Nie tak to sobie wyobrażałam!

<div style="text-align: justify;"> Oj nie tak!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po ciężkim treningu w wodzie - nawet jeśli podczas pływania widzę już potwory, mięśnie telepią mi się od wysiłku, a serce wali jak głupie - czuję się jak nowo narodzona. Im cięższy trening, tym większe pobudzenie. Choć zatoki mam spenetrowane chlorem, do tego zatkany nos, szczypią mnie oczy, a wspomnienie stresu tlenowego, jaki towarzyszy mocnemu pływaniu jeszcze jest żywe. Wychodzę z pływalni naenergetyzowana jak młoda bogini, ale niech tylko spróbuję usiąść w autobusie albo po powrocie do domu popracować przy biurku. Kilka minut i zgon.</div> <div style="text-align: justify;"> W zimowe czwartki miałam dwa treningi pływackie dziennie, rano i wieczorem. Czasem spałam jeszcze w autobusie wiozącym mnie na wieczorny trening. Nie zliczę ile razy siadałam do pracy, a po dwudziestu minutach leżałam już na wznak na łóżku, odpływając nieuchronnie w objęcia Morfeusza. Najgorzej, kiedy potrzeba drzemki łapała mnie znienacka dopiero po południu, kiedy było już ciemno. Budzik dzwonił, a ja tylko zastanawiałam się, czy to się dzieje naprawdę.</div> <div style="text-align: justify;"> Przerąbane. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bieganie tak nie działa. Nie ma większej armaty endorfinowej niż trudny biegowy trening wykonany bardzo wczesnym rankiem. Jest dopiero siódma rano, a ja jestem władcą świata. Spanie? Nie ma mowy. Wracam do domu, wychodzę z psami, kąpię się, jem śniadanie i natychmiast jestem gotowa do dalszego działania. Rower, basen, spacery, a najlepiej wszystko naraz - byle działać!</div> <div style="text-align: justify;"> Gdy jednak wstaję od rzeczonego śniadania, czuję już "pierwszy wodór". Czasem ciało chce i robi to co podpowiada mu serce, choć to pierwsze błaga o ogładę. Na zwykłym rowerowym rozjeździe czuję że nogi mam jak z ołowiu, a to co zazwyczaj drażni mnie tylko trochę, w takich sytuacjach kompletnie wyprowadza mnie z równowagi i doprowadza do szewskiej pasji. Pływanie nie powoduje żadnych tego typu sensacji, nawet nie ma po nim zakwasów.</div> <div style="text-align: justify;"> Też przerąbane.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A skoro wspomniałam już przy rowerze.. Rower uwielbiam chyba najbardziej na świecie. Wolność, szybkość, niezależność, nie ma chloru (pływanie) i kolek też nie (bieg). Muszę jednak przyznać, że na razie rower nie jest dla mnie łaskawy. Nie zliczę ile już razy wracałam z treningów tak obolała, że myślałam sobie że to niemożliwe, żebym następnego dnia znowu chciała wsiadać na mojego dwukołowego rumaka. A jednak zawsze wsiadałam i to bez cienia wątpliwości, choć z dnia na dzień powtarzało się to samo i już wychodząc z domu wiedziałam, że będzie bolało dokładnie tak samo jak poprzedniego dnia.</div> <div style="text-align: justify;"> Przerąbane jeszcze bardziej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie tak to sobie wyobrażałam!</div> <div style="text-align: justify;"> "Sport to zdrowie" mówili, przynajmniej na początku. Taaak, a niech mnie! Z pewnością właśnie dlatego czasem znajomi mnie pytają, dlaczego chodzę jak połamaniec. I dlatego ostatnie kontuzje nie tylko wykluczały mnie z trenowania, lecz także z wychodzenia z psami na spacery i w ogóle jakiegokolwiek normalnego funkcjonowania. Oraz doszczętnie rujnowały mój portfel. Również dlatego czasem potrzeba snu nie znosi sprzeciwu już przed 21:00 i padam do łóżka jeszcze gdy jest jasno za oknem. Albo ucinam sobie drzemkę po południu, czego wystąpienie w normalnym, przedsportowym życiu było oznaką poważnej choroby.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pomyśleć że zaczęło się od "A, pobiegam sobie czasem, żeby nie być taką fajtłapą". Nawet nie zauważyłam kiedy te aktywności "dla zdrowia" zamieniły się w świadome i dobrowolne poddawanie się mniej i bardziej wyrafinowanym tortur(k)om. I kiedy uprawianie sportu dla poukładania sobie życia transformowało się w stopniowym i postępującym porządkowaniu życia pod ów sport. </div> <div style="text-align: justify;"> No cóż. Ja chyba naprawdę to kocham. Naprawdę, bez chyba.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8jgcUhOeDZJg6jwjNeFvyvgGbdpQtapHcMpxvkISkho9xLeMkQ9Y7QMTz4LIoncCweAWM3ChIOnmlsWfoRRFdSfmubunFeV8K-Jd8lX8hz3hr8XoQmL9JIk2sT8MnAZ5v87_rApQOYf0/s1600/10354728_10203465874379842_335677475971302874_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8jgcUhOeDZJg6jwjNeFvyvgGbdpQtapHcMpxvkISkho9xLeMkQ9Y7QMTz4LIoncCweAWM3ChIOnmlsWfoRRFdSfmubunFeV8K-Jd8lX8hz3hr8XoQmL9JIk2sT8MnAZ5v87_rApQOYf0/s1600/10354728_10203465874379842_335677475971302874_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Nie tak to sobie wyobrażałam!

