Hu-hu-ha, zima zła, a tu tyrać trza

<div style="text-align: justify;"> A więc stało się TO.</div> <div style="text-align: justify;"> Zrobiło się naprawdę zimno. Na tyle zimno, że nie zastanawiam się już, czy próbować jechać szosówką na Habdziny czy pojeździć na trenażerze. Nawet jak widzę, że zza okna kusi mnie słońce. Już teraz jest ono zdradliwe.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W ostatnich dniach podobno w całej Polsce spadł śnieg - wszędzie, ale nie w Warszawie. Jak dla mnie klawo. Dzisiaj rano pierwsze co przeczytałam na fejsbuku to news o pierwszym śniegu w stolicy. No nie, kurczę, mieszkam prawie w centrum miasta i nie widzę ani płateczka. Dla pewności wyjrzałam przez okno jeszcze raz. Nie ma. Poszłam z psami i wróciłam śniegu nie ujrzawszy. Chwilę później wyruszyłam na basen i.. półtora kilometra od domu przywitał mnie śnieg. Autentyczny śnieg - w ilościach śladowych, ale jednak szczelnie pokrywający trawniki i chodniki. Hmm - zawsze wiedziałam, że Czerniakowska to magiczne miejsce, ale żeby takie centrum ciepłego klimatu? Dobra, narzekać przecież nie będę - oby tak zostało jak najdłużej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przez ostatnie dwa miesiące przeszłam przez wszystkie etapy odziewania się w warstwy przed wyruszeniem z domu na Inflancką. Najpierw luksusowo: sandały, krótkie spodnie i koszulka na ramiączka. Wiatr we włosach, muchy w zębach, tan linesy. Potem prawie co tydzień dochodziła jedna warstwa, buty zmieniały się na bardziej zabudowane, a skarpetki na cieplejsze i dłuższe. Wczoraj już zabrakło mi warstw i pojechałam autobusem - a zima przecież jeszcze nawet się nie zaczęła! Co to będzie!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nienawidzę komunikacji miejskiej. Pisałam już o tym wielokrotnie, więc nie będę znowu na ten temat marudzić. Mówiąc najkrócej, jeżdżąc autobusami czuję się wprost ubezwłasnowolniona, bo nagle nie mogę jechać tak jak chcę, nie mogę przejechać prosto z punktu A do punktu B, zaczynają mnie dotyczyć wszystkie korki i dziwne zdarzenia drogowe itp.</div> <div style="text-align: justify;"> No ale nie o tym chciałam, nie o tym przecież.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trenowanie zimą nie jest łatwe, ale z wielu względów całkiem nieźle mi się kojarzy, bo to właśnie jesienią i zimą zdarzyło mi się najwięcej biegać. Było cudownie, bo sto kilometrów biegania tygodniowo to jak niekończąca się dostawa dożylnego ćpania endorfin; poza tym jednak moje zimowe harce często miały w sobie szczyptę hardkoru. Latem nie ma takich problemów - wszystko jest łatwe i przyjemne. Zimą.. no właśnie. Pamiętam chociażby to, jak jechałam na basen rowerem z gładkimi oponami po świeżym śniegu, pod którym krył się lód, a o tym że Myka nie hamuje tak dobrze w w/w warunkach dowiedziałam się dopiero, jak chciałam skręcić, a pojechałam prosto i wyleciałam jak z katapulty przez krawężnik. W drodze powrotnej starałam się jechać trochę ostrożniej, jednak nie mogłam tak zupełnie dobrowolnie się wlec, bo miałam mokre włosy i było mi okropnie zimno. Wyryłam rowerem w latarnię tak, że spadł mi łańcuch. Cóż, jak to mawiają, "gdy się człowiek spieszy, to się diabeł cieszy". Tym razem to był diabeł mrozu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zimą trudne staje się wszystko to, co latem jest miłe i przyjemne. Przez ostatnie lata (a raczej: zimy) wyjątkowo mnie to frustrowało i deprymowało. W tym roku podchodzę do tego dziwnie spokojnie. Tym razem nie jest to pogodna rezygnacja, gdyż odczuwam nawet coś w rodzaju krzty radości. Mam bowiem (relatywnie) dużo czasu do tak zwanego sezonu i jestem mocno zmotywowana, żeby ten czas przepracować jak najlepiej się da. Chętnie ujęłabym to jako "jak najmocniej", ale to w moim przypadku jest bardzo ryzykownym określeniem. O przykład nietrudno: właśnie mija tydzień, odkąd ostatni raz biegałam, bo od tej pory kuśtykam sobie (nie)radośnie. Daję już radę pójść z psami oddzielnie na dwa spacery, więc jest nadzieja, że w końcu ten ból puści i będę mogła wrócić do uklepywania bieżni. Oraz do innych aktywności, które nie angażują bezpośrednio bolącej stopy, ale niestety są niemożliwe do zrobienia bez sprawnej stopy - na przykład do pompek i planków.</div> <div style="text-align: justify;"> Szczerze jestem wściekła na zaistniałą sytuację, ale - o dziwo! - tak spokojnie do niej podchodzę, że jest mi z tym aż nieswojo. Może dlatego, że mimo kontuzji mogę przynajmniej bez większego dyskomfortu jeździć na rowerze oraz pływać. Z tym drugim bywa różnie, bo w poniedziałek na dobry początek treningu dostałam kopa w bolące miejsce, a wczoraj zrobiłam tak koślawy nawrót na ścianie, że odbiłam się centralnie z 'newralgicznego miejsca'- dzięki czemu z płyty basenu do szatni szłam jeszcze dwa razy wolniej niż na nią wchodziłam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niemniej, co by się nie działo, trudno mi odmówić sobie zafundowania treningu w basenie. Wakacje i okres wprowadzający już się skończyły i teraz na każdym treningu, co by nie mówić, można trochę przycisnąć. Jestem tym absolutnie zachwycona, ponieważ umiejętność przyciśnięcia na każdym treningu jest u mnie wprost fabrycznie wbudowana, ale.. tylko jeśli chodzi o trening wytrzymałościowy w pierwszym i drugim zakresie intensywności. Nawet jak boli, zimno lub/i umieram, to dobiegnę te dwa kilometry albo pięć. Treningi szybkościowe - myslę teraz o bieganiu - zawsze były dla mnie wyzwaniem nie tylko fizycznym, lecz także - a może przede wszystkim - psychicznym. Podobnie jak strefa intensywności "poza skalą"-  teoretycznie do wykorzystania na zawodach, praktycznie nie wykorzystana nigdy (poza jednym wyjątkiem na Biegu św. Dominika, kiedy "złapał mnie" forumowy kolega Piotr i kazał mi za nim biec - wpadliśmy wtedy na metę pięciokilometrowego biegu po 18 minutach i 12 sekundach, a ja przez dłuższą chwilę nie wiedziałam jak się nazywam, gdzie są moje płuca i ile właściwie mam nóg).</div> <div style="text-align: justify;"> To co robię w basenie jest w każdym wymiarze różne od tego, co robiłam do tej pory w innej dyscyplinie. A jako że robię to od dziewięciu miesięcy regularnie, to coraz mocniej czuję, że z kolejnych barier-nie-do-przejścia zostają małe bariereczki. Zaczynam powoli potrafić dokręcać sobie śrubkę i, kątem oka obserwując sąsiedni tor, myśleć sobie w duchu, że skoro już nie mogę szybciej, to znaczy że pora lecieć w trupa. Na ostatnich dwóch treningach na Inflanckiej w pewnym momencie aż upewniałam się u trenera, czy to z założenia jest trening do wyrzygu, czy może jednak będzie głupio, jak będę musiała zaraz się stamtąd ewakuować.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A przede wszystkim, last but definitely not least, zaczyna mi się chcieć startować. No serio, myślałam że nigdy tego nie powiem, ja - wyścigofob! Może piszę tak tylko dlatego, że do startów jeszcze długie miesiące. Pewnie tak, niestety. Ale obecnie tak sobie myślę, że kurczę, fajnie by było już ten rower wprowadzić w strefę zmian, ubrać się w piankę (i modlić się, żeby umieć się z niej sprawnie rozodziać) i stanąć na starcie. No dobra, może z tym stanięciem na starcie to przesadziłam, bo to jedna z najgorszych rzeczy w życiu. Ale żeby już płynąć, a najlepiej jechać, a najlepiej biec, a już zupełnie najlepiej to żeby widzieć metę. I napierać do wyrzygu, do uduszu, do ugotu. No więc czekam na to. I będę tyrać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na razie spokojnie sobie poczynam. W stosunku do mojego "wymarzonego planu" o wiele zbyt spokojnie. Ale cóż poradzić, jak się jest chodzącym (a teraz: kuśtykającym) nieszczęściem. Wierzę, że w końcu nastąpi ten oczekiwany przełom, kiedy organizm wróci na docelowe obroty i przestanę się uszkadzać co chwilę- a wtedy już będzie z górki.<br /> <br /> Głowa powoli się odbuntowuje.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://scontent-a-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash2/166265_1638576756616_5529856_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://scontent-a-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash2/166265_1638576756616_5529856_n.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Hu-hu-ha, zima zła, a tu tyrać trza

A więc stało się TO. Zrobiło się naprawdę zimno. Na tyle zimno, że nie zastanawiam się już, czy próbować jechać szosówką na Habdziny czy ...

