Nic się nie stanie, dopóki coś się nie stanie - Merry Christmas and a Happy New Fear

<br /> <div class="separator" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: justify;"> <img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbotXYKsRZHpRAgcvSzQ22oYI1TOIRbgJsfENaCKuTKxgk0FTLVcEI4F7Yk58LOL-_QE9g7YpZTvQf4IA0v4L4EYXGZ4ZpvZlAzjH5WRUXgdZUJyQNmouODsYDrkfKeQJ_cfbPwNp8iWE/s400/czego_spodziewasz_sie_po_2013_r_2013-12-05_07-49-10.jpg" width="225" /></div> <br /> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /> Nie lubię sylwestra. Nigdy nie lubiłam. Czasem mocniej, czasem słabiej. Najsłabiej z pewnością wtedy, kiedy w czasach licealnych oddawałam się uciesze imprezowania przy każdej nadarzającej się okazji. Przełomowa noc z 2009 na 2010 rok, którą spędziłam na zawodach agility pod Białymstokiem, na długo wyleczyła mnie z pomysłu beztroskiego i suto zakrapianego imprezowania, gdyż skutki jej czułam bardzo dotkliwie przez kilka następnych dni. Pierwszego przebiegu w Nowym Roku nawet nie pamiętam <a href="http://www.youtube.com/watch?v=y17X1sYAMNo" target="_blank">(zobaczyłam go dopiero na filmiku</a>), a przez cały dzień miałam wrażenie że umieram. Ogólnie rzecz biorąc impreza była oczywiście przednia i niezapomniana (choć może bardziej adekwatne byłoby określenie: niepamiętana), a przede wszystkim bardzo się cieszyłam, że mój pies zwany Rastą wreszcie spędzi tę noc inaczej, niż kuląc się pod wanną w łazience.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: justify;"> Jednym z głównych powodów, przez które nie lubię sylwestra, obok tradycji związanej z <b>koniecznością </b>imprezowania i chlania szampana "bo tak", są petardy i fajerwerki. O tyle, o ile mogę zrozumieć ludzi, którzy twierdzą, że te drugie mają jakąś wartość estetyczną, tak petardy są czymś, co nie ma nawet najmniejszego sensu.</div> <div style="text-align: justify;"> Nie trzeba chyba nikomu mówić, co przeżywają zwierzaki w tę noc. Zwłaszcza te dzikie, które żyją w lasach, na polach, w rezerwatach. Zwierzęta w zoo i  psy w schroniskach, które umierają ze strachu- niestety czasami dosłownie. I w końcu wszystkie koty i psy domowe, oprócz tych nielicznych, które nie zwracają uwagi na strzały.</div> <div style="text-align: justify;"> Co roku w okresie okołosylwestrowym giną setki psów. Przerażone hukiem zywają się ze smyczy, uciekają na spacerach, głuchną na wołania, wbiegają prosto pod samochody albo chowają się tak, że nie można ich znaleźć. Nawet najspokojniejszy, najbardziej posłuszny pies w obliczu poważnego zagrożenia, jakim jawi mu się wybuchająca metr od niego petarda, może zwyczajnie zacząć uciekać przed siebie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ja się im nie dziwię. Gdybym była psem albo kotem, też na pewno bałabym się wystrzałów. Nie rozumiem, dlaczego ludzi bawi to, że coś wybucha z potwornym hukiem obok nich. Świetna rozrywka. Dla niektórych nawet dosłownie, o czym wiedzą lekarze, dyżurujący tej nocy w szpitalach.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wracając jednak do psów. Moja Rasta jako szczeniak <u>w ogóle </u>nie bała się strzałów. Kiedy miała niecałe cztery miesiące, petarda wybuchła może pięć metrów od nas i nie zrobiło to na niej najmniejszego wrażenia. Do tego mieszkałyśmy w miejscu, gdzie od początku grudnia wybuchy były na porządku dziennym, a od połowy miesiąca stawały się nieodłącznym elementem codzienności. Kilka dni przed sylwestrem najwyraźniej dzieciaki robiły już próby generalne przed wielką nocą, bo grzmocili mi pod oknami od rana do wieczora. 31 grudnia sama bałam się już wychodzić z bloku, żeby nie dostać petardą w łeb.</div> <div style="text-align: justify;"> W pewnym momencie - nie potrafię określić kiedy - Rastce się coś odmieniło i z chojraka zamieniła się w tchórzofretkę. Nie miała żadnego przykrego wspomnienia związanego z wybuchami (imho najbardziej przykra była ta petarda za jej szczenięctwa, ale wtedy ledwo co ją zauważyła), po prostu któregoś dnia zaczęła się bać zarówno fajerwerków jak i np. odgłosu strzelania z wiatrówki. Próbowałam to odkręcać, ale kompletnie nic to nie dawało, a chyba nawet pogłębiało problem i powodowało, że obydwie się stresowałyśmy.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Po przeprowadzce do Warszawy nie mogłam uwierzyć własnym oczom, a raczej uszom. Przyszedł grudzień, a petard ani widu ani słychu. Sądziłam że nawalanka zacznie się najpóźniej tydzień przed sylwestrem, jednak nawet wtedy nie usłyszałam pod blokiem ani jednego wybuchu. Dziękowałam losowi za błogosławieństwo zamieszkania w spokojnej, "emeryckiej" dzielnicy, jednak - jak się okazało - Służewiec wcale nie jest w tej materii wyjątkiem. Tutaj, na Czerniakowskiej, z pełnym spokojem mogę wychodzić z psami na spacery aż do ostatniego dnia roku i nie mam obaw, że ktoś zabije mi psa petardą (a takowe często miewałam w Gdańsku). Nie wiem z czego wynika ta różnica, ale jest naprawdę wyraźna, wręcz porażająca. "Za moich czasów", tj. do 2009 roku, cały Gdańsk (a już zwłaszcza Zielony Trójkąt, pełen dzieciaków w typie "podwórkowym") od początku grudnia aż drżał w posadach od huków. W Warszawie tego nie ma. Nadal jestem w szoku, ale bardzo pozytywnym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W zeszłym roku otrzymałam jednak bolesną nauczkę i przestrogę, żeby się zbytnio nie rozprężać. To był pierwszy sylwester małego (wówczas 7-miesięcznego) Smoka i obawiałam się o to, jak on to zniesie, chociaż wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazywały na to, że Smoś ma huki w poważaniu (<a href="http://www.youtube.com/watch?v=qNfI6zQezE8" target="_blank">w przeddzień sylwestra z nim frisbowałam i akurat nagrał się jeden z głośniejszych strzałów tego dnia</a>). Cała moja atencja skupiała się na szczeniaku, a do Rasty podchodziłam jak do "łysego konia". Odkąd pojawił się Smok, tak dobrze mi się z nią pracowało, była taka miła i posłuszna.. z tego powodu stwierdziłam, że jest w stu procentach przewidywalna i nic mnie z jej strony nie zaskoczy.</div> <div style="text-align: justify;"> Jak dobrze, że głupi ma często szczęście. Gdyby nie fart - i fakt, że Rastka wykazała się większym zasobem mądrości życiowej niż jej pani - mogłabym w 2013 rok wejść z tylko jednym borderem. W sylwestrowy wieczór zebrałam się do wyjścia z psami na krótkie siku pod blok. Najbliższy trawnik, na który z nimi wychodzę, jest oddalony od klatki schodowej o jakieś 15 metrów, a przejście jest zamknięte w dziedzińcu. Zazwyczaj po prostu otwierałam drzwi bloku i kiedy kończyłam schodzić w dół po schodkach, Rasta już była na trawie. Tego wieczoru osmyczowałam Smoka, ale - z idiotycznym przekonaniem, że Rastka taka grzeczna i niczym mnie nie zdziwi - tylko jego. Wyszłam przed blok, jak codzień, i zbliżając się do trawnika zorientowałam się, że stoi na nim sąsiad z dziećmi i.. właśnie odpalają petardy. W tym momencie gorzko pożałowałam decyzji o niezłapaniu Rasty na smycz. Usłyszawszy huk, którego źródło znajdowało się kilka metrów od niej, zarządziła odwrót. Problem w tym, że nie mogła zawrócić do bloku, bo musiałaby przejść obok fajerwerkowiczów. Zanim zdążyłam zawołać ją choćby jednym słowem, już straciłam ją z oczu..</div> <div style="text-align: justify;"> To było najdłuższe parę minut w moim życiu.</div> <div style="text-align: justify;"> Po tych kilku minutach, kiedy zrozpaczona stwierdziłam, że Rasta chyba zapadła się pod ziemię, bo - choć wydawało mi się, że gonię za nią - jej po prostu nie ma, dobiegłam do bloku żeby zadzwonić domofonem po Wojtka. Wtedy do klatki schodowej przybiegł sąsiad i powiedział mi: "Wpuściliśmy ją do bloku".</div> <div style="text-align: justify;"> Kamień z serca. Otworzyłam drzwi wejściowe i przywitałam przerażonego Rastucha. Sama nie mogłam uwierzyć w to, że wykazała się takim rozsądkiem, żeby w paraliżującym strachu obiec sąsiedni blok, przebiec przez osiedlową uliczkę i wrócić prosto pod drzwi naszego budynku.</div> <div style="text-align: justify;"> Nigdy więcej. Jak zwykle sprawdziła się zasada, że nic się nie stanie, dopóki coś się nie stanie. Z niewiadomych przyczyn byłam przekonana, że wiem co zrobi mój pies w takiej sytuacji. A guzik. Parę minut później, biegając w histerii po osiedlu, wyobrażałam sobie już jak rozwieszam ogłoszenia o zaginionym borderze, dzwonię do schronisk, wystaję długimi godzinami pod blokami. I jak co chwila sprawdzam, czy jakaś biało-czarna plama nie leży na ulicy...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ku przestrodze.</div> <div style="text-align: justify;"> Jeszcze dzisiaj rano, o 6:30, latałam z psami po Rezerwacie - na co na pewno nie odważyłabym się w Gdańsku. Minęło już południe, a u nas na Czerniakowie nadal cudowna cisza, niezmącona nawet jednym hukiem. Mimo to żadnego z borderów już nie puszczę dziś ze smyczy pod blokiem. Ciekawa jestem, co powie Smok na atrakcje dzisiejszej nocy. W zeszłym roku był przestraszony jak wracaliśmy do domu z wieczornego spaceru, ale przypuszczam, że głównie z powodu mojej paniki (ładne skojarzenie w psie zbudowałam, nie ma co), bo w domu nawet o północy nie skumał, że coś się dzieje strasznego. No to miłej zabawy. Nie zdemolujcie mi miasta, proszę. Marzę o tym, że kiedyś odpalanie fajerwerków i petard będzie dozwolone 1 stycznia każdego roku od północy do godziny 00:20 (to wystarczy, żeby puścić z dymem grube miliony - kolejna rzecz, która mnie zadziwia - nie szkoda ludziom kasy?), a w każdym innym terminie karane mandatami. Może to by coś dało. To samo zaostrzenie przydałoby się wprowadzić wobec ludzi, którzy beztrosko zostawiają syf na ulicach po swojej szampańskiej zabawie. W Nowy Rok miasto wygląda tak, jakby po ulicach przejechało wojsko. Pijane. Chyba każdy wychodzi z założenia, że bawi się absolutnie cały świat - w końcu w sylwestra jest <b>konieczność</b> bawienia się i imprezowania. Jak zwykle dziki tłum przejmuje dowodzenie i nie ma odrobiny szacunku dla tych, którzy nie mają ochoty się z nimi bawić. A więc - raz jeszcze -  szczęśliwego.</div>

Nic się nie stanie, dopóki coś się nie stanie - Merry Christmas and a Happy New Fear

Nie lubię sylwestra. Nigdy nie lubiłam. Czasem mocniej, czasem słabiej. Najsłabiej z pewnością wtedy, kiedy w czasach licealnych o...

