ioannahh: stycznia 2011

środa, 26 stycznia 2011

Jest 16:17.

Co w tym dziwnego? Że piszę to jeszcze za jasności! Kilka dni temu byłam zdumiona, gdy zauważyłam, że za kwadrans czwarta nie jest ciemno. Dziś jestem zdumiona jeszcze bardziej. Wiosna idzie, mimo wszystko! Mimo śniegu, który - ku mojej rozpaczy - znów przykrył nam świat. Na razie jestem twarda i testuję warunki. Wniosek: komfort jazdy na rowerze nie jest obecnie niższy niż wczesną wiosną czy jesienią. Jest więc w miarę dobrze, o ile oczywiście nie jest akurat wyjątkowo mroźno. Na szczęście nie jest, a co cieszy mnie jeszcze mocniej - chyba już nie zapowiada się, żeby wróciły temperatury około minus piętnastu. Jedynym mankamentem zimowej jazdy na bicyklu jest działanie hamulców w niesprzyjającej aurze. Po pierwsze działają.. no, powiedzmy, że średnio, po drugie - wydają przy tym dźwięki starego, rozpadającego się grata. 
 
Długo nie pisałam, bo zaczęła się sesja. Nie, niestety, to wcale nie oznacza, że nie mam czasu, bo tkwię w książkach. Permanentnie nie mam czasu, bo choćby wisiała nade mną groźba niezdanego egzaminu, i tak całe dnie gdzieś przemykam. Niemniej jednak termin egzaminu z poetyki zbliża się nieubłaganie i.. no właśnie, to dobre określenie - wisi nade mną. Co prawda nic nie zmusi mnie do zamiany treningów biegowych i innych przyjemności na siedzenie w miejscu nad zagadnieniami, ale konieczność nauki zaprząta mój umysł. Na razie robię notatki z opracowań i mam cichą nadzieję, że to coś da. W podobny sposób 'nauczyłam się' (=przy minimalnym wysiłku zdałam i podobno nawet coś tam do rzeczy powiedziałam) do ubiegłorocznego egzaminu z historii literatury staropolskiej, więc może i tym razem się uda. Może :-) Zostało mi jeszcze kilkanaście zagadnień do oględzin, a egzamin w przyszłą środę (o Jezu, jak to się stało). Niby to jeszcze sporo czasu, ale biorąc pod uwagę, że codziennie spędzam około 5-6 godzin poza domem,to sprawa się komplikuje. Rano - choć wtedy wiedza wchodzi mi najlepiej - nie mogę się uczyć, bo mam za dużo ciekawych rzeczy do zrobienia, a wieczorem nie potrafię się oprzeć Słodkim Oczom, które pytają mnie, czy już kończę i jaki film dziś oglądamy. Poza tym sporo czasu zajmuje mi Załatwianie Formalności (tej kwestii na razie nie będę rozwijać, żeby nie zapeszyć). W weekend zaś, jak każdy szanujący się student, będę zwiedzać Katowice ;)) No i jak tu się uczyć? Sami widzicie, że po prostu się nie da. Pozostaje mi wierzyć, że głupi ma zawsze szczęście. Potwierdza to moja piątka w indeksie, którą otrzymałam za zaliczenie wykładu, na którym byłam dwa razy (i czytałam na nim gazetę albo próbowałam się połączyć z uniwersyteckim wifi, z lepszym lub gorszym skutkiem). 
 
