ioannahh: lutego 2011

sobota, 19 lutego 2011

Jeszcze trochę radostek.

Cóż, zgoda, jestem trochę walnięta. Ale znowu muszę to napisać - dzisiejszy dzień był/jest tak fajny, że do pełni szczęścia brakuje mi tylko pilota, który by tę dobę zatrzymał. No, w sumie nie pogardziłabym też słońcem świecącym od 6 do 21, ale już nie bądźmy drobiazgowi... Jaram się życiem, no. W sumie to dobrze, choć jeśli wziąć pod uwagę, że skrajności podobno są złe, to już nie tak dobrze. Rozkminę jednak zostawmy i przejdźmy do bardziej przyziemnych spraw. 
 
Pisałam niedawno, że w związku z przełożeniem egzaminu z poetyki mam plan, aby się do niego powoli, acz systematycznie i porządnie uczyć. Jestem z siebie dumna, idzie mi to doskonale. 
 
..... 
[ przerwa na przetarzanie się po podłodze w konwulsjach śmiechu, zrywanie boków, rozpuk i inne takie ] 
.... 
 
TA. 
 
Uświadomiłam sobie ostatnio, że ten egzamin może mi się przytrafić już za tydzień, a ja nadal nic nie wiem. No ale co ja zrobię, że cały świat sprzysiągł się przeciwko mojemu uczeniu się? Dzisiaj uczyłam się dokładnie 17 minut; tyle czasu spędziłam na wygodnym leżaku w saunie, odpoczywając pomiędzy wejściami do tejże. 
Nie żartuję. Niektórzy uczą się w bibliotece, ja się uczę na siłowni. Nigdy nie twierdziłam, że jestem normalna. Będąc uczennicą podstawówki czy gimnazjum, doprowadzałam mamę do wścieklizny, kiedy uczyłam się przy niej i jednocześnie tupałam, bujałam się na krześle, stukałam albo coś gniotłam/żułam. Mogę więc tylko gorzko stwierdzić: to się pogłębia. Myślałam, że już nie będzie gorzej, niż było w klasie maturalnej, gdy mogłam zasiąść do nauki tylko wtedy, kiedy wybiegałam siebie i psa na treningu albo bardzo długim spacerze, wysprzątałam dom i tak dalej i tak dalej. Treść prezentacji maturalnej nagrałam sobie na mp3 i ruszałam z psem z buta nad morze - to było moje przygotowanie do ustnego polskiego. Nie mogę powiedzieć, żeby nie przyniosło to spodziewanego efektu. Może coś w tym jest i ta taktyka nie jest taka najgorsza. Sportowcy mówią, że odpoczynek i odnowa biologiczna jest tak samo ważna, a nawet ważniejsza niż sam trening (mnie akurat bardzo trudno jest wprowadzić to w życie, lecz nie twierdzę bynajmniej, że nie mają oni racji). Uznajmy więc, że przerwa w nauce jest równie istotna, co sama nauka. 
Yyyy. Dobra, coś mi nie wyszło. Zostawmy tę kwestię do chwili, kiedy już zdam ten egzamin, ok? ;))) 
 
Na razie moja średnia wynosi 4.875. Ale nie obawiam się, oj nie - przyjdą jeszcze dwa egzaminy, a wtedy sromotnie runie i mam tylko nadzieję, że zatrzyma się na jakimś godnym poziomie. Albo konkretniej - będę usatysfakcjonowana, jak zdam tę poetykę. 
 
Kujon ze mnie naprawdę przedni. O tyle, o ile mogę czuć się usprawiedliwiona, jeśli chodzi o wtorek (zajęcia od rana, wet z psem, korki, trening) i pół czwartku, tak reszta tygodnia.. ech. A nawet wielkie ech. Nie próżnowałam, oj nie,ale trzymałam się jak najdalej od nauki. Ba, to mało powiedziane - robiłam wszystko, żeby tylko się nie uczyć. Kurczę, gdyby moje przygotowywanie się do egzaminu polegałoby na rozwiązywaniu zadań, to życie byłoby dużo prostsze, ale zważywszy na to, że jest to raczej czytanie i przyswajanie materiału - klęska. Nie da się tego zrobić, bo nagle okazuje się, że mam jeszcze dwieście tysięcy rzeczy do zrobienia. Fatalność mojego położenia pogłębia jeszcze fakt, że większość zagadnień mam na komputerze, a to oznacza, że zanim otworzę plik z poetyką, muszę przejrzeć wszystkie ważne strony i fora, czasem na coś odpisać, a jak już to zrobię, to niestety, ale czas przeznaczony na bezczynne siedzenie przy kompie mija bezpowrotnie. 
 