Porzucone pieski, czyli człowiek-kontuzja narzeka, co go boli i jak bardzo

<div style="text-align: justify;"> Nie tak miał wyglądać ten setny post, oj nie tak. Ale i tak będzie pozytywnie. Jednak ostrzegam: będzie dużo narzekania. Gdzieś się muszę przecież wynarzekać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wstyd się przyznać, ale od trzech tygodni co tydzień robię sobie coś okropnego. Coś, co mnie bardzo boli i wyklucza z przynajmniej części treningu. Stwierdziłam już, że chyba spoczywa na mnie jakaś klątwa, ale niestety, patrząc prawdzie w oczy odkrywam ten smutny fakt, że to tylko moja sierotowatość i/lub brak rozwagi.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Aby nie rozpisywać się zanadto o tych przykrościach, napiszę tylko w skrócie, że trzy tygodnie temu skręciłam sobie kostkę, gdy po treningu agility szłam przez ciemny park do autobusu. Tydzień później poszłam na siłownię i ledwo się z niej wytoczyłam, bo zaatakował mnie potworny ból lędźwi (a na ten rodzaj bólu jestem wyjątkowo wyczulona, bo rok temu straciłam kawał czasu lecząc plecy). W tym tygodniu wszystko szło po mojej myśli, ale - oczywiście! - musiało się coś zawalić. Plecy, dzięki Bogu, mają się dobrze, prawa kostka też już zapomina o przykrościach, jakie ją spotkały, ale przyszedł czas na lewą stopę. Biegałam sobie spokojnie na bieżni i nagle poczułam, że coś jest niedobrze. No i tak niedobrze już pozostało. Klasyk. W czwartek po drugim treningu na basenie jakoś gwałtownie się polepszyło i całkiem dziarskim krokiem poszłam sobie do metra i z metra do domu, ale jak do tej pory to były ostatnie żwawe kroki. Wczoraj spędziłam ponad dwie godziny u lekarza (Czy wspominałam już, że elektronika mnie nienawidzi? Jeśli nie, to wspominam. Podczas mojej wizyty magicznie padły wszystkie systemy komputerowe i ani lekarka, ani rejestratorka rtg nie mogły mnie nigdzie zapisać), ale w końcu dowiedziałam się tego, na czym mi zależało: że nic mi w tej stopie nie pękło, znaczy chyba będę żyć. Szkoda, że tak boli, a ból jest spotęgowany tym, co sobie zrobiłam podczas własnoręcznej kuracji. Jezu, jestem tak samo beznadziejną pielęgniarką jak i kucharką. Seryjnie palę garnki i patelnie, tłukę szklanki podczas wkładania ich do szafki, ostatnio popsułam też czajnik elektryczny w niewyjaśniony sposób. Po prostu nacisnęłam guzik, żeby ugotować wodę, a jak przyszłam za dwie minuty to nie było tego guzika, a woda była zimna. Tak zwyczajnie. Proszę więc zrozumieć powagę sytuacji, kiedy piszę, że mam dwie lewe ręce. Wracając jednak do sedna, czyli w tym przypadku do moich umiejętności pielęgniarskich: już któryś raz w życiu udało mi się odmrozić leczone miejsce. I znowu musiałam strzelać głupa przed lekarzem, że <i>och, no tak, nie wiedziałam że nie można tak intensywnie/długo/bezkompromisowo chłodzić stopy/kostki/kolana/czegośtaminnego</i>. W sumie teraz nie wiem, czy bardziej mnie boli to-co-sobie-popsułam-na-bieżni, czy to-co-sobie-zrobiłam-świetną-kuracją. Liczę jednak, że jak przestanie mnie wreszcie boleć, to jedno i drugie naraz.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gdyby tego było mało, w piątek wreszcie zrealizowałam pierwszy trening z planu podciągania na drążku. Nie jestem w stanie podciągnąć się ani razu, więc robię trening alternatywny, który polega na opuszczaniu się na tymże. Absolutnie nie spodziewałam się, że to jest takie trudne. O mój Boże.. Miałam do zrobienia pięć serii, po trzeciej już czułam watę w mięśniach, a piątą robiłam już tylko siłą woli. Instruktor na siłce obserwował moje zmagania i jak przed ostatnią serią opowiedziałam mu o swoich odczuciach, to stwierdził, że skoro już tak mnie zmasakrowało, a robię to pierwszy raz, to radziłby mi już skończyć, bo i tak następnego dnia nie będę mogła się ruszyć. Łatwo się domyślić, jaka była moja reakcja: "O NIE, JA MUSZĘ". Rzekłszy to, rzuciłam się na drążek i zrobiłam ostatnią serię. <b>I don't stop when I'm tired, I stop when I'm done.</b></div> <div style="text-align: justify;"> Plan był taki, że po siłowni pływam, ale długo miałam wątpliwości, czy dotrę w ogóle na ten basen. Czułam się, jakby ktoś mnie wyprał w 90 stopniach z podwójnym wirowaniem. Pomyślałam sobie jednak o zbawiennym (nomen omen) wpływie pływania ( :) ) na zmęczone mięśnie i znalazłam się na płycie basenu. Trochę się przeliczyłam. To było jedno z najdziwniejszych i najmniej komfortowych spokojnych 1.300m w historii. Więcej się nie dało przepłynąć. Tak samo się nie dało, jak i nie dało się ubrać w szatni. Już wtedy z delikatnym niepokojem myślałam o sobotnim treningu pływackim. Obawy były jak najbardziej uzasadnione. Wczorajszy trening był fantastyczny, robiliśmy bardzo mądre ćwiczenie na efektywność pływania. W tym miejscu warto wspomnieć, że moje pływanie jest obecnie ujemnie efektywne. Jeśli nie wyobrażacie sobie, jak można na 50 metrach zejść z dwudziestu pięciu cykli do.. piętnastu.. to zapytajcie mnie. Ja umiem. Poważnie załamałam tym trenera Andrzeja. W każdym razie, jakkolwiek świetny ten trening by nie był, to dla mnie był totalnie zabójczy. Co chwilę patrzyłam na zegarek i odliczałam do końca męczarni. Odkryłam, że pływanie nie rozbija zakwasów, przynajmniej nie takich. Ogólnie rzecz ujmując, od wczoraj ruszam się już jak totalny zombiak. Stopa, czworogłowe (ach te przysiady!), całe plery, klata, ramiona, łapy aż do nadgarstków. Jest super.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jestem jednak zdeterminowana, żeby pojawiać się na tej siłce regularnie, cisnąć ostro i czekać na rezultaty. Nie można, kurczę, poważnie myśleć o sporcie, będąc tak niesprawnym ogólnorozwojowo. Powoli odrzucam myśl "i tak mi się nie uda" i zaczynam pracować na to, żeby się udało. </div> <div style="text-align: justify;"> W liceum podczas sprawdzianu na ciągłe bieganie przez 20 minut patrzyłam wielkimi oczami na koleżankę, która przez ten czas jako jedyna nie truchtała, a biegła. Wydawało mi się wówczas, że jest jakimś nieziemskim sportsmenem. Trzy lata temu twierdziłam, że nie mam po co trenować biegania, bo i tak przecież nie wytrenuję się od zera do żadnego przyzwoitego poziomu, tj. żeby nie być w ogonie na biegu ulicznym. A Wojtek mi wnet zarzucił planem treningowym, który zrobiłam niejako "dla beki". Rok później łamałam 20 minut na 5 km. Idąc dalej: rok temu zarówno ja, jak i Wojtek twierdziliśmy, że nie mam co się pchać do triathlonu, skoro umiem pływać jedynie kraulorozpaczliwcem- przecież cudów nie ma, nie nauczę się tak pływać, żeby nagle powymiatać w towarzystwie. Wymiatać, oczywiście, nie wymiatam, ale to czym pływam, z pewnością można już nazwać kraulem. A zatem: cudów nie ma, ale życie jest pełne niespodzianek. I możliwości. Za rok zamierzam umieć się podciągać, robić porządne pompki i stać na rękach. