Acta fabula est?

Skoro świt wybiegam z domu. Czasem, gdy jeszcze nie zacznę biec, czuję, że jest mroźno i wietrznie, ale nie dzisiaj. W przeciwieństwie do wczoraj, nie jest wcale zimno. Jest też jaśniej niż w ostatnich dniach - spadł śnieg.<br /> Cicho, pusto, miasto jeszcze śpi. Słyszę tylko przejeżdżające po ulicy samochody; dźwięk wydaje się zwielokrotniony przez tę śnieżną pokrywę. Biegnę niezbyt szybko, moje buty ślizgają się po podłożu i zapadają w śnieg. Całe stopy mam już mokre; nie jest to przyjemne uczucie, ale najważniejsze, że nie jest mi zimno. <br /> Nie mogę się skupić na niczym innym, niż na biegu. Zazwyczaj, kiedy robię luźne rozbieganie, rozmyślam sobie o przeróżnych sprawach. Ale nie zimą! Teraz myślę tylko o tym, żeby się nie poślizgnąć i nie wyłożyć na zaśnieżonej ścieżce. Mokre spodnie i rękawiczki, smagane wiatrem, mogłyby być uciążliwym dodatkiem.<br /> Dużym susem przeskakuję kałużę przed przejściem dla pieszych i lecę dalej. Dobiegam do zakrętu, zbaczam ze ścieżki i... co za miła niespodzianka! Długi odcinek ziemnej drogi bez śniegu! Przyspieszam znacznie i biegnę jak młoda gazela. Moje tętno jednak wcale nie przyspiesza; po chwili uświadamiam sobie, że nie poruszam się specjalnie szybko. To tylko wrażenie po zejściu z grząskiego podłoża. <br /> Cicho. Pusto. O, a jednak niezupełnie! Zza krzaków obok ścieżki spogląda na mnie lis. Wpatruje się we mnie długo, ale gdy zbliżam się na niebezpieczną - w jego mniemaniu - odległość, daje susa w dół i ucieka pędem. <br /> Kilometry mijają szybko, na horyzoncie zaczynam zauważać pojedynczych biegaczy. W butach już mam jezioro, a drugie wylewa się stopniowo z mojego nosa. Pora zawracać do domu. Chlap, chlap, chlap... Kilka małych poślizgów, które na parę sekund podnoszą mi tętno i sprawiają, że jest mi jeszcze cieplej i już jestem pod blokiem. Powrót do cywilizacji. Ufff. Jak ciepło na tej klatce schodowej... <br /> <br /> <br /> * * *<br /> Niestety.. to tylko wspomnienia. Żywe, wspaniałe, ale jednak.. przeszłość.<br /> <br /> Drugi raz spadł śnieg, drugi raz będę miała okazję spoglądać na białe ścieżki przy stawie w Rezerwacie i myśleć, że 'kiedyś tu biegałam'. Tylko, że wtedy to 'kiedyś' oznaczało 'miesiąc temu', a teraz..?<br /> Jeszcze nigdy wiosna i lato nie minęły mi tak szybko. Nie zdążyłam ich nawet zauważyć ani się nimi nacieszyć. I nadchodząca zima tym razem tak bardzo mnie nie denerwuje - bo w sumie co mi za różnica?<br /> Może kiedyś napiszę więcej o swoim raju utraconym, ale na pewno nie będzie to katharsis. Chyba, że nastąpi cud i.. no właśnie. Obawiam się jednak, że limit cudów już w swoim życiu wykorzystałam.<br /> <br /> * * *<br /> Dzisiaj odbywa się bieg, w którym brałam udział rok temu. Nigdy wcześniej nie biegło mi się w zawodach tak dobrze, tak bezstresowo i tak szybko jak tam. Wszystko wskazywało, że będzie dobrze.<br /> <br /> Dwa tygodnie później oglądałam Bieg Niepodległości w telewizorze, wyginając się na macie w siłowni i rozmyślając o swojej chwilowej niedyspozycji, związanej z urazem kostki. Żałowałam, ale obiecywałam sobie, że za rok pobiegnę.<br /> Cóż.. nie wiem, czy w tym roku będę go chociaż śledzić na odległość. 

Acta fabula est?

Skoro świt wybiegam z domu. Czasem, gdy jeszcze nie zacznę biec, czuję, że jest mroźno i wietrznie, ale nie dzisiaj. W przeciwieństwie do w...