W ostatniej notce wyraziłam wdzięczność w stosunku do panującej na zewnątrz aury za to, że nie przyniosła nam śniegu. Nie pozdrawiam cię więc dzisiaj, auro niedroga. I nie napiszę, że tym razem pozostaje mi się cieszyć, że dobrze chociaż, iż nie ma turbomrozu. Już wiem, czym to grozi. 
Śliczniutki, błyszczący śnieżek przykrył chodniki grubą warstwą i znowu jest obrzydliwie. Dzisiaj zaliczyłam 10 km biegu w tymże śnieżku-sreżku i prawie wybuchłam z frustracji. Nienawidzę biec i czuć, że biegnę w miejscu, bo ślizgam się i zapadam co krok. Szczególnie nie polecam wbiegania na Agrykolę po śniegu.  
Nie zmienia to jednak faktu, że bieżek był jak zwykle milutki i słodziutki. Odkąd pożegnałam grypsko, jaram się bieganiem jeszcze bardziej, niż wcześniej. Co trening uświadamiam sobie, że jest to właśnie to, co chcę robić. 
W zeszły wtorek pisałam o swojej obawie wobec środowego treningu - 15 km w piętnastostopniowym mrozie. Byłam twartka, a nie miętka, i wykonałam ten bieg na zewnątrz, gdyż myśl o duszeniu się na bieżni elektrycznej przez tyle czasu była zbyt bolesna. Było całkiem fajnie, oprócz tego, że moje stopy odzyskały czucie dopiero po około sześciu kilometrach. Można się było tego spodziewać, rzecz jasna. Poza tym (wcale nie tak drobnym) mankamentem muszę stwierdzić, że starcie z Dziadkiem Mrozem uważam za wygrane - jeden zero dla mnie. Mogłam oddychać - to raz, nie zamarzł mi nos - to dwa, a trzy - dłonie też przetrwały. A satysfakcja z tego, że wszystkim wokół jest zimno, a ja sobie kicam w sweterku i wiatroodpornej kurteczce, była ogromna. 
 
A propos kurteczki, Wojtek śmiał się ostatnio śmiać z mojego profesjonalnego stroju biegacza. Nie mogłam się nawet na niego obrazić, bo ma stuprocentową rację. Jestem jedną wielką imprezą składkową. Czapka - zagarnięta Rodzicielowi (tak, temu płci męskiej), kominiarka (35 zł), sweterek (zrobiony przez Rodzicielkę na drutach - niezbyt mądre, żeby biegać w czymś takim, ale wolę to niż bluzę z racji istnienia kołnierza), kurtka wiatroodporna (prezent od BATowców), bluzka kompresyjna (od świętego Mikołaja Wojtka) albo koszulka do biegania (również prezent od BATowców). Dół - stare, pocerowane i wyciągnięte leginsy + (hit!) krótkie leginsy, które dostałam od Sylwii, gdy pozbywała się starych ciuchów z dzieciństwa. Jeszcze tylko skarpetki (od babci) i możemy przejść do sedna, czyli do najbardziej burżujskiego elementu wyposażenia: buty do biegania za 200 złotych, kupione w outlecie :D Tłumy szaleją! Jestem biegnącym banknotem! 
To tak pół-żartem, a pół-serio -  jestem żywym dowodem na to, że podobnie jak zdjęcia robi fotograf, a nie aparat, tak biega człowiek, a nie jego gadżety. Nie jestem wybitnym sportowcem, utalentowaną gazelą ani polskim Haile Gebrselassie, więc przykład jest oczywiście mocno przesadzony, ale robię w tygodniu 40-50 kilometrów, a więc można przyjąć, że jestem osobnikiem trenującym regularnie i nie tak znowu najmniej. Do czego jednak zmierzam: wielu z niedzielnych biegaczy, mistrzów rekreacji, jest święcie przekonana, że nie może wyjść na trening bez pulsometru, kompresyjnych spodni, nieprzemakalnych butów i oddychających skarpetek. Dla chcącego nic trudnego! 
 
I znowu piszę przydługą notkę na bloga, zamiast zająć się czymś konstruktywnym (bo założmy, że tak można nazwać ogarnianie zagadnień na egzamin). Na wszelki wypadek nie będę więc już podejmować kolejnych dziesięciu tematów, jakie wpadły mi do głowy jako warte rozwinięcia. Może następnym razem. Może zdam. 
 
I, jak mawiali Starożytni Indianie, morze jest głębokie i szerokie. 
 
(Starożytni Indianie....???)

Jeszcze trochę radostek.

Cóż, zgoda, jestem trochę walnięta. Ale znowu muszę to napisać - dzisiejszy dzień był/jest tak fajny, że do pełni szczęścia brakuje mi tylko...

wtorek, 15 lutego 2011

Osohozi stomzimom?