Pieprzone dwa lata spłacania kredytu

<div style="text-align: justify;"> Dwa lata. Jezu. Za dwa dni, dokładnie w Sylwestra, miną dwa lata odkąd ostatni raz wystartowałam w biegu. W ogóle w jakichkolwiek zawodach. Kupa czasu to mało powiedziane.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sam Łódzki Bieg Sylwestrowy na przełomie 2011 i 2012 roku nie jest moim najmilszym wspomnieniem związanym z bieganiem. Bynajmniej.</div> <div style="text-align: justify;"> Już w przeddzień wyjazdu czułam się jakoś niemrawo, choć to akurat nie było dla mnie specjalnie dziwne. Za każdym razem, kiedy miałam startować w zawodach, czułam się źle. Wydawało mi się, że jestem zmęczona, że wszystko mnie boli, że dzisiaj jest beznadziejny dzień na start. To jednak zawsze okazywało się złudzeniem i nie wpływało negatywnie na przebieg zawodów. Celowo nie nazywam tego "rywalizacją", bo - tutaj musi pojawić się adekwatny facepalm:</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM-zJ6Ps2VQd2bcK4ChGHbrKPIpvz0q5Bvw5bUuvPtOey0XiPa6hTSG-St5bCXqnpaVXzzvk4qFH6wYoQ_iUoYRmC6_Ua1IYwuBkywta9pigZgPKFqkam2TJ41iVxMIViSOW9399zonNg/s1600/facepalm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM-zJ6Ps2VQd2bcK4ChGHbrKPIpvz0q5Bvw5bUuvPtOey0XiPa6hTSG-St5bCXqnpaVXzzvk4qFH6wYoQ_iUoYRmC6_Ua1IYwuBkywta9pigZgPKFqkam2TJ41iVxMIViSOW9399zonNg/s640/facepalm.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ...nigdy nie rywalizowałam. Jedynie z własnym stoperem. To straszne, ale nigdy mi nie zależało, żeby dobiec przed kimś, żeby kogoś wyprzedzić. Zawsze liczył się tylko czas. </div> <div style="text-align: justify;"> W triathlonie upatruję wielką szansę na zmianę tego wybitnie niesportowego nastawienia. Widzę co się dzieje w mojej głowie podczas treningów, wiem co sobie wyobrażam w kwestii przyszłorocznych (daj Boże!) startów. Zaczynam rozumieć, co mają na myśli zawodnicy którzy twierdzą, że zawody są uwieńczeniem cyklu treningowego, że to już jak wisienka na torcie (<i>"Dzień zawodów to takie żniwa - właśnie wtedy zbieramy to, co wyhodowaliśmy"</i> Mark Allen). Do tej pory widziałam w startach zło konieczne, a teraz czuję ich głód. Pewnie w dużej mierze wynika to stąd, że wreszcie uczę się nieoszczędzania siebie na treningu. Powoli zaczynam umieć się wyzerować, wypruć sobie żyły i skończyć trening z przekonaniem, że nie urwałabym z tego już ani sekundy. Nie jestem już <i>nietknięta wysiłkiem</i>. Przestaję się bać tych najwyższych intensywności, chociaż nadal nie do końca radzę sobie ze swoją głową. Czuję, że stres nadal bardziej mnie zabija niż mobilizuje, ale przesunęła się we mnie granica tego momentu, kiedy ten stres zaczyna grać główną rolę. Przez samo bieganie pewnie nigdy bym tego nie osiągnęła, na szczęście w moim życiu pojawiło się pływanie, a trening w wodzie ma to do siebie, że pływa się w grupie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wracając jednak do łódzkiego biegu..</div> <div style="text-align: justify;"> Pociąg do Łodzi odjeżdżał nam chyba o szóstej rano, musiałam więc nastawić budzik na 4:30. Kiedy tylko otworzyłam oczy, zorientowałam się że nie jest dobrze. Tego jeszcze w tym kinie nie grali: nie mogłam wziąć głębszego oddechu, a nawet przy płytkim potwornie mnie kłuło w klatce piersiowej. Trochę spanikowałam, ale nie straciłam animuszu i spokojnie zaczęłam zbierać się do wyjścia. Ból jednak co chwilę mnie zatrzymywał i zginał w pół. Zaczęła się debata, czy jest w ogóle sens wychodzić z domu. "Debata" to w gruncie rzeczy bardzo pieszczotliwe określenie, bo w rzeczywistości wyglądało to tak, że ja stałam na środku pokoju i byłam bliska wycia wniebogłosy i rwania włosów z głowy, a Wojtek próbował mnie uspokoić i tłumaczył, że możemy sobie tę Łódź odpuścić, ale jeśli chcę, to możemy jechać i najwyżej zrobimy sobie wycieczkę do centrum handlowego. Jak zwykle oaza spokoju - całe szczęście, inaczej byśmy się pozabijali.</div> <div style="text-align: justify;"> Przystałam na ten pomysł i ruszyliśmy na dworzec. Wahałam się nawet wtedy, kiedy pociąg już stał na peronie, ostatecznie jednak wsiedliśmy i pojechaliśmy. Po drodze zdrzemnęłam się z nadzieją, że krótki sen zabierze przyduszający ból, niestety - jak zwykle - nadzieja matką głupich. Obudziłam się, wzięłam głębszy wdech i aż mnie zamroczyło. Fatalnie.</div> <div style="text-align: justify;"> Wyszliśmy z pociągu, na zewnątrz było chyba minus trylion stopni. Czekając na kolegę Wojtka, Mariusza, który miał nas podwieźć na miejsce zawodów, zdążyłam kilka razy umrzeć z zimna. W samochodzie nieco odmarzłam, ale moje ogólne samopoczucie pozostało tragiczne. Mariusz robił dobrą minę do złej gry i motywował mnie do startu, a ja nie mogłam się nawet śmiać, bo czułam się jak w stanie przedzawałowym.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gdy dojechaliśmy na miejsce zawodów, miałam prawie dwie godziny do ewentualnego startu. Nadal zastanawiałam się, co ja tutaj robię i czy nie pora skończyć ten cyrk i zawijać się do domu. Przeszłam się po terenie, przywitałam się z trenerem Jakubowskim, odebrałam pakiet startowy.. Cały czas biłam się z myślami. <i>Nie startować</i>. To by było w obecnym położeniu najbardziej rozsądne. <i>Startować</i>. W końcu już tutaj przyjechaliśmy i jeśli nie pobiegnę, to będę sobie to wyrzucać do końca świata. <i>Startować i zejść z trasy, jeśli coś będzie nie tak</i>. Hm, obym tylko zdążyła i nie zrobiła wcześniej jakiejś wsi w postaci<i> zejścia</i> sensu stricto. </div> <div style="text-align: justify;"> Postanowiłam, że ostateczną decyzję podejmę po rozgrzewce. Było tak zimno, że ledwo doszłam do samochodu, a mrożące doznania, jakie towarzyszyły mi podczas przebierania się w aucie, pamiętam do dziś. Moja twarz i dłonie przybrały kolor zielonofioletowy, zęby latały jakbym wyszła z przerębla. Zaczęłam truchtać, telepiąc się na wszystkie strony. O dziwo, chociaż było mi najzimniej na świecie, a gwóźdź pod sercem nie chciał mi odpuścić, nie biegło mi się tak najgorzej. Przetruchtałam ze dwa kilometry, wróciłam do Wojtka i powiedziałam: startuję. Najwyżej zejdę. Być może zrozumiał to na dwa sposoby, bo na jego twarzy namalowało się przerażenie. Decyzja jednak została podjęta.</div> <div style="text-align: justify;"> W momencie, kiedy do startu pozostało może pięć minut, znowu byłam przemarznięta do szpiku kości. Ubrałam się w kurtkę Wojtka i w swój puchowy płaszcz, ale w dalszym ciągu czułam się fatalnie, a moje stopy - odziane już w buty biegowe - były kostkami lodu. Na domiar złego zorientowałam się, że śniadanie jadłam o piątej rano, a jest godzina dwunasta i zaczęłam czuć poważne cukrowe zejście. Zdążyłam złapać Snickersa i w momencie, kiedy wzięłam do ust pierwszy kawałek, usłyszałam odliczanie od dziesięciu i musiałam lecieć na linię startu. </div> <div style="text-align: justify;"> Bieg na 10 km odbywał się na dwóch okrążeniach po błotnistym, grząskim lesie. Jak łatwo się domyślić, biegło mi się beznadziejnie. Dobiegając do końca pierwszego kółka postanowiłam, że na tym kończę, bo kontynuowanie tego pasma porażki nie ma najmniejszego sensu. Leciałam powyżej 4 minut na kilometr, do tego nadal mnie dusiło. Wtedy usłyszałam od stojących przy trasie kibiców: "Brawo, brawo, piąta kobieta!". <i>Hmmmm.. Sześć miejsc jest nagradzanych. No to nie ma tak - nie oddam!</i> I tak oto pierwszy raz w historii pobiegłam nie po to, aby mieć satysfakcję z dobrego biegu, ale po to, aby załapać się na nagradzane miejsce. Pod koniec nawet trochę przycisnęłam i metę przekroczyłam z czasem 39:46.</div> <div style="text-align: justify;"> Wygrałam książkę o Łodzi i spodnie. Dresowe. Męskie. W rozmiarze XL. Na szczęście okazały się dobre na Wojtka i do dzisiaj je nosi, a więc nie ma tego złego..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie spodziewałam się, że to będzie mój - jak do tej pory - ostatni bieg. Dwanaście dni później byłam już w głębokiej depresji związanej z kontuzją. Jak się okazało, to był dopiero początek spłacania tego kredytu, który zaciągałam przez ostatni rok, a może i dłużej.</div> <div style="text-align: justify;"> Trening trenera Jakubowskiego był potężny objętościowo - biegałam około 100 kilometrów tygodniowo - ale jestem pewna, że nie zrobiłabym sobie nim krzywdy. Do przetrenowania się i klęski psychiczno-fizycznej doprowadziłam się ja sama i tylko ja, bez niczyjej pomocy. Nie wiem, co sobie wyobrażałam i jak długo chciałam funkcjonować w taki sposób. W typowym dniu wstawałam przed świtem i robiłam 8-10 km rozbiegania. Potem śniadanie, spacer z psem, następnie ruszałam na siłownię albo na uczelnię. Tak czy inaczej, codziennie jechałam rowerem do centrum. Po południu szłam na trening biegowy na Warszawiankę, a prosto po nim kierowałam się na basen, gdzie przez 40 minut pływałam żabą (niczym innym jeszcze właściwie nie umiałam). To ostatnie nie miało najmniejszego sensu, chyba że ostateczne dobicie się. Nieobce były mi też rozjazdy na trenażerze po 3 godziny dziennie, rozbiegania po 20 km w tempie 4:50/km i inne tego typu atrakcje. Wszystko, byle się nie regenerować. Nieregenerowanie się akurat niespecjalnie mi wychodziło, bo jednak cały czas się poprawiałam i energii miałam co niemiara. Niestety głowa, zwana również banią, była w tej całej konstrukcji najsłabszym elementem. Tak słabym, że kiedy trafiła się kontuzja - teoretycznie do zwalczenia w 6-8 tygodni - umysł stwierdził, że to już chyba pora umierać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo dużo się od tego czasu zmieniło. Przez pewien czas myślałam że już po mnie, że w tym aspekcie straciłam absolutnie wszystko. Najpierw jedna kontuzja, potem druga, która jawiła się jako znacznie poważniejsza - i widmo, że będę ją boleśnie odczuwać przez długie lata. No i kompletna rozsypka ogólna. Z wiadomych przyczyn nie opiszę wszystkiego po kolei, bo byłoby to tak długie, że nikt by tego nie czytał, a ten kto by jednak przeczytał, poważnie by się przeraził. Nie widziałam końca tego ciemnego tunelu, nie miałam siły żeby cokolwiek zrobić, czułam się oddalona o tysiąclecia od tego, co było kiedyś. Nie wiem jak to wszystko by się potoczyło, gdyby na mojej drodze nie pojawili się - w sumie trochę szczęśliwym przypadkiem, choć chyba już nie wierzę w przypadki - Mastersi i możliwość pływania u nich. Bardzo szybko poczułam z powrotem tę satysfakcję po dobrze wykonanym treningu, to cudowne uczucie zmęczenia, wyrzut endorfin, słowem: wszystko czego mi tak strasznie brakowało. I od tej pory powoli, stopniowo wszystko się zaczęło układać. Nie tylko w pływaniu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kiedy będę mogła powiedzieć, że spłaciłam ten cholerny kredyt? Nie wiem. Może za trzy miesiące, może za pół roku, być może potrwa to jeszcze dłużej. </div> <div style="text-align: justify;"> Teraz jednak, w przeciwieństwie do tego co było kiedyś, wiem - przynajmniej po części - czego chcę i przede wszystkim <b>wiem po co to robię</b>. I wreszcie, choć zachowuję to dla siebie, nie muszę się tych pobudek przerażać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dwa lata. Stracone? Na pewno nie. Myślę, że tak musiało być. Mogłabym gdybać, że jeśli przewartościowałabym sobie wcześniej to i owo, to może byłabym już dużo dalej na swojej sportowej ścieżce. Oczywiście że mi tego żal. Ale nic nie dzieje się bez przyczyny. Dokładnie z tego samego braku rozsądku w ogóle zaczęłam spoglądać w stronę sportu. Ale to już temat na oddzielną, pewnie równie długą historię. Co by nie mówić, mój organizm jest strasznie, strasznie kochany, choć łatwiej artykułować mi dla niego wyrazy wdzięczności na papierze niż szanować go <i>w realu</i>. Wybaczył mi masę rzeczy, które teoretycznie powinien pamiętać bardzo długo. Dobry z niego ziomek. Tylko mózg jakby nie do końca taki..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Pieprzone dwa lata spłacania kredytu