czytaj...

Oj nie tak! Po ciężkim treningu w wodzie - nawet jeśli podczas pływania widzę już potwory, mięśnie telepią mi się od wysiłku, a serce wali jak głupie - czuję się jak nowo narodzona. Im cięższy trenin...

Raz pod wozem, raz.. w nawozie - VTS Nieporęt 1/4 IM

<div style="text-align: justify;"> Trzeci start na dystansie 1/4 Ironmana za mną. Znowu kilka nowych doświadczeń, znowu kilka (niestety) takich samych jak poprzednio. Zdjęć z trasy jeszcze nie posiadam (może to i lepiej.. OK, to z całą pewnością lepiej), ale relację napiszę, póki wspomnienie żywe.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W piątek i sobotę pogoda nie dopisywała - było chłodno i padał deszcz. Z jednej strony na zawody to kiepsko, z drugiej - raptem kilka dni wcześniej było 30 stopni i ledwo dało się żyć, a zwłaszcza biegać w takiej temperaturze. Z dwojga złego wolałabym jednak chłodniejszą wersję zawodów, byle bez burzy i ulewy. Trudno dogodzić..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W sobotę czułam się naprawdę dobrze, być może dlatego, że po kilku dniach wariowania ciśnienie w końcu osiadło na stałym poziomie (meteopatia ssie..). Prognoza pogody na niedzielę sprawdziła się jednak w stu procentach - tego dnia wróciło lato. O ile wcześnie rano było jeszcze przyjemnie chłodno, tak na nasz start o 11:30 dawało już mocno popalić.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Znowu nie byłam jakoś specjalnie zestresowana wizją samego startu, choć im bliżej było do "godziny zero" tym bardziej sobie uświadamiałam, że stres jednak jest i to całkiem duży. Na szczęście nie jest to to samo co było wtedy, kiedy startowałam w zawodach biegowych - wtedy rzeczywiście mocno mnie to spalało i nie dawało normalnie funkcjonować. W porównaniu z tamtym stanem teraz jest bardzo dobrze. W bieganiu bałam się tylko (i aż) tego, czy uda mi się zmusić do morderczego wysiłku i utrzymać go przez odpowiednio długi czas. Triathlon jest nieporównywalnie trudniejszy i bardziej skomplikowany. Trzeba pamiętać o wielu elementach, przećwiczyć sporo rzeczy, łatwiej jest popełnić błąd. Stresuję się więc bardziej tym, czy czegoś nie zapomnę, albo czy nie zaskoczy mnie jakaś awaria sprzętowo-techniczna.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Choć na stronie organizatora i w przewodniku startowym pisano, że start części pływackiej odbędzie się z wody, na miejscu okazało się że ruszamy z plaży. Dla mnie - człowieka-antydynamiki - wizja 500 osób zwalających mi się na plecy jest dramatyczna. To że z pierwszej linii zostanę w ciągu sekundy zepchnięta do linii dwudziestej, to było oczywiste - obawiałam się jednak że nastąpi to co zawsze w biegach ulicznych - łokcie i kopniaki zewsząd. Rzeczywistość jednak zaskoczyła mnie dość pozytywnie, bo nikt mnie nie sponiewierał. Pralka rzeczywiście była zacna, jednak po debiucie w Piasecznie jestem chyba odpowiednio zahartowana. Myślałam że stan z Piaseczna to norma, do której trzeba jakoś przywyknąć, okazuje się jednak że nie jest to standard. Całe szczęście. Niestety po raz pierwszy zawiodły mnie magiczne chusteczki do okularków pływackich i powtórzyła się sprawa z Serocka - szkła zaparowały już przed startem i nic się nie dało z nimi zrobić. Przez ten fakt (a także ze względu na statystykę: dwa starty - dwa skopania okularów z twarzy) płynęłam trochę ostrożniej niż powinnam. Szczęśliwie, boje koloru czerwonego łatwo dały się wypatrzeć, stąd problem nawigacji w zamglonych okularkach nie był aż tak wielki jak ostatnio. Tak czy inaczej: tak być nie może, więc poszukiwania okularów - nieparujących i nieprzeciekających - trwają dalej.. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trasa pływacka w Nieporęcie była jedyna w swoim rodzaju. Dwie pętle po 475m, w których pierwsze i ostatnie ~50m dało się przebiec po płyciźnie. Do tego wybieg z wody w celu obiegnięcia bojki na brzegu. Słabsi pływacy mieli tam prawdziwy korek.. Ja na szczęście wychodziłam bez towarzyszącego tłumu, za to dzięki temu manewrowi aż dwa razy przeżywałam swój najmniej ulubiony moment części pływackiej, czyli gwałtowny wybieg z wody. Oddech uspokoił mi się dopiero gdy znowu płynęłam. Druga pętla była znacznie spokojniejsza od pierwszej, mogłam zacząć skupiać się na własnym rytmie, a nie na walce o przeżycie, miałam też znacznie większy luz podczas omijania boi.