Dlaczego? Leo, why?! Już przecież mieliśmy wiosnę, a jeśli mnie pamięć nie myli, to po wiośnie przychodzi lato, a nie zima. Dobrze chociaż, że jest sucho, bo gdyby oprócz tego mrozu zawitała do nas Ta Śliska i Mokra Substancja, to byłoby mi podwójnie smutno. 
 
No ale cóż począć - doszłam do wniosku, że już trudno, niech sobie będzie zima, tylko żeby już mnie nie łapało żadne grypsko, chrypsko i inne nieprzyjemności. Trzymałam więc dziarsko uniesioną głowę, gdy kreska na termometrze spadała. Ale nie sądziłam, że runie na łeb, na szyję... Stoję wobec tego przed wielkim dylematem, bo jutro mam w planie piętnastokilometrowe rozbieganie. Co będzie mniejszym masochizmem: bieganie w mrozie, który rzuca się na mnie z zamiarem pożarcia mnie już sekundę po wyjściu, zamraża mój nos i unieruchamia palce u rąk, czy może bieganie tego treningu.. na bieżni mechanicznej? Jezu, ciężko mi jak tylko o tym myślę. W poniedziałek po raz pierwszy wykonałam przyspieszeniowy trening na nowej bieżni i jedno wiem na pewno: jeśli jutro zdecyduję się na opcję 'chomik w kołowrotku', to przez cały trening będę marzyć o tym, żeby wybiec z siłowni na przyjemny chłodek i skończyć te męczarnie w duchówce. Cóż, problem jak na razie pozostaje nierozwiązany, ale mam szczyptę nadziei, że jutro zamiast zapowiadanego -15 będzie nie mroźniej niż -7. Wtedy jeszcze nie będę miała wątpliwości, czy warto wykicywać na zewnątrz. Zwłaszcza, że ostatni trening plenerowy realizowałam w temperaturze -6 i bardzo, naprawdę bardzo żałowałam, że ubrałam się tak.. asekuracyjnie ;-) 
 
Bieg rozgrzewa ciało i ducha. Jest progres, bo biegi 10 km już nie wydają mi się 'wyjątkowo długimi treningami', lecz całkiem zwykłymi i przyjemnymi bieżkami, a biegi ~15 km nie napawają mnie już niepokojem. Tak na marginesie, znowu muszę wyrazić apoteozę biegania; nie wiem, jak mogłam tak długo bez tego żyć! 
 
Nie mogę się doczekać, kiedy znowu będzie tak ciepło, miło i jasno, żeby plan wyjścia na bieg o godzinie piątej rano był planem pełnym radości i optymizmu. Tak bowiem było zeszłego lata. Pamiętam, że w dniu, w którym jechałam z Gdańska do Warszawy - było to w lipcu - miałam pociąg około dziewiątej rano, więc o piątej już latałam po biegowych ścieżkach. Wspomnienie to było dość gorzkie, gdy przywołałam je dziś o świcie, ba - nawet przed świtem, bo obecnie o piątej słońce jeszcze przewraca się na drugi bok z głośnym chrapaniem. Cóż, tak było - wychodzę sobie radośnie na poranny spacer z psem, otwieram drzwi od bloku, a tu łubudu - zimno się na mnie rzuciło. Co za świat paskudny. Rastuszek, sierotka boża, niejako wyświadczyła sobie i mnie przysługę, kontuzjując się nieco i wykluczając nas z dłuższych spacerów na dzień dzisiejszy. Tak, znowu się ta pała uszkodziła. Tym razem uderzyła się o coś łapą, spuchł jej palec i międzypalczasta błona, że tak się wyrażę, i pies znowu ma trzy łapy. I głębokie 'mamo, umieram!' wymalowane na twarzy ;) 
 
Niemniej jednak nie posiadam się z radości, że o siedemnastej jest jeszcze jasno (no dobrze, półjasno, ale to zawsze coś), a o 16:20 jeszcze świeci słońce! Cudowna metamorfoza. Jeszcze bardziej chce się żyć. Jak tak dalej pójdzie, to latem rozsadzi mnie z życioradości. 
 