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No, ale chwilowo jestem personifikacją bólu. Po raz trzeci w tym miesiącu żałuję, że zawczasu nie nauczyłam Smoka chodzić spokojnie na smyczy. Czasem sobie myślę, że mogłam go nazwać Kwiatuszek albo chociaż zostawić mu imię z rodowodu (nie śmiejcie się, proszę - brzmi ono Woolie), bo sama sobie zgotowałam ten los, chrzcząc go Smokiem. Spacery z moim słodziusim borderkiem bywają wyzwaniem. Nawet kiedy jestem w stu procentach niepopsuta, to i tak on mnie uszkodzi. Smocze pazury regularnie zostawiają mi szramy na nogach i rękach, Smocze zęby wbijają mi się w dłonie, kiedy malutki piesio z rozpędu nie trafi w piłkę. Poligon. </div> <div style="text-align: justify;"> Z uwagi na fakt, że tymczasowo rozważam plusy i minusy zrobienia każdego kolejnego kroku (w kuchni uprawiam ekwilibrystykę - jak przy pomocy tylko jednego kroku wyjąć coś z lodówki, wyrzucić coś do kosza, wstawić czajnik i wyjąć kubek z szafki. Trochę jak "przełóż jedną zapałkę, żeby uzyskać jakąśtam figurę"), wychodzę z psami kolektywnie. Na codzień wolę brać te potwory osobno, bo wtedy czują mniejszy zew krwi. Jak są razem, to myślą że mogą wszystko oraz że są silnym, walecznym stadem. Wystarczy że Rasta szczeknie na zbliżającego się psa (a robi to niejako fabrycznie, gdyż jest szczekaczem), Smok już pręży muskuły, ustawia irokeza i napiera do przodu, żeby wziąć udział w walkach psów (choć zalicza się do psów zaczepno-obronnych: ja zaczepiam, a ty mnie broń. Wystarczy że pies, do którego Smok startuje, zaszczeka, a Wooliczek natychmiast traci animusz. Hłe hłe hłe, żałosne). Doprowadzenie ich do porządku zajmuje mi trzy razy dłużej, niż ustawienie pojedynczego bordera. Tak czy inaczej, już jednorazowe dojście na nasze miejsce spacerowe w Rezerwacie jest wyzwaniem, co dopiero mówić o dwóch - wychodzę więc z nimi naraz, uznawszy to za mniejsze zło. Wszystko byłoby spoko, gdyby nie zakwasy po piątkowej siłce. Boli mnie nawet odkręcanie butelki z wodą mineralną, a wczorajsza próba umycia kuchennego blatu zakończyła się połowicznym tylko sukcesem, więc trzymanie dwóch smyczy, gdzie przynajmniej na jednej z nich znajduje się potwór, jest.. potworne.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rastuch to Rastuch, ją znam od siedmiu lat i już mnie nie zaskakuje. To jest ideał psa do kochania. Ona, gdyby wypełniała kwestionariusz i trafiła na pytanie o hobby i pasje, to na pewno by wpisała, że uwielbia towarzyszyć. Rastusia jest zarówno kochanym, starającym się w sportach, jak i zwyczajnie uroczym borderem. Chcę ją zabrać na długą wycieczkę do lasu- proszę bardzo. Pohasać na hopkach, porzucać piłkę- super. Posiedzieć w domu i wyjść trzy razy pod blok- też może być. Już mnie to nie dziwi. Zadziwia mnie jednak pan Smoczysko, który - biedaczek - w tym miesiącu nie był na ani jednym treningu agility. Mam wobec niego wyrzuty sumienia, bo mój fantastyczny sportowiec leży na kanapie zamiast podbijać świat, ale zaistniała sytuacja jest niezależna od mojej woli. On jednak nie daje po sobie poznać, że jest mu w tym listopadzie nudno. Oczywiście widzę, że rozpiera go energia- widzę po jego reakcjach na różne sytuacje, że jest nabuzowany i chciałby zrobić coś wielkiego. Robię co mogę, ale chwilowo mogę niewiele- rzucam mu frisbee, piłki i omijam z nim drzewa na tysiąc różnych sposobów. W międzyczasie nauczył się też dostawiać do nogi. Patrząc na jego wyraz pracy dochodzę do wniosku, że chyba bałabym się z nim wystartować w obedience, bo w którymś momencie mógłby wybuchnąć jak bomba zegarowa, która osiągnęła krytyczny poziom. Normalnie rozleciałby się na kawałki i trzeba by go było zdrapywać ze ścian.</div> <div style="text-align: justify;"> Znalazł sobie inne zajęcie, któremu oddaje się profesjonalnie: jest pieskiem do głaskania. Cały czas na posterunku, aby nie przeoczyć kogoś, przed kim można się wyłożyć na plecy i domagać smyrania po brzuchu. Wykorzystuje każdą sytuację, żeby złapać kontakt wzrokowy z ofiarą i w dwie sekundy wsadzić głowę pod jej pachę, nie zostawiając jej wyboru: trzeba głaskać. Jak już zamerda ogonem, to mam przerąbane. Lepiej odłożyć wtedy herbatę, bo za sekundę uderzenie Smoczej głowy spowoduje, że zawartość kubka znajdzie się na suficie. Dobre z niego zwierzę, oj strasznie dobre. Trafił mi się ten Smoczuś jak ślepej kurze ziarno. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc dzisiaj, zrządzeniem złego losu, siedzę przy kompie i piszę tę notkę, zamiast orać wodę w basenie, sprawdzać HRmax na spinningu lub wygniatać taśmę bieżni elektrycznej. Znowu pod wiatr. Dwie poprzednie kontuzje były niefortunnymi przypadkami, ta jest trochę z mojej nierozwagi, chociaż też pechowa. Ale spoko - leczę się (chociaż teraz to bardziej czekam na uzdrowienie, bo już nie mogę się mrozić, ech) i wracam do gier i zabaw. Moja determinacja po raz kolejny odwraca się przeciwko mnie, ale chyba muszę się pogodzić z tym, że jeśli mnie ktoś nie przytrzyma za włosy, to ja często i gęsto będę sobie takie rzeczy robić. Taki ze mnie typ. Podejmowanie ryzykownych zachowań to moja specjalność, a co gorsze, często dobrze na tym wychodzę, więc lampka w mojej głowie nie zawsze zdąży zapalić się przed katastrofą. Wszyscy się dziwią, że czy deszcz czy słońce, czy zima czy lato, po basenie zakładam czapkę pod kask i wracam sobie wesoło rowerem przez pół miasta. Jeszcze <u>ja</u>, która w podstawówce średnio dwa razy w miesiącu miałam zapalenie ucha - tym częściej, im więcej chodziłam na basen. Ale, kurczę, przez ostatnie lata nigdy źle na tym nie wyszłam, a dzięki tej niefrasobliwości oszczędzam mnóstwo czasu i zachodu. Nawet jak w temperaturze -15 stopni pojechałam rowerem na basen i z powrotem, wykładając się po drodze kilka razy i jadąc ze średnią prędkością 13 km/h (a Wojtek ostrzegał: "jest lód na drodze, nikt w Wigilię nie sypie piasku na ścieżkach, nie jedź, durna, na gładkich oponach"), nawet się nie przeziębiłam.</div> <div style="text-align: justify;"> Odpukać- nauczę się, jak przewieję się na maksa i tydzień spędzę w łóżku z gorączką. Oby nie. Jakoś, myślę, dam radę żyć bez tej wiedzy.  </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niewystarczająca ilość trenowania odbija się na mojej bani. Wczoraj mi się śniło, że pływam w łapkach, a dzisiaj że robię mostek. Jednego i drugiego w rzeczywistości nie praktykuję (jeszcze). Śniło mi się także, że podczas wakacji w Grzybnie odwiedziła nas znienacka Maja Włoszczowska, której mieliśmy pokazać tereny Szwajcarii Kaszubskiej do trenowania na mtb. Przyjechała do nas z zaskoczenia i było mi głupio, że nie byliśmy przygotowani na te odwiedziny i przyjęliśmy ją z otwartymi ramionami, ale z prawie pustą lodówką. Na śniadanie radośnie szamała oliwski chleb z masłem, miodem i czarnymi porzeczkami ;-) </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dobrze że chociaż jest ciemno i zimno i paskudnie. I mam duuuuuużo magisterki do napisania. I po przeprowadzce do małego pokoju nie mam widoku na ścieżkę w Rezerwacie pełną biegaczy. Jeeeeezu.<br /> <br /> Niech sobie te wszystkie stopy nie myślą, że się zakopię pod kołdrą i będę rozpaczać na swój marny los. Oooo nie, to już było grane w tym kinie i powtórki nie będzie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na koniec jeszcze wkleję śliczną foteczkę Smoczusia, która mnie rozbraja ilekroć na nią patrzę. Uczeń wyprzedził Mistrza - Rasta spadła na drugie miejsce w rankingu Psa O Najśmieszniejszych Minach. Pomyślałby kto, że Smoczylda taki groźny, ho ho ho :-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP7ogN7Kfizcn0fOh1iWbmYt9akj33vl2EJqK2sBnYphgvyXsHM5hyt18by5urlW0lDb4nRH1eJM87wzpcpSz6z73GCYtxIMsoX2sR7WgDFlzGOuh8OJaLyCOVRVKyRM0ntNcYbjYlRts/s1600/IMG_6265.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="372" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP7ogN7Kfizcn0fOh1iWbmYt9akj33vl2EJqK2sBnYphgvyXsHM5hyt18by5urlW0lDb4nRH1eJM87wzpcpSz6z73GCYtxIMsoX2sR7WgDFlzGOuh8OJaLyCOVRVKyRM0ntNcYbjYlRts/s400/IMG_6265.jpg" width="400" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Porzucone pieski, czyli człowiek-kontuzja narzeka, co go boli i jak bardzo

Nie tak miał wyglądać ten setny post, oj nie tak. Ale i tak będzie pozytywnie. Jednak ostrzegam: będzie dużo narzekania. Gdzieś się muszę p...

