Silesiaman Triathlon, czyli jestem sprinterką.. i (chyba) kończę tri-sezon z wielkim niedosytem.

<div style="text-align: justify;"> A więc udało mi się dotrwać do soboty bez uszkodzeń ciała i duszy mogących wykluczyć mnie ze startu. W sobotę zadebiutowałam w triathlonie na dystansie sprinterskim, który - jak zresztą przypuszczałam - bolał od startu do mety, ale wcale nie o wiele bardziej niż dwa razy dłuższy dystans. Nie był to fantastyczny występ w moim wykonaniu, ale zdecydowanie nie żałuję, bo było to naprawdę cenne doświadczenie. Ale po kolei.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6aY2dz-inAGYV5QEpZ3Lc3gs7g54RsBrs25xZp37ZibI95_4Inm1BxjyTskXhIAUcj71Ffj1yfsWeK6Eav-9EKWrh8PUtlMJgVtxdLn5dmmy0MApw5Bp-RqHjQumEPlgtdsru9knC1J8/s1600/7064_10203757379747294_4819729694037357143_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6aY2dz-inAGYV5QEpZ3Lc3gs7g54RsBrs25xZp37ZibI95_4Inm1BxjyTskXhIAUcj71Ffj1yfsWeK6Eav-9EKWrh8PUtlMJgVtxdLn5dmmy0MApw5Bp-RqHjQumEPlgtdsru9knC1J8/s1600/7064_10203757379747294_4819729694037357143_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zacznę od tego, że po raz kolejny zadziwił mnie mój poziom przedstartowego stresu, który był na zaskakująco niskim poziomie. Od rana cieszyłam się na zbliżające się wyzwanie. Denerwowałam się sprawami technicznymi, takimi jak to, czy ktoś nie uszkodzi mojego roweru w wyjątkowo ciasnej strefie zmian, ale tym, że będzie ostra jazda - właściwie niewiele. Bałam się trochę debiutu w zawodach z draftingiem - nie byłam przekonana, czy sobie z tym poradzę, bałam się mojej nieodłącznej towarzyszki kolki, ale poza tym.. "nerwy do konserwy". Doskonale, bo jeszcze nie tak dawno szał przedstartowy nie dawał mi normalnie myśleć i funkcjonować.</div> <div style="text-align: justify;"> Przygotowania do startu stały się nerwowe, gdy okazało się, że w strefie zmian nie ma koszyków ani niczego innego, w czym można zostawić swoje rzeczy po zmianach. Niemiła niespodzianka. Na samą myśl o dwustu osobach przebiegających po mojej ślicznej aXence robiło mi się słabo. Byłam już gotowa płynąć bez pianki, ale pomocny organizator uratował mnie kartonem, w którym mogłam zostawić swoje graty. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Woda w stawie była na tyle zimna, że gdy tylko do niej weszłam, natychmiast ucieszyłam się, że nie zdecydowałam się na porzucenie pianki. Trasa była łatwa, boje doskonale widoczne, a do tego po raz pierwszy miałam tak dobrą widoczność w wodzie. Nowe okularki, przezroczyste Speedo, spisały się na medal - nie zaparowały, nie przeciekły, a do tego są na tyle duże i na tyle dobrze trzymają się na twarzy, że nie miałam wreszcie fobii na temat dostawania kopniaków w twarz. Do tego wszystkiego, mimo że ustawiłam się w pierwszej linii i miałam za sobą hordę rozjuszonych mężczyzn, wcale nie odczułam wielkiej przykrości z powodu postartowej pralki. </div> <div style="text-align: justify;"> Biorąc pod uwagę te wszystkie przychylne okoliczności, nie do końca rozumiem, dlaczego pływanie poszło mi tak fatalnie. Co prawda czas tego etapu liczył się razem z dobiegiem do strefy zmian (a ten element nie jest, bynajmniej, moją mocną stroną), ale i tak ostro dałam ciała. Po pierwsze - stwierdzam, że chyba nie umiem płynąć w trupa, będąc odziana w piankę. Po drugie - na ostatniej prostej płynęłam jak nawigacyjna sierota. Po trzecie - wydawało mi się że ostatnio pływa mi się całkiem przyjemnie, ale dystans 450m na zawodach nie może być przyjemny, a ostatni trening szybkościowy zrobiłam.. już nie pamiętam kiedy. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W strefie zmian również zachowywałam się jak lebioda. Spędziłam w niej przynajmniej o pół minuty za długo. Nie było konkretnej przyczyny tego stanu, po prostu jakoś nie mogłam się ogarnąć. Za długo zakładałam numer startowy, za długo męczyłam się z kaskiem i jakoś to zeszło.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Część rowerowa zasługuje na oddzielny akapit. Przede wszystkim była mordercza, zaliczyłam na niej naprawdę trudne chwile, zwłaszcza w drugiej części dystansu, gdy potwornie bolały mnie plecy. Pierwszy raz jechałam na zawodach z nowymi aero kołami, które - kiedy się je rozpędzi - zasuwają jak sam diabeł. Ponadto nigdy wcześniej nie jechałam w triathlonie z draftingiem i byłam bardzo ciekawa, jak to się rozegra. Pod kątem miejsca na trasie i bezpieczeństwa wszystko było w stu procentach w porządku. Jeśli chodzi o jazdę na kole, to niestety niewiele skorzystałam z tej możliwości. Przez kawał drogi sama prowadziłam spory peleton, znowu nie mogąc się nadziwić, że faceci siadają na kole dziewczynie. Machałam do nich, żeby wychodzili na zmiany, ale bezskutecznie, więc jak zwykle wyszłam na największego frajera zawodów. Zdarzył mi się jeden całkiem sensowny peleton - jeden z zawodników niedaleko zawrotki przed strefą zmian wyszedł na prowadzenie. Za zakrętem zaczął zwalniać, więc wyprzedzając go zaproponowałam mu - i jeszcze jednej osobie - wspólną jazdę po szybkich zmianach. Pojechałam "swoje" 500m na czele, zjechałam na tył grupy i.. tyle ich widziałam. Chłopaki tak pociągnęli, że mogłam im co najwyżej pomachać. Przez resztę okrążenia wypruwałam sobie flaki, żeby ich dogonić, a gdy przed kolejnym nawrotem już prawie ich miałam.. musiałam zwolnić prawie do zera, bo przede mną snuły się dwa rowery trekkingowe. Fail. Jakimś cudem udało mi się dogonić swoją grupę kilka kilometrów dalej.. z tym że grupa zdążyła się w międzyczasie rozpaść. Koniec końców wyprzedziłam prawie wszystkich, a tych których nie zdołałam dogonić, nie zobaczyłam nawet w strefie zmian. </div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEGtl_SXIdluVGy2wJ10zS3ZUDu0YJV6EZOH9GJ8ytnzqRatWpWycD-AsYID91aCNSmsfaNJza-33c41YInVFFu8WX_Fx1gf8sz3h46P6lJjJ7su3t_RkoU7kmeoBklDFd_wj799uW-Es/s1600/10534472_10203757968682017_4396019998198767216_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEGtl_SXIdluVGy2wJ10zS3ZUDu0YJV6EZOH9GJ8ytnzqRatWpWycD-AsYID91aCNSmsfaNJza-33c41YInVFFu8WX_Fx1gf8sz3h46P6lJjJ7su3t_RkoU7kmeoBklDFd_wj799uW-Es/s1600/10534472_10203757968682017_4396019998198767216_n.