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Początek części rowerowej był ze wszech miar tragiczny: po pierwsze, zapomniałam wziąć ze strefy zmian żelu i zaczęłam się zastanawiać czy przypadkiem nie umrę (choć z drugiej strony w Serocku nic nie jadłam na trasie); tak czy inaczej, o powrocie nie było nawet mowy. Po drugie - zaraz za belką startową zaczynał się fragment około 200m po nierównym sześciokątnym bruku, na którym nawet nie próbowałam zakładać butów, więc uporałam się z tym dopiero po wyjeździe na asfalt. Po trzecie - dobrych kilka minut zajęło mi uspokajanie tętna, łapanie rytmu i przypomnienie sobie o kadencji. Do tego momentu jechało mi się jednak fatalnie i wiedziałam że jeśli tego nie ogarnę, to mam po zawodach już teraz. Na szczęście wszystko wróciło do normy i przez dużą część trasy jechało mi się bardzo dobrze.</div> <div style="text-align: justify;"> Tutaj małe wtrącenie - krótko przed wstawieniem roweru do strefy zmian Wojtek postanowił trochę dopompować mi koła. "Masz teraz 8 barów, powinno ci się lepiej jechać". Trochę się zdziwiłam - to ile miałam wcześniej? "TRZY". O lol. Spoko, trzy bary w oponach szosowych - to chyba gorzej niż na moim miejskim dojeżdżaczu mtb. Faktycznie jechało się znacznie lepiej.</div> <div style="text-align: justify;"> Jednak nie przez cały dystans było tak kolorowo. Problemem były kilkunastoosobowe peletony, zajmujące całą szerokość drogi. Wyprzedzanie ich było syzyfową pracą, bo chwilę później wyprzedzali mnie znowu. Czasem nie dało się ich minąć, bo z przeciwka też jechała grupa zawodników. Ogólnie - dramat. Trasa nie była przystosowana do przyjęcia tak dużej liczby startujących, dlatego nawet ci, którzy chcieli jechać uczciwie, mieli naprawdę duży problem. Byłam nawet świadkiem sytuacji, gdy dwóch zawodników kłóciło się między sobą kto ma odpuścić, bo jechali tym samym tempem i żaden z nich nie chciał zwolnić, żeby przepuścić drugiego. Sama miałam kłopoty dokładnie tej samej materii, jednak po długim kombinowaniu jak oddzielić się od grupy, po prostu odpuściłam na kilkadziesiąt sekund i poczekałam aż odjedzie za horyzont. Słaba opcja, jeśli chce się jechać mocno od początku do końca.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dojechałam do strefy zmian T2 z najszybszym czasem roweru wśród kobiet, ogółem z niewielką stratą do prowadzącej. Jeszcze przez chwilę myślałam że może być dobrze, choć wiedziałam że na biegu dużo stracę. Potrenowałam trochę ostatnio i sądziłam że pobiegnięcie przynajmniej po 5 minut na kilometr nie powinno być dla mnie ogromnym problemem. To nadal żałosne tempo (pomyśleć że kiedyś robiłam tak luźne rozbiegania..), ale jak na ten moment moich przygotowań byłabym z takiego wyniku zadowolona. Niestety było to marzenie ściętej głowy: kolka. Wszędzie. Specjalnie bardzo mało piłam na rowerze, żeby jej uniknąć - w Piasecznie było to samo, czułam się opita, więc sądziłam że za dużo wypiłam. Teraz po zawodach zostało mi pół 0,5-litrowego bidonu, a wodę z niego również wylewałam na siebie.. Tak więc o "przepiciu" nie było mowy. Strzeliło mnie jednak tak, że na drugim kilometrze bolało mnie już od szyi w dół po obydwu stronach, na tyle mocno, że wyraźnie mnie podduszało i przytykało. Było dla mnie jasne, że walka się skończyła.</div> <div style="text-align: justify;"> Po kilometrze miałam dość, najchętniej bym zeszła z trasy. Pokonanie kolejnych dziewięciu kilometrów i perspektywa męczarni przez kilkadziesiąt minut wydawała mi się nie do zniesienia. Było mi potwornie źle, słabo, nogi odmawiały posłuszeństwa, kolka nie dawała przyspieszyć, ledwo łapałam oddech. Zaczęły mnie mijać kolejne zawodniczki, rączo zmierzające do mety. Gorzej być nie mogło. Próbowałam wmawiać sobie że zaraz meta, że wszystko będzie dobrze, że tak ogólnie to jest fajnie... jednak w rzeczywistości było naprawdę bardzo, bardzo źle. Jakoś doczłapałam do mety i po raz pierwszy w historii z taką łapczywością dopadłam punktu żywieniowego za metą. Nigdy z takowych nie korzystam - wyjątkiem było Piaseczno, gdzie wypiłam chyba z siedem kubków wody jeden po drugim. W niedzielę nie dość że wypiłam przynajmniej pięć porcji wody i izotonika, to jeszcze pożarłam - połknęłam właściwie - dwa kawałki arbuza i trzy grejfruta. Byłam wykończona, ledwo żywa, zmasakrowana fizycznie i psychicznie. Jak najszybciej się dało zabrałam się do samochodu i dziękowałam Bogu, że nie jestem kierowcą, bo gdybym to ja musiała prowadzić, to wróciłabym do Warszawy za dwa dni. Pierwszy raz w życiu nawet siedzenie w samochodzie sprawiało mi niewypowiedziany ból i dyskomfort. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i na tym właśnie kończy się moja relacja z triathlonu w Nieporęcie. Życiówka na dystansie poprawiona o 14 minut niespecjalnie cieszy w konfrontacji z faktem, że znowu się nacierpiałam zupełnie bez sensu. Żeby jednak nie kończyć tak wisielczo, na koniec jeszcze małe podsumowanie w punktach, co było dobre, a co złe w porównaniu z poprzednimi startami:</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Pływanie:</b></div> <div style="text-align: justify;"> + nie dostałam w ryj z kopa!!! Haaa, naprawdę bardzo na to liczyłam. I pralka mnie nie zabiła.