Felix felicis

Matka wiedziała, jak nazwać swojego syna. Z takim imieniem musiało mu się udać!<br /> <br /> Myślę - a nawet jestem pewna - że wielu widzów wczorajszego wyczynu Felixa Baumgartnera miało nadzieję, że chłop po prostu zabije się na wizji. Rozpadnie się w proch, wyparuje, odlecą mu kończyny albo przynajmniej porwą go kosmici. Nie oglądali skaczącego ze stratosfery Felixa po to, żeby zobaczyć, jak człowiek przekracza wszelkie możliwe granice i dokonuje czegoś, co wydaje się niemożliwe. Nie po to, żeby być naocznym świadkiem tworzenia się historii, o której prawnuki będą uczyć się w szkołach.<br /> <br /> A jednak udało mu się! Show nie było więc takie szałowe. Leciał w kapsule przez ponad dwie godziny, żeby pospadać sobie przez niespełna cztery i pół minuty. Nudy - nawet nic wielkiego mu się nie popsuło (choć awaria systemu ogrzewającego twarz dawała choć trochę nadziei, że przynajmniej zamarznie mu głowa), wszystko poszło zgodnie z planem.<br /> <br /> Miłośnicy przygód Harry'ego Pottera z pewnością rozpoznali w tytule notki nazwę eliksiru szczęścia, którego wypicie zapewniało pomyślność w każdym przedsięwzięciu. Ile w wyczynie Felixa szczęścia, a ile wyniku skomplikowanych obliczeń? Tego człowiek niezwiązany z podróżami kosmicznymi nie jest w stanie stwierdzić. Tak, pan Baumgartner zdecydowanie jest wariatem i ryzykantem (chciało by się rzec: <i>człowiekiem z innej planety</i> :)). Ale facet wiedział, co robi. To nie to samo, co uzależniony od adrenaliny skoczek na bungee, którego przygotowania kończą się na założeniu na siebie specjalnej uprzęży, a całą resztę robi za niego obsługa techniczna. To nie Łajka, od której nie wymagano niczego, a chciano tylko sprawdzić, czy jako żywy organizm przeżyje lot na orbitę. Felix nie liczył na łut szczęścia i bożą opatrzność; w każdym razie nie <i>głównie </i>na to. Przez pięć lat pracował na tę czterominutową przyjemność (i może dlatego tak wielu miało nadzieję, że jednak coś mu nie wyjdzie - nie lubimy, jak sąsiadowi się udaje...). Taka praca..<br /> <br /> Choć daleko mi do pasjonata kosmonautyki, fizyki czy jakiegokolwiek rodzaju techniki, z wielkim zainteresowaniem śledziłam wczorajsze przedsięwzięcie. Nawet nie próbuję zrozumieć, w jaki sposób udało im się przeprowadzić tę misję (skoro nie pojmuję, jak to możliwe, że ktoś coś do mnie mówi kilkaset kilometrów ode mnie, a ja to słyszę w słuchawce telefonu), ale cieszę się, że są na świecie ludzie, którzy ogarniają takie skomplikowane rzeczy. Niewątpliwie jest to ogromny sukces, który może przyczynić się do coraz szybszego postępu dla ludzkości. Oby nie przeciwko niej. Jak wiemy, odkrycia i wynalazki czasem zostają wykorzystane zupełnie nie po myśli wynalazcy.<br /> <br /> Od wczoraj wiemy, że <i>sky is <b>NOT</b> the limit</i>. Skoro da się wylecieć w stratosferę i sobie z niej radośnie pospadać (i jeszcze trafić tam, gdzie się chciało trafić! jakim cudem on wylądował w USA, a nie na przykład na Alasce albo w jakiejś wiosce w Kenii? swoją drogą.. to mogłoby być ciekawe :-) <i>'przepraszam, którędy na najbliższe lotnisko?' 'a co pan, z księżyca pan spadłeś? tu samoloty nie latają!'</i>), to chyba wszystko się da zrobić. Jeśli Ziemia jest faktycznie taka malutka...

Felix felicis

Matka wiedziała, jak nazwać swojego syna. Z takim imieniem musiało mu się udać! Myślę - a nawet jestem pewna - że wielu widzów wczorajszeg...