Jeśli jednak moim przeznaczeniem jest rychły wylot z tych studiów, to przynajmniej nie będę miała wyrzutów sumienia, że nie mogę się uczyć, bo muszę iść biegać! Na razie jestem zmuszona do kombinowania, jak tu wszystko ładnie ze sobą pogodzić. Do tej pory na szczęście udaje mi się to całkiem nieźle: opanowałam już sposób wyrobienia się na zajęcia na 11:30 i uprzednie zrealizowanie treningu (ok. 10 km) na bieżni, na którą mogę wejść nie wcześniej niż 8:10. I znajduje się na siłowni oddalonej od domu o 2 km. Ba, udało mi się nawet nie wspomóc autobusem. Pojutrze powtórka z rozrywki, choć trochę innego rodzaju, bo w planie jest bieg piętnastokilometrowy, który zamierzam zrealizować w plenerze. Modlę się tylko, żeby temperatura nie spadła poniżej poziomu, który odejmuje komfort treningu. No i żeby nie padało, bo wtedy boję się o zdrowie SportTrackera schowanego w kieszeni, a ponadto po powrocie muszę wysuszyć włosy, co zmniejsza moje szanse na zdążenie do szkoły. Urządzonko to jest moim wiernym towarzyszem i pomocnikiem treningowym (a poza tym to mój telefon!!), więc nie dam mu zrobić krzywdy. Dzisiaj mi zmierzył <a href="http://www.sports-tracker.com/#/workout/ioannahh/2kmse4btkgustjk1">to</a>. Lubię go.

Jest 16:17.

Co w tym dziwnego? Że piszę to jeszcze za jasności! Kilka dni temu byłam zdumiona, gdy zauważyłam, że za kwadrans czwarta nie jest ciemno. D...

czwartek, 13 stycznia 2011

We wtorek nie będzie pysznej kawy.

Dwa dni temu, idąc rano na uczelnię, udało mi się - zgodnie z dopiero wykluwającą się tradycją (czy to nie oksymoron?) - zajść do W Biegu Cafe, o której wspominałam w poprzednim wpisie i nabyć tam pyszną kawę. Zajść to dość niefortunne określenie, bo moja droga do szkoły mogłaby raczej zostać określona jako Tour de Varsovie. Uparłam się bowiem, że mimo dziesięciominutowego opóźnienia dorwę tę kawę. Po drodze musiałam jeszcze zaliczyć jakiś sklep spożywczy i zaopatrzyć się w prowiant na zajęcia. Na szczęście sukces został osiągnięty - udało się i z kawą, i ze sklepem i wcale nie spóźniłam się na ćwiczenia z gramatyki. Ba, zdążyłam się nawet uczesać, zanim zasiadłam w ławce ;) 
 
Wszystko wskazuje jednak na to, że w nadchodzący wtorek nie będzie porannej kawy. Chyba że ktoś zamontuje mi trzecią rękę do trzymania kubka - bo wszystkie, którymi aktualnie dysponuję, będą zajęte kierownicą roweru. Taaakjest, w końcu udało mi się wytargać z kąta rower i znowu mam okazję zażywać niewątpliwej przyjemności, jakiej dostarcza trening cardio podczas wjeżdżania z Dolnego Mokotowa do góry przez ulicę Myśliwiecką lub Belwederską. Wczoraj pocisnęłam Belwederską, dziś Myśliwiecką i nie wiem, która jest gorsza - obie tak samo podnoszą tętno. Postradany klucz od zabezpieczenia do roweru okazał się więc przeszkodą do przeskoczenia. Dzięki Zdzisław! :D Twoja 'sprężynka' ma się u mnie dobrze i pozdrawia Cię serdecznie. 
 
Raczej się nie łudzę, że przesiadka z autobusów na rower to zmiana na stałe. Zima pewnie jeszcze wróci, niemniej jednak cieszę się tym, co widzę obecnie. Cieplejsza z zimowych kurtek odpoczywa w szafie, a do akcji wkroczyła ta późnojesienno-wczesnowiosenna. To o czymś świadczy, zdecydowanie :-) 
Pięknie; naprawdę nie spodziewałam się, że w styczniu Wiosna tak zaatakuje. Kibicuję jej gorąco w tej batalii. Nie dajcie się zwieść złej Zimie, ona próbuje wziąć nas sposobem i pokazuje nam ciemną stronę Wiosny. Teraz wszystko jest grząskie, śliskie i mokre. Rasta po każdym spacerze wygląda jak po zabiegu w spa, i nie chodzi mi bynajmniej o manicure i pedicure, a raczej o leczniczą kąpiel w błocie. Znowu podczas spacerów zastanawiam się bezustannie, czy aby w haszczach nie kryją się kleszcze. Mimo to apeluję - nie osądzajcie Wiosny! Też byście wyglądali tak paskudnie po starciu z tym strasznym potworem, jakim jest Zima. Trzeba dać szansę Wiosence ;) 
 