Do katastrofy jeden krok, czyli jak bardzo uwielbiam się rozciągać

<div style="text-align: justify;"> Tytuł dość przekorny, ale spieszę tłumaczyć, o co biega. Dosłownie i w przenośni.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale najpierw dwa słowa wstępu. Każdy wie, jak wyglądają moje "dwa słowa" i ile stron a4 zajmują, ale naprawdę postaram się to ująć zwięźle.</div> <div style="text-align: justify;"> Pod koniec zeszłego roku trafiła mi się długa i nieprzyjemna kontuzja związana z kręgosłupem. Czynników sprzyjających przeciążeniu pleców nałożyło się naprawdę sporo. Zaczęło się od tego, że po długich rozjazdach na rowerze bolały mnie lędźwie - im dłuższa wycieczka, tym dłużej trzymał mnie ból. Pewnego pięknego dnia dałam sobie zrobić rezonans magnetyczny kręgosłupa i po odbiorze opisu zastanawiałam się, czy fizjoterapeuci od razu stwierdzą, że powinnam przerzucić się z biegania na szydełkowanie, czy też może dadzą mi szansę potruchtać sobie rekreacyjnie po siedem minut na kilometr dwa razy w tygodniu. Każde kolejne przeczytanie opisu sprawiało, że plecy bolały mnie mocniej. </div> <div style="text-align: justify;"> Na szczęście fizjoterapeuci nie postawili mnie na aż tak straconej pozycji, choć próbowali zabrać mi możliwość trenowania na parę miesięcy. Jak łatwo się domyślić, nie dałam się tak łatwo. Zgodziłam się na niebieganie, ale roweru nie oddałam. Pomijając już fakt, że zrobienie przerwy w bieganiu było wówczas jedną z najgorszych decyzji, jakie podjęłam w życiu, bo właśnie wtedy wszystko się doszczętnie posypało- niespecjalnie pomogło to mojemu kręgosłupowi. Ekipa fizjoterapeutów, którym wtedy zaufałam, okazała się niestety bardzo mało profesjonalna w podejściu do klienta/pacjenta, więc szybko zostałam z tym problemem sama - sama i z uczuleniem na fizjoterapeutów.</div> <div style="text-align: justify;"> Skutek tego poczułam w najmniej oczekiwanym momencie. W listopadzie albo grudniu ubiegłego roku po którymś z wielu treningów agility zaczął mnie boleć kręgosłup. W bardzo nachalny sposób, bo przy każdym zetknięciu prawej nogi z podłożem odzywał się przeszywający ból lędźwi. Następnego dnia i za parę dni wcale nie było lepiej. Męczyłam się z tym kilka tygodni, aż wreszcie dałam się namówić znajomemu na wizytę u fizjoterapeutki, która wyciągnęła go z problemów z plecami. To był strzał w dziesiątkę - pani doktor okazała się prawdziwą profesjonalistką i bardzo szybko i zaskakująco prostymi metodami wyprowadziła mnie z kontuzji, zastrzegając, że muszę na te plecy uważać i że czeka mnie ciągła rzetelna praca związana z utrzymywaniem prawidłowej postawy i rozciąganiem oraz unikanie ryzykownych czynności.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> OK, wystarczy tego wstępu. Można powiedzieć, że podjęłam rękawicę i nie zaniedbywałam wzmacniania i rozciągania 'miejsc newralgicznych', choć - jak to zwykle bywa - zawsze mogłoby być lepiej. Jednak dwa tygodnie temu, kiedy skręciłam sobie kostkę, zrobiłam sobie przerwę zarówno w ćwiczeniach core stability, jak i w codziennym rozciąganiu. Były ku temu dwa powody: po pierwsze- bolący staw skokowy nie dawał mi zrobić niczego na 100%, po drugie- celowo przerwałam 'rutynę treningową', aby przeanalizować to co robię i ruszyć z nowym, efektywniejszym, przerewolucjonizowanym programem. </div> <div style="text-align: justify;"> Główne założenie było takie, żeby ćwiczyć rzadziej, ale znacznie intensywniej. Obejrzałam tysiące filmów na YT, przeczytałam garść artykułów (a magisterka leży i czeka...) i mniej więcej ułożyłam sobie plan, jak to ma wyglądać. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pierwsze uderzenie zapodałam sobie w sobotę, <a href="http://ioannahh.blogspot.com/2013/11/na-setny-wpis-na-blogu-mae-wielkie.html" target="_blank">o czym już tu pisałam</a>. Zmęczenie jakie odczuwałam po tym treningu było potężne, ale bardzo przyjemne. Następnego dnia ledwo się ruszałam od zakwasów w całym ciele, jednak roznosiła mnie energia. Wybrałam się potrenować na Wilanów, ale to zdecydowanie nie był mój dzień, o czym najtrafniej zaświadczył przebieg mojej wizyty na pływalni. Od wejścia przez bramki na basenie do wyjścia z budynku upłynęło może siedem minut. Po otwarciu plecaka z rzeczami na basen moim oczom ukazały się kąpielówki Wojtka, które zabrałam z domu zamiast swojego kostiumu.. Tak oto zakończyło się moje niedzielne pływanie ;-) Wcześniej jednak odwiedziłam siłownię, a konkretnie 'strefę cardio', gdzie znalazłam się teoretycznie tylko w celu rozbijania zakwasów na orbitreku w przededniu rozpoczęcia biegowego planu treningowego. Ten krótki trening, a raczej jeszcze krótszy bieg, na który pozwoliłam sobie bezpośrednio po orbitreku, zdecydowanie "zrobił mój dzień". Nic więcej na razie nie powiem, bo aż sama nie wierzę w to, co uczyniłam praktycznie przypadkiem :)))</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Drugie starcie z nowymi celami na siłowni nastąpiło wczoraj. Najpierw bieg na bieżni (przypuszczenia z niedzieli się potwierdziły i jestem absolutnie zajarana, jakbym odkryła biegową Amerykę! jahuuu!), potem siłownia, a na koniec basen. Taki tam mały kombos. Jestem z siebie niejako dumna, bo nie dotknęłam ani jednej maszyny ni hantla, a zmasakrowałam się kosmicznie. Kosmiczność tej kosmiczności wyraża się najlepiej w fakcie, że dopiero po wyjściu z siłowni poczułam, że nie jest dobrze, a mianowicie- że nie mogę się schylić. TO musiało stać się przy którymś z ćwiczeń, ale cały trening był tak mocny, że bolało mnie <u>wszystko</u> i nie poczułam nawet, że plecy cierpią bardziej niż powinny. Nawet pływanie trochę mnie bolało, a potem było już tylko gorzej. Dotarłam do domu, ostatkiem sił witalnych wyszłam (a raczej już wypełzłam) z psami i.. na resztę dnia zamieniłam się w człowieka-kołdrę. </div> <div style="text-align: justify;"> Podjęłam szereg czynności ratunkowych: ciepła kąpiel, worek z lodem na plecy, Keto-Spray.. Swoją najbliższą przyszłość widziałam jednak w ciemnych barwach, bo ból był bardzo znajomy i o podobnej intensywności. Choć w gruncie rzeczy nie pamiętam, żeby w ubiegłym roku ból pleców mnie podduszał, a wczoraj tego właśnie dostąpiłam. Zakładanie butów zajmowało mi kilka minut, zablokowanie odpływu wanny kosztowało mnie wiele cierpienia; jedyną akceptowalną pozycją okazało się leżenie na brzuchu w łóżku. W ten sposób spędziłam kilka godzin - i oczywiście nie było mowy o zajęciu się czymś konstruktywnym (na przykład pisaniem magisterki, AAAAA). Wieczorem zwlokłam się z wyra i delikatnie porozciągałam. Od razu jakby o centymetr przesunęła się granica załączania przeszywającego bólu.</div> <div style="text-align: justify;"> Noc była koszmarna. Najpierw śniło mi się, że poszłam do pani fizjoterapeutki i musiałam odpowiedzieć na niemal sakramentalne pytanie, czyli: "Kiedy się pani ostatnio rozciągała?". Horror numer jeden.</div> <div style="text-align: justify;"> Następnie, o trzeciej w nocy, obudziłam się z bólu i nie było mowy o zaśnięciu z powrotem. Każdy ruch był jak przyłożenie bejsbolem po plecach. Dodatkowo denerwowała mnie głucha cisza na ulicy za oknem. To się na Czerniakowskiej zasadniczo nie zdarza, więc jestem przyzwyczajona do zasypiania w huku przejeżdżających aut. A tu grobowa cisza, i ja jak w grobie.. Rozważałam przeniesienie się ze spaniem na podłogę, bo każdy ruch na miękkim łóżku uaktywniał mięśnie przy kręgosłupie, które, mówiąc delikatnie, ostro naparzały. </div> <div style="text-align: justify;"> Nie zdążyłam, bo zasnęłam, ale kolejny sen także nie był specjalnie uroczy. Śniło mi się, że odwiedziłam chirurga-ortopedę, który zrobił mi rtg i stwierdził, że kwalifikuję się na operację jakichś wypustek na kręgosłupie (?!). Zachęcił mnie również z rozbrajającą szczerością, żebym poszukała jeszcze 9 osób, które nadają się na taki zabieg, bo jeśli jednego dnia zoperuje dziesięcioro takich nieszczęśników, to będzie miał wyrobioną miesięczną pensję. Dodam, że operacja miała kosztować 800 złotych (coś mało), więc wychodziłoby na to, że chirurg zarabia 8 tysięcy złotych (coś dużo). No nieważne, na szczęście niedługo potem się obudziłam.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Rano jeszcze zakładanie butów zajęło mi długie godziny, ale potem w cudowny sposób ból zaczął odpuszczać. Posługując się dziesięciostopniową skalą, w ciągu dnia z bólu na poziomie 9/10 zeszło mi do 5.5/10. Nie jest dobrze, ale już powoli przestaję się bać, że zrobiłam sobie taką krzywdę jak w zeszłym roku. Na wszelki wypadek odpuściłam sobie dzisiejszy trening pływacki, choć nie ukrywam, że gdyby nie delikatna sugestia trenera Andrzeja, abym dała sobie siana, to radośnie stawiłabym się na Inflanckiej. Dzień spędziłam nad wyraz spokojnie, chociaż nie powstrzymałam się od przekręcenia półtorej godziny (dwa odcinki "Ukrytej Prawdy") na trenażerze. Trzeba w końcu realizować ten plan Danielsa, skoro się już go podjęło, nie..?</div> <div style="text-align: justify;"> Dwa razy także podjęłam się dziś rozciągania, co jest wydarzeniem niemalże bez precedensu. Tak tak, wyobraźnia oraz dzisiejszy sen podziałały mi na głowę i obiecałam sobie, że co by się nie działo, będę się wściekle rozciągać i prehabilitować. Lepiej zapobiegać niż leczyć, więc zamierzam definitywnie zaprzyjaźnić się z rozciąganiem i innymi nudziarstwami, które sprawią, że moje plecki będą żyły długo i szczęśliwie. Przestraszyłam się nie na żarty. Tak to zwykle bywa, że człowiek jest mądry po szkodzie i jak już sobie coś urwie, to stwierdza, że gdyby dało się cofnąć czas, to naprawiłby błędy i w życiu nie dopuścił do tej katastrofy. Ja właśnie czegoś podobnego doznałam, więc tym bardziej się cieszę, że w ostatecznym rozrachunku chyba tej katastrofy nie będzie. </div> <div style="text-align: justify;"> Za bardzo mi zależy na tym, żeby wszystko szło po mojej myśli. Nie dam się, kurczę, rozwalić przez własną nieroztropność- nie tym razem!!! Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że jestem tak samo mocno zmotywowana, jak na początku swojej przygody z bieganiem. W sumie teraz też zaczynam od początku, ale jestem już dużo mądrzejsza, więc.. będzie dobrze. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbbGQUkCuy2KH_UU1h_e2c-mOOMiB0BcD9MWRnxYSyHhE2i1AMs4d0z3Ths4BqUnBRGL2QY_PCsXt2Xhr2F8DfU-JMz-T733m3O3adI8pQRLpKnDvr9THme2W_wwa1G-ZYLk3NFbgatcE/s1600/giant.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbbGQUkCuy2KH_UU1h_e2c-mOOMiB0BcD9MWRnxYSyHhE2i1AMs4d0z3Ths4BqUnBRGL2QY_PCsXt2Xhr2F8DfU-JMz-T733m3O3adI8pQRLpKnDvr9THme2W_wwa1G-ZYLk3NFbgatcE/s640/giant.jpg" width="481" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Do katastrofy jeden krok, czyli jak bardzo uwielbiam się rozciągać