Dziś mamy ładne słońce, owszem, ale to słońce mnie trochę denerwuje. Jest śliczne, owszem, ale jest też bardzo zdradliwe. Woła zza okna: 'przybądź! wyłaź z chaty!', a gdy spełniam jego żądanie, napuszcza na mnie wielkie zimno. Kilka razy dałam się nabrać, ale już rozszyfrowałam niecne zamiary obecnej aury. Zapobiegliwie nie jechałam dziś na uczelnię rowerem. Miałam na to wielką ochotę, ale świadoma tego, jak to przedsięwzięcie skończy się dla moich łap, wybrałam autobus. A raczej półautobus i półbut. Pierwsze dwa kilometry drogi na uczelnię było testowaniem warunków na jutro, co oznacza, że cisnęłam z buta i zastanawiałam się, czy biegnąc jutro w plenerze będzie dało się oddychać. Podjechałam później całe cztery przystanki środkiem komunikacji masowej i wysiadłam wprost w objęcia W Biegu Cafe. Odebrałam swój pakiet startowy - pyszną białą kawę z mlekiem, która była dziś podwójnie cudowna, bo kubek grzał mi dłoń przez resztę drogi na Uniwersytet; wraz z kawą zagarnęłam również dodawaną gratis Gazetę Wyborczą (sposób na przeżycie ćwiczeń z romantyzmu),a co więcej - udało mi się wysępić widelec (bowiem nie zapomniałam zrobić sobie żarcia na zajęcia, zapomniałam jednakowoż o ruchu zagarniającym widelec z blatu stołu do wnętrza torby). Słowem, udane łowy. 
 
Na koniec jeszcze muszę ogłosić, że dzisiaj jest 15 lutego, wtorek. Oznacza to, że za tydzień jest 22 lutego. A to z kolei znaczy ni mniej ni więcej, jak tylko to, że w końcu się dowiem, że tak powiem, co dalej. Czekam na wyrok, który powie mi, czy będę tu, czy tam, czy będę robić to, czy może trochę co innego. I czy straciłam masę czasu i więcej już na to nie będę tracić, czy to dopiero początek i w najbliższym czasie czeka mnie wielka batalia z chaosem i biurokracją. Każda decyzja wzbudzi we mnie na pewno głębokie przemyślenia i mniejszy lub większy niepokój, więc czekam, czekam, i siedzę jak na szpilkach ;-)

Osohozi stomzimom?

Dlaczego? Leo, why?! Już przecież mieliśmy wiosnę, a jeśli mnie pamięć nie myli, to po wiośnie przychodzi lato, a nie zima. Dobrze chociaż...

środa, 9 lutego 2011

O radości, iskro bogów!

Ten banan na tym ryju może oznaczać tylko jedno. 
Wyzdrowienie + wiosna = można wyciskać ze mnie endorfiny. 
 
Uwolniłam się z aresztu domowego i w końcu mogę się trochę zaspokoić. Takie wymuszone przerwy w działaniu mają jeden, jedyny plus - kiedyś się kończą, a wtedy radość jest podwójna. Albo potrójna, a w moim przypadku chyba nawet popiątna. Przełamałam w końcu fatalny ciąg i wróciłam do treningu biegowego; nie bez szczypty zadumy i zawahania, jako że niektórzy (czyt. Wojtek & moja Rodzicielka) naopowiadali mi o powikłaniach pogrypowych, które objawiają się w postaci zapalenia płuc tudzież innych tragedii. 
Cóż, przeszłam coś podobnego już dwa razy. Kiedyś udało mi się złapać zapalenie płuc w wakacje, w ciepłym sierpniu, kiedy wypoczywałam u babci na wsi. Babcia zaciągnęła dziecko do lekarza, bo dziecko charczało jak stary dziad, a lekarz, osłuchawszy latorośl, złapał się za głowę i kazał w trybie natychmiastowym położyć je w szpitalu. Babcia oniemiała, zadzwoniła do rodziców, a rodzice - równie zdumieni, jako że charczące dziecko całymi dniami pomykało radośnie po dworze i nie zdradzało po sobie, że wymaga hospitalizacji - zabrali dziecię do Gdańska i tam poddali intensywnej terapii antybiotykowo-inhalacyjnej. 
 
Desperacko, ubrana asekuracyjnie w ocieplającą kominiarę, wybrałam się rano na błotnisto-wietrzny bieg po Rezerwacie w towarzystwie Rastuszka. 
Z ciekawszych rzeczy- udało nam się podczas tego bieżku wystraszyć jakąś poczciwą sarenkę. Truchtając sobie spokojnie po ścieżce, ujrzałam bowiem wyłaniający się zza zakrętu wóz policyjny. Szybko skojarzyłam fakty i wysnułam wniosek, iż spotkanie policjantów z właścicielem biegającego luzem po Rezerwacie psa (czyli mną) może nie skończyć się bynajmniej wymianą życzliwości; toteż w okamgnieniu uskoczyłam w pole i w popłochu zaczęłam szukać w kieszeni psiej smyczy a SportTracker bezlitośnie odmierzał czas treningu, co spowodowało sromotną obniżkę wyniku tempa tego biegu. Okazało się, że uskoczyłam kilka metrów od legowiska sarenki, która natychmiast zerwała się i odkicała w siną dal. Rastuch (zapomniawszy, że nie jest psem gończym, a pasterskim) próbowała odkicać za nią, ale mój krzyk - sugestywny, bo brzmiący niczym Agnieszka Chylińska po koncercie - skutecznie pokrzyżował jej plany. 
 