A propos manicure - Rastuszek-sierotka boża do tej pory nie zaliczyła więcej niż dwóch treningów agility pod rząd. Jak nie urok to sraczka, jak mówi ludowe porzekadło. Tym razem padło na łapę. Dwa dni temu na porannym spacerze biegała za piłką i najwyraźniej zahaczyła o coś pazurem. Cóż, cieszyłam się, że brak śniegu oznacza możliwość rzucania psu piłki, ale nie pomyślałam o tym, że pod śniegiem kryją się różne paskudztwa. Nie wiem nawet, kiedy i co właściwie się stało, bo było jeszcze ciemno, a to, że pies broczy krwią zauważyłam dopiero, jak weszłyśmy do bloku. Biedny border do wczoraj chodziła, jakby jej oderwało łapę; dzisiaj już na szczęście jest lepiej, bo tylko lekko kuleje. Nie zmienia to faktu, że znowu udało jej się wykluczyć z treningu ;)) 
Ale nie ma się czemu dziwić. Jeśli wierzyć powiedzeniu, że pies upodabnia się do właściciela, to.. no właśnie. I tak - odpukać - świetnie się trzyma, bo w porównaniu do mnie jest i tak mniejszą ofiarą losu. 
Ja na przykład jestem specjalistką w dostarczaniu ubawu stojącym na światłach samochodom, kiedy w czasie treningu biegowego jestem zmuszona do poczekania na zielone światło na przejściu. Zatrzymanie się oczywiście nie wchodzi w grę, więc zazwyczaj krążę wokół pasów jak satelita po orbicie, ewentualnie podskakuję i skipuję w miejscu. Wczoraj, podczas dwunastokilometrowego rozbiegu, utknęłam w taki sposób na dobrych kilka minut. Nie obyło się bez cyrku, rzecz jasna - resztki zamarzniętego śniegu bywają zdradliwe. Kierowcy tym razem mieli wyjątkowo ciekawy spektakl; zakręcając, wpadłam na lodowisko i rozpaczliwie starałam się nie stracić pionu, prawie zamiatając dłońmi podłoże. 
Przejścia dla pieszych są generalnie złem. Na ostatnich metrach jedno takie unieruchomiło mnie naprawdę na długo. Zazwyczaj udaje mi się przejść (tudzież przebiec) te światła sprawnie, niezależnie od sygnalizacji, ale tym razem musiałam czekać, gdyż obok stała policja. Panowie władza oczywiście doskonale zdawali sobie sprawę, że ich obecność uniemożliwia mi kontynuowanie treningu i kiepsko udawali, że ich to nie bawi :P 
 
Jeśli chodzi o bieganie, to tym bardziej mam nadzieję, że wiosna już nie pójdzie precz. Nie wyobrażam sobie dyrdania piętnastu kilometrów na bieżni i ufam, że nie będę zmuszona do wprowadzenia tego w życie. Na razie - odpukać - biega się doskonale; nie jest za zimno ani za ciepło. Jedyne co mnie drażni, to deszcz, bo nigdy nie wiadomo, kiedy zaatakuje. Jeśli stanie się to pod domem, to sprawi jedynie, że moja średnia prędkość tego treningu skoczy gwałtownie w górę, ale jeżeli ulewa napotka mnie w środku miasta, to będzie mi wyjątkowo przykro. Zwłaszcza, że musiałoby być naprawdę fatalnie, żebym poczuła się zobligowana do przerwania bieżku. Ech, co za życie ;)) 
Bieganie na bieżni ma jeszcze jedną wadę. Ostatnio czuję płynącą zewsząd nienawiść. Pani Babcia, która stawia się na siłowni parę minut po ósmej, nie wygląda na zachwyconą, że ktoś wciąż okupuje bieżnię. Zdarza się, że nie jest to jedyna osoba, która ma chrapkę na ten sprzęt, a wtedy już czuję się jak pod ostrzałem. Ostatnio front przeciwko mnie liczył trzy persony: dwie, które chciałyby pobiegać i jedna, która wolałaby raczej, żeby bieżnia się popsuła. Kilka razy wydawało mi się, że tylko mi się wydaje i że dziewczyna, która pracuje na siłowni wcale nie jest zdenerwowana tym, że działanie bieżni jest związane z charakterystycznym, buczącym dźwiękiem i zagłusza jej brazylijską telenowelę. Jednak kiedy ostatnio po odpaleniu przeze mnie sprzętu spojrzała w moim kierunku z nienawiścią i ostentacyjnie podgłośniła telewizor - stwierdziłam, że jednak mi się nie wydaje. No cóż, ma pecha. 
 
