Magiczne 30 sekund

<div style="text-align: justify;"> Poziom hardkoru zimna daje się łatwo określić poprzez stwierdzenie, ile czasu upływa od wyjścia na zewnątrz ("Łe, nie jest tak źle") do uczucia zamarzania ("Mróz mnie pożera"). Jeśli dopiero po kilku minutach czuję, że zimno złapało na mnie azymut i zaczyna oplatać mnie swoimi mackami, to nie jest jeszcze tak najgorzej. Niestety w ostatnich dniach ten interwał nie trwa więcej niż trzydzieści sekund. Masakrycznie zimno. Nawet ja, która przez cały rok wyskakuję z psami na wieczorne siku w dresowych spodniach do połowy łydki, bez skarpetek i z kurtką ledwie zarzuconą na barki, zaczęłam się ubierać przed zmierzeniem się z wyzwaniem wyjścia na dwór.</div> <div style="text-align: justify;"> Pieski nie są zachwycone faktem, iż ostatnio nie rzucam im żadnych piłek, nie spaceruję godzinami po Rezerwacie, nawet nie bawię się ze Smosiem we frisbee czy omijanie drzew. Wczoraj wszystkie trzy nasze wyjścia na dwór były pięciominutowymi wyskokami pod blok. Dzisiaj trochę im zadośćuczyniłam, ale przespacerowanie się na trawę w Rezerwacie jest nie lada wyzwaniem. Odwadniam się przez nos, płaczę krokodylimi łzami i takie tam atrakcje. Nie ma mowy o zdjęciu choćby jednej rękawiczki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zima zimą, okropnie jest i straszliwie, ale znowu tyram, a tyranie cieszy. Długo nie wytrzymałam bez trenowania, jeśli mam być szczera. Czerep obiłam sobie w poniedziałek, czyli w dniu w którym jeszcze byłam poskładana grypopodobnym przeziębieniem, ale we wtorek już próbowałam swoich sił w zaciszu domowej siłowni. Sił wielkich nie było, ale co miałam zrobić - zrobiłam. W środę równie delikatnie zasiadłam na trenażer (z autobiografią Thorpe'a, och, co za cudowne dzieło) i już przypuszczałam, że zmierza ku dobremu. Następnego dnia już się specjalnie ze sobą nie patyczkowałam- godzina na trenażerze, siłka (chociaż stanie na rękach zawiesiłam na parę dni), 2.5 km w basenie. A w międzyczasie sesja zdjęciowa tomografem komputerowym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wczoraj odebrałam opis i mogę już z czystym sumieniem odwiesić naukę stawania na rękach. Według lekarzy wszystko jest w porządku i nie pomieszałam sobie klepek. Z drugiej strony - nie wiem jak Wy, ale ja tutaj mózgu nie widzę, więc nie wiem do końca co o tym myśleć.. ;)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE9LvYONCST0B8uxRruz_7-fEyqGEPlBs3PXGZn1z2uNuIMZUQv3Ec8pwj1mADeCJfikmKAHeCC4s6-Pmmw4a8Y1QTrHcOfO94qEqcZXZKvOV3i9a1jmMNul_1bUfgBjgdaCbJlEYuR1s/s1600/lepetyna.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE9LvYONCST0B8uxRruz_7-fEyqGEPlBs3PXGZn1z2uNuIMZUQv3Ec8pwj1mADeCJfikmKAHeCC4s6-Pmmw4a8Y1QTrHcOfO94qEqcZXZKvOV3i9a1jmMNul_1bUfgBjgdaCbJlEYuR1s/s1600/lepetyna.png" width="363" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nieważne. Mózg nie jest mi potrzebny do trenowania, nawet lepiej jeśli czasem się przestanie odzywać nieproszony. Najważniejsze, że wczoraj już mogłam na luzie nie tylko popływać, lecz także iść na całkiem porządny spinning z małą zakładeczką w postaci 30-minutowego biegania na bieżni.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Taka ciekawostka - wczoraj pojechałam na siłkę (oddaloną ode mnie około 1,5 km) rowerem, po drodze oczywiście zamarzając osiem razy. Stopy tak mi zamarzły, że nie udało im się odtajać przez całą godzinę spinningu, za to po pięciu minutach biegu były już we wrzątku. Bez sensu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na oddzielny akapit zasługuje pływańsko. Tak się złożyło, że od zeszłego czwartku nie pływałam równo przez tydzień. Poniedziałkowy trening opuściłam z powodu choroby, kolejne trzy przez bliskie spotkanie potylicy z betonem. W środę podczas sprzątania mieszkania uświadomiłam sobie, jakim jestem nałogowcem, bo po umyciu powierzchni Cifem co chwilę łapałam się na ekstatycznym wwąchiwaniu się w swoje dłonie, przesiąknięte chlorowym środkiem. Przedwczoraj wreszcie weszłam do wody, przepłynęłam sto metrów, po czym.. zatrzymałam się przy ścianie i zaczęłam się śmiać. Jezu. Wiele słyszałam opowieści o pływakach, którzy