Po powrocie, spełniona, acz zatrwożona swoim nierozsądnym czynem, liczyłam skrupulatnie każde kaszlnięcie i pilnowałam, czy nie łapie mnie gorączka, duszący kaszel czy przedśmiertne drgawki. Nic podobnego nie miało miejsca, więc uznałam plan za wykonany. Odpukać, bo nadal się boję, że coś mnie weźmie. Ale niech mnie nie bierze. Proszę. Prooooszę. 
I tak oto załatwiłam sobie wyrzut endorfin. Machina nałogu - niszcząca i budująca zarazem - została z powrotem uruchomiona. I znowu świat jest wspaniały, znowu chce się żyć i czerpać z każdego dnia jak najwięcej. Czuję się niczym ten ptak, który uwolniony ze złotej klatki, rozpościera skrzydła i śpiewa na cały głos 'Odę do radości'. Żeby trochę przytłumić tę kulawą poetyckość dodam, że ów ptak jest jeszcze strasznie obsmarkany i nie śpiewa głosem czystym i donośnym, bo jest zachrypnięty. Zwłaszcza, że wczoraj zapodał swoim zdrowiejącym drogom oddechowym próbę ognia - dwie godziny korepetycji  plus półtorej godziny prowadzenia kursu z psami na hali. Gdy o 23 skończyłam pracę, mój głos był w stanie agonalnym. Już jednak odżył i ma się coraz lepiej, więc jestem dobrej myśli. 
 
Tak zupełnie na marginesie - nowy semestr przyniesie mi na uczelni równie doskonały co poprzedni plan zajęć. Śmiem nawet twierdzić, że ten przyszły jest lepszy. Będę miała zajęcia w poniedziałki po południu, we wtorki rano i w czwartki od rana do popołudnia (licząc wf). Pomijam oczywiście wykłady, bo tych postaram się nadal nie kalać swoją obecnością. 
Zamknęłam również pewien rozdział siłkowy w swoim życiu, bo nie kupiłam piątego z rzędu karnetu na tak zwaną 'pakernię na Grottgera'. Stało się to tylko dlatego, że siedziałam wówczas chora w domu i nie byłam w stanie kupić tańszego karnetu - ale nie żałuję, o nie! Już jakiś czas nosiłam się z zamiarem zmiany miejscówki na coś innego i nawet miałam coś konkretnego na oku. Jednak wpisanie się na to coś niosło za sobą opłatę wpisową w kwocie złotych sto. Bardzo bolała mnie myśl o konieczności zapłacenia stówy za nic, więc odwlekałam tę chwilę ile się dało. W końcu powzięłam jednak męską decyzję... i cóż się okazało? Że całkiem opłacalnie byłoby co miesiąc wypisywać się z klubu i wpisywać tam z powrotem. W pakiecie dostałam bowiem: kupon na 30 minut na solarę (hell yeah!), kupon na masaż całościowy, na usługę kosmetyczną ORAZ rabat 50% na jedną z usług Fitness Parku (m.in. usługi fryzjerskie) ORAZ trzy wejściówki dla znajomych z zaznaczeniem, że jeśli zaciągnięty znajomy dołączy do klubu, dostanę bon 75 zł do wykorzystania w Fitness Parku. Wygląda na to, że będę mogła sobie zapodać turboodnowę. Mam już pierwsze 75 zł, bo wciągnę tam Wojtka jako swojego znajomego. Może ktoś chce wejść za darmo do Calypso i zafundować mi masaż/strzyżenie/mikrodermabrazję? 
Sama siłka ma nieporównywalnie wyższy standard, niż poprzednia, na którą uczęszczałam (tak, uczęszczałam to całkiem trafne słowo ;)). Wszystko jest miłe, schludne, nowe i czyste - tak sprzęty, jak i towarzystwo ;-) Skorzystałam już także z zaplecza sauny fińskiej w nadziei, że dobije mi resztki wirusów, bakterii i douzdrowi mnie.  
 
