Misja "poszukiwanie zaginionych watów" zakończona

<div style="text-align: justify;"> Jestem największym loserem sprzętowym.</div> <div style="text-align: justify;"> Jestem największym loserem sprzętowym.</div> <div style="text-align: justify;"> Jestem NAJWIĘKSZYM loserem sprzętowym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak nie urok to sraczka. To jest po prostu nie do wiary, ale jestem naprawdę największą sprzętową sierotą jaką zna świat. W kontekście powyższego wybrałam sobie naprawdę fatalną dyscyplinę sportu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale od początku.</div> <div style="text-align: justify;"> Słowem wstępu przypomnę tylko, że pod koniec kwietnia, na mojej debiutanckiej jeździe na czas w Orzeszu jechało mi się świetnie, choć bezpośrednio przed startem tylny hamulec przycisnął mi się do obręczy (szczęśliwie udało nam się z nim uporać zawczasu), a ponadto podczas jazdy odkręciło mi się siodełko (moje super profesjonalne siodło zabrane Wojtkowi z jego mtb) i odsunęło się maksymalnie do tyłu.</div> <div style="text-align: justify;"> No ale nic. Prędkość wyszła fajna, waty jak najbardziej satysfakcjonujące, miejsce w klasyfikacji otwartej również. Czyli w ostatecznym rozrachunku wszystko OK.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po tygodniowym pobycie w Katowicach wróciliśmy do Warszawy i wreszcie mogłam zanieść do serwisu nowe, kupione bezpośrednio przed wyjazdem buty triathlonowe, żeby profesjonalnie dokręcono do nich bloki. Wojtek stwierdził że butów za siedem stów nie dotknie bez odpowiedniego imbusa, bo złamanie mi w nich podeszwy jego nieumiejętnymi działaniami mogłoby się zakończyć rozwodem. Gdy długo wyczekiwane buty były wreszcie gotowe do jazdy, zaczęłam sobie jeździć w nich na rozjazdy, żeby przyzwyczajać się do innego obuwia i żeby w międzyczasie uczyć się zakładania i zdejmowania butów podczas jazdy. Pierwsze wrażenie było świetne: niezwykle wygodne, miękko wyściełane, większe niż moje szosowe buty SPD. Wreszcie nie drętwiała mi stopa.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tutaj zaczyna się wątek numer dwa całej historii. Mniej więcej od powrotu z Katowic, tj. od początku maja zaczęło mi się pływać wyraźnie gorzej niż wcześniej. Raczej nie zwolniłam, ale przestałam przyspieszać, co już jest dla mnie czymś nowym i niepożądanym. Podczas mocnego pływania ramiona męczyły mi się znacznie szybciej niż normalnie, a po treningach czułam się tak, jakbym przerzucała łopatą tony węgla. </div> <div style="text-align: justify;"> Jako że od pewnego czasu bardzo się staram, żeby nie szukać przyczyn w świecie zewnętrznym, ale znajdować sposoby w sobie żeby było dobrze - usilnie próbowałam nie rozmyślać nadmiernie nad tym stanem rzeczy, tylko spokojnie robić swoje. Trochę się jednak zdziwiłam, gdy miernik mocy na rowerze zaczął w tym samym czasie pokazywać mi na zwykłych rozjazdach średnią moc o 20 watów niższą. Trening w trening było to samo. Od początku używania Power Tapa jeździłam spokojne jazdy po około 160 watów, od "wtedy" - po 140. To nie jest kolosalna różnica, ale też nie taka, która nie powinna zastanowić. Wtedy po raz pierwszy zaświtała mi <b>TA</b> myśl, ale wydała mi się absurdalna, więc postanowiłam przestać kombinować.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jechałam więc do Piaseczna z nadzieją że będzie dobrze, wiedząc jednak że pływa mi się kiepsko, jeździ niby tak jak zawsze, ale według pomiaru mocy - wyjątkowo słabo, a część biegowa - o ile w ogóle do niej dojdzie - w najlepszym wypadku będzie dotruchtaniem do mety.</div> <div style="text-align: justify;"> <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2014/05/niemoc-godzina-umierania-i-podobno.html" target="_blank">Co się okazało, to już wiadomo.</a> Pływanie popsułam, ale zrzucam to na karb braku doświadczenia w tłumie. Bieg nie był nawet truchtem, ale rozpaczliwym pełznięciem do mety (kolka ostatecznie odpuściła mi w piątek rano, heh). Z roweru byłam jednak w miarę zadowolona - to znaczy z prędkości, a nie z watów, bo te były dużo słabsze niż założyliśmy przed startem. Na trasie w Piasecznie miałam średnią niecałe 34 km/h, co jak na taką lebiodę jak ja jest dobrym wynikiem, biorąc pod uwagę techniczny początek trasy (jestem techniczną dupą) i wiatr (nie umiem jeździć pod wiatr!!!). No i mój rower trochę też, hłe hłe, ale to już zupełnie inna sprawa (kto by się przejmował tylnym kołem o wadze prawie trzech kilo - na razie ważniejsze jest to, że mierzy moc). Waty jednak jak na taką prędkość wyszły słabiutko. Nie chciałam szukać usprawiedliwień, ale <b>TA MYŚL</b> zaświtała mi już dość wyraźnie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W końcu postanowiłam się przekonać. Jednego dnia pojechałam na pętlę habdzińską w nowych butach triathlonowych, a następnego w starych szosowych Specach. No i wszystko stało się jasne. Znalazłam brakujące dwadzieścia watów, nawet z niewielką nawiązką.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nowe buty są dla mnie zwyczajnie za duże. Stopa nie ma szansy generować takiej mocy jak wcześniej, bo po prostu lata na wszystkie strony. W nowych Nortwave'ach czuję się tak, jakbym jechała w kapciach, a nie w butach wpiętych w pedały. Przesiadka na stare buty udowodniła mi że się nie myliłam - to zupełnie inna jakość jazdy.  </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i by to wiadomo-kto strzelił. W takim razie w Piasecznie zyskałam ze dwadzieścia sekund na tym, że nie musiałam zakładać szosowych spd w strefie zmian, ale mogłam komfortowo założyć buty wpięte w rower, za to na trasie straciłam.. Bleeee.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> I tak oto mój nowy sprzęt, przynajmniej o dwie klasy lepszy od poprzedniego, zrobił mi niedźwiedzią przysługę. Sprzedam buty. I czym prędzej kupię nowe, bo nie mam zbyt wiele czasu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Coraz bardziej doceniam wagę dobrego sprzętu i coraz bardziej tego nie lubię.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5dUEi8gxUGjrocDUrKcyAi-RejDlhKYUAejGirBvFdr9Lu5mDQyo5GH1eCkvC_UtA7e8qYkdZwyzSn_S3zZ9R3A15Bg5B-K1BYlZ4mZOJrP50o5-X4AwDuV2ksSlbVQiR3CyU6whE7Xo/s1600/10313461_853266734686956_291269494516942979_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5dUEi8gxUGjrocDUrKcyAi-RejDlhKYUAejGirBvFdr9Lu5mDQyo5GH1eCkvC_UtA7e8qYkdZwyzSn_S3zZ9R3A15Bg5B-K1BYlZ4mZOJrP50o5-X4AwDuV2ksSlbVQiR3CyU6whE7Xo/s1600/10313461_853266734686956_291269494516942979_n.jpg" width="640" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <span style="font-size: x-small;">fot. Wojciech Wójtowicz</span></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Misja "poszukiwanie zaginionych watów" zakończona

