i wiecznym "zajaraniem" trenowanie z nią było bardzo uciążliwe i na dłuższą metę meczące zarówno dla mnie, jak i dla niej. Przeładowanie emocjami skutkowało dziwnymi zachowaniami w jej wykonaniu - wyładowywała złość na innych psach, goniła pociągi przejeżdżające za ogrodzeniem, gryzła ziemię itp. Smokowi zdarzało się szczekać, gdy słyszał wyjątkowo emocjonujące dźwięki dochodzące z toru agility, ale nigdy nie wypalał się żadnymi dziwnymi akcjami.</div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli miałabym przedstawić wykres zależności jakości prezentowanej przez psa pracy od czasu treningu, Smok miałby skok od 0 do 100% w sekundę i dalej ciągłą, zupełnie prostą linię. Zawsze przez cały czas trwania treningu zachowuje bardzo równe skupienie, prędkość i jakość pracy. Rasty nakręcenie nigdy nie spada do zera, przez co nigdy też nie wzrasta do stu procent. Na początku treningu zawsze była bardzo, niezdrowo wręcz nabuzowana, a wraz z upływem czasu jakość jej pracy w wyraźny sposób się pogarszała. </div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli chodzi o warunki fizyczne do pracy, Smok wygrywa w przedbiegach. Jest szybszy, zwinniejszy, bardziej skoczny, dynamiczniejszy. Zaznaczę jednak, że z Rastą nie jest aż tak łatwo wygrać w tej konkurencji, bo jest bardzo zwrotna i niezwykle "elastyczna" - czasem mam wrażenie że jest z gumy. Jeśli jednak chodzi o świadomość ciała i jego wykorzystanie - nie ma szans.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC6Gt6_LtLbh5Ue3_w4p4mhlocoQa1iGEUGv8-vJAxGZ2X9S6ou6Er3vyH0WZoIKJmebIYV3AZUlmDSYJEsqvsSWkcAodlwRVsXu6EXpPtqkIgh4PXbBvHNJahjhJUz1FVHLo32V7IHks/s1600/485918_10200201038480985_554817447_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC6Gt6_LtLbh5Ue3_w4p4mhlocoQa1iGEUGv8-vJAxGZ2X9S6ou6Er3vyH0WZoIKJmebIYV3AZUlmDSYJEsqvsSWkcAodlwRVsXu6EXpPtqkIgh4PXbBvHNJahjhJUz1FVHLo32V7IHks/s1600/485918_10200201038480985_554817447_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Smok jest psem jednego pana, a raczej pani. No, właściwie dwojga ludzi, bo czasem mam wrażenie, że oddał duszę Wojtkowi (zwłaszcza kiedy ten rzuca mu frisbee - ja nie istnieję, co tam ja). Często mówię o nim per "syneczek" i to wcale nie dlatego, że mam 24 lata, a ludzie w tym wieku miewają  już dzieci i mam jakieś niespełnione instynkty macierzyńskie (o nie, bynajmniej. Ewentualne dzieci w swoim życiu wyobrażam sobie za jakieś 8 lat. Co najmniej). On po prostu jest syneczkiem. W swoich zachowaniach jest bardzo <i>ludzki, </i>czego nigdy nie widywałam u innych psów. Przychodzi się przytulać, kładzie łapy na ramionach i wtula głowę w człowieka. Nie "całuje" jęzorem, jak większość psów, tylko delikatnie uderza nosem. Zasypiając na kanapie, kładzie głowę na poduszce. Nie bez powodu jest jedynym psem w domu, który ma pozwolenie na spanie w łóżku.</div> <div style="text-align: justify;"> W porównaniu z nim Rasta jest "tylko" moją dobrą koleżanką. Nie lubi kontaktu fizycznego, nie przepada za głaskaniem, a przytulanie to dla niej kara. Myślę że uważa, że sama zadba o siebie najlepiej - w tym aspekcie jest trochę jak kot. Rasta nigdy nie była o mnie zazdrosna, czego nie można powiedzieć o Smoku. Kiedyś się tak nie zachowywał, jednak przez ostatnie pół roku lub rok zdecydowanie zdarza mu się pokazywać innym psom, że ja lub Wojtek jesteśmy jego i tylko jego. Prawdopodobnie nie pozwałałby sobie na coś takiego, gdyby nie fakt, że kiedy Es i Smok powarkują tak na siebie w domu, próbując wymuszać na nas kolejność głaskania, jest to tak śmieszne i rozbrajające, że nie jesteśmy w stanie ich za to strofować.. No cóż, przecież nikt nie powiedział, że jesteśmy idealnymi właścicielami.