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguet-UeuA-3eWZrWF3b2gGnz8jYL9NiITuttAJQljqFhOaB51DiRtLgQw-7Plv9LoCCfI_kpbiQAJ5xCPTWoPU5OjJbxApq8qkCtQUP2ktzA9rYKDf0NYFp9E1KhqB7YVhlOmbXxtYkEI/s1600/10563071_10203757971402085_6119272495507825569_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguet-UeuA-3eWZrWF3b2gGnz8jYL9NiITuttAJQljqFhOaB51DiRtLgQw-7Plv9LoCCfI_kpbiQAJ5xCPTWoPU5OjJbxApq8qkCtQUP2ktzA9rYKDf0NYFp9E1KhqB7YVhlOmbXxtYkEI/s1600/10563071_10203757971402085_6119272495507825569_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po raz kolejny wykręciłam najszybszy czas roweru wśród wszystkich startujących kobiet, do tego 17. wynik wśród wszystkich zawodników, łącznie z mężczyznami. Trochę mnie to zdziwiło, bo dziewczyny które wyszły przede mną z wody (a zrobiły nade mną naprawdę dużą przewagę) jechały u chłopaków na kole, a ja (durna) przez większą część dystansu zrobiłam sobie indywidualną jazdę na czas. Technicznie pojechałam beznadziejnie; traciłam wiele cennych sekund na nawrotach, zgubiłam gdzieś kadencję. Średnia prędkość wyszła mi niższa niż na zawodach 1/4 Ironmana! No ale nic, człowiek uczy się na błędach, zwłaszcza jak srogo za nie zapłaci. A ja zapłaciłam. Rozpoczynając bieg myślałam że umrę. Pierwsze okrążenie (1.7 km) przetrwałam tylko dzięki myśli, że to wiocha schodzić z biegu na dystansie 5 km, skoro doczołgiwałam się nawet na dystansie dwa razy dłuższym. Kolka oczywiście zaatakowała na samym początku biegu, do tego dyszałam jak sam Lord Vader, niepokojąc biegaczy których wyprzedzałam na trasie. Ale - właśnie - niektórych wyprzedzałam!, a to sytuacja niemal bez precedensu. Szczęśliwie (i też bez precedensu) na drugim okrążeniu kolka powoli zaczęła odpuszczać, co wyraźnie mnie uspokoiło i dało przez chwilę pocieszyć się biegiem. Później znowu dała do wiwatu i trzymała prawie do mety, ale w ogólnym rozrachunku i tak mogę powiedzieć, że było o wiele lepiej niż ostatnio. Niestety na rowerze potwornie się umęczyłam i zakwasiłam, co spowodowało, że bieg leciałam resztkami sił. Bardzo frustruje mnie fakt, że na treningach biegam obiecująco szybko (obiektywnie wolno, ale dobrze jak na ten etap treningu), a na zawodach jest tragedia - kolka mnie tak przydusza, że nawet gdy lekko puszcza, boję się lecieć na maksa. Do tego, nie ukrywam, wczoraj po rowerze byłam po prostu umordowana. W pierwszym triathlonie startowałam z myślą o pojechaniu roweru na maksa i zrobieniu sobie rozbiegania na koniec.. i chyba ta tendencja została mi gdzieś z tyłu głowy. Nie wiem kiedy się nauczę, że powinnam zostawić sobie trochę siły na bieg. Tak czy inaczej, pobiegłam ten dystans poniżej 5 minut na kilometr, więc o pół minuty szybciej niż na ostatnich zawodach (jednak - znowu - trasa była dwa razy dłuższa). To cieszy, ale..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq_TV_KlhYgriM3Jhx0BP57KTurzIOLV3SD8hV9szvZQe7Inu5XU0RS7rRc1CGlsFU0CknaBTWGxfmxKECReGMFyHnRb8a3chEOy8ie-dXkgYR-lXGV03eIznxhyynwuisH5a6X_jbooM/s1600/10403415_10203757968442011_4613176938620583204_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq_TV_KlhYgriM3Jhx0BP57KTurzIOLV3SD8hV9szvZQe7Inu5XU0RS7rRc1CGlsFU0CknaBTWGxfmxKECReGMFyHnRb8a3chEOy8ie-dXkgYR-lXGV03eIznxhyynwuisH5a6X_jbooM/s1600/10403415_10203757968442011_4613176938620583204_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trochę mnie boli fakt, że to prawdopodobnie moje ostatnie zawody triathlonowe w tym roku, chyba że uda mi się wystartować jeszcze w Triathlonie Warszawskim. Nawet jeśli tak, nie będzie to to samo, bo tak naprawdę są to zawody pływackie plus crossduathlon z kilkugodzinnym interwałem. Jest jeszcze kilka interesujących imprez na krajowym podwórku, ale w portfelu tylko muchy i trochę żółtych monet.. Nie tak miał wyglądać mój pierwszy sezon, nie wszystko poszło tak jak sobie to zaplanowałam, ale nie pozostaje mi nic innego jak dalej uczciwie i ciężko (ciężej) pracować.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak mi się podoba triathlon po zakończeniu pierwszego sezonu? W ogóle mi się nie podoba. Z wody wciąż wychodzę poniżej oczekiwań, część rowerową okupuję ogromnym bólem pleców, na biegu nie biegnę, bo kolka zgniata mi wnętrzności, łącznie z płucami, a wszystko to boli mnie nawet do kilku dni po zawodach, uniemożliwiając mocne treningi*. Czyli jest super. Nie zmienia to faktu, że z niecierpliwością wyczekuję kolejnego sezonu i z wielką rozkoszą stanę na starcie kolejnej imprezy. W przyszłym roku będzie lepiej. Chyba nie ma wyjścia?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> *dziś na przykład miałam zrobić pięć kilometrówek na bieżni katowickiego AWFu. A figa. Wstałam rano, wyszłam z Rastą na dwór i już wiedziałam, że nie ma opcji. Po trzech krokach przekręcają mi się flaki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDG-LTUQxG42tvD0V_H_B9BGuxevLmpnHoJbYIR15K37QqqGEnk2BnDPf3OYnESyxzORkLXwc498hgSfHMIYedFChQ2vZ4gnKCFEdl3V2cnNABt_m_a4Mf3O1Tg0HeIfb7H9Ds4xzQqjs/s1600/10568835_10203763600102799_5721309745140735224_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDG-LTUQxG42tvD0V_H_B9BGuxevLmpnHoJbYIR15K37QqqGEnk2BnDPf3OYnESyxzORkLXwc498hgSfHMIYedFChQ2vZ4gnKCFEdl3V2cnNABt_m_a4Mf3O1Tg0HeIfb7H9Ds4xzQqjs/s1600/10568835_10203763600102799_5721309745140735224_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> fot. Łukasz Dymuś</div>