Podobno właśnie zaczyna mi się sesja. Na razie miałam zaliczenie wykładu (na którym byłam dwa razy), w najbliższym czasie szykuje się jeszcze parę zaliczeń, a na początku lutego egzamin. Drugi egzamin w tej sesji będę miała.. w marcu. Lol. Kocham te studia! I łudzę się, że one też mnie kochają i przepuszczą mnie na kolejny semestr i rok. 
 
Mam bowiem w związku z tym plan. Już jakiś czas temu wpadliśmy z Wojtkiem na pewien szatański pomysł i obecnie ów pomysł konkretyzujemy. Staram się na razie zbytnio nie jarać, ale nie ukrywam, że perspektywa realizacji planu jest bardzo, bardzo atrakcyjna. A nuż się uda.. W ciągu dwunastu miesięcy dwukrotnie zmieniłam czy przeorganizowałam niemalże całe życie. Może więc warto utrzymać statystykę?

We wtorek nie będzie pysznej kawy.

Dwa dni temu, idąc rano na uczelnię, udało mi się - zgodnie z dopiero wykluwającą się tradycją (czy to nie oksymoron?) - zajść do W Biegu C...

piątek, 7 stycznia 2011

Tęsknię za komarami.

Za komarami, za meszkami, muchami i pszczołami. 
Wszelkie robactwo - z wyjątkiem kleszczy, które chciały mi zabrać psa - jestem gotowa powitać z otwartymi ramionami. Przyjdą razem z wiosną i to jest ich siła. Ich bzyczenie będę odbierać jako muzykę dla moich uszu, a ich ukąszenia będą dla mnie niczym piętno lata. 
 
No, może trochę mnie poniosło. Ale tylko trochę. Odliczam dni do tego, kiedy o szóstej rano już będzie jasno, kiedy nie będzie śniegu i gdy będzie można sobie bladym świtem pobiegać w plenerze. Bardzo mi tego brakuje. Jeszcze tak niedawno godzina 5:30 była dla biegania granicą między przyjemnym chłodkiem a morderczym upałem. Teraz, jeśli wstanę o szóstej (a tak właśnie się budzę*), mogę się tylko zastanawiać, czy uda mi się być pierwsza na bieżni o ósmej. Dotychczas mam skuteczność 100%, bo nie dość, że jestem pierwsza na bieżni, to i pod drzwiami siłowni pojawiam się szybciej, niż otwierająca ją pani. 
 
*  Taa, o szóstej. Pierwsza pobudka zazwyczaj następuje około drugiej, kiedy to przebudzam się wyspana i gotowa do działania. Głupio by mi było rozpoczynać dzień o drugiej czy trzeciej, więc granicę ustalam na piątą - po tej godzinie już wypada wstać. Albo raczej - nie nie wypada. 
 Pobudki o piątej bywają powszechne wtedy, kiedy mam się czegoś uczyć. Co prawda jeśli wstanę o piątej, to jestem gotowa do unieruchomienia się przy książkach dopiero około wpół do siódmej, ale zawsze daje to jakąś przewagę czasową w stosunku do tego, co byłoby, gdybym zabrała się do tego wszystkiego później. 
 