Tytuł dość przekorny, ale spieszę tłumaczyć, o co biega. Dosłownie i w przenośni. Ale najpierw dwa słowa wstępu. Każdy wie, jak wygląda...

Małe wielkie spostrzeżenie oraz małe wielkie cele.

<div style="text-align: justify;"> Osiągnęłam życiowy sukces: w ogóle nie jest mi przykro, że przyszła jesień, i że jest ciemno i zimno. Jeszcze dwa lata temu nie uwierzyłabym w to, że kiedykolwiek coś takiego powiem. A jednak!</div> <div style="text-align: justify;"> W sumie gdybym na tym jednym zdaniu zakończyła wpis, byłaby to wystarczająco wartościowa notka, no ale nie byłabym sobą..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z pewną obawą ruszyłam dziś na basen, aby wykonać pierwsze "Słowo na niedzielę" <span style="font-size: x-small;">(weekendowy trening do samodzielnej realizacji dla Mastersów od trenera Endrju)</span>. Do tej pory byłam przekonana, że jeśli nie będę płynąć z grupą i z trenerem stojącym na brzegu, to nie dam rady zapodać sobie mocnego uderzenia. Dzisiaj zmieniłam zdanie! Nie tylko wykonałam trening w równie satysfakcjonujący sposób, co na grupowych treningach, lecz także wykazywałam się prawdziwą ekwilibrystyką w omijaniu ludzi na torze. Kilka razy mi nie wyszło i po kimś przepłynęłam, ale jestem szczęśliwa, że nikomu nie przyłożyłam delfinem w twarz.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Trening się udał, to nie ulega wątpliwości. Łatwo również wywnioskować, że popłynęłam go dość mocno, ponieważ:</div> <div style="text-align: justify;"> 1) zostawiłam na brzegu basenu kartkę z rozpiską (ciekawe czy ktoś skorzystał z autorskiego planu Andrzeja)</div> <div style="text-align: justify;"> oraz</div> <div style="text-align: justify;"> 2) pod sam koniec treningu wydawało mi się, że widzę Basię (kolorowy czepek i niebieski kostium to nie jest znowu taki popularny zestaw), potem trener Monikę stojącą na słupku kilka torów obok, i jeszcze Artura z Warszawiankowej grupy. Jedynie Artur był faktycznie Arturem, chociaż i tego nie mogę być na sto procent pewna.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Bardzo dobrze było, a to znaczy, że zdarzyło mi się właśnie przekroczyć kolejny etap wtajemniczenia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Siłą rozpędu po basenie trafiłam prosto na siłownię. Warszawianka jest pod tym względem wybitnie dobrym obiektem. Na parterze mam basen olimpijski, na pierwszym piętrze ukochane biuro <a href="http://www.masters.waw.pl/" target="_blank">WMT</a>&<a href="http://www.tripower.pl/" target="_blank">HUUB</a> i FitnessPark ze spinningiem, a w podziemiach nowo przebudowaną siłownię. Żyć nie umierać- można spędzić cały dzień, robiąc to, co fanatycy treningu lubią najbardziej - TYRAĆ.</div> <div style="text-align: justify;"> A więc znalazłam się w podziemiach. Szybko doszłam do wniosku, że łatwo nie będzie, ale zrobiłam wszystko co miałam do zrobienia - przysiady na trzy sposoby, łydki, zabójczą serię na abs, pompki, dipy ('odwrotne pompki' na tricepsy) i podciągnięcia. Najmniej skomplikowane i jednocześnie najbardziej umordowujące ćwiczenia. Kiedy robiłam przysiady z piłką i poziom odczuwalnego wysiłku dobijał do "bardzo ciężko", kilka metrów dalej niepozornie (niepakernie) wyglądający chłopak robił przysiady ze sztangą, na której gryfie miał 70 kg obciążenia. Sami rozumiecie, że wobec zaistniałej sytuacji nie na miejscu byłby nawet najmniejszy grymas na mej twarzy wskazujący na cierpienie. Cisnęłam ostro.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zrobiłam wszystko, a potem nastąpiło najgorsze, czyli konieczność wejścia dwa piętra w górę do szatni, następnie jeszcze zejście jedno piętro w dół. Wyszłam z budynku i padło na mnie przerażenie, bo w stojaku nie było mojego roweru. Dobrych kilka sekund zajęło mi dojście do wniosku, że wyszłam z Warszawianki wyjściem z drugiej strony...</div> <div style="text-align: justify;"> DOBRZE BYŁO!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wróćmy jednak do sedna, czyli po co właściwie znalazłam się na siłce. Naoglądałam się ostatnio masy filmików na YouTube'ie z ogólnorozwojówką różnych zawodników (głównie pływaków i biegaczy) i doszłam do wniosku, że jestem w tym aspekcie potwornie niedorozwinięta. Swego czasu próbowałam nad tym popracować, ale zabrałam się do rzeczy zupełnie nie od tej strony. Regularnie chodziłam na siłownię i przerzucałam ciężary, które wprawiały pakerów w osłupienie- ale nie przyniosło mi to żadnych wymiernych korzyści. Za to z całą pewnością przyczyniło się do rozwalenia mi kręgosłupa.</div> <div style="text-align: justify;"> Po kontuzji długo nie przekraczałam progu klubu, bo po pierwsze pławiłam się w ogólnożyciowym załamaniu, po drugie zwyczajnie bałam się dotykać do hantli, maszyn, sztang i innych ustrojstw, przez które nie mogłam nawet przesiedzieć bezboleśnie krótkiej podróży na fotelu samochodowym. W końcu stwierdziłam, że na siłkę warto wrócić, ale.. skierować się w zupełnie inne jej zakamarki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak jak wspomniałam, robiłam kiedyś najróżniejsze treningi na siłowni, złożone z ćwiczeń na maszynach i na wolnych ciężarach. Dość szybko byłam nawet w stanie zwiększać obciążenia. Tylko co z tego, skoro i tak nie mogłam najzwyczajniej w świecie podciągać się na drążku albo zrobić jednej (!) 'męskiej' pompki?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pod koniec tegorocznej zimy zabrałam się do regularnych treningów core stability. Było to dla mnie koszmarnie wymagające (nagle się wyjaśniło, dlaczego łapałam tyle kontuzji, gdy intensywnie trenowałam bieganie), ale szybko zaczęło przynosić pożądane rezultaty. A rezultaty to coś, co motywuje mnie do jeszcze cięższej i rzetelniejszej pracy, więc nie porzuciłam już poczciwych planków. W zeszłym tygodniu postanowiłam radykalnie zmienić, a raczej zintensyfikować bodźce, w efekcie czego ledwo podniosłam się z podłogi po zakończeniu półgodzinnej serii planków. Następnego dnia czułam się jakbym dostała łopatą w żebra, no i po raz pierwszy w życiu mogłam dokładnie określić, co to są i gdzie znajdują się mityczne "mięśnie głębokie".</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Przerewolucjonizowałam swoje podejście i postanowiłam niezwłocznie zabrać się do zmniejszania ogólnorozwojowych deficytów (dobre zdanie mi wyszło, lol). Na razie wstyd się przyznawać, jak wyglądają moje pompki i podciągania, ale pocieszam się tym, że mogło być gorzej. Tricepsy wymagają natychmiastowej interwencji, bo trenerzy na basenie ciągle mi mówią, że nie kończę pociągnięcia w kraulu, a ja najzwyczajniej w świecie nie mam siły, żeby to robić. Im szybciej płynę, tym szybciej macham łapami i skracam krok. Zupełnie bez sensu, o czym boleśnie przekonałam się na którymś z ostatnich treningów: płynęliśmy trzy setki z progresją- pierwsza umiarkowanie, druga w miarę mocno i trzecia bardzo mocno. Między drugą a trzecią odczuwalnie była przepaść, a na stoperze nie było różnicy. A to by oznaczało, że samą wydolnością nie będę zbyt długo robić postępu.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Pora więc zacząć spuszczać sobie regularne wciry. Kiedy byłam mała, bez trudu robiłam 'gwiazdy', stawałam na rękach i fikałam do przodu i do tyłu na trzepakach, a teraz.. drewno. Za dwa tygodnie zamierzam zacząć zjawiać się na sobotnich treningach na sali, bezpośrednio przed treningiem w basenie. Zajęcia te prowadzi Andrzej, więc mogę tego w ogóle nie przeżyć, bo naprawdę jestem ogólnorozwojowym zerem.</div> <div style="text-align: justify;"> I ja chcę, kurde, szybko biegać? I jeździć? I pływać? No, tak być nie może. Pora zamieszkać na siłce, przed lustrem, z drabinką, TRXem, piłką i Bosu. Na razie nie mogę na siebie patrzeć, co nie jest bynajmniej czynnikiem zachęcającym do spędzania czasu na siłowni, ale staram się po prostu nie przyglądać, tylko robić swoje. Z całą pewnością się to opłaci. Poza tym to bardzo dobry sposób, żeby szybko się zmasakrować i resztę dnia spędzić w konstruktywny sposób, bez panikowania, że za mało się natrenowałam (Boże, daj mi siłę i czas, żebym napisała tę magisterkę..).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wczoraj byłam na spinningu - w lipcu chodziłam regularnie dwa razy w tygodniu po dwie godziny, ale od tamtej pory w ogóle - i zdziwiłam się, że tak gładko dobiłam do 87% HRmax (hipotetycznego HRmax, które określam na 200 uderzeń na minutę. Nie wiem na ile to się ma do rzeczywistości. Dwa lata temu bym nie przypuściła, że może wynosić więcej, bo jak dobijałam w biegu do 92% to byłam już trupem. W tym roku kilka razy zdarzyło mi się na treningu dobić do tej samej wartości i jeszcze znajdowałam się w świecie żywych, więc sama nie wiem. Przydałoby się zrobić badania wydolnościowe, ale boję się i pewnie tak zupełnie świadomie i dobrowolnie się na nie nie zdecyduję zbyt szybko).</div> <div style="text-align: justify;"> Fajna sprawa te zajęcia rowerowe; niestety (albo i stety) moje uczestnictwo w nich było raczej okazjonalne, bo w przyszłym tygodniu zaczynam przebiegiwać plan treningowy i nie wydaje mi się, żebym znalazła jeszcze czas na spinning. A nawet jeśli znajdę, to trzy razy się zastanowię, zanim radośnie tam pocisnę. Jednak sporo mnie nauczyła ta długa kontuzyjna przerwa.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Zaczyna się zielenić. Nie wiem do końca, jak i dlaczego doszłam do tego, że nic nie stoi na przeszkodzie, żeby z powrotem mieć to co miałam i jeszcze o wiele więcej. Wreszcie zamieniłam zamartwianie się, że coś straciłam przekonaniem, że niedługo znowu będę to mieć. Oby mi tego podejścia starczyło na co najmniej 10 kolejnych lat.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A teraz proszę mi nie przeszkadzać, superkompensuję.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1laht_Ni1fEFfPio33A5kFJIhIYzKGbz8fzbu73UQMHfSc9LjgIB08C2jjLbJdcpxpvvVEqeQZ_2BLi0d-qhaOOYhZVyqpcAXk-1ax_dXgAMqJ0V66IpP3zw3OJDokgx7_6vbGQ-bAHg/s1600/bic1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1laht_Ni1fEFfPio33A5kFJIhIYzKGbz8fzbu73UQMHfSc9LjgIB08C2jjLbJdcpxpvvVEqeQZ_2BLi0d-qhaOOYhZVyqpcAXk-1ax_dXgAMqJ0V66IpP3zw3OJDokgx7_6vbGQ-bAHg/s640/bic1.jpg" width="426" /></a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> (na tym zdjęciu mam nie tylko fajny biceps, lecz także czadowe tan linesy od rękawiczek kolarskich!)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Małe wielkie spostrzeżenie oraz małe wielkie cele.

Osiągnęłam życiowy sukces: w ogóle nie jest mi przykro, że przyszła jesień, i że jest ciemno i zimno. Jeszcze dwa lata temu nie uwierzyłaby...

Per aspera ad nie-wiadomo-gdzie. Skończyło się!