Jestem największym loserem sprzętowym. Jestem największym loserem sprzętowym. Jestem NAJWIĘKSZYM loserem sprzętowym. Jak nie urok t...

Ego na poziomie morza

<div style="text-align: justify;"> Do obowiązkowego wyposażenia na następny start w triathlonie dopisuję papierową torbę na głowę. Po najgorszym biegu życia, jaki uskuteczniłam w Piasecznie, wiem że wszystko się może zdarzyć. Trzy dni po starcie jestem tak samo zła jak zaraz za metą, a może nawet bardziej, ale chyba wyjdzie mi to na dobre. Przede wszystkim: trudno sobie wyobrazić żeby mogło być gorzej, więc z dużym prawdopodobieństwem mogę przypuszczać, że będzie tylko lepiej. Po drugie: z rozkoszą (?) przycisnę bieg przy następnej okazji i zgodzę się na szczyptę cierpienia, bo tocząc się po sześć minut na kilometr cierpiałam zupełnie nie tak jakbym chciała, bo nie był to ból przybliżający satysfakcję na mecie, a wręcz przeciwnie. Kompletna rezygnacja z powodu bólu na który nie ma się najmniejszego wpływu. Zawody bez intensywności zawodów. Źle.</div> <div style="text-align: justify;"> Po trzecie: to było naprawdę żałosne widowisko, a mimo to - o dziwo!!! - świat się nie zawalił. Zawsze myślałam że po czymś takim Ziemia zacznie się kręcić w drugą stronę, do Polski przyjdzie monsun, lato zamieni się w zimę i inne takie. A tu nic z tych rzeczy. Szokujące odkrycie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żeby jednak nie było tak szaro, buro i ponuro, widzę też pozytywne strony mojego startu w Piasecznie:</div> <div style="text-align: justify;"> - wystartowałam. Najważniejsze - wreszcie się nie wycofałam, tylko pojechałam na miejsce zawodów. Co więcej, nie umarłam ze stresu, a wręcz zniosłam bardzo dobrze dzień startu. Chyba pierwszy raz w życiu nie spaliłam się oczekiwaniem na wyścig i pierwszy raz nie miałam ochoty uciekać ani nie włączyła mi się rezygnacja "wszystko mi jedno, niech już ten starter wystrzeli i niech już będzie po wszystkim".</div> <div style="text-align: justify;"> Nie wiem czy pozytywne nastawienie nie zderzyło się zbyt mocno z tym co się działo krótko po starcie. Miła atmosfera na linii startu skontrastowała się z pralką i ciosami zewsząd, podtapianiem, łapaniem za nogi, kopaniem w głowę i tym podobnymi atrakcjami. Może moje słabe pływanie nie było tylko kwestią braku doświadczenia, lecz także tego że dałam się zwieść tej sielskiej atmosferze i nie byłam psychicznie przygotowana na taką nawalankę w wodzie. Inna sprawa, że wczoraj na treningu pływaliśmy na samych rękach z pullbojką między nogami i po raz kolejny potwierdziło to moje spostrzeżenia, że nie mam siły w łapach. Ściganie się z chłopakami na zadaniach tego typu to jak wyścig kota z gepardem. Na koniec treningu Paweł zrobił nam nawet mały test na 300 metrów w ten sposób i choć frekwencję rozpędziłam do maksa, nie byłam w stanie zmęczyć się wydolnościowo, a nawet choć trochę zdyszeć. Przyszło mi więc do głowy, że w piance może być podobna dysproporcja. Chyba trzeba będzie wrócić na siłkę i poprzerzucać trochę żelastwa.. No i poprawić technikę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Innym pozytywnym aspektem GIT Piaseczno jest fakt, iż ogarnęłam strefy zmian!!! Bałam się straszliwie, że spowoduję tam jakąś katastrofę, a nic takiego się nie stało. Oczywiście jest masa rzeczy do poprawki, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakty, że nie mogłam rozpiąć pianki biegnąc do strefy zmian, minęłam biegiem swój rower i musiałam wracać itp., ale ogólnie: jest nadzieja. Udało mi się wsiąść (jeszcze nie wskoczyć) na rower z wpiętymi butami i założyć je nie zabijając nikogo, podobnie miała się rzecz ze schodzeniem. W strefie T2 zachowałam się spokojniej niż przewidywałam - sądziłam że będzie panika, a było zupełnie OK.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po trzecie: jadąc mocny rower nie pamiętałam już o mocnym pływaniu, mam nadzieję że w biegu to zasadniczo też tak działa. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak czy siak, "straty w ludności" były niewspółmierne do mojego występu. Odciski na stopach miałam takie, że jeszcze następnego dnia ledwo chodziłam. A było założyć skarpetki.. Jednakże, jak już wspominałam, podczas startu znacznie bardziej bolała mnie kolka i duma (duma, nie dupa - to znaczy dupa też, ale o tym zaraz) niż stopy. Kolka trzyma mi się do dzisiaj, co prawda udało mi się wreszcie delikatnie pobiegać, ale jeszcze z samego rana było pod tym względem słabo. Moje biedne wnętrzności naprawdę dostały wpierdziel przez tą godzinę umęczania ich, kiedy błagały o to żebym się zatrzymała. Siodło.. cóż. Wytrzymałam, ale jeśli czerwcowy fitting nie pomoże, to już nie wiem co - chyba naszyję sobie na siodło wielką żelową poduszkę i tak to się skończy, bo innej opcji nie widzę. Wczoraj pojechałam na prawie cztery godziny na rower, co prawda na innym siodle - szosowym, a i tak było ciekawie.. No i - last but not least - moje plecy, chyba nieprzyzwyczajone do mocniejszej jazdy na rowerze w pozycji na lemondce zamieniły się w jeden wielki zakwas, a po wczorajszej jeździe - nieco ponad 100 km - ten zakwas zamienił się w niemożność wyprostowania się. Tyle szczęścia naraz!</div> <div style="text-align: justify;"> Ból pleców dobrze znam i nie powinnam być w ogóle zdziwiona - mam na co zapracowałam. W ostatnim tygodniu ani razu nie zrobiłam ćwiczeń na core stability, zupełnie nic dla pleców - na efekt nie musiałam długo czekać. Dostałam potwierdzenie na temat rangi regularnego wykonywania tych ćwiczeń. Przy okazji jednak uświadomiłam sobie, że od około miesiąca nic mnie nie boli. Ha, jak słodko to zabrzmiało w kontekście poprzedniego akapitu, gdzie opisuję że boli mnie wszystko (a nie napisałam tam jeszcze o szyi, której jakoś nie mogę przekręcić w prawo od dobrych trzech tygodni - coś mi się naciągnęło i nie chce wrócić do normalności). Myślę jednak o wszelkiego rodzaju kontuzjach, które uniemożliwiają normalne trenowanie. Trochę się boję nawet to werbalizować, bo ostatnio jak zwerbalizowałam, to zaraz się coś przyplątało. A wtedy nagle w magiczny sposób przypominam sobie o rozciąganiu, regeneracji, odnowie.. W zależności od rodzaju i lokalizacji urazu obiecuję sobie gorąco, że będę chodzić do sauny, rolować się Stickiem, w skrajnych przypadkach nawet regularnie łykać BCAA :-) A kiedy wszystko jest dobrze i mogę w pełni trenować.. w równie magiczny sposób o tym wszystkim zapominam. Jak to się kończy - łatwo się domyślić. Zasadniczo nie zwracam uwagi na najróżniejsze bóle, dopóki ów ból nie zabrania mi trenować - dopiero wtedy zaczynam się zastanawiać co z tym zrobić. A przerywanie cyklu treningowego przez tego rodzaju głupoty to przecież moja największa bolączka. A więc zapisuję to tutaj i publikuję w niewybaczających Internetach, żeby zmobilizować się do regularności w prewencji. Ech. Może to podniesie moje skopane, przejechane i zgniecione ego :)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFR3Jguv_euatzD_c8w4ITR0Ie80omTIisK_wEsLp090iZJor2O8pSkpJUjk1UKe1qE-PrOT_m3AAjeax9WHbDVEEXOHoBJip0HkWoz-2yEkMrYiREbUBxIjQOv9QvgM6LZWHqxE08pI4/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFR3Jguv_euatzD_c8w4ITR0Ie80omTIisK_wEsLp090iZJor2O8pSkpJUjk1UKe1qE-PrOT_m3AAjeax9WHbDVEEXOHoBJip0HkWoz-2yEkMrYiREbUBxIjQOv9QvgM6LZWHqxE08pI4/s1600/13.jpg" width="400" /></a></div> <br /></div>