 
Liczę na to gorąco, bo więcej chorowania nie zniesę. Mam nadzieję, że dotychczasowa statystyka nie ulegnie zmianie i nadal nie będę chorować częściej niż raz w roku, na przełomie stycznia i lutego. Nie ma nic gorszego niż niedzielny słoneczny poranek spędzony pod kołdrą z termometrem w ryju. I to poczucie niemocy i bezradności, i frustracja, która narasta z każdą minutą spędzoną w takim beznadziejnym bezruchu. Tak bowiem spędziłam ubiegły weekend i zrobię wszystko, żeby to się nie powtórzyło. Wojtkowi należą się laury, pomnik i oklaski za to, że przeżył ze mną te kilka dni i nie uciekł z domu. Ja bym na jego miejscu uciekła, albo wyprowadziła mnie do piwnicy. Albo chociaż zakneblowała. Zachował fason nawet wtedy, gdy w sobotę rano wybuchnęłam histerycznym rykiem w odpowiedzi na pytanie 'Co będę dzisiaj robić'. 
 
TO TAKIE PIĘKNE (it's beautiful), że gdy o piętnastej - ba, nawet o piętnastej trzydzieści! - wychodzę z psem do Rezerwatu, to spotykam na swej drodze słońce, a nie spotykam mrozu. Od paru dni czuć wyraźnie, że wiosna naprawdę chce wykopać zimę na dobre. Kibicuję jej z całego serca i życzę jej, sobie i wszystkim dokoła, żeby tę batalię w końcu wygrała. 
Będzie dobrze.

O radości, iskro bogów!

Ten banan na tym ryju może oznaczać tylko jedno. Wyzdrowienie + wiosna = można wyciskać ze mnie endorfiny. Uwolniłam się z aresztu domowe...

czwartek, 3 lutego 2011

Uroki chorowania.

To oksymoron. Nie dostrzegam żadnych. 
 
A propos oksymoronu, udało mi się nie pójść na ten egzamin z poetyki, który miałam dziś mieć. Egzaminator okazał się być ludzkim człowiekiem i nie robił z tego powodu afery. Ach, gdyby wszyscy prowadzący byli tacy, świat byłby piękniejszy. Teraz mam czas, żeby się nauczyć. Oznacza to, że zapewne nie zabiorę się do nauki, dopóki nie stwierdzę, że już czasu nie mam. 
 
Jezu, nie ma nic gorszego, niż być zmuszonym do odpoczywania. 
Jestem absolutnie sfrustrowana i nieszczęśliwa, że nie mogę biegać. I że czuję się tak, jak się czuję. Nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do formy i będę mogła kontynuować plan treningowy. Istnieje tylko ryzyko, że na pierwszym biegu po przerwie złapie mnie jakiś fotoradar. Skoro po jednym dniu odpoczywania poniedziałkowy bieg (12.6 km, w tym 6 km z prędkością 15 km/h, średnie tempo biegu poniżej 5 min/km) wydawał mi się prosty i przyjemny mimo grypy żołądkowej (i prawdopodobnie już w towarzystwie gorączki), to cóż będzie po TYLU dniach przerwy? 
Celowo piszę 'tylu', bo to obecnie drażliwy temat i wielka niewiadoma. Jak na razie opuściłam jeden trening. Łudziłam się, że może w piątek uda mi się już wrócić do planu, ale dziś rano czułam się tragicznie i jeszcze zaczęłam kaszleć jak stary menel, więc chyba raz w życiu pokieruję się rozumem zamiast sercem i jeszcze poczekam. Nie jest to łatwe. Nie umiem odpoczywać. Przymusowe odpoczywanie to dla mnie największa katorga; wiedzą to chyba wszyscy, którzy mnie znają. No i cóż, tak zupełnie szczerze to nie mogę powiedzieć, żebym stuprocentowo odpoczywała. Nie nadaję się do chorowania, po prostu, choć i tak dzisiaj jest naprawdę nieźle. Wczoraj wieczorem, gdy czułam się umierająco, odwołałam sobie dzisiejszą robotę, więc nie musiałam jechać do Centrum. Rano więc, gdy wstałam, wmówiłam sobie, że nie jest ze mną tak źle (co było niełatwe zwłaszcza wtedy, gdy przyszło do umycia zgniataczki do czosnku, która, jak łatwo się domyślić, wydzielała zapach czosnku), ogarnęłam siebie jak i mieszkanie, poszłam do apteki i do sklepu (co zajęło mi godzinę...), wybiegałam psa - w miarę rozsądnie, bo tylko doszłam do najbliższego boiska i rzucałam piłkę - i raczej nie zamierzam już nigdzie wychodzić. Daj Boże. Mam tylko nadzieję, że tego wszystkiego nie odpokutuję tak, jak miało to miejsce wczoraj. Jak to zazwyczaj ma miejsce przy grypie, rano i wieczorem czuję się kiepsko. Wczoraj jeszcze zostałam zdemotywowana przez lekarza (do którego bym raczej nie szła, gdyby nie to, że potrzebowałam zwolnienia na dzisiaj), który opierniczył mnie, że JEM przy grypie żołądkowej. Stwierdził, że do piątku wieczorem powinnam 'żywić się' herbatami, a wtedy mogę sobie ugotować na przykład ryż z marchewką. W reakcji na moją minę z serii <a href="http://i.pinger.pl/pgr190/0f167d9b001d05914c855fc0/AreYouFuckingKiddingMe_1200px_by_CrusierPL.png">'are you f.. kidding me?'</a> opisał mi obrazowo, dlaczego tak właśnie powinno się postępować w tej chorobie. Nie powstrzymało mnie to rzecz jasna przed dalszą konsumpcją; ostrożną, ale jednak. NO BO SORRY. Niestety, ów internista chyba zesłał na mnie swymi wyrokami jakąś klątwę, bo pożałowałam gorzko, że cokolwiek wzięłam do ust. Grypa jest potworem. 
Suma summarum, trza być twartkim, a nie miętkim, i do tego samego próbuję przekonać mój zdrowiejący żołądek. Moje ostatnie zakupy wyglądają bardzo osobliwie. Niemal wszystko, co jadam normalnie, wywoływało u mnie w ostatnich dniach mdłości na samą myśl o tym, więc będąc w kerfurze kupowałam wszystko inne. Przy okazji szarpnęłam się na produkty, których normalnie raczej nie kupuję, bo są za drogie (takie jak parówki sojowe w cenie 7 zł za 4 sztuki) - one też swym widokiem nie pogarszały mojego stanu. Nie ma więc tego złego, co by na dobre nie wyszło, bo i po grypie się przydadzą. No i muszę stwierdzić, że mój organizm ma dobrze wykształcony instynkt przetrwania, bo kierując się wyłącznie ochotą lub jej brakiem, a nie wskazówkami zdrowotnymi w przypadku grypska, wybierałam to, co okazywało się strzałem w dziesiątkę (tak jak np. produkty z jagodami - co prawda jak przeczytałam skład kisielu z owoców leśnych to trochę mi się go odechciało czy kasza manna z bananem). Na razie jest dobrze, odpukać. Może to znaczy, że czas biegania się zbliża?! No bo ileż można...?