Przedwczoraj było minus szesnaście stopni. Na spacer z psem założyłam leginsy pod dresowe spodnie, szłam też podwójnej warstwie bluzowo-swetrowej pod kurtką i w kominiarce na facjacie; wszystko byłoby więc dobrze i ciepło, gdyby nie to, że mój dręczyciel Raynaud i tak kazał mi po godzinie wracać do domu, grożąc odpadnięciem palców u rąk w razie niesubordynacji. JEZU, jakie to jest beznadziejne. Gdyby nie to, mogłabym pokazać zimie figę, żeby nie powiedzieć, że nawet fakolca. 
 
Zapowiadali, że od czwartku ma być ciepło. Moje zdziwienie było więc wielkie, kiedy wczoraj chwilę po szóstej rano podeszłam do termometru: -12. Zamierzałam iść zaraz z buta do dziadków - przez Dolinkę Służewiecką, w sumie około 6,5 kilometra w jedną stronę. Aura jednak zmusiła mnie do podjechania autobusem. Wiedziałam, że jak już dotrę nad Dolinkę (3,5 km), to zamiast miłego spaceru będę miała walkę o utrzymanie palców przy życiu. Z ciężkim sercem dotaszczyłam się do Dolinki, resztę drogi przemierzyłam pieszo. Świeciło słońce, więc było całkiem miło, a temperatura stopniowo rosła. Zanim wyszłam od dziadków, sprawdziłam, co zima dla mnie zgotowała; i oto ponowne zdziwienie, tym razem pozytywne: marne minus dwa! Droga powrotna była więc już całkowicie piesza i niestety nie do końca komfortowa. Cóż, zima rzeczywiście zgotowała mi niespodziankę - dwie bluzy pod kurtką umożliwiały przeżycie, kiedy szłam w temperaturze -12, ale przy -2 już były zabójcze. 
 
Niemniej jednak nie obraziłam się wcale na tę gwałtowną zmianę, o nie! Przywróciło to we mnie wiarę w to, że wiosna naprawdę istnieje.  
Dzisiaj temperatura nawet nie jest ujemna. Wiosna najwyraźniej wyciąga skostniałą rękę spod więziącego ją śniegu i woła o wspomnienie. 
Rano mieliśmy około +2. Pomyślałam nawet, że uda mi się zrealizować trening biegowy na zewnątrz. Wystarczyło jednak wyjść z psem przed blok, żeby wyleczyć się z tego pomysłu. Rasta wybiegła przed klatkę schodową i zrobiwszy pierwsze kilkanaście kroków, niczym w kreskówkach zatrzymała się biegnąc w miejscu. No tak - wszystko zostało skute lodem i przejście do najbliższego trawnika nie było prostym zadaniem ani dla psów, ani tym bardziej dla ludzi. Suma summarum, poszłam - pardon, doślizgnęłam się - na siłownię i zrealizowałam plan na bieżni. I muszę stwierdzić, że bieganie a la chomik w kołowrotku ma swoje zalety. W terenie na pewno nie dałabym rady przebiec 5 km w 22 minuty. Z jednej strony zdaję sobie sprawę, że na bieżni biega się łatwiej i tak dalej i tak dalej, ale z drugiej - fajnie, że bieżnia wymusza tempo; na asfalcie nie miałabym takiej kontroli nad tempem. 
 