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ostatni punkt, dość istotny w życiu z borderami: dziwne fazy. Rasta mogłaby mieć na drugie imię Faza. Nienawidzi odkurzacza i rzuca się na niego z wściekłością. To samo dzieje się w przypadku taśmy klejącej, która wydaje charakterystyczny dźwięk podczas rozwijania. Dalej - dźwięk dezodorantu (również imitowany za pomocą paszczy) bywał moim awaryjnym przywołaniem, bo Rasta wtedy traci mózg i biegnie, żeby ugryźć dezodorant. W ogóle jest wrażliwa na dźwięki - strzałów zaczęła bać się około trzeciego roku życia; wcześniej nie zwracała uwagi nawet na petardy wybuchające kilka metrów od niej. Takich faz jest dużo, a kiedyś było jeszcze więcej. Gdy mieszkałam w Gdańsku, na dźwięk otwieranego balkonu potrafiła zerwać się z głębokiego snu i biec przez całe mieszkanie, rozbijając się po drodze o różne przedmioty - tylko po to, żeby po prostu <u>wejść na balkon. </u>Odkąd mieszkam w Warszawie z Wojtkiem wiele jej faz się uspokoiło lub choć trochę wygasiło, w dużej mierze dlatego, że Rasta czuje duży respekt przed Wojtkiem i wie, że w jego obecności nie można sobie pozwalać na zbyt wiele. Jednakże.. na każdym, absolutnie <u>na każdym spacerze z Wojtkiem</u> Rasta zachowuje się najgorzej na świecie, ponieważ za wszelką cenę chce, aby Wojtek kazał jej zrobić kółko. A jeśli jej każe, robi ich dwieście, jedno po drugim. Jest to w gruncie rzeczy dość zabawne, tylko bolesny jest fakt, że ona wtedy naprawdę nie widzi poza tym zadaniem świata. </div> <div style="text-align: justify;"> Smok nie wykazuje żadnych irracjonalnych zachowań tego typu. Ma jeden dziwny strach: plastikowy worek na śmieci. Nie wiem dlaczego się go obawia, ale wyraźnie go nie lubi od samego początku bycia u nas. Nie ma jednak mowy o "atakowaniu wroga" i żadnych innych próbach konfrontacji. W takich sytuacjach Smoczuś jest nieśmiały i po prostu się wycofuje w bezpieczne miejsce. Jakiś czas temu zaczął wyraźnie chować się przed odkurzaczem, ale jest to uzasadnione tym, że.. ostatnio Rasta tak gryzła rurę odkurzacza, że.. wciągnęła sobie weń język (!), co - jak można się domyślać - nieźle ją przeraziło. Od tej pory Smok myśli, że odkurzacze biją pieski. W ogóle jest bardzo wrażliwy na przemoc. Jeśli ktoś krzyczy na kogoś w jego pobliżu, odbiera to absolutnie osobiście i woli się usunąć na pewną odległość.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na tę chwilę chyba wystarczy tych podobieństw i różnic, choć chętnie rozpiszę się jeszcze nieraz na ten temat. Na sam koniec napiszę jeszcze raz to samo, co pisałam w poprzednim wpisie - fajnie jest mieć dwa uzupełniające się charakterami zwierzaki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXCrCaU8RjULfJAO2uGt-M9cbFF60D2PtglXJKTzzBVDapc3cH2rGxm32fF9NX-BhiVHAblUtG6YBqDUuhx5_rsIgUv3Vq7j2HH6w-dMvSuCW0wZuGAbQY2CxQFTAPFlJ_SmuRV0sdJHM/s1600/1278025_10201493062060767_2064069159_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXCrCaU8RjULfJAO2uGt-M9cbFF60D2PtglXJKTzzBVDapc3cH2rGxm32fF9NX-BhiVHAblUtG6YBqDUuhx5_rsIgUv3Vq7j2HH6w-dMvSuCW0wZuGAbQY2CxQFTAPFlJ_SmuRV0sdJHM/s1600/1278025_10201493062060767_2064069159_o.jpg" width="427" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Polska remisuje z Chorwacją

czytaj...

...czyli kontynuacja wpisu o borderach.  Wczoraj moje słodkie zwierzęta założyły sobie fanpage. No dobra, trochę im w tym pomogłam. Moja "cywilna" Facebookowa tablica wciąż była zawalana psimi fotkam...