Belgijska melancholia i sen o Warszawie

<div style="text-align: justify;"> <i>gdybyś ujrzeć chciał nadwiślański świt <br /> już dziś wyruszaj ze mną tam <br /> zobaczysz jak, przywita pięknie nas <br /> warszawski dzień</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z urodzenia jestem Warszawianką. Jednak od szóstego roku życia mieszkałam z rodzicami w Gdańsku. Cząstką siebie byłam w Trójmieście, cząstką w Warszawie. Zazwyczaj dwa razy w roku, w ferie zimowe i wakacje, jeździłam do dziadków mieszkających w stolicy. Już jako kilkulatka machałam przez okno pociągu rodzicom i siedząc na kolanach dziadka śpiewałam z nim po drodze: "Jedzie pociąg z daleka, na nikogo nie czeka, konduktorze łaskawy.. <b>zabierz nas do Warszawy!</b>" (innymi słowy od dzieciństwa byłam indoktrynowana ;-) ).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Lubiłam mieszkać w Gdańsku, a jakże! Ale gdy byłam w klasie maturalnej, byłam już pewna, że nadchodzi czas zmian. Mój budzik co rano śpiewał "Sen o Warszawie", a ja wiedziałam, że to właśnie mój sen. Założyłam, że nawet jeśli nie dostanę się tam na studia, to przeprowadzę się do stolicy i będę próbować tutaj układać sobie życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> I tak oto w październiku 2009 roku zostałam studentką uczelni na Krakowskim Przedmieściu. Dobrze mi się żyło w Warszawie i nie sądziłam, że gdziekolwiek indziej mogłoby być lepiej. Mimo to któregoś dnia wpadliśmy z Wojtkiem na pomysł, żeby spróbować jeszcze czegoś innego. Kończyłam właśnie pierwszy semestr drugiego roku studiów i wtedy pojawiła się na horyzoncie możliwość wyjazdu na zagraniczne stypendium z programu Erasmus.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kilka lat temu byłam z rodzicami u znajomych w Belgii. Tydzień zwiedzania i zachwycania się w zupełności wystarczył, żebym kompletnie zakochała się w krainie najlepszej czekolady i wiecznie padającego deszczu. Wspomnienia z tamtej wizyty są jednoznaczne - życie tam to cud, miód, bajka. Miałam okazje widzieć już wiele pięknych miejsc, jednak chorwackie wybrzeża i francuskie metropolie nie oczarowały mnie tak bardzo jak Belgia. Już wtedy rozmyślałam, że jeśli kiedykolwiek będę miała chęci i warunki do przeprowadzenia się w inne miejsce na świecie, będę kierować ciało i ducha w stronę Flandrii. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc - jedziemy do Belgii!</div> <div style="text-align: justify;"> Od początku wiedziałam, że załatwienie wyjazdu nie będzie proste. Najpierw okazało się, że abym mogła studiować na anglojęzycznej uczelni, muszę postarać się o wyjazd z innego wydziału niż z mojej polonistyki. "Polon" oferował tylko stypendium na uniwersytecie w Brukseli, gdzie zajęcia prowadzone są w języku francuskim. Przejrzałam wszystkie strony internetowe wydziałów Uniwersytetu Warszawskiego, które mogłyby uchodzić za pokrewne mojemu - historyczny, politologiczny, socjologiczny, psychologiczny... Wreszcie trafiłam na pedagogikę i ofertę wyjazdu do Katolickiego Uniwersytetu w Leuven. Kolejne dni i tygodnie spędziłam na: składaniu podań do koordynatorki Wydziału Pedagogicznego (żeby pozwoliła polonistce uszczknąć trochę angielskiej pedagogiki w belgijskim wydaniu), koordynatorki jednostki macierzystej (żeby puściła mnie na wyjazd, na którym narobię sobie zaległości z polonistyki), dziekana (bo chciałam jechać na ostatni semestr studiów pierwszego stopnia, co koordynatorka uznała za nieco lekkomyślne i ryzykowne, 'bo przecież egzamin licencjacki!'); później na korespondencji i rozmowach z prowadzącymi zajęcia na temat mojego zaliczania ich przedmiotów po mojej nieobecności ('tak, panie profesorze, oczywiście solidnie opracuję materiał z pańskich zajęć i stawię się na egzamin w sesji letniej'); następnie na wybieraniu zajęć do realizowania w