Silesiaman Triathlon, czyli jestem sprinterką.. i (chyba) kończę tri-sezon z wielkim niedosytem.

A więc udało mi się dotrwać do soboty bez uszkodzeń ciała i duszy mogących wykluczyć mnie ze startu. W sobotę zadebiutowałam w triathlonie ...

Tak okropnie wakacje - cz. 1

<div style="text-align: justify;"> Praca magisterska sama się nie napisze, ale wystarczy wyjechać z domu, i już idzie to gorzej niż źle. A bo nie mam przy sobie stacjonarnego komputera i paru kartek z notatkami, a bo bez Worda nie mogę wyświetlić ważnych funkcji w plikach, i tak dalej, i tak dalej.. Każda wymówka jest dobra. Zdziwię się po powrocie do Warszawy, jak będę musiała włączyć turbodopalanie, żeby zdążyć z pracą na czas.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nadal jest zimno. I nadal uważam że to dość miła odmiana, choć wejście do zimnej wody w stawie nawet w piance przestaje być miłym wydarzeniem. Nie wiem jak to się stało, bo pakowałam się jak zwykle dość spokojnie i rozważnie, a jednak! - nie wzięłam ze sobą żadnych innych spodni niż szortów do biegania, legginsów za kolano (również do biegania) i jeansowych spodenek. To oznacza, że nawet gdy jest 10 stopni i pada deszcz, biegam po mieście w króciusieńkich, letnich gatkach o fluorescencyjnym kolorze, a na górze - aby dopełnić obrazu - mam równie letnią koszulkę na ramiączkach z wyciętymi plecami. Całe miasto się na mnie gapi, a przynajmniej takie mam wrażenie, i w sumie trudno się temu dziwić, bo taki kolorowy elf stojący przed przejściem dla pieszych pośród ludzi poubieranych w kurtki i długie spodnie jest - zaiste - zjawiskiem osobliwym. A jak to wygląda z mojej perspektywy? Pierwszy kilometr biegu to ciągłe zastanawianie się, czy aby na pewno jestem mądra, czy jednak powinnam wrócić po coś normalnego do założenia na siebie, ale później jest całkiem nieźle.</div> <div style="text-align: justify;"> Buty też mam już wszystkie mokre. Oprócz trzech par butów na rower (na mtb, treningowe na szosę i triathlonowe) i trzech par butów do biegania (szybkie startówki, zwykłe treningowe i crossowe), klapków (i płetw) wzięłam ze sobą do Katowic aż sandały. A więc znowu należą mi się gratulacje. Jak można się domyślić, nawet nie wyjęłam ich z siatki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na szczęście nie powoduje to wielkich problemów, bo oprócz wyjść na treningi wychodzę co najwyżej z psami albo do sklepu. Mam całkiem niezły trening odpoczywania między treningami, bo zazwyczaj zamontowuję się pod kołdrą z komputerem na kolanach. Oficjalnie piszę wtedy pracę, nieoficjalnie.. niedługo chyba dotrę do końca internetu. Tak bardzo wakacje.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak to zwykle bywa, taki tryb wyjątkowo sprzyja dobremu trenowaniu. Byłoby łatwiej, gdybym w sobotę nie wyrżnęła z rowerem o asfalt i miała działające kolano, ale mimo pewnych niedogodności cały czas jest nieźle (idę dziś wreszcie pokazać lekarzowi moje biedne prawe ścięgno czy cokolwiek to jest, to co boli przy kostce). W niedzielę strzelił mnie (jak najbardziej spodziewany) atak depresyjnego <i>wszystko-jest-bez-sensu</i>, potęgowany przez myśl, że oto właśnie ruszają imprezy sportowe, do których byłam pozgłaszana.Wywlokłam się na siłownię, aby po raz pierwszy od niepamiętnych czasów pokatować się na maszynach. No i cóż. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, jestem endorfinowym ćpunem, który przyjął tam swoją działkę i już wszystko było w porządku. <b>Jak ja to lubię. </b>Przypomniałam sobie, jak ogromną, być może nieco masochistyczną przyjemność sprawia mi umordowanie się na siłowni, fundowanie sobie kontrolowanego bólu i wybuchu wodoru w różnych miejscach. Uwielbiam to uczucie, kiedy wychodzę z siłki po dobrym treningu z telepiącymi się mięśniami. I to uczucie waty w mięśniach kilka godzin po. Mmm, delicje. Na domiar dobroci przed wejściem na maszyny chciałam się rozgrzać delikatnym biegiem na bieżni, ale po wejściu na nią przypomniałam sobie, że mam dzisiaj do zrobienia rozbieganie między 6 a 10 km. Wybiegałam dychę, ale tylko dlatego, że po mistrzowsku udało mi się siebie oszukać. Najpierw założyłam sobie że 6 km będzie OK (ta myśl pomogła mi zwłaszcza gdy ekran przy bieżni jak byk pokazywał 3 km, a ja już nie wyrabiałam tego patrzenia w ścianę). Po szóstym kilometrze dopuściłam do siebie myśl, że już tylko dwa kolejne kilometry i będę miała ładną ósemkę. Od ósemki do dziesiątki poszło już siłą rozpędu, choć obite kolano i biodro nie ułatwiały zadania, przypominając o swoim istnieniu przy każdym kroku. No cóż, ostatecznie od potłuczeń się nie umiera.