Ego na poziomie morza

Do obowiązkowego wyposażenia na następny start w triathlonie dopisuję papierową torbę na głowę. Po najgorszym biegu życia, jaki uskutecznił...

Niemoc, godzina umierania i podobno podium w kategorii

<div style="text-align: justify;"> No i po Piasecznie. Wrażenie ogólne: jest mi trochę po ludzku przykro i trochę we mnie sportowej złości. Obydwie te emocje mogę przekuć w coś złego albo coś dobrego, więc mam nadzieję, że spożytkuję je korzystnie.</div> <div style="text-align: justify;"> Ale od początku.</div> <div style="text-align: justify;"> Po napięciu związanym z oczekiwaniem i przygotowaniami, po wielkim wczorajszym stresie i tak dalej, spodziewałam się że dzisiaj - jak zwykle w dniu zawodów - będę już ledwo żywa ze stresu. A tu niespodzianka. Obudziłam się z myślą "ale fajnie że to już dziś". Nadal jednak sądziłam, że lada chwila trafi mnie stres-morderca i wtedy dopiero będzie się działo. Ku mojemu zaskoczeniu pozytywna myśl o treści "wreszcie wystartuję w tri" utrzymała się praktycznie do samego startu. Kumacie coś takiego? Bo ja nie. To do mnie<u> zupełnie</u> niepodobne. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobry humor skończył się jakieś dwadzieścia sekund po wystrzale startera. Pralka i kocioł w wodzie chyba zawsze są szokiem dla debiutanta - dla mnie były ogromnym. Ktoś po mnie przepłynął, ktoś mnie złapał za nogę (prawie straciłam chip z kostki), potem dostałam parę kopów, sama też wpływałam na ludzi i dałam komuś z łokcia w głowę. Niezbyt przyjemne doznania. Na bojach starałam się być tak ciasno, jak tylko to możliwe, jednak obawiam się, że na dystansie i tak mogłam trochę nadłożyć. Niestety bardzo, ale to bardzo szybko pojawiła się w mojej głowie myśl, że to chyba nie jest mój dzień, no i zaiste chyba nie był. Słabe pływanie nie powinno mnie specjalnie zaskoczyć - wspominałam już, że ostatnio pływa mi się bardzo kiepsko, nieporównywalnie gorzej niż rok temu o tej porze albo w grudniu czy w styczniu, kiedy miałam pływacki gaz. Dlaczego? Tego jeszcze nie wiem. Może pływam za mało, ale wszyscy w okresie startowym pływają mniej niż podczas przygotowań. W dużej mierze to pewnie też kwestia doświadczenia - nie chciałam stracić okularków ani zostać poddtopiona przed pierwszą boją, więc płynęłam pewnie trochę bardziej ostrożnie niż powinnam była. Czyli spodziewam się, że może być raczej tylko lepiej.</div> <div style="text-align: justify;"> Czasu z pływania nie znam, bo na wywieszonych wynikach coś nie zagrało. Mam nadzieję że zobaczę je w wynikach na stronie, gdy je opublikują. W każdym razie byłam szósta open kobiet.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobieg do strefy zmian był trochę traumatyczny, bo nie mogłam rozpiąć pianki. Szczęśliwie udało mi się to zrobić przed dotarciem do swojego roweru. Zdecydowanie do przećwiczenia. Pozytywne jest to, że nie miałam żadnych problemów z równowagą zaraz po wyjściu z wody, a trochę się o to bałam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Strefy zmian T1 bałam się jeszcze bardziej. Jakimś cudem udało mi się niczego nie zgubić i wszystko pozakładać w dobrej kolejności - kask, okulary, pasek z numerem startowym. Zdjęłam rower i lecę do linii startu. Niestety i stety miałam jeden z ostatnich numerów startowych, co oznaczało, że musiałam przebiec z rowerem przez prawie całą strefę zmian. Ostatecznie okazało się to jednak moim wybawieniem, bo poczułam, że rower nie daje się prowadzić. Oczywiście - znowu zaciśnięty hamulec z tyłu. Który to już raz? Miliardowy? Po przekroczeniu linii zamiast wsiadać na rower musiałam się zatrzymać, ponaciskać klamkę, a gdy to nie pomogło, przesunąć szczęki hamulca manualnie. </div> <div style="text-align: justify;"> Potem wlazłam na rower, założyłam buty (Bogu dzięki udało mi się to zrobić nie zabijając ani osób trzecich, ani siebie) i przed siebie. Trochę się jeszcze pobawiłam z zaciskaniem rzepów przy butach, żeby były ciaśniejsze, potem żel, woda i już można było jechać.</div> <div style="text-align: justify;"> Na trasie rowerowej był potworny wiatr, a ja, jak już wszyscy wiedzą, nie umiem jeździć pod wiatr. Na 45 km wykręciłam średnią 33.8 km/h (czas 1:19 z sekundami), więc gdyby odliczyć trzy zawrotki o 180 stopni, zwalnianie przez nieogarniętych wyprzedzających i korki na zakrętach, byłaby już całkiem ładna prędkość (gorzej z watami). A propos wyprzedzających - po pierwszej zawrotce przez dobre 6-7 km jechał przede mną pociąg. Rozumiem że było ciasno i czasem nie dało się jechać inaczej, jak blisko za kimś/przed kimś, ale drafting u niektórych osób był ewidentny i bezczelny. Jechało przede mną dobrych 7-8 zawodników w grupie - jeden za drugim i obok siebie. A jak już być nieogarniętym, to na maksa - po tym jak mnie wyprzedzili to <b>ja</b> musiałam znacznie zwalniać, żeby zachować od nich regulaminową odległość.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rower skończyłam na piątej pozycji open kobiet. Plan był taki, że daję z siebie ile mam na pływanie i rower, a potem schodzę z trasy. Aktualnie nie mam o co walczyć w biegu, więc jeśli zdecydowałabym się na bieg, to tylko "na zaliczenie". Po pływaniu już wiedziałam że nie jest dobrze, a z kolei na rowerze nie byłam w stanie aż tak się wyzerować, żeby paść trupem w strefie zmian T2. Kolejna oznaka, że dzisiaj nie było dla mnie dnia konia. Łatwo nie było, ale postanowiłam spróbować biec. W strefie zmian T2 też spędziłam więcej czasu niż bym tego pragnęła, ale nie były to lata świetlne, więc na pierwszy raz niech będzie. Uznałam więc że spróbuję pobiec - a co mi tam. W końcu sport jest dla emocji, więc świadomie zdecydowałam się na te emocje, mimo że wiedziałam, że mogą one nie być pozytywne (zwłaszcza że równie świadomie postanowiłam nie zakładać skarpetek do butów na piaszczystą trasę biegu). Nie sądziłam jednak że będzie aż tak źle. Pal licho stopy - dopiero za metą poczułam ile mam odcisków i jak bardzo one bolą. Znacznie bardziej bolała duma. Tylko zsiadłam z roweru