po dosłownie dwóch lub trzech dniach przerwy wchodzili do wody i czuli się nieswojo, bo woda nie dawała się chwycić i takie tam, ale nigdy czegoś podobnego nie odczułam, zapewne dlatego, że przepłynęłam w życiu jakieś pięćset razy mniej niż oni i to co ja nazywam "czuciem wody", dla nich jest jej głaskaniem. Niemniej przedwczorajsze uczucie wyjątkowo mnie zaskoczyło, bo czułam się tak, jakbym przed wejściem do domu wysmarowała się wazeliną albo była ubrana w gumowy pokrowiec. Co za szał- woda nigdy nie była taka chamsko śliska. Na domiar złego obity czerep nadal bolał mnie podczas nawrotów i przy pływaniu grzbietem i ogólnie byłam jakimś bólofobem, bo zazwyczaj nie zwracam uwagi na przydzwanianie dłonią w linę torową albo kopniaki przyjmowane od sąsiadów na torze, a tym razem wszystko to brałam jakoś mocno do siebie.</div> <div style="text-align: justify;"> W piątek już było zdecydowanie lepiej, a dzisiaj już chyba zupełnie dobrze. Zrobiłam <i>Słowo na niedzielę</i> i może nie było to moje najwspanialsze i najmocniejsze <i>Słowo</i>, ale było naprawdę OK oraz wiem, że występ <i>Psiarze tańczą na lodzie</i> nie popsuł mojego tempomatu. Wszystkie szybsze setki pływałam po 1:34, wszystkie szybsze pięćdziesiątki po 45 sekund (wahania były minimalne i równie dobrze można je zrzucić na moment zatrzymywania Garmina). Ładowanie endorfin zakończone sukcesem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wracam do żywych, będzie dobrze. Odpoczywanie to nie dla mnie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na koniec jeszcze słowo na temat sesji - przedostatniej na studiach magisterskich. Po wyjściu z sali po egzaminie z wykładu z historii języka polskiego obiecałam sobie, że jeśli to jakimś cudem zaliczę, to nigdy więcej nie będę się uczyć. Tydzień później, po kolejnym zaliczeniu stwierdziłam, że nawet jeśli nie zaliczę tamtego, a zaliczę TO, to NIGDY więcej nie będę się uczyć, a już na pewno nie do zaliczenia wykładu. Zaliczyłam obydwa- zonk nad zonkami. Jak żyć?!</div> <div style="text-align: justify;"> Zostało mi jeszcze parę zaliczeń no i eee, tego tamtego, magisterka. Przez ostatni miesiąc jak tylko próbuję się za nią zabrać, to nagle okazuje się, że mam miliard ważnych rzeczy do zrobienia ASAP. No i leży bidula samotna i czeka, aż się ktoś nad nią zlituje. Obym zdążyła przed czerwcem, ewentualnie przed wrześniem..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Magiczne 30 sekund

Poziom hardkoru zimna daje się łatwo określić poprzez stwierdzenie, ile czasu upływa od wyjścia na zewnątrz ("Łe, nie jest tak źle...

Raz, dwa, trzy cienie na ścianie..

<div style="text-align: justify;"> ..miasto pędzi, a ja nie. Dobranoc.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Cóż, może to jakiś nowy sposób radzenia sobie z rzeczywistością. Długa drzemka w ciągu dnia naprawdę działa cuda. W każdym razie pozwala strząsnąć z głowy trochę nienawiści do świata.</div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli nie możesz wygrać z materią, to się z nią pogódź. Właśnie z takiego założenia wyszłam, stwierdzając, że zawsze przecież mogło być gorzej. Mogłam teraz leżeć w szpitalu ze złamaną nogą albo wstrząsem mózgu. Na razie czekam aż dostanę się do lekarza, więc może jeszcze mi przejdzie ten optymizm - pardon, ta pogodna rezygnacja - jeśli okaże się na przykład, że moje kręgi szyjne poustawiały się w puzzle. Ale nie sądzę- nie jestem tak odporna na ból żeby nie poczuć, gdyby coś było naprawdę bardzo źle. Tego się trzymajmy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nawet nie jestem zła, bo miałam po prostu pecha. Moja najnowsza kontuzja nie wynika z podjęcia ryzykownego zachowania (wyjście z psami pod blok nie należy do kategorii sportów ekstremalnych), nieuwagi, zaniedbania (w kolejności od najlepszych do najgorszych moich butów na zimowe podłoże Speedcrossy są na drugim miejscu od góry) ani tym bardziej nie z przetrenowania (to naprawdę coś!). A że ludzie miewają miliardkrotnie większego pecha, na przykład wtedy kiedy idą poboczem i wjeżdża w nich pijany kierowca, to jeśli ja swój limit pechowych sytuacji wykorzystałam