Plan treningowy zakłada na jutro powolne 13 km. Biję się z myślami, czy umrzeć z nudów na bieżni, czy spróbować na dworze. Całe szczęście, że na spacerze z psami obadaliśmy stan podłoża w Rezerwacie. Obawiam się, że nieświadoma niebezpieczeństwa tam właśnie bym pobiegła, gdybym zdecydowała się na plener. Nie byłaby to dobra decyzja; lód mógłby odebrać mi zęby, a plucha i roztapiający się śnieg - resztki i tak już naruszonej równowagi psychicznej. Przygotowałam sobie wstępnie inną trasę, ale trochę mnie ona przeraża. Na bieżni mój umysł wie, że ciałem jestem w danym miejscu. Dziś, zadylając pięć kilometrów z prędkością około 14 km/h, zaczęłam sobie przeliczać wizualnie, ile bym przebiegła w terenie. Nie użyję stwierdzenia, że zwaliło mnie to z nóg, bo nic takiego - Bogu dzięki - nie miało miejsca, ale wyobrażenie to spowodowało u mnie... hmm.. ambiwalentne uczucia. To ja bym dała radę zrobić takim tempem tyle okrążeń na Agrykoli?! 
Co prawda kilka razy zdarzało mi się biegać po około 15 km w plenerze, ale ostatni taki dystans wspominam z niepokojem. Pomyliłam mosty (przestańcie się śmiać!!!), zgubiłam się na Pradze... a potem zerwał się potworny wiatr i zaczęło lać jak z cebra. Własnymi rękawiczkami ratowałam przed przemoczeniem spoczywający w kieszeni telefon. To było coś - nie chciałabym co prawda tego powtórzyć, ale próba charakteru była konkretna. Ba, czuję się po tym incydencie jak Lady Terminator. Potencjalne zakwasy zostały tego dnia stłumione przez wieczorny trening agility, więc pejoratywne wspomnienia pozostały tylko w postaci drobnego urazu psychicznego ;))) 
 
Wróćmy do kwestii ocieplenia. Osobiście nie miałabym nic przeciwko temu, żeby temperatura już nie spadała. Wiem, że to niezbyt realne, niemniej jednak wierzę w wiosnę! Ostatnio podczas nudnych ćwiczeń na Uniwersytecie przeglądałam kalendarz i upajałam się danymi o coraz wcześniejszych godzinach wschodu i coraz późniejszych zachodu Słońca. Robi się coraz jaśniej, daję słowo! 
Ha - jak jaśniej, to i cieplej. Już wczoraj zamierzałam przeprosić się z rowerem, stojącym od półtora miesiąca w zapomnieniu i głębokim smutku. Plan jednak nie doszedł do skutku, bo w naszym mieszkaniu doszło do kolejnego tajemniczego zaginięcia - klucz od zabezpieczenia do roweru dołączył do impregnatu na liście obiektów widmo. Co gorsza, nie znalazł się do dzisiaj (notabene, impregnat też nie). Bardzo mi się to nie podoba, ale jeśli nie wrócą bardzo ujemne temperatury (oby!), to po prostu polecę do sklepu po nowe zabezpieczenie. 
 
Stęskniłam się już za rowerem. Oczywiście najbardziej za tym, który postradałam w listopadzie; wszędzie go widzę i rozmyślam o tym, jaki był cudowny i ile razem przejechaliśmy. Chlip. Każdy jednak rower jest skarbem; jak już niejednokrotnie wspominałam, podróże komunikacją miejską nie są moim ulubionym zajęciem. Szukam sposobów, aby to jakoś obejść. Dosłownie. Zamiast wychodzić na zajęcia na ósmą o 7.15 i iść na najbliższy przystanek z nadzieją, że 180 raczy przyjechać punktualnie (zazwyczaj przyjeżdża, bo zajezdnia z której wyjeżdża jest niedaleko), wychodzę chwilę przed siódmą i dziarsko maszeruję do ulicy Spacerowej. Tam wsiadam na cztery przystanki do jakiegokolwiek autobusu, wysiadam przy Placu Trzech Krzyży i resztę drogi przemierzam pieszo. Po drodze spotykają mnie bardzo miłe rzeczy. Dziękuję W Biegu Cafe, którą mam po drodze na uczelnię, za ofertę dużej kawy na wynos za 5 zł. Będę stałym klientem w przeduczelniane poranki, już to wiem.  Co więcej - skoro na Wydziale mała, syfiasta i niedobra kawa z automatu, którą zdarzało mi się kupować, kiedy miałam nieodpartą ochotę na kawosza, kosztuje około 1.30 zł, to sądziłam, że 'duża kawa na wynos' za piątaka w wyżej wspomnianej kawiarni to, no... duża kawa. Nie spodziewałam się, że będę mogła wybierać z całej kawowej oferty. Cud, miód, warto wcześniej wysiadać z autobusu. Nie dość, że kawa jest tania, duża i przepyszna, to gratis można sobie do niej zagarnąć Gazetę Wyborczą. Na pierwszych zajęciach (gramatyka opisowa) mam więc pyszną kawusię, a na drugich (romantyzm) niezłe zajęcie, jeśli nie wezmę sobie czegoś lepszego do czytania albo wi-fi padnie. 
 