i zaczęłam biec z nim do swojego stanowiska, już wiedziałam, że to może nie być dobry bieg. Kolka. A właściwie dziesięć kolek naraz, chyba w każdym możliwym miejscu, od pleców, przez wszystkie wnętrzności do chyba ostatniej kiszki. Naiwnie myślałam, że może po kilku kilometrach minie i będę mogła przyspieszyć. A gdzie tam - było już tylko gorzej. Nie do końca uświadomiłam sobie przed biegiem, że ta męczarnia będzie trwała tak długo. Gdybym pomyślała o tym wcześniej, nie wiem czy bym się na to zdecydowała (ale może jednak tak..). </div> <div style="text-align: justify;"> Wszyscy mnie mijali, a ja czułam tylko niemoc. Strasznie mi było przykro, że biegnę w tempie dorodnego ślimaka i ni hu-hu nie mogę przyspieszyć. Wiedziałam czym skończy się ewentualna próba przyciśnięcia tempa i byłam przekonana, że tego już moje wnętrzności nie wytrzymają. Skoro nie miałam ciśnienia na bieg, nie było sensu nawet próbować. Tak wolno jak dzisiaj nie biegłam nawet rozbiegania po rocznej kontuzji. Ostatni trening na bieżni dał mi cień nadziei, że w razie wyrażenia zgody na trochę.. ok, dużo.. no dobra, ekstremalnie dużo cierpienia mogłabym pobiec 10 km po jakieś 4:25-4:35. Nie jest to imponujące tempo (tak, nadal nie umiem się wyzbyć gdybania co by było, gdybym nie straciła dwóch lat treningu na głupie kontuzje), ale już bez wstydu. Oczywiście to tempo nie było testowane po mocnym rowerze, więc zakładałam, że mogę pobiec sporo wolniej. Ale sporo wolniej to znaczy po 5 minut z kawałkiem, ale na miłość boską, nie po 6:30, jak dzisiaj przez dużą część trasy.. Toczyłam się w tempie bliskim marszobiegowi i tylko powtarzałam sobie w myślach: "Nie rób wiochy, nie przechodź do marszu!!!". Nie przeszłam, dzięki Bogu, bo bym czuła do siebie jeszcze większą pogardę, ale nie wiedziałam co ze sobą zrobić, żeby chociaż trochę ból odpuścił. Pocieszam się tym, że to i tak nie była trasa na szybkie bieganie - znaczna część pętli wiodła po piasku, miejscami całkiem grząskim. Znajomi i nieznajomi kibice krzyczeli do mnie, żebym cisnęła i że dobrze mi idzie (ekhm, no właśnie, <b>idzie</b>), a mi było zwyczajnie wstyd, że nic nie mogę z tymi słowami otuchy zrobić.</div> <div style="text-align: justify;"> Średnie tempo "biegu" wyszło mi po 6 minut i 3 sekundy na kilometr. Nie wiem co powiedzieć. W najgorszych przypuszczeniach nie spodziewałam się że będę się toczyć nawet nie w intensywności zawodów - byłam w stanie zamienić parę słów z biegaczem obok, a nie mogłam przyspieszyć - taki paradoks. Wspomniana pogawędka była spowodowana moją nadzieją, że mamy do przebiegnięcia trzy pętle biegowe. Niestety, mieliśmy cztery, o czym dowiedziałam się na trzeciej. W moich imponujących prędkościach i tak nic to nie zmieniło, ale przyznam szczerze, że walczyłam ze sobą strasznie. Po 200 metrach biegu zastanawiałam się, czy nie rozsądniej będzie zejść z trasy, ale gdy ból już zmazał resztki nadziei, że uda mi się pobiec trochę szybciej, schodzenie z trasy byłoby już wieśniackie. Tak czy siak, po 2 godzinach i niecałych 46 minutach przepełzłam do mety, nie mogąc nawet finiszować, i męki się skończyły. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trzeba wyciągnąć wnioski i próbować dalej. I tyrać, tyrać i tyrać. Nie wymyśliłam jeszcze tylko co zrobić z tymi cholernymi kolkami, bo wcale nie piłam jakoś specjalnie dużo, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę dzisiejszy upał. Na rowerze nie odczułam tego "przepicia", ale tylko zsiadłam z roweru i już wiedziałam że będzie boleć. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ostatecznie zajęłam 10. miejsce w open kobiet (to znaczy że w biegu wyprzedziło mnie jeszcze pięć kobiet, co mnie specjalnie nie zaskoczyło) i drugie miejsce w kategorii 18-24 lata. O miejscu na podium dowiedziałam się jednak już w samochodzie, gdy zadzwonił do mnie Krasus. No cóż, od dzisiaj wiem, że w triathlonie nagrody za kategorię Open i za kategorie wiekowe nie dublują się.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na koniec nie mogę pominąć ważnej rzeczy - dzisiejsze zawody były wyjątkowo sympatyczne pod względem towarzyskim. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy mi kibicowali (żeby nie powiedzieć: robili dobrą minę do złej gry :)) na trasie biegowej. Co prawda nie mogło to zmienić nic w moim tempie biegu, ale było szalenie miłe. Dzięki dla pani Teresy i Maćka za przytulne schronienie pod HUUBnamiotem. Jeszcze raz dzięki dla Maćka za znoszenie moich pięciu tysięcy pytań i problemów przedstartowych (<i>"Maćku, czy już mam przetrzeć okularki antyfogiem czy dopiero przed startem, a czy już mam zakładać piankę, Maćku, ale coś mi suwak nie działa, Maćku (...)</i>). Mam nadzieję, że mnie nie nienawidzisz. Dzięki dla ludzi ze stoiska Garmina za pożyczenie mi uchwytu na kierownicę. Dzięki dla niezawodnych chłopaków z Kolarskiego za imbusa, bez którego bym tego uchwytu nie przymocowała. Dzięki dla "moich" Giantów za przechowanie koła (które zostawiłam pod ich namiotem..) i dzięki dla Sławka za szybki przeglądzik mojego landrynkowego rumaka w ostatniej chwili, pomiędzy tłumem klientów, jak to zwykle bywa w gorącym sezonie. Kasi ze Sport Guru za pożyczenie siodła, bez którego byłoby naprawdę ciężko. Andrzejowi, Pawłowi i Marlenie za przygotowania pływackie, a przede wszystkim za fantastyczne ostatnie treningi symulujące pływanie w wodach otwartych - gdzie indziej bym się tego nauczyła?! Dzięki, dzięki, dzięki. Mam nadzieję że nikogo nie pominęłam, a jeśli tak, to wiedzcie że również Wam dziękuję, tylko mi się flaki przewracają i tłumią trochę mój przepływ myśli. Czuję się zaszczycona, że mam pośród siebie tylu życzliwych ludzi! No i last but not least, a konkretnie to the best, dzięki dla mojego ukochanego-trenera-domowego serwisanta-transportu-supportu na zawodach i w życiu w jednej osobie o imieniu Wojtek.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A teraz pora tyrać. Następnym razem będę chyba nawadniać się kroplówką a nie wodą z bidonu.</div>