poślizgując się na chodniku, pociągnięta jednocześnie przez obydwa moje psy najmądrzejszej rasy świata, i waląc tyłem głowy w beton, to naprawdę zaliczam się raczej do szczęściarzy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobra, szczęście w nieszczęściu, ale gwiazdki zobaczyłam. Na szczęście wyrzut adrenaliny pozwolił mi się natychmiast pozbierać, okrzyczeć psy (Smok wydawał się przynajmniej odrobinę skruszony, Rasta.. Rasta jest betonem), dokończyć z nimi krótki spacer, odstawić je do domu i wyjść do sklepu po zakupy - w międzyczasie zadając sobie w myślach pytania kontrolne typu: "czy pamiętam jak się nazywam" czy "co robiłam chwilę przed wyjściem z psami" oraz "wymień produkty które chcesz kupić w kerfurze".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A taki był dobry, spokojny dzień. Chwilę przedtem zakończyłam dwugodzinną (rekord!!!) drzemkę, podczas której cały czas śniły mi się rowery. Wcześniej wzięłam ostatnią już aspirynę, kończąc tym samym trzydniowy okres chorowania. Rozmyślałam o powrocie do normalnego wycisku treningowego, który miał się rozpocząć nazajutrz, czyli dzisiaj.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W domu, siedząc przed kompem z lodowym kompresem trzymanym z tyłu głowy, postanowiłam zaczerpnąć profesjonalnej porady ortopedyczno-neurologicznej doktora Google. Jak zwykle w takiej sytuacji szybko doszłam do wniosku, że właściwie to umieram. Później przypomniałam sobie, że nawet jeśli w okno wyszukiwania wpisze się "uporczywy kaszel" to wyskoczy cała lista wyników mówiących o poważnych chorobach serca zagrażających życiu, o złośliwych guzach, gruźlicy i zaawansowanym stadium astmy. Powróciłam więc do poszukiwań już na spokojnie. I pożałowałam, bo kolejne podejście do wyszukiwarki sprawiło, że głowa pękała mi od płaczu. Bo jak tu nie ryczeć ze śmiechu, kiedy się czyta takie perły (pisownia oryginalna):</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <i>"ostatnio wchodził na stół w kuchni- jak co rano z resztą, żeby sobie na nim potupać - stałam obok dla asekuracji, a on niespodziewanie nie trafił stopą w krzesło i tak zarył głową w brzeg twardego debowego stołu że aż miał wgłębienie na czole!"</i></div> <div style="text-align: justify;"> albo</div> <div style="text-align: justify;"> <i>"mój mały uczy się chodzić i średnio raz dziennie wyj**ie gdzieś głową. wzieli by mnie na pogotowiu za nienormalną. Ty jak walniesz w szafkę łbem to też zapie**alasz na tomografie?"</i></div> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Od razu zrobiło mi się trochę lepiej. Przywołałam wzruszające wspomnienia z dzieciństwa: o tym, jak w przedszkolu ścigałam się z kolegą między stołami i kolega niechcąco przydzwonił mi w łuk brwiowy krzesłem, rozcinając go na całej długości. Zalałam się krwią i zauważyłam to dopiero wtedy, jak przerażone panie przedszkolanki poleciały ze mną do toalety pod zimną wodę. Albo o tym, jak dostałam w głowę huśtawką i wstydziłam się następnego dnia pójść do przedszkola, bo miałam fioletową śliwę wokół oka. Albo jak w czasach podstawówki byłam zapalonym ratownikiem podwórkowych kotów i podczas odławiania jednego z nich zostałam przez niego tak pocharatana, że szłam do domu przez osiedle zakrwawiona jak zombie. Albo... Już dwa razy w życiu czułam podobny ból szyi i okolic. Raz w gimnazjum, kiedy na WFie zrobiłam przewrót w przód na materacu i "coś" mi się przestawiło, dzięki czemu wieczór tego dnia spędziłam na ostrym dyżurze ortopedycznym. RTG nie wykazało żadnych zmian, więc jedyną nieprzyjemnością, jaka mnie spotkała z powodu tego nieszczęsnego wfu była konieczność chodzenia z usztywnioną bandażami szyją. Drugi raz moja szyja cierpiała katusze po tym, gdy na obozie jeździeckim wsadzono mnie na prywatnego konia, na którego zawsze bardzo chciałam wsiąść - tylko nikt się jakoś nie zastanawiał, dlaczego właściciele rzadko na nim galopują. Dowiedzieliśmy się bardzo szybko, kiedy strzelił z zadu dwa barany, jednego po drugim, a drugim z nich wysadził mnie z siodła, spowodował że zrobiłam fikołka w powietrzu i wylądowałam na głowie. Przez chwilę myślałam że umarłam, a potem powstałam z martwych, ale przez dwa dni nie dałam rady jeździć, bo czułam się jakby mnie przejechał traktor.