<div style="text-align: justify;"> <i>Wracasz. Widzę w Tobie tę sportową złość.</i></div> <div style="text-align: justify;"> <i><br /></i></div> <div style="text-align: justify;"> Jak zwykle nieomylnie. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Koniec, kurde, leżakowania. Zabieram się do roboty. Straciłam już wystarczająco dużo czasu, stojąc w miejscu albo wręcz oddalając się od swoich celów. Od teraz (i na szczęście nie mam na myśli tego dnia i tej godziny, bo gdyby tak było, to podejrzliwie spojrzałabym na ten przypływ euforii) zaczynam żyć.</div> <div style="text-align: justify;"> Przecież to takie proste i oczywiste, że nie będzie łatwo - ale bez tego będzie zwyczajnie. Zwyczajnie smutno i źle.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie daruję sobie, jeśli sezon 2014 spędzę tak, jak tegoroczny: rozmyślając, czy dam radę- i na tym kończąc. Zapisując się na listy startowe i wycofując się w ostatnich dniach przed zawodami. Nie ma tak. Teraz albo nigdy, świecie, umówmy się tak.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Jestem najdłużej wracającym do biegania człowiekiem na świecie. I już wcale nie blokuje mnie żadna kontuzja. Ba, z moim kręgosłupem jest lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Jestem przekonana o tym, że niemal<b> </b>ze wszystkim<b> </b>jest lepiej niż kiedyś. Wystarczy tylko odrobinę cierpliwości. Ale czas i tak upływa, więc czy to naprawdę problem?</div> <div style="text-align: justify;"> Wszystkie trudności, jakie spotykam na tej dziwnej drodze, sama sobie tam ustawiam. Albo tylko mi się wydaje, że one tam są, a tak naprawdę to tylko moje urojenia. I tak w ostatecznym rozrachunku znacznie więcej mi sprzyja niż przeszkadza. W żaden sposób nie idzie tego wyliczyć inaczej.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie darowałabym sobie, gdybym za dziesięć czy dwadzieścia lat musiała powiedzieć światu, że biegałam, trenowałam, byłam gotowa podporządkować temu większą część życia, że niemal wszystko było na TAK, a poddałam się - jakby nie patrzeć - na samym początku, zanim zdążyłam się rozpędzić. Zanim cokolwiek miało prawo się udać.</div> <div style="text-align: justify;"> Do tej pory poznałam tylko niewielką część swoich możliwości, ale już wiem, gdzie jest moja siła. Łatwiej wymienić, gdzie jej nie ma, ale.. sza!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Teraz muszę się oswoić z tą myślą. I przestać się bać. I mieć nadzieję, że jestem choć trochę rozsądniejsza niż byłam podczas tego mitycznego "wtedy". A coś mi mówi, że tak jest.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie stracę kolejnego roku, kolejnego miesiąca ani nawet kolejnego tygodnia. Przyszłość zaczyna się teraz. Będzie dobrze. Będzie mądrze. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No to jestem ugotowana. Poszło w świat.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEzx7cP3Mc6EQ7AkHGlYSYncXRgzhaAcWxkzpNy5VA91rPo0Meh78bWsNkd_p-BH5Fx_3_lXCGZTfyiRn604tG5ric2bHWQQw6ZGuzGKK095dnyaJV_Zy3Ktm5SdIWpazE6IJn5X5hu4w/s1600/sukces.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEzx7cP3Mc6EQ7AkHGlYSYncXRgzhaAcWxkzpNy5VA91rPo0Meh78bWsNkd_p-BH5Fx_3_lXCGZTfyiRn604tG5ric2bHWQQw6ZGuzGKK095dnyaJV_Zy3Ktm5SdIWpazE6IJn5X5hu4w/s640/sukces.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Per aspera ad nie-wiadomo-gdzie. Skończyło się!

Wracasz. Widzę w Tobie tę sportową złość. Jak zwykle nieomylnie.  Koniec, kurde, leżakowania. Zabieram się do roboty. Straciłam już...