Uroki chorowania.

To oksymoron. Nie dostrzegam żadnych. A propos oksymoronu, udało mi się nie pójść na ten egzamin z poetyki, który miałam dziś mieć. Egzam...

wtorek, 1 lutego 2011

Absurdalne chorowanie.

Absurdalne, w rzeczy samej. No bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że zawsze, odkąd pamiętam, choruję w lutym? Cały rok jestem zdrowa, a na przełomie stycznia i lutego - trach. Nie wierzę, żeby była to moc autosugestii, bo choć rzeczywiście zaczynam w tym okresie zastanawiać się, czy i tym razem szlag mnie trafi, to jednak nie robię nic, co mogłoby sprowadzić na mnie to nieszczęście. 
W każdym razie - coś mnie bierze. Od soboty czułam się kiepsko, w niedzielę już ewidentnie źle, w poniedziałek natomiast, hmm.. W poniedziałek radośnie zerwałam się o szóstej rano i poleciałam na trening na bieżnię. Kondycyjnie biegło mi się świetnie, bo byłam wypoczęta po dość leniwej niedzieli spędzonej w Katowicach. O okolicznościach towarzyszących temu biegowi wolę jednakowoż nie wspominać. Pozostawiam wyobraźni czytelników myśli o tym, co przeżywa człowiek atakowany grypą żołądkową, który pogina z prędkością 15 km na godzinę. 
 
Po treningu, z którego wróciłam na rowerze, wzięłam sobie - jeszcze radośnie - ciepłą kąpiel. I tu skończyła się moja wesołość. Ewidentnie był to błąd, jako że najwyraźniej miałam już w tym czasie podwyższoną temperaturę. Realizacja planu na aktywne spędzenie reszty dnia wzięła w łeb - poległam na kanapie, ubrana w sweter i owinięta kołdrą, i trzęsąc się niczym w przedśmiertnych drgawkach, leżałam tak dobre dwie godziny. Następnie udało mi się nie tylko wstać - co w owym czasie już było nie lada wyczynem - lecz również dopełznąć do szafki z lekarstwami i spreparować sobie porcję Teraflu. I, jako że generalnie bardzo szybko reaguję na wszelkie medykamenty, niedługo później powstałam z umarłych. Sfrustrowana świadomością, że mimo wszystko raczej nie powinnam cieszyć się przedwcześnie i od razu po ozdrowieniu zabierać psa na długi spacer w ujemnej temperaturze, zabrałam się do sprzątania domu. Od razu zrobiło mi się lepiej, tak psychicznie, jak i fizycznie. Niemniej jednak resztę dnia usilnie starałam się spędzić raczej spokojnie. Nigdy nie szło mi to dobrze; pamiętam doskonale, co się działo, gdy chorowałam za młodu. Utrzymanie mnie w pozycji leżącej w łóżku udało się moim rodzicom chyba tylko raz - wtedy, gdy położyła mnie potworna grypa i przeżywałam akurat dzień kulminacyjny. Wtedy rzeczywiście miałam dzień wyjęty z życia i skupiałam się tylko na tym, żeby przeżyć. Była to tak wyjątkowa sytuacja, że aż moja mama, strapiona do głębi, poleciała do sklepu i kupiła mi wymarzoną zabawkę, której kupna twardo wcześnie odmawiała - interaktywnego zwierzaka Furby'ego. 
Zazwyczaj jednak mała lub mniej mała Asia, chorująca na grypę, zapalenie zatok, ucha tudzież innych ważnych organów, latała po całym domu i co chwilę dzwoniła do siedzącej w pracy mamy, czy mogłaby pozwolić jej choć na chwilę uwolnić się z czterech ścian. 
 