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobra, koniec tych opowieści z krypty. Jeszcze do dzisiaj byłam przekonana, że skoro pamiętam jak się nazywam, mogę ustać na jednej nodze z zamkniętymi oczami, daję radę na ślepo dotknąć palcem nosa i tak dalej, to będę sobie od dzisiaj trenować, napełniona nowymi siłami witalnymi po trzydniowym kryptogrypowym odpoczynku. D U P A. Wczorajszowieczorne spotkanie mojej głowy z poduszką już zapowiedziało, że nic z tego nie będzie, bowiem przez kilka minut nie udało mi się znaleźć pozycji, w której nie bolałaby mnie czacha ani szyja. W końcu dałam radę - na lewym boku, podparta poduszką i skomplikowaną konstrukcją podtrzymującą z obydwu dłoni, z głową lekko przechyloną w bok i do tyłu. W tym miejscu warto także dodać, że "ur(y)wanie głowy" nie było jedyną niedogodnością wczorajszego dnia, gdyż wieczorem wyłączyli mi w bloku ogrzewanie. Shit happens. Ciągle marzyłam o tym, żeby móc w dowolnym momencie zakręcić kaloryfer i ciągle nie mogłam tego zrobić, ponieważ mamy tu zepsuty pion, który daje nam władanie nad mieszkańcami każdego piętra pod nami. Jeśli my zakręcimy kaloryfery, to ani sąsiedzi pod nami, ani żadni inni aż do parteru nie mają ciepła. Już kilka razy przychodzili do nas awanturujący się staruchowie, którzy twierdzili, że im zimno, kiedy na zewnątrz było słońce i dwanaście stopni na plusie. Postanowiliśmy więc dłużej się z nimi nie wykłócać, tylko rozkręcić "główne" kaloryfery, które dają i zabierają innym ciepło. Przez to wciąż i wciąż uporczywie wietrzę w domu, bo za każdym razem kiedy wracam z dworu do mieszkania (a zdarza mi się wychodzić i wracać po kilkanaście razy dziennie) wydaje mi się, że jest potwornie gorąco. Nie lubię centralnego ogrzewania, po prostu. Ale dlaczego te durne kaloryfery musiały się popsuć akurat wtedy, kiedy leczyłam resztki grypoprzeziębu, a na dworze zapanował Sybir? Dobra, wiem że termometry pokazywały zaledwie -5 stopni, ale temperatura odczuwalna była po prostu masakryczna. Wczoraj wieczorem wyszłam z psem na dwór i po kilku minutach dłoń prawie mi przymarzła do smyczy. W mieszkaniu dosłownie czułam, jak wiatr hula po pokojach, co nie było tylko moim wyobrażeniem, skoro herbata postawiona na parapecie wystygła mi w ciągu kilku minut.</div> <div style="text-align: justify;"> Dzięki temu wczorajsze przygotowania do snu obejmowały nie tylko układanie się z bolącą banią na poduszce, lecz także ubieranie się w polar, w którym trzy lata temu biegałam z Rastą na zawodach agility (i w którego kieszeni znalazłam smakołyki z tamtych czasów. Nie komentujcie. Boże, jak dobrze że już mam chłopaka i nie muszę się martwić, że jak będę pisać takie rzeczy to zostanę starą panną..), szukanie odpowiednio ciepłych skarpetek i zawijanie się w kokon, opatulony dwiema kołdrami. Gdy wszystkie te zabiegi zostały wykonane, włączyłam sobie do snu muzykę z mp3 i wnet stwierdziłam, że jedna ze słuchawek nie działa. A druga para słuchawek spoczywała kilka metrów ode mnie w szufladzie. Walka ducha z materią. O nie nie nie nie.</div> <div style="text-align: justify;"> Oczywiście na domiar złego długo nie mogłam zasnąć, ponieważ kiedy się poprzedniej nocy pośpi osiem godzin i dołoży jeszcze dwie godziny spania w dzień oraz zrobi się tego dnia 0, słownie: zero treningów, to nie da się normalnie zasnąć (pragnę zauważyć, że w zwyczajnym treningowym tygodniu sypiam po ~6.5 godziny na dobę)</div> <div style="text-align: justify;"> To zdecydowanie nie był mój dzień.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dzisiaj rano nie było lepiej. Biorąc pod uwagę samopoczucie, podejrzewam iż mogło mi się śnić że wieszają mnie na sznurze albo piorą w pralce na tysiącu obrotów. Tak czy inaczej postanowiłam, że wykuruję biedną szyję i do wieczora na pewno wszystko mi przejdzie i będę mogła ruszać na trening pływacki. Przecież dałabym radę jakoś pływać. No, może delfinem niekoniecznie. Szybkim kraulem chyba też nie. Dobra, nieważne - dałabym. Najlepiej to na bezdechu. Albo grzbietem. Nie, grzbietem nie, bo jakbym dzisiaj przywaliła tyłem głowy w ścianę, to miałabym uraz chyba do końca roku.