Teksańska masakra wiertłem dentystycznym

<div style="text-align: justify;"> Z wizyt u dentystów mam same najgorsze wspomnienia.</div> <div style="text-align: justify;"> Pierwsze traumatyczne przeżycie związane z obcowaniem ze stomatologiem mam sprzed wielu lat, gdy byłam mniej więcej ośmiolatką. Najpierw leczenie kanałowe, okupione wielkim bólem, a potem wyrywanie tego nieszczęsnego zęba. Niewiele z tych dni pamiętam, jedynie to że bolało, że ryło miałam spuchnięte jak księżyc w pełni i że w nocy zaplułam oraz zakrwawiłam całą poduszkę.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, bo wyrwanie tej szóstki prawdopodobnie uchroniło mnie od ekstrakcji innych zębów (moje ósemki, tak dolne jak i górne, wybijają się od wielu lat w tempie leniwego żółwia). Niestety tak się składa, że niemal wszystkie kolejne wizyty u stomatologów zdarzały mi się wtedy, kiedy już z zębem było tragicznie. Wcale nie zawsze dlatego, że lekceważyłam rodzący się ból- po prostu w tej materii jestem trochę twardzielką i zaczynam zauważać awarię dopiero wtedy, kiedy jest za późno na zachowawcze leczenie. A endodontyczne, zwane kanałowym, na bolącym do granic możliwości zębie, to szczyt hardkoru.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ból zęba to prawdopodobnie jedna z najgorszych możliwych dolegliwości. Rozpiera ci czachę, nie możesz myśleć, nie możesz mówić, jeść, pić, ziewać, ruszać szczęką i w ogóle całe życie staje się podporządkowane tej jednej małej wystającej z dziąsła kości. Podczas jednego z takich ataków faszerowałam się Efferalganem z kodeiną i nie przestało boleć nawet wtedy, kiedy już miałam halucynacje. Na fotelu dentystycznym były więc grane dantejskie sceny.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ostatnio średnio raz w roku mam ząb do kanałowego leczenia. I zawsze trafia się w najbardziej beznadziejnym momencie. Trudno sobie wyobrazić gorsze okoliczności niż te sprzed dwóch lat- nie zagłębiając się w szczegóły powiem tylko, że w przeddzień apogeum bólu biegłam w zawodach na 1000m (i przy tej okazji naciągnęłam/naderwałam/nadwyrężyłam lub nie-wiadomo-co coś w stopie i ledwo w ogóle chodziłam), a dzień później zdawałam najtrudniejszy, ostatni egzamin po drugim roku studiów. Ustny, dodajmy.</div> <div style="text-align: justify;"> W zeszłym roku nie było nawet w połowie tak fatalnych okoliczności, ale ból był chyba jeszcze gorszy. Parę miesięcy wcześniej zainteresowałam się na serio stanem swojego uzębienia i postanowiłam wyleczyć wszystkie zęby, korzystając z dobrodziejstw (?) NFZ. Znalazłam prywatną przychodnię, która ma podpisaną umowę z Funduszem, i kilka razy odwiedzałam ich w celu leczenia niewielkich zębowych awarii.</div> <div style="text-align: justify;"> Tak się zdarzyło, że kilka dni przed ostatnią zaplanowaną wizytą zadzwoniła do mnie pani z recepcji i zapytała o przełożenie mojej wizyty na dzień wcześniej. Zgodziłam się, ale odbierając telefon załatwiałam coś na mieście i w efekcie absolutnie o tej rozmowie zapomniałam. A kilka dni później odebrałam telefon z wielkimi pretensjami pani z przychodni, bo nie pojawiłam się na wizycie.</div> <div style="text-align: justify;"> Głupio mi było, no ale co zrobić - pierwszy (i na szczęście do tej pory ostatni) raz zdarzyło mi się takie przeoczenie. Przeprosiłam i umówiłam się na za tydzień.</div> <div style="text-align: justify;"> Niestety w międzyczasie zaczął boleć mnie ząb. Jednego dnia tylko trochę, drugiego uderzył z całą mocą. Było to 28 czerwca- dobrze pamiętam tę datę, ponieważ następnego dnia miałam podejść do egzaminu licencjackiego. "Miałam"- no właśnie. Ból był paraliżujący, do tego spuchło mi pół twarzy, więc nie było opcji, żebym dotoczyła się na uczelnię. Czym prędzej pojechałam do dentysty na Ursynowie z wielką nadzieją, że przyjmie mnie o ten dzień czy dwa dni wcześniej. Po drodze, niestety, musiałam zrobić sobie zdjęcie do dyplomu i boję się myśleć, jak na nim wyszłam (do dziś nie odebrałam tego świadectwa -  obym jak najdłużej go nie widziała!). Dojechałam do dentysty i ostatkiem sił wystękałam, że jest sytuacja awaryjna i błagam o przyjęcie przez panią doktor albo kogokolwiek innego. Suka z recepcji, najwyraźniej nadal mając mi za złe nieumyślne niepojawienie się na umówionej wizycie, z tonem pełnym wyższości i satysfakcji powiedziała mi, że lekarz może mnie przyjąć o 17 (czyli jakieś cztery godziny później - w tamtej chwili to było jak lata świetlne). I że "oczywiście wizyta będzie pełnopłatna, poza Funduszem". Wytoczyłam się stamtąd i pojechałam do domu, bo nie miałam siły ani się wykłócać, ani powiedzieć jej, że jest podłą dzidą. Przed odpięciem roweru od płotu (oczywiście że tak- nawet stan przedagonalny nie jest powodem, żeby wsiadać do autobusu) wybrałam jeszcze numer do dentysty, znajdującego się ulicę od mojego domu. Sukces. Mogę tam przyjechać już, zaraz. A więc pojechałam.</div> <div style="text-align: justify;"> Pani doktor rzeczywiście przyjęła mnie natychmiast, ale chyba nie spodziewała się aż takiej masakry. Wyłam jak wilk do księżyca, tyle że prawie bezgłośnie. Wylałam morze łez, wysmarkałam im tonę chusteczek, a pani doktor ledwo mogła mnie dotknąć, nawet po zapodaniu mi znieczulenia w końskiej dawce. W końcu udało jej się zrobić swoje i odesłała mnie do domu. Po drodze zahaczyłam o aptekę, nakupowałam sobie przeciwbóli i, nafaszerowawszy się nimi, padłam w domu na kanapę z workiem lodu przyłożonym do policzka.</div> <div style="text-align: justify;"> Niestety na niewiele się to zdało. Wojtek po powrocie z pracy zastał zapłakany kokon, któremu lód już dawno się rozpuścił, ale nie był (ten kokon) w stanie wstać i podejść do zamrażalnika.</div> <div style="text-align: justify;"> Dwadzieścia minut później znowu siedziałam na fotelu dentystycznym i ponownie cierpiałam katusze. Wreszcie ból zaczął się uspokajać. Niestety, była już 21, a ja byłam w czarnej zupie z licencjatem. Nie zajrzałam nawet do notatek i wiedziałam, że nawet jeśli zajrzę, to nic nie przyswoję - otumanienie dawką leków zrobiło swoje. Byłam pewna, że czeka mnie egzamin w sesji poprawkowej we wrześniu. Dla pewności napisałam jeszcze do Profesora: jak zwykle odpisał prawie natychmiast i (też jak zwykle) przekonałam się, że ma złote serce. Uspokojona, że w razie czego będę mogła podejść do egzaminu w następnym tygodniu, poszłam spać.