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Poniedziałek był bardzo udanym dniem. Z samego rana wybiegaliśmy psy aportowaniem pod górę, a następnie odstawiliśmy je do domu i od razu wybraliśmy się z powrotem na Dolinę 3 Stawów (to katowicka wersja "mojego" warszawskiego rezerwatu - jestem tam ciągle). Tym razem to ja zostałam przeorana na górkach. Wojtek ułożył mi trasę z trzema stromymi podbiegami po śliskiej trawie i kamieniach, a pomiędzy każdym z nich musiałam zbiec z powrotem na dół. I tak dziesięć okrążeń - niektóre po jednym, z przerwami, niektóre po dwa albo trzy naraz. Już podczas pierwszego wiedziałam, że to nie będzie sympatyczne tuptanie, tylko teksańska masakra. Między piątym a szóstym powtórzeniem zaliczyłam klasyczny kryzys. Nie dałam tego po sobie poznać (chyba), ale w głowie przekrzykiwały mi się dwa głosy. Jeden z nich darł się, że nie wie, na cholerę mi to wszystko, że skoro na każdym podbiegu i - zwłaszcza - na zbiegu obite kolano lewej nogi błaga o litość, a ścięgno (?) nad prawą kostką wydziera się o to samo jeszcze głośniej, to znaczy że powinnam sobie dać z tym spokój. Drugi po prostu spokojnie mówił, że nie jestem przecież leszczem. Jak zwykle nie pozostało mi nic innego, jak tylko posłuchać tego, którego słucham zawsze. A na ostatnim kółku urwałam ze 35 sekund w stosunku do poprzednich.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A przy okazji, biegnąc przez park do miejsca zasadniczego treningu uświadomiłam sobie, że właśnie przetruchtałam sobie na rozgrzewkę dokładnie taki dystans i dokładnie w tym tempie, co pod koniec kwietnia podczas pobytu w Katowicach. Tylko że wtedy to był mocny trening przyspieszeniowy, który skończyłam z wywieszonym jęzorem i spalonymi płucami. Cieszę się.</div> <div style="text-align: justify;"> Wróciłam do domu czując się nieźle zgnieciona tymi pięcioma kilometrami ciągłych podbiegów i zbiegów. Długo jednak się nie poregenerowałam, bo niedługo później ruszyliśmy na siłkę i do sauny.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Miejsce na małą dygresję. Nie wiem jak to się dzieje, że wychodzę z domu w ujemnej kondycji psychofizycznej (niedziela), ledwo stawiając lewą nogę na podłożu i marząc tylko o tym, żeby odwalić cokolwiek na tej siłowni i wrócić do domu, a kiedy już tam jestem, następuje jakaś zadziwiająca transformacja. Biegnę dłużej i szybciej niż bym się spodziewała, przerzucam tony żelastwa i szukam sobie radośnie kolejnych ćwiczeń. Nie rozumiem także jak to działa, że jeszcze wchodząc na drugi trening czuję że boli mnie absolutnie wszystko i najchętniej poszłabym spać tu i teraz (wczoraj), a kiedy już robię to co mam zrobić, czuję się jak młoda bogini. No ale nieważne uzasadnienie, ważne że działa.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wczorajszą saunę skróciłam z racji zaaplikowania jej prawie bezpośrednio po treningu, co - z tego co mi wiadomo - zasadniczo nie jest najszczęśliwszym pomysłem. Był to jednak całkiem korzystny zbieg okoliczności, bo towarzystwo w saunie nie sprzyjało długim kąpielom cieplnym.</div> <div style="text-align: justify;"> Krótkie przybliżenie krajobrazu: rzeczona sauna jest ładnie urządzona, przestronna, zachęcająca. W regulaminie stoi polecenie podkładania sobie pod stopy ręcznika. W saunie na podłodze leżą małe dywaniki - jak zgaduję w celu zapobieżenia wywrotkom ludzi wychodzącym z niej po posadzce.</div> <div style="text-align: justify;"> A więc siedzę sobie siedzę, relaksik w pełni, aż tu nagle do sauny weszły trzy dziewczyny, co do których nie miałam już wątpliwości. Najpierw trzymały drzwi sauny otwarte na oścież, czytając na głos kartkę wiszącą obok niej ("Prosimy o nie używanie dywaników pod stopy"). Wlazły, rozgościły się i myślą ciężko na głos:</div> <div style="text-align: justify;"> <i>- Ojej, to takie dziwne, wszędzie gdzie byłam w saunie trzeba używać ręczników pod stopy, a tu nie!</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- No!</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- No bo <u>pisze tam</u>, że prosimy o NIE używanie, nie?</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- No!</i></div> <div style="text-align: justify;">  I tak dalej. Potem dowiedziałam się, gdzie wybierają się na wakacje, z jakim przewoźnikiem będą lecieć, co spakują do torby żeby zmieścić się w limicie wagowym bagażu.. Oczywiście wszystko na cały regulator. Jedna z nich, nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności ta siedząca niedaleko mnie, gadając z koleżankami przez cały czas stukała jedną stopą i jedną dłonią w ławki, powodując drgania i pogłos po całej szerokości półki, a po paru minutach stwierdziła, że musi natychmiast wychodzić, bo zaraz zemdleje. Zupełnie nie rozumiem dlaczego. Lol.</div> <div style="text-align: justify;"> Ćwiczyłam zen. Nie wydarłam na nie twarzy ani razu, co uznaję za osobisty sukces. Ale dobrze, że tę sesję w saunie i tak planowałam skrócić.</div>

Tak okropnie wakacje - cz. 1

Praca magisterska sama się nie napisze, ale wystarczy wyjechać z domu, i już idzie to gorzej niż źle. A bo nie mam przy sobie stacjonarnego...