</div> <div style="text-align: justify;"> Godzinę po wyjściu do pracy Wojtek zadzwonił do mnie z pytaniem, czy już - wedle jego zaleceń - posmarowałam szyję Nurofenem albo inną maścią przeciwzapalną. Odpowiedziałam że nie, preferując niezagłębianie się w ten temat i oczekując na zasłużoną burę, jednak Wojtek odparł: <i>"To dobrze, bo wiesz, w sumie to pomyślałem sobie, że niektóre maści mogą powodować jakieś obkurczanie naczyń krwionośnych albo coś, i głupio by było jakbyś się udusiła przez to". </i></div> <div style="text-align: justify;"> Oooooch losie, to by było tak bardzo po mojemu. Na szczęście nie zdążyłam zastosować jeszcze tego potencjalnie ryzykownego zabiegu, gdyż.. akurat leżałam na środku pokoju na karimacie i z zaciśniętymi zębami robiłam trening core. Tę informację na razie wolałam zachować dla siebie, więc powiedziałam, że po prostu na razie zajmowałam się czymś innym. Planki o dziwo udało mi się zrobić bez większych modyfikacji, co niestety oznaczało także opieranie się tyłem głowy o twardą podłogę. Udało mi się także zrobić wszystkie serie ćwiczeń na nogi z piłką, obejmujące trzy rodzaje przysiadów. Niestety w trakcie ich wykonywania boleśnie uświadomiłam sobie, że z dalszego trenowania nic nie będzie. Podskakiwanie w górę i w dół okazało się zbyt trudnym wyzwaniem dla mojego potłuczonego czerepu, do tego kilka razy zatkało mi uszy, serce rozpędzało się jak do sprintu i ogólnie było ciekawie. Nawet gwałtownie ogarniające ciemności nie przeszkodziły mi w dokończeniu treningu, ale uznałam wyższość podłej rzeczywistości nad moimi osobistymi niecnymi planami i na wszelki wypadek napisałam trenerom, że dziś nie stawię się na basenie.</div> <div style="text-align: justify;"> Ale i tak siłownia była niczym w porównaniu z doznaniami, jakich doświadczyłam podczas jazdy autobusem na uczelnię i z powrotem. Święty Boże.. Czy zdajecie sobie sprawę, jakim wyzwaniem dla mięśni szyi jest podróż komunikacją miejską? Ja już wiem. W połowie drogi już chciałam wyć z bólu, bo każde ruszenie i hamowanie autobusu wyrywało mi szyję z korzeniami. Kiedy dojechałam na uczelnię, było mi już absolutnie wszystko jedno, czy zaliczę dzisiejszy egzamin czy nie. Byle wrócić do domu w jednym kawałku i żeby już nie bolało.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No więc czekam dalej na tego chrzanionego ortopedę, targana jeszcze delikatnym niepokojem. Jeśli nic sobie nie poprzestawiałam, nie urwałam i nie zmasakrowałam, to jest pewnie szansa, że za parę dni wszystko wróci do normy. Może po zawinięciu się w ciasny bandaż uda mi się pójść biegać? W każdym razie nie zamierzam przepróżnować tych paru dni. Jestem oczywiście wściekła na zaistniałą sytuację, ale - patrz wyżej - zawsze przecież mogło być gorzej. Zrobię sobie listę rzeczy, które chcę zrobić przez kilka najbliższych dni, a których nie byłabym w stanie wykonać, gdybym nie wyrąbała łbem w beton. Wyśpię się (po stokroć!), nauczę Smosia kilku nowych sztuczek, dokończę czytać książkę Kiliana i zacznę czytać wyczekiwaną autobiografię Thorpe'a (bo mam nadzieję, że wyciągnięte dziś ze skrzynki awizo zwiastuję tę książkę właśnie). Może nawet nauczę się czegoś do sesji i ruszę magisterkę?? Och, jeśli to się uda, to będę panem i władcą świata. Niech tylko się dowiem, czy szyja mi się nie urwie, a jeśli nie ma takiego ryzyka, to jutro sprawdzę, jak obity czerep zachowuje się w wodzie. A jak wskoczę do basenu na jakiś mocniejszy trening, to go zaoram. Wrrrr.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOB8BlTBx8RDOgVulcPramwCdJI5ugnywC4O198QTvl4NNbMsYTLw4IofqO5dHW1Vt_P-2P5fjL3ghJILJkIUIUQ8JKuRvD7fkZ0pQJpUn_U8iX0wsOsjSfxRv15sHwitbiZ26NttCfuo/s1600/Loser_by_mysticalpha.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOB8BlTBx8RDOgVulcPramwCdJI5ugnywC4O198QTvl4NNbMsYTLw4IofqO5dHW1Vt_P-2P5fjL3ghJILJkIUIUQ8JKuRvD7fkZ0pQJpUn_U8iX0wsOsjSfxRv15sHwitbiZ26NttCfuo/s1600/Loser_by_mysticalpha.jpg" width="400" /></a></div> <div style="text-align: center;"> <br /></div>

Raz, dwa, trzy cienie na ścianie..