</div> <div style="text-align: justify;"> + chyba nienajgorzej poradziłam sobie z nawigacją - trudno to ocenić obiektywnie, ale nie miałam momentów w których bym stwierdziła, że zbijam gdzieś w siną dal.<br /> + moja kochana pianeczka HUUB Axena współpracuje ze mną już doskonale, nie mam do niej żadnych obiekcji. Jest najwspanialsza. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> - zerowa siła przebicia na starcie - to w sumie taki plusminus, bo dzięki temu w wodzie tylko wyprzedzałam, a nikt nie wyprzedził mnie. Mimo wszystko przez to było trochę kolizji i czekania na bojkach, więc bardziej na minus.</div> <div style="text-align: justify;"> - nadal bardziej walczę o przetrwanie niż płynę swoje - prawdopodobnie kwestia obycia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Rower:</b></div> <div style="text-align: justify;"> + większe waty najmocniejszych dwudziestu minut niż w Serocku. To chyba jedyny plus niestety - spodziewałam się lepszej mocy po treningu jaki ostatnio zrobiłam. Prawdopodobnie trening najzwyczajniej w świecie jeszcze się nie "załadował", więc luz blues, bez paniki.</div> <div style="text-align: justify;"> + OK, znalazłam jeszcze jeden plus. Pod koniec części rowerowej miałam dosłownie 30 metrów między brukiem a linią zejścia z roweru i udało mi się na tym dystansie zdjąć buty oraz nie zabić gostków jadących blisko za mną. Nie spodziewałam się że mi się to uda, chyba cała moja znikoma manualność uruchomiła wszelkie głębokie rezerwy. Dobrze.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> - to o czym wspomniałam wyżej - spodziewałam się lepszych watów. Na moc średnią wpłynęło na pewno długie zakładanie butów, przeczekiwanie peletonów i tak dalej.</div> <div style="text-align: justify;"> - po raz pierwszy od półtora roku bolały mnie na rowerze plecy. 5 km bólu by mi nie zrobiło różnicy, jednak w niedzielę naparzało długo i mocno. Nic się w moim życiu nie zmieniło oprócz ustawienia kierownicy, więc dla mnie sprawa jest jasna. Przynajmniej wiem co robić.</div> <div style="text-align: justify;"> Plusminus - bolało tak mocno, że aż nie czułam tak wyraźnie bólu kości naciskających na siodełko.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Bieg:</b></div> <div style="text-align: justify;"> + doprawdy trudno tu znaleźć jakiś plus, jednak przez całą trasę powtarzałam sobie, że jeśli dobiegnę do tej pieprzonej mety to powinnam sobie pogratulować, będę zwycięzcą który dokonał cudu. A więc: dobiegłam.</div> <div style="text-align: justify;"> + mimo tak samo wrednej kolki jak w Piasecznie udało mi się przewalczyć o pół minuty na kilometr szybsze tempo.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> - to nie powinien być minus, ale miliard minusów. Wiadomo co.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Podsumowując:</div> <div style="text-align: justify;"> potwornie dałam ciała, ale nie mogłam z tym nic zrobić. Jest wtorek, wnętrzności bolą mnie do dzisiaj. Zarówno wczoraj jak i dzisiaj rano spacery z psami są dla mnie udręką, bo nawet jak idę, to zacnie mnie naparza. Słodko.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wnioski:</div> <div style="text-align: justify;"> Są, a jakże. I to cała masa. Zamierzam wprowadzić - a właściwie już wprowadzam - szereg daleko idących zmian, które będą życiowo bolesne, ale mam nadzieję że dzięki nim wreszcie uda mi się pocierpieć na zawodach trochę inaczej niż do tej pory. Koniec z kombinowaniem sobie komfortu na treningach, koniec z bieganiem na czczo, przed świtem.. Muszę zastanowić się co może mi tak bardzo szkodzić, że praktycznie codziennie mam problemy z kolkami i wszelkiego rodzaju kłuciem i ściskaniem w różnych miejscach wnętrzności. To jedne z kilku zmian jakie zamierzam wpleść w życie. Będzie dobrze.. nie ma wyjścia. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkL6Jl988eUmwCPhvXjIKSMl3ZSuUgfbrDySMGLElhmQk46YSh5QWX1gzx6FpGUMMvKklTBM9sIi4Ow41YxY4tWdjik1f54kJs2wO6HGK7ch69w3qffyd9-v5gmLZoIaAYyd9VvWz5sFI/s1600/l.php.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkL6Jl988eUmwCPhvXjIKSMl3ZSuUgfbrDySMGLElhmQk46YSh5QWX1gzx6FpGUMMvKklTBM9sIi4Ow41YxY4tWdjik1f54kJs2wO6HGK7ch69w3qffyd9-v5gmLZoIaAYyd9VvWz5sFI/s1600/l.php.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <i>Fot. triathlonowy.pl - jedna z fotek jaką udało mi się do tej pory znaleźć. To nie wygląda na triathlon w formule non-drafting, prawda? Ja z przodu.</i></div>

Raz pod wozem, raz.. w nawozie - VTS Nieporęt 1/4 IM

czytaj...