Dwa lata. Jezu. Za dwa dni, dokładnie w Sylwestra, miną dwa lata odkąd ostatni raz wystartowałam w biegu. W ogóle w jakichkolwiek zawodach....

Cztery dni do ultramaratonu

<div style="text-align: justify;"> Przygotowania pod ultramaraton wyszły fantastycznie. Dużo odpoczynku, odwyk od roweru, ładowanie węglowodanów. Glikogen wypełnił mi już każdą komórkę w mięśniu, krew wysyciła się cukrem. Energy boost.</div> <div style="text-align: justify;"> Problem jest tylko jeden: przecież ja nie startuję w żadnym maratonie.</div> <div style="text-align: justify;"> Taa, przyznaję się. Potrzeba hard wytopu staje się paląca, a ja na prawie trzy dni zaprzedałam duszę doczesnej przyjemności kosztowania sernika i makowców. Na szczęście po tym ucztowaniu mam większą ochotę na surową marchewkę niż na kolejne pyszności, rujnujące plany na przyszłość.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Święta ponownie spędziłam na Śląsku u Najżyczliwszej Rodziny Świata, która - ku mej uciesze - jest prawie  całkiem moją rodziną (nie, Wojciechu, nie musisz czuć presji z tym związanej :P). Katowice, choć nadal mi obce, poznaję coraz dogłębniej i powoli zaprzyjaźniam się z tym miastem. Jak zwykle więcej jednak rozbijałam się po siłkach niż zwiedzałam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Minusem każdych Świąt, zwłaszcza tych spędzonych poza miastem z dostępem do całodobowej siłowni, jest konieczność wyodpoczywania się za wszystkie czasy. W dniu, w którym zrobię tylko jeden trening czuję się co najmniej dziwnie, a jeśli trafi się dzień kompletnie bez trenowania i bez zajmowania się sprawami "have to do" (uczelnia, artykuły, WMT i inne) to absolutnie nie mogę się odnaleźć. Nie robię wówczas nic konstruktywnego, ale też nie odpoczywam. Nie jestem stworzona do wakacjowania. Szczęśliwie udało się jednak w każdy okołoświąteczny dzień wepchnąć chociaż jeden trenindżek.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc po kolei:</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>22 grudnia </b></div> <div style="text-align: justify;"> Bezpośrednio przed pakowaniem się do Katowic skoczyliśmy na Warszawiankę zaraz po otwarciu basenu- ja, Wojtek i Marek z mojej grupy Warszawiankowej, który wcielił się w rolę sparingpartnera na "Słowo na niedzielę". Trzasnęliśmy radosne 2.700m, w tym trzy bloki po trzy sto pięćdziesiątki z narastającą intensywnością, trzeci blok w (krótkich) płetwach. Ostatnio pływałam w nich na początku roku, jeszcze w grupie u Moniki na Polonii- wtedy odczuwałam używanie ich jako spory handicap, ale teraz są jak odrzutowe wrotki, dynamit, uberprzyspieszenie. Wystarczy lekko poruszać nogami i już zderzasz się głową z przeciwległą ścianą. Ostatnią, najmocniejszą 150-tkę w płetwach popłynęłam w 2'03 (1:22min/100m). Po "Słowie", z radości że wykonałam właśnie ostatni rozpiskowy trening w tym roku kalendarzowym oraz z ciekawości, jak będzie mi się płynąć po zdjęciu płetw, dopłynęłam sobie jeszcze tysiaka w spokojnym, relaksacyjnym tempie. Na tym niestety skończyło się trenowanie tego dnia, za to wieczorem w Silesia City Center kupiłam sobie wreszcie długo wyczekiwane i poszukiwane <a href="http://image.ceneo.pl/data/products/19474556/i-salomon-buty-biegowe-trailowe-zimowe-damskie-speedcross-3-w-sportowe-wielokolorowy.jpg" target="_blank">Speedcrossy</a>. Przez kilka miesięcy nie mogłam ich nigdzie dostać, bo nie było mojego rozmiaru, a jak w końcu znajdowałam, to kosztowały ~450 złotych. Teraz mam buty do agility, a nie jestem członkiem żadnego klubu - no świetnie..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>23 grudnia</b></div> <div style="text-align: justify;"> ..nie miałam ochoty na opierniczanie się.</div> <div style="text-align: justify;"> Po drodze na siłownię zahaczyliśmy o Sklep Biegacza, w celu - niestety - pozbawienia mnie ostatnich pieniędzy - i to znowu na buty. Tak się złożyło, że jedyne z moich butów biegowych, które rzeczywiście nadają się do trenowania, a nie do wyrzucenia, to triathlonowe Pearl Izumi, w których lepiej nie klepać długich wybiegań po asfalcie. Potrzeba zakupów była paląca, a w Warszawie ciągle nie miałam czasu na wycieczkę po sklepach. Wybór w Sklepie okazał się całkiem zacny i po długich rozmyślaniach zaopatrzyłam się w Nike Pegasus +30, które są mięciusimi, wygodniutkimi kapciuszkami. Przekonałam się o tym, biegając na siłkowej bieżni (15 minut truchtania w ramach sprawdzania formy kontuzjowanej niedawno stopy).</div> <div style="text-align: justify;"> Na marginesie - nic już nie rozumiem. Na asfalcie walę z pięty, na bieżni - niezależnie w jakich butach - ląduję naturalnie i swobodnie na śródstopiu. Poddaję się chyba..</div> <div style="text-align: justify;"> Po bieżniowej rozgrzewce siłka- jak zwykle było zacnie. Spędziłam godzinę na sali do zajęć grupowych, która absolutnie wystarcza mi do wszelkich ćwiczeń oprócz wiszenia na drążku (poza 1x w tygodniu, kiedy ruszam w stronę maszyn). Jaram się tym, że widzę progres w ćwiczeniach, które z zasady mnie przerastają (np. przysiady - dwa albo trzy tygodnie temu byłam przekonana, że nie umiem zrobić ani jednego przysiadu bez odrywania pięty od podłoża, teraz robię takich 30).</div> <div style="text-align: justify;"> Wieczorem odwiedziłam basen katowickiego Pałacu Młodzieży. Wiedziałam że mam sporo czasu na pływanie, więc zrobiłam pływackie fristajlo: co przyszło mi do głowy, to sobie płynęłam. Na uwieńczenie zabawy popłynęłam sobie 4x500m, wszystko w luzackim tempie - pierwsze i trzecie w płetwach (po ok 1:40'/100m), drugie i czwarte bez nich (~1:53/100). W sumie 4 kilometry w półtorej godziny, w tym kilometr w płetwach, 800m na nogach, 500m zmiennym, 300m ćwiczeń na czucie wody. Basen opuszczałam z poczuciem niedosytu. Mają tam chyba wyjątkowo dobrą wodę- nie wiem czy to kwestia stężenia chloru czy czegoś innego, ale już od pierwszych długości czułam, że płynie mi się nieprzyzwoicie dobrze, a woda jest milutka, mięciutka i dająca się łatwo chwytać. Trenowanie na takim basenie byłoby przyjemnością.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>24 grudnia</b></div> <div style="text-align: justify;"> Nie utyrałam się nadmiernie- niestety! Przed południem odwiedziliśmy 50-metrowy basen w Jaworznie. Mówiąc krótko: nie powalił mnie na kolana. Na domiar złego prawie straciłam swoje płetwy, bo nieogarnięci instuktorzy szkoły pływania, wynosząc się z basenu po zajęciach, zgarnęli cały sprzęt z brzegu basenu, w tym także moje biedne płetewki. Udało mi się je odzyskać dzięki pomysłowości pana ratownika. Mieliśmy ze sobą kamerkę GoPro, więc największą korzyścią wyjazdu stał się materiał video do spojrzenia na swoją technikę. Patrzę i nie mogę się nadziwić, bo mam wrażenie, że w stosunku do czerwca (pierwsze nagrywanie) niewiele się poprawiło, a jednak pływam coraz szybciej i szybciej. Filmy spod wody to nieoceniona pomoc treningowa. Zobaczyłam swój opadający łokieć (fuck!), ręce odstawione od ciała na pół metra, a przede wszystkim delfina głębinowego, przy którym naprawdę serdecznie się uśmiałam. Jest nad czym pracować.