..miasto pędzi, a ja nie. Dobranoc. Cóż, może to jakiś nowy sposób radzenia sobie z rzeczywistością. Długa drzemka w ciągu dnia naprawd...

"Chcieć - oznacza wpływać na przebieg wydarzeń"

<div style="text-align: justify;"> Podobno aż tak bardzo nie liczy się, ile razy się upada, tylko ile razy się podnosi. Podnoszę się więc po raz milion czterdziesty ósmy i oby to był ostatni- i nie dlatego, że jak się teraz wyglebię to już na dobre.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zostało dwadzieścia tygodni. Teraz wydaje mi się że to dużo, ale niedługo się zdziwię czytając te słowa, bo będzie już tuż-tuż. Pięć miesięcy to wystarczający czas żeby sporo zmienić, ale na tyle krótki, że zaczyna już niepokoić. </div> <div style="text-align: justify;"> Pora wziąć sprawy w swoje ręce, odrzucić kompromisy, zapomnieć o tym co było wczoraj, tydzień czy dwa tygodnie temu. Liczy się tu i teraz oraz przyszłość, która zaczyna się już dzisiaj.<br /> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="mozallowfullscreen" src="https://www.youtube.com/embed/QrpiiNT_6a8?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="webkitallowfullscreen" width="320"></iframe></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie lubię i nie umiem ustalać sobie konkretnych celów. Pozostaje więc tylko rzetelnie, systematycznie i bez marudzenia tyrać oraz zadbać o wszystko co dzieje się pomiędzy tyraniem. Z całą pewnością jest to równie ważne, a może być (niestety) kluczowe. No to teraz się okaże na co mnie naprawdę stać i na ile jestem naprawdę gotowa działać, a ile w tym tylko czczego gadania.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W dwa ostatnie wieczory przeczytałam (wreszcie!) książkę Chrissie Wellington. Zazwyczaj nie palę się do czytania rzewnych opowieści o superbohaterach, bo wydają się mało realistyczne, ale wiele osób zachęcało mnie, abym koniecznie sięgnęła po "Bez ograniczeń". Skończyłam czytać Chrissie i od razu złapałam się za Richa Rolla.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNmZfZOfT-xHYWEsUwPF_WAl1YDjA0QNVOgAWFSI_vB4rSZLOnn06j1F_ebKsgXcMW_0gAa8T2G457a9Z8y_mjzBQ3nlsaS1P-0AXLQgCqMyEPjhGvT3Ep5CHPS66P_mqFLI6Z33AoqqQ/s1600/smoksiazka.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNmZfZOfT-xHYWEsUwPF_WAl1YDjA0QNVOgAWFSI_vB4rSZLOnn06j1F_ebKsgXcMW_0gAa8T2G457a9Z8y_mjzBQ3nlsaS1P-0AXLQgCqMyEPjhGvT3Ep5CHPS66P_mqFLI6Z33AoqqQ/s1600/smoksiazka.jpg" width="640" /></a></div> <i>Stacja dowodzenia czyli przygotowanie na długi wieczór z opowieścią. Nieodłącznym elementem takiego przedsięwzięcia (jak i każdego innego) jest oczywiście Smoś.</i><br /> <br /> Nie będę pisać recenzji ani sprawozdania ze swoich odczuć na temat w/w historii, bo takich po wpisaniu odpowiedniej frazy u wujka Google wyświetlają się tysiące. Podczas czytania często zwracałam uwagę na zastosowane przez tłumacza rozwiązania techniczne, które mnie akurat drażniły (np. ciągłe zwracanie się bezpośrednio do czytelnika w drugiej osobie l.poj.). Z treści obu książek wyrzuciłabym obszerne fragmenty niezwiązane z wątkiem głównym, ewentualnie mocno je skróciła. W zamian za to rozbudowałabym najważniejszą część opowieści, czyli opis najważniejszych zawodów z towarzyszącymi im odczuciami i przebiegiem rywalizacji. Tego mi zabrakło u Chrissie, a u Richa (przeczytałam jakieś 3/4 książki) się to powtarza. Czytam tam krótki opis Ironmanów ("przyjechałam, leżałam na wodzie, potem strzał, pływanie, rower, wyszłam na prowadzenie, bieg, meta i impreza") i jednocześnie obszerne wywody o pracy Chrissie, jej spotkaniach biznesowych, jej podróżach i działaniach dobroczynnych.