</div> <div style="text-align: justify;"> Rano było już zdecydowanie lepiej, choć ryj nadal miałam jakbym trzymała w ustach piłkę do ping-ponga. Dotargałam się na egzamin (tym razem przegrałam z rzeczywistością i pojechałam autobusem) i zdałam na 5. Zostałam licencjonowaną polonistką. Można zaczynać wakacje. Można umierać..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Gabinet, do którego trafiłam, był prywatny, a do tego obrzydliwy. Pani doktor była miła i tak dalej, ale poziom higieny i zapach tego miejsca- odrażające. Po zrobieniu "zęba awaryjnego" uciekłam stamtąd na zawsze. Mówiono mi tam, że mam do wyleczenia jeszcze dwa zęby- nic pilnego, ale lepiej to zrobić zawczasu. Oczywiście taki miałam zamiar - ale na NFZ. Wiadomo, że prywatny dentysta marzy o tym, żeby rozwiercić wszystkie zęby i za każdy po kolei skasować odpowiednią kwotę. Nie spodziewałam się jednak, że nfzowski stomatolog robi dokładnie przeciwnie. Poszłam bowiem do kolejnej przychodni z zamiarem wyleczenia tych dwóch zaległych ubytków, a dentystka obejrzała mi zęby i stwierdziła że jest fantastycznie i  nie ma tutaj nic do roboty. No dobra, przecież nie będę się kłócić, znam inne przyjemności niż uczucie przewiercania głowy na wylot.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Niestety dzięki temu wyrabiam teraz normę za dwa lata. <a href="http://www.nagor.pl/" target="_blank">Nagór</a> ostatnio napisał na swoim blogu o przeżyciach stomatologicznych i od razu pomyślałam sobie, że warto wybrać się do dentysty. Parę dni wcześniej pokruszył mi się ząb i chciałam zająć się tym, zanim dojdzie do okropnych boleści. Pewnie na postanowieniu by się skończyło, ale znienacka zaczął mnie boleć drugi ząb - po tej samej stronie, ale u góry. Umówiłam się do dentysty, niestety z terminem oczekiwania 2 tygodnie, a ból nie odpuszczał. Udało mi się zarezerwować termin wizyty w innej przychodni, dwa budynki od domu- na za dwa dni. W końcu jednak stwierdziłam, że trzeba to załatwić natychmiast.. i tak trafiłam do tej samej przychodni, i nawet do tego samego gabinetu, co dwa lata temu.</div> <div style="text-align: justify;"> Liczyłam na rozwiercenie, włożenie plomby, dwie stówy straty i sprawa z głowy. Ale to chyba nie w tym wcieleniu. Nie dość że obydwa zęby mam do leczenia kanałowego, to jeszcze ze trzy inne do zachowawczego. Przy okazji dowiedziałam się, że zjadam sobie zęby (ostatnim razem miałam pozjadane policzki, a teraz jestem jak <a href="http://www.youtube.com/watch?v=i51Sg-HGT-E" target="_blank">Adaś Miauczyński z Dnia Świra - 48 minuta</a>).</div> <div style="text-align: justify;"> I tak oto z niebolącego zęba - wczoraj zabolał mnie rano, od tej pory było już nieźle - pani doktor zrobiła mi bolący. Życie jest podłe. Życzcie mi powodzenia. I wygranej w totka.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> No właśnie. Zastanawia mnie jedno: jak, do cholery, studenci (i inne nie-grube ryby) robią sobie leczenie kanałowe zębów? Przecież to nie jest w ogóle refundowane, nawet u lekarza państwowego (ok, refunduje się endodoncję dla zębów nr 1-3 - chciałabym poznać człowieka, który miał kanałowe w jedynce- serio taki istnieje?). Dzisiaj zostawiłam u dentysty trzy stówy, a to dopiero początek zabawy. Po raz kolejny sprawdza się zasada, że jeśli tylko zarobię kasę i chcę sobie coś fajnego zasponsorować, to nadejdzie sytuacja awaryjna i tyle będę tej forsy widzieć. Jak nie urok to sraczka. Jak nie Rastuszkowa babeszjoza, która uszczupliła mój portfel o tysiaka, to te głupie zęby.</div> <div style="text-align: justify;"> No dobra, a więc JAK? Może nie leczą zębów, tylko faszerują się przeciwbólami, żeby na starość, kiedy będą już ustawionymi życiowo, wykształconymi magistrami lub inżynierami, mieć za co leczyć rozwaloną tabletkami wątrobę?</div> <div style="text-align: justify;"> A może po prostu ja mam takie szczęście, że ciągle mi się coś z tymi głupimi zębami dzieje? Genetyczne predyspozycje niestety by to potwierdzały.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Mam już uczulenie na służbę zdrowia. Publiczna praktycznie nie istnieje, prywatna jest coraz gorsza. Aż strach chorować. A ze wszystkich lekarzy dentyści są zdecydowanie najgorsi.</div> <div style="text-align: justify;"> W epoce nieograniczonego dostępu do Internetu nie musimy się obawiać, że lekarz dowolnej specjalności wmówi nam jakąś niestworzoną chorobę i wyciągnie od nas kupę forsy za nic. Wujek Google nie tylko pomaga w autodiagnostyce, lecz także pomaga wybrać dobrego lekarza, sprawdzić ceny usług, jakie nas interesują i tak dalej i tak dalej. A dentysta nadal może wszystko. Ma wieczną przewagę nad swoimi pacjentami. Najczęściej ten, który do niego przychodzi, jest tak obolały, że nie daje rady racjonalnie myśleć i błaga jedynie, żeby ten ból się skończył. A wtedy, choćby wychodził z przychodni ogołocony jak święty turecki, będzie widział w lekarzu cudotwórcę, który uwolnił go od cierpienia.</div> <div style="text-align: justify;"> Nawet jeśli ten ból nie paraliżuje umysłu i ciała, z dentystą nie da się dyskutować. Nikt normalny nie fascynuje się tajnikami stomatologii, więc nie da się samodzielnie sprawdzić, czy dentysta faktycznie ma rację. Nie da się również z czystym sumieniem zdecydować samodzielnie, bo jeśli nie pozwoli się czegoś zrobić dentyście, ma się nad sobą widmo nadchodzącej Sodomy i Gomory. Nikt się nie zna, a każdy korzysta, więc jesteśmy na straconej pozycji.<br /> Do tego nie mam pojęcia, jak rozpoznać dobrego dentystę. Ząb, który teraz mam robiony kanałowo, rok temu był leczony zachowawczo, a podobno pod plombą była w nim dziura jak sto pięćdziesiąt. I komu wierzyć?</div> <div style="text-align: justify;"> Wszystko źle. Tylko dentyści mają klawe życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNNZ2sPjsjxG41mwuT6PAtWQZGq0HDtxBWnnUTUZNHLDPUQwZ57L5ecHKA2w3ITtxetVuOabEhmfTL_SXXxQbytfju-9B57UN_-2I6spV_ctCAJnAlKIMcA0OvH_Wxg-gG6ktHlE11D7Q/s1600/dentysta+humorel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="488" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNNZ2sPjsjxG41mwuT6PAtWQZGq0HDtxBWnnUTUZNHLDPUQwZ57L5ecHKA2w3ITtxetVuOabEhmfTL_SXXxQbytfju-9B57UN_-2I6spV_ctCAJnAlKIMcA0OvH_Wxg-gG6ktHlE11D7Q/s640/dentysta+humorel.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Teksańska masakra wiertłem dentystycznym

Z wizyt u dentystów mam same najgorsze wspomnienia. Pierwsze traumatyczne przeżycie związane z obcowaniem ze stomatologiem mam sprzed wie...