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpghxmb6uX6EqHz7sK3y70vkJS3mzpZIRsjtLQ2tH-YfFpoqxoi8WUlkfAawFxsBiz2O2qzYOqLDEdxwMBKHoUndvZZsLH9Pa8rrddH62QVBJidDIxF0-LjI_2Y8Ns0dW2ZEPCkb0k9EA/s1600/zaba.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpghxmb6uX6EqHz7sK3y70vkJS3mzpZIRsjtLQ2tH-YfFpoqxoi8WUlkfAawFxsBiz2O2qzYOqLDEdxwMBKHoUndvZZsLH9Pa8rrddH62QVBJidDIxF0-LjI_2Y8Ns0dW2ZEPCkb0k9EA/s640/zaba.png" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>25 grudnia</b></div> <div style="text-align: justify;"> Trzeci dzień pod rząd pogoda starała się wyprowadzić mnie z równowagi. Kto to widział, żeby zimą było 10 stopni na plusie i żeby przez cały dzień świeciło słońce? Wiosna zaatakowała w takim stopniu, którego nikt się nie spodziewał. Pogoda była idealna na rower, tylko że.. nie miałam ze sobą roweru. Mogłam sobie jedynie wizualizować kręcenie po Habdzinie albo eksplorowanie łąk i lasów na Gigant'cie. Mogło mnie uratować tylko jedno: bieganie. W Katowicach- i w ogóle na wyjeździe- zawsze biega mi się lepiej niż w Warszawie, więc martwiłam się jedynie tym, że nie mogę za wiele biegać, żeby nie przypomnieć stopie o niedawnej kontuzji. Wojtek pozwolił mi tylko na spokojną piątkę, więc zerwałam się czym prędzej, gdy tylko układ trawienny stwierdził, że da sobie z tym radę. Wybiegłam na inauguracyjny bieżek, dobiegłam do planowego półmetka i.. mój umysł wysłał mi krótką wiadomość: "Nie zawrócę". Cóż mogłam zrobić- wydłużyłam odrobinę dystans ("Tylko dobiegnę do końca parku i wrócę w stronę domu"). Jednak, kiedy tam dotarłam, pojawiła się przede mną nowa ścieżka, i jeszcze jedna, a wszystkie równie głośno wołały, abym je odwiedziła. Nie mogłam im odmówić. Leciałam z taką radością jak za starych, dobrych czasów. Słońce świeciło jakby był maj, w słuchawkach grała muzyka niesłyszana od kilku dni, nowe buty niosły jak dzikie. Po sześciu kilometrach już wiedziałam, że szybko się nie zatrzymam, i tak oto przetruchtałam sobie pierwszą "dychę" od sierpnia, pierwszy bieg po kontuzji dłuższy niż 15 minut truchtania na próbę stopy. A czułam, że mogłabym tak biec nawet pół dnia. Może to ten glikogen, a może magia. Jeśli to drugie, to nawet znam mechanizm jej działania: tak po prostu, zwyczajnie ucieszyłam się jak głupia z faktu, że w ogóle mogę biegać, że nie przejmowałam się tempem, tętnem ani dystansem. Nie stresowałam się także tym, że nie biegam tak jak kiedyś. Uświadomiłam sobie, że nie ma obecnie nawet najmniejszego powodu, żeby mogło mi się dobrze biegać, i od tej pory.. biega mi się dobrze. Nawet bardzo! W gruncie rzeczy nawet tempo nie było tak ślamazarne, jakby mogło być przy moim obecnym położeniu- nawet w najlepszych czasach zdarzało mi się robić rozbiegania po ~5:40'/km.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDuM57fc0AMdH1cTPr-rtprPUtA0J3MriPYhFM14JzR0BPgWcm7CvunAl8oltFygkSXURXJr40UrFKJllDyx07KHPj23jB16Z8cK5NCMmS4NPTa7ZeP2LkkVW1g7rXZBAhUZ0W0rJuvFw/s1600/1488652_10202081659575337_1653308161_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDuM57fc0AMdH1cTPr-rtprPUtA0J3MriPYhFM14JzR0BPgWcm7CvunAl8oltFygkSXURXJr40UrFKJllDyx07KHPj23jB16Z8cK5NCMmS4NPTa7ZeP2LkkVW1g7rXZBAhUZ0W0rJuvFw/s640/1488652_10202081659575337_1653308161_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>26 grudnia</b></div> <div style="text-align: justify;"> Rano, podobnie jak w przeddzień, wybiegiwaliśmy psy na lotnisku przy Dolinie Trzech Stawów (cudne miejsce). Smoś zaliczył zdziwienie swojego życia, bo pierwszy raz w historii dostał wciry od innego psa, co więcej - od "swojego własnego brata" Esa. Smok robi Esowi dokładnie to samo, co Es robił kiedyś Arisie- podczas spaceru lata za nim i go zaczepia, podgryza, obiega. Es najwyraźniej uznał że miarka się przebrała i ostro go ostrzegł, żeby się opamiętał. Smoś jednak nie miał w planie opamiętania się i za dwie albo trzy minuty ostrzeżenie zamieniło się w regularne i całkiem na serio wyszarpanie i gryzienie po szyi. Smok zniósł ciosy jak prawdziwy mężczyzna, zjeżył się cały, ale stał twardo i mocno w jednym miejscu, przeczekując atak. Za chwilę znowu biegał za Esem, ale tym razem do akcji wkroczyłam ja, niepozwalacz- w Święta chyba trudniej znaleźć weta, który założy psu szwy..</div> <div style="text-align: justify;"> Po miłym spacerku z naszymi słodkimi pieskami wybraliśmy się znowu do Centrum Fitness Monopol. Był to krok treningowego desperata, bo do ostatniej chwili nie wiedziałam co tam będę robić. Aktualnie odwiedzam siłownię dwa razy w tygodniu i robię takie treningi, że trzeciego już nie ma sensu ani siły wpychać. Głód treningowy był jednak silniejszy niż plany i rozpiski, więc postanowiłam zrobić siłkowy freestyle. Tak mi to wyszło, że znowu godzinę siedziałam na sali i umordowywałam się ćwiczeniami, które kolejno przychodziły mi do głowy. Podpory na ręce i nodze po jednej stronie, planki z unoszeniem prostych nóg w górę, abs na sto różnych sposobów, wymachiwanie kettlebelem.. Naiwnie złapałam kettle'a 8 kg, "żeby szybciej umęczyć się mniejszą ilością powtórzeń"- zapomniałam jednak o fakcie, że prędzej wyzionę ducha na tej siłce niż zrobię mniej powtórzeń niż sobie to zaplanowałam. Dzięki temu mam dzisiaj zakwasy w miejscach, w których chyba jeszcze nigdy nie miałam, na przykład na całej długości pleców wzdłuż kręgosłupa.<br /> <br /> Podsumowując wyjazd: treningowo było dziesięć razy spokojniej niż bym sobie tego życzyła, ale to co udało mi się zrobić, było bardzo, bardzo OK.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dzisiaj jestem już w Warszawie- z dostępem do całego wachlarza siłek i basenów oraz bez dostępu do rzucających się na mnie serników (Bogu dzięki). Mam także z powrotem rower, więc.. popsuła się pogoda. No jasne, mogłam to przecież przewidzieć. Nawet trochę się z tego cieszę, bo czuję że szosowa przejażdżka na pożyczonym siodle (ratunek na trenażer) mogłaby zapaść w pamięci mojej i moich pleców na długo. Na szczęście i tak mam co robić, a wszystko to jeszcze przez jakiś czas jest jednym wielkim freestyle'em, w założeniu opartym o niskie intensywności. Piszę "w założeniu", bo przestawianie się klepek w mojej głowie trwa w najlepsze i jakoś przestałam się obawiać spuszczaniu sobie wcir. Może mi się nie chcieć iść na trening, może być wszystko na "nie", źle i niedobrze, ale jak już ów rozpocznę, to cisnę bez litości. Strasznie to śmieszne, bo czasem wybieram się na trening bez życia, ze stuprocentowym przekonaniem, że wybitnie mi się nie chce i nic dobrego z tego nie będzie, a tylko zacznę się rozgrzewać i wszystko się zmienia o sto osiemdziesiąt stopni. Robot. Do tego naprawdę zaczyna mi się chcieć startować w zawodach. Ta perspektywa nawet mnie bawi i zachęca. Pewnie do sezonu zdąży mi przejść to wesołe nastawienie, ale oby nie. Byle zdrowie było, a wszystko będzie dobrze.. Tego sobie życzę na przyszły rok i jeszcze paru innych rzeczy.</div>

Cztery dni do ultramaratonu

Przygotowania pod ultramaraton wyszły fantastycznie. Dużo odpoczynku, odwyk od roweru, ładowanie węglowodanów. Glikogen wypełnił mi już każ...

Dajcie mi tu tego, kto wymyślił odpoczywanie..