DNF > DNS > ja

<div style="text-align: justify;"> Powinnam mieć ksywkę Eliminator. Autoeliminator. W tym roku udało mi się wyeliminować ze startu w zawodach m.in. przez ufundowanie sobie morderczego biegania w kolcach kilka dni przed triathlonem. Robiłam co mogłam, żeby przywrócić łydki do stanu używalności, ale bez pożądanego rezultatu - ledwo chodziłam. Z zawodów, które miały być najważniejszym punktem sezonu też musiałam zrezygnować, gdyż był to akurat ten czas, kiedy nawet maszerując dusiłam się od kolki. Warto w tym miejscu wspomnieć, że wszystkie triathlony, w których w tym sezonie startowałam, na dobrą sprawę kończyły się dla mnie w strefie zmian T2, lub w najlepszym wypadku po 2 kilometrach biegu, bo potem kolka pozwalała mi tylko dopełznąć do mety w żałosnym tempie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W środę w nocy przyjechaliśmy do Katowic. Oprócz odwiedzin u Wojtkowej rodziny głównym celem wyjazdu był mój dwukrotny start w zawodach triathlonowych: Mistrzostwach Polski w Crosstriathlonie w Krakowie-Tyńcu i sprint w Katowicach. Jeśli nic dziwnego się nie stanie, w sprincie wystartuję z miłą chęcią. Crosstriathlon.. no cóż - po ptakach.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W piątkowe popołudnie przyjechaliśmy do Krakowa (jadąc tam dwa razy dłużej niż teoretycznie powinniśmy - korki do bramek na autostradzie..) na oficjalny objazd trasy rowerowej. Na początku przejazdu byłam przerażona, bo przez trzy strome podjazdy mogłam co najwyżej pchać rower do góry (na pocieszenie - jak prawie wszyscy). Wydolnościowo radziłam sobie bardzo dobrze, ale technicznie jestem w dalszym ciągu lebiodą - za każdym razem w którymś momencie musiałam zsiadać z roweru. Dalsza część trasy była równie ciekawa i urozmaicona, do tego otoczona pięknym krajobrazem. Gdybym miała jechać tę trasę sama, nie miałabym co do niej żadnych wątpliwości. Problem polegał na tym, że perspektywa ścigania się w tłumie ludzi, a zwłaszcza bycia wyprzedzaną przez rozpędzonych facetów, którzy wyjdą z wody później niż ja, była krótko mówiąc niezachęcająca. Singletracki między drzewami, śliskie zjazdy i wyrastające spod ziemi kamienie i korzenie - w samotności to pestka, w grupie ludzi już nie. Nigdy nie brałam udziału w zawodach mtb, 85% czasu na rowerze spędzam na szosówce, a więc ogólne wrażenie było niezbyt dobre. Do tamtego momentu nie miałam jednak ochoty rezygnować z tego powodu z zawodów. Po zakończonym objeździe trasy zobaczyliśmy, że większość osób zostawia rowery przy budowanej strefie zmian i udaje się biegiem w kierunku restauracji. Zanim zdążyłam się zorientować, że wybierają się na rekonesans pętli biegowej, dawno zniknęli z pola widzenia - a ja wciąż siedziałam na rowerze. Nie pozostało mi nic innego jak pędem udać się do samochodu, zostawić rower, zmienić buty i pomknąć w ich kierunku, z nadzieją że ich jeszcze dogonię. Na szczęście na początku trasy nie sposób byłoby się zgubić. Zobaczyłam wysokie drewniane schody, a za nimi błotnisty stromy podbieg, i pomyślałam sobie: szybkiego biegania tu nie będzie, ale dla mnie to nawet lepiej. Jeszcze przez chwilę miałam o tej trasie dobre zdanie, lecz szybko runęło ono w gruzach, kiedy przywitałam się z podłożem wyściełającym pozostałą część pętli biegowej. Pod wysoką, ubitą trawą kryło się pełno mniejszych i większych dziur, które przy każdym kroku wykręcały mi kostki w różne strony. Lewej nodze to nie przeszkadzało, jednak prawą już od jakiegoś czasu mam lekko kontuzjowaną - boli mnie ścięgno/mięsień, który najdotkliwiej czuję podczas podciągania spd - i jej przeszkadzało to znacznie. Wróciłam do samochodu, mając czarne myśli, bo kostka nie miała się dobrze. Nie miałam jednak czasu rozmyślać na ten temat zbyt wiele, bo z powrotem wsiedliśmy na rowery i postanowiliśmy jeszcze raz objechać trasę.</div> <div style="text-align: justify;"> Morał z drugiego objazdu jest następujący: nie czujesz się pewnie na trasie w lesie? Pojedź na nią gdy będzie ciemno! Tak się złożyło, że końcówka sierpnia czerwcem już nie jest i po 20. jest już rzeczywiście ciemno, zwłaszcza w lesie. Trochę utrudniało mi to pewne poruszanie się po trasie, choć - paradoksalnie - nie naruszyło sprawności jazdy po niej. Czego nie widać, tego nie ma.