Cóż. Mój stan obecny chyba można więc określić mianem stara a głupia, bo w tej kwestii nic a nic się nie zmieniło. Dzisiaj 'dzień nicnierobienia i wzorowego chorowania'. Wstałam o siódmej rano i razem z Wojtkiem poszłam z psami na spacer do Rezerwatu. Potem ogarnęłam się nieco i ruszyłam do Centrum. Najpierw na uczelnię, później do Psów, czyli do swojej dorywczej pracy, następnie (prawie) na kontrolę do dermatologa i jeszcze do Złotych Tarasów. I stwierdzam z nutką goryczy, że jestem straszną sierotą bożą. W dwóch swetrach i kurtce - no bo choremu musi być ciepło - przemierzyłam dobrych kilka, jeśli nie kilkanaście kilometrów warszawskimi ulicami. I nie tylko ulicami, bo udało mi się jeszcze sromotnie zagubić w Mariotcie, w którym przyjmuje mój lekarz. Zwiedziłam chyba ze cztery piętra budynku, zahaczyłam o kilka biur i gabinetów, i co mi z tego przyszło? Dupa zbita, bo trafiłam na właściwe piętro spóźniona o dwanaście minut i pani doktor przyjmowała już kolejną pacjentkę. W nadziei, że wepchnę się jako następna, czekałam dziarsko jeszcze kwadrans, ale w końcu skapitulowałam; naszło się tyle kolejnych osób, że moje szanse na wejście do gabinetu zmalały najprawdopodobniej do zera. 
 
Dzisiejsza wyprawa była więc katastrofą. Ale - nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Gdy stałam pod Dziekanatem i czekałam na profesorkę, spóźnioną o bagatela trzydzieści minut, mój wzrok padł na informacje o harmonogramie sesji dla Wydziału Romanistyki. Pod listą nazwisk osób wpisanych na egzamin na dane dni ujrzałam zdanie, które uratowało mi życie. Było tam napisane: "Zwolnienia lekarskie należy dostarczać w dniu egzaminu". 
HELL YEAH! Dlaczego, ja durna pała, wcześniej o tym nie pomyślałam?! 
Brak treningu = brak egzaminu, przecież to jasne!!! Jeśli już odmawiam sobie treningu, zarówno biegowego, jak i agilitowego, to jakże mogłabym wybrać się na EGZAMIN? 
Nic nie umiem na tę straszną poetykę (choć nawet starałam się trochę uczyć - w niedzielę, kiedy i tak nie mogłam się skupić, bo pękała mi głowa, jako że grypa już pukała do mych drzwi, i w samochodzie w drodze z Katowic do Warszawy, na przednim siedzeniu, oświecając notatki wyświetlaczem telefonu). A przede wszystkim - istnieje duże ryzyko, że musiałabym ewakuować się nagle z sali egzaminacyjnej. Lepiej więc będzie, jeśli tego dnia zostanę w domu. 
Jutro idę do lekarza i mam nadzieję, że ów nie będzie robił problemu z wystawieniem mi zwolnienia. I że wszystko uda mi się gładko załatwić. Może uda mi się umówić z egzaminatorem na inny dzień (co jest możliwe, zważywszy na to, że w zeszłym tygodniu on sam dwukrotnie nie stawił się na uczelni, kiedy miał egzaminować studentów), a może - oby! - będę zdawać poetykę w marcu. Ach, będę miała tyle czasu, żeby się nauczyć. ACH, SŁODKA UŁUDO.

Absurdalne chorowanie.

Absurdalne, w rzeczy samej. No bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że zawsze , odkąd pamiętam, choruję w lutym? Cały rok jestem zdrowa, a na przeł...

Najpopularniejsze

Archiwum