<div style="text-align: justify;"> ..dostanie ode mnie kopa ze zdwojoną siłą ;-) </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <a href="http://www.paulpipers.pl/blog" target="_blank">Paweł</a> rzucił mi wyzwanie Wpisu Tysiąca Znaków. Jest jasne, że nie da się w ten sposób napisać nic konstruktywnego, a więc miejmy to już za sobą. Obiecuję że w następnym wpisie, niespętanym limitami, nadrobię zaległości twórcze.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie mieszczę się. W limicie znaków ani w 24-godzinnej dobie. Chyba że nagle zaskakują mnie Święta i dzień się nagle strasznie wydłuża. Dzień bezpracowy i pojedynczotreningowy jest najbardziej wyrafinowaną formą tortury. Jestem border collie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyrXNwWmwRiheL7FDgyuKFut9_Ior0JxbjobInN8sx5N4qK8Ix5odp1unNLWt1fQk8AwPwlDHWp5Wpr57QHnoVbsupjCL50Ux0Nl4vWpTkYxatLS8RC1dcjwP6CjD562omJJO4ewhwn2c/s400/images.jpg" width="400" /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kto wymyślił regenerację? Boże. Ostatnie treningi przed dwutygodniową przerwą cisnęłam bez litości, bo wiedziałam, że w przyszłym tygodniu zatęsknię do tyrania. Myliłam się- zatęskniłam już następnego dnia. Mimo wyraźnego postępu mentalnego nie umiem się wyzerować tak, żeby czuć to dłużej niż do końca dnia. Gdy nie trenuję wystarczająco dużo, nie mogę spać ani wstać, funkcjonować i w ogóle nic nie mogę. Chyba nie ma dla mnie ratunku. No więc ruszam na trening - jeden z dwóch.</div>

Dajcie mi tu tego, kto wymyślił odpoczywanie..

..dostanie ode mnie kopa ze zdwojoną siłą ;-) Paweł rzucił mi wyzwanie Wpisu Tysiąca Znaków. Jest jasne, że nie da się w ten sposób na...

Don't stop me now, don't stop me nooooooooooooow

<div style="text-align: justify;"> Tym razem zacznę od końca.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pobiegałam. HELL YEAH!!!!</div> <div style="text-align: justify;"> Pani fizjoterapeutka znowu trafiła w dziesiątkę z metodą rehabilitacji- znów pozornie prostym, ale bardzo pomysłowym sposobem. I tak oto po trzech tygodniach znoszenia całkiem niemałego bólu, stan stopy poprawił się praktycznie po kilku dniach od.. założenia butów do chodzenia po domu. Odciążenie mięśni stopy i zmiana sposobu stawiania tejże podziałały bardzo szybko. W ubiegłym tygodniu przetestowałam stopę na kilku długich spacerach z psami i było z nią wszystko w porządku. Nawroty na ścianach basenowych przestały być torturą i wreszcie z powrotem mogę odbijać się dwiema nogami. Po dwóch tygodniach od wizyty już praktycznie nie ma śladu po bólu. Może jeszcze jakiś maleńki, ale to już nie jest nic niepokojącego.</div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo, bardzo mnie zmęczyła ta kontuzja- i fizycznie i psychicznie. Fizycznie, bo nie mogłam przecież nie chodzić, a kiedy już chodziłam, to wyglądałam i czułam się jak zombie. Przechodzenie z mieszkania na miejsce spacerowe z psami polegało z mojej strony na zaciśnięciu zębów i możliwie jak najszybszym przelocie po kilkusetmetrowym odcinku. Psy mnie ciągnęły jak wściekłe (czyli jak zawsze), a ja tylko czekałam na moment, kiedy będę mogła je puścić, odtajać i kontynuować spacer własnym, ślamazarnym tempem. Po raz kolejny pożałowałam, że nie nauczyłam Smoczka chodzić na luźnej smyczy, ale na codzień mi to nie przeszkadza, więc nie mam motywacji, aby go z tym cisnąć. Kiedy już zdarza się sytuacja, w której nieciągnący Smok byłby wybawieniem, to absolutnie nie mam nastroju na fundowanie mu tych nauk.</div> <div style="text-align: justify;"> Przez to koślawe łażenie, które - przypomnę - trwało ponad trzy tygodnie!, zbliżałam się do załatwienia sobie kompensacyjnych kontuzji. W tym jestem dobra, o tak. Już zaczynały mnie boleć plecy, kolano drugiej nogi i takie tam, dobrze więc, że ratunek nadszedł w samą porę.</div> <div style="text-align: justify;"> Psychicznie też już nie wyrabiałam takiego funkcjonowania, zwłaszcza że tak naprawdę nie wiedziałam, co się w tej stopie stało. I lekarze niestety też nie. Ból w ogóle nie mijał, trwając w niezmiennie niedobrym punkcie przez bite trzy tygodnie. Psychiczna rzeźnia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dzisiaj już nie wytrzymałam i wyszłam kawałek się przebiec. Niewiele, żeby nie przesadzić, bo trochę się o to obawiam, niemniej jestem bardzo zadowolona. Stopa nie odezwała się ani razu, nie roztliła się w niej nawet iskra niepokoju. Co więcej, nie spodziewałam się, że po ponad miesięcznej przerwie od biegania - biorąc również pod uwagę to, że przed kontuzją wiele się nie nabiegałam, bynajmniej.. - będzie mi się tak dobrze truchtać. Mogłabym spokojnie pobiec dychę (kiedy ja ostatnio przebiegłam 10 km? chyba w sierpniu..) albo i więcej. A nie mam absolutnie żadnych podstaw, żeby dobrze się czuć w biegu. Powiem więcej: wszystko w tym aspekcie jest na nie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobrze, naprawdę aż dziwnie dobrze mi się biega, to jest podejrzane. Pewnie jak zwykle wszystko siedzi w bani. Nie mam już takiego ciśnienia na ściganie się sama ze sobą na treningach, nie mam również żadnej presji, żeby za miesiąc czy dwa pobiec <i>coś, gdzieś i w jakimś czasie</i>. Czuję taki luz, że aż sama się dziwię swojemu podejściu. W zeszłym roku, kiedy próbowałam podbiegiwać, byłam z góry skazana na porażkę, bo psychicznie nastawiłam się na wielką walkę. Wkurzałam się, że nie biega mi się tak, jakbym chciała, że nie sprawia mi to właściwie żadnej przyjemności, że jestem lata świetlne od poziomu na którym byłam. A teraz? Oczywiście czuję wielki żal i tęsknotę do tego co było, ale nastawiam się na coś zupełnie innego: mam nadzieję, że poziom biegowy, do jakiego dotarłam "wtedy", w przyszłym roku nawet nie zauważę, bo będzie tylko przystankiem po drodze na "wyższe piętra". Lekko nie będzie, to wersja optymistyczna, ale robię swoje. W tym roku mam nieporównywalnie łatwiej niż w zeszłym, bo zrobiłam już trochę fundamentalnej roboty. Przede wszystkim treningi pływackie mocno rzutują na to, jak się czuję na rowerze i podczas biegu. Płuca jakby większe, średnie intensywności mniej męczące, moc rośnie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Muszę się jedynie bardzo, bardzo, <b>bardzo</b> mocno skupić na unikaniu kontuzji. Ciągle chcę za dużo, za szybko, za mocno. Wydolnościowo to wszystko wytrzymuję, nie wpadam od tego w chroniczne zmęczenie, ale mięśnie, stawy i inne przyczepy czasem nie potrafią sobie z tym poradzić. A jestem takim endorfinowym ćpunkiem, że jeśli funduję sobie naprawdę dobry trening (=krew, pot i łzy), to nie od razu czuję, że robię sobie coś złego. Mam nadzieję, że starczy mi siły i motywacji, żeby spędzać długie godziny na treningu, którego chyba nigdy nie polubię: rozciąganiu, prehabilitacji, ogólnorozwojówce. Choć przyznam szczerze, że ostatnio polubiłam ćwiczenia ogólnorozwojowe, bo.. też nieźle dają w kość.</div> <div style="text-align: justify;"> Obawiam się niestety, że muszę też pomyśleć o tym słowie na "r", które niesie za sobą dużo nudów i niekonstruktywnie spędzonego czasu: <i>regeneracja</i>. Fuuuuj. W ubiegającym roku chyba <u>aż raz</u> byłam w saunie i to dopiero pod koniec takiego tygodnia, w który już nie dałoby się wcisnąć więcej treningów. Ech.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> (Przy okazji przyznam się, że mam poważną zagwozdkę związaną z techniką biegania. Głównie techniką lądowania, bo moim machającym się kończynom to już chyba nic na świecie nie pomoże. Z jednej strony mam dużo argumentów przemawiających za bieganiem na śródstopiu - głównie ten, że już na własnej skórze poczułam jaki to komfort i moc-  z drugiej strony kilka mądrych osób przekonuje mnie, że nie ma co cisnąć, zwłaszcza że moje drugie imię to Kontuzja. Sama już nie wiem, więc jeśli czyta mnie ktoś kompetentny, to nie mam nic przeciwko wysłuchaniu spostrzeżeń.)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jeśli chodzi o pozostałe treningi, to wszystko idzie w dobrym kierunku. Jeżdżę na trenażerze do dwóch godzin na raz, wpadły też już pierwsze akcenty typu godzina mocniejszego kręcenia. Podczas gdy dwugodzinna jazda szosowa to najkrótsze z możliwych wyjść na rower, tyle samo czasu na trenażerze nie jest łatwą sprawą. Ratują mnie YouTube'owe playlisty z zapisami wywiadów ze sportowcami, wyścigów olimpijskich i tym podobne. Mam jednak podejrzanie niskie tętno na rowerze i nie wiem właściwie, czy to awaria pulsometru czy moja. Skoro stopa już przestała jęczeć, to wracam także na spinning. Pływanie także idzie w bardzo dobrą stronę. W czwartek miałam Dzień Bodźca: rano sprawdzian na kilometr w formie 5x200m z przerwami po 30 sekund- podobno taka forma testu jest dobrym wyznacznikiem na ten dystans dla triathlonistów pływających w piankach. Zmasakrowałam się przepotwornie. Podobno przed ostatnią dwusetką, co usłyszałam od obojga trenerów, wyglądałam już na umordowaną- i zaiste tak było. Finisz był koszmarny- już nie pamiętam, kiedy ostatnio zaaplikowałam sobie takie cierpienie. Ale to dobrze, a nawet bardzo dobrze, że potrafię się zmusić do takiego wysiłku na treningu, bo to zawsze była moja pięta achillesowa.</div> <div style="text-align: justify;"> Myślałam że po porannej masakrze nic gorszego nie spotka mnie wieczorem na Inflanckiej, jednak tam było jeszcze gorzej. Najcięższy z możliwych treningów, jakie mogły się trafić, czyli sprinty: 6x100m (50 max, 50 luz) + 3x200m (100 max, 100 luz). Wypruwałam sobie żyły, bo<a href="http://www.paulpipers.pl/" target="_blank"> Paweł </a>bezlitośnie zaczął mnie podpuszczać, żebym goniła kolegę z toru obok (który, jak miałam wrażenie, wyprzedzał mnie o pół długości bez większego wysiłku, ech). Po setkach już ledwo żyłam, dwusetki wcale mojej formy (ani mojego ego) nie poprawiły. To było mocne uderzenie. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że obydwa czwartkowe treningi należały do TOP10 moich najcięższych treningów pływackich.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Teraz czekają mnie dwa tygodnie przerwy od treningów Mastersów. Zamierzam je spędzić jak najbardziej konstruktywnie, choć bardziej w biegu i na rowerze niż w wodzie. Plan jest taki, aby wygospodarować również odpowiednio dużo czasu na prehabilitację <a href="http://paulpipers.pl/blog/category/prehabilitacja/" target="_blank">(jakie to ładne słowo, kradnę)</a>. No i na magisterkę, ekhm ekhm..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> I jeszcze, last but not least, krótka informacja na koniec - opuściłam klub agility Fort. Szkoda, że tak się skończyła historia, z którą jeszcze rok temu wiązałam duże nadzieje i byłam gotowa naprawdę mocno się w tę działalność zaangażować. Niestety nie widziałam już innego wyjścia. Na początku przyszłego roku muszę zacząć się zastanawiać co dalej, bo bardzo mi zależy, żeby regularnie trenować ze Smokiem. Mam nadzieję że będę miała taką możliwość. Właściwie to muszę mieć.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Don't stop me now, don't stop me nooooooooooooow