</div> <div style="text-align: justify;"> Kończąc drugą pętlę miałam tylko jedno marzenie: żeby znaleźć oświetlenie do roweru i móc pojechać tę trasę jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze - aż poczuję się na niej superdobrze i nie będę miała żadnych wątpliwości. Jednak rzeczywistość bywa okrutna i na drugim okrążeniu przyszło nam zakończyć eskapadę.</div> <div style="text-align: justify;"> Miałam obawy, głównie do trasy biegowej. Wojtek też miał, ale bardziej do roweru. Przedstawił mi wizje prawdopodobnych wypadków na trasie z moim udziałem i stwierdził, że lepiej by było odpuścić start w tym roku.</div> <div style="text-align: justify;"> Długo jeszcze nad tym rozmyślałam. Wróciliśmy do domu późno wieczorem, ale pierwsze co zrobiłam następnego poranka to wielkie poszukiwania biegu ulicznego, w którym mogłabym - fakultatywnie - wystartować w niedzielę. Całe przedpołudnie spędziłam na researchu. Wreszcie znalazłam interesujący bieg na 5 km w Świerklańcu. Organizatorem okazał się wirtualny znajomy z forum biegowego (pozdrawiam!) i udało mi się wcisnąć na wypełnioną już listę startową. No dobrze, więc miałam dość satysfakcjonującą alternatywę - przecież w zawodach typowo biegowych nie brałam udziału od lat. Moja forma obiektywnie nadal jest kiepska, ale najlepsza od - aż się dziwię, gdy to mówię - od dwóch lat. Całkiem nieźle mi się biega, o ile oczywiście akurat nie mam kolki, bo wtedy nie biega mi się w ogóle.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żeby całkowicie nie zwariować od tego siedzenia przy kompie, wybraliśmy się na niezobowiązującą przejażdżkę rowerową na mtb, chcąc przy okazji poćwiczyć kilka elementów technicznych na górkach (a nuż się przydadzą, przecież jeszcze nie zrezygnowałam z Mistrzostw Polski). Nie zdążyliśmy nawet dojechać do rzeczonych górek, a już wyeliminowałam się nie tylko z crosstriathlonu, lecz także z niedzielnego biegu.</div> <div style="text-align: justify;"> Wstyd się w ogóle przyznawać, ale doszło do tego na prostej drodze w parku miejskim. Tak. Jechałam sobie spokojnie po asfaltowej drodze, a że był weekend, w parku było sporo spacerowiczów. Chcąc wyminąć rodzinkę, spokojnie przechadzającą się po ścieżce, zjechałam na bok na trawnik. Wyprzedziłam, wracam na ścieżkę.. JEEEEBS! Jak na profesjonalistę i zawodnika godnego Mistrzostw Polski przystało, zaatakowałam krawężnik bokiem - więc zamiast go pokonać, zatrzymałam sobie na nim koło. Nie do wiary. Gdyby to się stało jedno przekraczanie krawężnika wcześniej, to nic wielkiego by się nie stało, bo wywaliłabym się na trawnik. Niestety rymsnęłam na beton i razem z rowerem pojechałam sobie po nim kawałek, zdzierając sobie spody dłoni, lewy łokieć, biodro, kolano i kostkę oraz obijając sobie prawe kolano o ramę. Tylko wstałam i już wiedziałam, że prawdopodobnie mam po zawodach, a utwierdził mnie w tym przekonaniu krótki popołudniowy spacer z psami, niezwykle rozpaczliwy w moim wykonaniu. Resztę dnia siedziałam więc ze spuchniętą nogą uniesioną do góry, z okładem lodowym na kolanie i modliłam się, żeby ten cały ambaras okazał się tylko mocnym stłuczeniem. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc: przez prawie dobę ciężko rozmyślałam nad tym, czy moje techniczne umiejętności są już wystarczające na MP w Crosstriathlonie, aż tu nagle życie wysłało mi jednoznaczną podpowiedź. Przeorane kolano jest niczym w porównaniu z przeoranym ego, no bo na miłość boską, jak można zrobić coś tak kretyńskiego? Mimo wszystko jednak, kierując się dewizą "always look on the bright side of life" próbuję wytłumaczyć sobie, że pewnie tak miało być. Może faktycznie rzeczywistość szykowała na mnie jakiś zmasowany atak i głupie wyrąbanie się tylko mnie przed tym uchroniło. A przede wszystkim podarowało mi jeszcze więcej pokory w stosunku do moich możliwości. O ile można jeszcze więcej mieć. I czy ta dokładka była mi potrzebna? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPxKXkf5PC490sdnLL3y-rXu1_173hAa273RmXTr9RspG20HqRohnS4W6IwO6Ko5mv6CYRp5BcXWVqGQfVnUroYPEujutSImgwDI_mt3VvFuv93RUVpOvOnJHoV-y-wMiIB8G6oqnzpNs/s1600/Loser.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPxKXkf5PC490sdnLL3y-rXu1_173hAa273RmXTr9RspG20HqRohnS4W6IwO6Ko5mv6CYRp5BcXWVqGQfVnUroYPEujutSImgwDI_mt3VvFuv93RUVpOvOnJHoV-y-wMiIB8G6oqnzpNs/s1600/Loser.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