Było już o pogodzie, jest wuęc jeszcze jedna sprawa, którą - zgodnie z tradycją - muszę poruszyć ;-) 
Pisałam ostatnio, że toczymy boje ze sklepem internetowym, który nie chce zwrócić nam pieniędzy za przemakające Icebug Alta. Rzeczoznawca, do którego ów sklep wysłał moje obuwie stwierdził, iż.. buty nie przemakają. A TO HECA. Zrywamy boki. Najwyraźniej mieliśmy zbiorowe urojenie sensoryczne. 
 
Sklep nie odpowiedział na naszą reklamację w ciągu ustawowych czternastu dni , więc - zgodnie z prawem - mogliśmy nasze zażalenie uznać za rozpatrzone pozytywnie. Sprawa nie wyglądała jednak tak prosto, więc szykowaliśmy się już na większą aferę. Mój wspaniały, dzielny i bohaterski Mężczyzna podszedł do sprawy profesjonalnie i profesjonalnie pocisnął bucom. Przez trzy dni sklep nie raczył odpowiedzieć nam na maila z wezwaniem do zapłaty, ale magiczne słowo 'Sąd' w następnej wiadomości skłoniło ich do odpisania w ciągu godziny. Co najważniejsze - mail od sklepu zawierał załącznik. I, choć zapewne odpisujący chętniej załączyłby wirusa komputerowego, załącznik ów zawierał potwierdzenie przelewu. Hell yeah. Sprawa nieszczęsnych Icebugów jest więc w końcu załatwiona. Co za ulga.

Tęsknię za komarami.

Za komarami, za meszkami, muchami i pszczołami. Wszelkie robactwo - z wyjątkiem kleszczy, które chciały mi zabrać psa - jestem gotowa powit...

poniedziałek, 3 stycznia 2011

Kiedy schodzenie po schodach jest największą torturą..

...to  znak, że najprawdopodobniej mam dobry humor. 
Nie pamiętam, kiedy ostatnio coś mnie tak bolało, jak obecnie bolą mnie nogi. Mam najhardkorowsze zakwasy na świecie. Wchodzenie po schodach jest w miarę znośne, ale schodzę jak Robocop. A wszystko dzięki niewinnemu treningowi, jaki zafundowałam sobie pierwszego stycznia. 
 
Podczas gdy większość polskiego społeczeństwa leczyła kaca, leżąc na kanapie (lub pod nią/obok niej bądź  gdziekolwiek indziej), w Supraślu pod Białymstokiem spora część agilitowców rozpoczynała biegi na zawodach. To już jest być może dziwne, ale chyba jeszcze dziwniej jest ujrzeć w noworoczny poranek zjawę, która - ubrana w gustowny dresik - prześlizguje się po kolejnych piętrach klatki schodowej. 
 
W ubiegłym roku zabawa sylwestrowa, choć niezmiernie udana, chciała mnie zabić. Chyba nigdy nie czułam się tak źle, jak miało to miejsce pierwszego stycznia 2010 roku. Szczegóły pomińmy wymownym milczeniem. 
 