Tym razem zacznę od końca. Pobiegałam. HELL YEAH!!!! Pani fizjoterapeutka znowu trafiła w dziesiątkę z metodą rehabilitacji- znów poz...

All sports, all emotions.

<div style="text-align: justify;"> Otworzyłam edytor tekstu i wstęp do tego wpisu rozpoczęłam zdaniem: "Dzisiaj będzie krótko". Po prawie dwóch godzinach pisania widzę już, że krótko nie jest. Gdybym jednak miała określić najkrócej jak się da, o czym właściwie się tutaj rozwodzę, ujęłabym to tak: rozkminiam o tym, że nie warto za dużo rozkminiać. Czyli prawie jak zwykle.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rzadko, praktycznie nigdy nie cytuję i nie omawiam swoich prywatnych rozmów z kimś znajomym, bo po pierwsze mi głupio, a po drugie wychodzę z założenia że on sam może to obwieścić światu. Tym razem jednak się skuszę, bo aż nie mogę się tym genialnym, a zarazem oczywistym wnioskiem nie podzielić z tymi, którzy być może będą tak samo zaskoczeni jako i ja byłam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobra, ale do rzeczy. Po treningach na Warszawiance zawsze chwilę lub siedem chwil przesiaduję w biurze <a href="http://www.tripower.pl/" target="_blank">HUUB</a>&<a href="http://www.masters.waw.pl/" target="_blank">WMT</a> i oprócz tego, że omawiam wtedy dużo najróżniejszych spraw organizacyjnych, rozmawiam z wieloma mądrymi ludźmi. Zupełnie przypadkiem podczas jednej z takich rozmów uświadomiono mnie, po co właściwie uprawia się sport. Powyższe pytanie (z jakiego powodu JA to robię) zupełnie zbiło mnie z tropu, zwłaszcza że rozmawialiśmy akurat o tym, dlaczego pływacy nie stronią od ostrego imprezowania. Okazało się, że odpowiedzi "po to, żeby być coraz szybsza", "żeby wygrać to i tamto", "żeby zdobyć to i to" są tylko kwestiami pośrednimi. Najważniejszy i najbardziej "pierwotny" powód znajduje się w każdym zakamarku procesu stawania się coraz szybszym, wolniejszym, wygrywania, przegrywania i w ogóle każdego aspektu sportu, co ciekawe - zarówno od strony sportowca, trenera jak i kibica. Niezależnie od tego, czy dana osoba w uprawianiu sportu upatruje sposób na miłe spędzanie weekendów czy sposób na życie i zarabianie. Odpowiedź jest genialnie prosta, a jednak ostro uderzyła mnie w czachę i zmusiła do przewartościowania pewnych spraw.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Sport jest dla emocji.</b></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jezu, no tak. Może to ja byłam do tej pory wyjątkowo ułomna, ale naprawdę nigdy w ten sposób o tym nie myślałam. A to wyjaśnia wszystko. Właśnie dlatego biegacz-amator po męczącej umysłowo pracy zakłada buty i idzie wybiegiwać kilometry. Dlatego fani kolarstwa zbierają się w grupy i jeżdżą w peletonach. Dlatego wyczynowiec staje w blokach startowych. Dlatego olimpijczyk cieszy się ze złota. Wszystko to dzieje się dla emocji.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> To pozwala mi zupełnie inaczej spojrzeć na linię startu, na rywalizację, na poprawianie własnych rekordów. Na wszystko to, co dzieje się w okresie przygotowań i to, z czego składa się zwycięstwo. Najbardziej wyraźnie widać to w pływaniu. Zawodnicy w basenie zawsze ścigają się przede wszystkim sami ze sobą, zawsze muszą dać z siebie sto procent, bo dopiero tablica wyników oznajmia im, kto zwyciężył. W kolarstwie albo w bieganiu można myśleć bardziej taktycznie, obserwować przeciwników. Nie zawsze trzeba dać z siebie maksimum, choć w trakcie walki zdarza się dać z siebie nawet więcej niż to. Wracając jednak do pływania - tam decydują ułamki sekund. Nie można twierdzić, że to ślepy los. Te setne sekundy to wynik ciężkiej, wieloletniej pracy. Można się spodziewać, że każdy uczestnik finałowego wyścigu na IO pracował bardzo solidnie i jest doskonale przygotowany do tego startu - zarówno fizycznie jak i mentalnie. Któryś z nich jednak musi być przygotowany lepiej. Któryś pracował ciężej i/lub mądrzej. Co to znaczy? Tego tak naprawdę nie da się dowiedzieć- i chyba ta zagadkowość jest najbardziej fascynująca. Trening to nauka i sztuka zarazem. Oj, nie chciałabym być trenerem.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dzisiaj spędziłam dwie godziny na trenażerze przed telewizorem. "Ukryta Prawda" przegrała tym razem z programami sportowymi. Na początek weszły urywki Tour de France (Jeszcze niedawno nie emocjonowałam się aż tak bardzo tym wyścigiem- w tym roku oglądałam zmagania kolarzy z wielkim zainteresowaniem i.. wzruszeniem. Obok rywalizacji sportowej jest to również wielkie wydarzenie dla kibiców, nie tylko tych którzy fascynują się kolarstwem. Patrzenie na te tłumy, które wybyły na ulice po to żeby krzyczeć "Allez allez!", osobliwi przebierańcy biegnący za kolarzami w ramach dopingowania ich- no i te wszystkie emocje, którymi targani są uczestnicy wyścigu). Najpierw solidnie się obsmarkałam ze śmiechu, oglądając kanał <a href="http://www.youtube.com/watch?v=oFA5cAQkrlA" target="_blank">WATTS Zap </a>(co za dobór muzy dla tych wszystkich bloopersów- naprawdę świetna robota!), potem dobiłam nos i kanały łzowe <a href="http://www.youtube.com/watch?v=AinvbXQ3PJY" target="_blank">filmami z Igrzysk Olimpijskich w Londynie</a>. Tym razem jednak szczerym wzruszeniem. Mało brakowało, a darłabym się do telewizora "dawaj Gomez!", "Phelps, nie daj mu się!", "Jamajka wygrywaaaaa!" i inne takie. Nigdy się tak nie zachowywałam, ale to chyba dobry znak ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mniej lub bardziej świadomie koncentruję się zawsze na reakcjach wielkich zwycięzców i wielkich przegranych. Dzisiaj z zaskoczeniem słuchałam zdobywczyni złotego medalu z IO2012 w kolarstwie torowym, która płacząc ze szczęścia przyznała się, że cieszy się strasznie że... to już koniec, że najgorsza harówa już za nią <a href="http://www.youtube.com/watch?v=H1NeCOFrAUI" target="_blank">(2:38)</a>. Większość jednak nie werbalizuje swoich odczuć w ten sposób, częściej nie dowierza, że zdobycie najważniejszego i najwyższego w hierarchii złota zdarzyło się właśnie jemu. Niedawno oglądałam też wywiady z Ianem Thorpe'em, który absolutnie mnie oczarował. Michael Phelps jest zupełnie inny. Wiadomo, jak czasem coś powie, to klękajcie narody, aż ciary przechodzą przez całe ciało. Phelps to żywa legenda, cud natury, nadczłowiek, więc na jego słowa patrzy się z właściwej temu perspektywy. Oglądając wywiady telewizyjne mam jednak wrażenie, że niedawno miał dostawę trawy od swojego dealera. Nie wspomnę o jego minie, kiedy wchodzi na pływalnię przed wyścigiem. Dokładnie tak sobie wyobrażam postawę: "OMFG, co ja tu robię, gdzie ja jestem i jak ja się nazywam?!". Proszę mnie źle nie zrozumieć, absolutnie nic nie insynuuję- żeby była jasność. Pragnę jedynie wskazać kontrast między nim a Thorpe'em, którego sposób bycia świadczy o tym, że jest naprawdę ogarniętym gościem. Kiedy włączyłam sobie <a href="http://www.youtube.com/watch?v=Xe49Zi2VRzk&list=WL00E4B02958AE7400#t=44" target="_blank">losowy wywiad</a>, nie mogłam się od nich oderwać przez dobre dwie godziny. Słuchałam go jak urzeczona. Rzadko się zdarza, żeby sportowiec tej klasy wypowiadał się w tak fantastyczny sposób. Oprócz tego, że usłyszałam milion mądrych zdań na temat jego kariery, zwróciłam też uwagę na pewne fragmenty, w które aż trudno mi uwierzyć. Mam na myśli na przykład to co mówi <a href="http://www.youtube.com/watch?v=Xe49Zi2VRzk&list=WL00E4B02958AE7400#t=44" target="_blank">tutaj - 11:53</a>. W wolnym tłumaczeniu: "Ludzie podchodzą do sportu zbyt serio. Jest tyle ważnych spraw na świecie, sport nie jest najważniejszy". Jego rozmówca dokładnie zwerbalizował moje zdziwienie: "Jak to możliwe? Przecież żeby zostać tym kim zostałeś, musiałeś być pewny, że to co robisz jest najważniejszą rzeczą na świecie, jest twoim przeznaczeniem". "Nie, to nieprawda. Osoba, która w ten sposób do tego podchodzi i uważa, że sport wypełnia sto procent jego życia, szybko się zatrzyma. Nie dojdzie do takiego poziomu, na który ja doszedłem."