Niemoc, godzina umierania i podobno podium w kategorii

No i po Piasecznie. Wrażenie ogólne: jest mi trochę po ludzku przykro i trochę we mnie sportowej złości. Obydwie te emocje mogę przekuć w c...

Nie wykluczam duathlonu.

<div style="text-align: justify;"> O Jezu.</div> <div style="text-align: justify;"> No więc wreszcie nadeszła ta chwila, kiedy nie tylko wypełniłam zgłoszenie na zawody i opłaciłam startowe, lecz także przejechałam się po trasie wyścigu i w ogóle wszystkie znaki na niebie i ziemi mówią, że na tym się nie skończy.</div> <div style="text-align: justify;"> W zeszłym sezonie zapisywałam się i wycofywałam, czasem nawet w ostatniej chwili. Teraz się nie wycofam. Boję się jak cholera, ale też - powiedzmy to sobie szczerze - jaram się! Choć wiem, że jutro i tak umrę przed startem. Ciekawe co tym razem zrobi ze mną stres przedstartowy - obstawiam że założę piankę na lewą stronę albo tył na przód.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zawodami biegowymi bardziej się stresowałam niż jarałam, bo bieganie jest ze wszystkich triathlonowych dyscyplin najbardziej errorogenną dyscypliną. Skurcz, kolka, kontuzja, cokolwiek - i już pozamiatane. Zawody biegowe były dla mnie zawsze formą ekstremalnego treningu, to znaczy stając na starcie wiedziałam, że przede wszystkim decyduję się na potężną dawkę cierpienia. Może raz zdarzyło mi się startować z poczuciem, że zawody są fajne - byłam wtedy w tak dużym objętościowo i intensywnym treningu, że zawody na 4.2 km odbierałam jako zbawienie. Cierpienie nie mogło być większe niż na jednym z wielu treningów, jakie wtedy robiłam. Może to jest sposób..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No a w triathlonie, jak mi się wydaje, jest inaczej. Teoretycznie mogłam przećwiczyć wiele elementów, które jutro mnie spotkają, ale - no cóż - nie przećwiczyłam; w dużej mierze dlatego, że nie trenuję roweru ani biegania w żadnej grupie. Dopiero jutro będę miała okazję sprawdzić czy potrafię zdjąć piankę naprawdę szybko, czy uda mi się bezkolizyjnie przeprowadzić rower przez strefę zmian i na niego wsiąść w miarę po ludzku, czy na tych zakrętach nie wyprzedzą mnie literalnie wszyscy i czy po rowerze będę w ogóle w stanie biec. Na szczęście wiem że nie muszę. Zrobiłam w tym roku aż jedną zakładkę i to dosyć udawaną (godzina na rowerze mtb, a potem 5 km biegu), w dużej mierze dlatego że dopiero co wyszłam z półtoramiesięcznej kontuzji, jak również przez to, że na razie po prostu mam popłynąć i pojechać swoje, a po rowerze mogę iść do domu albo zrobić rozbieganie. Z moją biegową formą jest na razie słabo i nie mam szans walczyć o dobre miejsce z tym co mam, dlatego jeśli pobiegnę, to będzie bieg "na ukończenie". Ostatni raz dziesięć kilometrów przebiegłam.. eeee.. nie pamiętam kiedy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Co ma być to będzie. Nie powiem, żeby ostatnie treningi nastrajały mnie jakoś wyjątkowo pozytywnie. W środę na treningu na bieżni zrobiłam interwały do połowy, potem Wojtek kazał mi przerwać trening, bo udusiła mnie kolka (a po takim jej uderzeniu potrafi się trzymać nawet trzy dni - testowane w biegach ulicznych..). Na rowerze trwa wielkie testowanie siodeł. W zeszłą niedzielę spróbowałam przejechać się na czasowym Fiziku - skończyło się na 60 km cierpień, na tyle wielkich, że w poniedziałek nie byłam w stanie wysiedzieć na siodle szosowym, które teoretycznie było już całkiem OK. Przejechałam niecałe 50 km, od połowy zalewając się rzewnymi łzami z bólu fizycznego i mentalnej frustracji. Dobrze że w poniedziałkowe przedpołudnia nie ma nikogo na pętli habdzińskiej, bo by mieli ze mnie ubaw. Na szczęście udało mi się wypożyczyć w Sport Guru siodło na które od jakiegoś czasu się czaiłam - Specialized Sitero. Przetestowałam je w czwartek rano i wydaje się, że nie jest źle. W każdym razie: 45 km powinnam wytrzymać bez większego problemu, zwłaszcza że - jak wskazała czasówka w Orzeszu - na zawodach nie czuję tak prozaicznego bólu jak ten spowodowany siodełkiem (przypomnę, że w Orzeszu nie dość że siedziałam na siodle MTB, to jeszcze to siodło mi się odkręciło i odsunęło na maxa do tyłu). Na wszelki wypadek nie jeździłam na nim od czwartku i zasiądę dopiero jutro.