Trzeci start na dystansie 1/4 Ironmana za mną. Znowu kilka nowych doświadczeń, znowu kilka (niestety) takich samych jak poprzednio. Zdjęć z trasy jeszcze nie posiadam (może to i lepiej.. OK, to z cał...

To nie był dobry tydzień. To był dobry tydzień.

<div style="text-align: justify;"> <i>O, cześć kochana</i> - wymruczał Wojtek spod kołdry, gdy otworzył jedno oko i zobaczył że siedzę nieopodal przy komputerze. - <i>Jak trening?</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- A całkiem nieźle..</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- To znaczy? Jakie tempa?</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- Noooo... to dość dziwne, ale takie, jak mi napisałeś w rozpisce.</i></div> <div style="text-align: justify;"> Zapadła cisza trwająca dłuższą chwilę. Nie no, nie zasnąłby przecież aż tak szybko.</div> <div style="text-align: justify;"> <i>- Czemu się do mnie nie odzywasz?</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i>- Bo nie mam ochoty!</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No tak. Jak zwykle tyle było rozpaczania, że trening za trudny, forma za niska, że na ostatnim bieganiu szału nie było, a teraz każde przyspieszenie ma być o dwie minuty dłuższe. Tak właśnie. Kończę czwarty tydzień planu treningowego i chyba po raz pierwszy udało mi się zrobić interwały biegowe w założonym tempie. Nie jestem przyzwyczajona do tego, że nie wychodzi mi trening, a do szybkiego biegania na treningach podchodzę już totalnie zerojedynkowo: umrzyj, ale zrób co napisane. Do tej pory "umrzyłam" już kilka razy, a i tak musieliśmy lekko modyfikować tempa. Powrót do biegania jest trudniejszy niż sądziliśmy. Cięższy, że tak powiem przewrotnie..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Boję się każdego punktu w rozpisce, który zakłada że mam zrobić coś, co już wiem jak bardzo jest trudne. Niestety ostatnie treningi biegowe były dla mnie koszmarnie ciężkie, a ponadto mocno frustrujące, bo tempa którymi aktualnie operuję są żałosne, jeśli rozpatrujemy je w kontekście mojego biegania sprzed paru lat. Za to znacznie częściej widuję na pulsometrze wartości w okolicach 180-183 uderzeń na minutę. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trudno jest tak po prostu zagryźć zęby i robić swoje, nie analizując tego, czy progres powinien przychodzić szybciej i łatwiej. Dwa tygodnie temu pierwszy raz po 2,5-rocznej przerwie biegałam interwały wokół swojego ukochanego jeziorka w Rezerwacie. Uświadomiłam to sobie dopiero po powrocie do domu, co zasadniczo zrobiło mój dzień i poprawiło mi humor, nieco przygaszony tempami owego treningu. </div> <div style="text-align: justify;"> Pamiętam jak w trakcie jednej, a potem drugiej kontuzji myślałam sobie, że już pewnie piękne czasy się skończyły i chyba nigdy nie pomorduję się w mojej biegowej świątyni Rezerwatu Jeziorka Czerniakowskiego. A jednak - kamień z serca. Nie pozostaje mi więc nic innego niż po prostu robić swoje. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Treningi w tym tygodniu były nieco zaburzone. Trudno mi jednoznacznie powiedzieć, czy to był dobry treningowo tydzień czy wręcz przeciwnie. Na pewno trochę krótszy - niestety, ale z takich powodów, że w dłuższej perspektywie jednak zdecydowanie<i> stety</i>. Żeby przybliżyć pełen obraz ostatnich siedmiu dni, muszę zacząć od zeszłej niedzieli, bo wtedy się działo, oj działo się..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W niedzielę wstałam wyjątkowo późno (tj. o 7), gdyż ze względu na oglądanie chicagowskiego triathlonu w sobotę poszłam spać również bardzo późno (to stwierdzenie także jest względne). Po 9:00 pojechałam na trening rowerowy - pierwszą częścią miały być podjazdy na Agrykoli, drugą sześciominutowe interwały na pętli habdzińskiej. Zrobiłam założone podjazdy, ruszyłam w drogę do Powsina i.. Ledwo dojechałam do ścieżki łączącej Wilanów z Powsinem, zerwała się ma-sak-rycz-na burza. Pioruny, grzmoty, ulewa jak z cebra. Deszcz nie byłby dla mnie problemem, jednak burza ze swoją intensywnością nieco zbiła mnie z tropu. Postanowiłam wrócić czym prędzej do domu i zrobić interwały na trenażerze. Nienawidzę trenażera latem, nienawidzę trenażera bez wiatraka (rozwaliłam ów kilka miesięcy temu), ale jeszcze bardziej nienawidzę nie zrobić treningu, więc wybór był prosty.