</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No i jeszcze <a href="http://off.sport.pl/off/1,111381,15127198,Enzo_Maiorca__Prosze_zapomniec_o___Wielkim_Blekicie__.html" target="_blank">Enzo Maiorca</a>. Tym którzy jeszcze nic o nim nie wiedzą powiem tylko, że jest to człowiek, który w latach '60 wbrew ostrzeżeniom lekarzy i naukowców przekroczył barierę nurkowania bezdechowego na 50 metrów. Teoretycznie tego <b>nie dało się</b> zrobić.</div> <div style="text-align: justify;"> Rzadko oglądam filmy, więc dobrze się złożyło, że (już sporo czasu temu) zostałam namówiona na "Wielki Błękit". Od razu po obejrzeniu zaczęłam szukać informacji o pierwowzorze bohatera granego przez Jeana Reno i postawiłam sobie za cel zrobienie z nim wywiadu. Absolutnie zafascynowała mnie jego postać i natychmiast urodziła mi się w głowie lista pytań, które po prostu musiałam mu zadać. Przeprowadziłam tę rozmowę już dość dawno, ale za każdym razem gdy ją czytam, odkrywam w słowach tego niezwykle mądrego człowieka coś nowego. Cieszę się że wreszcie mogłam pokazać ten wywiad światu i mam nadzieję, że wielu czytelników zainspiruje ona tak samo jak mnie. Zdecydowanie mój ulubiony fragment rozmowy to słowa Enzo, w których mówi: <i>"Nauka nie brała w żaden sposób pod uwagę faktu, że nie byliśmy zrobieni ze stali, ale z krwi i kości, opatrzonych sercem i umysłem. Nauka odnosiła wszystko do czystego równania matematycznego, gdzie x jest zawsze liczbą określoną- i nie chciała zrozumieć, że człowiek ma w sobie pierwiastek boski, którego po ludzku nie da się zmierzyć!"</i></div> <div style="text-align: justify;"> Tak, Enzo rzeczywiście wierzył w to, co podpowiadały mu intuicja i własny organizm. To rzadka umiejętność, zwłaszcza w połączeniu z tak wielką skromnością. Chciałabym chociaż w połowie wierzyć tak sobie i w siebie jak on.</div> <div style="text-align: justify;"> W gruncie rzeczy trafiłam na dobry moment z publikacją tego wywiadu- uważam, że jest dobrą analogią do dokonań innego zawodnika, który nie wiedział że się nie da, więc zrobił coś<i> niemożliwego</i>. <a href="http://www.magazynbieganie.pl/yuki-kawauchi-uderza-ponownie-209-w-maratonie-w-hofu/" target="_blank">Yuki Kawauchi </a>przebiegł właśnie swój jedenasty maraton w ciągu roku i - jak zwykle - złamał w nim 2 godziny i 10 minut. Ten człowiek tworzy historię i jest najlepszym świadectwem na to, że możliwości ludzkiego organizmu nie zawsze są mierzalne i łatwe do wyjaśnienia. Co by było gdyby słuchał innych? Gdyby stanął nad nim sztab mądrych ludzi, którzy indoktrynowaliby go na temat niebezpiecznych przeciążeń, kontuzji, niemożności biegania na takim poziomie nawet w połowie tak często jak on to robi? </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wynoszę z tych historii osobisty morał. Nawet więcej niż jeden. Najważniejszy z nich jest taki, że zbyt często niepotrzebnie szukam odpowiedzi na pytania za pomocą rozumu, zamiast znaleźć je w sobie. Pytam mądrzejszych od siebie i oczekuję od nich skierowania na właściwą drogę. Wierzę ich zapewnieniom i spostrzeżeniom. Wszystko mi mówi, że tak właśnie powinnam postępować, ale.. na te najbardziej fundamentalne pytania powinnam odpowiedzieć sobie sama. To ja chcę się znaleźć w tym, a nie innym miejscu na świecie i nikt za mnie nie wpłynie na przebieg wydarzeń tak, aby mi to wyczarować. (Jakby co: nie, nie mam zamiaru pobijać rekordu świata na 100m stylem dowolnym. Ani żadnym innym ;-))) ). </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zaczynam rozumieć, dlaczego tak strasznie trudno było mi wracać do biegania po długiej przerwie. Bo te emocje, których doświadczałam w trakcie cyklu treningowego zbyt często były niechcianymi emocjami. W tym czasie fundowałam sobie za wiele ogólnożyciowego cierpienia, żeby potrafić jasno rozgraniczyć funkcjonowanie 'ogólne' od bólu związanego z przekraczaniem strefy komfortu na treningu. Oczywiście tak czy inaczej uzależniłam się od tych emocji i nie mogłam pogodzić się z tym, że nie mogę biegać, ale kiedy organizm zaczął wychodzić na prostą, stwierdził że nie ma ochoty powtarzać tego co było. Jeszcze do niedawna byłam na etapie, na którym mój organizm próbował w każdy możliwy sposób obronić się przed wracaniem do treningu biegowego, ale.. przestałam już myśleć, że to się kiedyś odwróci. Ja to po prostu wiem i tego oczekuję. Aktualna kontuzja, przez którą nie biegam już od prawie miesiąca, wreszcie nie była urazem wynikającym "znikąd", a zdarzyła się przez to, że wydolność i chęci wyprzedziły przygotowanie stawów i mięśni do podejmowanej aktywności. Innymi słowy, wszystko powoli wraca do normy. A biegać chce mi się strasznie, zwłaszcza bezpośrednio po pływaniu, które teoretycznie powinno mnie umęczać.</div> <div style="text-align: justify;"> I tak oto dobrnęłam sprytnie do tematu pływania. Cóż, oranie basenu to obecnie większa część mojego trenowania. Trenażer i spinning dostarczają silnych emocji tylko wtedy, kiedy funduję sobie na nich ostrą jazdę, a na razie tego nie robię, bo nie mogę wstawać z siodła i obciążać prawie-już-wyleczonej (!) stopy. Niemniej, o ostatnich dwóch tygodniach treningów pływackich wprost nie mogę nie wspomnieć choćby jednym słowem. Rzadko się zdarzało, żeby udało mi się przepływać pomyślnie wszystkie treningi w danym tygodniu, a przez ostatnie trzy tygodnie chyba żadnego nie opuściłam. Co więcej, nie dość że ogólnie trenuje mi się nieprzyzwoicie dobrze, to ostatnio kolejno popłynęłam sprawdzian na 800m (na razie to co się dzieje w mojej głowie bezpośrednio przed startem kwalifikuje się co najmniej na długą terapię psychologiczną, a to przecież tylko głupi treningowy test!!!), w drugiej połowie poprawiając życiówkę na czterysta; w następnych dniach znowu poprawiłam wynik na 400, tym razem w zadaniu treningowym, oraz - tego samego dnia wieczorem - popłynęłam najszybszą w życiu setkę. Wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują jasno, z czego to wynika. Nie jest to epo ani dramatyczny skok formy. To poprawa funkcjonowania centrum dowodzenia, najważniejszej części ciała, dysku twardego, jakim zwykło nazywać się mózg. Po prostu po emocjonalnym samozmasakrowaniu się testem na szesnaście długich basenów stwierdziłam, że nawet jeśli kolejny trening będzie w założeniu mocny, to i tak nie ma potrzeby nadmiernego przejmowania się tym - to tylko jeden z wielu treningów. To najwyraźniej spowodowało, że jakaś klepka, która do tej pory nie mogła się ruszyć choćby o centymetr, gwałtownie odpadła i najzwyczajniej w świecie przestałam się bać ciężkiego trenowania. Przestało mi zależeć na rozważnym rozkładaniu sił, na zastanawianiu się ile zostało do końca i tym podobnych rozmyślaniach. Po prostu robię swoje i zaczynam świadomie pracować nad tym, żeby wychodzenie poza strefę komfortu kojarzyło mi się jak najlepiej. Jeżeli mi się to uda, to jestem <b>przekonana</b>, że to po stokroć zaprocentuje w bieganiu, a na tym chyba najbardziej mi zależy. Jeszcze do niedawna byłam pewna, że jeśli zdecyduję się na wiele lat coraz intensywniejszego treningu, tym samym zgodzę się na aplikowanie sobie coraz bardziej nieznośnego cierpienia. Może tak właśnie jest, ale już nawet na obecnym, początkowym poziomie czuję wyraźnie, że mimo wszystko fundowanie sobie dyskomfortu wraz z upływem czasu, przesyconego solidną pracą, jest coraz mniej niekomfortowe. That's the key. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wszystko jest dla emocji. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkMH0M2HjwBhy7oP99CLoD2f3IGr8HxyrzKmpvAbE7la7lFS4QYjcnvgWl3ZnDv9qgg_FCCwDxzz7dmCwEh-vuyJJOrUN3eQ_v7wAHKytokGxRaQfofIB9BuFFu2cW82psQeVEdmruqIA/s1600/blabla.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkMH0M2HjwBhy7oP99CLoD2f3IGr8HxyrzKmpvAbE7la7lFS4QYjcnvgWl3ZnDv9qgg_FCCwDxzz7dmCwEh-vuyJJOrUN3eQ_v7wAHKytokGxRaQfofIB9BuFFu2cW82psQeVEdmruqIA/s640/blabla.jpg" width="480" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

All sports, all emotions.

Otworzyłam edytor tekstu i wstęp do tego wpisu rozpoczęłam zdaniem: "Dzisiaj będzie krótko". Po prawie dwóch godzinach pisania wi...