<br /> Niemniej, w obydwu książkach zatrzymało mnie coś zupełnie innego. Z radością czytałam o dziwnych przypadkach Chrissie, wynikającej z jej wrodzonej niezdarności. Pociąć się nożem przy zdejmowaniu licznika z roweru, spaść ze schodków w basenie i potłuc sobie kość ogonową, zaczepić się kurtką o kierownicę roweru i runąć na asfalt... Boże, jak dobrze to znam! Do tej pory byłam przekonana, że w tym aspekcie jestem wyjątkowo nieudana i trudno przy takich predyspozycjach myśleć o poradzeniu sobie w sporcie. Codziennie zdarza mi się coś dziwnego, a niektórymi rzeczami już nawet przestałam się przejmować (rozbijanie naczyń podczas wkładania ich do szafki, urywanie półek, przebijanie dętki w rowerze przy próbie jej napompowania albo odkręcanie koła podczas montowania go na trenażerze...). Ciągle tylko się modlę, żeby nikomu przy tym nie zrobić krzywdy (co nie zawsze mi się udaje- wczoraj Wojtek dostał ode mnie szafką w głowę). W podstawówce (niechcąco!) kopnęłam kucharkę szkolną i wybiłam sobie duży palec u nogi. Kiedyś na lekcji WFu zrobiłam przewrót w przód i wieczór spędziłam na ostrym dyżurze z podejrzeniem naruszenia kręgów szyjnych. We własnym domu, idąc do drzwi wejściowych, wsadziłam stopę w pętlę z ucha torby i wyłożyłam się jak długa, waląc głową o kant szafki. Kiedy byłam wolontariuszką w schronisku dla zwierząt, któregoś dnia jeden z psów ugryzł mnie w palec przez kraty (tęgi umysł jedną ręką wyciągał psa z boksu, a drugą oparł się o sąsiedni boks..). I znowu ostry dyżur, bo palec o wielkości dwóch palców wydawał się prawie przegryziony na wylot. Nie wspomnę już o innych epickich sytuacjach, nie naruszających może zdrowia, ale rujnujących godność. Kiedyś w podstawówce zajęłam się małym kotkiem, który pojawił się rano pod szkołą. Postanowiłam urwać się z lekcji i zabrać go do zaprzyjaźnionego sklepu zoologicznego, w którym mógłby przenocować, a ja zastanowiłabym się co z nim dalej począć. Wzięłam więc kociaka na ręce i pomaszerowałam przez pół osiedla. Pech chciał, że wszyscy wokół karmili go mlekiem (nie zważając na moje prośby, żeby dali mu cokolwiek innego), a to się mogło skończyć tylko w jeden sposób: kotek w pewnym momencie, zapewne już od dłuższego czasu targany niestrawnością, upiększył moją kurtkę i spodnie na całej długości. Fantastycznie wracało mi się tramwajem do domu, a od przystanku do mieszkania starałam się przejść okrężną drogą, żeby nikt z sąsiadów mnie nie zobaczył.<br /> Dobra, ale koniec tych smacznych opowieści. Historia Chrissie wylała beczkę miodu na moje serce. Jakie było więc moje zdziwienie, kiedy złapałam się za autobiografię Richa! Fragmenty książki są jak wyjęte z mojego życiorysu: "Nie umiałem złapać ani rzucić piłki, nawet gdyby od tego miało zależeć moje życie". "Do drużyn zawsze byłem wybierany ostatni". Chrissie, Rich, po prostu uwielbiam Was za to!!! Nie wróżę sobie oczywiście z automatu wygranej w Ironmanie, ba - nie sądzę, żebym kiedykolwiek miała stanąć na starcie tego morderczego wyścigu. Pozostaje to poza moim wyobrażeniem. Nie sądzę również, że niedoskonałości w w/w aspektach wyrównują się z automatu w innych. Gdzieś tkwi we mnie przekonanie, że ludzie którzy znają moje predyspozycje do robienia sobie krzywdy w dziwne sposoby i/lub wiedzą, w jakim stanie jest moja sprawność i ruchowa sprytność ogólna, pukają się w głowę kiedy słyszą, że biorę udział w jakimś biegu albo - co gorsza - chcę startować w triathlonie. Niemniej jest to budujące, że tacy niesamowici ludzie, sportowcy z wielkimi sukcesami nie od zawsze mieli przed sobą nakreśloną świetlaną przyszłość.<br /> <br /> Następny w kolejce jest Ian Thorpe i jego autobiografia "This is me". Przepraszam, sesjo. Głupio byłoby zawalić prawie ostatnie egzaminy na piątym roku studiów. Trochę się tego obawiam, biorąc pod uwagę moje aktualne przygotowanie do tychże. Sposób mojego zdawania egzaminów, których tematyka absolutnie mnie nie interesuje, zasługuje jednak co najmniej na oddzielny wpis, ale to już może lepiej po studiach. Nie żeby to było coś nieuczciwego, po prostu specjalizuję się w ekspresowym wgłębianiu się w dany temat i równie szybkim wyrzucaniu go z pamięci. Niektóre przedmioty pozdawane na czwórki i piątki wylatują z mojej głowy w momencie wyjścia z sali egzaminacyjnej.