</div> <div style="text-align: justify;"> Skoro już jesteśmy w temacie roweru, to na pewno niejednokrotnie wspominałam, że nienawidzę i nie umiem jeździć pod wiatr. Dzisiaj jest huragan, więc nie mam nadziei, że jutro to się zmieni. Dziś przez pierwszą godzinę szosy miałam średnią około 25 km/h (za to w drugą stronę jechałam po 38). Po przejażdżce Wojtek uczył mnie jeszcze normalnego wchodzenia w zakręty, których jutro będę miała do pokonania kilkanaście. Nie jest bowiem ze mną dobrze w tej materii.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli chodzi o pływanie, do niedawna myślałam że będzie to moja najmocniejsza konkurencja. Jednak na ostatnim teście na 800 metrów nie wypełniłam nawet założonego sobie planu minimum. Być może dlatego, że dzień przed sprawdzianem biegałam na bieżni taki trening, podczas którego w połowie już nie miałam siły iść, a musiałam biec. Z drugiej strony jednak płynęło mi się bardzo dobrze, swobodnie i w miarę komfortowo, o tyle o ile test pływacki może być komfortowy. Na pierwszym w życiu teście na 400m umierałam już w połowie i myślałam że tak trzeba, ale zauważyłam, że im mocniej chcę płynąć, tym bardziej się miotam, a w efekcie dopływam ledwo żywa, a wcale nie super szybko.</div> <div style="text-align: justify;"> Ostatnio pływa mi się kiepsko, w połowie treningu moje ramiona czują się tak jakbym przerzuciła łopatą tonę węgla. Na 50m wszyscy mnie wyprzedzają jakby bez wysiłku. No i hit - po czwartkowym pływaniu mam zakwasy w ramionach. Uwłaczające, ale prawdziwe. Okej, w tym tygodniu pływałam tylko w poniedziałek i czwartek, ale żeby zakwasy..? No to już jest przesada.</div> <div style="text-align: justify;"> W każdym razie w czwartek było całkiem fajnie, bo pływaliśmy na podwójnym torze (bez liny torowej), z trzema bojami ustawionymi niedaleko ścian. Robiliśmy wyścigi na 200, 300 i 400 metrów. Po pierwszym Andrzej trochę na mnie krzyczał, żebym się opanowała, bo mam w niedzielę zawody i bez sensu żebym się teraz zarąbała wyścigami w basenie, no ale.. oni mnie gonili, no to co miałam zrobić? :-)</div> <div style="text-align: justify;"> Zalążek pływania w wodzie otwartej w warunkach basenowych był bardzo atrakcyjny. W biegach, nawet jeśli na starcie ustawiałam się w drugim rzędzie, po 15 sekundach od startu znajdowałam się już w dwudziestym, bo wszyscy mnie spychali, kopali i gryzli, a ja miałam zerową siłę przebicia. W wodzie nawet kiedy po mnie przepływają, nie przeszkadza mi to zbytnio, a do tego mam niezłe ciśnienie, żeby pierwsza dopłynąć do boi, zmieścić się między innymi pływakami i tym podobne. W efekcie podczas tego treningu stoczyłam kilka bitew morskich z kolegami z grupy. Bardziej niż salw kopniaków boję się jednak strącenia lub zaparowania okularów i sromotnego zagubienia się w jeziorze. Nawigacja ssie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rozkminiając jednak ciężko wszystkie przeciwności losu doszłam do całkiem pozytywnego wniosku. Nie ma co narzekać, bo i tak jestem przecież znacznie lepiej przygotowana niż rok temu. Nie ma żadnego obiektywnego powodu, dla którego miałabym się wycofywać z zawodów, a wtedy były - i to powinno mi wystarczyć. Mam nadzieję, że jutrzejsze zawody zniosę tak samo dobrze jak czasówkę w Orzeszu - uśmiech na twarzy i w duchu mimo intensywności zbliżającej się do HRmax. A gaz.. gaz ma być w sierpniu i we wrześniu na ważniejszych zawodach. Jutro ma być zapoznawczo i badawczo, bo pewnych rzeczy nie nauczę się nie startując. Howgh.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTXUq7jd6EAqGVHf8yAIwTvY2ZBJB4Pfi0zT4mr5m8wiqcpMZa0HOIjClxjZgo0AUr_orjsAFhQJyjC0akJN4PiwviBZ7OSJ4Sy7OJ0rqs4gux4XUimHcuJKhyphenhyphenAQyttRgAABIvfCb7lA0/s1600/10325252_10203041644454359_6908048949613276426_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTXUq7jd6EAqGVHf8yAIwTvY2ZBJB4Pfi0zT4mr5m8wiqcpMZa0HOIjClxjZgo0AUr_orjsAFhQJyjC0akJN4PiwviBZ7OSJ4Sy7OJ0rqs4gux4XUimHcuJKhyphenhyphenAQyttRgAABIvfCb7lA0/s1600/10325252_10203041644454359_6908048949613276426_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Nie wykluczam duathlonu.