Ja, porażka wuefistów

<div style="text-align: justify;"> OK. Stało się jasne, że to nie jest najlepszy dzień dla naukowca. Na pierwszy trening wyruszyłam dzisiaj wyjątkowo późno (podarowałam sobie odrobinę luksusu i pospałam do 6:30 ;-)), więc cały dzień nieco mi się rozpełzł. Pływacki trening weekendowy zrobiłam w piątek, załatwiając sobie dwa dni wolnego od bezkompromisowych rozpisek, sprintów, oddechów co sześćset ruchów, ścigania się, mordowania i podduszania, opijania chlorowaną wodą, kraulodelfina, setek poniżej 1'30 w kilometrowych zadaniach, pięćdziesiątek do wyrzygu (...) W skrócie: wszystkiego co lubię najbardziej, ale czego dobrze byłoby nie przedawkować.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Biegać nadal nie mogę, ale pływa mi się nieprzyzwoicie dobrze. Obiecałam sobie jednak, że nie napiszę kolejnej notki pod rząd o swoim trenowaniu. Nie do końca jest to możliwe :-), ale tym razem obejdę ten zasadniczy temat szerszym łukiem, gdyż chcę poruszyć kwestię bezpośrednio z tym związaną, ale dotyczącą szerszego problemu. "Problem" to dobre określenie, ale o tym za chwilę.. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ostatnio w mediach pojawia się akcja "Stop zwolnieniom z WF". Sportowcy przekonują rodziców, że zwolnienia z wuefu to wyrządzanie dzieciakom krzywdy. Że właśnie na szkolnych zajęciach rodzi się sportowy duch, tam wychwytywane są przyszłe gwiazdy sportu, tam wszystko się zaczyna.</div> <div style="text-align: justify;"> Z jednej strony wierzę w to, co mówią i piszą o tym Maja Włoszczowska czy Marcin Gortat. Być może rzeczywiście wychowanie fizyczne odegrało w ich życiu ważną rolę. Sama przywołuję ich przykłady w swoim artykule na Sport.pl, który zostanie opublikowany na początku przyszłego tygodnia - na pewno coś w tym przecież jest. Jednak z drugiej strony nie mogę, po prostu nie mogę zadać tego fundamentalnego pytania. A więc:</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <b>Czy naprawdę komukolwiek z Was WF w czymś pomógł?</b></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Całkowicie na poważnie jestem tego bardzo ciekawa. Dla mnie wuef był najgorszą rzeczą, jaka spotkała mnie w szkole. Gorszą od fizyki i matmy, z których - mówiąc delikatnie - nie byłam orłem. Ale po kolei.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wuefu z pierwszych trzech lat podstawówki w ogóle nie pamiętam. Czarna dziura, oprócz tego, że sala gimnastyczna była ogromna, zimna, ciemna, a pani ciągle na nas krzyczała. W późniejszych latach SP, w innej szkole, miałam dwoje nauczycieli wuefu. Najpierw zajęcia prowadziła moja wychowawczyni, która uczyła również przyrody (i, nawiasem mówiąc, była chodzącą osobliwością; kiedyś się z nią kłóciłam- w IV klasie podstawówki- jak pochwaliła nam się na lekcji, że ma torebkę ze skóry chronionego gatunku węża. Pani od biologii. Dzieciakom. Brawo.). Pamiętam że te lekcje były wyjątkowo nudne, ale ogólnie rzecz biorąc ani mnie ziębiły, ani nie grzały. Po prostu były i trzeba było je jakoś przetrwać. Na ostatnie dwa lata podstawówki zmienił nam się wuefista. Przyszedł pan, u którego dużo się grało w palanta (jedyna gra zespołowa w jakiej byłam dobra), poza tym robiłyśmy ciekawe rzeczy, takie jak np. wymyk i odmyk na drążku, stanie na rękach i tym podobne. Wuef wreszcie zaczął mnie bawić. Niestety nie potrwało to długo, bo w gimnazjum - dla kontrastu - spotkałam się z najgorszym wuefistą na świecie. Żaden nauczyciel nie zostawił we mnie takiej traumy jak on. Mechanizm był prosty: absolutnie nie ogarniałam gier zespołowych. Frustrowałam się, że nie trafiam w piłkę i że cała drużyna ma przeze mnie przerąbane. Nauczyciel był przekonany, że moja niechęć do tego typu zabaw wynika z mojego lekceważącego stosunku do przedmiotu; mówiąc najprościej, że olewam go ciepłym moczem. Niestety było to błędne koło, bo kiedy ja nie potrafiłam poradzić sobie w siatkówce czy koszu, on wyzywał mnie przy całej grupie od paralityków i niedorajd, a ja zaczynałam się panicznie bać przychodzenia na wuef. Kiedy już przychodziłam, moim marzeniem było zapadnięcie się pod ziemię- również wtedy, kiedy stałam na boisku. Niedługo cała grupa miała ze mnie ubaw, ja frustrowałam się i zamykałam jeszcze bardziej, czując wyraźną niechęć do wuefisty, a on do mnie. I tak dalej, i tak dalej.. Wszystkimi sposobami próbowałam załatwić sobie całoroczne zwolnienie z WFu. Niestety nie było mi to dane, więc przez dobre dwa lata potwornie się męczyłam, będąc postrzegana przez całą klasę, wuefistę oraz- jak łatwo się domyślić- również samą siebie jako kompletną sportową porażkę, która nie ma żadnej, najmniejszej szansy na wykazanie się na tym polu życiowym.</div> <div style="text-align: justify;"> Jakimś boskim cudem na ostatni rok gimnazjum zmienił mi się nauczyciel. Wiedziałam że gorzej być nie może, więc postawiłam wszystko na jedną kartę. Poszłam do niego po lekcji i powiedziałam, że kategorycznie odmawiam uczestniczenia w grach zespołowych i jeśli mi na to nie pozwoli to zrobię wszystko, żeby w ogóle nie pojawiać się na wuefach. Do końca roku cała klasa chodziła na siatkę, a ja oddalałam się na siłownię albo salę gimnastyczną, żeby robić cokolwiek, co nie było związane z odbijaniem piłki. </div> <div style="text-align: justify;"> W liceum trafiła mi się pani, która samym swoim wyglądem zaświadczała, że warto chodzić na wuef. Wszyscy uczniowie zgodnie twierdzili, że - proszę mi wybaczyć - jest najlepszą laską w szkole. Zdarzało mi się u niej grać w siatkę czy kosza (choć zazwyczaj udawało mi się z tego jakoś sprytnie wykręcić), ale - choć moja pewność siebie związana z tymi zabawami wcale się nie poprawiła - nie miałam już skrętu żołądka na zdania rozpoczynające się na: "Dzisiaj pogramy w...". Co prawda w dalszym ciągu moją jedyną szansą na pojawienie się w tworzącym się składzie drużyny na nie-ostatniej-pozycji było odliczanie do dwóch albo dobieranie drużyn według koloru tęczówki, ale Pani była naprawdę wyrozumiała i sympatyczna. Miała wiele okazji żeby mi powiedzieć, że jestem siatkówkowym zerem, a jednak nigdy tego nie zrobiła. Najwyżej trochę się ze mnie podśmiewała, ale zawsze w pełni empatycznie. </div> <div style="text-align: justify;"> Na wuefie w liceum czasami chodziłyśmy biegać. Czasem to było truchtanie po lesie, kilka razy jakieś sprinty. Truchtanie było OK, mimo że na codzień nienawidziłam biegać (!), w sprintach oczywiście byłam na szarym końcu. Na sprawdzian ciągłego dwudziestominutowego biegania celowo nie przyszłam, bo wstydziłam się dobiec ostatnia, co w moim przekonaniu miało nastąpić. W końcu jednak nastał ten sądny dzień i musiałam zmierzyć się z tym wyzwaniem. Jakie było moje zdziwienie (zresztą nie tylko moje), kiedy dostałam z tego biegu szóstkę, bo wszystkich zdublowałam. Co prawda nie przekonało mnie to do podjęcia treningu biegowego, ale było jakimś tam światełkiem w tym ciemnym i obskurnym tunelu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mimo tych pojedynczych dobrych wspomnień, wuef był dla mnie osobistą tragedią. Konfrontacje z wuefistą z gimnazjum - skądinąd znanym i szanowanym trenerem taekwondo! - wyleczyły mnie na długie lata z pomysłów podejmowania jakichkolwiek sportów oraz z resztek wiary w siebie. Przyjęłam za pewnik, że do niczego się nie nadaję i moje zmagania na boisku wzbudzają we wszystkich litość i pogardę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gdybym w szkolnych latach, do liceum włącznie, powiedziała komuś - włączając w to rówiesników, nauczycieli, a nawet najbliższą rodzinę i przyjaciół - że w każdym tygodniu będę spędzać kilkanaście godzin na trenowaniu, to uznaliby że jestem niespełna rozumu. Absolutnie nikt by w to nie uwierzył. Byłoby to porównywalne z deklaracją, że zostanę królową Anglii. Z domu rodzinnego wyniosłam przekonanie, że sport jest dla tych, którzy nie mają ambicji umysłowych. Nikt w mojej rodzinie nie interesował się sportem. Dopóki nie poznałam Wojtka, nie wiedziałam co to jest Tour de France, co się robi na Igrzyskach Olimpijskich, ile kilometrów ma maraton. Mówię całkowicie poważnie - teraz to byłby dla mnie wielki wstyd. I tak trochę jest wstyd, bo W. twierdzi, że nie rozumiem sportu. Ale jak mam rozumieć...<br /> <br /> Pozostaje pytanie: czy faktycznie WF jest taki ważny i potrzebny? Nie lepiej byłoby wyrzucić go z programu szkolnego, razem z religią, i zachęcać rodziców do wysyłania dzieci na dodatkowe zajęcia?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie zamieniłabym swoich studiów polonistycznych na nic innego (nawet pomimo gramatyki historycznej i innych takich), ale gdybym miała trochę więcej żyć, to w jednym z nich na pewno wybrałabym się na studia wychowania fizycznego. Podejrzewam zresztą, że gdybym zafascynowała się bieganiem zaledwie rok wcześniej, to nie trafiłabym na Uniwersytet Warszawski, lecz właśnie na Akademię Wychowania Fizycznego. Miałabym miliony pomysłów, jak można zrobić ciekawy program nauczania dla dzieciaków w każdym wieku, jak dopasować go do indywidualnych potrzeb. A przede wszystkim jak zmieniać obraz wuefisty, zakodowany w świadomości nie tylko uczniów, lecz także samych rodziców. U mnie <b>w każdej</b> ze szkół wuefiści i w ogóle absolwenci uczelni sportowych byli postrzegani jako "fizole", nauczyciele drugiej kategorii, którzy uczą - pardon, <i>prowadzą</i> wuef dlatego że nie umieją liczyć ani pisać. To smutne i straszne, bo jak wpoić młodzieży zamiłowanie do sportu, podczas gdy ciągle próbuje się im uświadomić, że siła mózgu i siła muskuł to przymioty antagonistyczne..?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8ZIK6AozvQN3Ley8MGePUm05bDerQGZqwmpEBqGjKTGLLOBFIhDUNhMChN6JxV9mpRWR-Rr17LHFLthBFtZ6DALiiyDZTLW2l4w3iQEYwmlxDRTKji7mBZWJrvBUTcqOF8XhVU4GPLp0/s1600/bic.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8ZIK6AozvQN3Ley8MGePUm05bDerQGZqwmpEBqGjKTGLLOBFIhDUNhMChN6JxV9mpRWR-Rr17LHFLthBFtZ6DALiiyDZTLW2l4w3iQEYwmlxDRTKji7mBZWJrvBUTcqOF8XhVU4GPLp0/s640/bic.jpg" width="426" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Ja, porażka wuefistów

OK. Stało się jasne, że to nie jest najlepszy dzień dla naukowca. Na pierwszy trening wyruszyłam dzisiaj wyjątkowo późno (podarowałam sobie...