DNF > DNS > ja

Powinnam mieć ksywkę Eliminator. Autoeliminator. W tym roku udało mi się wyeliminować ze startu w zawodach m.in. przez ufundowanie sobie mo...

Jak nie urok, to jest nieźle

<div style="text-align: justify;"> Dzisiejszy wpis będzie małym pamiętnikowym raportem treningowym, bo oficjalnie nic szczególnego się nie wydarzyło. Nieoficjalnie zaś same szczególne rzeczy - jak co dzień w sporcie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po pierwsze dziękuję pogodzie, że wysłuchała moich narzekań dotyczących braku powietrza i niemożności myślenia w upale. Zasadniczo nie mam nic do wysokich temperatur, ale w tym roku wyjątkowo nie mam ani dnia normalnych wakacji, a zamiast nich mam (pardon - <i>miałam</i>) urlop na pisanie magisterki. Sama konieczność siedzenia przy komputerze latem jest bolesna, a co dopiero w takich plażowo-wycieczkowych warunkach. Swoją drogą - gdybyśmy tak wczoraj albo przedwczoraj wybrali się na takie wakacje do Grzybna, na jakie co roku się wybieraliśmy, to chyba bym uznała, że świat się przeciwko mnie sprzysiągł. A więc - nie ma tego złego, przynajmniej na razie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na wyjazdach trenuje się znakomicie; nie wiem jak jest na obozach treningowych, bo nigdy jeszcze na takim nie byłam, ale wystarczy że wyjadę do Rodziny Wojtka na Śląsk i od razu mi się inaczej trenuje. Zupełnie nie rozumiem na czym polega ten fenomen, ale działa. W każdym razie - w Warszawie jest naprawdę nieźle, zwłaszcza w tym miejscu w którym mieszkamy. Nie brakuje mi tutaj niczego - ścieżek biegowych, dobrych wylotówek na rower, górki z podjazdami i podbiegami, wody otwartej i dogodnego dojazdu na baseny/siłki. Czego chcieć więcej? Wszystko mam i ze wszystkiego korzystam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W poprzednim wpisie wspomniałam o urwanej szyi. Nie mam pojęcia jak to sobie zrobiłam, ale w swój jubileuszowy dzień naprawdę się nacierpiałam, choć robiłam dobrą minę do złej gry (w końcu głupio by było przeleżeć urodziny z workiem lodu na szyi). Szczęśliwie już następnego dnia była wyraźna poprawa; jednak nie tak wyraźna, żeby zrealizować "wyczekiwany" punkt planu treningowego, czyli test biegowy na 8 km.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie wiem które połączenia w mózgu za to odpowiadają, ale na słowo "test" i jego synonimy (<i>"sprawdzian", "pobiegnij sobie szybciej"</i> itp.) zaczynają mnie nękać najróżniejsze dolegliwości. Testów biegowych dotyczy to jeszcze bardziej niż pływackich, które także ciężko znoszę. A więc całkiem możliwe, że to moja podświadomość kazała mi naciągnąć sobie mięsień szyi w ramach wymyślenia czegokolwiek, co spowoduje że nie będę mogła pobiec tego treningu. I to wcale nie jest takie śmieszne jak się wydaje :)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po niedzieli, w którą udało mi się uskutecznić jedynie króciutkie rozbieganie i dwie godziny MTBowania w Kampinosie (wycieczki do Kampinosu w naszym wydaniu to Jedna Wielka Zguba Trip) przyszedł poniedziałek, ale w poniedziałek też jakieś tajemne siły sprzysięgły się przeciw mojemu szybkiemu bieganiu (a jakże). Nie sprzysięgły się na tyle mocno, żebym nie mogła tego dnia trenować przez 4 godziny, ale testu pobiec nie mogłam (a jakże!!!).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W poniedziałek wieczorem czułam zaś, że towarzyszy mi moja największa nieprzyjaciółka kolka, więc na wtorek również nie nastawiałam się na realizację planu. Rano Wojtek powiedział mi żebym poszła w takim razie na luźne 8 km rozbiegania, a jeśli będzie mi się dobrze biegło to mogę sobie lekko przyspieszyć. A więc po niespełna 10 minutach po wstaniu z łóżka wyszłam z domu - ze słuchawkami w uszach i w zwykłych "kapciach" treningowych. Pierwszy kilometr był dosyć szybki.. na tyle szybki, że zdążyłam pomyśleć sobie tylko: "A może by tak.." i już nie było odwrotu. Kolejne siedem było <b>zdecydowanie</b> szybsze. Słodko - wzięłam samą siebie podstępem i ni z tego ni z owego pobiegłam ten nieszczęsny test. Niestety przez dwa ostatnie kilometry kłuło mnie już dość potężnie, ale apogeum kolkowego bólu łaskawie poczekało aż zwolnię. Chociaż tyle dobrego..</div> <div style="text-align: justify;"> Wynik testu mógłby być lepszy, ale biorąc pod uwagę różne czynniki (przekłamany zapis pierwszego kilometra - infrastruktura ZUSu zakłóca sygnał gpsa :-), "wolne" buty, bieganie na czczo, kolka) jestem naprawdę zadowolna, bo środkowe kilometry biegałam w tempie, w którym niedawno robiłam powtórzenia 1000-metrowe "w trupa". Nie jestem już w takiej dupie jak myślałam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo było mi to potrzebne. Bardzo, bo w końcu sobie przypomniałam jak się znosi takie wysiłki (choć może nie był on jeszcze tak morderczy) i że nadal umiem biegać trochę szybciej niż dorodny ślimak. Niestety do tej pory nie potrafię pozbyć się z tyłu głowy tego wspomnienia, że bezpośrednio przed kontuzją i przerwą w treningu biegałam po 18 kilometrów w tempie o niespełna pół minuty wolniejszym niż ten 8-kilometrowy test, a było to żwawsze rozbieganie.. Obiektywnie więc wiem, że nie ma się z czego cieszyć, ale najważniejsze że idę do przodu, a nie stoję wciąż w miejscu. Oby zdrowie było, to będzie dobrze.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Najfajniejsze w tym wszystkim jest to, że w końcu czuję, że jak nie trenuję mocno, to wyraźnie czegoś mi brakuje. Długie tlenowe treningi są super fajne, ale zaczynam sama się rozglądać w poszukiwaniu tyrania i sprawia mi to super radochę i daje dużo satysfakcji. Czekałam na to dobre półtora roku i wreszcie powoli zaczyna mi się to trafiać na wyciągnięcie ręki, choć jest jeszcze kruche i ulotne. Głównie ze względu na ten głupi problem zdrowotny, biorący się nie wiadomo skąd, atakujący nie wiadomo kiedy, a potrafiący zamienić nawet najlepszy dzień w potworną porażkę. Środkiem zaradczym jest eksperymentowanie, nic innego mi nie pozostaje - wierzę że w końcu uda się to przeforsować. Jeśli wszystko jest OK, dostaję wielką nagrodę w postaci naprawdę swobodnego i miłego biegania. I biegam wtedy rozbiegania o pół minuty szybciej niż biegałam na ostatnich etapach triathlonów w tym sezonie.. Jak na razie żadne zawody tri w tym sezonie nie były pod tym względem udane.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli chodzi o rower, Wojtek ostatnio regularnie zabiera mnie na Kopiec Powstania Warszawskiego, na którym jest pełno hopek i przeszkód dla downhillowców. Zjazdy, podjazdy o różnym nachyleniu, piasek, kamienie, błoto, schody - do wyboru, do koloru. Raj do katowania takich lebiod jak ja. W porównaniu do mojego skilla sprzed dwóch lat jestem teraz mistrzem mtb, ale obiektywnie dalej nie jest dobrze. Achillesem jest siła ex aequo ze zrytą psychą. Generalnie jednak bardzo mi się ta zabawa podoba, mimo że czasem wpadam razem z rowerem w krzaki i załatwiam sobie dziesiątki siniaków.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZctwEDeV3nf7OJifqMhfEVKlLgYPXNCKOddaipL1Fmh7JGRSKd1R7WbfjyNfiU2MUoT32uD8ozx8nlohKIwpf7qaeIIYYaeYM6FfZg39AuwVyJZXCe1EQr_cBISMBHZ9IqqoGCY43GT0/s1600/20140811_195748.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZctwEDeV3nf7OJifqMhfEVKlLgYPXNCKOddaipL1Fmh7JGRSKd1R7WbfjyNfiU2MUoT32uD8ozx8nlohKIwpf7qaeIIYYaeYM6FfZg39AuwVyJZXCe1EQr_cBISMBHZ9IqqoGCY43GT0/s1600/20140811_195748.jpg" width="300" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i ostatnia rzecz.. pływanie. Kocham swoją aXenę, to najlepsza pianka jaką mogłam sobie wymarzyć, a jej zalety mogłabym wymieniać długo, ale jednak zdecydowanie wolę pływać bez neoprenu. Najlepiej bez neoprenu i w jeziorze, bo stwierdzam już prawie z całą pewnością, że muszę być uczulona na chlor lub inny odkażacz wody (najgorzej jest po pływaniu na Warszawiance). Tak czy inaczej, choć obecnie nie trenuję w pełnym znaczeniu tego słowa, to wyskakuję sobie w miarę często na basen i robię dokładnie to na co mam ochotę. Czasem jest to 4,5 kilometra z 2-kilometrowym zadaniem, czasem - zdecydowanie częściej - około 2,5 kilometra luźnego pływania z ćwiczeniami technicznymi. Skupiam się bardzo mocno na dwóch wybranych elementach i.. coś się dzieje, bo (to uwłaczające!) mam zakwasy po pływaniu. Prawy bark, łopatki, a ostatnio nawet tricepsy dostały najwyraźniej jakiś ekstra bodziec. Mam nadzieję że to oznacza, że w przyszłym sezonie będzie mi się pływać nie inaczej, jak właśnie ekstra.</div>

Jak nie urok, to jest nieźle

Dzisiejszy wpis będzie małym pamiętnikowym raportem treningowym, bo oficjalnie nic szczególnego się nie wydarzyło. Nieoficjalnie zaś same s...