O Jezu. No więc wreszcie nadeszła ta chwila, kiedy nie tylko wypełniłam zgłoszenie na zawody i opłaciłam startowe, lecz także przejechała...

Triada głowa-płuca-serce znowu zadziałała

<div style="text-align: justify;"> Lepiej późno niż wcale, czyli sporo spóźniona relacja z Orzesza. Długo się zastanawiałam, czy jest sens się rozpisywać na temat startu w ogórze sprzed dwóch tygodni, ale to jednak debiut nad debiutami. Pierwszy mój start w zawodach kolarskich w ogóle, pierwszy start po ponad dwuletniej przerwie kontuzyjno-depresyjno-ogólnokryzysowej. No a poza tym to co ja poradzę, że każde tego typu wydarzenie budzi we mnie tyle emocji?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wszystko zaczęło się od tego, że przed świętami Wielkanocnymi pojechaliśmy do Katowic. Całą ekipą, to znaczy dwie osoby, cztery psy, trzy rowery (tylko Myka została w domu, biedaczka) i masa bagaży. Jak zwykle zaliczyliśmy około siedmiu kursów dom-samochód, aby znieść wszystkie torby, a samochód wyglądał tak, jakbyśmy jechali na trzy tygodnie do Nowej Zelandii, a nie na tydzień na Śląsk. No ale nic to. Ważne że udało się wszystko zapakować. Nie obyło się jednak bez ofiar - podczas transportu lub skręcania mojej szoski pękł jej mostek przy kierownicy. W sobotę wieczór przed świętami, czyli żegnaj szosówko aż do wtorku. Gdy się jednak nie ma co się lubi, to trzeba polubić to co się ma. A na szczęście miałam jeszcze górala.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W planie miałam kilka długich rozjazdów po śląskich asfaltach, które chciałam zrealizować głównie w świąteczne poranki. Plan jednak wziął w łeb. I tak oto pierwszy w życiu trening szybkościowy na rowerze zrobiłam na rowerze górskim, choć po asfalcie. Pięć powtórzeń odcinka, który jechałam nieco ponad trzy minuty i kończyłam na morderczym (na szczęście krótkim) podjeździe. Po drugim już widziałam potwory przed oczami, jednak w magiczny sposób udało mi się urywać kolejne sekundy z następnych przejazdów. Koniec treningu powitałam jednak z ulgą.</div> <div style="text-align: justify;"> Kilka dni później, gdy szosia już wyzdrowiała, powtórzyłam ten sam trening na szosówce. Nie wiedzieć czemu sądziłam że będzie trudniej. Co prawda padał deszcz i asfalt był śliski, a przerzutki w szosie nie działają mi tak szybko i sprawnie jak w góralu, jednak co szosa to szosa. Tętno było podobne, odczuwalny wysiłek dużo sympatyczniejszy, a czas wyraźnie krótszy - to lubię!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqXVl_o7VLxyYFewLqJMWn8QEmmfXuZjRMm-UznqOBUGgyvL-EuAgjYwx1bNFBKyLim3eYUD9JzxSnPZmq68Q0ANHAHdZaIA83fryaRIix-F1RF3W8ZG-KOU95f3x4NC5L-cRiuisteKg/s1600/10262127_10202884965137474_6420341349763427502_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqXVl_o7VLxyYFewLqJMWn8QEmmfXuZjRMm-UznqOBUGgyvL-EuAgjYwx1bNFBKyLim3eYUD9JzxSnPZmq68Q0ANHAHdZaIA83fryaRIix-F1RF3W8ZG-KOU95f3x4NC5L-cRiuisteKg/s1600/10262127_10202884965137474_6420341349763427502_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wtem Wojtek wpadł na szatański pomysł - a gdybym tak wystartowała w czasówce na 19 km, która odbywa się za parę dni kilkanaście kilometrów od Katowic? Rozkminiałam ten pomysł do ostatniego dnia, próbując znaleźć jakieś "ale", które nie pozwoliłyby mi wystartować. Nie znalazłam, cholera. W końcu się zapisałam, zacisnęłam zęby i dałam się zawieźć na start. Opis brzmi pewnie dość osobliwie, więc jestem winna wyjaśnienia: w sytuacjach zawodów (oraz - sic - treningowych testów i - sic!!! - super ciężkich treningów) jestem człowiekiem-stresem. Na szczęście wiem chociaż że w tej gamie uczuć<a href="https://www.youtube.com/watch?v=UPoIkQzdTvQ" target="_blank"> nie jestem sama.</a></div> <div style="text-align: justify;"> Objazd trasy nastroił mnie prawie pozytywnie. Dobry asfalt, mało wiatru, zupełnie płasko. Jedyne co mnie martwiło to konieczność dwukrotnego zawrócenia wokół słupka. Ćwiczyłam to dwa razy w życiu, na dwóch treningach wykonanych w tym samym tygodniu, i nie byłam w tym bynajmniej mistrzem. Nic nie mówiłam Wojtkowi i on też nic nie mówił, ale chyba oczyma wyobraźni oboje widzieliśmy, jak spektakularnie wypierniczam się na tych zawrotkach albo wyjeżdżam gdzieś na pobocze i wpadam do rowu. To by było bardzo po mojemu. Podczas objazdu zawracałam po kilka razy na obydwu nawrotkach, ale nie za każdym razem udało mi się wyrobić na tym zakręcie. Oj, niedobrze.