<br /> Wracając jednak do Thorpe'a, jak już pewnie niektórzy czytelnicy zdążyli się zorientować, uwielbiam gościa nie tylko za jego osiągnięcia, lecz także - a raczej przede wszystkim - za jego umysł. Ciekawa jestem jak przedstawił niektóre ze swoich życiowych doświadczeń w książce, bo coś czuję, że i z nim przybiję pionę w niektórych tematach. Szkoda że głównie w tych o słabościach!<br /> <br /> A skoro już wspomniałam o treningach... Jest dobrze i niedobrze zarazem. Niedobrze, bo stopa po ostatnim biegu po asfalcie (5 km po 5'30, żal) przypomniała sobie że coś w niej nie stykało i zaczęła protestować. Nie boli jakoś specjalnie, niemniej postanowiłam uważać i odpuścić jej atrakcje w postaci biegania, zwłaszcza że kilkukilometrowe truchtanie nie jest warte załatwienia sobie niemożności chodzenia, pływania i jazdy na rowerze. Chodzę praktycznie bez bólu, na spinningach też spokojnie mogę sobie dołożyć, na basenie odbijam się od ściany i nic złego się nie dzieje. Boli tylko przy specyficznych ruchach i przy próbie biegania. Żeby było zabawniej, boli w innym miejscu niż ostatnio, więc podejrzewam że cała akcja wzięła się z kompensacji tamtego bólu. Mój mózg nie ogarnął, że stopa przestała mnie boleć i cały czas próbował stawiać ją inaczej, zwłaszcza podczas biegania. No i w innym miejscu coś zaprotestowało. Ciekawe ile jeszcze wytrzymam bez próby biegania - obstawiam że do jutra. Stawka jest jednak niepokojąco duża, bo mogę bez ograniczeń hasać z psami, pływać i chodzić na spinningi, co z radością uskuteczniam. W zeszłym tygodniu zaliczyłam sześć godzin spinningu, w tym trening typu "po co mi badania wydolnościowe, skoro jest spinning". Wartość 194 uderzeń serca na minutę skłoniła mnie do refleksji, jakie właściwie jest moje tętno maksymalne. Do ~90% tętna dobijam praktycznie bez trudu, a jazda na 85% wydaje mi się już intensywnością, którą mogłabym utrzymać bardzo, bardzo długo. Spinning jest super. Generalnie się w tej sali nie oszczędzam, zwłaszcza że do jutra trwa jeszcze przerwa w treningach Mastersów, więc pływam tylko na niskiej intensywności i brakuje mi spuszczenia sobie wpierdzielu. W wodzie pływam tylko rozpływania i ćwiczenia na samych nogach. Raz popłynęłam mocniejsze odcinki w płetwach, a kilka dni temu wymyśliłam sobie dwukilometrowy ciąg, gdzie w każdej dwusetce płynęłam pierwszą 50-tkę mocno.<br /> Jedyne mocniejsze treningi w przerwie okołoświątecznej zdarzyły się na siłce. Ale takie że ho-ho. Na ostatnim treningu zwiększyłam obciążenia, zmniejszając liczbę powtórzeń. W efekcie wydawało mi się że jest odrobinę lżej, albo - co jest lepszym określeniem - mniej morderczo. Ostatnie serie wykonywałam jednak bardziej siłą woli niż mocą mięśni, więc było zdecydowanie dobrze. Siłkę zazwyczaj "dobijam" basenem i tak też zrobiłam tym razem. Myślałam że nie jest źle, dopóki potwornie nie zgłodniałam jeszcze podczas pływania. Wracając do domu (już na cukrozjeździe) zahaczyłam jeszcze o sklep, żeby zrobić zakupy do domu, i wtedy już myślałam że zwariuję. Ból i dyskomfort objęły każdą komórkę mojego ciała. Miałam ochotę zamordować panią, która za długo kupowała przede mną bułki, a konieczność zatrzymania się przy samochodzie na odcinku sklep-dom jawiła mi się jak perspektywa wdrapania się na Mount Everest. W domu poległam na dobre dwie godziny, fundując sobie regenerację na wypasie. Aż sama siebie nie poznawałam: gorąca kąpiel w soli, lodowaty prysznic, godzina pod kołdrą z biografią Chrissie (no i Smokiem, oczywiście) i krótka drzemka na koniec. Odnowa jak sto pięćdziesiąt- po tych dwóch godzinach znowu mogłam przenosić góry. A więc czasem warto odpocząć (fuj).<br /> <br /> No to witaj, nowy roku. Walczymy z duchem i materią. Nie wiem co gorsze, naprawdę. Niemal każdego dnia przeplata się we mnie wrażenie że wszystko pójdzie po mojej myśli i poczucie, że jest beznadziejnie. Trudno się chronicznie zmagać z taką dwoistością, ale nie chcę, żeby szalę przeważyło to drugie, więc cóż mogę zrobić.. Trzeba robić swoje.</div>

"Chcieć - oznacza wpływać na przebieg wydarzeń"

Podobno aż tak bardzo nie liczy się, ile razy się upada, tylko ile razy się podnosi. Podnoszę się więc po raz milion czterdziesty ósmy i ob...