Narzekania starego człowieka, niewykorzystane możliwości i zaniechane plany

<div style="text-align: justify;"> Od razu zaznaczam że tytuł jest trochę przekorny, nie jest aż tak źle, choć zacznę mniej wesoło niż powinnam, gdybym była człowiekiem przyzwoitym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc - dziękuję wszystkim za życzenia! Trochę osłodziły mi ten postarzający dzień. Jeśli się spełnią, to w przyszłym sezonie koszę wszystkich równo.</div> <div style="text-align: justify;"> Tak się składa, że do 18. roku życia - no, może do 19. - kolejne urodziny szczerze cieszą, a potem już jest jakoś niemrawo. Wolałabym obchodzić dziś siedemnastkę a nie dwudziestkę czwórkę, bo że tak powiem, zaczynam odczuwać presję czasu. Kolejne rocznice przychodzą jakby szybciej i chyba nie ma już niczego na tym świecie, na co byłabym za młoda (chyba że na zostanie prezydentem, ale to mnie nie interesuje), a pojawia się coraz więcej rzeczy, na które można mniemać iż byłabym za stara (np. na zostanie wyczynowym pływakiem ;) ). Świat należy do moich rówieśników i coraz młodszych, więc wypadałoby naprawdę zacząć spinać poślady. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żeby było śmieszniej, dzisiaj naprawdę jestem wyjątkowym loserem. Wedle wszelkich planów i oczekiwań miałam dzisiaj być w Gdyni i układać swoje rzeczy w strefie zmian przed najważniejszym startem w sezonie. W 2013 z łezką w oku oglądałam na żywo przebieg Herbalife Triathlonu i obiecywałam sobie, że za rok stanę tam na starcie. Okazało się jednak, że wobec niektórych okoliczności jestem (jeszcze) bezradna. Historia jest długa, skomplikowana i na razie nierozwiązana, więc nie ma co opowiadać, w każdym razie jestem bardzo, bardzo, bardzo (...) zawiedziona. Może nie tak bardzo jak przez ostatnie dwa lata, kiedy wycofywałam się ze <u>wszystkich</u> zawodów na jakie się pozgłaszałam, ale jednak: bardzo. Oglądam więc zawody poprzez relację live w internecie i liczę na to, że w 2015 będę mogła wreszcie wystartować w zawodach, które na tę chwilę są dla mnie spowite mistyczną mgiełką fajności i niedostępności. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Decyzję o wycofaniu się z tych zawodów zaczęłam rozważać już dość dawno i kilkukrotnie się w niej utwierdziłam. Mogłabym wystartować, ale z dużym prawdopodobieństwem zdarzyłoby się dokładnie to samo co w poprzednich tegorocznych startach: bezsensowne umieranie przez cały dystans biegu. Dopóki nie rozwiążę pewnych problemów, nie ma to większego sensu. Nie mam ochoty na branie udziału w zawodach 1/2 Ironmana po to, żeby dotruchtać do mety w sześć godzin. Może i jestem tchórzofretką, ale jestem też fighterem, a mój próg bólu jest umiejscowiony w dość dziwnym punkcie, więc prawdopodobnie nie tylko bym się bez sensu nacierpiała, lecz także wykluczyłabym się z całej reszty startów w 2014 roku. Skoro w Piasecznie na 1/4 IM nie zeszłam z trasy, mimo że z bólu widziałam już gwiazdki przed oczami, a założenie było takie, że biec nie muszę tam w ogóle, to na Herbalife'ie raczej też musieliby mnie ściągać dźwigiem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To zresztą nie jedyne, co mi się w tym roku nie udało. Happy birthday to me then.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na pociechę zamierzałam sobie zrobić dziś miły dzień treningowy. Pogoda sprzyjała, ale musiało się coś popsuć, więc popsułam się ja sama. Radośnie ruszyłam na poranną zakładkę pływacko-biegową i.. podczas pływania naciągnęłam sobie coś w szyi do tego stopnia, że ledwo ruszam głową i nie mogę skręcić jej w prawo. Zakładkę dokończyłam, a jakże!, i nawet nie wyszła najgorzej, ale z popołudniowego roweru byłam zmuszona zrezygnować. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsk-L9_5wL6C-0vAu321KZTck70MhAzcmoU7bi4Zq6iIOgAdgsQISD4CQG3QDUwRpYD49s_GPn_8ce1FN0iNyYGIMXzM2_WIV1sc1uxJuLm66dnUnoFliiF-HP4arr0FFMU36RQ4khhvQ/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsk-L9_5wL6C-0vAu321KZTck70MhAzcmoU7bi4Zq6iIOgAdgsQISD4CQG3QDUwRpYD49s_GPn_8ce1FN0iNyYGIMXzM2_WIV1sc1uxJuLm66dnUnoFliiF-HP4arr0FFMU36RQ4khhvQ/s1600/images.jpg" width="640" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsk-L9_5wL6C-0vAu321KZTck70MhAzcmoU7bi4Zq6iIOgAdgsQISD4CQG3QDUwRpYD49s_GPn_8ce1FN0iNyYGIMXzM2_WIV1sc1uxJuLm66dnUnoFliiF-HP4arr0FFMU36RQ4khhvQ/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a><br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> To chyba dosłowna interpretacja powiedzenia, że "mam coraz więcej (lat) na karku". </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak czy inaczej, wychodząc z powrotem od szczegółu do ogółu, liczę na to że zmierzam w dobrym kierunku i najlepsze jeszcze przede mną - pod każdym względem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dzisiaj dostałam od Ukochanego długie płetwy, czepek z uroczym kotem i nowe okularki do pływania (BTW - o ironio, żadnego nie mogę dziś przetestować, szyjo zdrowiej szybciej), co zapowiada to, co będzie się działo w moim życiu już od wczesnej jesieni. Znowu będę całymi dniami chodzić z odciskami od pływackich okularków pod oczami, smarkać jak całoroczny alergik i marzyć o całodniowym spaniu. Mam nadzieję że mentalnie i fizycznie będę gotowa na nowy wymiar tyrania, ale chyba będę, bo teraz wciąż narzekam, że trenuję za mało. Choć kto to wie, w końcu lata lecą..</div>

Narzekania starego człowieka, niewykorzystane możliwości i zaniechane plany

Od razu zaznaczam że tytuł jest trochę przekorny, nie jest aż tak źle, choć zacznę mniej wesoło niż powinnam, gdybym była człowiekiem przyz...