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tylko skąd mogłam wiedzieć, że waty na trenażerze nie równają się watom w plenerze? Na logikę sądziłam, że skoro w pomieszczeniu nie ma wiatru, zakrętów i innych przeszkadzajek, waty na trenażerze powinny być wyższe niż na ulicy przy tym samym wysiłku. O, jak srogo się myliłam.. Najpierw przez mokre koło nie mogłam rozkręcić roweru nawet do watów rozjazdowych, a potem na interwałach... O Chryste Jezu. </div> <div style="text-align: justify;"> Pierwszy raz w życiu mając do zrobienia cztery powtórzenia przyspieszeń, myślałam że zejdę śmiertelnie już po pierwszym z nich. Nie wiem czy 19-kilometrowa czasówka w kwietniu była dla mnie cięższa niż <b>TO</b>. Całkiem na serio cieszyłam się że Wojtek jest w domu, bo w razie czego miałby mnie kto reanimować. Sam Wojtek po pierwszym przyspieszeniu stwierdził, że on TEGO nie może słuchać (TO = przedśmiertne rzężenie Lorda Vadera przez ostatnie 2 minuty interwału) i że zaczyna się martwić i kolejne powtórzenia mam bezdyskusyjnie zrobić na mniejszych watach. Nie mogłam się z nim kłócić, bo leżałam półżywa na kierownicy, starając się złapać oddech i nie przestawać pedałować, bo jakbym przestała, to bym już nie ruszyła. Pot spływał po mnie jakbym stała pod prysznicem (a jestem raczej człowiekiem który niedużo się poci). Przerwa się skończyła i.. dawaj dalej. Znowu po dwóch minutach sześciominutowego przyspieszenia widziałam już tunel ze światełkiem na końcu. Rzeczywiście pozostałe powtórzenia robiłam już na delikatniejszych watach niż pierwsze z nich, ale intensywność według pulsometru nadal była zacna. Średnie tętno powtórzenia miałam takie, jak tętno maksymalne na finiszu ostatniego powtórzenia na ulicy dwa dni wcześniej.</div> <div style="text-align: justify;"> Kończąc trening nie miałam nawet siły się ucieszyć, ale satysfakcja była ogromna. Zupełnie niechcąco zrobiłam jeden z najcięższych treningów w życiu, na pewno najcięższy w tym roku. Coś potwornego.</div> <div style="text-align: justify;"> Na ten dzień miałam jeszcze zaplanowany krótki, spokojny bieg i bardzo żałowałam, że nie poszłam zrobić go od razu po rowerze. Był taki plan, ale pogoda nadal dawała do wiwatu, było zimno i wietrznie, a ja byłam calusieńka mokra i zgrzana, więc postanowiłam że pobiegam za kilka godzin. Jednak, co mnie specjalnie nie zdziwiło, absolutnie nie byłam w stanie tego zrobić. Godzinę po treningu walnęłam się spać i spałam kolejną godzinę, a później jeszcze przez 4-5h czułam się jak zombie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrT33DdhXMirYiM3ap0n9Lvk2xuMNyzq_FDS2dP95sWT0LBu7dwAfQTb29qbaz2fYGyER6uzfJEbkDEEiPVSI3QjUgFjWcJvGDFdsbRdCGoJGc_o1WWgLTJvHhqxYBOzrzP6a4OCeIh-o/s1600/IMG_2860-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrT33DdhXMirYiM3ap0n9Lvk2xuMNyzq_FDS2dP95sWT0LBu7dwAfQTb29qbaz2fYGyER6uzfJEbkDEEiPVSI3QjUgFjWcJvGDFdsbRdCGoJGc_o1WWgLTJvHhqxYBOzrzP6a4OCeIh-o/s1600/IMG_2860-2.jpg" width="520" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>Przekraczanie bram piekieł we własnym domu.</i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i><br /></i></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo6u34GT35aojxCh84tQNEVeGRYXxqqo1Bm2J21RGonZs29VnGi8dIgu2L1I_urDgzSojXHeK7gv3Mq-QXzJWtkFYFBP3rASRlOQ_eFVey50VaZkT3_0q9xtTVCADbiUVTe-myf1P2TCQ/s1600/IMG_2852-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo6u34GT35aojxCh84tQNEVeGRYXxqqo1Bm2J21RGonZs29VnGi8dIgu2L1I_urDgzSojXHeK7gv3Mq-QXzJWtkFYFBP3rASRlOQ_eFVey50VaZkT3_0q9xtTVCADbiUVTe-myf1P2TCQ/s1600/IMG_2852-2.jpg" width="425" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W poniedziałek wczesnym rankiem zrobiłam trening biegowy, nie wiedząc że przez następne dwa dni nie będzie mi dane ani pobiegać, ani popływać. Wróciłam przed siódmą rano po bieganiu, usiadłam do komputera ze śniadaniem, klikam klikam, jem jem... O-żesz-fuck. Ząb, który bolał mnie razem z okalającym go, spuchniętym dziąsłem od co najmniej dwóch tygodni, właśnie przełamał się w pół. Gdyby ułamał się jego mały kawałeczek i po prostu odpadł, to byłoby pół biedy - ale on złamał się tak głęboko, że po prostu machał się na wszystkie strony, fundując mi niezapomniane wrażenia. Nawet nie mogłam do końca zamknąć ust z bólu. No cóż, a więc jak zwykle poczekałam z zębem aż do momentu, kiedy stało się naprawdę źle i już nie miałam wyboru: musiałam jak najszybciej odwiedzić dentystę. Udało mi się umówić na za kilka godzin, więc czym prędzej ubrałam się i pojechałam (nie muszę chyba dodawać, że właśnie wtedy zaczął padać deszcz?). Byłam przekonana że - aby tradycji stało się zadość, bo dzieje się tak co roku - znowu czeka mnie leczenie kanałowe (oraz skąd ja wezmę na to forsę?!). Pani dentystka wysłała mnie na zdjęcie rtg zęba, obejrzała, usadziła mnie na fotelu i przemawia do mnie radośnie: <i>"Mam dla pani bardzo dobrą wiadomość! To jest ząb po kanałowym, a więc to tylko kwestia zapalenia śluzówki. Dam Pani lekarstwo, włożę opatrunek i zobaczymy się za dwa tygodnie na wypełnienie zęba".