Leuven (tak, żeby były jak najbardziej zbliżone do polonu i żeby wyrobić odpowiednią ilość punktów ECTS) i omawianiu ich z koordynatorką. W końcu otrzymałam decyzję - wszelkie wnioski rozpatrzono pozytywnie, mogę wyjeżdżać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Doskonale! Planowaliśmy, że po zakończonym pomyślnie semestrze w Leuven wrócę sama do Warszawy, żeby zdać ostatnie egzaminy na uniwersytecie, a potem wrócę do Belgii do Wojtka i psów i tam rozpocznę kolejny etap studiów. A więc trzeba szukać mieszkania do wynajęcia w okolicach Leuven. A raczej przyspieszyć poszukiwania, gdyż zostały rozpoczęte już sporo wcześniej.</div> <div style="text-align: justify;"> Niestety bez skutku. Trochę się tym z Wojtkiem martwiliśmy, ale sądziliśmy, że jeszcze mamy dużo czasu i na pewno coś się znajdzie. Co prawda wybieraliśmy się do Belgii z trzema psami, ale dysponowaliśmy odpowiednią kwotą pieniędzy, żeby wynająć domek (taki zawsze chętniej wynajmie się ludziom z psami niż mieszkanie) pod miastem (jw.). Wysyłałam naprawdę dużo maili z zapytaniami na temat znalezionych ofert i... nic. Połowa adresatów w ogóle nie odpowiedziała na moje wiadomości, druga połowa pisała, że nie chce zwierząt. Znalazły się dwa chlubne wyjątki: jeden dom, pod Leuven, oferowany do wynajęcia przez profesora uniwersyteckiego i drugi, trochę dalej, własność pracownika Rady Europejskiej. Z drugim z panów nawiązałam naprawdę sympatyczną korespondencję; zachwycał się tym, co robimy z psami i naszymi zmaganiami sportowymi. Był bardzo przychylny naszej ofercie wynajmu, pomimo faktu, iż właśnie kończył remontować swój dom po kilkumiesięcznym zamieszkiwaniu w nim rodziny z Bułgarii, która zamieniła go w proch i pył...Wszystko byłoby więc świetnie, gdyby nie to, że jego dom to był naprawdę ładny dom. Ładny, duży i drogi. Moglibyśmy pozwolić sobie na mieszkanie w nim tylko wtedy, gdyby Wojtek jechał tam prosto do zawczasu znalezionej pracy. I tu pojawił się drugi problem.. gdy powysyłał zgłoszenia z cv do agencji reklamowych, odpowiedzi pracodawców były takie same jak te, które dostawałam w sprawie mieszkań - negatywne lub w ogóle. Doszliśmy do wniosku, że Belgowie po prostu nie chcą Polaka do swojego teamu, bo ich tłumaczenia na temat niewystarczającego doświadczenia i wykształcenia Wojtka były absurdalne (biorąc pod uwagę chociażby to, że ma on wykształcenie kierunkowe, co nie jest w jego branży częste, a bardzo pożądane). Uznaliśmy więc, że musimy znaleźć coś mniejszego, tańszego i bliżej miasta. Po nieotrzymaniu odpowiedzi na kolejne setki wiadomości wysłanych w sprawie nieruchomości postanowiłam poprosić o pomoc osoby trzecie. Napisałam maila, w którym przedstawiłam sytuację: ja (studentka UW wybierająca się na semestr do Leuven) i Wojtek (młody pan programista z dużym doświadczeniem) plus trzy psy (dorosłe, niekłopotliwe, ciche) szukamy czegoś do wynajęcia - mógł być dom, mogło być mieszkanie; w mieście, na przedmieściach lub jeszcze dalej; tanie lub trochę droższe... Nie zawężaliśmy zbytnio kryteriów, żeby zobaczyć, co nam zaproponują.</div> <div style="text-align: justify;"> Wysłałam tę wiadomość do kilku odbiorców.</div> <div style="text-align: justify;"> Polska ambasada w Brukseli nic nam nie zaproponowała. Koordynatorzy Erasmusa w Leuven również nie chcieli nam pomóc. Panie z Sekcji Spraw Zagranicznych na UW życzliwie próbowały podsunąć kilka rozwiązań, niestety wszystkich już próbowaliśmy. A pani organizująca wyjazdy z mojego wydziału wprost oburzyła się, że nie chcę jechać do Belgii sama i zamieszkać w pokoju z innymi studentami. Najwyraźniej chciała mi dać do zrozumienia, że Uniwersytet robi mi wielką łaskę, umożliwiając wyjazd do innego kraju - i że semestr w warunkach innych, niż sobie pierwotnie zaplanowałam, jest przecież do przeżycia.