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jak zobaczyłam swoje konkurentki - a konkretnie ich sprzęty - prawie przestałam się stresować. W każdym razie spadł mi kamień z serca, bo stwierdziłam, że z takimi maszynami nie będzie wstyd przegrać. Pełne koła, plasmy, kaski czasowe, a na nich dziewczyny w klubowych strojach, rozgrzewające się na trenażerach rolkowych (szacun za samą umiejętność utrzymania się na tym). Pojechałam sobie na rozgrzewkę po okolicznych ulicach, zaczynając ją niemożnością wpięcia się w pedały i spanikowaniu, że SPD mi się popsuły godzinę przed wyścigiem (cóż.. tak naprawdę po prostu założyłam owiewy i nie ściągnęłam ich z bloków - człowiek-stres wkroczył do akcji), a kończąc ją pięć minut przed startem na "podaniu" roweru Wojtkowi, który jednakże nie wiedział, że ma ów rower przytrzymać. Giantino runął jak długi, a my ostatnie minuty przed startem spędziliśmy na sprawdzaniu, czy w czasie upadku szczęki hamulca nie przycisnęły się do obręczy (owszem, przycisnęły się) i czy nie ma innych strat (nie było).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Moment ustawienia się na linii startu jest już jak katharsis. Cały stres, który jeszcze kilka sekund temu był w fazie "zaraz umrę", nagle spływa. Co ma być to będzie, głęboki oddech, 3, 2, 1, go. Trzydzieści sekund po starcie spojrzałam na ekran Garmina. Prędkość OK, waty OK, tętno.. ups. Pierwszy raz startowałam w zawodach z pulsometrem, więc nie miałam porównania, ale.. 185 uderzeń? Na takiej wartości kończyłam mordercze odcinki interwałowe na treningu i była to intensywność bliska zezgonowania. Przez chwilę się zastanawiałam, czy nie rozsądniej byłoby zwolnić obroty i zostawić sobie siły na finisz. No bo co jak w połowie padnę i nie dojadę? Jednak ten myślotok potrwał tylko sekundę. <i>Ja nie dojadę?! </i>Nie ma takiej możliwości. Wszystko jest w porządku, najwyżej będę mocno cierpieć, ale dam z siebie tyle ile mogę i ani odrobiny mniej. Następne spojrzenia na wskazania pulsometru wywoływały u mnie już tylko serdeczny uśmiech - rzadko schodziłam poniżej 190 uderzeń i 240 watów. Dyszałam oczywiście jak Lord Vader, a wypita przed startem woda z carbonoxem (nigdy więcej) ugotowała mi się w żołądku, objawiając widmo nadchodzącej kolki. Jednak poza tym wszystko było pod kontrolą i w jak najlepszym porządku. Nie czułam żebym się miała zakwasić, nic niepokojącego się nie działo, cóż mi więc pozostało - ogień! Jechałam i uśmiechałam się do siebie myśląc, że wszystko mi dzisiaj sprzyja. Nawet głupia pogoda, bo wyjeżdżaliśmy z domu podczas ulewy, a zawody odbywały się w słońcu. No i wreszcie byłam na zawodach! Po dwóch latach wielkiej posuchy wreszcie miałam na sobie chip, wreszcie coś mierzyło mi czas, wreszcie mogłam kogoś dogonić i prześcignąć wiedząc, że on też jedzie w zawodach.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Może zaczęłam finiszować trochę za późno, ale sukcesem jest, że w ogóle zaczęłam, osiągając przed metą tętno 195ud/min, 44 km/h i 540 watów (w przeliczeniu W/kg to jakaś nienormalna wartość, więc na swoje wytłumaczenie mam, że to zapewne tylko na sekundę). <a href="http://connect.garmin.com/activity/487824752" target="_blank">Średnie tętno przejazdu 185</a>. Nie miałam pojęcia, które miejsce wśród kobiet mogłam zająć ze swoim rezultatem, ale parametry z Garmina pokazały dokładnie to, co chciałam zobaczyć: plan wykonany i to z nadwyżką. To mi wystarczyło do pełnej satysfakcji. Jakie więc było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam wyniki - <a href="http://www.roadmaraton.pl/wyniki/2014-04-26-Orzesze-Kategorie.pdf" target="_blank">druga wśród kobiet ze średnią 37.1 km/h</a>! To była naprawdę przemiła niespodzianka. Mój zestaw kół (tylne koło z power tapem - około 3 kg) waży tyle co 3/4 roweru niektórych zawodniczek, a na dodatek.. podczas wyścigu poluzowało mi się siodło, odsuwając się na maksa do tyłu (zamiast zostać na maksa z przodu). Siodło samo w sobie też zasługuje na pogardliwy uśmiech, bo jechałam na MTB-owym Selle Italia QBIK. Bardzo czasowe, a niech mnie. No i co najważniejsze, daleko mi do życiowej formy i jestem za ciężka o jakieś 15 kg. Słowem - no nie jest za dobrze. Mimo wszystko triada głowa-płuca-serce działa, a tego się najbardziej bałam przez te dwa lata: że już nie zadziała. A daje radę lepiej niż "za tamtych czasów". To nastraja optymistycznie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqMgNu0TyfUrdlufqM4t3Cwkt9s5UCk1GhtMgcP5zF84xYbSwBm0qNN5DbcmxWwVDKcyUiHMfbC1wFbzsG2j4zFuBVHfTQbwfmOOOnSJ9U2Mxcr4EIsFSOZa8LUjEYo62DBpG0hIOMcrw/s1600/10268636_10202912458064780_3068261389435096474_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="433" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqMgNu0TyfUrdlufqM4t3Cwkt9s5UCk1GhtMgcP5zF84xYbSwBm0qNN5DbcmxWwVDKcyUiHMfbC1wFbzsG2j4zFuBVHfTQbwfmOOOnSJ9U2Mxcr4EIsFSOZa8LUjEYo62DBpG0hIOMcrw/s1600/10268636_10202912458064780_3068261389435096474_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Triada głowa-płuca-serce znowu zadziałała

Lepiej późno niż wcale, czyli sporo spóźniona relacja z Orzesza. Długo się zastanawiałam, czy jest sens się rozpisywać na temat startu w og...