</i> Ulga, jaką wtedy poczułam, nie trwała jednak długo. Pani doktor zaczęła wiercić, chwilę powierciła i rzecze: <i>"Wie Pani co.. to jednak nie tylko zapalenie. Ząb jest do pilnego usunięcia". </i></div> <div style="text-align: justify;"> COOOOOOOOOOO????? (BTW czyli znowu, znooowu trenowałam z jakimś mega-super-hiper-wielkim-stanem zapalnym, no nie!)</div> <div style="text-align: justify;"> Raz w życiu miałam wyrywany ząb, było to jakieś 12 lat temu i wspominam to jako teksańską masakrę. Sam zabieg bolał jak jasna cholera, a potem kilka dni miałam wyłączonych z życia i funkcjonowania. No ekstra.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Reszta wizyty potoczyła się jak w amerykańskim serialu.</div> <div style="text-align: justify;"> <i>"Trzeba pani szybko usunąć ten ząb, bo to zapalenie wpływa na cały organizm, a ząb jest złamany przy samym korzeniu. Niedługo powinien przyjść chirurg, więc może proszę poczekać, jest szansa że panią przyjmie jeszcze dziś".</i> Dokładnie w tym momencie do tego gabinetu wszedł wspomniany pan doktor. Dentystka przedstawiła mu sprawę, on spojrzał na nieszczęsny ząb i potwierdził potrzebę wyrwania. Pozostało mi więc poczekać na zabieg - lepiej jak najszybciej mieć to za sobą..</div> <div style="text-align: justify;"> Pan doktor - jak się okazało raczej pan superdoktor - zajął się mną bardzo szybko. Podczas czekania na działanie znieczulenia opowiadał mi dowcipy, a potem chciał się ze mną założyć, że wyrywanie nie boli. Nie chciałam mu wierzyć, ale już zmieniłam zdanie. Przy radosnym akompaniamencie jego okrzyków "nienawidzę endodontów!" usunął mi szóstkę całkowicie bezboleśnie (choć trzask tłuczonej kości jest taki średni), mimo że w nieco dłuższym czasie niż sądził, gdyż martwy ząb po kanałowym był kruchy i trzeba go było trochę wymęczyć, zanim całkowicie opuścił moją paszczękę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> "Ękuę bayzo fańe tohdoże" - powiedziałam przy opuszczaniu gabinetu, zagryzając wacik i przykładając sobie lodowy kompres do twarzy - "hedy geras mohe iź na teninh?". Doktor uprzejmie zrozumiał co mam na myśli  (czy to przez moją koszulkę z napisem RUNNING SUCKS?) i stwierdził, że przez dwa dni lepiej nic nie trenować, bo jeśli skrzep z zębodołu rozpadnie się (a sprzyja temu aktywność fizyczna) to robi się naprawdę kiepsko i boli jak sam diabeł. Żywot mój marny osłodziła jednak pani pielęgniarka, która wypuszczając mnie z gabinetu podała mi jeszcze jedno zalecenie: <i>"do jutra włącznie proszę jeść tylko zimne i miękkie rzeczy, za 2-3 godziny może pani zjeść<b> lody</b>.........".</i></div> <div style="text-align: justify;"> Looooody?</div> <div style="text-align: justify;"> Pani pielęgniarka coś jeszcze mówiła, ale mój proces słuchania zakończył się, gdyż mój umysł bujał w obłokach, wybierając smak lodów, które dzisiaj zrobię sobie na obiad i kolację. Omnomnom.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZjUj0dgD7MBeCC6ms7fdhlZnNj1Kb06e_FuTQxTL9rN6P_XqPIrRonfr8okHWRqYqZBqi8O_Xm8oLzYPSYdEa9XrQxD3nE-6TVndVNA7MA67aP-GKlrDRvo6McLOiOQTf59hf86ghaVQ/s1600/2014-06-30+12.31.45.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZjUj0dgD7MBeCC6ms7fdhlZnNj1Kb06e_FuTQxTL9rN6P_XqPIrRonfr8okHWRqYqZBqi8O_Xm8oLzYPSYdEa9XrQxD3nE-6TVndVNA7MA67aP-GKlrDRvo6McLOiOQTf59hf86ghaVQ/s1600/2014-06-30+12.31.45.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <i>Wytop zawieszony na 24 godziny.</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wróciłam do domu (rowerem, rzecz jasna), po drodze zrobiłam zakupy, doczekałam do momentu gdy mogłam pożreć pierwsze lody ( <3 ), a resztę dnia zasadniczo przepróżnowałam, bo gdy znieczulenie odpuściło, zaczęło się robić kiepsko, i siedziałam do wieczora z okładem lodowym na policzku. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W rozpisce treningowej na następny dzień miałam zaplanowaną stówkę na rowerze, no i oczywiście pływanie na Inflanckiej. Jedno i drugie musiałam odpuścić - stwierdziłam że wolę mieć z głowy dwa dni niż dwa tygodnie antybiotyków i umierania u dentysty. Kogo nie pytałam o "suchy zębodół", będący powikłaniem po niefrasobliwości po wyrwaniu zęba, ten wznosił wzrok do nieba i życzył mi rozumu i ogłady, aby nie napędzić sobie biedy. No więc wytrzymałam - choć jeśli nie trenuję, to nie nadaję się absolutnie do niczego. To bardzo delikatnie powiedziane, ja po prostu psychofizycznie nie potrafię znieść tego stanu rzeczy, więc generalnie bez kija nie podchodź. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W środę w końcu ruszyłam na delikatny trening - godzina na mtb i zakładkowa szóstka spokojnego biegu. Ledwo wsiadłam na rower, świat od razu stał się piękniejszy, więc już musiało być dobrze. Znowu nadawałam się do życia. Po południu zaś spędziłam 5h w sklepie rowerowym na bikefittingu - już drugim na tym rowerze. Zostało oficjalnie i ostatecznie potwierdzone, że w kwestii doboru siodła jestem absolutnym failem. Nie cieszy mnie ten wniosek, bo to była właściwie moja ostatnia nadzieja, żeby cierpieć mniej na rowerze..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg51ALFSDSureIHrTT7ZmPZ2Mws2hiS7IwuFsp45hi6WnqZsfRvIUjfn0q9EV5h4frEA2lIF5Z-ZZb3fO9SoeNcdgYFYKrB-LwfIYSHEC43e49qeUJJtzye_E-S-nlz_9-btSlnb7-_kwo/s1600/fitting.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="430" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg51ALFSDSureIHrTT7ZmPZ2Mws2hiS7IwuFsp45hi6WnqZsfRvIUjfn0q9EV5h4frEA2lIF5Z-ZZb3fO9SoeNcdgYFYKrB-LwfIYSHEC43e49qeUJJtzye_E-S-nlz_9-btSlnb7-_kwo/s1600/fitting.png" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W czwartek chętnie bym już popływała, ale tak się złożyło, że tym razem nie mogłam z innego powodu. I znowu wymaga to dłuższego wstępu:</div> <div style="text-align: justify;"> tydzień wcześniej wybrałam się do lekarza-internisty po skierowanie na badania krwi. Dawno nie sprawdzałam co słychać u moich czerwonych i (wiecznie za niskich) białych krwinek oraz ich wszystkich kumpli. Powiedziałam pani doktor że sport i takie tam, wymieniłam parametry jakie chciałabym sprawdzić, a lekarka od siebie dorzuciła jeszcze skierowanie na echo serca. Krew zrobiłam, nic w niej nowego (kinaza kreatynowa pokazała że rowerowy trening załamujący wg Friela nie zrobił na moich mięśniach większego wrażenia, a hemoglobiny mam tyle co Justyna Kowalczyk; hłe hłe, haczyk polega na tym że trener Justyny narzeka, że ona ma ciągle mniej niż powinna mieć. No ale ja nie jeżdżę w góry). Na echo poszłam sobie na luzaku bezpośrednio po trzecim treningu tego dnia.. i to chyba był błąd. Lekarz stwierdził, że morfologicznie mam serce jak dzwon, ale jego rytm nie jest prawidłowy, a coś-tam w drugim uderzeniu powoduje że przepływa mi mniej krwi, przez co przy intensywnych wysiłkach może mnie trochę podduszać. Długo to badał, sprawdzał, zastanawiał się, po czym stwierdził, że trzeba to koniecznie sprawdzić, bo może jestem potencjalnym umieraczem na biegu (choć - jak dodał - tego rodzaju zaburzenie bardziej predysponuje do umierania podczas pływania. Lol, słyszeliście żeby ktoś umarł podczas pływania? To dopiero byłaby wiocha.. Tak czy siak, i tak lepiej umrzeć tak niż jako niespełniony stulatek, któremu osiemdziesiąt lat temu zabronili spełniać swoje plany i marzenia). Nie pierwszy raz serce biło mi w tak nierówny sposób, więc lekarz stwierdził że być może to po prostu ciekawy zbieg okoliczności - przyszłam do niego prosto z treningów, już na lekkim cukrowym głodzie, zapewne wypłukana z elektrolitów - no ale trzeba się temu przyjrzeć. Skierował mnie więc na holter ekg, który założyli mi przedwczoraj. Zatem do dnia wczorajszego żyłam i trenowałam z towarzyszkami-elektrodami. Urządzenie miło mnie zaskoczyło, bo się nie odkleiło! Plastry do kinesiotapingu, które większości ludzi trzymają się nawet do tygodnia, ode mnie odpadają po dwóch godzinach, więc nie wróżyłam sobie długiego związku z elektrodami.</div> <div style="text-align: justify;"> Opis holtera ekg wskazuje, że jednak chyba będę żyć - nic niepokojącego się nie dzieje. Urządzonko zarejestrowało mi maksymalne tętno 183 ud/min (interwały na rowerze w środę), minimalne 40 - w nocy. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A przy okazji dowiedziałam się, że od 2011 roku objętość wyrzutowa mojego serca zwiększyła się o 13%. Biorąc pod uwagę fakt, że w międzyczasie przez półtora roku nie trenowałam zbyt wiele, a jeśli już to w niewielkiej intensywności - spoko wynik, czekam na jeszcze. W ogóle porównanie badania z 2011 i z tego roku wskazuje, że mam coraz większe serce do sportu ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No to można się dalej z czystym sumieniem tyrać! I wreszcie iść popływać.</div>

To nie był dobry tydzień. To był dobry tydzień.

czytaj...

O, cześć kochana - wymruczał Wojtek spod kołdry, gdy otworzył jedno oko i zobaczył że siedzę nieopodal przy komputerze. - Jak trening? - A całkiem nieźle.. - To znaczy? Jakie tempa? - Noooo... to doś...