</div> <div style="text-align: justify;"> Jasne, wszystko jest do przeżycia, tylko czy o to mi chodziło, kiedy składałam wniosek o to stypendium? Jaki jest sens wyjeżdżania na pół roku po to, żeby zawiesić sobie całe życie? Mam tam jechać za karę? Nawet przez sekundę nie brałam pod uwagę samotnego wyjazdu i 'pójścia na żywioł', zostawienia w Polsce Wojtka z psami, zaniechania treningów... W gruncie rzeczy byłam zaskoczona, że w ogóle proponuje mi się takie rozwiązanie. A co gdybym była matką z małym dzieckiem? Też nikt nie kiwnąłby palcem, żeby pomóc mi zorganizować wyjazd? Cóż... najwyraźniej Erasmus-Orgasmus-Chlasmus nie jest dla osób, które mają bardziej sprecyzowane plany na niedaleką przyszłość niż nawiązywanie bliskich kontaktów ze studentami z innych krajów. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na początku grudnia zrezygnowaliśmy z wyjazdu. Długo nie dopuszczaliśmy do siebie myśli o zaniechaniu tego planu - przecież tak długo nastawialiśmy się na ten wyjazd, przecież tak długo wszystko szło po naszej myśli, przecież tak wiele świadczyło o tym, że tam będzie tak fajnie... A jednak. Zdecydowaliśmy, że nie będziemy pchać się tam, gdzie nas nie chcą; nie będziemy zdawać się na łaskę lub niełaskę nieprzychylnych nam ludzi. Za dobrze nam się żyje w Warszawie.. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Od razu, kiedy powiedzieliśmy sobie ostatecznie: "zostajemy", poczułam jak wielki kamień spada mi z serca i roztłukuje się w drobny mak. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, jak OGROMNIE wiele mieliśmy do stracenia, jak wielkie to mogło być ryzyko. Cieszę się, że jednak nie pojechaliśmy, że nie sfinalizowaliśmy tej próby przedobrzenia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wszyscy turyści odwiedzający Belgię zachwycają się niewielkim brązowym pomnikiem - Manneken Pis. I mnie się on podobał, kiedy zwiedzałam ten kraj. Nie sądziłam, że parę lat później będzie on dla mnie tak znamienny - zostaliśmy przez Belgów zwyczajnie... osikani.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c4/Bruxelles_Manneken_Pis_cropped.jpg/398px-Bruxelles_Manneken_Pis_cropped.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c4/Bruxelles_Manneken_Pis_cropped.jpg/398px-Bruxelles_Manneken_Pis_cropped.jpg" width="212" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sentyment do Belgii pewnie we mnie pozostanie; nadal uważam, że jest to piękny kraj, a wizytę w belgijskich miasteczkach wspominać będę zawsze bardzo ciepło. Ale chyba nie będę próbowała już związać swojego życia z Flandrią. Jednak wolę mój <i>nadwiślański świt</i>..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZNf7BK1TlNDmAehX1As3OcF2OTrcK1I4t7SVAOJX9ATKNurl2shlHT1lT40rMTvB4KWWti93titqCMSAIim32fnkMXKHqeQCyzAbT8A_gHujZZcXN_K79A7zcLHMLbVHBVX8-ptke9Dk/s1600/wawa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZNf7BK1TlNDmAehX1As3OcF2OTrcK1I4t7SVAOJX9ATKNurl2shlHT1lT40rMTvB4KWWti93titqCMSAIim32fnkMXKHqeQCyzAbT8A_gHujZZcXN_K79A7zcLHMLbVHBVX8-ptke9Dk/s320/wawa.jpg" width="235" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> P.S. Wyszedł mi bardzo dobry deal: Belgia za Smoka. Przynajmniej od trzech lat rozmyślałam na temat sprawienia sobie drugiego bordera. W końcu co dwa pieski to nie jeden (z dwoma życie jest o sto procent bardziej... czarno-białe?! ;-)). Jednak decyzja o wyjeździe do Belgii zmusiła mnie do bezterminowego zawieszenia marzeń o drugim psie. I wreszcie Wojtek zreanimował plan: "wiesz... jeśli w końcu nie wyjedziemy do tej Belgii, to może kupimy ci psa, co?". Decyzja przyszła trochę prościej... ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Belgijska melancholia i sen o Warszawie

gdybyś ujrzeć chciał nadwiślański świt już dziś wyruszaj ze mną tam zobaczysz jak, przywita pięknie nas warszawski dzień Z urodzenia...