Początek 2011 pokonał mnie tylko pod względem pogody. Co prawda nie było bardzo zimno, tak przynajmniej twierdił termometr, ale za to była śnieżno-deszczowa zamieć i huragan. Jako dziarski biegacz zacisnęłam zęby, udałam że tego nie widzę, i już prawie, prawie wychodziłam z domu, aby zmierzyć się z tym żywiołem. Jednak przyszedł mi do głowy inny doskonały pomysł. I tak oto zafundowałam sobie wspaniały trening siły biegowej w ciepełku; to delikatnie powiedziane, bo myślałam że się ugotuję. Po drodze na setne piętro mijałam kilku zdziwionych sąsiadów-palaczy, którzy chyba nie byli pewni, czy to jawa, czy to sen. 
Ostatnie dziesięć pięter pokonywałam co drugi schodek, bo coś podejrzanie mało się zmęczyłam. Po tym wszystkim zmierzyłam sobie tętno i umarłam z dumy, że w ciągu niespełna dwóch minut spada mi ono o ponad 25%. Nie przestałam umierać z dumy nawet następnego poranka, kiedy poczułam, że umieram od zakwasów. Każdy niedzielny krok był pasmem cierpień. Na spacerze z psem wybrałam krótszą trasę po Rezerwacie i skupiłam się na wybiegiwaniu psa przez rzucanie patyków. 
Lecz cóż, nie ma że boli, kiedy postanowiłam, że rozpoczynam plan treningowy na 10 km wg Bartoszaka. I tak oto dzisiaj o ósmej rano dziarsko ruszyłam na bieżnię i przeleciałam na niej 10,5 kilometra. Trening był fantastyczny, ale podejrzewam, że mniej fantastycznie wyglądałam, kiedy starałam się zawiązać buty bez kucania. Jeśli przed treningiem twierdziłam, że czuję ból, to po nim zamienił się on w gehennę. Chyba jeszcze nigdy nie wracałam do domu tak powoli. Dobrze, że po drodze musiałam zrobić zakupy - w sklepie dało się trochę postać :) 
Ciepła kąpiel chyba trochę pomogła, ale moje mięśnie czworogłowe uda nadal są twarde jak stal i bolące jak niepowiemco. Ich potworne boleści zagłuszają jęki pozostałych zakwasów, których w ostatnich dniach udało mi się nabyć wyjątkowo dużo. 
 
W tym miejscu pora na małe wyjaśnienie. Dalsza część tego wpisu tylko pozornie nie ma związku z tym, co napisane wyżej. Uzasadniam to krótko ostatnim zdaniem i niech to na dzisiaj wystarczy. 
 
Są takie dni, które chciałabym przewinąć do przodu; kazać im się skończyć jak najszybciej i mieć je z głowy. Zdarzają się, na szczęście, bardzo rzadko. Dbam o to, żeby w ogóle ich nie było, więc jeśli już się trafiają, to jest to sytuacja wyjątkowa. Są też takie dni, które chciałabym zatrzymać, nie pozwolić im się skończyć. Czasami są to dni wzniosłe, wyjątkowe z jakichś ważnych powodów - wtedy pragnienie ich utrwalenia jest całkiem uzasadnione i zrozumiałe. Ale często chciałabym nacisnąć przycisk z pauzą w dniach, które obiektywnie są całkiem zwykłe, banalne. Wiosną czy latem, kiedy jestem w stanie wycisnąć z dnia jak najwięcej i cieszyć się każdą godziną, kiedy można dokonać tak wiele, jest tak prawie codziennie. Jesienią i zimą trudniej zamienić zwykły dzień we wspaniałe, pełne dobrych emocji wydarzenie, więc tym bardziej chciałabym móc zatrzymać udane dni. Albo przynajmniej umieć zrobić replay następnego dnia. 
Jestem absolutnie uzależniona od endorfin.

Kiedy schodzenie po schodach jest największą torturą..

...to znak, że najprawdopodobniej mam dobry humor. Nie pamiętam, kiedy ostatnio coś mnie tak bolało, jak obecnie bolą mnie nogi. Mam najha...

Najpopularniejsze

Archiwum